Ο διεθνής κομμουνισμός στις διάφορες περιοχές του πλανήτη

[wooded glade]

Μέχρι το 1990 τουλάχιστον που είχαμε την ΕΣΣΔ, η γη μπορούσε να χωριστεί σε δύο περίπου μέρη. Το ένα μέρος ήταν οι χώρες οι οποίες είχαν κατακτηθεί από τον ο κομμουνισμός και το άλλο μέρος αυτές οι οποίες δεν είχαν κατακτηθεί.
Με ενδιαφέρουν αυτές οι οποίες δεν είχαν κατακτηθεί.
Είχαμε λοιπόν πρώτον στη δυτική Ευρώπη ισχυρά έως κάπως ισχυρά κομμουνιστικά κινήματα στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Επίσης μετά το τέλως των Ιβηρικών δικτατοριών στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Αλλού στη δυτική Ευρώπη τα ΚΚ έπαιρναν κάτω από 0.01%.
Στην Αφρική υπήρχε κομμουνιστικό κίνημα σε μερικές χώρες, όπως π.χ. η Μοζαμβίκη.
Στην Ασία υπήρχαν στην Ινδοκίνα βασικά.
Στη Βόρειο Αμερική 0.00% αλλά στην κεντρική Αμερική και στη Νότιο Αμερική υπήρχαν πολλά.
Είναι και η Κούβα βέβαια εκεί.

Τελικά οι δυτικοευρωπαίοι έφτιαξαν τα λεγόμενα "εσ" τα οποία περιέργως ποτέ δεν συμπεριελάμβαναν το Γαλλικό. Το Γαλλικό κατεδίκασε την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία αλλά η Μόσχα δεν τόλμησε να το διαγράψει.
Τα "εσ" τα έφτιαξαν προφανώς γιατί τα "εξ" είχαν γίνει πολύ ρόμπα. Δεν γέμιζαν ταξί και έτσι έφτιαξαν τα "εσ" αν και της Μόσχας δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Στην Ελλάδα, περιέργως πάλι, το "εσ" ναι μεν φτιάχτηκε αλλά μέχρι το 2010 κυριαρχούσε το "εξ" !

Είμαι περίεργος όμως για την Νότιο Αμερική.
Στην Νότιο Αμερική υπήρχε για πολλά χρόνια η μυστική οργάνωση "allianza anticommunista Argentina", η περίφημη ΑΑΑ ή triple-A.
Αυτή η οργάνωση κυνηγούσε τους αριστερούς.
Επίσης υπήρχε ο Πινοσέτ από το 1973 και μετά και επίσης άλλες χούντες στη Βραζιλία, Εκουαντόρ, Βολιβία κλπ.
Σαν αποτέλεσμα οι αριστεροί-θύματα ηρωοποιούντο.
Το ερώτημα είναι όμως ήταν πραγματικά δυνατή η (άκρα) αριστερά σ' αυτές τις χώρες ή όχι ;
Στην εποχή μας που εξέλιπαν οι στρατιωτικές χούντες, είναι η Βενεζουέλα και η Βολιβία που έχουν κατακτηθεί από κομμουνιστικά μορφώματα αλλά όχι οι υπόλοιπες.

Δεν ξέρω τι ακριβώς ίσχυε για Νότιο Αμερική, αλλά ένα αρχικό συμπέρασμα είναι το εξής:
Ο κομμουνισμός της μορφής "εσ" σήκωσε κεφάλι σε μερικές περιπτώσεις και αναδείχθηκε σε καθεστώς ή έστω σε ισχυρά αντιπολίτευση.
Ο κομμουνισμός της μορφής "εξ" δεν έκανε τίποτα απολύτως.

Μεγάλη αρνητική εντύπωση όμως έχει προκληθεί από το καθεστώς Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Αλλά από το καθεστώς Αλέξη όχι και τόσο. Μετά από την κωλοτούμπα και μετά από τα άλλα προβλήματα που έχει τώρα η Ευρώπη με τα αβγά, το Ελληνικό "εσ" (ή δήθεν "εσ") θεωρείται αξιοσέβαστο. Πολύ περισσότερα μπουγέλα θα προσγειωνόντουσαν πάνω στους ζαίους αν έκαναν την εμφάνιση τους σε μιά γειτονιά της Αθήνας παρά οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη.

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

α εσυ το πας πολυ βαθεια.παντου υπηρχαν κομμουνιστικα κομματα χρηματοδοτουμενα απο την εσσδ.οι επαγγελματιες αυτοι επαναστατες πχ στην ελλαδα το επαιζαν ...υπερ της ειρηνης,αλλου αναλογα.ενας απο τους λογους που φαληρησε η εσσδ ηταν οι χρηματοδοτησεις αυτων των μορφωματων.
εχω πολλα στοιχεια για τα ανα τον κοσμο κομμουνιστικα μορφωματα.παντως στην ινδονησια πχ που εκαναν δυο αποπειρες τελικα εξολοθρευτηκαν και η χωρα ησυχασε για παντα απο δαυτους.ενα παραδειγμα για ολες τις χωρες.

[wooded glade]

α εσυ το πας πολυ βαθεια.παντου υπηρχαν κομμουνιστικα κομματα χρηματοδοτουμενα απο την εσσδ.οι επαγγελματιες αυτοι επαναστατες πχ στην ελλαδα το επαιζαν ...υπερ της ειρηνης,αλλου αναλογα.ενας απο τους λογους που φαληρησε η εσσδ ηταν οι χρηματοδοτησεις αυτων των μορφωματων.
εχω πολλα στοιχεια για τα ανα τον κοσμο κομμουνιστικα μορφωματα.παντως στην ινδονησια πχ που εκαναν δυο αποπειρες τελικα εξολοθρευτηκαν και η χωρα ησυχασε για παντα απο δαυτους.ενα παραδειγμα για ολες τις χωρες.

Παντού υπήρχε, έστω και τυπικά.
Στις περισσότερες χώρες ήταν εξαιρετικά αδύναμα τα ΚΚ (αλλά είχαν βέβαια κατασκόπους-δίκτυα κλπ, κλπ).
Σε μερικές άλλες έγινε λαϊκό μέτωπο -ή πλησίασε να γίνει.
Το θέμα είναι ότι οι εμπνευστές των "εσ" είχαν μία περίεργη κουλτούρα. Όχι σοσιαλδημοκράτες, όχι ΚΚ, ναι στο χρηματιστήριο-θαλαμηγούς, τα εμά-εμά και τα τω Μαρξ τω Μαρξ.

[The Great Leader]

Η κατάσταση, μέχρι το 1991, είχε ως εξής:

Ανατολική Ευρώπη: Πλήρη ευθυγράμμιση με το σοβιετικό μοντέλο. Όσο ζούσε ο Στάλιν, τα ΚΚ των χωρών αυτών ήταν ευθυγραμμισμένα με την γραμμή Στάλιν, τόσο στην οικονομική ανάπτυξη, όσο και στην πολιτική διακυβέρνηση. Όταν επήλθε η αποσταλινοποίηση, οι ηγεσίες αυτές στράφηκαν στις συλλογικές ηγεσίες, όπως έκανε η μαμά ΕΣΣΔ. 3 εξαιρέσεις, υπήρχαν. Η Γιουγκοσλαβία, όπου ο Τίτο ακολούθησε δικό του μοντέλο ανάπτυξης, η Αλβανία που έγινε σταλινικότερη του Στάλιν και δέσμια ενός διπλωματικού αυτισμού και η Ρουμανία, όπου η αυτόνομη εξωτερική πολιτική συνδυάστηκε με ένα προσωποπαγές καθεστώς, κόντρα στις συλλογικές ηγεσίες που είχαν οι πιστοί στην Μόσχα, δορυφόροι.

Δυτική Ευρώπη: Ο Ευρωκομμουνισμός ανθεί στα 70ς, όπου προσπαθεί να δημιουργηθεί μία κομμουνιστική αριστερά, απαλλαγμένη από τις αυταρχικές τάσεις του σοβιετικού μοντέλου. Άλλα γενικά, είτε τα ευρωκομμουνιστικά, είτε τα ορθόδοξα κόμματα, δεν προκαλούν αναστατώσεις και λειτουργούν ομαλά στην αστική δημοκρατία.

