ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Παλιά Αθήνα: Τέσσερις πασίγνωστες συνοικίες που άλλαξαν όνομα.
Μαζί, άλλαξε και η εμφάνισή τους.



Εκτός από την όψη και την αρχιτεκτονική τους, κάποιες από τις συνοικίες στην Παλιά Αθήνα μέσα στο πέρασμα των ετών άλλαξαν ακόμη και όνομα. Τα περισσότερα από αυτά τα ονόματα, αν τα ακούσεις σήμερα δε θα σου θυμίσουν τίποτα. Κι όμως κάποτε αποτελούσαν το όνομα για μερικές από τις πιο γνωστές γειτονιές της Αθήνας είτε στο κέντρο είτε τριγύρω. Τέσσερις από αυτές ξεδιπλώνονται παρακάτω…

Παλιά Αθήνα – Περιοχή Αλώνια.



Μια πολύ γνωστή περιοχή στο κέντρο της Αθήνας η οποία ονομαζόταν Αλώνια μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της πρωτεύουσας. Ο λόγος για το Θησείο το οποίο άλλαξε όνομα μαζί με την εκπόνηση του πρώτου σχεδίου πόλης από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Η ονομασία που είχε το Θησείο και πιο συγκεκριμένα το σημείο που είναι σήμερα η πλατεία, μόνο τυχαίο δεν είναι. Εκεί έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, υπήρχαν πράγματι αλώνια τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Στα σύνορα του Θησείου, μπορείτε να περπατήσετε στο Γκάζι, το ελληνικό Soho αλλά και στου Ψυρρή, τη συνοικία στην Αθήνα με στυλ και ταυτότητα.

Τα Κατσικάδικα στην Παλιά Αθήνα.



Μια περιοχή της Αθήνας που δε θα πήγαινε στο μυαλό πολλών ότι κάποτε ονομαζόταν Κατσικάδικα. Ο λόγος για το Κολωνάκι. Μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς από πού είχε πάρει εκείνο το όνομα. Ήταν περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, που το Κολωνάκι είχε το όνομα Κατσικάδικα. Ούτε κτήρια ούτε πολυκατοικίες υπήρχαν εκεί. Βρισκόμαστε στην Παλιά Αθήνα, εξάλλου. Στην βόρεια πλευρά της πλατείας έβλεπε κανείς καλύβες βοσκών. Από τότε μέχρι την ονομασία της συνοικίας μεσολάβησε η προσπάθεια αναβάθμισης της περιοχής και της αλλαγής της με βάση περισσότερο ευρωπαϊκά πρότυπα.

Παλιά Αθήνα: Πού ήταν ο Μπύθουλας;



Και ποιος δεν θυμάται τον περίφημο και ξακουστό Μπύθουλα στον οποίο αναφερόταν συχνά η Μαντάμ Σουσού όταν μιλούσε για τον απλό λαουτζίκο. Λίγοι ίσως ξέρουν ότι επρόκειτο για μια πραγματική γειτονιά στην Αθήνα.
Ο Μπύθουλας ήταν στην πραγματικότητα μια γειτονιά του Κολωνού. Γιατί την ονόμαζαν έτσι; Στην γειτονιά αυτή τα παλιότερα χρόνια λίμναζαν στάσιμα νερά σε έναν ξεροπόταμο. Ολόκληρη, λοιπόν, αυτή η περιοχή που γέμιζε λάσπες αποκαλούταν Μπύθουλας (ή Μπούθουλας).

Γεράνι.



Μπορεί να ακούσεις του πολύ παλιούς που μένουν στο κέντρο να μιλούν για μια συγκεκριμένη γειτονιά στο κέντρο αποκαλώντας την Γεράνι. Μιλάμε για την περιοχή η οποία αποτελεί ουσιαστικά «τα δρομάκια κάτω από την Ομόνοια». Συγκεκριμένα Γεράκι είναι η γειτονιά της Αθήνας την οποία περικλείουν οι οδοί Επικούρου, Ευριπίδου, Αθηνάς και Πειραιώς. Γιατί ονομαζόταν έτσι; Η περιοχή αυτή είχε πάρει το όνομά της από τους μικρούς γερανούς που χρησιμοποιούσαν παλιά οι Αθηναίοι για να αντλούν νερό από τα πηγάδια που βρίσκονταν εκεί.
https://exploringgreece.tv/athina/palia ... nia/43546/

[The Rebel]

Ποια πασίγνωστη περιοχή της Αθήνας την έλεγαν «Μαύρες Πέτρες»



Η Παλιά Αθήνα έχει ένα σωρό ιστορίες να σου διηγηθεί που θα σε ταξιδέψουν σε άλλες εποχές που μπορείς να αναγνωρίσεις μόνο από φωτογραφίες. Περιοχές και γειτονιές που έχουν πια αλλάξει όψη, ακόμη και όνομα. Όπως και μια πασίγνωστη περιοχή στο κέντρο της Αθήνας στην οποία έχεις κάνει σίγουρα πολλές φορές βόλτα η οποία κάποτε λεγόταν «Μαύρες Πέτρες». Από την ομορφιά που έχει σήμερα αυτή η γειτονιά, δύσκολα θα καταλάβεις ποια είναι. Ο λόγος για τα πανέμορφα και γραφικά Αναφιώτικα στην Πλάκα. Ιδιαίτερη ιστορία και γεγονότα τα συνοδεύουν…

Αναφιώτικα: Η αγαπημένη περιοχή της Αθήνας που κάποτε την έλεγαν «Μαύρες Πέτρες»
Γιατί όμως η κατάλευκη γειτονιά που μοιάζει με νησί των Κυκλάδων λεγόταν κάποτε «Μαύρες Πέτρες»; Πώς προέκυψε αυτό το όνομα που έχουν τα Αναφιώτικα; Η ιστορία ανήκει στο παρελθόν και συγκεκριμένα την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας στην πόλη της Αθήνας. Αυτή η περιοχή κάτω από την Ακρόπολη ονομαζόταν «Μαύρες Πέτρες» και υπήρχε εξήγηση γι’ αυτό. Εκεί κατοικούσαν τότε δούλοι που άλλοι λένε ότι ήταν από την Αίγυπτο και άλλοι ότι ήταν Αιθίοπες που ζούσαν στα σπήλαια.



Αυτοί οι άνθρωποι που ζούσαν στα Αναφιώτικα τότε χρησιμοποιούνταν και ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από την υψηλή τάξη των Οθωμανών. Τους είχαν σαν υπηρέτες. Οι παλιοί Αθηναίοι τους αποκαλούσαν «Αραπάδες». Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά που έχει κάνει ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μιλώντας γι’ αυτή τη γειτονιά των Αφρικανών κατοίκων της παλιάς Αθήνας στο Οδοιπορικό του στην Ελλάδα. Το όνομα αργότερα άλλαξε όνομα και η ιστορία αυτού του ονόματος έχει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... hes/34620/

Ένα νησί στο κέντρο της Αθήνας.



Τα Αναφιώτικα είναι η κυριακάτικη βόλτα που όλοι έχουμε κάνει οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Το καλοκαίρι, όμως, είναι το κάτι άλλο. Οι βουκαμβίλιες και τα κατάλευκα σοκάκια σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά ότι είσαι σε κάποιο νησί ενώ στην πραγματικότητα είσαι στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί θα κάνεις στάση για τον καφέ ή θα πιεις μια μπύρα καθισμένος στα σκαλάκια. Και θα συνεχίσεις τον περίπατο στην Πλάκα. Στην πιο γραφική και ιστορική γειτονιά της Αθήνας. Μπορεί να περάσεις τυχαία και έξω από το σπίτι που γυρίστηκε το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Ή ακόμη και να περπατήσεις στον δρόμο που έχει το ίδιο όνομα εδώ και 25 αιώνες.
https://exploringgreece.tv/athina/athin ... nes/13613/

Το σίγουρο όπως κατάλαβες είναι ότι η βόλτα στα Αναφιώτικα και γενικά στην Πλάκα θα σε κάνει ένα νοητό και όμορφο ταξίδι στο παρελθόν…
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... res/35987/

[The Rebel]

Η εκκλησία των 1.000 ετών στο κέντρο της Αθήνας που ίσως δεν έχεις προσέξει.
Βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας και αυτή είναι η ιστορία της.



Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να προσπερνάς σημαντικά αξιοθέατα ή και μνημεία που πιθανόν δεν γνωρίζεις και δεν τους αφιερώνεις τον απαιτούμενο χρόνο. Κάτι τέτοιο ισχύει και με ένα εκκλησάκι στο κέντρο της πόλης το οποίο μπορεί να έχεις δει αλλά να μην γνωρίζεις πόσο σημαντική ιστορία έχει. Ο λόγος για την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Ένας ναός που σήμερα λειτουργεί σαν παρεκκλήσι μιας και δεν είναι ενοριακός πλέον. Ωστόσο η ιστορία που έχουν οι Άγιοι Θεόδωροι στην Αθήνα, είναι μεγάλη κι ας τον έχεις προσπεράσει αρκετές φορές στο παρελθόν.


Η εκκλησία το 1890 (Πηγή φωτογραφίας: el.wikipedia.org)

Ο ναός των Αγίων Θεοδώρων στην πλατεία Κλαυθμώνος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία των Αθηνών. Είναι ένας ναός απλός, δίστυλος σταυροειδής εγγεγραμμένος και αξίζει της προσοχής σου την επόμενη φορά που θα περάσεις από εκεί. Πρόκειται για μια πολύ παλιά κατασκευή η οποία μάλιστα, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους θεωρείται πως έχει επιρροές από ακόμη αρχαιότερες κατασκευές. Όπως συνέβη και με άλλους χριστιανικούς ναούς, οι Άγιοι Θεόδωροι στην Αθήνα κατασκευάστηκαν πάνω στα ερείπια παλαιότερου ναού και αργότερα εξελίχθηκε η μορφή του.



Ο ναός μετρά περίπου 1.000 χρόνια ζωής. Μια επιγραφή είχε ανεγερθεί στα μέσα του 11ου αιώνα και ιδρυτής του ναού φέρεται να είναι ο βυζαντινός αξιωματούχος Νικόλαος Καλόμαλος. Η εξωτερική αρχιτεκτονική του είναι εντυπωσιακή, αρκεί να σταματήσεις το βήμα σου καθώς περνάς από εκεί και να την παρατηρήσεις.



