Ο μεγαλύτερος στρατηγός της ιστορίας

[Ζαποτέκος]

Μερικά στοιχεία για την αβεβαιότητα που επικρατούσε πριν την έναρξη του Α΄ΠΠ.

Τα παρακάτω στοιχεία και κομμάτια είναι από το άρθρο του Μάρτιν Βαν Κρέβελντ "Προετοιμασίες για έναν Μεγάλο Πόλεμο" , Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη , εκδόσεις Πάπυρος , Ιούλιος 2013 , σελ. 65 - 73.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ονομάστηκε "Ο Μεγάλος Πόλεμος".

Κατά τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο του 1870 η Γαλλία και η Πρωσία είχαν μαζί πληθυσμό 70 εκ. κατοίκους και ο στρατός τους έφτανε τις 60 μεραρχίες. Στις αρχές του 20ου αι. η Αγγλία , η Γαλλία και η Ρωσσία είχαν μαζί 280 εκ. κατοίκους και συνολικά 250 μεραρχίες. Η Ρωσία διέθετε τον μεγαλύτερο στρατό στον Α΄ΠΠ. Το αντίπαλο στρατόπεδο , η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία είχαν μαζί 160 εκ. πληθυσμό και 140 μεραρχίες. Η Ιταλία είχε 35 εκ. κατοίκους και 30 μεραρχίες. Οι ΗΠΑ είχαν πληθυσμό 98 εκ. κατοίκους και μπορούσαν να συγκροτήσουν 75 μεραρχίες ( τόσες περίπου έφτασαν κατά το τέλος του Α ΄ ΠΠ ).

Ο Γερμανικός Στρατός ήταν ο ποιοτικά ισχυρότερος στον κόσμο. Η Γερμανία όμως είχε ένα στρατηγικό μειονέκτημα. Βρισκόταν μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας. Θα έπρεπε να επιτεθεί και να κατατροπώσει ξεχωριστά πρώτα τον έναν αντίπαλο και μετά τον άλλον. Το 1913 ο Μόλτκε αποφάσισε πως αυτός ο αντίπαλος που θα έπρεπε να καταστραφεί πρώτος ήταν η Γαλλία. Φάνταζε πιο επικίνδυνη λόγω της ανώτερης διοικητικής οργάνωσής της και του λειτουργικού σιδηροδρομικού δικτύου της, με τα οποία είχε την δυνατότητα της ταχύτερης επιστράτευσης. Οι γαλλικές δυνάμεις θα συγκεντρώνονταν στα ανατολικά σύνορα , εκεί δηλαδή από όπου τα γαλλικά στρατεύματα στο παρελθόν συγκεντρώνονταν για να εισβάλλουν στην Κεντρική Ευρώπη . Έτσι οι Γερμανοί θα επιτίθονταν από το αφύλαχτο σημείο , δηλαδή από τον Βορρά ( σχέδιο Σλίφεν ) , μέσω του Βελγίου. Σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν και την ΝΑ Ολλανδία , αλλά αναθεώρησαν γιατί θα χρειάζονταν την χώρα αυτή για τις εμπορικές συναλλαγές τους σε περίπτωση αγγλικού αποκλεισμού.

Ο στρατάρχης Χέλμουτ φον Μόλτκε


Όλες οι χώρες πίστευαν πως ο πόλεμος θα είναι σύντομος. Η Αυστροουγγαρία θα επιτιθόταν στην Σερβία , στα βορειοανατολικά σύνορά της θα προσπαθούσε να αποκρούσει ρωσική επίθεση και μερικές δυνάμεις της θα τις κρατούσε για να αποκρούσει τους Ιταλούς και τους Ρουμάνους σε περίπτωση επίθεσής τους εναντίον της. Αυστριακοί και Γερμανοί θα εγκλώβιζαν τις ρωσικές δυνάμεις στην Πολωνία και θα τις κατέστρεφαν. Πρώτα όμως θα έπρεπε να έχει πέσει η Γαλλία, γιατί οι γερμανικές δυνάμεις στην αρχή θα αναπτύσσονταν στα δυτικά. Στην πραγματικότητα τόσο η Γερμανία όσο και η Αυστροουγγαρία βασίζονταν η μία στην άλλη για την εξουδετέρωση των Ρώσων. Η Αυστροουγγαρία αντιμετώπιζε το πρόβλημα της εθνικής πίστης των διαφόρων λαών της αυτοκρατορίας. Οι διαταγές επιστράτευσης έπρεπε να τυπωθούν σε 15 τουλάχιστον γλώσσες ! Οι ιταλόφωνοι στρατιώτες στάλθηκαν στην άλλη άκρη της χώρας για να αντιμετωπίσουν τους Ρώσους. Έτσι εξηγείται γιατί η Αυστρία χρειάστηκε 2 εβδομάδες για να εξαπολύσει επίθεση κατά της Σερβίας , της οποίας η πρωτεύουσα Βελιγράδι βρισκόταν ακριβώς απέναντι απ' τα νοτιοανατολικά αυστροουγγρικά σύνορα. Οι πολεμικές επιχειρήσεις των Αυστροούγγρων χαρακτηρίζονταν από αποδιοργάνωση και τα στρατεύματά τους διασώθηκαν επανειλημμένα απ' τους Γερμανούς.

