ST48410 έγραψε: ↑02 Αύγ 2020, 03:14
hellegennes έγραψε: ↑02 Αύγ 2020, 03:07
Ναι, αυτό εννοούσα με τέτοια παραδείγματα. Ξαναλέω ότι κατά πόσο ακούγεται έντονος ο δευτερεύων τονισμός ή σχεδόν καθόλου εξαρτάται από την σειρά των ήχων. Π.χ. το «Άινσταϊν» έχει πολύ εξόφθαλμο δευτερεύοντα τόνο στο [στα] ενώ το «φάρεναϊτ» μοιάζει στην ουσία να μην έχει. Και στο «άινσταϊν» και στο «μάινομαϊ» η εντύπωση αυτή ενισχύεται από την παρήχηση των δύο [αϊ].
Σωστά, αλλά το Άινσταιν μου το αναφέρεις ως εξαίρεση στα Ελληνικά;
Όταν πηγαίναμε σχολείο (καμία δεκατία + πριν από σένα) το τόνιζαν μόνο στο στάιν
Μόνο οι πιο γλωσσομαθείς δάσκαλοι έλεγαν τα ονόματα των ξένων με την προφορά της γλώσσας προέλευσης.
Στα Αρχαία έχουμε κάποια πληροφορία για παραβίαση του κανόνα; Αν όχι θα ενισχυθεί η εντύπωσή μου πως αυτή η προφορά του μαίνομαι (στο video) μπορεί να μην ήταν έτσι.
Το αναφέρω γενικά. Επαναλαμβάνω ότι ο κανόνας της τρισυλλαβίας είναι κανόνας της ανθρώπινης φωνητικής, όχι κάποιας συγκεκριμένης γλώσσας. Στα ελληνικά λέμε ότι δεν παραβιάζεται και τονίζουμε ανάλογα, σε άλλες γλώσσες τονίζουμε σε προηγούμενες συλλαβές και παρακάμπτουμε το εμπόδιο με διπλοτονισμό, όσο έντονο απαιτεί η σειρά των ήχων που έπονται.
Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά στις βόρειες ελληνικές διαλέκτους υπάρχει η φαινομενική αυτή παραβίαση της τρισυλλαβίας, δηλαδή ο προπροπαροξύτονος τονισμός. Δηλαδή «πήγαιναμε» αντί «πηγαίναμε». Σε άλλες διαλέκτους ο διπλοτονισμός είναι ισχυρός και έχουμε «πήγαινάμε», σε άλλες αδύναμος, όπως στο «φάρεναϊτ» και ακούγεται σαν «πήγαιναμε». Αυτό συνεπάγεται διάφορα πράγματα για τον χρονισμό των συλλαβών που έπονται του τόνου και την έντασή τους. Σε άλλες διαλέκτους, πάλι, ο κύριος τόνος είναι ο δεύτερος και όχι ο πρώτος, δηλαδή το «πήγαινάμε» το κάνει να ακούγεται σαν δύο λέξεις (πι γεννάμε).
Κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει κάτι προβληματικό με το «μάινομαϊ», ακόμη κι αν το πάρεις ως πεντασύλλαβο.