hellegennes έγραψε: ↑17 Απρ 2024, 15:35
ΓΑΛΗ έγραψε: ↑17 Απρ 2024, 10:07
Ασέβαστος έγραψε: ↑17 Απρ 2024, 09:34
αυτο που λεω ειναι οτι δεν χρειαζεται να εντρυφησει στη γλωσσα. δεν προσφερει κατι.
ας πουμε τι θεωρεις οτι προσφερει περισσοτερο;
να καταναλωσω 5 ωρες τη βδομαδα για 5 χρονια απο τη ζωη μου να μαθω αρχαια, αλλα να μην διαβασω ποτε ηλιαδα και οδυσσεια.
η να διαβασω, αναλυσω, επι 5 ωρες τη βδομαδα για 5 χρονια ηλιαδα και οδυσσεια (και αλλα φυσικα) μεταφρασμενα;
Βασικά, αυτό που γράφεις είναι ψευτοδίλημμα. Όλοι μπορούν να διαβάσουν μεταφρασμένη Ιλιάδα και Οδύσσεια, δεν είναι κρυφά κείμενα που διδάσκονται μόνον στο σχολείο. Ακόμη και σε εικονογραφημένα βιβλία κυκλοφορούν για νήπια.
Οπότε, η οποιαδήποτε διδασκαλία των αρχαίων στα σχολεία θα ήταν ενδιαφέρουσα αν εστίαζε κυρίως σε θέματα ετυμολογίας, συγκρίσεις κειμένων κλπ που θα έβαζαν τα παιδιά στη διαδικασία να αντιληφθούν κάτι περισσότερο για την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας.
Με λίγα λόγια, άλλο
το σενάριο της Οδύσσειας και άλλο
η γλώσσα της Οδύσσειας.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Οδύσσεια και η Ιλιάδα έχουν ενδιαφέρον σαν μελέτη για διάφορους εκπαιδευτικούς λόγους που δεν καλύπτονται από ψυχαγωγική ανάγνωση.
Έχουν πληροφορίες για την ιστορία και την κουλτούρα, κοινωνικές πλευρές, κτλ, που προσφέρονται για ανάλυση.
Συμφωνώ σε αυτό. Αλλά δεν ισχύει μόνον για τα έπη αλλά για όλους τους μύθους, που πάντα ήταν ελκυστικοί για τα παιδιά. Και αργότερα σε φάσεις λυκείου, σαφώς και είναι θετική η προσέγγιση στις τραγωδίες ή κωμωδίες, που σαφέστατα έχουν στενή σχέση με τους μύθους.
Αυτό όμως μπορεί να αποδοθεί και με το
σενάριο που προανέφερα ήδη. Και δεν νομίζω ότι πλέον ζούμε σε εποχές που τα παιδιά "μάθαιναν πράματα, γράμματα και λοιπά θάματα" μόνον από τους δασκάλους. Κάπου έλεος στην τελική. Ο γιος μου ήξερε καλύτερη ελληνική μυθολογία στα 5 και περισσότερα είδη "δεινόσαυρων" απ' όσα ξέρει σήμερα ο μέσος καταληψίας. Kαι αναφέρομαι στη δεκαετία του 80.
Η γλώσσα είναι άλλο πράγμα.
Και ακριβώς γι' αυτό ακόμη και αναγνωρισμένοι ποιητές και λογοτέχνες ξόδεψαν και συνεχίζουν να ξοδεύουν χρόνο και ενέργεια για
μεταφράσεις ελληνικών και ξένων έργων.
Σ' αυτές τις φάσεις ισχύει -κατά τη γνώμη μου- ο στίχος του Ελύτη στο σκοτεινό του ρήμα.
Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ' άλλες.
Στην τελική, στα ελληνικά έγραφαν ο Ηράκλειτος, στα ελληνικά ο Καβάφης, στα ελληνικά και ο Ελύτης.
Στα ελληνικά ο Καζαντζάκης, ο Καραγάτσης, ο Λουντέμης, ο Παπαγιώργης.
Στα ελληνικά είναι γραμμένα και τα δημοτικά τραγούδια.
Προκύπτει από κάπου ότι αν δέκα φιλόλογοι διαβάσουν αντίστοιχα κείμενα, θα καταλάβουν το ίδιο;