Η γλώσσα με τις 33 λέξεις που σημαίνουν "σκοτώνω"

[Antigeist]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος. Θα κάνω άλλο νήμα για αυτό, ας μην το συζητήσουμε εδώ.

Υπάρχει όμως ένα πραγματικό και πολύ πιο ενδιαφέρον γλωσσικό φαινόμενο. Μια γλώσσα όπου απαντούν 33 συνολικά ρήματα που σημαίνουν "σκοτώνω" και αυτή η γλώσσα δεν είναι άλλη από την "πατρώα λατινική φωνή" όπως περήφανα έλεγαν οι απτώτοι Ρωμαίοι της Ανατολίας.

absūmō, -ere, -mpsī, -mptum
auferō, auferre, abstulī, ablātum
caedō, -ere, cecīdī, caesum
concīdō, -ere, -cīdī, -cīsum
cōnficiō, cōnficere, cōnfēcī, cōnfectum
consūmō , -ere, -psī, -ptum
corporō, -āre, -āvī, -ātum
dēcīdō, -ere, -cīdī, -cīsum
dēiciō, -ere, -iēcī, -iectum
efflīgō, -ere, -xī, -ctum
ēlīdo, -ere, -sī, -sum
ērogō, -āre, -āvī, -ātum
exanimō, -āre, -āvi, -ātum
exstinguō, -ere, -nxī, -nctum
feriō, -īre
interficiō, -ere, -fēcī, -fectum
interimō, -ere, -ēmī, -emptum (-emtum)
iugulō, -āre, -āvi, -ātum
lētō (lēthō), -āre, āvī, -ātum
mactō, -āre, -āvi, -ātum
mortificō, -āre, -āvī, -ātum
necō, -āre, -āvī, -ātum
obtruncō, -āre, -āvī, -ātum
occīdō (obc-), -ere, -cīdī, -cīsum
peragō, -ere, -ēgī, -actum
percutiō, -ere, -cussī, -cussum
perimō, -ere, -ēmī, -emptum
sauciō, -āre, -āvi, -ātum
sōpiō, -īre, -īvī or -iī, -ītum
strangulō, -āre, -āvī, -ātum
suffōcō (subf-), -āre, -āvī, -ātum
tollō, -ere, sustulī, sublātum
trucīdō, -āre, -āvi, -ātum

[Antigeist]

Ο λόγος που οι Λατίνοι είχαν τόσες λέξεις για τον φόνο είναι γιατί αυτό ακριβώς περιέγραφαν συνήθως. Ορίστε ένα παράδειγμα του πόσος θάνατος μπορεί να εμφανιστεί σε ένα μικρό απόσπασμα στα λατινικά κείμενα ιστοριογραφίας. Συγκρίνετε το αυτό με τα γκεϊλίκια στα κείμενα του Πλάτωνα.

Consertis deinde manibus cum iam non motus tantum corporum agitatioque anceps telorum armorumque sed volnera quoque et sanguis spectaculo essent, duo Romani super alium alius, volneratis tribus Albanis, exspirantes corruerunt. Ad quorum casum cum conclamasset gaudio Albanus exercitus, Romanas legiones iam spes tota, nondum tamen cura deseruerat, exanimes vice unius quem tres Curiatii circumsteterant. Forte is integer fuit, ut universis solus nequaquam par, sic adversus singulos ferox.

Then there was a spectacle – not just the motion of bodies fighting in hostile hand-to-hand combat and the two-sided flurry of javelins and melee weapons, but also wounds and blood. Two Romans tumbled down on top of each other, perishing, while the three Albans were wounded. When the Alban army raised a shout of joy at the fall of the two Romans, all hope deserted the Roman legions, though not yet all anxiety, as the dead Romans lay near the remaining one whom the three Curiatii brothers had surrounded. By chance he was unharmed, and though alone he was no match for them all together, in his condition he would be fierce against them individually.

Ergo ut segregaret pugnam eorum capessit fugam, ita ratus secuturos ut quemque volnere adfectum corpus sineret. Iam aliquantum spatii ex eo loco ubi pugnatum est aufugerat, cum respiciens videt magnis interuallis sequentes, unum haud procul ab sese abesse. In eum magno impetu rediit; et dum Albanus exercitus inclamat Curiatiis uti opem ferant fratri, iam Horatius caeso hoste victor secundam pugnam petebat. Tunc clamore qualis ex insperato fauentium solet Romani adiuuant militem suum; et ille defungi proelio festinat.

