ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

16 Οκτωβρίου, 2018
Ο Βωμός των Δώδεκα Θεών: Εκεί όπου οι Αθηναίοι πρόσφεραν τα δάκρυά τους.


O Βωμός των Δώδεκα Θεών χρησίμευε ως αφετηρία μέτρησης αποστάσεων (σταδιασμός), όπως σήμερα είναι αφετηρία μέτρησης η πλατεία Συντάγματος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Κάπου ανάμεσα στον ναό και βωμό του Άρεως και στην Ποικίλη Στοά, στον χώρο της Αρχαίας Αγοράς, στην κεντρική περιοχή και πάνω στον τοίχο κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή μόλις που ξεχωρίζει μέσα στη βλάστηση ένα τμήμα του περίβολου του Ιερού των Δώδεκα Θεών.

Ο περιηγητής Παυσανίας το ονομάζει Βωμό του Ελέους, του θεού της ευσπλαχνίας. Αδιάψευστος μάρτυρας του ιερού, η επιγραφή που διακρίνεται ανάμεσα στις πέτρες που χορτάριασαν: «Λέαγρος ανέθεκεν, Γλαύκωνος δώδεκα θεοίσιν», δηλαδή «Ο Λέαγρος, γιος του Γλαύκωνος, αφιέρωσε το άγαλμα [που δεν υπάρχει πια] στους δώδεκα θεούς».



Ο Θουκυδίδης δίνει την πληροφορία πως ο Πεισίστρατος, γιος του Ιππία και εγγονός του φημισμένου Πεισίστρατου, ίδρυσε στην Αγορά ένα ιερό αφιερωμένο στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Το ιερό ήταν ένας τετράγωνος περιφραγμένος χώρος με έναν βωμό στο κέντρο. Καταστράφηκε από τους βαρβάρους του Ξέρξη και ξαναχτίστηκε από τους Αθηναίους στο τέλος του Χρυσού Αιώνα. Επειδή βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο της Αγοράς, ο Βωμός των Δώδεκα Θεών χρησίμευε ως αφετηρία μέτρησης αποστάσεων (σταδιασμός), όπως σήμερα είναι αφετηρία μέτρησης η πλατεία Συντάγματος. Επίσης, το ιερό υπήρξε το κατεξοχήν άσυλο για τους διωκόμενους.


Ο Θουκυδίδης δίνει την πληροφορία πως ο Πεισίστρατος, γιος του Ιππία και εγγονός του φημισμένου Πεισίστρατου, ίδρυσε στην Αγορά ένα ιερό αφιερωμένο στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Φαίνεται ότι ακόμα και στα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια εξακολουθούσε να είναι τόπος ασυλίας, γι’ αυτό ο Παυσανίας τον αναφέρει ως Βωμό του Ελέους. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο, ο θεός Έλεος λατρευόταν από τους Αθηναίους ως δέκατος τρίτος θεός.



Σε αυτό τον εύσπλαχνο θεό δεν έκαναν αιματηρές θυσίες ούτε αναίμακτες προσφορές αλλά πρόσφεραν τα δάκρυά τους. Επιπλέον, οι Αθηναίοι έστησαν βωμούς και λάτρεψαν την Αιδώ, την Ορμή και τη Φήμη, γι’ αυτό και ο περιηγητής Παυσανίας εξαίρει τους Αθηναίους και πιστεύει πως είναι ευτυχέστεροι των άλλων θνητών, επειδή, όπως λέει, «είναι ολοφάνερο πως σε όσους είναι ανεπτυγμένη η ευσέβεια, σε βαθμό κάπως μεγαλύτερο από το σύνηθες, σε αυτούς ανάλογη είναι και η ευτυχία».
https://metaxourgeio.wordpress.com/2018 ... krya-toys/

[The Rebel]

17/09/2020
Μαγκουφάνα: Η περιοχή της Αττικής που σήμερα είναι ένα όμορφο προάστιο.
Πώς και γιατί λεγόταν έτσι...


Δημοτικό Άλσος Κάσδαγλη.

Με τα χρόνια οι περιοχές της Αττικής έζησαν διάφορα συμβάντα και ιστορικά γεγονότα και άλλαξαν πολύ. Όχι μόνο ως προς την εμφάνισή τους αλλά και στο όνομά τους. Πολλά από τα σημερινά ονόματα που έχουν περιοχές της Αττικής και γειτονιές της Αθήνας είναι αποτέλεσμα διάφορων γεγονότων και εξελίξεων. Ήξερες για παράδειγμα, ποια περιοχή της Αττικής ονομαζόταν παλιά Μαγκουφάνα; Κι όμως είναι ένα όμορφο προάστιο περίπου μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος για την Πεύκη. Μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Αττικής στην βόρεια πλευρά της.

Ήταν ένας από τους μικρότερους σε έκταση δήμους της Αττικής, ενώ παλαιότερα ήταν συνοικισμός του δήμου Αμαρουσίου με την ονομασία Μαγκουφάνα. Χωρίζεται στο νότιο (Κάτω Πεύκη) και στο βόρειο τμήμα (Άνω Πεύκη). Στα όρια του δήμου είναι εγκατεστημένο και το πρότυπο «Ηλιακό Χωριό», συνοικία που οικοδομήθηκε και παραδόθηκε στους δικαιούχους του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ). Παρά τη μικρή του έκταση διαθέτει μεγάλα άλση και πολλούς χώρους πρασίνου, ενώ έχει καθαρά οικιστικό χαρακτήρα. Συγκοινωνιακά εξυπηρετείται από τους γειτονικούς σταθμούς του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αμαρουσίου, KAT, Ειρήνη και Νερατζιώτισσα. Ο τελευταίος σταθμός εξυπηρετείται επίσης από τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο και από τη δημοτική λεωφορειακή γραμμή της Πεύκης. Οι αντικειμενικές αξίες στην υψηλή ζώνη το 2006 αγγίζουν τα 1.500 €/τ.μ.
Η ονομασία του Δήμου προκύπτει από το φυσικό πλούτο της περιοχής στη χαρακτηριστική μεσογειακή πεύκη της Αττικής. Η πεύκη (ή πεύκο) κοσμεί και το έμβλημα της τοπικής αυτοδιοικητικής οντότητας.


Πλατεία Δημοκρατιας.

Μαγκουφάνα: Μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Αττικής.
Η ιστορία της περιοχής ξεκινάει ουσιαστικά μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Ανατρέχοντας στο παρελθόν ανακαλύπτουμε ότι η σημερινή περιοχή της Μαγκουφάνας αποτελούσες κατά την περίοδο των αρχαίων χρόνων, μέρος του ιστορικού Δήμου των Αθμονέων. Έχεις ξανακούσει αλήθεια το όνομά του; Ο συγκεκριμένος δήμος ήταν ένας από τους 12 δήμους της Αρχαίας Αθήνας. Οι Αθμονείς ήταν στην πραγματικότητα απόγονοι του βασιλιά Κέκροπα. Ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, τη γεωργία και η αγγειοπλαστική.

Πώς όμως πήρε η περιοχή το όνομα Μαγκουφάνα και πότε άλλαξε; Φαίνεται, λοιπόν, πως το όνομα ξεκινάει από τον Θεόδωρο Μαγκαφά-Μάγιστρο δηλαδή Έπαρχο στη Μικρά Ασία την εποχή του Βυζαντίου. Λέγεται ότι οι απόγονοί του έφτασαν στην Ελλάδα που ήταν υπό τον τουρκικό ζυγό κατά τον 16ο αιώνα και εγκαταστάθηκαν κοντά στα βοσκοτόπια των Ελλήνων κτηνοτρόφων. Θεωρείται, λοιπόν, πως το όνομα Μαγκουφάνα έχει τις ρίζες του ετυμολογικά από την παραφθορά του ονόματος της Βυζαντινής οικογένειας των Μαγκαφά.

Μια άλλη εκδοχή λέει ότι το Μαγκουφάνα προέρχεται από τη “Μαγκούφα Άννα”. Μια γυναίκα της εποχής, η οποία ήταν κωφή και άρρωστη.



Η όμορφη Πεύκη σήμερα.


Γειτονιά Πεύκης.

Πλέον η Πεύκη αποτελεί μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Αττικής. Πώς έφτασε να λέγεται Πέυκη; Περί το 1950 προσδιορίστηκαν τα επίσημα τα όρια της κοινότητας Μαγκουφάνας από τις γειτονικές της κοινότητες. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1960 με Προεδρικό Διάταγμα μετονομάστηκε η περιοχή σε Πεύκη. Σήμερα είναι μια πολύ ζωντανή περιοχή που έχει τα πάντα και ξεχωρίζει για το πράσινο σε όλη της την έκταση. Μια κυριακάτικη βόλτα ή καθημερινή είναι ιδανική για καφέ ή για φαγητό στα όμορφα και περιποιημένα μαγαζιά της…


Ηλιακό Χωριό.
https://exploringgreece.tv/attiki/magko ... tio/27432/

[The Rebel]

18/10/2019
Μονοήμερη εκδρομή στο κτήμα Τατοΐου: Μια μοναδική εμπειρία.
Μισή ώρα μακριά από την Αθήνα υπάρχει ένα πανέμορφο δάσος που σε καλεί να το γνωρίσεις.



