Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Ιστορικά γεγονότα, καταστάσεις, αναδρομές
Nero

Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 13:22

Μετά από πρόταση του ΟΥΤΙΣ είπα να το κάνω συλλογικό: εδώ συγκεντρώνουμε πηγές(/τεκμήρια κλπ), κατα προτίμηση πρωτογενείς με στοιχεία που απασχολούν την ιστορία του πολιτισμού. Μπορεί να'ναι προσωπικές επιστολές από το παρελθόν σκαλίσματα σε τοίχους ή αντικείμενα, γενικα ο,τι μπορεί να παρέχει πληροφορίες για τον τρόπο ζωής, σκέψης, δράσης ανθρώπων του παρελθόντος, χωρίς να μας νεδιαφέρει συγκεκριμένη εποχή, χώρα περίοδος κλπ*, με μόνο αστερίσκο ότι εξαιρείται οτιδήποτε σύγχρονο απο τον ΑΠΠ και μετά. Επίσης μακριά από μάχες, πολέμους και εθνολογικές συζητήσεις

*προφανώς θα κυριαρχεί λίγο πρακτικά ο ελληνορωμαικός πολιτισμός λόγω πλούσιας αστικής ζωής και εύρους πηγών

τι είναι πολιτισμική ιστορία;Show
Miri Rubin
Cultural history is not to be defined by a set of rules or a distinct subject matter. It is not just, what the German term Kulturgeschichte denotes, a study of the activities within the sphere of 'high culture'; nor is it exclusively to be seen as an exercise in interpretation of symbolic acts and rituals of people in the past. Some observers have been frustrated with cultural history that seems at times to be the 'history of everything', not without reason. There is more than a grain of truth in the view that cultural history can be exercised in every field of activity: politics, economics, kinship, gender, religion and all their interlocking and overlapping domains.

So, for example, alongside a demographic historian who calculates the historical movements of the size of family, or age at marriage, cultural historians probe the ideas about family, obligation, conjugality, with all the contradictions and points of pressure and conflict which they induced in people's lives. Or, alongside the study of doctrine, theology and ecclesiastical structures – areas long studied by historians of religion – cultural historians seek out the practices through which religion was disseminated, experienced, interpreted and applied. This has meant that cultural historians have often also been innovators in the search for sound and viable ways of approaching and identifying ways into the daily lives of people who did not generate a great deal of documentation. Yet, it is wrong to think of cultural history as a 'people's history' alone; its operations are as illuminating when applied to courts, politics and armies; to the art and clothing, literature, grammar and music of the few and privileged.

Before cultural history became so important to the work of historians, some time in the late 1980s, the 'new history' of the 1960s and 1970s had produced a great deal of pioneering and exciting information about social relations and structures. The lives of workers, working-class politics, peasant economies, demographics of plantations and slave-owning economies, levels of literacy, all these became visible, and often for the first time. The work was often inspired by acquaintance with Marx's theories of class conflict, and in France by an indigenous version of a history situated within a geographical, physical frame.

E. P. Thompson, Natalie Zemon Davis and Emmanuel Le Roy Ladurie showed that peasants and artisans could be studied historically, and that historians could try to understand their ideas and aspirations, the words that comforted or excited them, the symbols they cherished or rejected. The Chartist movement, for example, was first studied as an expression of class aspirations in the plenitude of its mobilisation and political effect; but an analysis of its language revealed that its main concerns were not based on class solidarity but with inclusion and exclusion from the polity. The study of social relations led the most inspired historians to seek meaning beyond structure, and subjectivity beyond class formation and adherence.

The most formative impact in urging historians towards the 'cultural' – the domain of representation, the struggle over meaning – was the advent of interest in women and then gender, and this impact has not been sufficiently understood or appreciated by historians and those who observe them.

Although there are a few examples from earlier periods of history, and indeed a trickle of studies throughout the early 20th century, the field of women's history within academia emerged in the 1970s, in complex yet undeniable relation to the Women's Movements throughout the world. Many feminists expected – and in the UK many feminists were Marxists – that women would gain alongside workers, people of colour and colonised people. The history similarly tended to situate women within peasant households and working-class families, and elite women – in some sense the class 'enemy' – attracted little attention. The historical strategies which illuminated the lives of workers – hitherto hidden from history – were used to discover women: in factories, in bread riots, during religious wars and among the destitute poor.

Yet, it soon became clear to the historians of women that women operated not only under the systems of economics that made them poor peasants or poor factory workers – capitalism – but also under a set of assumptions and expectations and within roles – patriarchy – which structured their lives within the family and community too. Moreover, 'patriarchy' equally, through differently, structured the lives of women of different social locations: noblewoman, rich merchant's wife, privileged nun or academic. Social structure alone could not capture the lives of women, and once this was realised, many historians of women sought to develop concepts and practices – the field we now call gender – adequate to the task of understanding the complex realities of relations between and among men and women.