Therefore he took flight to separate out their attack, thinking that they would follow as far as their wound-afflicted bodies would allow. He had now fled a considerable distance from the place where he had fought, when he turned around and saw them following at large intervals, and one was not far from himself. He delivered a great blow to him; and while the Alban army shouted out to the Curiatii to help their brother, victorious Horatius, with the enemy dispatched, sought to fight the second one. Then the Romans cheered their soldier with the kind of shout which people raise when the unhoped-for comes to them favourably; and he hurried to be done with the fight.

Prius itaque quam alter—nec procul aberat—consequi posset, et alterum Curiatium conficit; iamque aequato Marte singuli supererant, sed nec spe nec viribus pares. Alterum intactum ferro corpus et geminata victoria ferocem in certamen tertium dabat: alter fessum volnere, fessum cursu trahens corpus victusque fratrum ante se strage victori obicitur hosti. Nec illud proelium fuit.

And so before the other one – who was not far away – could catch up, he killed yet another Curiatius; and now they had been left one on one, with Mars equal, but they were not equal in hope nor in strength. One’s body was unharmed by the blade, and the double victory had given him courage for a third contest: the other was wearied by his wound, wearied by the run, dragging his body along, conquered by the slaughter of his brothers before him, and exposed to his victorious enemy. And there was no fight.

Romanus exsultans “Duos” inquit, “fratrum manibus dedi; tertium causae belli huiusce, ut Romanus Albano imperet, dabo.” Male sustinenti arma gladium superne iugulo defigit, iacentem spoliat.

“Two of your brothers,” the exultant Roman said to him, “I have dedicated to my brothers’ shades; the third I will give to this war’s cause, so that the Roman may rule the Alban.” He thrust his sword from above into the neck of the Alban, who was barely able to hold up his arms, and despoiled him as he lay there.

Romani ouantes ac gratulantes Horatium accipiunt, eo maiore cum gaudio, quo prope metum res fuerat. Ad sepulturam inde suorum nequaquam paribus animis vertuntur, quippe imperio alteri aucti, alteri dicionis alienae facti. Sepulcra exstant quo quisque loco cecidit, duo Romana uno loco propius Albam, tria Albana Romam versus sed distantia locis ut et pugnatum est.

The Romans received Horatius, exulting and congratulating him, their joy all the greater because it had risen in place of fear. Both sides set about making sepulchres for their own dead, but not with the same hearts – certainly, some were increased by the conquest, others were made the subjects of a foreign dominion. The sepulchres stand out prominently where each man fell: the two Roman graves are in one spot near Alba, and the three Alban graves are towards Rome, in places at a distance from where they fought. (Livy, 1.25)

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Ο λόγος που οι Λατίνοι είχαν τόσες λέξεις για τον φόνο είναι γιατί αυτό ακριβώς περιέγραφαν συνήθως. Ορίστε ένα παράδειγμα του πόσος θάνατος μπορεί να εμφανιστεί σε ένα μικρό απόσπασμα στα λατινικά κείμενα ιστοριογραφίας. Συγκρίνετε το αυτό με τα γκεϊλίκια στα κείμενα του Πλάτωνα.

Consertis deinde manibus cum iam non motus tantum corporum agitatioque anceps telorum armorumque sed volnera quoque et sanguis spectaculo essent, duo Romani super alium alius, volneratis tribus Albanis, exspirantes corruerunt. Ad quorum casum cum conclamasset gaudio Albanus exercitus, Romanas legiones iam spes tota, nondum tamen cura deseruerat, exanimes vice unius quem tres Curiatii circumsteterant. Forte is integer fuit, ut universis solus nequaquam par, sic adversus singulos ferox.

Then there was a spectacle – not just the motion of bodies fighting in hostile hand-to-hand combat and the two-sided flurry of javelins and melee weapons, but also wounds and blood. Two Romans tumbled down on top of each other, perishing, while the three Albans were wounded. When the Alban army raised a shout of joy at the fall of the two Romans, all hope deserted the Roman legions, though not yet all anxiety, as the dead Romans lay near the remaining one whom the three Curiatii brothers had surrounded. By chance he was unharmed, and though alone he was no match for them all together, in his condition he would be fierce against them individually.

