Φλάβιος Βελισσάριος Ultimus Romanorum

[George_V]

Αμεσως μετα ο Βελισσάριος διέταξε να σκαφτει τάφρος γυρω από τα Αυρηλιανα Τειχη της Ρωμης και να επισκευαστουν μερη της οχυρωσης που ειχαν καταρρευσει λογω παλαιότητας. Και χρησιμοποιωντας την πολη σαν κεντρο διοικησεως και επιχειρήσεων εστειλε αποσπάσματα για να επεκτεινει την Αυτοκρατορικη εξουσία και στις γυρω περιοχες της Ρωμης.

Πρωτος εφυγε ο Στρατηγος Κωνσταντινος με αποσπασμα Βουκελλαριων, πεζικαριων και βοηθητικων για να ασφαλισει την Τοσκάνη.
Πολύ συντομα επεσαν στα χέρια του Κωνσταντινου το Σπολέτο και η Περούτζια. Το Σπολέτο ασφαλιστηκε με φρουρά ενώ στην Περούτζια κατέλυσε ο ιδιος με το στρατο του.

Μετα εφυγε από τη Ρώμη ο Στρατηγος Βήσσας με στρατο και ασφάλισε την Νάρνια.

Εχοντας θεσει υπο Αυτοκρατορικη κυριαρχια την Τοσκάνη και την Νάρνια ο Βελισσάριος καταφερε να ελεγξει την Φλαμινία Οδό και αλλους δευτερευοντες δρόμους και να εξασφαλισει τα περάσματα των Απεννινων Ορέων ανατολικα και βορειοανατολικα της Ρωμης.

Ο Βελισσάριος παρέμεινε στη Ρώμη για να σχεδιάσει την αμυνα της πολης καθως περιμενε αντιδραση από τους Γότθους στοκάροντας προμηθειες παρολο που οι κάτοικοι δεν πιστευαν ότι η Ρωμη μπορει να αμυνθει αποτελεσματικα.

Στο μεταξυ ο Ουιτιγης παρεμενε στην Ραβέννα περιμένοντας τις ενισχυσεις του Στρατηγου Μαρκιανού.
Όταν εμαθε ότι η Τοσκάνη ειχε καταληφθει αλλα πως ο Βελισσαριος βρισκόταν στη Ρώμη αντιληφθηκε πως μπορουσε να χτυπησει τους Ρωμαιους οσο ηταν διασκορπισμένοι.

Ετσι έστειλε στρατο υπο τους Στρατηγους Ουνίλα και Πίσσα στην Περουτζια να χτυπησουν τους Ρωμαιους εκει.
Παρότι όμως οι Γοτθοι υπερτερουσαν αριθμητικα οι Ρωμαιοι νικησαν στη μάχη της Περούτζια σκοτώνοντας τα 2/3 του Γοτθικου στρατου σε καταδιωξη. Οι Στρατηγοι Ουνίλας και Πίσσας συνεληφθησαν αιχμάλωτοι και ο Κωνσταντινος τους εστειλε σιδηροδέσμιους στον Βελισσάριο στη Ρώμη.

Όταν εμαθε τα νεα της ηττας ο Ουιτίγης εξοργίστηκε και διέταξε τους Στρατηγους Ασινάριο και Ουλιγιζάλο να παρουν μερος του στρατου και τους Σουηβούς μισθοφόρους, να εισβάλλουν στην Δαλματια και να πολιορκησουν τα Σάλωνα. Ενώ ο ιδιος επικεφαλης του υπολοιπου στρατου θα βάδιζε κατά της Ρώμης.

Ο Ασινάριος εφυγε βορεια για να φέρει τους Σουηβούς μισθοφόρους από την Γαλατια ενώ ο Ουλιγιζαλος με τον υπολοιπο στρατο περασε στη Λιβουρνία αλλα στη μαχη του Σκάρντον ηττήθηκε από τον Στρατηγο Κωνσταντινιανο και αναγκάστηκε να υποχωρησεει στην πολη Μπουρνους και να περιμένει τον Ασινάριο με τους Σουηβούς.

Από την άλλη μερια ο Κωνσταντινιανός εμαθε πως ερχονται ενισχυσεις και καταλαβε ότι δεν ειχε αρκετους στρατιωτες για να αντιμετωπισει Γοτθους και Σουηβους μαζι. Ετσι υποχώρησε στα Σάλωνα εσκαψε τάφρο γυρω από την πολη και οχυρώθηκε εκει περιμενοντας πολιορκία.

Όταν εφτασε ο Ασινάριος ενωθηκε με τον Ουλιγιζάλο και μαζι βαδισαν κατά των Σαλωνων υποστηριζόμενοι από στόλο.
Στρατοπεδευσαν εξω από την πολη αποκλειοντας την ενώ ο στολος εκανε ναυτικο αποκλεισμο στο λιμάνι.

Ο Ρωμαικος στολος που βρισκόταν στο λιμάνι εκανε εξοδο και στη ναυμαχία που επακολουθησε οι Γοτθοι διαλυθηκαν και πολλα πλοια τους βυθιστηκαν ενώ αλλα αιχμαλωτιστηκαν. Πλεον οι Ρωμαιοι μπορουσαν να μπαινοβγαινουν ανενοχλητοι από το λιμάνι και να ανεφοδιαζονται από
εκει. Από την ξηρα όμως συνεχιστηκε ο αποκλεισμός.

Στο μεταξυ ο Ουιτιγης συνεχιζε να κατεβαίνει προς την Ρώμη και στο δρόμο εμαθε από προσφυγες που ειχαν εγκαταλειψει τη Ρώμη πως ο Βελισσάριος εχει μικρη δυναμη στην πολη.

Πεπεισμένος ότι υπερτερει αριθμητικα του Βελισσάριου ηταν σιγουρος για τη νικη του εάν παγιδευε τον Βελισσάριο στη Ρώμη. Ετσι επιτάχυνε την πορεια του για να προλαβει τον Βελισσάριο πριν φυγει από τη Ρώμη.

Πισω στη Ρώμη ο Βελισσάριος συνεχιζε να ασφαλιζει τη θέση του. Εχοντας τον ελεγχο της Τοσκάνης, της Νάρνια και της Φλαμινίας Οδού και εστηνε συνεχως φρουρια σε ολη την περιοχη και ασφάλισε τα περάσματα των Απεννίνων.

Ο Βελισσάριος ηθελε να αποδυναμωσει τους Γοτθους που θα κατεβαιναν στη Ρώμη με πολεμο φθοράς από τις συνεχεις επιθεσεις από τα φρουρια. Επισης εάν οι Γοτθοι ηθελαν να κατέβουν ανενοχλητοι θα επρεπε να πολιορκουν το κάθε φρουριο στο δρομο τους χανοντας συνεχως στρατιωτες στην πορεια. Τελος εχτισε και ένα πυργο ως παρατηρητηριο και τελευταια γραμμη αμυνας πριν τη Ρώμη στην Μουλβια Γέφυρα του Τίβερη και τοποθετησε διοικητη του τον Στρατηγο Ιννοκέντιο με μια μονάδα ιππικου ως φρουρά.

Συντομα ηρθαν αναφορες από ανιχνευτές πως ερχεται ο Βασιλιας των Γοτθων στη Ρώμη. Ο Βελισσάριος καταλαβε από τις αναφορες ότι μειονεκτει αριθμητικα και αμέσως εστειλε επειγοντα μηνυματα στους Στρατηγους Κωνσταντινο και Βήσσα να αφησουν φρουρές στις περιοχες που κατέλαβαν και να επιστρέψουν στη Ρώμη με τον υπολοιπο στρατο τους.

Ο Στρατηγος Κωνσταντινος εδρασε αστραπιαια αφηνοντας φρουρές σε Σπολέτο και Περουτζια και αμεσως ετρεξε να γυρισει στη Ρώμη.

Ο Στρατηγος Βήσσας όμως καθυστέρησε και η εμπροσθοφυλακη του Ουιτίγη τον προλαβε στη Νάρνια.
Ακολουθησε σφοδρη μάχη με τους Γότθους αλλα ο Βήσσας κατάφερε να τους απωθησει. Στην καταδιωξη που ακολουθησε ο Βήσσας επεσε πάνω στον κυριο ογκο του Γοτθικου στρατου και καταλαβαινοντας ότι δεν είναι σε θεση να αντιμετωπισει μια τοσο τεράστια δυναμη γυρισε πισω στη Νάρνια τρέχοντας. Αφησε φρουρα εκει και πηρε τους υπολοιπους στρατιωτες και καλπασε οσο πιο γρήγορα για τη Ρώμη οπου ανέφερε στον Βελισσάριο πως πλησιαζει ο Ουιτιγης και πως ο στρατος του είναι μεγαλυτερος από τις εκτιμησεις των ανιχνευτων.

Ο Ουιτιγης από την άλλη καταλαβε το κόλπο του Βελισσάριου να τον οδηγήσει σε πολεμο φθοράς με επιθεσεις hit and run από τα φρουρια ή με διαδοχικες πολιορκίες φρουριων και δεν τσιμπησε το δόλωμα.

Ετσι προσπέρασε τη Νάρνια χωρις να την πολιορκησει και απέφυγε τα φρουρια που ειχε στησει ο Βελισσάριος κανοντας παρακαμψη μεσω Σαμπίνα και εφτασε στη Μουλβια Γέφυρα αιφνιδιαστικα. Ηθελε τη Ρώμη και τον Βελισσάριο και όχι καποια ασημαντα φρουρια.

Η φρουρα στο παρατηρητηριο ξαφνιαστηκε από την εμφάνιση των Γότθων αλλα καταφεραν να ειδοποιησουν τον Βελισσάριο εγκαιρως.
Ετσι ο Στρατηγος βγηκε από τη Ρώμη με 1000 ιππεις για να μπορεσει να σταματησει η να καθυστερησει την Γοτθικη προέλαση.

Φτανοντας στην Γέφυρα ο Βελισσάριος ξαφνιάστηκε βλεποντας την εμπροσθοφυλακη των Γοτθων να εχει περάσει τον Τίβερη ηδη. Και σοκαρίστηκε ακομα περισσότερο όταν εμαθε πως 22 στρατιωτες από τη φρουρα του παρατηρητηριου ειχαν ηδη αυτομολήσει στον Ουιτίγη. Η υπολοιπη φρουρά αποφάσισε ότι δεν μπορουσε να πολεμησει αυτή την ορδη και το εσκασαν στην Καμπανία.

Ο Βελισσάριος διέταξε εφοδο του ιππικου του στην εμπροσθοφυλακη των Γοτθων με τον ιδιο τον Βελισσάριο να βρισκεται στην πρωτη γραμμη της μάχης. Αυτό το ειδαν οι Ρωμαιοι λιποτακτες που ειχαν αυτομολησει στους Γοτθους και τον έδειχναν στους στρατιωτες της εμπροσθοφυλακης λεγοντας τους “χτυπηστε τον καβαλλάρη με το ασπροκέφαλο αλογο” (το αλογο του Βελισσάριου ηταν καφε αλλα ειχε ασπρο κεφάλι).

Οι Γοτθοι συγκέντρωσαν τις επιθέσεις τους στον Βελισσάριο αλλα η σωματοφυλακη του εκλεισε γυρω του προστατευοντας τον από τις επιθέσεις.
Επειδη όμως οι Γοτθοι εκαναν ακριβως αυτό, επικεντρώθηκαν δλδ σε ένα σημειο αφησαν ακαλυπτες τις πτέρυγες των Ρωμαιων με αποτέλεσμα να κλεισουν γυρω τους και να τους πλευροκοπησουν.

Η εμπροσθοφυλακη κατερρευσε χανοντας 1000 ανδρες και αρχισε να υποχωρει. Ο Βελισσάριος διέταξε καταδιωξη και τους κυνηγησε μεχρι που επεσε πανω στον Ουιτίγη και το κυριο σωμα στρατου.
Βλεποντας ο Ουιτίγης ότι η εμπροσθοφυλακη του σφαγιαζεται διέταξε το ιππικο του να επιτεθει στον Βελισσάριο και τωρα ηταν η σειρά των Ρωμαιων να υποχωρήσουν και να γυρισουν πισω στη Ρώμη.

Ο Βελισσάριος διέταξε να ανεβουν σε ένα λοφο και να αμυνθουν εκει και κατάφεραν να ανακοψουν την επιθεση του Γοτθικου ιππικου προς στιγμην.
Μετα συνέχισαν να καλπαζουν προς την Ρώμη ενώ το Γοτθικο ιππικο ανασυγκροτηθηκε και συνεχισε την καταδιωξη.

Ο Βελισσάριος και οι ιππεις του εφτασαν στην Σαλαρία Πυλη της Ρώμης φωνάζοντας και κανοντας σινιάλα από μακρια για να τους ανοιξουν τις πυλες αλλα προς μεγάλη εκπληξη τους οι φρουροι αρνουνταν να τους ανοιξουν τις πυλες.

Οι φρουροι ειχαν ακουσει φήμες που διαδοθηκαν από καποιους στρατιωτες που ειχαν λιποτακτησει ότι ο Βελισσάριος σκοτώθηκε και νομιζαν ότι είναι κόλπο του Ουιτιγη για μπει στην πολη.

Ο Βελισσάριος εγινε εξω φρενών αλλα βλεποντας ότι οι Γοτθοι ιππεις τους πλησιαζουν και δεν ειχε χρονο να πεισει τους ηλιθιους φυλακες για το ποιος είναι στην πραγματικοτητα γυρισε το αλογο του προς την πλευρά τους αναδιάταξε τους ιππεις του και διέταξε εφοδο με το ξίφος ανα χείρας.

Η εφοδος ηταν τοσο σφοδρη που οι Γοτθοι διώκτες τους διαλυθηκαν on impact και εγκατέλειψαν την καταδιωξη.
Ο Βελισσάριος γυρισε πισω στην Σαλαρία Πυλη εβγαλε το κράνος του δειχνοντας ποιος είναι και αφου τους ξεχεσε πατόκορφα για την ηλιθιοτητα τους οι φρουροι πειστηκαν πως ο Βελισσάριος είναι ζωντανος και τους ανοιξαν τις Πυλες για να μπουν μεσα.

Η πολιορκια της Ρώμης θα αρχιζε σε μερικές ωρες.

Συνεχίζεται…

[Στύγιος]

Καλά διαμαρτύρεστε γιατί είναι μεγάλα τα ποστ;
Μη τα διαβάζετε τότε ρεε,πάτε να ασχοληθείτε με την Πισπιρίγκου ή με το κλάσιμο της αρκούδας.


Πουθενά δεν πιάνεστε.

[George_V]

Ηταν Φεβρουάριος του 537 όταν συνεβαιναν όλα αυτά. Λιγο μετα το επεισόδιο με τον Βελισσάριο εφτασε και ο Γοτθικος στρατος με τον Ουιτιγη ο οποιος στρατοπεδευσε εξω από τη Ρωμη χωριζοντας τον στρατο του σε 7 διαφορετικα στρατοπεδα για μπορεσει να περικυκλωσει την πολη οσο καλυτερα μπορει καθως δεν ειχε αρκετους στρατιωτες για να αποκλεισει πληρως την πολη.

Τα 6 από τα 7 στρατοπεδα εκτεινονταν από την Φλαμινία Πυλη μεχρι την Πραινεστίνα Πυλη ενώ το 7ο βρισκοταν στην οχθη του Τιβερη στο Πεδίο του Νέρωνος και ηταν οι εφεδρειες των Γοτθων υπο τον Στρατηγο Μαρκιανο που μολις ειχαν φτάσει από την Γαλατία. Αυτό το στρατοπεδο ειχε στο χώρο ευθυνης του την Κορνηλία Πυλη και την Αυρηλιανη Πυλη καθως και την Μουλβία Γέφυρα

Ο Γοτθος Βασιλιας υπολογιζε πως αν καταφέρει να αποκλεισει για καιρό τους Ρωμαιους στην πολη τοτε η φθορα που θα ειχαν θα τους αναγκαζε να παραδοθουν.

