Πληθυντικός ευγένειας

[Bazoomba]

Να μασεπεί η ΓΑΛΗ που ειδικεύεται.

[hellegennes]

Ο Ρήγας Φεραίος ήδη χρησιμοποιεί φουλ πληθυντικό ευγενείας στο Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών, το 1790. Είναι δε αξιοσημείωτο γιατί είναι έργο που βασίζεται σε γαλλικά αναγνώσματα.

Από την Γαλλική γλώσσα προήλθε ο πληθυντικός ευγένειας, στα Αγγλικά δεν υπάρχει πληθυντικός.

Στα αγγλικά υπήρχε αυτή η διάκριση αλλά ισοπεδόθηκε αργότερα. Από πού προήλθε ακριβώς δεν είναι 100% εξακριβωμένο γιατί η πλεινότητα των γλωσσών έχει τέτοιο σχήμα, τα αγγλικά είναι από τις λίγες εξαιρέσεις.

Ωστόσο η πιο πιθανή πηγή είναι τα γαλλικά γιατί το σχήμα που έχουμε είναι το ίδιο. Πολλές από τις άλλες γλώσσες έχουν σχήμα όπου στις αντωνυμίες ο πληθυντικός ευγενείας είναι διακριτός από τον κανονικό πληθυντικό και σε άλλες γλώσσες είναι όχι μόνο διακριτοί πληθυντικοί αλλά υπάρχει και πληθυντικός ευγενείας για τον πληθυντικό, δηλαδή τέσσερις διαφορετικοί τύποι.

[Otto Weininger]

Ο Ρήγας Φεραίος ήδη χρησιμοποιεί φουλ πληθυντικό ευγενείας στο Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών, το 1790. Είναι δε αξιοσημείωτο γιατί είναι έργο που βασίζεται σε γαλλικά αναγνώσματα.

Από την Γαλλική γλώσσα προήλθε ο πληθυντικός ευγένειας, στα Αγγλικά δεν υπάρχει πληθυντικός.

Στα αγγλικά υπήρχε αυτή η διάκριση αλλά ισοπεδόθηκε αργότερα
.

δηλαδή; πως ήταν;

[hellegennes]

Από την Γαλλική γλώσσα προήλθε ο πληθυντικός ευγένειας, στα Αγγλικά δεν υπάρχει πληθυντικός.

Στα αγγλικά υπήρχε αυτή η διάκριση αλλά ισοπεδόθηκε αργότερα
.

δηλαδή; πως ήταν;

Είχε ονομαστική και αιτιατική στον ενικό thou/thee (εσύ/εσένα) και στον πληθυντικό ye/you (εσείς/εσάς). Οι πληθυντικές μορφές είχαν χρήση κανονικού πληθυντικού όσο και ευγενείας. Κάποια στιγμή κατά τον μεσαίωνα ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί παντού πληθυντικό ευγενείας και σιγά-σιγά ο ενικός εκτοπίστηκε και παρέμεινε μόνο για άτομα με τα οποία είχαν άμεση οικειότητα (τα παιδιά τους κυρίως) ή ακόμη και ως προσβολή για να υποδείξεις την κατωτερότητα κάποιου άλλου. Μέχρι τον 16ο αιώνα οι μορφές του ενικού είχαν πρακτικά εξαφανιστεί εκτός από μερικές διαλέκτους που τις διατήρησαν 1-2 αιώνες ακόμη.

Στην νεότερη εποχή το ye εξέπεσε από την χρήση και η ονομαστική αντικαταστάθηκε από την αιτιατική (you).

[Yochanan]

ωραίος χέλη- δεν το γνωριζα αυτο
για τα ελληνικά το είχα ακούσει οτι εχει σχέση με γαλλικα αλλα για αγγλικα δεν το ήξερα καθολου

[Imperium]

Κάποια στιγμή κατά τον μεσαίωνα ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί παντού πληθυντικό ευγενείας και σιγά-σιγά ο ενικός εκτοπίστηκε και παρέμεινε μόνο για άτομα με τα οποία είχαν άμεση οικειότητα

Σωστα. Επίσης και στην προσευχή:
Πχ στο Πατερ Υμων, βλέπουμε
Our father who art in heaven, hallowed be thy name.
Thy will be done, thy kingdom come. [...]
For thine is the kingdom, etc, etc
Ενδιαφέρον οτι προτιμάται ο ενικός της οικειότητας, παρα ο πληθυντικός μεγαλειότητας/σεβασμου.
Θα έλεγα οτι η χρήση συνεχίστηκε και λίγο μέσα στον 17ο αι. Ο Σαιξπηρ γράφει (Τρικυμία, ο Προσπερο, απαρνείται την μαγεία:)
Ye elves of hills, brooks, standing lakes and groves
And ye that on the sands with printless foot do chase the ebbing Neptune, κλπ, κλπ.
(Το ye εδώ κλητική)
Οπως ήδη αναφέρθηκε, η χρήση αυτή συνεχίστηκε σε κάποιες επαρχιακές διαλέκτους, στα Δυτικά και στα Βορεια της χώρας, μέχρι και τον 19ο αιώνα.

[Otto Weininger]

Στα αγγλικά υπήρχε αυτή η διάκριση αλλά ισοπεδόθηκε αργότερα
.

