Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή γλώσσα, τι λέει;

[Befaios]

Αν κατάλαβα καλά τίθεται θέμα πάλι με την ερασμική προφορά και αν οι αρχαίοι Έλληνες πρόφεραν πολύ διαφορετικά από ότι σήμερα.
Αυτό σε απόλυτο βαθμό, κανείς δεν γίνεται να απαντήσει γιατί δεν υπάρχουν κασέτες από την αρχαιότητα.
Όμως η γνώση σώζει και δείχνει πολλά...
Από μια έρευνα που έκανα η ερασμική προφορά πάσχει από λογική σε πολλά σημεία, όχι ότι σε κάποια δεν έχει βάση, αλλά σε κάποια είναι ΠΑΡΑΛΟΓΗ!

Ας πάρουμε τα εξής δεδομένα:
1) Γραμμική ΄Β
2) Αναφορές των ίδιων των αρχαίων
3) Υπάρχουσες ιδιοτυπίες στον Ελλαδικό χώρο και ορθογραφικά λάθη

Πρώτον ας πάρουμε το δεδομένο της μεταρρύθμισης του 403 π.Χ.
Το 403 π.Χ. αναγκάστηκαν λόγο του ότι οι διάφορες πόλεις-κράτη είχαν τις δικές τους ιδιορρυθμίες στη γραφή, να υπάρχουν παρανοήσεις.
Έτσι πάρθηκε η απόφαση να έχουν όλοι ένα κοινό αλφάβητο χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις.
Οι ειδικοί που εφαρμόζουν την ερασμική προφορά το ξέρουν πολύ καλά αυτό και αν δεν το ξέρουν θα έπρεπε...
Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμα με την περίφημη Παναθηναϊκή στήλη, όπου στις πρώτες γραμμές γράφει:
TEI BOΛEI KAI TOI ΔEMOI
Αυτό με την μεταρρύθμιση γίνεται:
ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟ

Α
Αν παρατηρήσει κάποιος τα Ι δεν τα μετέδωσαν καθόλου μετά την μεταρρύθμιση κάτι που λογικότατα σημαίνει ότι υπήρχαν γράμματα που ΔΕΝ διαβάζονταν...!
Έλα μου ντε όμως που η ερασμική προφορά βασίζεται στη λογική ότι, ότι υπάρχει προφέρεται...
(τα Ι είναι στο πολυτονικό τα γαϊδουράκια κάτω από το γράμμα)

Β
Γράφει ΒΟΛΕΙ «Ο» και αλλάζει σε ΒΟΥΛΗ «ΟΥ» και διαπιστώνει κανείς ότι οι ξένοι ερασμικά ΠΑΝΤΑ το ΟΥ το προφέρουνε ΟΟΥ.
Μα αυτό δείχνει η μεταρρύθμιση του 403 π.Χ...;
Και συγγνώμη αλλά με την λογική του ότι βλέπω προφέρω αν δεν γινόταν η μεταρρύθμιση... προφανώς λόγο του ότι υπήρχαν και τότε πολλά Ι, ΕΙ, ΟΙ, ΥΙ, ΑΙ, κτλ, θα προτείνανε το ΒΟΛΕΙ να απαντά στη προφορά Mπόλεϊ...

Γ
Αν είχε την έννοια που λένε οι ερασμικοί τότε γιατί στα λατινικά το μεταγράψανε σαν ου και όχι σαν οου...;
Ιούδας - Judah
Αββακούμ - Ambakum
Ρούθ - Routh

Απλές λογικές διαπιστώσεις που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε.

[Befaios]

Από την άλλη υπάρχουν οι αναφορές των ίδιων των αρχαίων όπως είπα και μάλιστα του ίδιου του Σωκράτη στο έργο Κρατήλος.
4 σημεία που πραγματικά δεν γίνεται κάποιος να τα έχει απαρατήρητα

Κρατύλος:

(το Ε στο ΕΙ δεν προφέρεται)
«ωνόμασεν «Ποσειδώνα», ως «ποσίδεσμον» όντα, το δε Ε έγκειται ίσως ευπρεπείας ένεκα»
«Κρατ.» 403a

(το Η μπήκε αντί δύο ΕΕ)
«ου γαρ νόησις το αρχαίον εκαλείτο, αλλ ́ αντί του ήτα, ει έδει λέγει δυο, νοεεσιν»
«Κρατ.» 411e