Όσον αφορά το εσωτερικό του, οι τοιχογραφίες χρονολογούνται από τον 20ο αιώνα και αποδίδονται στον αγιογράφο Αθανάσιο Κανδρή. Αν δεν έχεις καταλάβει πού ακριβώς βρίσκεται ο ναός, μπορείς να δεις στους χάρτες της Google.
https://www.google.com/maps/place/Holy+ ... d23.730068


Οι ξεχωριστές εκκλησίες στον κέντρο της Αθήνας.



Οι Άγιοι Θεόδωροι δεν είναι όμως η μοναδική εκκλησία στο κέντρο στην Αθήνα. Ιδιαίτερα γνωστή είναι φυσικά η εκκλησία Καπνικαρέα αλλά όχι και η ιστορία της σε όλους (https://exploringgreece.tv/athina/i-dia ... aki/31627/). Επίσης, ήξερες ποιος είναι ο παλαιότερος χριστιανικός ναός της Αθήνας;(https://exploringgreece.tv/athina/touri ... nia/31138/) Και φυσικά να μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε στην ιδιαίτερη εκκλησία με τον αρχαίο κορινθιακό κίονα στο κέντρο της Αθήνας (https://exploringgreece.tv/athina/i-idi ... nas/28974/). Πρόκειται πράγματι για σπουδαία μνημεία χριστιανοσύνης, ιστορίας αλλά και αρχιτεκτονικής. Περπατώντας και κάνοντας βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, μην παραλείψεις να κάνεις μερικές στάσεις όταν βλέπεις αξιοθέατα και μνημεία τα οποία ίσως δεν είχες παρατηρήσει στο παρελθόν. Μπορεί να έρθεις αντιμέτωπος με άγνωστες πτυχές της ιστορίας…
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... xei/40279/

[The Rebel]

Οδός Ακαδημίας 58: Τι κρύβεται πίσω από την βαριά πόρτα του ιστορικού κτιρίου;
Ο δράκος, οι καταπακτές, οι στοές και οι θεωρίες στην καρδιά της Αθήνας.



Οδός Ακαδημίας. Ένας από τους πιο γνωστούς και πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν ίσχυε όταν η Αθήνα όταν είχε πληθυσμό λιγότερο από 70.000, αλλά σήμερα. Σίγουρα την έχετε περπατήσει. Ίσως να έχετε σταματήσει μπροστά από τη βαριά και περίτεχνη πόρτα στην οδό Ακαδημίας 58. Έχετε αναρωτηθήκατε ποτέ τι υπάρχει πίσω της; Έτυχε να ακούσετε και εσείς μια ιστορία για την τεκτονική στοά που φιλοξενούνταν μέσα στο κτίριο, το οποίο οδηγούσε σε μυστικές στοές και υπόγεια μονοπάτια της πόλης;

Οδός Ακαδημίας 58: Ο δράκος που αφαιρέθηκε.



Η νεογοτθική στενή πόρτα με έναν δράκο στο θυρεό -έμεινε στη θέση του μέχρι το 1993- είναι σφηνωμένη ανάμεσα σε γκρίζες, βαρετές πολυκατοικίες. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται αναμφίβολα για μια αναρχική μικρή φέτα αρχιτεκτονικής που δεν είναι καθόλου απορίας άξιο που εξάπτει τη φαντασία των Αθηναίων δεκαετίες ολόκληρες τώρα.

Να σημειωθεί πως ο σιδερένιος δράκος που κοσμούσε το θυρεό αφαιρέθηκε το 1993. Αιτία ήταν ο σάλος που είχε ξεσπάσει από την υπόθεση των «σατανιστών της Παλλήνης». Για πολλά χρόνια το κτίριο στην οδό Ακαδημίας 58Α παρουσιάστηκε ως χώρος διοργάνωσης σατανιστικών τελετών. Το σίγουρο είναι ότι το μυστηριώδες κτίριο της πόλης είναι ιστορικό. Πριν από μερικά χρόνια μάλιστα μια έκθεση σαν happening έφερε όσους Αθηναίους το πήραν έγκαιρα χαμπάρι μέσα στην καρδιά αυτού του περίεργου κτιρίου, το οποίο αρκετοί αρχιτέκτονες έχουν χαρακτηρίσει ως «ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ του αρχιτεκτονικού νεοκλασικισμού και του μουσειακού νεοβυζαντινισμού».

Η ιστορία του κτιρίου.



Η ιστορία του κτιρίου πηγαίνει πίσω στο 1882 όταν και ξεκίνησε η οικοδόμησή του η οποία διήρκησε μέχρι το 1885. Ο λόγος για το νεοκλασικό μέγαρο, επί της οδού Μαυρομιχάλη 6 το οποίο αποτέλεσε την οικία του Ερνέστου Τσίλλερ. Αυτό που βλέπουμε εμείς στην οδό Ακαδημίας 58 στην Αθήνα, είναι η προέκταση – προσθήκη του κτιρίου. Στο μέγαρο αυτό έζησε ο Τσίλλερ μέχρι το 1912. Μάλιστα, ο πρωτοπόρος και επιδραστικός αρχιτέκτονας εισήγαγε σημαντικές για την εποχή καινοτομίες στο κτίριο, όπως σύστημα κεντρικής θέρμανσης, αυτόνομη υδροδότηση και ρολά για τις πόρτες και τα παράθυρα.

Στη συνέχεια, αγοράστηκε σε πλειστηριασμό από τον Κεφαλλονίτη τραπεζίτη, φιλότεχνο και συλλέκτη έργων τέχνης Διονύσιο Π. Λοβέρδο (1878-1934), για να γίνει η δική του κατοικία. Ένα μέρος όμως της αινιγματικής αυτής κατοικίας, χρησιμοποιήθηκε ως μουσείο και στέγασε τις πλούσιες ιδιωτικές συλλογές του Διονυσίου Λοβέρδου. Περιελάμβαναν από σπάνια βιβλία και Βυζαντινές εικόνες, μέχρι έργα Ελλήνων ζωγράφων αλλά και έργα λαϊκής τέχνης εκείνης της εποχής.

Το 1934 ο Διονύσιος Λοβέρδος απεβίωσε στο Μόναχο και το κτίριο περιήλθε στην ιδιοκτησία της συζύγου του Άρτεμις και αργότερα στις κόρες του Ιωάννα και Μαρία. Το 1979 η Ιωάννα Λοβέρδου δώρισε το μουσείο μαζί με ένα μεγάλο μέρος των έργων τέχνης στο Βυζαντινό Μουσείο.
Οδός Ακαδημίας 58: Καταπακτές και στοές

Οδός Ακαδημίας 58: Καταπακτές και στοές.



Έπειτα από δεκαετίες παρακμής, το 1979 κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως βεστιάριο και χώρος εκδηλώσεων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής η οποία βρισκόταν στην οδό Ακαδημίας, ακριβώς απέναντι. Την ίδια περίοδο σημειώθηκε όμως μια πυρκαγιά η οποία κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του κτιρίου. Από τότε δεν έγινε καμία συνολική προσπάθεια αναπαλαίωσης του.

Βασικό χαρακτηριστικό και σήμα κατατεθέν του κτιρίου εκτός από την μεσαιωνικής αισθητικής πόρτα είναι και οι θολωτοί τρούλοι στον ναό, ας τον πούμε έτσι, που υπήρχε στο εσωτερικό του. Πάντως, σε όλες τις αίθουσες του κτιρίου, ο Διονύσιος Λοβέρδος είχε προσδώσει ένα μυστικιστικό χριστιανικό χαρακτήρα επηρεασμένος από το οικογενειακό του περιβάλλον.



Στο παρελθόν, πολλοί ερευνητές και μυστηριολάτρεις μίλησαν για καταπακτές, υπόγεια περάσματα και στοές, μιας και μέσα στο σκοτεινό κτήριο βρίσκονται σφραγισμένες καταπακτές και ειδικά πόρτες οι οποίες στέκουν πλέον σφραγισμένες με τούβλα. Ο πρώτος όροφος του κτιρίου είναι όντως διαμορφωμένος ως μικρός ναός με ξυλόγλυπτα τέμπλα και παραστάσεις. Οι διάδρομοι είναι στενοί ενώ διασώζονται ακόμα ψηφιδωτά δάπεδα και περίτεχνα ταβάνια αλλά και κάποιες τοιχογραφίες. Ευτυχώς αυτό το κτίριο είναι εκεί, στη θέση του. Και λέμε ευτυχώς καθώς υπάρχουν κτίρια-στολίδια των Αθηνών που δεν υπάρχουν πια.

Ποιος ήταν ο Τσίλλερ.



Ο Τσίλλερ, ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας από την Σαξονία, με δράση στη Βιέννη και στην Ελλάδα κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες στην ελληνική επικράτεια. Σχεδίασε και επίβλεψε εκατοντάδες κτήρια. Πολλά αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό μέρος της κτιριακής ταυτότητας της πόλης. Είναι ο αρχιτέκτονας που γέμισε την Αθήνα «διαμάντια» και αυτή είναι η ζωή του (https://exploringgreece.tv/prosopa/erne ... ntia/9784/).

Ποιοι ήταν οι αδελφοί Λοβέρδου.
Εκτός από δεινός συλλέκτης έργων τέχνης, ο Διονύσιος Λοβέρδος ήταν και ο ιδιαίτερος γραμματέας του διευθυντή του Τμήματος της Δημοσιότητας της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Μετέπειτα έγινε ο πρώτος Διευθυντής της Λαϊκής Τράπεζας. Ο αδερφός του Σπυρίδων ήταν επίσης οικονομολόγος. Ήταν επίσης μανιώδης βιβλιόφιλος, συγκροτώντας μία ιδιωτική βιβλιοθήκη 40.000 τόμων. Μέσα σε όλα αυτά, ο Σπυρίδων Λοβέρδος υπήρξε και τέκτονας, μέλος της Στοάς « Παρθενών». Το όνομά του περιλαμβάνεται στα αρχεία της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο γεγονός δεν ήταν καθόλου παράξενο για ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του δημόσιου βίου. Από την ίδια άποψη καθόλου περίεργες δεν είναι και οι αναφορές που ήθελαν πολλά σημαίνοντα πρόσωπα εκείνης της εποχής να συναντιούνται εδώ σε ένα είδος κλειστού κλαμπ ανθρώπων με οικονομική, πολιτική, δημοσιογραφική ή άλλη δύναμη συγκροτώντας αυτή την ομάδα που συχνά αποκαλούνται τέκτονες.
https://exploringgreece.tv/athina/odos- ... rta/43181/

[The Rebel]

Ψυρρή: Η συνοικία στην Αθήνα με στυλ και ταυτότητα – Αυτή είναι η ιστορία της.
Από το απόγειο στην πτώση και πάλι στην ανοδική πορεία - Η ξεχωριστή περιοχή που πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς στην πρωτεύουσα.