Μεσα στη Ρώμη ο Βελισσάριος αναδιοργάνωσε το στρατο του σε αμυντικη διάταξη

Στις πιο επικινδυνες Πυλες, την Φλαμινία και και την Πραινεστίνα τοποθέτησε τους Στρατηγους Κωνσταντινο και Βήσσα αντίστοιχα.
Ο Βελισσάριος θα υπερασπιζόταν ο ιδιος την Πινκια Πυλη και την Σαλαρία Πυλη.

Οι 4 αυτές πυλες ηταν οι πιο επικινδυνες καθως εβλεπαν στον κυριο ογκο του Γοτθικου στρατου και όπως ηταν φυσικο θα σηκωναν το βάρος της επιθεσης.

Αλλα περαν αυτου ηταν και οι Πυλες από που θα εκαναν εξόδους κατά των Γότθων.

Οι υπολοιπες Πυλες καλυφθηκαν διοικητικα από αξιωματικους του Πεζικου καθως δεν κινδυνευαν αμεσα από Γοτθικη επιθεση.
Επίσης ζητησε να ανεβάσουν καταπέλτες, βαλιστρες και σφενδόνες στα τειχη για να μπορουν να ανταποδώσουν τα Γοτθικα πυρα.

Λιγες μερες μετα την εναρξη της πολιορκιας κυκλοφόρησε η φημη ότι οι Γοτθοι εχουν μπει στην πολη προκαλωντας πανικο στους κατοικους.
Η φημη εφτασε και στα αυτια του Στρατηγου Βήσσα ο οποιος τη μετέφερε στον Βελισσάριο.

Ο Βελισσάριος εστειλε δικα του ατομα να ερευνησουν και ανακαλυψαν πως οι φημες ηταν ψευτικες. Κανεις Γοτθος δεν ειχε μπει στη Ρώμη. Ετσι διέταξε τους αξιωματικους του να βουλώσουν τα αυτια τους σε κάθε φημη που θα ακουσουν μελλοντικα και να παραμεινουν στις θέσεις τους.

Τις επομενες μέρες οι Γοτθοι εσπασαν τα Υδραγωγεια για να κοψουν την παροχη φρεσκου νερου στη Ρώμη αλλα ευτυχως για τη πολη υπηρχαν αρκετα πηγάδια ακομα.

Αλλα ο Βελισσαριος φοβηθηκε κατι άλλο. Φοβηθηκε μη τυχον αντιγράψουν το κολπο που εκανε στη Νεάπολη και μπηκε στην πολη από τα περάσματα των Υδραγωγειων. Ετσι εστειλε τους μηχανικους του και βουλωσαν κάθε τρυπα, σωληνα και περασμα από τα Υδραγωγεια φυσικο η μη. Απλα και μονο για να είναι σιγουρος ότι δεν θα τους περάσει η ιδεα.

Η Ρωμη μπορουσε να βασιστει στα πηγάδια για παροχη φρέσκου νερου αλλα με τη διακοπη της υδροδοτησης σταμάτησαν να λειτουργουν οι κυλινδρομυλοι που αλεθαν σιτηρα και ετσι θα δεν θα μπορουσαν να εχουν αλευρι για ψωμι.

Ο Βελισσάριος ελυσε και αυτό το προβλημα χρησιμοποιωντας το ρευμα του Τιβερη. Ενωσε βάρκες μεταξυ τους και στα κενα ενδιάμεσα τοποθετησε νερομυλους οι οποιοι κινουμενοι από το ρευμα του Τιβερη κινουσαν τους κυλινδρομυλους και η παραγωγη αλευρων συνεχιστηκε απροσκοπτα.

Οι Γοτθοι προσπαθησαν να καταστρέψουν τους νερόμυλους πετωντας στον Τιβερη κορμους δεντρων και αλλα σκουπιδια αλλα ο Βελισσάριος το ξεπερασε και αυτό κρεμωντας αλυσιδες στον Τιβερη που μπλοκαραν ότι σκουπιδι πετουσαν οι Γοτθοι στο ποτάμι για να χαλασουν τους νερόμυλους.

Η πολιορκια συνεχιζόταν και οι δυο πλευρες αντεχαν ακομα. Αυτος που δεν αντεχε όμως ηταν ο λαος. Μερικοι δυσανασχέτησαν τοσο που δραπετευσαν κρυφα από την πολη και πηγαν στον Ουιτιγη οπου ανεφεραν ότι οι κατοικοι της Ρώμης είναι δυσαρεστημενοι με τον Βελισσάριο που τους εκλεισε σε πολιορκια.

Ο Ουιτιγης προσπαθησε να το εκμεταλλευτει αυτό στελνοντας πρέσβεις στον Βελισσάριο να παραδοθει αλλα ο Βελισσάριος τους εστειλε πισω χωρις καν να τους ακουσει και η πολιορκια συνεχιστηκε.

Την 18η μερα της πολιορκίας ο Ουιτίγης διέταξε γενικη έφοδο στη Ρώμη με πολεμικες μηχανες, ελεπολεις, πολιορκητικους κριους και σκαλες.
Ο Βελισσάριος που βρισκοταν στα τειχη ειπε στους ανδρες του να μη ριξουν βέλη μεχρι να δώσει ο ιδιος το σινιαλο.

Όταν ειδε ότι οι Γοτθοι περασαν το προκαθορισμένο σημάδι που οριζε ότι είναι εντος πεδιου βολης ο Βελισσάριος εριξε 3 βέλη in rapid succession με το καθενα από αυτά να πετυχαινει και από ένα Γοτθο.

Αυτό ηταν το σινιαλο. Αμεσως μετα ολοι οι τοξοτες στα τειχη αρχισαν να ριχνουν βέλη στους Γοτθους εκτος από τους τοξοτες που βρισκονταν γυρω από τον Βελισσάριο των οποιων οι διαταγές ηταν να σκοτώσουν τα βοδια που μετέφεραν τις ελεπολεις ετσι ώστε να αχρηστευθουν στο μεσον της διαδρομης.

Η συνεχεις ομοβροντιες βελών, βληματων καταπελτη και λιθων ειχε αποτέλεσμα. Η εφοδος σταμάτησε.
Όταν ενας Γοτθος χτυπηθηκε από βελος βαλίστρας η οποια τον πηρε και τον σηκωσε και τον καρφωσε σε ένα δέντρο οι υπολοιποι Γοτθοι τρομαγμένοι αρχισαν να υποχωρουν εκτος βεληνεκους.

Τοτε ο Βελισσάριος διέταξε εφοδο και ανοιγοντας τις Πυλες οι Ρωμαιοι αρχισαν να καταδιωκουν τους Γοτθους που υποχωρούσαν.
Μετα από λιγο ο Βελισσάριος διεκοψε την καταδιωξη και διεταξε να γυρισουν πισω. Αλλα γυρνωντας πισω οι Ρωμαιοι εβαλαν φωτια και εκαψαν τις πολεμικες μηχανες που ειχαν εγκαταλειψει οι Γοτθοι. Ένα ικανο μερος του Γοτθικου στρατου εξοντώθηκε εκεινη την ημερα ενώ εχασαν σχεδον το συνολο των πολεμικων μηχανων τους.

Παράλληλα με όλα αυτά οι Γοτθοι επιχειρουσαν και δευτερη επιθεση στην Κορνηλία Πυλη καθως το τοπιο τους ευνοουσε καταφεραν να φτάσουν κατω από τα τειχη χωρις να τους δουν οι αμυνομενοι.

Όταν τους ειδαν ηταν αργα σηκωναν ηδη σκάλες και οι Ρωμαιοι δεν μπορουσαν να χρησιμοποιησουν τους καταπελτες και τα τοξα τους καθως οι Γοτθοι ηταν ακριβως από κατω τους.

Απελπισμενοι ηχησαν τις σαλπιγγες για βοηθεια και πανω στον πανικο τους εσπαγαν τα αγάλματα από το Μαυσωλείο του Αδριανου και κομμάτια της μαρμάρινης επενδυσης και τα πετουσαν στα κεφάλια των Γοτθων.

Τελικα εφτασε τρεχοντας ο Στρατηγος Κωνσταντινος από την Φλαμινια Πυλη με ενισχυσεις και η Γοτθικη επίθεση απωθηθηκε.
Οι Γοτθοι εφυγαν τρέχοντας και πλεον ηταν ευκολος στοχος για τοξοτες και καταπελτες καθως ηταν ακομα εντος εμβελειας.

Με τον ιδιο περιπου τρόπο απωθηθηκε και άλλη μια Γοτθικη επιθεση στην Παγκρατία Πυλη από τον Χιλίαρχο Παύλο.

Παραδόξως η Φλαμινια Πυλη που ηταν και η πιο αδυναμη και αρα πιο επικινδυνη από ολες δεν πειραχτηκε από τους Γοτθους (και για αυτό καταφερε ο Κωνσταντινος να σπευσει από την Φλαμινια στην Κορνηλία για βοηθεια καθως κανεις δεν εκανε επιθεση στη Φλαμινια εκεινη την ωρα).

Η επιθεση στην Βιβάρια Πυλη εξελιχθηκε διαφορετικα καθως το αρχικο τειχος που ειχε χτισει ο Αυρηλιανος τον 3ο αιωνα ειχε καταρρευσει και ειχε αντικατασταθει με ένα εξωτερικο προχειρο τειχος που καλυπτε το γκρεμισμενο μερος των Αυρηλιανων Τειχων.

Οι Γοτθοι εστειλαν υπονομευτές για να υπονομευσουν το τειχος και να το γκρεμισουν. Ετσι ειχαν σκαψει στοα που εφτανε μεχρι τα θεμελια του τειχους ενώ για αντιπερισπασμό εκαναν επιθεση στο διπλανο σημειο για να καλυψουν την υπονομευση του τειχους.

Την Βιβαρία Πυλη την υπεράσπιζε ο Στρατηγος Περανίας ενώ ειχε σπευσει να τον βοηθήσει και ο Στρατηγος Βησσας από την Πραινεστινα.
Σε καποια στιγμη πιεστηκαν υπερβολικα και εστειλαν μηνυμα στον Βελισσάριο για βοηθεια.

Ο Βελισσάριος εχοντας απωθησει την επιθεση στον τομέα του εσπευσε σε βοηθεια τους και μονο η παρουσια του εκει ανυψωσε το ηθικο των στρατιωτων.

Ο Βελισσάριος παρατηρησε ότι οι Γοτθοι προσπαθουν να υπονομευσουν το εξωτερικο τειχος και ειπε να τους αφησουν να περάσουν.

Οι Γοτθοι δεν ηξεραν ότι ο Βελισσάριος ειχε επισκευσει και το Αυρηλιανο Τειχος ετσι όταν το εξωτερικο τειχος υπονομευτηκε και κατέρρευσε υπο τις επευφημιες των Γοτθων σε μερικα δευτερολεπτα τους κοπηκε το γέλιο όταν βρέθηκαν μπροστα σε άλλο τειχος νεοτερο και ψηλοτερο.

Επικράτησε συγχυση στις γραμμες τους και μπερδεμα. Ο Βελισσάριος το εκμεταλλευτηκε αυτό και κανοντας εξοδο τους πετσοκοψε ενώ οσοι γλιτωσαν ετρεξαν πισω στο στρατόπεδο τους.

Αφου εκαψαν παλι οποια πολεμικης μηχανη βρηκαν στο πεδιο της μαχης επεστρεψαν στη Ρωμη.

Η πρωτη Γοτθικη εφοδος στη Ρώμη ειχε καταληξει σε ένα τεράστιο φιάσκο.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Aλλα ηταν κατι περισσότερο από Γοτθικη αποτυχία. Ο Βελισσάριος μολις ειχε αποδειξει σε ολους ακομα και στους πιο δυσπιστους κατοικους της πολης πως μπορουσαν να υπερασπιστουν τη Ρώμη αποτελεσματικα. Και φυσικα διεψευσε τις ελπίδες του Γοτθου Βασιλια ότι η Ρώμη θα ηταν ευκολος στόχος.

Αλλα ο Βελισσάριος ηταν και ρεαλιστης. Παρα την επιτυχία του ηξερε ότι δεν εχει αρκετους στρατιωτες για να λυσει την πολιορκια ουτε για να κερδισει τον πολεμο.

Ετσι εστειλε μηνυμα στον Ιουστινιανο ζητώντας του ενισχυσεις καθως λογω του ότι αφησε φρουρες σε κάθε πολη που επανακτησε πλεον ειχε μεινει μονο με 5 χιλιαδες στρατιωτες ενώ οι
Γοτθοι ειχαν τουλαχιστον τριπλασιο στρατο.

Ο Ιουστινιανος παντως ειχε στειλει ενισχυσεις πριν λαβει την επιστολη. Οι Φοιδεράτι υπο τους Στρατηγους Βαλεριανο και Μαρκιανο ειχαν μολις επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη από την Αφρικη όταν ο Ιουστινιανός τους διέταξε να ξαναφυγουν αμεσα για την Ιταλία.

Δυστυχως όμως αποκλειστηκαν από κακοκαιρία στην Ελλαδα και καθυστερουσαν. Εν τουτοις όμως ο Ιουστινιανος ενημερώθηκε ότι ειχαν φυγει και ηταν καθ οδον και περιμενε στη Ρώμη.

Στο μεταξυ όμως καθως οι κατοικοι της Ρώμης δεν εργάζονταν λογω της πολιορκιας (τουλαχιστον οι περισσότεροι) ειχε την ιδέα ο Βελισσάριος να τους στρατολογησει στο στρατο του με μισθο ισο με αυτό των κανονικω στρατιωτων.

Και αφου δεν ειχαν αλλα εισοδηματα λογω ελλειψης εργασιας από την πολιορκια σχεδον ολη η πολη δεχτηκε να καταταγει. Ετσι ο Βελισσάριος αυξησε τους αριθμους του στρατου του μεχρι να ερθουν οι ενισχυσεις. Επισης αυτό το μετρο ενισχυσε το ηθικο των ανδρων και την πιστη των κατοικων στον Βελισσάριο.

Στο μεταξυ στο Γοτθικο στρατόπεδο ο Ουιτιγης ηταν εξαλλος με την αποτυχία του να καταλαβει τη Ρώμη. Δεν μπορουσε να καταλαβει πως μια χουφτα ανδρες τον εκαναν να φαει τα μουτρα του.

Εν τουτοις όμως αποφάσισε πως αν δεν παρει τη Ρώμη με εφοδο τοτε θα τη ριξει σε λιμο για να παραδοθει.

3 μερες μετα την αποτυχημένη εφοδο στη Ρώμη, στις 13 Μαρτιου 537 ο Ουιτιγης οδηγησε το στρατο του νοτια και κατέλαβε το εμπορικο λιμάνι της Ρώμης το Πόρτο.
Εκει ερχονταν οι προμηθειες του Βελισσάριου και μεταφέρονταν με μαουνες στον Τιβερη στη Ρώμη.

Αφου αφησε φρουρα 1000 ανδρων στο Πορτο επέστρεψε στο στρατοπεδο του στη Ρώμη. Και εκει εμαθε πως οι κατοικοι της Ρώμης κατατασσονται μαζικα στο στρατο του Βελισσάριου. Εξοργισμένος από αυτό διέταξε να εκτελεστουν οι Συγκλητικοι που ειχε παρει ομηρους πριν μηνες για παραδειγματισμο.

Όμως η φημολογια για τις εκτελσεις εφτασε γρηγορα στη Ραβέννα οπου βρισκονταν οι ομηροι και αρκετοι εξ αυτων κατάφεραν να δραπετευσουν αλλα οσοι εμειναν πισω εκτελεστηκαν. Ενας απο αυτους που κατάφεραν να δραπετευσουν ηταν και ο Συγκλητικος Ρεπαράτος αδελφος του μελλοντικου Πάπα Βιγίλιου.

