Άρα το ομόθρησκο δεν παίζει κανέναν ρόλο στην συζήτησή μας αφού το συνδέεις με το πολιτειακό. Εκτός αν με το 'θεσμική" εννοείς κάτι διαφορετικό. Όπως και να 'χει ο ίδιος ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός δεν έβλεπε κάποιο εθνοτικό κενό στους ελληνικής καταγωγής Αντιοχείς επειδή είχαν γίνει χριστιανοί. Ομοίως η χριστιανή αυτοκράτειρα Ευδοκία. Δεν το έβλεπε ούτε στον εαυτό της ούτε στους Αντιοχείς. Ομοίως ο Συνέσιος ο Κυρηναίος που δεν σταμάτησε να είναι Ηρακλείδης επειδή έγινε χριστιανός. Και γενικά κανείς δεν έχασε την εθνοτική καταγωγή του επειδή άλλαξε θρησκεία. Λέει ο Γεώργιος Μοναχός : πεπαυμένης τῶν εἰδώλων τῆς πλάνης, τῆς ἀγνοίας ὁ ζόφος ἐληλαμένος, τοῦ φωτὸς τῆς γνώσεως αἱ ἀκτῖνες τὴν οἰκουμένην ἐμπλήσασαι, Ἕλληνές τε καὶ Ῥωμαῖοι καὶ Βάρβαροι τὸν ἐσταυρωμένον θεολογοῦντες καὶ ἀντὶ τῶν πολλῶν καὶ ψευδωνύμων θεῶν τῇ Τριάδι μόνῃ λατρεύοντες, τὰ δὲ τῶν δαιμόνων τεμένη ἄρδην ἀπολλύοντες·Antigeist έγραψε: ↑12 Δεκ 2019, 22:31Το ομόθρησκον του πολυθεϊστή Ρωμαίου μέσα στους αιώνες έγκειται ακριβώς στο ότι ακολουθεί τις εκάστοτε πολυθεϊστικές θρησκευτικές μόδες που βρίσκουν θεσμική ρωμαϊκή αποδοχή, ανοχή ή υποστήριξη. Ο δε αγροίκος Αιτωλός και ο Αθηναίος που λες δεν είχαν ακριβώς την ίδια εθνοτική ταυτότητα γιατί στην κλασική εποχή υπήρχε ένας πολεοκεντρικός πανελληνισμός της αντίθεσης και όχι της σύνθεσης.Ζαποτέκος έγραψε: ↑12 Δεκ 2019, 21:58Μα αυτές τις διαφορές θα τις βρείς και στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους . Τι ομόθρησκο έχει ένας Ρωμαίος που πιστεύει στον Δία με έναν της αυτοκρατορικής περιόδου που πιστεύει στον Μίθρα ; Τι ομότροπο έχει ένας αγροίκος Αιτωλός με έναν φιλόσοφο Αθηναίο της κλασικής εποχής ; Αν οι ελληνόφωνοι Βυζαντινοί έκρυβαν από πίσω Ίσαυρους και Φρύγες προγόνους , πολλοί αρχαίοι Έλληνες έκρυβαν Κάρες , Πελασγούς, Θράκες και Σκύθες.Antigeist έγραψε: ↑12 Δεκ 2019, 21:47Ναι αλλά εδώ υπεισέρχεται ένα μεθοδολογικό πρόβλημα που έχουμε θίξει στο παρελθόν. Αρκεί το ομόγλωσσο για να είναι κάποιος αντικειμενικός/πολιτιστικός Έλληνας; Οι μεσαιωνικοί Βυζαντινοί δεν είχαν προφανώς ούτε το ομόθρησκο, ούτε ακριβώς το όμοτροπο (αλλά ήθη και νόμιμα, παρακμή αστικού βίου) ούτε ακριβώς το όμαιμο με τους γλωσσικούς τους προγόνους (ισαυρικό, λουβικό, φρυγικό κτλ. πληθυσμιακό υπόστρωμα).
Το όμαιμον εμφανίζεται όταν διαφορετικά εθνοτικά υλικά μπαίνουν σε κάποια φάση στο ίδιο ταυτοτικό μπλέντερ και ομογενοποιούνται. Πολλοί σημερινοί Έλληνες έχουν πχ. αρβανίτες προγόνους αλλά δεν θα τους είχαν εάν δεν γινόντουσαν μικτοί γάμοι ώστε να απορροφηθούν. Μέσα από τους μικτούς γάμους προκύπτει έτσι σταδιακά το όμαιμον. Ο "Ελληνας" της κλασσικής εποχής και ο "Έλληνας" της βυζαντινής εποχής δεν έχουν ένα κοινό "ελληνικό" αίμα γιατί δεν μπήκαν ποτέ στο ίδιο ελληνικό μπλέντερ. Και δεν μπήκαν γιατί ως γνωστόν οι ελληνόφωνοι δεν έφτιαξαν ποτέ ισχυρό κρατικό μόρφωμα με αντοχή στο χρόνο. Ξέρεις σε ποιο μπλέντερ μπήκαν σιγά σιγά οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί μετά την ισοπέδωση κάθε ελληνιστικού-ανατολικού εξουσιαστικού μορφώματος από την ρωμαΐδα αιχμή; Στο μπλέντερ της Ρώμης. Πολλοί μάλιστα μετανάστες στην βασιλεύουσα Ρώμη την αυτοκρατορική περίοδο προέρχονταν από λίγο ή πολύ ελληνόφωνες περιοχές.
Για το ομότροπον πάλι εστιάζεις στο πολιτειακό ( πολεοκεντρικός ). Μα δεν ζούσαν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες σε πόλεις - κράτη. Όταν ο Κλεισθένης της Κορίνθου ήθελε να παντρέψει την κόρη του κάλεσε μνηστήρες από όλο τον ελληνικό κόσμο. Κάλεσε λοιπόν και τον Άλκωνα από την χώρα των Μολοσσών. Και οι Μολοσσοί ζούσαν σε βασίλειο και όχι σε πόλη κράτος.
Για το όμαιμον δεν διαφωνώ σε αυτά που γράφεις , αλλά και πάλι δεν μπορώ να διακρίνω πώς οδηγούν σε διαφορετικό όμαιμον. Είναι σαν να λέμε πως οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας και εμείς διαφέρουμε στο όμαιμον γιατί βρεθήκαμε κάτω από διαφορετικά κρατικά μορφώματα ( Οθωμανική Αυτοκρατορία , Νεοελληνικό κράτος ).
).
H μία ταυτότητα πηγάζει από την Κωνσταντινούπολη (τη Νέα Ρώμη), η άλλη πηγάζει από την Ελλάδα. Είναι δύο ανταγωνιστικά εθνοτικά/ιστορικά αφηγήματα που όμως έχουν διαπλεχθεί τόσο πολύ που τα θεωρούμε όμοια.
