Είναι ο Κυκλαδικός πολιτισμός Ελληνικός;

[Κουρκούας]

Οι Μινωικός είναι μητριαρχικός πολιτισμός. Για την ακρίβεια αυτό που βλέπουμε εμείς ως Μινωικό είναι στο τέλος της Μητριαρχίας, που αρχίζουν να διαφαίνονται πατριαρχικά στοιχεία, όπως ο αρσενικός Μινωικός θεός, γιος ή/και εραστής της Θεάς.
Οι Έλληνες είναι ΙΕ, Άριοι και φέρνουν πατριαρχία και πολεμικό πνεύμα

Αυτό δεν το περίμενα. Το ξέρεις αυτές οι ιστοριούλες με τον πολιτισμό που ήταν μητριαρχικός και εξελίχθηκε σε πατριαρχικό κλπ είναι κνίτικα αφηγήματα έτσι? Κνιτικα

οι μαρξίστριες φεμινίστριες ανθρωπολόγοι κάνουν εδώ και δεκαετίες επιτόπιες έρευνες να βρουν "μητριαρχικούς πολιτισμούς" αλλά δεν έχουν βρει ούτε έναν

Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία
Το σύστημα της κοινωνικής οργάνωσης Μητρικού γένους ως παλαιότερο στάδιο της οικουμενικής ιστορίας του ανθρώπου παρουσιάστηκε αρχικά από τον Ελβετό εθνικολόγο J. Βarhofen με τίτλο “Το Μητρικό Δίκαιο” στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1861. Αλλά ο όρος “Μητρικό Δίκαιο” παραμερίστηκε από νωρίς, γιατί το Δίκαιο είναι γέννημα της Πολιτικής, ενώ το Μητριαρχικό Σύστημα τύπος συγκρότησης της Προπολιτικής (Φυλετικής) Κοινωνίας. Η “αρχή” της πατρότητας υπαγορεύεται από τεχνικούς και οικονομικούς όρους. Αξιοσημείωτο είναι πως για την πιο πατριαρχική νομοθεσία, τη ρωμαϊκή, η σχέση της μάνας με το παιδί είναι “φυσικό περιστατικό”, ενώ του πατέρα με το παιδί “πλάσμα δικαίου”. Αυτά αναφέρει στο βιβλίο “Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία” ο Παναγής Λεκατσάς, όπου αναλύει τις μορφές/εκφράσεις αυτής της διαμάχης.

Ο Λεκατσάς αναφέρει ότι η Μητριαρχία των πρώτων κοινωνιών, οφείλεται αρχικώς στο διαχωρισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στις πρώτες κοινωνίες, οι άνδρες ως κυνηγοί, είναι μονίμως απόντες από την κοινωνική και οικογενειακή εστία (πράγμα που συνεπάγεται και τη χαλαρότητα των δεσμών), ενώ οι γυναίκες είναι οι κύριες υπεύθυνες για την οργάνωση τόσο της κοινότητας, όσο και την προστασία των παιδιών της. Επίσης, είναι υπεύθυνες για την καλλιέργεια της γης και την καρποσυλλογή και συνήθως καθίστανται ιδιοκτήτριες των εκτάσεων που εποπτεύουν. Συνοπτικώς, η δύναμη της Μητριαρχίας βασίζεται στη συνεχή παρουσία των γυναικών και την επίσης συνεχή απουσία των ανδρών από τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό παίρνει μορφή και στις ιδιότητες των θεών, όπου οι γυναικείες μορφές κυριαρχούν σε ό,τι έχει να κάνει με την οικιακή εστία, την μητρότητα-φροντίδα των παιδιών, την καλλιέργεια, σπορά αλλά και τη λατρεία των θεών. Οι πρώτες ιέρειες είναι γυναίκες. Οι άνδρες ως ιερείς εμφανίζονται πολύ αργότερα στον λατρευτικό χώρο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν τη θέση του κυνηγιού παίρνει η κτηνοτροφία. Οι υλικοί-παραγωγικοί όροι που είναι η βασική αιτία αυτής της μετάβασης περιγράφεται ως εξής: «Τα σπιτικά ζώα και η καλλιέργεια της γης λευτερώνουν τον άντρα από την ανάγκη του Κυνηγιού και τον εγκατασταίνουν στην κοινότητά του. Ζεύοντας τα μεγάλα ζώα στ’ Αλέτρι, τη δική του εφεύρεση, παίρνει από τη γυναίκα τη (σκαλιστική) καλλιέργεια και γίνεται ο κεντρικός παράγοντας της γεωργικής οικονομίας. Η μια μετά την άλλη οι βιοτεχνικές δουλειές των γυναικών γίνονται τώρα δουλειές του. Η δημιουργική φαντασία του παρουσιάζει σ’ όλες κάποια εφεύρεση (αλέτρι, αγγειοπλαστικός τροχός, κ.ά.) που, αναστατώνοντας την τεχνική τους, πολλαπλασιάζει την απόδοσή τους. Έτσι, σαν παύει η γυναίκα να’ναι καλλιεργήτρα και παραγωγός, η ιδιοκτησία της πάνω στη γη, που την κρατεί με τη μητριαρχική διαδοχή, απομένει ένα πλάσμα. Όσο πάλι κατεβαίνει η παραγωγική αξία της, τόσο και η κοινωνική της σημασία κατεβαίνει. Η οικονομική υπεροχή των αντρών αντιμάχεται την παραδοσιακή υπεροχή των γυναικών, και την αδυναμώνει προοδευτικά, περικόβοντας με σφετερισμούς τις μαγικές και ιερατικές λειτουργίες τους και περιορίζοντας την ελευθερία, την κοινωνική δραστηριότητα, και προβολή τους. Χάνοντας κάθε παραγωγική αξία της, η γυναίκα επιτηδεύεται πια την ηδονιστική της αξία. Ο ψυχολογικός άξονας μετατοπίζεται από τη Μάνα στην Ερωμένη.»

