Διάφορα Θέματα και Ιστορίες

[Ζαποτέκος]

Γραφές εικονογραφικές – ιδεογραφικές :
Αζτεκική ( Νάχουατλ ) , Μιστεκική , Μάγια , Ιερογλυφική των Μίκμακ

Γραφές λεξισυλλαβικές – λογογραφικές :
Aιγυπτιακή ιερογλυφική , Σουμεριακή σφηνοειδής , Ακκαδική σφηνοειδής , Κινεζική Ιερογλυφική , Χεττιτική σφηνοειδής , Λουβική Ιερογλυφική , Πρωτοελαμιτικό σφηνοειδές συλλαβάριο , Ινδική Γραφή Χαράππα , Λουβική σφηνοειδής

Γραφές συλλαβικές :
Γραμμική Α΄, Γραμμική Β΄ , Κυπρομινωικό συλλαβάριο , Χουρριτικό σφηνοειδές συλλαβάριο , Κυπριακό συλλαβάριο , συλλαβάριο των Τσερόκι , Ιαπωνικό συλλαβάριο

Γραφές ημισυλλαβικές – ημιαλφαβητικές :
Παλαιό περσικό σφηνοειδές συλλαβάριο , ταρτησσιανό αλφάβητο , ιβηρικό αλφάβητο , κελτιβηρικό αλφάβητο

Γραφές ημιαλφαβητικές – ατελή αλφάβητα :
ουγκαριτικό σφηνοειδές συλλαβάριο , φοινικικό αλφάβητο , παλαιό εβραϊκό αλφάβητο , σαμαρειτικό αλφάβητο , χαναανιτικό αλφάβητο , συριακό αλφάβητο , νεοεβραϊκό αλφάβητο , πρωτοχαννανιτικό αλφάβητο , αραβικό αλφάβητο , σαβαϊκό αλφάβητο , αραμαϊκό αλφάβητο , μεσαιωνική περσική γραφή παχλαβί , σογδιανό αλφάβητο , ναβαταιικό αλφάβητο , μανιχαϊκό αλφάβητο , γραφή Τουαρέγκ , αλφάβητα που προήλθαν απ’ το αραμαϊκό και το αραβικό ( βελουχικό , πάστο , περσικό , κουρδικό , ουιγουρικό, αζερικό , παντζάμπι , κασμιρικό , σίντι , ούρντου ).

Αληθινά αλφάβητα :
ελληνικό , λατινικό , αρμενικό , κοπτικό , καυκασιανά , γεωργιανό , νεότερο ινδικό , αιθιοπικό , γλαγολιτικό , κυριλλικό , γοτθικό , ρουνικό , σομαλικό , αβεστικό , κορεατικό , αλφάβητα που προήλθαν απ’ το αραμαϊκό ( μαντσού , παλαιά τουρκική γραφή , μογγολικό ).

Υπάρχουν και άλλες κατατάξεις.
Επίσης για τις γραφές που δεν έχουν διαβαστεί επαρκώς ή καθόλου δεν μπορούμε να είμαστε 100 % σίγουροι ( Συλλαβάριο/Ψευδοϊερογλυφική της Βύβλου , Κρητική Ιερογλυφική , Δίσκος της Φαιστού , Γραμμική Α΄, Ολμεκική , Μιστεκική , Ζαποτεκική , Πρωτοελαμιτική , Συλλαβάριο της Νήσου Πάσχα , Ινδική Γραφή Χαράππα , Πρωτοσιναϊτική/Σιναϊτική Γραφή κ.α. ) .
Ο δίσκος της Φαιστού ίσως να μην είναι καν γραφή.
Ομοίως οι «επιγραφές» στα Νησιά του Πάσχα.

Πηγές : wiki , Π-Λ-Μπ

[Ζαποτέκος]

Πόλεμος της Ανεξαρτησίας της Αλγερίας ( 1954 - 1962 ) : Το 1945 , Αλγερινοί , σε διάφορες πόλεις της Αλγερίας ( Αλγέρι , Οράν , Σετίφ κ.α. ) , εξεγείρονται κατά των Γάλλων αποικιοκρατών. Πολλοί Γάλλοι σφαγιάζονται και οι Γάλλοι απαντούν με χειρότερα αντίποινα που προκαλούν τον θάνατο σε 10.000 - 50.000 Αλγερινούς. Το 1946 - 1953 οι Αλγερινοί οργάνωναν την επανάστασή τους , η οποία ξεσπά το 1954 και εξαπλώνεται σε όλη την χώρα. Συνολικά στην Αλγερία οι γαλλικές δυνάμεις φτάνουν τις 400.000 και βγαίνουν νικήτριες. Όμως η διάθεση των μητροπολιτικών Γάλλων και του Ντε Γκωλ είναι η Αλγερία να αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Το 1958 ο Ντε Γκωλ διακηρύσσει την ισότητα όλων των κατοίκων της Αλγερίας και δεν δίνει καμιά υπόσχεση πως η Αλγερία θα παραμείνει γαλλική. Το 1962 η χώρα αποκτά την ανεξαρτησία της. Τότε, γύρω στις 950.000 Ευρωπαίοι άποικοι εγκαταλείπουν την χώρα αφήνοντας πίσω τις περιουσίες τους.

Σετίφ : ( ή Στιφ ) Πόλη της Αλγερίας. Το 1945 οι Αλγερινοί κάτοικοι της πόλης εξεγέρθηκαν και έσφαξαν 100 Ευρωπαίους. Σε αντίποινα οι Γάλλοι έσφαξαν 6.000 - 8.000 Αλγερινούς.

Χαρκίς : Aλγερινοί μουσουλμάνοι που υπηρετούσαν τον γαλλικό στρατό. Ήταν περίπου 80.000. Μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας ( 1962 ) οι επαναστάτες έσφαξαν χιλιάδες χαρκίς και τις οικογένειές τους. Συνολικά οι νεκροί υπολογίζονται σε πάνω από 100.000 άνδρες , γυναίκες και παιδιά .

20/8/1955 : Στις πόλεις Φιλιπβίλ και Κωνσταντίνα οι Αλγερινοί επαναστάτες σφάζουν 123 Ευρωπαίους και Αλγερινούς , μεταξύ των οποίων ήταν βρέφη και παιδιά.

[Ζαποτέκος]

100 χρόνια βενιζελικών παρακολουθήσεων πολιτικών αρχηγών: Το παράδειγμα των σημειωμάτων του Α΄ Σώματος Στρατού (17 - 29 Ιανουαρίου 1927)
γράφει εκτάκτως ο Ιωάννης Β. Δασκαρόλης
https://www.istorikathemata.com/2022/08 ... -1927.html

Πρόλογος – Ο σχηματισμός της Οικουμενικής κυβέρνησης με την συμμετοχή του ΛΚ

Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926 αποτέλεσαν την πρώτη πολιτική ομαλοποίηση της Χώρας μετά από την πολιτειακή αλλαγή του 1924 και μια τετραετία στρατιωτικών κινημάτων, προνουντσιαμέντων και έντονης εμπλοκής του στρατού στην πολιτική ζωή. Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε μια εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη ισοπαλία μεταξύ βενιζελικών και αντιβενιζελικών κομμάτων λόγω της απλής αναλογικής που χρησιμοποιήθηκε ως εκλογικό σύστημα. Η κρίσιμη κατάσταση των δημοσιονομικών μεγεθών του κράτους και η έντονη λαϊκή επιθυμία σχεδόν εξανάγκασε όλα τα κόμματα να σχηματίσουν Οικουμενική Κυβέρνηση στις 4 Δεκεμβρίου 1926 με πρωθυπουργό τον κοινής αποδοχής Αλέξανδρο Ζαΐμη.


Αναμφίβολα η πλέον σημαντική συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν αυτή του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ), του οποίου ο αρχηγός Παναγής Τσαλδάρης δεν είχε αναγνωρίσει επισήμως την Αβασίλευτη Δημοκρατία, ενώ στέγαζε τα πλέον αδιάλλακτα στοιχεία του αντιβενιζελισμού. Η συμμετοχή του ΛΚ στην κυβέρνηση ήταν απαραίτητη για τους βενιζελικούς ώστε να παρουσιαστεί στο εξωτερικό ένα αρραγές πολιτικό μέτωπο και να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος την διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων. Από την άλλη όμως έπρεπε να δοθούν πολιτικά ανταλλάγματα προς τον αντιβενιζελισμό (διορισμοί αντιβενιζελικών στη δημόσια διοίκηση, λύση του εκκρεμούς αποτακτικού ζητήματος) χωρίς να εξεγερθεί ο βενιζελισμός και το σώμα των βενιζελικών αξιωματικών. Από την άλλη, τόσο οι βουλευτές όσο και οι υπουργοί του ΛΚ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση, αλλά κατεξοχήν ο αντιβενιζελικός Τύπος, αντιμετώπιζαν την κυβέρνηση με καχυποψία και αρνητική προδιάθεση.


Η διαρροή των απόρρητων δελτίων πληροφοριών του Α΄ Σώματος Στρατού και το ξέσπασμα πολιτικής κρίσης (16 – 18 Ιανουαρίου 1927).

Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 16 Ιανουαρίου διέρρευσαν από την Καθημερινή δύο σημειώματα εμπιστευτικών πληροφοριών του Α΄ Σώματος Στρατού που έφεραν την υπογραφή του ταγματάρχη Ιωάννη Θεοδοσόπουλου διευθυντή του ΙΙ Επιτελικού Γραφείου, για ύποπτες αντικαθεστωτικές κινήσεις από τους αντιβενιζελικούς υπουργούς Παναγή Τσαλδάρη, Ιωάννη Μεταξά και Γεώργιο Μερκούρη. Τα δύο σημειώματα είχαν συνταχθεί στις 29 Δεκεμβρίου 1926, αφού οι αντιβενιζελικοί υπουργοί είχαν ήδη αναλάβει τα υπουργικά τους καθήκοντα και κοινοποιήθηκαν σε στρατιωτικές φρουρές σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε βενιζελικούς αξιωματικούς. Ο συντάκτης τους ταγματάρχης Ι. Θεοδοσόπουλος ήταν φανατικός βενιζελικός αξιωματικός και είχε υπηρετήσει πιστά την δικτατορία του Παγκάλου από διάφορες θέσεις ευθύνης.

