Κι όμως οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για την έλευση του Χριστού!

[nikos_hellas]

Έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα που το αποδεικνύουν Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο που όλοι το αποδέχονται – περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης: «Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή.


Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει». Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής: «Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα: «Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18{31α}). Στο Άγιον Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας –της ιέρειας του Απόλλωνα– για την έλευση του Χριστού π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής: «Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα». Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία ανατριχιαστική προφητεία για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιον πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του: «Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ό οποίος είναι φως τριλαμπές.

Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε ή Θεότης Του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος. Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, που υποφέρει από τους θνητούς τά πάντα, δηλαδή τον σταυρό, την ύβριν, την ταφή. Αυτός κάποτε από τα μάτια του έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμη θεϊκή. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθη εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσεν, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν». Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλλα χειρόγραφα πού βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους η αλλού(π.χ Μονή Σινά). Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου, όπως αναφέρει το periergaa. Και γι’ αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από την Σίβυλλα και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιον Χριστιανών Μοναχών, αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες –είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε – μεταξύ άλλων – και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της.

Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας. Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας: «Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας. Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του “σπερματικού λόγου” (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Εκκλησίας) φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια πρίν τον Χριστό προφητείες για την έλευσή Του. Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν σε καμία περίπτωση την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο. Οι προφητείες όμως των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα: «Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών» δηλαδή «δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας». Βλέπουμε λοιπόν ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.

Αποδεικνύεται πως περίμεναν καρτερικά την έλευση του Χριστού για αιώνες. Γι’ αυτό και όταν έγινε η συνάντηση Χριστού και Ελλήνων, ο Χριστός είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου» (Κατά Ιωάννην -12,23) δηλαδή «έφτασε ή ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου (=ο Χριστός)». Και έτσι έγινε…

http://hosd888.gr/%ce%ba%ce%b9-%cf%8c%c ... %b3%ce%b9/

[Nero]

ε ναι ,μόνο που το συγκεκριμένο απόσπασμα απο την πολιτεία εν αναφέρεται σε πραγματικό άνθρωπο...ή σε αναμενόμενο τέλος πάντων αλλά είναι απλά το παράδειγμα ενός ανθρώπου που είναι δίκαιος αλλά έχει τη φήμη του άδικου. Καμιά σχέση με προφητείες και πράσινα άλογα

[360e] Για να κρίνομε τώρα πώς ζουν αυτοί οι δυο άνθρωποι που λέμε, θα είμαστε σε θέση να κάμομε σωστή την κρίση μας, αν πάρομε κι εξετάσομε χωριστά έναν δικαιότατο κι έναν αδικότατο άνθρωπο· αλλιώς όχι. Και πώς θα γίνει το ξεχώρισμα αυτό; να, έτσι: Τίποτα να μην αφαιρέσομε ούτε από την αδικία του αδίκου, ούτε από τη δικαιοσύνη του δικαίου, αλλά να πάρομε και τον ένα και τον άλλο τέλειο στο είδος της ζωής που κάνει. Πρώτα λοιπόν ο άδικος να είναι σαν οι πιο μοναδικοί τεχνίτες στη δουλειά τους· όπως λόγου χάριν ένας πρώτης τάξεως καπετάνιος ή ένας περιφημότατος γιατρός, που να παίρνει μεμιάς η ματιά του ποιά είναι αδύνατα και ποιά είναι δυνατά [361a] για την τέχνη του, κι αυτά αμέσως να τα επιχειρίζεται και να παρατά εκείνα τα άλλα· κι ακόμα αν πέσει κάπου σε κανένα λάθος, να είναι σε θέση να το διορθώνει. Έτσι λέγω και ο άδικος, με τόση επιδεξιότητα να βγάζει πέρα τις αδικίες του, που να είναι αδύνατο να πιαστεί· κι αν αφήσει να τον πιάσουν, δε θα ᾽ναι πια ο τέλειος άδικος, όπως τον δεχτήκαμε, αλλά άξιος για όλη μας την περιφρόνηση, γιατί το άκρον άωτον της αδικίας είναι να τον θεωρούν κανένα δίκαιο, ενώ δεν είναι. Ας δώσομε λοιπόν στον τέλειο άδικο την πιο τέλεια αδικία και ας μην του αφαιρέσομε, αλλ᾽ ας του αφήσομε το δικαίωμα, αν και θα διαπράττει τις μεγαλύτερες αδικίες, [361b] να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη υπόληψη δικαιοσύνης, κι αν κάπου πέσει έξω, να είναι σε θέση να επανορθώσει το λάθος του, και να έχει και αρκετή ευγλωττία, που να βγαίνει λάδι, αν τύχει και τον σύρουν στα δικαστήρια για καμιά του αδικία, κι αν η χρεία το καλέσει, και τη βία να βάζει σε ενέργεια, γιατί και ο ίδιος θα ᾽χει την τόλμη και τη δύναμη και φίλους και περιουσία θα έχει προετοιμάσει. Τώρα ας βάλομε πλάι σ᾽ αυτόν, σύμφωνα με την υπόθεσή μας, τον δίκαιο, έναν άνθρωπο άκακο και ειλικρινή, που καθώς λέγει ο Αισχύλος: να είναι θέλει και όχι να φαίνεται αγαθός. Ας του αφαιρέσομε λοιπόν το να θεωρείται δίκαιος· γιατί αν περνά για τέτοιος, [361c] θα τον φορτώνουν φυσικά με τιμές και με χαρίσματα και δε θα ᾽μαστε πια βέβαιοι αν θα ᾽ναι τέτοιος για τα δώρα και τις τιμές που θα ᾽χει, ή από αγάπη της δικαιοσύνης. Ας τον απογυμνώσουμε λοιπόν απ᾽ όλα τα άλλα, εκτός από τη δικαιοσύνη κι ας τον κάμομε να είναι ολωσδιόλου το αντίθετο από κείνο τον πρώτο· έτσι, χωρίς να έχει κάμει ποτέ την παραμικρότερη αδικία, ας τον θεωρούν για το χειρότερο κακούργο, για να περάσει η αρετή του από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες, χωρίς να τον επηρεάζει η κακή ιδέα του κόσμου κι όσα προέρχονται απ᾽ αυτήν· κι ας μη παραστρατήσει από το δρόμο του ώσπου [361d] να πεθάνει, έτσι που να περνά σ᾽ όλη του τη ζωή για άδικος, ενώ αυτός ήταν ο πιο δίκαιος άνθρωπος. Έτσι λοιπόν που θα έχουμε μπρος μας τα δυο αυτά πρότυπα, της πιο τέλειας δικαιοσύνης το ένα και της πιο τέλειας αδικίας το άλλο, θα είμαστε σε θέση να κρίνομε τίνος από τους δυο η ζωή είναι πιο ευτυχισμένη.
Πω, πω, καλέ μου Γλαύκων, είπα εγώ, με πόση επιτηδειότητα και δύναμη καθαρίζεις και τους δυο, σαν να ήταν αγάλματα, από το καθετί, για να υποβληθούν στην κρίση μας!

