ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Αθήνα,1941-1943...
Φωτογράφος Theodor Scheerer.
Αρχείο Bundesarchiv.



Αθήνα,κατάστημα στην Πλάκα 1941-1943...
Φωτογράφος Theodor Scheerer.
Αρχείο Bundesarchiv.



Αθήνα,
Οδός Αθηνάς,Βαρβάκειος Αγορά, 1954. Το αγοραστικό κοινό της ανήκε κυρίως στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.
(φωτ.: Συλλογή Ν.Ε. Τόλη). Οδός Αθηνάς, Επτά Ημέρες, εφημερίδα Καθημερινή, 17/6/2001.
Από Dionysis Anninos

[The Rebel]

Αθήνα,Βαρβάκειος Αγορά,Αθηνάς και Σοφοκλέους,1950-1960....
Φωτογράφος Κώστας Μεγαλοκονόμου.
Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.



Γιορτινός Λαμπρόπουλος κάποτε....
Αρχείο John Lampros



Γιορτινή Αθήνα το 1960...
Οδός Σταδίου...
Φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας.
Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.

[The Rebel]

Πειραιάς,Ακτή Ποσειδώνος, 1967.....
Από Dionysis Anninos



Αθήνα,ο κινηματογράφος ΡΙΒΟΛΙ στο γωνιακό κτήριο των οδών Σοφοκλέους και Αριστείδου το 1961...

[The Rebel]

22 Δεκεμβρίου, 2020
Το φάντασμα της 15χρονης κόρης της οδού Αχαρνών, το 1905…



Ήταν Ιανουάριος του 1905. Σε ένα σπίτι επί της οδού Αχαρνών, στην Αθήνα, κατοικούσε ένας έμπορος, ονόματι Θεόδωρος Λαμπάδης, μαζί με την οικογένειά του, που αποτελούνταν από τη σύζυγό του και τα τρία του παιδιά, δυο αγόρια και ένα κορίτσι.

Ο άνθρωπος αυτός είχε ακόμη ένα παιδί, μια κόρη 15 ετών, που λεγόταν Καίτη, η οποία είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 27 Ιουλίου του 1904, από βρογχοπνευμονία. Ήταν ένα πλάσμα αξιαγάπητο, ευφυές, ενάρετο και υπάκουο. Έτσι, ο θάνατος της νεαρής αυτής ύπαρξης ενστάλαξε ανείπωτη θλίψη στις καρδιές των δύσμοιρων γονιών της. Η μητέρα, ιδίως, ήταν απαρηγόρητη και δεν έβρισκε πουθενά γαλήνη.

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες ακόμη από τον χαμό του κοριτσιού και οι συγγενείς της κυρίας Λαμπάδη, ένα απόγευμα, είχαν συναθροιστεί στο σπίτι, προσπαθώντας να παρηγορήσουν τη δόλια μάνα, όταν ξαφνικά άκουσαν τις σπαρακτικές κραυγές της από την τραπεζαρία, όπου ετοίμαζε το τραπέζι για το φαγητό.

-Κόρη μου, Καίτη μου! Μη φεύγεις! Στάσου, παιδί μου, σε παρακαλώ!

Έντρομοι όλοι οι συγγενείς έτρεξαν στην τραπεζαρία και βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα ανατριχιαστικό θέαμα. Η κυρία Λαμπάδη είχε σωριαστεί λιπόθυμη στον καναπέ. Με διάφορα φάρμακα κατάφεραν να τη συνεφέρουν. Τότε, τους διηγήθηκε μέσα από λυγμούς και αναφιλητά:

-Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να σηκώσω το φως της λάμπας για να σας καλέσω να περάσετε να φάμε, βλέπω σιγά-σιγά να ανοίγει η πόρτα, η οποία συνέχεται με την κουζίνα και να μπαίνει η Καίτη μου, βαδίζοντας αργά. Την είδα με τα ρούχα που της είχα φορέσει για το φέρετρο, για το αιώνιο ταξίδι της μακριά μου. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και στάθηκε και με κοίταζε. Άπλωνε τα χέρια της σα να γύρευε κάτι να μου ζητήσει. Αλλά, έξαφνα, ίσως επειδή τρόμαξα και έβαλα τις φωνές, χάθηκε από τα μάτια μου.

Μόλις ολοκλήρωσε τη φράση της η κυρία Λαμπάδη, ξέσπασε σε γοερά κλάματα, ενώ οι συγγενείς της κάλεσαν έναν ιατρό για παν ενδεχόμενο.

Είχαν περάσει τέσσερις μήνες από εκείνο το παράξενο συμβάν. Η πικραμένη μητέρα, όμως, που δεν άντεχε άλλο στην απουσία του παιδιού της, άρχισε να προσεύχεται, ώστε να επανεμφανιστεί το πνεύμα της νεκρής της κόρης και έθετε σε εφαρμογή διάφορα μέσα, τα οποία της υποδείκνυαν γνωστοί και συγγενείς, προκειμένου να επιτύχει την εκ νέου εμφάνιση του πνεύματός της.

Αλλά τίποτε δε γινόταν. Έτσι, με την πάροδο των εβδομάδων, ακολουθώντας την αναπόφευκτη φυσική τάξη των πραγμάτων, άρχισε να μετριάζει τη λύπη της και να αφοσιώνεται στα άλλα της παιδιά.

Ο καιρός περνούσε, ώσπου στις 12 Ιανουαρίου του 1905, αργά το βράδυ, το φάντασμα του κοριτσιού παρουσιάστηκε ξανά. Τα ουρλιαχτά της μάνας ξεσήκωσαν όλη τη γειτονιά στο πόδι.