Έτσι, δικαιολογείται και η συνέχεια αυτής της σύγκρουσης στο άλλο πεδίο:
«Η σύγκρουση της ελληνικής Πατριαρχίας με την αιγαιακή Μητριαρχία ανεβαίνει και στον ουράνιο καθρέφτη του γήινου κόσμου. Ο Ζεύς, θεός του Ουρανού και της Βροχής, υποχρεώνεται να ταυτιστεί με το γιο της αιγαιακής Μητέρας Θεάς και, μπαίνοντας στο μητριαρχικό σχήμα Μητρός και Θείου Βρέφους, να περάσει ένα στάδιο βρεφικής ηλικίας μ’ επίμονα αντικρίσματά της στη λατρεία. Καθώς η Πατριαρχία παίρνει τα πάνω, ξαναβρίσκει (μα με διάμεσο και πάλι στάδιο εφηβείας) την παλιά του ωριμότητα, νικά και καταδένει μαζί μ’ άλλα προελληνικά πελώρα ή τέρατα, τον Κρόνο, το “βασιλικό σύζυγο” της Ρέας, που του δίνεται για μάνα του και θρονιάζεται στον ουράνιον Όλυμπο, εξουσιαστικός Βασιλιάς και Πατέρας. Άλλος πατριαρχικός θεός, ο Ποσειδώνας, χάνει την Αττική συνερίζοντας με τη Μητριαρχική Αθηνά...».

Η Μητρωνυμία και οι Παρθένες Μητέρες
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως αν ρωτούσες έναν Λύκιο τίνος είναι γιος, εκείνος θα ανέφερε τη μητέρα του και το γενεαλογικό δέντρο της, γιατί καλέουσιν από των μητέρων εωυτούς και ουκί από των πατέρων. Η πληροφορία του βεβαιώνεται από υστερότερες επιτάφιες επιγραφές, όπου ο νεκρός αναφέρεται ως «γιος της Τάδε» και ενίοτε «πατρός αδήλου». Η μητρική γενεαλόγηση ορίζει και την κληρονομική διαδοχή και την κοινωνική θέση. Κληρονομούν οι θυγατέρες και όχι οι γιοι και η κοινωνική υπόσταση του τέκνου ορίζεται από την κατάσταση της μάνας: της ελεύθερης και πολίτιδας είναι ελεύθερος πολίτης ακόμη ο πατέρας του είναι σκλάβος. Της ξένης ή της δούλης, ορίζεται ως ξένος ή σκλάβος ακόμη και αν ο πατέρας του είναι ο λαμπρότερος πολίτης. Και από το σμίξιμο ειλώτων και παρθένων στη Σπάρτη, γεννιέται μια κατηγορία πολιτών “οι Παρθενίαι”. Θα αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον μία παρθένα μπορεί αφ’ ενός να συνευρίσκεται ερωτικά αφ’ ετέρου να γεννά, διατηρώντας συγχρόνως τον προσδιορισμό της παρθένου. Αυτό συμβαίνει επειδή ο όρος σήμαινε αρχικώς την αδέσμευτη/ανεξάρτητη γυναίκα που δεν υπόκειται σε ανδρική κηδεμονία. Αυτό καθίσταται σαφές και από τις επωνυμίες που είχαν οι Ολύμπιες Θεές. Η Αθηνά γεννά τον Εριχθόνιο με τον Ήφαιστο και λατρεύεται ως Μήτηρ στην Ήλιδα και αλλού. Η Σάμος, όπου υπήρχε μεγαλοπρεπής ναός της Ήρας, ονομάζεται και Παρθενία, προς τιμήν της θεάς. Παρθένα είναι και η Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου. Και η Άρτεμις λατρεύεται στον ναό της Εφέσσου ως προστάτιδα της μητρότητας (φέρεται να βοήθησε ως πρωτότοκη τη μητέρα της Λητώ στη γέννηση του δίδυμου αδελφού της), στο άγαλμα της υπάρχουν δεκάδες μαστοί και οι ιέρειες του ναού της ονομάζονται Μεγάβυζοι (ιέρειες-τροφοί).
Όταν η Πατριαρχία αναλαμβάνει τα ηνία της κοσμικής εξουσίας, η παρθενία γίνεται πλέον προσδιορισμός της ανύπαντρης κόρης και ανδρική απαίτηση. Γι’ αυτό και η αντίστοιχη λέξη virgo στα λατινικά μετατρέπεται σε virgo intacta, προσδιορίζοντας πλέον με σαφήνεια τον άρρηκτο παρθενικό υμένα ως προσδιορισμό της παρθενίας. Αυτό όμως συμβαίνει πολύ αργότερα και ενδυναμώνεται την περίοδο του εκχριστιανισμού. Στους ελληνικούς μύθους οι παρθένες θεές, διατηρούν αλώβητη την ανεξαρτησία και το μυστήριο τους.

Νομίζω είναι κοινός τόπος σε ανθρωπολόγους και προϊστορικούς αρχαιολόγους πλέον ότι η αφήγηση περί αρχαίας μητριαρχίας είναι μυθολογικό κατασκεύασμα. Αρχικά της Ευρώπης του 19ου αιώνα που το πήραν και το κάναν σημαία οι φεμινίστριες του 2ου κύματος.

Στην Ελλάδα διατηρήθηκε ο μύθος όπως λέει ο Νέρο σε μεγάλο βαθμό από τους κνίτες, γιατί υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη αρχαία μητριαρχία στις ιερές τους γραφές.

[Beria]

SpoilerShow

Αυτό δεν το περίμενα. Το ξέρεις αυτές οι ιστοριούλες με τον πολιτισμό που ήταν μητριαρχικός και εξελίχθηκε σε πατριαρχικό κλπ είναι κνίτικα αφηγήματα έτσι? Κνιτικα

οι μαρξίστριες φεμινίστριες ανθρωπολόγοι κάνουν εδώ και δεκαετίες επιτόπιες έρευνες να βρουν "μητριαρχικούς πολιτισμούς" αλλά δεν έχουν βρει ούτε έναν

Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία
Το σύστημα της κοινωνικής οργάνωσης Μητρικού γένους ως παλαιότερο στάδιο της οικουμενικής ιστορίας του ανθρώπου παρουσιάστηκε αρχικά από τον Ελβετό εθνικολόγο J. Βarhofen με τίτλο “Το Μητρικό Δίκαιο” στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1861. Αλλά ο όρος “Μητρικό Δίκαιο” παραμερίστηκε από νωρίς, γιατί το Δίκαιο είναι γέννημα της Πολιτικής, ενώ το Μητριαρχικό Σύστημα τύπος συγκρότησης της Προπολιτικής (Φυλετικής) Κοινωνίας. Η “αρχή” της πατρότητας υπαγορεύεται από τεχνικούς και οικονομικούς όρους. Αξιοσημείωτο είναι πως για την πιο πατριαρχική νομοθεσία, τη ρωμαϊκή, η σχέση της μάνας με το παιδί είναι “φυσικό περιστατικό”, ενώ του πατέρα με το παιδί “πλάσμα δικαίου”. Αυτά αναφέρει στο βιβλίο “Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία” ο Παναγής Λεκατσάς, όπου αναλύει τις μορφές/εκφράσεις αυτής της διαμάχης.

Ο Λεκατσάς αναφέρει ότι η Μητριαρχία των πρώτων κοινωνιών, οφείλεται αρχικώς στο διαχωρισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στις πρώτες κοινωνίες, οι άνδρες ως κυνηγοί, είναι μονίμως απόντες από την κοινωνική και οικογενειακή εστία (πράγμα που συνεπάγεται και τη χαλαρότητα των δεσμών), ενώ οι γυναίκες είναι οι κύριες υπεύθυνες για την οργάνωση τόσο της κοινότητας, όσο και την προστασία των παιδιών της. Επίσης, είναι υπεύθυνες για την καλλιέργεια της γης και την καρποσυλλογή και συνήθως καθίστανται ιδιοκτήτριες των εκτάσεων που εποπτεύουν. Συνοπτικώς, η δύναμη της Μητριαρχίας βασίζεται στη συνεχή παρουσία των γυναικών και την επίσης συνεχή απουσία των ανδρών από τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό παίρνει μορφή και στις ιδιότητες των θεών, όπου οι γυναικείες μορφές κυριαρχούν σε ό,τι έχει να κάνει με την οικιακή εστία, την μητρότητα-φροντίδα των παιδιών, την καλλιέργεια, σπορά αλλά και τη λατρεία των θεών. Οι πρώτες ιέρειες είναι γυναίκες. Οι άνδρες ως ιερείς εμφανίζονται πολύ αργότερα στον λατρευτικό χώρο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν τη θέση του κυνηγιού παίρνει η κτηνοτροφία. Οι υλικοί-παραγωγικοί όροι που είναι η βασική αιτία αυτής της μετάβασης περιγράφεται ως εξής: «Τα σπιτικά ζώα και η καλλιέργεια της γης λευτερώνουν τον άντρα από την ανάγκη του Κυνηγιού και τον εγκατασταίνουν στην κοινότητά του. Ζεύοντας τα μεγάλα ζώα στ’ Αλέτρι, τη δική του εφεύρεση, παίρνει από τη γυναίκα τη (σκαλιστική) καλλιέργεια και γίνεται ο κεντρικός παράγοντας της γεωργικής οικονομίας. Η μια μετά την άλλη οι βιοτεχνικές δουλειές των γυναικών γίνονται τώρα δουλειές του. Η δημιουργική φαντασία του παρουσιάζει σ’ όλες κάποια εφεύρεση (αλέτρι, αγγειοπλαστικός τροχός, κ.ά.) που, αναστατώνοντας την τεχνική τους, πολλαπλασιάζει την απόδοσή τους. Έτσι, σαν παύει η γυναίκα να’ναι καλλιεργήτρα και παραγωγός, η ιδιοκτησία της πάνω στη γη, που την κρατεί με τη μητριαρχική διαδοχή, απομένει ένα πλάσμα. Όσο πάλι κατεβαίνει η παραγωγική αξία της, τόσο και η κοινωνική της σημασία κατεβαίνει. Η οικονομική υπεροχή των αντρών αντιμάχεται την παραδοσιακή υπεροχή των γυναικών, και την αδυναμώνει προοδευτικά, περικόβοντας με σφετερισμούς τις μαγικές και ιερατικές λειτουργίες τους και περιορίζοντας την ελευθερία, την κοινωνική δραστηριότητα, και προβολή τους. Χάνοντας κάθε παραγωγική αξία της, η γυναίκα επιτηδεύεται πια την ηδονιστική της αξία. Ο ψυχολογικός άξονας μετατοπίζεται από τη Μάνα στην Ερωμένη.»

Έτσι, δικαιολογείται και η συνέχεια αυτής της σύγκρουσης στο άλλο πεδίο:
«Η σύγκρουση της ελληνικής Πατριαρχίας με την αιγαιακή Μητριαρχία ανεβαίνει και στον ουράνιο καθρέφτη του γήινου κόσμου. Ο Ζεύς, θεός του Ουρανού και της Βροχής, υποχρεώνεται να ταυτιστεί με το γιο της αιγαιακής Μητέρας Θεάς και, μπαίνοντας στο μητριαρχικό σχήμα Μητρός και Θείου Βρέφους, να περάσει ένα στάδιο βρεφικής ηλικίας μ’ επίμονα αντικρίσματά της στη λατρεία. Καθώς η Πατριαρχία παίρνει τα πάνω, ξαναβρίσκει (μα με διάμεσο και πάλι στάδιο εφηβείας) την παλιά του ωριμότητα, νικά και καταδένει μαζί μ’ άλλα προελληνικά πελώρα ή τέρατα, τον Κρόνο, το “βασιλικό σύζυγο” της Ρέας, που του δίνεται για μάνα του και θρονιάζεται στον ουράνιον Όλυμπο, εξουσιαστικός Βασιλιάς και Πατέρας. Άλλος πατριαρχικός θεός, ο Ποσειδώνας, χάνει την Αττική συνερίζοντας με τη Μητριαρχική Αθηνά...».

Η Μητρωνυμία και οι Παρθένες Μητέρες
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως αν ρωτούσες έναν Λύκιο τίνος είναι γιος, εκείνος θα ανέφερε τη μητέρα του και το γενεαλογικό δέντρο της, γιατί καλέουσιν από των μητέρων εωυτούς και ουκί από των πατέρων. Η πληροφορία του βεβαιώνεται από υστερότερες επιτάφιες επιγραφές, όπου ο νεκρός αναφέρεται ως «γιος της Τάδε» και ενίοτε «πατρός αδήλου». Η μητρική γενεαλόγηση ορίζει και την κληρονομική διαδοχή και την κοινωνική θέση. Κληρονομούν οι θυγατέρες και όχι οι γιοι και η κοινωνική υπόσταση του τέκνου ορίζεται από την κατάσταση της μάνας: της ελεύθερης και πολίτιδας είναι ελεύθερος πολίτης ακόμη ο πατέρας του είναι σκλάβος. Της ξένης ή της δούλης, ορίζεται ως ξένος ή σκλάβος ακόμη και αν ο πατέρας του είναι ο λαμπρότερος πολίτης. Και από το σμίξιμο ειλώτων και παρθένων στη Σπάρτη, γεννιέται μια κατηγορία πολιτών “οι Παρθενίαι”. Θα αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον μία παρθένα μπορεί αφ’ ενός να συνευρίσκεται ερωτικά αφ’ ετέρου να γεννά, διατηρώντας συγχρόνως τον προσδιορισμό της παρθένου. Αυτό συμβαίνει επειδή ο όρος σήμαινε αρχικώς την αδέσμευτη/ανεξάρτητη γυναίκα που δεν υπόκειται σε ανδρική κηδεμονία. Αυτό καθίσταται σαφές και από τις επωνυμίες που είχαν οι Ολύμπιες Θεές. Η Αθηνά γεννά τον Εριχθόνιο με τον Ήφαιστο και λατρεύεται ως Μήτηρ στην Ήλιδα και αλλού. Η Σάμος, όπου υπήρχε μεγαλοπρεπής ναός της Ήρας, ονομάζεται και Παρθενία, προς τιμήν της θεάς. Παρθένα είναι και η Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου. Και η Άρτεμις λατρεύεται στον ναό της Εφέσσου ως προστάτιδα της μητρότητας (φέρεται να βοήθησε ως πρωτότοκη τη μητέρα της Λητώ στη γέννηση του δίδυμου αδελφού της), στο άγαλμα της υπάρχουν δεκάδες μαστοί και οι ιέρειες του ναού της ονομάζονται Μεγάβυζοι (ιέρειες-τροφοί).
Όταν η Πατριαρχία αναλαμβάνει τα ηνία της κοσμικής εξουσίας, η παρθενία γίνεται πλέον προσδιορισμός της ανύπαντρης κόρης και ανδρική απαίτηση. Γι’ αυτό και η αντίστοιχη λέξη virgo στα λατινικά μετατρέπεται σε virgo intacta, προσδιορίζοντας πλέον με σαφήνεια τον άρρηκτο παρθενικό υμένα ως προσδιορισμό της παρθενίας. Αυτό όμως συμβαίνει πολύ αργότερα και ενδυναμώνεται την περίοδο του εκχριστιανισμού. Στους ελληνικούς μύθους οι παρθένες θεές, διατηρούν αλώβητη την ανεξαρτησία και το μυστήριο τους.

Νομίζω είναι κοινός τόπος σε ανθρωπολόγους και προϊστορικούς αρχαιολόγους πλέον ότι η αφήγηση περί αρχαίας μητριαρχίας είναι μυθολογικό κατασκεύασμα. Αρχικά της Ευρώπης του 19ου αιώνα που το πήραν και το κάναν σημαία οι φεμινίστριες του 2ου κύματος.

Στην Ελλάδα διατηρήθηκε ο μύθος όπως λέει ο Νέρο σε μεγάλο βαθμό από τους κνίτες, γιατί υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη αρχαία μητριαρχία στις ιερές τους γραφές.

Ο Λεκατσάς ήταν αριστερός, αλλά να περιγράφεις τους ανθρωπολόγους που αναφέρονται στη μητριαρχία ως ...κνίτες, ρε συ;

Στο Κάλεσμα της Θεονύμφης εξηγεί πολύ εντυπωσιακά την εξαφάνιση της Μητέρας Θεάς από την πατριαρχία και την εκδικητική μετατροπή των γυναικών ιερέων σε πόρνες (ιερόδουλες)

[ST48410]

Ας επανέλθουμε λίγο στο θέμα. Η Δήλος αποτελούσε ιερό τόπο για τους Κυκλαδίτες ή για τους επόμενους που τους κατέκτησαν; Έχουμε καμιά ιδέα για το τι λάτρευαν;

[ΓΑΛΗ]

Νομίζω είναι κοινός τόπος σε ανθρωπολόγους και προϊστορικούς αρχαιολόγους πλέον ότι η αφήγηση περί αρχαίας μητριαρχίας είναι μυθολογικό κατασκεύασμα. Αρχικά της Ευρώπης του 19ου αιώνα που το πήραν και το κάναν σημαία οι φεμινίστριες του 2ου κύματος.

Στην Ελλάδα διατηρήθηκε ο μύθος όπως λέει ο Νέρο σε μεγάλο βαθμό από τους κνίτες, γιατί υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη αρχαία μητριαρχία στις ιερές τους γραφές.

Η κομμουνιστική επιρροή στα κείμενα του Λεκατσά, είναι πασιφανής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όντως δεν υπήρχε το έντονο θηλυκό στοιχείο της Μητέρας Θεάς σε όλες τις πολυθεϊστικές θρησκείες, απλώς και μόνον επειδή ως θηλυκό εκλαμβάνεται και η Φύση. Κατά τα άλλα, τι σημαίνει "μυθολογικό κατασκεύασμα" όταν εκ των πραγμάτων οι θρησκείες βασίζονται σε μύθους; Δηλαδή είναι ανιστορική η ύπαρξη της Ίσιδος ενώ επιβεβαιώνεται επιστημονικώς η ύπαρξη του Όσιρι;

[Κουρκούας]

SpoilerShow

Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία
Το σύστημα της κοινωνικής οργάνωσης Μητρικού γένους ως παλαιότερο στάδιο της οικουμενικής ιστορίας του ανθρώπου παρουσιάστηκε αρχικά από τον Ελβετό εθνικολόγο J. Βarhofen με τίτλο “Το Μητρικό Δίκαιο” στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1861. Αλλά ο όρος “Μητρικό Δίκαιο” παραμερίστηκε από νωρίς, γιατί το Δίκαιο είναι γέννημα της Πολιτικής, ενώ το Μητριαρχικό Σύστημα τύπος συγκρότησης της Προπολιτικής (Φυλετικής) Κοινωνίας. Η “αρχή” της πατρότητας υπαγορεύεται από τεχνικούς και οικονομικούς όρους. Αξιοσημείωτο είναι πως για την πιο πατριαρχική νομοθεσία, τη ρωμαϊκή, η σχέση της μάνας με το παιδί είναι “φυσικό περιστατικό”, ενώ του πατέρα με το παιδί “πλάσμα δικαίου”. Αυτά αναφέρει στο βιβλίο “Η Μητριαρχία και η σύγκρουση της με την Ελληνική Πατριαρχία” ο Παναγής Λεκατσάς, όπου αναλύει τις μορφές/εκφράσεις αυτής της διαμάχης.

Ο Λεκατσάς αναφέρει ότι η Μητριαρχία των πρώτων κοινωνιών, οφείλεται αρχικώς στο διαχωρισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στις πρώτες κοινωνίες, οι άνδρες ως κυνηγοί, είναι μονίμως απόντες από την κοινωνική και οικογενειακή εστία (πράγμα που συνεπάγεται και τη χαλαρότητα των δεσμών), ενώ οι γυναίκες είναι οι κύριες υπεύθυνες για την οργάνωση τόσο της κοινότητας, όσο και την προστασία των παιδιών της. Επίσης, είναι υπεύθυνες για την καλλιέργεια της γης και την καρποσυλλογή και συνήθως καθίστανται ιδιοκτήτριες των εκτάσεων που εποπτεύουν. Συνοπτικώς, η δύναμη της Μητριαρχίας βασίζεται στη συνεχή παρουσία των γυναικών και την επίσης συνεχή απουσία των ανδρών από τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό παίρνει μορφή και στις ιδιότητες των θεών, όπου οι γυναικείες μορφές κυριαρχούν σε ό,τι έχει να κάνει με την οικιακή εστία, την μητρότητα-φροντίδα των παιδιών, την καλλιέργεια, σπορά αλλά και τη λατρεία των θεών. Οι πρώτες ιέρειες είναι γυναίκες. Οι άνδρες ως ιερείς εμφανίζονται πολύ αργότερα στον λατρευτικό χώρο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν τη θέση του κυνηγιού παίρνει η κτηνοτροφία. Οι υλικοί-παραγωγικοί όροι που είναι η βασική αιτία αυτής της μετάβασης περιγράφεται ως εξής: «Τα σπιτικά ζώα και η καλλιέργεια της γης λευτερώνουν τον άντρα από την ανάγκη του Κυνηγιού και τον εγκατασταίνουν στην κοινότητά του. Ζεύοντας τα μεγάλα ζώα στ’ Αλέτρι, τη δική του εφεύρεση, παίρνει από τη γυναίκα τη (σκαλιστική) καλλιέργεια και γίνεται ο κεντρικός παράγοντας της γεωργικής οικονομίας. Η μια μετά την άλλη οι βιοτεχνικές δουλειές των γυναικών γίνονται τώρα δουλειές του. Η δημιουργική φαντασία του παρουσιάζει σ’ όλες κάποια εφεύρεση (αλέτρι, αγγειοπλαστικός τροχός, κ.ά.) που, αναστατώνοντας την τεχνική τους, πολλαπλασιάζει την απόδοσή τους. Έτσι, σαν παύει η γυναίκα να’ναι καλλιεργήτρα και παραγωγός, η ιδιοκτησία της πάνω στη γη, που την κρατεί με τη μητριαρχική διαδοχή, απομένει ένα πλάσμα. Όσο πάλι κατεβαίνει η παραγωγική αξία της, τόσο και η κοινωνική της σημασία κατεβαίνει. Η οικονομική υπεροχή των αντρών αντιμάχεται την παραδοσιακή υπεροχή των γυναικών, και την αδυναμώνει προοδευτικά, περικόβοντας με σφετερισμούς τις μαγικές και ιερατικές λειτουργίες τους και περιορίζοντας την ελευθερία, την κοινωνική δραστηριότητα, και προβολή τους. Χάνοντας κάθε παραγωγική αξία της, η γυναίκα επιτηδεύεται πια την ηδονιστική της αξία. Ο ψυχολογικός άξονας μετατοπίζεται από τη Μάνα στην Ερωμένη.»

Έτσι, δικαιολογείται και η συνέχεια αυτής της σύγκρουσης στο άλλο πεδίο:
«Η σύγκρουση της ελληνικής Πατριαρχίας με την αιγαιακή Μητριαρχία ανεβαίνει και στον ουράνιο καθρέφτη του γήινου κόσμου. Ο Ζεύς, θεός του Ουρανού και της Βροχής, υποχρεώνεται να ταυτιστεί με το γιο της αιγαιακής Μητέρας Θεάς και, μπαίνοντας στο μητριαρχικό σχήμα Μητρός και Θείου Βρέφους, να περάσει ένα στάδιο βρεφικής ηλικίας μ’ επίμονα αντικρίσματά της στη λατρεία. Καθώς η Πατριαρχία παίρνει τα πάνω, ξαναβρίσκει (μα με διάμεσο και πάλι στάδιο εφηβείας) την παλιά του ωριμότητα, νικά και καταδένει μαζί μ’ άλλα προελληνικά πελώρα ή τέρατα, τον Κρόνο, το “βασιλικό σύζυγο” της Ρέας, που του δίνεται για μάνα του και θρονιάζεται στον ουράνιον Όλυμπο, εξουσιαστικός Βασιλιάς και Πατέρας. Άλλος πατριαρχικός θεός, ο Ποσειδώνας, χάνει την Αττική συνερίζοντας με τη Μητριαρχική Αθηνά...».