[bolek]

απο οτι ξερω υπαρχουν και τα λεγομενα εμβολιμα κειμενα, δηλαδη προπαγανδιστικες παραγραφοι αναμεσα σε αρχαια κειμενα με σκοπο να συμφωνησουν με την νεα θρησκεια πιο ευκολα οι Ελληνες

[Στύγιος]

Και κάπου εδώ ελήλυθεν ο Δημοσθένης με τους ΕΛ.

[Antares]

Στην Πολιτεία δεν υπάρχει προφητεία. Αυτό θυμόμουν και εγώ. Απλά πρέπει να είχαν πολλά παραδείγματα τέτοιων τύπων ανθρώπων.
Πάντως πιστεύω ότι υπήρχαν προφητείες, για το μέλλον, κατά συνέπεια και για την επικράτηση του χριστιανισμού.
Οπότε δεν μου φαίνονται καθόλου περίεργες οι προφητείες της Σίβυλλας.
Άλλωστε το αίτημα στα μαντεία ήταν πάντα για την γνώση του μέλλοντος. Και ανεξάρτητα από τον τρόπο που το εκμεταλλεύονταν, πρέπει να υπήρχε κάτι πραγματικό εκεί, μια επικοινωνία με τους θεούς, από τους ιερείς που ήταν ασκητές και δια βίου ιερείς και ιέρειες.

[Σπύρος]

Στην Πολιτεία δεν υπάρχει προφητεία. Αυτό θυμόμουν και εγώ. Απλά πρέπει να είχαν πολλά παραδείγματα τέτοιων τύπων ανθρώπων.
Πάντως πιστεύω ότι υπήρχαν προφητείες, για το μέλλον, κατά συνέπεια και για την επικράτηση του χριστιανισμού.
Οπότε δεν μου φαίνονται καθόλου περίεργες οι προφητείες της Σίβυλλας.
Άλλωστε το αίτημα στα μαντεία ήταν πάντα για την γνώση του μέλλοντος. Και ανεξάρτητα από τον τρόπο που το εκμεταλλεύονταν, πρέπει να υπήρχε κάτι πραγματικό εκεί, μια επικοινωνία με τους θεούς, από τους ιερείς που ήταν ασκητές και δια βίου ιερείς και ιέρειες.

Ενδιαφέρον έχει αυτό το κείμενο:

http://www.skarlakidis.gr/el/books/proa ... 52-58.html


Εκεί εμφανίζεται το όνομα ΧΡΕΙΣΤΟΣ που βγάζει νόημα μόνο αν εμβαθύνει κανείς στην θεωρία της κωδικοποίησης βουνών σε πυραμίδες.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.
Ρέ Σπύρο......

Οι Αρχαίοι έλεγαν ......τό μέλλον Αδηλον.....

Γιατί αλλιώς πρέπει νά τρέχουμε στίς Χαρτορίχτρες καί στίς Καφετζούδες ρέ αγόρι μου..... . .


.

[Antares]

Ενδιαφέρον έχει αυτό το κείμενο:

http://www.skarlakidis.gr/el/books/proa ... 52-58.html


Εκεί εμφανίζεται το όνομα ΧΡΕΙΣΤΟΣ που βγάζει νόημα μόνο αν εμβαθύνει κανείς στην θεωρία της κωδικοποίησης βουνών σε πυραμίδες.

Το διάβασα, για τις πυραμίδες δεν γνωρίζω.

[Ζαποτέκος]

Ωραίο θέμα , αλλά μάλλον ανήκει στην θρησκειολογία.

Απ’τον 15ο-16ο αι. έχουμε τοιχογραφίες στις εκκλησίες του Βαλκανικού χώρου με αρχαίους Έλληνες σοφούς που υποτίθεται ότι προφήτεψαν την έλευση του Χριστού. Η «προφητεία των Επτά Σοφών» (5ος αι. μ.Χ.) που προφήτεψαν την έλευση του Χριστού αναφέρει -ανάλογα με τις παραλλαγές- τους : Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Μένανδρο, Πλούταρχο, Σοφοκλή, Σόλωνα, Χείλων, Απολλώνιο, Ασκληπιό, Βία και «Τίτων»( ; ) . Σε τοιχογραφίες βρίσκουμε και τους Σίβυλλα και Λουκιανό. Η παλαιότερη παράσταση φιλοσόφων σε χριστιανικό μνημείο της Ανατολής είναι στα ψηφιδωτά του Ναού της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ (1169). Ακόμη πιο παλιά είναι παράσταση της Σίβυλλας στη Santa Maria Maggiore στη Ρώμη. Στο Ναό του Αγίου Γεωργίου Βιάννου Κρήτης έχουμε παράσταση του 1401. Ακόμη έχουμε στο Άγιο Όρος, Ήπειρο, Λακωνία και Μακεδονία από τον 16ο έως τον 19ο αι.


http://media.ems.gr/ekdoseis/makedonika ... Mylona.pdf
σελ.1-2 και παραστάσεις σελ.15-22


«Οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι
ΜΟΝΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΗΝΩΝ, ΝΟΤΙΟΣ ΕΞΩΝΑΡΘΗΚΑΣ – ΝΟΤΙΟ ΔΥΤΙΚΟ ΤΟΙΧΟΣ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ»

«Περὶ τοῦ ναοῦ καὶ περὶ τῶν διδασκαλείων καὶ τῶν θεάτρων ἐν Ἀθήναις (Ψευδο-)Ἀθανασίου τοῦ μεγάλου ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ.»