(το Η μπήκε αντί ΕΙ)
«ην ουδ ειπομεν δι ότι έχει τούτο τούνομα αλλά γαρ δήλον ότι ίεσις βούλεται είναι ου γαρ ήτα εχρώμεθα αλλ ει τω παλαιώ».
«Κρατ.» 426c

(Ι - ΕΙ - Η)
«νυν δε αντί μεν του ιώτα ή ει ή ητα μεταστρέφουσιν.... οίον οι μεν αρχαιότατοι ίμέραν την ήμέραν έκάλουν, οι δε έμέραν, οί δε νυν ήμέραν».
«Κρατ.» 418b-c


Δηλαδή μας παίρνει από το χεράκι και μας δίνει μασημένη τροφή ο Σωκράτης λέγοντας ότι:
1) πρώτη περίπτωση το Ε μπαίνει λόγο ευπρέπειας, ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ...! ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΑΠΛΑ...;
Υπάρχουν δηλαδή γράμματα που δεν προφέρονται και κάποιοι κάνουν νόμους να τα διαβάζουν όλα όπως τα βλέπουν...

2) το Η ναι μεν μπήκε όπως λένε αντί δύο ΕΕ αλλά η λέξη... ΔΕΝ προφέρεται σαν δύο ΕΕ αλλά σαν Η δηλαδή Ι, γιατί μας εξηγεί ότι πιο παλιά δεν την προφέρανε έτσι όπως την προφέρουν στα κλασικά χρόνια. (εδώ υπάρχει ένα δίκαιο στους ερασμικούς, κάπως έπεσαν μέσα αλλά όπως δείχνει η επόμενη περίπτωση το Η δεν έχει πάντα προφορά ΕΕ)

3) Και δεν έχει πάντα τον ίδιο ήχο γιατί μας αναφέρει ο Σωκράτης ότι το Η εδώ μπήκε αντί του αρχαίου ΕΙ, δηλαδή κάνει απόλυτα σαφές ότι το Η πότε μπαίνει στα πιο αρχαία για αυτούς ΕΙ και ΕΕ.

4) Μάλιστα δίνει το παράδειγμα της λέξης «ημέρα» όπου πάλι αναφέρει ότι οι αρχαιότεροί του την λέξη αυτή την προφέρανε διαφορετικά, αλλά τα Ι - ΕΙ - Η μεταστρέφονται δηλαδή αλλάζουν θέση λες και η προφορά είναι μία όπως σήμερα.

[Befaios]

Υπάρχουσες ιδιοτυπίες στον Ελλαδικό χώρο όπου υπάρχουν πολλές ιωτακιστικές πρακτικές.
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΊΠΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΙ...!
Υλικό πήρα και από αυτό το βιβλίο:
http://ancdialects.greek-language.gr...tin-arhaiotita

Δωρεάν βιβλίο από το Υπουργείο Πολιτισμού (2015)
«Ο Γλωσσικός χάρτης της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας κατά την αρχαιότητα»
Επιστημονική επιμέλεια:
Γεώργιος Κ. Γιαννάκης


Από την γραφή στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όπου η χρήση των γραφημάτων:
Β, Δ, Γ στη θέση των Π, Τ, Κ ή των Φ, Θ, Χ εναλλάσονταν.
σελ 91

Οι γραφές Β, Δ, Γ αντί Φ, Θ, Χ
Οι μακεδονικές επιγραφές από τον 4ο αιώνα π.Χ. κ.ε. μαρτυρούν περιστασιακά τη γραφή με β, δ, γ εκεί όπου οι άλλες ελληνικές διάλεκτοι έχουν φ, θ, χ αντίστοιχα.
Βάλακρος αντί Φάλακρος
Βίλιππος αντί Φίλιππος
Βρύγες αντί Φρύγες
Βίλα αντί Φίλα
Βιλίστα αντί Φιλίστα
Βιλιστίχη αντί Φιλιστίχη
Δάνος αντί Θάνος «θάνατος»
Άδραια αντί αἰθρία «καλοκαιρία»
Γόλα αντί χόλος «χολή»
σελ 81

Δρεβέλαος αντί Τρεφέλεως (σελ 86)
Αμβίλογος αντί Αμφίλογος (σελ 108)