Τα σημειώματα όμως ήταν ψευδή σε επίπεδο ανοησίας, καθώς περιέγραφαν τον μετριοπαθή και νομιμόφρονα Τσαλδάρη να προετοιμάζει κίνημα στηριζόμενος σε αντιβενιζελικούς απότακτους αξιωματικούς με τους οποίους βρισκόταν σε επαφή, ενώ και ο Μεταξάς που είχε αναγνωρίσει το αβασίλευτο πολίτευμα στηρίζοντας το πολιτικό του μέλλον σε αυτό, υποτίθεται ότι ετοίμαζε κίνημα στηριζόμενος στον βενιζελικό απόστρατο Παπούλα και στον παγκαλικό Κολιαλέξη. Τα σημειώματα ενέπλεκαν εν ενεργεία και απόστρατους αντιβενιζελικούς αξιωματικούς ως δήθεν μυημένους στο κίνημα, ως δήθεν υπογράφοντες στρατιωτικό πρωτόκολλο, ενώ περιέγραφαν λεπτομερώς συνωμοτικές συναντήσεις τους σε σπίτια αλλά και ταβέρνες. Και όλα αυτά, όχι την προηγούμενη περίοδο που ο αντιβενιζελισμός ήταν εκτός κοινοβουλίου, αλλά μετά από εθνικές εκλογές και αφού οι δύο πολιτικοί αρχηγοί είχαν αναλάβει τα καθήκοντά τους στην Οικουμενική κυβέρνηση!



Ο Τσαλδάρης διέψευσε με οργή το περιεχόμενο και τις πληροφορίες που περιέχονταν στα σημειώματα, αλλά το γεγονός πήρε διαστάσεις στον αντιβενιζελικό Τύπο καθώς θεωρήθηκε ότι αποδείκνυε την ανεντιμότητα των βενιζελικών στην κυβερνητική συνεργασία που εκτυλισσόταν. Εύλογα θεωρήθηκε από τους αντιβενιζελικούς και ως ένδειξη της παραμένουσας ισχύος της βενιζελικής στρατοκρατίας. Επίσης η δημοσίευση των σημειωμάτων δημιουργούσαν ένα θέμα μείζονος τάξης, καθώς φανερωνόταν εμμέσως ότι οι υποτυπώδεις μυστικές υπηρεσίες του κράτους παρακολουθούσαν στενά τις κινήσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης. Το εξόφθαλμα ψευδές περιεχόμενο των σημειωμάτων έμοιαζε να είναι μια χαλκευμένη συνομωσία βενιζελικών αξιωματικών για να βρουν δικαιολογία να επέμβουν εκ νέου στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, εμποδίζοντας την ομαλοποίηση και την λύση του αποτακτικού. Επίσης ο αντιβενιζελικός Τύπος τόνισε ότι ο ταγματάρχης Θεοδοσόπουλος δεν είχε την δύναμη να προβεί στις ενέργειες αυτές αν δεν είχε την προτροπή ή τουλάχιστον την κάλυψη του διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, υποστράτηγου Κωνσταντίνου Μανέτα.

Η κορύφωση της κυβερνητικής κρίσης και η απειλούμενη πτώση της Οικουμενικής Κυβέρνησης (19-27 Ιανουαρίου 1927)

Ο Καφαντάρης προσπάθησε με δηλώσεις του να υποβαθμίσει το θέμα, αλλά ο αδιάλλακτος αντιβενιζελικός Τύπος μιλούσε για χτυπήματα που δέχθηκε στο πρόσωπο ο Τσαλδάρης και μιλούσε για ταπείνωση του και για υπουργούς του που επέτρεπαν τον διασυρμό και τον εξευτελισμό του. Τελικά το ζήτημα προκάλεσε σοβαρή κυβερνητική κρίση, καθώς ο Τσαλδάρης, μετά από έντονες πιέσεις που δέχθηκε εσωτερικά από το κόμμα του, απαίτησε την αποστράτευση του βενιζελικού διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού Κωνσταντίνου Μανέτα ενώ ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας του ΛΚ Γεώργιος Μερκούρης απείλησε με παραίτηση. Αλλά και οι βουλευτές των Ελευθεροφρόνων που δεν ήθελαν να χάσουν έδαφος εντός του αντιβενιζελισμού στήριξαν σε πρώτο χρόνο την παροχή ικανοποίησης, πιέζοντας φορτικά τον Μεταξά να μην υποχωρήσει. Ο ίδιος ο Μεταξάς θεωρούσε ότι το ζήτημα ήταν ασήμαντο αλλά έδωσε ευκαιρία στην αδιάλλακτη πτέρυγα των αντιβενιζελικών να δημοκοπήσει. Την επομένη το ΛΚ προσήλθε με νέες απαιτήσεις ζητώντας την παραίτηση του βενιζελικού Υπουργού Στρατιωτικών Αλέξανδρου Μαζαράκη ως υπεύθυνου προϊστάμενου για το ολίσθημα των σημειωμάτων και την απομάκρυνση του Συντάγματος Κρητών από την Αθήνα, καθώς αποτελούσε εστία αντιπειθαρχικής συμπεριφοράς.


Οι δικαιολογίες του Α΄ Σώματος Στρατού για τα σημειώματα δεν έμοιαζαν επαρκείς, ενώ ακόμη χειρότερα, ο διοικητής του Μανέτας δήλωσε σε πρώτο χρόνο ότι δεν θα προέβαινε σε καμία ενέργεια εις βάρος των συντακτών των εγγράφων. Οι Καφαντάρης, Μιχαλακόπουλος και Παπαναστασίου επεδίωξαν να μην υπάρξουν διοικητικές κυρώσεις εναντίον του Μανέτα, ενώ ο Μαζαράκης διαβεβαίωσε ότι το Τμήμα Γραφείου Πληροφοριών είχε ήδη διαλυθεί και οι αξιωματικοί που το στελέχωναν είχαν μετατεθεί. Για να διευθετηθεί το ζήτημα ο Μανέτας απομάκρυνε τον Θεοδόσοπουλο από το Α΄ Σώμα Στρατού στο Φρουραρχείο Πειραιώς, χωρίς όμως να ικανοποιηθούν οι αντιβενιζελικοί που θεωρούσαν την τιμωρία αυτή ως ασήμαντη. Οι βουλευτές του ΛΚ κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή για το ζήτημα αλλά η σχετική συζήτηση αναβλήθηκε με παρέμβαση του Καφαντάρη. Στη συνέχεια οι βουλευτές του ΛΚ διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την αναβολή, παρά το γεγονός ότι την στήριξε ακόμη και ο αρχηγός τους Π. Τσαλδάρης. Οι βουλευτές του ΛΚ δεν ικανοποιούνταν από τον συμβιβασμό που προκρινόταν ώστε να διασωθεί η Οικουμενική, ενώ σε κλειστή σύσκεψή τους με τον Τσαλδάρη, ο Σαγιάς πρότεινε ανοιχτά την αποχώρηση του κόμματος από την Οικουμενική Κυβέρνηση.

Η διευθέτηση της κρίσης και ο τελικός συμβιβασμός με την προσωρινή απομάκρυνση Μανέτα (28-29 Ιανουαρίου 1927)

Η πολιτική κρίση σοβούσε για δέκα ημέρες με δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και συνεχή σχετικά δημοσιεύματα στον Τύπο, αλλά ήδη όμως ακούγονταν απόψεις και εντός του ΛΚ να μην πέσει η Οικουμενική Κυβέρνηση για τα σημειώματα, καθώς αυτό θα δυσαρεστούσε την κοινή γνώμη και όλο το πολιτικό κόστος θα το εισέπραττε το ΛΚ. Ο Μεταξάς εργαζόταν πυρετωδώς για ένα συμβιβασμό ενώ σε συνάντησή τους πρότεινε στον Τσαλδάρη να μην επιμείνει στην τιμωρία του Μανέτα για να μην πέσει η κυβέρνηση. Η κρίση εκτονώθηκε στην συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 28ης Ιανουαρίου χάρις σε συμβιβαστική πρόταση του Μεταξά, σύμφωνα με την οποία αφαιρέθηκε για ένα μήνα από τον Μανέτα η διοίκηση του Α΄ Σώματος Στρατού, κάτι που πάντως θεωρήθηκε από τον αντιβενιζελικό Τύπο ως πολιτική νίκη της επιμονής του Τσαλδάρη και όχι ως επιτυχή συμβιβαστικό ελιγμό του Μεταξά.

Επίσης η κυβέρνηση αποφάσισε ομόφωνα να διεξαχθούν ανακρίσεις στην αρμόδια υπηρεσία και στους αξιωματικούς που συμμετείχαν στην σύνταξη των δελτίων πληροφοριών. Πάντως ο αντιβενιζελικός Τύπος κατήγγειλε ότι οι σχετικές ανακρίσεις που διεξήχθησαν από τον υποστράτηγο Ζαφείριο Παπαθανασίου γνωστό βενιζελικό αξιωματικό ήταν προσχηματικές, αφού όσοι ανακρίνονταν δεν έδιναν όρκο, ενώ δεν τηρούνταν καν πρακτικά. Στις ανακρίσεις όσοι αξιωματικοί προσέρχονταν επέμειναν ότι δεν υπήρχε τίποτε αντικανονικό στα σημειώματα, αλλά αυτά είχαν συνταχθεί βάσει των στρατιωτικών κανονισμών. Ο Θεοδοσόπουλος περιέγραψε τον ρόλο του στη σύνταξη των σημειωμάτων ως καθαρά διεκπεραιωτικό, αφού έλαβε τις πληροφορίες από διάφορες υπηρεσίες και τις συνέταξε σε ένα απόρρητο σημείωμα το οποίο διακίνησε βάσει του κανονισμού, ενώ δεν είχε καμμία υποχρέωση να διασταυρώσει το περιεχόμενό τους.

Από τα υπάρχοντα στοιχεία είναι σαφές ότι οι βενιζελικοί πολιτικοί αρχηγοί δεν είχαν εμπλοκή στην δράση των υποτυπωδών μυστικών υπηρεσιών του Στρατού, ούτε και στη σύνταξη των σημειωμάτων. Αντίθετα η δημοσίευσή των σημειωμάτων τους έφερε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, καθώς τους παρουσίασε ως ανήμπορους να επιβληθούν στους βενιζελικούς αξιωματικούς, κρίσιμο πολιτικό ζητούμενο για την εποχή εκείνη που ήταν και ευρύτερη λαϊκή απαίτηση.


