Για το δικαίωμα των λαζών στη μνήμη

[Βινόσαυρος]

[DIOMEDESGR]

Μιλάω για καθαρά εθνικά οφέλη της Ελλάδας, δεν αναφέρομαι στις επιπτώσεις στους γείτονες, μην στραβομουτσουνιάζεις.

[O I]

Αυτό δεν αναιρεί αυτό που λέω διότι οι χειρισμοί των Ελλήνων και ξένων πολιτικών επέφεραν στους βεβαρυμένους ήδη Έλληνες, που μετά τον 1ο παγκόσμιο, να επωμιστούν 1500000 διωγμένους από τα πάτρια εδάφη τους και να συμβάλουν αρνητικά στην ήδη κλονισμένη οικονομία.
Αγανακτισμένοι από την όλη κατάσταση τα έλεγαν αυτά και όχι ΟΛΟΙ.

Ο.Ι.

Υπάρχει στην Ελλαδα διάχυτη μια αρνητική στάση απέναντι στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 και τις ενέργειες του Βενιζέλου.
Η αλήθεια είναι ότι αποτέλεσε έναν ΆΘΛΟ χωρίς προηγούμενο για όλη την Ευρώπη, και παρόλες τις αρνητικές διαστάσεις που προβάλεις, υπήρξε το τέλος της καταστροφική Μεγάλης Ιδέας ενώ μπολιασε με φρέσκο αίμα μια χώρα που παρέπαιε εγκλωβισμένη στις κοινωνικές και πολιτικές της αγκυλώσεις.
Μακροπρόθεσμα υπήρξε ένα οικονομικό θαύμα ενώ μην ξεχνάμε την "ελληνοποίηση" της Μακεδονίας και την σύμπηξή της στο Ελληνικό βασίλειο με όλες τις ευεργετικές για την χώρα προεκτάσεις.

Φίλε Διομήδη το "αρνητικό" που βλέπεις να προβάλλω για τους πολιτικούς και όσους κατεύθυναν τα γεγονότα τότε, σε γενικές γραμμές είναι αλήθεια.
Τα οφέλη που προέκυψαν μακροπρόθεσμα είναι επίσης αλήθεια, όπως όμως και οι ζημίες τού παρόντος. Νομίζω δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε αυτό...

Πάντως για να ξέρεις, το λέω τελείως πληροφοριακά, είμαι 52 χρονών και έχω ψηφίσει μια φορά στη ζωή μου και αυτό για να βγάλω διαβατήριο το 1989.
Η ψήφος μου ήταν πάνω στο ψηφοδέλτιο αυτό:
..και έπιανε όλο το ψηφοδέλτιο γιατί έχω μεγάλη παλάμη...

Το λέω επειδή βλέπω ότι οι μεταξύ σας αντιπαραθέσεις (όχι όλων) γίνονται πιστεύω για πολιτικές σκοπιμότητες και όχι τόσο για την ιστορική αλήθεια.

Πιστεύω καταλαβαίνεις ότι δεν μπήκα στη διαδικασία να απαντώ για κάτι τέτοιο...



Ο.Ι.

[DIOMEDESGR]

Φίλε Διομήδη το "αρνητικό" που βλέπεις να προβάλλω για τους πολιτικούς και όσους κατεύθυναν τα γεγονότα τότε, σε γενικές γραμμές είναι αλήθεια.
Τα οφέλη που προέκυψαν μακροπρόθεσμα είναι επίσης αλήθεια, όπως όμως και οι ζημίες τού παρόντος. Νομίζω δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε αυτό...

Πάντως για να ξέρεις, το λέω τελείως πληροφοριακά, είμαι 52 χρονών και έχω ψηφίσει μια φορά στη ζωή μου και αυτό για να βγάλω διαβατήριο το 1989.
Η ψήφος μου ήταν πάνω στο ψηφοδέλτιο αυτό:
..και έπιανε όλο το ψηφοδέλτιο γιατί έχω μεγάλη παλάμη...

Το λέω επειδή βλέπω ότι οι μεταξύ σας αντιπαράθεση (όχι όλων) γίνεται πιστεύω για πολιτικές σκοπιμότητες και όχι τόσο για την ιστορική αλήθεια.

Πιστεύω καταλαβαίνεις ότι δεν μπήκα στη διαδικασία να απαντώ για κάτι τέτοιο...



Ο.Ι.

Δεν έκανα κρητική στην δική σου γνώμη, αυτή μου ειναι σεβαστή, απλώς έλαβα αφορμή για να επιχειρηματολογήσω κατά αυτής με γενικότερους αποδέκτες.
Δεν είμαι υποστηρικτής της στρατευμένη πολιτικής αντιπαράθεση για Ιστορικά ζητήματα αλλά η πολιτική συνισταμένη είναι αναγκαίο κακό για να φωτίσει κάποιες πτυχές.

Θεωρώ ΜΈΓΑ ΣΦΆΛΜΑ που δεν δραστηριοποιείσαι πολιτικα μιας και τα πάντα γύρω μας είναι αποτελέσματα πολιτικής επιλογής και η αποχή και απάθεια ρίχνουν νερό στον μύλο της νομενκλατούρας και της συντήρησης κεκτημένων και πολιτικών "βιλαετιών" καταδικάζοντας την χώρα και υποθηκεύοντας το μέλλον αυτής.

Απλώς αυτό θα πρέπει να γίνεται με την μορφή της οικιοθελούς συμμετοχής, όχι με την επιβολή κάποιου Νόμου.

Γενικότερα μπορείς να γράφεις τις απόψεις σου κιας μην επεκτείνονται πολιτικα, η ζύμωση πάντα βοηθάει όλους τους συμμετέχοντες.

[Ζαποτέκος]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Αφού μιλάμε για την γενοκτονία των Ποντίων γιατί τους λές Λαζούς ; Το "Λαζοί" χρησιμοποιήθηκε για τους ελληνόφωνους Ποντίους του Ανατολικού Πόντου. Οι τουρκόφωνοι Πόντιοι του Δυτικού Πόντου για τους οποίους δεν χρησιμοποιήθηκε το "Λαζοί" δεν υπέστησαν διώξεις ;

[akirav]

Ο βόθρος τι λέει για την ποντιακή γενοκτοκτονία;

https://www.diaforetiko.gr/stelechos-sy ... soylmanon/

[Giorgos 574]

Ο βόθρος τι λέει για την ποντιακή γενοκτοκτονία;

https://www.diaforetiko.gr/stelechos-sy ... soylmanon/

χαχα όχι δεν εννοούσα αυτό το freenquiry εννοούσα

[Λίνο Βεντούρα]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Μα ο τίτλος αναφέρεται σε άλλη φυλή.

[DIOMEDESGR]

χαχα όχι δεν εννοούσα αυτό το freenquiry εννοούσα

Δύο τάσεις

Στο εσωτερικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπήρχαν δύο τάσεις.

Η πρώτη: η αποκαλούμενη και νεοϊμπεριαλιστική ήταν η τάση να επεκταθεί το νέο κράτος της Ελλάδας σε κάθε σημείο της οθωμανικής αυτοκρατορίας και των νέων κρατών, που ιδρύθηκαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους, όπου ζούσαν ρωμιοί. Αυτή η επιλογή ήταν ταυτόσημη και με την πολιτική του Βενιζέλου και με την πολιτική της βρετανικής αυτοκρατορίας, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Λόυδ Τζορτζ.
Ως ποντιακό ζήτημα μπορούμε να ορίσουμε την επιχείρηση των ρωμιών να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος στον Πόντο, που έληξε με τον διωγμό τους από την περιοχή (1924).
Στο χώρο ζούσαν ρωμιοί και μουσουλμάνοι. Και οι δυο προέβαιναν σε λεηλασίες, εμπρησμούς, θανατώσεις κ.λπ. πράξεις εκδίκησης και αντιποίνων οι μεν στα χωριά των δε. Ειδικά για τις εγκληματικές ενέργειες των ρωμιών διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ωμότητες ρωμιών ανταρτών στον Πόντο
Η δεύτερη όμως τάση, που ήταν και αρχαιότερη, και επονομαζόταν παλαιοϊμπεριαλιστική, στόχευε στην επανίδρυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας κάτω από την εκκλησιαστική ιεραρχία και τον έλεγχο του Ορθόδοξου Πατριαρχείου. Εξαιτίας του Πατριάρχη Ιωακείμ Γʼ, ο οποίος είχε ισχυρή προσωπικότητα και είχε τοποθετήσει σε θέσεις κλειδιά πιστούς σε αυτόν ανθρώπους, η τάση που θα επικρατούσε θα ήταν η δεύτερη.

Αν λάβουμε υπόψη ότι η Ελλάδα, όλες τις μητροπολιτικές αρχές που αποσπάσθηκαν από τα οθωμανικά βιλαέτια, τις πρόσδεσε στην Αυτόνομη Εκκλησία της Ελλάδος βγάζοντάς τις έτσι από τον έλεγχο του Πατριαρχείου, τότε αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο δεν ήταν ευχαριστημένη η Πατριαρχική Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης από την εδώ κι εκεί διασπορά των ρωμιών.

Ο όρος «απελευθέρωση» έχει ρεαλιστικό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία.
Το έτος 1890, σύμφωνα με τους αριθμούς, που μας δίνει ο ιστορικός Cuinet, οι ρωμιοί αποτελούσαν τη μειοψηφία, συνολικά το 1/5 του πληθυσμού (800.000 μουσουλμάνοι, έναντι 50.000 αρμενίων και 200.000 ρωμιών).



Επιστράτευση

Στην πραγματικότητα, αυτό που λέγεται Ποντιακό Ζήτημα, στη ρίζα του είναι ένα θέμα, που συνδέεται με τους βαλκανικούς πολέμους. Η επιστράτευση αντιμετωπίσθηκε ολότελα άσχημα από πλευράς των χωρικών της Ανατολίας και από πλευράς των πόντιων ρωμιών κατανοήθηκε ακόμη χειρότερα εξ αιτίας της Εκκλησίας και των σχολείων, που προπαγάνδιζαν την αντίσταση στο στρατό. Μέχρι την χρονολογία αυτή, ανθρωποι που δεν επιστρατεύθηκαν, έτρεφαν μίσος για τον τακτικό στρατό και οι επιστρατευθέντες, όσο δύσκολο κι αν ήταν να διαχωρίσουν τα εθνικά τους αισθήματα, στους πρώτους μήνες του πολέμου λιποτακτούσαν μαζικά από τις μονάδες τους. Με ή χωρίς τα όπλα τους, επέστρεφαν στα χωριά τους και μη έχοντας το θάρρος να ζήσουν εκεί, παρέμειναν στις γύρω περιοχές με σκοπό να βοηθήσουν τις οικογένειές τους στις αγροτικές δουλειές. Μʼ αυτόν τον τρόπο οργανώθηκαν από μόνοι τους.



Οι πόντιοι δεν συμμετείχαν
στα γεγονότα τού ʼ21.
Ο παρουσιαζόμενος ως πόντιος Αλέξανδρος Υψηλάντης είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής φαναριώτικης οικογένειας.
Από πουθενά δεν προκύπτει επίσης, ότι την περίοδο των βαλκανικών πολέμων οι ρωμιοί πόντιοι οχλήθηκαν ή πιέστηκαν ιδιαίτερα.

Αντίθετα υπάρχουν μαρτυρίες ότι ρωμιοί πόντιοι ως οσμανοί πολίτες υπηρέτησαν στον οθωμανικό στρατό και πολέμησαν στο βαλκανικό μέτωπο εναντίον των ρωμιών του ελλαδικού χώρου.



Εγκατάσταση προσφύγων

Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να εγκαταστήσει σʼ αυτά τα μέρη πρόσφυγες από τα Βαλκάνια, πέρασε σε ένα δεύτερο στάδιο δράσης. Αποφασισμένοι οι ρωμιοί χωρικοί να μην επιτρέψουν την εγκατάσταση την (τούρκων) προσφύγων στα χωριά τους, αντιστάθηκαν στις Αρχές.

Για πρώτη φορά ρωμιοί αντάρτες ανοίγουν πυρ εναντίον χωροφυλάκων, οι οποίοι επιχειρούσαν να εγκαταστήσουν μια ομάδα προσφύγων στο Κιζαρλίκ, ένα χωριό, που βρίσκεται πάνω στο δρόμο για τον Τσαρσαμπά.

Οι πρωτοβουλίες εγκατάστασης προσφύγων στα χωριά Cirahman, Okse, Tevkeris, Andreandon και Cinarli, αντιμετωπίστηκαν εκ μέρους των ρωμιών με τον ίδιο τρόπο. Οι εγκαταστάσεις αυτές έγιναν αιτία για ένοπλες συγκρούσεις και στο τέλος, παρά την εφαρμοζόμενη καταπίεση στους προεστούς των παραπάνω χωριών, η πρωτοβουλία εγκατάστασης των προσφύγων αποτράπηκε. Έτσι, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μόνο η Σαμψούντα και οι γύρω περιοχές της μπήκαν σε φάση ξεσηκωμού.