Ηρωδιανός (1.281):
«Βέροια πόλις Μακεδονίας, ἣν Φέρωνα κτίσαι φασίν, αὐτοὺς δὲ τὸ φ εἰς β μεταποιεῖν, ὡς Φάλακρον Βάλακρον καὶ Βίλιππον καὶ Κεβαλῖνον»
(Η Βέροια είναι μια πόλη της Μακεδονίας που λένε πως ιδρύθηκε από τον Φέρωνα και οι κάτοικοί της μετατρέπουν το φ σε β, προφέροντας Βάλακρον αντί για Φάλακρον, ή Βίλιππον και Κεβαλῖνον).
σελ 93

Λέξεις που παρουσιάζουν το χαρακτηριστικό αυτό εμφανίζονται και στην αρχαία γραμματεία:
Καλλίμαχος, απ. 657, κεβλή «κεφάλι»· Αριστοφάνης, Όρνιθες 303
σελ 81

το Φ απαντά αντί του Β είναι στον τύπο βεφαίως
αντί βεβαίως, σε μια πράξη αγοραπωλησίας του 352–350 π.Χ. που βρέθηκε στην Αμφίπολη
(βλ. Hatzopoulos 1996, 2ος τόμ., αρ. 88)
σελ 82


Γι' αυτό ο Αριστοφάνης έγραφε «κεβλή» το κεφάλι....
Και ο Φίλιππος γραφόταν Βίλιππος
Και Βρύγες αντί Φρύγες
Και ο Δάνος γραφόταν Θάνος «θάνατος»
Και Δρεβέλαος αντί Τρεφέλεως
Και Γόλα αντί χόλος «χολή»
(βεφαίως... βεφαίως...)


Τώρα από το βιβλίο του Υπουργείου Πολιτισμού θα πρέπει να μπούν κάποια σημεία που δείχνουν τον ιωτακισμό.

«οι ιωτακιστικές ανορθογραφίες απαντούν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο»
σελ 111

«Η ερμηνεία των επιγραφικών δεδομένων είναι τόσο περίπλοκη, ώστε έχει αρχίσει να αμφισβητείται η εγκυρότητα της παραδοσιακής διαίρεσης των ελληνικών διαλέκτων (Brixhe 2006)»
σελ 23

«το όνομα του θεού Ποσειδώνα στη λακωνική διάλεκτο, Ποhοιδάν, που συμπίπτει με το αρκαδικό θεωνύμιο Ποσοιδάν αντί Ποτειδάν στις άλλες δωρικές διαλέκτους.»
σελ 20



Από την ΗΠΕΙΡΟ

Η τροπή του Ε σε Ι
τίνε αντί τίνι
έμεν αντί έμιν
Χεμάριοι αντί Χιμάριοι
σελ 51

ιόντων αντί ἐόντων
θίος αντί θεός
γενιά αντί γενεά
σελ 66



Από την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

σύμπτωση των ΕΙ και Ι
πάλειν αντί πάλιν
ἰμε αντί εἰμί
δαπινά αντί ταπεινά
(μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. )
σελ 78

«το επίθετο Διγαῖα (το οποίο εμφανίζεται και με τις γραφές Δειγαῖα αλλά και Δειγέα) ως Δικαία, προσδιορισμός που αποδίδεται στην Άρτεμη.»
(ρωμαϊκή περιόδος)
σελ 79

Ἀρτεμεσίου αντί Ἀρτεμισίου (185 μ.Χ.)
χάρεν αντί χάριν (2ος αι. π.Χ. )
σελ 110

«Μακεδονικά ύμμες αντί του αττικού ὑμεῖς.»
σελ 107



Από την ΒΟΙΩΤΙΑ

ἐχόντυς = ἐχόντοις
γονέυς = γονέοις
(3ου αιώνα π.Χ.)
σελ 140

Πούθια = Πύθια, σούνεδρυ = σύνεδροι.
Θισβεῖος = Θισβαῖος (Θίσβη), Θειβεῖυ = Θηβαῖοι.
σελ 146



Από την ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

Άλκεβιάδου αντί Ἀλκιβιάδου
σελ 169

Παραλλαγή του Διονύσιος σε Δεονῦος (SGDI 5469, Θάσος) και Δεονῦδος (Άβδηρα, νομίσματα).
σελ 174

[Befaios]

Όσον αναφορά την Γραμμική 'Β βλέπει κανείς τα εξής:

