Chronicle έγραψε: ↑24 Δεκ 2019, 09:42
Όπως λέει και ο Λιουτπράνδος, στους Βυζαντινούς "εσείς είστε τόσο Γραικοί, που θεωρούμε ότι απεχθάνεστε ακόμα και το όνομα Ρωμαίοι" διότι γι' αυτούς, είναι αδιανόητο να είναι κάποιος Ρωμαίος χωρίς τα στοιχεία λατινικότητας. Και ήδη στον 9ο αιώνα οι Δυτικοί τους λένε, "εσείς δεν έχετε τίποτα το ρωμαϊκό, εμείς έχουμε ιταλικά εδάφη, λατινική γλώσσα, πρεσβυτέρα Ρώμη". Όμως το αυτί των βυζαντινών δεν ιδρώνει, και χαρακτηρίζουν "βάρβαρο" κάθε λατινικό στοιχείο, πράγμα αδιανόητο να πει κάποιος αν φέρει αντίληψη συνέχειας σπέρματος, υβρίζοντας το γένος του, τον πατέρα του.
Ωπα, πάλι μπερδεύεις τα βυζαντινά αφηγήματα, για να βγάλεις το συμπέρασμα που θέλεις. Από τις απαντήσεις των Βυζαντινών στον Λιουτπράνδο δεν προκύπτουν ύβρεις προς τους ίδιους τους αρχαίους Ρωμαίους. Αντιθέτως, φαίνεται να πίστευαν ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι χωρίστηκαν σε δύο παρακλάδια: στους ευγενείς και αυθεντικούς συνεχιστές που ίδρυσαν τη Νέα Ρώμη και στους παρακατιανούς, τα απόκληρα τέκνα, που έμειναν πίσω στη Ρώμη.
Ο Λιουπράνδος δεν λέει
"είστε τόσο Γραικοί", αλλά
"γίνατε τόσο Γραικοί". Δηλαδή ακόμα και αυτός αφήνει να εννοηθεί ότι μιλάει σε εκ καταγωγής Ρωμαίους (ευγενείς) που είχαν χάσει τη ρωμαϊκότητά τους, κατά το δυτικό αφήγημα, επειδή αλλοιώθηκαν πολιτισμικά από το λαό των Γραικών.
Υβρεολόγιο κατά των λατινικών βρίσκεις στον Μιχαήλ Γ΄, αλλά όχι στον Πορφυρογέννητο που αποκαλεί
πάτριο γλώσσα τη λατινική και καταγράφει τις λατινικές φράσεις που άδονταν στις επίσημες βυζαντινές τελετές, μέχρι την εποχή του (De Ceremoniis):
Τὰ ὑπὸ τῶν καγκελλαρίων τοῦ κοιαίστωρος ἐν ταῖς προελεύσεσι τῶν δεσποτῶν ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ ῥωμαϊστὶ ᾀδόμενα
Χριστούγεννα:
"∆ὲ Μαρίε Βέργηνε νάτους ἐτ Μάγια δ' ωριεντε κοὺμ μούνερα ἀδοράντες."
"Κρίστους, ∆έους νόστερ, κουμσέρβετ ἠμπέριουμ βέστρουμ περ μουλτουσάννος ἐτ βόνος."
Φώτα:
"Ἰῶαννες ἐν Ἰορδάνε βαπτΐζατ ∆όμηνουμ• σεκούνδουμ ἴλλουμ βόκατ δὲ τὲ βόλο."
"Κρίστους, ∆έους νόστερ, κούμσερβετ ἠμπέριουμ βέστρουμ περ μουλτοσάννος ἐτ βόνος."
Ανάσταση:
"Κοὺμ κρουκηφίξους ἐστ ἐτ σεπούλτους ἐτ τέρξια δίερρε σουρρέξιτ."
"Κρίστους, ∆έους νόστερ, κούμσερβετ ἠμπέριουμ βέστρουμ περ μουλτοσάννος ἐτ βόνος."
Ἔκθεσις τῶν λεγομένων ὑπὸ τῶν βουκαλίων
"Κωνσερβεθ ∆έους, ἠμπέρηουμ βέστρουμ."
Ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον• "Φυλάξῃ ὁ Θεὸς τὴν βασιλείαν ὑμῶν."
"Βόνα τοῦα σέμπερ."
"Τὰ ἀγαθά σου διηνεκῶς."
"Βίκτωρ σῆς σέμπερ."
"Τροπαιοῦχος ἔσῃ ἀεί."
Όπως κατά λέξη είχε γραφτεί (
http://www.oodegr.com/neopaganismos/ell ... f_9.htm#1. ):
"
η ρωμαϊκότητα που συνεχίζεται σε υπόβαθρο κυρίως ελληνικό είναι πλέον «Νεο-Ρωμαϊκή» (Νέα Ρώμη)"
Το νεορωμαϊκή όμως, δεν αρκεί αν απουσιάζει ο μέγας πυλώνας υπερηφάνειας και διαφοροποίησης στον αγώνα ανατολής-δύσης που είναι ακριβώς το "
ελληνικό υπόβαθρο".