Τάγματα εργασίας

Πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που άρχισε η επιστράτευση, η υποχρεωτική στράτευση των χριστιανών στα τάγματα εργασίας ─όπως ήταν φυσικό─ αύξησε τον αριθμό των φυγόστρατων. Οι χωροφύλακες ήξεραν, ότι οι φυγόστρατοι κρύβονταν στις περιοχές γύρω από τα χωριά τους κι ότι τους διέτρεφαν οικογένειές τους. Ασκούσαν πίεση στις οικογένείες τους κι εξ αιτίας αυτού οι αντάρτες μόνοι τους ή οργανωμένοι προέβαιναν σε πράξεις τιμωρίας των υπαιτίων. Έτσι, κάθε καταπίεση ή πράξη βίας μεταξύ των εθνοτήτων, χρόνο με το χρόνο άρχισε να κλιμακώνεται.

Την ίδια περίοδο στη Μητρόπολη την διασφάλιση της υλικής βοήθειας στους φυγάδες, μπαίνοντας στο κύκλωμα, την κάνει ο επιστρατευμένος προεστός. Η κυβέρνηση τους ανάγκασε να καταφύγουν στα βουνά και αυτό από πολιτική πλευρά αποδυνάμωσε τους αντάρτες.

Χαρακτηριστικά αναφέρθηκαν στο άρθρο Ωμότητες ρωμιών ανταρτών στον Πόντο ορισμένα μόνο από τα επεισόδια, τα οποία χαρακτήριζαν την συμπεριφορά των χριστιανών απέναντι στους μουσουλμάνους συντοπίτες τους, με τους οποίους ζούσαν για αιώνες ειρηνικά. Κάτω από την εγκληματική καθοδήγηση του Γερμανού Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.


Ρώσικη επιρροή

Μπροστά σʼ αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση το φθινόπωρο του 1915 πέρασε στην τιμωρία αυτών, που πρωτοστάτησαν στα γεγονότα και αυτών, που παρεμπόδισαν την εγκατάσταση των προσφύγων σε κάποια χωριά, τα οποία παραδόθηκαν στη φωτιά. Ο πληθυσμός τους διασκορπίστηκε και οι παραγωγικοί άνδρες αναμίχθηκαν με τους αντάρτες του πιο γνωστού ηγέτη στον κύκλο των τσετέδων, του Βασίλ Ουστά. Αυτός ο φυγόστρατος, που έγινε αντάρτης για να διαφυλάξει την τιμή της γυναίκας του, σύμφωνα με ανεπαλήθευτα έγγραφα, το έτος 1915 επιτέθηκε στις στρατιωτικές φυλακές της Σεβάστειας και απελευθέρωσε έναν ρώσο στρατηγό. Για λογαριασμό τίνος; Δεν υπάρχει δυνατότητα απάντησης σε αυτό, αλλά, θέλεις πραγματικότητα, θέλεις μύθος, αυτή η πράξη μαρτυράει μια πρώτη πράξη στα ποντιακά γεγονότα, που φέρει τη σφραγίδα με πολιτική σημασία: Ρώσικη επιρροή.

Στα τέλη Οκτωβρίου 1916 αποφασίστηκε η εκτόπιση των ρωμιών της Τρίπολης, που σε πρώτη φάση εκτοπίστηκαν στην Κερασούντα. Κατόπιν κατευθύνθηκαν προς το Sebin Karahirar και οι εξορίες στην πόλη έφτασαν μέχρι την 3η Δεκεμβρίου.

Στις αρχές Δεκεμβρίου, με τον ερχομό του Behattin Sakir στη Σαμψούντα, η πολιτική των εκτοπισμών άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά. Ύστερα απʼ αυτό οι τούρκοι τσέτες άρχισαν να επιτίθενται στα χωριά της Σαμψούντας. Μέχρι τα τέλη του Δεκεμβρίου 1916 κάηκαν 18 χωριά ολοκληρωτικά και 15 χωριά μερικά. Στις 9 Ιανουαρίου 1917, ογδόντα άτομα συνελήφθησαν και στάλθηκαν στη Havza. Την ίδια μέρα, η εφαρμογή του μέτρου της εξορίας άρχισε από τον συνοικισμό της Σαμψούντας Κατήκιοϊ, το μέρος όπου ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης, είχε ιδρύσει την πρώτη οργάνωσή του. Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι πρώτα εστάλησαν στην Havza και μετά προωθήθηκαν στο Ҫotum.