* Η κατάληξη των περισσότερων λέξεων είναι με τα -w- και -j- ίσως ως γραμματικός
κανόνας.
* Το γραμματικό ελάτωμα να βάζουν φωνήεν εκεί που δεν υπάρχει.
* Το γράμμα -r- έχει προφορά -λ- αλλά και -ρ-.
* Το q μπαίνει στα -β-, -γ-, -κ-, -π-, -ξ-, -κF-
* Το w μπαίνει στα -ου-, -β-, -φ-, -F-
* Tα -κα-, -χα-, -γα- γράφονται ως KA
* Τα -πα-, -φα-, -βα- ως PA

Η προφορά των Π, Φ, Β - Τ, Θ, Δ - Κ, Χ, Γ

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η αρχαία προφορά αλλά και η αρχαϊκή ήταν πολύ δασύμενη.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος την δασύτητα στους Κύπριους.

Ο ήχος όλων αυτών δεν ήταν όπως σήμερα.
Τα -π-, -φ-, -β- ήταν στην ουσιά δασήμενα -π- με διαφορά ήχου.
Τα -τ-, -θ-, -δ- ήταν στην ουσιά δασήμενα -τ- με διαφορά ήχου.
Τα -κ-, -χ-, -γ- ήταν στην ουσιά δασήμενα -κ- με διαφορά ήχου.

Από που προκύπτει αυτό;

Από την αναφορά της Wikipedia ότι:
Tα -κα-, -χα-, -γα- γράφονται όλα ως KA
Τα -πα-, -φα-, -βα- όλα ως PA

Από την αναφορά του Διονύσιου του Αλικαρνασέυ που τα κατατάσει και αυτός στις ίδιες ομάδες:
τα Π, Φ, Β ως χειλικά
τα Τ, Θ, Δ ως οδοντικά
τα Κ, Χ, Γ ως λαρυγγικά

Από την γραφή στη Μακεδονία όπου η χρήση των γραφημάτων:
Β, Δ, Γ στη θέση των Π, Τ, Κ ή των Φ, Θ, Χ εναλλάσονταν.
σελ 91


Υπάρχουν και τα παραδείγματα από την Γραμμική 'Β:

(q=β)
qa-si-re-u = βασιλευς (κFασιλεύς)
qo-o = βους (κFοος)
e-qa-ro = Έμβαρος
qo-u-qo-ta = βουβότας
te-qa-ja = Θηβαία
Εδώ μπορεί να πει κανείς ότι δεν βγαίνει ξεκάθαρο νόημα και τι ήχο μπορούσε να έχει το -q-.

(w=β)
ai-wo-ro = Αίβολος
mo-ri-wo-do = μόλιβδος
re-wo-te-re-jo = λεFοτέρειο (λεβητάριο)
Εδώ όμως τα πράγματα είναι προφανή

(pu2=β=φ)
da-pu2-ri-to-jo = δαφυρίνθοιο (λαβύρινθος)
ze-pu2-ro = Ζέφυρος

(w=β=υ)
e-u-wa-ko-ro = Εύαγρος
e-wa-ko-ro = Εύαγρος
e-wi-ri-po = ΕFρίπoς (Εύριπος)
Εδώ βλέπουμε ότι το -υ- είχε και ήχο -β-, -φ-.
Εξάλλου όπως έχει ήδη γραφτεί το Έυα μεταγράφτηκε Eva και όχι Eua.
Όπως το Λευιτικόν γίνεται στα λατινικά Levitikon κτλ.

(w=δ)
ka-ra-wi-po-ro = κλα(δ)Fιφόρος (κλειδoφόρος)
Εδώ πάλι βλέπουμε ότι d, ντεν υπάρχει...


Για το θέμα με τα πολλά ει, οι, αι, ιυ, υι, ιη
Ας πάρουμε τα παραδείγματα που δείχνουν πολλά:

(a=αι)
e-ra-wo = έλαιον
da-so-mo = δαισμοίς
da-da-re-jo-de = Δαιδάλιον

(ai=αι=αϊ)
ai-ki-pa-ta = Aιγιπάτας
a-i-ki-pa-ta = Aιγιπάτας
Εδώ βλέπουμε ότι συναντίέται η ίδια λέξη και με -αι- και με -αϊ-

