Φλάβιος Βελισσάριος Ultimus Romanorum

[George_V]

Με αυτή την υποθεση μονο ένα πράγμα του εμενε να κανει. Να κινηθει προς την Καρχηδόνα και να χτυπησει τον Βελισσάριο από πισω.

Όμως παραλληλα υπεθετε ότι οι Ρωμαιοι πλεον υπερτερουσαν αριθμητικα και μια τετοια επιθεση ακομα και αν κατάφερνε να αιφνιδιασει τον Βελισσάριο (καθως το εδαφος γυρω από την Καρχηδονα είναι τελειως επιπεδο και πολύ πιθανον να τον εβλεπαν από μακρια και να εχανε ετσι το πλεονεκτημα) μια τετοια επιθεση ειχε μεγάλο ρίσκο.

Η άλλη εναλλακτικη που σκέφτηκε ηταν να περιμένει μεχρι το βράδυ και να στειλει αγγελιοφορους στην Καρχηδόνα για να δει τι γινεται και να περιμένει τον αδελφο του Τζάζον να γυρίσει από την Σαρδηνια με τους 5000 στρατιωτες του και μαζι να πολιορκησουν την Καρχηδονα (την οποια
υπεθετε ότι θα ειχε καταλαβει ο Βελισσάριος μεχρι τοτε).

Οσο όμως ο Γελίμερος σκεφτόταν τι επρεπε να κανει εφτασε ξαφνικα ο Βελισσάριος.

Ο Γελιμερος δεν τον περιμενε καθως νομιζε ότι ηταν ηδη εξω από την Καρχηδόνα και αιφνιδιαστηκε.
Με τις πρωτες αψιμαχιες ο στρατος του Γελιμερου διαλύθηκε και οι Βανδαλοι αρχισαν να τρέχουν. Όχι όμως προς την πλευρά της Καρχηδόνας καθως δεν ηξεραν τι γινοταν και θεωρουσαν πως υπηρχε Ρωμαικη ενεδρα στο δρομο για την Καρχηδόνα. Ετσο ετρεχαν πρπς την πεδιάδα της Βούλα και στον δρόμο για την Νουμιδία οπου ο Γελιμερος ειχε συμμαχία με τοπικους Αφρικανους φυλαρχους.

Αν ο Γελιμερος ειχε αποφασισει να κινηθει γρηγορα προς την Καρχηδόνα θα ειχε τσακισει τους 300 Βουκελλαριους που χαζολογουσαν εξω από την πολη λουτάρωντας νεκρους Βανδαλους και θα ειχε ενισχυσει τη φρουρα της για να αντεξη σε πολιορκια. Αλλα το λαθος της καθυστερησης του κοστισε ακριβα.

Με το Γελιμερο να το σκάει προς την Νουμιδια η φρουρά της Καρχηδονας ηταν ανεπαρκης. Δεν θα μπορουσαν να αντέξουν σε Ρωμαικη επιθεση ή να εμποδισουν το λαο να ανοιξει τις πυλες στον Βελισσάριο.

Περαν αυτου ο Γελιμερος δεν ειχε επισκευασει τα τειχη και πολλα σημεια τους δεν μπορουσαν να αντέξουν σε επιθεσεις ουτε να αμυνθουν καταλληλα.

Η μάχη στο Δέκιμο ειχε τελειωσει, η Καρχηδόνα ηταν ανοχυρωτη πολη και ο Βελισσάριος ηταν νικητης.

Με τη δυση του ηλίου επέστρεψε ο Ιωάννης με το αποσπασμα του και οι 600 Ουννοι από το αριστερο πλευρο.
Τοτε εμαθε ο Βελισσάριος ακριβως τι ειχε συμβει. Αν και γνωριζε στο περιπου από αναφορες αλλα δεν ειχε καταλαβει ακριβως ότι σε 3 διαφορετικες μαχες εξοντωσαν το συνολο του Βανδαλικου στρατου.

Η νυχτα στο στρατοπεδο στο Δέκιμο πέρασε ησυχα και την επομενη μέρα ενώθηκε μαζι τους και το πεζικο φερνοντας και την Αντωνινα μαζι τους.
Ο Βελισσάριος αναδιέταξε τις δυναμεις τους και βαδισε κατά της Καρχηδόνας φτάνοντας εκει λιγο πριν τη δυση του ηλιου.

Ο Βελισσάριος στρατοπεδευσε εξω από την πολη παρα το γεγονος ότι οι κατοικοι της ειχαν ανοιξει τις πυλες και ειχαν αναψει πυρσους για να τους οδηγησουν προς τα εκει.

Φοβόταν πως είναι ενεδρα να τον παρασυρουν μεσα στην πολη και εκει να τον οδηγησουν σε μαχη στους δρομους της. Και εκτος αυτου ακομα και αν δεν ηταν παγιδα εάν αφηνε τους στρατιωτες του μεσα στο σκοτάδι να μπουν στην πολη δεν ηταν σιγουρος ότι θα μπορουσε να τους ελεγξει και ετσι η Καρχηδονα θα λεηλατουνταν αγρίως.

Στο μεταξυ ο στολος δεν ειχε ιδεα τι γινοταν στην Καρχηδόνα και στο Δέκιμο. Ετσι ο Ναυαρχος Καλωνυμος αποφάσισε να στειλει ένα αποσπασμα ναυτών στην πολη Μερκούριο για να μαθουν πληροφορίες.

Όταν εμαθε για την νικη αποφάσισε να πλησιασει πιο πολύ την Καρχηδόνα αλλα για λογους ασφαλειας αγκυροβόλησε στον κολπο Stagnum 40 Στάδια μακρια από το λιμανι της Καρχηδονας (7 χλμ).

Εκει ο Ναυαρχος παρακουωντας τις εντολες του Βελισσάριου εστειλε μεικτο αγημα ναυτων και πεζοναυτών και λεηλάτησαν το εμπορικο κέντρο της πολης Μαντριάκουμ.

Το επόμενο πρωι ο Βελισσάριος αφου διέταξε το στρατο σε σχημα μαχης καθως ακομα φοβοταν Βανδαλικη ενέδρα και προειδοποιησε το στρατο να φερθει κόσμια στους ντοπιους μπηκε μεσα στην πολη.

Από την κεντρικη οδο ανέβηκε στο Παλάτι του Γελίμερου το κατέλαβε και αμεσως αρχισε να δέχεται αντιπροσωπειες πολιτων.
Μια εξ αυτων ηταν και από τους εμπόρους της πολης Μαντριάκουμ οι οποιοι παραπονέθηκαν για την λεηλασια του εμπορικου κεντρου τους και ζητησαν αποζημιωσεις. Ο Βελισσάριος κάλεσε τον Ναυαρχο και τον υποχρέωσε να ορκιστει ότι θα αποζημιώσει τους εμπορους.

Ο Ναυαρχος ορκιστηκε πως σε καποιο χρονικο διάστημα θα τους αποζημιωσει και οι εμποροι ευχαριστημένοι εφυγαν. Ποτέ δεν τους αποζημιωσε.

Το μέσημέρι ο Βελισσάριος, η Αντωνίνα και το επιτελειο του καθησαν στο τραπέζι του Γελιμερου για φαγητο και εφαγαν τα φαγητα που ειχε διατάξει να μαγειρευτουν ο Γελιμερος για να γιορτάσει τη νικη του επι των Ρωμαιων.

Αντιθετα οι στρατιωτες πηραν αδεια να καταλύσουν σε διάφορα σπιτια στην Καρχηδόνα αλλα παντα με τον ορο να φερθουν κοσμια στους ντοπιους και να πληρώνουν για το οτιδηποτε.

Το απόγευμα ο Βελισσάριος ορκιστηκε ενωπιον του πληθους πως θα χαρίσει τη ζωη σε οσους Βανδαλους βρισκονται μεσα στην πολη ειτε κρυβονται, ειτε εχουν ζητησει ασυλο σε εκκλησιες. Ετσι οι Βανδαλοι παραδοθηκαν, αφοπλιστηκαν και τους επετράπη να γυρισουν με ασφάλεια στα σπιτια τους.

Μετα ο Βελισσάριος διέταξε να επισκευαστουν τα τειχη της Καρχηδόνας καθως σε πολλα σημεια ηταν αδυναμα η ειχαν καταρρευσει. Χρησιμοποιησε ντοπιους εργατες για αυτή την εργασια τους οποιους και πληρωσε με ικανοποιητικο μισθο αυξανοντας ετσι πιο πολύ την αφοσιωση του ντοπιου πληθυσμου προς την Αυτοκρατορια.

Η δουλεια αυτή κρατησε μερικες βδομάδες και ο Βελισσάριος παρέμεινε στην Καρχηδόνα για να επιβλέπει τις εργασιες.
Εν τουτοις εστειλε τον Στρατηγό Σολωμοντα στην Κωνσταντινουπολη με λεπτομερη αναφορά για τον Ιουστινιανο για το τι ειχε συμβει μεχρι τώρα.

Στο μεταξυ όμως στη Σαρδηνια ο Τζάζον ειχε καταστειλει την επανάσταση και ειχε σκοτώση τον τοπικο κυβερνητη Γοδα. Αλλα δεν ειχε ιδέα τι ειχε συμβει στον αδελφο του και στην Καρχηδόνα.

Ετσι εστειλε επιστολες στον αδελφο του που νομιζε ότι ηταν στην Καρχηδονα και του ανακοινωνε τη νικη και πως επέστρεφε πισω.
Οι αγγελιοφόροι του Τζάζον συνεληφθησαν από Ρωμαιους σκοπους μολις πάτησαν στο λιμάνι της Καρχηδόνας και οι επιστολές που κουβαλουσαν παραδόθηκαν στον Βελισσάριο ενώ λιγες ωρες μετα εφτασε στο λιμάνι της Καρχηδόνας και ο Στρατηγος Κυριλλος με τους ανδρες του καθως όταν εφτασε στην Σαρδηνια εμαθε ότι η επανάσταση ειχε συντριβει και εφυγε αμέσως. Στις ακτές της Αφρικης εμαθε από ντοπιους ψαράδες ότι η Καρχηδόνα ειχε πέσει σε Ρωμαικα χέρια και ετσι κατευθυνθηκε προς τα εκει.

Παράλληλα με όλα αυτά εφτασαν στο Τολέδο της Ισπανιας και οι πρεσβεις του Γελιμερου που ειχε στειλει πριν ξεκινησει ο πολεμος για να κλεισουν συμμαχία με τους Βησιγότθους.

Επειδη όμως ταξιδευαν πολύ αργα εφτασαν στο Τολεδο μετα την πτωση της Καρχηδόνας και ο Βησιγότθος Βασιλιας ειχε ηδη μαθει για την ηττα των Βανδάλων και την πτωση της πολης. Και φυσικα αρνηθηκε την συμμαχια.

Οι πρέσβεις απογοητευμενοι επεστρεψαν στην Αφρικη και εκει πιάστηκαν από Ρωμαικη περιπολο.
Ο Γελιμερος από την άλλη κυνηγημένος στην πεδιάδα της Βουλα περίμενε πληροφοριες ειτε από τους πρέσβεις, ειτε από τον αδελφο του Τζαζον.
Τουλάχιστον μπορουσε να υπολογιζει στους Μαυριτανους φυλάρχους που ειχαν συμμαχησει μαζι του και ειχε ακομα μια ελπιδα.

Όμως οι φυλαρχοι συντομα τον εγκατέλειψαν και πολλοι εστειλαν πρεσβεις στον Βελισσάριο δηλωνοντας του υποταγη στην Αυτοκρατορια. Την οποια ο Βελισσάριος την αποδέχτηκε δινοντας στον καθενα από αυτους τα χαρακτηριστικα Ρωμαικα διάσημα που τους εκαναν υπηκοους της Ρωμαικης Αυτοκρατοριας. Ο Ιουστινιανος περιμενε μια τετοια εξέλιξη για αυτό ειχε εφοδιασει τον Βελισσάριο με αρκετα από αυτά τα διάσημα για να τα χρησιμοποιησει σε μια τετοια περίσταση.

Αλλα και ο Γελιμερος δεν εκατσε στα αυγα του. Πληρωσε μεγάλα ποσα σε αγροτες και κατοικους της πεδιαδας της Βουλα εξαγοράζοντας ετσι την πιστη τους σε αυτόν και υποσχέθηκε 100 χρυσα νομισματα για κάθε κεφάλι Ρωμαιου που θα του εφερναν.

Εν τουτοις όμως οι χωρικοι του εφερναν ότι κεφαλια να ναι από οποιονδηποτε (κυριως σκλαβων και ταξιδιωτων και οποιον αλλον εβρισκαν) και τα βαφτιζαν Ρωμαικα μονο και μονο για να εισπράττουν τα χρηματα. Σε καποια φάση του εφεραν τοσα πολλα κεφάλια που ο Γελιμερος πιστεψε ότι ο Ρωμαικος στρατος διαλύεται

Καποιοι Μαυριτανοι φυλαρχοι ειχαν μεινει πιστοι στον Γελιμερο και ενωθηκαν μαζι του αλλα οι δυναμεις που μαζεψαν ηταν απιστευτα μικρές. Τελικα καταφερε να επικοινωνησει με τον αδελφο του στην Σαρδηνια και τον διέταξε να επιστρέψει αμεσως και να τον συναντησει στην πεδιάδα της Βουλα.

Ο Τζαζον και οι 5000 ανδρες του αποβιβαστηκαν σε ένα ερημικο σημειο και βρηκαν τον Γελίμερο στην πεδιαδα. Ετσι οι επιζωντες της μάχης του Δέκιμου ενωθηκαν με τους 5000 Βανδαλους του Τζάζον συν καποιες μοναδες Μαυριτανων.

Δεν ηταν ο μεγαλυτερος στρατος που μπορουσε να εχει αλλα σιγουρα ηταν καλυτερα από πριν. Και με αυτό το στρατο βάδισε κατά της Καρχηδόνας.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Ο Γελίμερος ηθελε μια νικη. Μια οποιαδηποτε νικη για να μπορέσει να αναστρεψει το εναντιον του κλιμα και να δειξει στους Μαυριτανους και στους Βησιγοτθους ότι ελεγχει ακομα το Βασιλειο του για να τον βοηθησουν.

Όταν εφτασε στην Καρχηδόνα σαμποτάρισε το Υδραγωγειο της πολης για να κοψει την παροχη νερου στον Βελισσάριο και στρατοπεδευσε κοντα στην πολη.