What began as a stage in the development of women's history became a veritable revolution in all areas of historical practice. Joan Wallach Scott's Gender and the Politics of History(2) is as much an essay on the history of gender as it is on cultural history, and history in general. The categories 'male' and 'female' are shown to be words freighted with meaning far beyond the mere biological difference that we all find easiest to identify. There are strings of assumptions and associations about them that far outstrip physical capacity and are deeply grounded in history and language: and so in the Middle Ages to the feminine was often aligned morbidity (a tendency to fall ill), weak moral judgement, dissimulation, credulity, lower life expectancy, weak powers of reasoning and more.

These were meanings beyond any observable reality, and they were disseminated powerfully through the constitutive language practices, rituals and representations that surrounded medieval people – not without variation or change – from cradle to grave. This is the domain of 'culture.'

Guided by the examples of excellent historians the 'cultural' turn began to affect a wide range of reinterpretations of historical moments as well as long-term processes. The German Reformation, for example, so long studied by historians and theologians deeply entrenched in confessional warfare, has produced a rigid map of 'confessions' in Europe, of regions each adhering to a set of theological tenets, and their related political and social practices. All this changed with the advent of R. W. Scribner's studies of the Reformation in the 1980s as a clash of attitudes to authority and the sacred, represented by the symbols and rhythms of daily life.(3) Scribner identified change alongside long continuities, and this complicated matters considerably, as much cultural history does: for he found that Lutherans created a 'cult' around miraculous and incombustible 'images' of Luther.

Scholars inspired by Scribner have travelled new terrains, true pioneers. Lyndal Roper has shown the powerful convergence between the system of gender and Lutheran practices of family life;(4) these came together in reinforcing the authority of fathers within the workshop-households of Protestant Augsburg. Philip Soergel has unearthed complex polemical interplay over Bavarian shrines,(5) which continued to mean a great deal to Catholics and Protestants too. A third generation is now at work, like Bridget Heal, who shows strong trends towards continuity and adaptation in early modern Germany around the figure of the Virgin Mary,(6) so powerful a symbol that few people were willing to reject outright.

Gender was a conduit of the cultural turn in medieval studies too. Through its operation in the influential work of Caroline Walker Bynum (7) practices which had been dismissed as 'neurotic' or simply bizarre – above all the devotional practices of religious women – are now much better understood, and moreover, are seen as central to mainstream religious practices. Theirs was a world aware of the visual and the visionary – to use Jeffrey Hamburger's apt phrase(8) – and so a field rich with cross-disciplinary possibilities was identified and worked by art historians, historians of devotional literature and cultural historians.

Cross-disciplinary practice is indeed the hallmark of much cultural history. The desire to embrace the plenitude of interlocking experiences has meant that cultural historians work hard, often collaboratively, with experts in other fields of history and disciplines. A good example is Colin Jones's work on the European smile – first depicted in portraits around the mid 18th century – which brings together not only artistic practices, but notions of self, and very crucially, the history of dentistry, for to smile is to show one's teeth to the world!(9)

https://archives.history.ac.uk/makinghi ... story.html

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 13:47

επιγραφές απο τη Φρυγία και τη Λυδία του 2ου-3ου αιώνα, όπου πιστοί που είχαν πάθει μια κακοτοπιά θεωρούσαν ότι αιτία είναι ότι προσέβαλαν με κάποιο τρόπο τους θεούς. προσέφεραν θυσία για εξιλέωση και έγραφαν την αμαρτία τους σε ένα στύλο
https://en.wikipedia.org/wiki/Confessio ... nd_Phrygia
THEODOROS: I had sex with Trophime, the slave of Haplokomas,
wife of Eutyches in the courtyard[5]

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 14:26

Εικόνα

O "Αλεξαμένος λατρεύει τον θεό του", κάποιος μακρινό πρόγονος του Nandros το σκάλισε σε ένα τοίχο μαζί με τον εσταυρωμένο με κεφάλι γαϊδάρου για να ειρωνευτεί έναν αθώο χριστιανό :)

Άβαταρ μέλους
Highlander
Δημοσιεύσεις: 17451
Εγγραφή: 24 Ιούλ 2018, 16:43

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Highlander » 01 Σεπ 2019, 14:35

Δύο επιστήμονες προχωρούν πέρα από τα αρχαιολογικά ευρήματα και εξερευνούν όχι μόνο το πώς ζούσαν οι Νεάντερταλ αλλά και το πώς σκέπτονταν

https://www.archaiologia.gr/blog/2011/1 ... %84%CE%B1/
Οι Νεάντερταλ, όπως ισχυρίζονται οι δύο συγγραφείς, είχαν ενσυναίσθηση, κατείχαν μία τουλάχιστον γλώσσα, ήταν κοινωνικοί, πολύ συνδεδεμένοι με την οικογένειά τους, ήταν ικανοί –αν και όχι αρκετά επιδέξιοι- να προσχεδιάσουν κάτι, και επιδείκνυαν εντυπωσιακές δεξιότητες σε θέματα μηχανικής.