Η μεταφορά των ρωμιών από τα χωριά της Κερασούντας άρχισε την ίδια ημερομηνία. Αυτόν τον εκτοπισμό στα τέλη Ιανουαρίου (1917) θα ακολουθήσει ο εκτοπισμός της περιοχής Μπάφρας και τον Φεβρουάριο θα ακολουθήσουν οι εκτοπισμοί του Τσαρσαμπά και της Οινόης. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι, που ζούσαν σʼ αυτά τα μέρη βγήκαν στο δρόμο για το βιλαέτι της Άγκυρας. Οι ρωμιοί της Ordu μεταφέρθηκαν τον Αύγουστο του 1917 και της Σινώπης στις 6 Ιουλίου 1917. Τελικά, πάρθηκε η απόφαση ο Καραβαγγέλης να τεθεί υπό κράτηση στο σπίτι του στην Κωνσταντινούπολη.

Η εξορία των ρωμιών υπήρξε διαφορετική από αυτή των αρμενίων, που είχε γίνει το προηγούμενο έτος, διότι δεν άνοιξε δρόμο για σφαγές. Δεν υπάρχει πηγή, που σʼ αυτό το θέμα να προβάλει αντίθετο ισχυρισμό. Οι ρωμιοί συγγραφείς, οι οποίοι προσαυξάνουν τον αριθμό των εξόριστων κατά το 1/3 και προσαυξάνουν τον αριθμό των απολεσθέντων κατά τα 2/3, ισχυρίζονται, ότι οι εκτοπισθέντες χάθηκαν από τις ανέχειες και ασθένειες κατά την εξορία και ότι γενικώς έγινε μια αναίμακτη εξολόθρευση. Σύμφωνα με μαρτυρίες και κατεχόμενα έγγραφα, ο ίδιος ο εκτοπισμός δεν προκάλεσε πολλούς θανάτους. Οι περισσότεροι εκτοπισθέντες πέθαναν μετά την εγκατάστασή τους στους τόπους προορισμού από επιδημικές ασθένειες και κυρίως από τύφο.




Σκηνικό από τον εκτοπισμό των ρωμιών πόντιων στην τούρκικη ενδοχώρα.




Μετά την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, εμφανίστηκαν χριστιανοί λιποτάκτες του τούρκικου στρατού ή ανυπότακτοι, οι οποίοι επιβίωναν με ληστείες ζώων και τροφίμων, προσβάλλοντας κυρίως τουρκικά χωριά.
Εκτός από αυτούς, εμφανίστηκαν και οθωμανοί λιποτάκτες.
Η τιμωρία για το παράπτωμα της λιποταξίας ή ανυποταξίας αφορούσε τόσο τους ρωμιούς όσο και τους οθωμανούς, σε περίοδο δε πολέμου εφαρμοζόταν σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.
Το πραγματικό αντάρτικο άρχισε το 1916, όταν οι ρώσοι κατέλαβαν την Τραπεζούντα μεταφέροντας σʼ εκείνη την περιοχή το ρωσο-τουρκικό πολεμικό μέτωπο.
Λόγω των πράξεων αυτών ο τουρκικός στρατός άρχισε στην περιοχή της Μπάφρας το κυνήγι εναντίον των ανταρτών με βίαια μέσα, γεγονός απόλυτα κατακριτέο. Κατόπιν διατάχθηκε η μεταφορά όλου του χριστιανικού πληθυσμού προς την ενδοχώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας από τις κακουχίες και τις επιδημίες χάθηκαν ζωές.
Ωρισμένοι ιστορικοί διακρίνουν αυτά τα θλιβερά γεγονότα από το χαρακτηρισμό τους ως γενοκτονία, μια πράξη που θα προϋπέθετε άμεσο δόλο εξόντωσης μέχρις ενός, πράγμα που δεν συνέβη.
Ο διωγμός των ποντίων όμως, αναγνωρίστηκε από τη Βουλή ως γενοκτονία (Ν. 2193/94, ΦΕΚ 78/Α/1994) και καθιερώθηκε η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της.
Επιπλέον, θεσπίστηκε νόμος ποινικοποίησης της ιστορικής γνώμης όσον αφορά στην άρνηση των αναγνωρισμένων από τη Βουλή γενοκτονιών (Ν.4285 της 10.9.2014), συμπεριλαμβανομένης δηλαδή και αυτής των ποντίων.



Γενοκτονία
και εργαλειοποίηση της μνήμης

Η γενοκτονία (αγγλ. genocide) είναι μια έννοια, που επινοήθηκε στο Διεθνές Δίκαιο αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, προκειμένου να ενταχθεί σε αυτήν ακριβώς η εξόντωση των εβραίων κατά τη διάρκειά του. Η λέξη προέρχεται από τις λέξεις γένος και κτείνω (=φονεύω).