Δεν ξεκινησε όμως πολιορκία καθως δεν ηθελε να χαραμισει αδικα τους ανδρες του. Δεν ειχε αλλους να τους αντικαταστησει ετσι κι αλλιως.

Ηθελε μαχη εκ παρατάξεως και θα περιμενε μεχρι οι Ρωμαιοι να βγουν να τον αντιμετωπισουν.

Βεβαια ειχε και άλλο λογο να περιμενει. Μηπως καποιες από τις πολεις αποτινάξουν την Ρωμαικη κυριαρχια και επιστρέψουν σε αυτόν αλλα κυριως
γιατι περιμενε πως οι Αρειανιστες Γοτθοι και Ερουλοι Φοιδεράτοι θα αυτομολουσαν σε αυτόν.

Αλλα ο Γελιμερος ειχε και άλλο άσσο στο μανικι. Κρυφα ανοιξε διαπραγματευσεις με τους Ουννους του Βελισσάριου.
Από καιρο ηταν δυσαρεστημενοι καθως ειχαν προσληφθει ως μισθοφοροι και κανεις δεν τους ενημερωσε ότι θα φτάσουν μεχρι Αφρικη. Ετσι μυστικα οι Ουννοι συμφωνησαν να αυτομολησουν στον Γελίμερο.

Ο Βελισσάριος από την άλλη καταλαβε ότι ο Γελιμερος θελει μάχη για να αποδειξει ότι ακομα ελεγχει το κρατος του και φυσικα δεν θα του εδινε αυτό που θέλει.

Ετσι εκατσε μεσα στην Καρχηδόνα και οχυρωμενος και περιμενε. Αλλα παντα ηταν σε συναγερμο καθως η προδοσια ηταν κατι που υπεβοσκε.
Όταν επιασε έναν ντοπιο στρατιωτη να προσπαθει να αυτομολησει στους Βανδάλους τον καταδικασε σε θάνατο και τον παλουκωσε στο κεντρο της πολης.

Η τιμωρια αυτή ειχε φυσικα το επιθυμητο αποτέλεσμα και οι κατοικοι της πολης Βανδαλοι και ντοπιοι εκοψαν μαχαίρι κάθε επαφη με τον Γελίμερο αμεσα.

Αυτό το επεισόδιο θορυβησε τον Βελισσάριο καθως ηξερε ότι οι Ουννοι είναι επιρρεπεις στο να αλλαζουν πλευρες και ετσι αρχισε να τους πληρωνει καλυτερα, να τους δινει σημασια, να τους καλει σε δειπνα και παρτυ κτλ.

Οι Ουννοι γλυκάθηκαν και τελικα ομολογησαν στον Βελισσάριο τη μυστικη συμφωνια τους με τον Γελιμερο.
Ο Βελισσάριος τους συγχωρησε και τους υποσχέθηκε πως όταν τελειωσει ο πολεμος να τους στειλει στην πατριδα τους φορτωμένους λαφυρα.

Οι Ουννοι συμφωνησαν να παραμεινουν πιστοι στον Βελισσάριο αν και μεταξυ τους ειπαν πως θα μεινουν λιγο πολύ ουδέτεροι μεχρι να δουν ποιος θα κερδισει οριστικα.

Όταν ενιωσε ασφαλης ο Βελισσάριος εχοντας εξασφαλισει την πιστη και της Καρχηδόνας και των στρατιωτων του αποφάσισε να τελειωνει με τον Γελιμερο μια και καλη.

Αλλα πριν ηθελε να τεστάρει την δυναμη του Βανδαλικου στρατου. Ετσι εστειλε το συνολο του ιππικου του και τους περισσοτερους Βουκελλαριους μαζι με το προσωπικο του λαβαρο και εβαλε διοικητη των Ιωάννη Αρμένιο.

Ο Ιωάννης ειχε σαφης οδηγίες από τον Βελισσάριο να προκαλέσει τους Βανδάλους και αν τσιμπησουν να προχωρησει σε μερικες αψιμαχιες μαζι τους και να αποχωρησει. Όχι μάχη κανονικη όμως.

Ο Ιωάννης εκτέλεσε τη διαταγη και απο τις αναφορες που πηρε ο Βελισσάριος κατάλαβε πως οι Βανδαλοι δυσκολευονται παρα πολύ ακομα και σε αψιμαχίες. Σε μια μαχη εκ παρατάξεως δεν ειχαν καμια τυχη.

Ετσι το επομενο πρωι ο Βελισσάριος πηρε το υπολοιπο ιππικο και το πεζικο και κατευθυνθηκε προς το Τρικάμερο 150 Στάδια μακρια από την Καρχηδόνα (περιπου 27 χλμ) οπου ειχε στρατοπεδευσει ο Γελίμερος .Εκει ειχε στρατοπεδευσει και ο Ιωάννης με το ιππικο του. Ο Βελισσάριος λογικα με την ταχυτητα που εκανε πορεια θα εφτανε την επομενη μερα.

Την επομενη μερα ο Γελιμερος περιμενε μεχρι το μεσημέρι πριν βγει από το στρατοπεδο με το στρατο του και φτιαξει τη διαταξη μαχης του. Ηξερε ότι το μεσημερι οι Ρωμαιοι καθονται να φάνε και ηθελε να τους βγάλει εκτος στρατοπεδου πριν φανε το μεσημεριανο τους.

Ο Γελιμερος καταλαβε ότι το πεζικο του Βελισσάριου δεν είναι εκει αρα για την ωρα υπερτερει σε αριθμους. Τουλαχιστον μεχρι να ερθει το πεζικο.
Το κολπο των Βανδάλων επιασε. Καταφερε να τους βγάλει βιαστικα από το στρατοπεδο αιφνιδιαζοντας τους και αφησαν τα φαγητα τους πανω στα τραπεζια. Ο Ιωάννης εστησε το στρατο του στην απεναντι οχθη του χειμάρρου με αυτόν στο κέντρο. Στην αριστερη πτερυγα βρισκοντα οι Στρατηγοι Βαλεριανος, Μαρτινος, Ιωαννης, Αλθιος και ο Μάρκελλος που διοικουσε τους εφιππους τοξότες. Στη δεξια πτέρυγα ηταν οι Στρατηγοι Πάππος, Βαρβάτος και Αιγκαν. Οι Ουννοι αναπτυχθηκαν μονοι τους ως εφεδρεια μακρια από την μάχη καθως ηθελαν να δουν ποιος θα νικησει για να πανε με τον νικητη.

Ο Βανδαλικος στρατος στο κέντρο του ειχε τον Τζάζον με τους βετεράνους της Σαρδηνίας ενώ Βανδαλοι Χιλιαρχοι διοικουσαν τις αριστερε και δεξιες πτέρυγες.

Πισω από το κεντρο υπηρχαν Μαυριτανικες δυναμεις ως εφεδρειες αλλα όπως και οι Ουννοι και αυτοι περιμεναν να δουν ποιος θα κερδίσει για να πανε με τον νικητη.

Ο Γελίμερος καλπαζε μπροστα από το στρατο του φωνάζοντας στους ανδρες του να πολεμήσουν γενναία. Επίσης τους διέταξε να χρησιμοποιησουν τα ξίφη τους και όχι τα ακοντια και τα τοξα τους καθως ηθελα να διεξαχθει μαχη εκ του συστάδην για να μειωσει την αποδοση των Ρωμαικων τοξων. Ο ιδιος δεν πρεπει να ελαβε μερος στη μάχη καθως καμια πηγη δεν τον αναφέρει στη μάχη.

Ο Ιωάννης εκανε την πρωτη κινηση στελνοντας μερικους ελαφρά οπλισμένους στρατιωτες να εμπλακουν σε αψιμαχιες με το Βανδαλικο κέντρο. Ο Ιωάννης υπολογιζε ειτε να χτυπησει τους Βανδάλους με βελη και σφεντονες σκοτωνοντας αρκετους ενώ οι Βανδαλοι δεν θα μπορουσαν να αντιδράσουν ειτε να προκαλέσει αντεπιθεση και να αναγκάσει τους Βανδάλους να περάσουν τον χείμαρρο και να χασουν τη συνοχη τους και το μομεντουμ τους.

Ο Τζάζον όμως δεν εφαγε το δόλωμα. Εκανε μεν αντεπιθεση απωθόντας τους Ρωμαιους αλλα δεν πέρασε τον χειμαρρο.
Ο Ιωάννης ειδε ότι παραλιγο να δουλεψει το κολπο και ετσι οδηγησε ο ιδιος δευτερη επιθεση με εφιππους τοξοτες και ελαφρα οπλισμένους αλλα και παλι ο Τζάζον τους απωθησε χωρις να περάσει το χείμαρρο.

Εκει καταλαβε ο Ιωάννης ότι τελικα δεν θα το φάνε το δόλωμα οι Βανδαλοι και πως οι απώλειες από βελη και σφεντονες δεν θα τους αναγκάσουν να υποχωρησουν.

Παραλληλα όμως ειδε ότι οι δυο πτερυγες δεν κουνηθηκαν να βοηθησουν το κεντρο σε καμια από τις δυο επιθεσεις.
Ετσι αποφάσισε να παρει τους Κομιτάτους του Βελισσάριου μαζι με το προσωπικο λαβαρο του Βελισσάριου και να επιτεθει στο Βανδαλικο κέντρο.

Η συγκρουση υπηρξε σφοδροτατη και αιματηρη με την νικη να αλλάζει πολλες φορές χέρια κατά τη διάρκεια της εμπλοκης των δυο στρατων.
Αλλα στο πιο κρισιμο σημειο της μαχης ο Τζάζον σκοτώθηκε. Την ιδια στιγμη εφτανε και ο Βελισσάριος με τις ενισχυσεις του ιππικου (αλλα χωρις το πεζικο που ειχε καθυστερησει) και ειδε πως το Βανδαλικο κέντρο καταρρεει και διέταξε γενικη εφοδο.

Το Βανδαλικο κεντρο διαλυθηκε παντελως και ο πανικος μεταδοθηκε και στις πτερυγες. Σε μερικα λεπτα ολος ο Βανδαλικος στρατος πανικοβλητος ετρεχε για τη ζωη του.

Και εκεινη τη στιγμη μπηκαν στη μάχη οι Ουννοι που καταλαβαν ότι οι Ρωμαιοι κερδίζουν και αρχισαν να κυνηγουν τους Βανδάλους.
Ο Βελισσάριος όμως διέκοψε την καταδιωξη καθως οι Βανδαλοι μπηκαν στο στρατοπεδο τους και χωρις το πεζικο του δεν μπορουσε να επιτεθει σε οχυρωμένη θεση.

Αμεσως μετα οι Ρωμαιοι αρχισαν να λουτάρουν τους νεκρους Βανδαλους στο πεδιο της μάχης.

Συμφωνα με τον Προκόπιο οι Ρωμαιοι ειχαν 50 νεκρους και οι Βανδαλοι 800 (το νουμερο δεν ηταν μεγάλο αλλα ηταν περιπου το 10% του Βανδαλικου στρατου χωρις να υπολογιζουμε οσους πεθαναν εντος του στρατοπεδου και τους τραυματιες).

Το απογευμα της ιδιας ημερας εφτασε και το πεζικο του Βελισσάριου και τωρα με τον πληρη στρατο του ηταν ετοιμος να επιτεθει στο Βανδαλικο στρατοπεδο.

Όταν το ειδε αυτό ο Γελιμερος το εσκασε μαζι με μερικους συγγενεις του και μερικους υπηρέτες.

Συντομα μαθευτηκε πως ο Βασιλιας τους το ειχε σκάσει και οι στρατιωτες αρχισαν να δραπετευουν κατά εκατοντάδες.
Οι Ρωμαιοι εκαναν εφοδο στο στρατοπεδο αλλα το βρηκαν αδειο. Εν τουτοις όμως βρηκαν θησαυρους και πλουσια λαφυρα τα οποια ειχε αφησει πισω του ο Γελιμερος και οι ανδρες του.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Η επιθυμια για λεηλασια και χρήμα κατέβαλλε τους στρατιωτες του Βελισσάριου και αρχισαν να λεηλατουν το στρατοπεδο, να λουτάρουν τους νεκρους και να κυνηγουν τους Βανδάλους που εφευγαν. Και αυτό συνεχιστηκε ολη νυχτα.

Ο Βελισσάριος αδυνατουσε να τους ελεγξει και φοβοταν μη τυχων και είναι καμια παγιδα ή εάν ανασυνταχθουν κατά τη διαρκεια της νυχτας οι Βανδαλοι και κανουν νυχτερινη επιθεση πανε χαμενοι ολοι.

Τελικα τιποτε από όλα αυτά δε συνεβη και το επομενο πρωι που ειχαν χαλαρώσει λιγο οι στρατιωτες μετα το ολονυχτιο πάρτυ λεηλασιας τους μάζεψε ολους σε παραταξη και τους εβγαλε λογο.

Βασικα τους ξεχεσε για άλλη μια φορα που παρακουσαν τις διαταγές του και εκαναν του κεφαλιου τους.
Και με κανα δυο τιμωριες η πειθαρχια αποκαταστάθηκε και ο στρατος ηταν ετοιμος για διαταγές.

Ο Στρατηγος Ιωάννης με 200 ανδρες διατάχθηκε να καταδιώξει τον Γελίμερο και να μη σταματησει μεχρις οτου συλληφθει ο Βανδαλος Βασιλιας νεκρος η ζωντανος.

Οσοι Βανδαλοι ειχαν καταφυγει σε τοπικες εκκλησιες για ασυλο ο Βελισσάριος εγγυηθηκε για την ασφάλεια τους εφοσον παραδωσουν τα οπλα τους. Οσοι τα παρέδωσαν τους εστειλε με ασφάλεια πισω στην Καρχηδόνα.

Μετα ακολουθησε με τον στρατό του τον Στρατηγο Ιωάννη που ειχε ηδη ξεκινησει την καταδιωξη του Γελίμερου.
Μετα από 5 μερες και νυχτες καταδιωξης ο Ιωάννης ειχε στριμώξει τον Γελιμερο και θα τον επιανε αν δεν συνεβαινε κατι περιεργο.

Ο υπασπιστης του Βελισσάριου Στρατηγος Ουλιάρις σημαδευε με το τόξο του ένα πουλί αλλα εκανε λάθος και το βέλος χτυπησε τον Στρατηγο Ιωάννη στον λαιμο.