Δεν είσαι για μακριά αλλά δεν είσαι και για τα συνηθισμένα μέσα στην Αττική. Ψάχνεις έναν κοντινό προορισμό. Μία μονοήμερη εκδρομή. Θέλεις να μη βλέπεις τσιμέντο και να χαλαρώσεις, αφού κάνεις τη βόλτα σου, κάτω από τα δέντρα. Στο μυαλό περνάει το Κτήμα στο Τατόι. Εχεις μπει ήδη στο αμάξι και κατευθύνεσαι προς εκεί. Δε χρειάζεσαι αποσκευές. Μόνο διάθεση και κάτι για να κάτσεις κάτω στο χώμα ώστε να μη λερώσεις, στην επιστροφή, το κάθισμα.

Παίρνεις την Αθηνών-Λαμίας και βγαίνεις δεξιά στην έξοδο προς Βαρυμπόμπη-Αχαρναί. Αμέσως μετά τη μικρή ανηφόρα στρίβεις αριστερά, διασχίζεις την Εθνική από πάνω, και συνεχίζεις όλο ευθεία.



Αν σε λιγότερο από μισό χιλιόμετρο αρχίζει να σε καλωσορίζει η φύση, είσαι στο σωστό δρόμο. Κατευθύνεσαι προς τα πρώην ανάκτορα των βασιλιάδων. Πας για Τατόι. Η διαδρομή είναι εύκολη. Ηδη νιώθεις τη διαφορά μέσα σου.



Καλό είναι να έχεις προμηθευτεί νερό ή καφέ από πριν. Από τη στιγμή που θα μπεις στη δασική περιοχή, μόνο αν πετύχεις κάποιον πλανόδιο πωλητή θα καλύψεις τις ανάγκες σου. Για φαγητό, εκτός κι αν πας για πικ νικ, μην προσχεδιάσεις. Θα βρεις στο κατέβασμα…

Πώς θα καταλάβεις ότι έφτασες στο κτήμα;
Αν πας Σάββατο ή Κυριακή, θα το διαπιστώσεις από τα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Βρίσκεσαι στην πάροδο της Τατοΐου και η είσοδος είναι στα δεξιά σου όπως ανεβαίνεις το δρόμο. Θεωρείς απίθανο να παρκάρεις αλλά τελικά πάντα βρίσκεις. Και πιο κοντά από τις αρχικές σου δυσοίωνες προβλέψεις. Αν πας καθημερινή, πάλι κίνηση θα συναντήσεις, αλλά λιγότερη. Δεν πρόκειται να σου ξεφύγει. Μείνε ήσυχος. Να γνωρίζεις πως το πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου είναι ανοιχτό για το κοινό από την Ανατολή του ήλιου έως και την Δύση.

Η μονοήμερη μόλις ξεκίνησε.



Με το που φτάσεις στο Τατόι, βλέπεις την πύλη κλειστή. Μια μεγάλη πόρτα, κλειδωμένη με αλυσίδα και λουκέτο. Το σήμα «Απαγορεύεται» δημιουργεί μια ανησυχία σε όσους πηγαίνουν εκεί για πρώτη φορά. Χρειάζεται ψυχραιμία. Μην πτοηθείς ούτε λεπτό. Οπως κοιτάς… κατάματα την πόρτα, ρίξε μια ματιά λίγο αριστερά σου.

Δεν υπάρχει φράκτης, δεν υπάρχει συρματόπλεγμα. Δεν υπάρχει φύλακας στο φυλάκιο. Μπαίνεις από την… επίσημη είσοδο των -πρώην- ανακτόρων και ξεκινάς τη βόλτα σου. Η φύση, δεξιά και αριστερά του δρόμου, σε αγκαλιάζει με το καλημέρα και έχει αναλάβει να σε πάει παρακάτω. Νιώθεις διαφορά από τα πρώτα κιόλας βήματα. Νιώθεις δικαιωμένος για την επιλογή σου. Στην πραγματικότητα μόλις ξεκίνησε η μονοήμερη…

Βόλτα σε μια άλλη εποχή.



Αφού διανύσεις λίγες εκατοντάδες μέτρα, θα συναντήσεις το φυλάκιο και το χάρτη του κτήματος. Θα διαβάσεις λέξεις που θα σε ταξιδέψουν δεκαετίες πίσω.



Και αν το Διευθυντήριο, η Οικία των Αξιωματικών, το Συγκρότημα των Εργατοκατοικιών, το Ξενοδοχείο, είναι λέξεις που χρησιμοποιείς καθημερινά στο λεξιλόγιό σου, το Ξυλουργείο, το Σιδηρουργείο, το Οινοποιείο, το Εμφιαλωτήριο, ο Παλαιός Σταύλος, το Ιπποστάσιο, του Βουτυροκομείο, το Εστιατόριο Προσωπικού, το Γαλακτοκομείο, το Βουστάσιο, το Χοιροστάσιο και το Ελαιοτριβείο, σε οδηγούν σε μια άλλη εποχή.



Σε ένα βασιλικό συγκρότημα που κάποτε έσφυζε από ζωή. Τότε που υπήρχαν οι γαλαζοαίματοι και οι υπηρέτες τους. Κομμάτια αυτής της ιστορίας υπάρχουν σε κάθε σημείο του κτήματος. Ιχνη των βασιλιάδων υπάρχουν στο Ταφικό Συγκρότημα, στο πιο απομακρυσμένο μέρος του Τατοΐου. Από την ακριβώς αντίθετη πλευρά βρίσκονται τα ανάκτορα. Επιλέγεις πορεία. Μπορείς άνετα να κάνεις ολόκληρη τη βόλτα. Εξαρτάται ποιες ανάγκες θέλεις να καλύψεις τις δυο-τρεις ώρες που θα παραμείνει εκεί.

[The Rebel]

Αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών κόσμων.



Τα 42.000 στρέμματα προσφέρουν πολλές και διαφορετικές στιγμές. Εκτός από γαλήνη και όμορφες εικόνες, θα δεις ομάδες πεζοπορίας να κάνουν τη βόλτα τους, με ελαφρώς διαφορετικό ρυθμό από κάποιον που πήγε απλά με την παρέα του.



Θα συναντήσεις οργανωμένα γκρουπ ξενάγησης από τους Φίλους Κτήματος Τατοΐου. Θα ξεφυλλίσεις -νοητά- τμήμα σελίδων της ελληνικής ιστορίας και θα νιώσεις την απουσία του κράτους από ένα χώρο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο και φυσικά καλύτερα.



Σίγουρα θα βρεθείς ανάμεσα σε οικογένειες – δηλαδή καρότσια, πατίνια, ποδήλατα, παιδιά, παιχνίδι. Θα κλωτσήσεις ή μπορεί ακόμη και να κυνηγήσεις κάποια μπάλα. Θα θυμηθείς τα δικά σου παιδικά χρόνια.



Θα περπατήσεις και θα καταλήξεις όπως οι περισσότερες παρέες που απολαμβάνουν το πικ νικ τους ή απλά χαίρονται στη φύση μαζεύοντας εικόνες και οξυγόνο. Θα γίνεις μέλος μιας αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών κόσμων.



Και αφού θα έχεις κάνει κάποια από τα παραπάνω ή ό,τι έχεις σχεδιάζει κατευθυνόμενος προς το πρώην βασιλικό κτήμα, θα πάρεις το δρόμο της επιστροφής.

Αν δεν έχεις φάει, θα βρεις τοπικές ταβέρνες με τη θράκα να σιγοψήνει τα ψητά της ώρας. Μην περιμένεις τίποτα γκουρμεδιές. Θα φας ελληνικά, όπως είχες μάθει όταν πλήρωνες με δραχμές. Επέλεξε μια παραδοσιακή κλασική ταβέρνα και όχι κάτι πομπώδες. Θα φύγεις πιο ευχαριστημένος. Αυτό είναι συμβουλή, όχι αίσθηση. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και σε μισή ώρα είσαι σπίτι σου. Λίγο-πολύ όσο κάνει ο ΗΣΑΠ το δρομολόγιο Πειραιάς-Ομόνοια. Μόνο εσύ στον ίδιο χρόνο έφτασες σε ένα πανέμορφο δασικό περιβάλλον.

Το… μυστικό.