(…)Και αυτά όσον άφορα στους αφελέστερους από τους Έλληνας, δηλαδή τους αμόρφωτους, πού φέρνουν παραδείγματα δια την θεογνωσία. Ενώ σχετικά με τους σοφούς, κάποιοι Έλληνες σοφοί εκ των αρχαίων σπουδαίων φιλοσόφων, ανέφεραν πολλές μαρτυρίες δια την θεοσέβεια, αλλά προανήγγειλαν αμυδρά και την του Χριστού οικονομία.
Διότι πολλά έτη προ της Ελεύσεως του Χριστού, κάποιος σοφός ονόματι Απόλλων, από τον Θεό παρακινούμενος όπως πιστεύω, έκτισε τον ναό στην Αθήνα, αφού έγραψε εις αυτόν τον βωμό, Αγνώστω Θεώ. Εις αυτόν λοιπόν συγκεντρώθηκαν οι πρώτοι φιλόσοφοι των Ελλήνων, δια να τον ρωτήσουν σχετικώς με τον ναόν, και δια την προφητεία, και την θεοσέβεια, των οποίων τα ονόματα αυτά θα αναφέρουμε. Πρώτος ο Τίτων, δεύτερος ο Βίας, τρίτος ο Σόλων, τέταρτος ο Χείλων, πέμπτος ο Θουκυδίδης, εκτός ο Μένανδρος, έβδομος ο Πλάτων.(…)Κάποιος άλλος Έλληνας σοφός μαζί με κάποιους άλλους, ο λεγόμενος Ασκληπιός, επειδή ζήτησαν όλοι οι φιλόσοφοι να δώσει ερμηνεία με φιλοσοφικότερο λόγο εις αυτούς δια την φύση τον θεού.
Ο δε Έρμης λαμβάνοντας έναυσμα έγραψε ως έξης: «Εάν δεν υπήρχε η πρόνοια του Κυρίου όλων, δεν θα ήθελαν να αποκαλύψουν τον λόγο αυτόν, ούτε εσάς θα τοιαύτη επιθυμία δια να ρωτήσετε αυτά. Διότι δεν είναι δυνατόν εις αμύητους να παραδίδονται τοιαύτα αλλά αφού κατανοήσατε με τον νού ακούσατε. Ένα και μοναδικό ήταν Φανερό, το όποιον προϋπήρχε του νοερού Φωτός· και ήταν αυτά ένωση από του Νου δια του Φωτός και του Πνεύματος.Τα πάντα εξ αυτού και εις αυτόν, αφού κατήλθε εις γόνιμο (φύση) εκ γονίμου (Φύσεως), εις γόνιμο ύδωρ, έγκυον κατέστησε το ύδωρ.»
Γνωρίζεις πως τα παιδιά των Ελλήνων προφήτεψαν και τον προάναρχο Θεό και τον συνάναρχο Υιό αυτού και Λόγο, και το ομόθρονο αυτού και ομοούσιο Πνεύμα προεκύρηξαν, και τα τίμια πάθη, εις αυτόν η δόξα και η ισχύς μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

http://www.tertullian.org/fathers/legen ... _sages.htm
http://www.apologitis.com/gr/ancient/pr ... ΑΟΣ_ΑΘΗΝΑΣ

Αριστοτέλης


Πλούταρχος, Θουκυδίδης


Σίβυλλα, Πλάτων


Ο Σοφός Σόλων Μεγίστης Λαύρας


Ο Σοφός Σόλων, Προφήτης Ηλίας Σιάτιστας


Ο Σοφός Απόλλων με την προφητεία για την γέννηση του Ιησού « ἐγώ γὰρ ἐφετμεύω, τρισένα μόνον ὑψιμέδοντα θεόν· οὗν λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαή κόρη ἔγκυμος ἔσεται·» Μονή Βατοπεδίου.

[Ζαποτέκος]

Ο Σοφός Θούλης «Ὁ πατήρ γόνος καὶ ὁ γόνος πατήρ, ἄσαρκος σαρκικός γέγονε, θεός ὑπάρχων». Μονή Βατοπεδίου.


Ο Σοφός Πλάτων «Ὁ παλαιός νέος καὶ νέος ὁ ἀρχαίος, ὁ πατήρ ἐν τῷ γόνῳ καὶ ὁ γόνος ἐν τῷ πατρί. Τό ἕν διαιρείται εἰς τρία καὶ τά τρία εἰς ἕν». Μονή Βατοπεδίου.


Ο Σοφός Αριστοτέλης «Άκάματος φύσει Θεοῦ γέννησις ἐξ αὐτοῦ γὰρ ὁ αὐτός οὐσιοῦται λόγος» Μονή Βατοπεδίου.


Ο Σοφός Σοφοκλής. «Ἔστι θεός ἄναρχος ἀπλοῦς τῇ φύσει· ὅς οὐρανόν ἔτευξεν ἅμα καὶ χθόνα». Μονή Βατοπεδίου.


Η Σοφή Σίβυλλα. «Ἥξει οὐρανόθεν βασιλεύς αἰώνων, μέλλων κρῖναι πᾶσαν σάρκα, καὶ κόσμο ἅπαντα» Μονή Βατοπεδίου.


Ο Σοφός Πλούταρχος σε τοιχογραφία που κοσμεί τον εξωνάρθηκα του ναού της Μονής Φιλανθρωπινών στο νησάκι Ιωαννίνων. Η Μονή ιδρύθηκε το 1272 και οι τοιχογραφίες ζωγραφήθηκαν το 1542.


Ο Σοφός Πλάτων σε τοιχογραφία που βρίσκεται στα λοφία του τρούλου της εκκλησίας της Μονής Ευαγγελίστριας στα Ζαγοροχώρια. Οι τοιχογραφίες ζωγραφήθηκαν το 1809.


Ο Σοφός Αριστοτέλης σε τοιχογραφία που κοσμεί τον εξωνάρθηκα του ναού της Μονής Φιλανθρωπινών στο νησάκι Ιωαννίνων. Η Μονή ιδρύθηκε το 1272 και οι τοιχογραφίες ζωγραφήθηκαν το 1542.


Η Σοφή Σίβυλλα. σε τοιχογραφία που βρίσκεται στα λοφία του τρούλου της εκκλησίας της Μονής Ευαγγελίστριας στα Ζαγοροχώρια. Οι τοιχογραφίες ζωγραφήθηκαν το 1809.

[OrderAndChaos]

Ωρε ψέμα και εξαπάτηση! Κάτσε, τώρα έρχεται η απάντηση.

[OrderAndChaos]

Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει». Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής: «Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).

Αντιγράφω απο https://www.pare-dose.net/6589

Έτσι, δήθεν προφητεύει ο Αισχύλος δια στόματος Ερμή, ότι τα βάσανα του Προμηθέα θα λάβουν τέλος μόνο όταν κάποιος θεός θα πάρει πάνω του τα βάσανά του και να πάει στον Άδη. Ποιός; Ο Χριστός.

