ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Πώς εξαφανίζεται η υπερβολική κοιλιά και αποκτά το σώμα ωραίας γραμμάς;
Τέσσαρες καθημεριναί ασκήσεις επί τρεις εβδομάδας.



Οι αντιλήψεις περί ωραίας γραμμής πέρασαν από το 1834 πολλές φάσεις. Μέχρι το 1880 οι γυναίκες δεν είχαν λόγους να πολυκυκλοφορούν. Το ανδρικό τμήμα της οικογένειας αναλάμβανε κάθε εξωτερική εργασία ακόμη και τα καθημερινά ψώνια. Φύσει ζηλιαρόγατοι και καχύποπτοι εφήρμοζαν αυστηρά το «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά»! Κλεισμένες λοιπόν μέσα και μη έχοντας άλλη εργασία παρά μόνο τα παιδιά και το νοικοκυριό οι γυναίκες μάλλον έφερναν προς το «τα πάχη μου τα κάλλη μου»! Αντίθετα οι άνδρες με το πολύ περπάτημα και τις αμέτρητες ώρες εργασίας μάλλον έφερναν προς το ξερακιανό, αν κρίνουμε και από τις σχετικές φωτογραφίες.

Φυσικά τα επόμενα χρόνια άλλαξαν τα πράγματα. Το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε θεαματικά. Η γυναίκα άρχισε να εργάζεται και να κυκλοφορεί... ενώ και η καλοζωία άρχισε να φαίνεται και στα δύο φύλα συνοδευομένη από τα σχετικά παχάκια και τα συνεπακόλουθα. Ιδιαίτερα μετά το 1930 τα Ινστιτούτα Καλλονής άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην Αθήνα μας ενώ και οι εφημερίδες δεν παρέλειπαν κάθε τόσο να συμβουλεύουν σχετικά αναγνώστριες και αναγνώστες.

Από την εφημερίδα «Έθνος» (1936) σας αντιγράφω τις σχετικά προτεινόμενες ασκήσεις για να μπείτε καλύτερα στο πνεύμα εκείνης της εποχής και φυσικά να δοκιμάσετε και οι ίδιοι την αποτελεσματικότητά τους:

«Η υπερβολική εμφάνισις κοιλίας, είνε ο εφιάλτης κάθε ανδρός και πολύ περισσότερον κάθε γυναικός. Μια κοιλιά εντελώς φυσιολογική, χωρίς να αφίνη την παραμικράν εξόγκωσιν, ιδού κάτι το οποίον εύχονται όλοι διακαώς. Αλλά και οι άνδρες και αι γυναίκες ακόμη περισσότερον, δεν σκέπτονται την κοιλίαν παρά από φιλαρέσκειαν και δεν αγωνίζονται να την εξαφανίσουν, παρά μόνον διά αισθητικούς λόγους. Εν τούτοις, η κατάστασις της κοιλίας ενός προσώπου, αποτελεί ζήτημα ουσιώδες δια την υγείαν. Από αυτήν εξαρτώνται αι περιπλοκαί των οργάνων, αι πτώσεις κλπ., αι οποίαι όχι μόνον προκαλούν διαρκείς δυσθυμίας και ενίοτε άλγος, αλλά και γηράσκουν το πρόσωπον πολύ περισσότερον, από ότι θα μπορούσε κανείς να φαντασθή.



Ιδού λοιπόν μερικαί πρακτικαί συμβουλαί... Πρόκειται περί τεσσάρων ασκήσεων, αι οποίαι εκτελούμεναι ανελλιπώς εξαφανίζουν την εξόγκωσιν της κοιλίας εντός τριών εβδομάδων... Προμηθευθήτε μίαν μικράν σφαίραν, ζυγίζουσαν 1½-2 κιλά. Με την βοήθειάν της, θα εκτελείτε τας κατωτέρω ασκήσεις:

Άσκησις 1η: Κατακλιθήτε με τα νώτα και με τους βραχίονας τεταμένους κατακορύφως. Σφίξατε την σφαίραν με τα πόδια σας, σηκώσατέ την με εντελώς τεταμένας τας κνήμας και υψώσατέ την μέχρι σημείου, ώστε άνω και κάτω σώμα να σχηματίσουν μίαν ορθήν γωνίαν.
Προσπαθήσατε ώστε τα γόνατα να μη κάμπτωνται καθόλου. Κατόπιν καταβιβάσετε τους πόδας εξ ίσου βραδέως, αλλά χωρίς να τους εγγίσετε εις το έδαφος. Κρατήσατέ τους 5 περίπου εκατοστά του μέτρου υπεράνω του εδάφους, κατόπιν αναβιβάσατέ τους κατά τον ίδιον τρόπον μέχρι του σημείου να σχηματίσετε την ίδιαν ορθήν γωνίαν. Επαναλάβατε την άσκησιν 5-6 φοράς ημερησίως, μολονότι κατά τας πρώτας ημέρας θα σας φανή πολύ κουραστική. Προσέχετε πάντοτε να μη κάμπτωνται τα πόδια σας. Επίσης οι ώμοι σας και εν γένει το άλλο τμήμα του σώματός σας, πρέπει να μένη συνεχώς προσκεκολλημένο επί του εδάφους. Αναπνέετε όταν οι πόδες σας κατέρχωνται και εκπνέετε όταν ανέρχωνται.

Άσκησις 2α: Μείνατε εις την ίδιαν θέσιν, αλλ' αφήσατε κατά μέρος την σφαίραν. Υψώσατε την αριστεράν κνήμην, κατόπιν υψώσατε την δεξιάν 5 εκατοστά του μέτρου υψηλότερα από την αριστεράν. Κατόπιν υψώσατε την αριστεράν 5 εκατοστά του μέτρου υψηλότερα από την δεξιάν και συνεχίσατε έως ότου φθάσετε εις κάθετον προς τον κορμόν γραμμήν και τας δύο κνήμας. Καταβιβάσετε τους πόδας δια της ιδίας μεθόδου, αλλά χωρίς να εγγίσετε το έδαφος, όπως και εις την προηγουμένην άσκησιν. Μετά τινά δευτερόλεπτα παύσεως, ξαναρχίσατε την άσκησιν και επαναλάβετέ την 5-6 φοράς. Η άσκησις αυτή είνε ακόμη περισσότερον δυσκολωτέρα, αλλ' είναι εξαιρετικώς αποτελεσματική.



Άσκησις 3η: Κατακεκλημένοι πάντοτε επί του εδάφους, υπτίως και με τα χέρια τεταμένα προς τα άνω, φέρετε τας δύο κνήμας σας προς το στήθος με κεκαμμένα τα γόνατα. Κατόπιν προσπαθήσατε να τείνετε τας κνήμας και να φέρετε τους πόδας εις ευθείαν γραμμήν, χωρίς να μετακινήσετε τους εφαπτομένους το στήθος μηρούς. Καταβιβάσετε τους πόδας χωρίς πάντοτε να εγγίσετε το έδαφος. Επαναλάβετε την άσκησιν όσας φοράς μπορείτε περισσότερον...

Άσκησις 4ην: Ιδού τώρα μία άσκησις εξαιρετικώς ωφέλιμος, όχι μόνον δια την κοιλίαν, αλλά και δια της πλάτες και δια την μέση. Ξαναπάρετε την σφαίρα που είχατε κατά την πρώτην άσκησιν και έχετε επίσης ένα μικρό τόπι του τέννις. Κατακλιθήτε υπτίως και σηκώσατε το ένα μέρος του σώματός σας έως ότου φθάσετε εις θέσιν καθημένου, ενώ οι βραχίονές σας θα είνε τεταμένοι υπεράνω της κεφαλής. Εις το αριστερό χέρι θα κρατήτε το μικρό τόπι. Αφίνοντας τεταμένην την δεξιάν κνήμην, ελκύσατε με την αριστεράν την σφαίραν και σύρετέ την πλησίον σας, μέχρι του σημείου ώστε να σηκωθή εντελώς το γόνυ και να ενωθεί η κνήμη με τον μηρόν. Φέρατε τότε το αριστερό σας χέρι προς τα κάτω, σχηματίζοντας ημικύκλιον μέχρι του σημείου ώστε να εγγίσετε με το τόπι την σφαίραν. Επαναλάβετε την κίνησιν με το δεξί χέρι και το δεξί πόδι. Επαναλάβατε την όλην άσκησιν 5-6 φοράς.

Αι ασκήσεις αυταί είνε αρκετά κουραστικαί και δύσκολοι, απαιτούν δε αρκετήν απώλειαν χρόνου, καθημερινώς. Αλλά πρέπει να ομολογήση κανείς ότι εάν πραγματικώς οδηγούν εις την εξαφάνισιν της κοιλίας και την καλλιγραμμίαν του σώματος εντός τριών μόνον εβδομάδων, ασφαλώς αξίζουν τον κόπον».

Ελπίζω κάτι να καταλάβατε και περιμένω να μου γράψετε τις θεαματικές προόδους σας ...

Αρχίζουμε λοιπόν... και ένα και δύο...
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/53633

[The Rebel]

Γυναικεία σιλουέτα, δίαιτες και λαιμαργία...
Κάθε ηλικία είχε και διαφορετική άποψη περί του θέματος.



Συχνά πυκνά εμφανιζόντουσαν τα παλιά χρόνια στον καθημερινό αθηναϊκό τύπο ανταποκρίσεις από το Παρίσι. Τα κείμενα αυτά διαβαζόντουσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μη ξεχνάμε ότι η γαλλική πρωτεύουσα ήταν στη πρώτη θέση στην εκτίμηση και το θαυμασμό των προγόνων μας εκείνες τις εποχές. Μόδα, γαστρονομία, διακόσμηση, κοινωνικό κουτσομπολιό και ποικίλη ύλη εκ Παρισίων έφθαναν συστηματικά στα αθηναίικα σαλόνια και τροφοδοτούσαν με τη σειρά τους «βαθυστόχαστες» συζητήσεις ...

Όταν σημάνουν τα ανεπιθύμητα σαράντα,
η γυναίκα καταργεί το ψωμί και τα γλυκά
για να διατηρήση την κομψότητα της γραμμής της.
Και αρχίζει το μαρτύριον των στερήσεων.
Η φιλάρεσκη σαραντάρα υποβάλλεται εις την
δίαιταν της πείνας και της δίψας.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το «ΕΘΝΟΣ» του 1935:
«Ένας Γάλλος ιατρός ο οποίος φημίζεται ως καλοφαγάς και ως... ψυχολόγος, εδημοσίευσε μια μελέτη υπό τον τίτλον "Γυναίκα και λαιμαργία". Ο σοφός καθηγητής ισχυρίζεται ότι τα γούστα της γυναίκας εις το ζήτημα της τροφής μεταβάλλονται με την ηλικίαν της και εξαρτώνται κατά πολύ από τον βαθμόν της φιλαρέσκειάς της.

Εις τα είκοσι,
εξακολουθεί ο ιατρός, η γυναίκα αισθάνεται μεγάλην τάσιν προς τα ορεκτικά, τα αλμυρά, τα φρούτα και ιδιαιτέρως τα σπαράγγια, τις φράουλες και τα κεράσια. Πίνει ευχαρίστως σαμπάνια και τρελλαίνεται για τα παγωτά και εν γένει τα γλυκά. Τρώγει πολύ ψωμί, φρέσκο βούτυρο, αμυλώδη καθ' όσον δεν φοβάται ακόμη να παχύνη. Όταν φθάσουν τα τριάντα προτιμά τα ψάρια, τα θαλασσινά, το φουά γκρα, το μαύρο κρασί. Επιδίδεται ευχαρίστως στο κάπνισμα και παίρνει τσάι και καφέ. Μια γυναίκα τριάντα ετών, θεωρείται σήμερα ως ευρισκομένη εις την πρώτη ενότητα. Σ' αυτή την ηλικία δεν ορθώνεται ακόμη μπροστά της το φάσμα της παχυσαρκίας. Γι' αυτό αφήνει τη λαιμαργία της να αναπτύσσεται ελεύθερα και την ικανοποιεί με μίαν ελαφράν επιφύλαξιν.



Το ακρωτήριον των 40
Όταν σημάνουν τα ανεπιθύμητα σαράντα, η γυναίκα καταργεί το ψωμί και τα γλυκά για να διατηρήση την κομψότητα της γραμμής της. Και αρχίζει το μαρτύριον των στερήσεων. Η φιλάρεσκη σαραντάρα υποβάλλεται εις την δίαιταν της πείνας και της δίψας. Δεν τρώγει αμυλώδη ούτε αλμυρά και δεν πίνει νερό, ούτε κρασί στο τραπέζι. Καταφεύγει στα ψητά της σχάρας, στα νερόβραστα χορταρικά και στα φρούτα και μεταβάλλεται εις τάνταλον δια μίαν περίπου δεκαετίαν. Εννοείται ότι αι στερήσεις αυταί έχουν συχνότατα πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα επί της υγείας της!