Συμπέρασμα

Τα σημειώματα του Α΄ Σώματος Στρατού φαίνεται από τις υπάρχουσες ενδείξεις να ήταν μάλλον μια σχετικά ανώδυνη προβοκάτσια των βενιζελικών αξιωματικών, ενδεικτική όμως των διαθέσεών τους, καθώς είχαν δυσαρεστηθεί από την μελετούμενη λύση του αποτακτικού και την πιθανή επαναφορά αντιβενιζελικών αξιωματικών στο στράτευμα. Πρόσθετη απόδειξη αυτού, αποτελεί και το τελικό πόρισμα των ανακρίσεων του υποστράτηγου Παπαθανασίου. Εκτός από την εξόφθαλμη προσπάθεια συγκάλυψης, καθώς ουσιαστικά αθώωνε όλους τους εμπλεκομένους ως δήθεν εύπιστους και παρασυρόμενους από φήμες, το πόρισμα έφτανε στο σημείο να προβαίνει σε πολιτικές φανερά αντιπειθαρχικές τοποθετήσεις, αναφέροντας ότι η αναταραχή στο Στρατό προερχόταν από το εκκρεμές του πολιτειακού ζητήματος, η οποία μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε επικίνδυνα απρόοπτα.

[Jimmy81]

Η ιστορία του ατμόπλοιου “Κουρτουλούς” που έφερνε ανθρωπιστική βοήθεια από την Τουρκία στην Ελλάδα κατά τη Γερμανική Κατοχή

«Έρχεται το Κουρτουλούς, έρχεται το Κουρτουλούς!». Εκείνο το πρωινό της
13ης Οκτωβρίου του 1941 οι Αθηναίοι κατέκλυσαν το λιμάνι του Πειραιά
εξαντλημένοι από την πείνα, εξαντλημένοι από την Κατοχή. Ανεμίζοντας τουρκικές
σημαίες περίμεναν το Κουρτουλούς, το πλοίο που έφτανε από την Τουρκία γεμάτο
τρόφιμα.

(Η αφίσα του ντοκιμαντέρ «Κουρτουλούς: Το πλοίο που μετέφερε την ειρήνη» του
Ερχάν Τσεράχογλου. Πάνω και δεξιά: Η τουρκική εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» γράφει
για το τελευταίο ταξίδι του Κουρτουλούς στην Ελλάδα. Βυθίστηκε τον Ιανουάριο
του 1942 στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ενώ μετέφερε 2 χιλιάδες τόνους τρόφιμα
στους Έλληνες)



«Ίσως να είναι το μοναδικό πλοίο στην Ιστορία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ»,
αναφέρει ο Ερχάν Τσεράχογλου, ο οποίος 65 χρόνια μετά αποφάσισε να καταγράψει
την ιστορία του Κουρτουλούς σε ένα ντοκιμαντέρ, αφιερώνοντάς το στην
ελληνοτουρκική φιλία. Η πρεμιέρα έγινε την εβδομάδα που μας πέρασε στην
Κωνσταντινούπολη παρουσία υψηλών προσκεκλημένων από την Ελλάδα και την
Τουρκία. Μόνο που αμέσως μετά κάποιοι Ρωμιοί της Πόλης άρχισαν να ψιθυρίζουν
στους διαδρόμους: «Δεν ήταν ακριβώς έτσι τα γεγονότα...».

Ποιο ήταν λοιπόν το Κουρτουλούς; Ποιος το έστειλε στην Ελλάδα; Ποια ήταν η
συνεισφορά της τουρκικής κυβέρνησης και του τουρκικού λαού; Αναζητήσαμε την
ιστορία του πλοίου, που οι παλαιότεροι ακόμη το θυμούνται με το όνομά του,
καταγράφοντας την ιστορία που διηγείται ο παραγωγός του ντοκιμαντέρ.
Αναζητήσαμε όμως και τα γεγονότα όπως τα κατέγραψε στη δική του έρευνα για το
ίδιο θέμα ο Τούρκος ιστορικός και ερευνητής Ελτσίν Ματζάρ. Το Κουρτουλούς -
που στα ελληνικά θα πει «Απελευθέρωση» - ήταν το πρώτο πλοίο που προσέγγισε
τις ελληνικές ακτές όταν το 1941 ο λιμός είχε αρχίσει για τα καλά να θερίζει
ανθρώπους. Ήταν ένα τουρκικό πλοίο που επιστρατεύτηκε με τη μεσολάβηση του
Ερυθρού Σταυρού για να μεταφέρει τρόφιμα στους Έλληνες.

«Απελευθέρωση».
«Ο λιμός που μάστιζε την Ελλάδα τις μέρες της Κατοχής
ευαισθητοποίησε τον τουρκικό λαό. Ήθελε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του
για να βοηθήσει τη γείτονα χώρα. Τελικά ο Ισμέτ Ινονού υπέγραψε την απόφαση
και η Τουρκία έγινε η πρώτη χώρα που άπλωσε το χέρι της στην Ελλάδα», λέει ο
παραγωγός του ντοκιμαντέρ, εξηγώντας ότι μέχρι τον Ιανουάριο του 1942 το
Κουρτουλούς είχε κάνει τέσσερις διαδρομές μεταφέροντας συνολικά 7.100 τόνους
τρόφιμα στον ελληνικό λαό. Υλική βοήθεια προσέφεραν και ο Ερυθρός Σταυρός της
Βρετανίας καθώς και οι οργανώσεις των Ελλήνων της διασποράς στις ΗΠΑ, σύμφωνα
με τον παραγωγό του ντοκιμαντέρ. «Ασφαλώς αυτή η βοήθεια δεν ήταν αρκετή για
να λυθεί το πρόβλημα, αλλά χάρη στο Κουρτουλούς που μετατράπηκε σε μύθο ο
ελληνικός λαός έμαθε να περιμένει και να μοιράζεται τη βοήθεια που έφτανε»,
σχολιάζει ο Ερχάν Τσεράχογλου.

Ωστόσο, η έρευνα του ιστορικού Ελτσίν Ματζάρ
αποκάλυψε και άλλες λεπτομέρειες οι οποίες διηγούνται διαφορετικά την ιστορία.
Η πρωτοβουλία ήταν της συζύγου του Έλληνα πρέσβη στην Άγκυρα, η οποία τον
Νοέμβριο του 1940 ζήτησε άδεια από την τουρκική κυβέρνηση για να σταλούν
τρόφιμα στην Ελλάδα. Η Τουρκία ήταν η μόνη ουδέτερη χώρα στην περιοχή που
διέθετε σύνορα με την Ελλάδα. Η άδεια δόθηκε ένα χρόνο μετά, αφού έδωσε τη
συγκατάθεσή της και η Βρετανία η οποία είχε επιβάλει τον ναυτικό αποκλεισμό
της Ελλάδας. Σύμφωνα με την έρευνα του Ελτσίν Ματζάρ, το πρώτο φορτίο
αγοράστηκε από τις οργανώσεις της ελληνικής διασποράς στις ΗΠΑ, ενώ αργότερα
και τουρκικές επαγγελματικές ομάδες, όπως γιατροί και δημοσιογράφοι, έστειλαν
πακέτα με τρόφιμα στους Έλληνες συναδέλφους τους. Ρωμιοί της Πόλης έστειλαν
επίσης βοήθεια στους συγγενείς τους.

Ανταπόδοση.
«Στον σεισμό του 1939 στη Νοτιοανατολική Τουρκία, 700.000
Έλληνες συνεισέφεραν 2.000.000 δραχμές, τώρα είναι η σειρά μας να ξεπληρώσουμε
το ηθικό μας χρέος», έγραφε η τουρκική εφημερίδα «Βατάν». Ωστόσο η άποψη της
εφημερίδας «Ακσάμ» ήταν διαφορετική: «Αυτό είναι κάτι σαν αμερικανικό όνειρο,
γιατί οι πόροι της Τουρκίας είναι ανεπαρκείς. Μόνο οι ΗΠΑ και η Βρετανία
μπορούν να το κάνουν». Τα ταξίδια του Κουρτουλούς διακόπηκαν τον Δεκέμβριο του
1941 έπειτα από απαίτηση του τουρκικού στρατού, αλλά ξανάρχισαν τον σύντομα
έπειτα από πιέσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ προς την τουρκική κυβέρνηση.

Το τελευταίο ταξίδι
«Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συνεισφορά των τουρκικών επαγγελματικών
οργανώσεων, ωστόσο, η μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια προήλθε από την ελληνική
διασπορά», αναφέρει ο Ελτσίν Ματζάρ, επισημαίνοντας παράλληλα ότι ήταν
σημαντικό που «η τουρκική κυβέρνηση με απόφασή της είχε μετατρέψει την Τουρκία
σε κέντρο παροχής βοήθειας προς την Ελλάδα».

Το τελευταίο ταξίδι του Κουρτουλούς ήταν στις 20 Ιανουαρίου του 1942.
Βυθίστηκε καθ' οδόν προς την Ελλάδα μεταφέροντας 2.000 τόνους τρόφιμα. Αλλά
μέχρι το τέλος του πολέμου οι Έλληνες για όποιο πλοίο και να προσέγγιζε τις
ελληνικές ακτές μεταφέροντας τρόφιμα φώναζαν: «Έφτασε το Κουρτουλούς!».

(Το άρθρο είναι από το παρακάτω link)
https://www.tanea.gr/2006/09/16/world/e ... s-fwnazan/

(Πρόσθετες πληροφορίες)
https://en.wikipedia.org/wiki/SS_Kurtulu%C5%9F

Σύντομο ντοκιμαντέρ στο TRT

[Ζαποτέκος]

Φιλητάς : ( ή Φιλήτας ) . Ποιητής απ' την Κω ή την Ρόδο ( 340 - 285 π.Χ. ).

Θεόκριτος : ( 304 - 245 π.Χ. ) Έλληνας ποιητής απ' τις Συρακούσες. Έζησε στην αυλή του Πτολεμαίου Β΄ Φιλάδελφου ( 285 - 246 π.Χ. ) . Ίσως υπήρξε μαθητής του Φιλητά.