δηλαδή; πως ήταν;

Είχε ονομαστική και αιτιατική στον ενικό thou/thee (εσύ/εσένα) και στον πληθυντικό ye/you (εσείς/εσάς). Οι πληθυντικές μορφές είχαν χρήση κανονικού πληθυντικού όσο και ευγενείας. Κάποια στιγμή κατά τον μεσαίωνα ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί παντού πληθυντικό ευγενείας και σιγά-σιγά ο ενικός εκτοπίστηκε και παρέμεινε μόνο για άτομα με τα οποία είχαν άμεση οικειότητα (τα παιδιά τους κυρίως) ή ακόμη και ως προσβολή για να υποδείξεις την κατωτερότητα κάποιου άλλου. Μέχρι τον 16ο αιώνα οι μορφές του ενικού είχαν πρακτικά εξαφανιστεί εκτός από μερικές διαλέκτους που τις διατήρησαν 1-2 αιώνες ακόμη.

Στην νεότερη εποχή το ye εξέπεσε από την χρήση και η ονομαστική αντικαταστάθηκε από την αιτιατική (you).

Στα ουσιαστικά εξαφανίστηκε ο ενικός και παρέμεινε ο πληθυντικός για όλους.
Ωραίος, δε το είχα υπόψιν

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Αν αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως they/them είναι πληθυντικός ευγενείας;

[Imperium]

Αυτός είναι ο λεγόμενος πληθυντικός μαλακίας.

[Καβαλάρης]

Αυτός είναι ο λεγόμενος πληθυντικός μαλακίας.

Και ο ευγενείας μαλακία είναι. Πότε θα τον καταργήσουμε να ησυχάσουμε...

[hellegennes]

Αν αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως they/them είναι πληθυντικός ευγενείας;

Αυτός είναι ο άφυλος ενικός και υπάρχει στα αγγλικά από την εποχή του Τσόσερ (απαντά και στον Σαίξπηρ). Κατά τις αρχές του 20ού αιώνα αντικαταστάθηκε από τον αρσενικό ενικό αλλά ξαναγύρισε στην μόδα κάποια στιγμή κατά την δεκαετία του '90.

Αυτός ο γραμματικός όρος χρησιμοποιείται πλέον ευρέως για να αναφερθεί σε άτομο απροσδιόριστου γένους, όπως στο παράδειγμα:

A person might hurt themself if they are not careful with a blade.

Περίπου μεταξύ 1900-1990, η κυρίαρχη σύνταξη ήταν με himself.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Κάποια στιγμή κατά τον μεσαίωνα ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί παντού πληθυντικό ευγενείας και σιγά-σιγά ο ενικός εκτοπίστηκε και παρέμεινε μόνο για άτομα με τα οποία είχαν άμεση οικειότητα

Σωστα. Επίσης και στην προσευχή:
Πχ στο Πατερ Υμων, βλέπουμε
Our father who art in heaven, hallowed be thy name.
Thy will be done, thy kingdom come. [...]
For thine is the kingdom, etc, etc
Ενδιαφέρον οτι προτιμάται ο ενικός της οικειότητας, παρα ο πληθυντικός μεγαλειότητας/σεβασμου.
Θα έλεγα οτι η χρήση συνεχίστηκε και λίγο μέσα στον 17ο αι. Ο Σαιξπηρ γράφει (Τρικυμία, ο Προσπερο, απαρνείται την μαγεία:)
Ye elves of hills, brooks, standing lakes and groves
And ye that on the sands with printless foot do chase the ebbing Neptune, κλπ, κλπ.
(Το ye εδώ κλητική)
Οπως ήδη αναφέρθηκε, η χρήση αυτή συνεχίστηκε σε κάποιες επαρχιακές διαλέκτους, στα Δυτικά και στα Βορεια της χώρας, μέχρι και τον 19ο αιώνα.

.

Μόνο Βορειοδυτικά και μεχρι 19ο ;;; .

Εγω πρώτη και τελευταία φορά στα 22 μου άκουσα συνεργάτη Καππαδόκα να μιλάει στούς γονείς του με το συς και με το σας.....

.

[exiledd]

Υπάρχει και το indirect speech όπου κατώτερος peasant,απευθυνόταν στον αυθέντη-->αφέντη:"Ας πληροφορηθεί η αυτού μεγαλειότητα/εξοχότητα/γουατέβα, ότι..."

[hellegennes]

Υπάρχει και το indirect speech όπου κατώτερος peasant,απευθυνόταν στον αυθέντη-->αφέντη:"Ας πληροφορηθεί η αυτού μεγαλειότητα/εξοχότητα/γουατέβα, ότι..."

"Η αυτού εξοχότης" (your highness / your majesty) συνοδεύεται πάντα από τρίτο πρόσωπο, δεν έχει σημασία ποιος μιλάει. Αυτό το κοπιάραμε από τα αγγλικά και λέμε "η αυτού εξοχότης ΠτΔ" και φυσικά το ρήμα θα είναι απαραίτητα στο τρίτο πρόσωπο. Μόνο όταν η προσφώνηση γίνεται με επίθετο μεταβαίνουμε σε δεύτερο πρόσωπο (εξοχότατε).

Ένα ακόμη σχήμα που κοπιάραμε από τα αγγλικά είναι ο πληθυντικός μεγαλειότητας (majestic plural), το οποίο συνοψίζεται στο γνωστό "αποφασίζομεν και διατάσσομεν". Το σχήμα αυτό ξεκίνησε από κληρικούς και βασιλείς της Αγγλίας, που αναφέρονταν στο πρόσωπό τους στον πληθυντικό (We, Queen Victoria, hereby declare...)

[exiledd]

Έχω την εντύπωση ότι το:"Ρε άντε κάνε μας τη χάρη/Γ@μησέ μας/Χέσε μας", ίσως αποτελούν remnants αυτού του πληθυντικού...

Το θυμάμαι και στη σειρά:"Constantine", με τον Mat Ryan όπου
λέει σε μια φάση σε κάποιον:"Do us a favor/Help us, αναφερόμενος στον εαυτό του...
Ίσως βέβαια δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάω...