Παρατηρητήριο αλβανών rewind: έγκλημα-εθνική ντροπή, πτώση της κυβέρνησης και Πάσχα με κομμένα κεφάλια στην Αθήνα

[Σενέκας]

Είχα διαβάσει πριν χρόνια εφημερίδες της εποχής για την υπόθεση.

Διαχρονικά συμπεράσματα για τον Τύπο και την κοινή γνώμη: αν ο εκάστοτε αλλόγλωσσος είναι ευεργέτης, επιχειρηματίας κλπ τότε είναι άξιο τέκνο της πατρίδας. Αν όμως πρόκειται για παραβατικό, κατσαπλιά κ.ο.κ. τότε δεν είναι Έλληνας.

Ισχύει, αλλά εδώ υπήρχε προφανής σκοπιμότητα. Οταν όλη η Ευρώπη μας βρίζει ως αγροίκους και κλέφτες, η λογική λύση είναι να τους σταμπάρουν ως ξένους, αλβανούς, βλάχους ή ο,τι

στην πραγματικότητα βέβαια όχι μόνο δεν ήταν αλβανόφωνοι αλλά ξεκίνησαν τη δράση του στη δική μας μεριά των συνόρων, έφυγαν πρώτη φορά για Τουρκία το 68 και επέστρεψαν λίγο πριν το Δήλεσι

[Σενέκας]

2 χρόνια πριν το Δήλεσι

Η ληστεία στο Γαρδίκι Ομιλαίων

Μια ληστεία, που συγκλόνισε την επαρχία Φθιώτιδας, ήταν η ληστεία στο Γαρδίκι Ομιλαίων. Οι eMuseumPlusλήσταρχοι αδελφοί Τάκης και Χρίστος Αρβανιτάκης απήγαγαν τον Μάρτιο του 1868 τους 27 μαθητές του Αλληλοδιδακτικού Δημοτικού Σχολείου Γαρδικίου. Οι ληστές στις 9 το πρωί μπήκαν στην αίθουσα του σχολείου, την ώρα της προσευχής, διέταξαν το δάσκαλο να πάρει το μαθητολόγιο και να βγάλει έξω τους μαθητές, στον παρακείμενο λόφο των Αγίων Θεοδώρων.

Οι γονείς των μαθητών, απασχολημένοι με τις αγροτικές τους εργασίες , δεν αντιλήφθηκαν την απαγωγή των παιδιών τους και μόνο ένας συγχωριανός τους, ο Παντελής Αλεξόπουλος, που διατηρούσε μαγαζί και χασάπικο στο χωριό και είδε το τρομερό γεγονός, έτρεξε, χτύπησε την καμπάνα του Αγίου Αθανασίου και έτσι τους ειδοποίησε. Τη στιγμή εκείνη ένας ληστής γύρισε πίσω, πυροβόλησε εναντίον του και τον τραυμάτισε σοβαρά στο πόδι.

Οι ληστές Αρβανιτάκηδες, συνεχίζοντας την πορεία τους, έφτασαν με τους μαθητές στο λόφο των Αγίων Θεοδώρων, όπου και σταμάτησαν. Εκεί διέταξαν το δάσκαλο να διαβάσει το κατάλογο των μαθητών και μαζί με ένα ληστοφυγόδικο από το Γαρδίκι, τον Μερτσιάνο, συγκέντρωσαν πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση των γονιών των μαθητών. Μετά απελευθέρωσαν το δάσκαλο και τους μαθητές, εκτός από 14 μαθητές, τους οποίους κατακράτησαν, ζητώντας λύτρα από τους γονείς τους, από 500 έως 2.000 δραχμές για κάθε παιδί, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.