Και παραθέτουν: «Σ’ αυτά τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ’ τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου».

Η παραπομπή που δίνουν είναι και πάλι λάθος. Δεν είναι οι στίχοι 1026-1028, αλλά οι στίχοι 1040-1043.

Και ισχυρίζονται: «Πρόσεξε προφητεία! Προδιέγραψε εδώ ο Αισχύλος, τη βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατεβεί ως τον Άδη με τη σταυρική του θυσία για να μας σώσει!».

Όμως, ο Αισχύλος (που παραποιείται βάναυσα από τους χριστιανούς), συνεχίζει τα λόγια του Ερμή: « Σκέψου καλά, δεν είναι τούτα μονάχα κούφιος κομπασμός, μα λόγος που αλήθεια θα γένει· δεν ξέρει ο Δίας ψέματα ν’ αραδιάζει, μα ό, τι λέει το κάνει πράξη ευθύς» (1044-1047).

Δηλαδή, ο ίδιος ο Δίας είναι που δίνει την υπόσχεση και ο ίδιος θα την εκτελέσει. Πώς είναι δυνατόν, μπορεί να διερωτηθεί κανείς. Ο «κακός» Δίας δεν είναι που τον έδεσε επειδή ευεργέτησε την ανθρωπότητα; Αυτά έχουν εξηγηθεί από τον Ησίοδο από παλαιότερα, τα οποία θα δούμε στο τέλος. Προς το παρόν, μένουμε στον Αισχύλο, ο οποίος αντλεί και αυτός από εκεί που άντλησε και ο Ησίοδος, δηλαδή από την ελληνική μυθολογική παράδοση. Αν αυτά θα γίνουν με την βούληση του Δία, ο Χριστός που κολλάει;

Ακόμα ένα σημείο που παραποιούν, βρίσκεται στον διάλογο Ιούς-Προμηθέα, όπου ο Προμηθέας αναγγέλλει ότι ο ελευθερωτής του θα προέλθει από απόγονο της Ιούς, από την 13η γενεά. Και σταματούν εδώ, χωρίς να αναφέρουν και τα υπόλοιπα, διότι αν τα αναφέρουν, θα τους χαλάσει η «προφητεία». Λέει λοιπόν ο Αισχύλος:

«Ιώ: Ποιος θα σε λύσει, ο Δίας άμα δε θέλει;
Προμηθεύς: Κάποιος δικός σου γόνος πρέπει να’ ναι.
Ιώ: Τι λες; Θα σε λυτρώσει γιος δικός μου;
Προμηθεύς: Τρίτη γενιά μετά τις δέκα πρώτες».
(στίχοι 781-784)

Οι 13 γενιές, συνεπώς, μετρούν από την Ιώ, όχι από τον Αισχύλο. Και αυτό, είναι απόλυτα συνεπές με την μυθολογία, από όπου ο Αισχύλος αντλεί το υλικό για την τραγωδία του. Ο 13ος απόγονος της Ιούς είναι ο Ηρακλής.

Η γενεαλογία πάει έτσι: Ιώ – Έπαφος – Λιβύη – Βήλος – Αίγυπτος – Λυγκέας – Άβας – Ακρίσιος – Δανάη – Περσεύς – Ηλεκτρύων – Αλκμήνη – Ηρακλής. 13 γενιές λοιπόν (Αθ. Σταγειρίτης, Ωγυγία, Δ’ τόμος, σελ. 356-373).

Περί του Ηρακλή πρόκειται και όχι περί του Χριστού! Για αυτό και στο «Προμηθεύς λυόμενος», μέρος της τριλογίας του Αισχύλου, από το οποίο έχουμε μόνο αποσπάσματα, ο Ηρακλής λύνει τον Προμηθέα. Τα στοιχεία όμως, δεν τελειώνουν εδώ.

Ο Αισχύλος, συνεπέστατος προς την μυθολογία, δίνει και την καταγωγή του Ηρακλή.

«… στο Άργος αυτή η βασιλική γενιά θα δώσει. Μα ο λόγος μου θα πήγαινε σε μάκρος, αν όλα τα ιστορούσα ένα προς ένα. Απ’ τη σπορά της κάποιος αντρειωμένος άντρας θα γεννηθεί, λαμπρός τοξότης, που απ’ τα πάθη αυτά θα με λυτρώσει» (στίχοι 880-883).

Αυτά παραλείπονται από τους νεοαπολογητές, αν και αναφέρονται σαφέστατα στο έργο που επικαλούνται, «Προμηθέας δεσμώτης».

Ο ελευθερωτής του Προμηθέα, θα έχει καταγωγή από το Άργος. Πράγματι, με βάση την μυθολογία, η μητέρα του Ηρακλή, η Αλκμήνη, ήταν από το Άργος, και μαζί με τον άνδρα της έφυγαν από εκεί κυνηγημένοι και εγκαταστάθηκαν στην Θήβα, όπου γεννήθηκε ο Ηρακλής, εξ ου και καλείται ο Ηρακλής Θηβαίος.

Ας περάσουμε τώρα και στον Ησίοδο, για να συμπληρωθεί η εικόνα.

Λέει ο Ησίοδος στην «Θεογονία»: «Κι έδεσε με βασανιστικά τον ποικιλόβουλο Προμηθέα πικρά δεσμά περνώντας του κολόνα στη μέση κι ενάντια του ύψωσε μακρόφτερο αετό· κι αυτός το συκώτι το αθάνατο έτρωγε, κι αυτό μεγάλωνε το ίδιο γύρω τη νύχτα, όσο όλη τη μέρα έτρωγε το μακροφτέρουγο πουλί. Αυτόν όμως της ομορφόσφυρης Αλκμήνης ο γερός γιος ο Ηρακλής σκότωσε κι έδιωξε το κακό βλάψιμο απ’ το γιο του Ιαπετού και τον ελευθέρωσε απ’ το μαρτύριο όχι χωρίς τη θέληση του Ολύμπιου Δία του υψηλού βασιλιά, για να πάρει τη δόξα ο Θηβογέννητος Ηρακλής πιο μεγάλη ακόμη από πριν στην πολύτροφη γη» (στίχοι 521-531).

Τέλος, ας δοθεί απάντηση και στα λεγόμενα των «απολογητών» περί του κακού Δία που τιμώρησε τον Προμηθέα επειδή έκανε καλό στην ανθρωπότητα.