Καλλίμαχος ο Κυρηναίος : Έλληνας ποιητής απ' την Κυρήνη. Εγκαταστάθηκε στην αυλή του Πτολεμαίου Β΄ Φιλάδελφου. Έζησε γύρω στο 310 - 240 π.Χ. Εργάστηκε στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας , αν και δεν έγινε ποτέ διευθυντής , όπως υποστηριζόταν παλαιότερα.

======================================

Σκύλαξ ο Καρυανδεύς : Θαλασσοπόρος και γεωγράφος. Καταγόταν απ' τα Καρύανδα της Καρίας. Έζησε το 6ο - 5ο αι. π.Χ. Με εντολή ( 516 π.Χ. ) του βασιλιά των Περσών Δαρείου Α΄ έκανε εξερευνητικά ταξίδια στον Ινδικό Ωκεανό και την Ινδία. Έγραψε έργα.

Ψευδο-Σκύλαξ : Θαλασσοπόρος , γεωγράφος και συγγραφέας του 4ου αι. π.Χ.

Σύμφωνα με τη Σούδα :

Σκύλαξ, Καρυανδεύς [πόλις δ’ ἐστὶ τῆς Καρίας πλησίον Ἁλικαρνασσοῦ τὰ Καρύανδα], μαθηματικὸς καὶ μουσικός. Περίπλουν τῶν ἐκτὸς τῶν Ἡρακλέους στηλῶν, Τὰ κατὰ Ἡρακλείδην τὸν Μυλασσῶν βασιλέα, Γῆς περίοδον, Ἀντιγραφὴν πρὸς τὴν Πολυβίου ἱστορίαν.

There is much confusion in the present entry. The travels of Skylax of Karyanda at the behest of king Darius I are mentioned by Herodotos 4.44. He cannot, however, be the author of the Periplous tes thalasses tes oikoumenes (Circumnavigation of the Inhabited Sea) that survives under his name, since from internal evidence it must be fourth-century BC (at least in its present form); accordingly it is known as ‘Pseudo-Skylax’. The author of the response to Polybios (pi 1941) must have been later still.

https://www.cs.uky.edu/~raphael/sol/sol ... r_page=100

Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος :
Το "Ἀντιγραφὴν πρὸς τὴν Πολυβίου ἱστορίαν" αποδόθηκε εσφαλμένα από τη Σούδα στον Σκύλακα τον Καρυανδέα, ενώ το είχε γράψει νεότερος Σκύλαξ, μαθηματικός και αστρολόγος, φίλος του φιλοσόφου Παναιτίου. Για τον νεότερο αυτό Σκύλακα κάνει μνεία ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων ( Περί Μαντικής [ De divinatione ] 2,88 ). To σύγγραμμα "Τὰ κατὰ Ἡρακλείδην τὸν Μυλασσῶν βασιλέα" ήταν ιστορικού περιεχομένου και αναφερόταν στη δράση του βασιλιά Ηρακλείδη (τοῦ δὲ λόχου τούτου ἡγεμὼν ἦν Ἡρακλείδης Ἰβανώλλιος ἀνὴρ Μυλασσεύς. Ηροδ. Ε 121 ) , που βασίλευσε κατά την εποχή της εκστρατείας του Ξέρξη κατά της Ελλάδος. Άρα το έργο αυτό πρέπει να γράφηκε μετά το 480 π.Χ. Σε ό,τι αφορά το έργο με τίτλο "Γης Περίοδος" , εκφράζεται η εικασία ότι δεν επρόκειτο για σύγγραμμα, αλλά για χάρτη ο οποίος εικόνιζε τα όρια της οικουμένης. Μετά τα παραπάνω. ως γεωγραφικό έργο του Σκύλακος απομένει ο «Περίπλους».

Στο Λεξικό του ο Γιάννης Λάμψας λέει πως ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς εξερεύνησε τις ασιατικές ακτές πέρα από τον Ινδό μαζί με άλλους εξερευνητές. Αυτοί αποπειράθηκαν τον περίπλου της Λιβύης επί 30 μήνες. Φαίνεται πως περιέγραψε την εξερεύνησή του αυτή σε ένα έργο που φέρει τον τίτλο "Περίπλους" . Ο Σουίδας έχει ταυτίσει τον Σκύλακα τον Καρυανδέα με τον μεταγενέστερο Σκύλακα τον Αλικαρνασσέα, για τον οποίο ο Κικέρων γράφει πως ήταν αστρολόγος και συγγραφέας πολιτικών έργων, σύγχρονος του Παναιτίου. Αυτός ο Σκύλαξ είχε συγγράψει έναν "Περίπλου των εκτός του Ηρακλέους Στηλών" . Φαίνεται πως υπήρξε και τρίτος Σκύλαξ , γεωγράφος, που το σύγγραμμα του ήταν λακωνικό, αλλά πολύτιμο σε σαφήνεια, και πολλά αποσπάσματά του μνημονεύουν άλλοι γεωγράφοι. Αυτό γράφτηκε πριν από τον Ηρόδοτο.

[Ζαποτέκος]

Ο Ιουστινιανός , θέλοντας να βρεί συμμάχους κατά των Περσών, ήρθε σε συμφωνία με το ουννικό φύλο των Σαβείρων (κατά μια άποψη από αυτούς πήρε το όνομά της η Σιβηρία). Βασίλισσα των Σαβείρων ήταν η πανέμορφη πολεμίστρια Βώα. Ο Ιουστινιανός της έστειλε δώρα και αυτή επισκέφτηκε την Κων/πολη, όπου την υποδέχτηκαν θερμά. Η όλη ιστορία θυμίζει την επίσκεψη της βασίλισσας του Σαβά στον Σολομώντα και τον μύθο των Αμαζόνων. Βέβαια ο Ιουστινιανός και η Βώα δεν έκαναν παιδί , ενώ η βασίλισσα του Σαβά και ο Σολομών έκαναν τον Μενελίκ τον Α ΄ (ο Μενελίκ ο Β ΄ τον «διαδέχτηκε» 2800 χρόνια αργότερα. Πρέπει να είναι ρεκόρ απόστασης του Α΄ απ’τον Β΄ ) .

[Ζαποτέκος]

• Λένοραμαν Κάρολος : ( 1802 - 1859 ) Γάλλος αρχαιολόγος και θερμός φιλέλλην. Πατέρας του Φραγκίσκου Λένορμαν ( 1837 - 1883 ).
  
  Η επιθυμία του Καρόλου ήταν να ταφεί δίπλα στον Πλάτωνα στην περιοχή του Κολωνού. Έτσι το Δημοτικό Συμβούλιο ζήτησε από τον γιο Λενορμάν να ταφεί η καρδία του αρχαιολόγου στο λόφο του Κολωνού. Η καρδιά του τοποθετήθηκε σε μια μαρμάρινη λουτροφόρο υδρία που στην τυπολογία της θυμίζει αρχαίο ταφικό μνημείο, ενώ στην εμπρόσθια όψη της χαράκτηκε η κεφαλή του. Η υδρία τοποθετήθηκε πάνω σε βάθρο από πωρόλιθο και αποκαλύφτηκε από τον δήμαρχο Γεώργιο Σκούφο το 1860.
  Το μνημείο που βρίσκονταν στη κορυφή χρησιμοποιούνταν από πολλούς ως στόχος για σκοποβολή και ως αποτέλεσμα καταστράφηκε ανεπανόρθωτα. Είναι έργο του Μιχάλη Τόμπρου.
  Η σύζυγός του από ευγνωμοσύνη προς την ελληνική πολιτεία για τις τιμές που απέδωσε στο σύζυγό της χάρισε στη Βουλή των Ελλήνων ζωγραφικό πίνακα του συγγενή της Σατωβριάν, αντίγραφο του πίνακα Ζιροντέ με αφιερωτική επιγραφή.
  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE ... E%AC%CE%BD

• Μάχη του Κρεσύ : ( κωμόπολη Κρεσύ - αν - Ποντιέ της Γαλλίας, 26/8/1346 ) Σύγκρουση Άγγλων του Εδουάρδου Γ΄ και Γάλλων του Φιλίππου ΣΤ΄ κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο. Οι Άγγλοι νίκησαν εκμεταλλευόμενοι τους τοξότες τους. Ο ίδιος ο Φίλιππος ΣΤ΄ τραυματίστηκε.

• Ο Μαρτίνος Λούθηρος ( Αϊσλέμπεν Θουριγγίας 1483 - Γερμανία 1546 ) είχε πατέρα τραχύ μεταλλωρύχο και μάνα ευσεβή και προληπτική. Σπούδασε θεολογία και έγινε αυγουστιανός μοναχός παρά την θέληση του πατέρα του. Η αίρεση που δημιούργησε ( "λουθηρανισμός" ) διαδόθηκε στη Γερμανία και τη Σκανδιναβία. Πίστευε μόνο στην Αγία Γραφή, απέρριπτε την Ιερά Παράδοση και απ' τα μυστήρια δεχόταν μόνο το βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία. Κατέληξε και αντισημίτης γιατί οι Εβραίοι αρνούνταν να προσηλυτιστούν στον χριστιανισμό. Βλ. Μαρτίνος Λούθηρος: Η σφαγή στον «Πόλεμο των Χωρικών», ο αντισημιτισμός του, και το χιτλερικό «ολοκαύτωμα» των Εβραίων. Το άγνωστο πρόσωπο του ιδρυτή του Προτεσταντισμού, Λουθήρου.
  https://www.oodegr.com/oode/protestant/ ... ismos1.htm

• Κοσμάς και Δαμιανός : Αδέλφια , χριστιανοί , ιατροί και μάρτυρες. Δεν έπαριρναν χρήματα ( "αργύρια" ) κατά την εξάσκηση των ιατρικών τους καθηκόντων και γι' αυτό ονομάστηκαν "Άγιοι Ανάργυροι". Μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού. Εορτάζονται στις 17/10. Υπάρχουν άλλα δύο ζεύγη Κοσμά και Δαμιανού ( Άγιοι Ανάργυροι ) . Αυτοί που εορτάζονται την 1/7 και αυτοί που εορτάζονται την 1/11 . Το τελευταίο ζευγάρι , αυτό δηλαδή του Νοεμβρίου , καταγόταν απ' την Ασία και δεν είχε μαρτυρικό θάνατο. Πέθαναν ειρηνικά. Ένα τέταρτο ζευγάρι Αγίων Αναργύρων ήταν οι άγιοι Κύρος και Ιωάννης. Δεν είχαν δηλαδή τα ονόματα Κοσμάς και Δαμιανός. Ο Κύρος καταγόταν απ' την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης απ' την Μεσοποταμία. Δεν ήταν αδέλφια όπως οι άλλοι Ανάργυροι . Μαρτύρησαν κι αυτοί επί Διοκλητιανού και εορτάζονται στις 31/1.