Είχαν όμως και τα μειονεκτήματά τους, όπως ήταν η ξενοφοβία, αφού παρέμεναν σε μια περιορισμένης έκτασης περιοχή από την οποία σπανίως απομακρύνονταν. Δεν αγαπούσαν την καινοτομία. Δεν θα δίσταζαν να φάνε ο ένας τον άλλον, εάν πεινούσαν πολύ. Το ίδιο όμως έχει αποδειχθεί και για τους «εξελιγμένους» ανθρώπους.
Απεχθάνονταν να βγαίνουν από τη ρουτίνα τους. Ακόμη και αφότου είχαν έρθει σε επαφή με τα πολύ πιο εξελιγμένα δόρατα του σύγχρονου Χόμο σάπιενς 40.000-30.000 χρόνια πριν, απέτυχαν να αφομοιώσουν και να υιοθετήσουν την πιο εκλεπτυσμένη τεχνολογία. Συνέβαλαν έτσι οι ίδιοι στον σταδιακό αφανισμό τους.
«Ίσως οι Νεάντερταλ να πίστευαν πως ένα μέρος του κάθε ατόμου συνεχίζει να υπάρχει μετά το θάνατό του». Το γεγονός όμως ότι συχνά έριχναν τα οστά των νεκρών έξω από τα όρια μέσα στα οποία ζούσαν έχει μια πολύ πιο πεζή εξήγηση: απλώς δεν ήθελαν να έχουν ένα σώμα υπό σήψη μέσα στην περιοχή διαβίωσής τους.

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 15:22

οικογενειακό αρχείο σε παπύρους από την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο που εκτείνεται σε 60 χρόνια+ και καταγράφει έμμεσα την ιστορία μιας οικογένειας Έλληνα στρατιώτη που μετανάστευσε απο την Κρήτη στην Αίγυπτο. Μέσα από συμβόλαια και προσωπικές επιστολές όπως διαζύγια και διαθήκες βλέπουμε τους 2 γάμους Δρύτωνα με ελληνοαιγύπτιες, τη γέννηση του γιου του(απο την πρώτη σύζυγο) και τον 5 κοριτσιών του(απο η 2η), τις μεταθέσεις του στον στρατό, τα οικονομικά του και κάποια στιγμή αφού πεθάνει το οικογενειακό αρχείο συνεχίζει με την κόρη του με αναφορές και στα δικά της παιδιά και τις ζωές των αδερφών της. Βλέπουμε τις οικονομικές δραστηριότητες των γυναικών της οικογένειας, τις σχέσεις μεταξύ τους μέσα απο τις επιστολές και τις σχέσεις με τους πατεράδες τους
δυστυχώς οι ίδιες επιστολές δεν είναι πουθενά online. Είπα να αγοράσω το βιβλίο που έχουν δημοσιευτεί αλλά κάνει 70ε :a040::smt005::e040:

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 17:18

Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 15:22
οικογενειακό αρχείο σε παπύρους από την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο που εκτείνεται σε 60 χρόνια+ και καταγράφει έμμεσα την ιστορία μιας οικογένειας Έλληνα στρατιώτη που μετανάστευσε απο την Κρήτη στην Αίγυπτο. Μέσα από συμβόλαια και προσωπικές επιστολές όπως διαζύγια και διαθήκες βλέπουμε τους 2 γάμους Δρύτωνα με ελληνοαιγύπτιες, τη γέννηση του γιου του(απο την πρώτη σύζυγο) και τον 5 κοριτσιών του(απο η 2η), τις μεταθέσεις του στον στρατό, τα οικονομικά του και κάποια στιγμή αφού πεθάνει το οικογενειακό αρχείο συνεχίζει με την κόρη του με αναφορές και στα δικά της παιδιά και τις ζωές των αδερφών της. Βλέπουμε τις οικονομικές δραστηριότητες των γυναικών της οικογένειας, τις σχέσεις μεταξύ τους μέσα απο τις επιστολές και τις σχέσεις με τους πατεράδες τους
δυστυχώς οι ίδιες επιστολές δεν είναι πουθενά online. Είπα να αγοράσω το βιβλίο που έχουν δημοσιευτεί αλλά κάνει 70ε :a040::smt005::e040:
τα βρήκα αλλά δυστυχώς σε μια αρχαια, πρώτη έκδοση απο αυτόν που ανακάλυψε τους παπύρους ο οποίος δυστυχώς δεν τον ενδιέφερε να τους χρησιμοποιήσει για κάτι άλλο πέρα απο το να χρονολογήσει Πτολεμαίους βασιλείς και να βγάλει ορισμένα γλωσσικά συμπεράσματα. Ο φίλος Δρύτωνας ήταν Κρητικός μετανάστης στην Αίγυπτο και τα παιδιά του φαίνεται ότι με τα χρόνια εξαιγυπτίστηκαν :lol: γλωσσικά και πολιτισμικά