Η Μητρωνυμία και οι Παρθένες Μητέρες
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως αν ρωτούσες έναν Λύκιο τίνος είναι γιος, εκείνος θα ανέφερε τη μητέρα του και το γενεαλογικό δέντρο της, γιατί καλέουσιν από των μητέρων εωυτούς και ουκί από των πατέρων. Η πληροφορία του βεβαιώνεται από υστερότερες επιτάφιες επιγραφές, όπου ο νεκρός αναφέρεται ως «γιος της Τάδε» και ενίοτε «πατρός αδήλου». Η μητρική γενεαλόγηση ορίζει και την κληρονομική διαδοχή και την κοινωνική θέση. Κληρονομούν οι θυγατέρες και όχι οι γιοι και η κοινωνική υπόσταση του τέκνου ορίζεται από την κατάσταση της μάνας: της ελεύθερης και πολίτιδας είναι ελεύθερος πολίτης ακόμη ο πατέρας του είναι σκλάβος. Της ξένης ή της δούλης, ορίζεται ως ξένος ή σκλάβος ακόμη και αν ο πατέρας του είναι ο λαμπρότερος πολίτης. Και από το σμίξιμο ειλώτων και παρθένων στη Σπάρτη, γεννιέται μια κατηγορία πολιτών “οι Παρθενίαι”. Θα αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον μία παρθένα μπορεί αφ’ ενός να συνευρίσκεται ερωτικά αφ’ ετέρου να γεννά, διατηρώντας συγχρόνως τον προσδιορισμό της παρθένου. Αυτό συμβαίνει επειδή ο όρος σήμαινε αρχικώς την αδέσμευτη/ανεξάρτητη γυναίκα που δεν υπόκειται σε ανδρική κηδεμονία. Αυτό καθίσταται σαφές και από τις επωνυμίες που είχαν οι Ολύμπιες Θεές. Η Αθηνά γεννά τον Εριχθόνιο με τον Ήφαιστο και λατρεύεται ως Μήτηρ στην Ήλιδα και αλλού. Η Σάμος, όπου υπήρχε μεγαλοπρεπής ναός της Ήρας, ονομάζεται και Παρθενία, προς τιμήν της θεάς. Παρθένα είναι και η Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου. Και η Άρτεμις λατρεύεται στον ναό της Εφέσσου ως προστάτιδα της μητρότητας (φέρεται να βοήθησε ως πρωτότοκη τη μητέρα της Λητώ στη γέννηση του δίδυμου αδελφού της), στο άγαλμα της υπάρχουν δεκάδες μαστοί και οι ιέρειες του ναού της ονομάζονται Μεγάβυζοι (ιέρειες-τροφοί).
Όταν η Πατριαρχία αναλαμβάνει τα ηνία της κοσμικής εξουσίας, η παρθενία γίνεται πλέον προσδιορισμός της ανύπαντρης κόρης και ανδρική απαίτηση. Γι’ αυτό και η αντίστοιχη λέξη virgo στα λατινικά μετατρέπεται σε virgo intacta, προσδιορίζοντας πλέον με σαφήνεια τον άρρηκτο παρθενικό υμένα ως προσδιορισμό της παρθενίας. Αυτό όμως συμβαίνει πολύ αργότερα και ενδυναμώνεται την περίοδο του εκχριστιανισμού. Στους ελληνικούς μύθους οι παρθένες θεές, διατηρούν αλώβητη την ανεξαρτησία και το μυστήριο τους.

Νομίζω είναι κοινός τόπος σε ανθρωπολόγους και προϊστορικούς αρχαιολόγους πλέον ότι η αφήγηση περί αρχαίας μητριαρχίας είναι μυθολογικό κατασκεύασμα. Αρχικά της Ευρώπης του 19ου αιώνα που το πήραν και το κάναν σημαία οι φεμινίστριες του 2ου κύματος.

Στην Ελλάδα διατηρήθηκε ο μύθος όπως λέει ο Νέρο σε μεγάλο βαθμό από τους κνίτες, γιατί υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη αρχαία μητριαρχία στις ιερές τους γραφές.

Ο Λεκατσάς ήταν αριστερός, αλλά να περιγράφεις τους ανθρωπολόγους που αναφέρονται στη μητριαρχία ως ...κνίτες, ρε συ;

Στο Κάλεσμα της Θεονύμφης εξηγεί πολύ εντυπωσιακά την εξαφάνιση της Μητέρας Θεάς από την πατριαρχία και την εκδικητική μετατροπή των γυναικών ιερέων σε πόρνες (ιερόδουλες)

Δεν αναφέρομαι στο Λεκατσά σαν κνίτη, αλλά αυτός έγραφε 50 χρόνια πριν. Δε νομίζω ότι σε σημερινούς ανθρωπολόγους ---πλην μερικών φεμινιστριών---θα βρεις αποδοχή αυτών των αφηγήσεων.

Στους κνίτες αναφέρομαι σε ότι αφορά τη μαζική αφήγηση, 8 στα 10 αν κάποιος έχει συναντήσει αυτό το μύθο στην Ελλάδα, είναι από κάποιον που επικαλείται την καταγωγή της οικογένειας του Ένγκελς ή κάτι αντίστοιχο.

[Κουρκούας]

Νομίζω είναι κοινός τόπος σε ανθρωπολόγους και προϊστορικούς αρχαιολόγους πλέον ότι η αφήγηση περί αρχαίας μητριαρχίας είναι μυθολογικό κατασκεύασμα. Αρχικά της Ευρώπης του 19ου αιώνα που το πήραν και το κάναν σημαία οι φεμινίστριες του 2ου κύματος.