Πεζικό της Αυστροουγγαρίας



Οι Γάλλοι ήταν υπέρμαχοι της επίθεσης και απ' το 1904 είχαν εξετάσει και αυτοί την ιδέα εισβολής στο Βέλγιο , δηλαδή την εφαρμογή του γερμανικού σχεδίου Σλίφεν απ' την ανάποδη. Φοβήθηκαν όμως την αντίδραση της Αγγλίας και απέρριψαν αυτό το σχέδιο. Οι Γάλλοι ήθελαν την ανάκτηση της Αλσατίας - Λωραίνης και δεν έδωσαν μεγάλη βάση στα βόρεια σύνορά τους. Πόλεμος με την Ιταλία δεν φαινόταν πιθανός.

Οι Ρώσοι θυμούνταν την τύχη του Ναπολέοντα και του Καρόλου ΙΒ΄. Δεν επιθυμούσαν κατά μέτωπο επίθεση κατά των Γερμανών , αλλά να παρασύρουν τους εχθρούς τους στην ενδοχώρα - σε τι άλλο χρησίμευε άλλωστε η κατοχή της Πολωνίας ; Έτσι όμως η Σερβία και η Γαλλία θα δέχονταν μεγάλη πίεση απ' τους Γερμανοαυστριακούς. Τελικά οι Ρώσοι υπέκυψαν στην γαλλική διπλωματική πίεση της Γαλλίας και ετοιμάστηκαν για επιθέσεις στην Γαλικία και την Ανατολική Πρωσία ( σήμερα αυτές οι περιοχές ανήκουν στην Πολωνία , αλλά τότε ανήκαν στην Αυστροουγγαρία και στην Γερμανία αντίστοιχα ). Η ρωσική επιστράτευση πραγματοποιήθηκε αρκετά γρήγορα χάρη στο πρόσφατα κατασκευασμένο σιδηροδρομικό δίκτυο. Ωστόσο η ρωσική βιομηχανία και η διοικητική μηχανή ήταν ανεπαρκείς. Οι ελλείψεις στον ανεφοδιασμό των στρατευμάτων ήταν μεγάλες. Τον Δεκέμβριο του 1914 υπήρχε ανεπάρκεια σε φαγητό , ιματισμό και πολεμοφόδια. Οι βρετανικές προμήθειες αντί να φτάνουν στο μέτωπο , σωρεύονταν στο λιμάνι του Μούρμανσκ.

Οι Άγγλοι πολιτικοί αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να μπουν στον πόλεμο. Ο αγγλικός στρατός προετοιμαζόταν καιρό όμως. Σκοπός τους ήταν να αποτρέψουν γερμανική κατάληψη της Γαλλίας και του Βελγίου. Το αγγλικό ναυτικό είχε την ευθύνη της Βόρειας Θάλασσας και της Μάγχης , ενώ το γαλλικό της Μεσογείου και της Αδριατικής. Ο Βρετανός στρατηγός Χένρι Γουίλσον πέρασε τις διακοπές του ποδηλατώντας στους δρόμους του Βελγίου, ώστε να εξοικειωθεί με τις διαδρομές που ενδεχομένως θα ακολουθούσαν τα στρατεύματά του. Τον Αύγουστο του 1914 ήταν έτοιμη η αγγλική εκστρατευτική δύναμη για να μεταφερθεί απ' τα λιμάνια της Μάγχης στην Γαλλία και εκεί να συγκροτήσει το αριστερό άκρο της γραμμής άμυνας. Οι Βρετανοί κατάφεραν να μεταφέρουν με μυστικότητα και σχεδόν ανενόχλητοι την εκστρατευτική τους δύναμη στη Γαλλία. Οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν την παρουσία του αγγλικού εκστρατευτικού σώματος μόνο όταν συγκρούστηκαν με αυτό στο πεδίο της μάχης.


Ο στρατηγός Χένρι Γουίλσον

Το 1898 πίστευαν ακόμη ότι ήταν πιθανότερο να ξεσπάσει ένας πόλεμος μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας για τις αποικίες ή μεταξύ Αγγλίας και Ρωσίας για την Ινδία. Το τελευταίο σενάριο δεν πραγματοποιήθηκε γιατί η αναπάντεχη νίκη των Ιαπώνων επί της Ρωσίας έβαλε τέλος στην ρωσική απειλή κατά της Ινδίας. Το 1899 - 1914 πίστευαν πως η Ιταλία θα πολεμούσε στο πλευρό της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας εναντίον της Γαλλίας. Οι Γερμανοί πάλι υπερτίμησαν την ισχύ της Ρωσίας ενώ υποτίμησαν την ισχύ της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Για τις τελευταίες ο Μόλτκε πίστευε ( καλοκαίρι 1914 ) πως θα στρέφονταν κατά της Βρετανίας με αντάλλαγμα τον Καναδά. Βέβαια δεν εξηγούσε γιατί θα χρειάζονταν οι ΗΠΑ την άδεια των Γερμανών προκειμένου να επιτεθούν κατά του Καναδά.