Πάμε στου Ψυρρή; Στη γραφική περιοχή που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, στα βορειοδυτικά της Πλατείας Μοναστηρακίου. Είναι μια από τις παλαιότερες συνοικίες της πόλης. Και ιδιαίτερη. Έχει να μας διηγηθεί αμέτρητες ιστορίες. Άξονας της είναι η πλατεία της (πλατεία Ψυρρή ή πλατεία Ηρώων) από τη οποία ξεχύνονται οι πέντε δρόμοι που ορίζουν την περιοχή: Μιαούλη, Καραϊσκάκη, Αγίων Αναργύρων, Αριστοφάνους και Αισχύλου. Πολεοδομικά μιλώντας, η περιοχή έχει σχεδόν τετραγωνικό σχήμα. Μέχρι και τα Οθωμανικά χρόνια η… επικράτεια της ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς περιλάμβανε και ολόκληρη την περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Μοναστηράκι, φτάνοντας μέχρι το Θησείο και τα όρια της Πλάκας. Μετά τη διάνοιξη της οδού Ερμού το 1835 σύμφωνα με το σχέδιο πόλης που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Έντουαρντ Σάουμπερτ το 1833, το Ψυρρή αποκόπηκε από το νότιο τμήμα του, το οποίο τελικά θεωρήθηκε ξεχωριστή συνοικία.

Ψυρρή: Ιστορίες για… αγρίους.



Η ονομασία της περιοχής έχει τις ρίζες της στα μεσαιωνικά χρόνια και προέρχεται από το επώνυμο Ψυρής, που έφερε κάποιος Αθηναίος. Ο Ψυρής έχτισε την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στη σημερινή πλατεία Ηρώων, η οποία κατεδαφίστηκε κάποτε, όπως και άλλες εκκλησίες της Αθήνας. Το επώνυμο του ευεργέτη σήμαινε Ψαριανός, δηλαδή αυτός που κατάγεται από το νησί Ψαρά, που τα αρχαία χρόνια το έλεγαν Ψύρα ή Ψυρίη. Τόσο παλιά είναι και η ιστορία του Ψυρρή…

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας εδώ έμενε ο Άγγλος ποιητής και φιλέλληνας λόρδος Βύρωνας. Για την ακρίβεια, διέμενε στην οικία του υποπρόξενου της Αγγλίας, Θεόδωρου Μακρή. Εκεί, γνώρισε την Θηρεσία Μακρή, την οποία και ερωτεύτηκε. Πριν και από αυτόν, πρώτη φορά του Ψυρή αναφέρεται στο βιβλίο του Γάλλου γιατρού Σπον με τίτλο «Ταξίδι σε Ιταλία, Δαλματία, Ελλάδα και Ανατολή» το 1678, στο οποίο η συνοικία παρουσιάζεται ως ένα από τα οκτώ πλατώματα της Αθήνας. Κοντά στου Ψυρρή, υπάρχει και ο Μπύθουλας της Μαντάμ Σουσού. Γνωρίζετε, άραγε, ποια ήταν η περιοχή που πρωταγωνιστούσε στη σειρά;
https://exploringgreece.tv/athina/kolon ... soy/27672/



Επιστρέφοντας στου Ψυρρή, από το 1862 μέχρι και το 1897 ήταν άντρο των κουτσαβάκηδων. Η λέξη κουτσαβάκης προέρχεται από τον καβγατζή δεκανέα του ιππικού Δημήτριο Κουτσαβάκη, που έδρασε επί Όθωνος. Οι πρώτοι κουτσαβάκηδες της Αθήνας ήταν Αϊβαλιώτες που αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Σύρο. Αργότερα, όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα, οι Αϊβαλιώτες και οι Συριανοί μάγκες εγκαταστάθηκαν στη συνοικία του Ψυρρή. Αν σας αρέσουν οι ιστορίες για την Παλαιά Αθήνα, ακόμη κι αν είστε βέρος Αθηναίος και πιστεύετε πως τις γνωρίζετε, μπορείτε να μάθετε πολλά εάν επισκεφθείτε το Μουσείο της πόλεως των Αθηνών. Μετά την εκδίωξη του Όθωνος, για να επιστρέψουμε στην περιοχή, οι κουτσαβάκηδες γνώρισαν μεγάλες δόξες, γιατί τα κόμματα τους χρησιμοποιούσαν σαν τραμπούκους. Του Ψυρρή έγινε τότε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές της Αθήνας.

Κι αυτό, γιατί πολλές φορές οργάνωναν ληστείες και επιδρομές εις βάρος πολλών εμπόρων φτάνοντας πολλές φορές και στο σημείο της δολοφονίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο πυρπολισμός του σπιτιού του Ισπανού τυχοδιώκτη Δαυίδ Πατσίφικο την ανάσταση του 1847, επειδή πρόσβαλε το έθιμο της περιφοράς του επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή και το κάψιμο του Ιούδα που ακολουθούσε. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε διπλωματικό επεισόδιο, με αφορμή αυτή την καταστροφή, γεγονός που έμεινε γνωστό με τον τίτλο «Παρκερικά». Τέλος στη δράση τους έβαλε το 1893 ο τότε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών-Πειραιώς, Δημήτρης Μπαϊρακτάρης, ο οποίος μέσα σε έναν μήνα καθάρισε την περιοχή.

Ψυρρή: Πώς άρχισε ο μύθος για την έξοδο των Αθηναίων.



Παρόλα αυτά, του Ψυρρή ζούσε ήδη τη συνύπαρξη πλούσιων Ελλήνων της διασποράς (όπως ο ηγεμόνας της Ουγγροβλαχίας Ιωάννης Καρατζάς), οι οποίοι επιλέγουν την περιοχή για να ανεγείρουν τις μόνιμες κατοικίες τους, ενώ σε τρώγλες και σε μικρά δωμάτια μένουν οι φτωχοί Αθηναίοι. Στο τέλος της επανάστασης και στην αρχή της σύστασης του νέου ελληνικού κράτους η περιοχή αρχίζει να λειτουργεί ως πόλος διασκέδασης για τους Αθηναίους. Στις ταβέρνες και τα καπηλειά της περιοχής συχνάζουν από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα όπως Βασιλιάδες και υπουργοί μέχρι απλοί εργάτες.

Ο βασιλιάς Όθωνας αλλά κι ο Γεώργιος Α’ ήταν από τους συχνούς επισκέπτες της συνοικίας. Ο πρώτος μάλιστα είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση στη ταβέρνα που ονομαζόταν «Του Γιαβρούμ», ενώ ο δεύτερος αρεσκόταν στην καλή ρετσίνα που προσέφεραν τα ταβερνάκια. Το κλίμα της χαράς και της κατάνυξης συμπλήρωναν οι κανταδόροι-πλανόδιοι μουσικοί οι οποίοι έμπαιναν στα ταβέρνες και άρχιζαν τις μουσικές και τα τραγούδια.



Ανάμεσα στις ξακουστές ταβέρνες της εποχής ήταν μεταξύ άλλων, του «Ζώη», του «Σαλίγκαρου», του «Τασούλη», του «Χρυσού» κ.α Διάσημο ήταν και το «Καφέ-Αμάν», το οποίο βρισκόταν δίπλα στο ιστορικό θέατρο του Μπούκουρα.

[The Rebel]

Ψυρρή, ένα… super market διασκέδασης.



Του Ψυρρή έχει προλάβει να πάρει ένα χαρακτήρα συνώνυμο με τη διασκέδαση ήδη από τη δεκαετία του ’90 όταν και γνωστά θέατρα δημιουργούν εδώ τη στέγη τους. Ταβέρνες και καφενεία υπήρχαν ανέκαθεν αλλά πάντα με έναν χαρακτήρα αυθεντικό, λαϊκό και λίγο underground. Αυτό που αλλάζει εδώ από το 2000 είναι η ανάδυση του Ψυρρή η οποία υπαγορεύεται από την ζήτηση για νέους χώρους και την ενθάρρυνση των μικροεπενδυτών. Η έκρηξη της διασκέδασης είναι τέτοια που από ένα σημείο και έπειτα ούτε οι Αθηναίοι οι ίδιοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν.



Χαμηλά σπίτια κατεδαφίζονται για να γίνουν πάρκινγκ και bar. Τα πλοκάμια της διασκέδασης αλλά και του εμπορίου απλώνονται παντού και δημιουργούν από μικρά, καλλιτεχνίζοντα μπαράκια και «ψαγμένες» γκαλερί μέχρι bar και club με industrial αισθητική. Μαγαζιά που πουλούν οτιδήποτε χειροποίητο, ένα concept store σε νεοϋορκέζικο στυλ, latin bar σε διατηρητέο νεοκλασικό, κρεπερί στα ισόγεια παλιών αθηναϊκών βιοτεχνιών, mega clubs. Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος.



Είναι η «χρυσή πενταετία» των αρχών των ‘00s, από το 2001 έως το 2006. Η έκρηξη της συγκεκριμένης μορφής διασκέδασης «συνοδευόταν» και από μια άλλη πλευρά. Αυτή στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι κάτοικοι που αρχίζουν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, όπως και οι λιγοστοί βιοτέχνες (δερματάδες, τσαγκαράδες, κτλ οι οποίοι βρίσκονται εδώ από την δεκαετία του 1960) λόγω της μεγάλης οχλαγωγίας και φασαρίας (σαν ένα συνεχόμενο Mykonos By night) αλλά και των αντικειμενικών αξιών που έχουν φτάσει… στον Θεό. Του Ψυρρή έχει πια μετατραπεί σε super market διασκέδασης.