Το… μυστικό για να βρεθείς στο δάσος του Τατοΐου και να αισθανθείς… βασιλιάς, είναι να μην πας Σαββατοκύριακο ή αργία. Μια οποιαδήποτε καθημερινή θα γνωριστείς καλύτερα με τη φύση. Τις μέρες που πάνε όλοι, θα γνωριστείς με τον διπλανό σου. Και στις δύο περιπτώσεις, καλά θα περάσεις…



Στη δική μας βόλτα, πριν λίγες ημέρες, έτυχε να συναντήσουμε κι ένα… δράκο. Ενα μικρό παιχνίδι που ενδεχομένως ξεχάστηκε από κάποιο παιδί ή… ξεγλίστρησε μόνο του από το χέρι του μικρού του ιδιοκτήτη για να χαθεί στο δάσος; Την απάντηση δε θα τη μάθουμε ποτέ. Τα παραμύθια που έχουν δράκο, πάντως, είναι πιο όμορφα από τα άλλα…

Στο Κτήμα στο Τατόι μπορείς να πας και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Η καθεμία έχει τη δική ομορφιά. Την άνοιξη η φύση είναι στα πιο ωραία της. Το καλοκαίρι, μέσα σε ένα καταπράσινο σκηνικό, οι θερμοκρασίες είναι πιο ανθρώπινες. Το χειμώνα το τοπίο είναι όμορφα άγριο ενώ το φθινόπωρο απλά… ζεις το φθινόπωρο. Μια εποχή που έχει εξαφανιστεί από την πόλη και διατηρείται μόνο στην εξοχή. Και το Τατόι είναι εξοχή. Μόλις μισή ώρα από την Αθήνα.

Και αν δε σε πείθει τίποτα από τα παραπάνω, σκέψου το εξής απλό: αν ήταν άσχημα, θα επέλεγαν από ολόκληρη την Αττική να χτίσουν εκεί οι βασιλιάδες το εξοχικό τους; Μήπως πείστηκες τώρα;
https://exploringgreece.tv/attiki/monoi ... dqvXegzbIU

[The Rebel]

24/11/2019
Κηφισιά: Οι πέντε άμαξες που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο.
Τουρίστας στην πόλη σου με μία βόλτα βγαλμένη από τα παλιά.



Ανεβήκαμε σε μία άμαξα, κάναμε τη βόλτα των 15-20 λεπτών και συνομιλήσαμε με τον αμαξά μας.

Η συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Λεβίδου είναι το στέκι των αμαξάδων στην Κηφισιά. Πέντε έχουν απομείνει όλοι κι όλοι. Αυτοί συνεχίζουν την παράδοση. Γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Το κάνουν για να ζήσουν ή να ενισχύσουν το εισόδημά τους. Σίγουρα και από μεράκι. Υπάρχει και το πείσμα.

«Δουλεύουμε μόνο τα Σαββατοκύριακα. Τις γιορτές και τις αργίες. Και καμιά καλή καθημερινή», είπε στο Exploring Greece ένας από τους πέντε αμαξάδες. Την Black Friday ο αμαξάς που συνομιλήσαμε και οι συνάδελφοί του, θα κατέβουν και πάλι στην Κηφισιά. Θα υπάρχει αρκετός κόσμος στους δρόμους. Ολο και κάποιοι θα επιλέξουν να κάνουν την κλασική βόλτα της πόλης.



Με αφετηρία την οδό Λεβίδου, οι άμαξες κάνουν το γύρω της Κηφισιάς. Μια διαδρομή 15 με 20 λεπτά. Η άμαξα ξεκινά από το κέντρο. Το άλογο ανηφορίζει προς τα πάνω. Αφήνει τα εμπορικά κέντρα και τα μαγαζιά και μπαίνει στις παλιές μονοκατοικίες. Η εικόνα που είχε η Κηφισιά όταν ήταν ακόμη εξοχή.



Ποιοι ανεβαίνουν σήμερα στις άμαξες; «Τα παιδάκια», μας λέει μονομιάς ο αμαξάς που μας πήγε βόλτα. «Ελληνες ή ξένοι;», τον ρωτήσαμε. «Εχουμε και Ελληνες αλλά και ξένους. Μισοί-μισοί», μας απάντησε. Ο αμαξάς μας διατηρεί το στάβλο του και φροντίζει το άλογό του. «Μου άρεσαν τα άλογα. Τα αγαπάω». Αυτός είναι ο λόγος που ασχολήθηκε με την άμαξα. Δεν κληρονόμησε το επάγγελμα, ούτε το εξασκούσε κάποιος δικός του.

Το καλοκαίρι παίρνει το «μαγαζί» του και πηγαίνει στην Τήνο. Το υπόλοιπο διάστημα είναι στο στέκι τους, στην Κηφισιά. «Μας καλούν σε γάμους και σε βαφτίσια. Τα βγάζουμε δύσκολα πέρα. Δεν είναι όπως παλιά. Μας αρέσει όμως», μας λέει.



Ανεβήκαμε σε μία άμαξα που είναι εμπνευσμένη από τις άμαξες Victoria. Ηρθαν στην Ελλάδα το 1850. Επί Οθωνα. Από τότε αντέγραψαν το πατρόν και συνεχίστηκε η κατασκευή τους. Οι αμαξάδες ντυμένοι στο στυλ της εποχής. Σακάκι, γιλέκο, καπέλο, παλτό. Τα άλογα στην Κηφισιά περιμένουν υπομονετικά. Ξέρουν πλέον το δρομολόγιό τους και προσφέρουν μια ήσυχη βόλτα. Υπομονετικά περιμένουν και οι ιδιοκτήτες τους.



Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, λέγεται, πως οι άδειες για άμαξες ήταν 72. Σήμερα υπάρχουν 5 αμαξάδες. Αν επιλέξεις να κάνεις τη βόλτα της Κηφισιάς, θα περάσεις 15-20 λεπτά χαλαρά. Τουρίστας στην πόλη σου. Μπορεί να μην είναι μια βόλτα ζωής. Είναι όμως μια βόλτα βγαλμένη από τη ζωή της Ελλάδας. Από τη ζωή της παλαιάς Αθήνας.
https://exploringgreece.tv/athina/kifis ... eg15OgzbIU

[The Rebel]

13/11/2019
Ο νερόμυλος που υπάρχει 30 λεπτά από το Σύνταγμα.
Στο Πικέρμι υπάρχει ο «Μύλος του Ν.Δ.» που κατασκευάστηκε το 1876



Αφού πήγες ως εκεί, ρίξε μια ματιά στην Εκθεση Παλαιοντολογικών Ευρημάτων.

Οταν σκέφτεσαι τι υπάρχει 30 λεπτά από το Σύνταγμα, στην Αθήνα, το μυαλό σου πάει στα βόρεια προάστια, στα νότια ή προς Πειραιά. Αντε και λίγο πιο παρακάτω, στην Πειραϊκή. Δύσκολα θα σκεφτεί κάποιος πως προορισμός θα είναι ένας… νερόμυλος!

Ναι, σωστά διαβάσατε όσοι δεν το γνωρίζατε. Το θυμηθήκατε όσοι το έχετε ακούσει ή επισκεφθεί. Σε απόσταση μισή ώρας από το κέντρο της πρωτεύουσας, λοιπόν, υπάρχει ένας νερόμυλος του 1876. Βρίσκεται στην Ανατολική Αττική, στο Πικέρμι και κατασκευάστηκε με σκοπό να βοηθήσει στην ενασχόληση των κατοίκων της περιοχής με την αμπελουργία. Είναι γνωστός ως ο «Μύλος του Ν.Δ.».



Μετά την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, τα 200 χρόνια συμπληρώνονται το 2021, η περιοχή αναγνωρίζεται ως αγροικία των Σπάτων. Στο οικισμό της Κρωπίας ανθεί η αμπελουργία. Ετσι και στο Πικέρμι. Οι κάτοικοι συγκεντρώνονται μαζί στον τρύγο, αλλά και τα ιπποφορβεία. Εκεί, στο ρέμα του Βαλανάρη δημιουργήθηκε η δεξαμενή του Πικερμίου για να καλύψει βασικές ανάγκες. Την άρδευση και το πότισμα των χωραφιών στο Ντράφι. Το 1845 άρχισαν να οικοδομούνται και οι πρώτοι νερόμυλοι.



Παλαιοντολογικά ευρήματα.
Αν αποφασίσεις να φτάσεις στο Πικέρμι, αξίζει να αφιερώσεις λίγο χρόνο στην Εκθεση Παλαιοντολογικών Ευρημάτων. Η έκθεση φιλοξενείται στην παλιά κοινότητα Πικερμίου. Είναι αποτέλεσμα μιας πολυετούς συνεργασίας. Του καθηγητή και διευθυντή του Μουσείου Παλαιοντολογίας και Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τη κοινότητα Πικερμίου, τη Νομαρχία Αθηνών και του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου.

Ο επισκέπτης μπορεί να δει κείμενα, χάρτες και φωτογραφίες των ανασκαφών. Κυρίως όμως αναπαραστάσεις των ζώων στο φυσικό μέγεθος. Γιγαντιαία δεινοθήρια, μαχαιρόδοντες και άλλα αιλουροειδή. Πικερμικές ύαινες, ιππάρια, γαζέλες, αντιλόπες. Ρινόκεροι, χοίροι, ελάφια, καμηλοπαρδάλεις. Γιγαντιαίες και μικρόσωμες χελώνες. Φασιανοί και στρουθοκάμηλοι. Είναι η λεγόμενη «Πικερμική πανίδα». Ζώα που έχουν βρεθεί στη γη της περιοχής.

Ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της έκθεσης συμβάλει στην κατανόηση του παλαιοπεριβάλλοντος, αλλά και στην ανάγκη προστασίας της φυσικής μας κληρονομιάς. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Α, και για τα 30 λεπτά που είπαμε στην αρχή, υπολόγισε τη διαδρομή το Σαββατοκύριακο. Τις καθημερινές φυσικά και χρειάζεται παραπάνω χρόνος.

Πού είναι ο νερόμυλος του 1876


https://exploringgreece.tv/attiki/o-ner ... dqvYugzbIU

[The Rebel]

05/12/2019
Τα δώρα του τροχονόμου: Ενα έθιμο από την παλιά Αθήνα.
Τότε που γέμιζαν τα «βαρέλια» από ποτά μέχρι ηλεκτρικές συσκευές.



Αν έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια στην Αθήνα τις περασμένες δεκαετίες, τότε έχεις σίγουρα κάποιες χαρακτηριστικές αναμνήσεις. Μια από αυτές πρέπει να είναι οι τροχονόμοι με τα κουβούκλιά τους.

Εκεί, κάτω από τα «βαρέλια» τους στην Κηφισιά και στο Σύνταγμα έβλεπε κανείς τις μέρες των Χριστουγέννων πλήθος δώρων. Ενα ιδιαίτερο έθιμο, πολύ χαρακτηριστικό της παλιάς Αθήνας. Ταυτισμένο με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Εθιμοτυπικά η προσφορά των δώρων διατηρείται ως σήμερα. Ο πιο γνωστός τροχονόμος είναι σίγουρα αυτός της πλατείας Κηφισιάς.

Οι τροχονόμοι στην Αθήνα εκείνης της εποχής ήταν πρόσωπα πολύ αγαπητά στον κόσμο. Ρύθμιζαν την κυκλοφορία και παράλληλα έδιναν πληροφορίες σε όποιον χρειαζόταν. Όπως αναφέρεται στο λεύκωμα «Η Ελλάδα του Μόχθου 1900- 1960» (συλλογή Νίκου Πολίτη, Ριζάρειο Ιδρυμα – Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος) το έθιμο ξεκίνησε από τον προπολεμικό δήμαρχο Κώστα Κοτζιά. Ήταν την Πρωτοχρονιά του 1936 όταν έβαλε πρώτος στα πόδια ενός τροχονόμου το δώρο του. Ήταν δύο γαλοπούλες.

Πού κατέληγαν τόσα δώρα;



Σύντομα τα δώρα καθιερώθηκαν και μάλιστα όχι μόνο από τις τοπικές αρχές. Τις επόμενες χρονιές τα «βαρέλια» των τροχονόμων γέμιζαν από τα δώρα του κόσμου. Μπορούσες να δεις ό,τι φαντάζεται ο νους. Ποτά, τρόφιμα, υφάσματα, ηλεκτρικές συσκευές ακόμη και τσουβάλια με χαλίκια μωσαϊκού βρίσκονταν στην Αθήνα, στη μέση των δρόμων. Εταιρείες, μάλιστα, βρήκαν αυτό τον τρόπο να διαφημίσουν τα προϊόντα τους.

Και αν νομίζεις ότι τα δώρα αυτά τα έπαιρνε ο «τυχερός» που είχε βάρδια κάνεις λάθος. Ολα τα δώρα μεταφέρονταν στην τροχαία. Μετά το τέλος των γιορτών γινόταν κλήρωση και μοιράζονταν σε όλο το προσωπικό. Κάποιες χρονιές ήταν τόσα πολλά που κανείς δεν έμενε παραπονεμένος. Χρειαζόταν δε να μεταφέρονται τα δώρα με φορτηγάκι ανά λίγες ώρες. Οι ποσότητες ήταν τόσο μεγάλες που συχνά ο τροχονόμος διακρινόταν με δυσκολία.

Το έθιμο με τα δώρα των τροχονόμων σιγά-σιγά άρχισε να φθίνει. Με την τοποθέτηση των πρώτων φαναριών στην Αθήνα ο ρόλος των τροχονόμων άρχισε να περιορίζεται. Σήμερα τους συναντάμε μόνο όπου υπάρχει κυκλοφοριακό κομφούζιο…
https://exploringgreece.tv/athina/ta-do ... fYux-gzbIU

[The Rebel]

22/09/2020
Ποια περιοχή της Αθήνας ήταν ο Μπύθουλας στη Μαντάμ Σουσού.
Η αγαπημένη σειρά με τον ρόλο που έμεινε στην ιστορία.



Και ποιος δεν ξέρει την Μαντάμ Σουσού και δεν έχει γελάσει με πολλές από τις σκηνές της; Μάλιστα, μέχρι και σήμερα η Μαντάμ Σουσού έχει μείνει ακόμη και σαν παρατσούκλι.

Αυτός o μοναδικός και αξέχαστος χαρακτήρας του Δημήτρη Ψαθά ενώ ξεκίνησε το 1939 από το περιοδικό Θησαυρός, γνώρισε τέτοια επιτυχία που πέρασε στο θέατρο και σύντομα στην τηλεόραση. Το ρόλο της Μαντάμ Σουσού ενσάρκωσε με τεράστια επιτυχία η Άννα Παναγιωτοπούλου. Χαρακτηριστικό της σειράς που καθήλωνε τους τηλεθεατές το 1986 ήταν η περιοχή που έμενε η Μαντάμ Σουσού και ονομαζόταν Μπύθουλας. Και βέβαια είναι μια γειτονιά σε μια πολύ γνωστή περιοχή της Αθήνας.

Η υπόθεση της Μαντάμ Σουσού.
Η Μαντάμ Σουσού ήταν μια φτωχή γυναίκα αλλά πολύ ονειροπαρμένη και είχε κυριευτεί από μεγαλομανία. Αυτό φαινόταν σε όλα όσα νόμιζε ότι κάνει και ότι ζει. Ζούσε στο Μπύθουλα με τον ιχθυοπώλη σύζυγό της, τον Παναγιωτάκη. Ωστόσο πίστευε ότι ότι ξεχώριζε από τον απλό κόσμο, τον λαουτζίκο όπως τον αποκαλούσε και ότι ήταν αριστοκράτισσα.

Μέχρι που ξαφνικά κληρονόμησε μια περιουσία και μετακόμισε στο Κολωνάκι. Χώρισε, μάλιστα, τον σύζυγο της και άρχισε να ζει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Απέκτησε ακόμη και οικιακή βοηθό τη οποία αποκαλούσε «υπηρετικόν προσωπικόν» και συχνά έπεφτε θύμα απατεώνων που είχαν στόχο τα λεφτά της.

Ποια περιοχή της Αθήνας ήταν ο Μπύθουλας στη Μαντάμ Σουσού.
Ποιος όμως είναι τελικά ο περίφημος Μπύθουλας τον οποίο ακούγαμε να αναφέρει συχνά πυκνά η Μαντάμ Σουσού αναφερόμενη πάντα στο λαουτζίκο. Πρόκειται για μια γειτονιά του Κολωνού στην οποία εκείνα τα χρόνια λίμναζαν στάσιμα νερά σε έναν ξεροπόταμο. Ολόκληρη αυτή η περιοχή που γέμιζε λάσπες αποκαλούταν Μπύθουλας (ή Μπούθουλας).



Καμία δε σχέση δεν είχε με τον εντελώς διαφορετικό Βούθουλα. Ο δεύτερος βρισκόταν δίπλα στην Αγία Φωτεινή στον Ιλισσό σε ένα σημείο όπου τα νερά ήταν τρεχούμενα και δημιουργούσαν ένα όμορφο τοπίο.

Ακόμη και σήμερα η Μαντάμ Σουσού αποτελεί την αγαπημένη σειρά πολλών που νοσταλγούν τα χρόνια μιας διαφορετικής τηλεόρασης. Και αυτό το έργο του Δημήτρη Ψαθά είναι με σιγουριά ένα από τα πλέον γνωστά και αγαπημένα.
https://exploringgreece.tv/athina/kolon ... soy/27672/

[The Rebel]

04/09/2020
Μονή Καισαριανής: Βόλτα στο πιο μακρύ βουνό της Αττικής.



Είναι η πιο γνωστή από όλες τις μονές του Υμηττού και έχει ανακηρυχθεί Ιστορικός Κήπος της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μαζί με το αισθητικό δάσος που την περιβάλλει αποτελεί έναν πρώτης τάξης προορισμό απόδρασης, ακόμα και καθημερινή. Ο λόγος για την Μονή Καισαριανής. Όταν κάνεις βόλτα στο πιο μακρύ βουνό της Αττικής επιβεβαιώνεσαι ότι η Αθήνα και γενικά η Αττική μπορούν και έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Μια βόλτα – όνειρο όλες τις εποχές του χρόνου.