Τωρα ο Βελισσάριος ειχε προβλημα. Παροτι η πολη δεν ηταν πληρως αποκλεισμένη ειχε ένα μεγάλο πληθυσμο που επρεπε να τραφει. Μεχρι τωρα ηταν καλα με τις προμηθειες να ερχονται από το λιμάνι του Πορτο.

Αλλα τωρα αυτό κοπηκε με τους Γοτθους να ελεγχουν το λιμάνι.
Ετσι αποφάσισε να φτιαξει άλλη διαδρομη για τις προμηθειες. Πλεον τα καράβια θα ξεφόρτωναν στο λιμάνι του Αντιουμ, από εκει θα μεταφέρονταν στην Οστια (ταξιδι 1 ημερας τουλαχιστον) και από εκει θα μεταφέρονταν στη Ρώμη.

Τα μειονεκτηματα αυτου του σχεδιου ηταν πως το λιμάνι του Αντιουμ ηταν πολύ μικρότερο και δεν μπορουσε να εξυπηρετησει πολλαπλα πλοια να ξεφορτώσουν. Δευτερον η αποσταση που επρεπε να διανυσουν ηταν μεγάλη μεχρι τη Ρώμη με αποτέλεσμα τα ευπαθη προιοντα να φτάνουν σχεδον χαλασμένα καθως ακομα και παγο που χρησιμοποιουσαν δεν μπορουσε να διατηρηθει για πολύ ποσο μαλλον για ταξιδι 1-2 ημερων και ερχοταν και καλοκαιρι σε λιγο. Και τριτον παντα υπηρχε ο κινδυνος σε αυτό το ταξιδι 1-2 ημερών οι Γοτθοι να τους κλεβουν τις προμηθειες με καταδρομικες.

Σιγα σιγα οι προμηθειες στη Ρώμη αρχισαν να μειώνονται. Ετσι ο Βελισσάριος εστειλε τα γυναικοπαιδα στη Νεάπολη για να μειωσει την καταναλωση εφοδίων αλλα και για ασφάλεια.

Για να μειώσει την πιθανοτητα προδοσιας διέταξε οι σκοποι και οι φρουροι στις πυλες και στους πυργους να αλλαζουν συχνα και ποτε πανω από δυο φορες στη σειρα στο ιδιο ποστο ο καθενας.

Όμως μερικές μερες μετα συνέβη ένα γεγονός. Ενας από τους φυλακες συνέβη να κανει ελεγχο σε καποιον πολιτη και βρηκε πανω του μια επιστολη αποδέκτης της οποιας ηταν ο Γοτθος Βασιλιας.

Η επιστολη παραδόθηκε στον Βελισσάριο ο οποιος την διάβασε και ειδε πως ο Πάπας Σιλβέριος ηταν μπλεγμένος σε συνομωσία εναντιον του και εναντιον της Αυτοκρατοριας και προσέφερε την Ρώμη στον Βασιλια Ουιτίγη με ανταλλαγματα φυσικα.

Ο Βελισσάριος εξοργισμένος διέταξε την συλληψη του Πάπα Σιλβέριου, την καθαίρεση του και την εξορία του στην Λυκία της Μ. Ασίας.

Ο Βελισσάριος ενημερωσε τον Ιουστινιανο για τις εξελίξεις και λιγες μερες μετα εφτασε επειγον μηνυμα από την Θεοδώρα (μεσω Αντωνινας φυσικα) με το οποιο ζητουσε από τον Βελισσάριο να υποστηριξει την υποψηφιοτητα του Αρχιδιακόνου Βιγίλιου για τον Παπικο θρόνο.

Η Θεοδώρα ειχε συμφέρον να βαλει τον Βιγιλιο στο θρόνο καθως της ειχε υποσχεθει ότι θα υποστηριξει το Μονοφυσιτισμο (η Θεοδώρα ηταν Μονοφυσιτισσα) και η Θεοδώρα του ειχε υποσχεθει ότι θα τον κανει Πάπα και θα του δώσει 700 λιτρες χρυσου.

Ο Βελισσάριος φυσικα στηριξε τον Βιγίλιο εν μερει γιατι του το ζητησε και η γυναικα του Αντωνινα αλλα και γιατι πιθανοτατα λαδώθηκε από τον ιδιο τον Βιγίλιο για να τον στηρίξει καθως λιγες μερες μετα την εκλογη του ο Βιγίλιος εδωσε στον Βελισσάριο 200 λιτρες χρυσου.

Μπορει να είναι κανεις λαικος ηρωας, στρατηγικο ταλέντο, αγαπητος στους στρατιωτες και αφοσιωμενος στην Αυτοκρατορια αλλα δε λεει και όχι σε ένα καλο λάδωμα.

Ετσι στις 29 Μαρτιου 537 ο Βιγίλιος χειροτονηθηκε Επίσκοπος Ρώμης και ενθρονιστηκε στον Αγιο Ιωάννη του Λατερανου την ιδια μερα.

Βεβαια αυτό που ξέρουμε σημερα είναι ότι η επιστολη του Πάπα Σιλβέριου με την οποια προσέφερε την πολη στον Γοτθο Βασιλια ηταν προφανως πλαστη και κατασκευασμενη από τον Ιουλιανο και τον Μαρκο οι οποιοι πιθανοτατα δουλευαν για λογαριασμο της Θεοδώρας η οποια ηθελε να κανει Πάπα τον Βιγίλιο.

Οσο για τον πρώην Πάπα Σιλβέριο, όταν εφτασε στην Κωνσταντινούπολη ο Ιουστινιανος διέταξε να επιστραφει στην Ιταλία και να γινει εκει ανακριση και δίκη.

Ο Βελισσάριος τον παρέδωσε στον Πάπα Βιγίλιο ο οποιος τον φυλακισε μεχρι τη δικη αλλα στη φυλακη πεθανε από ασιτια καθως οι φρουροι του, του αρνηθηκαν την τροφη.

Ο Βελισσάριος όμως για να μην την ξαναπατησει και προδοθει από καποιον η εξυφανθει συνομωσια εναντιον του διέταξε τους περισσότερους Συγκλητικους να εγκαταλείψουν τη Ρώμη καθως παροτι ειχε το λαο με το μερος του όπως ειδαμε με τη στρατολογηση, οι Συγκλητικοι, ο
Πάπας και οι ευγενεις ηταν οι ανωτερες ταξεις στις οποιες δεν ειχε ελεγχο.

Και πες οκ ο Παπας του χρωσταγε που τον βοηθησε να εκλεγει. Αλλα οι Συγκλητικοι και οι ευγενεις ηταν προβλημα. Αλλωστει ειχαν προδοσει ξανα μη το ξεχναμε. Όταν ειχαν παραδώσει τη Ρώμη στο Βελισσάριο. Δε θα τους εμποδιζε κατι για να ξαναπροδοσουν αλλαζοντας πλευρες.

Οποτε καλυτερα να στειλει τους πιο επικινδυνους από αυτους εκτος Ρώμης.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Στις 5 Απριλίου 537 εφτασαν στην Ρώμη οι Στρατηγοι Μαρτίνος και Βαλεριανός με 1600 Φοιδεράτους κυριως Ουννους, Σλαβονες και Σλαβους.
Στις 6 Απριλιου ο Βελισσάριος αποφάσισε να παρει πιο επιθετικη γραμμη.

Ετσι κάλεσε έναν από τους Σωματοφυλακες του τον Τραιανό και του εδωσε 200 Βουκελλαριους.
Οι εντολες που πηρε ο Τραιανος ηταν να βγει από την Σαλαρία Πυλη να ανεβει σε παρακειμενο λόφο και από εκει να εμπλακει με τον εχθρό χρησιμοποιωντας μονο τόξα και βέλη.

Όταν εξαντλουνταν τα βέλη τους επρεπε να υποχωρησουν αμέσως προς την Ρώμη.

Μολις εφυγε ο Τραιανος, ο Βελισσάριος ανεβηκε στα τείχη και διέταξε να στρέψουν οσους καταπέλτες και βαλιστρες ειχαν προς την πλευρα της Σαλαρίας Πυλης.

Ο Τραιανος εκανε όπως διατάχθηκε. Ανεβηκε στο λοφο και αρχισε μαζι με τους 200 στρατιωτες να ριχνουν βροχη τα βελη τους προς τους Γότθους.
Οι Γοτθοι αρχικα αιφνιδιαστηκαν αλλα γρηγορα συνηλθαν αρπαξαν τον οπλισμο τους και αρχισαν να τρέχουν προς το μερος του Τραιανου.

Όταν τελειωσαν τα βέλη τους ο Τραιανος διέταξε υποχώρηση και αρχισαν ολοι να καλπάζουν προς την Ρώμη με το Γοτθικο στρατο να βρισκεται στο κατόπι τους.

Εκει όμως τους περίμενε ο Βελισσάριος ο οποιος μολις ειδε ότι οι Γοτθοι περασαν το σημάδι ότι είναι εντος εμβελειας διέταξε πυρ από τους καταπελτες και τις βαλίστρες.

Η καταδιωξη σταμάτησε αμέσως και παρα πολλοι Γοτθοι σκοτώθηκαν από βελη βαλιστρων και βληματα καταπελτων.
Το ιδιο κολπο επαναληφθηκε στις 10 Απριλιου όταν ο Βελισσάριος εστειλε τον Σωματοφυλακα του Μουνδίλα με 300 Βουκελλαριους. Και παλι τσιμπησαν οι Γοτθοι κυνηγησαν τους Ρωμαιους και μολις μπηκαν εντος εμβέλειας ο Βελισσάριος αρχισε να τους ριχνει βροχη ότι ειχε με τους
καταπελτες και τις βαλλιστρες. Παλι γεμισε νεκρους Γοτθους το πεδιο.

Στις 14 Απριλιου ο Βελισσάριος παλι εκανε το ιδιο στέλνοντας τον Σωματοφυλακα του Οΐλα με 300 Βουκελλαριους. Παλι οι Γοτθοι ξανατσιμπησαν το δόλωμα και παλι ο Βελισσάριος τους ισοπεδωσε με βαλλιστρες και καταπέλτες.

Συμφωνα με τον Προκόπιο οι απώλειες των Γοτθων τις 3 αυτές μερες ηταν περιπου 4000 ανδρες αν και μαλλον υπερβάλλει λιγο με τα νουμερα του.
Ο Γοτθος Βασιλιας εκνευρισμένος για τις απωλειες του επιχειρησε να κανει κατι παρόμοιο. Εστειλε 500 ανδρες να παρενοχλησουν τους Ρωμαιους από μακρια χωρις όμως να μπουν στην εμβελεια των καταπελτων. Ηθελε να παρασυρει τους Ρωμαιους σε εξοδο μακρια από τις πολεμικες μηχανες τους και να τους διαλυσει εκει.

Ο Βελισσάριος όμως ηξερε ότι οι Γοτθοι παλι θα την πατάγανε γιατι ηταν απεγνωσμενοι για νικη και ετσι έστειλε τον Στρατηγο Βήσσα με 1000 ανδρες να τους χτυπησει.

Ο Στρατηγος Βησσας συνεπλάκη με τους Γοτθους εκτος εμβελειας των καταπελτών αλλα ο Βελισσάριος του ειχε δωσει εντολες να τους παρασυρει σιγα σιγα εντος εμβέλειας.

Ετσι λοιπον η αψιμαχια συνεχιζόταν και όταν ο Βήσσας ειδε πως ειχαν μπει εντος εμβελειας ξαφνικα εδωσε εντολη να εγκαταλειψουν την μαχη οι στρατιωτες του.

Οι Γοτθοι εντελως ξαφνικα εμειναν μονοι τους στο πεδιο της μάχης. Μπερδεμενοι και χωρις να καταλαβουν τι ακριβως ειχε συμβει ακουσαν μετα από μερικα δευτερολεπτα βέλη να ερχονται κατά πανω τους μαζι με βληματα καταπελτων και βαλιστρων.

Οσοι γλιτωσαν προσπαθησαν να φυγουν αλλα μια δευτερη εφοδος του Βήσσα όταν σταματησαν για λιγο οι πολεμικες μηχανες δεν αφησε κανενα Γοτθο ζωντανο.

3 μερες μετά ο Ουιτιγης εφάρμοσε το ιδιο κολπο. Το αποτελεσμα παλι το ιδιο καθως από τους 500 Γοτθους δεν γυρισε κανεις πισω. Σφαγιαστηκαν ολοι από τους Στρατηγους Μαρτινο και Βαλεριανο και τους 1600 Φοιδερατους τους (και φυσικα τους καταπελτες του Βελισσάριου).

Τελικα οι Γοτθοι κατάλαβαν ότι κινδυνευουν και αποφάσισαν να μη ξανατσιμπησουν τετοιο δόλωμα και φυσικα δεν επανελαβαν την τακτικη αυτή. Ο Γοτθος Βασιλιας αρκεστηκε στο να συνεχισει την πολιορκία για να αναγκάσει τον Βελισσάριο να παραδοθει.

Ο Βελισσαριος βεβαια επανελαβε το κολπο αλλα πλεον οι Γοτθοι δεν τσιμπουσαν. Απλα εδιωχναν τους Ρωμαιους και σταματουσαν την καταδιωξη λιγο πριν μπουν στην εμβέλεια των καταπελτών.

Εχοντας νικησει τους Γοτθους σχεδον σε όλα τα μετωπα οι στρατιωτες ειχαν το ηθικο τους στα υψη. Ετσι αρχισαν να πιέζουν τον Βελισσάριο να αντιμετωπισει τον Ουιτιγη σε μάχη εκ παρατάξεως καθως πιστευαν ότι μπορουσαν να νικησουν.

Τελικα επεισαν τον Βελισσάριο αλλα με τον ορο η μαχη να γινει με τους δικους του ορους.
Ετσι συνέχισε τις εξοδους και τις παρενοχλήσεις των Γοτθων ψαχνοντας να βρει μια ευκαιρια για να βγάλει και τον υπολοιπο στρατο εξω και να πιασει τους Γοτθους στον υπνο.

Αλλα οι Γοτθοι δεν τσιμπαγαν το δολωμα πια. Ειχαν τα ματια τους δεκατεσσερα.
Τελικα απογοητευτηκε και ο Βελισσάριος και αποφάσισε να δωσει την παραδοσιακη κλασσικη μαχη εκ παρατάξεως.
Ετσι εστειλε τον Στρατηγο Βαλεντινο εξω μεσω της Αυρηλιανης Πυλης στο Πεδίο του Νέρωνος με διαταγες να παρενοχλησουν τον Στρατηγο Μαρκιανο των Γοτθων και να τον καθηλωσουν εκει. Οι Γοτθοι δεν επρεπε να περάσουν την γέφυρα προς την ανατολικη οχθη του Τιβερη. Όμως σε
καμια περιπτωση δεν επρεπε να εμπλακουν σε κανονικη μάχη.

Το κυριως προβλημα του Βελισσάριου όμως ηταν οι κατοικοι της πολης που στρατολογησε. Ηταν παντελως ανεκπαιδευτοι και σιγουρα όχι επαγγελματιες στρατιωτες οι οποιοι με την πρωτη επιθεση ενδεχομενως να εσπαγαν και θα προκαλουσαν χαος σε ολο το στρατο.
Ετσι τους εστειλε εξω από την Παγκρατία Πυλη σε πυκνη διάταξη κοντα στην αριστερη οχθη του Τιβερη. Από εκει θα βοηθουσαν να καθηλωσουν τους Γοτθους χωρις να διατρέχουν αμεσο κινδυνο. Περισσοτερο υποστηρικτικο ρολο θα ειχαν και εμπλοκη με τον εχθρο θα γινοταν μονο μετα από σημα του ιδιου του Βελισσάριου.