Με αυτόν τον όρο περιγράφονται τα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.

Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της. Στα βίαια μέσα περιλαμβάνονται απαγορευτικά μέτρα επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη την συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματος της. Ωστόσο, η απόδοση του όρου για μια συγκεκριμένη ενέργεια, οργανωμένου χαρακτήρα, ενέχει υποκειμενικά κριτήρια και τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει αρκετές φορές διάσταση απόψεων.

Η επέκταση και ο προσδιορισμός του τι συνιστά «γενοκτονία» δημιούργησε μια τάση να ονομαστεί γενοκτονία κάθε αδικία που είχε υποστεί κάθε λαός στο παρελθόν, γιατί η αναγνώριση ενίσχυε τoν αυτοσεβασμό και την ταυτότητά του. Δεν θα πρέπει επομένως να ξενίζει ότι στο πλαίσιο αυτό η διαδικασία της αναγνώρισης μιας γενοκτονίας γίνεται αντικείμενο πολιτικής διεκδίκησης και διαβούλευσης, όπως τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Γύρω από την αναγνώριση των γενοκτονιών αναδεικνύονται οργανώσεις και ακτιβιστές.

Βέβαια, ορισμένοι εθνικιστές χρησιμοποιούν ακριβώς γιʼ αυτόν τον λόγο την επίκληση των γενοκτονιών, για να δημιουργούν εστίες έντασης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Εδώ πρόκειται για κατάφωρη εργαλειοποίηση της μνήμης και των νεκρών. Η προβολή τους λίγο απέχει από την προσβολή τους. (Βλ. Αντώνη Λιάκου: «Βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά!», chronosmag.eu, Δεκ. 2013).


Η ποντιακή βιβλιογραφική έκρηξη στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μόλις στη δεκαετία του ʼ80. Έκτοτε, κατά κόρον προβάλλονται στα ΜΜΕ, σε ημερίδες, ομιλίες κ.λπ. πολλά και διάφορα φληναφήματα πόντιων εθνικιστών, ενώ πληθαίνουν οι εκδόσεις σχετικών βιβλίων και οι δημοσιεύσεις από ανεπίσημους ή επίσημους φορείς, όπως από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, το προπύργιο του ρωμέικου εθνικισμού στην Βόρεια Ελλάδα.
Οι πόντιοι θεωρούν το διωγμό τους ως γενοκτονία ανάλογου μεγέθους με αυτή των εβραίων από τους γερμανούς και των αρμενίων από τους τούρκους.
Σε αντίθεση με τη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων κι άλλων «υπανθρώπων» στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, αλλά και με την εξίσου καθολική σφαγή των αρμενίων το 1915-16, οι διωγμοί των ποντίων παρουσιάζουν τέτοια ανισομέρεια από περιοχή σε περιοχή, όσον αφορά την έκταση και την έντασή τους, ώστε να έχουν διατυπωθεί εύλογες αμφισβητήσεις του χαρακτηρισμού τους ως γενοκτονίας.
Από την άλλη πλευρά, το τούρκικο κράτος αρνείται κατηγορηματικά μέχρι σήμερα, πως υπήρξε γενοκτονία, αποδίδει τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, σε λοιμό και σε ασθένειες και αυτό το θέμα αποτελεί εδώ και χρόνια μία σημαντική διαφωνία Ελλάδας-Τουρκίας.
Ο διωγμός των ποντίων έχει αναγνωρισθεί ως γενοκτονία από τη Σουηδία, την Ολλανδία και την Αρμενία.



Μη αυτονόητη «αλήθεια»

Τη δεκαετία του ʼ90 στην Ελλάδα, ιδίως τη βόρεια, εμφανίστηκε δυναμικά μια κίνηση, αρθρωμένη γύρω από το κεντρικό αίτημα για «αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού».

Γιατί να απαιτείται άραγε ένα κίνημα για να αναγνωριστεί η επίδικη αλήθεια; Οριακά, κάτι τέτοιο θα δικαιολογούνταν μόνο στην περίπτωση, που κάποιοι ανακάλυψαν νέα στοιχεία, τα οποία ήταν μέχρι τώρα άγνωστα στους υπόλοιπους. Εάν το όλο ζήτημα ήταν ζήτημα πληροφόρησης, θα αρκούσε απλώς οι πρώτοι, όσοι απέκτησαν τις νέες αυτές γνώσεις, να τις γνωστοποιήσουν στους δεύτερους, κι αυτοί θα αναπροσάρμοζαν αναλόγως τις απόψεις τους. Δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρξει κίνημα και προσπάθεια πειθούς, αλλά απλώς ενημέρωση και διαφώτιση.