Ένας από τους ωραιότερους βυζαντινούς ναούς της Αθήνας.
Αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, χτισμένη στο τέλος του 11ου μ.Χ. αιώνα, η Μονή της Καισαριανής βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 350 μέτρων, σε ειδυλλιακό περιβάλλον. Ενδιαφέρον έχει η τραπεζαρία του Μοναστηριού, με την εστία, τον χώρο αποθήκευσης τροφίμων και τον χώρο εστίασης των μοναχών. Τον εσωτερικό περίβολο διασχίζει ένα μικρό μαρμάρινο αρδευτικό αυλάκι. Το νερό της βροχής από την στέγη μέσω υδρορροής πέφτει στο αυλάκι, το οποίο διασχίζει παρτέρια και συνεχίζει την πορεία του έξω από τα τείχη της Μονής. Αφού γεμίσει η υπόγεια δεξαμενή, καταλήγει στα περιβόλια του Μοναστηριού.

Υπάρχει δίκτυο μονοπατιών για να κάνεις περιπάτους στο δάσος.
Ακριβώς πάνω από το Μοναστήρι υπάρχουν πλατώματα για να καθίσεις, να ρεμβάσεις, να αφουγκραστείς τους ήχους της φύσης. Μερικά μέτρα μακριά από την αρχαία πηγή της Καλοπούλας, μια από τις τρεις ιερές πηγές του Υμηττού, είναι το αναψυκτήριο του δήμου Καισαριανής. Τα καθιστικά πάνω και γύρω από την μικρή ανοικτή δεξαμενή που συγκεντρώνει τα νερά της πηγής, προσφέρονται για πικ-νικ. Είναι δε σημείο αναφοράς για πεζοπόρους και ποδηλάτες. Ύστερα από μια ωραία βόλτα στη Μονή Καισαριανής με αρώματα και χρώματα, να πας ως την Καλοπούλα για να ολοκληρώσεις την βόλτα σου, απολαμβάνοντας ένα καφεδάκι!
Πώς να πας

Για να φτάσεις στη Μονή Καισαριανής από το κέντρο, μπορείς να κινηθείς από κεντρικές οδικές αρτηρίες. Δηλαδή από Βασιλίσσης Σοφίας, Μεσογείων, περιφερειακή Καρέα και στον κόμβο της Καισαριανής περνάς από κάτω και έφτασες. Δεκαπέντε λεπτά αρκούν για να φτάσεις σε ένα εκπληκτικό μέρος. Καλή απόλαυση…


https://exploringgreece.tv/attiki/notia ... ianis/855/

Το μοναστήρι στην Καισαριανή και η ιστορία του.
Η μεσαιωνική εκκλησία στη δυτική πλαγιά του Υμηττού είναι πολύ χαρακτηριστική και την γνωρίζουν οι περισσότεροι Αθηναίοι. Ας πάμε τώρα στην περιοχή που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το μοναστήρι. Κάποτε ήταν αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη και ονομαζόταν «Κυλλού Πήρα». Έτσι σήμερα έμεινε το «Καλοπούλα». Σε αυτό το μαγευτικό και ήρεμο καταπράσινο περιβάλλον μέσα στο δάσος σε χτίστηκε το γνωστό μοναστήρι.

Η μονή θεωρείται ότι θεμελιώθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο κάπου στο έτος 1100, η οποία είναι η χρονολογία κατασκευής της διατηρημένης εκκλησίας. Ωστόσο, ο χώρος όπως είπαμε έχει μεγαλύτερη ιστορία ως λατρευτικός χώρος. Εκτός αυτού οι έρευνες από τους αρχαιολόγους έδειξαν ότι τμήματα από το καθολικό βρίσκονται στα δυτικά, κοντά σε μια μικρότερη εκκλησία η οποία κτίστηκε μεταξύ 10ου και 11ου αιώνα.

Για την προέλευση του ονόματός της υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. Κάποιες πηγές το αποδίδουν σε από κάποιο ηγούμενο Καισάριο, που λέγεται ότι είναι ο ιδρυτής της μονής. Άλλοι το συνδέουν με την εικόνα της Θεοτόκου. Η εικόνα είχε μεταφερθεί από την Καισάρεια ή με κάποιον Καίσαρα που ανακαίνισε την εκκλησία κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Ορισμένοι αναφέρονται και στη Συριανή, την κόρη του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού. Λέγεται ότι στην περιοχή υπήρχε ναός που τελούνταν μυστήρια, όπως τα Ελευσίνια, τα οποία ονομάζονταν Σαισάρια.

Μπαίνοντας κανείς μέσα θα θαυμάσει τις μοναδικές τοιχογραφίες οι οποίες είναι περίπου του 1700. Έχουν ως πρότυπο την κρητική ζωγραφική και τη ζωγραφική του Άγιου Όρους.

Μια όμορφη περιοχή στην Αττική.



Αυτή λοιπόν η μονή που σταμάτησε να λειτουργεί το 1833 έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη την περιοχή που την περιβάλλει. Λίγοι ξέρουν ότι συμβαίνει αυτό καθώς πολλοί νομίζουν ότι η περιοχή έδωσε το όνομά της στο μοναστήρι. Η Καισαριανή είναι μια περιοχή που διαθέτει το προνόμιο του αισθητικού δάσους του Υμηττού. Αυτό προσφέρεται όλο το χρόνο για περιπάτους που δίνουν την ευκαιρία για επαφή με τη φύση.

Το μοναστήρι στην Καισαριανή είναι ένα μέρος στην Αττική, μια ανάσα από το κέντρο της Αθήνας που σου χαρίζει απλόχερα γαλήνη και ηρεμία όποτε τη χρειάζεσαι. Ένας θησαυρός δίπλα μας.
https://exploringgreece.tv/athina/attik ... tis/14708/

[The Rebel]

11/12/2019
Μαραθώνας: Η άγνωστη αρχαία πόλη του Ραμνούντα.
Το μέρος που «γέννησε» το μύθο της Ωραίας Ελένης.



Ο μύθος για τη γέννηση της Ωραίας Ελένης είναι λίγο πολύ γνωστός αλλά έχει διάφορες εκδοχές. Μια από αυτές θέλει την Ωραία Ελένη να γεννιέται στην Αττική, μια ανάσα από την Αθήνα. Στην ιστορία εμπλέκεται και ο Μαραθώνας.

Η εκδοχή αυτή έχει ως εξής: Η Θεά Νέμεσις υπέστη μεγάλη καταδίωξη για να αποφύγει τον πόθο του Δία. Ωστόσο τελικά ενώθηκε μαζί του με τη μορφή χήνας, όταν ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καταδίωξης η Νέμεσις άλλαζε μορφές και περνούσε από διάφορες χώρες. Τελικά η ίδια γέννησε ένα αβγό το οποίο κατέληξε στη Λήδα. Και για τον τρόπο που κατέληξε εκεί επίσης υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Τελικά από το αβγό γεννήθηκε η Ελένη. Στην αρχαία πόλη Ραμνούντα. Ο Μαραθώνας και πάλι στο προσκήνιο…

Η τοποθεσία της πόλης.



Τα ερείπια του αρχαίου δήμου του Ραμνούντος σώζονται στο βορειοανατολικό άκρο της Αττικής, δίπλα από τον Ευβοϊκό κόλπο. Ο Μαραθώνας, η πόλη δηλαδή, βρίσκεται μόλις 10 χιλιόμετρα μακριά. Στην περιοχή αυτή σήμερα βρίσκεται ένας αρχαιoλογικός χώρος όχι τόσο γνωστός. Με μια μονοήμερη εκδρομή μπορείς να τον δεις από κοντά. Εκεί βρίσκεται και το περίφημο ιερό της Νεμέσεως. Αποτελεί, μάλιστα, το σημαντικότερο ιερό της θεότητος σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Οσον αφορά το φρούριο του Ραμνούντα αλλά και του Σουνίου θεωρείται ότι κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Και ο λόγος ήταν σημαντικός. Ελέγχονταν έτσι τα πλοία που μετέφεραν σιτηρά προς την Αθήνα. Θα δεις τμήμα του που διασώζεται σήμερα.


Οι πρώτες ανασκαφές στο Ραμνούντα έγιναν από τους Dilettanti το 1813 και από τον Δημ. Φίλιο το 1880. Κι όμως η περιοχή είναι αντικείμενο μελέτης και ανασκαφών έως και σήμερα.

Λίγοι μάλιστα ξέρουν ότι μια από τις περιοχές (από τις επικρατέστερες) που θεωρείται ότι «γέννησε» το μύθο της Ωραίας Ελένης είναι τόσο κοντά στην Αθήνα. Ο Μαραθώνας είναι προορισμός. Στην επόμενη βόλτα σου, κάνε μια παράκαμψη και πήγαινε να δεις από κοντά το σημείο. Εκτός των άλλων, η θέα προς τη θάλασσα θα σου μείνει αξέχαστη.
https://exploringgreece.tv/attiki/marat ... ynta/9550/

06/12/2019
Λίμνη Μαραθώνα.



Στο βορειοανατολικό τμήμα της Αττικής και σε απόσταση 28 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται η Λίμνη Μαραθώνα. Απλωμένη σε μια έκταση 2.450 στρεμμάτων συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους υγρότοπους της Αττικής.