Η ηλικία της λαιμαργίας
Τι τρώγει μία γυναίκα που έφθασε αισίως στα πενήντα; Τα πάντα. Η πενηντάρα δεν εννοεί να στερηθή τίποτε. Παρατηρήσατε τι γίνεται σ' ένα χορό ή σε μια δεξίωση μπροστά σ' ένα πλουσιοπάροχο μπουφέ; Θα ίδετε να συνωστίζονται εκεί όλες οι ηλικιωμένες κυρίας της συγκεντρώσεως. Η μία ζητεί «λίγο κοτόπουλο» και φεύγει, αποκομίζουσα ένα πιάτο γεμάτο φαγητά. Η άλλη τρώγει ακατάπαυστα σάντουιτς και παγωτά. Ποιος τιμά περισσότερο ένα πλούσιο γεύμα; Η κυρία που πέρασε τα πενήντα. Εκτός φυσικά εκείνων που δεν εννοούν να παραδώσουν τα όπλα ούτε εις αυτήν την ηλικίαν. Εν τοιαύτη περιπτώσει η πενηντάρα ακολουθεί πιστά το παράδειγμα της σαραντάρας».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/53202

[The Rebel]

Μίλα όμορφα αδερφάκι γιατί θα σε στραπατσάρω!
Όταν το ρωμέϊκο φιλότιμο θίγεται ...



Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για να φωτίσουν το ξακουστό Ρωμέϊκο φιλότιμο, απαραίτητο συστατικό του DNA μας. Ιδιαίτερα τώρα τελευταία, που έχουμε ξιφουλκήσει απέναντι σε κάποιους πιστωτές μας, η λέξη «παίζει» ιδιαίτερα. Ας δούμε όμως μία από τις πολλές όψεις του, όπως εκδηλωνόταν καθημερινά στα στενά του Ψυρρή και της Πλάκας...

«Ποιος είδε Ρωμέϊκο καυγά και δεν τον εφοβήθη; Προ παντός ποιος είδε τα παλληκάρια να στραπατσάρωνται μεσ' στην ταβερνίτσα και να μη φοβηθή το μάτι του! Και πράγματι δεν υπάρχει μεγαλείτερο παλληκάρι της «φακής» από το σημερινό κουτσαβάκι της Πλάκας ή του Ψυρρή.

Εάν Χριστιανός τις περάση απ' έξω από τα υπόγεια του Ψυρρή και της Πλάκας κατά τας επτά το βραδάκι θ' ακούση αναμφιβόλως βραχνές φωνές ν' αναδύωνται από τα βάθη της κολάσεως. Είνε των παλληκαράδων που μερακλώνονται για την γκόμενάν των και αναστενάζουν εις τόνον ερωτικόν.
-Μπώ, μπώ, μπώ τι πίνεις Χριστέ να σε κεράσω ...



Εν τω μεταξύ το γλεντάκι στην ταβερνίτσα δίνει και παίρνει υπό τους ήχους της ρομβίας ή κανενός φωνογράφου. Το πρωτοπαλλήκαρο σηκώνεται ξαπολάει το κόκκινο ζουνάρι του εις ένδειξιν παλληκαριάς και λεβεντιάς και χτυπώντας τα παλαμάκια δίδει το σύνθημα του συρτού ή του ζεμπέκικου... Τα ποτηράκια με την παραπονιάρα την ρετσίνα πηγαινοέρχονται σαν σιδηρόδρομος.
-Γειά σου αρεφάκι Μήτσο.
-Γειά σου και σένανε Κολέα.
-Χρόνια είχαμε να σε ιδούμε ρε Μήτσο...
-Άστα, αρεφός, ντόρτια με βάλανε οι Μαύροι ...
-Βάρα το τώρα ντέ!



Κι' ο παλληκαράς ο Μήτσος που οι Μαύροι (σ.σ. οι δικασταί) τον είχαν καταδικάσει τέσσερα χρόνια φυλακή για κλοπή αρχίζει να βαράη το μπαγλαμαδάκι, τον αχώριστον μουσικόν σύντροφον κάθε φυλακισμένου της Αίγινας ή του Παλαμηδίου.

Όλα σου τα συγχωρεί ο Ρωμηός, αρκεί να μη του θίξης το φιλότιμο, το αιώνιο ρωμέϊκο φιλότιμο. Εάν ρωτήσετε ένα φυλακισμένο της Αίγινας γιατί είνε στη φυλακή θα σου απαντήση χωρίς να σκεφθή και πολύ με τη βαρειά φωνή του:
-Γιατί με βάρεσε στο φιλότιμο κύριος...

Συνήθως η παραμικρή αιτία αρκεί για να θιγή το φιλότιμο του Ρωμηού. Κι' ενώ για τα σπουδαιότατα ζητήματα ο Ρωμηός σκύβει τον αυχένα και τρώει καρπαζές για το παραμικρό, για το τιποτένιο θίγεται το φιλότιμό του.
-Τράβα τη μούρη σου απ' εδώ ρε.
-Εμένα το λες;
-Ναι ρε, εσένα, τι είσαι συ;
-Μίλα όμορφα αδερφάκι γιατί θα σε στραπατσάρω.
-Εμένα θα στραπατσάρης ρέ;
-Ναι, εσένα, γιατί;



Και το καυγαδάκι από λόγο σε λόγο φουντώνει, η γυναικούλες της γειτονιάς τρέχουν απ' όλες τις μεριές για να χαζέψουν, τα τσόκαρα και τα κατσάρια βαράνε επιστράτευσι, οι χωροφύλακες ξυπνούν ξαφνικά κι' εν τέλει οι παλληκαράδες οδηγούνται εις το τμήμα για να ξηγηθούνε καλλίτερα. Οι ατμοί της ρετσίνας βγαίνουν σιγά-σιγά απ' όλους τους πόρους του σώματος, και το φιλότιμο επανέρχεται στον τόπο του.

Έτσι κατά ενενήντα τα εκατό καταπνίγονται τα Ρωμέϊκα φιλότιμα. Πολλάκις όμως κάνει την εμφάνισί της κι' η διμούτσουνη ή καμμιά κολοκοτρωνέϊκη, οπότε «χαιρέτα μου τον πλάτανο»...


(«Εξέλσιορ» 1932)
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56703

[The Rebel]

Οπίσω εις την ...κουζίνα.
«Μεντάμ έ ντεμουαζέλ λυπούμεθα εκ βάθους ψυχής... αλλά αδειάστε μας τη γωνιά!»



1931. Τα προβλήματα από την οικονομική κρίση του '29 γίνονται τώρα ορατά και στην Αθήνα. Σημειώνονται μεγάλες ανατιμήσεις, απόρροια των ελλείψεων και της κερδοσκοπίας. Σοβαρά κρούσματα ανεργίας. Πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Για τους ανέργους λειτουργούν συσσίτια. Η κυβέρνηση καταβάλλει προσπάθεια περιορισμού των εισαγωγών, με ταυτόχρονη προβολή των ελληνικών προϊόντων. Τον επόμενο χρόνο και μετά από απεγνωσμένη μάχη σωτηρίας, ο Ελ. Βενιζέλος αναγκάζεται να κηρύξει στάση πληρωμών. Πολλές τράπεζες χρεοκοπούν.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα έχουμε κοινωνικές αναταράξεις: «Γυναίκες αφήστε τα γραφεία ελεύθερα για τους άνδρες και γυρίστε σπίτια σας» «Εδώ δεν μπορούμε να ζήσουμε οι άνδρες –άντε στο καλό κορίτσια» «Μεντάμ έ ντεμουαζέλ λυπούμεθα εκ βάθους ψυχής... αλλά αδειάστε μας τη γωνιά!» Με τέτοια και παρόμοια συνθήματα ο ημερήσιος τύπος εκφράζει καθημερινά τις επικρατούσες στον άρρενα πληθυσμό απόψεις.

"Μα πουλάκια μου, κάντε τον
αγώνα σας μέσα στην κουζίνα.
Η γυναίκα επλάσθη δια το νοικοκυριό.
Ο Θεός επήρε από την πλευράν του Αδάμ
και έφτιασε την Εύαν, την οποίαν προσέφερε
ως σύντροφον της ζωής του πρώτου.
Την έφτιασε λεπτήν, ώμορφη, χαριτωμένην, ναζού,
να τον περιποιήται, να τον αγαπά, να τον ... απατά."

Αντιγράφω από τα «Αθηναϊκά Νέα». Το σχετικό ρεπορτάζ με τα ακαταμάχητα επιχειρήματα υπογράφει ο Μίμης Ψαθάς:
«.... Ανακοινώνω στην δεσποινίδα προϊστάμενον που διεθύνει ολόκληρον τμήμα σε δημόσιον γραφείον:
-Αγαπητή μου... αφήστε κάτω, περικαλώ το χαρτί, το καλαμάρι και το ύφος και φτιάχτε μου το ταχύτερον μίαν ζεστήν σούπαν. Μ' αυτό το κρύο είνε το χρησιμώτερον πράγμα που μπορεί να βγή απ' τα χεράκια σας.

Η δεσποινίς που διευθύνει ολόκληρον τμήμα κλπ. Αγανακτεί:
-Κύριε... δόστε μου την αίτησιν και τα δικαιολογητικά σας κα να λείπουν ή φλυαρίες.
-Η αίτησίς μου: Μια σούπα! Και τα δικαιολογητικά μου: Ένεκα η κρίσις!
Τι γλέντι... Θέλουν να διώξουν τα θηλυκά από τα γραφεία διότι έχουν σφίξη τα πράγματα.!

Και ο αγώνας της γυναίκας; Μα πουλάκια μου, κάντε τον αγώνα σας μέσα στην κουζίνα. Η γυναίκα επλάσθη δια το νοικοκυριό. Ο Θεός επήρε από την πλευράν του Αδάμ και έφτιασε την Εύαν, την οποίαν προσέφερε ως σύντροφον της ζωής του πρώτου. Την έφτιασε λεπτήν, ώμορφη, χαριτωμένην, ναζού, να τον περιποιήται, να τον αγαπά, να τον ... απατά. Ούτε επάνω στον θυμό του ο Θεός εξέχασε ώστε να μπερδέψη τους ρόλους των δύο φύλων. Την ώρα που τους έδιωξε από τον παράδεισον έθεσε σαφώς το ζήτημα, αποταθείς προς τον Αδάμ:
-Με τον ιδρώτα του προσώπου σου να κερδίζης τον άρτον σου!



Είπε τίποτε παρόμοιον στην Εύα; Ίσα-ίσα που της υπέμνησε εντονώτερα τον ρόλο της με την ποινήν που της έβαλε όσον αφορά τον τρόπον κατά τον οποίον θα γεννά τα τέκνα της.

Η γυναίκα όμως επανεστάτησε κατά του ανδρός έβαλε τα δυνατά της και κερδίζει και αυτή τον άρτον μόνη της. Εάν η κατάστασις αυτή εξακολουθήση, θα αυξηθή τόσο ο αριθμός των ανέργων ώστε πολλοί σύζυγοι θα μείνουν χωρίς δουλειά, ενώ η γυναίκες τους θα εργάζωνται. Ο άντρας θα μείνη στο σπίτι και η γυναίκα θα γυρνά τα μεσημέρια: -Γιώργο, δεν μπορεί να συνεχιστή αυτή η κατάστασις! Αυτό το ψητό που μαγείρεψες σήμερα είνε αίσχος! Κι' ούτε εσκούπισες κι' ούτε συγύρισες!...

Άνδρες... πρέπει να υψώσωμεν την σημαίαν με την σειράν μας. Απειλούμεθα με σκούπαν, τεντζερέδες, μπουγάδαν ... Αρκεί ότι φανήκαμε έως τώρα αβροί εις της γυναίκες. Να γυρίσουν το ταχύτερον πίσω εις την κουζίνα τους!

Είπαν όμως ότι οι γυναίκες έχουν ευδοκιμήσει σ' όλες της δουλειές και ότι συναγωνίζονται εις αντίληψιν τον άντρα. Ένας λόγος περισσότερος να αναπτύξουν την ικανότητά τους εις το φυσικόν τους περιβάλλον. Εκεί όταν το θελήσουν θα κάνουν θαύματα. Οι καιροί είνε δύσκολοι. Ή όχι; Η Καίτη, η Σάσα, η Ζέττα, η Αριάδνη, η Μαρία, η Ασπασία που διαπρέπουν σήμερα εις τον καταρτισμόν των καταστάσεων, των αποφάσεων, των δημοσίων εγγράφων, αρκετά έχουν δουλέψει. Είνε καιρός να επιστρέψουν εκεί απ' όπου εξεκίνησαν.

Άλλωστε είνε και εκ φύσεως πλασμένες περισσότερο για ένα καλομαγειρεμένο πιάτο ψητού παρά για οποιαδήποτε άλλη εργασία...».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/54924

[The Rebel]

Το πλήθος των ξένων που τροφοδοτεί η Ελλάς.
Ενώ υπάρχουν Έλληνες άνεργοι... και όλα αυτά το 1931!



Όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμά μας η κρίση του 1931 σημείωσε κοινωνικές αναταράξεις στην Παλιά Αθήνα μας, που ξεκίνησαν με το σύνθημα «Γυναίκες αφήστε τις δουλειές για τους άνδρες και γυρίστε στην κουζίνα σας», η μπόρα πήρε σύντομα και τους ξένους που ζούσαν στην πόλη. Αντιγράφω από τα «Αθηναϊκά Νέα», υπογράφει ο νεαρός τότε Δημήτρης Ψαθάς:

«Το ζήτημα των ξένων... τι περίεργον ζήτημα αλήθεια... Ο Τουρισμός έβαλε τον δείκτην είς τον κρόταφον και σκέπτεται νυχθημερόν: Πώς θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε περισσοτέρους ξένους; Το υπουργειον της Εθνικής Οικονομίας αντιθέτως εσούφρωσε τα φρύδια: Σαν πολλοί ξένοι έρχονται στην Ελλάδα. Ο πρώτος κατέστρωσε το πρόγραμμα: -Θα φέρωμε αν είνε δυνατόν όλη την Ευρώπην και την Αμερικήν εις την Ελλάδα!
Το τελευταίον επήρε την απόφασιν:
-Δεν θα μπή του λοιπού, αν είνε δυνατόν, ούτε μισός ξένος στην χώραν!...
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποιοι είνε αυτοί οι περίφημοι «ξένοι» μπροστά εις τους οποίους βγάζουμε το καπέλλο και οι άλλοι που μας τρέπουν εις φυγήν;

Τα πράγματα είνε απλά. Ο εικοστός αιών που έχει βιομηχανοποιήσει τα πάντα δεν ήταν δυνατόν να αφήση ανεκμετάλλευτη μια τόσον πλουτοφόρον πηγήν, όπως είνε οι ξένοι που έρχονται με το πορτοφόλι γεμάτο διά να θαυμάσουν τα «αξιοθέατα». Κάθε χώρα αποβλέπει εις την αύξησιν των προσόδων της, κι' ενισχύει καθημερινώς όλα τα είδη της βιομηχανίας της και τα περιφρουρεί τας περισσοτέρας φοράς με τα τείχη του προστατευτικού δασμολογίου.

Εις τα τείχη όμως αυτά είνε διάπλατα ανοιχτή πάντα μια μεγάλη πόρτα για τους πλουσίους ξένους και εις την πόρτα των ένας πρόθυμος λακές –ο Τουρισμός- που υποκλίνεται: Περάστε κύριοι... Εφ' όσον δεν πρόκειται να μας πάρετε τίποτε, αλλά να μας αφήσετε, είσθε ευπρόσδεκτοι.

Γή της Επαγγελίας λοιπόν η
Ελλάς, διά πάντα... μη Έλληνα.
Θα σταματήση επί τέλους το
κακόν; Ας κλεισθή η εξώπορτα
της Ελλάδος εις εκείνους που
έρχονται με την παλάμην ανοικτήν.
Τι να γίνη; Όταν η Γαλλία πού έχει
γεμάτες της κάσες της με χρυσάφι
δεν προσφέρει ούτε ένα τάλληρο
για την ψυχή του πατρός της,
η Ελλάς που ζητά διαρκώς δανεικά
δεν μπορεί να μοιράζη στον ξένο κόσμο.

Ως συμβαίνει όμως εις κάθε περίστασιν, της ευκαιρίας επωφελούνται και οι άλλοι. Οι ερχόμενοι με το πορτοφόλιον ισχνόν ή εντελώς κενόν με σκοπόν να το γεμίσουν από την χώραν που τους φιλοξενεί. Αυτοί είνε οι ξένοι εις τους οποίους ατυχώς δεν θα ημπορούμε του λοιπού να δείχνωμεν την ίδιαν ευγένειαν. Διότι το κακόν επαράγινε. Είνε πολύ περισσότεροι από τους πρώτους και εδιάλεγαν πάντα την Ελλάδα ως ιδεώδη τόπον διαμονής.

Ένα ωραίον πρωΐ αφού έβλεπαν ολόγυρα συνεφιασμένους όλους τους ορίζοντας, έπαιρναν απόφασιν και τραβούσαν τα βήματά των προς την χώραν μας:
-Ά μα εδώ είνε γλυκύς ο ουρανός, το κλίμα θαυμάσιον και αι παραδόσεις φιλοξενίας ευνοϊκώταται. Αλλόν-ζύ! Να δούμε τι θα γίνη...

Είχαμε καταντήσει, και δεν επάψαμε φυσικά ακόμα να είμαστε, ο παράδεισος των ξένων. Εκείνο που οι ευκλεείς πρόγονοί μας ονόμαζαν φιλοξενίαν διεσώσαμεν ακραίον και το διευθετήσαμεν μάλιστα με αρκετήν δόσιν ξιπασιάς. Όταν εζητούσαμε ένα μηχανικόν ή ένα σωφέρ, ή ένα οποιονδήποτε τεχνίτην και παρήλαυνον δεκαπέντε από το γραφείο μας, εσταματούσαμε με έκστασιν μπροστά εις τον δέκατον έκτον αν συνέβαινε να λέγεται Φρανσουά και όχι Γιάννης.


Δημοτικά συσσίτια στη Θεσσαλονίκη κατά την οικονομική κρίση...

-Εδιάλεξα ένα φραντζέζο φίλε μου! Ένα γνήσιο φραντζέζο! Μου ζήτησε τα διπλά... αλλά τι το θέλεις. Είνε φραντζέζος και ξέρει τη δουλειά του. Και ευγενέστατος!
Αν συνέβαινε να μας τύχη κανένας Γερμανός τότε ολόκληρα τα προτερήματα της φυλής και όλη η ιστορία του έθνους του επλαισίωνε ως φωτοστέφανος την κεφαλήν του. -Γερμαναράς φίλε μου! Έχεις ιδέα από Γερμανό; Μυαλό τετραγωνικό... σκύλος στη δουλειά του! Όχι σαν τους δικούς μας τους τεμπέληδες...

Και ενώ ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Ισπανός, ο Βέλγος, ο Ολλανδός, ο Πολωνός, ο Τσεχοσλοβάκος, εύρισκαν με το πρώτο δουλειά και επληρώνοντο πάντα ηγεμονικώς, ο Έλλην επερίμενε σειράν και καθόταν επί μήνας με τα χέρια σταυρωμένα. Η περισσότερες επιχειρήσεις είχαν ανοίξει πρωτίστως την αγκαλιά εις τους ξένους. Κ' έτσι οι τελευταίοι αυτοί ευρίσκοντας το κλίμα ευνοϊκώτατον για την υγείαν των, εστογγυλοκάθοντο, εγκαθίσταντο οριστικώς κάτω από την σκιάν του Παρθενώνος και εξεδήλωναν αμέριστον τον θαυμασμόν των «προς τας επιτελουμένας προόδους της Ελλάδος», αφ' ενός, και το αρχαίον κάλλος αφ' ετέρου.

Μουσικοί λόγου χάριν, εις τα περισσότερα κέντρα προσλαμβάνοντο πάντοτε και προσλαμβάνονται ακόμη ξένοι. Ένας Ούγγρος βιολιστής παίζει κατ' αρχήν, φαίνεται, γλυκύτερα από ένα Έλληνα, όπως και ένας Σουηδός κλαπαδορίστας τεχνικώτερα από έναν απόγονον του Απόλλωνος!

Προ καιρού κάποτε είχε εκδηλωθή έντονη η διαμαρτυρία των Ελλήνων μουσικών για την εξαιρετικήν αυτήν προτίμησιν των ξένων συναδέλφων των, πολλοί μάλιστα έφτασαν και να δημιουργούν επεισόδια και μέσα στα κέντρα ακόμα όπου έπαιζαν ξένοι μουσικοί.



Αλλά η κατάστασις δεν εβελτιώθη καθόλου, ούτε ασφαλώς πρόκειται να βελτιωθή αν δεν πραγματοποιηθή η λήψις των νομοθετικών μέτρων που μελετώνται. Η τελευταία απογραφή μας απεκάλυψε ότι κοντεύει η χώρα μας να καταντήση Βαβυλών! Μετράτε τα έθνη πού έχουν όχι ολίγους αντιπροσώπους τους εις την Ελλάδα:

Ολλανδοί 44 άνδρες, 34 γυναίκες, Ούγγροι 138 άνδρες, 101 γυναίκες, Πέρσαι 167 άνδρες, 110 γυναίκες, -να έμειναν από την εποχήν του Μαραθώνος;- Πολωνοί 53 άνδρες, 61 γυναίκες, Πορτογάλοι 260 άνδρες, 157 γυναίκες, Ρουμάνοι 527 άνδρες, 579 γυναίκες, Ρώσοι 2002 άνδρες, 1327 γυναίκες, Σουηδοί 30 άνδρες, 21 γυναίκες, Τούρκοι 11410 άνδρες, 10963 γυναίκες, Τσεχοσλοβάκοι 179 άνδρες, 190 γυναίκες. Σύνολον εγκατεστημένων εις την χώραν ξένων: Άνδρες 40749, γυναίκες 32589.

Είνε γνωστόν ότι κάθε χώρα σήμερον προσπαθεί να κλέιση τις πόρτες σε κάθε ξένον και ότι αν εβγαίναμε έξω από τα σύνορά μας με πορτοφόλι άδειο θα το μετανοούσαμε πικρώς. Η φιλοξενία όταν ο φιλοξενούμενος δεν είχε τα μέσα να φιλοξενηθή μόνος του, στέλνεται περίπατον από τους προστατευτικούς νόμους.

Στην Αμερική δεν ημπορείτε να ταξειδέψετε αν δεν έχετε στην τσέπη για διάστημα τριών μηνών 600 δολλάρια, περί τας 50.000 δηλαδή δραχμάς. Στα κράτη της Ευρώπης συμβαίνει περίπου το ίδιο αφού σας είνε κλεισμένες όλες οι πόρτες. Σ' αυτήν ακόμη την Τουρκία όταν ετοιμάζεστε να μπήτε σας ρωτάνε: Τι λεφτά έχετε; Και εάν έχετε τόσα όσα θα ημπορούν να πιάσουν τόπο εκεί πού θα μείνουν σας επιτρέπουν:
Μπούϊρουν, εφέντη!...

Εκτός όμως των ξένων πού μένουν μονίμως εγκατεστημένοι στον τόπο μας και κατέχουν θέσεις πού θα μπορούσαν κάλλιστα να διατηρούν Έλληνες άεργοι, υπάρχει και η μεγάλη πληγή των περιοδευόντων αντιπροσώπων οι οποίοι περνούν από την Ελλάδα, λαμβάνουν παραγγελίας και στερούν πρώτα των εργασιών των τους Έλληνας παραγγελιοδόχους και ύστερα διαφεύγουν και την πληρωμήν των φόρων!

Γή της Επαγγελίας λοιπόν η Ελλάς, διά πάντα... μη Έλληνα. Θα σταματήση επί τέλους το κακόν; Ας κλεισθή η εξώπορτα της Ελλάδος εις εκείνους που έρχονται με την παλάμην ανοικτήν. Τι να γίνη; Όταν η Γαλλία πού έχει γεμάτες της κάσες της με χρυσάφι δεν προσφέρει ούτε ένα τάλληρο για την ψυχή του πατρός της, η Ελλάς που ζητά διαρκώς δανεικά δεν μπορεί να μοιράζη στον ξένο κόσμο.

-Ορίστε εις την Ελλάδα, κύριοι, αλλά να την θαυμάσετε μονάχα. Θα σας εκάναμε το τραπέζι, αλλά τι να γίνη... δύσκολοι οι καιροί. Συνεπώς μην ξεχάσετε ν' αφήσετε το πουρμπουάρ...».
Δ. Ψαθάς
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/55130

[The Rebel]

«Αθηναϊκό Σικ!»
Ο σπαρταριστός διάλογος του κυρίου με την κυρία, στην Παλιά Αθήνα του 1922



Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα τόσο περισσότερες ονομαστικές γιορτές –διάβαζε κοινωνικές υποχρεώσεις- παίρνουν σειρά. Και τα παλιά χρόνια κάθε σπίτι που γιόρταζε δεχόταν πολλές επισκέψεις, αφού το κοινωνικό savoir vivre το απαιτούσε. Οι πάστες και τα φοντάν είχαν βέβαια την τιμητική τους προς μεγάλη χαρά των παιδιών που περίμεναν πως και πως αυτές τις μέρες.