(οι)
e-to-ki-ja = εντοίχια
ko-no = σκοίνοι
to-ko-do-mo = τοιχοδόμοι
po-me-ne = ποιμένες
ko-to-na = κτοίνα
po-ni-ki-jo = φοινίκιον
wo-ko = Fοίκος

(ει)
a-ke = άγει
a-re-pa = άλειφα
pe-re = φέρει
e-ke = έχει
o-pe-ro = οφείλων
ke-ke-me-na = κεκειμένα
e-ra-pe-ja = ελάφεια
a-pi-ke-ne-a = Αμφιγένεια
a-ne-a = Αινείας

(o=ου)
do-e-la = δούλα
to-to = τούτο
ke-ro-si-ja = γερουσια
e-ru-ta-ra = ερυθραί
Αλλά και:
a-ro-u-ra = άρουρα
qo-u-ko-ro = βουκόλος

Όμως σε μερικές περιπτώσεις βλέπουμε ότι το -ε- προφέρεται και ως -ι-.
Και σε μερικές υπάρχει η ένδειξη ότι το -α- μπορεί να είχε και ήχο -ε-.

(ει=ι)
di-wo-ni-so-jo = ΔιFονυσοίο = (Διόνυσος)
po-se-da-o = Ποσειδάων
po-si-da-e-ja = Ποσιδάεια
po-si-da-i-jo = Ποσιδαίον
we-a-re-jo = εαρινός
i-pe-me-de-ja = Ιφιμήδεια
a-te-po = Άντιφος ή Αρτίπους
ki-pi-si = ξίφεσι
wi-de = F-είδε
a-ti-mi-te = Άρτεμις

(α=ε)
a-ri-sa = Έλισα
a-te-ro = έτερος

i-jo = υιός
Εδώ δεν ξέρω τι να υποθέσω, ίσως iio;


Βάζω μερικά παραδείγματα από την γραφή ώστε να καταλάβει κανείς πόσο κοντά ήταν στην κλασική εποχή μερικές φορές.

a-di-ri-jo = ανδρίος (ανδρείος)
ai-ke-u = Αιγεύς
ai-ti-jo-qe = Αιθίοπες
a-ke-ro = άγγελος
a-ke-ro = Αχέρων
a-ki-re-u = Αχιλεύς
a-ko-ro = αγρός
a-to-po-qo = αρτοποιός
de-ka-sa-to = δέξατο
de-qo-no = δείπνο
de-so-mo = δεσμός
de-u-ka-ri-jo = Δευκαλίων
di-da-ka-re = διδάσκαλος
di-do-si = δίδοσι
du-ru-to-mo = δρυτόμος
e-do-me-ne-u = Ειδομενεύς
e-ko-te = έχοντες
e-ne-ka = ένεκα
e-pi-ki-to-ni-ja = επιχιτώνια
e-ru-ta-ra = ερυθρά
e-to-ki-ja = εντοίχια
e-u-ke-to = εύχετο
i-je-ro = ιερός
ka-ke-u = χαλκεύς
ka-po = καρπός
ka-ra-do-ro = Χάραδρος
ka-ra-ma-to = κλάσματος
ka-ra-u-ko = Γλαύκος
ka-ra-we = γράFες
ka-ru-to = Κάρυστος
ka-to-ro = Κάστωρ
ke-ka-u-me-no = κεκαυμένος
ke-ke-me-no = κεκείμενος
ke-ra-me-u = Κεραμεύς
ku-do-ni-ja = Κυδωνία
ku-pa-ri-si-jo = Κυπαρίσιος
me-ta-ke-ku-me-na = μετακεκυμένα
me-to-qe-u = Μετωπεύς
nu-wa-ja = νυμFαία
o-nu-ke = όνυχες
o-pe-ro = όφελος
o-re-ta = Ορέστης
pa-i-to = Φαιστός
pa-ke-te-re = πακτήρες
pa-ma-ko = φάρμακον
pa-ra-jo = παλαιός
pe-ma = σπέρμα
pe-ra-a-ko-ra-i-ja = πέρα χώρα
pe-re-ke-u = πελεκεύς
po-me-ne = ποιμένει
po-pu-re-ja = πορφυρεία
po-ro-te-u = Πρωτεύς
po-ru-po-de = πολυπόδει
po-so-re-ja = Ψωρεία
qe-qi-no-me-na = γεγινωμένα
qe-ra-si-ja = Κερασία
qo-ro-mu-ro = Βρώμυλος
qo-u-ko-ro = βουκόλος
ra-ke-da-mi-ni-jo = Λακεδαιμόνιος
ra-su-ti-jo = Λασύνθιος
ra-ti-jo = Λάτιος
ra-wa-ke-ta = λαFαγέτας
re-po-to = Λεπτόν
re-u-ko = Λεύκος
re-u-ko-to-ro = Λεύκτρον
sa-pa-ke-te-ri-ja = σφακτηρίαι
ta-to-mo = σταθμός
te-o-po-ri-ja = Θεοφόρια
te-se-u = Θησεύς
tu-ka-te-re = θυγάτερες
wo-ne-we = FονέFει (φονεύς)
wo-zo-me-na = Fορζομένα
ze-u-ke-si = ζεύγεσι
ze-pu2-ro = Ζέφυρος