Ergo ut segregaret pugnam eorum capessit fugam, ita ratus secuturos ut quemque volnere adfectum corpus sineret. Iam aliquantum spatii ex eo loco ubi pugnatum est aufugerat, cum respiciens videt magnis interuallis sequentes, unum haud procul ab sese abesse. In eum magno impetu rediit; et dum Albanus exercitus inclamat Curiatiis uti opem ferant fratri, iam Horatius caeso hoste victor secundam pugnam petebat. Tunc clamore qualis ex insperato fauentium solet Romani adiuuant militem suum; et ille defungi proelio festinat.

Therefore he took flight to separate out their attack, thinking that they would follow as far as their wound-afflicted bodies would allow. He had now fled a considerable distance from the place where he had fought, when he turned around and saw them following at large intervals, and one was not far from himself. He delivered a great blow to him; and while the Alban army shouted out to the Curiatii to help their brother, victorious Horatius, with the enemy dispatched, sought to fight the second one. Then the Romans cheered their soldier with the kind of shout which people raise when the unhoped-for comes to them favourably; and he hurried to be done with the fight.

Prius itaque quam alter—nec procul aberat—consequi posset, et alterum Curiatium conficit; iamque aequato Marte singuli supererant, sed nec spe nec viribus pares. Alterum intactum ferro corpus et geminata victoria ferocem in certamen tertium dabat: alter fessum volnere, fessum cursu trahens corpus victusque fratrum ante se strage victori obicitur hosti. Nec illud proelium fuit.

And so before the other one – who was not far away – could catch up, he killed yet another Curiatius; and now they had been left one on one, with Mars equal, but they were not equal in hope nor in strength. One’s body was unharmed by the blade, and the double victory had given him courage for a third contest: the other was wearied by his wound, wearied by the run, dragging his body along, conquered by the slaughter of his brothers before him, and exposed to his victorious enemy. And there was no fight.

Romanus exsultans “Duos” inquit, “fratrum manibus dedi; tertium causae belli huiusce, ut Romanus Albano imperet, dabo.” Male sustinenti arma gladium superne iugulo defigit, iacentem spoliat.

“Two of your brothers,” the exultant Roman said to him, “I have dedicated to my brothers’ shades; the third I will give to this war’s cause, so that the Roman may rule the Alban.” He thrust his sword from above into the neck of the Alban, who was barely able to hold up his arms, and despoiled him as he lay there.

Romani ouantes ac gratulantes Horatium accipiunt, eo maiore cum gaudio, quo prope metum res fuerat. Ad sepulturam inde suorum nequaquam paribus animis vertuntur, quippe imperio alteri aucti, alteri dicionis alienae facti. Sepulcra exstant quo quisque loco cecidit, duo Romana uno loco propius Albam, tria Albana Romam versus sed distantia locis ut et pugnatum est.

The Romans received Horatius, exulting and congratulating him, their joy all the greater because it had risen in place of fear. Both sides set about making sepulchres for their own dead, but not with the same hearts – certainly, some were increased by the conquest, others were made the subjects of a foreign dominion. The sepulchres stand out prominently where each man fell: the two Roman graves are in one spot near Alba, and the three Alban graves are towards Rome, in places at a distance from where they fought. (Livy, 1.25)

.

Εσύ είσαι πού δέ γουστάρεις τίς ξένες γλώσσες καί πουστάρεις στά Αγγλικά ;;;...... ......

.

[hellegennes]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος. Θα κάνω άλλο νήμα για αυτό, ας μην το συζητήσουμε εδώ.

Υπάρχει όμως ένα πραγματικό και πολύ πιο ενδιαφέρον γλωσσικό φαινόμενο. Μια γλώσσα όπου απαντούν 33 συνολικά ρήματα που σημαίνουν "σκοτώνω" και αυτή η γλώσσα δεν είναι άλλη από την "πατρώα λατινική φωνή" όπως περήφανα έλεγαν οι απτώτοι Ρωμαίοι της Ανατολίας.