• Λιβερία : Η Λιβερία ιδρύθηκε το 1822 από την Αμερικανική Αποικιακή Εταιρεία , η οποία είχε ως σκοπό τον επαναπατρισμό στην Αφρική των απελευθερωμένων μαύρων δούλων. Το όνομά της σημαίνει χώρα των ελευθέρων. Το 1847 έγινε ανεξάρτητη. Οι μαύροι που ήρθαν απ' την Αμερική , αν και ήταν μόνο το 5% του συνολικού πληθυσμού , όχι μόνο επιβλήθηκαν στους ντόπιους , αλλά τους μεταχιρίστηκαν και οι ίδιοι σαν δούλους !

• Ο σπουδαίος Γάλλος φυσικοχημικός Λαβουαζιέ Λαυρέντιος Αντώνιος ( 1743 - 1794 ) εκτελέστηκε κατά την Γαλλική Επανάσταση ως σκληρός φοροεισπράκτορας. Το 1796 αποκαταστάθηκε.

• Ο άγιος και πάπας Λέων Α΄ ο Μέγας ( 440 - 461 ) λένε πως έσωσε την Ρώμη απ' τον Αττίλα με την διπλωματία του και το θρησκευτικό του κύρος . Λιγότερο ρομαντικοί πιστεύουν πως τα παραπάνω συνδυάστηκαν με έναν λοιμό που ξέσπασε στην στρατιά του Αττίλα.

• Ο Νικολάι Λένιν ( Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνωφ, 1870 - 1924 ) ήταν τουρκομογγολικής καταγωγής απ' την πλευρά του πατέρα του και ρωσογερμανοσουηδοεβραϊκής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του.

• Φερδινάνδος Λεσ(σ)έψ : ( 1805 - 1894 ) Γάλλος μηχανικός. Το 1860 - 1869 κατασκεύασε την διώρυγα του Σουέζ. Το 1881 ανέλαβε την κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Απέτυχε όμως , χρεωκόπησε οικονομικά , δικάστηκε , φυλακίστηκε για λίγο , έχασε την διαύγεια του μυαλού του , αποφυλακίστηκε και πέθανε.

• Λίβινγκστον Ντέηβιντ : ( Λάναρκστερ Σκωτίας 1813 - Τσιτάμπο Ζάμπιας 1873 ) Σκώτος ιεραπόστολος και εξερευνητής. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Εξερεύνησε την ενδοχώρα της Αφρικής. Στο ταξίδι του 1866 - 1871 τα ίχνη του είχαν χαθεί, γι' αυτό και στάλθηκε ο αγγλικής καταγωγής Αμερικανός δημοσιογράφος και εξερευνητής Χένρυ Στάνλεϋ να τον βρει. Τον βρήκε άρρωστο και χωρίς τροφή κοντά στην Ταγκανίκα και τον χαιρέτησε με την περίφημη φράση : Ο δόκτωρ Λίβινγκστον , υποθέτω ; Ο Λίβινγκστον συνέχισε τις εξερευνήσεις του . Τον Μάιο του 1873 οι υπηρέτες του τον βρήκαν νεκρό. Η σορός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στην Αγγλία.

[Σκαρταδος 4]

Ηρόδοτος, Ιστορίαι 1.8-12: Η γυναίκα του Κανδαύλη
[8] Αυτός λοιπόν ο Κανδαύλης ερωτεύθηκε τη γυναίκα του, και ερωτευμένος μαζί της πίστευε πως η γυναίκα του είναι πολύ πιο όμορφη από όλες τις άλλες. Από μια τέτοια πίστη —γιατί ήταν ένας από τους δορυφόρους του ο Γύγης, ο γιος του Δασκύλου, που είχε κερδίσει την εύνοιά του— σ’ αυτόν λοιπόν τον Γύγη εμπιστευόταν ο Κανδαύλης τις σπουδαιότερες υποθέσεις του, και του παινούσε ξεχωριστά και την ομορφιά της γυναίκας του. Δεν πέρασε πολύς καιρός —γιατί ήταν γραμμένο του Κανδαύλη να κακοπάθει— κι έλεγε μια μέρα του Γύγη τέτοια λόγια: «Γύγη, επειδή δε νομίζω πως πείθεσαι σε όσα σου λέω για την ομορφιά της γυναίκας μου (στα αυτιά συμβαίνει οι άνθρωποι να πιστεύουν λιγότερο απ’ ότι στα μάτια), δέξου να την δεις εκείνη γυμνή». Αυτός όμως αναφώνησε κι είπε: «Κύριέ μου, τι λόγο αρρωστημένο μου λες, παρακινώντας με, την κυρά μου να την δω γυμνή; Μα από τη στιγμή που μια γυναίκα βγάζει το ρούχο της, αφήνει ακάλυπτη και την ντροπή της. Από τα παλιά χρόνια βρήκαν οι άνθρωποι γνώμες σοφές, που πρέπει να μας διδάσκουν· μια από αυτές είναι και τούτη: να κοιτάζει καθένας τη δουλειά του. Εγώ δέχομαι πως εκείνη είναι από όλες τις γυναίκες η πιο όμορφη, και σου ζητώ να μη ζητάς πράγματα άνομα».
[9] Έτσι μιλώντας πάσχιζε να το αποφύγει, από φόβο μήπως να βρει κάποιο κακό. Όμως εκείνος του απαντούσε μ’ αυτά τα λόγια: «Θάρρος, Γύγη, και μη φοβάσαι ούτε εμένα, πως ίσως θέλοντας να σε δοκιμάσω κάνω μια τέτοια πρόταση, ούτε τη γυναίκα μου, μήπως από κείνη σε βρει κάποιο κακό· γιατί εγώ θα σε βάλω μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμαστε, πίσω από το ανοιχτό θυρόφυλλο· αμέσως μετά από μένα θα έρθει και η γυναίκα μου για ύπνο. Βρίσκεται κοντά στην είσοδο ένα θρονί· πάνω σ’ αυτό βγάζοντας ένα προς ένα τα ρούχα της θα τα αποθέσει, και θα μπορέσεις με όλη σου την ησυχία να τη θαυμάσεις. Όταν από το θρονί προχωρήσει προς το κρεβάτι, και έτσι βρεθείς πίσω από την πλάτη της, κοίτα μόνος σου από κει και πέρα να μη σε δει που θα γλιστράς από την πόρτα».
[10] Ο Γύγης λοιπόν, μια και δε γινόταν να το ξεφύγει, δέχτηκε. Και ο Κανδαύλης, όταν είδε πως είναι ώρα για ύπνο, έμπασε το Γύγη στο δωμάτιο, και ύστερα αμέσως παρουσιάστηκε και η γυναίκα του. Την ώρα που μπήκε κι απόθετε τα ρούχα της, τη θαύμαζε ο Γύγης. Μόλις ωστόσο βρέθηκε πίσω από την πλάτη της, καθώς προχωρούσε η γυναίκα στο κρεβάτι, γλίστρησε να βγει έξω. Μα η γυναίκα τον είδε καλά την ώρα που ξεγλιστρούσε. Ένιωσε τι της είχε κάνει ο άνδρας της, όμως ούτε φώναξε, μ’ όλη της την ντροπή, ούτε έδειξε πως το κατάλαβε, έχοντας στο νου της να εκδικηθεί τον Κανδαύλη. Γιατί στους Λυδούς, όπως επίσης και στους άλλους βαρβάρους, είναι μεγάλη ντροπή ακόμη και έναν άντρα να τον δουν γυμνό.
[11] Τότε λοιπόν η βασίλισσα δίχως να δείξει το παραμικρό κράτησε την ψυχραιμία της. Όμως ευθύς ως ξημέρωσε, εξασφάλισε τη συμπαράσταση εκείνων των υπηρετών που τους ήξερε να της είναι πολύ πιστοί, και έστειλε να φωνάξουν το Γύγη. Και αυτός δίχως να του περάσει από το μυαλό ότι η βασίλισσα ξέρει τα πράγματα, ήρθε στην πρόσκλησή της. Γιατί συνήθιζε και πριν, κάθε φορά που εκείνη τον καλούσε, να έρχεται κοντά της. Μόλις ο Γύγης έφτασε, του μίλησε η γυναίκα έτσι: «Τώρα σου ανοίγονται δύο δρόμοι, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δύο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη γίνει και δεις του λοιπού με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη όσα δε σου επιτρέπεται. Αλλά ή εκείνος που τα μηχανεύτηκε αυτά πρέπει να αφανιστεί, ή εσύ που εμένα με είδες γυμνή κάνοντας μια πράξη άπρεπη». Ο Γύγης στην αρχή τα έχασε με τα λόγια της, ύστερα την παρακαλούσε να μην τον φέρει στην ανάγκη να κάνει μια τέτοια εκλογή. Όμως παρόλα αυτά δεν την έπειθε κι έβλεπε ότι η ανάγκη πραγματικά τον πίεζε να διαλέξει: ή να σκοτώσει τον κύριό του ή να αφήσει να τον σκοτώσουν αυτόν οι άλλοι —διαλέγει να ζήσει ο ίδιος. Τότε λοιπόν πρόσθεσε την ακόλουθη ερώτηση: «Μια και με αναγκάζεις να σκοτώσω τον αφέντη μου, κι ας μην το θέλω, πες μου να ακούσω με ποιο τρόπο θα του επιτεθούμε». Και εκείνη πήρε το λόγο και είπε: «Από το ίδιο μέρος θά ’ρθει το χτύπημα, από όπου και κείνος με έδειξε γυμνή· πάνω στον ύπνο θα τον βρει».
[12] Όταν κατέστρωσαν το σχέδιο, σα νύχτωσε (γιατί δε γινόταν πια ο Γύγης να ξεφύγει ούτε κι υπήρχε τρόπος να απαλλαγεί, αλλά έπρεπε ή τον εαυτό του να αφανίσει ή τον Κανδαύλη), ακολουθούσε στον κοιτώνα τη γυναίκα, και κείνη του έδωσε ένα μαχαίρι και τον έκρυψε πίσω από το ίδιο θυρόφυλλο. Μετά, την ώρα που ο Κανδαύλης κοιμόταν, βγήκε πίσω από την πόρτα και τον σκότωσε, και έτσι πήρε και τη γυναίκα του και τη βασιλεία του ο Γύγης. Τον θυμήθηκε και ο Αρχίλοχος ο Πάριος, που έζησε στα ίδια χρόνια, σε ένα του στίχο.