Μετά την Τιτανομαχία, μαζεύτηκαν οι θεοί και οι άνθρωποι στην Μηκώνη, για να ορίσουν τα δικαιώματα του κάθε ένα. Εκεί, ο Προμηθέας προσπάθησε να ξεγελάσει τον Δία. Πήρε ένα βόδι, το έσφαξε, το τεμάχισε, και με το μισό τομάρι τύλιξε όλα τα ψαχνά, και με το άλλο μισό όλα τα λίπη και τα κόκαλα, και πρότεινε στον Δία να διαλέξει. Ο Δίας το κατάλαβε, αλλά προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε, και διάλεξε αυτό με τα κόκαλα. Το ψαχνό το πρόσφερε ο Προμηθέας στους ανθρώπους. Ο Δίας οργίστηκε με τον Προμηθέα και τους ανθρώπους για τον δόλο τους, και έτσι διέκοψε την παροχή της «φωτιάς». Όμως, ο Προμηθέας, ξαναπήρε την «φωτιά» και την έδωσε στους ανθρώπους (Θεογονία, στίχοι 535-569). Τότε τιμωρήθηκε, αλλά αργότερα ο ίδιος ο Δίας επέτρεψε στον Ηρακλή να τον ελευθερώσει.

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα: «Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18{31α}).

Είναι αδύνατον, για όσους εντρυφούν στα πλατωνικά έργα, να μην μειδιάσουν.

α) Το πρώτο πλατωνικό έργο είναι ο διάλογος «Αλκιβιάδης Β΄» ή αλλιώς «Ερασταί».

Ο δεύτερος τίτλος του έργου έχει σπουδαία σημασία, διότι γίνονται φανερές οι πραγματικές έννοιες των όρων «εραστής-ερώμενος», όπως έχουμε δείξει με στοιχεία εδώ και δείξει παλαιότερα.

Όταν ο Αλκιβιάδης τον ρωτά πότε θα έρθει ο χρόνος αυτός και ποιός θα είναι ο δάσκαλος, ο Σωκράτης απαντά, «οὗτος ᾧ μέλει περὶ σοῦ». Εκείνος που ενδιαφέρεται για σένα. Δηλαδή, ο «εραστής». Επίσης, ας προσέξουμε ότι ο Σωκράτης αναφέρεται συγκεκριμένα στο πρόσωπο του Αλκιβιάδη. Ο Αλκιβιάδης όμως, ούτε τον «Χριστό» γνώρισε, ούτε την χριστιανική Εκκλησία, ώστε να διδαχτεί από τον «Χριστό» μέσω αυτής.

β) Επίσης, ισχυρίζεται ο χριστιανός απολογητής, «επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία», παραθέτοντας από την «Απολογία του Σωκράτους»…

«Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ’ εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ’ ίσως ταχ’ αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ’ αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών».

Σταματούν εδώ και συνεχίζουν: «Σαφέστατα λοιπόν, εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά τη δική του εκτέλεση». Λοιπόν, εμείς τα λέμε ή ο Σωκράτης; Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό».

Η παραπομπή που δίνουν στο σημείο αυτό «Απολογία Σωκράτους, ΙΗ», δεν είναι σωστή. Η σωστή είναι «Απολογία Σωκράτους, 31a 1-6».

Αμέσως μετά όμως ο Σωκράτης διευκρινίζει με τον πλέον σαφή τρόπο αν αναφέρεται στον Χριστό ή σε άλλον. Κάτι που όμως δεν το αναφέρει η ΟΟΔΕ…

«Ότι δ’ εγώ τυγχάνω ων τοιούτος οίος υπό του θεού τη πόλει δεδόσθαι, ενθένδε αν κατανοήσαιτε», δηλαδή, «Το ότι πράγματι εγώ είμαι εκείνος που έδωσε ο θεός στην πόλη γι’ αυτόν το σκοπό, μπορείτε να το καταλάβετε εύκολα» (31a 7-8).

Συνεπώς, δεν αναφέρεται σε κάποιον ουρανοκατέβατο «μεσσία», αλλά σε κάποιον που θα δρα όπως ο ίδιος. Πώς δρούσε ο Σωκράτης; Με το να συζητά στην αγορά και να οδηγεί ανθρώπους στην αρετή.

Στο Άγιον Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας –της ιέρειας του Απόλλωνα– για την έλευση του Χριστού π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής: «Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα». Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία ανατριχιαστική προφητεία για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιον πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του: «Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ό οποίος είναι φως τριλαμπές.


Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες –είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε – μεταξύ άλλων – και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της.

Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας. Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας: «Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας. Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του “σπερματικού λόγου” (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Εκκλησίας) φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια πρίν τον Χριστό προφητείες για την έλευσή Του. Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν σε καμία περίπτωση την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο. Οι προφητείες όμως των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα: «Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών» δηλαδή «δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας». Βλέπουμε λοιπόν ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.

Για τον προσηλυτισμό των εθνικών, οι χριστιανοί εργάστηκαν κατά παρόμοιο τρόπο. Από τις μεγαλύτερες απάτες ήταν οι δήθεν «σιβυλλικοί χρησμοί». Μία απάτη που υποστηρίζεται και σήμερα, όχι από την επίσημη Εκκλησία, αλλά από διάφορους κύκλους που θέλουν να γεφυρώσουν τα αγεφύρωτα. Οι Σίβυλλες ήσαν ιέρειες του Απόλλωνος (συνολικά δεκαεπτά), που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και περιοχές. Όταν καταλαμβάνονταν από την «ένθεη μανία», έλεγαν πράγματα ασύνταχτα τα οποία θεωρούνταν χρησμοί του θεού. Υπήρχαν οι ειδικοί στα μαντεία που ήσαν επιφορτισμένοι με την αποσαφήνιση των μηνυμάτων. Αυτού του είδους η μαντική τέχνη ήταν αδίδαχτη και άνευ εξετάσεως σημείων. Αυτά λοιπόν καταγράφονταν. Αργότερα, γύρω στο 534-510 π.κ.ε., επί Ταρκύνιου του Υπερήφανου, πωλήθηκαν από την Σίβυλλα την Κυμαία κάποιοι από τους χρησμούς, και έκτοτε φυλάσσονταν στο Καπιτώλιο στην Ρώμη, ώσπου το 83 π.κ.ε., καταστράφηκαν από πυρκαγιά (βλέπε διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια «Bretannica», στο λήμμα «sibyl»). Αυτοί, υποτίθεται ότι αναφέρονταν στο μέλλον της αυτοκρατορίας. Ο καθηγητής, William J. Deane, στο έργο του «Ψευδεπίγραφα και Απόκρυφα», αναφέρει ότι τα γνήσια «Σιβυλλικά βιβλία» φυλάσσονταν στο Καπιτώλιο στον ναό του Δία στην Ρώμη, και καταστράφηκαν από την φωτιά που ξέσπασε αιώνες αργότερα. Αντικαταστάθηκαν από άλλες συλλογές οι οποίες αναθεωρήθηκαν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες Αύγουστο και Τιβέριο. Οι στίχοι που μας διασώζονται σήμερα, δεν είναι από τα αυθεντικά «Σιβυλλικά βιβλία».