Από το 2006-07 και μετά, αυτή η περίοδος αρχίζει να λήγει άδοξα όταν οι διψασμένοι για νέες συγκινήσεις Αθηναίοι μεταναστεύουν μαζικά προς το Γκάζι Του Ψυρρή γίνεται για πολλά χρόνια μια θλιβερή σκιά του εαυτού του. Παρόλα αυτά, όπως συνέβη και με το κοντινό Γκάζι το οποίο έζησε μια αντίστοιχη πενταετία εκτόξευσης και μετά εγκατάλειψης εν μια νυκτί, η κατάσταση ξαναβρήκε την ισορροπία της.



Του Ψυρρή ήταν πολύ σκληρό για να πεθάνει. Η μεγάλη του ιστορία και η ταυτότητα του που αναδύθηκε ξανά, έφεραν την γαλήνη πίσω στην περιοχή. Τα μεγάλα και εντυπωσιακά murals και street art graffiti από τους καλύτερους καλλιτέχνες της Αθήνας έδωσαν άλλωστε νέο ζωηρό χρώμα στου Ψυρρή. Άλλωστε, τα κλασικά στέκια που δεν ήταν μέρος της μόδας της εποχής, παρέμειναν.

Πράγματα που ίσως δεν ξέρετε για του Ψυρρή.



Στη συμβολή των οδών Σαρρή και Αγίων Αναργύρων βρισκόταν κάποτε η μπακαλοταβέρνα του Καχριμάνη. Ήταν μόνιμο στέκι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο γνωστός διηγηματογράφος έμεινε στου Ψυρρή για περισσότερα από είκοσι χρόνια, κατά βάση σε μια υγρή και ανήλια τρώγλη, κοντά στον Άγιο Αθανάσιο.

Στην οδό Ρήγα Παλαμήδη βρίσκεται το αυτοδιαχειριζόμενο σήμερα πια θέατρο «Εμπρός». Εκεί υπήρχαν κάποτε τα τυπογραφεία της εφημερίδας «Εμπρός», του Δημήτρη Καλαποθάκη. Ο δημιουργός της ήταν δημοσιογράφος που το 1904 είχε διακριθεί και σαν θεατρικός συγγραφέας. Η εφημερίδα ξεκίνησε να εκδίδεται μετά το θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη. Ξαναβγήκε μετά την απελευθέρωση, το 1945, από το γιο του Αλκιβιάδη που ήταν και ο ίδιος δημοσιογράφος. Το κτίριο έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως μνημείο in situ αλλά παρόλα αυτά κάθε χρόνος που περνάει τα πλήγματα που δέχεται το φέρνουν σε δεινή θέση.

Άγιοι Ανάργυροι - Πλατεία του Ψυρρή.



Η εκκλησία Άγιοι Ανάργυροι στην πλατεία του Ψυρρή, υπήρξε η λαμπρότερη και ιστορικότερη της περιοχής. Κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα και έχει μορφή σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με τρούλο, μορφή συνηθισμένη για τις εκκλησίες της εποχής αυτής. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ο τρούλος, ο οποίος είναι «διπλοθολικός», έχει δηλαδή δύο πατώματα. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι ιδιαίτερα σπάνιο στην Ελλάδα Η εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη ζωή του Ψυρρή κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και του αγώνα για την απελευθέρωση. Μάλιστα, στον αυλόγυρο της θάφτηκε κι ο οπλαρχηγός Παναγής Κτενάς, που είχε ορκιστεί πρώτος φρούραρχος της Αθήνας και σκοτώθηκε σε ατύχημα στη διάρκεια των πανηγυρισμών για την απελευθέρωση της 10ης Ιουνίου 1822.
https://exploringgreece.tv/athina/psyrr ... tis/42832/

[The Rebel]

Γκάζι: Μια φορά και έναν καιρό ήταν το ελληνικό Soho.
Η ιστορία της συνοικίας της Αθήνας - Η βιομηχανική έκρηξη, η ανάπτυξη της διασκέδασης και το real estate από... χρυσάφι.



Γκάζι. Η συνοικία της Αθήνας με την ιδιαίτερη ιστορία και τα πολλά σκαμπανεβάσματα. Το 1857, με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα κι έπειτα από ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων ιδρύεται το Αθηναϊκό εργοστάσιο της Γαλλικής Εταιρείας Αεριόφωτος. Σε αυτή τη φάση της ιστορίας του σύγχρονου κράτους, ηλικίας μόλις τριών δεκαετιών, η βιομηχανική επανάσταση αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Όσον αφορά στην τοποθεσία, βρισκόμαστε στα νοτιοδυτικά της διασταύρωσης Ιεράς Οδού και Πειραιώς. Με το διάταγμα παραχωρείται στον Φραγκίσκο Φεράλδη το δικαίωμα σύστασης και εκμετάλλευσης του εργοστασίου αεριόφωτος (κοινώς γκαζιού) για το φωτισμό της πόλης. Η ανεύρεση του χώρου για την ανέγερση του βιομηχανικού αυτού συγκροτήματος, γίνεται με γνώμονα τη νευραλγικότητα του κεντρικού σημείου που βρίσκεται. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…

Γκάζι: Η βιομηχανική ιστορία της περιοχής.



Στην ουσία το Γκάζι είναι τρίτη κορυφή του «πολεοδομικού τριγώνου» της Αθήνας, στον άξονα προς Πειραιά. Πολλά χρόνια αργότερα όταν και πια ολόκληρη η λεωφόρος θα φιλοξενεί στο μέτωπό της μεγάλο μέρος της βιομηχανικής ανάπτυξης Αθήνας και Πειραιά το συγκρότημα του εργοστασίου γκαζιού θα έχει σηματοδοτήσει το Α και το Ω αυτής της ανάπτυξης.



Άλλωστε, με το που παίρνουν μπρος οι καμινάδες του εργοστασίου αρχίζει αμέσως να δημιουργείται και το Γκαζοχώρι, ένα αστικό χωριό που παίρνει φυσικά το όνομά του από το εργοστάσιο φωταερίου. Γύρω από αυτό χτίζουν χαμόσπιτα και χαμηλά σπιτάκια οι μεροκαματιάρηδες που δουλεύουν στο εργοστάσιο. Στην γειτονιά των φτωχών εργατών, συγκεντρώνονται οίκοι ανοχής, μια λαχαναγορά, συνεργεία αυτοκινήτων, βιοτεχνίες, και ορισμένα διάσπαρτα καφενεία. Ήταν η εποχή όπου περιοχές στην Παλιά Αθήνα είχαν άλλες ονομασίες και άλλαξαν μέσα στο χρόνο (https://exploringgreece.tv/athina/touri ... nia/29564/).

Οι τέσσερις φάσεις του εργοστασίου.



Όσον αφορά στην κατασκευή και λειτουργία του εργοστασίου αυτή ακολουθεί τέσσερις φάσεις:

Α’ (1862-1887): Δημιουργούνται τα πρώτα κτίρια και τοποθετούνται μηχανήματα όπως κλίβανοι απόσταξης (φούρνοι), αεριοφυλάκια για την αποθήκευση, καμινάδα, αίθουσα καθαρισμού, υδατοδεξαμενές, αποθήκες και κατοικία διευθυντή.

Β’ (1887-1920): Διευρύνονται οι ανάγκες χρήσης του φωταερίου. Εκτός από τον δημοτικό φωτισμό των δρόμων, στους χρήστες του γκαζιού προστίθενται σπίτια και βιομηχανίες. Το εργοστάσιο αποκτά νέα ιδιοκτησία (Σερπιέρη, der Vol), και επεκτείνεται ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896. Ανεγείρεται νέα καμινάδα, σειρά φούρνων, δύο αεροφυλάκια, καθώς και κτίρια για την εξυπηρέτηση των εργαζομένων (αποδυτήρια, λουτρά, κουρείο κλπ.) Ο χώρος αποκτά τη μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Γ’ (1920-1952): Εισάγεται η γερμανική τεχνολογία για τη βελτίωση της ποιότητας του αερίου, προστίθεται νέα μονάδα παραγωγής και τρίτη καμινάδα, ενώ εγκαθίσταται πρωτοποριακή τεχνολογία παραγωγής υδαταερίου. Μόλις λήγει το συμβόλαιο με την Γαλλική εταιρεία, το 1938, το εργοστάσιο περιέρχεται στον Δήμο ως Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών (ΔΕΦΑ).



Δ’ (1952-1984): Παρά την οικοδομική ανασυγκρότηση της πόλης, τη δεκαετία του ‘60, το εργοστάσιο αρχίζει σταδιακά να υπολειτουργεί, αφού η μορφή ενέργειας που παράγει θεωρείται πια «ξεπερασμένη». Το 1983 διακόπτεται η διαδικασία παραγωγής αερίου από κάρβουνο και το δίκτυο ενώνεται με τα Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου, όπου καθιερώνεται η παραγωγή με την τεχνολογία της νάφθας. Μόλις ένα χρόνο αργότερα η λειτουργία του εργοστασίου κρίνεται αναχρονιστική, με αποτέλεσμα την αναστολή του, όχι μόνο εξαιτίας της ρύπανσης, που προκαλεί, αλλά κυρίως λόγω της τοποθεσίας του στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην Ακρόπολη. Το εργοστάσιο θεωρείται πια επικίνδυνο και μολυσματικό. Η πολιτεία αποφασίζει να αλλάξει ακόμα και το όνομα της περιοχής- το Γκαζοχώρι βαφτίζεται Γκάζι.

Έκτοτε, στο επίκεντρο της ανάπλασης και αναγέννησης του χώρου μπαίνουν η κοινωνική και οικονομική σημασία του εργοστασίου του Φωταερίου επί σειρά δεκαετιών για την πρωτεύουσα αλλά και η σημαντική αρχιτεκτονική του.

[The Rebel]

Γκάζι: Η δυναμική επιστροφή στο αθηναϊκό χάρτη.



Παράλληλα, με ένα ρυθμιστικό σχέδιο (το 1984) και ένα Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο το (1988), η πολιτεία προσπαθεί να αναβαθμίσει την περιοχή, ευελπιστώντας πως έτσι θα μετατραπεί σε «πολιτιστική κυψέλη», αλλά και σε μία βιώσιμη επιλογή για όλους εκείνους που ίσως δουν στο Γκάζι το σπίτι τους. Τα σχέδια όμως προχωρούν αργά ή και αδρανούν και το κοινό δεν δείχνει μεγάλη ζέση να επισκεφτεί αυτό το μέρος. Η εγκατάλειψη έρχεται και περικυκλώνει σιγά-σιγά το Γκάζι.



