Η Β΄«Νίκη» των «Γαλιλαίων» κατά των «Αθηναίων»: Σήμερα η Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών η οποία είναι αφιερωμένη στον [Άγιο] Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, και τον θρίαμβο του Παλαμισμού κατά του ελληνισμού. Σε μία συζήτηση με τίτλο «Ήταν το Βυζάντιο ελληνικό;» δεν θα μπορούσαν να λείπουν εξ ολοκλήρου τα λόγια του συγκεκριμένου ανδρός που καταρρίπτουν το ανυπόστατο ιδεολόγημα του ελληνοχριστιανισμού (δηλαδή της υποτιθέμενης «αρμονικής» και «αλληλοσυμπληρωματικής» «συνύπαρξης» Χριστιανισμού και ελληνισμού). Ενδεικτικά:
In the case of the secular wisdom, you must first kill the serpent, in other words,
overcome the pride that arises from this philosophy. How difficult that is! "The arrogance
of philosophy has nothing in common with humility", as the saying goes. Having
overcome it, then, you must separate and cast away the head and tail, for these things are
evil in the highest degree. By the head, I mean manifestly wrong opinions concerning
things intelligible and divine and primordial ; and by the tail, the fabulous stories
concerning created things. As to what lies in between the head and tail, that is, discourses
on nature, you must separate out useless ideas by means of the faculties of examination
and inspection possessed by the soul, just as pharmacists purify the flesh of serpents with
fire and water. Even if you do all this, and make good use of what has been properly set
aside, how much trouble and circumspection will be required for the task!
Τι μας μένει από τον ελληνισμό μετά από μία τέτοια διαδικασία «κάθαρσης»;
Κυπριακή ρωμαϊκότητα: Ο Βασίλης Μιχαηλίδης είναι ένας από τους σημαντικότερους Κύπριους ποιητές. Γεννήθηκε στο (σήμερα τουρκοκρατούμενο) Λευκόνοικο το
1849 (δηλαδή μετά τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό, την Νεοελληνική Επανάσταση και την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους) και φοίτησε στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας (
https://www.polignosi.com/cgibin/hweb?- ... -V=limmata). Κάποια από τα ποιήματά του είναι γραμμένα στην κυπριακή διάλεκτο και συνεπώς εκ των πραγμάτων σε αυτά γίνεται χρήση της ορολογίας που ανταποκρινόταν στην τότε εθνοτική ταυτότητα των ελληνόφωνων κατοίκων της Κύπρου. Το γνωστότερό του ποίημα είναι η «9η Ιουλίου» όπου η εθνοτική ταυτότητα των Κυπρίων προσδιορίζεται δεκαέξι (16) φορές ως «ρωμαϊκή» και ποτέ ως «γραικική» ή «ελληνική» (!). Το αποκορύφωμα του ποιήματος είναι το παρακάτω γνωστό χωρίο στο οποίο αποτυπώνεται εναργώς η εθνοθρησκευτική φύση της ρωμαϊκότητας:
«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει!
Το κύκνειο άσμα του Ρωμαίων Γένους: Ο [Άγιος] Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1924 από Καππαδόκες Ρωμαίους γονείς. Λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών που ακολούθησε, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όπου ο κατόπιν μοναχός φοίτησε στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Ως γνωστόν και αναμενόμενο, ο συγκεκριμένος μοναχός ανέπτυξε μία νεοελληνική εθνική ταυτότητα. Σε ένα σημείο όμως των λόγων του, υποπίπτοντας στο σφάλμα της πολιτισμικής ουσιοκρατίας, επέτρεψε στα ρωμαϊκά εθνοθρησκευτικά του χρώματα να εκφραστούν προβάλλοντας μία ρωμαϊκή εθνοθρησκευτική ταυτότητα στους συγχρονικούς του Νεοέλληνες:
Η λέξη «Έλληνας» δεν αποδίδει φυλετισμό. Η λέξη «Έλληνας » αποτελεί φυλετισμό για κάθε άλλον πλην των Ελλήνων. Τώρα όμως δεν είμεθα Έλληνες, είμεθα Ρωμαίοι, είμεθα Βυζαντινοί, είμεθα Θεανθρωπιστές.
["Λόγοι χάριτος και Σοφίας”, (2001), π. Μακάριος Αγιαννανίτης]
Εδώ ο μοναχός αντιστρέφει της «απάτες και τα μαγγανεύματα των [Νεο-]Γραικών» και ξεκάθαρα υποστηρίζει [μιμούμενός αυτούς] ότι η νεοελληνική ταυτότητα είναι απλά ένα ανούσιο παραπλανητικό όνομα [κενό «[νεο]ελληνικού» νοήματος] και όχι μία υπαρκτή εθνοτική ταυτότητα (αλλά μία
ητική εξωρωμαϊκή εθνοτική προβολή) κάτω από το οποίο κρύβεται η νεοϊσραηλιτική ρωμαϊκή εθνοτικότητα η οποία είναι διακριτή από την [αρχαία] ελληνική εθνοτική ταυτότητα.