Οι Γερμανοί φοβόντουσαν μήπως οι Άγγλοι εξολοθρεύσουν το γερμανικό ναυτικό όπως είχαν κάνει με το δανικό ( Ναυμαχία της Κοπεγχάγης 1801 ) για να μην πέσει στα χέρια του Ναπολέοντα. Και πραγματικά μια τέτοια επιχείρηση εξεταζόταν απ' το βρετανικό ναυτικό. Στην Βρετανία πάλι φοβούνταν γερμανική εισβολή ! Βέβαια δεν εξηγούσαν πως οι Γερμανοί θα αντιμετώπιζαν το πανίσχυρο αγγλικό ναυτικό. Πραγματικά ο Εδουάρδος Ζ' ανησυχούσε μήπως ο ευέξαπτος αυτοκρατορικός εξάδελφός του παρουσιαζόταν με τον στρατό του και , υποσχόμενος να καταπνίξει τον βρετανικό σοσιαλισμό , καταλάμβανε την χώρα. Όταν τελικά ξέσπασε ο πόλεμος , τα οδικά σήματα αφαιρέθηκαν από όλα τα βρετανικά νησιά , ώστε να μην βοηθήσουν τα στρατεύματα του Κάιζερ να βρουν τον δρόμο τους !


Ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν ( 1889 - 1951 ). Ο νεαρός φιλόσοφος επέμεινε να σταλεί στο μέτωπο , αν και εύκολα θα μπορούσε να πάρει απαλλαγή λόγω μιας στομαχικής πάθησης.



Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας Γιόζεφ Σβέικ. Ζούσε στην Πράγα και ήταν Τσέχος , δηλαδή μέλος μιας εθνικής μειονότητας που ζητούσε την αυτονομία της. Παρ' όλα αυτά , ήταν καλός υπήκοος των Αψβούργων , διάβαζε εφημερίδες στις μπυραρίες και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την επικαιρότητα. Κατά την γνώμη του υπεύθυνη για την δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου ήταν η Τουρκία , και ήταν βέβαιος πως η Αυστροουγγαρία θα της κήρυττε τον πόλεμο ! Τους Γερμανούς τους θεωρούσε καθάρματα που θα τάσσονταν στο πλευρό των Τούρκων , ενώ η Γαλλία θα υποστήριζε την Αυστροουγγαρία. Kι αν όλα αυτά αποδείχτηκαν εσφαλμένα , ο Σβέικ δεν δίστασε ούτε στιγμή. Ζητωκραύγασε , κούνησε απειλητικά τις πατερίτσες του ( έπασχε από ποδάγρα ) και κίνησε για τον πόλεμο.

[Ζαποτέκος]

εκδόσεις Πολεμικός Τύπος , τεύχος 1 , σελ. 3 :

[taxalata xalasa]

Ο στρατάρχης Χέλμουτ φον Μόλτκε

δεν κρατήθηκα....

[Χαοτικός]

Ο στρατηγός Άνεμος.

καλή η μαλακία σου, τύπε.

Με συγκινείς, τύπε.
Θα μπορούσα να δημοσιεύσω αυτή την απάντησή σου στο νήμα
Highlights της ημέρας μας
αλλά δυστυχώς, είναι νύχτα.

[Obi Wan Iakobi]

ΤΣΙΠΡΑΣ

Καρανικας για να ακριβολογουμε.

[Chainis]

Ο μεγαλύτερος αδιαμφισβητητα είναι ο Αλέξανδρος.
Τρανταχτή απόδειξη ή μάχη στα Γαυγάμηλα.
Και ότι δεν έχασε καμία μάχη.

[Ζαποτέκος]

Η στρατιωτική ιδιοφυία του Βενιζέλου μέσα απ' την αντιπαράθεση Βενιζέλου και Μεταξά στον Τύπο το 1934. Λέει ο Μεταξάς τα εξής :

Δεν ενθυμείται ο κ. Βενιζέλος το 1912 όταν ηττήθη η ημετέρα 5η μεραρχία εις το Σόροβιτς , του όγκου του ημετέρου στρατού νικήσαντος εις Γιαννιτσά και προελαύνοντος προς Θεσ/νίκην , ότι κατελήφθη η εν Αθήναις κυβέρνησις υπό τοιούτου πανικού μήπως ο Δζαβήτ προελάση εκ Σόροβιτς προς Λάρισαν ! και Αθήναις !! ... ώστε ο κ. Βενιζέλος εζήτησε δια τηλεγραφήματός του προς τον Διάδοχον, όπως δύο μεραρχίαι εκ του προελαύνοντος προς Θεσσαλονίκην στρατού αποσταλώσι ταχέως εις Κατερίνην , επιβιβασθώσι και μεταφερθώσι θαλασσίως εις Βόλον , και εκείθεν δια ξηράς προς Λάρισαν δια να καλύψωσιν από τον Δζαβήτ την οδόν της πρωτευούσης ; Εννοείται ότι τοιούτος φόβος εκίνησε το μειδίαμα ημών εις Γιαννιτσά και δεν εδώσαμεν καμμίαν προσοχήν εις την διαταγήν ταύτην του κ. Βενιζέλου.

Μάλιστα ο Βενιζέλος είχε και προτίμηση. Ήθελε να μεταφερθεί η 1η Μεραρχία "ένεκα πολλών λόγων." . Πάει περίπατο η Θεσσαλονίκη για την οποία καιγόταν υποτίθεται ο Βενιζέλος και "διέτασσε" τον Κωνσταντίνο .


Όποιος θέλει να δει για το ατύχημα στο Σόροβιτς εδώ :

[Ζαποτέκος]

Πολιορκία της Τύρου 725/724 - 720 π.Χ.
Ο Ασσύριος βασιλιάς Σαλμανάσαρ και ο διάδοχός του Σαργών πολιορκούν την Τύρο για 5 ή 6 χρόνια , αλλά αποτυγχάνουν να την καταλάβουν.