Στην ανατολικη οχθη του Τιβερη ο Βελισσάριος ειχε παρόμοιο προβλημα. Οι πεζικάριοι του ειχαν τωρα αποκτησει αλογα που ειχαν κλεψει από τους Γοτθους κατά τις εξοδους τους και εκπαιδευονταν πλεον τωρα ως ιππεις. Αλλα δεν ηταν ακομα ετοιμοι για να πολεμησουν εφιπποι.
Ετσι εστειλε το υπολοιπο πεζικο που δεν ειχε αλογα κοντα στην ταφρο και αν τα πραγματα γινονταν σκουρα με τους ιππεις τοτε θα χρησιμοποιουσαν το πεζικο ως κάλυψη για να ανασυνταχθουν και να επιτεθουν ξανα αν και αυτό δεν αρεσε στο Πεζικο που θεωρουσαν ότι με το να τους κανει “κουρτινα” για το ιππικο του ηταν κατι υποτιμητικο.

Δυο από τους Σωματοφυλακες του Βελισσάριου ο Πρινκίπιος και ο Ταρμάτος ειπαν στον Βελισσάριο πως το Πεζικο ηταν αναξιοπιστο καθως οι αξιωματικοι που το διοικουσαν ηταν δειλοι που εφευγαν μπροστα από τον κινδυνο και για αυτό υποχωρουσε το πεζικο. Οι στρατιωτες ακολουθουσαν αναξιους αξιωματικους.

Επισης του ειπαν πως αν τους δώσει τη διοικηση του πεζικου τοτε αυτοι θα φροντιζαν πως το πεζικο θα μεινει και θα πολεμησει μεχρι τον τελευταιο στρατιωτη.

Τελικα ο Βελισσάριος συμφωνησε και αφηνοντας μια μικρη φρουρα να φυλαει τις πυλες εστειλε το υπολοιπο πεζικο πισω από το ιππικο οπου θα εκανε την “κουρτινα”.

Oι Γοτθοι πάλι εφαρμοσαν την παραδοσιακη διαταξη τους. Στο κεντρο τοποθετηθηκαν οι βαρια οπλισμένοι στρατιωτες οι οποιοι θα προστατευαν και τους τοξότες. Το Γοτθικο ιππικο ειχε μοιραστει ισοδυναμα στις δυο πτέρυγες.

Ο Ουιτιγης τοποθετησε το στρατο του μπροστα από το στρατοπεδο του μακρια από τη Ρώμη. Ηθελε οι Ρωμαιοι να βρισκονται οσο πιο μακρια γινεται από τη Ρώμη. Το γεγονος ότι υπερτερουσε αριθμητικα τον εκανε αισιοδοξο για τη νικη και ηθελε να καταδιωξει και να πετσοκοψει τους Ρωμαιους πριν προλαβουν να κλειστουν μεσα στην πολη.

Η μάχη στην ανατολικη πλευρα του Τιβερη ξεκίνησε με τους Ρωμαιους να ριχνουν μπαράζ βελών στους Γοτθους οι οποιοι όμως δεν κουνηθηκαν από τη θέση τους παρα τις απωλειες.

Μετα τα βέλη οι Ρωμαιοι αρχισαν να βαδιζουν κατά των Γοτθων σιγα. Όταν εφτασαν πολύ κοντα τους αρχισαν οι πρωτες hand to hand αψιμαχίες με τον Σωματοφυλακα του Βελισσαριου Αθηνοδωρο να εμπλεκεται πρωτος σκοτωνοντας αρκετους Γοτθους.

Τον ακολουθησαν με σειρα ο Θεοδωρισκος και ο Γεωργιος Σωματοφυλακες του Στρατηγου Μαρτινου οι οποιοι εκαναν εφοδο και σκοτωσαν πολλυς Γοτθους με τα ακοντια.

Εκει όμως αρχισαν να ριχνουν βέλη οι Γοτθοι στοχευτοντας στις πισω γραμμες των Ρωμαιων και οι απωλειες ηταν αρκετες καθως σκοτωθηκαν αρκετοι στρατιωτες και αλογα. Ενώ καποιοι που εχασαν τα αλογα τους ετρεξαν να κρυφτουν στη Ρώμη.

Η αργη φθορα των Ρωμαιων παρατηρηθηκε από τους Γοτθους και τοτε ο Ουιτιγης διέταξε το ιππικο της δεξιας του πτέρυγας να κανει εφοδο.
Το Ρωμαικο ιππικο υποχώρησε πισω από το πεζικο προκειμενου να ανασυνταχθει και να αντεπιτεθει αλλα εκεινη τη στιγμη οι γραμμες του Πεζικου εσπασαν και αρχισαν να τρεχουν προς την Ρώμη.

Ο πανικος επικρατησε παντου και το συνολο του Ρωμαικου ιππικου αρχισε να τρέχει και αυτό προς την Ρωμη καταδιωκώμενο από τους Γοτθους.
Αυτό θα ηταν η καταστροφη των Ρωμαιων εάν ο Πρινκιπιος και ο Ταρμάτος δεν σταματουσαν μια μονάδα πεζικου από τη διάλυση την οποια ανασυνέταξαν γυρω τους και σταμάτησαν την Γοτθικη καταδίωξη.

Ο Πρινκίπιος σκοτώθηκε προσπαθωντας να σταματησει τους Γοτθους μαζι με 42 Ισαυρους στρατιωτες.
Ο Ταρμάτος όμως συνέχισε να μαχεται αν και βαρεια τραυματισμένος για να σταματησει τους Γοτθους μεχρι που τελικα ηρθε βοηθεια από τον
αδελφο του Εννις και το Ρωμαικο ιππικο που ένα μερος του ειχε καταφέρει να ανασυνταχθει και να αντεπιτεθει. Ο Ταρματος αποσυρθηκε από τη
μάχη θανασιμα τραυματισμένος και πεθανε από τα τραυματα του 2 μερες μετα.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Με την ηρωικη καλυψη που τους παρηχαν οι στρατιωτες του Ταρμάτου οι Ρωμαιοι υποχώρησαν μεχρι τις πυλες της Ρώμης αλλα εκει τους περιμένε μια εκπληξη.

Οι κάτοικοι της Ρώμης που ειχαν ανέβει στα τείχη για να δουν τη μάχη αρνηθηκαν να τους ανοιξουν τις πυλες να μπουν μεσα.
Ετσι συγχυσμένοι κατέφυγαν αναμεσα στα τειχη και την τάφρο. Θα μπορουσε να ειχε καταληξει σε καταστροφη για τους Ρωμαιους αλλα οι Γοτθοι βλεποντας τοσο κοσμο μαζεμενο στα τειχη θεώρησαν ότι είναι στρατιωτες και φοβήθηκαν να πλησιασουν στα τειχη. Ετσι προτιμησαν να γυρισουν στο στρατοπεδο τους.

Η μάχη ανατολικα του Τιβερη ειχε τελειωσει με νίκη των Γοτθων.

Δυτικα του Τιβερη οι Μαυριτανοι με το Ρωμαικο ιππικο υπο τον Στρατηγο Βαλεντινο προχωρησαν προς τους Γοτθους και αρχισαν να τους ριχνουν συνεχόμενες ριπές βελων.

Οι Γοτθοι δεν μετακινηθηκαν από τις θεσεις τους φοβουμενοι ότι είναι κολπο για να τους παρασυρουν οι Ρωμαιοι.
Το Ρωμαικο ιππικο που εβλεπαν οι Γοτθοι ηταν στην πραγματικοτητα στρατολογημένοι κατοικοι της Ρώμης αλλα από μακρια οι Γοτθοι δεν μπορουσαν να τους ξεχωρισουν και νομιζαν ότι είναι κανονικοι στρατιωτες που ηρθαν για δολωμα ώστε να τους παρασυρουν και να ανοιξουν τις γραμμες τους για να περάσει το Πεζικο αναμεσα τους.

Το μεσημέρι όμως οι Ρωμαιοι επίστρατοι εκαναν ξαφνικά εφοδο στους Γοτθους οι οποιοι πανικοβλήθηκαν από την ξαφνικη αυτή κίνηση και υποχωρησαν στους λόφους χωρις καν να υπερασπιστουν το στρατοπεδο τους.

Αλλα και οι Ρωμαιοι δεν εκμεταλλευτηκαν το πλεονεκτημα τους να καταδιωξουν τους Γοτθους η να γκρεμισουν την Μουλβια Γέφυρα αποκοπτοντας τις Γοτθικες δυναμεις κατι που θα ειχε απομονώσει τους Γοτθους του Μαρκιανου και θα ειχε ασφαλισει ολη τη δυτικη πλευρα της Ρώμης.
Και ακομα χειρότερα δεν περασαν τη γέφυρα για να επιτέθουν στην οπισθοφυλακη του Ουιτιγη.

Αντίθετα διασκορπιστηκαν και αρχισαν να λεηλατουν το Γοτθικο στρατόπεδο. Εκει μπλεχτηκαν οι επιστρατοι με τους κανονικους στρατιωτες και ο Βαλεντινος ματαια προσπαθουσε να τους ελεγξει και να τους συγκρατησει.

Ο Μαρκιανος τοτε ανεβηκε στον λοφο και ειδε ότι οι Ρωμαικες γραμμες εχουν βυθιστει στο χάος. Αμέσως διέταξε έφοδο και επιτέθηκε στους αποδιοργανωμενους Ρωμαιους και τους διέλυσε.

Οσοι γλιτωσαν ετρεξαν και μπηκαν στη Ρώμη. Η μάχη στη δυτικη πλευρα του Τιβερη εληξε και αυτή με Γοτθικη νίκη.
Η μάχη της Ρώμης ηταν καταστροφη για τον Βελισσάριο ο οποιος δεν ξανακανε άλλη προσπαθεια να φερει τους Γοτθους σε μαχη εκ παρατάξεως.
Ετσι επέστρεψε στην παλια δοκιμασμένη τακτικη hit and run η οποια ειχε αποδόσει στο παρελθον.

Ετσι ξεκινησε να κανει εξοδους και να παρασερνει τους Γοτθους κοντα στα τειχη και μετα να τους θερίζει με καταπελτες.
Σε μια τετοια εξοδο ο Στρατηγος Κωνσταντινος με αποσπασμα Ουννων βγηκε στο Πεδίο του Νερωνος οπου εκει ενεπλάκη σε αψιμαχία με Γοτθους ριχνωντας τους βέλη.

Το απογευμα όμως διαπιστωσε πως οι Γοτθοι ειχαν μετακινηθει σρκετα κοντα και δεν θα μπορουσαν να υποχωρησουν στη Ρώμη χωρις να κινδυνευουν.

Ετσι αναγκαστικα εστριψε προς την πλευρα του Βατικανου κοντα στα ερειπια του Ιπποδρόμου του Νερωνα και εκει διεταξε τους Ουννους να αφιππευσουν και να μπουν στα στενα δρομακια των ερειπιων.

Από εκει οι Ουννοι αρχισαν να ριχνουν πυκνα συνεχόμενα πυρα κατά των Γοτθων ενώ παραλληλα ηταν προστατευμένοι από εχθρικη εφοδο.
Τελικα οι Γοτθοι αναγκαστηκαν να υποχωρήσουν όταν οι απωλειες τους εγιναν πολύ μεγάλες χωρις αυτοι να μπορουν να αντιδράσουν.

Όταν οι Ουννοι ειδαν τους Γοτθους να υποχωρουν καβαλικευσαν ξανα τα αλογά τους και κυνηγησαν τους Γοτθους σκοτωνοντας πολλους ακομα. Λιγο πριν φτάσουν στο Γοτθικο στρατοπεδο σταματησαν την καταδιωξη και γυρισαν στη Ρώμη.
Σε λιγες μερες εφτασε επιστολη στον Βελισσάριο πως φτάνει ο αξιωματουχος Ευθάλιος από την Κωνσταντινουπολη μεταφέροντας τους μισθους των στρατιωτων και του ζητηθηκε να προστατευσει την μεταφορά των χρηματων μεχρι τη Ρώμη για να μην πεσουν στα χέρια των Γοτθων.

Ετσι όταν εμαθε πως ο Ευθάλιος αποβιβάστηκε στην Τερρακινα με τα χρηματα ο Βελισσάριος οργάνωσε μια επιθεση αντιπερισπασμου ώστε να κρατησει τους Γοτθους απασχολημένους μεχρι να μπουν τα χρηματα στη Ρώμη.

Η μαχη που ακολουθησε ηταν σφοδρη αλλα κατάφεραν να μεταφέρουν τα χρηματα με ασφάλεια στην Ρώμη.

Για να καταλαβει κανεις τη σφοδρότητα της μάχης ο Προκόπιος αναφέρει 3 περιπτωσεις τραυματιων από την Σωματοφυλακη του Βελισσαριου και την ιατρικη περιθαλψη που ειχαν μετα.

Ο πρωτος ηταν ο Κουτίλας από την Θράκη ο οποιος χτυπηθηκε με ακόντιο στο κεφάλι. Ο Κουτίλας εσπασε το ακόντιο αλλα η αιχμη εμεινε καρφωμένη στο κεφάλι του.

Συνέχισε όμως να μαχεται με λυσσα ως που σημαναν οι σάλπιγγες της υποχωρησης και γυρισε στην Ρώμη.

Η αιχμή του ακοντιου ειχε κολλησει στο κρανιο του και οι γιατροι κατέβαλλαν υπεράνθρωπες προσπαθειες για να την αποκολλήσουν και τελικα τα κατάφεραν. Εν τουτοις όμως ο πονος που του προκάλεσαν κατά την αποκόλληση ηταν τοσο απιστευτα ισχυρος που ο Κουτίλας εχασε τα λογικα του
και δυο μέρες μετα πέθανε από “φλογωση του εγκεφάλου” όπως γραφει ο Προκόπιος.

Ο δευτερος ηταν ο Μπόκας ο Ουννος αξιωματικος της Σωματοφυλακης ο οποιος βρέθηκε να πολεμάει μονος του εναντια σε 12 Γοτθους.
Ενας από αυτους τον κάρφωσε με το ξιφος στο κατω μερος του βραχιονα χωρις να βρει κοκκαλο ενώ ενας άλλος τον εκοψε διαγώνια με ξιφος στον μηρό (δυο σημεια που δεν καλυπτονταν από την πανοπλια). Οι υπολοιποι 10 τον χτυπησαν σε σημεια που καλυπτονταν από την πανοπλια και δεν τον τραυματισαν. Εντος ολιγου όμως ηρθαν ενισχυσεις και απωθησαν τους Γοτθους και τράβηξαν τον Μπόκα πίσω καθως αιμορραγουσε αρκετα.
Το τραυμα στον βραχιονα δεν ηταν σοβαρό αλλα η σπαθια στον μηρό ειχε βρεί αρτηρία και παρα τις προσπαθειες των γιατρών να ραψουν την αρτηρια και το τραυμα ο Μποκας πεθανε 3 μερες μετα.

Ο τριτος ηταν ο Αρζης ο οποιος χτυπηθηκε από βέλος αναμεσα στην μυτη και το δεξι μάτι.
Ο Αρζης όπως και ο Κουτίλας εσπασε το βέλος αφηνοντας την αιχμη μεσα και συνεχισε να μάχεται μεχρι το τέλος και επέστρεψε στη Ρώμη.

Εκει οι γιατροι διαπίστωσαν πως το βέλος δεν ηταν απλο βέλος αλλα ειχε γάντζους στην αιχμη του με αποτέλεσμα να είναι σχεδον αδυνατον να το τραβηξουν εξω απο το μπροστινο μερος του κεφαλιου.