Σύμφωνα με την ομολογία της κυρίας Λαμπάδη, η Καίτη αυτή τη φορά εμφανίστηκε ενώπιόν της με μικρότερο ανάστημα από αυτό που είχε εν ζωή.

Από εκείνη τη νύχτα κι έπειτα, το φάντασμα της 15χρονης κόρης δεν έπαψε στιγμή να κάνει αισθητή την παρουσία του. Άλλοτε έμπαινε εντελώς αιφνιδιαστικά και με μεγάλο θόρυβο από την πόρτα της μεγάλης σάλας και άλλοτε εισχωρούσε ελαφροπάτητα από την πόρτα της κουζίνας.

Το αλλόκοσμο τούτο γεγονός είχε αναστατώσει και συγκινήσει ολόκληρη τη συνοικία επί της οδού Αχαρνών, της οποίας μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν πλέον η εμφάνιση του πνεύματος της κόρης του Θεόδωρου Λαμπάδη.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΧΡΟΝΟΣ”, στις 28/01/1905…


https://www.el.gr/paraxena/anexigito/to ... -tis-odoy/

[The Rebel]

07/10/2020
Ματσεντάλες: Η φιγούρα της Παλιάς Αθήνας με τα φιστίκια που άφησε εποχή.
Μια χαρακτηριστική μορφή της εποχής...



Η Παλιά Αθήνα έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Ιστορικά γεγονότα, αλλαγές κυβερνήσεων, μύθους και θρύλους. Σε αυτά, λοιπόν, που έχει να διηγηθεί περιλαμβάνονται και άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή καλύτερα του διπλανού δρόμου. Και μιλάμε φυσικά για τους επαγγελματίες που άφησαν εποχή στην Παλιά Αθήνα πουλώντας την πραμάτεια τους στους δρόμους της. Χαρακτηριστικές φιγούρες των περασμένων δεκαετιών που όσοι τις έζησαν από κοντά, τις θυμούνται πλέον με νοσταλγία. Μια από αυτές είναι ο Ματσεντάλες, ο φιστικάς που αποτέλεσε πρόσωπο κατατεθέν της Φωκίωνος Νέγρη.

Ο Μαντεσάλες όργωνε την Αθήνα από τη δεκαετία του ’60 έως το ’90 χειμώνα καλοκαίρι. Είχε γίνει τόσο γνωστός ώστε πλέον του ζητούσαν τα τελευταία χρόνια να βγάλουν ακόμη και φωτογραφίες μαζί του ως ενθύμιο.

Ο Μαντεσάλες δεν ήταν ο μοναδικός φιστικάς στην Αθήνα αλλά ήταν με σιγουριά ο πιο χαρακτηριστικός. Θα τον έβλεπεις να πηγαινοέρχεται πάνω – κάτω στη Φωκίωνος Νέγρη πάντα με ένα καλαθάκι γεμάτο φιστίκι αράπικο. Η τακτική του ήταν γνωστή στους θαμώνες των μαγαζιών. Περνούσε και άφηνε αστραπιαία 2-3 φιστίκια για δοκιμή σε κάθε τραπέζι. Στη συνέχεια περνούσε για να πουλήσει την πραμάτεια του. Και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα κατάφερνε.

Κινούμενος γενικά με γρήγορες κινήσεις έλεγε σε μια δική του ιδιαίτερη ελληνοξένη διάλεκτο: Είναι τσούχτεν ειναι μπούχτεν ειναι μάκινα μπουζούχτεν, είναι ματσεντάλες. Τσοντίτσα; Τσοντίτσα; (επιπλέον προσθήκη δηλαδή). Με το που πουλούσε στον πρώτο συνέχιζει γρήγορα στο επόμενο τραπέζι να… ξηγηθεί αλμυρό φιστίκι. Με το που έβαζε το μεγάλο άσπρο φλιτζάνι του στο πανέρι με τα φιστίκια ήξερες ότι θα πουλήσει. Ακόμη κι αν ο αγοραστής δεν είχε αποφασίσει ακόμη. Το σλόγκαν του ήταν το εξής: «Ματσεντάλες φιστίκι αράπικο και καρύδες Ινδιών» και το έλεγε σε νέους και παλιούς πελάτες του.


Πλανόδιος φιστικάς-στραγαλατζής της εποχής – Πηγή φωτογραφίας: stougiannidis.gr

Και ενώ το χειμώνα τον έβλεπες στη Φωκίωνος Νέγρη, το καλοκαίρι εμφανιζόταν από νωρίς το απόγευμα στην Πλάκα, Και κυριολεκτικά ξεπουλούσε… Ήταν τόσο πρωτοποριακός για την εποχή που εκτός από ζεστό φιστίκι, το καλοκαίρι πουλούσε και φέτες καρύδας. Και είχαν μεγάλη επιτυχία. Ο Μαντεσάλες συνέχισε να πουλάει φιστίκια έως τις αρχές του 1990 οπότε και άφησε το πανέρι του πια στην άκρη.

Επαγγέλματα της Παλιάς Αθήνας που χάθηκαν στο χρόνο.
Ο φιστικάς ήταν ένας μόνο από τους πλανώδιους πωλητές που άφησε το στίγμα του στην Παλιά Αθήνα. Μαζί με αυτόν έβγαινε στους δρόμους ο νερουλάς, ο παγοπώλης αλλά και ο γαλατάς. Γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και βασικά τα είδη πρώτης ανάγκης που χρειαζόταν ο κόσμος.

Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την αλλαγή στον τρόπο της καθημερινότητας, τα επαγγέλματα αυτά άρχισαν να εκλείπουν και τελικά σταμάτησαν να υπάρχουν. Έτσι έμεινε ως ανάμνηση στην Παλιά Αθήνα και ο φιστικάς Ματσεντάλες…


https://exploringgreece.tv/athina/matse ... chi/28337/



Είμαι ο γνωστός σας ο Ματσεντάλες
παντού και πάντα γυρνώ
σαν τον Σπίντι Γκονζάλες
τρέχω και χοροπηδώ

Φωκά Νέγκρα Κολωνάκι
Πλάκα και Λυκαβηττό
παραμυθιάζω τον κοσμάκη
και τα φιστίκια μου πουλώ

Εδώ ο Ματσεντάλες
μυγδαλάκι τρε σον
Εδώ ο Ματσεντάλες
φιστικάκι ζεστό

Πάρε τσόντα και τσοντίτσα
Κώστα Βαγγελιώ Μαρίτσα

Από τας Μένιδίους νήσους
κάθε βράδυ ξεκινώ
με την Τζάγκουαρ των δύο
ποδαρόδρομο τραβώ

Βικτωρίας και Παγκράτι
κάνω και τον παλαβό
παραμυθιάζω τον κοσμάκι
και τα φιστίκια μου πουλώ

Εδώ ο Ματσεντάλες
μυγδαλάκι τρε σον
Εδώ ο Ματσεντάλες
φιστικάκι ζεστό

Είναι βάχτεν είναι βούχτεν
είναι κόντρα και πατσούχτεν

Πάρε και συ
πάρε και συ
πάρε και συ
ένα φιστίκι

το κολατσιό μου, έλα κύριε διευθυντά
το φιστικάκι σου

πρεσβευτής, το φιστικάκι σου αγοράκι μου
έλα χρυσό μου, δέλτα σίγμα έλα.

[The Rebel]

20/01/2021
Το διάσημο αρχαίο θέατρο της Αθήνας χτίστηκε στη μνήμη μιας γυναίκας – Η άγνωστη ιστορία.
Χτίστηκε πριν περίπου 1.800 χρόνια, είναι διάσημο στα πέρατα του κόσμου, αλλά πολλές λεπτομέρειες γι’ αυτό παραμένουν άγνωστες.



Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και σπουδαία αρχαία θέατρα της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Αποτελεί ένα κόσμημα για την χώρα μας και σίγουρα αν δεν το έχεις επισκεφθεί, έχεις δει δεκάδες φωτογραφίες του. Ο λόγος, φυσικά, για το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού δηλαδή το γνωστό σε όλους μας Ηρώδειο το αρχιτεκτονικό αριστούργημα χτισμένο στη νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών.

Ένα θέατρο της ρωμαϊκής περιόδου το οποίο, όπως αναφέρει το exploringgreece.tv, έχει τη δική του ξεχωριστή και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία μέσα στο χρόνο. Δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία, σύμφωνα με την καναδική εφημερίδα «Globe and Mail», ως δεύτερο καλύτερο θέατρο του κόσμου. Έχει διακριθεί ως ένα από τα καλύτερα σημεία σε όλο τον πλανήτη για να παρακολουθήσει κανείς θεατρικές, χορευτικές και μουσικές παραστάσεις. Και εμείς θα συμφωνήσουμε και θα το γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Μπορείς να έχεις περάσει πολλές φορές κοντά του αλλά να μην γνωρίζεις λεπτομέρειες γι’ αυτό.

Το αρχαίο θέατρο των 1.800 ετών στην Αθήνα που χτίστηκε στη μνήμη μιας γυναίκας.
Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού είναι στην πραγματικότητα το τρίτο, που κατασκευάστηκε στην αρχαία Αθήνα. Η κατασκευή του έγινε μετά το ωδείο του Περικλή, επίσης στη Νότια Κλιτύ αλλά και το ωδείο του Αγρίππα στην Αρχαία Αγορά το οποίο έγινε κατά τον 15ο αιώνα π.Χ. Πώς και γιατί, όμως αποφασίστηκε το όνομά του; Γνώριζες ότι η υλοποίηση της κατασκευής του έγινε με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε σχέση με κατασκευές άλλων δημοσίων κτηρίων και μνημείων; Το Ηρώδειο κατασκευάστηκε περί το 161 μ.Χ. (υπάρχουν αμφιβολίες για την ακριβή ημερομηνία με το εύρος να κινείται από το 161 έως το 174 μ.Χ.) με εντολή και δαπάνες του Αθηναίου Τιβέριου Κλαύδιου Αττικού Ηρώδη.



Το Ωδείο ήταν μια κατασκευή προς τιμήν της συζύγου του Ηρώδη, Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης, η οποία πέθανε το 160 μ.Χ.. Θέλησε με αυτό τον τρόπο να τιμήσει την μνήμη της και τελικά κατάφερε να δημιουργήσει ένα μνημείο άνω των 1.800 ετών πλέον που αποτελεί κόσμημα της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Το οικοδόμημα αρχικά προοριζόταν για μουσικές εκδηλώσεις και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ονομάστηκε Ωδείο. Μάλιστα θεωρήθηκε σκόπιμο να γίνει η ανέγερση ενός ωδείου μετά την κατάρρευση του Ωδείου που είχε κτιστεί στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας από τον στρατηγό του Αυγούστου, τον Αγρίππα το οποίο αναφέραμε νωρίτερα αλλά και σε αντικατάσταση του ακόμα παλαιότερου Ωδείου του Περικλή, που είχε πυρπολήσει ο Σύλλας το 85 π.Χ..
Και πράγματι έτσι έγινε και σήμερα μπορούμε να θαυμάζουμε αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα της αρχαιότητας.



Ωδείο Ηρώδου του Αττικού: Η αρχιτεκτονική ενός σπουδαίου οικοδομήματος της αρχαιότητας.
Ο χώρος που προοριζόταν για το κοινό είχε 32 σειρές από μαρμάρινες κερκίδες ενώ η συνολική του χωρητικότητα μπορούσε να υποστηρίξει περίπου 5.000 θεατές. Ολόκληρο ήταν στεγασμένο με μια ξύλινη από κέδρο οροφή. Όπως συνέβαινε τυπικά στα θέατρα της ρωμαϊκής εποχής, η ορχήστρα του Ηρώδειου κατασκευάστηκε ώστε να έχει ημικυκλικό σχήμα. Το σκηνικό οικοδόμημα μπορούμε να δει κανείς ότι βρισκόταν υπερυψωμένο στο βάθος της σκηνής και είχε τρεις ορόφους. Μάλιστα οι δύο από αυτούς τους ορόφους διατηρούνται μέχρι σήμερα και φτάνουν σε ύψος τα 28 μέτρα.

Αυτό το κόσμημα της Αθήνας δυστυχώς υπέστη μέσα στους αιώνες πολλές καταστροφές, όπως συνέβη εξάλλου με πολλά μνημεία. Το αρχαίο θέατρο υπέστη τεράστια καταστροφή το 267 μ.Χ. από την επιδρομή των Ερούλων. Αυτοί ήταν που έκαψαν και κατέστρεψαν πολλά οικοδομήματα της αρχαίας Αθήνας, και δεν ανοικοδομήθηκε ποτέ. Αυτό, δηλαδή που συνέβη σε άλλα αρχαία κτίσματα τα οποία είχαν υποστεί καταστροφές. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών και μέσα στο χρόνο το ωδείο εντάχθηκε στην οχύρωση της πόλης της Αθήνας.

Σήμερα βλέπουμε την εικόνα του μνημείου όπως αυτό άλλαξε και αναστηλώθηκε την περίοδο 1952-1953 με μάρμαρο Διονύσου.


https://www.newsbeast.gr/travel/arthro/ ... ti-istoria

[The Rebel]

31/01/2020
Αθήνα: Η γειτονιά που πήρε το όνομά της από ένα εργοστάσιο κρεβατιών.
Η ιστορική αλλά και εναλλακτική γωνιά της πρωτεύουσας.



Η κάθε γειτονιά στην Αθήνα έχει και την ιστορία της. Συχνά πίσω από το όνομα μιας συνοικίας κρύβεται και μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Αυτό συμβαίνει και με μια πολύ γνωστή γειτονιά στην καρδιά της Αθήνας. Ο λόγος για το Κουκάκι.

Το Κουκάκι και η ιστορία του ονόματος.
Το Κουκάκι απλώνεται στη νοτιοανατολική πλευρά του λόφου Φιλοπάππου. Αυτή η ονομασία τού δόθηκε περίπου στο 1900 και οφείλεται σε έναν από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής. Ποιος ήταν αυτός; Ο εργοστασιάρχης Δημήτριος Κουκάκης, πολύ γνωστός εκείνη την εποχή. Το εργοστάσιο που διέθετε κατασκεύαζε μεταλλικά κρεβάτια. Η επιχείρησή του λειτουργούσε προπολεμικά στην οδό Κολοκοτρώνη 88 κατασκευάζοντας κορμούς κρεβατιών από χάλυβα. Πρόκειται για τα πολύ γνωστά σιδερένια κρεβάτια που όλοι έχουμε δει είτε από ταινίες είτε και από κοντά.

Ο ίδιος τις χαρακτήριζε, μάλιστα, «στέρεες» και «αναπαυτικές» κλίνες και πωλούνταν στη τιμή των 18 δραχμών. Υπήρχαν δε και κρεβάτια που έφταναν και τις 22 δραχμές. Κάτι πρωτοποριακό για την εποχή, μάλιστα, που έκανε η βιομηχανία ήταν ότι έφτιαχνε και κρεβάτια κατά παραγγελία. Ο πελάτης, δηλαδή, μπορούσε να παραγγείλει το μέγεθος και σχέδιο κρεβατιού που ήθελε. Το παραλάμβανε, μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρόνο. Φυσικά οι πελάτες ήταν κυρίως από την Αθήνα.

Δεν εξυπηρετούνταν, όμως, μόνο ιδιώτες αλλά ακόμη και δημόσιοι φορείς. Πιο συγκεκριμένα το εργοστάσιο Κουκάκη κατασκεύαζε κρεβάτια ακόμη και για νοσοκομεία. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη διαφήμιση αναφέρει ότι κατασκεύαζε κρεβάτια «όπως αυτά του Ευαγγελισμού». Ακόμη και το ότι προωθούσε τα κρεβάτια στο κοινό μέσα από διαφημίσεις στον αθηναϊκό Τύπο ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Ο Κουκάκης τελικά ήταν ο πρώτος που έχτισε σπίτι σε αυτή την περιοχή. Το σπίτι του εργοστασιάρχη βρισκόταν στην ανατολική γωνία των οδών Δημητρακοπούλου και Γεωργίου Ολυμπίου. Τι κι αν κατεδαφίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα; Άφησε σε ολόκληρη την περιοχή το όνομά του. Το φημισμένο πλέον Κουκάκι.