Σας έχω σήμερα κάτι διαφορετικό. Ένα μικρό σκετς που φανερώνει εύγλωττα την μικροαστική συμπεριφορά που επικρατούσε πολλές φορές πίσω από τα οικογενειακά κουτσομπολιά και παρασκήνια. Βρισκόμαστε στο 1922:

«Η Κυρία. -Κ' εγώ νομίζω πως πρέπει να τους στείλουμε κάποιο δώρο...
Ο Κύριος. –Τι να κάμωμεν. Είναι υποχρέωσις.
Η Κυρία. –Βέβαια. Αφού μας εφιλοξένησαν τρείς φορές στην Κηφισιά το καλοκαίρι.
Ο Κύριος. –Φυσικά. Εφάγαμε τρείς φορές στο σπίτι τους. Κάτι πρέπει να ξοδέψουμε και' μείς τώρα, να μη μας πάρουν για χωριάτες.
Η Κυρία. –Σαν τι όμως;
Ο Κύριος. –Χμμ! Ξέρω κ' εγώ;
Η Κυρία. –Κάτι που να φαντάζη, να κάμη εντύπωση. Εγώ λέω ένα βραχιόλι για την κυρία.
Ο Κύριος. –Δηλαδή υπόθεσις τριακοσίων δραχμών. Χμμμ! Σαν πολύ της είναι.
Ο Κύριος. –Τι να γίνη; Αφού εγευματίσαμε τρείς φορές στο σπίτι τους...
Ο Κύριος. –Και να ήσαν τουλάχιστον γεύματα της προκοπής χαλάλι τους.
Η Κυρία. –Πφφφ! Μα τη λογαριάζεις κι' αυτή για νοικοκυρά; Μάτι να μην την πιάση.
Ο Κύριος. –Εκείνο μάλιστα το τελευταίο γεύμα με το λασπωμένο πιλάφι και το τσικνισμένο ψητό, το θυμάμαι και μούρχεται αναγούλα.
Η Κυρία. –Καλά λες. Κ' εμένα το ίδιο... τι αηδία!
Ο Κύριος. –Λοιπόν;
Η Κυρία. –Κάτι φθηνότερο. Ένα δαχτυλίδι.
Ο Κύριος. –Πάλι τους ακριβοπληρώνομε τα τρία γεύματα. Κάτι τι καλέ που να μη κοστίζη και πολύ.
Η Κυρία. –Άααα! Το ηύρα! Μια ομβρέλλα.
Ο Κύριος. –Καλά λες. Θυμάμαι στο τελευταίο της γεύμα...
Η Κυρία. –Πφφφ! Μην μου το θυμίζης. Μας είχαν ταΐσει όλο χορταρικά σαν νάμαστε κατσίκες.
Ο Κύριος. –Όχι, είχαν και κρέας, μα ήταν σαν παληοτσάρουχα. Θυμάμαι πού άρχισε να ψυχαλίζη και δεν είχαν μια ομπρέλλα να μας δώσουν.
Η Κυρία. –Αλήθεια! Και μου χάλασε το φόρεμα η βροχή.
Ο Κύριος. –Κ' εμένα το ψαθάκι μου.
Η Κυρία. –Και για το ευχαριστώ να ξοδέψουμε τώρα 50 δραχμές να της πάρωμε, λέει, ομπρέλλα της κυρίας! Μάτια μου. Ας της λείπη καλέ! Κάτι φθηνότερο.
Ο Κύριος. –Τότε να της πάρουμε κανένα χρυσοδεμένο βιβλίο.
Η Κυρία. –Χα, χα, χα! Ας γελάσω! Μπά σε καλό σου! Και πού καταλαβαίνει αυτή από βιβλία;
Ο Κύριος. –Τότε ένα μπουκέτο.
Η Κυρία. –Μούτρα για άνθη! Τι λόγος! Τρυφερά ύπαρξις βλέπεις! Και μόνο τα άνθη της λείπουν. Δεν με συχωρνάς. Γυναίκα που τσακώνεται κάθε λίγο με τον άνδρα της.
Ο Κύριος. –Μπά! Και δεν μου το λές τόση ώρα! Συζητούμε τι δώρο να της κάνουμε, για να μας παρεξηγήση κι' ο άντρας της πως πάμε με το μέρος της!
Η Κυρία. –Καλέ, να βρούμε και μπελάδες δηλαδή!
Ο Κύριος. –Εγώ λέω να της στείλουμε μόνο της κάρτες μας.
Η Κυρία. –Κι' αυτό πολύ της είναι! Φτάνει που τους τιμήσαμε τόσες φορές κ' εφάγαμε στο σπίτι τους.
Ο Κύριος. –Ούφ! Μπελά που τον ηύραμε να τους πάρη ο διάολος! Φασκέλωσέ τους!»
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Η καλή συμπεριφορά στο δρόμο.
Τοποθετείτε το πρόσωπον που θέλετε να τιμήσετε εις τα δεξιά σας.



Οι πρόγονοί μας έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους καλούς τρόπους. Υπήρχε μια ετικέτα συμπεριφοράς που έπρεπε να εφαρμοστεί τουλάχιστον από την αριστοκρατική και μεσαία τάξη.

Όλες οι εφημερίδες είχαν ιδιαίτερη στήλη με οδηγίες, που τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσαν την γαλλική έκφραση savoir vivre. Εδώ αντιγράφουμε τις παραινέσεις από την εφημερίδα «Εβδομάς» του 1928.

Θυμίζουμε πάντα στους αναγνώστες, ότι τηρούμε την ορθογραφία της δημοσίευσης χωρίς δική μας επέμβαση.



«Όταν περπατάτε στο δρόμο προσέχετε να μη σπρώχνετε ποτέ σας κανένα, και αν το κάμετε, χωρίς να το θέλετε, ζητήσετε αμέσως συγγνώμην αδιάφορον εάν πρόκειται και περί κατωτέρου σας.

Μη κόπτετε ποτέ τον δρόμον κανενός, όσον βιαστικός και εάν είσθε, και προτιμήσατε να κατεβήτε από το πεζοδρόμιον, αν είσθε αναγκασμένος να προσπεράσετε κάποιον. Είναι ο νόμος που επιβάλλει εις τον βιαστικόν να ενοχλήται, και όχι να ενοχλη τον φιλήσυχον περιπατητήν, απαράλλακτα όπως το ατμόπλοιον που συναντά ιστιοφόρον αναγκάζεται να λοξοδρομήση προς χάριν του.

Το καλόν μέρος του πεζοδρομίου θεωρείται το μέρος των σπιτιών και όχι του δρόμου, αν συνοδεύετε λοιπόν κάποιον που εκτιμάτε και υπολήπτεστε να τον τοποθετείτε πάντοτε από την καλήν πλευράν δια να είναι προστατευμένος.



Όταν πρόκειται περί λεωφόρου, η ευρίσκεσθε μέσα εις πάρκον, κήπον κλπ τοποθετείτε το πρόσωπον που θέλετε να τιμήσετε εις τα δεξιά σας.

Εις όλην την Ευρώπην αμάξια αυτοκίνητα και πεζοί βαδίζουν πάντοτε δεξιά και μόνον η Αγγλία αποτελεί εξαίρεσι του κανόνος: Εκεί όλοι βαδίζουν αριστερά.

Εις τον δρόμον δεν σταματά κανείς παρά τους πολύ οικείους του, και αυτό αν τους δεί μόνους. Αν συνοδεύονται αποφεύγει να τους σταματήση.

Ο κύριος επ' ουδενί λόγω θα σταματήση μίαν κυρίαν καθ' οδόν, αυτή όμως μπορεί να τον σταματήση, και τότε ο κύριος μένει ασκεπής έως ότου η κυρία του πη να φορέση το καπέλλο του».
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Μεγάλο βάσανο τα γυναικεία ψώνια ...
Ακόμη και τότε, τα παλιά χρόνια.



«Σας έτυχε να συνοδέψετε μια κυρία-δική σας η ξένη-στα εμπορικά για ψώνια; Αν ναι, τότε θα με καταλάβετε καλλίτερα και προ παντός δεν θα θεωρήσετε υπερβολικές τις παρακάτω γραμμές. Αν όχι, τότε θα ήθελα να σας παρακαλέσω, πριν μου δώσετε κανένα χαρακτηρισμό και πριν αφήσετε ν' ανθήση στα χείλη σας κανένα ειρωνικό χαμόγελο, να φροντίσετε να συνοδέψετε μια κυρία , κι' αυτό γιατί είμαι απόλυτα βέβαιος πως ύστερα απ' αυτό θα μου δώσετε δίκιο κ' ίσως να υπερθεματίσετε κιόλας.

Ε! λοιπόν φίλοι μου θα ήταν προτιμότερο να υποβληθείτε σε οιονδήποτε βασανιστήριο παρά να συνοδέψετε μια γυναίκα στα μαγαζιά.

Και πρώτα-πρώτα μια κυρία που βγαίνει να ψωνίση, δεν ξέρει... τι θα ψωνίση. Βγαίνει γιατί πρέπει να βγη, βγαίνει από συνήθεια, βγαίνει για να συνοδέψη μια άλλη φιλενάδα της, βγαίνει για να σκοτώση την ώρα της χαζεύοντας μπρος στις βιτρίνες των καταστημάτων «γυναικείων νεωτερισμών», βγαίνει από επιθυμία ενός περιπάτου στα πεζοδρόμια της οδού Ερμού.

Το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, οποιαδήποτε ώρα της μείνει ελεύθερη, η οδός Ερμού να είναι καλά, τα καταστήματα να βρίσκονται στην θέση τους, κι' όλα είναι εν τάξει. Θα βάλη το καπελλάκι της και δρόμο...
Θα περπατήση πρώτα απάνω, κάτω σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου, δεξιού κι' αριστερού. Την πρώτη αυτή φορά δεν θα καλοκυττάξη τίποτε, ούτε θα σταματήση πουθενά. Όταν τελειώσει θα ξαναρχίση, μα την φορά αυτή, σιγά-σιγά σταματώντας μπρος σε κάθε βιτρίνα, κυττάζοντας, βλέποντας με τα φασαμέν, κάνοντας μέσα στο μικρούλικο μυαλό της χίλιους δυό υπολογισμούς.
Σε λίγο όταν θα τελειώση και η δεύτερη αυτή επιθεώρησι, θα μπορή να σας πη απ' έξω τι είδε, τι καινούργια μοντέλα έφεραν και ποιος τα έφερε, τι τιμές υπάρχουν και πόσα θα κόστιζε ενδεχομένως αυτή η εκείνη η τουαλέττα.



Μα δεν τελειώσαμε ακόμα.
Αν έχη να ψωνίση, έστω και λίγων δεκάδων δραχμών πράγμα, θα μπη σ' όλα τα καταστήματα, θα υποχρεώση τους υπαλλήλους να της τα δείξουν όλα, να της κατεβάσουν και το παραμικρότερο τόπι υφάσματος, να της μετρήσουν πόσο θα κοστίση, να της υπολογίσουν και, και, και, -για να τους πη στο τέλος ένα «Μερσί» συνοδευόμενο μ' ένα χαριτωμένο χαμόγελο, και να φύγη χωρίς να αγοράση τίποτε. Μα μην νομίσετε πως κι' αν δεν έχη να ψωνίση τίποτε δεν θα κάμη το ίδιο! Ίσα-ίσα, τότε είναι που οι υπάλληλοι θα τραβήξουν τα κακά της μοίρας των.

Δεν θα της αρέση τίποτε. Τίποτε δεν θα είναι εκείνο που θέλει-τι μπορεί άλλωστε να είναι αφού δεν θέλει τίποτε;- Όλα δεν θα είναι του γούστου της. Δεν θα της πηγαίνει το χρώμα ή θα βρίσκη την ποιότητα όχι καλή.
Κι' ο δυστυχισμένος υπάλληλος θα εξακολουθή ακατάπαυστα να κατεβάζη τόπια, ενώ δεν θα κατεβάζη ούτε για μια στιγμή τα μάτια του απ' την όμορφη κυρία η τη χαριτωμένη μαμζέλ.

Ίσως μάλιστα έρθει σε επικουρία του κι' ο καταστηματάρχης... Όσο πιο όμορφη είναι η κυρία τόσο πιο πολλοί θα σπεύσουν να εκφράσουν την γνώμη τους, το γούστο τους.

Να την υποχρεώσουν λέγοντάς της πως αυτό το χρώμα πάει στα μαλλιά ή στα μάτια της, ενώ το άλλο της χλομιάζει το πρόσωπο, πρόσωπο που για να έχη το ρόδινο χρώμα του, έχει ζητήση την ευγενικιά συνδρομή πολλών και διαφόρων κραγιονιών.

Κι' αρχίζουν τότε τα μαρτύρια. Η ελληνική γλώσσα καταργείται ολότελα και νομίζει κανένας πως βρίσκεται σε γαλλικό κατάστημα. Αραδιάζονται ονόματα, ονόματα άνευ αρχής και άνευ τέλους. Ζαλίζεται κανείς. Από παντού βλέπει να τον περιτριγυρίζουν στόματα, γλώσσες κι' ακούει –Θεέ μου- τι δεν ακούει. Κρεπ ζωρζέτ, βελούρ εμπριμέ, κρεπ ντε σιν, κρεπ ντ' ατεν, κρεπ μαροκαίν και όλα τα κρεπ του κόσμου. Μεταξωτά, μεταξωτά αιγυπτιακά, κινέζικα, φραντζέζικα. Αυτά εδώ έχουν στερεότητα, αλλά εκείνα εκεί γυαλίζουν περισσότερο.