Στην Ελλάδα διατηρήθηκε ο μύθος όπως λέει ο Νέρο σε μεγάλο βαθμό από τους κνίτες, γιατί υπάρχει εκτεταμένη αναφορά στη αρχαία μητριαρχία στις ιερές τους γραφές.

Η κομμουνιστική επιρροή στα κείμενα του Λεκατσά, είναι πασιφανής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όντως δεν υπήρχε το έντονο θηλυκό στοιχείο της Μητέρας Θεάς σε όλες τις πολυθεϊστικές θρησκείες, απλώς και μόνον επειδή ως θηλυκό εκλαμβάνεται και η Φύση. Κατά τα άλλα, τι σημαίνει "μυθολογικό κατασκεύασμα" όταν εκ των πραγμάτων οι θρησκείες βασίζονται σε μύθους; Δηλαδή είναι ανιστορική η ύπαρξη της Ίσιδος ενώ επιβεβαιώνεται επιστημονικώς η ύπαρξη του Όσιρι;

Είναι μύθος (σύγχρονος ευρωπαϊκός) ότι υπήρχε ιστορική φάση μητριαρχίας στις ανθρώπινες κοινωνίες, όπως ήταν μύθος οι αμαζόνες του ομήρου.

[Nero]

[
Δεν αναφέρομαι στο Λεκατσά σαν κνίτη, αλλά αυτός έγραφε 50 χρόνια πριν. Δε νομίζω ότι σε σημερινούς ανθρωπολόγους ---πλην μερικών φεμινιστριών---θα βρεις αποδοχή αυτών των αφηγήσεων.

Στους κνίτες αναφέρομαι σε ότι αφορά τη μαζική αφήγηση, 8 στα 10 αν κάποιος έχει συναντήσει αυτό το μύθο στην Ελλάδα, είναι από κάποιον που επικαλείται την καταγωγή της οικογένειας του Ένγκελς ή κάτι αντίστοιχο.

Ούτε. Εκτός και αν μιλάμε για εντελώς ψεκασμένες οι δεινόσαυρους. Το έχουν αποδεχτεί ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ και ψάχνουν άλλους δρόμους. Δεν έκανε κακό βέβαια ως μύθος γιατί οι επιτόπιες έρευνες για να βρουν το άγιο δισκοπότηρο της μητριαρχικής κοινωνίας ήταν πολύ παραγωγικές, έστω και αν βρήκαν εντελώς διαφορετικά πράγματα απο αυτά που έψαχναν

[ΓΑΛΗ]

Ο Λεκατσάς ήταν αριστερός, αλλά να περιγράφεις τους ανθρωπολόγους που αναφέρονται στη μητριαρχία ως ...κνίτες, ρε συ;

Στο Κάλεσμα της Θεονύμφης εξηγεί πολύ εντυπωσιακά την εξαφάνιση της Μητέρας Θεάς από την πατριαρχία και την εκδικητική μετατροπή των γυναικών ιερέων σε πόρνες (ιερόδουλες)

Και όχι μόνον. Σε προηγούμενο μήνυμα σου, ανέφερες κάτι για γιους και εραστές των θεών.

Αναφορικά με αυτά, προσθέτω:

Τα τρία πρόσωπα της Μεγάλης Θεάς
Όταν ο Πάρις επιλέγει το δώρο της Αφροδίτης, την ωραία Ελένη, ουσιαστικώς επιλέγει μία από τις τρεις ιδιότητες της ίδιας θηλυκής δύναμης. Την ερωτική. Παρατηρείται εδώ η μετάβαση εξουσίας των γυναικών στο ερωτικό-ηδονιστικό πλαίσιο, που αναφέρει ο Λεκατσάς. Και οι τριπλές ή περισσότερες ιδιότητες-πρόσωπα των αρχαίων θεών, όπως και οι αντίστοιχες απεικονίσεις - συσχετισμοί θεοτήτων είναι κάτι επαναλαμβανόμενο στις θρησκείες. Οι γυναίκες θεές, είτε ταυτίζονται με άλλες θηλυκές θεότητες, είτε παρουσιάζονται οι ίδιες ως σύζυγοι-αδελφές-μητέρες, που θρηνούν τον θάνατο/διαμελισμό των συζύγων-γιων-αδελφών τους. Ο διαμελισμός, διασπορά και επανασύνδεση των μελών, είναι κοινός στο μύθο του Διόνυσου, του Όσιρι και του Ορφέα. Όπως είναι κοινός και ο ευνουχισμός του Όσιρι (συζύγου-αδελφού της Ίσιδος) και του Άττη (νεαρού εραστή της Κυβέλης). Και η Ρέα - Κυβέλη ως Πότνια Θηρών ταυτίζεται με την λατρεία της Αρτέμιδας, της Δήμητρας και της Περσεφόνης, που είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα Ελευσίνια μυστήρια. Η Parvati, από θετική θεότητα, σύντροφος του Shiva μεταμορφώνεται στην καταστροφική μαύρη Kali για να αντιμετωπίσει τον αρχηγό των δαιμόνων Raktabija και όταν αυτός πετρώνει από τον φόβο του μπροστά στη φοβερή της όψη, τον αποκεφαλίζει. Εθισμένη όμως από την καταστροφική της μανία, ποδοπατά ακόμα και τον σύζυγο της Σίβα, σκοτώνοντας τον (ως Μαινάδα) και τον επαναφέρει στη ζωή ως ακτινοβολούσα πλέον Gauri. Τα πολλά χέρια στις αναπαραστάσεις της Kali, συμβολίζουν αυτήν την πολλαπλή υπόσταση της. Πράγμα που γίνεται διακριτό και στις αντίστοιχες αναπαραστάσεις των αναπαραστάσεων της τριπλής Εκάτης αλλά και των γυναικείων θεοτήτων που λάτρευαν οι Κέλτες.
Πέρα από τις εμφανείς ομοιότητες που υπάρχουν στη μυθολογία όλων των λαών -και τις αντίστοιχες παραλλαγές των τοπικών μύθων- πέρα από τις συμπτώσεις και την παραποίηση τους, υπάρχει ένα στοιχείο που είναι αδιαμφισβήτητο. Το ότι οι γυναικείς θεότητες έχουν μια εκπληκτική ευελιξία μεταφοράς από το θετικό στο αρνητικό και από το δημιουργικό στο καταστροφικό πεδίο. Οι άρρενες θεοί δεν έχουν αυτή την ιδιότητα σε τόσο ακραίο βαθμό. Μπορεί να μεταμορφώνονται και να έχουν εκρήξεις φοβερού θυμού αλλά είτε ως θνητοί είτε ως θεοί, διατηρούν την συμπεριφορά του αιώνιου παιδιού της μεγάλης μητέρας.