[Ζαποτέκος]

Ηρόδοτος, Ιστορίαι 1.8-12: Η γυναίκα του Κανδαύλη
[8] Αυτός λοιπόν ο Κανδαύλης ερωτεύθηκε τη γυναίκα του, και ερωτευμένος μαζί της πίστευε πως η γυναίκα του είναι πολύ πιο όμορφη από όλες τις άλλες. Από μια τέτοια πίστη —γιατί ήταν ένας από τους δορυφόρους του ο Γύγης, ο γιος του Δασκύλου, που είχε κερδίσει την εύνοιά του— σ’ αυτόν λοιπόν τον Γύγη εμπιστευόταν ο Κανδαύλης τις σπουδαιότερες υποθέσεις του, και του παινούσε ξεχωριστά και την ομορφιά της γυναίκας του. Δεν πέρασε πολύς καιρός —γιατί ήταν γραμμένο του Κανδαύλη να κακοπάθει— κι έλεγε μια μέρα του Γύγη τέτοια λόγια: «Γύγη, επειδή δε νομίζω πως πείθεσαι σε όσα σου λέω για την ομορφιά της γυναίκας μου (στα αυτιά συμβαίνει οι άνθρωποι να πιστεύουν λιγότερο απ’ ότι στα μάτια), δέξου να την δεις εκείνη γυμνή». Αυτός όμως αναφώνησε κι είπε: «Κύριέ μου, τι λόγο αρρωστημένο μου λες, παρακινώντας με, την κυρά μου να την δω γυμνή; Μα από τη στιγμή που μια γυναίκα βγάζει το ρούχο της, αφήνει ακάλυπτη και την ντροπή της. Από τα παλιά χρόνια βρήκαν οι άνθρωποι γνώμες σοφές, που πρέπει να μας διδάσκουν· μια από αυτές είναι και τούτη: να κοιτάζει καθένας τη δουλειά του. Εγώ δέχομαι πως εκείνη είναι από όλες τις γυναίκες η πιο όμορφη, και σου ζητώ να μη ζητάς πράγματα άνομα».
[9] Έτσι μιλώντας πάσχιζε να το αποφύγει, από φόβο μήπως να βρει κάποιο κακό. Όμως εκείνος του απαντούσε μ’ αυτά τα λόγια: «Θάρρος, Γύγη, και μη φοβάσαι ούτε εμένα, πως ίσως θέλοντας να σε δοκιμάσω κάνω μια τέτοια πρόταση, ούτε τη γυναίκα μου, μήπως από κείνη σε βρει κάποιο κακό· γιατί εγώ θα σε βάλω μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμαστε, πίσω από το ανοιχτό θυρόφυλλο· αμέσως μετά από μένα θα έρθει και η γυναίκα μου για ύπνο. Βρίσκεται κοντά στην είσοδο ένα θρονί· πάνω σ’ αυτό βγάζοντας ένα προς ένα τα ρούχα της θα τα αποθέσει, και θα μπορέσεις με όλη σου την ησυχία να τη θαυμάσεις. Όταν από το θρονί προχωρήσει προς το κρεβάτι, και έτσι βρεθείς πίσω από την πλάτη της, κοίτα μόνος σου από κει και πέρα να μη σε δει που θα γλιστράς από την πόρτα».
[10] Ο Γύγης λοιπόν, μια και δε γινόταν να το ξεφύγει, δέχτηκε. Και ο Κανδαύλης, όταν είδε πως είναι ώρα για ύπνο, έμπασε το Γύγη στο δωμάτιο, και ύστερα αμέσως παρουσιάστηκε και η γυναίκα του. Την ώρα που μπήκε κι απόθετε τα ρούχα της, τη θαύμαζε ο Γύγης. Μόλις ωστόσο βρέθηκε πίσω από την πλάτη της, καθώς προχωρούσε η γυναίκα στο κρεβάτι, γλίστρησε να βγει έξω. Μα η γυναίκα τον είδε καλά την ώρα που ξεγλιστρούσε. Ένιωσε τι της είχε κάνει ο άνδρας της, όμως ούτε φώναξε, μ’ όλη της την ντροπή, ούτε έδειξε πως το κατάλαβε, έχοντας στο νου της να εκδικηθεί τον Κανδαύλη. Γιατί στους Λυδούς, όπως επίσης και στους άλλους βαρβάρους, είναι μεγάλη ντροπή ακόμη και έναν άντρα να τον δουν γυμνό.
[11] Τότε λοιπόν η βασίλισσα δίχως να δείξει το παραμικρό κράτησε την ψυχραιμία της. Όμως ευθύς ως ξημέρωσε, εξασφάλισε τη συμπαράσταση εκείνων των υπηρετών που τους ήξερε να της είναι πολύ πιστοί, και έστειλε να φωνάξουν το Γύγη. Και αυτός δίχως να του περάσει από το μυαλό ότι η βασίλισσα ξέρει τα πράγματα, ήρθε στην πρόσκλησή της. Γιατί συνήθιζε και πριν, κάθε φορά που εκείνη τον καλούσε, να έρχεται κοντά της. Μόλις ο Γύγης έφτασε, του μίλησε η γυναίκα έτσι: «Τώρα σου ανοίγονται δύο δρόμοι, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δύο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη γίνει και δεις του λοιπού με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη όσα δε σου επιτρέπεται. Αλλά ή εκείνος που τα μηχανεύτηκε αυτά πρέπει να αφανιστεί, ή εσύ που εμένα με είδες γυμνή κάνοντας μια πράξη άπρεπη». Ο Γύγης στην αρχή τα έχασε με τα λόγια της, ύστερα την παρακαλούσε να μην τον φέρει στην ανάγκη να κάνει μια τέτοια εκλογή. Όμως παρόλα αυτά δεν την έπειθε κι έβλεπε ότι η ανάγκη πραγματικά τον πίεζε να διαλέξει: ή να σκοτώσει τον κύριό του ή να αφήσει να τον σκοτώσουν αυτόν οι άλλοι —διαλέγει να ζήσει ο ίδιος. Τότε λοιπόν πρόσθεσε την ακόλουθη ερώτηση: «Μια και με αναγκάζεις να σκοτώσω τον αφέντη μου, κι ας μην το θέλω, πες μου να ακούσω με ποιο τρόπο θα του επιτεθούμε». Και εκείνη πήρε το λόγο και είπε: «Από το ίδιο μέρος θά ’ρθει το χτύπημα, από όπου και κείνος με έδειξε γυμνή· πάνω στον ύπνο θα τον βρει».
[12] Όταν κατέστρωσαν το σχέδιο, σα νύχτωσε (γιατί δε γινόταν πια ο Γύγης να ξεφύγει ούτε κι υπήρχε τρόπος να απαλλαγεί, αλλά έπρεπε ή τον εαυτό του να αφανίσει ή τον Κανδαύλη), ακολουθούσε στον κοιτώνα τη γυναίκα, και κείνη του έδωσε ένα μαχαίρι και τον έκρυψε πίσω από το ίδιο θυρόφυλλο. Μετά, την ώρα που ο Κανδαύλης κοιμόταν, βγήκε πίσω από την πόρτα και τον σκότωσε, και έτσι πήρε και τη γυναίκα του και τη βασιλεία του ο Γύγης. Τον θυμήθηκε και ο Αρχίλοχος ο Πάριος, που έζησε στα ίδια χρόνια, σε ένα του στίχο.

Και μετά την πλήρωσε ο Κροίσος !

Όταν οι Λυδοί έφτασαν στους Δελφούς και είπαν ό,τι είχαν να πουν, λένε πως η Πυθία έδωσε την εξής απόκριση: Από το γραμμένο ριζικό του είναι αδύνατο να ξεφύγει ακόμη και ένας θεός. Όσο για τον Κροίσο, ξεπλήρωσε την αμαρτία του πέμπτου προγόνου του, που όντας δορυφόρος των Ηρακλειδών ακολούθησε τη δολερή συμβουλή μιας γυναίκας, και σκοτώνοντας τον κύριό του, πήρε το αξίωμά του, δίχως να του πρέπει. Μ᾽ όλη την προθυμία του Λοξία να πέσει το πάθος των Σάρδεων στα παιδιά του Κροίσου, και όχι στον ίδιο τον Κροίσο, στάθηκε αδύνατο να λυγίσουν οι Μοίρες. Όμως όσο αυτές υποχώρησαν, ο θεός το κατόρθωσε και το πρόσφερε χάρη του Κροίσου. Γιατί τρία χρόνια ανέβαλε την άλωση των Σάρδεων, και αυτό ας ξέρει ο Κροίσος, πως πιάστηκε αιχμάλωτος τρία χρόνια αργότερα απ᾽ ό,τι όριζε η μοίρα.
https://www.greek-language.gr/digitalRe ... 30&page=16

[Ζαποτέκος]