Πώς είναι αυτή η γειτονιά στην Αθήνα σήμερα.
Σήμερα το Κουκάκι δε θυμίζει σε τίποτα την εποχή του εργοστασίου του Κουκάκη. Είναι μία από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές του κέντρου και σε βάθος χρόνου έχει αποκτήσει τη δική της ταυτότητα. Εκεί θα δεις νεοκλασικά κτίρια με ωραία αρχιτεκτονική, αλλά και πολυκατοικίες του μεσοπολέμου. Φυσικά και δε λείπουν κτίρια που ρημάζουν ανεκμετάλλευτα. Κάτι που συμβαίνει και σε αλλες περιοχές στην Αθήνα.

Κάτι ακόμη που έχει ανθίσει το τελευταίο διάστημα στην περιοχή είναι η βραχυχρόνια μίσθωση μέσω της πλατφόρμας Airbnb. Αποτελεί, μάλιστα, συγκριτικά με τις άλλες στην Αθήνα, μια από τις πιο ακριβές. Σε έρευνα της δημοφιλούς πλατφόρμας αναδείχθηκε στους πέντε αγαπημένους προορισμούς σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε άρθρο της η γαλλική Vogue χαρακτήρισε το Κουκάκι ως μία από τις πιο «κουλ» γειτονιές της Αθήνας. Επίσης ο βρετανικός Guardian έχει συμπεριλάβει την γνωστή γειτονιά στην Αθήνα στη λίστα με τα μέρη που δεν πρέπει κανείς να παραλείψει να επισκεφθεί την ελληνική πρωτεύουσα.

Αν κάνεις μια βόλτα σε αυτή την ιστορική περιοχή της Αθήνας το σίγουρο είναι ότι θα σε κερδίσει με τον τρόπο της. Θα δεις παρέες βγαλμένες σαν από παλιά ταινία και τουρίστες που ανακαλύπτουν µια «κρυµµένη» πλευρά του κέντρου! Είναι ομολογουμένως μια εναλλακτική αλλά ταυτόχρονα αυθεντική γειτονιά. Τίποτα προσποιητό, τίποτα δήθεν. Μια ανεπιτήδευτη και χαλαρή ατµόσφαιρα, Θα επιλέξεις το Κουκάκι για εναλλακτικές επιλογές εξόδου και σίγουρα θα βρεις το στέκι σου. Μετά τη πρώτη φορά, το πιθανότερο είναι να μπει στη λίστα με τις αγαπημένες σου βόλτες στην Αθήνα.
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... Ac3OHYzaUk

[The Rebel]

[The Rebel]

[The Rebel]

24/01/2021
Η φυλακή του Σωκράτη: H άγνωστη σπηλιά της Αθήνας.



Υπάρχουν πολλά μέρη στην Αθήνα που πιθανόν δεν γνωρίζεις ότι υπάρχουν. Ένα από αυτά πιθανόν είναι η σπηλιά της Αθήνας την οποία συνηθίζουν να αποκαλούν και φυλακή του Σωκράτη.

Ακόμη και αν έχει αμφισβητηθεί και από πολλούς αποκλειστεί ότι αυτή η σπηλιά ήταν η πραγματική φυλακή που βρέθηκε ο Σωκράτης, παρ’ όλα αυτά έχει επικρατήσει αυτό το όνομα.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα αρχαίο κτήριο το οποίο βρίσκεται στον Λόφο Φιλοπάππου στην Αθήνα και έχει τη δική του ενδιαφέρουσα ιστορία. Και είναι ωραίο να εξερευνούμε τα ιδιαίτερα και άγνωστα μέρη της Αττικής.



Η σπηλιά της Αθήνας που ονομάζεται φυλακή του Σωκράτη.
Η περιοχή που βρίσκεται η λεγόμενη σπηλιά του Σωκράτη, πήρε αυτό το όνομα επειδή υπήρξε και διαδόθηκε έντονα η πεποίθηση ότι σε αυτό το σημείο είχε κάποτε φυλακιστεί ο αρχαίος φιλόσοφος. Υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις και διαφωνίες γι’ αυτή την πεποίθηση. Ωστόσο, όσοι υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή, παρουσιάζουν κάποια στοιχεία που θεωρητικά επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία.

Ποια είναι αυτά; Αρχικά το γεγονός ότι η φυλακή θεωρείται ότι ήταν χτισμένη στα μέσα του 5ου αιώνα και η θέση της ήταν τέτοια ώστε λέγεται ότι έβλεπε σε κεντρικό δρόμο. Επίσης γραπτές αναφορές αναφέρουν ότι βρισκόταν σε κοίλωμα του εδάφους και διέθετε εγκαταστάσεις για λουτρά.

Αυτά υπήρχαν στην συγκεκριμένη σπηλιά και μάλιστα συμφωνούν με τις περιγραφές του δεσμωτηρίου από τους πλατωνικούς διαλόγους. Λεπτομερείς πληροφορίες για τη φυλάκιση και την εκτέλεση του Σωκράτη λαμβάνουμε από τους διαλόγους Κρίτων και Φαίδων.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την φυλάκιση, τον χώρο που έγινε αλλά και την εκτέλεση του Σωκράτη περιέχονται στους τους διαλόγους Κρίτων και Φαίδων.