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 17:24

Εικόνα

Απολλωνία Κυρηναία, Αιγυπτιώτισσα δηλαδή

Ζαποτέκος: ξέρουμε τίποτα απο Πτολεμαίκο ημερολόγιο; :003:

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8911
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 01 Σεπ 2019, 17:39

Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 17:24
Εικόνα

Απολλωνία Κυρηναία, Αιγυπτιώτισσα δηλαδή

Ζαποτέκος: ξέρουμε τίποτα απο Πτολεμαίκο ημερολόγιο; :003:
Α, μπα. Παλιά είχα διαβάσει αυτό
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΑΡΑΒΙΑΣ
https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream ... 01.0.6.pdf
αλλά δεν βλέπω να λέει τίποτα. :102:
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Nandros
Δημοσιεύσεις: 26961
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:41
Phorum.gr user: Nandros
Τοποθεσία: Όπου συχνάζουν ναυτικοί και λοιπά κακοποιά στοιχεία

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nandros » 01 Σεπ 2019, 18:19

Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 14:26
Εικόνα

O "Αλεξαμένος λατρεύει τον θεό του", κάποιος μακρινό πρόγονος του Nandros το σκάλισε σε ένα τοίχο μαζί με τον εσταυρωμένο με κεφάλι γαϊδάρου για να ειρωνευτεί έναν αθώο χριστιανό :)
Γνωρίζουμε από ποια εποχή είναι;
Μήπως ήδη οι χριστιανοί τότε να μην ήταν καθόλου "αθώοι"; :wink
.
ΚΚΕ 6η Ολομέλεια: Κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον (εννοεί τον Συμμοριτοπόλεμο)
ΧΑ: Είμαστε η σπορά των ηττημένων του '45. Οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 18:22

Nandros έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:19
Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 14:26
Εικόνα

O "Αλεξαμένος λατρεύει τον θεό του", κάποιος μακρινό πρόγονος του Nandros το σκάλισε σε ένα τοίχο μαζί με τον εσταυρωμένο με κεφάλι γαϊδάρου για να ειρωνευτεί έναν αθώο χριστιανό :)
Γνωρίζουμε από ποια εποχή είναι;
Μήπως ήδη οι χριστιανοί τότε να μην ήταν καθόλου "αθώοι"; :wink
.
3o αιώνα ίσως παλιότερο

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8911
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 01 Σεπ 2019, 18:43

Nandros έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:19
Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 14:26
Εικόνα

O "Αλεξαμένος λατρεύει τον θεό του", κάποιος μακρινό πρόγονος του Nandros το σκάλισε σε ένα τοίχο μαζί με τον εσταυρωμένο με κεφάλι γαϊδάρου για να ειρωνευτεί έναν αθώο χριστιανό :)
Γνωρίζουμε από ποια εποχή είναι;
Μήπως ήδη οι χριστιανοί τότε να μην ήταν καθόλου "αθώοι"; :wink
.
Σταυρός και αρχαιολογία: ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ
( Papyrus 52 )

Το φθινόπωρο του 1856, ο αρχαιολόγος Raffaelle Garrucci, βρήκε σε θάλαμο οικοδομήματος που ανήκε στα ανάκτορα του Παλατινού λόφου της Ρώμης, ένα γελοιογραφικό εντοίχιο ακιδογράφημα, που χρονολογείται λίγο μετά το 200 μ.Χ. και παριστάνει άντρα προσευχόμενο σε εσταυρωμένο με κεφαλή όννου, και με τη συνοδευτική επιγραφή:

"AΛΕΞAMENOC CEBETE ΘΕΟΝ" (= Αλεξαμενός σέβεται θεόν), ενώ πάνω από το αριστερό χέρι του εσταυρωμένου είναι γραμμένο ενα Υ. Σε διπλανό θάλαμο βρέθηκε χαραγμένη η λατινόγλωσση επιγραφή: ALEXAMENOS FIDELIS (=Αλεξαμενός πιστός).


Τον θάλαμο όπου βρέθηκε το εντοίχιο ακιδογράφημα, μερίδα αρχαιολόγων τον θεωρεί ως κτίριο στρατωνισμού της ανακτορικής φρουράς, ενώ άλλοι τον χαρακτηρίζουν ως παιδαγωγείο, αυτοκρατορικό δηλαδή σχολείο όπου μαθήτευαν έφηβοι ευγενών οικογενειών προοριζόμενοι για τ' ανώτατα αξιώματα της αυτοκρατορίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αλεξαμενός (μετοχή αορίστου του αλέξομαι, με μετακίνηση του τόνου προς τη λήγουσα λ.χ. Αλεξαμενός, Γισαμενός, Σωζομενός κ.ά.) είναι Χριστιανός, Ρωμαίος στρατιώτης ή φοιτητής και σκοπός του μή χριστιανού συστρατιώτη ή συμφοιτητή του που χάραξε τη γελοιογραφία και την επιγραφή της, ήταν προφανώς να πειράξει τον Αλεξαμενό, και να γελάσει με τους συναδέλφους του.