Σπερθίας και Βούλις

Στην Αθήνα και τη Σπάρτη όμως ο Ξέρξης δεν έστειλε κήρυκες για να ζητήσουν γην και ύδωρ, κι ο λόγος ήταν ο εξής: όταν την πρώτη φορά ο Δαρείος έστειλε για τον ίδιο σκοπό, οι πρώτοι αυτούς που ήρθαν να ζητήσουν τους έριξαν στο βάραθρο, κι οι δεύτεροι σε πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν αποκεί γην και ύδωρ και να τα παν στο βασιλιά τους. Γι᾽ αυτό το λόγο ο Ξέρξης δεν έστειλε ανθρώπους για να ζητήσουν. Τώρα, ποιά δυσάρεστη συνέπεια είχε για τους Αθηναίους η μεταχείριση αυτή που επιφύλαξαν στους κήρυκες, δεν είμαι σε θέση να το πω, εκτός που διαγουμίστηκε η χώρα και η πόλη τους· δεν πιστεύω όμως πως αυτή ήταν η αιτία του παθήματός τους.
Αντίθετα στους Λακεδαιμονίους ξέσπασε η μάνητα του Ταλθυβίου, του κήρυκα του Αγαμέμνονος. Γιατί στη Σπάρτη υπάρχει ναός του Ταλθυβίου, ζουν και οι απόγονοί του, οι ονομαζόμενοι Ταλθυβιάδες, που τους έχουν δοθεί ως τιμητικό προνόμιο όλες οι αποστολές κηρύκων που στέλνει η Σπάρτη. Κι ύστερ᾽ απ᾽ αυτό οι Σπαρτιάτες από τις θυσίες που έκαναν άδικα περίμεναν αίσια προμηνύματα. Κι αυτό κράτησε πολύ καιρό στην πόλη τους. Και καθώς οι Λακεδαιμόνιοι αγαναχτούσαν και το θεωρούσαν μεγάλη συμφορά, συγκαλούσαν πολλές φορές συνέλευση των πολιτών τους κι ο κήρυκας φώναζε: «Ποιός Σπαρτιάτης δέχεται με τη θέλησή του να δώσει τη ζωή του για τη Σπάρτη;», ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι απ᾽ τη φύση τους ήταν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για τη θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στη Σπάρτη. Έτσι οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν στους Πέρσες για να θανατωθούν.
Αξιοθαύμαστη στάθηκε και αυτή η τολμηρή πράξη των αντρών αυτών, αλλά κοντά σ᾽ αυτήν και τα λόγια τους. Δηλαδή, στην πορεία τους προς τα Σούσα φτάνουν στην αυλή του Υδάρνη. Κι ο Υδάρνης, Πέρσης στην καταγωγή, ήταν διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στα παραθαλάσσια της Μικράς Ασίας· αυτός τους φιλοξένησε κάνοντάς τους τραπέζι· και πάνω στο τραπέζι, τους ρώτησε: «Άνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατί δε δέχεστε να γίνετε φίλοι του βασιλιά; Νά, βλέπετε πώς ξέρει ο βασιλιάς να τιμά τους άντρες που έχουν αρετή, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα και τη θέση που κατέχω. Έτσι λοιπόν κι εσείς, αν γίνετε άνθρωποι του βασιλιά (γιατί έχει σχηματίσει τη γνώμη πως είστε άντρες με αρετή), ο καθένας σας θα μπορούσε να εξουσιάζει μια περιοχή της Ελλάδας που θα του παραχωρούσε ο βασιλιάς». Η απόκρισή τους ήταν η εξής: «Υδάρνη, η συμβουλή που μας απευθύνεις στηρίζεται σε μονόπλευρη εμπειρία· γιατί μας συμβουλεύεις για δυο πράγματα, που το ένα τους το δοκίμασες, το άλλο όμως όχι· δηλαδή γνωρίζεις πολύ καλά πώς ζουν οι δούλοι, όμως δε δοκίμασες ώς σήμερα την ελευθερία, τί άραγε να ᾽ναι, γλυκό ή όχι. Γιατί αν κάποτε τη δοκίμαζες, θα μας συμβούλευες ν᾽ αγωνιζόμαστε γι᾽ αυτήν όχι μονάχα με δόρατα, αλλά και με τσεκούρια». Αυτή την απάντηση έδωσαν στον Υδάρνη.
Κι αποκεί ανέβηκαν στα Σούσα· κι όταν παρουσιάστηκαν στο βασιλιά, πρώτα πρώτα, ενώ οι σωματοφύλακές του τους πρόσταζαν, ασκώντας βία, να πέσουν και προσκυνήσουν το βασιλιά, δε δέχτηκαν με κανένα τρόπο να το κάνουν, όσο κι αν εκείνοι τους έσπρωχναν το κεφάλι προς τα κάτω· γιατί, επέμεναν, ούτε στο νόμο τους είναι γραμμένο να προσκυνούν άνθρωπο ούτε γι᾽ αυτό ήρθαν· κι αφού με αγώνα απέφυγαν την προσκύνηση, κατόπι λένε τα εξής και με το ακόλουθο περίπου περιεχόμενο: «Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στη Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για το θάνατό τους». Είπαν αυτοί τα παραπάνω, κι ο Ξέρξης, δείχνοντας μεγαλοψυχία, είπε πως δε θα μοιάσει τους Λακεδαιμονίους· γιατί εκείνοι, σκοτώνοντας κήρυκες, καταπάτησαν αυτά που όλοι οι άνθρωποι σέβονται σα νόμο, όμως αυτός δε θα κάνει εκείνα, για τα οποία τους μέμφεται, ούτε σκοτώνοντας για εκδίκηση εκείνους θ᾽ απαλλάξει τους Λακεδαιμονίους από το κρίμα τους.
Έτσι, κι ύστερ᾽ απ᾽ αυτή την πράξη των Σπαρτιατών, σταμάτησε προς το παρόν η μάνητα του Ταλθυβίου, αν και ο Σπερθίας κι ο Βούλις γύρισαν στη Σπάρτη. Όμως, ύστερ᾽ από μεγάλο χρονικό διάστημα, αναζωπυρώθηκε, τον καιρό του πολέμου των Πελοποννησίων και των Αθηναίων, όπως λένε οι Λακεδαιμόνιοι. Εγώ όμως νά πού βλέπω, μέσα σ᾽ όλη αυτή την υπόθεση, την εντυπωσιακότερη παρέμβαση των θεών : Το ότι βέβαια η μάνητα του Ταλθυβίου έπεσε σαν κεραυνός σε αγγελιοφόρους και δε σταμάτησε πριν πάρει ικανοποίηση, είναι κάτι που το θέλει το δίκιο· όμως το να χτυπήσει τα παιδιά εκείνων που ανέβηκαν στην αυλή του βασιλιά εξαιτίας αυτής της μάνητας, τον Νικόλαο, το γιο του Βούλη, και τον Ανήριστο, το γιο του Σπερθία (αυτόν που κυρίεψε το λιμάνι Αλιείς, όπου είχαν καταφύγει οι εξορισμένοι από την Τίρυνθα, κάνοντας απόβαση με φορτηγό πλοίο γεμάτο πολεμιστές) — βλέπω λοιπόν ολοφάνερα πως στην υπόθεση αυτή έχει βάλει το χέρι του ο θεός. Δηλαδή, όταν αυτοί στάλθηκαν από τους Λακεδαιμονίους αγγελιοφόροι στην Ασία, προδόθηκαν από τον Σιτάλκη, το γιο του Τήρη, τον βασιλιά των Θρακών, κι από τον Νυμφόδωρο, το γιο του Πυθέα, Αβδηρίτη, κι αιχμαλωτίστηκαν στην περιοχή της Βισάνθης του Ελλησπόντου· κατόπι τούς πήγαν στην Αττική και τους θανάτωσαν οι Αθηναίοι, και μαζί τους και τον Κορίνθιο Αριστέα, το γιο του Αδειμάντου. Βέβαια αυτά έγιναν πολλά χρόνια μετά την εκστρατεία του βασιλιά· τώρα επιστρέφω στην εξιστόρησή μου, σε προγενέστερα γεγονότα.
( Ηρόδοτος )
https://www.greek-language.gr/digitalRe ... 0&page=177

Ο θάνατος των απογόνων του Σπερθίου και του Βούλιος όπως την περιγράφει ο Θουκυδίδης :

Στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού, ο Κορίνθιος Αριστεύς, ο Ανήριστος, ο Νικόλαος και ο Πρατόδημος —πρέσβεις των Λακεδαιμονίων—, ο Τεγεάτης Τιμαγόρας και ο Αργείος Πόλλις που δεν είχε επίσημη ιδιότητα, ξεκίνησαν για την Ασία με σκοπό να πείσουν τον Βασιλέα και χρήματα να τους δώσει και να συμπολεμήσει μαζί τους. Έφτασαν πρώτα στην Θράκη, στο βασίλειο του Σιτάλκη του Τήρεω, για να προσπαθήσουν να τον αποσπάσουν από την συμμαχία του με τους Αθηναίους και να τον πείσουν να στείλει στρατό στην Ποτίδαια, την οποία πολιορκούσαν πάντα οι Αθηναίοι. Λογάριαζαν ότι θα τους βοηθούσε να φτάσουν στον Ελλήσποντο για να συναντήσουν τον Φαρνάκη του Φαρναβάζου που θα τους εξασφάλιζε τα μέσα να πάνε στον Βασιλέα. Έτυχε, όμως, να βρίσκονται στου Σιτάλκη οι Αθηναίοι πρέσβεις Λέαρχος του Καλλιμάχου και Αμεινιάδης του Φιλήμονος που έπεισαν τον γιο του, Σάδοκο, (εκείνον που είχε πολιτογραφηθεί Αθηναίος) να τους παραδώσει τους Πελοποννησίους πρέσβεις, ώστε να μη μπορέσουν να πάνε στον Βασιλέα για να βλάψουν την πατρίδα του — αφού ήταν πια Αθηναίος. Ο Σάδοκος πείστηκε και, καθώς οι Πελοποννήσιοι πορεύονταν, διασχίζοντας την Θράκη για να πάνε να πάρουν το καράβι με το οποίο θα περνούσαν τον Ελλήσποντο, τους έπιασαν προτού επιβιβαστούν. Είχε στείλει ανθρώπους του μαζί με τον Λέαρχο και τον Αμεινιάδη με διαταγή να παραδώσουν τους Πελοποννησίους στους Αθηναίους. Αυτοί τους παραλάβαν και τους πήγαν στην Αθήνα. Όταν έφτασαν, οι Αθηναίοι φοβήθηκαν μήπως τους ξεφύγει ο Αριστεύς και τους δημιουργήσει ακόμα περισσότερες συμφορές. Ήξεραν ότι αυτός ήταν που είχε προκαλέσει την επανάσταση της Ποτίδαιας και τα άλλα γεγονότα της Θράκης. Τους σκότωσαν όλους την ίδια μέρα ρίχνοντάς τους σ᾽ ένα βάραθρο παρόλον ότι ζήτησαν ν᾽ απολογηθούν. Έκριναν πως ήταν δίκαιο να μεταχειριστούν κι εκείνοι τα ίδια μέσα που είχαν μεταχειριστεί οι Λακεδαιμόνιοι, οι οποίοι είχαν σκοτώσει και ρίξει σε γκρεμούς όσους εμπόρους Αθηναίους ή συμμάχους των Αθηναίων είχαν πιάσει σ᾽ εμπορικά καράβια γύρω από την Πελοπόννησο. Πραγματικά, οι Λακεδαιμόνιοι, στην αρχή του πολέμου, σκότωναν αδιάκριτα όσους έπιαναν στην θάλασσα, και τους συμμάχους των Αθηναίων και τους ουδετέρους.https://www.greek-language.gr/digitalRe ... 73&page=68

[Σκαρταδος 4]

. Όταν οι Λυδοί έφτασαν στους Δελφούς και είπαν ό,τι είχαν να πουν, λένε πως η Πυθία έδωσε την εξής απόκριση: Από το γραμμένο ριζικό του είναι αδύνατο να ξεφύγει ακόμη και ένας θεός. Όσο για τον Κροίσο, ξεπλήρωσε την αμαρτία του πέμπτου προγόνου του, που όντας δορυφόρος των Ηρακλειδών ακολούθησε τη δολερή συμβουλή μιας γυναίκας, και σκοτώνοντας τον κύριό του, πήρε το αξίωμά του, δίχως να του πρέπει.