Ανέκαθεν η Αττική είχε πρόβλημα λειψυδρίας. Οι Αθηναίοι είχαν βρει διάφορους τρόπους για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Με πηγάδια, υδραγωγεία, ακόμη και με νερουλάδες. Ο νερουλάς τα παλιότερα χρόνια γύρναγε τα σπίτια και μοίραζε νερό. Ολα αυτά μέχρι τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης του Μαραθώνα. Το φράγμα του Μαραθώνα δημιουργήθηκε μεταξύ 1926 και 1929. Αυτό, λοιπόν, δημιούργησε αντίστοιχα και την ομώνυμη τεχνητή λίμνη στη συμβολή των χειμάρρων Χαράδρου και Βαρνάβα. Το φράγμα έχει ύψος 54 μέτρα και μήκος 285 μέτρα. Είναι επενδεδυμένο με ολόλευκο πεντελικό μάρμαρο όπως ακριβώς ο Παρθενώνας.

Η Λίμνη του Μαραθώνα αποτελούσε το κυριότερο απόθεμα νερού για την ύδρευση της Αθήνας από το 1931, οπότε άρχισε να δίνει νερό, μέχρι το 1959. Αργότερα άρχισαν να προστίθενται και άλλες πηγές ύδρευσης για να καλυφθούν οι ανάγκες. Εξάλλου με τις ανάγκες που έχει η Αθήνα σήμερα, όλο το νερό της Λίμνης Μαραθώνα δεν θα επαρκούσε για την υδροδότησή της παρά μόνο για λίγες ημέρες.

Τι θα δεις με μια βόλτα στην περιοχή.



Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Μουσείο Νερού της λίμνης Μαραθώνα. Εκεί θα δεις από κοντά την ιστορία της δημιουργίας του φράγματος. Στις προθήκες φυλάσσονται εργαλεία και εξοπλισμοί, που χρησιμοποιήθηκαν κατά την κατασκευή του φράγματος. Στον εξωτερικό χώρο του μουσείου θα δεις βαγονέτα μεταφοράς υλικών, τεράστια καλούπια αγωγού ύδρευσης και έναν εντυπωσιακό κατανεμητή νερού.

Ο μικρός μαρμάρινος ναΐσκος.



Πηγαίνοντας στη λίμνη του Μαραθώνα δε γίνεται να μην δεις τον μαρμάρινο αρχαιοελληνικό ναό στη βάση του φράγματος. Είναι το πιο θαυμαστό αξιοθέατο. Πιστό αντίγραφο του θησαυρού των Αθηναίων. Του ναού που είχαν κατασκευάσει οι αρχαίοι πρόγονοι στους Δελφούς. σε ανάμνηση της νίκης εναντίον την Περσών στη Μάχη του Μαραθώνα. Ο ναΐσκος όμως της λίμνης φτιάχτηκε για να θυμίζει τη νίκη των ανθρώπων κατά της λειψυδρίας.
https://exploringgreece.tv/attiki/limni ... fAeB-gzbIU

[The Rebel]

09/10/2020
Η πλατεία Αβησσυνίας και η ιδιαίτερη ιστορία του ονόματός της.
Άγνωστες πτυχές από το παρελθόν της.



Αν κάτσεις να σκεφτείς πόσες φορές έχεις περάσει από την πλατεία Αβησσυνίας τότε ίσως χάσεις το μέτρημα. Είναι μια από τις γωνιές της Αθήνας που έχει τον δικό της μοναδικό χαρακτήρα μέσα στα χρόνια. Θα τη χαρακτήριζε κανείς και ως «ρετρό περιοχή του κέντρου» μιας και το παζάρι που γίνεται εκεί σε μεταφέρει σε άλλες εποχές και χρόνια. Αντικείμενα παλιά που το καθένα έχει τη δική του ιστορία και τα δικά του μυστικά περιμένουν τον αγοραστή τους για να συνεχίσουν την πορεία τους μέσα στο χρόνο. Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί, ωστόσο, ακόμη και σήμερα είναι το πώς προέκυψε το όνομά της και πού το οφείλει. Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.



Η πλατεία Αβησσυνίας και η ιδιαίτερη ιστορία του ονόματός της.
Η αρχική διαμόρφωση της πλατείας έγινε τη δεκαετία του 1860. Έως και το 1875 η περιοχή της πλατείας και γύρω ονομαζόταν Μαγγαναριά κι αυτό λόγω της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου Μαγγαναριάς η οποία είχε ωστόσο κατεδαφιστεί από 1848. Λέγεται δε ότι γενικά το όνομα Μαγγαναριά προήλθε από τους μαγγανάρηδες, τους τεχνίτες δηλαδή του μεταξιού.

Όσον αφορά, τώρα, το όνομά της η πλατεία, ως πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι ονομάστηκε έτσι τους Αιθίοπες που κατοικούσαν στους γύρω δρόμους. Ωστόσο, σύμφωνα με πολλούς μελετητές που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, η ονομασία Αβησσυνίας ξεκίνησε να υφίσταται το 1922 καθώς εκεί προσφέρθηκε η βοήθεια της Αιθιοπίας, στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Μάλιστα, ήταν ο τότε αντιβασιλέας και μετέπειτα αυτοκράτορας της χώρας, φιλλέληνας, Χαϊλέ Σελασιέ ο οποίο ήταν ο υπεύθυνος για την εκστρατεία οικονομικής βοήθειας των Ελλήνων προσφύγων.

Τι σημαίνει όμως Αβησσυνία; Το όνομα αυτό καθαυτό προέρχεται από τους κατοίκους της περιοχής al-Ḥabaš. Ο λόγος για την περιοχή η οποία σήμερα βρίσκεται εδαφικά ανάμεσα στην Αιθιοπία και την Ερυθραίας. Οι κάτοικοι ονομάζονταν Habesha, ονομασία η οποία εννοιολογικά αποδίδεται ως «συλλέκτες λιβανιού»

Το παζάρι… Γιουσουρούμ.



Ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο, μας δίνεται και για το φημισμένο παζάρι, το Γιουσουρούμ. Πρόκειται σαφώς για το πιο παλιό και γνωστό παζάρι της Αθήνας με χιλιάδες επισκέπτες που αναζητούν κάτι να αγοράσουν. Θα το βρεις περπατώντας στο γραφικό ιστορικό τρίγωνο της παλαιάς πόλης, ανάμεσα στους εμπορικούς δρόμους Ερμού και Ηφαίστου.



Το παζάρι στην πλατεία ξεκίνησε να λειτουργεί το 1921. Γιατί όμως λέγεται Γιοσουρούμ και πού οφείλει το όνομά του; Όλα ξεκινούν από την οικογένεια του Νώε Γιουσουρούμ ή Γιεσουρούμ η οποία ήρθε το 1863 από τη Σμύρνη. Ο πατέρας αποφάσισε να εγκατασταθεί με την οικογένεια στο Μοναστηράκι ως παλαιοπώλης μαζί με άλλες οικογένειες ομοθρήσκων του. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του. Ήταν τόσο αξιαγάπητος άνθρωπος και επειδή οι Αθηναίοι τον συμπάθησαν ονόμασαν προς τιμήν του ολόκληρη την περιοχή της πλατείας Αβησσυνίας ως Γιουσουρούμ. Επιπλέον, μέλος της οικογένειας των Γιεσουρούμ είχε διατελέσει πρώτος πρόεδρος του σωματείου παλαιοπωλών το οποίο είχε ιδρυθεί το 1922.


https://exploringgreece.tv/athina/i-pla ... tis/28380/

[θυρεός]

Σχετικά με την επίσκεψη του Ρας Ταφάρι στην Αθήνα δείτε και το παρακάτω:
Η πρώτη επίσημη επίσκεψη του Ρας Ταφάρι Μακόνεν στην Ελλάδα και το οικονομικό σκάνδαλο με τα 300 βόδια (19 - 21 Αυγούστου 1924)
Ιουλίου 30, 2015

Η επίσημη επίσκεψη του Ρας Ταφάρι - Μακονέν, διαδόχου του θρόνου της Αβησσυνίας, στην Αθήνα έγινε στις 19 Αυγούστου 1924. Η υποδοχή των Ελλήνων υπήρξε αποθεωτική: ήδη στο Φάληρο όταν κατέφθασε το βασιλικό ατμόπλοιο, βρίσκονταν στην προκυμαία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Παύλος Κουντουριώτης και ο Πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης. Ακολούθησε δοξολογία (ο Ρας Ταφάρι ήταν χριστιανός) και επίσημο γεύμα στο κυβερνείο όπου ο Κουντουριώτης παρασημοφόρησε όλους τους Αιθίοπες επισήμους που συμμετείχαν στην αποστολή. Την επομένη, ο Ταφάρι επισκέφθηκε μουσεία και Αρχαιολογικούς χώρους στην Αθήνα, την Ακρόπολη και μετά τίμησε με την παρουσία του αγώνες στίβου που έγιναν προς τιμήν του στο Παναθηναϊκό στάδιο. Στον χώρο υπήρχαν τιμητικά αγήματα όλων των μονάδων που στρατωνίζονταν στην Αθήνα, ενώ η μουσική της δημοκρατικής φρουράς παιάνιζε εμβατήρια κατά την διάρκεια της τελετής. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν αξιοσημείωτη, καθώς σε όλες τις επισκέψεις του Ρας Ταφάρι αλλά και στις κερκίδες του Παναθηναϊκού σταδίου η παρουσία του κόσμου ήταν ογκώδης και ιδιαίτερα ενθουσιώδης.
https://www.istorikathemata.com/2015/07 ... -1924.html

[The Rebel]

08/02/2020
Η άγνωστη παλιά γειτονιά κάτω από την Ακρόπολη που κατεδαφίστηκε.
Πώς πάρθηκε η απόφαση να κατεδαφιστούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα.