Πολιορκία της Τύρου 586 - 573 π.Χ.
Ο Ναβουχοδονόσορ πολιορκεί την Τύρο για 13 χρόνια και αποτυγχάνει να την καταλάβει.

Πολιορκία της Τύρου 332 π.Χ.
O Mέγας Αλέξανδρος πολιορκεί την Τύρο και την καταλαμβάνει μετά από πολιορκία 7 μηνών.

[stavmanr]

Ούτε ένας μέλος του φόρουμ;

Στους 100 σημαντικότερους στρατηγούς του πλανήτη, οι 99 είναι ενεργά μέλη του φόρουμ.

[taxalata xalasa]

Ούτε ένας μέλος του φόρουμ;

Στους 100 σημαντικότερους στρατηγούς του πλανήτη, οι 99 είναι ενεργά μέλη του φόρουμ.

χαζοβιδεο... που μετραει μαχες λες και ειναι γκολ για να αποδωσουμε το χρυσο παπουτσι...
καλυτερος ο hannibal απο τον scipio ; για ρωτηστε τον ιδιο τον hannibal...

[Ζαποτέκος]

Τόμας Τζόναθαν Τζάκσον : ( 1824 - 1863 )Στρατηγός των Νοτίων κατά τον ΗΠΑνικό Εμφύλιο. Ονομαζόταν και "Πέτρινος Τοίχος Τζάκσον" ή "Βράχος Τζάκσον" ( Stonewall Jackson ) . Διακρίθηκε για τις ικανότητές του στην τακτική. Συμμετείχε στον ΗΠΑνο-Μεξικανικό Πόλεμο ( 1842 ). Έγινε καθηγητής στρατιωτικών θεμάτων ( 1851 ). Κατά τον Εμφύλιο διακρίθηκε στην Πρώτη Μάχη στο πεδίο του Μπουλ Ραν ( Ιούλιος 1861 ) εναντίον των Βορείων . Στη μάχη αυτή έταξε τη μεραρχία του σε μια ισχυρή αμυντική γραμμή , αναχαίτισε τις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού και κέρδισε την προσωνυμία "Βράχος". Την άνοιξη του 1862 βρέθηκε στην κοιλάδα του ποταμού Σεναντόα , όπου οι τακτικές αντιπερισπασμού που εφάρμοσε εμπόδισαν τον ανεφοδιασμό των Βορείων , οι οποίοι είχαν επιτεθεί εναντίον της πρωτεύουσας των Νοτίων Ρίτσμοντ ( Βιρτζίνια ). Συνετέλεσε στη νίκη του στρατηγού Λη στις Μάχες των Επτά Ημερών. Ο Τζάκσον επιτέθηκε στους Βορείους στην κοιλάδα του ποταμού Σεναντόα και απώθησε τις δυνάμεις του στρατηγού Μακ Κλήλαν. Διακρίθηκε και στη Δεύτερη Μάχη του Μπουλ Ραν ( Αύγουστος 1862 ), τρέποντας σε φυγή τους αντιπάλους. Στη Μάχη του Φρεντέρισμπεργκ της Βιρτζίνια ( Δεκέμβριος 1862 ) αναχαίτισε τους Βορείους . Στις 2/5/1862 όμως , μετά την επιτυχή απόκρουση των Βορείων και την περικύκλωσή τους στο δάσος του Τσάνσελροβιλ , ο Τζάκσον πυροβολήθηκε κατά λάθος από δικούς του στρατιώτες και τραυματίστηκε σοβαρά, όχι όμως θανατηφόρα. Τελικά όμως προσβλήθηκε από πνευμονία και πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.

[Ζαποτέκος]

Μέγας Αλέξανδρος….oι τραυματισμοί
https://chilonas.com/2023/07/08/httpwp-mep1op6y-4pm/

Ο Μέγας Αλέξανδρος ακολουθώντας το αρχαιοελληνικό πρότυπο διοίκησης πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή, διοικώντας δια του παραδείγματος. Οι στρατιώτες του ουδέποτε αισθάνθηκαν μόνοι, αλλά αντιθέτως εμπνέονταν από τον μέγα στρατηλάτη, επιδιώκοντας να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του.

Πονούντων και κινδυνευόντων τα καλά και μεγάλα έργα.……Μέγας Αλέξανδρος

– 335 π.Χ. Χτύπημα στο κεφάλι από πέτρα, ενώ μαχόταν κατά των Ιλλυριών.
– 335 π.Χ. Χτύπημα στο λαιμό από σιδερένιο ρόπαλο, ενώ πολεμούσε τους Ιλλυριούς.
– 334 π.Χ. τραύμα στο κεφάλι από ξίφος στην μάχη του Γρανικού
– 333 π.Χ. τραύμα στο μηρό από σπαθί» στην μάχη της Ισσού.
– 332 π.Χ. τραύμα στον αστράγαλο από βέλος» κατά την πολιορκία της Γάζας.
– ……………Εξάρθρωση ώμου κατόπιν πτώσης από το άλογό του.
– 329 π.Χ. τραυματισμός στην κνήμη από βέλος κατά την πολιορκία της Μαρακάνδας (αρχαία ονομασία της Σαμαρκάνδης).
– 327 π.Χ. τραυματισμός από βέλος Ασπασιανού (Ασπασιανή= πόλη στα σύνορα της Ινδίας).
– ……………τραυματισμός στον μηρό.
– 326 π.Χ. τραυματισμός στο στήθος από βέλος που εκτόξευσαν Μαλλοί.
– 325 π.Χ. χτύπημα στο λαιμό, πολεμώντας κατά των Μαλλών.

