Ο Δράκος και η Αράχνη.
Δημοσιεύτηκε: 05 Ιαν 2022, 20:56
Βολοδέρνοντας στο διαδίκτυο τυχαία έπεσε το μάτι μου σε μια ανάλυση λογ. κειμένων Α’ Γυμνασίου.
Αναφερόταν στο πολύ τρυφερό και αρκετά γνωστό ποίημα του Λ. Πορφύρα: Το Στερνό Παραμύθι.
Ένα παιδάκι πλάι στο κρεββάτι της νεκρής γιαγιάς του, αναπολεί τα παραμύθια της και
αναρωτιέται με θλίψη και παράπονο γιατί:
Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη
και να της φέρει αθάνατο νερό.
Με αγανάκτηση είδα ότι το π του Αράπη είχε πάθει μετάλλαξη σε χν, σε βαθμό αφάνταστης γελοιότητας. Δηλαδή:
Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή την Αράχνη
Νοηματικά είναι λίγο περίεργο, πως ένας που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει Δράκο να πτοηθεί από ένα ζωύφιο 0,3 cm ακόμη και αν, στη χειρότερη περίπτωση, επρόκειτο για ταραντούλα.
Μετά την πρώτη έκπληξη συνειδητοποίησα έφταιγε η απαράδεκτη λέξη ‘αράπης’
Η βικυπαίδεια με πληροφόρησε ότι αυτή η εξόχως υβριστική λέξη είναι αντίστοιχη της λέξης Niger που τόσο ερεθίζει τους Μαύρους.
Προέρχεται δε από τα τούρκικα και έχει περσική ρίζα.
Άρα υπονοείται ότι αφού προέρχεται από παρακατιανή γλώσσα είναι ένας λόγος παραπάνω να την αποφεύγουμε.
Βέβαια το Άραψ μάλλον το θεωρεί μακρινό άσχετο ομόηχο και ούτε καν το αναφέρει.
Από περιέργεια έψαξα και είδα ότι εφτά στα δέκα παρεμφερή πονήματα προτιμούν την αράχνη.
Το αράπης όμως σχεδόν ποτέ δεν το χρησιμοποιούμε, αφού το Μαύρος βολεύει περισσότερο. Εκτός αν κάποιος εξοργισμένος διηγηθεί στην παρέα του ότι τη γκόμενα του την έφαγε ένας σκυλάραπας.
Είναι αποκαρδιωτικό πως ο κάθε άσχετος μπορεί να ασελγεί κατά βούληση σε ένα πνευματικό έργο και ένας εκδότης να εγκρίνει.
Εκτός εάν ο ίδιος υπέδειξε διορθώσεις για λόγους πολιτικής ορθότητας. Άσε που περιέχει και σκοτωμούς.
Αν εγώ είχα αγοράσει το έντυπο θα το επέστρεφα την άλλη μέρα και θα απαιτούσα επιστροφή του αντίτιμου. Ψύλλοι στ’ άχερα θα πείτε αλλά μήπως κάποτε πρέπει να αντιδρούμε έμπρακτα, έστω και στα ελάχιστα;
Άποψή μου είναι ότι το συγκεκριμένο ποίημα ίσως δεν είναι κατάλληλο για ένα σημερινό δωδεκάχρονο.
Η ατμόσφαιρα που περιγράφει μπορεί να ήταν πολύ οικεία για ένα παιδάκι της εποχής του ποιητή αλλά όχι για ένα σημερινό.
Κανένα τωρινό παιδάκι δεν βλέπει τη γιαγιά του «ανάμεσα σε δυο χλωμές λαμπάδες».
Ή γιαγιά έχει φυγαδευτεί εγκαίρως σε μια κλινική για να πεθάνει μόνη της πίσω από ένα παραβάν.
Το παιδί θα την δει, αν την δει, μέσα στη ξύλινη συσκευασία. Και μάλιστα όχι τη γιαγιά αλλά τη συσκευασία.
Η γιαγιά ως παραμιθομηχανή έχει οριστικά εκλείψει.
Εκτός από τη σπάνια περίπτωση να βρεθεί γιαγιά με λογοτεχνικό μεράκι.
Το παιδί χαζολογάει, από την ώρα που θα γεννηθεί, σε παιδικά βίντεο.
Και η τελευταία στροφή, ακούγεται τόσο εξωπραγματική για τον ορθολογισμό μας:
H μάνα μου είχε γονατίσει κάτου·
μ' απάνω -μια φορά κι έναν καιρό-
ο Aρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.