Αναδύεται λοιπόν εδώ ένα είδος αντίφασης, κατά την οποία η ίδια η ύπαρξη μιας δραστηριότητας, δηλαδή η επιτέλεση της προπαγάνδας, φαίνεται να υπονομεύει το περιεχόμενό της: η ανάγκη έντονης κινητοποίησης, αρθρογραφίας στον τύπο, έκδοσης βιβλίων, και, ιδίως, πραγματοποίησης μαζικών τελετών και επετειακών εκδηλώσεων στο δημόσιο χώρο και σε μέρη που έχουν (ή που τους προσδίδεται τώρα) έντονη συμβολική φόρτιση, μαρτυρεί ότι η διακηρυσσόμενη «αλήθεια» δεν είναι τόσο αυτονόητη για όλους κι ότι υπάρχει —ή αναμένεται— μία αντίσταση στην «αναγνώρισή» της.

Η αντίσταση αυτή, ερμηνεύεται και ταξινομείται υπό την κατηγορία των «συμφερόντων» και των «σκοπιμοτήτων» που «τυφλώνουν τους ανθρώπους» και τους κάνουν να μην θέλουν να δουν —ή/και να μην επιτρέψουν σε άλλους να δουν— την καθαυτή απροβλημάτιστη αλήθεια, της οποίας η αποδοχή εμφανίζεται έτσι ως συνώνυμο της «αμεροληψίας» και της απουσίας κάποιου μερικού σκοπού ή ενδιαφέροντος.

Η στάση απέναντι στην προβαλλόμενη αλήθεια κατανέμει τους ανθρώπους σε τρεις, στεγανά διαχωρισμένες, κατηγορίες:

Η πρώτη φυσικά είναι οι απόγονοι των θυμάτων, που μιλούν και γνωρίζουν την αλήθεια.

Η δεύτερη είναι οι ένοχοι, οι απόγονοι των θυτών, οι οποίοι για ευνόητους λόγους δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την αλήθεια αυτή και μάλιστα έχουν κάθε λόγο να την καλύπτουν και να την αρνούνται.

Η δε τρίτη φυσικά, είναι οι ουδέτεροι τρίτοι, η διεθνής κοινή γνώμη/επιστημονική κοινότητα, την οποία οφείλουν να πείσουν οι απόγονοι των θυμάτων και να πάρουν με το μέρος τους.

Το όλο ζήτημα λοιπόν ανάγεται στο ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά για να καλύψει τον ήχο του άλλου, ποιος θα κάνει καλύτερο lobbying και θα κερδίσει τις εντυπώσεις έναντι των τρίτων που μας παρακολουθούν ─ ή που πρέπει να πείσουμε να μας παρακολουθήσουν. Τα υποκείμενα κατανέμονται στα τρία αυτά στρατόπεδα με βάση απλούστατα την εθνική τους ένταξη ─ έλληνες / τούρκοι / λοιποί. Η τρίτη κατηγορία επιδέχεται υποδιαιρέσεις σε φιλέλληνες και φιλότουρκους, αλλά αυτές φυσικά αποτελούν γνήσια υποσύνολα, τα οποία δεν σκιάζουν την καθαρότητα των διαχωριστικών γραμμών.

Ο λόγος περί γενοκτονίας έχει εδραιωθεί πλέον ως «η αλήθεια», ώστε να μπορεί να κατηγορεί όσους δεν τον συμμερίζονται ως «αρνητές της αλήθειας».


Κανείς «γενοκτονημένος»
δεν είχε μιλήσει για γενοκτονία

Η χρήση του όρου γενοκτονία σε σχέση με όσα συνέβησαν στον Πόντο τη δεκαετία του 1910 και η προσεπίκληση των παρελθουσών γενεών και της αδιαμεσολάβητης μαρτυρίας τους όμως, όχι μόνο δεν δικαιώνει την ηθική αγανάκτηση, αλλά είναι ακριβώς αυτή που την υπονομεύει.
Οι μητέρες, οι πατεράδες, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες των σημερινών ποντίων, πράγματι μίλησαν για βιαιότητες, για θανατώσεις, για εκτοπίσεις, για ξεριζωμούς, αλλά για γενοκτονία δεν μίλησαν. Μια στοιχειώδης αρχαιολογική έρευνα μας δείχνει ότι η αναφορά σε «ποντιακή γενοκτονία» απουσίαζε από τους συναφείς λόγους μέχρι και αργά μέσα στη δεκαετία του 1980. Ο συγκεκριμένος όρος δεν απαντά πουθενά στις καταγραφές του λόγου της γενιάς που επέζησε των γεγονότων, ούτε και της επόμενης.