Η κυρία βρίσκεται μπρος σε φριχτό δίλημμα. Τι να κάνη; Να προτιμήση τα πρώτα, θα είναι πιο στερεά, μα δεν θα λάμπουν. Να πάρη τα δεύτερα, θα λάμπη αλλά θα διατρέχη τον κίνδυνο σ' ένα μήνα, ή και πιο νωρίς ακόμα, να βρεθή χωρίς φόρεμα. Κ' ύστερα; Μήπως θάναι βέβαιη πως ο κύριος θα ξαναπληρώση την καινούρια τουαλέττα; Το μικρούλικο κεφαλάκι της ζαλίζεται. Κοκκινίζει, ξεροκαταπίνει, απ' τα μάτια της περνάνε με διαβολική ταχύτητα, όλες η σιλουέττες των φιλενάδων της. Της μιας η σιλουέττα λαμποκοπά, της άλλης όχι. Τι να κάνη; Τι να προτιμήση αυτή! Αχ! Γιατί να μην είναι κόρη του Ροκφέλλερ; Θάβλεπαν τότε η φιλινάδες της πως θα ντυνόταν αυτή. Θα της έδειχνε το γούστο της. Και το ονειροπόλημα εξακολουθεί μέσα σε χιλιάδες υφάσματα μεταξωτά, κρέπια, βελούδα...)
Μα ο υπάλληλος-τι πεζότης- έρχεται με την στεγνή φωνή του να την ταράξη. Κάποια άλλη πελάτισσα μπήκε στο κατάστημα και βιάζεται να τελειώση.



Ξαναρχίζει πάλι η προσφορά και η απαρίθμηση των υφασμάτων... Η κυρία στέκει λίγο ακόμα αναποφάσιστη. Προς στιγμήν της έρχεται η όρεξις ν' αναβάλη την αγορά για την επομένην, έτσι θα της δοθή ο καιρός να καταλήξη σε μια απόφασι.

Μα ο έμπορος επιμένει, ο υπάλληλος εντείνει της προσπάθειές του για να σβήση και τους τελευταίους δισταγμούς. Αυτό δα έλειπε να κουραστή τόσο και να μη ψωνίση κι' όλας... Και το στοματάκι της κυρίας προφέρει ένα μουρμουριστό «ναι» που δεν προφταίνει ν' ακουστή καλά-καλά, γιατί χάνεται μέσα στο θόρυβο του ψαλιδιού...

Το δράμα συνετελέσθη...
Και σεις, σεις που συνοδεύετε τυχόν την κυρία, στέκεσθε πλάι της, βουβός, χωρίς να τολμάτε να πήτε την γνώμη σας, κι' ακούτε όλους αυτούς που μιλάνε εξακολουθητικά και που γυρεύουν μπρος στα μάτια σας να κάνουν κόρτε την κυρία που συνοδεύετε. Και στο τέλος εσείς θα πληρώσετε και τα σπασμένα! Είναι λοιπόν τυραννία; Σας ρωτώ να μου πείτε ... ».
(ΕΒΔΟΜΑΣ 1928)
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Πόσο κοκέτης ήταν ο Παλιός Αθηναίος;
Περισσότερο απ' όσο φαντάζεστε ...



Το προηγούμενο σημείωμά μου για τα γυναικεία ψώνια ξεσήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, αρκετές φίλες της στήλης, που διαμαρτυρήθηκαν εντονότατα για μονομερή και πολύ κλισέ τοποθέτηση.



Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και έψαξα στην ίδια εφημερίδα («Εβδομάς» του 1928) μήπως βρω κάποιες παρόμοιες αντιδράσεις από τις γυναίκες εκείνης της εποχής. Και δικαιώθηκα. Ιδού λοιπόν το σχετικό δημοσίευμα στην ίδια εφημερίδα μερικές μόλις μέρες μετά:
«Τα δίκαια –ίσως- παράπονα, παράπονα που διετυπώθησαν σε εκατοντάδες επιστολών σχετικά με όσα εγράφησαν για τα «Γυναικεία Ψώνια» μας αναγκάζουν σήμερα να επανέλθουμε στο θέμα και να επεκταθούμε και στα ανδρικά ψώνια.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν και οι κύριοι -ορισμένης τάξις τουλάχιστον- της ιδιοτροπίες και της φασαρίες των, συναγωνιζόμενοι επαξίως της γυναίκες στα διάφορα κεφάλαια της Α.Μ. της Μόδας και των Νεωτερισμών, αλλά...
Αλλά προτιμώ αντί άλλης ρεβάνς των αγαπητών μου αναγνωστριών να παραδώσω σ' αυτές το θύμα και ας το καταδικάσουν όπως τους αρέσει...
Και να ένα από τα πολλά γράμματα που πήρα:

«Αγαπητέ κύριε, Γράψατε ό,τι θέλατε για τις γυναίκες, της καταδικάσατε όπως σας άρεσε, κρίνατε και επικρίνατε με το γούστο σας –γούστο ανδρικό πάντοτε.

Αλλά δεν έχετε δίκηο –όπως δεν έχουν πάντοτε δίκηο οι άνδρες όταν γράφουν για γυναικεία ζητήματα όσο κι' αν διακηρύττουν, κι' όσο κι' αν προσπαθούν να γράψουν αμερόληπτα.

Και την απόδειξι σας την δίδω στης παρακάτω γραμμές. Λέτε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο βασανιστήριο από του να συνοδεύετε μια κυρία στα ψώνια. Βέβαια δεν μπορώ να πω το ίδιο και για μας γιατί συνήθως δεν συνοδεύουμε κυρίους. Αλλά ετύχατε ποτέ σε κανένα κατάστημα ανδρικών νεωτερισμών την ώρα που ψωνίζη ένας κύριος; Δεν το πιστεύω γιατί τότε δεν θα γράφατε όσα γράψατε.



Θα σας πω λοιπόν εγώ τι γίνεται.
Και πρώτα-πρώτα στους κυρίους παρατηρείται το εξής περίεργο: όσο πιο γέρος είναι τόσο πιο μοντέρνα πράγματα ζητά. Ένας απ' αυτούς για να ψωνίση μια φορά μια μόνη γραβάτα επήγε σε δεκατέσσερα καταστήματα και θα είδε τουλάχιστον εκατό γραβάτες. Και το αποτέλεσμα; Δεν πήρε καμμιά γιατί λέει τα χρώματά της δεν πήγαιναν στα μάτια του!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Για παρακολουθήστε με λιγάκι και θα δήτε πόσο έχω δίκηο. Πάρτε τα ρούχα σας. Αλλάζουν πιο γρήγορα από τα δικά μας. Σ' ένα μόνο χειμώνα μπορεί νάχετε δέκα διάφορες μόδες. Η μια θέλει στενό πανταλόνι, γκέττα, και ζάφες. Η άλλη το θέλει σακουλωτό, φαρδύ και ανοιχτόχρωμο. Η μία ρεβέρ, η άλλη όχι. Η μια σειρίτι στο πλάι, η άλλη όχι. Το σακκάκι πάλι –άλλη φασαρία- σταυρωτό με κουμπιά γυαλιστερά, σμόκιν με κουμπιά ματ, φαρδειά πέττα, στενά πέττα, κλειστό και φαρδύ γιλέκο. Κ' ύστερα σεις όταν αλλάζετε κάτι απ' τη μόδα, εννοείτε να τα αλλάζετε όλα, αρχίζοντας από το καπέλλο και φτάνοντας ίσαμε το σχέδιο των παπουτσιών.

Κολλάρο, γραββάτα, πουκάμισο, κάλτσες, καρφίτσες, σκαρπίνια, γκέττες, ρούχα, παλτά, μπαστούνια, γάντια, ποσσέτες... όλα αυτά πρέπει ν' αλλαχθούν ταυτόχρονα.

Και βλέπει κανείς τον δυστυχισμένο υπάλληλο να ιδρώνη ώσπου να κατορθώση να ευχαριστήση τον κομψό κύριο με το μονύελο και το σκυλλάκι στην αμασχάλη -άλλη μόδα αυτή! Δεν μπορώ βέβαια να ξέρω τι γίνονταν πριν λίγα χρόνια, πάντως όμως στην σημερινή εποχή –πιστέψτε με- είναι πιο προβληματικό να ντυθή ένας δανδής παρά μια δεσποινίδα. Όσο εμείς απλοποιούμε την τουαλέττα μας τόσο σεις, θαρρείς προσπαθήτε να την περιπλέξετε.

Γνωρίζω κάποιον κύριο που όταν παραγγέλει ρούχα, παίρνει το ύφασμα και πηγαίνει και παραγγέλει ταυτόχρονα μεταξωτό πουκάμισο του ιδίου χρώματος, γραβάτα την ίδια, ποσέττα, κι' όλα τα υπόλοιπα της τουαλέττας του.

Κι' ο κύριος αυτός –δεν είναι εξαίρεσις αλλά ένας από τους πολλούς- μπορεί να μην φορέση μια καινούρια φορεσιά έτοιμη και πληρωμένη γιατί τυχόν ο τόνος του χρώματος του πουκαμίσσου του έτυχε νάναι λίγο πιο ανοικτός απ' ότι έπρεπε.

Βλέπετε λοιπόν φίλε μου, ότι αν η γυναίκα –και πολύ δικαιολογημένα άλλωστε γιατί εξακολουθεί πάντα νάναι γυναίκα που εκ φύσεως είναι προικισμένη με περισσότερη δόσι φιλαρέσκειας- χάνει μια ώρα την ημέρα για την τουαλέττα της, υπάρχουν άνδρες που χάνουν δύο και τρείς!...

Και για να μην νομίσετε ότι όλα αυτά που σας γράφω είνε χωρίς βάσι, σας φέρνω ένα απλούστατο παράδειγμα μα δικαιότατο συνάμα για να σας πείσω.



Αν υποβληθήτε στον κόπο να περάσετε την οδό Σταδίου, θα μετρήσετε ασφαλώς περισσότερα καταστήματα ανδρικών νεωτερισμών παρά όσα γυναικεία έχει η οδός Ερμού που φέρνετε παράδειγμα.

Και τα καταστήματα αυτά, σημειώστε ότι έχουν τόσο πλούτο μέσα των, όσο δεν έχουν όλα μαζί τα δικά μας. Τα καταστήματα αυτά γίνηκαν τα τελευταία αυτά χρόνια και για να γίνουν, και ακόμη περισσότερο για να εξακολουθούν να γίνονται, πάει να πη ότι ικανοποιούνται, έτσι;

Δεν φαντάζομαι βέβαια να ζημιώνουν. Έπειτα αν καλοπροσέξετε θα δήτε πως μια μόνο βιτρίνα των καταστημάτων αυτών περιέχει πολύ περισσότερη ποικιλία σε χρώματα, σε είδη και σε μόδες από οποιαδήποτε γυναικεία.
Αν θελήσετε δε να συγκρίνετε της τιμές, ασφαλώς αγαπητέ μου κύριε θα αναγκασθήτε να ομολογήσετε την ήτταν σας. Αρκεί μονάχα να σας πω ότι ένα ζευγάρι γάντια γυναικεία κοστίζουν πολύ λιγώτερο από τα ανδρικά και αυτό γιατί οι κύριοι θέλουν κι' αυτά ακόμα τα γάντια των να παρακολουθούν και την «υστάτην κραυγήν» της μόδας –αν σας αρέση η μετάφρασις αυτή του γαλλικού όρου.

Σταθήτε μπρός σε μια βιτρίνα. Θα δήτε κόσμο και κοσμάκη να κάθεται και να χάσκη μπρος στης πολύχρωμες γραββάτες και τα μεταξωτά πουκάμισσα και πυτζάμες. Μπήτε μέσα. Εκεί ασφαλώς θα τα χάσετε απ' τον κόσμο και απ' τα χρώματα.

Εκεί θα δήτε τον αριστοκράτη δανδή, τον ευτυχή κληρονόμο μιας ανέλπιστης περιουσίας, τον δημόσιο υπάλληλο, τον τραπεζιτικό, τον γέρο κορτάκια που φιλοδοξεί καινούριες δάφνες νεανικών κατακτήσεων. Αρχίζοντας απ' τον πιο πλούσιο και φτάνοντας ίσαμε εκείνον που μόλις μπορεί να βγάλη το ψωμί του, θα τους δήτε όλους μέσα. Μπορεί να μην έχη να φάη αλλά ασφαλώς θα πάη να ψωνίση μια γραβάτα των εκατόν πεντήκοντα η των διακοσίων δραχμών, γιατί ... είναι της μόδας.