Θα χρειαστεί να περάσει περισσότερο από μια δεκαετία για να ξεκινήσει η επισκευή-αποκατάσταση και επαναχρησιμοποίηση των παλαιών κτιρίων στη σημερινή Τεχνόπολη. Οι εργασίες ξεκινούν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και ολοκληρώνονται λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η Τεχνόπολη (η οποία αρχίζει να αποτελεί και τη στέγη του δημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9,84) και η ολοένα και μεγαλύτερη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων εντός της, προσελκύει διαρκώς Αθηναίους στον ιστορικό χώρο του εργοστασίου και ξαναβάζει με δυναμικό τρόπο το Γκάζι στον αθηναϊκό χάρτη.

Παράλληλα συμβαίνουν και άλλες διεργασίες που βαθμηδόν το «απογειώνουν», όπως η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων που έδωσε εικόνα συνέχειας ανάμεσα στο Γκάζι με το Θησείο αλλά και το Μοναστηράκι μέσω της πεζοδρομημένης νότιας Ερμού. Αν περπατήσετε σε αυτούς τους δρόμους, θα βρείτε και το εγκαταλελειμμένο σπίτι με την «πήλινη γυναίκα» στην καρδιά της Αθήνας (https://exploringgreece.tv/athina/touri ... ina/34546/).



Λίγα χρόνια μετά, το 2007, εγκαινιάζεται και το μετρό του σταθμού Κεραμεικός. Η περιοχή βλέπει την ανάπτυξη να την «επισκέπτεται» με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Η πλατεία στην οποία ξεβράζει τους Αθηναίους το μετρό, περικυκλώνεται από μπαρ και εστιατόρια. Μέσα σε πέντε χρόνια, το Γκάζι συσπειρώνει πια το μεγαλύτερο μέρος της αθηναϊκής εναλλακτικής διασκέδασης. Όποιος δεν πίνει εδώ τα ποτά του ή δεν τρώει σε ένα από τα «ψαγμένα» μεζεδοπωλεία και εστιατόρια της νέας εποχής, απλώς είναι εκτός κλίματος. Το κοντινό Ψυρρή, συνοικία στην Αθήνα με στυλ και ταυτότητα, έχει άλλωστε πια εκπέσει και η συνέχεια της διασκέδασης έχει μετατοπιστεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο Γκάζι.



Το μενού έχει απ’ όλα- bar, club, αφτεράδικα, bar σε αυλές, bar σε ταράτσες που κοιτάζουν απευθείας τα φουγάρα της Τεχνόπολης, φτηνά μεζεδοπωλεία, ακριβά μεζεδοπωλεία… Ταυτόχρονα δημιουργούνται στην περιοχή και αρκετά θέατρα και εναλλακτικοί πολυχώροι όπως το Bios.

Σωφρονίου, Βουτάδων, Τριπτολέμου, είναι μερικοί μόνο δρόμοι και στενά της περιοχής που μέχρι τότε κανείς Αθηναίος δεν γνώριζε αλλά πια, γεμίζουν από άκρη σε άκρη με bar και φαγάδικα. Να σημειωθεί εδώ ότι πριν «ξετρελαθεί» όλο το λεκανοπέδιο με το Γκάζι η gay κοινότητα είχε χτίσει πολύ καιρό νωρίτερα εδώ τη φωλιά για τη διασκέδασή της. Είμαστε πια στα χρόνια που οι Έλληνες, ζουν μια «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν» έκφανση της άνετης ζωής που είχαν συνηθίσει επί δεκαετίες.

Γκάζι: Η νεοελληνική έκδοση του Soho.



Σε αυτό το timing, οι Αθηναίοι έχουν πείσει τον εαυτό τους πως το Γκάζι είναι η νεοελληνική έκδοση του Soho. Η περιοχή έχει γίνει πια η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτού που ονομάζεται gentrification, ο… εξευγενισμός δηλαδή μιας κατά τ’ άλλα παρακμιακής ή γκετοποιημένης περιοχής και η αναγέννησή της της σε πρότυπο οικιστικής αναβάθμισης μέσω της εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων.



Μάλιστα, μέσα στην επταετία της ανάπτυξης δεν είναι λίγοι οι Αθηναίοι που αγοράζουν ή νοικιάζουν εδώ ένα loft σε τιμή… χρυσού. Στο δια ταύτα όμως, η γενική εικόνα που δίνουν τα ενδότερα του Γκαζιού είναι μάλλον ένας νεοελληνικός πολεοδομικός αχταρμάς που περιλαμβάνει από εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά κι ογκώδεις μεταπολεμικές πολυκατοικίες μέχρι χαμόσπιτα που καταρρέουν και ανεκμετάλλευτα οικόπεδα γεμάτα μπάζα.



Με το που ξεκινάει να χτυπάει την Ελλάδα η οικονομική κρίση από το 2008 και έπειτα, κάθε χρονιά και από λίγο, το Γκάζι χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Η άναρχη και πρόχειρη δημιουργία της διασκέδασης εδώ το κάνουν στο τέλος να στέκει ημιτελές και αμήχανο μπροστά στη νέα -δύσκολη- εποχή. Από το 2012 και έπειτα αρχίζει να φυτοζωεί και μάλιστα για πολλά χρόνια γίνεται η σκιά του παλιού, λαμπερού εαυτό του.



Παρ’ όλα αυτά η σταθερή ύπαρξη της Τεχνόπολις η οποία στο πέρασμα των χρόνων έχει ταυτιστεί πια με διοργανώσεις που συσπειρώνουν εδώ όλη την πόλη- από τα Jazz Festivals στις μεγάλες εκθέσεις φωτογραφίας και από εκεί στο μεγάλο γιορτινό πάρκο που στήνεται κάθε Χριστούγεννα στην πόλη, ο χώρος των 30.000 στρεμμάτων με «σήμα κατατεθέν» τις κόκκινες καμινάδες δεν αφήνουν το Γκάζι να πεθάνει, και αυτά που φάνηκε ότι ήταν τα πιο αγαπημένα μαγαζιά των Αθηναίων συνεχίζουν την λειτουργία τους.

Σίγουρα όμως η φούσκα έχει σπάσει οριστικά. Σήμερα, η πλειονότητα της διασκέδασης χτυπά στα μεγάλα ξενυχτάδικα- ελληνάδικα και club- στα πλάγια της Τεχνόπολις στην Ιερά Οδό.
https://exploringgreece.tv/athina/gkazi ... oho/43548/

[The Rebel]

Κατσιποδού: Ποια περιοχή της Αθήνας λεγόταν έτσι όταν η πρωτεύουσα ήταν… χωριό.



Μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, ο πληθυσμός της Αθήνας άρχισε να αυξάνεται συνεχώς. Και ενώ αρχικά έμοιαζε πληθυσμιακά με ένα μεγάλο χωριό, άρχισε να μεταμορφώνεται σε μια μικρή κωμόπολη και στη συνέχεια σε μια πιο σύγχρονη πόλη που έμοιαζε όλο και περισσότερο με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Από τότε, βέβαια, που έμοιαζε περισσότερο με χωριό μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά. Ολόκληρες περιοχές άλλαξαν όψη, ακόμη και όνομα. Για παράδειγμα γνώριζες ποια περιοχή της Αθήνας λεγόταν κάποτε Κασιποδού; Ο λόγος για την Δάφνη.

Για να καταλάβει κανείς την πληθυσμιακή αλλά και τη γενικότερη εικόνα της Αθήνας μετά τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, αρκεί αν σκεφτεί ότι το 1879 η Αθήνα και οι κατοικημένες περιοχές γύρω από αυτή είχαν πληθυσμό 68.677. Οι περιοχές είχαν πάρει το όνομά τους από διάφορα γεγονότα και χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα το Κολωνάκι λεγόταν Κατσικάδικα διότι εκεί υπήρχαν βοσκοί με τα κοπάδια τους. Έτσι λοιπόν και μια άλλη περιοχή είχε παρόμοιο όνομα και λεγόταν συγκεκριμένα Κατσιποδού ή Κατσιπόδη. Ο λόγος για την σημερινή περιοχή που βρίσκεται η Δάφνη.



Κατά μια εκδοχή, το Κατσιπόδι ή Κατσιποδού αποτελεί την μεσαιωνική τοπωνυμία των κτημάτων της οικογένειας Κατσιπόδη. Υπάρχει, ωστόσο και η άλλη εκδοχή η οποία ανφέρει ότι οι κάτοικοι έδωσαν το όνομα κατσίκας πόδι (και με μια λέξη κατσιπόδι), επειδή έβλεπαν τα σημάδια, που άφηναν με τα πόδια τους οι κατσίκες, που βοσκούσαν στην συγκεκριμένη περιοχή.

Η εικόνα βέβαια που είχε η Δάφνη εκείνη την εποχή ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Μεγάλες εκτάσεις με χωράφια και βοσκοτόπια κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής. Επρόκειτο για εξοχική τοποθεσία στην οποία μπορούσε αργότερα κάποιος να πάει ακόμη και εκδρομή.

Η Δάφνη σήμερα.
Η περιοχή Δάφνη σήμερα δε θυμίζει σε τίποτα την άλλοτε Κατσιποδού. Γιατί όμως άλλαξε όνομα; Θεωρείται ότι το όνομα Δάφνη προήλθε από τους θάμνους που είχαν φυτευτεί στην περιοχή, με εντολή του δημάρχου Ηλία Πετροπουλέα. Δεν ήταν όμως μια τυχαία επιλογή αυτή του συγκεκριμένου φυτού. Ο δήμαρχος Πετροπουλέας καταγόταν από τη Δάφνη Λακωνίας και πιθανότατα ήθελε να δώσει στο δήμο του το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Υπάρχει και μια τρίτη και λιγότερο πιθανή εκδοχή περί του ονόματος. Αυτή αναφέρει ότι ένας κάτοικος του δήμου, ο Αθανάσιος Καράμπαμπας, ως δημοτικός σύμβουλος, πρότεινε στον δήμαρχο Πετροπουλέα, να δώσει στο δήμο το όνομα της αγαπημένης του κόρης, Δάφνη.

Η Δαφνη σήμερα είναι μια συνοικία πολύ οργανωμένη με πλατείες, καταστήματα και καταστήματα εστίασης. Εκτός από τους κατοίκους της περιοχής, την προτιμούν για βόλτα και κάτοικοι των γειτονικών περιοχών…
https://exploringgreece.tv/athina/katsi ... rio/35157/

[The Rebel]

Γίνονταν στο Ηρώδειο μονομαχίες και ταυρομαχίες;
Άγνωστες πληροφορίες για το πανέμορφο - ιστορικό θέατρο της Αθήνας.