Χωρίς τον πυλώνα του ελληνισμού μαζί με την tranlatio imperii φυσικά, που έφερε την αυτοκρατορία στα εδάφη του ελληνισμού, η ταυτότητα παραμένει λειψή διότι απουσιάζει αυτό που υπάρχει στις πηγές, ότι Ανατολή και Δύση συγκρούονται, και συγκρούονται ουσιαστικά ως ελληνορωμαϊκή και λατινορωμαϊκή ταυτότητα.
Αυτό που γράφουν οι πηγές, δεν μπορούμε να το αφαιρέσουμε. Η ρωμαϊκότητα των βυζαντινών είναι "νεο-ρωμαϊκή", όμως δεν αρκεί, διότι οι ίδιοι βυζαντινοί προσδιορίζουν τους εαυτούς τους και διαφοροποιούνται προς τους τρίτους, με βάση τρεις άξονες κύρους, που είναι η ρωμαϊκότητα, η πίστη και ο ελληνισμός.
Eξυπακούεται ότι το νεο-ρωμαϊκή συμπεριλαμβάνει τον πυλώνα του ελληνισμού. Αλλιώς δεν θα ήταν νεο-ρωμαϊκή, αλλά σκέτα ρωμαϊκή.
Αλλά η εμμονή να αναφέρεται κάθε φορά το βυζαντινό τρίπτυχο (ρωμαϊσμός-ορθοδοξία-ελληνισμός) οφείλεται στην προκατάληψη αυτών που επιλέγουν να βλέπουν τον ελληνισμό σαν διακριτή οντότητα και να μη βλέπουν ότι η βυζαντινή ταυτότητα, στην ολότητά της, ήταν μια εθνοτική ταυτότητα.
Κανείς δεν μιλάει για τριαξονική ταυτότητα αμερικανισμού (πολιτεία) - προτεσταντισμού (επικρατούν θρήσκευμα) - αγγλοσαξωνισμού (γλώσσα και πολιτισμός). Λέει απλά "αμερικανική ταυτότητα".
Όπως βλέπουμε στον Συνεχιστή, πηγές δόξας για τους βυζαντινούς αποτελούν όχι μόνο ρωμαϊκές παραδόσεις (1) αλλά και ο ελληνισμός (3), αφού οι Ρωμαίοι
θαυμάζονται από όλα τα έθνη για την ελληνική τους παιδεία η οποία αν και είναι δημιούργημα των Ελλήνων, χαρακτηρίζεται "ημετέρα" (2), όπως ακριβώς και το πάτριο έδαφος. Μάλιστα, τον ίδιο αιώνα με τον Θεόφιλο, ο Κων/νος Κύριλλος παρουσιάζει τους Βυζαντινούς ως
επινοητές και δημιουργούς της ελληνικής επιστήμης επιβεβαιώνοντας ένα ξεκάθαρο αίσθημα συνέχειας που σαφέστατα δεν πηγάζει από τη ρωμαϊκότητα:
Ο Παπαρρηγόπουλος
έχει δώσει μια ωραία περιγραφή της πρώιμης βυζαντινής ταυτότητας της Κωνσταντινούπολης (5ος αιώνας), την οποία δεν βλέπω το λόγο να μη τη χρησιμοποιήσουμε και για τις μεταγενέστερες περιόδους:
«Διότι υπήρχεν ήδη εν Κωνσταντινουπόλει εθνική τις συνείδησις ισχυρά. Η εθνική αύτη συνείδησις δεν συνεταυτίζετο, πολλού γε δει, μετά του Ελληνισμού. Δύο έτερα επεκράτουν εν αυτή γεγονότα˙ το ρωμαϊκόν κράτος και η χριστιανική πίστις. Ο Ελληνισμός μετείχε μεν ουσιωδώς αμφοτέρων τούτων των γεγονότων, αλλά καλυπτόμενος υπό του επισήμου αυτών όγκου, ήτο έτι αφανής εις τα όμματα των πολλών, οίτινες ούτε εκάλουν ούτε ενόμιζον εαυτούς έλληνας, αλλά ρωμαίους και χριστιανούς. Και ως τοιούτοι όμως, ήτοι ως οι μόνοι κάτοχοι ολοκλήρου του τότε υφισταμένου πολιτισμού, δεν ηνείχοντο να ίδωσι την εκπροσωπούσαν τον πολιτισμόν τούτον υπερτάτην αρχήν περιερχομένην εις χείρας ανδρός βαρβάρου, επήλυδος Αλανού, Γότθου ή Βανδήλου».
Έτσι μπορεί να ερμηνευτεί και η φράση του Συνεχιστή: το Γένος των Ρωμαίων, ως κάτοχος του ως τότε υφιστάμενου πολιτισμού, ήταν κληρονόμος και της ελληνικής παιδείας, για την οποία θαυμαζόταν από όλα τα έθνη.
..αφού ξεκαθαρίσαμε τη καταγωγή 