Ο χρόνος του χαράγματος αυτού θα πρέπει να τοποθετηθεί σε μια εποχή όπου οι εχθροί των Χριστιανών δεν μπορούσαν ούτε να τους θανατώσουν, ούτε να προκαλέσουν την απομάκρυνση τους από έναν τομέα εμπιστοσύνης όπως η ανακτορική φρουρά ή ένα αυτοκρατορικό σχολείο προορισμένο να αναδείξει μελλοντικούς αξιωματούχους, κι έτσι έμεναν στα πειράγματα. Έτσι μάλλον πρόκειται για την εποχή των αυτοκρατόρων Αντωνίνου Πίου (138-161) ή του Μακρινού (217-218) ή του Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235), οι οποίοι έδειξαν μια ανεκτικότητα στη Χριστιανική πίστη.

Ένα επιπλέον στοιχείο χρονολόγησης μας δίνει η εσταυρωμένη μορφή του ακιδογραφήματος που έχει κεφαλή όνου. O Μινούκιος Φήλιξ Μάρκος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) στο έργο του Octavius, 9.4, κάνει σχετικές αναφορές υπεράσπισης των χριστιανών ενάντια στην ονολατρεία, ενώ στο ίδιο πνεύμα κινείται και το έργο του Τερτυλλιανού, Ad nationes (Προς τα έθνη), όπου στο πρώτο από τα δύο βιβλία, ο Τερτυλλιανός ασχολείται μεταξύ άλλων, με τις κατηγορίες ότι δήθεν οι Χριστιανοί λατρεύουν ως θεό το κεφάλι του γαϊδάρου (Ad Nat. 1.14).

Το θέμα αυτό, μας θυμίζει τις επικρίσεις για ονολατρεία από τους "εθνικούς" ενάντια στους Ιουδαίους, η οποία περιελάμβανε τις εξής μορφές λατρείας:
- του γαϊδάρου
- ατόμου με κεφάλι γαϊδάρου
- μόνο την κεφαλή του γαϊδάρου

Ο Ιώσηπος έγραφε σχετικά:

"Μέσα στον ναό αυτό, ο Απίων έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου (asini caput), ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό."
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 309)

και απαντά λίγο πιο κάτω:

"Εμείς οι Ιουδαίοι δεν τιμούμε ούτε λατρεύουμε γαϊδάρους [...]"
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 311)

Δεν υπάρχουν βεβαίως αναφορές ενάντια στους εβραίους για λατρεία εσταυρωμένου ή ανασκολοπισμένου γαϊδάρου και έτσι, όταν η κατηγορία της ονολατρείας περνάει στους χριστιανούς τους οποίους θεωρούσαν ιουδαϊκή αίρεση, αυτή τη φορά η μορφή του ανθρώπου με κεφάλι γαϊδάρου, βρίσκεται επάνω σε σταυρό, και έτσι αποτελεί μια σημαντική μαρτυρία που σχετίζεται σαφώς με τον χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό.

Μπορεί να μην αποτελεί δείγμα πρωτοχριστιανικής τέχνης και άποψης για το σχήμα του σταυρού, όμως η ουσία είναι πως αποτελεί θύραθεν μαρτυρία για τη σταύρωση και το σχήμα του σταυρού, μια μαρτυρία που προέρχεται από τους αντιπάλους του χριστιανισμού και "σταυρωτές" του Ιησού, και έτσι είναι τουλάχιστον το ίδιο αξιόπιστη με την μαρτυρία οποιουδήποτε άλλου.
http://www.oodegr.com/paratir/meletes/stavros3.htm#13.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Nandros
Δημοσιεύσεις: 26961
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 18:41
Phorum.gr user: Nandros
Τοποθεσία: Όπου συχνάζουν ναυτικοί και λοιπά κακοποιά στοιχεία

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nandros » 01 Σεπ 2019, 19:10

Ζαποτέκος έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:43
Nandros έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:19
Nero έγραψε:
01 Σεπ 2019, 14:26
Εικόνα

O "Αλεξαμένος λατρεύει τον θεό του", κάποιος μακρινό πρόγονος του Nandros το σκάλισε σε ένα τοίχο μαζί με τον εσταυρωμένο με κεφάλι γαϊδάρου για να ειρωνευτεί έναν αθώο χριστιανό :)
Γνωρίζουμε από ποια εποχή είναι;
Μήπως ήδη οι χριστιανοί τότε να μην ήταν καθόλου "αθώοι"; :wink
.
Σταυρός και αρχαιολογία: ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ
( Papyrus 52 )