Ασία: Ο Μαοϊσμός προσπαθεί να γίνει η νέα επαναστατική δύναμη στην Ασία και στον Τρίτο Κόσμο, άλλα πέρα των απόψεων του Μάο περί "Λαϊκού Πολέμου", η πλειοψηφία των ασιατικών κομμάτων και καθεστώτων είναι πιστά στην Μόσχα. Εξαίρεση ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χμερ, όπου ο ακραίος αγροτικός τους κοινοτισμός συντάσσεται με το Πεκίνο.

Μέση Ανατολή: Η πορεία των ΚΚ του αραβικού κόσμου εξαρτάται από την συνεργασία τους με τα καθεστώτα του Αραβικού Σοσιαλισμού. Είτε θα διώκονται οι κομμουνιστές(όπως στην νασερική Αίγυπτο), είτε θα αποτελούν συνεργάτη των καθεστώτων(π.χ. Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο με το Μπάαθ στην Συρία και στο Ιράκ).Άλλα κανένα ΚΚ δεν μπόρεσε να σταθεί ως ισχυρή πολιτική δύναμη, πλην του Ιρακινού ΚΚ, όπου την δεκαετία του '50 μάζεψε μεγάλο ποσοστό σιιτικών πληθυσμών.

Αφρική: Ο αφρικανικός κομμουνισμός ήταν περισσότερο ένας αφρικανικός, αντιαποικιοκρατικός εθνικισμός, ο οποίος ενστερνίστηκε την σοβιετική ρητορεία και πολιτική δομή, για να κερδίσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από την Μόσχα. Ειδικά τα καθεστώτα του Σιάντ Μπαρέ στην Σομαλία, του Μεγκίστου Χαιλέ Μαριάμ στην Αιθιοπία και του Τόμας Σανκάρα στην Μπουργκόνα Φάσο, ήταν περισσότερο στρατιωτικά καθεστώτα με αριστερή και αντιαποικιοκρατική ρητορεία, παρά γνήσια Μαρξιστικά-Λενινιστικά καθεστώτα.

Λατινική Αμερική: Πριν το 1960, η Αριστερά δεν είχε μεγάλη δυναμική. Η Κουβανέζικη Επανάσταση, με τον αντιιμπεριαλιστικό της λόγο και τον ρομαντικό, ένοπλο πατριωτισμό, θα εμπνεύσει την Αριστερά εκεί. Υπάρχει φυσικά και η "Θεολογία της Απελευθέρωσης" όπου μεγάλο μέρος του Κλήρου, υποστήριξε αριστερές πολιτικές και ένοπλα κινήματα, ως έναν χριστιανικό ακτιβισμό κατά των ανισοτήτων και ελάφρυνσης των φτωχών. Ως τρίτη αριστερή, μη κομμουνιστικη τάση, θα υπάρξει και ο στρατιωτικός λαϊκισμός, όπου στρατιωτική δικτάτορες θα ακολουθήσουν πολιτική στήριξης των φτωχών στρωμμάτων και εθνικοποιήσεων, άλλα κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή(αρκετοί από αυτούς τους ηγέτες θα αποτελέσουν τους πνευματικούς πατέρες και εμπνευστές του Ούγκο Τσάβεζ).

[wooded glade]

Η κατάσταση, μέχρι το 1991, είχε ως εξής:

Ανατολική Ευρώπη: Πλήρη ευθυγράμμιση με το σοβιετικό μοντέλο. Όσο ζούσε ο Στάλιν, τα ΚΚ των χωρών αυτών ήταν ευθυγραμμισμένα με την γραμμή Στάλιν, τόσο στην οικονομική ανάπτυξη, όσο και στην πολιτική διακυβέρνηση. Όταν επήλθε η αποσταλινοποίηση, οι ηγεσίες αυτές στράφηκαν στις συλλογικές ηγεσίες, όπως έκανε η μαμά ΕΣΣΔ. 3 εξαιρέσεις, υπήρχαν. Η Γιουγκοσλαβία, όπου ο Τίτο ακολούθησε δικό του μοντέλο ανάπτυξης, η Αλβανία που έγινε σταλινικότερη του Στάλιν και δέσμια ενός διπλωματικού αυτισμού και η Ρουμανία, όπου η αυτόνομη εξωτερική πολιτική συνδυάστηκε με ένα προσωποπαγές καθεστώς, κόντρα στις συλλογικές ηγεσίες που είχαν οι πιστοί στην Μόσχα, δορυφόροι.