Αναφερόταν στο πολύ τρυφερό και αρκετά γνωστό ποίημα του Λ. Πορφύρα: Το Στερνό Παραμύθι.
Ένα παιδάκι πλάι στο κρεββάτι της νεκρής γιαγιάς του, αναπολεί τα παραμύθια της και
αναρωτιέται με θλίψη και παράπονο γιατί:
Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη
και να της φέρει αθάνατο νερό.
Με αγανάκτηση είδα ότι το π του Αράπη είχε πάθει μετάλλαξη σε χν, σε βαθμό αφάνταστης γελοιότητας. Δηλαδή:
Κανείς για της γιαγιάς μου την αγάπη
δε σκότωσε το Δράκο ή την Αράχνη
Νοηματικά είναι λίγο περίεργο, πως ένας που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει Δράκο να πτοηθεί από ένα ζωύφιο 0,3 cm ακόμη και αν, στη χειρότερη περίπτωση, επρόκειτο για ταραντούλα.
Μετά την πρώτη έκπληξη συνειδητοποίησα έφταιγε η απαράδεκτη λέξη ‘αράπης’
Η βικυπαίδεια με πληροφόρησε ότι αυτή η εξόχως υβριστική λέξη είναι αντίστοιχη της λέξης Niger που τόσο ερεθίζει τους Μαύρους.
Προέρχεται δε από τα τούρκικα και έχει περσική ρίζα.
Άρα υπονοείται ότι αφού προέρχεται από παρακατιανή γλώσσα είναι ένας λόγος παραπάνω να την αποφεύγουμε.
Βέβαια το Άραψ μάλλον το θεωρεί μακρινό άσχετο ομόηχο και ούτε καν το αναφέρει.
Από περιέργεια έψαξα και είδα ότι εφτά στα δέκα παρεμφερή πονήματα προτιμούν την αράχνη.
Το αράπης όμως σχεδόν ποτέ δεν το χρησιμοποιούμε, αφού το Μαύρος βολεύει περισσότερο. Εκτός αν κάποιος εξοργισμένος διηγηθεί στην παρέα του ότι τη γκόμενα του την έφαγε ένας σκυλάραπας.
Είναι αποκαρδιωτικό πως ο κάθε άσχετος μπορεί να ασελγεί κατά βούληση σε ένα πνευματικό έργο και ένας εκδότης να εγκρίνει.
Εκτός εάν ο ίδιος υπέδειξε διορθώσεις για λόγους πολιτικής ορθότητας. Άσε που περιέχει και σκοτωμούς.
Αν εγώ είχα αγοράσει το έντυπο θα το επέστρεφα την άλλη μέρα και θα απαιτούσα επιστροφή του αντίτιμου. Ψύλλοι στ’ άχερα θα πείτε αλλά μήπως κάποτε πρέπει να αντιδρούμε έμπρακτα, έστω και στα ελάχιστα;
Άποψή μου είναι ότι το συγκεκριμένο ποίημα ίσως δεν είναι κατάλληλο για ένα σημερινό δωδεκάχρονο.
Η ατμόσφαιρα που περιγράφει μπορεί να ήταν πολύ οικεία για ένα παιδάκι της εποχής του ποιητή αλλά όχι για ένα σημερινό.
Κανένα τωρινό παιδάκι δεν βλέπει τη γιαγιά του «ανάμεσα σε δυο χλωμές λαμπάδες».
Ή γιαγιά έχει φυγαδευτεί εγκαίρως σε μια κλινική για να πεθάνει μόνη της πίσω από ένα παραβάν.
Το παιδί θα την δει, αν την δει, μέσα στη ξύλινη συσκευασία. Και μάλιστα όχι τη γιαγιά αλλά τη συσκευασία.
Η γιαγιά ως παραμιθομηχανή έχει οριστικά εκλείψει.
Εκτός από τη σπάνια περίπτωση να βρεθεί γιαγιά με λογοτεχνικό μεράκι.
Το παιδί χαζολογάει, από την ώρα που θα γεννηθεί, σε παιδικά βίντεο.
Και η τελευταία στροφή, ακούγεται τόσο εξωπραγματική για τον ορθολογισμό μας:
H μάνα μου είχε γονατίσει κάτου·
μ' απάνω -μια φορά κι έναν καιρό-
ο Aρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.