Εκάτη


Κάλι

[Juno]

Ας επανέλθουμε λίγο στο θέμα. Η Δήλος αποτελούσε ιερό τόπο για τους Κυκλαδίτες ή για τους επόμενους που τους κατέκτησαν; Έχουμε καμιά ιδέα για το τι λάτρευαν;

Όπως βλέπεις, σε γράφουν γιατί , τι να σου απαντήσουν οι έρμοι;

[ΓΑΛΗ]

Ας επανέλθουμε λίγο στο θέμα. Η Δήλος αποτελούσε ιερό τόπο για τους Κυκλαδίτες ή για τους επόμενους που τους κατέκτησαν; Έχουμε καμιά ιδέα για το τι λάτρευαν;

Βλέπεις να έγινε κάποια πρόοδος στο θέμα;
Για τον Κυκλαδικό πολιτισμό ρωτάς για τους τουρκόσπορους Έλληνες σου απαντάνε.

Ε, σ' αυτήν τη φάση, ο καθένας γράφει τα δικά του για τις λατρείες.

[ΓΑΛΗ]

Σε κάθε περίπτωση, η Δήλος έχει άμεση σχέση με το θέμα που άνοιξε γιατί είναι ο χώρος γέννησης του Απόλλωνα και της Άρτεμης, που καθόλου συμπτωματικά, είναι δίδυμοι και ο Απόλλων συμβολίζει τον Ήλιο ενώ η Άρτεμη θεωρείται Σεληνιακή θεότητα. Ο Ήλιος είναι αρσενικό και η Σελήνη θηλυκό σύμβολο, που αναπαριστάται κυρίως με ημισέληνο.

[ST48410]

Η ερώτησή μου εντάσσεται στο πλαίσιο της διερεύνησης κοινών στοιχείων του Κυκλαδικού πολιτισμού με τους πολιτισμούς που τον διαδέχτηκαν στην περιοχή. Αν η Δήλος ήταν ιερός τόπος για τους Κυκλαδίτες και τους Έλληνες γενικότερα αυτό κάτι μπορεί να σημαίνει.

ΥΓ. Έχω υπομονή. Κάποια στιγμή θα μπουν και χρήστες με μεγαλύτερη όρεξη και περισσότερες πληροφορίες να τις μοιραστούν. Σάββατο βράδυ είναι. Ας περιμένουμε λίγο.

[Nero]

Ωραία τα λέει ο Λεκατσάς. Χαριτωμένη η βικτοριανής προέλευσης ανθρωπολογία/ψυχολογία με λογοτεχνική εσανς αλλά δε στέκει παιδιά. Δεν υπάρχει μητριαρχία και δεν υπήρξε ποτέ. Έχω εξηγήσει σε άλλο νήμα που ακριβώς κατέληξαν οι έρευνες για να βρουν τον μητριαρχικό πολιτισμό: κατέληξαν ότι όπως και γίνεται ο καταμερισμός εργασίας, η γυναικεία εργασία αξιολογικά θεωρείται υποδεέστερη. Δεν έχει σημασία αν οι γυναίκες είναι πολεμίστριες ή κυνηγοί ή μαγείρισσες, στο σύστημα αξιών την κοινωνίας, ο ρόλος τους μετράει λιγότερο. Οι φεμινίστριες που το έχουν αντιληφθεί αυτό στράφηκαν στην προσπάθεια να αλλάξει αλλάξει η αξιολόγηση. Εκεί είναι το κλειδί

[ST48410]

Ωραία τα λέει ο Λεκατσάς. Χαριτωμένη η βικτοριανής προέλευσης ανθρωπολογία/ψυχολογία με λογοτεχνική εσανς αλλά δε στέκει παιδιά. Δεν υπάρχει μητριαρχία και δεν υπήρξε ποτέ. Έχω εξηγήσει σε άλλο νήμα που ακριβώς κατέληξαν οι έρευνες για να βρουν τον μητριαρχικό πολιτισμό: κατέληξαν ότι όπως και γίνεται ο καταμερισμός εργασίας, η γυναικεία εργασία αξιολογικά θεωρείται υποδεέστερη. Δεν έχει σημασία αν οι γυναίκες είναι πολεμίστριες ή κυνηγοί ή μαγείρισσες, στο σύστημα αξιών την κοινωνίας, ο ρόλος τους μετράει λιγότερο. Οι φεμινίστριες που το έχουν αντιληφθεί αυτό στράφηκαν στην προσπάθεια να αλλάξει αλλάξει η αξιολόγηση. Εκεί είναι το κλειδί

Άρα το επιχείρημα ότι ο Κυκλαδικός ως μητριαρχικός δεν έχει σχέση με τον Ελληνικό πατριαρχικό δεν στέκει. Ωστόσο χρειαζόμαστε περισσότερα στοιχεία για να καταλάβουμε αν είναι έχουν πολλά, λίγα ή καθόλου κοινά στοιχεία.

[sys3x]

Οι Μινωικός είναι μητριαρχικός πολιτισμός. Για την ακρίβεια αυτό που βλέπουμε εμείς ως Μινωικό είναι στο τέλος της Μητριαρχίας, που αρχίζουν να διαφαίνονται πατριαρχικά στοιχεία, όπως ο αρσενικός Μινωικός θεός, γιος ή/και εραστής της Θεάς.
Οι Έλληνες είναι ΙΕ, Άριοι και φέρνουν πατριαρχία και πολεμικό πνεύμα

μας καύλωσες και συ βραδιάτικα.