Ο καθηγητής Πατρολογίας, ο Στ. Παπαδόπουλος, γράφει ότι η πλαστογράφηση είχε αρχίσει από τους Ιουδαίους της διασποράς και συνεχίστηκε από τους Χριστιανούς…

Στα 14 από τα 15 σωζόμενα Σιβυλλικά βιβλία, που γράφονταν σε ηρωικά εξάμετρα, εξ ολοκλήρου ιουδαϊκά ή με ιουδαϊκά στοιχεία είναι τα βιβλία Α-Ε και ΙΑ-ΙΓ. Ό,τι όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει είναι τα βιβλία 6,7,και 8, τα οποία εν όλο ή εν μέρει γράφτηκαν από χριστιανούς συγγραφείς στον 2ο αιώνα μ.Χ. με τη δομή και στο πλαίσιο των αρχαιότερων ελληνο-ιουδαϊκών σιβυλλικών βιβλίων, που στο μεταξύ μερικά είχαν εμπλουτισθεί με σημαντικά γνωστικά στοιχεία, όπως πχ το 7ο βιβλίο. Και οι χριστιανοί, όπως και οι ιουδαίοι, βρήκαν στα βιβλία αυτά δυνατότητα προπαγάνδας κατά των εθνικών.
[…]
Ακόμη παρουσίαζαν τα οράματα, τις απόκρυφες προφητείες και αποκαλύψεις των σιβυλλικών βιβλίων ως θύραθεν φυσικά, αλλά θεία σημεία και μαρτυρίες προς απόδειξη της επαληθεύσεως των βιβλικών προφητειών περί Χριστού και νίκης του χριστιανισμού. Από τα Χριστιανίζοντα σιβυλλικά βιβλία το 8ο γράφτηκε οπωσδήποτε προ του 180 και το 7ο με τα πολλά γνωστικά στοιχεία ίσως περί τα τέλη του 2ου αιώνα. Το 6ο, που έχει μόνον 28 στίχους, περιλαμβάνει ύμνο στο Χριστό και στο ξύλο του Σταυρού. Το 8ο , που έχει 500 στίχους, διακρίνεται σε τρία τμήματα, είναι το σπουδαιότερο και το γνωστότερο από όλα και περιλαμβάνει: α) Αναγγελία της θείας τιμωρίας και της καταστροφής της Ρώμης, β) Ύμνο για τον τελικό θρίαμβο του Χριστού με την ακροστιχίδα ‘’ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ’’, και αναφορά στο έργο του Χριστού και στην βασιλεία του παντοδύναμου Θεού μετά την τιμωρία των κακών. Οι Σίβυλλες και μάλιστα η Ερυθραία προφητεύει με ακρίβεια για τον Χριστό και το έργο του και θεωρείται προφήτης του Σωτήρα, μολονότι κατά παράδοση έζησε έξι γενεές μετά τον κατακλυσμό και ήταν ιέρεια του Απόλλωνα (Ευσεβίου, Κωνσταντίνου λόγος 18 και 19)· αλλά φυσικά ο χριστιανός συγγραφέας εργάζεται στο β’ ήμισυ του 2ου αιώνα. Ανάλογα προφητεύει και η Κυμαία Σίβυλλα. γ) Ύμνο στο δημιουργό Θεό και το Λόγο του που έγινε άνθρωπος.
(Στ. Παπαδόπουλος, Ά τόμος πατρολογίας, σελ. 256-257)

ο Johann Joseph Ignaz von Döllinger στο βιβλιο του History of the Church Vol 1. (Δικη μου ελευθερη μεταφραση)

"Στη περιοδο του Ανδριανου και των Αντωνινων, καποιος χριστιανος, ή και πολλοι, εφτιαξαν πλαστες προφητειες σχετικα με την ζωη και τις πραξεις του Ιησου. Οι συγγραφεις αυτων των Σιβυλλικων συγγραματων ισως δεν ειχαν σκοπο να εξαπατησουν. Διαλεξαν αυτο τον τροπο, που γινοταν για πολυ καιρο, οπως νομιζαν αυτοι σωστο για να περασουν τις ιδεες τους στους ειδωλολατρες. Αλλα στην εποχη του Α. Ιουστινου, πολλοι χριστιανοι πιστευαν οτι αυτοι οι Συβιλλικοι χρησμοι ηταν γνησιοι χρησμοι μιας αρχαιας Σιβυλλας, οπως πιστευε και ο Α. Ιουστινος.
Αυτο οχι μονο εδωσε ευκαιρια στους ειδωλολατρες για επικριση, οτι οι χριστιανοι παραποιησαν τους Σιβυλικους χρησμους, αλλα θεσπησθηκε νομος με ποινη θανατου που απαγορευε το διαβασμα του Υστασπη, των Σιβυλλων και του βιβλιου των προφητων, οπως αναφερει ο ιδιος ο Α. Ιουστινος."


Ο εκκλησιαστικός πατέρας Κλήμης Αλεξανδρείας, στο έργο του «Στρωματείς» και στην γενικότερη προσπάθειά του να παντρέψει τον Χριστιανισμό με τον εθνικό κόσμο, καταφεύγει πέρα από την νοθεία και στο ψέμα, αφού ισχυρίζεται ότι ο Παύλος ήδη προέτρεπε από τον πρώτο αιώνα να μελετούν οι πιστοί τους «σιβυλλικούς χρησμούς»…

Γιατί, όπως ήθελε ο Θεός να σωθούν οι Ιουδαίοι δίνοντας τους προφήτες, έτσι και τους δοκιμότατους των Ελλήνων, αφού τους κατάστησε δικούς του προφήτες, στην δική τους γλώσσα, για να έχουν τη δυνατότητα να δεχτούν την ευεργεσία του Θεού, τους διέκρινε από τον χυδαίο όχλο, σύμφωνα με την δήλωση του κηρύγματος του Πέτρου, λέγοντας ο απόστολος Παύλος· «πάρτε και τα ελληνικά βιβλία, και μάθετε ότι η Σίβυλλα δηλώνει ένα Θεό κι αυτά που μέλλουν να συμβούν».
(Στρωματείς, λόγος έκτος, σελ. 207)