Σίγουρα έχεις δει από κοντά το Ηρώδειο ενώ είναι πολύ πιθανό να έχεις βρεθεί εκεί και σε κάποια παράσταση. Και ενώ ίσως γενικά γνωρίζεις την ιστορία του θεάτρου, μάλλον υπάρχουν πολλές άγνωστες πληροφορίες γι’ αυτό που θα ήθελες να ξέρεις. Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού είναι ένα αληθινό στολίδι για την Αθήνα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επισκέπτες από όλον τον κόσμο θέλουν να το δουν από κοντά και να απολαύσουν μια παράσταση εκεί, στην νοτιοδυτική πλευρά της Ακρόπολης. Στέκει αιώνες εκεί και βλέπει την πόλη της Αθήνας να αλλάζει όμως εκείνο παραμένει περήφανο στο χρόνο…

Άγνωστες πληροφορίες για το Ηρώδειο που θα ήθελες να ξέρεις.



Το Ηρώδειο, λοιπόν, χτίστηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προς τιμήν μιας γυναίκας. Πιο συγκεκριμένα η κατασκευή του έγινε με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού από τον οποίο πήρε και το όνομά του κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης, η οποία πέθανε το 160 μ.Χ. Παρά το γεγονός ότι δημιουργήθηκε για να στεγάσει μουσικές παραστάσεις, αρχικά η λειτουργία του ήταν πολύ σύντομη. Μόλις 105 χρόνια υπολογίζεται ότι λειτούργησε αρχικά, σύμφωνα με ενδείξεις των ερευνητών και αρχαιολόγων. Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού όπως και αρκετά άλλα κτήρια της Αθήνας υπέστησαν καταστροφές από Έρουλους επιδρομείς.



Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι το Ηρώδειο εκτός από μουσικές παραστάσεις, μάλλον χρησιμοποιήθηκε και για μονομαχίες και ταυρομαχίες. Αυτό μαρτυρούν τα ευρήματα από κρανία ανθρώπων αλλά και ταύρων. Επιπλέον μαζί με άλλα ερείπια, μέσα στο Ωδείο βρέθηκαν και ερείπια μικρής εκκλησίας. Μια άλλη πληροφορία που αρκετοί δεν γνωρίζουν είναι ότι κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα το Ηρώδειο δεν μπορούσε εύκολα να αναγνωριστεί. Πιο συγκεκριμένα άλλοι το περιέγραψαν ως ανάκτορα του Λεωνίδα και του Μιλτιάδη και άλλοι ως το «Διδασκαλείο του Αριστοτέλη». Επιπλέον το 1575 ο λόγιος Θεοδόσιος Ζυγομαλάς το θεωρούσε ως την «Ακαδημία του Αριστοτέλη».

Για να πας τώρα σε μια παράσταση στο Ηρώδειο υπάρχει ακόμη μία προϋπόθεση η οποία κάποια στιγμή ήταν και απαράβατος κανόνας. Δεν πρέπει να φοράς τακούνια και γενικώς παπούτσια που πληγώνουν το μάρμαρο. Ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα που έχουν αντιμετωπίσει οι υπεύθυνοι είναι οι δεκάδες κολλημένες τσίχλες.



Το Ηρώδειο είναι ένα από τα πλέον επιβλητικά κτίσματα στην Αθήνα με την δική του ξεχωριστή και άγνωστη σε πολλούς ιστορία. Περπατήστε στην Ηρώδου του Αττικού και αισθανθείτε την όμορφη πλευρά της πρωτεύουσας.
https://exploringgreece.tv/athina/agnos ... eis/42830/

[The Rebel]

Καλλιρόης: Ο δρόμος της Αθήνας που έβλεπε κάποτε δίπλα του να περνάει ένα ποτάμι.



Ανατρέχοντας σε φωτογραφίες από την Παλιά Αθήνα, διαπιστώνουμε κάθε φορά από την αρχή το πόσο έχει αλλάξει η πρωτεύουσα της Ελλάδας μέσα στα χρόνια. Και εκεί που σήμερα βλέπεις μεγάλους αυτοκινητόδρομους και κτήρια-μεγαθήρια κάποτε μπορεί να βρισκόταν μια μικρή πλατεία, ένα άλσος ή ακόμη… και ένα ποτάμι. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τη λεωφόρο για την οποία θα σου μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένας δρόμος της Αθήνας ο οποίος μην έχοντας καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα, κάποτε είχε δίπλα του ένα ποτάμι. Ο λόγος για την οδό Καλλιρόης. Παράλληλα με την Καλλιρρόης κινούταν κάποτε ο Ιλισός. Ένα ποτάμι που… εξαφανίστηκε σταδιακά από την Αττική. Και σήμερα μπορούμε να το βλέπουμε μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Και μπορεί σήμερα η Καλλιρόης να είναι ένας μεγάλος αυτοκινητόδρομος με πολύ κίνηση αλλά δε συνέβαινε πάντα αυτό. Όπως βλέπουμε στην φωτογραφία του 1946, ο ποταμός κινείται δίπλα στον μεγάλο δρόμο. Και η ιστορία του ποταμού.

Η ιστορία του Ιλίσου είναι πολύ παλιά και ξεκινά από την αρχαιότητα. Ήδη βλέπουμε αναφορές για τον ποταμό σε επιγραφές του 5ου αιώνα. Ο Ιλισός είναι ο ένας από τους δύο ποταμούς της Αθήνας ο οποίος πηγάζει από τις βορειοδυτικές πλαγιές του Υμηττού. Παλιότερα τον έβλεπε κανείς να περνά νοτιοανατολικά μέσα από το λεκανοπέδιο της Αττικής και να καταλήγει στο Φαληρικό όρμο. Το ποτάμι αυτό της Αθήνας ουσιαστικά κυλούσε κατά μήκος και εξωτερικά των τειχών της Αθήνας.



Χαρακτηριστικό είναι ότι σε κάποιο σημείο του και με σκοπό να υπάρχει πρόσβαση σε αυτό, υπήρχε ακόμη και ένα γεφύρι πέτρινο το οποίο, όμως, καταστράφηκε στα τέλη του 18ου αιώνα. Στις όχθες και κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν επίσης πολλά ιερά και δημόσια οικοδομήματα μεταξύ των οποίων το Ολυμπιείο, το Πύθιο και το Παναθηναϊκό στάδιο. Υπήρχε ακόμη και η κρήνη Καλλιρρόη ενώ από παλιές καρτ ποστάλ και φωτογραφίες μπορούμε να δούμε την Αθήνα με τρεχούμενα νερά. Σπάνιες εικόνες δηλαδή…

Τι λέει ο μύθος για τον Ιλισό.
Ο Ιλισός κατά τη διάρκεια της αρχαιότητας θεωρούνταν ιερός ποταμός. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, στις όχθες του πίστευαν πως διέμεναν οι Μούσες, προς τιμή των οποίων υπήρχε και βωμός με την ιδιαίτερη ονομασία «βωμός των Ιλισιάδων». Επίσης, στον ποταμό αυτό ήρθε για να ξαποστάσει ο άνεμος Βορέας όταν αντελήφθη την όμορφη κόρη του Ερεχθέα Ωρείθυια, την οποία αρπάζοντας στις μεγάλες πτέρυγές του απήγαγε στο Σαρπηδόνιο ακρωτήριο της Θράκης. Κατά την παράδοση κοντά στο ποταμό αυτό τοποθετείται το μέρος όπου φονεύθηκε εκούσια ο φιλόπατρις Βασιλεύς της Αθήνας Κόδρος από τους Δωριείς.
https://exploringgreece.tv/athina/o-dro ... ami/35011/

[The Rebel]

Παπάγου: «Η Δόξα και το Κάλλος» στα Βόρεια Προάστια των Αθηνών.
Το ξεκίνημα μιας περιοχής με βαριά ιστορία μέχρι την ποιοτική ζωή του σήμερα.



Ήσυχος, στρατιωτικά αγέρωχος και καταπράσινος. Αυτά είναι τα τρία επίθετα που περιγράφουν ιδανικά τον Παπάγου που έχει το δικό του στίγμα και ιστορία μέσα στο πολυπρόσωπο λεκανοπέδιο της Αττικής. Κάθε περιοχή έχει τη δική του ιστορία αλλά αυτή του Παπάγου έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και αποτυπώνει ανάγλυφα ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η περιοχή Παπάγου, λοιπόν, ξεκίνησε… την καριέρα του μέσα στο λεκανοπέδιο ως συνοικισμός, στη συνέχεια έγινε κοινότητα, αργότερα αυτόνομος δήμος και μετά ενιαίος δήμος με τον Χολαργό.

Παπάγου: Το ξεκίνημα της ιστορίας.



Πρόκειται για δημιούργημα του Αυτόνομου Οικοδομικού Οργανισμού Αξιωματικών (ΑΟΟΑ) ο οποίος συστάθηκε στις 29 Αυγούστου 1950 από την τότε κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου με στόχο τη στέγαση των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Βρισκόμαστε στην περίοδο που η οικονομία της Ελλάδος έχει καταστραφεί ολοσχερώς από την Κατοχή και τον εμφύλιο και υπάρχει άμεση ανάγκη στέγασης των οικογενειών των αξιωματικών, οι οποίες έχουν πληγεί με πολλούς τρόπους μέχρι το 1949. Η ονομασία της περιοχής οφείλεται στον Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο. Ο στρατάρχης γνώριζε πολύ καλά το πρόβλημα στέγασης των αξιωματικών και ως αρχιστράτηγος και… ψυχή της ψυχής του στρατιωτικού σώματος, πίεσε και μερίμνησε για την κατάρτιση νόμου ο οποίος προέβλεπε την παροχή ιδιόκτητης κατοικίας στους αξιωματικούς. Μάλιστα, ζήτησε από την κυβέρνηση να κυρώσει το νόμο ως αναγκαστικό.

Τα προγράμματα οικοδόμησης στου Παπάγου.


Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955)

Η θεμελίωση της πρώτης κατοικίας στου Παπάγου έγινε στις αρχές του 1952 από τον Βασιλέα Παύλο, παρισταμένου και του τότε Πρωθυπουργού Νικολάου Πλαστήρα. Το 1953, ως πρωθυπουργός πια της Ελλάδος, ο Παπάγος ενέκρινε με τη διαδικασία του επείγοντος διαδοχικά δάνεια προς τον ΑΟΟΑ, για να προχωρήσουν γρήγορα τα προγράμματα οικοδόμησης στου Παπάγου.

Στις 22 Ιουνίου 1954 κληρώθηκαν και δόθηκαν στους δικαιούχους οι πρώτες 200 κατοικίες που κατασκευάσθηκαν από τον ΑΟΟΑ. Ο οικισμός υπαγόταν αρχικώς διοικητικά στο δήμο Χολαργού ενώ το 1965 αναγνωρίσθηκε ως κοινότητα.


Τέρμα λεωφορείων – Περίπτερο Π. Τουμπέκη. Μια ιστορική φωτογραφία του 1958.

Και κάπως έτσι, χρόνο τον χρόνο, οι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων άρχισαν να βρίσκονται σε αυτόν τον μικρό αθηναϊκό λόφο (σήμερα ονομάζεται λόφος Τσάκου) για να… επιβλέπουν τι γίνεται στο λεκανοπέδιο. Καθώς οι δεκαετίες κυλούσαν, οι δημότες έμεναν πιστοί στις στρατοκρατικές παραδόσεις, αφού πρόεδροι κοινότητας και δήμαρχοι ήταν σχεδόν όλοι συνάδελφοι Παπάγου με έναν τρόπο. Υποστράτηγοι, υποπτέραρχοι υποναύαρχοι Π.Ν, όλοι αυτοί πέρασαν από το τιμόνι της της περιοχής και τίμησαν την ταμπέλα της εισόδου της πόλης στη λεωφόρο Κατεχάκη η οποία αναγράφει περήφανα: «Η δόξα και το κάλλος».

Τα οικοδομικά προγράμματα για τη δόξα και το κάλλος του Παπάγου συνεχίστηκαν ανεμπόδιστα μέχρι και το 1980. Το 1982 η περιοχή αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητος δήμος ενώ το 2010 όταν και τέθηκε σε εφαρμογή το πρόγραμμα Καλλικράτης ο Δήμος Παπάγου συνενώθηκε με το Δήμο Χολαργού και αποτελούν πλέον τον ενιαίο Δήμο Παπάγου-Χολαργού, με έδρα τον Χολαργό.

Το πρόσωπο του Παπάγου σήμερα.



Τα βασικά χαρακτηριστικά του Παπάγου ήδη από τη δεκαετία του 1950, παραμένουν σε ένα μεγάλο βαθμό, όσο γίνεται για τα σημερινά δεδομένα τέλος πάντων και σήμερα – σχετικά αραιή δόμηση με χαμηλό συντελεστή και με «όρθιες» και καλοφροντισμένες μονοκατοικίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70 αλλά και έντονα πράσινο «περιτύλιγμα» με πλούσια άλση και χώρους πρασίνου.



Φυσικά, η αδηφάγα τάση της πόλης για ανέγερση πολυκατοικιών και μείωση των παλιών μονοκατοικιών δεν άφησε ανεπηρέαστο του Παπάγου, όμως ο χαρακτήρας του ήσυχου, επιβλητικού και εσωστρεφούς προαστίου παραμένει. Σε κάθε περίπτωση, την τελευταία δεκαπενταετία του Παπάγου έκανε πολύ εμφανή την παρουσία του στον αθηναϊκό χάρτη, χάρις στην Αττική Οδό που έφερε και γρήγορη σύνδεση με τα Μεσόγεια, τη Δυτική Αττική και τις Εθνικές Οδούς 1 και 8 αλλά και τη συγκοινωνιακή ευκολία που χάρισε πρόσβαση στην περιοχή χάρις στις στάσεις του μετρό Εθνική Άμυνα και Χολαργός. Σήμερα, και μετά από συντονισμένες προσπάθειες των τελευταίων ετών, η περιοχή διατηρεί την ταυτότητά της, κοιτώντας όμως στο αύριο.


Παπάγου, Ιερός Ναός Αγίας Σκέπης 1961.


Παπάγου, Ιερός Ναός Αγίας Σκέπης σήμερα.

Όσο για τα «προικιά» του, του Παπάγου έχει 14 ιστορικά μνημεία (μαζί με το Κοιμητήριο). Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν τρεις σημαντικές εκκλησίες -Αγία Σκέπη και Άγιος Αλέξανδρος, Άγιος Γεώργιος και Αγία Ειρήνη και Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η τελευταία στο Κοιμητήριο Παπάγου- αλλά και δύο Ιερές Μονές – Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου και Ιερά Μονή Αστερίου.

Η περιοχή καταλαμβάνει έκταση 3.100 περίπου στρεμμάτων, η μορφολογία είναι ημιορεινή, η βλάστηση όπως είπαμε πυκνή ενώ του Παπάγου είναι και ελαφρώς «ανορθωμένο» μιας και βρίσκεται σε υψόμετρο 232 μέτρων. Ο πραγματικός πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ανέρχεται σε 13.699 κατοίκους όμως σύμφωνα με τις εκτιμήσεις έχει ξεπεράσει προ πολλού τους 20.000 κατοίκους. Όσο για το στρατιωτικό παρελθόν αυτό δεν θα σβηστεί ποτέ χάρις στις περισσότερες από 130 ονομασίες σε οδούς – μνημεία – πλατείες, οι οποίες προέρχονται από την ατζέντα του ελληνικού στρατού.


Άγαλμα Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955)

Του Παπάγου δεν θεωρήθηκε ποτέ, ούτε και τώρα ένα καθαρόαιμο βόρειο προάστιο, αλλά ούτε και αθηναϊκό κέντρο. Στην πραγματικότητα πότε η μια ταυτότητα τραβάει λίγο περισσότερο το σχοινί και πότε η άλλη, βγάζοντας τελικά του Παπάγου κερδισμένο μιας και έχει τα προτερήματα και της μιας και της άλλης. Η ζωή των κατοίκων της περιοχής χαρακτηρίζεται αρκετά ποιοτική και αυτό οφείλεται στη δημοτική Αρχή που δε φροντίζει μόνο για την εικόνα αλλά και για την ουσία της καθημερινότητας.

[The Rebel]

Η σημασία του Υμηττού και οι επιλογές των ξένων.



Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον Υμηττό. Ο Δήμος Παπάγου – Χολαργού είναι ένας από αυτούς που περιβάλλουν το όρος. Η σημασία του Υμηττού είναι σημαντική για όλους τους κατοίκους της Αττικής και η οικολογική, κοινωνική και πολιτιστική σημασία του βουνού είναι μεγάλη.



Όχι μόνο επειδή είναι ένας καταπράσινος πνεύμονας αλλά γιατί έχει πλούσια ιστορία που μας γυρνάει αιώνες πίσω. Μέρος της σημερινής εικόνας του όρους αποτελεί προϊόν των πολλών και μακροχρόνιων αναδασωτικών προσπαθειών της δημοτικής αρχής που βρίσκεται στους πρόποδες του Υμηττού και φροντίζει για ένα όμορφο καλωσόρισμα!



Την ευρύτερη περιοχή επιλέγουν αρκετοί ξένοι για να μείνουν με τις οικογένειές τους ενώ ιστορικά εδώ μένουν υπάλληλοι της Αμερικάνικης Πρεσβείας, αλλά και Γάλλοι, Ελβετοί, Γερμανοί κ.α. Σημειώστε ακόμα: 13 πλατείες και 16 πάρκα και άλση. Με δύο λόγια: ο παράδεισος των οικογενειών αλλά και των τετράποδων φίλων μας.



Το μεγαλύτερο πάρκο είναι αυτό που περιλαμβάνει και το γνωστό σε όλη την Αθήνα πια «Κηποθέατρο Παπάγου» που έχει βάλει πια τη περιοχή στον καλοκαιρινό καλλιτεχνικό χάρτη με τις πολλές εκδηλώσεις που διοργανώνονται εκεί. Ομοίως και το θερινό σινεμά της πόλης. Επίσης, πολλά μνημεία και προτομές θυμίζουν το χθες.


Το Κηποθέατρο Παπάγου.

Έχει ενδιαφέρον πως ουκ ολίγοι Αθηναίοι έμαθαν να οδηγούν σε αυτό το φιλήσυχο αλλά πάντα αγέρωχο προάστιο, μιας και είναι πολλές οι σχολές οδηγών που λειτουργούν στου Παπάγου ενώ και οι εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης πολύ συχνά εδώ δίνονται.

Οι Beatles στου Παπάγου.


Το περιοδικό της εποχής «Μοντέρνοι Ρυθμοί» με την αναφορά στους θρυλικούς Beatles.

Μικρή ωραία αποκάλυψη για το τέλος!
Για λίγες μέρες, οι κάτοικοι του Παπάγου έμεναν στην ίδια περιοχή με τους Beatles. Βρισκόμαστε στο 1967 και το θρυλικό συγκρότημα έχει μόλις κυκλοφορήσει τον δίσκο – σταθμό στην καριέρα του «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Η διάσημη μπάντα αποφασίζει το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου 1967 να κάνει διακοπές στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που κανονίζει κάθε τι που σχετίζεται με τη διαμονή και το πρόγραμμα τους είναι ο Αλέξης Μάρδας (1942-2017), γνωστός και ως Magic Alex, φίλος και συνεργάτης, τότε, των Beatles. Ο πατέρας του Μάρδα ήταν στρατιωτικός, και η οικογένεια είχε σπίτι στου Παπάγου.

Την 20η Ιουλίου του 1967 ήρθαν στην Αθήνα και έμειναν στο πατρικό του Μάρδα, ο George Harrison με τη σύζυγό του Pattie Boyd, ο Ringo Starr και ο Neil Aspinall (συνεργάτης των Beatles). Δύο ημέρες αργότερα καταφτάνει και o John Lennon, με τη σύζυγό του Cynthia και το γιό τους Julian αλλά και ο Paul McCartney με τη φίλη του Jane Asher, τη 16χρονη αδελφή τής Pattie Boyd την Paula Boyd και δύο μάνατζερ του συγκροτήματος. Όλοι αυτοί κατέλυσαν στο πατρικό του Μάρδα στου Παπάγου.