Ο χειρότερος τραυματισμός ήταν ο τελευταίος :

SpoilerShow

Περί το 325 π.Χ, κατά την διάρκεια της εκστρατείας στην Ινδία και συγκεκριμένα στην πολιορκία εναντίον των Μαλλών και Οξυδαρκών, όταν τα τμήματα υπό τον Αλέξανδρο και τον Περδίκκα αντίστοιχα, ετοιμάζονταν να προσβάλουν τα τείχη, ο μάντης Δημοφών είπε στον Αλέξανδρο να εγκαταλείψει την πολιορκία, διότι οι οιωνοί προέβλεπαν σοβαρό τραυματισμό του. Είναι βέβαιον ότι ο Αλέξανδρος είχε σοβαρούς λόγους να είναι οργισμένος με τους μάντεις της ακολουθίας του, οι οποίοι αντί να τον βοηθούν να χειραγωγεί τη στρατιά, του έφερναν εμπόδια. Όταν τον προκαλούσαν οι Σκύθες στον Ιαξάρτη, ο Αρίστανδρος αρνήθηκε να παρερμηνεύσει τους δυσμενείς οιωνούς και όταν οι Μακεδόνες αρνήθηκαν να προχωρήσουν πέρα από τον Ύφασι, οι μάντεις και πάλι αρνήθηκαν να παρερμηνεύσουν τους δυσμενείς οιωνούς. Έτσι ο Αλέξανδρος επέπληξε ευθέως τον Δημοφώντα, διότι η μαντεία του υπονόμευε την μαχητικότητα των Μακεδόνων και προχώρησε στην πολιορκία.

Οι Ινδικές πόλεις δεν είχαν τις οχυρώσεις των Μεσογειακών ή Μεσοποτάμιων πόλεων, στην εκπόρθηση των οποίων οι Μακεδόνες είχαν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία και τα συνήθως χωμάτινα Ινδικά τείχη δεν άντεχαν τις εφόδους. Έτσι η πόλη των Μαλλών έπεσε κι αυτή εύκολα, όμως η μεγάλη εμπειρία των Μακεδόνων και η σχετικά ασθενής οχύρωση της πόλης μετέτρεψαν την αυτοπεποίθησή τους σε υπεροψία, που τους οδήγησε σε μία σειρά από παιδαριώδη σφάλματα. Ίσως πάλι τα σφάλματα να προκλήθηκαν από ψυχική κόπωση και απροθυμία των Μακεδόνων για άλλους κινδύνους. Οι περισσότεροι δεν πήραν μαζί τους πολιορκητικές κλίμακες και ενώ το τμήμα του Αλεξάνδρου παραβίασε μία μικρή πύλη και μπήκε εύκολα στην πόλη, το τμήμα του Περδίκκα καθυστέρησε πολύ να ανέβει στα τείχη. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυντονιστούν τα δύο τμήματα και να εκνευριστεί ο Αλέξανδρος.

Οι Ινδοί είχαν υποχωρήσει στην ακρόπολη αποφασισμένοι να την υπερασπιστούν, ο Περδίκκας αγωνιζόταν να καταλάβει τα τείχη και οι κλίμακες (σκαλωσιές) δεν είχαν έλθει ακόμη. Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι Μακεδόνες, που έφερναν κλίμακες, ο Αλέξανδρος εκνευρισμένος από τα λάθη, που είχαν κάνει, άρπαξε μία και άρχισε να ανεβαίνει στα τείχη της ακρόπολης καλυπτόμενος κάτω από την ασπίδα του. Τον ακολουθούσαν ο υπασπιστής Πευκέστας με την ιερή ασπίδα από το ναό της Ιλιάδας Αθηνάς και ο σωματοφύλακας Λεοννάτος, ενώ ο διμοιρίτης Αβρέας ανέβαινε από άλλη κλίμακα. Φυσικά, ούτε σ’ αυτό το σημαντικό περιστατικό μπορούσαν να είναι απόλυτα σύμφωνοι όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς και μόνο για τον Πευκέστα συμφωνούν. Κάποιοι μάλιστα είχαν γράψει ότι μαζί με τον Αλέξανδρο ήταν ο Πευκέστας και ο Πτολεμαίος του Λάγου. Ωστόσο ο ίδιος ο Πτολεμαίος έγραψε ότι δεν βρισκόταν καν σ’ εκείνη την πόλη , αλλά ήταν επικεφαλής άλλης δύναμης και πολεμούσε εναντίον άλλων Ινδών. Κάποιοι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, προφανώς έκριναν ασθενή τη μνήμη του Πτολεμαίου και αποφάσισαν ότι εκείνος που ήταν σωματοφύλακας και όχι ο απλός υπασπιστής Πευκέστας, έσωσε τον Αλέξανδρο και γι’ αυτό του απένειμαν τον τίτλο του Σωτήρος. Ο Πλούταρχος αναφέρει τον Πευκέστα και κάποιον Λιμναίο. Οι Διόδωρος, Κούρτιος και Ιουστίνος λένε ότι ο Πευκέστας ανέβηκε αργότερα, μαζί με τους άλλους υπασπιστές, και ότι μέχρι τότε ο Αλέξανδρος πολεμούσε μόνος του.