Ωστόσο κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ποια είναι τελικά η αλήθεια στη σύνδεση της σπηλιάς αυτής με την φυλακή του Σωκράτη. Και δεν είναι η μοναδική σπηλιά στην Αττική που διεκδικεί αυτή την εκδοχή. Ακόμη μία σπηλιά στου Φιλοπάππου έχει το ίδιο όνομα.

Είναι μια σπηλιά που βρίσκεται στο άλσος απέναντι από το γραφικό εκκλησάκι του Λουμπαρδιάρη, λίγο πριν ξεκινήσει το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του λόφου και στο μνημείο του Φιλοπάππου.


https://www.pronews.gr/perivallon/topia ... is-athinas
https://exploringgreece.tv/athina/i-spi ... ati/32042/

[The Rebel]

[The Rebel]

[The Rebel]

06/02/2021
Η εντυπωσιακή ιστορία του αρχαίου «Λυκείου» της Αθήνας.
Πρόκειται για ένα από τα πιο πρόσφατα αρχαιολογικά μνημεία.



Πόσα γνωρίζουμε άραγε για την Αθήνα και πόσα ακόμη εξερευνούμε κάθε φορά που περπατάμε στους δρόμους της και διαβάζουμε γι’ αυτήν; Πάντα ένα νέο αλλά παλιό κομμάτι της ιστορίας ξεδιπλώνεται μπροστά μας και μας εκπλήσσει ή μας εντυπωσιάζει.

Ένα από αυτά τα για οποία θα σου μιλήσουμε σήμερα είναι το αρχαίο «Λύκειο» της Αθήνας το οποίο αποτελεί από τα πιο πρόσφατα αρχαιολογικά μνημεία που έχουν ανακαλυφθεί και μελετηθεί στην Αθήνα και έχει τη δική του ξεχωριστή σπουδαιότητα. Μια ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων και συγκεκριμένα της Αρχαίας Ελλάδας. Αποτελεί στην πραγματικότητα την ξακουστή και περίφημη σχολή του Αριστοτέλη.

Το αρχαίο «Λύκειο» της Αθήνας και η ιστορία του.
Είναι σχεδόν μια δεκαετία που έχει ανοίξει τις πύλες του ο πιο καινούριος αρχαιολογικός χώρος της Αθήνας. Και μαζί με αυτές, άνοιξε μαζί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της αρχαίας ελληνικής ιστορίας όπως εξελίχθηκε στην Αθήνα. Ο χώρος που ονομάζεται Λύειο αποτελεί στην πραγματικότητα την φημισμένη σχολή του Αριστοτέλη, το ίδιο το Λύκειο, το οποίο βρίσκεται στην οδό Ρηγίλλης, σε πολύ κοντινή απόσταση από το Ωδείο Αθηνών. Το Λύκειο ή και Λύκαιο όπως θα ακούσεις να το αποκαλούν ήταν ουσιαστικά ένας ναός αφιερωμένος στον Απόλλωνα Λύκειο. Αποτελούσε όπως είπαμε την πιο γνωστή για την Περιπατητική σχολή φιλοσοφίας που ιδρύθηκε από τον Αριστοτέλη το 334 π.Χ.



Όπως αποδεικνύεται από πολλές αρχαίες μαρτυρίες το Λύκειο στην αρχαιότητα αποτελούσε ένα πανέμορφο και αρκετά ειδυλλιακό καταπράσινο προάστιο στα ανατολικά της Αθήνας, έξω από την Πύλη του Διοχάρους.

Τι θα δεις σήμερα στο Αρχαίο Λύκειο.
Τι θα δεις όταν κάνεις μια βόλτα στην περιοχή που βρίσκεται το Λύκειο του Αριστοτέλη; Σε αυτό τον αρχαιολογικό χώρο απλώνεται όλη η πρακτική εφαρμογή της θεωρίας του Αριστοτέλη. Όλα όσα απέμειναν από τον χώρο που γινόταν η πρακτική εξάσκηση των μαθητών του. Ιδιαίτερα επιβλητικό ήταν η παλαίστρα. Ένα πολύ μεγάλο κτήριο του δεύτερου μισού του 4ου αιώνα π.Χ. που διατηρήθηκε, με επισκευές και προσθήκες, για περίπου επτά αιώνες, δηλαδή έως και τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Τότε εγκαταλείφθηκε οριστικά. Το κτήριο αποτελείται από μία εσωτερική αυλή μισού περίπου στρέμματος. Αυτή η αυλή περιβάλλεται στις τρεις πλευρές της από μεγάλες στοές, πίσω από τις οποίες αναπτύσσονται με αξιοπρόσεκτη συμμετρία ευρύχωρα, ορθογώνια δωμάτια.



Όπως αναφέρει το exploringgreece.tv, σήμερα αν βρεθείς σε αυτόν τον περίπου 11 στρεμμάτων αρχαιολογικό χώρο περιηγείσαι στην πραγματικότητα σε ένα γαλήνιο τοπίο. Ένα μέρος γεμάτο με ενδημικά φυτά όπως λεβάντες, ρίγανη, θυμάρι, και ελιές. Και καθώς περπατάς στο όμορφο περιβάλλον, μπορείς να ενημερωθείς μέσα από τις πινακίδες για την ιστορία του χώρου. Εκεί βρίσκονται διάφορα τμήματα της παλαίστρας του γυμνασίου από τη φάση των ρωμαϊκών χρόνων, δύο υπόκαυστων δεξαμενών, των λουτρών, του Εφηβείου-Διδασκαλείου, του Κονιστηρίου, του ελαιοθεσίου (εκεί οι αθλητές αλείφονταν με λάδι) και της λεγόμενης Βιβλιοθήκης-Αναγνωστηρίου.