Τι θέλετε λοιπόν ακόμα; Δεν σας φτάνουν όλες αυτές η αποδείξεις; Πιστεύω ναι, όπως πιστεύω επίσης ότι από τώρα και στο εξής όταν θα βλέπετε μια γυναίκα να χάσκη μπρός σε μια βιτρίνα της οδού Ερμού μισή ώρα, να μην εκπλήττεσθε ώστε να το κρίνετε υπερβολικό, αρκεί την ίδια στιγμή να φέρνετε στην θύμησί σας ότι ένας άνδρας την ίδια ώρα χάνει διπλάσιο χρόνο για να διαλέξη μια γραββάτα που τα χρώματά της να αρμονίζωνται με το χρώμα των ματιών του ...

Και τώρα, σας παρακαλώ να δεχθήτε τους χαιρετισμούς μου ...»
(ακολουθεί υπογραφή δυσανάγνωστος)
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Οι καθημερινές μικρές απολαύσεις των προγόνων μας.
Όπως τις αποτύπωσε ένας Γάλλος περιηγητής το 1854



«Όλοι οι Έλληνες συχνάζουν στα μικρά καφενεία και εν τούτοις, ελάχιστοι λαοί είναι τόσο εγκρατείς. Συνομιλούν για ώρες μπροστά σ' ένα ποτήρι νερό με έναν καφέ ή ένα ποτήρι μαστίχα, στο οποίο προσθέτουν επανειλημμένα νερό. Τα ηδύποτα και τα απεριτίφ της Γαλλίας δεν έχουν φτάση ακόμη στην Ελλάδα... Οι κοσμικοί πίνουν μπύρα ή απολαμβάνουν το παγωτό τους. Ο λαός πίνει μόνο κρασί και πριν από το γεύμα μαστίχα ή ούζο... Αυτές οι μακρές συζητήσεις με ένα ποτήρι αξίας δύο λεπτών, μας καταπλήσσουν εμάς τους ξένους και μας προκαλούν ανησυχία για την τύχη των σερβιτόρων. Πως επιβιώνουν τα καφενεία και τι απογίνονται οι σερβιτόροι που ποτέ δεν εισπράττουν φιλοδώρημα;

Για τους Έλληνες η κατανάλωση των
γλυκών δεν αρκεί. Η μεγάλη ευχαρίστηση
σημειώνεται όταν τα τρώνε με συντροφιά και δημόσια...

Περισσότερα προσοδοφόρα όλων τα ζαχαροπλαστεία, τα οποία συσχετίζονται με το «tea room». Οι Έλληνες τρώνε ελάχιστα ή καθόλου, αλλά όλοι οι νότιοι και οι ανατολίτες προτιμούν τα γλυκίσματα. Οι φτωχότεροι τρώνε λουκούμια, που είναι μεγάλοι κύβοι αρωματισμένης κόλλας, καλυμμένοι με λεπτή ζάχαρη και λιγώνουν τη γεύση. Οι πλουσιότεροι πίνουν το ρόφημα της σοκολάτας «με το αυγό», δηλαδή με χτυπητό αυγό μέσα και τρώνε άπειρα γλυκίσματα και τερψιλαρύγγια από αμυγδαλόψιχα.



Τα ελληνικά γλυκίσματα με έντονο χρώμα και άρωμα, δεν προσελκύουν εύκολα τους ευρωπαίους, αν αυτοί δεν διαθέτουν στομάχι ικανό να χωνέψει και πέτρες. Για τους Έλληνες η κατανάλωση των γλυκών δεν αρκεί. Η μεγάλη ευχαρίστηση σημειώνεται όταν τα τρώνε με συντροφιά και δημόσια...

Οι απολαύσεις της ημέρας για τους Αθηναίους συμπυκνώνονται στις εμφανίσεις τους σε κοσμικούς χώρους, στη συναναστροφή με γνωστούς, στη συζήτηση και τα χαμόγελα, στον σχολιασμό των γεγονότων».
(Από το βιβλίο του Edmont About "Grece Contemporaine", Αθήνα, 1854)
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Zαχαροπλάστης o Δαλάι Λάμα της γλύκας;
«Είναι ένας καλλιτέχνης, ολίγον γλύπτης, ολίγον ζωγράφος και προ παντός ολίγον αρχιτέκτων, διότι σχεδιάζει και εκτελεί γλυπτικά και αρχιτεκτονικά έργα, αγάλματα και πύργους από ζάχαρην και παγόδες από σοκολάταν»



Μία από τις πιο πετυχημένες σκιαγραφήσεις είναι κι’ αυτή του Θέμου Ποταμιάνου που δημοσίευσε ο «Θησαυρός» το 1939:

«Ο ζαχαροπλάστης έχει τάξει ως σκοπόν του βίου του να μετριάζη τας πικρίας της ζωής, προσφέρων ως αντίδοτον τα γλυκύτατα προϊόντα της κουζίνας του. Και αρκεί να εισέλθη μίαν φοράν κανείς εις το κατάστημά του και να δοκιμάση τα είδη του, διά να ταχθή οριστικώς με το μέρος εκείνων που υποστηρίζουν ότι η ζωή είναι "γλυκειά". Ασφαλώς γλυκειά είναι η ζωή, εφ' όσον υπάρχουν γαλακτομπούρεκα και πάστες και αμυγδαλωτά και όλα τα είδη της βιομηχανίας του ζαχαροπλαστείου.

Όπως ένας στρατηγός, ο ζαχαροπλάστης παρατάσσει εναντίον της πικρίας και των άλλων του βίου δεινών, τα συντάγματά του και τας εφεδρίας του – φόρμες και μπαστούνια από διάφορα γλυκίσματα. Κατά του πένθους, λόγου χάριν, αντιτάσσει τα ζαχαρένια του βουτήματα και τον παρήγορον καφέν και κατά της ερωτικής προδοσίας τον μελίρρυτον και χορταστικόν μπακλαβάν. Όταν είναι κανείς χορτάτος ενθυμείται ολιγώτερον την άπιστον. Τέλος, εις τους μελαγχολικούς, προσφέρει μίαν ανοιχτόχρωμη, χαρούμενη πουτίγκα και εις τους νευρικούς μίαν σουμάδαν κατευναστικήν. Με μίαν λέξιν κάθε πικραμένος ευρίσκει πλησίον του το φάρμακόν του και πείθεται ότι η πικρία του δεν κατέκτησεν ολοσχερώς την γην.



Αν και δεν είναι κατά βάθος θρήσκος, τιμά όπως ο ανθοπώλης την μνήμην όλων των Αγίων και χαίρει όταν πλησιάζη ημέρα εορτής, διότι περιμένει πελατείαν. Έτσι συμβαίνει να είναι κεφάτος όλον τον Δεκέμβριον, διότι τότε συμπίπτουν πολλαί εορτές και πανηγύρεις, ενώ, αντιθέτως, είναι σκυθρωπός το καλοκαίρι, διότι είναι εποχή ισχνή εις εορτάς και εις εισπράξεις...

Γενικώτερον είναι ένας καλλιτέχνης, ολίγον γλύπτης, ολίγον ζωγράφος και προ παντός ολίγον αρχιτέκτων, διότι σχεδιάζει και εκτελεί γλυπτικά και αρχιτεκτονικά έργα, αγάλματα και πύργους από ζάχαρην και παγόδες από σοκολάταν. Αλλά και με τον μάγειρον συγγενεύει αρκετά, διότι είναι και αυτός δυνατός εις την αλχημείαν της κουζίνας και εις την μεταμόρφωσιν των διαφόρων γλυκισμάτων.



Κυρίως, όμως, είναι ο γλυκατζής, ο δαλαϊλάμας της γλύκας, ο άνθρωπος-σιρόπι, ο άνθρωπος από τον οποίον ό,τι προέρχεται είναι γλυκό. Έτσι τον αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Διά τούτο και ο λαός όταν βλέπη εις τον δρόμον κανέναν θηλυκόν μελισταγές και ζουμπουρλούδικον, το ερωτά:
"Ζαχαροπλάστης ήτανε ο πατέρας σου;"».
Πηγή: www.lifo.gr
https://www.protothema.gr/stories/artic ... aroplasti/

[The Rebel]

Μαραθώνας δεν είναι μόνο η μάχη και ο Μαραθώνιος, είναι και το νερό που κάποτε το λέγανε νεράκι! 1931, πανζουρλισμός στην Αθήνα, όταν επιτέλους έφθασε ...



Ο σημερινός κάτοικος της πόλης είναι αδύνατο να φανταστεί τι τραβούσαν οι πρόγονοί μας από την έλλειψη συστηματικής υδροδότησης. Η Αίγινα δεν πρόφτανε να βγάζει κανάτια κι' αυτά με τη σειρά τους δεν πρόφταναν να κουβαλούν ΝΕΡΑΚΙ από την Καισαριανή και το Μαρούσι.
Το ρεπορτάζ που ακολουθεί θα σας δώσει μια αμυδρή εικόνα του τι αισθάνθηκαν οι Αθηναίοι όταν το 1931 άρχισαν οι πρώτες δοκιμές, για να ανοίξουν τελικά οι βρύσες της ΟΥΛΕΝ και οι Παλιοί Αθηναίοι να μάθουν τι θα πει τρεχούμενο νερό. Το κείμενο είναι του Δημήτρη Ψαθά:

«Το δράμα του Αθηναίου... το νερό! Ήταν εποχή που παρ' ολίγον να του κολλήσουν επάνω την ετικέττα «Είδος πολυτελείας»! Το γκαρσόνι σας το έφερνε στο καφενείο μετά φόβου Θεού πίστεως. Και στο σπίτι καθώς σας έβλεπαν να στάζετε στον νεροχύτη μερικές σταλαγματιές παραπάνω έκαναν επανάστασιν: Για όνομα του Θεού μη τόση σπατάλη! Είχαμε εξαφνικά μεταβληθή σε ένα τεράστιον καραβάνι που διάσχιζε την ατελείωτον έρημον με διαρκείς ψευδαισθήσεις οάσεων.
-Άχ αυτό το νερό, τι καϋμός! Πότε θα ανατείλη τέλος πάντων η ημέρα που θα βλέπομε να τρέχη χωρίς καρδιοκτύπι;

Και αλλοίμονον! Η ημέρα αυτή μας φαινόταν τόσο μακρυά. Οι αθηναϊκοί δρόμοι είχαν μεταβληθή σε κοσμικό σαλόνι όπου το καρνέ δεν πρόφτανε να σημειώνη ποδιές και τενεκέδες. Οι βρύσες έγιναν η πύλη τ' ουρανού απ' όπου ανεμένετο ο Μεσσίας.



-Ήλθε ακόμη. Μαρίτσα;
-Ακόμα... ακόμα...
-Το νού σου!
Ποτέ δεν ημπορούσατε να δείτε θηλυκά να αναμένουν με τόσην αγωνίαν. Ερωμένη ποτέ δεν επερίμενε τον φίλον της με το καρδιοχτύπι που επερίμενε η Μαρίτσα το νερό... Και επί τέλους κάποτε ερχόταν. Η στιγμή ήταν ιερά. Οι τενεκέδες ετοποθετούντο κάτω από το στόμιον της βρύσης με θρησκευτικήν ευλάβειαν και το νερό έτρεχεν με ύφος παλληκαριού του παραμυθιού που καλπάζει μέσα στης εξημμένες φαντασίες των θηλυκών. Κάποτε ήταν συνεπές στο ραντεβού του. Κάποτε όμως αλλοίμονον πεισμάτωνε και άρχιζε τα κόλπα.

Αυτή είνε η τελευταία περίοδος. Ερχόταν ό, τι ώρα του κατέβαινε. Στής δύο το μεσημέρι ή στης δύο μετά τα μεσάνυχτα. Στης εννέα το πρωΐ ή στης εφτά το βράδυ. Είνε η τραγικώτερη περίοδος του δράματος. Ήταν ο διαρκώς αναμενόμενος νυμφίος που μπορούσε να φανή τώρα και που μπορούσε όμως κάλλιστα να' ρθή σε είκοσι τέσσαρες ώρες. Το αθηναϊκό σπίτι ευρίσκετο σε επιστρατεία ημέρα και νύχτα.

-Κυρία δεν φαίνεται... Τι θα κάνουμε απόψε;
-Το νού σου μη σε πάρη ο ύπνος κακομοίρα! Θα ξενυχτίσουμε πάλι!
Έτσι το δουλικό βρισκόταν εν επιφυλακή. Η κυρία λαγοκοιμώταν. Τα παιδιά της περισσότερες φορές περίμεναν κι' αυτά. Ολόκληρος η νύχτα –αναλόγως της ώρας που ερχόταν το νερό, περνούσε όπως στα χαρακώματα που περιμένουν την επίθεσι. Και αν καμμιά φορά το δουλικό παρέδιδε το καταπονημένον πνεύμα του εις τας αγκάλας του Μορφέως, εθεωρείτο λιποταξία από το καθήκον. Και η γλώσσα της κυρίας έκοβε και έραβε επί ατελείωτον χρονικόν διάστημα...



