Συμφωνώ. Δεν μπορείς να αναλύσεις κάτι σε κάποιον και να του πεις ότι πρέπει υποχρεωτικά να του αρέσει. Ωστόσο εκ των υστέρων μπορείς με την ανάλυση να καταδείξεις σε ένα έργο στοιχεία που δημιουργούν πχ ένταση, ηρεμία όπως επίσης και να αιτιολογήσεις γιατί αυτό μπορεί να αρέσει σε κάποιους και σε κάποιους άλλους όχι. Κατά την γνώμη μου η ανάλυση είναι περισσότερο ένα εργαλείο που δείχνει συγκριτικά έξυπνες/πρωτότυπες λύσεις και πνευματικό μόχθο. Αλλά δεν αρέσουν σε όλους αρέσουν αυτά. Είναι μάλιστα εξαιρετικά συχνό το φαινόμενο, ιδίως στην ελαφρά τέχνη να αρέσει το τελικό προϊόν για εξωκαλλιτεχνικούς λόγους και όχι για την καλλιτεχνική του αξία.
Δεν γίνονται οι αναλύσεις για να δείξουμε κάτι τέτοιο. Αρχικά μπορεί να επισημάνει κανείς ότι η Ελληνική γλώσσα έχει μία κάποια μελωδικότητα λόγω των μελωδικών τονισμών (όπως φαίνεται σε μένα) και λόγω της ποικιλίας των τόνων του κανόνα της τρισυλλαβίας. Αυτά είναι συγκεκριμένα και απτά στοιχεία. Άλλη ρυθμική ποικιλία παράγει μία γλώσσα που τονίζει πότε στη λήγουσα και πότε στην παραλήγουσα ή την προπαραλήγουσα και άλλη μονοτονία έχει μία γλώσσα που τονίζει μόνο στη λήγουσα.
Όταν ειπώθηκε ότι ο τονισμός είναι δυναμικός αντέδρασα και ξεστράτισε η κουβέντα.