Αν τραβήξεις από τα μαλλιά τις έννοιες, ανάλογο αριθμό έχουν και άλλες γλώσσες, όπως η ελληνική και η αγγλική. Φυσικά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις κάποιον, άρα εξίσου πολλά ρήματα που να δηλώνουν θανάτωση.

Θανατώνω, νεκρώνω, εκτελώ, σκοτώνω, αποκεφαλίζω, φονεύω, δολοφονώ, εξαϋλώνω, κομματιάζω, σφάζω, κατακρεουργώ, πετσοκόβω, συντρίβω, κ.α.

[Μαυροβασίλης]

πέρνα κι από το ΝΗΜΑ ΦΙΛΟΡΩΜΑΪΚΟΥ SHITPOSTING λίγο, φίλε antigeist

[foscilis]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος.

Νομίζω σε οποιονδήποτε ανθρωπολόγο θα χτύπαγαν πιο έντονα οι δεκάδες λέξεις για αυτόν που σε φροντίζει να μην ισχύσουν για σένα οι κανόνες που ισχύουν για όλους τους άλλους, ανάλογα με το είδος.

Π.χ. στο δημόσιο είναι "μέσον", στο στρατό είναι "βύσμα", σε ούτως ή άλλως ψιλοπαράνομη δραστηριότητα είναι "άκρη", σε νόμιμη δραστηριότητα που εντάξει σε βοηθάει αλλά δεν είναι και τόσο πολύ άδικο για τους άλλους είναι "γνωστός", όταν το κάνει για μια ομάδα με την οποία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως σόι ή χωριό λέγεται "μπάρμπας στην Κορώνη", όταν είναι σε μόνιμη βάση τον λες "ο άνθρωπός μου", αν είναι ανοιχτός να το κάνει με μικρό προσωπικό ρίσκο και κάποιο μη συμβολικό αντίτιμο λες "συνενοήσιμος"...

[sys3x]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος.

Νομίζω σε οποιονδήποτε ανθρωπολόγο θα χτύπαγαν πιο έντονα οι δεκάδες λέξεις για αυτόν που σε φροντίζει να μην ισχύσουν για σένα οι κανόνες που ισχύουν για όλους τους άλλους, ανάλογα με το είδος.

Π.χ. στο δημόσιο είναι "μέσον", στο στρατό είναι "βύσμα", σε ούτως ή άλλως ψιλοπαράνομη δραστηριότητα είναι "άκρη", σε νόμιμη δραστηριότητα που εντάξει σε βοηθάει αλλά δεν είναι και τόσο πολύ άδικο για τους άλλους είναι "γνωστός", όταν το κάνει για μια ομάδα με την οποία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως σόι ή χωριό λέγεται "μπάρμπας στην Κορώνη", όταν είναι σε μόνιμη βάση τον λες "ο άνθρωπός μου", αν είναι ανοιχτός να το κάνει με μικρό προσωπικό ρίσκο και κάποιο μη συμβολικό αντίτιμο λες "συνενοήσιμος"...

Επίσης πασοκ, πλε πασοκ και σύριζα ή ροζ πασοκ.
Παρακαλώ.

[hellegennes]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος.

Νομίζω σε οποιονδήποτε ανθρωπολόγο θα χτύπαγαν πιο έντονα οι δεκάδες λέξεις για αυτόν που σε φροντίζει να μην ισχύσουν για σένα οι κανόνες που ισχύουν για όλους τους άλλους, ανάλογα με το είδος.

Π.χ. στο δημόσιο είναι "μέσον", στο στρατό είναι "βύσμα", σε ούτως ή άλλως ψιλοπαράνομη δραστηριότητα είναι "άκρη", σε νόμιμη δραστηριότητα που εντάξει σε βοηθάει αλλά δεν είναι και τόσο πολύ άδικο για τους άλλους είναι "γνωστός", όταν το κάνει για μια ομάδα με την οποία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως σόι ή χωριό λέγεται "μπάρμπας στην Κορώνη", όταν είναι σε μόνιμη βάση τον λες "ο άνθρωπός μου", αν είναι ανοιχτός να το κάνει με μικρό προσωπικό ρίσκο και κάποιο μη συμβολικό αντίτιμο λες "συνενοήσιμος"...