Τι να εννοούσε η Πυθία λέγοντας ότι ο Γύγης ήταν δορυφόρος των Ηρακλειδών;

[Ζαποτέκος]

. Όταν οι Λυδοί έφτασαν στους Δελφούς και είπαν ό,τι είχαν να πουν, λένε πως η Πυθία έδωσε την εξής απόκριση: Από το γραμμένο ριζικό του είναι αδύνατο να ξεφύγει ακόμη και ένας θεός. Όσο για τον Κροίσο, ξεπλήρωσε την αμαρτία του πέμπτου προγόνου του, που όντας δορυφόρος των Ηρακλειδών ακολούθησε τη δολερή συμβουλή μιας γυναίκας, και σκοτώνοντας τον κύριό του, πήρε το αξίωμά του, δίχως να του πρέπει.

Τι να εννοούσε η Πυθία λέγοντας ότι ο Γύγης ήταν δορυφόρος των Ηρακλειδών;

Ο Κανδαύλης ήταν ο τελευταίος της λυδικής δυναστείας των Ηρακλειδών. Δηλαδή ο Κανδαύλης ήταν απόγονος του Ηρακλή.
Ο Γύγης ήταν τσιράκι του Κανδαύλη. Τον ανέτρεψε και ίδρυσε νέα δυναστεία.

[Σκαρταδος 4]

. Όταν οι Λυδοί έφτασαν στους Δελφούς και είπαν ό,τι είχαν να πουν, λένε πως η Πυθία έδωσε την εξής απόκριση: Από το γραμμένο ριζικό του είναι αδύνατο να ξεφύγει ακόμη και ένας θεός. Όσο για τον Κροίσο, ξεπλήρωσε την αμαρτία του πέμπτου προγόνου του, που όντας δορυφόρος των Ηρακλειδών ακολούθησε τη δολερή συμβουλή μιας γυναίκας, και σκοτώνοντας τον κύριό του, πήρε το αξίωμά του, δίχως να του πρέπει.

Τι να εννοούσε η Πυθία λέγοντας ότι ο Γύγης ήταν δορυφόρος των Ηρακλειδών;

Ο Κανδαύλης ήταν ο τελευταίος της λυδικής δυναστείας των Ηρακλειδών. Δηλαδή ο Κανδαύλης ήταν απόγονος του Ηρακλή.
Ο Γύγης ήταν τσιράκι του Κανδαύλη. Τον ανέτρεψε και ίδρυσε νέα δυναστεία.

Ναι δίκιο έχεις,με την λέξη δορυφόρο η Πυθία εννοεί τον ακόλουθο,το τσιράκι όπως λες

[Ζαποτέκος]

Μαφία : Κοινωνία κακοποιών που γεννήθηκε και κατάγεται από την Ιταλία και τη Σικελία. Η Μαφία αναπτύχθηκε στη Σικελία κατά τον Μεσαίωνα και δρούσε ως μυστική οργάνωση , η οποία αποσκοπούσε στην κατάλυση της εξουσίας διαφόρων ξένων κατακτητών ( Σαρακηνών , Νορμανδών , Ισπανών ) στο νησί. Η Μαφία όφειλε τις απαρχές της και τη στελέχωσή της στους πολλούς μικρούς ιδιωτικούς στρατούς , τους μαφίε ( mafie ) , που μισθώνονταν από γαιοκτήμονες οι οποίοι έμεναν μακριά από τη γη τους , με σκοπό την προστασία των περιουσιών τους από ληστές. Τον 18ο - 19ο αι. , τα κακοποιά στοιχεία αυτών των ιδιωτικών στρατών οργανώθηκαν , απέκτησαν ισχύ , στράφηκαν κατά των γαιοκτημόνων και κυρίευσαν πολλά φέουδα ή απέσπασαν πολλά χρήματα απ' τους γαιοκτήμονες έναντι της προστασίας της αγροτικής παραγωγής των τελευταίων. Η Μαφία επέζησε όλων των ξένων διακυβερνήσεων της Σικελίας , γιατί οι διακυβερνήσεις αυτές ήταν δεσποτικές ώστε αποξενώνονταν απ' τους κατοίκους της Σικελίας και έκαναν έτσι να φαίνεται ανεκτό το ιδιόρρυθμο σύστημα ιδιωτικής δικαιοσύνης της Μαφίας, το οποίο ρυθμιζόταν από έναν ηθικό κώδικα. Αυτός ο κώδικας ήταν βασισμένος στην ομερτά ( omerta ) , δηλαδή στην απόλυτη απαγόρευση της προσφυγής κάποιου στις επίσημες αρχές της δικαιοσύνης και της συμμετοχής του με οποιονδήποτε τρόπο στην εξιχνίαση εγκλημάτων που έγιναν κατά του ίδιου ή κατ' άλλων. Το δικαίωμα της εκδίκησης για μια αδικία ανήκε στα θύματα και στις οικογένειές τους και η παραβίαση του κώδικα σιωπής επέσυρε αντίποινα της Μαφίας. Το 1900 οι "οικογένειες" της Μαφίας που έδρευαν στα χωριά της δυτικής Σικελίας ενώθηκαν σε χαλαρή συνομοσπονδία και έλεγχαν οικονομικά την περιοχή. Απ' το 1920 , το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι σχεδόν εξάρθρωσε τη Μαφία. Καταδίκασε και φυλάκισε χιλιάδες μαφιόζους. Μετά τον Β΄Π.Π. , οι ΗΠΑνικές αρχές κατοχής απέλυσαν πολλούς μαφιόζους απ' την φυλακή και αυτοί προχώρησαν σε ανασύσταση της οργάνωσης . Εντούτοις η Μαφία παρέμεινε εξασθενημένη στις αγροτικές περιοχές της Σικελίας. Γι' αυτό η Μαφία ασχολήθηκε με βιομηχανικές και οικοδομικές δραστηριότητες στο Παλέρμο , με λαθρεμπόριο , εκβιασμούς και δολοφονίες. Το 1970 η Μαφία στο Παλέρμο αναμίχθηκε με τη μεταφορά ηρωίνης στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν αλληλοεξοντώσεις των διαφόρων οικογενειών της Μαφίας. Τον 19ο - 20ο αι. πολλοί μαφιόζοι της Σικελίας και της Ιταλίας μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και συνέχισαν εκεί την εγκληματική τους δράση. Οι Ιταλοί κακοποιοί των ΗΠΑ κατάφεραν να εκτοπίσουν τους ανταγωνιστές τους Ιρλανδούς και Εβραίους κακοποιούς. Το 1930 - 31 οι μαφιόζοι των ΗΠΑ οργανώθηκαν σε μια χαλαρή συμμαχία. Μετά την κατάργηση της ποτοαπαγόρευσης ( 1933 ) , η ΗΠΑνική Μαφία εγκατέλειψε το λαθρεμπόριο ποτών. Ασχολήθηκε με χαρτοπαιξία , απάτες , τοκογλυφία , ναρκωτικά , πορνεία , εστιατόρια , ψυχαγωγικά θεάματα , ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κ.α. Στις ΗΠΑ η ιταλο-ΗΠΑνική Μαφία υιοθέτησε την ονομασία Κόζα Νόστρα ( στα ιταλικά Cosa Nostra = δική μας υπόθεση ). Η ΗΠΑνική Μαφία αναπτύχθηκε κυρίως στη Νέα Υόρκη. Επικεφαλής κάθε οικογένειας υπήρχε ένας "μπος" ( boss ) ή "ντον" ( don ), του οποίου η εξουσία μπορούσε να αμφισβητηθεί μόνο από την επιτροπή , την οποία απάρτιζαν οι επικεφαλής των πιο ισχυρών οικογενειών της Κόζα Νόστρα. Κάθε μπος ή ντον είχε έναν υπαρχηγό / αντιπρόεδρο / αναπληρωτή διευθυντή και έναν κονσιλιέρε ( consigliere = σύμβουλος ) . O υπαρχηγός έλεγχε τους "καπορετζίμε" ( caporegime ) ή τοποτηρητές. Οι τοποτηρητές επέβλεπαν ομάδες από "στρατιώτες" . Κάθε οικογένεια ασχολούταν με τις εξής παράνομες δραστηριότητες : ναρκωτικά , χαρτοπαιξία , πορνεία , εστιατόρια , εταιρείες κ.α. Από το 1950 και μετά ο ρόλος της ιταλικής - σικελικής Μαφίας των ΗΠΑ στο οργανωμένο έγκλημα των ΗΠΑ μειώθηκε.

πηγή Π-Λ-Μπ

[taxalata xalasa]

. Η Μαφία όφειλε τις απαρχές της και τη στελέχωσή της στους πολλούς μικρούς ιδιωτικούς στρατούς , τους μαφίε ( mafie ) , που μισθώνονταν από γαιοκτήμονες οι οποίοι έμεναν μακριά από τη γη τους , με σκοπό την προστασία των περιουσιών τους από ληστές.

fio (φίο) = Fίνομαι - Γίνομαι
ma fie (μα φίε) = άσε με να είμαι
ma fia (μα φία) = άστο να γίνει

ma fio io (μα φιο ζο) = άσε με να γίνομαι εγώ