Ο Ιωάννης πεθανε λιγη ωρα μετα χωρις να πει λεξη. Αλλα αυτή η καθυστέρηση ηταν αρκετη για να τη γλιτώσει ο Γελιμερος.
Μετα από λιγο εφτασε και ο Βελισσάριος και ενημερώθηκε για το τι ειχε συμβει. Θρηνησε για τον Ιωάννη που ηταν Υποδιοικητης του και ενας από τους καλυτερους Στρατηγους του και πληρωσε με δικα του εξοδα για την κηδεια και την ταφη του Στρατηγου Ιωάννη καθως και για την συντηρηση του τάφου του.

Αμεσως μετα ερεύνησε τις συνθηκες κατω από τις οποιες εχασε τη ζωη του ο Ιωάννης. Αφου ερευνησε την περιοχη, μιλησε με μάρτυρες και εκανε αναπαράσταστη κατέληξε πως ο θανατος του Ιωάννη ηταν εξ ατυχηματος και μονο χωρις να υπαρχει δολος η προσχεδιασμος η κίνητρο.
Ετσι ο Στρατηγος Ουλιάρις ελαβε αμνηστία από τον Βελισσάριο για τον φονο του Ιωάννη.

Στο μεταξυ ο Γελίμερος συνεχισε να καλπάζει προς την Ιππώνα και από εκει κατευθυνθηκε σε μια αρχαια Μαυριτανικη πολη ονοματι Μηδεία.
Οι κατοικοι της πολης ηταν συμμαχοι του και ηταν καλα οχυρωμένη για να αντέξει πολιορκια.
Οι ανιχνευτες του Βελισσάριου το ανεφεραν αυτό στον Στρατηγο και αυτος διέταξε τον Φαράς να φυγει με 400 Ερουλους και να μπλοκάρει την πολη.

Ο δε Βελισσάριος πηγε στην Ιππώνα οπου η πολη ανοιξε τις πυλες της και παραδοθηκε. Και παλι εδωσε χάρη σε οσους Βανδαλους παραδοσουν τον οπλισμο τους και τους εστειλε με ασφάλεια στην Καρχηδόνα.

Μετα την πτωση της Καρχηδονας τα πλοια στα οποια ειχε φορτώσει το Θησαυροφυλακιο ο Γελίμερος καταφεραν να ξεφυγουν και αγκυροβόλησαν στην Ιππώνα και από εκει με διαταγη του θα πηγαιναν στην Ισπανια μαζι με τον Βονιφάτιο τον Γραμματέα του Γελιμερου.

Όταν όμως ο Βονιφάτιος ειδε πως η Ιππωνα θα ανοιξει τις πυλες και θα παραδωθει στον Βελισσάριο σηκωσε αγκυρα και διεταξε το στολισκο να φυγει για την Ισπανια.

Δεν ειχαν προλαβει να απομακρυνθουν από το λιμάνι όμως όταν ο ανεμος αλλαξε ξαφνικα διευθυνση και τους εσπρωχνε προς τα πισω.
Πλεον ο Βονιφάτιος και ο στολισκος του ειχαν αποκλειστει στην Ιππώνα από μια καταιγιδα.

Όταν καταλαβε ότι ο Βελισσαριος θα καταλαμβανε την πολη πριν σταματησει η καταιγιδα εστειλε τα πληρωματα του να ζητησουν ασυλο στις εκκλησιες και τους συνεστησε να πουν στους Ρωμαιους πως το Θησαυροφυλακιο το εχει ο Βονιφάτιος αλλα να μην του πουν που το εχει αν δεν τους δωθουν γραπτες εγγυησεις για την ασφαλεια του.

Ο Βελισσάριος συμφωνησε και ο Βελισσάριος εφυγε με ένα Βησιγοτθικο καράβι αλλα ειχε προλαβει να φορτώσει σε αυτό την περιουσια του αλλα και ένα ικανο κομματι από το Θησαυροφυλακιο του Γελιμερου που ειχε κλεψει.

Ετσι ο Βονιφάτιος πλουσιος κατέφυγε στην Ισπανια.
Παράλληλα ο Γελιμερος ενημερώθηκε για τις τελευταιες εξελιξεις, την απορριψη από τον Βησιγοτθο Βασιλια, την απωλεια του Θησαυροφυλακιου του και την πτώση της Ιππώνας. Καταλαβε πλεον ότι το τέλος είναι κοντά.

Στο μεταξυ ο Φαράς πολιορκουσε ακομα τον Γελίμερο στην Μηδεία αλλα καπου κουράστηκε και διέταξε τους ανδρες του να κανουν εφοδο στην πολη.

Όμως οι αμυνομενοι αντεταξαν σθεναρη αμυνα και η εφοδος απωθηθηκε με τον Φαράς να χάνει 110 ανδρες.
Το αποτελεσμα όμως ηταν το ιδιο όπως και πριν. Ο Φαράς δεν μπορουσε να καταλαβει την πολη και ο Γελίμερος δεν μπορουσε να φυγει από την πολη.

Ετσι εστειλε επιστολη στον Βελισσάριο οπου ελεγε ότι δεχόταν να παραδοθει εάν του δινονταν εγγυησεις για τη ζωη του.
Ο Βελισσάριος συμφωνησε και εστειλε τον Στρατηγο Κυπριανο να παραλαβει με ασφαλεια τον Γελιμερο και να τον φέρει στην Καρχηδόνα.
Με τον Γελίμερο αιχμάλωτο, το Βανδαλικο Βασίλειο της Βορειας Αφρικης ειχε καταλυθει.

Ηταν Σεπτεμβριος του 533 όταν παταγε για πρωτη φορά το ποδι του στην Αφρικη ο Βελισσάριος και τωρα 6 μηνες μετά τον Μαρτιο του 534 η Βορεια Αφρικη ηταν και πάλι κομμάτι της Ρωμαικης Αυτοκρατορίας.

Μονο η Σαρδηνία εμενε και για αυτό το λογο εστειλε τον Στρατηγο Κύριλλο με στρατο για να την καταλαβει. Επίσης του εδωσε μαζι του και το κεφάλι του Τζάζον του αδελφου του Γελίμερου ο οποιος ειχε συντριψει την επανασταση μερικους μηνες πριν στην Σαρδηνια για να το δειξει στους ντοπιους και να πιστέψουν ότι οι Βανδαλοι πλεον δεν υπαρχουν πια.

Η Σαρδηνια παραδοθηκε όταν εμαθε για την καταλυση του Βασιλειου χωρις πολύ κόπο.

Μετα ο Στρατηγος Κυριλλος εστειλε ένα μερος του στρατου και στην Κορσικη επισης η οποια και αυτή παραδοθηκε. Πλεον και η Σαρδηνια και η Κορσικη επανενωθηκαν με την Αυτοκρατορία.

Εχοντας εξασφαλισει και τα νησια ο Βελισσάριος εστειλε αποσπασματα και στις πιο απομακρυσμένες πολεις και βασεις των Βανδάλων για να τις θέσει υπο τον ελεγχο του.

Ετσι ο Χιλιαρχος Ιωάννης πηγε στην Καισάρεια της Μαυριτανιας με αποσπασμα, ενώ ενας άλλος Χιλιαρχος Ιωάννης πηγε στα Γαδαρα και στο φρουριο Σεπτεμ στις Στήλες του Ηρακλη (Γιβραλταρ).

Ο Απολλινάριος (ο οποιος ηταν ντοπιος πιστος στον προηγουμενο βασιλια Χιλδέριχο αλλα τωρα ειχε ορκιστη πιστη στον Αυτοκράτορα) στάλθηκε να καταλαβει τις Βαλεαρίδες νήσους

Ενώ στην Τριπολιτάνια η επανασταση του Πουδεντιου κινδυνευε λογω εισβολης από Μαυριτανους. Και για αυτό το λογο ο Βελισσάριος εστειλε βοηθεια και οι Μαυριτανοι απωθηθηκαν.

Ο Βελισσάριος περιμενοντας να φτιαξει ο καιρός για να γυρισει στην Κωνσταντινούπολη εστειλε πρέσβεις στους Γοτθους αξιωνοντας να παραδοθει η πολη του Λιλυβαιου στην Αυτοκρατορια.

Δικαιολογηθηκε λεγοντας πως ενώ η Αυτοκρατορια αναγνωριζει Γοτθικη επικυριαρχια στην Σικελια, η πολη του Λιλυβαιου βρισκοταν μεχρι τωρα
υπο Βανδαλικη επικυριαρχια. Αρα με την κατάλυση και ενσωματωση του Βανδαλικου Βασιλειου στη Ρωμαικη Αυτοκρατορια πρεπει να παραδοθει και
το Λιλυβαιο στους Ρωμαιους.

Οι Γοτθοι αρνηθηκαν μια τετοια συμφωνια, αν και η Αμαλασουνθα η Αντιβασίλισσα προτεινε να φέρουν το θέμα στην Κωνσταντινουπολη να συζητηθει ενωπιον του Ιουστινιανου.

Αλλα όπως θα δουμε αργοτερα πριν προλαβει ο Ιουστινιανος να ενημερωθηει για το ζητημα, οι καταστάσεις θα αλλαξουν αρδην.


Συνεχίζεται...

[Στύγιος]

Ωραίος George_V .
O Προκόπιος ,ως γνωστόν , δεν άφησε κανέναν που να μη "στολίσει" στην Απόκρυφη Ιστορία. Όχι που θα του ξέφευγε η Αντωνίνα του Βελισσάριου.

[George_V]

Ωραίος George_V .
O Προκόπιος ,ως γνωστόν , δεν άφησε κανέναν που να μη "στολίσει" στην Απόκρυφη Ιστορία. Όχι που θα του ξέφευγε η Αντωνίνα του Βελισσάριου.

Αφου ηταν κολλητη της Θεοδώρας. Σιγα μη την αφηνε αστολιστη.

Τον μονο που δεν στολιζει πατοκορφα ειναι ο Βελισσάριος. Και μαλιστα σε καποια σημεια ο Προκοπιος εκνευριζεται που ειναι τοσο αφοσιωμενος στον Ιουστινιανο και δεν διεκδικει τον θρόνο αν και του παρουσιαστηκαν δεκαδες ευκαιριες στη ζωη του.

[George_V]

Με την Βορεια Αφρικη πλεον σε Ρωμαικα χέρια και μεχρι να φυγει για την Κωνσταντινουπολη ο Βελισσάριος ασχοληθηκε με την αναδιοργάνωση της περιοχης, τον διαχωρισμο της σε επαρχίες αλλα και την κατανομη μερους του στρατου του σε φρουρές για να διασφαλιστει η ταξη και η ασφάλεια στα ανακτηθέντα εδάφη.

Καποιοι δυσαρεστημενοι αξιωματικοι όμως συνομώτησαν εναντιον του αλλοι από ζήλια, αλλοι γιατι τον θεωρουσαν σκληρο και αλλοι γιατι τον θεωρουσαν τυχαρπαστο και εστειλαν μια πλαστη επιστολη στον Αυτοκράτορα οπου τον ενημέρωναν ότι ο Βελισσάριος σχεδιάζει να επαναστατησει και να ανακηρυχθει Βασιλιας της Βορειας Αφρικης με τη βοηθεια των Βανδάλων που εχει μαζεψει στην Καρχηδόνα.

Η επιστολη έπεσε στα χέρια του Βελισσαριου όμως και εμαθε για τη συνομωσια.

Αλλα και οι συνομωτες δεν αφηναν τιποτα στην τυχη. Ειχαν στειλει και δευτερη πανομοιοτυπη επιστολη στον Αυτοκρατορα από άλλο δρόμο και αυτή δεν επεσε στα χέρια του Βελισσάριου αλλα βρηκε το δρόμο της για τον Ιουστινιανο.

Ο Ιουστινιανος δεν πιστευε ότι ο πιο πιστος του Στρατηγος θα κανει κατι τέτοιο. Αλλα τον ετρωγε όμως και και το σαράκι της αμφιβολιας.

Ετσι αποφάσισε να δοκιμάσει την πίστη του Βελισσάριου.
Εστειλε επιστολη στον Βελισσάριο οπου του εδινε δυο επιλογες.
1) Να στειλει τους Βανδάλους στην Κωνσταντνουπολη και να παραμεινει αυτος στην Αφρικη.
2) Να συνοδευσει τους Βανδάλους στην Κωνσταντινουπολη και να δωσει ο ιδιος αναφορα στον Αυτοκράτορα.
Εάν ο Βελισσάριος σκοπευε να επαναστατησει τοτε θα διαλεγε την πρωτη επιλογη.

Ο Βελισσάριος φυσικα διάλεξε την δευτερη επιλογη. Αλλα τωρα υπηρχε ένα άλλο προβλημα.
Οι Μαυριτανοι καθονταν ησυχα ολο αυτό το διάστημα κυριως γιατι φοβόντουσαν τον Βελισσάριο αλλα τωρα που εμαθαν ότι φεύγει επαναστάτησαν ανοιχτά.

Και τωρα ειχε διλημμα. Εάν ο Βελισσάριος δεν εφευγε και καθοταν να καταστειλει την εξέγερση αυτό θα ερμηνευοταν από τον Αυτοκράτορα σαν
δειγμα ότι προτιθεται να επαναστατησει και για αυτό μενει πισω με την προφαση της εξεγερσης των Μαυριτανων.

Ετσι λοιπον ορισε διοικητη των Βουκελλαριων τον Στρατηγο Σολωμοντα και τον επιφόρτησε με την καταστολη της εξέγερσης και ο ιδιος εφυγε για την Κωνσταντινουπολη μαζι με τους αιχμαλωτους και το Θησαυροφυλακιο των Βανδάλων.

Αλλα χωρις τον Βελισσαριο να δινει λυσεις τα προβληματα στην Βορεια Αφρικη γινοντουσαν ολο και μεγαλυτερα.
Ο Ιουστινιανος ειχε στειλει δυο υπαλληλους από το Γραφειο του Θειου Θησαυρου (σαν να λεμε το σημερινο ΥΠΟΙΚ) τον Τρύφωνα και τον Ευστράτιο
για να οργανωσουν εξ αρχης το φορολογικο συστημα στην περιοχη.