Ήταν πολλές φορές την νύχτα το θέαμα γραφικόν. Συχνά καθώςεπερνούσα αργά από τον συνοικιακόν δρόμον έβλεπα μία ολόκληρη σειρά τενεκέδων που είχαν σχηματίση ουράν μπροστά εις την βρύση και επερίμεναν υπομονετικά. Ήταν τενεκέδες παντός ποιού και χρώματος. Παληοί και καινούργιοι, σκουργιασμένοι και αστραφτεροί, όλοι όμως απελπιστικά άδειοι και διψασμένοι. Από πάνω το φεγγάρι τους εγέμιζε με το φώς του και κορόϊδευε.
-Διψάτε; Ορίστε σας προσφέρω τον δικό μου τον δίσκο.
-Δίσκο χωρίς ποτήρια;... απαντούσε κάποιος από τους τενεκέδες. Να τον φυλάξης για τον εαυτό σου!
-Δεν μου λές... ρωτούσε άλλος, πεθαμένος από την νύστα, εσύ που είσαι εκεί ψηλά και βλέπεις, αργεί ακόμα το νερό; Που βρίσκεται;
-Ού... απαντούσε το φεγγάρι, στο δρόμο είνε. Τρέχει τον Μαραθώνειο. Τα ξημερώματα θα φθάση... Και οι τενεκέδες εβυθίζοντο σε απελπισίαν κι' εσιωπούσαν.

Σήμερα όμως το πρωΐ ακριβώς ο πρωτότυπος Μαραθωνοδρόμος έφτασε. Και μας ανήγγειλε:
-Ενικήσαμεν εις την εν Μαραθώνι ναυμαχίαν
-Εις την εν Μαραθώνι ναυμαχίαν; Μα τι λές παιδί μου, τρελλάθηκες;
-Όχι καθόλου. Ο Μαραθών δεν είνε όπως τον ξέρατε: στεριά όπου μπορούν να πολεμήσουν πεζοί. Είνε θάλασσα! Είνε μια απέραντη θάλασσα, όπου μπορείτε να πέσετε με τα μούτρα και να σβύσετε την δίψα σας. Ειδοποιήστε την κυρία πως είμαι εδώ, έξω από την πόρτα σας και εις την διάθεσίν σας.

Την όασιν λοιπόν που εβλέπαμε έως τώρα μέσα εις οπτικάς απάτας και διαρκώς μας το έσκαζε καθώς την επλησιάζαμε, την έπιασε η πρόοδος από το αυτί και μας την έφερε στα πόδια μας. Ο τενεκές, το ξενύχτι, η αγωνία, ο συναγερμός των δουλικών, όλα αυτά μαζί αποτελούν ένα γραφικόν κομμάτι της ιστορίας της πρωτευούσης, που ημέρα με την ημέρα γράφεται με στυλ περισσότερο μοντέρνο. Ο Μωϋσής σήμερα μας έστειλε το δροσερώτερο και αφθονώτερο νερό που ημπορούσε να αποκτήση η πόλις.
Οι συμπολίται συνεπώς ημπορούν από σήμερα να σβύσουν την δίψα τόσων αιώνων...».
(«Αθηναϊκά Νέα», 1931, Δ.Ψ.)
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Στην προεκλογική Αθήνα του 1932
Το αλάτι εις τον προεκλογικό τέντζερη.



«Είνε το αλάτι εις τον προεκλογικόν τέντζερη που βράζει! Χωρίς αυτό ολόκληρη η υπόθεσις των ημερών αυτών θα ήταν τόσο άνοστη όσον και οι ενθουσιώδεις λόγοι των περισσοτέρων υποψηφίων! Αυτό δίνει ζωήν, παλμόν, ενθουσιασμόν, αυτό φτιάχνει την ατμόσφαιραν.

--Ζήτωωωωω!

Μάλιστα κύριε... ζήτω! Είνε ο αφρός του ενθουσιασμού που ξεσπά από τα κύματα του πλήθους των προεκλογικών συγκεντρώσεων. Ο λαός, η μάζα αυτή που παρακολουθεί τους ενθουσιώδεις ρήτορας, ο κοσμάκης που σπεύδει να ενισχύση δια του όγκου του τους υποψηφίους των γούστων του, δεν ξέρει την γλώσσαν της διαφωνίας.
Ζήτω!... Ναι... Αλλά τι θα πή ζήτω;
Ποιος ζήτω; Και γιατί ζήτω;



Αυτά τα πράγματα, κύριε, δεν εξηγούνται. Μέσα σ' αυτήν την δισύλλαβον λέξιν ο λαός έχει κλείσει όλην του την ψυχήν. Τα φρονήματά του, της συμπάθειές του, τα αισθήματά του.

Μιλά ένας άνθρωπος ανεβασμένος σε καρέκλαν; Πάει τελείωσε, Ζήτω! Δεν επιτρέπεται ουδέ ο ελαχιστότερος δισταγμός.

Επροσέξατε καλά της συγκεντρώσεις αυτού του είδους των τελευταίων ημερών; Υπάρχουν τύποι που βρίσκονται σ' αυτές, τυχαίως και μοιραίως –καπνίζουν, συζητούν, χασμουριούνται, αφαιρούνται. Μόλις όμως ακουσθή η κορώνα συνέρχονται αυτοστιγμεί και συγκεντρώνουν ολόκληρον το φωνητικόν τους απόθεμα:

-Ζήτωωωωω!

Και επάνω εις αυτά τα ζήτω που γίνεται μάλλον για γλέντι, στηρίζουν οι υποψήφιοι την επιτυχίαν τους. Ας δώση ο Θεός να μη βγή άδικος ο ενθουσιασμός τους!».
(«Αθηναϊκά Νέα» 1932)
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Μια πόρνη του 1935 στα Βούρλα της Δραπετσώνας, αφηγείται τη ζωή της στο γαλλικό περιοδικό Voila.
"Μού αρέσει στα Βούρλα, έρχονται πολλοί πελάτες..."


Τα κορίτσια της οδού Σωκράτους, Αθήνα 1957... Φωτ.: Κώστας Μπαλάφας/ Μουσείο Μπενάκη.

Σας έχω σήμερα μια αποκαλυπτική συνέντευξη που πήρε ένας Γάλλος ταξιδιώτης το 1935 από μια πόρνη της περιβόητης συνοικίας Βούρλα της Δραπετσώνας.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό "VOILA" και φυσικά μεταφράστηκε και αναδημοσιεύτηκε και στον ελληνικό τύπο εκείνης της εποχής:

(ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ Η ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ)
«Τα Βούρλα, ο ευαγής οίκος της Δραπετσώνας, είνε χωρισμένα εις τρία τμήματα. Οι κάμαρες των κοριτσιών είνε όλες όμοιες, όπως και τα σαλόνια. Όταν έφθασα είδα τις γυναίκες καθισμένες κοντά στον τοίχο, να περιμένουν να τις καλέση κάποιος πελάτης, άλλες κουβέντιαζαν μεταξύ των ή έρριχναν χαρτιά, καπνίζοντας το τσιγάρο τους.. Όλες κακοβαμμένες, βαρειές, μουτρωμένες, όλες χασμουριώνται από κούρασι και πλήξι.

Μια από αυτές, η Φωφώ, κάθισε κοντά μου και μου έδωσε το χέρι της. Μιλούσε λίγα γαλλικά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Παρ' όλο ότι ήταν νέα ακόμη, η πικρία διαγραφόνταν καθαρά στο βλέμμα της και τα χαρακτηριστικά της έδειχναν τέτοια εξαθλίωσι πού μου έκαμε εντύπωση.

Εγώ ζούσα μέσα σε καράβι από μικρό κοριτσάκι.
Κάποιος καπετάνιος με είχε κλέψει και με πήρε
μαζί του ως που να μεγαλώσω.
Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεββάτι.
Με έδερνε, με έβανε να δουλεύω
στο καράβι, όπως και οι άντρες.

-Πάρε ένα λουκούμι, Φωφώ.
-Μ' αρέσεις, μου είπε. Και τα λουκούμια μου αρέσουν πολύ.
-Θέλεις κι' άλλο;
-Ναι. Η Φωφώ με κυττούσε καχύποπτα. Δεν προσπάθησε όμως να κρύψη το συναίσθημά της.
-Πόσον καιρό είσαι εδώ; Την ρώτησα.
Δεν μου απήντησε. Της φάνηκε περίεργο που ενδιαφερόμουν γι' αυτήν.
-Έρχεσαι από πέρα; Πώς έφθασες εδώ;
-Να. Οι ναύτες μιλούσαν πάντοτε μπροστά μου για τα Βούρλα. Τους έβλεπα με τι χαρά άφιναν το καράβι για να έρθουν εδώ να διασκεδάσουν. Εγώ ζούσα μέσα σε καράβι από μικρό κοριτσάκι. Κάποιος καπετάνιος με είχε κλέψει και με πήρε μαζί του ως που να μεγαλώσω. Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεββάτι. Με έδερνε, με έβανε να δουλεύω στο καράβι, όπως και οι άντρες.
-Και έμεινες καιρό με τον καπετάνιο;
-Δέκα χρόνια. Πηγαίναμε παντού. Στην Αγγλία, στη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά δεν με άφινε να βγώ έξω. Όταν το καράβι εσκάλωνε, αυτός με έκλεινε στην καμπίνα του. Κάποτε όμως στην Αίγυπτο του έφυγα.
-Χωρίς διαβατήριο;
-Χωρίς. Όταν η αστυνομία με ανεκάλυψε, με έστειλε στο σπίτι μου στη Ρουμανία.
Η μητέρα μου ήθελε να με κρατήση, αλλά εγώ της έφυγα.
-Εδώ είσαι καλά;
-Ναι. Θα μπορούσα να βρώ δουλειά, αλλά μού αρέσει περισσότερο στα Βούρλα.
Και έπειτα έρχονται πολλοί πελάτες.


Τα κορίτσια της οδού Σωκράτους, Αθήνα 1957... Φωτ.: Κώστας Μπαλάφας/ Μουσείο Μπενάκη.

Ενώ μιλούσαμε, κάποιος ναύτης είχε καθίσει κοντά μας και δεν είχε σηκώσει τα μάτια του από τη Φωφώ. Ήταν ωραίο παιδί. Θα επερίμενε βέβαια να τελειώσουμε για να την πάρη. Η Φωφώ όμως δεν του έδινε προσοχή.

Της επρότεινα να περάση το βράδυ μαζί μου. Δεν μου απήντησε, αλλά έτρεξε να βρή τις φιλενάδες της. Δεν άργησε να γυρίση. Στο χέρι της κρατούσε το παλτό που της είχε δώσει μια φίλη της.

Πήραμε ένα ταξί. Η Φωφώ κοιτούσε περίεργα από το τζάμι και προσπαθούσε να προσανατολισθή στους δρόμους του Πειραιώς. Δεν μιλούσε. Φαινόταν σαν να μη μου είχε εμπιστοσύνη. Θέλησα να της πιάσω το χέρι, αλλά αυτή το τράβηξε. Η θέα του λιμανιού, της αποβάθρας, της φορτωμένης σακκιά και κασέλες, την έκανε μελαγχολική. Και όμως η μέρα ήταν θαυμασία. Ήταν μία από τις μέρες εκείνες που δίνουν στην Ελλάδα μεγαλύτερη γοητεία από ότι της δίνουν τα κλασσικά μνημεία της.

-Που θα πάμε, με ρώτησε σε μια στιγμή.


Αθηναϊκά πορνεία, σε εφημερίδα της εποχής.

Διέταξα τον σωφέρ να σταματήση. Άνοιξα την πόρτα και κατεβήκαμε κοντά στο ρολόϊ. Τα σιδερένια τραπεζάκια του καφενείου ήταν πιασμένα όλα από ναύτες και μερικούς σοβαρούς εμπόρους που κάπνιζαν με μακαριότητα το ναργιλέ τους. Όλοι εγύρισαν να μας κοιτάξουν. Η Φωφώ δεν διέφερε από τας άλλας συναδέλφους της. Το κακό της βάψιμο, το όλον της μαρτυρούσαν καθαρά το επάγγελμά της.



Δεν ήθελε να πάρη τίποτε στο καφενείο. Μου ζήτησε μόνον σοκολατάκια, καραμέλες, έπειτα μύγδαλα και φυστίκια, και στο τέλος της αγόρασα από το διπλανό ζαχαροπλαστείο πάστες σού και μπαμπάδες για να τα πάη στις φίλες της. Με το πακέτο στο χέρι, η μικρή βγήκε ενθουσιασμένη από το ζαχαροπλαστείο. Μόλις εφθάσαμε στο καφενείο η πρώτη της δουλειά ήταν να ανοίξη το πακέτο και να μου προσφέρη γλυκά.

Της επρότεινα να πάμε σε μια ταβέρνα, αλλά αυτή με διέκοψε.
-Δεν πάμε στο σινεμά;
-Μπράβο.
-Ωραία. Εμένα μου αρέσουν πολύ οι ερωτικές ταινίες.
Δεν της άρεσαν μόνο οι ερωτικές ταινίες, αλλά και τα γλυκά, γιατί όλο το περιεχόμενο του πακέτου χάθηκε σε μια στιγμή.
-Πάμε πρώτα να πιούμε κάτι.
-Ά, δεν θα πιώ. Δεν θέλω να γυρίσω μεθυσμένη.
Είχε πάντοτε το φοβισμένο της ύφος.