Το φθινόπωρο του 1856, ο αρχαιολόγος Raffaelle Garrucci, βρήκε σε θάλαμο οικοδομήματος που ανήκε στα ανάκτορα του Παλατινού λόφου της Ρώμης, ένα γελοιογραφικό εντοίχιο ακιδογράφημα, που χρονολογείται λίγο μετά το 200 μ.Χ. και παριστάνει άντρα προσευχόμενο σε εσταυρωμένο με κεφαλή όννου, και με τη συνοδευτική επιγραφή:

"AΛΕΞAMENOC CEBETE ΘΕΟΝ" (= Αλεξαμενός σέβεται θεόν), ενώ πάνω από το αριστερό χέρι του εσταυρωμένου είναι γραμμένο ενα Υ. Σε διπλανό θάλαμο βρέθηκε χαραγμένη η λατινόγλωσση επιγραφή: ALEXAMENOS FIDELIS (=Αλεξαμενός πιστός).


Τον θάλαμο όπου βρέθηκε το εντοίχιο ακιδογράφημα, μερίδα αρχαιολόγων τον θεωρεί ως κτίριο στρατωνισμού της ανακτορικής φρουράς, ενώ άλλοι τον χαρακτηρίζουν ως παιδαγωγείο, αυτοκρατορικό δηλαδή σχολείο όπου μαθήτευαν έφηβοι ευγενών οικογενειών προοριζόμενοι για τ' ανώτατα αξιώματα της αυτοκρατορίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αλεξαμενός (μετοχή αορίστου του αλέξομαι, με μετακίνηση του τόνου προς τη λήγουσα λ.χ. Αλεξαμενός, Γισαμενός, Σωζομενός κ.ά.) είναι Χριστιανός, Ρωμαίος στρατιώτης ή φοιτητής και σκοπός του μή χριστιανού συστρατιώτη ή συμφοιτητή του που χάραξε τη γελοιογραφία και την επιγραφή της, ήταν προφανώς να πειράξει τον Αλεξαμενό, και να γελάσει με τους συναδέλφους του.

Ο χρόνος του χαράγματος αυτού θα πρέπει να τοποθετηθεί σε μια εποχή όπου οι εχθροί των Χριστιανών δεν μπορούσαν ούτε να τους θανατώσουν, ούτε να προκαλέσουν την απομάκρυνση τους από έναν τομέα εμπιστοσύνης όπως η ανακτορική φρουρά ή ένα αυτοκρατορικό σχολείο προορισμένο να αναδείξει μελλοντικούς αξιωματούχους, κι έτσι έμεναν στα πειράγματα. Έτσι μάλλον πρόκειται για την εποχή των αυτοκρατόρων Αντωνίνου Πίου (138-161) ή του Μακρινού (217-218) ή του Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235), οι οποίοι έδειξαν μια ανεκτικότητα στη Χριστιανική πίστη.

Ένα επιπλέον στοιχείο χρονολόγησης μας δίνει η εσταυρωμένη μορφή του ακιδογραφήματος που έχει κεφαλή όνου. O Μινούκιος Φήλιξ Μάρκος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) στο έργο του Octavius, 9.4, κάνει σχετικές αναφορές υπεράσπισης των χριστιανών ενάντια στην ονολατρεία, ενώ στο ίδιο πνεύμα κινείται και το έργο του Τερτυλλιανού, Ad nationes (Προς τα έθνη), όπου στο πρώτο από τα δύο βιβλία, ο Τερτυλλιανός ασχολείται μεταξύ άλλων, με τις κατηγορίες ότι δήθεν οι Χριστιανοί λατρεύουν ως θεό το κεφάλι του γαϊδάρου (Ad Nat. 1.14).

Το θέμα αυτό, μας θυμίζει τις επικρίσεις για ονολατρεία από τους "εθνικούς" ενάντια στους Ιουδαίους, η οποία περιελάμβανε τις εξής μορφές λατρείας:
- του γαϊδάρου
- ατόμου με κεφάλι γαϊδάρου
- μόνο την κεφαλή του γαϊδάρου

Ο Ιώσηπος έγραφε σχετικά:

"Μέσα στον ναό αυτό, ο Απίων έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου (asini caput), ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό."
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 309)

και απαντά λίγο πιο κάτω:

"Εμείς οι Ιουδαίοι δεν τιμούμε ούτε λατρεύουμε γαϊδάρους [...]"
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 311)

Δεν υπάρχουν βεβαίως αναφορές ενάντια στους εβραίους για λατρεία εσταυρωμένου ή ανασκολοπισμένου γαϊδάρου και έτσι, όταν η κατηγορία της ονολατρείας περνάει στους χριστιανούς τους οποίους θεωρούσαν ιουδαϊκή αίρεση, αυτή τη φορά η μορφή του ανθρώπου με κεφάλι γαϊδάρου, βρίσκεται επάνω σε σταυρό, και έτσι αποτελεί μια σημαντική μαρτυρία που σχετίζεται σαφώς με τον χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό.