Γρηγορα διαπιστωσαν όμως πως τα φορολογικα αρχεία που κρατουσαν οι Ρωμαιοι στην περιοχη μεχρι την Βανδαλικη κατακτηση ειχαν χαθει και πως οι Βανδαλοι δεν κρατουσαν τετοιου ειδους αρχεία.

Ετσι οι δυο εφοριακοι αναγκάστηκαν να κανουν απογραφη του πληθυσμου για να μπορεσουν να επιβάλλουν τη φορολογια.
Επειδη όμως ηταν τρομεροι γραφειοκράτες και ηθελαν να εχουν την ευνοια του Αυτοκράτορα διεκδικησαν για λογαριασμο του Αυτοκράτορα τα καλυτερα και πιο ευφορα κτηματα, αφηνοντας τα ξερα και αγονα εδάφη για τον υπολοιπο λαο. Επισης επιβάρυναν φορολογικα του Αρειανιστες και
κατέσχεσαν τις εκκλησιες τους.

Ο λαος βρισκοταν σε αναβρασμο και πολλοι ηταν εκεινοι που ελεγαν ότι εκαναν λαθος που υποστηριξαν τους Ρωμαιους και πως επρεπε να μεινουν με τους Βανδάλους καλυτερα.

Και πανω από αυτό ο Ιουστινιανος εκανε ακομα ένα λαθος. Ξεχασε να στειλει τους μισθους των στρατιωτων. Και πλεον μαζι με το λαο γκρινιαζαν και οι στρατιωτες που ειχαν μεινει απληρωτοι.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος εφτασε στην Κωνσταντινουπολη και εγινε δεκτος ως Ηρωας. Ο Ιουστινιανος του απένειμε το δικαιωμα να κανει Θρίαμβο αλλα ελαφρως πιο διαφορετικο από τους παλαιοτερους Ρωμαικους Θριαμβους.

Ο Βελισσάριος περπατησε από το σπιτι του μεχρι τον Ιπποδρομο αντι να παει με τεθριππο και τον ακολουθουσαν ο Γελιμερος και οι Βανδαλοι αιχμάλωτοι ενώ παρα πισω ερχονταν τα λάφυρα του πολέμου.

Αξίζει να σημειωθει πως αναμεσα στα λάφυρα που πηραν οι Ρωμαιοι από την Καρχηδόνα ήταν και τα ιερά σκευη του Ναου του Σολωμόντα στην Ιερουσαλημ (η Επτάφωτος Λυχνία, το Χρυσο Τραπέζι της Προθέσεως και αλλα πολλα). Αυτά τα ειχε μεταφέρει ο Τίτος το 70 μ.Χ. στη Ρώμη μετα την καταστροφη της Ιερουσαλημ και τα εκλεψαν οι Βανδαλοι το 455 μ.Χ. όταν λεηλατησαν τη Ρώμη και τα μετεφεραν στην Καρχηδόνα. Πλεον τα ιερα σκευη του Ναου του Σολωμοντα κατεληξαν στην Κωνσταντινουπολη οπου θα παρεμεναν για σχεδον 650 χρονια ακομα περιπου μεχρι το 1204 οποτε τα ελιωσαν οι Σταυροφόροι για να κοψουν νομίσματα.

Στον Ιπποδρομο ο Βελισσάριος και ο Γελιμερος προσκυνησαν τον Αυτοκρατορα ο οποιος εβαλε το ποδι του στον σβέρκο του Γελιμερου ως σημειο νικης και τοτε ο Γελιμερος φέρεται να ψιθυρισε:

“Vanitas vanitatum et omnias vanitas” δλδ “Ματαιοτης ματαιοτητων τα παντα ματαιοτης”

Το οποιο είναι ένα αποσπασμα από τον Εκκλησιαστή.

Σαν περαιτέρω τιμη ο Ιουστινιανός διορισε τον Βελισσάριο ως Consul Ordinarius για το έτος 535 και αυτό του εδωσε το δικαιωμα να τελεσει και δευτερο Θριαμβο οπου οι αιχμάλωτοι Βανδαλοι πολεμιστες σηκωσαν και μετέφεραν τον Βελισσάριο που καθόταν σε Υπατικη καθέδρα στην πολη ενώ παράλληλα ο Βελισσάριος πετουσε στον κοσμο χρυσα νομίσματα από τα λάφυρα.

Πλεον ο Βελισσάριος ειχε αρχισει να γινεται θρυλος στο μυαλο των Ρωμαιων. Η ανακτηση παλαιων επαρχιων της Αυτοκρατοριας και η ταχυτητα με την οποια ολοκληρωσε την εκστρατεια εκανε τον λαο της Κωνσταντινουπολης να τον βλέπει σαν τους αρχαιους Στρατηγους του παρελθοντος. Κατορθωσε να καταλυσει ένα Βαρβαρικο Βασιλειο σε λιγοτερο από χρόνο και κέρδισε μια εκστρατεια για την οποια σχεδον ολοι ελεγαν ότι θα καταληξει σε ηττα και φιασκο.

Ο Ιουστινιανος συντομα θα χρειαζοταν ξανα τον Βελισσάριο. Η κατάσταση στην Ιταλια ανατράπηκε οσο αυτος επεστρεφε στην Κωνσταντινουπολη και οι σχέσεις της Αυτοκρατοριας με τους Γοτθους διαλυονταν.

Αλλα για να καταλαβουμε τι ακριβως γινοταν στην Ιταλια πρεπει να παμε λιγο πιο πισω.

Το 526 πέθανε ο Βασιλιας των Οστρογοτθων Θεοδώριχος ο οποιος κυβερνουσε την Ιταλια από το 493 που ανέτρεψε τον Οδόακρο.
Διάδοχος του Θεοδώριχου ηταν ο εγγονος του Αθαλάριχος αλλα επειδη ηταν 8 ετών τοτε ανέλαβε η μητέρα του Αμαλασούνθα ως Αντιβασίλισσα η οποια αντιθετα από τον Θεοδώριχο ηθελε καλες σχέσεις με την Κωνσταντινουπολη ενώ ουσιαστικα μεγάλωνε το γιο της σαν Ρωμαιο και όχι σαν Γοτθο.

Αυτό προκαλεσε σχισμα στους Γοτθους καθως αρκετοι ηταν αυτοι που διαφωνουσαν με την τακτικη της Αμαλασουνθας και δεν ηθελαν να εχουν στενες σχεσεις με την Κωνσταντινουπολη και ακομα χειρότερα δεν ηθελαν να βλεπουν τον Βασιλια τους να μεγαλωνει σαν Ρωμαιος απορριπτοντας την Γοτθικη παραδοση του.

Πολύ γρηγορα στην Αυλη της Ραβέννας (πρωτευουσα του Οστρογοτθικου Βασιλειου της Ιταλιας) σχηματιστηκε αντιπολιτευση η οποια στοχευε τον Αθαλαριχο κυρίως.

Οι Ελληνες και Ρωμαιοι δάσκαλοι του απολυθηκαν και συντομα ο Αθαλάριχος επεσε υπο την επιρροη τους και κατέληξε μέθυσος.
Με τον Βασιλια του χεριου τους πολλοι Γοτθοι αρχισαν να αποσπουν με τη βια περιουσιες Ρωμαιων παρα τις σαφεις διατάξεις του νομου που ειχε εκδοσει ο Θεοδώριχος και απαγορευε σε Γοτθους να κλεβουν περιουσιες Ρωμαιων.

Ο Θεοδώριχος ηταν ενας δυνατος βασιλιας που επεβαλλε τη θεληση του όταν και οποτε ηθελε σε οποιονδηποτε ηθελε.
Αλλα ο Αθαλαριχος και η Αμαλασουνθα δεν ειχαν ουτε τη δυναμη, ουτε την στηριξη για να επιβάλλουν την θεληση τους όπως ο Θεοδώριχος.
Τουλαχιστον όχι παντα και όχι χωρις ρισκο.

Ενας από τους Γοτθους που ειχαν πλουτισει κλεβοντας Ρωμαικες περιουσιες ηταν ο Θευδάτος ο γιος της αδελφης του Θεοδώριχου της Αμαλαφρίδας από τον πρωτο της ανδρα.

Η Αμαλαφριδα μετα τον θανατο του πρωτου της ανδρα ειχε παντρευτει με εντολη του Θεοδώριχου τον Βασιλια των Βανδάλων Θρασαμουνδη για πολιτικους λογους.

Ο Θευδάτος ως πρωτος εξάδελφος του Βασιλια και σε ηλικια που μπορει να βασιλευσει μονος του ειχε πολύ δυνατη αξίωση στο θρόνο όταν πέθανε ο Θεοδώριχος αλλα η διαθηκη του Βασιλια διόριζε τον Αθαλαριχο Βασιλια. Και αυτό ηταν κατι που ο Θευδάτος δεν του συγχωρεσε ποτε. Πιστευε ότι ο θρονος επρεπε να παει σε αυτόν.

Στο μεταξυ η Αντιβασίλισσα Αμαλασούνθα προσπαθησε να περιορισει η να σταματησει τις αρπαγές Ρωμαικών περιουσιων και να τις επιστρέψει στους νομιμους ιδιοκτητες τους. Αυτό όμως εξόργισε τον Θευδάτο ο οποιος ειχε γινει παμπλουτος με αυτό τον τροπο.

Ετσι σκεφτηκε ένα κόλπο. Θα έδινε ολη την περιουσια που απεκτησε παράνομα στον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπολης με αντάλλαγμα ένα τεράστιο χρηματικο ποσο, τον τιτλο του Συγκλητικού και άδεια να εγκατασταθει στην Κωνσταντινουπολη (και από εκει θα συνομωτουσε ανενοχλητος για να καταλαβει το θρονο της Ιταλιας).

Αλλα πριν προλάβει να βαλει σε εφαρμογη το σχέδιο του η Αμαλασουνθα τον συνέλαβε στην Τοσκάνη και τον υποχρέωσε να επιστρέψει τις κλεμμενες περιουσιες στους νομιμους ιδιοκτητες τους και να τους αποζημιωσει από πανω.

Ο Θευδάτος δεν της το συγχωρεσε ποτέ αυτό. Αλλα δεν ηταν μονο ο Θευδάτος που υπεφερε από τις αποφάσεις της Αμαλασουνθας αλλα και αλλοι ευγενεις. Το αποτελεσμα ηταν η αντιπολιτευση εναντιον της Αντιβασιλισσας να γιγαντωθεί και να αρχισει να προβάλλεται η υποψηφιοτητα του
Θευδάτου του για το θρονο.

Μπορει να ηταν κακος σαν χαρακτηρας, απληστος και εκδικητικος αλλα σιγουρα ηταν ενας από αυτους. Ηταν ενας Γοτθος ευγενης που ειχε υποφέρει από τις αποφάσεις της Αμαλασουνθας όπως και οι αλλοι.

Η Αμαλασουνθα αρχισε σταδιακα να χάνει τον ελεγχο και σαν να μην εφταναν τα εσωτερικα της προβληματα αρχισε να εχει προβληματα και με τους Φράγκους οι οποιοι πιεζαν ηδη τα βορεια συνορα τους μετα την κατάκτηση της Θουριγγίας και τον διαμελισμο του Βασιλειου της Βουργουνδίας.

Συνεχίζεται...

[Volk]

Καταρχας, ευχαριστουμε για τα κειμενα.

Μια ερωτηση, τα κειμενα ειναι copy paste ή τα γραφεις ο ιδιος τη καθε φορα;

[George_V]

Καταρχας, ευχαριστουμε για τα κειμενα.

Μια ερωτηση, τα κειμενα ειναι copy paste ή τα γραφεις ο ιδιος τη καθε φορα;

Tα γραφω με βαση διαφορους συγγραφεις.

[George_V]

Αλλα και η Αμαλασουνθα δεν θα καθοταν θεατης σε όλα αυτά. Μπορει να μην ειχε την πυγμη του Θεοδώριχου αλλα ηταν αποφασισμένη να κρατησει παση θυσια την εξουσια για τον εαυτο της και το γιο της.

Ετσι αποφάσισε να δολοφονησει 3 από τους ηγέτες της αντιπολιτευσης εναντιον της στελνοντας δολοφονους να τους κυνηγησουν.
Αλλα επειδη δεν αφηνε τιποτα στην τυχη κατέστρωσε και σχέδιο Β σε περιπτωση αποτυχίας των δολοφόνων.

Το σχέδιο Β ηταν να ζητησει άσυλο από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανο (το οποιο ειχε ηδη πραξει χωρις να περιμένει αν θα πετυχαιναν οι δολοφονοι) και στην περιπτωση που ο Ιουστινιανος ηταν θετικος θα εστελνε με πλοια το Θησαυροφυλάκιο στο Δυρράχιο και μετα θα περιμενε τα πλοια να γυρισουν.

Εάν οι δολοφονοι πετυχαιναν το στοχο τους θα παρέμενε στη Ραβέννα. Εάν αποτυγχαναν θα επιβιβαζοταν στα πλοια και θα εφευγε για την Ανατολη και εκει θα επανασχεδιαζε τις επομενες κινησεις της.
Οι δολοφόνοι όμως πετυχαν και στις 3 δολοφονίες και η Αμαλασουνθα αποφάσισε να παραμεινει στη Ραβέννα και να σταθεροποιησει την εξουσια της.

Η Αντιβασιλισσα παράλληλα ειχε συμφωνησει να βοηθησει στην εκστρατεια κατά της Αφρικης όπως ειδαμε αλλα δεν πιστευε πως θα πετυχαινε. Ειχε και την κρυφη ελπιδα πως η Αυτοκρατορια και οι Βανδαλοι ισως να αποδυναμωνονταν από την διαμάχη και να εβγαινε κερδισμένη η ιδια αρπάζοντας εδάφη από οπου μπορουσε.

Αλλα όπως ειδαμε το Βανδαλικο Βασίλειο κατερρευσε μεσα σε 6 μηνες και τωρα οι Οστρογοτθοι της Ιταλιας βρεθηκαν περικυκλωμενοι από τους Φράγκους στο Βορρά και τους Ρωμαιους σε ανατολη και νότο και δυση (Σαρδηνια και Κορσικη). Η κατασταση αρχισε να γινεται ασφυκτικη και οι Γοτθοι ευγενεις κατηγορουσαν την Αμαλασουνθα για αυτό.

Και τοτε ηρθε η καταστροφη. Το 534 πέθανε ο 16χρονος Αθαλάριχος καθως λογω των συνεχων καταχρησεων και του ασθενους οργανισμου του δεν αντεξε.