Μόλις ο Αλέξανδρος πάτησε τα τείχη, απώθησε τους Μαλλούς από εκείνο το σημείο, άλλους χτυπώντας τους με την ασπίδα του και άλλους σκοτώνοντάς τους με το ξίφος του. Γνωρίζουμε, ότι ο Αλέξανδρος έφερε κοπίδα, άρα εδώ είτε έχουμε ανακρίβεια των αρχαίων ιστορικών, είτε ο Αλέξανδρος πράγματι χρησιμοποίησε το δευτερεύον αγχέμαχο όπλο των πεζών, επειδή κι εκείνος μαχόταν πεζός. Οι υπασπιστές βλέποντας το βασιλέα τους μόνον επάνω στα τείχη, ανάμεσα στους εχθρούς, τρομοκρατήθηκαν και ολοκλήρωσαν την αλληλουχία των λαθών. Από τη βιασύνη τους, ανέβηκαν πολλοί μαζί στις κλίμακες, που έσπασαν από το βάρος, αποκόπτοντας μόνους ανάμεσα στους Ινδούς τον Αλέξανδρο, τον Πευκέστα, τον Λεοννάτο και τον Αβρέα. Μη έχοντας άλλη επιλογή, ο μεν Αλέξανδρος επεδίωξε ηρωικό θάνατο, όπως αρμόζει σε δοξασμένο βασιλιά και οι άλλοι τρεις να σκοτωθούν προστατεύοντας τον βασιλιά τους.

Από τη λαμπρότητα των όπλων και την μεγάλη του τόλμη, οι Μαλλοί κατάλαβαν ποιόν είχαν μπροστά τους και δίστασαν να του επιτεθούν. Επειδή από τους γύρω πύργους έβαλλαν εναντίον του, ο Αλέξανδρος από τις επάλξεις πήδηξε στο εσωτερικό της ακρόπολης και για να προστατέψει τα νώτα του, ακούμπησε την πλάτη στο τείχος. Ο αρχηγός των Ινδών του επιτέθηκε, ο Αλέξανδρος τον σκότωσε και οι άλλοι παρέμειναν στις θέσεις τους. Ο Αλέξανδρος τους πετούσε πέτρες και χτυπούσε με το ξίφος του όποιον πλησίαζε περισσότερο. Οι Ινδοί δεν τόλμησαν να πλησιάσουν περισσότερο, αλλά τον περικύκλωσαν και του έριχναν ό,τι εύρισκαν. Μόλις έφτασαν δίπλα του και οι άλλοι τρεις Μακεδόνες, ο Αβρέας χτυπήθηκε από βέλος στο πρόσωπο και σκοτώθηκε , ενώ ένα άλλο βέλος χτύπησε τον Αλέξανδρο στο στήθος. Διαπέρασε τον λινοθώρακα και καρφώθηκε στα πλευρά πάνω από τον αριστερό μαστό. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό του συνέχισε να μάχεται για λίγο, αλλά μετά λιποθύμησε από την αιμορραγία. Ο Πευκέστας με την ιερή ασπίδα και ο Λεοννάτος στάθηκαν από πάνω του, για να τον προστατέψουν από τις βολές. Με εξαίρεση τον Αρριανό, που δίνει την παραπάνω περιγραφή, οι υπόλοιποι αρχαίοι ιστορικοί προβάλλουν υπερβολικά την μαχητική ικανότητα του βαριά τραυματισμένου Αλεξάνδρου και πριν χάσει τις αισθήσεις του τον θέλουν να σκοτώνει τον Ινδό, που τόλμησε να τον τραυματίσει. Μάλιστα, ο Ιουστίνος θέλει τον Αλέξανδρο «να κατακόπτει ή να απωθεί ολομόναχος πολλές χιλιάδες» εχθρών.

Στο μεταξύ οι υπασπιστές που κατάφεραν να καταστρέψουν τις κλίμακες και να καθηλωθούν έξω από τα τείχη, αναζητούσαν τρόπους να αναρριχηθούν. Έμπηγαν πασσάλους στο χωμάτινο τείχος και σκαρφάλωναν με δυσκολία. Ανεβαίνοντας στο τείχος είδαν τον Αλέξανδρο λιπόθυμο και έτρεξαν να βοηθήσουν τον Πευκέστα και τον Λεοννάτο, που αντιστέκονταν σθεναρά. Κάποιοι απ’ αυτούς έσπασαν τον μοχλό, που ασφάλιζε την πύλη του μεταπυργίου και οι υπόλοιποι, έξω από τα τείχη, χτυπούσαν με ορμή τους ώμους τους πάνω της, ώσπου την παραβίασαν και εισέβαλαν στην ακρόπολη. Αναστατωμένοι από τα λάθη τους και έξαλλοι από τον τραυματισμό του βασιλιά τους, ο οποίος δεν ήξεραν αν ζούσε ή όχι, οι Μακεδόνες έσφαξαν όλους τους Μαλλούς , ακόμη και τα γυναικόπαιδα.