Τα συμπεράσματα είναι προφανή αλλά ας βγάλει ο καθένας τα δικά του.

[bolek]

πολυ ωραια ολα αυτα, στο διαδικτιο με μια γρηγορη ματια δεν ειχα βρει κατι σχετικο, ηξερα οτι καποιοι εχουν ενστασεις σχετικα με την λεγομενη ερασμιακη προφορα αλλα δεν γνωριζα τιποτα αλλο.

[Ζενίθεδρος]

Μάλλον αυτός που απαγγέλλει δεν ξέρει να τα προφέρει.

Μπορεί επειδή είναι ξένος να μην τον βοηθά και η ενσωματωμένη δική του ξενική προφορά όσο και να τη διορθώνει. Ωστόσο σε μια αναπαραγωγή της προφοράς (σε αυτή που χαίρει γενικότερης αποδοχής από τους γλωσσολόγους) και από Έλληνες διατυπωμένη αν και είναι καλύτερα κάπως, ωστόσο πάλι τελείως διαφορετικά μου ακούγονται.

Πολύ χασμωδικα μου ακούγονται. Επίσης, που είναι ο μουσικός τονισμός; Όταν πχ λέει "αυτών" το προφέρει "αουτοοον" Ελεος! Τρισωμια είχαν οι αρχαιοι;

[Befaios]

πολυ ωραια ολα αυτα, στο διαδικτιο με μια γρηγορη ματια δεν ειχα βρει κατι σχετικο, ηξερα οτι καποιοι εχουν ενστασεις σχετικα με την λεγομενη ερασμιακη προφορα αλλα δεν γνωριζα τιποτα αλλο.

Φίλε μου αυτά τα βρήκα μετά από πολύ κόπο και ψάξιμο, παρ΄ όλα αυτά είναι προσβάσιμα στον οποιοδήποτε.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά είναι τεκμήρια και όχι απόψεις του έστω σούπερ διανοούμενου.
Κάθισα και διάβασα σχεδόν όλο τον Κρατύλο για να βρω αυτά τα σημεία.
Κάθισα και έψαξα σε ότι σελίδα υπάρχει στο ίντερνετ σχετικά με την Γραμμική ΄Β και είδα τις αλληλουχίες με την κλασική αρχαιότητα.
Είχα την τύχη να βρω και το βιβλίο από το Υπουργείο Πολιτισμού όλο δωρεάν στο ίντερνετ και το ξεψάχνισα για να βρω ότι βρήκα.

Η ερασμική προφορά ή αλλιώς σήμερα «reconstruction pronunciation» (λες και το αλλάξανε τόσο ριζικά για να το ονομάσουν έτσι) βασίζεται στη λογική ότι όσο πιο πίσω πάμε, τόσο η προφορά ταυτίζεται με την γραφή.
Κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει και η Γραμμική ΄Β το δείχνει αυτό, όχι ότι σε κάποια σημεία δεν ισχύει κιόλας.