Η Αμαλασουνθα πλεον δεν μπορουσε να διατηρησει τη θεση εξουσιας της καθως η θεση της Αντιβασιλισσας πλεον δεν υφιστατο χωρις το γιο της.
Στο κρισιμο αυτό σημειο εφτασαν οι πρεσβεις του Ιουστινιανου που απαιτουσαν την παράδοση του Λιλυβαιου στην Αυτοκρατορια.

Απελπισμένη εστειλε επιστολη στον Ιουστινιανο ικετευοντας τον να το ξανασκεφτει ελπιζοντας πως ο Αυτοκράτορας θα αφησει την πολη στους Γοτθους. Ηδη η εξουσια της ειχε καταρρευσει και κρατιοταν από μια τριχα. Εάν εχανε και το Λιλυβαιο τοτε όλα θα τελειωναν.

Αλλα ο Ιουστινιανος καταλαβε ότι θα μπορουσε να εκβιασει και να κερδισει περισσότερα από μια πολη η ένα κομμάτι της Ιταλίας και ετσι εστειλε έναν από τους πράκτορες του στην Ραβέννα τον Πέτρο Ιλλυρικό από τη Θεσσαλονικη.

Επισημως ο Πέτρος επροκειτο να διαπραγματευτει με τον Θευδάτο σχετικα με το στάτους των κτημάτων του στην Τοσκάνη καθως υποτιθεται ότι ενδιαφερόταν να τα αγοράσει ο Ιουστινιανος.

Όμως ο Πέτρος ειχε και μυστικες εντολες. Επρεπε να διαπραγματευτει κρυφα με την Αμαλασουνθα και να της προσφέρει άσυλο και κτήματα στην Ανατολη με αντάλλαγμα να παραδώσει ολη την Ιταλια στον Ιουστινιανο.

Αλλα η Αμαλασουνθα εκανε τη λαθος κινηση. Προσπαθωντας να διασφαλισει και να σωσει ότι εμεινε από τη θεση της και την εξουσια της προτιμησε να πάει με το μέρος του Θευδάτου ο οποιος μετα το θάνατο του Αθαλάριχου ηταν ο νομιμος διάδοχος του θρόνου.

Του προσέφερε το στέμμα με ανταλλαγμα την υποσχεση να την αφησει να παραμεινει στην εξουσια στη Ραβέννα.
Αλλα ο Θευδάτος δεν ηταν ατομο που μπορουσες να εμπιστευθεις. Μολις συμφωνησαν ο Θευδάτος συνέλαβε την Αμαλασούνθα και την φυλάκισε αποκτωντας ετσι απολυτη εξουσια στην Ιταλία.

Τα νεα της φυλακισης της Αμαλασουνθας δεν αργησαν να φτάσουν και στον Πέτρο ο οποιος σοκαριστηκε καθως δεν περιμενε μια τετοια τροπη της υποθεσης. Αμέσως διεκοψε ολες τις διαπραγματευσεις και περιμενε οδηγίες από τον Ιουστινιανο.

Ο Αυτοκράτορας αποφάσισε να στηρίξει την Αμαλασούνθα καθως γνωριζε ότι αυτό θα προκαλεσει διαιρεσεις στους Γοτθους και εσωτερικες εριδες και να απαιτησει την αποκατάσταση της.

Αλλα πριν προλαβει ο Πέτρος να ανακοινώσει τις προθέσεις του Αυτοκράτορα στους Γοτθους εμαθε πως η Αμαλασουνθα ειχε δολοφονηθει στη φυλακη μετα από προτροπη Γοτθων ευγενων. Ο Θευδάτος δεν τους εμποδισε καθως τον βολευε αυτή η κατάσταση.
Ετσι αντι για τη στηριξη του Αυτοκράτορα στην Αμαλασουνθα ο Πετρος ανακοινωσε την κηρυξη πολέμου στους Γότθους ως εκδίκηση για τον θανατο της.

Τα γεγονότα ουσιαστικα αναγκασαν τον Ιουστινιανο να παει σε πολεμο. Δεν ηταν προετοιμασμενος όμως και σιγουρα δεν μπορουσε να πολεμησει χωρις βοηθεια.

Ετσι έστειλε επιστολη στους Φράγκους οπου τους εξηγησε γιατι παει σε πολεμο και παρουσιασε τη δολοφονια της Αμαλασουνθας από τους ιδιους της τους ευγενεις ως μια πραξη ιεροσυλιας.

Ο Ιουστινιανος ηξερε ότι οι Φράγκοι θελουν την Βορεια Ιταλια και το εκμεταλλευτηκε αυτό αφηνοντας να εννοηθει ότι θα επαιρναν την Βορεια Ιταλια αν τον βοηθουσαν μιας και αυτος ενδιαφερόταν για τη Ρωμη την αρχαια κοιτίδα της Αυτοκρατοριας του. Εάν οι Φραγκοι τον βοηθουσαν θα του ηταν πολύ χρησιμοι καθως οι Γοτθοι θα αναγκαζονταν να σπάσουν το στρατο τους στα 2 και να πολεμησεουν σε 2 μετωπα.

Τελος τους έστειλε τεράστια χρηματικα ποσά για να τους ενθαρρυνει να επιτεθουν και τους υποσχεθηκε ακομα περισσότερα εάν νικουσαν τους Γοτθους σε μάχες.

Ο πολεμος παντως αρχισε το 536 με τους Γοτθους να παιρνουν την πρωτοβουλια και να εισβάλλουν στην Δαλματία υπο τους Στρατηγους Γρίπα και
Ασινάριο με σκοπο να πολιορκησουν και να καταλαβουν τα Σάλωνα (σημερινο Σπλιτ).

Kοντα στην πολη νικησαν τον Στρατηγο Μαυρικιο ο οποιος επεσε στη μάχη. Αλλα λιγες μερες μετα ηττήθηκαν από τον πατέρα του Στρατηγου Μαυρίκιου τον Στρατηγο Μούνδο ο οποιος και αυτος σκοτώθηκε στη μάχη και αναγκάστηκαν να υποχωρησουν.

Ο Ιουστινιανος ονομασε εκ νεου Ανωτατο Διοικητη της εκστρατειας τον Βελισσάριο και του έδωσε 4000 στρατιωτες συν αγνωστο αριθμο Φοιδεράτων. Επισης πηρε αλλους 3000 μισθοφόρους Ισαυρους υπο τον Εννις μαζι με 300 Μαυριτανους και 300 Ουννους.

Το ιππικο θα διοικουνταν από τους Στρατηγους Βαλεντίνο, Μαγνο και Ιννοκέντιο.

Το πεζικο θα διοικουνταν από τους Στρατηγους Ηρωδιανό, Παυλο, Δημητριο και Ουρσίκινο

Το επιτελειο του Βελισσάριου θα περιελαμβανε τους Στρατηγους Κωνσταντίνο, Βήσσα και Περάνια ενώ ο Φώτιος ο γιος της Αντωνίνας απο άλλο πατέρα θα ηταν ο Υπασπιστης του Βελισσάριου.

Ο Βελισσάριος ειχε λιγότερους στρατιωτες από ότι στην εκστρατεια της Αφρικης. Ο Ιουστινιανος δεν ειχε σκοπο να πολεμησει ένα μακρο πολεμο για τη Σικελια.

Οι διαταγές του ηταν σαφεις. Επισημως θα αποβιβαζοταν στην Σικελία ως σταθμο για το ταξιδι του προς την Καρχηδόνα.
Εκει θα δοκιμαζε την πιστη των κατοικων του νησιου. Αν ηταν πιστοι στους Γοτθους τοτε επρεπε να φυγει από το νησι για την Καρχηδόνα.

Αν όμως ηταν πιστοι στην Αυτοκρατορια τοτε επρεπε να μεινει εκει και να καταλάβει την Σικελία.
Ο Βελισσάριος εφτασε στην Σικελια και αμεσως παρατηρησε ελαχιστες Γοτθικες φρουρες στο νησι.

Τελικα αποβιβαστηκε κοντα στην Κατάνη, Η πολη με το που ειδε τα Ρωμαικα λαβαρα παραδοθηκε αμεσως και χωρις μάχη.

Το ιδιο εκαναν και ολες οι άλλες πολεις μεχρι την Πάνορμο (Παλέρμο).

Η Γοτθικη φρουρα της Πανόρμου αρνήθηκε να παραδοθει, ηταν καλα οχυρωμένη και πιστευαν πως ο Βελισσάριος δεν θα επιχειρησει εφοδο καθως δεν εχει πολλους στρατιωτες. Αλλα αυτο το ηξερε και ο ιδιος ο Βελισσάριος επισης.


Συνεχίζεται...

[Ζενίθεδρος]

[Volk]

Καταρχας, ευχαριστουμε για τα κειμενα.

Μια ερωτηση, τα κειμενα ειναι copy paste ή τα γραφεις ο ιδιος τη καθε φορα;

Tα γραφω με βαση διαφορους συγγραφεις.

Μπραβο τυπε, θελει χρονο και υπομονη αυτο που κανεις.

Respect!

Ευχαριστουμε!

[George_V]

Αλλα ο Βελισσάριος παρατηρησε πως τα τειχη της πολης δεν καλυπταν το λιμάνι. Ετσι διέταξε το στόλο να μπει εκει.

Από εκει ειδε ότι η μονη οχυρωση που υπηρχε στο λιμανι ηταν ένα χαμηλό τειχος που ακομα και τα καταρτια των πλοιων του το ξεπερνουσαν σε υψος.
Ετσι κατέφυγε σε ένα τέχνασμα. Κρέμασε βάρκες το υψος των καταρτιων και τις γέμισε με τοξότες.

Από εκει οι τοξότες του εριχναν συνεχως βέλη στους Γοτθους που υπεράσπιζαν το τειχος. Η φρουρά τρομοκρατηθηκε και παραδόθηκε.

Μεσα σε διάστημα μερικων εβδομάδων με τις απώλειες του να είναι σχεδον μηδενικες ο
Βελισσάριος ειχε επανακτησει την Σικελία για λογαριασμο της Αυτοκρατορίας.

Στις Συρακούσες εφτασε στις 31 Δεκεμβρίου 536 τη μερα δηλαδη που τελειωνε η θητεία του ως Consul Ordinarius και μπηκε στην πολη υπο τις επευφημιες και τα χειροκροτηματα στρατου και λαου και παρέμεινε εκει για να ξεχειμωνιάσει ενώ οι στρατιωτες του κατέλυσαν σε
διαφορα σπιτια οπου όπως και στην Καρχηδόνα επρεπε να φέρονται ευγενικα στους ντοπιους
και να πληρώνουν για το καταλυμα τους και το φαγητο τους παντα.

Όταν μαθευτηκε η απώλεια της Σικελίας στην Ραβέννα ο Πέτρος Ιλλυρικος αρχισε να πιέζει τον Θευδάτο να αναγνωρισει την Αυτοκρατορικη επικυριαρχια στην Σικελια και να παραδοθει στον Ιουστινιανο.

Ο Πέτρος προτεινε στον Θευδατο (και τον πιεσε ασφυκτικα να δεχτει) να αναγνωρισει την επικυριαρχια του Αυτοκράτορα στη Σικελία, να στείλει το στέμμα του στον Ιουστινιανο (κατι το οποιο θα σημαινε ότι πλεον θα ηταν ενας απλος τοποτηρητης του Ιουστινιανου στην Ιταλια και όχι πλεον βασιλιας) και να συμφωνησει στην αποστολη 3000 Γοτθων στρατιωτων όταν και
οποτε τον διατάξει ο Αυτοκράτορας.

Ο Θευδάτος δεν ειχε τη δυναμη να αντισταθει στον Ιουστινιανο και για να αποφυγει πολεμο και εισβολη στην Ιταλία συμφώνησε να παραιτηθει από το θρόνο υπερ του Ιουστινιανου.

Ο Αυτοκράτορας ενημερώθηκε αμεσα για τις εξελιξεις και εστειλε οδηγιες στον Πέτρο και τον Αθανασιο (δευτερος πρεσβης που εφερε τις οδηγιες στον Πετρο) να καταθέσουν αμεσως εγγράφως την συμφωνια, να την υπογράψει ο Θευδάτος και να του παραδώσουν κτηματα
οπου θελει αυτος με αντάλλαγμα την παραιτηση του από τον θρονο και την παραδοση της
Ιταλιας στην Αυτοκρατορια.

Μολις ειχαν την συμφωνια εγγραφως και με την υπογραφη του Θευδάτου να ειδοποιησουν τον Βελισσάριο να ερθει με το στρατο του στη Ραβέννα το συντομότερο δυνατον.

Στο μεταξυ οι εξελιξεις ετρεχαν και στην Αφρικη παράλληλα. Οι Μαυριτανοι όπως ειδαμε ειχαν επαναστατησει και ο Βελισσάριος αφησε τον Στρατηγο Σολωμοντα με στρατο για να καταπνιξει την εξέγερση.

Καποιο διαστημα μετα και ενώ η επανασταση συνεχιζόταν ο Αυτοκράτορας εστειλε ενισχυσεις υπο τον Στρατηγο Θεοδωρο Καππαδόκη και τον Στρατηγο Ιλντιγκερ τον γαμπρο της Αντωνίνας (ειχε παντρευτει την κορη της από άλλο πατέρα).

Οι ενισχυσεις αυτές προοριζονταν για την εκστρατεια στην Ιταλια αλλα ο Ιουστινιανος δεν ηθελε να ρισκάρει να χασει πρεστιζ από μερικους αφρικανους φυλαρχους.

Ο Μαυριτανοι λεηλατουσαν τις περιοχες της Νουμιδιας και της Βυζακηνής με τακτικες hit and run σε απομονωμενες Ρωμαικες βασεις και φυλακια.

Ο Ουννος Αιγκάν μαζι με τον Σημειοφορο Ρουφίνο εστησαν ενεδρα και διέλυσαν καποιες από τις ομάδες των επαναστατων Μαυριτανων αλλα τελικα επεσαν και αυτοι σε ενεδρα λιγο μετα και σκοτωθηκαν και οι δυο.

Ο Σολομων τοτε αποφάσισε να τελειωσει μια και καλη την εξέγερση και αφου ελαβε τις ενισχυσεις βαδισε κατά του μεγαλυτερου επαναστατικου Μαυριτανικου στρατου κοντα στη πολη Μαμμές και στρατοπεδευσε κοντα στα βουνα.