Πού βρίσκεται το αρχαίο Λύκειο.
Είναι ακριβώς στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας (μεταξύ των οδών Βασ. Σοφίας, Βασ. Κωνσταντίνου και Ρηγίλλης), ανάμεσα σε τρία από τα εμβληματικότερα κτήριά της: το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το Σαρόγλειο Μέγαρο (Λέσχη Αξιωματικών) και το Ωδείο Αθηνών.
https://www.google.com/maps/place/Archa ... 23.7433697
https://www.newsbeast.gr/travel/arthro/ ... is-athinas

[The Rebel]

22/01/2021
Ο μεγάλος δρόμος της Αθήνας που κάποτε ήταν γεμάτος φοινικόδεντρα.



Η Παλιά Αθήνα, μας χαρίζει μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες την ευκαιρία να γνωρίσουμε πώς ήταν παλιά η πρωτεύουσα της Ελλάδας. Για παράδειγμα μπορεί να δούμε κτήρια που δεν υπάρχουν πια, περιοχές εντελώς διαφορετικές απ’ ό,τι σήμερα και δρόμους να έχουν αλλάξει ριζικά. Ακόμη και κεντρικοί οδοί στην καρδιά της Αθήνας, μπορεί να τις δεις με κάρα, άλογα αλλά και με πολλά δέντρα. Ένας από αυτούς τους δρόμους κάποτε ήταν γεμάτος φοίνικες. Αυτό μαρτυρούν και οι φωτογραφίες από το παρελθόν. Ασπρόμαυρες εικόνες μιας άλλης εποχής που κρύβουν ιστορίες. Αν μπορούσαν να στις διηγηθούν θα σε εξέπλητταν. Το σίγουρο είναι η εικόνα σήμερα έχει αλλάξει και μερικοί δρόμοι δεν είναι καν αναγνωρίσιμοι. Όπως η λεωφόρος με τους φοίνικες όπως είπαμε, δηλαδή η Πανεπιστημίου.

Η Πανεπιστημίου ήταν κάποτε ένας μεγάλος δρόμος σαν επαρχιακός γεμάτος φοίνικες, λοιπόν. Ασφαλτοστρώθηκε το 1905 μαζί με με την Σταδίου και την αλλαγή όψης της πλατείας Συντάγματος. Οι φωτογραφίες που έχουν σωθεί από τότε είναι τραβηγμένες περίπου το 1920. Και δεν ήταν μόνο οι φοίνικες που θα έβλεπε κανείς. Μαζί με τα φοικόδεντρα, στον κήπο του Πανεπιστημίου, της Βιβλιοθήκης και της Ακαδημίας Αθηνών υπήρχαν και άλλα φυτά και δέντρα που έκαναν το κέντρο της Αθήνας πολύ διαφορετικό και πράσινο.

Εκτός από τα δέντρα που κοσμούν το δρόμο, στις φωτογραφίες από την Παλιά Αθήνα διακρίνουμε νεοκλασικά και κτήρια που χάθηκαν στο χρόνο. Εκεί υπάρχουν και πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα όπως το κτήριο της Τράπεζας της Ελλάδος, το Αρσάκειο αλλά και Νομισματικό Μουσείο. Σπουδαίοι αρχιτέκτονες κρύβονταν πίσω από αυτά τα πρωτοποριακά σχέδια για την εποχή. Ήταν επίσης η περίοδος που έκανε την εμφάνισή του το τραμ. Έκαναν μια απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου, αρκετά μεγάλη για εκείνη την εποχή. Μια διαδρομή που γίνεται προς άλλη κατεύθυνση πλέον. Η Πανεπιστημίου έγινε αργότερα αγαπημένος δρόμος για τα γυρίσματα από τις παλιές ελληνικές ταινίες.



Η Πανεπιστημίου εκείνη την περίοδο, από το 1925 και μετά, δηλαδή, ήταν δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Έτσι παρέμεινε και αργότερα για πολλά χρόνια. Οι εικόνες προκαλούν νοσταλγία για μια Αθήνα που οι περισσότεροι δεν έχουν γνωρίσει….

Η Πανεπιστημίου σήμερα.
Η εικόνα της Πανεπιστημίου αλλά και ολόκληρου του κέντρου της Αθήνας έχει αλλάξει πια πολύ. Την παλιά όψη μπορούν να σου θυμίσουν κάποια παλιά κτήρια αλλά και κάποια δέντρα. Η έντονη κυκλοφοριακή κίνηση, οι πολυκατοικίες και τα εμπορικά καταστήμα προσφέρουν πια μια άλλη εικόνα εντελώς διαφορετική.



Μαζί με τα κτήρια που χάθηκαν από το κέντρο της πόλης μέσα στο χρόνο, υπάρχουν και άλλες αναμνήσεις που αποτελούν πια παρελθόν. Είναι τα επαγγέλματα του δρόμου. Ο νερουλάς, ο παγοπώλης και άλλα επαγγέλματα όπως ο καστανάς έχουν χαθεί πια στο χρόνο. Κάποιοι μάλιστα δεν θυμούνται καν, δεν έχουν τέτοιες εικόνες. Αυτά τα επαγγέλματα όμως μεγάλωσαν γενιές και προκαλούν νοσταλγία σε όσους τα θυμούνται. Οι νοικοκυρές έβγαιναν να πάρουν έξω από το σπίτι τους τον πάγο και το γάλα. Με αυτό τον πάγο διατηρούσαν ευαίσθητα τρόφιμα.

Όλα αυτά, όμως ανήκουν πια στο παρελθόν. Και μένουν ζωντανά στη μνήμη μας μόνο μέσα από φωτογραφίες και διηγήσεις.
Φωτογράφος εξωτερικής φωτογραφίας: Dimitri Kessel – 1944
https://exploringgreece.tv/athina/o-meg ... tra/31967/

[The Rebel]

11/02/2021
Ποια περιοχή της Αθήνας αποκαλούσαν και… Μπουμπουνίστρα!



Με την πάροδο των ετών και των αιώνων, η Αθήνα και γενικά η Αττική άλλαξε μορφή. Και ήταν λογικό μιας και τα διάφορα ιστορικά γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Εκτός από τα γεγονότα, επίσης διάφορα πρόσωπα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην όψη των περιοχών της Αθήνας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές περιοχές της Αθήνας άλλαξαν ακόμη και όνομα μέσα στα χρόνια. Ήξερες,, λοιπόν, ότι υπάρχει μια περιοχή της Αθήνας την οποία αποκαλούσαν Μπουμπουνίστρα; Κι όμως αυτή η περιοχή είναι σε πολύ κεντρικό σημείο και μπορεί να μην πηγαίνει καθόλου το μυαλό σου. Άλλαξε μέσα στο χρόνο καθώς η Αθήνα ως πόλη αναμορφωνόταν, εκσυγχρονιζόταν και εξελισσόταν. Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις αλλαγές ήταν η διατήρηση της πλούσιας ιστορίας και της παράδοσης. Η περιοχή της Αθήνας που λεγόταν και Μπουμπουνίστρα είναι αυτή που σήμερα συμπίπτει με την οδό Ηρώδου του Αττικού και περικλείει πολλές περιοχές έως και την πλατεία Συντάγματος. Η αλλαγή μέσα στο χρόνο είναι μεγάλη όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην όψη.

Η θέση στην οποία ήταν η λεγόμενη Μπουμπουνίστρα αποτελούσε μια θέση κομβική. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο λόφος της Μπουμπουνίστρας είχε επιλεγεί ως τοποθεσία για την ανέγερση των Ανακτόρων του Όθωνα. Αποτελούσε τότε, δηλαδή περί το 1830, ένα κεντρικό σημείο της νέας πρωτεύουσας. Εκτός από κεντρικό ήταν επίσης ασφαλές και διέθετε μια μοναδική θέα. Ποια άλλη; Την Ακρόπολη και τις παρυφές της Αθήνας. Γιατί όμως ονομαζόταν έτσι η συγκεκριμένη περιοχή; Αρχικά, Μπουμπουνίστρα αποκαλούσαν μια πηγή τα νερά της οποίας… μπουμπούνιζαν, έκαναν δηλαδή δυνατό θόρυβο, βρόντο καθώς κατέβαιναν με ορμή από τους Αμπελόκηπους, ακολουθώντας το υδραγωγείο του Αδριανού.



Το ίδιο όνομα είχε επίσης και η πύλη της Μπουμπουνίστρας ή αλλιώς μεσογείτικη πόρτα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια πύλη στα ανατολικά τείχη της Αθήνας κοντά στην φημισμένη και εντυπωσιακή Πύλη του Αδριανού. Πρόκειται για το σημείο εκείνο που σήμερα βρίσκεται η γωνία της λεωφόρου Αμαλίας με την οδό Όθωνος, στην πλατεία Συντάγματος.



Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε η πρόσβαση προς τα χωριά στα Μεσόγεια και προς την Κηφισιά, την Πεντέλη και τον Μαραθώνα. Η περίφημη πύλη της Μπουμπουνίστρας ήταν κατασκευασμένη από τρεις μαρμάρινους λίθους ενός αρχαίου υδραγωγείου. Ειχε επάνω της γραμμένη και μια λατινική επιγραφή. Αποτελούσε στην ουσία μία από τις επτά πύλες στα τείχη ύψους περίπου τριών μέτρων και πάχους 30 εκατοστών οι οποίες περιέβαλαν τότε την πόλη των Αθηνών.



Στην ίδια τοποθεσία, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρχε επίσης και η κρήνη της Μπουμπουνίστρας. Η συγκεκριμένη κρήνη λάμβανε νερά από τον ποταμό Ηριδανό ποτάμι της αρχαίας Αθήνας και παραποτάμου του Ιλισού. Το ποτάμι αυτό πήγαζε από τον Λυκαβηττό και διέσχιζε την αρχαία πόλη των Αθηνών από ανατολικά προς τα δυτικά. Για να διαβάσεις περισσότερα γι’ αυτό μπορείς να πατήσεις ΕΔΩ.

Η περιοχή της Αθήνας σήμερα.
Φυσικά η σημερινή εικόνα διαφέρει κατά από πολύ από εκείνη περίπου 200 χρόνια πριν. Και πρώτα πρώτα δεν υπάρχει ποτάμι. Κάποια αρχιτεκτονικά μνημεία μένουν να θυμίζουν την αίγλη του παρελθόντος. Ωστόσο η σύγχρονη ανοικοδόμηση έχει αλλάξει κατά πολύ την όψη της παλιάς Μπουμπουνίστρας. Μια βόλτα πάντως προς τα εκεί, σε ταξιδεύει συχνά πίσω στο χρόνο…
https://exploringgreece.tv/athina/poia- ... CWgNmgzaUk