Ενας από τους χειρουργους που τον εξέτασαν ο Θεόκτιστος παρατηρησε κατι άλλο όμως.
Ψάχνοντας το πισω μερος του κεφαλιου του Αρζη ειδε να εξέχει κατι. Το βέλος δεν ειχε απλα χωθει μεσα στο κρανιο του αλλα το ειχε διαπεράσει και η ακρη του μολις που εξείχε από το πισω μερος του κεφαλιου του.

Αμεσως τοτε εκανε τομη στο πίσω μερος του κεφαλιου του Αρζη και ειδε την αιχμή του βέλους.
Με πολύ λεπτές κινήσεις τράβηξε σιγα σιγα το βέλος από το πισω μερος του κεφαλιου του Αρζη μεχρι που το εβγαλε ολο.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι ο Αρζης επιβιωσε από ολη τη διαδικασια και το τραυμα του αφησε μονο μια μικροσκοπικη ουλη που δεν την παρατηρουσες καν αν δεν ηξερες τι ειχε συμβεί.


Συνεχίζεται...

Τζιτζιμιτζιχότζιρας ενα σχόλιο για τις αναφερομενες ιατρικες περιπτώσεις μιας και εισαι πιο ειδικος.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Ενδιαφέρον.

Εικάζω ότι:

1. Ο Κουτιλας ο Θραξ πιθανότατα πέθανε από μηνιγγοεγκεφαλιτιδα. Η "φλόγωση του εγκεφάλου" μάλλον ήταν φλεγμονή και δεν προκλήθηκε από έντονο πόνο, αλλά από μικρόβια που βρίσκονταν στο ακόντιο. Η εκδήλωση λιγες μέρες μετά την επιτυχή αφαίρεση, με σύγχυση και διαταραχές συμπεριφοράς (έχασε τα λογικά του) μας δείχνει κάτι τέτοιο.

2.ο Μποκας ο Ουνος χτυπήθηκε στην ιγνυακη αρτηρία.
Το πίσω μέρος του μηρού χαμηλά, πίσω από το γόνατο λέγεται ιγνυακη χώρα και από εκεί περνουν ακάλυπτες από μύες οι ιγνυακες, αρτηρία και φλεβα.
Αντιθέτως, στον βραχίονα αυτό συμβαίνει στο πρόσθιο τμήμα (από εκεί που παίρνουμε αίμα).
Ουσιαστικά βέβαια είναι η ίδια περιοχή σε άνω και κάτω άκρο, αλλά με το να έχει λόγω εξέλιξης σταθεί όρθιος ο άνθρωπος στα άνω άκρα έχει κάπως αναστραφεί η ανατομική δομή.
Υποθέτω πως με πίεση και περίδεση μπορεσαν κάπως να κρατήσουν την αιμορραγία, αλλά καθώς πρόκειται για το κύριο στέλεχος που αιματωνει το πόδι ,έχανε αίμα και πέθανε από σοκ.



3.ο Αρζης τελος φαινεται πως ήταν ο πιο τυχερός από τους τρεις.
Το βέλος με τα άγκιστρα διαπέρασε όλο το κεφάλι του . Θα πρεπει η αιχμή του να προέβαλε αμέσως κάτω από το πίσω μέρος του κρανίου, καθώς αν είχε μπει εντός θα ήταν αδύνατο να ψηλαφαται. Ουσιαστικά δηλαδή στο πίσω μέρος του τραχήλου -ψηλα στο σβέρκο και ελαφρώς πλάγια ,για να μην έχει σταματήσει στην σπονδυλική στήλη.
Η πορεία του πρέπει να ήταν προς τα κάτω και πλάγια, συνεπώς το βέλος είχε διαγράψει μια τροχιά και έπεφτε όταν τον βρήκε.
Μπαίνοντας ανάμεσα στη μύτη και το μάτι, διαπέρασε ηθμοειδεις κυψέλες και ρινική κοιλότητα, πέρασε ξυστά από τα μεγάλα αγγεία και την σπονδυλική στήλη και σταμάτησε λίγο πριν βγει.
Κωλοφαρδια.

[George_V]

Ενδιαφέρον.

Εικάζω ότι:

1. Ο Κουτιλας ο Θραξ πιθανότατα πέθανε από μηνιγγοεγκεφαλιτιδα. Η "φλόγωση του εγκεφάλου" μάλλον ήταν φλεγμονή και δεν προκλήθηκε από έντονο πόνο, αλλά από μικρόβια που βρίσκονταν στο ακόντιο. Η εκδήλωση λιγες μέρες μετά την επιτυχή αφαίρεση, με σύγχυση και διαταραχές συμπεριφοράς (έχασε τα λογικά του) μας δείχνει κάτι τέτοιο.

2.ο Μποκας ο Ουνος χτυπήθηκε στην ιγνυακη αρτηρία.
Το πίσω μέρος του μηρού χαμηλά, πίσω από το γόνατο λέγεται ιγνυακη χώρα και από εκεί περνουν ακάλυπτες από μύες οι ιγνυακες, αρτηρία και φλεβα.
Αντιθέτως, στον βραχίονα αυτό συμβαίνει στο πρόσθιο τμήμα (από εκεί που παίρνουμε αίμα).
Ουσιαστικά βέβαια είναι η ίδια περιοχή σε άνω και κάτω άκρο, αλλά με το να έχει λόγω εξέλιξης σταθεί όρθιος ο άνθρωπος στα άνω άκρα έχει κάπως αναστραφεί η ανατομική δομή.
Υποθέτω πως με πίεση και περίδεση μπορεσαν κάπως να κρατήσουν την αιμορραγία, αλλά καθώς πρόκειται για το κύριο στέλεχος που αιματωνει το πόδι ,έχανε αίμα και πέθανε από σοκ.



3.ο Αρζης τελος φαινεται πως ήταν ο πιο τυχερός από τους τρεις.
Το βέλος με τα άγκιστρα διαπέρασε όλο το κεφάλι του . Θα πρεπει η αιχμή του να προέβαλε αμέσως κάτω από το πίσω μέρος του κρανίου, καθώς αν είχε μπει εντός θα ήταν αδύνατο να ψηλαφαται. Ουσιαστικά δηλαδή στο πίσω μέρος του τραχήλου -ψηλα στο σβέρκο και ελαφρώς πλάγια ,για να μην έχει σταματήσει στην σπονδυλική στήλη.
Η πορεία του πρέπει να ήταν προς τα κάτω και πλάγια, συνεπώς το βέλος είχε διαγράψει μια τροχιά και έπεφτε όταν τον βρήκε.
Μπαίνοντας ανάμεσα στη μύτη και το μάτι, διαπέρασε ηθμοειδεις κυψέλες και ρινική κοιλότητα, πέρασε ξυστά από τα μεγάλα αγγεία και την σπονδυλική στήλη και σταμάτησε λίγο πριν βγει.
Κωλοφαρδια.

Πολυ ενδιαφερουσα ιατρικη αναλυση. Εντυπωσιαστηκα.

[Στύγιος]

Eυχαριστούμε George_V . Κάποια απ' αυτά - με την άδεια σου φυσικά- θα ήθελα να τα χρησιμοποιήσω στην Ιστορία της Β' Γυμνασίου.

[George_V]

Eυχαριστούμε George_V . Κάποια απ' αυτά - με την άδεια σου φυσικά- θα ήθελα να τα χρησιμοποιήσω στην Ιστορία της Β' Γυμνασίου.

Φυσικα παρε οτι θες.

[Στύγιος]

Eυχαριστούμε George_V . Κάποια απ' αυτά - με την άδεια σου φυσικά- θα ήθελα να τα χρησιμοποιήσω στην Ιστορία της Β' Γυμνασίου.

Φυσικα παρε οτι θες.

Ευχαριστώ πολύ , του χρόνου πιστεύω ότι θα ενθουσιαστούν οι μαθητές

[George_V]

Λιγο μετα από αυτό το επεισοδιο η Ρώμη χτυπηθηκε από λοιμο. Και τα πράγματα εγιναν ακομα χειρότερα όταν οι προμηθειες λιγοστευσαν σε σημειο να εχουν φτάσει σε σημειο πεινας.

Η καταληψη του Πορτο από τους Γοτθους και ο επανασχεδιασμος της γραμμης ανεφοδιασμου μεσω Αντιουμ και Οστια ειχε ως αποτέλεσμα να φτάνουν πολύ λιγοτερες προμηθειες στη Ρώμη από οσες καταναλωναν.

Όταν εμαθε ο Ουιτιγης πως εχει πεσει λοιμος στην Ρωμη σταματησε τις επιθεσεις για να μην κολλησουν και αυτοι.
Αλλα ειχε μια καινουρια ιδεα. Αποφάσισε να τους κοψει και αυτην τη γραμμη ανεφοδιασμου.

Νοτια της Ρώμης ενωνονταν για μερικα χλμ τα δυο μεγάλα Υδραγωγεια της πολης πριν χωριστουν ξανα.
Εκει ο Ουιτιγης διέταξε να χτιστει τειχος και σηκωσε ένα φρουριο με φρουρα 7000 ανδρων μπλοκαροντας ετσι την γραμμη ανεφοδιασμου που ερχοταν από το Αντιουμ και εμπαινε στην Ρώμη από την Πυλη της Οστια.

Ετσι πλεον η Ρωμη δεν ανεφοδιαζοταν από πουθενα και η κατασταση εντος των Τειχων εγινε απελπιστικη. Τοσο απελπιστικη που οσοι κατοικοι δεν ειχαν καταταγει στο στρατο του Βελισσάριου ζητησαν να καταταγουν και να βγουν να πολεμησουν τους Γοτθους και να τους διωξουν ή να πεθανουν πολεμωντας.

Ο Βελισσάριος όμως αρνηθηκε την προσφορά και τους ειπε πως ερχονται ενισχυσεις συντομα οι οποιες θα αλλαξουν την ισορροπια των δυναμεων και θα νικησει τους Γοτθους.

Ετσι καπου τον Σεπτέμβριο/Οκτώβριο του 537 εστειλε τον Προκόπιο στην Νεάπολη να υποδεχτει και να οδηγησει στη Ρώμη της ενισχυσεις που εφταναν αλλα και να στρατολογησει κάθε ικανο ανδρα που μπορουσε να βρει. Και φυσικα ολοι μαζι να συνοδευσουν το καραβανι με τις προμηθειες στη Ρώμη μεσω Οστιας.

Ηδη κυκλοφορουσε η φημη πως οι ενισχυσεις ειχαν φτάσει και βρισκοταν καπου στην Καμπανία.
Ο Προκόπιος εφυγε μυστικα τη νυχτα από την Πυλη της Οστιας μαζι με ένα μικρο αποσπασμα στρατιωτων υπο τον Μουνδίλα για να τον περάσει με ασφάλεια από το φρουριο που ειχε χτισει ο Ουιτιγης πανω στο δρόμο.

Αφου περασαν με ασφάλεια το φρουριο ο Προκόπιος συνεχισε προς την Νεαπολη ενώ ο Μουνδίλας γυρισε στη Ρώμη για να αναφέρει ότι οι Γοτθοι δεν ειχαν βαλει περιπολα στο δρομο και δεν ξεμυτουν από το στρατοπεδο τους τα βράδυα ουτε καν για ανιχνευση.
Ο Βελισσάριος υποψιαστηκε ότι το ηθικο των Γοτθων πρεπει να είναι χαμηλό και ετσι εστειλε αποσπασματα ιππικου σε διαφορα σημεια με διαταγες να εμποδισουν τους Γοτθους να μαζευουν προμηθειες από την γυρω περιοχη.

Οι Γοτθοι οι οποιοι φοβοντουσαν και το λοιμο που ειχε πεσει στη Ρώμη απεφυγαν να συγκρουστουν με τα αποσπασματα του Βελισσαριου και ουσιαστικα βρεθηκαν αποκλεισμένοι στο στρατοπεδο τους ενώ τα αποσπασματα του Βελισσαριου μαζευαν ότι προμηθειες ευρισκαν στις γυρω περιοχες ανενοχλητα.

Βλεποντας ότι οι Γοτθοι δεν αντιδρουν εστειλε τον Στρατηγο Μαρτινο και τον αξιωματικο της Σωματοφυλακης του Τραιανο με 1000 ανδρες στην Τερρακινα οπου οι 500 θα παρεμεναν ως φρουρα εκει ενώ οι υπολοιποι 500 θα συνοδευαν τη γυναικα του Βελισσάριου Αντωνινα με ασφάλεια στη Νεάπολη.

Όταν η Αντωνινα θα ηταν ασφαλης οι 500 θα εχτιζαν μια σειρα από οχυρα στην Καμπανια και από εκει θα εκαναν καταδρομικες επιχειρησεις κατά των Γοτθων της περιοχης.

Παράλληλα εστειλε τον Στρατηγο Μαγνο και τον Ουννο Σινθούγ με 500 ανδρες να επισκευάσουν το φρουριο στα Τιβουρα (σημερινο Τίβολι).
Τελος εστειλε τον Στρατηγο Βαλεριανο με τους Ουννους του να στησουν ένα φρουριο διπλα στην Βασιλική του Αγιου Παύλου Εκτος των Τειχων (η Βασιλικη ειχε χτιστει κατά την παράδοση στο σημειο που αποκεφαλιστηκε ο Αποστολος Παυλος εξω από την Ρώμη και ηταν εξω από τα τειχη της πολης) και να το επανδρώσουν για να κανουν καταδρομικες επιχειρήσεις κατά των Γοτθων και από εκει.

Όταν το φρουριο ηταν ετοιμο ο Βαλεριανος ορισε έναν υφισταμενο του για διοικητη και επεστρεψε στη Ρώμη.

Το κολπο επιασε. Χωρις να μπορουν να ανεφοδιαστουν από τις γυρω περιοχες οι Γοτθοι αρχισαν και αυτοι να υποφέρουν από πεινα καθως λιγοστευαν οι προμηθειες τους και καποια στιγμη κολλησαν και αυτοι λοιμο ο οποιος ξεκινησε από μολυσμένο νερο από τα Υδραγωγεια νοτια της Ρωμης εκει που ειχαν χτισει το φρουριο.

Όμως και στο φρουριο που ειχαν χτισει οι Ουννοι στον Αγιο Παυλο επεσε πείνα καθως δεν ειχαν αρκετες προμηθειες και οι Ουννοι το εγκατέλειψαν πολύ γρηγορα για τη Ρώμη.

Οσο γινονταν αυτά στη Ρώμη, στη Νεάπολη ο Προκόπιος μαζεψε προμηθειες και τις φόρτωσε σε πλοια ετοιμα να φυγουν για το λιμάνι της Οστια ανα πασα στιγμη. Επίσης καταφερε να στρατολογησει 500 ανδρες.

Όταν εφτασε η Αντωνινα με ασφάλεια στη Νεάπολη περιμεναν για διαταγές ειτε από την Κωνσταντινουπολη ειτε από τη Ρώμη για το τι να πράξουν στη συνέχεια.

Δεν περασαν πολλες μερες και αρχισαν να καταφθάνουν οι πρωτες ενισχύσεις. Οι πρωτοι που εφτασαν ηταν 300 ιππεις υπο τον Ζηνωνα που αποβιβαστηκαν στο Σάμνιο και μεσω της Βια Λατινα εφτασαν στη Ρώμη.

Οι επομενοι που εφτασαν ηταν 3000 Ισαυροι υπο τους Στρατηγους Παύλο και Κονωνα και αποβιβαστηκαν στην Νεάπολη οπου συναντηθηκαν με τον Προκόπιο και την Αντωνινα.

Αμεσως μετα εφτασαν 800 Θρακες υπο τον Ιωάννη ανηψιο του Βιταλιανου μαζι με 1000 ιππεις που αποβιβαστηκαν στη Δρυ και από εκει κατευθυνθηκαν στη Νεαπολη και ενωθηκαν με τους 3000 Ισαυρους.