Οι εταίροι χρησιμοποιώντας την ασπίδα του Αλεξάνδρου ως φορείο, τον μετέφεραν στο στρατόπεδο σε πολύ άσχημη κατάσταση. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, από την πληγή εκτός από αίμα έβγαινε και αέρας, κάτι που σημαίνει ότι το βέλος είχε τρυπήσει και τους πνεύμονες. Το βέλος των Μαλλών είχε σφηνωθεί στα οστά του θώρακα, στο ύψος του μαστού, μπροστά από την καρδιά και δεν έβγαινε. Έτσι δεν μπορούσαν να του αφαιρέσουν τον λινοθώρακα και φοβόντουσαν μήπως οι κραδασμοί απ’ το πριόνισμα του στελέχους σπάσουν τα πλευρά και προκληθεί εσωτερική αιμορραγία. Τελικά τους παρότρυνε ο ίδιος να το πριονίσουν. Με μεγάλη δυσκολία και κόπο πριόνισαν το ξύλινο βέλος, για να μπορέσουν να του βγάλουν το λινοθώρακα, και μετά προσπάθησαν να βγάλουν την ακίδα. Η πληγή είχε μήκος 4 δακτύλους (περίπου 7,4 εκ) και πλάτος 3 (περίπου 5,5 εκ). Μόλις έβγαλαν την ακίδα, προκλήθηκε μεγάλη αιμορραγία και ο Αλέξανδρος ξανάχασε τις αισθήσεις του. Αυτός που αφαίρεσε το βέλος, ήταν ο ιατρός Κριτόδημος από την Κω και του γένους των Ασκληπιαδών.

Σύμφωνα όμως με τον Πλούταρχο και άλλους μη σωζόμενους ιστορικούς δεν υπήρχε γιατρός εκεί κοντά και ο Αλέξανδρος διέταξε τον Περδίκκα να σκίσει την πληγή με το ξίφος του και να βγάλει το βέλος. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι η στρατιά του Αλεξάνδρου διέθετε όχι μόνο γιατρούς, αλλά ολόκληρη υγειονομική υπηρεσία. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από την ταχεία προέλαση του εταιρικού ιππικού και να συμπεράνουμε ότι επρόκειτο για μία καταδρομική επιχείρηση, στην οποία ασφαλώς δεν έχουν θέση οι γιατροί. Κατά την προέλαση εναντίον των Μαλλών, τα τμήματα της στρατιάς παραδίδεται ότι ενεπλάκησαν κατά σειρά, όπως ακριβώς είναι αναμενόμενο από τη σχετική ταχύτητα κίνησής τους: ιππείς – ψιλοί – οπλίτες – μηχανές.

Οι μηχανές μεταφέρονταν αποσυναρμολογημένες με σκευοφόρα και εφόσον ούτως ή άλλως υπήρχαν σκευοφόρα και μάλιστα με πολύ βαρύ φορτίο, ήταν απόλυτα λογικό να προστεθούν μερικά ακόμη για τους γιατρούς και το φαρμακευτικό υλικό. Επιπλέον, αν δεν υπήρχαν γιατροί και σκευοφόρα του Υγειονομικού Σώματος, θα ήταν αδύνατη η περίθαλψη και διακομιδή των τραυματιών, που είναι εκ των ων ουκ άνευ σε τακτικές επιχειρήσεις τακτικών στρατιωτικών τμημάτων. Τέλος, το σοβαρότατο τραύμα του Αλεξάνδρου, οι ευθύνες και οι συνέπειες από τυχόν μοιραία κατάληξη, δεν επέτρεπαν την αντιμετώπιση της κατάστασης επί τόπου, αλλά επέβαλλαν τη μεταφορά του στο στρατόπεδο, το οποίο άλλωστε ήταν μπροστά από τα τείχη. Το μόνο λογικό λοιπόν είναι να δεχθούμε ότι η εγχείρηση και η αντιμετώπιση της αιμορραγίας έγιναν από γιατρό και όχι από στρατιωτικό.

Ο βαρύς τραυματισμός του Αλεξάνδρου κατά την άλωση της ειρωνικά ανώνυμης πόλης των Μαλλών μετετράπη σε φήμη ότι σκοτώθηκε και – όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις – μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλη την στρατιά, μέχρι το κεντρικό στρατόπεδο στη συμβολή του Υδραώτη με τον Ακεσίνη, αλλά και στα μετόπισθεν. Τρόμος κατέλαβε τους Μακεδόνες και πολλά ερωτηματικά τους βασάνιζαν. Ποιός από τους πολλούς καταξιωμένους στρατηγούς θα τον αντικαθιστούσε; Πόσο ομαλή θα ήταν η διαδοχή; Τι θα γινόταν με τους υποταγμένους λαούς, που ευκαιρία περίμεναν να επαναστατήσουν; Τι θα γινόταν με τους βαρβάρους της στρατιάς, κάποιοι από τους οποίους ήταν ήδη ύποπτοι λιποταξίας; Η στρατιά βρισκόταν στην πιο άγνωστη περιοχή της Ασίας, οι λαοί εκεί ήταν οι πιο γενναίοι και πιο αξιόμαχοι και η απόσταση, που μεσολαβούσε ως τις ασφαλείς περιοχές, ήταν τεράστια. Ο θάνατος του Αλεξάνδρου εκείνη τη στιγμή ταυτιζόταν με τον δικό τους αφανισμό.