Αυτό που φαίνεται είναι ότι κάποια γράμματα είχαν διπλή και τριπλή προφορά και όποιος δεν το βλέπει, τι να πω είναι τυφλός.
Το Α πχ στα προϊστορικά χρόνια είχε όπως φαίνεται την χρήση όπως τα σημερινά αγγλικά όπου είναι και Α και Ε.
Το Ο δεν είχε μόνο τον ήχο που ξέρουμε τώρα αλλά και το ΟΥ, εξάλλου οι αρχαίοι το ονόμαζαν εκτός από όμικρον και ΟΥ, κάτι σημαίνει και αυτό.
Το Ε δεν είχε μόνο την σημερινή προφορά αλλά και την προφορά του Ι. (όπως στα σημερινά αγγλικά και πάλι)
Το Υ είχε τετραπλή προφορά (Ι, ΟΥ, Β, Φ) και φαίνεται αυτό.
Όλα αυτά μπερδεύουν για το ποια ήταν η προφορά ας πούμε στη λέξη «ΧΡΕΜΑΤΑ» η οποία ήταν γραμμένη στη στήλη των Παναθηναίων (πριν την μεταρρύθμιση του 403 π.Χ.) και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η λέξη προφερόταν ως «χρήματα» ή «χρέματα».

[Befaios]

Κάτι ακόμα που δεν μπήκε:

Κόριννα (6ος-5ος αι. π.Χ.) από την Βοιωτία.
Ήταν σύγχρονη του Πίνδαρου και σύμφωνα με την παράδοση τον είχε νικήσει σε δημόσιες ποιητικές αναμετρήσεις πέντε φορές αναφέρει το λεξικό της Σούδας και μια ο Πλούταρχος.
Ο Πλούταρχος και ο Παυσανίας αναφέρουν μάλιστα ότι ήταν δασκάλα του Πίνδαρου.
Η ίδια κατέκρινε τον Πίνδαρο γιατί έγραφε στην δωρική ενώ η ίδια στην ντόπια της Θήβας.
(Ο Πίνδαρος ήταν αυτός όπου το σπίτι ήταν το μοναδικό όπου σεβάστηκε ο Μ. Αλέξανδρος κατά την ολοκληρωτική καταστροφή της Θήβας)

Στο βιβλίο «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας» σελ 105 του HOFFMANN DEBRUNNER SCHERER
Εκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1997, σε μετάφραση Χαράλαμπου Π. Συμεωνίδη.

Ως προς την γραμματική της Κόριννας γράφει τα εξής σημαντικά:

Η αντί ΑΙ
Πής αντί παίς
Κη αντί και
Όμημων αντί όμαιμων
Ελέσθη αντί ελέσθαι
Λούπησι αντί λύπαισι

Ι αντί ΕΙ
Έχι αντί Έχει
Κρατούνι αντί κρατύνει

ΕΙ αντί Η
Ειμιθείων αντί Ημιθέων
Πεντείκοντα αντί πεντήκοντα
πατείρ αντί πατήρ


Μόνο στραβός δεν μπορεί να δει ότι το ΑΙ είχε προφορά Ε και όχι ΑΪ.
Επίσης βλέπουμε ότι το Υ είχε (και) προφορά ΟΥ.
Η Κόριννα στα ποιήματά της το Υ σε άλλες περιπτώσεις το έγραφε ΟΥ και σε άλλες το άφηνε ως έχει Υ.
Ίσως όπου το άφηνε ως έχει να είχε την σημερινή του προφορά.
Το ΕΙ για μια ακόμα πολλοστή φορά... είναι ήχος Ι.
Όσον αναφορά τώρα για την αλλαγή του Η σε ΕΙ, εκεί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν αναπαριστούσε ήχο Ι ή Ε.
Και αυτό γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου το ΕΙ είναι Ι και το Η είναι Ε.

[Μπεκρής]

Η ερασμιακη προφορά υπάρχει για να μαθαίνουν να γράφουν οι μη ελληνόφωνοι τα αρχαία ελληνικά. Δεν έχει σχέση με το πώς μιλουσαν στην αρχαιότητα.

[Befaios]

Άσχετα από το πρακτικό κομμάτι της εκμάθησης, είναι ξεκάθαρο ότι όλοι σχεδόν οι ξένοι πιστεύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες προφέρανε σύμφωνα με την ερασμική προφορά ή κοντά σε αυτή.
Αυτή είναι η γενική πεποίθηση και μάλιστα πολλοί Έλληνες ενστερνίζονται απόλυτα την άποψη αυτή και όσοι έχουν αντίθετη άποψη απλά δεν χαίρουν εκτίμησης καμίας.
Βέβαια τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα και λένε άλλα.

Η ερασμική προφορά είναι κάτι σαν άτυπο γραμματικό φιλιόκβε, είναι πίστη βασισμένη στο λάθος.