Ο Προκόπιος τοτε διέταξε το στολο με τις προμηθειες να σαλπαρει άμεσα και να σπευσει στο λιμάνι της Οστια ενώ οι ενισχύσεις διεταχθησαν να κινηθουν προς την Τερρακινα και να ενωθουν με τις δυναμεις του Στρατηγου Μαρτινου και του Τραιανου.

Ο Βελισσάριος φοβουμενος ότι οι Γοτθοι μπορει να επιτεθουν στις ενισχυσεις του αποφάσισε να τους αποφάσισε να στρεψει αλλου την προσοχη τους.

Ετσι ανοιξε τη Φλαμινια Πυλη τη νυχτα την οποια την ειχε χτισει πιο πριν καθως ηταν το πιο αδυναμο σημειο του τειχους και το πρωι εστειλε τον Στρατηγο Διογένη με 1000 ανδρες να βγει από την Πινκια Πυλη και να παρασυρει τους Γοτθους πανω του ακομα και αν χρειαστει να τον καταδιωξουν κατά την συντεταγμενη υποχωρηση του.

Ο Διογένης καταφερε να παρασυρει τους Γοτθους οι οποιοι πλεον εβλεπαν μονο αυτόν και αγνοουσαν τι συμβαινει γυρω τους οσο τον καταδιωκαν.
Ετσι ο Βελισσάριος καταφερε να βγει από την Φλαμινια Πυλη χωρις να τον παρει κανεις ειδηση (οι Γοτθοι δεν ειχαν καταλαβει καν ότι την ανοιξε και τη θεωρουσαν ακομα χτισμενη) και καλπασε να συναντησει τις ενισχυσεις.

Όταν συναντηθηκαν καταφεραν να προσπεράσουν το Γοτθικο φρουριο και καλπασαν προς τη Ρώμη.
Εκει όμως επεσαν πανω στην οπισθοφυλακη των Γοτθων που κυνηγουσαν τον Διογένη και αμεσως διέταξε εφοδο.

Βλεποντας ο Διογένης ότι η οπισθοφυλακη των Γοτθων χτυπιεται από Ρωμαιους ανασυνταξε τις δυναμεις του και γυρνωντας επιτέθηκε κατευθειαν πανω τους.

Με επιθεσεις σε δυο μετωπα οι Γοτθοι δεν μπορεσαν να ανταπεξελθουν και γρηγορα κατέρρευσαν αφηνοντας δεκάδες πτωματα οσο ετρεχαν πισω στο στρατοπεδο τους. Ετσι ο Βελισσάριος καταφερε να βαλει τις ενισχυσεις μεσα στη Ρώμη απο την Φλαμινια Πυλη.

Μετα τις συνεχεις ηττες τους, τον λοιμο, την πεινα, τις απωλειες των μαχων και τις νεες ενισχυσεις που ελαβε ο Βελισσαριος το ηθικο των Γοτθων επεσε κατω από το μηδεν.
Ο Ουιτίγης για πρωτη φορά εστειλε πρεσβεις στον Βελισσάριο για να συζητησουν ανακωχή με την πιθανοτητα υπογραφης συνθηκης ειρήνης.

Ο Ουιτιγης αφου πρωτα δηλωσε ότι οι Ρωμαιοι παρανομως εισέβαλλαν στην Ιταλια χωρις να εχουν κανενα δικαιωμα προσφέρθηκε να τους δωσει την Σικελία με ανταλλαγμα συνθηκη ειρήνης.

Οι πρέσβεις ζητησαν επισης από τον Βελισσάριο να εκκενωσει και οσες περιοχες ειχε καταλαβει στην Ιταλια αλλα ο Βελισσάριος τους απαντησε ότι δεν ειχε εξουσιοδοτηθει να διαπραγματευτει τετοια συνθηκη ειρηνης.

Ετσι στις 15 Δεκεμβριου 537 οι πρεσβεις συμφωνησαν να στειλουν αντιπροσωπους κατευθειαν στον Ιουστινιανό για να διαπραγματευτουν συνθηκη ειρήνης.

Στο μεταξυ όμως οσο θα διαρκουσαν οι διαπραγματευσεις θα εμπαινε σε ισχυ ανακωχή 3 μηνων για να επιτραπει στους πρεσβεις να ταξιδεψουν με ασφαλεια στην Κωνσταντινουπολη.

Αυτό συνέφερε τον Βελισσάριο καθως ενας ησυχος χειμώνας θα ξεκουραζε τους στρατιωτες του και θα τον αφηνε ελευθερο για να στοκάρει προμηθειες στη Ρώμη για την επομενη πολιορκια καθως ειχε καταλαβει ότι ο Ιουστινιανος δεν επροκειτο να δεχτει μονο τη Σικελια όταν θα μπορουσε να εχει ολη την Ιταλια.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Κατά τη διάρκεια της ανακωχης όμως ξέσπασε εντονος καυγάς μεταξυ του Βελισσάριου και του Στρατηγου Κωνσταντίνου
Η ολη υποθεση ξεκίνησε όταν ο Κωνσταντινος βρισκόταν στο Σπολέτο ως επικεφαλης της εκει φρουρας (πριν ανακληθει στη Ρώμη να βοηθησει) όταν συνέλαβε έναν ντοπιο κάτοικο της πολης και του κατέσχεσε 2 στιλέτα που ειχε πανω του.

Ο κατοικος αυτος λεγόταν Πρεζίδιος και ηταν Ρωμαιος που ζουσε στη Ραβέννα πριν ξεσπασει ο πολεμος.
Ο Πρεζιδιος λοιπον προτιμησε να εγκαταλειψει την Ραβέννα όταν τα πραγματα εγιναν ζορικα για τους Ρωμαιους και εφυγε εγκαταλειποντας την περιουσια του πισω. Το μονο που πηρε μαζι του ηταν 2 στιλετα περιτεχνα διακοσμημένα, χρυσα και τα θηκαρια τους ηταν δεμένα με πολυτιμους λιθους.

Αυτά τα στιλέτα ηταν και η μονη περιουσια που ειχε πλεον.

Όταν εφτασε στο Σπολέτο γρηγορα μαθευτηκε τι κουβαλουσε αυτος ο ανθρωπος και όταν η φημη εφτασε στα αυτια του Στρατηγου Κωνσταντινου, αυτος εστειλε τον σωματοφυλακα του Μαξεντίολο να συλλάβει τον Πρεζίδιο και να κατασχέσει τα στιλέτα.

Λιγο μετα ο Κωνσταντινος τον αφησε ελευθερο αλλα τα στιλέτα τα κράτησε για τον εαυτο του. Ετσι ο Πρεζιδιος με αδειες τις τσεπες ταξιδεψε μεχρι τη Ρώμη. Οσο διαρκουσε η πολιορκια δεν μιλησε σε κανεναν για αυτό το θέμα.

Αλλα μολις κηρυχτηκε η ανακωχή ζήτησε ακροαση από τον Βελισσάριο στον οποιο παραπονέθηκε για την κλοπη των στιλέτων του από τον Στρατηγο Κωνσταντινο.

Η πράξη αυτή του Κωνσταντινου συνιστουσε παραβιαση της διαταγης του Βελισσάριου να φέρονται καλα στον ντοπιο πληθυσμο και να μην προκαλουν.

Ετσι ο Βελισσάριος διέταξε τον Στρατηγο Κωνσταντινο που βρισκοταν στη Ρώμη και αυτος να επιστρέψει τα στιλέτα πισω στον νόμιμο ιδιοκτητη τους.

Ο Κωνσταντινος όμως αρνηθηκε. Ο Βελισσάριος επέμενε αλλα ο Κωνσταντινος συνέχισε να αρνειται.

Επι του παρόντος ο Βελισσάριος δεν συνέχισε το θέμα καθως επρεπε να φυγει για την Καμπανία και να επιβλεψει την συλλογη προμηθειων.
Όταν όμως επέστρεψε στη Ρώμη ο Πρεζίδιος τον σταματησε καταμεσης του δρόμου αρπαξε τα χαλινάρια του αλόγου του και δεν τον άφηνε να συνεχισει αν δεν διορθωνοταν αυτή η αδικια. Ο Βελισσάριος προσπαθησε να τον ηρεμησει καθως ειχαν γινει θεαμα σε ολο τον κοσμο αλλα ο Πρεζίδιος δεν ακουγε τιποτα. Συνεχιζε να φωναζει και να διηγειται ξανα και ξανα την ιστορια του και να απαιτει δικαιωση.

Τελικα ο Βελισσάριος κατάφερε να απαγκιστρωθει από τον Πρεζιδιο και επιστρεφοντας στο Παλατι εμφανως εκνευρισμένος καθως ειχε γινει θεαμα σε ολη την πολη με τον Πρεζιδιο κάλεσε να ερθει αμέσως ο Στρατηγος Κωνσταντινος.

Όταν ηρθε, ο Βελισσάριος παρουσια των Στρατηγων Βαλεριανου και Ιλντιγκερ σε επιτακτικο τόνο του ζήτησε να επιστρέψει τα στιλέτα στον Πρεζίδιο.

Ο Κωνσταντινος για ακομα μια φορα αρνηθηκε.

Ο Βελισσάριος εξοργισμένος χτυπησε το χέρι στο τραπέζι, σηκώθηκε και φωναξε τη φρουρά του.

Ο Κωνσταντίνος πάγωσε προς στιγμην και σκέφτηκε ότι θα τον πάνε για εκτέλεση.
Ετσι χωρις να το σκεφτει τραβηξε το σπαθι του και προσπαθησε να χτυπησει τον Βελισσάριο.

Όμως ο Βαλεριανος και ο Ιλντιγκερ ηταν πιο γρηγοροι πιανοντας τον Κωνσταντινο και τον αφόπλισαν.

Αμεσως μετα μπηκε στην αιθουσα η φρουρα και τον εθεσε υπο κράτηση.

Η προθεση του Βελισσαριου ηταν να αφησει ελευθερο τον Κωνσταντινο μολις αυτος επεστρεφε τα στιλετα αλλα η Αντωνίνα τον επεισε να τον εκτελεσει καθως τον ειχε αχτι λογω καποιων υποτιμητικων σχολιων που ειχε κανει ο Κωνσταντινος για αυτήν.

Η εκτέλεση του Κωνσταντινου λεει ο Προκόπιος πως ηταν το μονο ανόσιο πράγμα που εκανε ο Βελισσάριος. Αλλα δεν εφταιγε αυτος. Επεσε θυμα των μηχανορραφιων της γυναικας του. Αλλα ηταν αρκετο για να προκαλεσει το θυμο του Ιουστινιανου και αλλων Ρωμαιων ευγενων. Αλλα ο Βελισσάριος οσο ειχε την Αντωνινα στο πλευρο του και κατ επεκτασιν μεσω αυτης την καλυψη της Θεοδώρας δεν ειχε να φοβάται τιποτα.

Στο μεταξυ οι συνομιλιες στην Κωνσταντινουπολη προχωρουσαν αλλα και ο Βελισσαριος συνεχισε να στοκάρει προμηθειες στη Ρώμη.
Με το Ρωμαικο στολο να πηγαινοερχεται ελευθερα οι Γοτθοι ειχαν δυσκολιες στον ανεφοδιασμο τους από θαλασσης (για να τους κανουν τη ζωη δυσκολη τους εκαναν συνεχως νηοψιες οι Ρωμαιοι) και ετσι αναγκαστηκαν να αποσυρθουν από το Πορτο, το Σεντουμσελα και Αλβανον.

Ο Βελισσάριος δεν εχασε καιρο. Μολις αποχωρησαν οι Γοτθοι από τις περιοχες αυτές εστειλε φρουρες δικες του να καταλαβουν τις θεσεις.
Ο Ουιτιγης διαμαρτυρηθηκε πως αυτό είναι παραβιαση της ανακωχης (όπως και τα καψωνια με τις συνεχεις νηοψιες) αλλα ο Βελισσάριος όταν το ακουσε αυτό από το στομα του Γοτθου αγγελιοφορου γέλασε και του ειπε ότι δεν είναι παραβιαση.

Με τις νεες ενισχυσεις ειχε ενισχυθει η αυτοπεποιθηση του και ετσι εστειλε αποσπασματα να πιεσουν τους Γοτθους αλλα χωρις να εμπλακουν ουτε καν σε αψιμαχια εκτος και αν ριξουν πρωτοι οι Γοτθοι. Δεν ηθελε να κατηγορηθει αυτος ότι εσπασε την ανακωχη.

Ετσι εστειλε τον Ιωάννη ανηψιο του Βιταλιανου με 800 Θράκες, μαζι με τον αλλους 400 υπο τον ανηψιο του Βαλεριανου τον Δαμιανο και 800 Βουκελλαριους υπο τους Ουννους Σουντα και Ανδέγκιζ να στρατοπεδευσουν στην Αλμπα Λονγκα. Εάν οι Γοτθοι εσπαγαν την ανακωχη πρωτοι τοτε ειχαν το ελευθερο να τους χτυπησουν και αυτοι και να καταλαβουν την περιοχη του Picenum ελευθερα. Αλλα μεχρι τοτε θα καθονταν εκει και θα περιμεναν.

Παραλληλα με αυτά εμφανιστηκε στη Ρώμη ο Δάτιος ο οποιος ηταν ιερέας στο Μιλάνο και ηρθε ως απεσταλμένος του Επισκόπου Μιλανου και ειπε στον Βελισσάριο πως ηρθε για να του παραδώσει το Μιλάνο και ολη την περιοχη μεχρι και την Λιγουρία.

Ο Βελισσάριος συμφωνησε και δέχτηκε την παράδοση αλλα αυτό εγινε μυστικα. Φανερα δεν ειπε τιποτα σε κανεναν ενώ τον Δατιο και τους αλλους απεσταλμενους τους κρατησε ως ομηρους (βασικα ως καλεσμενους του) ολο το χειμώνα για να μη φανει ότι σπαει την ειρήνη δεχομενος την προσφορα.

Πισω στο Γοτθικο στρατόπεδο ο Γοτθος Βασιλιας ηταν αποφασισμενος να τελειωνει με τον Βελισσάριο και τη Ρώμη.
Eτσι διέταξε αιφνιδιαστικη επίθεση στην Πινκια Πυλη αλλα για κακη τους τυχη τους ειδε από μακρια ο Στρατηγός Ιλντιγκερ που ειχε υπηρεσια στη συγκεκριμένη πυλη εκεινη την ημέρα και οδηγήσε ο ιδιος τη φρουρα της πυλης σε εξοδο κατά των Γοτθων.

Η συγκρουση υπηρξε σφοδρη και η Γοτθικη επιθεση σταματησε. Από το θόρυβο της μάχης ειδοποιηθηκε και ο υπόλοιπος Ρωμαικος στρατος ο οποιος εσπευσε να βοηθησει.

Οι Γοτθοι αφησαν εκατομβες νεκρων στο πεδιο της μαχης και αναγκάστηκαν να υποχωρησουν.
Η ανακωχη πλεον ειχε σπάσει με υπαιτιοτητα των Γοτθων.

Ο Ουιτιγης όμως δεν το εβαλε κατω και αποφάσισε αλλή μια επιθεση εναντια στα τειχη της Ρώμης που βρισκονταν κατά μηκος του Τιβερη οπου ηταν χαμηλοτερα και χωρις πυργους.

Ο Ουιτιγης δωροδόκησε 2 Ρωμαιους για να δωσουν στη φρουρα των τειχων κρασι ανακατεμενο με ναρκωτικο ετσι ώστε να μπορέσουν να ανεβουν στο τειχος ανενοχλητοι.

Οι Ρωμαιοι πηραν τη δωροδοκια, πηραν και το ναρκωτικο από τον Ουιτιγη αλλα ο ενας από αυτους πηγε κατευθειαν μετα στον Βελισσάριος και τον ενημερωσε για το Γοτθικο σχέδιο καρφωνοντας και τον άλλο Ρωμαιο που ειχε δωροδοκηθει.

Ο Βελισσάριος εστειλε τη φρουρα του η οποια συνέλαβε τον πουλημένο Ρωμαιο ο οποιος μετα από βασανιστηρια ξέρασε ολες τις λεπτομερειες του σχεδίου των Γοτθων.

Ο Βελισσάριος τοτε διέταξε να του κοψουν χέρια και πελματα και να τον στειλουν πανω σε ένα μουλαρι πισω στους Γοτθους.

Ο Ουιτιγης αρχισε να αισθανεται πλεον ότι δεν μπορει να κερδισει αυτή την πολιορκία. Και τοτε ηρθαν και ανησυχητικα νεα από την Ραβέννα.
Επειδη οι Γοτθοι εσπασαν την ανακωχη στη Ρώμη, ενεργοποιηθηκαν οι εντολες του Βελισσάριου και ο Ιωάννης με 2000 ανδρες κατέλαβε το Picenum σκλαβωνοντας εκατονταδες γυναικοπαιδα από Γοτθικες πολεις και χωρια ενώ τους ντοπιους τους αφηνε απειραχτους.

Οι Γοτθοι ευγενεις από την Ραβέννα εστειλαν τον Ουλιθεο τον θειο του Ουιτιγη με στρατο να τον αντιμετωπισει αλλα ο Ιωάννης συνέτριψε τους Γοτθους σκοτωνοντας τα 3/4 του στρατου του και τον ιδιο τον Ουλιθεο.

Μετα τη μαχη ο Ιωάννης προσπερασε τις πολεις Αυξιμον και Ουρμπινο καθως ειχαν ισχυρες Γοτθικες φρουρες και δυσκολα θα πολιορκουνταν και κατευθυνθηκε προς την πολη Αριμινουμ (σημερινο Ριμινι) οπου οι κατοικοι της πολης του παραδοθηκαν χωρις μάχη.

Το Αριμινουμ ηταν πολύ κοντα στη Ραβέννα και ο Ιωάννης με τον Βελισσάριο ειχαν την ιδια σκέψη. Εάν επεφτε η πολη σε Ρωμαικα χέρια τοτε οι Γοτθοι θα ηταν αναγκασμενοι να λυσουν την πολιορκία της Ρώμης καθως θα κινδυνευε η πρωτευουσα τους και θα επρεπε να τρεξουν να την υπερασπιστουν.

Και ηταν και οι δυο σωστοι. Όταν εμαθε ο Ουιτιγης την πτωση του Αριμινουμ διέταξε το στρατο του να εγκαταλειψει τη Ρώμη και βαδισε προς τη Ραβέννα.

Με τους Γοτθους να φευγουν ο Βελισσάριος διέταξε το πεζικο του (η πλειοψηφια του ιππικου του ηταν με τον Ιωάννη στο Αριμινουμ) και ότι ειχε μεινει από το ιππικο στη Ρώμη να επιτεθουν στους Γοτθους που ειχαν στρατοπεδευσει δυτικα του ΤΙβερη.

Περιμενε μεχρι πανω από τον μισο Γοτθικο στρατο να περάσει τη Μουλβια Γεφυρα (δε θα ρισκαρε επιθεση σε ολο τον Γοτθικο στρατο αυτό θα ηταν αυτοκτονια) και τοτε επιτέθηκε στην οπισθφυλακη τους.

Οι Γοτθοι αντιστάθηκαν για καποιο διάστημα αλλα συντομα ξεσπασε χαος πανω στη γέφυρα και πολλοι ποδοπατηθηκαν πανω στην προσπαθεια τους να ξεφυγουν ενώ αλλοι επεφταν στον Τιβερη και πνιγονταν.

Ηταν 12 Μαρτιου 538 όταν εληξε η Πολιορκια της Ρώμης. Η πολη και ο Βελισσάριος ειχαν αντέξει επι 1 χρονο και 9 ημερες.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Mε την ληξη της πολιορκίας της Ρώμης και τους Γοτθους σε γενικη υποχώρηση ο Βελισσάριος ειχε πλεον αρκετο στρατο και το χώρο ελευθερο για να προχωρήσει σε επανάκτηση της Ιταλίας.

Το πρώτο που εκανε ηταν να στειλει 1000 ανδρες υπο τον Εννις και Παύλο μαζι με τον ιερέα Δάτιο και με τον Στρατηγο Μουνδίλα ως αντιπρόσωπο του Βελισσάριου για να δεχτουν την παράδοση του Μιλάνου και να ασφαλίσουν την περιοχή.

Μαζι με αυτους εφυγε για το Μιλάνο και ο Φιδέλιος ο οποιος ειχε μολις διοριστεί Υπαρχος του Πραιτωρίου Ιταλίας από τον Βελισσάριο. Ο Φιδέλιος καταγόταν από την περιοχη και θα ηταν ένα προσωπο που θα μπορουσαν να εμπιστευτουν οι ντόπιοι.

Πλεον ο Βελισσάριος επανέφερε την Αυτοκρατορικη εξουσία στην Ιταλία επαναδημιουργώντας την κυβερνηση όπως αυτή ηταν πριν το 476 που επεσε η Δυτικη Ρωμαικη Αυτοκρατορια.

Ο Μουνδίλας εφυγε από τη Ρώμη και κατευθυνθηκε στο Πόρτο.

Εκει επιβιβάστηκαν στον στόλο και επλευσαν προς την Γένοα. Από εκει βάδισαν προς το Τικινουμ οπου βρισκόταν το Θησαυροφυλάκιο των Γοτθων Βασιλέων.

Η πολη ειχε ισχυρή φρουρα η οποια μολις ειδε τους Ρωμαιους να πλησιάζουν βγηκε από την πολη και πήρε διάταξη μάχης για να αντιμετωπισουν τον Βελισσάριο σε ανοιχτο πεδίο.

Οι δυο στρατοι συγκρουστηκαν εξω από την πολη και οι Γοτθοι διαλύθηκαν. Αρχισαν να τρέχουν προς την πολη με τους Ρωμαιους να τους κυνηγουν από πισω και ισα που προλαβαν να μπουν στην πολη και να κλεισουν τις πύλες. Μερικα δευτερολεπτα να ειχαν καθυστερησει και οι Ρωμαιοι θα
προλαβαιναν να κρατήσουν τις πύλες ανοιχτές και να μπουν και αυτοι στην πολη.

Το απόγευμα της ιδιας μερας ο Φιδέλιος πηρε το άλογο του και πηγε σε μια εκκλησια μονος του για να προσευχηθεί.

Στο γυρισμό όμως και ενώ από λάθος περνουσε κοντα από τα τείχη της πολης το άλογο του σκόνταψε και τον εριξε καταγής.
Για κακη του τυχη τον ειδαν από τα τειχη οι Γοτθοι και ένα αποσπασμα βγήκε από την πολη και τον προλαβε μονο του και τον εκανε κομματια.

Η απωλεια του Φιδέλιου ηταν οδυνηρη για τους Ρωμαιους καθως θα ηταν πολυτιμος για να κερδίσει την εμπιστοσυνη των κατοικων του Μιλάνου.

Αλλα προχώρησαν προς το Μιλάνο ουτως η αλλως. Μπηκαν στην πολη η οποια ανοιξε τις πυλες και παραδόθηκε και από εκει ο Μουνδίλας εστειλε φρουρες στις γειτονικες πολεις του Μπεργκαμο, Κομο και Νοβάρα ενώ οχυρωσε και επανδρωσε μια σειρα από φρουρια μεχρι τη Γενοα για να ασφαλισει ολη την περιοχη από το Μιλάνο μεχρι την Λιγουρία.

Ο Ουιτιγης εξοργίστηκε με την αποστασία του Μιλάνου και εστειλε στρατο υπο την διοικηση του ανηψιου του Ουράια να πολιορκησει το Μιλανο.
Οι Φραγκοι επισης εστειλαν βοηθεια ένα μεγάλο αριθμο Βουργουνδων για να ενισχυσουν τους Γοτθους (δεν πηγαν οι ιδιοι καθως τυπικα ηταν συμμαχοι των Ρωμαιων και για αυτό εστειλαν Βουργουνδους για να μην κατηγορηθουν ότι σπανε τη συμμαχια. Οι Φραγκοι επαιζαν σε δυο ταμπλο
περιμενοντας να αλληλοεξοντωθουν Γοτθοι και Ρωμαιοι για να πλημμυρισουν μετα την Ιταλία.)

Στο Μιλάνο ο Μουνδίλας προετοιμαστηκε για την πολιορκια αλλα ειχε μονο 300 ανδρες καθως ειχε διασπειρει ολους τους αλλους σε φρουρες στη γυρω περιοχη. Ετσι στρατολογησε τους κατοικους του Μιλάνου για να αυξησει τους αριθμους του και να επανδρώσει τα τειχη.
Παραλληλα με αυτό ο Ουιτιγης που ειχε εγκαταλειψει τη Ρώμη βαδιζε κατά του Αριμινουμ ενώ παράλληλα ενισχυε τις τοπικες φρουρες από οπου περνουσε.

Ετσι αφησε τον Γκιμπιμερ με 1000 ανδρες στο Κλούζιο, τον Αλβιλα με 1000 ανδρες στο Ουρβιβέντο, τον Ουλιγιζαλο με 400 ανδρες στην Τουντέρα, τον Βινσάντο με 4000 ανδρες στο Αυξιμον και τον Μόρα με 2000 ανδρες στο Ουρμπινο

Επισης 400 ανδρες επανδρωσαν τη φρουρά της Πέτρα και αλλοι 500 θα υπερασπιζονταν την Τσεζένα και το Μονφερά.

Ο υπολοιπος στρατος υπο τον Ουιτιγη θα πολιορκουσε το Αριμινουμ εξουδετερώνοντας ετσι τον κινδυνο για την Ραβέννα.

Ο Βελισσάριος που ηξερε ηδη ότι ο Ουιτιγης θα κατευθυνθει προς το Αριμινουμ καθως θεωρει ότι κινδυνευει η Ραβέννα εστειλε ενισχυσεις 1000 ανδρών υπο τους Στρατηγους Ιλντιγκερ και Μαρτίνο καθως και νεες εντολες για τον Ιωάννη στο Αριμινουμ.

Οι Γοτθοι ειχαν αναγκαστει να κανουν παρακαμψη για να φτάσουν στο Αριμινουμ για να αποφυγουν τις Ρωμαικες φρουρες και καθυστερησαν. Όμως οι Ρωμαιοι επειδη ελεγχαν την Φλαμινια Οδο πηραν τον συντομότερο με μια παρακαμψη μονο στην Ανκόνα οπου επρεπε να παρουν ενισχυσεις από τον Στρατηγο Κονωνα που διοικουσε την πολη και να φυγουν κατευθειαν για Αριμινουμ.

Όταν θα εφταναν στο Αριμινουμ οι εντολες του Βελισσάριου ηταν ο Ιωάννης και το ιππικο του να αντικατασταθουν από το πεζικο που διοικουσαν ο Ιλντιγκερ και ο Μαρτίνος.

Ο Βελισσάριος ηλπιζε πως η παρουσια λιγων στρατιωτών στην πολη με διοικητη σχεδον αγνωστο δεν θα τριγκαρε τον Ουιτιγη να επιτεθει καθως δεν θα το θεωρουσε κινδυνο και θα προχωρουσε προς την Ραβεννα προκειμενου να διαφυλαξει τους στρατιωτες του για μια πιο σοβαρη μάχη.

Από την άλλη εάν ο Ουιτιγης πολιορκουσε την πολη το πεζικο θα αμυνοταν στα τειχη ενώ το ιππικο του Ιωαννη θα μπορουσε να προκαλεσει ζημια στους Γοτθους με τις εξόδους του.

Ο δρόμος για το Αριμινουμ εφτανε σε καποιο σημειο σε ένα βουνο. Οι Ρωμαιοι όταν εφτιαχναν την Φλαμινια Οδο αντι να να κανουν παρακαμψη και να περασουν το βουνο από τα πλαγια τρύπησαν το βράχο και εφτιαξαν ένα τουνελ και περασαν από εκει τον δρόμο προς την απεναντι πλευρα και εβαλαν σιδερενιες πυλες στο βορειο και στο νοτιο ανοιγμα του για να μπορουν να αποκλειουν οποτε ηθελαν το δρόμο από και προς τη Ρώμη.

Η περιοχη ηταν γνωστη ως Πέτρα και όπως ειδαμε πιο πριν ο Ουιτιγης ειχε αφησει φρουρα 400 ανδρων να φυλαει το περασμα.
Οι Ρωμαιοι επιτέθηκαν στο νοτιο ανοιγμα του τουνελ αλλα απωθηθηκαν από τους Γοτθους. Όμως ο Μαρτίνος παρατηρησε ότι αν κατέβαιναν πιο χαμηλα μπορουσε να στειλει ανδρες να κανουν αναρριχηση και να χτυπησουν τους Γοτθους από τα πλαγια ενώ οι υπολοιποι θα επιτιθοντας από μπροστα.

Ετσι εγινε και μολις οι Γοτθοι βρέθηκαν περικυκλωμενοι από εκει που δεν το περιμεναν απλα παραδόθηκαν.
Ο Μαρτίνος αφησε φρουρα στην Πέτρα και συνεχισαν προς την Ανκόνα για να παρουν τις ενισχυσεις που ετοιμαζε ο Στρατηγος Κόνων.

Από εκει εφτασαν στο Αριμινουμ και εδωσαν τις διαταγές του Βελισσάριου στον Ιωάννη. Ο οποιος όμως αρνηθηκε να υπακουσει στον Βελισσάριο, να παραδόσει τη διοικηση και να μετατραπει σε εφεδρεια.

Μετα από πολλους καυγάδες ο Μαρτινος και ο Ιλντιγκερ αποφάσισαν να αφησουν το πεζικο στο Αριμινουμ και αυτοι να γυρισουν πισω στη Ρώμη με τους Βουκελλαριους. Επισης ο Στρατηγος Δαμιανος και 400 Φοιδεράτι αποφάσισαν να παραμεινουν στο Αριμινουμ.

Λιγο μετά την αναχωρηση των Μαρτίνου και Ιλντιγκερ εφτασε ο Ουιτιγης και αμεσως πολιορκησε την πολη.
Αμεσως κατασκεύασε μια ελεπολη αλλα δεν θα εκανε το ιδιο λαθος με τη Ρώμη οπου οι Ρωμαιοι σκοτωσαν τα βοδια που εσερναν τις ελεπολεις με αποτελεσμα αυτές να μεινουν αμανάτι στη μεση του πεδιου της μαχης και παντελως αχρηστες.

Αυτή τη φορα η ελεπολη που εφτιαξε θα κινουνταν με ανθρωπινη δυναμη από στρατιωτες κρυμμενους μεσα σε αυτή.
Όταν ηταν ετοιμη τη μετεφερε κοντα στην πολη για να τη χρησιμοποιησει το επομενο πρωι. Εβαλε φρουρα γυρω από τον πυργο και πηγε για υπνο.
Οι στρατιωτες όταν ειδαν την ελεπολη πανικοβληθηκαν. Αλλα ο Ιωάννης παρέμεινε ηρεμος.

Το ιδιο βράδυ πηρε ένα αποσπασμα Ισαυρων και βγηκε κρυφα εξω. Εκει χωρις να κανουν φασαρια βαθυναν το χαντάκι που ειχαν σκάψει ενώ τα χωματα τα εριχνα προς τα τειχη δημιουργωντας ετσι ένα τειχακι από χωμα.

Όμως οι Γοτθοι τους πηραν ειδηση καπου αργα μεσα στη νυχτα και τους καταδιωξαν αλλα ο Ιωαννης και οι στρατιωτες του προλαβαν να μπουν στην πολη. Απλα ευχοταν να ειχε προλαβει να το κανει οσο βαθυ χρειαζόταν.