Για ποιον λόγο θα έκαναν εντύπωση, αφού υπάρχουν και σε άλλες γλώσσες;

[Δημοκράτης]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος.

Νομίζω σε οποιονδήποτε ανθρωπολόγο θα χτύπαγαν πιο έντονα οι δεκάδες λέξεις για αυτόν που σε φροντίζει να μην ισχύσουν για σένα οι κανόνες που ισχύουν για όλους τους άλλους, ανάλογα με το είδος.

Π.χ. στο δημόσιο είναι "μέσον", στο στρατό είναι "βύσμα", σε ούτως ή άλλως ψιλοπαράνομη δραστηριότητα είναι "άκρη", σε νόμιμη δραστηριότητα που εντάξει σε βοηθάει αλλά δεν είναι και τόσο πολύ άδικο για τους άλλους είναι "γνωστός", όταν το κάνει για μια ομάδα με την οποία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως σόι ή χωριό λέγεται "μπάρμπας στην Κορώνη", όταν είναι σε μόνιμη βάση τον λες "ο άνθρωπός μου", αν είναι ανοιχτός να το κάνει με μικρό προσωπικό ρίσκο και κάποιο μη συμβολικό αντίτιμο λες "συνενοήσιμος"...

Επίσης πασοκ, πλε πασοκ και σύριζα ή ροζ πασοκ.
Παρακαλώ.

[foscilis]

Επίσης πασοκ, πλε πασοκ και σύριζα ή ροζ πασοκ.
Παρακαλώ.

Πράγματι. Πού να αντιληφθεί ο βελανιδοφάγος το μεγαλείο, το εύρος των αποχρώσεων που έχει η λέξη πασόκ...

[nowhere]

οι ξένες γλώσσες είναι το πιο ηλίθιο χόμπι του κόσμου

[Antigeist]

Όλοι έχουμε ακούσει την μπούρδα ότι η γλώσσα των γραικύλων είχε 4/5/6 λέξεις για την αγάπη και καλά ανάλογα με το είδος. Θα κάνω άλλο νήμα για αυτό, ας μην το συζητήσουμε εδώ.

Υπάρχει όμως ένα πραγματικό και πολύ πιο ενδιαφέρον γλωσσικό φαινόμενο. Μια γλώσσα όπου απαντούν 33 συνολικά ρήματα που σημαίνουν "σκοτώνω" και αυτή η γλώσσα δεν είναι άλλη από την "πατρώα λατινική φωνή" όπως περήφανα έλεγαν οι απτώτοι Ρωμαίοι της Ανατολίας.

Αν τραβήξεις από τα μαλλιά τις έννοιες, ανάλογο αριθμό έχουν και άλλες γλώσσες, όπως η ελληνική και η αγγλική. Φυσικά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις κάποιον, άρα εξίσου πολλά ρήματα που να δηλώνουν θανάτωση.

Θανατώνω, νεκρώνω, εκτελώ, σκοτώνω, αποκεφαλίζω, φονεύω, δολοφονώ, εξαϋλώνω, κομματιάζω, σφάζω, κατακρεουργώ, πετσοκόβω, συντρίβω, κ.α.

Όλα αυτά τα ρήματα που παραθέτω σημαίνουν απλά "σκοτώνω". Ούτε "εκτελώ" ούτε "αποκεφαλίζω" ούτε "πετσόκοβω", ούτε "συντρίβω", ούτε "εκμηδενίζω". Στα ελληνικά έχουμε "σκοτώνω", "φονεύω", "σφάζω", "ξεκάνω". Στα αγγλικά kill, take out, snuff out, bump off etc. Το λατινικό ρεκόρ δεν πιάνεται.

[foscilis]

Το strangulo δε νομίζω να σημαίνει απλά "σκοτώνω".

[Σέλευκας]

Ναι αλλά εμείς οι πεσμένοι έχουμε μια λέξη με 30 έννοιες. Πολύ καλύτερο

[Σέλευκας]

Το strangulo δε νομίζω να σημαίνει απλά "σκοτώνω".

μάλλον καρυδώνω
το Χέλι έχει δίκιο