Μπορεί να μην αποτελεί δείγμα πρωτοχριστιανικής τέχνης και άποψης για το σχήμα του σταυρού, όμως η ουσία είναι πως αποτελεί θύραθεν μαρτυρία για τη σταύρωση και το σχήμα του σταυρού, μια μαρτυρία που προέρχεται από τους αντιπάλους του χριστιανισμού και "σταυρωτές" του Ιησού, και έτσι είναι τουλάχιστον το ίδιο αξιόπιστη με την μαρτυρία οποιουδήποτε άλλου.
http://www.oodegr.com/paratir/meletes/stavros3.htm#13.
Onolatry is the supposed worship of the donkey. In Imperial Rome, the charge of onolatry was used by the pagans to taunt the Jews and first Christians.
The charge was likely first used against Jews in Egypt, where donkeys were at some points associated with Set.



Ένα από τα λίγα καλά του πχόρουμ: Κάποιος γράφει μια άγνωστη λέξη-κλειδί και όποιος ενδιαφέρεται, ψάχνει και μαθαίνει!
.
ΚΚΕ 6η Ολομέλεια: Κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον (εννοεί τον Συμμοριτοπόλεμο)
ΧΑ: Είμαστε η σπορά των ηττημένων του '45. Οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8911
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 01 Σεπ 2019, 19:12

Nandros έγραψε:
01 Σεπ 2019, 19:10
Ζαποτέκος έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:43
Nandros έγραψε:
01 Σεπ 2019, 18:19

Γνωρίζουμε από ποια εποχή είναι;
Μήπως ήδη οι χριστιανοί τότε να μην ήταν καθόλου "αθώοι"; :wink
.
Σταυρός και αρχαιολογία: ΑΛΕΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ
( Papyrus 52 )

Το φθινόπωρο του 1856, ο αρχαιολόγος Raffaelle Garrucci, βρήκε σε θάλαμο οικοδομήματος που ανήκε στα ανάκτορα του Παλατινού λόφου της Ρώμης, ένα γελοιογραφικό εντοίχιο ακιδογράφημα, που χρονολογείται λίγο μετά το 200 μ.Χ. και παριστάνει άντρα προσευχόμενο σε εσταυρωμένο με κεφαλή όννου, και με τη συνοδευτική επιγραφή:

"AΛΕΞAMENOC CEBETE ΘΕΟΝ" (= Αλεξαμενός σέβεται θεόν), ενώ πάνω από το αριστερό χέρι του εσταυρωμένου είναι γραμμένο ενα Υ. Σε διπλανό θάλαμο βρέθηκε χαραγμένη η λατινόγλωσση επιγραφή: ALEXAMENOS FIDELIS (=Αλεξαμενός πιστός).


Τον θάλαμο όπου βρέθηκε το εντοίχιο ακιδογράφημα, μερίδα αρχαιολόγων τον θεωρεί ως κτίριο στρατωνισμού της ανακτορικής φρουράς, ενώ άλλοι τον χαρακτηρίζουν ως παιδαγωγείο, αυτοκρατορικό δηλαδή σχολείο όπου μαθήτευαν έφηβοι ευγενών οικογενειών προοριζόμενοι για τ' ανώτατα αξιώματα της αυτοκρατορίας.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αλεξαμενός (μετοχή αορίστου του αλέξομαι, με μετακίνηση του τόνου προς τη λήγουσα λ.χ. Αλεξαμενός, Γισαμενός, Σωζομενός κ.ά.) είναι Χριστιανός, Ρωμαίος στρατιώτης ή φοιτητής και σκοπός του μή χριστιανού συστρατιώτη ή συμφοιτητή του που χάραξε τη γελοιογραφία και την επιγραφή της, ήταν προφανώς να πειράξει τον Αλεξαμενό, και να γελάσει με τους συναδέλφους του.

Ο χρόνος του χαράγματος αυτού θα πρέπει να τοποθετηθεί σε μια εποχή όπου οι εχθροί των Χριστιανών δεν μπορούσαν ούτε να τους θανατώσουν, ούτε να προκαλέσουν την απομάκρυνση τους από έναν τομέα εμπιστοσύνης όπως η ανακτορική φρουρά ή ένα αυτοκρατορικό σχολείο προορισμένο να αναδείξει μελλοντικούς αξιωματούχους, κι έτσι έμεναν στα πειράγματα. Έτσι μάλλον πρόκειται για την εποχή των αυτοκρατόρων Αντωνίνου Πίου (138-161) ή του Μακρινού (217-218) ή του Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235), οι οποίοι έδειξαν μια ανεκτικότητα στη Χριστιανική πίστη.