Παράλληλα, οι ληστές έδωσαν στο δάσκαλο και μια επιστολή τους στην οποίαν έγραφαν «Γαρδικιώτες τα παιδιά σας τα' χουμε στα χέρια μας. Όσα γράφουμε στον κατάλογο στον καθένα για την εξαγορά, θα τα φέρετε σωστά και σε χρυσό, χωρίς να πάρει κανένας χαμπάρι. Προσέξτε, άμα αυτά που σας λέμε, μέσα σε 48 ώρες προθεσμία που σας δίνουμε , δεν γίνουν, θα σας στείλουμε τα κεφάλια των παιδιών σας να τα κάμετε πατσιά».

Οι γονείς των μαθητών επί 10 μέρες έτρεξαν σε συγγενείς και φίλους στο χωριό, αλλά και στα γύρω χωριά, ακόμα και τη Λαμία έφτασαν, για να μπορέσουν να εξοικονομήσουν τα λύτρα. Σε ένα μαθητή, τον Μπακογεώργο, επειδή του έλειπαν 100 δραχμές, οι ληστές Αρβανιτάκηδες του έκοψαν σύρριζα το αυτί και σε έναν άλλον μαθητή (δεν διασώζεται το όνομα του), που οι γονείς του δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τα λύτρα, του έκοψαν τη μύτη.


Η σφαγή των μαθητών στο Λάπατο

Οι ληστές Αρβανιτάκηδες αφού πήραν τα λύτρα άφησαν ελεύθερους όλους τους μαθητές εκτός από 2 αδέλφια, που ήταν τα παιδιά της οικογένειας Γαρδίκη, επειδή η οικογένεια αυτή συμμετείχε στην καταδίωξη των ληστοσυμμοριών. Τους μαθητές αυτούς οι ληστές τους πήραν μαζί τους και ξεκίνησαν για την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία, για να αποφύγουν την σύλληψη τους από τους Διωκτικές Αρχές. Όταν, όμως, μετά από 45 μέρες έφτασαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στο Λάπατο Δικάστρου, οι Τούρκοι δεν τους δέχτηκαν και τότε οι ληστές, «για να εκδικηθούν την οικογένεια των Γαρδικαίων έσφαξαν στο Λάπατο τα δυο παιδιά τους, μαθητές του Δημοτικού, με βάρβαρο τρόπο».

Δεν μνημονεύεται στις αναφορές των Διωκτικών Αρχών το σημείο, όπου σφάχτηκαν από τους ληστές Αρβανιτάκηδες οι 2 μαθητές, παιδιά της οικογένειας Γαρδίκη. Πιθανολογείται, ότι το σημείο αυτό μπορεί να είναι ή η Βρύση στο «Βάρκο» ή η βρύση στο «Γελαδόγρεκο» του Λάπατου, καθώς οι Βρύσες ήταν πάντοτε τα προσφιλή σημεία ανάπαυσης των ληστών.



Επίλογος

Το φαινόμενο της «ληστοκρατίας» κράτησε ένα ολόκληρο αιώνα στη χώρα μας. Ο διεθνής αντίκτυπος των σορών ληστειών στην Ελλάδα υπήρξε τρομερός. Μετά και την σύλληψη, ομηρία και τελικά τη θανάτωση, από τους λήσταρχους Αρβανιτάκηδες, ομάδας Άγγλων και Ιταλών περιηγητών στις αρχές του Απριλίου του 1870 στο Δήλεσι, γνωστή και ως «Σφαγή του Δήλεσι»... στον ευρωπαϊκό Τύπο, η Ελλάδα αναφερόταν ως «φωλέα ληστών και πειρατών», «χώρα ημιβαρβάρων», «εντροπή δια τον πολιτισμόν». Σε επίσημα κείμενα διατυπωνόταν η άποψη ότι η Ελλάδα «τίθεται εκτός του κύκλου των εξευγενισμένων κρατών» και ότι «αι ληστείαι συμφωνούνται εν Αθήναις, ένθα και διανέμονται τα χρήματα». Η αγγλική κυβέρνηση τότε χαρακτήριζε την ελληνική κοινωνία ανάξια για οποιαδήποτε υποστήριξη.



https://elsito.gr/index.php/history/item/575-gardiki