I don't remember the first time - Unversed in words

[neon imposter]

Η μνήμη δεν αποτελεί παρά την κορυφή ενός παγόβουνου. Το υπόλοιπο σώμα του κρύβεται μέσα στη θάλασσα της λεπτομέρειας, από την οποία το πιθανότερο είναι πως δεν θα αναδυθεί ποτέ.

Λέξεις/εκφράσεις/ονόματα κλπ. που μάθαμε κάποτε, αλλά πλέον δεν μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά από πού. Ποτέ δεν θα δούμε ολόκληρο το παγόβουνο. Η δική μας Τάφρος των Μαριανών είναι οι έννοιες που χρησιμοποιούμε χωρίς να θυμόμαστε την προέλευσή τους, μορφές ζωής που γλιστρούν μέσα στη σιωπή της αβύσσου, και τις οποίες μόνο υποψιαζόμαστε

[neon imposter]

Sic transit Gloria Mundi

Η αγαπημένη μου - και από τις λίγες που γνωρίζω - λατινική έκφραση. Ποτέ δεν θα εντοπίσω πότε την πρωτοάκουσα, ωστόσο υποψιάζομαι ότι μπορεί να τη διάβασα σε κάποια περιπέτεια του Αστερίχ.

[neon imposter]

Τεχνοκράτης κλπ.

Κάτι με τεράστια μεταλλικά σφυριά με γραβάτες να χτυπάνε πρόκες πάνω στις ευρω-τράπεζες. Περίπου σαν βίντεο των Pink Floyd. Κάπως έτσι το συνέλαβα. Λογικά, πρωτοδιάβασα τη συγκεκριμένη έννοια και τα παράγωγά της σε κάποιο δοκίμιο ή αριστερόστροφο αφήγημα. Δεν αποκλείω όμως να το διάβασα και στο MH - οι συντάκτες του εκείνη την εποχή περιέγραφαν οποιοδήποτε prog metal album με τον όρο τεχνοκρατικό.

Σε κάθε περίπτωση, την έννοια τη συνέδεσα με το μεγαλύτερο γκρουπ όλων της συγκεκριμένης κατηγορίας και με έναν δίσκο τους. Για μένα τεχνοκρατία είναι το Perfect Symmetry των FW, στα πάντα, από τον ήχο και τους στίχους ως την εικόνα στο εξώφυλλο και τον τίτλο του.

[neon imposter]

Ντεπό/(Ντεπώ;)

Περιοχή στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν άκουσα πρώτη φορά τη λέξη στη Θεσσαλονίκη του Καββαδία ή στο Φωτιά στο Λιμάνι του Παυλίδη. Επίσης, δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Παυλίδης έγραψε το depot ντεπώ ή ντεπό (Ο Καββαδίας το έγραψε σίγουρα ντεπό).

Κοιτάζοντας για το Φωτιά στο Λιμάνι των Σπαθιών βρήκα αυτό το άρθρο

https://menshouse.gr/mousiki/80436/otan ... ti-ton-90s

Κρατάω αυτό από το άρθρο - Φυσικά, οι στίχοι του κομματιού μπορεί να έχουν ως κεντρικό τους πυρήνα τη μεγάλη εκείνη πυρκαγιά, είναι εμπνευσμένες, όμως, και από μια προσωπική σχέση του 22χρονου τότε Παυλίδη- προφανώς με ένα κορίτσι, όπως μπορεί εύκολα ν’ αντιληφθεί κανείς – Δηλαδή αφορμή για τα πάντα είναι πάντα ένα κορίτσι (γνωστό βέβαια).

Η ποίηση του Παυλίδη έχει το ακόλουθο χαρακτηριστικό – είναι εντελώς παιδική και αφελής, απευθύνεται σε 15χρονα, αλλά η αλήθεια είναι πως σε συνδυασμό με τη μουσική των Σπαθιών είναι εντελώς εθιστική.



Από την άλλη, η Θεσσαλονίκη του Καββαδία (ενός επίσης συμπαθητικού ποιητή αλλά με την τρομερή ικανότητα να χρησιμοποιεί ορολογία που κάνει όσους τη διαβάζουν ναύτες της στεριάς – περιπατητής της θάλασσας υπήρξε Ένας) περιέχει την πιο κοψοφλέβικη στροφή ever, όμως αυτό που της προσδίδει μία ιδιότητα to die for (εννοώ στη Θεσσαλονίκη, όχι στην ποίηση του Καββαδία) είναι η ενορχήστρωση του Μικρούτσικου – από τη στιγμή που εκτεθείς στον Σταυρό του Νότου τον φέρεις μάλλον παρά τον ακούς.



Αυτό, βέβαια, όπως είπαμε, χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες – αυτούς που πιστεύουν πως η Θεσσαλονίκη είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνει κανείς και τους άλλους (τους αδιάφορους).

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, κάποιοι θυμόμαστε καλύτερα από τους άλλους – το DNA είναι το δικό μας ντεπό και ας μην έχουμε επισκεφτεί ποτέ το δικό της. Και η απάντηση στο ερώτημα, το άκουσα πρώτη φορά από τον Κούτρα/Καββαδία ή από τον Παυλίδη;, δεν έχει καμία σημασία.

Αν η Θεσσαλονίκη είναι το κορίτσι, η ερωτική μας εξομολόγηση στα ντεπό θα γίνει

[neon imposter]

Philanthropist

Δεν είμαι σίγουρος πότε την άκουσα. Μου έμεινε όμως κυρίως από το τραγούδι των Deine Lakaien.

Όποτε ακούω philanthropist σκέφτομαι τον Soros. Πολύ πιθανό η έννοια να μην υπήρχε πριν από αυτόν.