Έχοντας ιστορία τόσων αιώνων είναι λογικό πως η Αθήνα θα έχει υποστεί πολλές αλλαγές. Κάποιες από τις γειτονιές της θυμίζουν ακόμη κάτι από τα παλιά. Τα σπίτια, οι πλατείες ακόμη και κάποια μαγαζιά. Υπάρχουν όμως άλλες γειτονιές που πλέον δεν υπάρχουν καν. Αυτό συμβαίνει και με μια γειτονιά που υπήρχε παλιά κάτω από την Ακρόπολη. Ήταν κάποτε το Βρυσάκι.

Η ιστορία της γειτονιάς που κατεδαφίστηκε.
Περπατώντας απέναντι από τους από τους κάτω Διόσκουρους, εκείνους της Αδριανού υπάρχει ένα μικρό δρομάκι. Μπορεί να μην το έχεις παρατηρήσει καν. Λέγεται οδός Βρυσακίου και το όνομά του δεν είναι τυχαίο. Ανηφορίζοντάς το έχεις στο δεξί σου χέρι την «πλάτη» της Στοάς του Αττάλου και την υπόλοιπη Αρχαία Αγορά. Στο αριστερό, μετά από λίγα βήματα θα δεις ένα πανέμορφο νεοκλασικό. Εκεί που κάποτε υπήρχε μια άλλη γειτονιά.

Το Βρυσάκι. Η γειτονιά που βρισκόταν στο σημείο που σήμερα εκτείνεται ο αρχαιολογικός χώρος των Αθηνών μεταξύ Θησείου, Αρχαίας και Ρωμαϊκής Αγοράς. Μια κανονική γειτονιά με τα όλα της. Σπίτια, ταβέρνες, παντοπωλεία. Ακόμη και Πρωτοδικείο.

Όλα αυτά όμως εξαφανίστηκαν για να έρθει στο φως η Αρχαία Αγορά. Ένα έργο πολύ δύσκολο και σημαντικό. Επρόκειτο για μια από τις μεγαλύτερες ανασκαφές του 20ου αιώνα. Οι ανασκαφές ξεκίνησαν το 1931 και ανατέθηκαν στην Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή μιας και το ελληνικό κράτος δεν διέθετε τότε πόρους για απαλλοτριώσεις. Για να επιτευχθεί αυτό εγκρίθηκε η κατεδάφιση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων. Σταδιακά μέσα από τις κατεδαφίσεις που έγιναν αποκαλύφθηκε ο αρχαιολογικός χώρος που ξέρουμε σήμερα. Το Βρυσάκι δεν υπήρχε πια. Ούτε τα σπίτια και τα μαγαζιά των περίπου 300 ανθρώπων που ζούσαν εκεί.



Από πού πήρε το όνομά του το Βρυσάκι.



Υπάρχουν δύο εκδοχές για το όνομα της γειτονιάς. Η μία λέει ότι ονομάστηκε έτσι από τον Ευρυσάκη, γιο του Αίαντα του Τελαμώνιου, ο οποίος έβαλε τη Σαλαμίνα στη δικαιοδοσία της Αθήνας και ανταμείφθηκε από τους Αθηναίους με τα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη αρχικά, και με τιμές ήρωα αργότερα. Στην Αρχαία Αγορά μπορείς να δεις το ιερό που του αφιέρωσε η πόλη ευγνωμονούσα. Η άλλη εκδοχή την οποία υποστηρίζει και ο Δημήτρης Καμπούρογλου, λέει πως στο κέντρο της συνοικίας υπήρχε βρύση που εφοδίαζε τους κατοίκους της με νερό.

Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος στο βιβλίο του «Τζέννυ Θεοτόκη: Αθηναϊκή μυθιστορία του 1845» γράφει για το Βρυσάκι: ««Κάθε υπαίθριον κέντρον είχε τον ιδιαίτερον κύκλον των θαμώνων του. Το Απάνω Συντριβάνι ήτο διά τους εργατικούς, το Κάτω Συντριβάνι και το Αναβρυτήριον για τους συζητητάς, η Ωραία Ελλάς εντός της οποίας εκάπνιζον και εκαπνίζοντο και θέρος και χειμώνα, ήτο διά τους υπαλλήλους, τους πολιτευομένους, τους ανώτερους αξιωματικούς, το φαρμακείο του Καβάκου ήτο διά τους λογίους. Το Βρυσάκι ήτο μόνο διά τους κομψούς».

Το εκκλησάκι κάτω από την Ακρόπολη.



Περπατώντας εκεί που είναι η Αρχαία Αγορά σίγουρα έχεις παρατηρήσει το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Ίσως μάλιστα σου έχει φανεί και λίγο περίεργο πώς ταιριάζει αυτό το πέτρινο εκκλησάκι με τα κεραμίδια, μέσα στην Αρχαία Αγορά. Τώρα, όμως, ξέρεις. Μένει εκεί και θυμίζει ότι παλιά υπήρχε άλλη ζωή σε αυτό το σημείο. Το εκκλησάκι αυτό χτίστηκε κατά πάσα πιθανότητα γύρω στον 10ο αιώνα. Εξαιρέθηκε από τις κατεδαφίσεις λόγω παλαιότητας και αρχιτεκτονικών ιδιαιτεροτήτων, που την κατατάσσουν στα πιο ενδιαφέροντα δείγματα της βυζαντινής περιόδου.

Την επόμενη φορά που θα κάνεις τη βόλτα σου στο κέντρο, την Ακρόπολη και την Αρχαία Αγορά φέρε στο μυαλό σου το Βρυσάκι. Θα είναι σαν να περπατάς έξω από τα σπίτια και τα μαγαζιά που κάποτε υπήρχαν εκεί. Το ταξίδι στην ιστορία μόλις άρχισε…


Πηγή φωτογραφιών: http://agora.ascsa.net/research?v=default
https://exploringgreece.tv/athina/touri ... n4Nioj7TIU

[The Rebel]

27/03/2020
Θησείο: Η παρανόηση με το όνομα και άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Το αγαπημένο μέρος στο ιστορικό κέντρο.



Εδώ και πολλά χρόνια το Θησείο αποτελεί την αγαπημένη βόλτα των Αθηναίων ειδικά την εποχή του καλοκαιριού. Και ποιος δεν έχει ξεκινήσει τη βόλτα του μπροστά από τον σταθμό του Θησείου ανηφορίζοντας τον πανέμορφο πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου μέχρι τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου; Όσο αγαπημένη είναι, όμως, αυτή η συνοικία αλλά τόσο άγνωστα είναι πολλά στοιχεία γι’ αυτήν από τους περισσότερους. Πόσα, όμως, ξέρουμε πραγματικά για τη γειτονιά που σήμερα αποκαλούμε Θησείο;



Το Θησείο και η παρανόηση με το όνομά του.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως το όνομα έχει να κάνει με κάποια θυσία. Αυτό είναι απλώς μια παρανόηση. Αρχικά δεν λεγόταν πάντα Θησείο. Μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ– η περιοχή ονομαζόταν Αλώνια. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Θα πρέπει να πούμε ότι ο Ναός του Ηφαίστου, μέσα στην Αρχαία Αγορά, δεν είναι αυτός που έδωσε το όνομά του στην περιοχή. Δεν είχε και καμία σχέση με θυσίες, παρά την ευρύτατα διαδεδομένη παρανόηση. «Θησείο» ήταν ένα ιερό, κι αυτό μέσα στην Αρχαία Αγορά, που κτίσθηκε το 471-468 π.Χ. (είναι περίπου 18 χρόνια πριν από τον Ναό του Ηφαίστου) για να ταφούν τα οστά του θρυλικού βασιλιά της πόλης Θησέα που ο Κίμων έφερε από τη Σκύρο.