Όπως ήταν επόμενο, την βεβαιότητα για τον θάνατο του Αλεξάνδρου, που είχε δημιουργήσει η φημολογία της εβδομάδας από την ημέρα του τραυματισμού, δεν μπορούσε να την διαλύσει ούτε η ανακοίνωση ότι ζει, ούτε η επιστολή του ότι επέστρεφε στο κεντρικό στρατόπεδο. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι την είχαν πλαστογραφήσει οι σωματοφύλακες και οι στρατηγοί, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Όταν το πλοίο, που τον μετέφερε, πλησίασε στο στρατόπεδο, ο Αλέξανδρος διέταξε να αφαιρέσουν τη σκηνή από την πρύμνη, ώστε να τον δει όλο το στρατόπεδο πάνω στο φορείο. Όμως η απελπισία, που είχε καταλάβει τους Μακεδόνες ήταν τέτοια, ώστε πίστεψαν ότι τον έβλεπαν νεκρό. Κάποια στιγμή εκείνος σήκωσε το χέρι του και χαιρέτισε τη στρατιά, που επιτέλους πείστηκε ότι ήταν ζωντανός. Τότε όλοι αναβόησαν ανακουφισμένοι και κάποιοι έκλαιγαν από τη χαρά τους. Επειδή η ψυχολογία της στρατιάς είχε κλονιστεί σοβαρά, όταν το πλοίο σταμάτησε στην όχθη, ο Αλέξανδρος δεν δέχθηκε να ανεβεί σε φορείο, αλλά πήγε έφιππος ως τη σκηνή του, όπου αφίππευσε και περπάτησε, για να πεισθούν όλοι ότι δεν είχε πάθει κάποια ανεπανόρθωτη βλάβη. Από το πλοίο ως τη σκηνή του η στρατιά τον επευφημούσε, τον χειροκροτούσε και τον έραινε με ταινίες και λουλούδια. Υπήρξαν όμως και οι δύσπιστοι, που χρειάστηκε να τον αγγίξουν ή να τον δουν από πολύ κοντά, για να πεισθούν τελείως. Κάποιοι απ’ τους εταίρους βρήκαν την ευκαιρία και του καταλόγισαν ότι διακινδυνεύει στη μάχη όχι ως στρατηγός αλλά ως στρατιώτης. Είχαν απόλυτο δίκιο κι ο ίδιος ασφαλώς το γνώριζε, αλλά η παρορμητική του φύση αυτό ακριβώς υπαγόρευε.

Η αντίδραση των Μακεδόνων στον τραυματισμό του Αλεξάνδρου δείχνει τη βαθιά εκτίμησή τους προς το πρόσωπό του. Μία εκτίμηση, που δεν είχε κλονισθεί ούτε από τη δολοφονία του Παρμενίωνα, ούτε από το φόνο του Κλείτου, ούτε από τη σύλληψη του Καλλισθένη, ούτε από τις βαρβαρικές συνήθειες που είχε υιοθετήσει, ούτε από την προσκύνηση που απαιτούσε. Όσο κι αν τους εξόργιζε, όσα κι αν του καταμαρτυρούσαν, ο Αλέξανδρος παρέμενε ο βασιλιάς που τους οδήγησε στη δόξα, ο στρατηγός που εμπιστεύονταν να τους οδηγήσει με ασφάλεια έξω από τις επικίνδυνες βαρβαρικές χώρες.

Στο μεταξύ η φήμη ότι ο Αλέξανδρος είχε σκοτωθεί έφτασε πολύ μακρυά. Οι Έλληνες, τους οποίους είχε εποικίσει στη Βακτρία και τη Σογδιανή παρά τη θέλησή τους, δεν μπορούσαν να αντέξουν την ζωή ανάμεσα στους βαρβάρους και θεώρησαν ότι με το θάνατό του, άνοιγε ο δρόμος της επιστροφής τους. Όπως είχε προειδοποιήσει ο Κοίνος, συγκεντρώθηκαν περί τους 3.000, όλοι εμπειροπόλεμοι και αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν μία μακρά, δύσκολη και κοπιαστική πορεία και μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου ο Περδίκκας επρόκειτο να στείλει εναντίον τους τον Πείθωνα.

Πάντως στις χώρες της Ινδίας η φήμη του θανάτου διαψεύστηκε γρήγορα. Όσοι Μαλλοί δεν είχαν υποταχθεί ακόμη, αποκαρδιωμένοι από τις αποτυχίες και τις συμφορές των προηγουμένων και φοβούμενοι το μένος των Μακεδόνων μετά τον τραυματισμό του Αλεξάνδρου, έστειλαν πρέσβεις και παραδόθηκαν. Το ίδιο έκαναν και οι σύμμαχοί τους, οι Οξυδράκες, που έστειλαν μία πολυπληθέστατη πρεσβεία, αποτελούμενη από τους διοικητές των πόλεων, τους νομάρχες και άλλους 150 επιφανείς πολίτες. Αυτοί, θέλοντας να διατηρήσουν στοιχειωδώς τα προσχήματα, του είπαν ότι περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ήθελαν την ελευθερία τους, αλλά, αφού ο Αλέξανδρος είχε θεϊκή καταγωγή , δέχονταν να του δώσουν ομήρους, να υπαχθούν στη σατραπεία του Φιλίππου και να πληρώνουν τους φόρους, που θα τους όριζε.