Βέβαια ανάλογα χωρία του Παύλου δεν παρουσιάζει ο Κλήμης. Ούτε μας λέει σε ποια επιστολή το γράφει ο Παύλος. Αντιθέτως, έχουμε χωρία που δείχνουν ότι ο Παύλος ουδέποτε θεωρούσε δυνατή την σύζευξη αυτή. Ουδέποτε χρησιμοποίησε τους «σιβυλλικούς χρησμούς» όταν ήρθε να προπαγανδίσει την νέα πίστη στην Αθήνα, αλλά και ο ίδιος λέει ρητά ότι ο Θεός άφησε όλες τις γενεές των ανθρώπων που έζησαν στην προχριστιανική εποχή να πορεύονται στις οδούς τους, δηλαδή μακριά από την θεία αποκάλυψη: «ος εν ταις παρωχημεναις γενεαις ειασεν παντα τα εθνη πορευεσθαι ταις οδοις αυτων» (Πράξεις, 14: 16). Η σύγχρονη έρευνα, δείχνει ότι την εποχή του Παύλου ακόμα δεν είχαν πλαστογραφηθεί από τους «ευσεβείς» χριστιανούς. Είχε όμως γίνει κατά την εποχή του Κλήμη Αλεξανδρείας!

Η ίδια απάτη και με το έργο «Γνώμαι» του Σέξτου. Ήταν μία συλλογή ηθικοφιλοσοφικών αποφθεγμάτων που συνέθεσε κάποιος εθνικός Σέξτος περίπου το 180-210 και το οποίο διασκευάστηκε από χριστιανό. Ο Στ. Παπαδόπουλος γράφει:

Το εκχριστιανισμένο κείμενο των «Γνωμών» εκπροσωπεί την τάση των απολογητών προς εναρμόνιση της ελληνικής ηθικοφιλοσοφικής σκέψεως με τον χριστιανισμό […].
(Πατρολογία, Α΄ τόμος, σ.313)

Ο καθηγητής Π. Χρήστου γράφει:

Αι Γνώμαι υπεβλήθησαν εις διασκευήν και επέκτασιν υπό χριστιανού διδασκάλου περί το 200 και κατέστησαν αγαπηταί εις τους Χριστιανούς. […] Σκοπός του φυσικά ήτο να ελκύσει τους μορφωμένους Εθνικούς εις τον Χριστιανισμόν.
(Π. Χρήστου, τ.2, σ. 100)

Αλλά και η δήθεν αλληλογραφία που περιλαμβάνει 14 επιστολές μεταξύ του Παύλου και του στωικού φιλόσοφου Σενέκα, κατασκευάστηκε για τον ίδιο λόγο. Εδώ μάλιστα, έχουμε και την «επικύρωση» ενός άλλου εκκλησιαστικού πατέρα, του Ιερώνυμου, επίσης πλαστογράφου…

Στο 2ο ήμισυ του 3ου αιώνα κυκλοφορούσε στην Ιταλία και σε λαϊκή λατινική γλώσσα συλλογή 12 επιστολών, τις οποίες δήθεν αντήλλαξαν ο φιλόσοφος Σενέκας (που το 66 αυτοκτόνησε κατ’ εντολή του μαθητή του Νέρωνα) και ο Παύλος. Αναφέρονται από τον Ιερώνυμο σαν γνήσιες […].
(ο.π σ. 476)

[Σπύρος]

Το διάβασα, για τις πυραμίδες δεν γνωρίζω.

Οι λεξάριθμοι κάποιων λέξεων σχετίζονται με γεωγραφικά πλάτη τοποθεσιών. Έτσι η φράση 'Ιησούς Χριστός' παραπέμπει στους Δελφούς. Η κύρια λέξη που αντιστοιχεί στον ακέραιο είναι η λέξη Χριστός. Όμως το Χρειστός έχει λεξάριθμο κατά 5 μονάδες μεγαλύτερο. Ο λόγος είναι ότι η ψηλότερη κορυφή του Παρνασσού είναι Βορειότερα από τους Δελφούς. Είναι αυτή η κορυφή που αντιστοιχεί στην κορυφή της πυραμίδος του Χέοπος.

[OrderAndChaos]

Ωραίο θέμα , αλλά μάλλον ανήκει στην θρησκειολογία.

Απ’τον 15ο-16ο αι. έχουμε τοιχογραφίες στις εκκλησίες του Βαλκανικού χώρου με αρχαίους Έλληνες σοφούς που υποτίθεται ότι προφήτεψαν την έλευση του Χριστού. Η «προφητεία των Επτά Σοφών» (5ος αι. μ.Χ.) που προφήτεψαν την έλευση του Χριστού αναφέρει -ανάλογα με τις παραλλαγές- τους : Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Μένανδρο, Πλούταρχο, Σοφοκλή, Σόλωνα, Χείλων, Απολλώνιο, Ασκληπιό, Βία και «Τίτων»( ; ) . Σε τοιχογραφίες βρίσκουμε και τους Σίβυλλα και Λουκιανό. Η παλαιότερη παράσταση φιλοσόφων σε χριστιανικό μνημείο της Ανατολής είναι στα ψηφιδωτά του Ναού της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ (1169). Ακόμη πιο παλιά είναι παράσταση της Σίβυλλας στη Santa Maria Maggiore στη Ρώμη. Στο Ναό του Αγίου Γεωργίου Βιάννου Κρήτης έχουμε παράσταση του 1401. Ακόμη έχουμε στο Άγιο Όρος, Ήπειρο, Λακωνία και Μακεδονία από τον 16ο έως τον 19ο αι.

Την ύπαρξη των Σιβυλλών δέχτηκε ενθουσιωδώς στη Δύση ο Αυγουστίνος, γνωστόν του Θεού φανερόν έστιν εν αυτοί. Ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε. Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολόγητους» (Ρωμ, 1, 19-20 )! ΄Ετσι, τη γνώση του Θεού, έλεγαν οι Λατίνοι, δεν απόκτησαν μόνο οι προφήτες, αλλά και οι αρχαίοι φιλόσοφοι και μάντεις!
Τα θεολογικά αυτά συμπεράσματα, στα οποία, μετά από τρεις αιώνες συζητήσεις, κατέληξαν οι Λατίνοι, είχαν ως πρακτική συνέπεια να αρχίσουν να αγιογραφούνται στη Δύση οι μορφές των Σιβυλλών και των φιλοσόφων! Στην Ορθοδοξία, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος έχει ορίσει επακριβώς ορίσει ποιους επιτρέπεται να αγιογραφούμε. Η Φράγκικη Σύνοδος της Φραγκφούρτης του 815 καταδίκασε την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ως αιρετική και επέτρεψε την ελεύθερη αγιογράφηση!
΄Ετσι, στη Δύση άρχισαν οι Φράγκοι να αγιογραφούν στους ναούς τους, παράλληλα με τους Πατριάρχες και προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τόσο τις Σίβυλλες, όσο και τους αρχαίους φιλοσόφους, γιατί κι΄ αυτοί, κατ΄ αυτούς έφτασαν στη γνώση του Θεού!