Το Θησείο αποτελούσε ανέκαθεν ένα σημείο συνάντησης.
Αυτή η περιοχή της Αθήνας, λοιπόν, δεν έγινε πρόσφατα στέκι αλλά έχει μεγάλη ιστορία. Οι Αθηναίοι των μετεπαναστατικών χρόνων σύχναζαν εκεί τις Κυριακές, μετά τον περίπατό τους στην οδό Αδριανού. Στην πλατεία βρίσκονταν κινηματογράφοι (ο Ζέφυρος και το Εκράν) και θέατρα (το Έντεν και το Θέατρο Θησείου) καθώς και το Καφενείο του Πετσάλη, στο οποίο λειτουργούσε για κάποια χρόνια υπαθριος βωβός κινηματογράφος. Επίσης το Θησείο αποτελούσε και για πολλά παιδιά μέρος συνάντησης αλλά και το σημείο που έμαθαν να κάνουν μπάνιο. Αρκετά παλιά, τη δεκαετία του ’30, πολλά παιδιά της γειτονιάς του Θησείου μάθαιναν να κολυμπούν στη Στέρνα του Θησείου.



Η πιο διάσημη βρύση της Αθήνας.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το έχεις ξανακούσει αλλά στο Θησείο βρισκόταν μία από τις δημοφιλέστερες βρύσες της Αθήνας. Ο λόγος για τη Βρύση του Θησείου, ή Βρύση του Αχμέτ Αγά. Είναι μία από τις 15 τουλάχιστον βρύσες που έφτιαξαν οι Οθωμανοί στην Αθήνα. Μετά την Επανάσταση δεν έμεινε παρά μόνο μία, που επιβιώνει μέχρι σήμερα μέσα στον Βοτανικό Κήπο. Συγκεκριμένα βρίσκεται έξω από το Κτίριο Κριμπά της Γεωπονικής Σχολής. «Έπρεπε να έχει μεγάλη δύναμη αναισθησίας και απονιάς ένας άνθρωπος για να καταστρέψει μια παλαιά βρύση» έγραψε σχετικά, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο λογοτέχνης Δημήτρης Καμπούρογλου.

Το σίγουρο είναι το Θησείο αποτέλεσε, αποτελεί και όπως φαίνεται θα είναι για χρόνια ένα αγαπημένο μέρος στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Και όχι άδικα.



Χωρίς αμφιβολία το Θησείο και ο πεζόδρομος της Απ. Παύλου αποτελούν από τα πιο ειδυλλιακά μέρη της πόλης. Στη δεύτερη βρίσκεται και ένα μέρος από το οποίο μπορείς να θαυμάσεις την πρωτεύουσα στα καλύτερά της αφ’ υψηλού. Απολαμβάνοντας μια μοναδική οπτική της πόλης και της Ακρόπολης.
https://exploringgreece.tv/athina/thise ... ies/13584/

[The Rebel]

18/10/2020
Μέρη στην Αττική που προκαλούν ανατριχίλα.
Τρομακτικές ιστορίες, μύθοι, πραγματικά γεγονότα και μυστήρια.



Μέρη στοιχειωμένα, θρύλοι, μυστήρια που χάνονται στο παρελθόν και σημεία που προκαλούν σε όποιον τα επισκεφτεί ένα ελαφρύ μούδιασμα. Σπίτια που πλέον δεν κατοικούνται ενώ άλλοτε έσφυζαν από ζωή, τόποι που στιγματίστηκαν με τις φωνές όσων πόνεσαν και βασανίστηκαν. Υπάρχει και αυτή η πλευρά της Αττικής, τα spooky σημεία που μας κάνουν να θέλουμε να τα δούμε από κοντά, να τα φωτογραφίσουμε και να μάθουμε την πραγματική τους ιστορία.

Τα επισκεφτήκαμε και σας τα παρουσιάζουμε για να πάρετε μία γεύση...

Η σπηλιά του Νταβέλη.
Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πεντέλης σε υψόμετρο 720 μέτρων. Λένε πως πήρε το όνομά της από τον λήσταρχο Νταβέλη και πως αποτελούσε κρυσφήγετό του αν η εν λόγω ιστορία έχει αμφισβητηθεί.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... -pedelikou

Στην αρχαιότητα αποτέλεσε ιερό του θεού Πάνα, ενώ στα βυζαντινά χρόνια υπήρξε ερημητήριο ασκητών, οι οποίοι την ονόμασαν «Σπήλαιον των Αμώμων». Το σπήλαιο εξερευνήθηκε από το ζευγάρι των Ελλήνων σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννα Πετρόχειλου.



Η είσοδός του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπής. Στα δεξιά της εισόδου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και το ασκητήριο του Αγίου Σπυρίδωνα.

Τα δύο αυτά μνημεία υπέστησαν ρηγματώσεις από τα έργα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Ζημιές είχε υποστεί και το εσωτερικό του σπηλαίου. Ωστόσο, οι εκκλησίες σήμερα έχουν υποστυλωθεί και συντηρηθεί.



Ο πιο γνωστός θρύλος που υπάρχει σχετικά με το Σπήλαιο, αφορά τον Λήσταρχο Νταβέλη που φέρεται βρήκε εκεί κρυψώνα.

Ο Χρήστος Νταβέλης (πραγματικό επώνυμο Νάτσιος) γεννήθηκε περίπου το 1832 στο Στείρι Βοιωτίας. Σε ηλικία 15 ετών εργαζόταν ως γαλακτοπώλης και υπηρέτης στη Μονή Πεντέλης. Πέρασε από μικρός στην παρανομία εντάχθηκε σε συμμορία. Η πολυσυζητημένη «δράση» του κορυφώθηκε το 1855, με την απαγωγή του Γάλλου λοχαγού Μπερτό. Το εν λόγω περιστατικό προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο και αναταραχή στους κόλπους της κυβέρνησης.

Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με απόσπασμα της Χωροφυλακής το 1856, κοντά στο χωριό Ζεμενό της Βοιωτίας. Επικεφαλής του αποσπάσματος ήταν ο αδελφικός του φίλος και πρώην πρωτοπαλίκαρό του, Ιωάννης Μέγας, ο οποίος εγκατέλειψε τη συμμορία μετά από αντιπαράθεση με τον Νταβέλη για... τα μάτια της Ιταλίδας κόμισσας Λουίζας Μπανκόλι.



Σε μία από τις ιστορίες που «ακολουθούν» τη φήμη του λήσταρχου ο Νταβέλης εμφανίζεται να απαγάγει τη διάσημη Ιταλίδα φιλλέλην Δούκισσα της Πλακεντίας, με σκοπό να απαιτήσει την καταβολή λύτρων, για την απελευθέρωση της. Παράλληλα, άρχισε να αναπτύσσεται και ο μύθος του «φλογερού έρωτα» μεταξύ της Δούκισσας και του Αρχιληστή.

Το σανατόριο της Πάρνηθας.
Το Σανατόριο της Πάρνηθας αποτελεί ένα από τα πιο συζητημένα και στοιχειωμένα μέρη της Ελλάδας. Άνοιξε τις πόρτες του το 1912 με σκοπό τη νοσηλεία ατόμων που έπασχαν από φυματίωση.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... n-parnitha

Στο σανατόριο κατέληξαν χιλιάδες άνθρωποι απ' όλη τη χώρα αλλά κυρίως από την Αθήνα.

Οι περισσότεροι από αυτούς έφταναν για νοσηλεία αλλά και να εκμεταλλευτούν τον καθαρό αέρα της Πάρνηθας αλλά επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα νοσήλια (κυμαίνονταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως) κατασκήνωναν έξω από αυτό. Εκεί νοσηλεύτηκε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Γιάννης Ρίτσος και Γιώργος Κοτζιούλας.



Το σανατόριο λειτούργησε για περίπου τρεις δεκαετίες. Μετά το 1950 που ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη, οι υπηρεσίες του κτιρίου υπονομεύθηκαν και έκλεισε το 1960. Ακολούθησε ο ΕΟΤ, πέντε χρόνια αργότερα, ως ο νέος ιδιοκτήτης που το λειτούργησε για λίγο καιρό ως ξενοδοχείο «Ξενία».

Ωστόσο, ο τρόπος κατασκευής του και το γεγονός πως υπήρχε κοντά το «Μον Παρνές» οδήγησαν στο κλείσιμό του, το 1960. Το 1967 ο Οργανισμός Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης μεταφέρεται και εγκαθίσταται στο κτίριο. Οι τουριστικές σχολές λειτούργησαν μέχρι το 1984 και κατόπιν μεταφέρθηκαν στην Ανάβυσσο. Τότε το κτίριο εγκαταλείφθηκε οριστικά.

Ακόμα και σήμερα αν κάποιος σταθεί στο συγκεκριμένο μέρος δεν είναι δυνατόν να μη νιώσει ένα δέος. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στο γεγονός πως «κληρονόμησε» τόσο το σανατόριο όσο και το «πάρκο των ψυχών» μια αίσθηση που αποπνέει φόβο.

Όλα αυτά τα χρόνια ακούστηκαν πολλές ιστορίες για ανθρώπους που ήταν φυματικοί και πέθαναν στο σανατόριο και υποτίθεται ότι είχαν στοιχειώσει την περιοχή.

Στο σανατόριο υπάρχει και ένα υπαίθριο τρομακτικό μουσείο το οποίο «δένει» απόλυτα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.