Αντιθέτως, απαντούν άλλοι περιληπτικοί όροι που προορίζονται να στεγάσουν, να αρθρώσουν και να νοηματοδοτήσουν συνοπτικά όλα τα τραγικά γεγονότα των δεκαετιών του 1910-20, όπως «η Καταστροφή», «ο διωγμός», «ο ξεριζωμός», «οι σφαγές». Αυτό και μόνο δείχνει ότι η χρήση του όρου «γενοκτονία» δεν είναι μία φυσική και αυτόματη συνέπεια της γνώσης των περιστατικών, αλλά μια ειδική επιλογή έναντι άλλων δυνατών για τη σημασιοδότησή τους. Διότι οι παππούδες και οι πατεράδες διέθεταν την ίδια —και ακόμα μεγαλύτερη— ποσότητα πληροφόρησης σχετικά με όσα έγιναν τα κρίσιμα χρόνια. Δεν ανακαλύφθηκε κάποιο νέο στοιχείο στο μεταξύ διάστημα από το 1920 μέχρι το 1990. (Βλ. Άκη Γαβριηλίδη: Εμείς οι έποικοι, έκδ. «Ισνάφι», Ιωάννινα, 2014).

Πηγή :https://www.freeinquiry.gr/single-post.php?id=4198

Θα ήθελα να δω μια κριτική αποδόμηση των Εθνικιστών σε αυτά τα λογικά επιχειρήματα.

Αφού είναι "βόθρο λύματα", ε εύκολο θα είναι!

[Chainis]

Ακριβώς
Αυτό που λες αναφέρεται στους Έλληνες και ξένους πολιτικούς τής εποχής που ξεπούλησαν τους κατοίκους τής Μικράς Ασίας και όχι οι "Ρωμιοί" ως λαός.

Ο.Ι.

Αν ττο δούμε δοαλεχτικά δεν είναι ακριβως έτσι

γράφτηκε ότι:

Στα επόμενα χρόνια της καταστροφής της σμύρνης έχουμε και δεύτερο κρούσμα. Δεν φτάνει που οι παλιοελλαδίτες ενέπλεξαν τους ανθρώπους εκεί σε έναν πόλεμο που δεν διάλεξαν και τους άφησαν βορά στους νεοτουρκους, αλλά αυτοί οι κοσμοπολίτες ίωνες που επέζησαν δέχτηκαν τον ρατσισμό και την αφιλόξενη περιφρόνηση από τους παλιοελλαδίτες και χρησημοποιούσαν υποτιμιτικούς όρους όπως «τουρκόσποροι» κ.α.

Δευτερο κρίμα στο λαιμό τους δηλαδή.

Σε πήρε ο πόνος για το πως φέρθηκαν οι παλαιοελλαδίτες στους Πόντιους που τους λες Λαζούς και τους Ίωνες δηλαδή, τώρα μετά από 100 χρόνια ένοιωσες πολύ αλληλέγγυος να πούμε.

Αν μπορούσες να μεταφερθείς χρονικά στο 1914-1923 και ήταν στο χέρι σου θα είχες περάσει μαχαίρι όποιον μη Σλάβο πήγαινε να εγκατασταθεί στην Μακεδονία αλληλέγγυε.

[Βινόσαυρος]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Μα ο τίτλος αναφέρεται σε άλλη φυλή.

τους ταυτίζουμε για διάφορους λόγους.

[Οργισμένος]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Θαρθει η στιγμη που καποιος θα αναδειξει το εγκλημα των κομματων σας τα οποια τα πιανουν χοντρα εξ αματολων.
Ηλιθια διποδα.

[Καλαβρία]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Ειναι τοσο Λαζοι οσο εσυ Μακεδονας

[Chainis]

Εδω συζηταμε για την "γενοκτονία" των "ποντιων".

Μα ο τίτλος αναφέρεται σε άλλη φυλή.

τους ταυτίζουμε για διάφορους λόγους.

Όπως ταυτίζετε τους Βούλγαρους της Βόρειας Μακεδονίας με τους Μακεδόνες.
Για διάφορους λόγους.

[run]

τους ελληνες τους λεγει λαζους

τουρκολατρες αριστερας και το κακο συναπαντημα