Οι Μαυριτανοι όταν τους ειδαν εκαναν ένα κυκλο με τις καμηλες τους δωδεκα σειρες βαθυ και στο κεντρο τοποθέτησαν τα γυναικοπαιδα και τη σκευοφορο. Οι ανδρες θα πολεμουσαν πεζοι αναμεσα από τις καμηλες οπλισμένοι με ξιφη, ασπιδες και ακοντια. Το ιππικο τους κρυφτηκε σε παρακειμενο λοφο για να χρησιμοποιηθει ως εφεδρεία.

Ο Σολομων καταλαβε ότι οι Μαυριτανοι εχουν κρυμμενες εφεδρειες στο λοφο και ετσι συγκεντρωσε τις δυναμεις του στην απεναντι πλευρα του κυκλου για να αποφυγει επιθεση από πισω.

Η μαχη ξεκινησε αλλα δεν πηγαινε καλα αρχικα για τους Ρωμαιους καθως τα αλογα τους τρομαζαν από τις καμηλες και αφηνιαζαν με αποτελεσμα οι εφιπποι τοξοτες να μη μπορουν αν χρησιμοποιησουν τα τοξα τους.

Αυτό το εκμεταλλευτηκαν οι Μαυριτανοι και βγαινοντας από τν κυκλο προκαλουσαν ζημιες στο Βυζαντινο ιππικο.

Ο Σολομων ειδε ότι δεν οδηγει πουθενα αυτό και ξεκαβαλικεψε το αλογο του διατάζοντας ολους να κανουν το ιδιο.

Μετα τους εβαλε σε πυκνη διάταξη κλειδωνοντας τις ασπιδες τους για να προστατευονται από εχθρικα βελη και ακοντια και οδηγησε ο ιδιος 500 από αυτους σε εφοδο από την πλευρα των λοφων.

Παροτι ρισκαρε να του επιτεθουν οι εφεδρειες και να βρεθει παγιδευμενος αναγκαστηκε να επιτεθει από εκει καθως ηταν η πιο αδυναμη πλευρα τους.

Και το ρισκο πετυχε καθως καταφεραν να ανοιξουν ρηγμα από εκεινη τη πλευρα σκοτωνοντας 200 καμήλες και απωθοντας τους Μαυριτανους.

Ο υπολοιπος στρατος ακολουθησε τον Σολομων και μπηκε και αυτος στο ρήγμα προκαλωντας χαος. Οι Μαυριτανοι πεταξαν τα οπλα τους και αρχισαν να τρέχουν εγκαταλειποντας τα γυναικοπαιδα τα οποια πηραν οι Ρωμαιοι για σκλαβους. Ετσι φορτωμένοι λαφυρα και σκλαβους γυρισαν στην Καρχηδόνα.

Μετα ο Σολομων στραφηκε κατά των εξεγερμενων Μαυριτανων στη Βυζακηνη. ΟΙ Μαυριτανοι όταν εμαθαν ότι ερχεται υποχώρησαν και κρυφτηκαν στο Ορος Μπουργκαον το οποιο ηταν ιδανικο για αμυνα καθως ειχε μια μικρη κλιση στα δυτικα και αποτομη κλιση στα ανατολικα.

Αφου ανιχνευσε το πεδιο ο Σολομων διέταξε τον Κομη των Εξκουβιτόρων Θεόδωρο να παρει 1000 ανδρες και να κανει καταδρομικη επιχειρηση σκαρφαλωνοντας την σχεδον καθετη ανατολικη πλευρα του βουνου.

Με την ανατολη του ηλιου ο Σολομων πηρε τον υπολοιπο στρατο στους προποδες του βουνου και περιμενε.

Όταν οι Μαυριτανοι ξυπνησαν ειδαν με τρομο τον Ρωμαικο στρατο στους προποδες αλλα ακομα χειρότερα ειδαν Ρωμαιους να εχουν ανεβει στο βουνο και να βρισκονται σχεδον διπλα τους.

Ο Σολομων διέταξε εφοδο και το ιδιο εκανε και ο Θεοδωρος. Επεσαν και οι δυο πανω στους σαστισμένους Μαυριτανους που δεν περιμεναν τετοια εξέλιξη και δεν αφησαν κανεναν ζωντανο. Αντιθετα οι Ρωμαιοι ειχαν 0 νεκρους και 0 τραυματιες.

Ο Σολομων γυρισε στην Καρχηδόνα νικητης και αναδιοργάνωσε τις φρουρες στη Βορεια Αφρικη για να περιορισει τους Μαυριτανους και περιμενε να περάσει ο χειμωνας.
Αλλα τοτε ενημερώθηκε για επανασταση στην Σαρδηνια. Ο Σολομων διεταξε προετοιμασιες
για εκστρατεια στην Σαρδηνια αλλα η εκστρατεια δεν εγινε ποτε καθως ο στρατος της Βορειας
Αφρικης στασιασε την ανοιξη.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Oι λογοι της στάσης του στρατου στην Αφρικη ηταν ξεκαθαροι. Όταν καταλυθηκε το Βανδαλικο Βασιλειο οι Ρωμαιοι στρατιωτες παντρευτηκαν τις γυναίκες και τις κόρες των Βανδάλων που ειχαν σκοτωθει η αιχαλωτιστει και μεταφερθει ανατολικα.

Ετσι εβλεπαν τους εαυτους τους ως κληρονομους της γης που προηγουμενως ανηκαν στους πρωην συζυγους ή πατέρες των νεων γυναικων τους.
Η αφιξη όμως των “εφορειακών” Τρυφωνα και Ευστρατιου και η επιμονη τους να πάρουν τα καλυτερα εδάφη για τον Αυτοκράτορα αφηνοντας ουσιαστικα μονο τις πέτρες για τους στρατιωτες και τους ντοπιους τους εξόργισε. Προσπαθησαν να πεισουν τον Στρατηγο Σολομωντα να τους σταματησει αλλα αυτος αρνηθηκε καθως δεν ηθελε να κοντραριστει με τους Αυτοκρατορικους γραφειοκράτες και κατ’ επεκατασιν με τον Αυτοκράτορα.

Εκτος αυτου με την κατάσχεση των Αρειανικων εκκλησιων που επεβαλλαν οι δυο τους σταματησε η λατρεια και μονο η Ορθοδοξια επιτρεποταν. Αυτό εξοργισε μεγάλο μερος του ντοπιου πληθυσμου που ειχαν μεταστραφει στον Αρειανισμο των Βανδάλων αλλα και μερος του στρατου κυριως οι ξένοι μισθοφόροι όπως οι Ερουλοι που ηταν Αρειανιστές.

Οι Αρειανιστες Επίσκοποι αρχισαν να καλουν σε εξέγερση και η σταγόνα που εκανε το ποτηρι να ξεχειλισει ηταν πως ο Ιουστινιανος απορροφημενος με την Ιταλια ξεχασε να στειλει τους μισθους των στρατιωτων που εμειναν απληρωτοι. Αν ο μισος στρατος ειχε προβλημα πριν με όλα αυτά, τωρα ειχε ολος ο στρατός λογω στάσης πληρωμών.

Τελικα η κατάσταση εφτασε σε κρισιμο σημειο και την ημέρα του Πάσχα του 537 καθως απαγορευτηκε στους Αρειανιστες να γιορτάσουν το Πάσχα.
Οι συνομωτες προσπαθησαν να δολοφονησουν τον Σολομωντα τη μερα του Πάσχα και την επομένη αλλα δεν τα καταφεραν και κατάλαβαν ότι κάθε φορα που θα επιχειρουν και θα αποτυγχανουν ερχονται ολο και πιο κοντα στην αποκαλυψη της συνομωσιας τους.
Ετσι αποφάσισαν να εγκαταλειψουν την Καρχηδόνα και να καταφυγουν στην υπαιθρο ενώ οσοι παρεμειναν εκει προς το παρον εκρυψαν τις προθεσεις τους.

Ο Σολομων προσπαθησε να ελεγξει τους στρατιωτες του αλλα όταν αυτοι ειδαν τους στασιαστές εξω από την πολη να λεηλατουν την υπαιθρο τοτε μαζευτηκαν στον Ιπποδρομο και στασιασαν ανοιχτα πλεον.

Ο Σολομων διέταξε τον Θεόδωρο Καππαδόκη να παει με στρατο και να τους διαλυσει αλλα ο Καππαδόκης αρνηθηκε και εγκατέλειψε το Παλάτι πηγαινοντας στον Ιπποδρομο μονος.

Εκει οι στασιαστές τον εξέλεξαν αρχηγο τους
Το βράδυ οι επαναστάτες όμως κατάφεραν να συλλάβουν τους Στρατηγους Σολωμόντα και Μαρτινο καθως και τον Γραμματέα του Βελισσάριου Προκοπιο (που ειχε μεινει στην Καρχηδονα καθως δεν ακολουθησε τον Βελισσάριο στην Κωνσταντινουπολη) και τους πηγαν στην βίλα του Θεοδωρου.

Εκει ο Καππαδόκης τους παρέθεσε δειπνο και τους μιλησε λεγοντας ότι και αυτος εινα απλα πιονι στα χέρια των επαναστατων. Αν και βασικα ειναι με το μερος του Αυτοκράτορα αλλα προς το παρων υποδυεται τον στασιαστη για να τους ελεγξει εν καιρώ.

Οι 3 τους φανηκαν να πειθονται και ο Καππαδόκης αφου τελειωσαν το δείπνο τους εβαλε σε ένα πλοιο και τους εδιωξε από την Καρχηδόνα αλλα ο
Σολομων αφησε μια επιστολη στον Καππαδοκη πριν φυγει λεγοντας του να αποκαταστησει την ταξη στην Καρχηδόνα το συντομοτερο δυνατο αν είναι αληθεια βεβαια αυτά που τους ειπε. Αν οντως το κανει γιατι είναι πιονι τοτε πρεπει να βρει ευκαιρια να απαλλαγει και να αποκαταστησει την Αυτοκρατορικη εξουσια. Αλλιως είναι απλα ενας προδοτης.

Ο Σολομωντας μετα εστειλε τον Στρατηγο Μαρτίνο στην Νουμιδία για να ερθει σε επαφη με τον Στρατηγο Βαλεριανο και να τον πείσει να ερθει με το μερος του με υποσχέσεις και δωροδοκιες. Ενώ ο ιδιος ο Σολομων θα πηγαινε στις Συρακουσες μαζι με τον Προκόπιο για να ζητήσει τη βοηθεια του Βελισσάριου.

Στο μεταξυ οι στασιαστες εξω από την πολη αρνηθηκαν να αναγνωριστουν τον Θεοδωρο ως αρχηγο τους θεωρόντας ότι είναι πράκτορας του Σολομωντα και του Βελισσάριου και εξελεξαν άλλο αρχηγο στην πεδιάδα της Βουλα. Τον Στότζα έναν από τους σωματοφυλακες του Στρατηγου Μαρτίνου.

Στοχος τους ηταν να διωξουν τα υπολοιπα Αυτοκρατορικα στρατευματα από την Βορεια Αφρικη και να κρατησουν τη χωρα για τον εαυτο τους.
Ο Στοτζας μαζεψε οσους ανδρες βρηκε διαθέσιμους και με ένα στρατο 8000 ανδρων ηταν ετοιμος να βαδισει κατά της Καρχηδονας η οποια όπως ελεγε θα επεφτε με ένα φυσημα.

Επισεης εστειλε μηνυματα σε οσους Βανδάλους ειχαν κρυφτει στην περιοχη και σε οσους ειχαν δραπετευσει από την αιχμαλωσια και ανεβασε τους στρατιωτες του κατά 1000 ατομα. Mετα ανεβασε κι άλλο τον αριθμο των στρατιωτων του απελευθερώνοντας και εξοπλιζοντας σκλαβους.
Φτάνοντας στην Καρχηδόνα ο Στότζας εστειλε αγγελιοφόρους και απαίτησε την παράδοση της πολης αλλα ο Καππαδοκης και οι κατοικοι της πολης
αρνηθηκαν λεγοντας πως η πολη ανηκει στον Αυτοκράτορα και πως αυτοι θα την περιφρουρησουν.

Ο Καππαδόκης εστειλε τοτε τον Ιωσήφ έναν από τους υπηρέτες του Βελισσάριου με μηνυμα προς τον Στότζα να σταματησει την επιθεση και να διαλυσει τον στρατο του αλλα ο Ιωσήφ δολοφονηθηκε από τον Στότζα ο οποιος διέταξε να πολιορκηθει η πολη αμεσως.
Το απογευμα ο Στοτζας και οι συνομώτες πιστευαν ότι η πολη θα εχει πεσει μεχρι αυριο όταν ξαφνικα εμαθαν πως ερχεται ο Βελισσάριος με 100 ανδρες.

Το επομενο πρωι ο Στότζας ελυσε την πολιορκια και αποσυρθηκε στην ερημο καθως φοβοταν τον Στρατηγο. Ο Βελισσάριος μπηκε στην Καρχηδόνα ανενοχλητος πηρε 2000 ανδρες της φρουρας στους οποιους υποσχέθηκε προαγωγες και χρηματα και ξεκινησε να καταδιωκει τον Στοτζα στην ερημο.

Τελικα μετα από καποιο διάστημα τον στρίμωξε στην πολη Μεμπρέσα 350 Στάδια (65 χλμ) από την Καρχηδόνα. Η πολη δεν ειχε τειχη και ετσι οι δυο στρατοι στρατοπεδευσαν εξω από αυτή.

Το επομενο πρωι οι δυο στρατοι σε διάταξη μάχης ηταν ετοιμοι στις οχθες του ποταμου Μπαγκραντάς.
Λιγο πριν ξεκινησει η μάχη σηκωθηκε σφοδρός άνεμος ο οποιος φυσουσε πισω από τα στρατευματα του Βελισσαριου και σηκωνε άμμο στα προσωπα των στασιαστων.

Ο αέρας αυτος ηταν πολύ βοηθητικος για τον Βελισσάριο αφου αυξησε το βεληνεκες και την ταχυτητα των βελών του στρατου του ενώ αντιθετα οι στασιαστές ειχαν προβλημα αφενος γιατι δεν εβλεπαν που ριχνουν και αφετέρου ο αντιθετος ανεμος γυριζε τα βέλη πισω προς αυτους.