Δυτική Ευρώπη: Ο Ευρωκομμουνισμός ανθεί στα 70ς, όπου προσπαθεί να δημιουργηθεί μία κομμουνιστική αριστερά, απαλλαγμένη από τις αυταρχικές τάσεις του σοβιετικού μοντέλου. Άλλα γενικά, είτε τα ευρωκομμουνιστικά, είτε τα ορθόδοξα κόμματα, δεν προκαλούν αναστατώσεις και λειτουργούν ομαλά στην αστική δημοκρατία.

Ασία: Ο Μαοϊσμός προσπαθεί να γίνει η νέα επαναστατική δύναμη στην Ασία και στον Τρίτο Κόσμο, άλλα πέρα των απόψεων του Μάο περί "Λαϊκού Πολέμου", η πλειοψηφία των ασιατικών κομμάτων και καθεστώτων είναι πιστά στην Μόσχα. Εξαίρεση ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χμερ, όπου ο ακραίος αγροτικός τους κοινοτισμός συντάσσεται με το Πεκίνο.

Μέση Ανατολή: Η πορεία των ΚΚ του αραβικού κόσμου εξαρτάται από την συνεργασία τους με τα καθεστώτα του Αραβικού Σοσιαλισμού. Είτε θα διώκονται οι κομμουνιστές(όπως στην νασερική Αίγυπτο), είτε θα αποτελούν συνεργάτη των καθεστώτων(π.χ. Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο με το Μπάαθ στην Συρία και στο Ιράκ).Άλλα κανένα ΚΚ δεν μπόρεσε να σταθεί ως ισχυρή πολιτική δύναμη, πλην του Ιρακινού ΚΚ, όπου την δεκαετία του '50 μάζεψε μεγάλο ποσοστό σιιτικών πληθυσμών.

Αφρική: Ο αφρικανικός κομμουνισμός ήταν περισσότερο ένας αφρικανικός, αντιαποικιοκρατικός εθνικισμός, ο οποίος ενστερνίστηκε την σοβιετική ρητορεία και πολιτική δομή, για να κερδίσει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από την Μόσχα. Ειδικά τα καθεστώτα του Σιάντ Μπαρέ στην Σομαλία, του Μεγκίστου Χαιλέ Μαριάμ στην Αιθιοπία και του Τόμας Σανκάρα στην Μπουργκόνα Φάσο, ήταν περισσότερο στρατιωτικά καθεστώτα με αριστερή και αντιαποικιοκρατική ρητορεία, παρά γνήσια Μαρξιστικά-Λενινιστικά καθεστώτα.

Λατινική Αμερική: Πριν το 1960, η Αριστερά δεν είχε μεγάλη δυναμική. Η Κουβανέζικη Επανάσταση, με τον αντιιμπεριαλιστικό της λόγο και τον ρομαντικό, ένοπλο πατριωτισμό, θα εμπνεύσει την Αριστερά εκεί. Υπάρχει φυσικά και η "Θεολογία της Απελευθέρωσης" όπου μεγάλο μέρος του Κλήρου, υποστήριξε αριστερές πολιτικές και ένοπλα κινήματα, ως έναν χριστιανικό ακτιβισμό κατά των ανισοτήτων και ελάφρυνσης των φτωχών. Ως τρίτη αριστερή, μη κομμουνιστικη τάση, θα υπάρξει και ο στρατιωτικός λαϊκισμός, όπου στρατιωτική δικτάτορες θα ακολουθήσουν πολιτική στήριξης των φτωχών στρωμμάτων και εθνικοποιήσεων, άλλα κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή(αρκετοί από αυτούς τους ηγέτες θα αποτελέσουν τους πνευματικούς πατέρες και εμπνευστές του Ούγκο Τσάβεζ).

Καλά, αυτά τα ξέρουμε.
Τα ερωτήματα είναι δύο:

Το ένα είναι πόσες και ποιές χώρες κινδύνευσαν να υπαχθούν σε κομμουνιστικό καθεστώς και απεσοβήθη από την CIA, σε αντίθεση με ανδρεϊκό καθεστως που κι αυτό απεσοβήθη από την CIA αλλά δεν θα είχε τον χαρακτήρα του κομμουνιστικού.
Το άλλο είναι γιατί τα λεγόμενα "εσ" δεν έγιναν από την αρχή σοσιαλδημοκρατικά να τελειώνει η ιστορία.