Το περιοδικό της εποχής «Μοντέρνοι Ρυθμοί» (τεύχος 86, 2 Αυγούστου 1967), κυκλοφορεί με ένα κατακόκκινο εξώφυλλο που με παχιά γράμματα γράφει στον κύριο τίτλο «Οι Μπητλς στην Ελλάδα!». Στου Παπάγου…
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... non/46303/

[The Rebel]

Η περιοχή της Αττικής που νιώθεις πως βρίσκεσαι σε νησί.



Μικρολίμανο, Πειραιάς. Η μόνιμη αίσθηση πως βρίσκεσαι σε νησί. Μια ιδιαίτερη βόλτα. Στην πραγματικότητα, το Μικρολίμανο είναι η κατάληξη του λόφου της Καστέλλας και αποτελεί μια προκυμαία ανάμεσα στο Πασαλιμάνι και το Νέο Φάληρο. Ξεκίνησε να γίνεται πόλος έλξης κατ’ αρχάς για τον Πειραιά και στη συνέχεια και για την Αθήνα στα τέλη του ’80, ενώ το μεγάλο μπαμ έγινε στη δεκαετία του ’90. Μετά από μια περίοδο «καθίζησης» και έπειτα από μια σημαντική ανάπλαση, το Μικρολίμανο άλλαξε χαρακτήρα αλλά παραμένει μια από τις πιο εμβληματικές και σταθερά τουριστικές περιοχές του Πειραιά.

Μικρολίμανο – Πειραιάς: Λίγη ιστορία.



Πόσες ονομασίες δεν άλλαξε αυτό το γραφικό φυσικό λιμάνι του Πειραιά. Τα αρχαία χρόνια ονομαζόταν λιμένας της Μουνιχίας, η οποία, σύμφωνα με την επικρατέστερη φήμη, προέκυψε από τον ήρωα Μούνιχο, που κατέλαβε το λόφο (σημερινή Καστέλλα). Στη συνέχεια, ο ίδιος παρέδωσε την περιοχή στους Μινύες, μία αρχαία ελληνική φυλή. Οι Βυζαντινοί το αποκαλούσαν Φανάρι, πιθανώς λόγω της ύπαρξης φάρου στην είσοδό του. Και έπειτα κατά την Τουρκοκρατία του κόλλησαν την ρετσινιά Τουρκολίμανο. Άλλωστε, ο ελλιμενισμός οθωμανικών πλοίων ήταν εδώ συχνός. Για την παραπάνω ονομασία υπάρχει βέβαια και άλλο σενάριο και αυτό θέλει τον πασά του Πειραιά να προσφέρει αποκλειστικά την παραλία για να λούζεται το χαρέμι του.

Μόλις η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος, οι κάτοικοι έσπευσαν να του αλλάξουν το όνομα. Για κάποιο διάστημα παίρνει το όνομα λιμένας Κουμουνδούρου, λόγω της έπαυλης του Αλέξη Κουμουνδούρου που ήταν κτισμένη στο νοτιότερο άκρο του λιμανιού εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος.

Το 1926 αποφασίζεται να επανέλθει το Μουνιχία, το οποίο όμως δεν κατάφερε να καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού. Το 1967 πια, ο δήμαρχος της Χούντας, Αριστείδης Σκυλίτσης, επέβαλλε το όνομα Μικρολίμανο και η υπόθεση έκλεισε οριστικά εκεί.



Σήμερα, ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κάποιος την βόλτα του εδώ είναι από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ακροβολισμένα ολόγυρα αρκετά café, bars και εστιατόρια τα οποία πάντα δίνουν πλήθος επιλογών για όλα τα γούστα. Εδώ βρίσκεται και το Δελφινάριο – το κλασικό θερινό θέατρο που ταυτίστηκε με τις επιθεωρήσεις. Στην ουσία, το Mικρολίμανο έχει δύο βασικούς δρόμους. Την ακτή Kουμουνδούρου και την ακτή Δηλαβέρη. Η δεύτερη ήταν κάποτε και πραγματική ακτή, αφού μέχρι τη δεκαετία του ’70 εκ υπήρχαν εδώ βράχια και η θάλασσα. Σήμερα τον τόνο δίνουν η πιτσιρικαρία και η νεολαία, οι μεγάλες καφετέριες και τα καλοκαίρια και η δυνατή ένταση της μουσικής. Η Kουμουνδούρου φιλοξενεί όλα τα εστιατόρια και τις ψαροταβέρνες και αρκετές καφετέριες.

Μικρολίμανο – Πειραιάς: Το γραφικό λιμανάκι.



Στην ουσία όμως, το «σημείο αφετηρίας» του Μικρολίμανο είναι η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα η οποία καθρεπτίζεται μέσα στα νερά του λιμανιού. Η ιστορία της είναι ενδιαφέρουσα και ξεκινάει τη δεκαετία του 1920 μια ομάδα 12 ατόμων δημιούργησαν ένα φιλανθρωπικό σωματείο με τίτλο «Ενοριακός Σύνδεσμος Νέου Φαλήρου-Τζαβέλλα» και το 1928 αγοράστηκε ο οικόπεδο όπου οικοδομήθηκε ο ιερός ναός έναντι 67.145 δραχμών. Η θεμελίωση ξεκίνησε το 1930 και ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγους μήνες. Όπως έγραφε τότε ο πειραϊκός τύπος: «εις την ποιητικήν και γραφικωτάτην παραλία του νέου Φαλήρου και εις την αμμώδη και ήμερον εκείνη κυκλότερη έκτασιν ανεγέρθη εις απέριττος Ναός τιμηθείς επ’ ονόματι της Παναγιάς της Μυρτιδιωτίσσης της θαυματουργού». Ο σημερινός σύγχρονος οικοδομήθηκε τη δεκαετία του 1950 σε ρυθμό βυζαντινό.



Μόλις μπείτε πια στην καρδιά του Μικρολίμανου και σηκώσετε το βλέμμα ψηλά θα σας μαγέψει αυτή η γραφική και άκρως νησιώτικη εικόνα με τα σπίτια αμφιθεατρικά κτισμένα στο λόφο, ενώ δίπλα σας θα βλέπετε αγκυροβολημένα κότερα και μικρά καΐκια. Τα δεκάδες μαγαζάκια που λειτουργούν κατά μήκος της παραλίας ολοκληρώνουν αυτή την εικόνα και αίσθηση νησιού. Βέβαια ο χαρακτήρας διασκέδασης που έχει πια το Μικρολίμανο δεν είναι αυτός που υπήρχε μέχρι και πριν από δεκαπέντε χρόνια. Οι πάλαι ποτέ παραδοσιακές ταβερνούλες με τους ουζομεζέδες και τις ψάθινες καρεκλίτσες έχουν πια δώσει τη θέση τους σε μοντέρνα restos, και mainstream καφετέριες, after κρεπερί, κ.ο.κ Η δε έντονη επισκεψιμότητα του κόσμου εδώ τα Σαββατοκύριακα οι οποίοι παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανές στον στενό πεζόδρομο της Κουμουνδούρου δίνουν ανά φάσεις την εικόνα μιας ατελείωτης και φασαριόζικης πίστας διασκέδασης, όχι τόσο γοητευτική όσο είναι η πραγματική ταυτότητα του Μικρολίμανου.



Τα σημαντικά είναι πως πρόσφατα, αυτό μικρό ζωγραφιστό λιμανάκι, αναγεννήθηκε μέσα από μια σημαντική ανάπλαση που έδωσε ένα εντυπωσιακό λίφτινγκ στην ιστορική περιοχή. Η πιο εμφανής αλλαγή είναι το όμορφο λιμανάκι «ξεφορτώθηκε» τις αυθαίρετες κατασκευές-πέργκολες των καταστημάτων και πια ο πεζόδρομος -χορταστικού πλάτους 5 μέτρων- δίπλα στη θάλασσα είναι ελεύθερος για όλους να τον χαρούν. Ακόμα απέκτησε νέους αγωγούς ομβρίων υδάτων, νέα παροχής ύδρευσης, νέο σύγχρονο φωτισμό κ.α.

Μικρολίμανο – Πειραιάς: Στάσεις που δεν πρέπει να χάσετε.

Φαγητό σε μια από τις πιο γνωστές ταβέρνες σε όλο τον Πειραιά, τον Δουράμπεη. Συνεχίζει απτόητος την πορεία του από το 1932. Αμέσως αντιλαμβάνομαι πως, ακόμα και σήμερα, από εδώ έχουν περάσει όλοι οι κοσμικοί για μια γαρίδα σαγανάκι. Στην ουσία, το Μικρολίμανο προσφέρει σταθερά την καλύτερη βεντάλια επιλογών για άριστης ποιότητας ψαροφαγία. Το ένα καλό restaurant να συναγωνίζεται το άλλο.



Στη θέση τους στέκονται ακόμα μερικά διατηρητέα πλέον προσφυγικά στην Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (ή Bασιλέως Παύλου, όπως λεγόταν παλιότερα ή λεωφόρος Φαλήρου, ακόμα πιο παλιά). Ψάξτε να τα βρείτε με το βλέμμα.

Ένα πέρασμα από τον Ναυτικό Όμιλο. Ιδρύθηκε το 1933 με την επωνυμία «Nαυτικός Όμιλος Aθηνών» . Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της περιοχής απολάμβαναν διαρκώς τα μπάνια τους στα νερά του μικρού κόλπου. Το 1936 μετονομάστηκε σε «Ναυτικός Όμιλος Eλλάδας» και από το 1940 και για όσο η Eλλάδα ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία, ο Nαυτικός Όμιλος είχε και τον επιθετικό προσδιορισμό «Bασιλικός». Η θέα που προσφέρει είναι πραγματικά για να την πιεις στο ποτήρι.



Η πιο ειδυλλιακή στιγμή γενικώς για να επισκεφτείτε το Μικρολίμανο είναι νωρίς το απόγευμα. Τα χρώματα του δειλινού μπλέκονται με τα μικρότερα και μεγαλύτερα φώτα από τα μαγαζιά κάνοντας το μικρό λιμανάκι να μοιάζει με θεατρικό σκηνικό σε πίνακα του Πειραιώτη ζωγράφου Τσαρούχη ο οποίος ήταν και μεγάλος φαν του Μικρολίμανου.

[The Rebel]

Δείτε το φωτορεπορτάζ του exploringgreece.tv που σίγουρα θα σας ταξιδέψει σε μία διαφορετική γωνιά της Αττικής.

















https://exploringgreece.tv/destinations ... isi/43603/