Για να αντιμετωπισει το προβλημα ο Στότζας διέταξε το στρατο να στριψει 90 μοιρες ετσι ώστε ο αέρας να φυσάει στα πλαγια και να μην τους ενοχλεί.

Ο Βελισσάριος ειδε την κινηση και πως κινουνταν με δυσκολια αναμεσα στον αέρα και την αμμο για να στριψουν και αρπαξε την ευκαιρια από τα μαλλια διατάζοντας εφοδο στοχευοντας στα πλευρα του εχθρου που ηταν πλεον εκτεθειμένα.

Οι στασιαστες μεσα στο χάος της αμμοθυελλας και ενώ εστριβαν ακομα πανικοβληθηκαν από την εφοδο του Βελισσάριου και αρχισαν να τρέχουν πετωντας τα οπλα τους.

Οι περισσοτερες απωλειες των στασιαστων ηταν κυριως Βανδαλοι που ειχαν απομεινει και ελαχιστοι Ρωμαιοι.

Ο Βελισσάριος δεν διέταξε καταδιωξη καθως ειχε μονο 2000 ανδρες και δεν θα ρισκαρε να τους εξαντλησει με κυνηγητο μεσα στην έρημο και με το φοβο να ανασυνταχθουν οι στασιαστές και να πεσει σε παγιδα.

Αλλα τους αφησε να λεηλατησουν το εχθρικο στρατοπεδο και ότι χρηματα η πολυτιμα αντικειμενα βρουν θα είναι δικα τους όπως και σκλαβους.
Οι στρατιωτες βρηκαν μεγάλα χρηματικα ποσα και τα πηραν αλλα και πολλες γυναικες τις οποιες πηραν για σκλαβες ή παλλακίδες.

Η ηττα αυτή ηταν καταστροφη για τους στασιαστες καθως ουτε ξεκαθαρο αρχηγο ειχαν ουτε ξεκαθαρο στόχο και μονος υπευθυνος για αυτή ηταν ο Στοτζας με τη μοιραία αποφαση του να στριψει 90 μοιρες κανοντας τα πλευρα του πανευκολο στόχο για έναν Στρατηγο της εμβελειας του Βελισσάριου.

Και ο Βελισσάριος επιβεβαιωσε τη φημη του ως στρατηγικου ταλέντου καθως εκτος από ταλεντο χρειαζεται και παρατηρητικοτητα, αποφασιστικοτητα και γρηγορες αντιδράσεις για να είναι κανεις καλος στρατηγος. Η παραμικρη καθυστερηση στις αποφάσεις της μάχης θα μπορουσε να ειχε προκαλέσει αντίθετα αποτελεσματα.

Ο Βελισσάριος επέστρεψε στην Καρχηδόνα αλλα εκει τον περιμενε ένα επειγον μηνυμα από τις Συρακουσες. Σοκαριστηκε όταν διαβασε πως εν τη απουσια του ξεσπασε ανταρσια στην Σικελια και πως η παρουσια του εκει ηταν επιβεβλημένη.

Ετσι επιβιβάστηκε σε πλοιο και εφυγε αμέσως για τη Σικελια αφηνοντας στο ποδι του τους Στρατηγους Θεοδωρο Καππαδόκη και και Ιλντιγκερ να τελειωσουν τη δουλεια.

Στο μεταξυ ο Στότζας αποσυρθηκε στην Γαζόφυλλα της Νουμιδιας. Όταν πληροφορηθηκε ότι βρισκεται εκει, ο νεοδιορισμένος τοτε Δούκας της Νουμιδίας Μάρκελλος αποφάσισε να του επιτεθει για να ξεκινησει την υπηρεσία του με νικη κατά των στασιαστων και ετσι βαδισε εναντιον του Στότζα.

Ο στρατος του περαν των στρατιωτων που ειχε στη διοικηση του περιελαμβανε Φοιδεράτους υπο τον Στρατηγο Κυριλλο και μονάδες Ιππικου υπο την διοικηση του Στρατηγου Βαρβάτου και Πεζικου υπο την διοικηση των Στρατηγων Τερέντιου και Σέραπι.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Οι δυο στρατοι ειχαν στρατοπεδευσει κοντα ο ενας με τον αλλον αλλα τοτε ο Στότζας εκανε μια τολμηρη κινηση.
Μπηκε στο εχθρικο στρατοπεδο μονος και επανελαβε τα αιτηματα των επαναστατων και ζητησε από τους στρατιωτες να τον ακολουθησουν και να πολεμησουν μαζι του.

Στην αρχη επικράτησε μια σαστιμάρα και μια συγχυση αλλα συντομα ο Μάρκελλος και οι αλλοι Στρατηγοι καταλαβαν ότι οι στρατιωτες τους θα τους εγκαταλείψουν και θα πανε με τους στασιαστές. Οποτε το εσκασαν από το στρατοπεδο και πηγαν στην πολη Γαζόφυλλα και κρυφτηκαν εκει.

Αλλα ο Στότζας τους ανακαλυψε την επομενη και τους εδωσε εγγυησεις ασφαλειας αν παραδωθουν.
Οι Στρατηγοι παραδόθηκαν αλλα ο Στότζας πατησε τους ορκους του και τους εκτέλεσε ολους.

Όταν εφτασαν τα νεα στην Κωνσταντινουπολη ο Ιουστινιανός εγινε έξαλλος. Εστειλε τον ανηψιο του Γερμανό με στρατιωτες να αναλαβει την διοικηση της Βορειας Αφρικης, να αποκαταστησει την Αυτοκρατορικη επικυριαρχια και να τιμωρησει τους στασιαστές.

Ο Γερμανος εφτασε στην Καρχηδόνα οπου με δωροδοκιες και υποσχέσεις για προαγωγες και τιμες καταφερε να αποκαταστησει την τάξη στην πρωτευουσα. Βεβαια σημαντικο ρολο σε αυτό επαιξε και το γεγονος ότι έφερε επιτέλους τους μισθους των στρατιωτων οι οποιοι επιτέλους πληρώθηκαν. Η πλειοψηφια του στρατου εγκατέλειψε την επανασταση και επανηλθαν υπο Αυτοκρατορικη διοικηση ξανα.

Ο Στοτζας με τις νεες δυναμεις του βαδισε κατά της Καρχηδονας πιστευοντας πως η παρουσια του εκει θα εκανε το στρατο να αλλαξει πλευρά ξανα αλλα εκανε λαθος. Οι στρατιωτες προτιμησαν να μεινουν πιστοι στον Γερμανό και τον Αυτοκράτορα.

Ο Στότζας αποσυρθηκε τοτε για να προετοιμαστει να πολιορκησει την Καρχηδόνα αλλα επεσε σε ενεδρα του Γερμανου στη περιοχη Σκάλα Βετέρα και ο στρατος του διαλύθηκε.

Ο Στοτζας κατάφερε να δραπετευσει και κατέφυγε στην Μαυριτανία οπου παντρεύτηκε την κόρη ενός ντοπιου Αφρικανου φυλαρχου και εμεινε εκει χωρις να ενοχλησει ξανα την Αυτοκρατορια.

Η σταση κατεστάλλη και η Βορεια Αφρικη ηταν παλι εξ ολοκληρου σε Ρωμαικα χέρια. Ο Γερμανος αναχωρησε για την Κωνσταντινουπολη αφηνοντας τον Στρατηγο Σολομωντα να εκκαθαρισει τα τελευταια υπολλείματα.

Με την επανασταση στην Αφρικη να εχει τελειωσει ο Βελισσάριος περιμενε τις εξελιξεις με τον Θευδάτο για να αποφασισει τι θα κανει μετα.
Η κατάσταση στη Ραβέννα αλλαξε παλι καθως ο Θευδάτος αρνηθηκε να υπογράψει τη συμφωνια με τον Ιουστινιανο όταν εμαθε για την επανασταση στη Σικελια αλλα και την ηττα των Ρωμαιων στα Σάλωνα (ηξερε ηδη για την επανασταση στην Αφρικη και θεωρησε πως πλεον η Αυτοκρατορια δεν
μπορει να διεξάγει πολεμο σε 3 μετωπα).

Η ηττα των Γοτθων από τον Μουνδο δεν πτοησε τον Θευδάτο ο οποιος διεταξε τον Στρατηγο Γριπα να μαζεψει νέο στρατο και να πολιορκησει τα Σάλωνα.

Αλλα και ο Αυτοκράτορας δεν θα καθοταν να κοιτάει. Διέταξε τον Στρατηγο Κωνσταντινιανο να σπευσει στα Σάλωνα με ενισχυσεις και να τα υπερασπιστει ενώ παράλληλα διέταξε τον Βελισσάριο να εισβάλει στην Ιταλικη χερσόνησο από την Σικελία.

Όμως ο Κωνσταντινιανος καθυστέρησε να φτάσει στα Σάλωνα και ο Στρατηγος Γρίπας κατάφερε να καταλάβει την πολη. Αλλα δεν την κράτησε για πολύ. Συντομα οι ανιχνευτες του ανεφεραν πως ερχεται ενας μεγάλος Ρωμαικος στρατος και ο Στρατηγος Γριπας αντιληφθηκε πως δεν ειχε χρονο να προετοιμαστει για πολιορκια ουτε να επισκευάσει τα τειχη αλλα ουτε και τους ανδρες ειχε για μαχη με τοσο μεγάλο στρατο και επέλεξε να
εγκαταλειψει την πολη και να αποσυρθει σε κοντινη πεδιάδα.

Ο Κωνσταντινιανός εμαθε ότι η πολη εγκαταλειφθηκε και επιτάχυνε για να την καταλαβει.
Εκει αρχισε αμεσως να κανει προετοιμασιες μαζευοντας προμηθειες και επισκευάζοντας τα τειχη.

Ο Στρατηγος Γριπα κατάλαβε ότι δεν μπορει να αντιμετωπισει τους Ρωμαιους και γυρισε πισω στη Ραβέννα ενώ ο Κωνσταντινιανος συνεχισε επεκτεινοντας την Αυτοκρατορικη κυριαρχια στην υπολοιπη Δαλματία και στην Λιβουρνια εξοντωνοντας διαδοχικα οσες Γοτθικες φρουρες συναντουσε.

Παράλληλα με όλα αυτά όταν ο Βελισσάριος ελαβε διαταγές να εισβάλλει στην Ιταλία ξεκινησε αμέσως αφηνοντας φρουρές στην Πάνορμο και τις Συρακουσες και περνωντας τα Στενα της Μεσσίνα εφτασε στο Ρήγιο.

Εκει συναντησε τον γαμπρο του Θευδάτου τον Εμπριμουθ αντρα της κορης του Θευδάτου Θεοδενάνθης. Τον ειχε στειλει εκει ο Θευδάτος για να φυλάει τα Στενα της Μεσσίνα.

Αλλα όταν συναντηθηκαν οι δυο στρατοι ο Εμπριμουθ εξέπληξε τον Βελισσάριο όταν καλπασε προς το μερος του και του δηλωσε ότι παραδινεται μαζι με το στρατο του.

Ο Εμπριμουθ στάλθηκε στην Κωνσταντινουπολη οπου ο Ιουστινιανος τον εκανε δεκτο ως φίλο και του απένειμε τον τιτλο του Πατρικίου μαζι με μια βιλα στην Κωνσταντινουπολη και πολλα δώρα.

Εχοντας περάσει με ασφάλεια το Ρήγιο ο Βελισσάριος προχωρησε βαθυτερα στην Νοτια Ιταλια η οποια μετα την αποστασια του Εμπριμουθ και του στρατου του ειχε αδειασει από Γοτθους στρατιωτες.

Ολες οι πολεις που συναντησε μετα το Ρηγιο παραδοθηκαν σε αυτόν διαδοχικα χωρις μάχη και ετσι εφτασε ανενοχλητος στο Μπρουτιουμ που και αυτό παραδοθηκε και μεσω Λουκανίας και Καμπανίας εφτασε στη Νεάπολη (Ναπολι).

Η Νεάπολη ηταν χτισμένη σε τοπο που προσφερόταν για ιδανικη αμυνα, ειχε προσφατα επισκευασμενα τειχη και ισχυρη Γοτθικη φρουρά.
Ο Βελισσάριος διέταξε το στόλο του να μπει στο λιμάνι της Νεάπολης αλλα να μεινουν εκτος βεληνεκους τοξων και καταπελτων που βρισκονταν στα τειχη.

Ο Βελισσάριος από την άλλη κινηθηκε προς ένα φρουριο εξω από την πολη το οποιο και παραδόθηκε χωρις μάχη και ο Βελισσάριος το εκανε στρατοπεδο του. Από εκει ζήτησε να ερθουν απεσταλμενοι της πολης για να συζητησουν το μελλον της Νεαπολης.

Οι Γοτθοι εστειλαν 3 απεσταλμένους. Τον Στέφανο ο οποιος υποστηριζε ότι επρεπε να παραδοθουν στους Ρωμαιους (ειδικα όταν ο Βελισσάριος τον πηρε παραμερα και του ειπε μυστικα πως εάν πεισει τους κατοικους της Νεαπολης να παραδοθουν χωρις μαχη τοτε θα τον γεμισει χρυσάφι και γη).

Οι αλλοι δυο πρέσβεις ο Πάστωρ και ο Ασκληπιοδοτος ηταν φιλοι των Γοτθων και επεμεναν να μεινει η πολη πιστη στον Θευδάτο.
Με τη συμβουλη και παρακινηση των δυο φιλικων προς τους Γοτθους πρεσβεων οι κατοικοι εστειλαν μια μακρα λιστα αιτηματων στον Βελισσάριο και μονο εάν συμφωνουσαν σε όλα οσα ζητουσαν οι κατοικοι θα ανοιγαν τις πυλες τους και θα παραδινονταν.

Παραδόξως ο Βελισσάριος συμφωνησε σε όλα τα αιτηματα και οι κάτοικοι ηταν ετοιμοι να ανοιξουν τις πυλες και να παραδοθουν όταν ξαφνικα οι
Παστωρ και Ασκληπιοδοτος τους ειπαν ότι μπορει η Νεάπολη να γλιτωσε την καταστροφη από Ρωμαικα χέρια αλλα σιγουρα θα καταστραφει από τους Γοτθους όταν αυτοι θα εχουν νικησει τους Ρωμαιους και μαθουν ποσο ευκολα παραδοθηκε η πολη στον εχθρο.
Οι κατοικοι φοβηθηκαν και αλλαξαν γνωμη. Ο Βελισσάριος δεν ειχε άλλη επιλογη πλεον από το να ξεκινησει πολιορκία.