-Μά πές μου Φωφώ, την ηρώτησα, ποιος ήταν ο πρώτος σου πελάτης;
-Πού να ξέρω;
-Μα φαντάζομαι πώς ξέρεις.
-Όχι, όχι, δεν ξέρω. Σάρωσε τα φρύδια της.
-Δεν θέλεις να μου πής;
-Γιατί με ρωτάς; Φώναξε φουρκισμένη. Δεν ήταν ευχάριστο. Και πρώτα-πρώτα δεν ήξερε ότι ήμουν παρθένα.
-Καλά, αλλά τι άνθρωπος ήταν; Ναύτης; Φαντάρος;
Η Φωφώ κατέβασε τα μάτια της και φάνηκε συλλογισμένη.
-Χαμάλης, μου είπε στο τέλος. Τον βαριόμουν. Μου έλεγε κάτι ανόητες κουβέντες. Είχε χάσει μια κόρη που θα είχε τώρα την ηλικία μου. Εγώ τον φοβήθηκα.
-Και δεν κατάλαβε τίποτε;
-Τίποτε. Δεν ηθέλησα να την ρωτήσω αν συνέβη το ίδιο και μ' αυτήν. Η Φωφώ κατάλαβε την σκέψι μου, και σηκώνοντας το κεφάλι της μου χαμογέλασε λυπημένη».
Πηγή: www.lifo.gr

[The Rebel]

Κίτρινος τύπος και στην Παλιά Αθήνα!
Ο καθημερινός περίπατος του Αθηναίου εις το περιβόλιον των εφημερίδων…





Αυτές τις μέρες οι δουλείες μου με φέρνουν κάθε πρωί γωνία Ιπποκράτους με Πανεπιστημίου. Χαζεύω λοιπόν και εγώ, όπως και οι περισσότεροι, τις εφημερίδες που κρέμονται στο γωνιακό κιόσκι. Εντυπωσιασμένος από την «έγκυρη» ειδησεογραφία του Αθηναϊκού Τύπου, έψαξα παλιά αρχεία σε αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα: «Πόσο κίτρινος ήταν ο Τύπος τα παλιά χρόνια;» Ανακάλυψα ένα χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά που φαντάζει σήμερα εξοργιστικά επίκαιρο. Απολαύστε το.

«Τι είνε αυτή η τρικυμία πού εσηκώθη στα καλά καθούμενα; Καθώς ανοίγει την εφημερίδα του το πρωΐ ο Έλλην αναγνώστης πάει να τρελλαθή. Επέστρεψαν λοιπόν οι ωραίοι καιροί κατά τους οποίους έβγαινε το πρωΐ από το σπίτι του και δεν ήξερε αν θα επέστρεφε το μεσημέρι; Φέρνει το χέρι εις το μέτωπο, φαίνεται πώς έχομεν πυρετόν. Μια κρίσις κιτρίνου πυρετού με θερμοκρασίαν υπό σκιάν τριανταοχτώ βαθμών. Ο Θεός να βάλη το χεράκι του….

Το πρωΐ ο αθηναϊκός δρόμος είνε γεμάτος από συνωφρυωμένες φάτσες. Όλων των ειδών οι τύποι, από τον λαϊκώτερον έως τον αγαθόν αστόν, πού δεν τον πιέζουν εξαιρετικά τα γενικώτερα προβλήματα της χώρας, ευρίσκονται σε ανησυχίαν. Ένα περίεργον αίσθημα πού κυμαίνεται μεταξύ εκπλήξεως και περιεργείας, μεταξύ φόβου και πολεμικού μένους κυριαρχεί επάνω στα πρόσωπα.
-Τι γίνεται αδελφέ μου… χανόμαστε!
-Δεν θα κηρύξουν τον … στρατιωτικόν νόμον;

Τα πολύστηλα άρθρα και η φοβερές φωτογραφίες σκορπίζουν παντού ρίγη. Η ατμόσφαιρα είνε γεμάτη από ηλεκτρισμόν. Εις τας στήλας των εφημερίδων μαίνεται ο πόλεμος! Ο φυσικός νόμος της επιταχύνσεως εις τας θριαμβευτικωτέρας του στιγμάς. Κάθε πρωΐ και μια καινούργια έκπληξις.



Εκείνο πού ελέγετο ειδησεογραφία άλλοτε, και από το οποίον ο αναγνώστης επληροφορείτο τα γεγονότα της ημέρας, έχει περιπέσει προ πολλού εις αχρηστίαν. Η πρωϊνή εμφάνισις των εφημερίδων δίνει την εντύπωσιν φοβερών ιπποδρομιών, αγώνων διαγωνισμού, εις τον οποίον καθεμία προσπαθεί να υπερβάλη την άλλην. Η στήλες μετεβλήθησαν σε ένα περίεργον δημοπρατήριον εις το οποίον οι γράφοντες πλειοδοτούν σε εκφράσεις, χαρακτηρισμούς, επιθέσεις. Ο αγών δεν γίνεται πλέον για την ενημερότητα. Αυτή είνε παλαιότατον φρούτον. Η μεγάλη μάχη δίδεται ολόγυρα από την εντύπωσιν. Ποια εφημερίς θα καταφέρη να καταπλήξη περισσότερον; Αυτή έρχεται γκανιάν. Επαρακολουθήσατε την τακτικήν των; Είνε αριστουργηματική εις το είδος της. -Ο τάδε υπουργός στερείται μεγάλων προσόντων.
-Είνε ανίκανος!.
-Είνε ύποπτος!
-Είνε παληανθρωπάκος!
-Είνε λωποδύτης!
-Είνε κοινός κλεφταράς!
-Είνε σεσημασμένος. Εδραπέτευσε χθές από τας φυλακάς!



Ο αναγνώστης πρέπει να καταπλαγή από τους χαρακτηρισμούς. Αλλοιώς ο σκοπός των γραφομένων κομματιών απέτυχε παταγωδώς. Επροσέξατε πώς αρχίζει η αρθρογραφία επί ενός θέματος και πού καταλήγει με την δημοσιογραφικήν δημοπρασίαν;
-Η Ελλάς δεν ευημερεί.
-Η Ελλάς δυστυχεί…
-Πεινά.
-Γυμνητεύει…
-Καταποντίζεται…
-Αλλά ούνα, αλλά ντούα…
-Η Ελλάς δεν υπάρχει…
-Αλλά τρέ…
-Ενθάδε έκειτο ποτέ η Ελλάς!...

Το κακόν έφθασε εις το μη περαιτέρω τας τελευταίας ημέρας. Εφωνάζαμε για τα άσεμνα! Δεν ήταν προτιμότερο εκατό φορές εις αυτήν την πρώτη σελίδα όπου εμφανίζονται σήμερα μαχαίρια και κουμπούρια να απελαμβάναμε τας γυμνάς καλλονάς του αγνώστου κινηματογραφικού αστέρος ή τα λιγωμένα μάτια της τάδε «κοκαϊνομανούς κυρίας της αριστοκρατίας»;

Το ύφος των εφημερίδων έχει καταπληκτικήν επίδρασιν εις την διάθεσιν των αναγνωστών. Εβλέπατε προ ολίγου καιρού ακόμα μέσα στο καφενείο, το εμειδίαμα πού έσταζεν από τα χείλη των αναγνωστών καθώς απελάμβαναν στρωμένοι εις της καρέκλες και στρατοπεδευμένοι εμπρός εις τον καφέν, το Χόλλυγουντ έν… αδαμιαία περιβολή. -Μπρέ, μπρέ, μπρέ… γάμπες!
-Πώ, πώ, πώ, ωμορφιές…



Την εφημερίδα την εγλεντούσαν πρώτα από της εικόνες. Αυτές έδιναν το κουράγιο διά την συνέχισιν της αναγνώσεως. Διότι ο αναγνώστης έπρεπε να οπλισθή οπωσδήποτε με σχετικήν διάθεσιν και αρκετό κουράγιο για να περάση εις της λοιπές στήλες. Εκεί ήταν το τροπάριον των «καταστροφών»:

Η χάλαζα μεγέθους καρπουζίου πού έπεφτε και κατέστρεφε όλην την παραγωγήν, η ραγδαιοτάτη βροχή πού πλημμύριζε τας πεδιάδας, τα σύννεφα των ακρίδων πού κατέτρωγαν τα σπαρτά, οι πλημμύρες των ποταμών πού παρέσυραν ολόκληρους νομούς, οι ποταμοί του πυρός πού έκαιαν τα δάση, τα τάγματα των ληστών πού εκρεουργούσαν τον κόσμον, η φοβερές ακτίνες του ηλίου πού εβασάνιζαν τον αγρότην, τα κοπάδια των αρουραίων πού δεν άφηναν σπαρτό για σπαρτό, η επανάστασις των χωρικών πού εβάδιζαν ωπλισμένοι προς την πρωτεύουσαν, οι παντοίου είδους λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί πού έδερναν την δύσμοιρον χώραν, προσεφέροντο ως πρωϊνόν ρόφημα.

Μετά την ανάγνωσιν της εφημερίδος οι αναγνώσται… ετσιμπούσαν εαυτούς και αλλήλους για να πεισθούν ότι ευρίσκονται εις την ζωήν.
-Σωθήκαμε εμείς αδελφέ μου; Ζούμε ακόμη;
-Δόξα σοι ο Θεός. Κάνε το σταυρό σου!

Και οι άνθρωποι εδέοντο υπέρ της ψυχής των χιλιάδων τεθνεώτων και ευχαριστούσαν τον Ύψιστον ότι έμεινε ένα κομμάτι γής, επάνω εις το οποίον να μπορούν να διαβάζουν την εφημερίδα των και να πληροφορούνται τας συμφοράς των άλλων.
-Σώσον Κύριε τον λαόν σου…
-Πάμε ν’ ανάψωμε ένα κερί στην Παναγία…

Της τελευταίες ημέρες όμως ο Έλλην αναγνώστης πάει να τρελλαθή. Κυττά την εφημερίδα του πλέον με πραγματικόν τρόμον. Κάθε πρωΐ πού πηγαίνει στο κιόσκι και την αγοράζει κάνει το σταυρό του:
-Ποιος ξέρει τι μού έχει μαγειρέψει πάλι σήμερα.



Γιατί η ελληνική εφημερίς κατήντησε μαγέρικο, πού αγωνίζεται κάθε μέρα να του σερβίρη καινούργιο και καταπληκτικόν φαγητό. Οι μάγειροι των εφημερίδων ξέρουν καλά τα γούστα της πελατείας. Το ίδιο πιάτο και μαύρο χαβιάρι ακόμα να περιέχη κάθε μέρα κουράζει τον στόμαχο. Γι’ αυτό φτιάχνουν και τα σερβίρουν όσο μπορούν καλύτερα.

Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως ταξειδεύει για διάφορα εξωτερικά ζητήματα. Αν προσφερθή έτσι η είδησις είνε ξερό… ψωμοτύρι. Ο πελάτης θα στραβομουτσουνιάση. Το ίδιο πράγμα μπορεί να γίνη… ιμάμ μπαϊλντί με αφθονώτατες σάλτσες. Εφ’ ώ και μετατρέπεται αυτοστιγμεί εις ανάγνωσμα με πολυστήλους τίτλους.
Ο πρωθυπουργός διασκεδάζει ενώ ο λαός πεινά! Κάμνει τα λουτρά του εις το Μπανιόλ ενώ ο λαός πεθαίνει. Και ούτω καθ’ εξής…

Βλέπετε μερικούς λαϊκούς τύπους, από τους οποίους χωνεύεται ευφροσύνως η Γκρέτα Γκάρμπο ως ντεμουαζελίδιον της Βλασσαρούς και η Λίλιαν Χάρβεϋ ως αστήρ καφέ-αμάν, να παίρνουν στα σοβαρά όλην αυτήν την ιστορίαν:
-Έχουν δίκηο αυτοί πού τά γράφουν!
-Τι λές μωρέ;
-Αλλά; Δεν βλέπεις τι γίνεται;
-Άντε…
-Δεν είδες πού τα γράφει;… Να πάρε και διάβασε!
Και ο νοήμων αναγνώστης αναγινώσκει τρίβων τα μάτια.

Πού θα πάη αυτό το κακόν; Άγνωστον. Υπάρχουν πολλοί πού παρακολουθούν τας εφημερίδας διά το περίεργον του πράγματος. Υπάρχουν άλλοι όμως πού πιστεύουν.
Οι τελευταίοι αυτοί μίαν ημέραν θα πληροφορηθούν ασφαλώς από την εφημερίδα των ότι… απέθανον! Το έχουν πάθει ήδη αρκετοί».
(«Αθηναϊκά Νέα», Δ.Ψ. 1931)
Πηγή: www.lifo.gr