[Ζαποτέκος]

Ξέρει κάποιος φίλος αν τον 5ο αι. π.Χ. είχε αρχίσει να διαβάζεται το "οι" ως "ι" στην αττική διάλεκτο ;

Εις τοιαύτην συμφοράν περιπεσόντες οι Αθηναίοι, εταλαιπορούντο, καθόσον και εντός της πόλεως η θνησιμότης ήτο μεγάλη και εκτός αυτής τα κτήματά των ερημώνοντο. Μερικοί μάλιστα κατά την διάρκειαν της δυστυχίας ενθυμήθησαν, όπως ητο φυσικόν, τον επόμενον στίχον, περί του οποίου οι πρεσβύτεροι απ' αυτούς εβεβαίωναν, ότι εψάλλετο εις παλαιοτέραν εποχήν: "θα έλθη δωρικός πόλεμος και λοιμός μαζί μ' αυτόν". Είναι αληθές ότι αντέτειναν μερικοί ότι ο παλαιός στίχος ωμιλούσε περί λιμού και όχι λοιμού, αλλ' επί του παρόντος επεκράτησε φυσικά η γνώμη ότι η λέξις, της οποίας είχε γίνη χρήσις εις το άσμα, ήτο λοιμός, καθόσον οι άνθρωποι εμνημόνευαν τον στίχον σύμφωνα με τα παθήματά των. Αλλ' εάν ποτέ επέλθη άλλος δωρικός πόλεμος μετά τον σημερινόν, και συμπέση να επέλθη λιμός, μου φαίνεται πιθανόν ότι τον στίχον θα ψάλλουν με την λέξιν. ( Θουκυ Β 54 )

https://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/contents.htm

[Befaios]

Φίλε μου το ΟΙ δεν υπάρχει στη Γραμμική ΄Β, οπότε λογικά στα κλασικά χρόνια προφερόταν Ι.
Γενικά στη Γραμμική ΄Β όπου αποδόθηκε αργότερα σαν ΟΙ αυτό ήταν αρχικά ένα Ο.
Τα παραδείγματα τα έχω δώσει:
e-to-ki-ja = εντοίχια
ko-no = σκοίνοι
to-ko-do-mo = τοιχοδόμοι
po-me-ne = ποιμένες
ko-to-na = κτοίνα
po-ni-ki-jo = φοινίκιον
wo-ko = Fοίκος (σπίτι)

Έτσι λοιπόν εξηγείται και η ορθογραφία που υπάρχει σε πολλές λέξεις.

[paul25]

Πολύ χασμωδικα μου ακούγονται. Επίσης, που είναι ο μουσικός τονισμός; Όταν πχ λέει "αυτών" το προφέρει "αουτοοον" Ελεος! Τρισωμια είχαν οι αρχαιοι;

Βασικά παράλληλα απαγγέλει με ποιητικό ύφος και αυτό ίσως να επιδεινώνει λίγο τα πράγματα περισσότερο. Αλλά το "αυτών", έτσι θεωρείται ότι το πρόφεραν όπως το γράφεις, τι τρισωμία; Απλά το "ω" ήταν μακρύ και το τραβά στη προφορά, αυτή είναι η σημασία των μακρών φωνηέντων κλπ.

[paul25]

Έλα μου ντε όμως που η ερασμική προφορά βασίζεται στη λογική ότι, ότι υπάρχει προφέρεται...
(τα Ι είναι στο πολυτονικό τα γαϊδουράκια κάτω από το γράμμα)

Μα η λογική ορίζει ότι πρώτα μιλάς και μετά γράφεις και προφανώς αυτό που ακούς, σαν τις παρτιτούρες στη μουσική, νότες που αναπαράγουν τους ήχους του τραγουδιού. Ποια λογική πιστεύεις τους ώθησε να προσθέσουν επιπλέον σύμβολα στις λέξεις, (πόσο μάλλον αν δεν είναι και ομόηχες).

[paul25]

Δηλαδή μας παίρνει από το χεράκι και μας δίνει μασημένη τροφή ο Σωκράτης λέγοντας ότι:
1) πρώτη περίπτωση το Ε μπαίνει λόγο ευπρέπειας, ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ...! ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΑΠΛΑ...;
Υπάρχουν δηλαδή γράμματα που δεν προφέρονται και κάποιοι κάνουν νόμους να τα διαβάζουν όλα όπως τα βλέπουν...

Τι σημαίνει λόγω ευπρέπειας;