Από τη φράγκικη Δύση η αγιογράφηση στους ναούς των Σιβυλλών και των αρχαίων φιλοσόφων, πέρασε στη Ρωσία, ύστερα στη Ρουμανία, Βουλγαρία, στο άγιο Όρος, την Ήπειρο, αλλά και σ΄ άλλα μέρη τα Ελλάδας.

Τα πρόσωπα, που άρχισαν να αγιογραφούνται, με φωτοστέφανο μάλιστα, στους ναούς ήταν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Κικέρων, ο Όμηρος, ο Ευριπίδης κ.α.

Στα μοναστήρια της Μπουκοβίνα της Ρουμανίας αγιογραφήθηκε ο νεοπλατωνικός Πορφύριος, μεγάλος διώκτης και υβριστής του χριστιανισμού, εναντίον του οποίου έγραψε 15 βιβλία! Επίσης, αγιογραφήθηκε ο Μανιχαίος, οπαδός του Πλωτίνου, Αριστόκριτος, καταδικασμένος από την Εκκλησία για το βιβλίο του «Θεοσοφίαι» στο οποίο υποστηρίζει ότι ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ελληνισμός, είναι «εν και το αυτό δόγμα»!
Πρέπει όμως να υπήρξαν αντιδράσεις για τις αγιοποιήσεις αυτές των φιλοσόφων και των μάντεων
Ο Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρει ότι ο επίσκοπος Νικήτας Σερρών βρήκε την εξής ιστορία, η οποία πρέπει να απηχεί τέτοιες αντιδράσεις. Γράφει:«ένας χριστιανός πολλά εκατηγόρει και ύβριζε τον σοφόν Πλάτωνα, ως άθεον και πονηρόν. Ο δε Πλάτων εφάνη εις τον ύπνον του και λέγει αυτώ. Μη με κατηγορείς, ω άνθρωπε. Δια το ότι εγώ είμαι αμαρτωλός. Τούτο δεν το αρνούμαι. Όταν δε ο Χριστός εκατέβη εις τον Άδη, πρώτος από όλους εγώ επίστευσα!…» (Νικοδήμου Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί επιστολαί, Αθήναι 1971, σελ. 121, υποσημ. 4.)
Το όνειρο αυτό του χριστιανού, δεν νομίζω, ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα, ότι ο Πλάτων κατέστη άγιος, κα μπορεί πλέον να …αγιογραφείται στους ναούς!

«Περὶ τοῦ ναοῦ καὶ περὶ τῶν διδασκαλείων καὶ τῶν θεάτρων ἐν Ἀθήναις (Ψευδο-)Ἀθανασίου τοῦ μεγάλου ἐξηγητικὸν περὶ τοῦ ἐν Ἀθήναις ναοῦ.»

Το εν λόγω έργο, «Εξηγητικόν περί του εν Αθήναις ναού» (ή, «Περί του Ναού… των διδασκαλείων και των θεάτρων των εν Αθήναις»), είναι δημοσιευμένο στην Πατρολογία του Migne, στον τόμο 28, σ.1428, μαζί με πολλά άλλα μη γνήσια έργα, φερόμενα δήθεν ως έργα του Μεγάλου Αθανασίου. Στη σειρά αυτή ο Migne θέτει τον χαρακτηρισμό «spuria». Η λέξη «spuria» σημαίνει «αμφιβαλλόμενα», γιατί μπορεί να είναι «νόθα», ή «ψευδεπίγραφα». Στη Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων (ΒΕΠ), τόμος 35, της Αποστολικής Διακονίας, στον πίνακα περιεχομένων. Σελ. 7 το έργο αυτό είναι καταχωρισμένο κάτω από τον τίτλο «αμφιβαλλόμενα»!

Το ότι το έργο αυτό είναι ψευδεπίγραφο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η Πατερική Παράδοση, πουθενά δεν το αναφέρει ως γνήσιο. Αλλά, και η σύγχρονη επιστήμη απορρίπτει τη γνησιότητά του. Ο καθηγητής της Πατρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Στυλιανός Παπαδόπουλος ρητά το αναφέρει ως νόθο ( βλ. Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία, Β΄ σ. 322). "

[Ζαποτέκος]

Από τη φράγκικη Δύση η αγιογράφηση στους ναούς των Σιβυλλών και των αρχαίων φιλοσόφων, πέρασε στη Ρωσία, ύστερα στη Ρουμανία, Βουλγαρία, στο άγιο Όρος, την Ήπειρο, αλλά και σ΄ άλλα μέρη τα Ελλάδας.

Στην Ρωσία πότε χρονολογείται η παλαιότερη σχετική αγιογραφία ;

Ο Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρει ότι ο επίσκοπος Νικήτας Σερρών βρήκε την εξής ιστορία, η οποία πρέπει να απηχεί τέτοιες αντιδράσεις. Γράφει:«ένας χριστιανός πολλά εκατηγόρει και ύβριζε τον σοφόν Πλάτωνα, ως άθεον και πονηρόν. Ο δε Πλάτων εφάνη εις τον ύπνον του και λέγει αυτώ. Μη με κατηγορείς, ω άνθρωπε. Δια το ότι εγώ είμαι αμαρτωλός. Τούτο δεν το αρνούμαι. Όταν δε ο Χριστός εκατέβη εις τον Άδη, πρώτος από όλους εγώ επίστευσα!…» (Νικοδήμου Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί επιστολαί, Αθήναι 1971, σελ. 121, υποσημ. 4.)
Το όνειρο αυτό του χριστιανού, δεν νομίζω, ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα, ότι ο Πλάτων κατέστη άγιος, κα μπορεί πλέον να …αγιογραφείται στους ναούς!

Αυτό υπάρχει και στον Αναστάσιο τον Σιναϊτη




http://www.oodegr.com/neopaganismos/ell ... wf_5.htm#7._