Το επομενο πρωι ο Ουιτιγης εμαθε τι ειχε συμβει το βράδυ και πανω στο θυμο του εκτέλεσε μερικους από τους φρουρους που ειχε βάλει για τη νυχτα.

Ειδε ότι το χαντάκι ηταν βαθυτερο και διέταξε να σφάξουν γουρούνια και να τα πεταξουν μεσα για να γεμισουν το μερος που θα περνουσε η ελέπολη.

Οσο όμως προχωρουσε η ελεπολη τα νεκρα γουρουνια δεν αντεξαν το βαρος της και αρχισαν να υποχωρουν.
Η ελέπολη εγειρε ελαφρα και σταματησε τη διαδρομη της. Πλεον δεν μπορουσε να συνεχισει πιο πέρα καθως ειχε κολλησει στο χαντάκι αλλα ακομα και αν ο Ουιτιγης καταφερνε να την ξεκολλησει παλι δεν θα περνουσε καθως το τειχάκι από χωματα που ειχαν φτιαξει τη νυχτα θα της μπλοκαρε το δρόμο. Και δεν ηταν κατι που θα μπορουσαν να καθαρισουν καθως ηταν πολύ κοντα στα τειχη και θα ηταν εκτεθειμενοι σε Ρωμαικα πυρα.

Ο Ουιτίγης αποφάσισε να τραβηξει πισω την ελεπολη για να μην καταστραφει από τους Ρωμαιους ετσι κολλημενη όπως ηταν.

Όταν ο Ιωάννης ειδε πως οι Γοτθοι κατάφεραν να την ξεκολλησουν και την τραβάνε σιγα σιγα πισω εκανε εξοδο και τους επιτέθηκε για να καταστρέψει τον πυργο.

Μετα από μια μάχη λουτρο αιματος οι Γοτθοι κατάφεραν να μεταφέρουν την ελεπολη πισω στο στρατοπεδο τους αλλα ειχαν χάσει τοσους πολλους ανδρες που δεν υπηρχε περιπτωση πλεον να καταφέρουν να παρουν την πολη με εφοδο. Ειχαν μεινει πολυ λιγοι.

Ετσι ο Ουιτιγης απόφάσισε να τους αποκλεισει τελειως μεχρι η πεινα να τους αναγκασει να παραδοθουν. Ηδη οι προμηθειες μεσα στην πολη λιγοστευαν.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Aφου πλεον δεν ειχε προθεση να κανει εφοδο στο Αριμινουμ ο Ουιτιγης μπορουσε να διαθεσει καποια αποσπασματα για να κανει επιθέσεις αλλου.
Ετσι εστειλε τον Στρατηγο του Βάκιμο με στρατο να ενισχυσει την φρουρα στο Αυξιμον και από εκει να επιτεθεί στην Ανκόνα και να την καταλαβει.
Όταν ειδε τους Γοτθους να πλησιάζουν ο Στρατηγος Κόνων βγήκε από την πολη με το πεζικο του και πηρε διάταξη μάχης.

Όταν όμως ειδε καλύτερα ότι οι Γοτθοι υπερτερουσαν αριθμητικα γυρισε πισω στην Ανκόνα αλλα εκει διαπιστωσε πως οι κάτοικοι ειχαν ηδη σφραγισει τις πυλες καθως ειχαν φτάσει φημες πως σκοτώθηκαν ολοι.

Ετσι αναγκαστικά τους εριξαν σκοινια από τα τειχη και ο Στρατηγος Κόνων με τους ανδρες του σκαρφαλωσαν στα τειχη και μπηκαν μεσα στην πολη.
Δυστυχως όμως για αυτους οι Γοτθοι ειχαν ερθει προετοιμασμένοι για πολιορκια και εφοδο.

Ο Βακιμος διέταξε εφοδο στα τειχη και γρήγορα οι Γοτθοι παρα τα βέλη που τους εριχναν οι υπερασπιστες της πολης βρεθηκαν κατω από τα τειχη και σηκωσαν σκάλες προσπαθωντας να πατησουν τα τειχη.

Εκει όμως βρέθηκαν 2 στρατιωτες. Ο Ουλτιμουθ από την Θρακη σωματοφυλακας του Βελισσάριου και ο Γκουμπουλγκουντου ο Ουννος ο σωματοφυλακας του Βαλεριανου οι οποιοι ορμησαν πανω στους Γοτθους που ειχαν ανέβει στο τειχος και αρχισαν να τους απωθουν και παράλληλα γκρεμιζαν και τις σκάλες από τα τείχη.

Μαχονταν για ωρα μονοι τους γκρεμιζοντας σκάλες και Γοτθους από τα τείχη ως που τελικα ηρθαν ενισχύσεις και ανελαβαν αυτοι την υπεράσπιση του τειχους. Οι δυο στρατιωτες όμως επρεπε να απομακρυνθουν από τη μάχη καθως ηταν βαρια τραυματισμένοι από τον ηρωικο αγώνα τους
εναντια σε ορδές Γοτθων. Αλλα εκαναν το καθηκον τους. Η Γοτθικη εφοδος ειχε αποκρουστει με επιτυχία.

Την ιδια στιγμη ο Βελισσάριος εγκατελειπε τη Ρώμη αφηνοντας πισω του φρουρα και εστειλε αποσπασματα να πολιορκησουν τους Γοτθους σε Τουντέρα και Κλούζιο.

Οι Γοτθικες φρουρες όμως μολις ειδαν τους Ρωμαιους παραδόθηκαν και με εντολη Βελισσάριου εστάλησαν ως αιχμαλωτοι πολέμου σε Σικελια και Νεάπολη.

Παραλληλα όμως εφτασε και αναφορα πως αποβιβάστηκε στο Picenum ο Στρατηγος Ναρσής με ενισχυσεις από την Κωνσταντινούπολη και ο Βελισσάριος αλλαξε τα σχέδια του καθως κατευθυνθηκε ανατολικα για να ενωθει μαζι του τον Ιουνιο του 538.

Ο Ναρσης εφερνε από την Κωνσταντινουπολη 5000 ανδρες συνοδευομενος από τον Ιουστίνο τον Μagister Militum per Illyricum και τον Στρατηγο Ναρση αδελφο του Στρατηγου Αράτιου συν αλλους 2000 Ερούλους μισθοφορους υπο την διοίκηση των Βισάντου, Αλουιθ και Φανίθεου.

Οι δυο Στρατηγοι συναντηθηκαν στο Φέρμο και εκει ο Βελισσάριος συγκαλεσε πολεμικο συμβουλιο για να αποφασισουν πως θα κινηθουν από δω και περα.

Υπηρχαν 2 επιλογες.

Η πρωτη επιλογη ηταν να κανει εφοδο στο Αυξιμον και να το καταλαβει εξοντώνοντας την φρουρα του πριν προσπαθησουν να ενωθουν με τον Ουιτιγη στην πολιορκία του Αριμινουμ. Εν τουτοις αυτό μπορουσε να παρει χρόνο και στο μεσοδιάστημα να πεσει το Αριμινουμ και να χάσουν το πλεονεκτημα της πιεσης στην Ραβέννα.

Η δευτερη επιλογη ηταν να προσπεράσουν το Αυξιμον και να επιτεθουν κατευθειαν στις δυνάμεις του Ουιτιγη λυνοντας ετσι την πολιορκια του Αριμινουμ. Αυτό όμως ειχε μεγάλο ρισκο να τους επιτεθουν από πισω οι δυναμεις που βρισκονταν στο Αυξιμον και ετσι να πιαστουν σε μια θανατηφόρα λαβίδα.

Οι Στρατηγοι ηταν μοιρασμένοι αναμεσα σε αυτές τις επιλογες. Ο Ναρσης και καποιοι αλλοι επεμεναν να πανε κατευθειαν στο Αριμινουμ και να σωσουν τον Ιωάννη (ο Ναρσης ειχε και ένα λογο παραπανω καθως ο Ιωάννης ηταν προσωπικος του φίλος).

Οι υπολοιποι Στρατηγοι υποστηριξαν ότι πρεπει να καλυψουν τα νωτα τους πρωτα καταλαμβανοντας το Αυξιμον και μετα να βαδισουν προς το Αριμινουμ. Ετσι κι αλλιως κανεις δεν ειχε διατάξει τον Ιωάννη να κατσει εκει. Μονος του το επελεξε όταν παρακουσε τις διαταγές του Βελισσάριου.

Οσο οι Στρατηγοι καυγάδιζαν για αυτό το θέμα ενας αγγελιοφορος τους διέκοψε λεγοντας πως φέρνει επιστολη του Ιωάννη από το Αριμινουμ.
Ο Βελισσάριος διαβασε την επιστολη φωναχτά οπου ο Ιωάννης ελεγε πως οι προμηθειες του αρκουν για 7 ημερες ακόμα. Μετα θα αναγκαστει να παραδοθεί.

Ο Βελισσάριος τοτε ανακοινωσε πως ο Ιωάννης και το Αριμινουμ πρεπει να σωθουν και πως θα πάρει το ρίσκο να προσπεράσει το Αυξιμον καθως το Αριμινουμ εχει μεγαλυτερη στρατηγικη σημασια.

Μετα τους ανακοινωσε τι ειχε σκεφτει. Οι Γοτθοι επρεπε να πιστεψουν ότι οι Ρωμαιοι εχουν τεράστιο στρατο. Αν το πιστεψουν αυτό τοτε δεν θα κουνηθουν και ο στρατος θα είναι ασφαλης να βαδισει κατά του Αριμινουμ. Και φυσικα δεν θα τους πολεμησουν εκει αν χάψουν το παραμυθι οτι οι Ρωμαιοι υπερτερουν σε νουμερα. Θα σηκωθουν και θα φυγουν.

Ετσι εστειλε 1000 ανδρες να στρατοπεδευσουν κοντα στο Αυξιμον. Σκοπος τους ηταν να καθηλώσουν τη φρουρα της πολης εκει. Σε καμια περιπτωση δεν επρεπε να εμπλακουν σε μάχη εκτος μονο για αυτοαμυνα.

Μια άλλη μεγάλη δυναμη υπο τους Στρατηγους Ιλντιγκερ, Ηρωδιανο, Ουλιαρις και τον Ναρση (αδελφο του Αρατιου όχι τον αλλον) θα επιβιβαζοταν στον στόλο και θα επλεε κοντα στο Αριμινουμ.

Δεν θα αποβιβαζοταν όμως κοντα στην πολη παρα μονο όταν θα εβλεπαν και τις υπολοιπες Ρωμαικες μοναδες να ερχονται.

Μια τριτη μεγάλη δυναμη υπο τον Στρατηγο Μαρτινο θα κινουνταν βορεια από τον παραλιακο δρομο και κάθε βράδυ θα αναβαν τουλαχιστον τριπλασιες η τετραπλασιες φωτιες από οσες κανονικα θα χρειαζονταν για να τις βλεπουν οι Γοτθοι και να νομιζουν ότι προκειται για τεράστιο στρατο.

Τελος ο Βελισσάριος με τον Ναρση τον Ευνουχο και τον υπολοιπο στρατο θα επαιρναν τον ορεινο δρομο μεσω Ουρβισάλια ετσι ώστε να βγουν στο Αριμινουμ από την αντιθετη κατευθυνση από ότι ο υπολοιπος στρατος για να αιφνιδιασουν τους Γοτθους.

Ο Βελισσάριος ηξερε ότι οι Γοτθοι εχουν μεγαλυτερο στρατο από το δικο του και για αυτό δεν ηθελε να δωσει παραδοσιακη μάχη.
Ετσι αν οι Γοτθοι εβλεπαν 3 διαφορετικους στρατους αγνωστου μεγέθους και τον ένα από αυτους να φαινεται εικονικα τριπλάσιος η τετραπλασιος από ότι είναι στην πραγματικοτητα το πιο πιθανο είναι ότι θα τρομαζαν και θα εφευγαν.

Ετσι ξεκινησαν αφου ελαβε ο καθενας τις εντολες του. Ο Βελισσάριος κινηθηκε γρηγορα στον ορεινο δρόμο και ενώ βρισκόταν σε αποσταση 1 ημερας πορεια από το Αριμινουμ ξαφνικα επεσε πανω σε ένα Γοτθικο αποσπασμα.

Επακολουθησε μάχη και οι Γοτθοι σχεδον εξοντώθηκαν ενώ οσοι γλιτωσαν κρυφτηκαν στο βουνο μεχρι να πεσει η νυχτα.
Αργα τη νυχτα με την καλυψη του σκοταδιου και τον Βελισσάριο να κανει τα στραβα ματια (αυτή η τυχαια συμπλοκη εξυπηρετουσε το σχεδιο του καθως οι επιζησαντες ηταν σιγουρος ότι θα υπερέβαλλαν για το μεγεθος του Ρωμαικου στρατου. Και ειχε δικιο) οι Γοτθοι που κρυβονταν δραπετευσαν και πηγαν στο Γοτθικο στρατοπεδο στο Αριμινουμ.

Εκει ανεφεραν στον Ουιτιγη πως ενας τεράστιος Ρωμαικος στρατος ερχεται κατά πανω από το βορρα και πως είναι τοσο ισχυρος που εξοντωσαν το αποσπασμα τους σε λιγα λεπτα της ωρας.

Ο Ουιτιγης δεν καμφθηκε από αυτό όμως και εδωσε εντολες να προετοιμαστουν για μαχη.

Όμως μετα από λιγο αρχισαν να καταφθάνουν οι ανιχνευτες από τον παραλιακο δρόμο και να αναφέρουν πως ενας τεράστιος Ρωμαικος στρατος ερχεται από τον νοτο και αυτή τη στιγμη βρισκεται 60 Στάδια ανατολικα τους (12 χλμ).

Ο Ουιτιγης τους ρωτησε αν είναι σιγουροι για αυτό που ειδαν και αυτοι του απαντησαν πως οι φωτιες που μέτρησαν μεσα στη νυχτα αντιστοιχουν σε τουλαχιστον στρατο 20000 ανδρων αν όχι παραπανω.

Οι Γοτθοι αρχισαν να φοβουνται ότι τους εχουν περικυκλωσει και ο φοβος του αυτος εγινε πανικος όταν το πρωι ειδαν εξω από τις ακτές τον Ρωμαικο στόλο να μεταφέρει κι έναν τριτο στρατο εναντιον τους. Οι Ρωμαιοι στρατιωτες πανω στα πλοια φωναζαν και χτυπουσαν τις ασπιδες τους κανοντας τοσο θορυβο που οι Γοτθοι πιστεψαν οτι ειναι παρα πολλοι.

Ο Ουιτιγης δεν εκατσε να περιμένει. Θα μπορουσε να αμυνθει απεναντι σε ενα μεγάλο στρατο. Αλλα απεναντι σε 3 τεραστιους στρατους που τον εχουν περικυκλωσει? Δεν υπηρχε περιπτωση να επιβιωσει.

Διέταξε να διαλυσουν το στρατοπεδο να μαζεψουν τα πράγματα τους και να γυρισουν πισω στη Ραβέννα. Ο Ουιτιγης μολις ειχε φαει αμασητη την μπλοφα του Βελισσάριου.

Μολις εφυγαν οι Γοτθοι εκανε την εμφανιση του ο Βελισσάριος ο οποιος συναντηθηκε με τον Ιωάννη εξω από το Αριμινουμ ο οποιος ειχε τα χάλια του. Ηταν υπερβολικα χλωμος και αδυνατισμένος τοσο πολύ που ειχε κολλησει το πετσι του πανω στα κοκκαλα του.

Η ολη στρατηγικη του Βελισσάριου ηταν ένα ρισκο αλλα με βαση την εμπειρια του ειχε μαντεψει σωστα τις αντιδράσεις του εχθου. Ειχε αναγκάσει έναν υπερτερο αριθμητικα στρατο να υποχωρησει χωρις να ανοιξει μυτη.

Συνεχίζεται...