Η πολιορκια δεν πηγαινε και πολύ καλα και ο Βελισσάριος εχασε αρκετους ανδρες σε ακαρπες εφόδους στα τειχη. Εν τουτοις όμως κατάφερε να γκρεμισει μερος του Υδραγωγειου και ετσι να κοψει την παροχη φρεσκου νερου στην πολη αλλα οι κατοικοι για καλη τους τυχη ειχαν αρκετα πηγάδια μεσα στην πολη. Επισης κατάφεραν να στειλουν μηνυμα στον Θευδάτο για ενισχυσεις πριν τους αποκλεισει τελειως ο Βελισσάριος.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Η στρατηγικη του Βελισσάριου ηταν να μπορεσει να καταλαβει τη Ρώμη πριν πέσει ο χειμωνας και οσο περνουσε ο καιρός η πολιορκια τραβουσε σε μακρος.

Ετσι θα επρεπε να λυσει την πολιορκία και να βαδισει κατά της Ρωμης ρισκαρωντας όμως να αφησει πισω του μια καλα οχυρωμένη πολη γεματη Γοτθους που θα του δημιουργούσαν προβλημα.

Αλλα στάθηκε τυχερος. Ενας μηχανικος του από την Ισαυρια εξερευνουσε μια μερα τα υδραγωγεια της πολης κρατωντας σημειωσεις για την τεχνογνωσία των αρχαιων μηχανικων όταν ξαφνικά βρηκε ένα παλιο ξεραμένο υδραγωγειο το οποιο δεν ειχε σωληνώσεις αλλα διοχετευε το νερο (όταν λειτουργουσε) μεσω φυσικων περασμάτων μεσα στην πολη.

Τα περάσματα ηταν μπλοκαρισμένα από πετρες, χορτα και αλλα σκουπίδια αλλα με λιγο καθαρισμα θα ξεβουλωναν και ηταν αρκετα μεγάλα για να περάσουν ανθρωποι από εκει.

Ο Βελισσάριος ενημερώθηκε για την ανακάλυψη και έστειλε αμεσως εργάτες να ξεκινησουν εργασιες καθαρισμου.
Όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασιες ο Βελισσάριος καλεσε τον πρέσβη Στέφανο από την Νεάπολη και του ανακοινωσε τελεσιγραφικως πως δινει μια τελευταια ευκαιρία στην πολη να παραδοθει αλλιως θα τη λεηλατησει.

Ο Στέφανος μετέφερε το μηνυμα στους κατοικους της πολης αλλα αυτοι γέλασαν μαζι του και δεν πιστεψαν ότι ο Βελισσάριος θα μπορέσει ποτέ να πατησει την Νεάπολη.

Ετσι ο Βελισσάριος εστειλε μεσα από το πέρασμα 400 στρατιωτες υπο τον Εννις τον Ισαυρο και τον Μάγνο μαζι με 2 Σαλπιγκτες και πολλους δαυλους.

Όμως μεσα στο σκοτάδι και στο στενο περασμα 200 από τους στρατιωτες επαθαν σοκ και λιποψυχησαν. Ο Βελισσάριος εστειλε 200 αντικαταστάτες αλλα και τους 200 που λιποψύχησαν τους συνέφερε και τους υποσχέθηκε χρυσο και προαγωγες αν μπουνε μεσα και τους εστειλε και αυτους να περάσουν μεσα στην πολη. Συνολο πλεον 600 ανδρες.

Για να προκαλέσει αντιπερισπασμο και να μην ακουσουν οι σκοποι τους 600 ανδρες που θα περνουσαν από το υδραγωγειο ο Βελισσάριος με τον Στρατηγο Βησσα επιασαν κουβέντα στα Γοτθικα με τους σκοπους στα τειχη προτεινοντας τους να λιποτακτησουν με ανταλλαγμα πλουτη και αξιωματα. Φυσικα οι Γοτθοι δεν δέχτηκαν και αρχισαν να βριζουν και να φωνάζουν προσβολες προς τους Στρατηγους.

Και αυτό ηταν που ηθελε ο Βελισσάριος. Με την τοση φασαρια που γινοταν και εχοντας στρέψει την προσοχη των σκοπων αλλου κανεις δεν κατάλαβε ότι 600 Ρωμαιοι στρατιωτες ειχαν βγει από τον υπονομο μεσα στην πολη.

Τα ξημερώματα οι 600 κατόρθωσαν να κυριευσουν 2 πυργους στο βόρειο τειχος και από εκει οι σαλπιγκτες ηχησαν τις σαλπιγγες τους ενώ οι υπολοιποι αναψαν τους δαυλους.

Ο Βελισσάριος τοτε διέταξε γενικη έφοδο από ολες τις πλευρές για να καθηλωσει τους υπερασπιστες στις θέσεις τους πανω στα τειχη και να τους αποτρέψει να στειλουν ενισχυσεις στο βορειο τείχος.

Προκληθηκε χάος μεσα στην πολη το οποιο εγινε ακομα χειρότερο όταν οι κάτοικοι ειδαν Ρωμαικα λαβαρα να ανεμιζουν στο βορειο τειχος και μεσα σε αυτό το χάος κατέβηκαν οι στρατιωτες με σκοινια από τα τειχη και ανοιξαν τις πυλες για τον στρατο του Βελισσάριου.

Η πολη λεηλατηθηκε και οι στρατιωτες αποκόμισαν πλουσια λάφυρα ενώ πηραν γυναικοπαιδα για σκλαβους.
Το πρωι ο Βελισσάριος μπηκε στην πολη και αποκατέστησε την τάξη συγκρατωντας τους στρατιωτες του ενώ διέταξε να απελευθερωθουν τα γυναικόπαιδα και να γυρίσουν σπιτια τους ετσι ώστε να μπορεσει να καλλιεργησει ένα καλο κλιμα αναμεσα στους κατοικους και να μη τους στρεψει εντελως υπερ των Γοτθων.

Μεσα στο χάος της λεηλασιας ο Πάστωρ που ειχε πρωτοστατησει στο να αντισταθει η πολη στον Βελισσάριο επαθε καρδιακη προσβολη και πέθανε από τον τρόμο του ενώ ο ετερος πρεσβης Ασκληπιοδοτος που ειχε συμβουλευσει τους κατοικους να αντισταθουν στον Βελισσάριο δολοφονηθηκε από τους κατοικους που τον θεώρησαν υπευθυνο για την καταστροφη.

Όταν τα νεα για την πτώση της Νεαπολης εφτασαν στην Ραβέννα οι Γοτθοι ευγενεις στράφηκαν εναντιον του Θευδάτου.
Ετσι συγκάλεσαν Συμβουλιο Ευγενών στη Τερρακινα οπου κατηγορησαν ανοιχτά τον Θευδάτο για δειλία και προδοσια αφου δεν εκανε τιποτα για να σωσει την Νεαπολη και αμεσως μετα ψηφισαν ομοφωνα την καθαίρεση του από τον θρόνο.

Ο πρωην πλεον Βασιλιας Θευδάτος κατάφερε να το σκάσει πριν συλληφθει και παιρνοντας ένα αλογο αρχισε να καλπάζει προς την Ραβέννα.
Αμεσως μετα την καθαίρεση του Θευδάτου οι ευγενεις εξέλεξαν νέο Βασιλια των Οστρογότθων τον Ουιτιγη ο οποιος αμεσως διέταξε έναν από τους σωματαφύλακες του τον Οπτάρι να κυνηγησει τον Θευδάτο και να τον φέρει πισω ζωντανο η νεκρό.

Ο Οπτάρις προλαβε τον Θευδάτο λιγο πριν φτάσει στη Ραβέννα τον σκότωσε και εφερε στον Ουιτιγη το κεφάλι του. Αμεσως μετα ο νεος Βασιλιας ξεκινησε προετοιμασίες για ολοκληρωτικο πόλεμο με τον Βελισσάριο.

Παράλληλα διέταξε και τη συλληψη του γιου του Θευδάτου, Θεοντεγκισλ για να αποφυγει πιθανο πραξικοπημα εναντιον του από πιστους στο παλαιο καθεστώς.

Αυτό ηταν το ευκολο κομμάτι. Τωρα αρχιζαν τα δυσκολα.

Ο Βελισσάριος βρισκόταν στην Νεάπολη και η μονη λογικη πορεια του θα ηταν βορεια προς τη Ρώμη.
Αλλα παράλληλα ειχαν να αντιμετωπισουν και τον Στρατηγο Κωνσταντινιανό που βρισκοταν στη Λιβουρνια και ανα πασα στιγμη μπορουσε να μπει στη Βορεια Ιταλία.

Και εκτος αυτων ειχαν να αντιμετωπισουν και τους Φράγκους στα βορειοδυτικα.

Ο Ουιτιγης επρεπε να κερδίσει χρόνο. Ετσι άφησε φρουρα 4000 ανδρών στη Ρώμη υπο τον Στρατηγο Λεοντέρις, πηρε πολλους Συγκλητικους ως ομήρους και εκβιασε τον Πάπα Σιλβέριο και τους κατοικους της Ρώμης να παραμεινουν πιστοι σε αυτόν αλλιως θα πεθάνουν ολοι.

Μετα εφυγε για τη Ραβέννα με το στρατο του. Η πολη της Ραβέννας ηταν το ιδανικο μέρος για αμυνα καθως ηταν περιτριγυρισμένη από βάλτους και λοφους και ηταν σε ιδανικο σημειο για να μπορέσει να αντέξει και να απωθησει Ρωμαικες ή Φραγκικες επιθέσεις αλλα και να κατέβει γρηγορα στην Ρώμη εάν αυτή απειληθει από τον Βελισσάριο.

Μολις εφτασε στη Ραβέννα παντρευτηκε δια της βιας την Ματασουνθα την κόρη της Αμαλασούνθας για να συνδέσει τη βασιλεια του με τον Οικο του Θεοδώριχου και να μη φαινεται σαν σφετεριστης, Αμεσως μετα στρατολογησε οσους Γοτθους μπορουσε εκτος από αυτους που υπηρετουσαν ηδη σε φρουρες και τους εξόπλισε.

Παράλληλα εστειλε πρέσβεις στους Φράγκους οπου τους πρότεινε να τους παραδώσει περιοχες της Γαλατιας υπο Γοτθικη διοικηση με αντάλλαγμα την ουδετεροτητα τους στον πολεμο.

Οι Φραγκοι συμφωνησαν και προτειναν να ανεφοδιαζουν ολους τους μη-Φραγκους στρατιωτες που ηταν συμμαχοι με τους Γοτθους.
Ετσι με την ουδετεροτητα των Φράγκων δεδομένη ο Ουιτίγης ανακάλεσε ολες τις φρουρές της Γαλατιας (η οποια περασε σε φραγκικο ελεγχο) στην
Ιταλια μαζι με τον κυβερνητη της περιοχης Μαρκιανό.

Οσο ο Ουιτιγης εκανε αυτά ο Βελισσάριος προελαυνε χωρις αντισταση. Η Καλαβρία και η Απουλία παραδοθηκαν χωρις μάχη και πλεον ολη η Νοτια Ιταλια βρισκόταν σε Ρωμαικα χέρια.

Με τα νωτα του και τα πλευρά του διασφαλισμένα ο Βελισσάριος ηταν ελευθερος να βαδισει κατά της Ρώμης.

Αφησε 300 ανδρες φρουρα στη Νεάπολη και αλλους 300 στην Κύμη και προχώρησε προς τη Ρώμη.

Οσο προέλαυνε η τυχη αρχισε να γέρνει προς το μέρος του. Οι κάτοικοι της Ρώμης και ο Πάπας Σιλβέριος τρομοκρατημένοι από την λεηλασια της Νεαπολης αποφάσισαν να του παραδώσουν τη Ρώμη χωρις μάχη.

Ετσι εστειλαν τον Καίστωρα Φιδέλιο από το Μιλάνο ως πρεσβη να ενημερώσει τον Βελισσάριο για την αποφαση τους την οποια κράτησαν κρυφη από την Γοτθικη φρουρά της Ρώμης.

Μονο όταν ο Βελισσάριος εφτασε εξω από τα τειχη της Ρώμης εμαθε η φρουρα την αποφαση του λαου να παραδοθει.

Οι Γοτθοι αποφάσισαν τοτε να εγκαταλειψουν την πολη. Ετσι στις 9 Δεκεμβρίου 536 ο Βελίσσαριος εμπαινε στη Ρώμη από την Ασινάρια Πυλη.
Την ιδια μερα και ωρα όμως η Γοτθικη φρουρα εγκατέλειπε την πολη από την Φλαμινία Πυλη διαμετρικα αντιθετα από το σημειο εισόδου του Βελισσαριου.

Στην Ασινάρια Πυλη υποδέχτηκε τον Βελισσάριο ο Στρατηγος Λεοντέρις ο μονος Γοτθος που ειχε μεινει στην Ρώμη (καθως φοβοταν την αντιδραση του Ουιτιγη αν του ελεγε ότι εχασε τη Ρώμη) και του παρέδωσε τα κλειδια της Αιώνιας Πολης. Ο Βελισσάριος τοτε τον έστειλε στην Κωνσταντινουπολη ως καλεσμένο του Αυτοκράτορα.

Λιγες μερες μετά ο Βελισσάριος δέχτηκε την επίσκεψη του Γοτθου Πίτζα ο οποιος ηταν ο κυβερνητης του Σάμνιου και ο οποιος του παρέδωσε την περιοχη του μαζι με ολο το στρατο τους.

Ο Βελισσάριος τοτε του εδωσε ένα αποσπασμα Ρωμαιων στρατιωτων και τον επαναδιόρισε Κυβερνητη του Σαμνιου αλλα αυτή τη φορα θα κυβερνουσε στο ονομα του Αυτοκράτορα και όχι στο ονομα του Βασιλια των Γοτθων.

Σε πολύ συντομο χρονικο διάστημα ο Βελισσάριος ειχε επανακτησει τη μιση Ιταλια από τη Σικελια μεχρι τη Ρώμη και το Σάμνιο ενώ ανατολικα ο Κωνσταντινιανος ειχε επανακτησει την Δαλματια μεχρι τη Λιβουρνία. Η εκστρατεια πηγαινε τρενο μεχρι τωρα.


Συνεχίζεται...