Ένα επιπλέον στοιχείο χρονολόγησης μας δίνει η εσταυρωμένη μορφή του ακιδογραφήματος που έχει κεφαλή όνου. O Μινούκιος Φήλιξ Μάρκος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) στο έργο του Octavius, 9.4, κάνει σχετικές αναφορές υπεράσπισης των χριστιανών ενάντια στην ονολατρεία, ενώ στο ίδιο πνεύμα κινείται και το έργο του Τερτυλλιανού, Ad nationes (Προς τα έθνη), όπου στο πρώτο από τα δύο βιβλία, ο Τερτυλλιανός ασχολείται μεταξύ άλλων, με τις κατηγορίες ότι δήθεν οι Χριστιανοί λατρεύουν ως θεό το κεφάλι του γαϊδάρου (Ad Nat. 1.14).

Το θέμα αυτό, μας θυμίζει τις επικρίσεις για ονολατρεία από τους "εθνικούς" ενάντια στους Ιουδαίους, η οποία περιελάμβανε τις εξής μορφές λατρείας:
- του γαϊδάρου
- ατόμου με κεφάλι γαϊδάρου
- μόνο την κεφαλή του γαϊδάρου

Ο Ιώσηπος έγραφε σχετικά:

"Μέσα στον ναό αυτό, ο Απίων έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου (asini caput), ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό."
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 309)

και απαντά λίγο πιο κάτω:

"Εμείς οι Ιουδαίοι δεν τιμούμε ούτε λατρεύουμε γαϊδάρους [...]"
(Ιώσηπος, Άπαντα 1, Ιωσήπου Βίος - Περί αρχαιότητος Ιουδαίων (Κατ' Άπίωνος), μετφρ. Κάκτος, σελ. 311)

Δεν υπάρχουν βεβαίως αναφορές ενάντια στους εβραίους για λατρεία εσταυρωμένου ή ανασκολοπισμένου γαϊδάρου και έτσι, όταν η κατηγορία της ονολατρείας περνάει στους χριστιανούς τους οποίους θεωρούσαν ιουδαϊκή αίρεση, αυτή τη φορά η μορφή του ανθρώπου με κεφάλι γαϊδάρου, βρίσκεται επάνω σε σταυρό, και έτσι αποτελεί μια σημαντική μαρτυρία που σχετίζεται σαφώς με τον χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό.

Μπορεί να μην αποτελεί δείγμα πρωτοχριστιανικής τέχνης και άποψης για το σχήμα του σταυρού, όμως η ουσία είναι πως αποτελεί θύραθεν μαρτυρία για τη σταύρωση και το σχήμα του σταυρού, μια μαρτυρία που προέρχεται από τους αντιπάλους του χριστιανισμού και "σταυρωτές" του Ιησού, και έτσι είναι τουλάχιστον το ίδιο αξιόπιστη με την μαρτυρία οποιουδήποτε άλλου.
http://www.oodegr.com/paratir/meletes/stavros3.htm#13.
Onolatry is the supposed worship of the donkey. In Imperial Rome, the charge of onolatry was used by the pagans to taunt the Jews and first Christians.
The charge was likely first used against Jews in Egypt, where donkeys were at some points associated with Set.



Ένα από τα λίγα καλά του πχόρουμ: Κάποιος γράφει μια άγνωστη λέξη-κλειδί και όποιος ενδιαφέρεται, ψάχνει και μαθαίνει!
.
:smt023
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Nero

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Nero » 01 Σεπ 2019, 19:22

Τι κιμπάρης άνθρωπος! Όχι μόνο εξασφάλισε όλες του τις κόρες, και τις 5, αλλά όσο ο ίδιος υπηρετούσε στον στρατό άφηνε τη γυναίκα του να δανείζει με τόκο τις αποταμιεύσεις του και τα κέρδη ήταν δικά της, της τα άφησε όλα :)

Εικόνα

Cavaliere

Άβαταρ μέλους
Quidam Graecus
Δημοσιεύσεις: 212
Εγγραφή: 09 Απρ 2018, 00:22
Phorum.gr user: Quidam Graecus

Re: Στοιχεία πολιτισμικής ιστορίας

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Quidam Graecus » 01 Σεπ 2019, 22:40

Ο Ελληνορωμαικός πολιτισμός της Μεσαιωνικής περιόδου (στο Βυζάντιο) μέσα από πηγές και πρωτογενή στοιχεία

1) Η Κλασσική Τέχνη


2) Αγωνίσματα-άθληση και θεάματα


3) Η προσφορά στον πολιτισμό


4) Καινοτομίες και επιστήμη


:)
Per duodena regit mundi Sol aureus astra.

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Ιστορία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών