Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Ιστορικά γεγονότα, καταστάσεις, αναδρομές
Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 21 Απρ 2020, 22:31

Μεταπολίτευση made in USA
γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τρεις μήνες πριν τό Ελλαδικό πραξικόπημα και τήν Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ολοκληρώθηκε η εκπόνηση τού «Διυπηρεσιακού Πληροφοριακού Υπομνήματος» τών Η.Π.Α." (Interagency Intelligence Memorandum), στις 18 Απριλίου 1974, για τήν μετά από 3-4 μήνες Αμερικανική Μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, τό παρακάτω άρθρο του Γιάννη Παπακωνσταντίνου αποδομεί, κατά τεκμηριωμένο τρόπο (βάσει πρωτογενών πηγών), τους εκ τών υστέρων (ex post) ισχυρισμούς διαφόρων πρωταγωνιστών τής εποχής (Ε. Αφέρωφ-Τοσίστας, Στρατηγός Γ. Μπονάνος, Αντιναύαρχος Π. Αραπάκης, κ.τ.λ.) περί τής πατρότητος τής «ιδέας» για εσπευσμένη πρόσκληση τού Κωνσταντίνου Καραμανλή προκειμένου να αναλάβει τά ηνία τής χώρας από τις 24 Ιουλίου 1974. Σύμφωνα με την παρακάτω μονογραφία (Επισημείωση 13), δεν επρόκειτο περί προσωπικής «ιδέας» οποιουδήποτε εν Ελλάδι στις 21-23 Ιουλίου 1974, αλλά περί προειλημμένης αποφάσεως τών Η.Π.Α., κατ' εφαρμογή τής από 18 Απριλίου 1974 προδιαγραφείσης λύσεως Μπονάνου-Καραμανλή, καταγραφείσης στο ως άνω Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα τών Η.Π.Α.)

Στις 8 Φεβρουαρίου 1974—διόμισυ μήνες μετά τήν Εξέγερση τού Πολυτεχνείου—ο Πρέσβυς Henry J. Tasca απέστειλε από τήν Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα ένα τηλέγραμμα στο Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στην Ουάσινγκτον, τό οποίο αναστάτωσε τότε τήν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τής δυτικής Υπερδυνάμεως. Τό μήνυμα τού πρέσβεως, που ήταν απόρρητο και επείγον («SECRET / PRIORITY»), έθεσε ένα ζήτημα όχι απλώς εξωτερικής πολιτικής αλλά μείζονος εθνικής ασφαλείας τών Η.Π.Α. στην Ν.Α. Ευρώπη και στη Μεσόγειο στην ψυχροπολεμική εποχή: Ο Αμερικανός πρέσβυς πληροφορούσε τήν ηγεσία τών Η.Π.Α. ότι τό Ιωαννιδικό χουντικό καθεστώς προκαλούσε μια ποιοτική αυτοδιάλυση τών Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων ήτοι μια δραστική μείωση ή και εκμηδένιση τού αξιόμαχου όλων τών Ελληνικών Όπλων (Στρατού, Ναυτικού, Αεροπορίας) με συνακόλουθη συνέπεια μια αντιστοίχως δραστική απομείωση τής αποτρεπτικής ισχύος τής Ν.Α. πτέρυγας τού ΝΑΤΟ.

Εικόνα
  • Η χουντική ηγεσία τών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων τό 1974. Εξ αριστερών προς τα δεξιά: ο Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Γ. Μπονάνος, ο Αρχηγός Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Α. Παπανικολάου, ο Αρχηγός Ναυτικού Αντιναφαρχος Π. Αραπάκης και ο Αρχηγός Στρατού Αντιστράτηγος Α. Γαλατσάνος.


Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις υπό διάλυση τό 1973-1974.

Σύμφωνα με τόν Αμερικανό Πρέσβυ Tasca, “τό πραξικόπημα τής 25ης Νοεμβρίου 1973” προέβη “σε μια καταφανή εκκαθάριση και προήγαγε πολύ άπειρους αξιωματικούς σε υψηλότατες θέσεις τής ηγεσίας”—“όλοι οι αντιστράτηγοι έχουν μόλις έξι ή λιγότερους μήνες στόν παρόντα βαθμό τους”.(1) Κατά συνέπεια, “η συνέχεια” τής στρατιωτικής διοικήσεως “απουσιάζει παντελώς” και αντ’ αυτής επικρατεί “μείωση σεβασμού στη διοικητική ιεραρχία και μια ατμόσφαιρα αβεβαιότητας εντός τού Στρατεύματος.” Σε αυτό μάλιστα τό πλαίσιο, η μεν “ικανότητα τού Ναυτικού ως μαχητικής δυνάμεως” τίθεται πλέον “υπό αμφισβήτηση,” η δε “Ελληνική Πολεμική Αεροπορία δεν διαθέτει ούτε έμπειρους ούτε καινοτόμους αξιωματικούς που να διασφαλίζουν μια αποτελεσματική ηγετικότητα σε τακτικό/επιχειρησιακό επίπεδο”.(2) Η μείωση μάλιστα τού αξιόμαχου τών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είχε προσλάβει τότε μια ανεξέλεγκτη (χαοτική) δυναμική, διότι σύμφωνα με τόν Tasca “oι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πιθανόν θα συνεχίσουν (3) να υποβαθμίζονται όσον αφορά στη συνολική στρατιωτική-επιχειρησιακή αποτελεσματικότητά τους.” Γενικά, σύμφωνα με τόν Tasca, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις κατά τήν χουντική περίοδο είχαν “καταστεί ένα σύμβολο καταστολής, τυραννίας και ασυδοσίας” και, επομένως, υπό τήν τότε “κατάσταση και διάταξή τους, η διασύνδεσή τους με τό ΝΑΤΟ και τίς Η.Π.Α.”παρέμενε τότε “δυσοίωνη για τά μελλοντικά συμφέροντα ασφαλείας τών Η.Π.Α. στην Ελλάδα.”

Εις επίρρωση τών παραπάνω, ο Tasca απέστειλε και ένα δεύτερο συναφές απόρρητο τηλέγραμμα από τήν Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα προς τό Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στην Ουάσινγκτον, μετά από έναν ακριβώς μήνα (στις 8 Μαρτίου 1974), όπου επανεδήλωνε ότι η “Ιωαννιδική χούντα έχει αποδυναμώσει τίς Ένοπλες Δυνάμεις,” και “έχει κατορθώσει να ανδρεικελοποιήσει τήν ανώτατη στρατιωτική ηγεσία,” είναι δε ενδεχόμενο να “επιβάλει πολιτικές σε θέματα αμύνης και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και σε εσωτερικούς, πολιτικούς και οικονομικούς τομείς, οι οποίες θα μπορούσαν ... να επηρεάσουν δυσμενώς τά εθνικά μας συμφέροντα."


Η Ελλάδα σε χαοτική περιδίνηση τό 1974.

Ως αποτέλεσμα τής «παρέμβασης Tasca», προγραμματίσθηκε τότε μιά ευρεία διάσκεψη Εθνικής Ασφαλείας στο Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στην Ουάσινγκτον για τίς 20 Μαρτίου 1974. Στη διάσκεψη, όπου θα προήδρευε ο Henry Kissinger, υπό τήν διπλή ιδιότητά του ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και Υπουργός Εξωτερικών τών Η.Π.Α., θα συμμετείχε και ο Πρέσβυς Tasca μαζί με ανώτατους αξιωματούχους(4) τού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α.

Εις προετοιμασία δε τής διάσκεψης εκπονήθηκε ειδική μελέτη, υπό τόν τίτλο «Υπόμνημα Δράσεως» (Action Memorandum), περί τής “Πολιτικής τών Η.Π.Α. έναντι τής Ελλάδος”, από τό Προσωπικό για τόν Σχεδιασμό Πολιτικής τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α., η οποία περιελάμβανε ένα αναλυτικό Προσάρτημα (Attachment) με ημερομηνία(5) 19 Μαρτίου 1974. Γενικά, σε εκείνο τό Προσάρτημα, διαπιστώνεται ότι “η διάδοχη χούντα” Ιωαννίδη-Μπονάνου “είναιπιο οδυνηρή και λιγότερο ικανή” από “τό καθεστώς Παπαδόπουλου”—που και αυτό “απέτυχε τελικά να ανταποκριθεί στις πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις τής Ελλάδος”—και, κατά συνέπεια, “θα αποτύχει πιο ζοφερά και πιο γρήγορα, με βαρύνουσες συνέπειες για τήν ισχύ και τήν σταθερότητα τής Ελλάδος,” επομένως και για τά “μακροπρόθεσμα συμφέροντα” τών Η.Π.Α. Μία μάλιστα από αυτές τίς συνέπειες είναι ότι τό Ιωαννιδικό “καθεστώς όχι μόνο απομειώνει σοβαρά τό κύρος τού Ελληνικού Στρατού στην Κοινή Γνώμη αλλά και διασπά τό Στράτευμα σε φατρίες και κατά συνέπεια υπονομεύει τό αξιόμαχό του.”

Τό Υπόμνημα προβλέπει μάλιστα πτώση τής χούντας Ιωαννίδη αφ΄ εαυτής εντός έτους επί λέξει ως εξής: “Τό προσδόκιμο ζωής τού καθεστώτος Ιωαννίδη δεν είναι καλό—ένα έτος θα ήταν πιθανώς μια γενναιόδωρη εκτίμηση—διότι και άλλοι στρατιωτικοί μπορεί να μπουν στον πειρασμό να ανατρέψουν μια χούντα που δεν έχει καμία λαοφιλή βάση.” Δηλαδή τό Υπόμνημα υποδηλώνει ότι η Ελλάδα περιδινούτο τότε χαοτικώς σε έναν φαύλο κύκλο «μπανανιακού τύπου», με τήν μια βραχύβια χούντα να διαδέχεται τήν άλλη, και τήν κάθε επομένη χούντα να είναι χειρότερη από τήν προηγουμένη, θέτοντας σε όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο τήν συνοχή στη Ν.Α. πτέρυγα τού ΝΑΤΟ και “μακροπρόθεσμα συμφέροντατών Η.Π.Α. στην Ελλάδα”

Εισήγηση για παρέμβαση τών Η.Π.Α. στην Ελλάδα

Εικόνα
  • Οικογενειακή φωτογραφία τριών πρωθυπουργών: Παππούς Γεώργιος Παπανδρέου (κέντρο), υιός Ανδρέας Παπανδρέου (αριστερά του) και εγγονός Γεώργιος Παπανδρέου (δεξιά του).
Προς στοιχειώδη διασφάλιση αυτών τών (μακροπρόθεσμων) συμφερόντων ασφαλείας, εκείνο τό Υπόμνημα Δράσεως εισηγείται μια ενδεχομένη παρέμβαση τών Η.Π.Α. προς έξοδο τής Ελλάδος από εκείνον τόν φαύλο κύκλο, ήτοι προς αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα, διότι “τό πιο φυσικό και επομένως ίσως πιο σταθερό σύστημα για τήν Ελλάδα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία τού είδους που εξελίσσετο καταλλήλως πριν από τό πραξικόπημα Παπαδόπουλου—οι Έλληνες είχαν τελικά κατορθώσει να εκλέξουν ένα πλειοψηφούν κόμμα, τήν Ένωση Κέντρου τού Γεωργίου Παπανδρέου, κατά τίς τελευταίες ελεύθερες εκλογές τό 1964.” (6)

Δηλαδή τό Υπόμνημα Δράσεως όχι μόνον υιοθετούσε πλήρως τίς απόψεις τού Tasca περί αποδυναμώσεως τού αξιόμαχου τών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και τής Ν.Α. πτέρυγος τού ΝΑΤΟ από τήν Ελληνική χούντα, αλλά επιπροσθέτως εισηγείτο ως λύση σε εκείνο τό πρόβλημα μια δραστική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική τών Η.Π.Α., τουλάχιστον όσον αφορά τήν Ελλάδα, από πολιτική επιφαινομένης αποστασιοποίησης (hands-off approach) σε ενεργώς παρεμβατική πολιτική (interventionist approach), προκειμένου να αποκατασταθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα.(7) Εκείνη η φιλελεύθερη (φιλοδημοκρατική) εισήγηση τού Υπομνήματος Δράσεως ήταν ρηξικέλευθη εκείνη τήν εποχή, διότι τότε οι Η.Π.Α. παρενέβαιναν ενίοτε σε ξένες χώρες προκειμένου μάλλον να καταλύουν παρά να αποκαθιστούν δημοκρατίες :smt005: (8) Επί πλέον, τό Υπόμνημα Δράσεως επεσήμαινε ότι η αποκατάσταση τής Ελληνικής Δημοκρατίας επεβάλλετο λόγω τού περί αυτής διογκουμένου ή και ανεξέλεγκτου Φιλελληνισμού στο Αμερικανικό Κονγκρέσσο, σε Μ.Μ.Ε., και σε Κυβερνήσεις χωρών-μελών τού ΝΑΤΟ, επί λέξει ως εξής: “Πολλοί Αμερικανοί και άλλοι ξένοι ενδιαφέρονται για τήν Ελλάδα. Η καρδιά τού Λόρδου Βύρωνα χτυπά ακόμα σε πολλά στήθη και η παρόρμηση να «κάνουμε κάτι για τήν Ελλάδα» είναι συχνά σχεδόν ανεξέλεγκτη.”

Εν τούτοις, τό Υπόμνημα Δράσεως επεσήμαινε και υπεδήλωνε μια δυσοίωνη (εν δυνάμει καταστροφική) πτυχή τού Ελληνικού Ζητήματος τότε, ήτοι ότι τό “Ιωαννιδικό καθεστώς” και γενικά “αυτός ο τύπος καθεστώτος είναι απίθανο να παραδώσει τήν εξουσία στους πολιτικούς οικειοθελώς”—εκτός και αν η χούντα εξηναγκάζετο προς τούτο από κάποια εξωτερική εθνική κρίση, ελεγχόμενη μεν στην καλύτερη περίπτωση, χαοτικώς ανεξέλεγκτη δε στη χειρότερη...
Σε αυτήν τήν βάση, τό Υπόμνημα Δράσεως εισηγείτο ότι “είναι πλέον καιρός να αναπτύξουμε μια γενική προσέγγιση τών ΗΠΑ έναντι τής νέας [χουντικής] Κυβερνήσεως” τής Ελλάδος, ήτοι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσεως, βάσει “συνειδητών, πλήρως προειλημμένων αποφάσεων από τήν πλευρά μας ως προς τό τί εξυπηρετεί καλύτερα τά άμεσα και τά μακροπρόθεσμα Αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα” —και όχι “βάσει επισυσσώρευσης μικρών ad hoc αποφάσεων”—σχετικά με όλα τά συναφή μείζονα ζητήματα, όπως η αποκατάσταση δημοκρατίας στην Ελλάδα, η Ελληνο-Τουρκική διένεξη στο Αιγαίο, και τό Κυπριακό Ζήτημα.

Αντιπαράθεση Τasca - Kissinger

Η πρώτη επίσημη αντίδραση τής Κυβερνήσεως τών Η.Π.Α. στο ως άνω από 8 Φεβρουαρίου 1974 τηλέγραμμα από τήν Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα, ήταν η αποστολή ενός απορρήτου απαντητικού τηλεγράμματος (43153) στις 4 Μαρτίου 1974, από τό Υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσινγκτον προς τήν Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, τό οποίο πρότεινε μεν στον Αμερικανό πρέσβυ να εκφράσει, ενώπιον τής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας τής Ελλάδος, “τό πάγιο ενδιαφέρον τών Η.Π.Α. για τήν διατήρηση τής ακεραιότητος τών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων” (the long-standing U.S. interest in maintaining the integrity of the Greek military), παράλληλα όμως επανελάμβανε τήν επίσημη (εκπεφρασμένη) πολιτική τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α. περί αποφυγής “άμεσης ανάμειξης” τών Η.Π.Α. “στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα τής Ελλάδος” (refrain from direct involvement in the internal politics of Greece). Εκείνη τήν θέση περί επιφαινομένης μη-παρεμβατικότητας τών Η.Π.Α. στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα, ο Henry Kissinger θα τήν υπεστήριζε σθεναρώς και στη ως άνω ευρεία διάσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στις 20 Μαρτίου 1974.

Απεναντίας όμως, ο Αμερικανός Πρέσβυς Tasca υπεστήριξε με παρρησία, ενώπιον τών συμμετεχόντων στη διάσκεψη, ότι οι Η.Π.Α. είχαν εθνικό συμφέρον να εφαρμόσουν κατ’ εξαίρεση—ήτοι κατά παρέκκλιση από τήν πάγια Αμερικανική εξωτερική πολιτική επιφαινομένης μη-παρεμβατικότητας τών Η.Π.Α. έναντι άλλων χωρών—μια παρεμβατική πολιτική στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τόν Tasca, οι Η.Π.Α. θα έπρεπε, κατ’ αρχήν, να διακηρύξουν “δημοσίως ότι είμαστε υπέρ τής δημοκρατίας στην Ελλάδα.” και να καταστήσουν “σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έναν ρόλο στην Ελλάδα”. Ο Tasca βάσισε τήν επιχειρηματολογία του κυρίως επί τής“μοναδικότητος” τής Ελλάδος, ως εξής:

“ Η Ελλάδα, δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη χώρα, επειδή οι Έλληνες είναι ένα έθνος που έχει ιστορία και πολιτισμική παράδοση και έναν χώρο που διαφέρουν [από εκείνα άλλων εθνών] επειδή η Ελλάδα και ο Eλληνικός λαός—όσον αφορά στη θέση του και τήν κοινή γνώμη στη Δυτική Ευρώπη—είναι εν πολλοίς μοναδικοί. [...] Επειδή η Ελλάδα είχε έναν ξένο παράγοντα από τό 1821, από τήν Επανάσταση [1821-1830]. Συμμετέχουμε ενεργά σε ξένα ιδρύματα και θεσμούς στο εσωτερικό τής Ελλάδος, είτε σάς αρέσει είτε όχι. Είμαστε όλοι μέρος τού αξιακού τους συστήματος, μέρος τής πολιτικής τους εξέλιξης.”

Προκειμένου δε να ενισχύσει περαιτέρω τήν φιλελληνική του επιχειρηματολογία, ο Tasca ανεφέρθη μεταξύ άλλων στην απειλή νομοθετικής παρέμβασης τού Κονγκρέσσου υπέρ τής αποκαταστάσεως τής δημοκρατίας στην Ελλάδα—π.χ. με αναστολή παροχής εξοπλισμών στο Ιωαννιδικό καθεστώς— σε περίπτωση που τό Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. συνέχιζε τήν (φιλοχουντική) πολιτική του στην Ελλάδα, “δεδομένου μάλιστα ότι και τό Κονγκρέσσο τών Ηνωμένων Πολιτειών κατέστησε σαφές ότι εάν δεν σημειώσουμε πρόοδο υπό αυτή τήν έννοια δεν θα μπορέσουμε ούτε καν να διατηρήσουμε τίς σχέσεις ασφαλείας μας με τήν Ελλάδα.”

Εικόνα

Παρότι όμως οι συμμετέχοντες στη διάσκεψη έτειναν «ευήκοον ους» στα επιχειρήματα τού Tasca, εν τούτοις ο Henry Kissinger δεν εφαίνετο να πείθεται ότι είτε η “μοναδικότητα” τής Ελλάδος είτε η απειλή παρέμβασης από τό Κονγκρέσσο, αποτελούσαν επαρκείς λόγους για αλλαγή τής Αμερικανικής πολιτικής έναντι τής Ελλάδος. Αφού ο Tasca είχε πλέον ολοκληρώσει τά επιχειρήματά του για παρέμβαση τών Η.Π.Α. στην Ελλάδα προς κατάλυση τής χούντας, ο Kissinger συνόψισε τήν θέση του, περί μη-παρεμβατικής πολιτικής έναντι τής Ελλάδος, επί λέξει ως εξής:

“ Βασικά εδώ διεξάγουμε εξωτερική πολιτική, όχι εσωτερική πολιτική. Δεν παλινωδούμε με τίς χώρες. Τώρα, πριν αλλάξουμε αυτήν τήν πολιτική, θέλω να ακούσω κάποιους επιτακτικούς λόγους περί τού γιατί θα έπρεπε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Τώρα, θα μπορούσε να ισχύει ότι η Ελλάδα αποτελεί μια ειδική περίπτωση—δεν έχω αντιρρήσεις επ’ αυτού. Είμαι πλήρως ανοιχτόμυαλος επ’ αυτού. Αλλά δεν υφίσταται κίνδυνος διολισθήσεώς μου σε αυτή μου τήν θέση[περί μη-παλινωδίας]. Αυτή είναι η [μη-παρεμβατική] θέση μου.”

Τότε ο Υφυπουργός Εξωτερικών Joseph J. Sisco, επανέθεσε σε πραγματιστική βάση τό Ελληνικό Ζήτημα ενώπιον τών διασκεπτομένων, επαναδιατυπώνοντάς το υπό τό πρίσμα στρατηγικών “συμφερόντων ασφαλείας” τών Η.Π.Α., με τό επιχείρημα ότι η παρούσα (φιλοχουντική) πολιτική τών Η.Π.Α. έναντι τής Ελλάδος υποθήκευε όχι μόνον μακροπρόθεσμα αλλά επίσης μεσοπρόθεσμα ή και βραχυπρόθεσμα αμερικανικά συμφέροντα (στο ορατό ή ακόμη και εγγύς μέλλον αντίστοιχα) στη Ν.Α. Ευρώπη και τήν Μεσόγειο, δεδομένου ότι τό Ιωαννιδικό καθεστώς “ίσως κατά πάσα πιθανότητα απωλέσει τήν εξουσία σε ένα χρόνο από τώρα,” όπως προβλέπεται στο ως άνω Υπόμνημα Δράσεως. Επομένως, σύμφωνα με τόν Sisco, τό ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί στη διάσκεψη ήταν πολύ συγκεκριμένο και εξειδικευμένο, ήτοι πώς οι Η.Π.Α. θα μπορούσαν να αποτρέψουν “ό,τι προκύψει ένα χρόνο από τώρα από τό να εξελιχθεί σε μια Κυβέρνηση«Κανταφικού» τύπου ή έστω σε μια αντι-αμερικανική Κυβέρνηση;”

Η παρέμβαση τού Sisco ήταν καταλυτική στη διάσκεψη: Ακόμη και ο Kissinger συνετάχθη τότε με τήν άποψη Tasca για μια κατ΄ εξαίρεση παρέμβαση τών Η.Π.Α. προς αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα, και μάλιστα ως ζητήματος, που σύμφωνα με τόν Sisco επέτασσε μια επείγουσα (εντός τού 1974) αλλαγή τής πολιτικής τών Η.Π.Α. έναντι τής Ελληνικής χούντας. Εντούτοις, ο Kissinger επεσήμανε—και εδώ άρχισαν τά δύσκολα—ότι πριν οι Η.Π.Α. παρέμβουν στην Ελλάδα, έπρεπε να προκαθορίσουν επακριβώς τήν διάδοχη (δημοκρατική) κυβέρνηση, διότι, σύμφωνα με τόν Kissinger, “αν η τελική κρίση μας είναι ότι αυτή η [δικτατορική] Κυβέρνηση πρόκειται να τροποποιηθεί ουσιαστικά, τότε είναι σημαντικό για εμάς να γνωρίζουμε [εκ τών προτέρων] με ποιον θα έχουμε να κάνουμε [στη «μετα-δικτατορική» εποχή].”

Μεταπολίτευση Μπονάνου-Καραμανλή

Μετά τήν διάσκεψη, αρμόδιες υπηρεσίες πληροφοριών—τού Υπουργείου Εξωτερικών (ΙΝR κ.τ.λ), τού Πενταγώνου (DIA) και τής CIA—εκπόνησαν ένα Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα (Interagency Intelligence Memorandum), με ημερομηνία 18 Απριλίου 1974 (σχεδόν τρεις μήνες πριν τό Ελλαδικό πραξικόπημα στην Κύπρο), προκειμένου να προσδιορίσουν (ή μάλλον προκαθορίσουν) επακριβώς και εκ τών προτέρων (όπως ζήτησε ο Kissinger στη διάσκεψη) ποία θα ήταν η διάδοχη κυβέρνηση αμέσως μετά τήν κατάλυση τής δικτατορίας τού Ιωαννίδη, εάν οι Η.Π.Α. παρενέβαιναν ενεργητικά (προσκηνιακά ή παρασκηνιακά) προς αυτόν τόν σκοπό. Επτά εκ τών βασικών επισημάνσεων που συμπεριλαμβάνοντο στο Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα ήσαν οι εξής:

  • 1. Καθεστώς Ιωαννίδη. Η κατάλυση τού καθεστώτος Ιωαννίδη εθεωρείτο ούτως ή άλλως αναπόφευκτη και επικειμένη εντός τού 1974. Συγκεκριμένα, “η έλλειψη ταλέντου, η εχθρότητα τής κοινής γνώμης(9) [κατά τής χούντας] και ο στρατιωτικός φατριασμός τού καθεστώτος, θα επιφέρουν τήν πτώση τού Ιωαννίδη μάλλον σύντομα.” Επί πλέον, η πτώση τού Ιωαννίδη επεβάλλετο να επιταγχυνθεί, προς διασφάλιση τών Αμερικανικών συμφερόντων στη Ν.Α. Ευρώπη, διότι “τό καθεστώς Ιωαννίδη” ήταν “πιο τυχοδιωκτικό από τόν προκάτοχό του σε σχέση με τήν Κύπρο και τήν Τουρκία και πιο ακραία εθνικιστικό στις σχέσεις του με τίς Η.Π.Α.” Ο δε συνδυασμός αυτών τών στοιχείων προκαλούσε“ακόμη περισσότερα προβλήματα για τίς ΗΠΑ από εκείνα που ανέκυψαν από τό καθεστώς Παπαδόπουλου.”

    2. Στρατοκρατική δίνη. Τό επιτακτικό πρόβλημα (απειλή) για τά εν λόγω Αμερικανικά συμφέροντα τότε, ήταν ο κίνδυνος να διολισθήσει η Ελλάδα στο έρεβος μιας ατέρμονης αλληλοδιαδοχής βραχυβίων στρατιωτικών καθεστώτων διότι,ceteris paribus (χωρίς δηλαδή παρέμβαση τών Η.Π.Α.), “όταν [η χούντα Ιωαννίδη] απέλθει, θα αντικατασταθεί κατά πάσα πιθανότητα από μια νέα κλίκα στρατιωτικών συνωμοτών, παρομοίως εξοικειωμένη με τίς συνωμοσίες αλλά στερουμένη διοικητικών δεξιοτήτων.” Τότε όμως “θα μπορούσε να επισυμβεί ακόμη και μια διαδοχή στρατιωτικών πραξικοπημάτων.”

    3. Ελληνικός αντι-Αμερικανισμός. Προεβλέπετο ευλόγως έκρηξη λαϊκού και πολιτικού αντι-Αμερικανισμού στην Ελλάδα στο μέλλον, λόγω “παρελθόντων πολιτικών τών Η.Π.Α.,” δεδομένου ότι “η βούληση τής Αμερικανικής Κυβερνήσεως να συνεχίσει να συναλλάσσεται με τούς στρατοκράτες [τής χούντας] δεν είναι δημοφιλής σε κοινοβουλευτικούς πολιτικούς τής Ελλάδος”. Σε περίπτωση μάλιστα “που ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεφε στη χώρα για να ηγηθεί ενός νέου Ελληνικού καθεστώτος, πιθανόν τότε θα χρησιμοποιούσε τήν υποστήριξη τών ΗΠΑ στην κυβέρνηση Ιωαννίδη ως πρόσχημα για δράση εναντίον τών Η.Π.Α.”.

    4. Λύση Καραμανλή. Σε αυτό τό πλαίσιο, ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που συνιστάτο να αναλάβει λυσιτελώς τήν οριστική έξοδο τής Ελλάδος από τήν στρατοκρατική της δίνη ήταν ο Καραμανλής,(10) διότι μεταξύ άλλων “δεν πιθανολογείται ότι ένα καθεστώς Καραμανλή θα επιδείξει δυσαρέσκεια έναντι τών παρελθουσών πολιτικών τών Η.Π.Α. πλήττοντας μείζονες δεσμούς [τής Ελλάδος] με τήν Ουάσινγκτον.” Επί πλέον, “ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής” παρέμενε “η επιλογή πολλών στο εσωτερικό τής Ελλάδος ως μια εναλλακτική λύση στο στρατιωτικό καθεστώς”. Επειδή δε ο Καραμανλής “ίσως αισθάνετο” ή προέβλεπε“ότι οι στρατιωτικοί κυβερνήτες μπορεί να στραφούν προς αυτόν για βοήθεια,” δεν είχε προβεί “σε δημόσια καταγγελία” μέχρι τότε “κατά τού καθεστώτος από τήν αυτοεπιβαλλομένη εξορία του στο Παρίσι.” (11)

    5. Περιορισμένη δημοκρατία; Τό ακανθώδες πρόβλημα για μια μετάβαση από τό (δικτατορικό) “καθεστώς Ιωαννίδη” σε (δημοκρατικό) “καθεστώς Καραμανλή” ήταν ότι “όλες οι στρατιωτικές φατρίες είναι ενωμένες κατά τό ότι απορρίπτουν τήν επιστροφή σε μια εντελώς ελεύθερη πολιτική σκηνή,” διότι οι Έλληνες αξιωματικοί “φοβούνται ότι η επιστροφή σε μια εντελώς ελεύθερη πολιτική σκηνή θα οδηγούσε σε πολιτική αναρχία. Συνεπώς, θα υπεστήριζαν μια περιορισμένη μορφή πολιτικής ελευθερίας ώστε να αποτραπεί ο τύπος ευρείας πολιτικής ελευθερίας (political free-far-all) που επικρατούσε πριν τήν κατάληψη τής εξουσίας από τόν Στρατό τό 1967.” Αλλά όμως ο Καραμανλής “δεν θα επέστρεφε παρά μόνο εάν τού παρασχεθεί μια ελευθερία πολιτικών χειρισμών (a free hand)—κάτι με τό οποίο ο Στρατός θα ήταν δύσκολο να συναινέσει.” Δηλαδή οι προθέσεις τών Ελλήνων αξιωματικών (ακόμη και τών“Μετριοπαθών”) ήσαν τότε μάλλον ασύμβατες με τόν ηγετικό χαρακτήρα τού Καραμανλή.

    6. Kύπρος. Τό ενδιαφέρον τού Ιωαννίδη “για τήν μοίρα τού νησιού” ήταν “ιδιαίτερο” αλλά συνδυάζετο “με μια βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης του έναντι τού Μακαρίου και μια υπερβολική άποψή του περί Κομμουνιστικής απειλής στην Κύπρο”. Κατά συνέπεια, ο Ιωαννίδης “θα μπορούσε ίσως σε κάποιο μετέπειτα στάδιο να αποπειραθεί να εκδιώξει τόν Μακάριο. Μια τέτοια κίνηση, θα προκαλούσε μεγάλη ένταση στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις, και τότε οι Η.Π.Α. θα αντιμετώπιζαν τό δύσκολο έργο (difficult task) (12) να αποκλιμακώσουν τήν αντιπαράθεση μεταξύ δύο συμμάχων τού ΝΑΤΟ.”

    7. Ρόλος Μπονάνου; Πέραν τού Ιωαννίδη, ο μόνος εκ τών αξιωματικών τής χούντας, στον οποίο αναφέρεται τό Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα, και μάλιστα κατ’ επανάληψη, ως εν δυνάμει ανατροπέα(13) τού Ιωαννίδη, είναι ο τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Γρηγόριος Μπονάνος, υπό τό πρίσμα ότι εθεωρείτο ο “εναλλακτικός ηγέτης, που θα μπορούσε τελικά” ακόμη και “να διεκδικήσει ο ίδιος τήν εξουσία”—παρότι ήταν υποστηρικτής τού Ιωαννίδη (“υπ’ αριθμ. 2” τής χούντας)—και επί πλέον ηγείτο τής (φιλοΝΑΤΟϊκής) “Μετριοπαθούς” φατρίας, αντιθέμενος προς τήν (ουδερόφιλη) φατρία τών ακραίων εθνικιστών (“Κανταφικών”) τής χούντας Ιωαννίδη.


Βέβαια τό πρόβλημα παρέμενε: Ακόμη και εάν ο Στρατηγός Μπονάνος, ανέτρεπε τόν Ιωαννίδη με υποκίνηση και υποστήριξη από τίς Η.Π.Α., και επρότεινε να παραδώσει τήν εξουσία στον Καραμανλή υπό δεσμευτικούς όρους—δεδομένου ότι και ο ίδιος ο Στρατηγός Μπονάνος, όπως “όλες οι στρατιωτικές φατρίες”, απέρριπτε “τήν επιστροφή σε μια εντελώς ελεύθερη πολιτική σκηνή”—ο Καραμανλής δεν θα απεδέχετο τέτοιους όρους κατά τά ως άνω (παρ. 4).

Τό Αμερικανικό Σχέδιο (1974)

Τό Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα (18 Απριλίου 1974) τών αρμοδίων υπηρεσιών τών H.Π.Α. απαντούσε επαρκώς στο θεμελιώδες ερώτημα που ο Kissinger είχε θέσει στη διάσκεψη στο Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών (20 Μαρτίου 1974)—“είναι σημαντικό για εμάς να γνωρίζουμε με ποιον θα έχουμε να κάνουμε” (it is important for us to know whom to deal with)—αφού τό Υπόμνημα προσδιόρισε τούς δύο κύριους πρωταγωνιστές (Μπονάνο και Καραμανλή) τής όποιας λύσεως στο Ελληνικό Ζήτημα: Ο μεν Στρατηγός Μπονάνος θα ανελάμβανε τό στρατιωτικό σκέλος τής λύσεως (ανατροπή τού Ταξιάρχου Ιωαννίδη ή και αποκλιμάκωση ενδεχομένης Ελληνο-Τουρκικής αντιπαραθέσως),(14) ο δε Καραμανλής τό πολιτικό σκέλος (σταδιακή αλλά και ταχεία αποκατάσταση δημοκρατικών θεσμών).


Στη συνέχεια, σύμφωνα με τήν μεθοδολογία τής Κυβερνήσεως τών Η.Π.Α. στην άσκηση τής εξωτερικής της πολιτικής, εκπονήθηκε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσεως (comprehensive action plan), επί τή βάσει τών παραμετρικών προδιαγραφών τού εν λόγω Διυπηρεσιακού Πληφοριακού Υπομνήματος (λύση Μπονάνου-Καραμανλή κ.τ.λ.). Αυτό τό σχέδιο και τά συναφή επακόλουθα έγγραφα με τίς συγκεκριμένες οδηγίες εφαρμογής του (policy guidelines) παραμένουν μέχρι σήμερα—και ίσως για πολλές ακόμη δεκαετίες στο μέλλον—απόρρητα (μη-αποχαρακτηρισμένα): Στον σχετικό τόμο (ΧΧΧ) τών αποχαρακτηρισμένων εγγράφων τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α. («Greece; Cyprus; Turkey, 1973-1976») υπάρχει ένα μεγάλο χρονικό κενό σχεδόν δύο μηνών, από τήν ημερομηνία τού Διυπηρεσιακού Πληφοριακού Υπομνήματος (18 Απριλίου 1974) μέχρι και τίς 13 Ιουνίου 1974, ωσάν κατ’ εκείνους τούς δύο μήνες να μην ελάμβαναν χώρα μείζονες εξελίξεις στο Ελληνικό Ζήτημα (παρότι τότε η μεν Ελλάδα παρελάμβανε τά πρώτα 17 από τά παραγγελθέντα 36 Phantom ΙΙ F-4Ε από τίς Η.Π.Α., οι δε αποσταθεροποιητικές μηχανορραφίες τής χούντας Ιωαννίδη στην Κύπρο ευρίσκοντο εν πλήρη εξελίξει, ενώ επίσης τότε η Τουρκία άρχισε ενεργητικά πλέον να διεκδικεί δικαιώματα επί τής υφαλοκρηπίδος τού Αιγαίου).

Παρότι όμως δεν γνωρίζουμε τό επακριβές περιεχόμενο τού εν λόγω (μη αποχαρακτηρισμένου) Αμερικανικού σχεδίου σχετικά με τήν λύση Μπονάνου-Καραμανλή προς αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα, εντούτοις μπορούμε ευλόγως να πιθανολογήσουμε τήν περίοδο που συνετάχθη η αρχική έκδοση (first draft) τού σχεδίου: Προφανώς μετά τίς 18 Απριλίου 1974 και κατά πάσα πιθανότητα πριν τίς 2 Μαΐου 1974, αφού τότε (2 Μαΐου 1974) έγινε ο διορισμός τού νέου Αμερικανού Πρέσβεως (πρώην Στρατιωτικού) στην Κύπρο Rodger P. Davis—που τελικά διαπιστεύθηκε στην Κύπρο, ενώπιον τού Προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, μετά από σχεδόν δύο μήνες, στις 10 Ιουλίου 1974, ήτοι μόλις πέντε (5) ημέρες πριν τό Ελλαδικό πραξικόπημα στην Κύπρο.

Σε κάθε περίπτωση, τό βέβαιο είναι ότι εκείνο τό Σχέδιο επέτυχε πλήρως (100%) όσον αφορά στο ένα (Ελλαδικό) σκέλος του, ήτοι τήν αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όσον αφορά όμως στο άλλο (Κυπριακό) σκέλος του, προς τό παρόν συνάγεται (χωρίς όμως να τεκμηριώνεται πλήρως) ότι οι εξελίξεις απέκλιναν από τούς προδιαγραφέντες στόχους τών Η.Π.Α. σχετικά με τήν διαχείριση τότε τής Ελληνο-Τουρκικής αντιπαραθέσεως (στην Κύπρο)—η οποία είναι θεματικώς επέκεινα τής παρούσης μονογραφίας.(15) Προφανώς όμως, η ιστορία τής Μεταπολίτευσης και τής Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο τό 1974, δεν πρόκειται να γραφεί οριστικά, μέχρις ότου αποχαρακτηρισθούν αυτά τά έγγραφα τών Η.Π.Α.
https://www.istorikathemata.com/2019/04 ... n-usa.html
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Ζαποτέκος την 21 Απρ 2020, 22:33, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 21 Απρ 2020, 22:32

ΕΠΙΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Η από 8 Φεβρουαρίου 1974 επισήμανση τού Αμερικανού Πρέσβεως Ηenry J. Τasca ότι μετά τό χουντικό πραξικόπημα τών Ιωαννίδη-Μπονάνου “όλοι οι αντιστράτηγοι έχουν μόλις έξι ή λιγότερους μήνες στόν παρόντα βαθμό τους,”αφεώρα μεταξύ άλλων και τούς τότε άρτι προαχθέντες Αντιστράτηγο Ανδρέα Γαλατσάνο (Αρχηγό Στρατού), Αντιστράτηγο Ιωάννη Ντάβο (Αρχηγό Γ΄ Σώματος Στρατού), κ.ο.κ.

(2) Τό πόσο εύστοχη και ανταποκρινομένη προς τήν τότε πραγματικότητα (1974) ήταν η περί τής Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας αξιολογική επισήμανση τού τότε Αμερικανού Πρέσβεως Ηenry J. Tasca—ότι δηλαδή η “Ελληνική Πολεμική Αεροπορία δεν διαθέτει ούτε έμπειρους ούτε καινοτόμους αξιωματικούς που να διασφαλίζουν μια αποτελεσματική ηγετικότητα σε τακτικό/επιχειρησιακό επίπεδο”—κατεδείχθη από τά επισυμβάντα στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία κατά τήν πρώτη εισβολή τής Τουρκίας στην Κύπρο (επιχείρηση «ΑΤΙΛΛΑΣ Ι») στις 20-22 Ιουλίου 1974, τά οποία όμως είναι θεματικώς επέκεινα τής παρούσης μονογραφίας.

(3) Η ανεξέλεγκτη δυναμική αυτοϋποβάθμισης τού αξιόμαχου τών Ελληνικών Ελληνικών Δυνάμεων, τήν οποία προέβλεψε (από 8 Φεβρουαρίου 1974) ο Αμερικανός Πρέσβυς Tasca, κατέληξε μεταξύ πολλών άλλων σε μια σουρεαλιστική«προαγωγή» εν καιρώ πολέμου ενός ταξιάρχου, τού πραξικοπηματία Μιχαήλ Γεωργίτση, από τήν θέση διοικητή μιας επί μέρους διοικήσεως τού Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ)—τής Γ΄ Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως—σε de facto «αρχιστράτηγο» τών εμπολέμων δυνάμεων τής Ελλάδος και τής Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο, κατά τήν πρώτη εισβολή τής Τουρκίας στην Κύπρο (επιχείρηση «ΑΤΙΛΛΑΣ Ι»), παρότι η Εθνική Φρουρά εν επιστρατεύσει προσκτά δύναμη Σώματος Στρατού (40.000 άνδρες), τού οποίου κανονικά (και λογικά) έπρεπε να ηγείται ανώτατος αξιωματικός με βαθμό αντιστρατήγου ή στρατηγού (με εμπειρία στη διοίκηση σώματος στρατού). Οι συνέπειες τής εν λόγω«αρχιστρατηγίας», που απέβησαν καταστροφικές για τήν Κύπρο τότε, είναι ευρέως γνωστές και ευρίσκονται πέραν τών θεματικών ορίων τής παρούσης μονογραφίας.

(4) Κατ’ αλφαβητική σειρά, η συμμετασχόντες στη διάσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στην Ουάσινγκτον στις 20 Μαρτίου 1974, ήσαν οι εξής:
1. Davies, Roger P., Deputy Assistant Secretary of State for Near Eastern and South Asian Affairs (later Ambassador to Cyprus, May 2 - August 18, 1974).
2. Eagleburger, Lawrence S., Member of NSC Staff (from June 1973); Executive Assistant to the Secretary of State (from October 1973).
3. Hartman, Arthur A., Assistant Secretary of State for European Affairs.
4. Hyland, William, Director, Bureau of Intelligence and Research, Department of State.
5. Kissinger, Henry A., President’s Assistant for National Security Affairs; Secretary of State.
6. Lord, Winston, Director of Policy Planning Staff.
7. McCloskey, Robert, Ambassador at Large (former Ambassador to Cyprus, May 1973 - Jan 1974).
8. Rush, Kenneth, Deputy Secretary of State.
9. Sisco, Joseph J., Under Secretary of State for Political Affairs.
10. Sonnenfeldt, Helmut, Senior NSC Staff member until 1974; Counselor, Department of State from 1974.
11. Springsteen, George S., Jr., Deputy Assistant Secretary of State for European Affairs ( Aug 1973 - Jan 1974); Special Assistant to the Secretary of State and Executive Secretary of the Department (Jan 1974 - July 1976).
12. Tasca, Henry, U.S. Ambassador in Greece.
13. Thornton, Thomas P., Member of Policy Planning Staff, Department of State.
14. Vest, George, Director, Bureau of Politico-Military Affairs, Department of State (from April 1974).
15. Weiss, Chief of the Congressional Relations Section of DEA.
Άλλοι συμμετασχόντες: Churchill (George), Donaldson, Holton.


(5) Η πρώτη έκδοση τού Προσαρτήματος (Attachment) τού «Υπομνήματος Δράσεως» είχε εκπονηθεί από τίς 9 Ιανουαρίου 1974. Τό Προσάρτημα τροποποιήθηκε μετά από μόλις τρεις εβδομάδες (30 Ιανουαρίου 1974), καθώς νέα δεδομένα έφθαναν στην Ουάσινγκτον από Αμερικανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών στην Αθήνα. Μετά όμως τήν «παρέμβαση Tasca» στις 8 Φεβρουαρίου 1974, αναθεωρήθηκε και πάλι, αφού επεβάλλετο να επικαιροποιηθεί υπό τό πρίσμα τών επισημάνεων τής Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Τό Προσάρτημα προσέλαβε τήν τελική του μορφή μετά από ενάμισυ επιπρόσθετο μήνα, κατά τήν προτεραία (19 Μαρτίου 1974) τής περί Ελλάδος διάσκεψης Εθνικής Ασφαλείας στο Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α.

(6) Τό Υπόμνημα Δράσεως τού Υπουργείου Εξωτερικών τών Η.Π.Α. επέχει σημαίνουσα θέση στην ιστορία τών Ελληνο-Αμερικανικών σχέσεων: Μεταξύ άλλων, αποτελεί τό πρώτο επίσημο έγγραφο τού εκτελεστικού βραχίονα τής Αμερικανικής Κυβερνήσεως—και μάλιστα έγγραφο με βαρύνουσα σημασία, σε επίπεδο τού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (NSC)—στο οποίο συνομολογείται ρητώς (από 19 Μαρτίου 1974) ότι η ανοχή ή και ενεργός υποστήριξη τών Η.Π.Α. στην αποσταθεροποίηση τής Ελληνικής Δημοκρατίας τό 1965 και στην επακόλουθη κατάλυσή της από τήν χούντα τών συνταγματαρχών τό 1967, απετέλεσε μεγάλο λάθος τής εξωτερικής πολιτικής τών Η.Π.Α., διότι η ανάδειξη τής Κυβερνήσεως τής Ενώσεως Κέντρου υπό τόν Γεώργιο Παπανδρέου με ευρεία απόλυτη πλειοψηφία τό 1965, ήταν ένα μετεμφυλιακό “κατόρθωμα” τών Ελλήνων (The Greeks had finally managed to elect a majority party) αφού κατεδείκνυε ότι η “κοινοβουλευτική δημοκρατία” τους στη μετεμφυλιακή εποχή, “εξελίσσετο αρμονικά-ταιριαστά” (was fitfully evolving) όπως δηλαδή συνάδει με “μακροπρόσθεσμα συμφέροντα” τών Η.Π.Α.

(7) Στο από 19 Μαρτίου 1974 Υπόμνημα Δράσεως τών Η.Π.Α. σχετικά με τήν Ελλάδα, η διατυπωθείσα εισήγηση, περί ενεργού παρεμβάσεως τών Η.Π.Α. προς αποκατάσταση τής δημοκρατίας στην Ελλάδα, ευθυγραμμίζετο με προηγούμενη εισήγηση τής Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα προς τό Υπουργείο Εξωτερικών τών Η.Π.Α. στην Ουάσινγκτον. Συγκεκριμένα, σε απόρρητο τηλέγραμμα (υπ’ αριθμ. 8297/26-11-1973), μόλις τήν επαύριο τού πραξικοπήματος Ιωαννίδη-Μπονάνου και 11 ημέρες μετά τήν αιματηρή καταστολή τής φοιτητικής Εξεγέρσεως τού Πολυτεχνείου, ο Αμερικανός Πρέσβυς Henry J. Tasca διετύπωσε με παρρησία εγγράφως τήν άποψη, ενώπιον τού προϊσταμένου του Henry Kissinger, ότι “αυτό που η χώρα χρειάζεται τώρα δεν είναι περισσότερη καταπίεση και περισσότερος έλεγχος, αλλά περισσότερη ελευθερία και περισσότερη ελευθερία λόγου, πολιτικώς οργανωμένες” (What the country needs is not morerepression and more control, but more freedom and more self-expression, politically organized).

(8) Κατ’ εκείνη τήν ψυχροπολεμική εποχή, και ειδικά στις δεκαετίες 1960 και 1970 επί εποχής Henry Kissinger, υπό τό βάρος μάλιστα τών εθνικών και γεωπολιτικών πιέσεων στο εσωτερικό και εξωτερικό τών Η.Π.Α. από τήν στρατιωτική τους ήττα στο Vietnam, είχε καθιερωθεί στην Αμερικανική Κυβέρνηση μια πραγματιστική προσέγγιση (pragmatic approach) στην εξωτερική της πολιτική: H Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση τών Η.Π.Α. υπεστήριζε τότε, έμμεσα (παθητικά) ή και ενίοτε άμεσα (ενεργητικά), αντικομμουνιστικά ή ακόμη και αντισοσιαλιστικά πραξικοπήματα ανά τόν κόσμο, μέσω παρεμβατικών αλλά συγκεκαλυμμένων επιχειρήσεων (covert operations). Παράλληλα όμως σε διπλωματικό επίπεδο, οι Η.Π.Α. εφήρμοζαν πολιτική επιφαινομένης αποστασιοποίησης (hands-off approach), όπως π.χ. έναντι τού αιμοσταγούς πραξικοπήματος τού Augusto Pinochet κατά τού νομίμου και δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου Salvador Allende στη Χιλή στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ή στην περίπτωση τού πραξικοπήματος τών Ιωαννίδη-Μπονάνου στην Ελλάδα μετά από διόμισυ μήνες, στις 25 Νοεμβρίου 1973. Τότε η Κυβέρνηση τών Η.Π.Α. δεν προέβη σε οποιαδήποτε δημόσια δήλωση ούτε υπέρ αποκαταστάσεως τής δημοκρατίας ούτε κατά εκείνων τών δικτατορικών καθεστώτων σε εκατέρα χώρα, ενώ παράλληλα υπεστήριζε εμπράκτως αμφότερα τά χουντικά καθεστώτα. Στην περίπτωση τής Ελλάδος, η έμπρακτη υποστήριξη τών Η.Π.Α. στη χούντα Ιωαννίδη-Μπονάνου έλαβε τήν μορφή, μεταξύ άλλων, τής απρόσκοπτης εκτέλεσης τού προγράμματος εξοπλισμού τής Ελληνικής Αεροπορίας με (36) προηγμένα αεροσκάφη Phantom II F-4E, εκ τών οποίων τά πρώτα έξι (6) προσγειώθηκαν στην Ελλάδα στις 5 Απριλίου 1974, ήτοι τρισήμισυ μήνες πριν τό Ελλαδικό πραξικόπημα στην Κύπρο (15 Ιουλίου 1974).

(9) Η “εχθρότητα τής κοινής γνώμης” έναντι τού χουντικού καθεστώτος από τό 1973, επαναλαμβάνεται ως κάτι δεδομένο, χωρίς να αναλύεται (ποσοτικοποιείται), σε απόρρητα έγγραφα τής Κυβερνήσεως τών Η.Π.Α. τό 1974. Ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από τήν φοιτητική εξέγερση στο Πολυτεχνείο (17 Νοεμβρίου 1973) και τήν αιματηρή στρατιωτική καταστολή της, που είχαν προκαλέσει τέτοιο παγκόσμιο σάλο σε Μ.Μ.Ε. ανά τόν Κόσμο τότε, ώστε η έλλειψη “λαϊκού ερείσματος” τής χούντας Ιωαννίδη εθεωρείτο σε ηγετικούς κύκλους τών Η.Π.Α. και τών άλλων χωρών-μελών τού ΝΑΤΟ ως κάτι αυτονόητο και αυταπόδεικτο, που δεν έχρηζε περαιτέρω ανάλυσης.

(10) Τό από 18 Απριλίου 1974 Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα τών Η.Π.Α. αναφέρεται έξι (6) φορές στον Κ. Καραμανλή, ως ενδεικνυόμενο πρωθυπουργό μετά τήν κατάλυση τής χούντας Ιωαννίδη, ενώ δεν αναφέρεται ούτε μια φορά σε άλλους κοινοβουλευτικούς πολιτικούς που ευρίσκοντο τότε στην Ελλάδα (Κανελλόπουλος, Στεφανόπουλος, Μαύρος, Μητσοτάκης κ.ο.κ.), και επίσης ούτε μια φορά στον Βασιλέα Κωνσταντίνο. Εντούτοις αναφέρεται μία (1) και μόνον φορά στον Α. Παπανδρέου ως μελλοντικό πολιτικό ηγέτη (στο απώτερο μέλλον), που ίσως κεφαλαιοποιούσε πολιτικώς τόν προβλεπόμενο αντι-Αμερικανισμό στη μεταχουντική εποχή στην Ελλάδα.

(11) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προβεί κατ’ επανάληψη σε δημόσια καταγγελία κατά τού δικτατορικού καθεστώτος Παπαδόπουλου (στις 23 Απριλίου 1967, στις 30 Σεπτεμβρίου 1969 και στις 23 Απριλίου 1973). Εντούτοις ο Καραμανλής—όπως και οι Η.Π.Α. κατά τήν ίδια περίοδο (ως άνω Επισημείωση 8)—δεν κατήγγειλε δημοσίως τό διάδοχο χουντικό καθεστώς τών Ιωαννίδη-Μπονάνου καθ’ όλη τήν περίοδο από τό πραξικόπημα τής 25ης Νοεμβρίου 1973 στην Ελλάδα μέχρι και τό Ελλαδικό πραξικόπημα τής 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο. Η πρώτη δημόσια καταγγελία τού χουντικού Καθεστώτος από τόν Καραμανλή τό 1974, έγινε δύο ημέρες μετά τό Ελλαδικό πραξικόπημα στην Κύπρο, ήτοι στις 17 Ιουλίου 1974, όταν είχε πλέον επιβεβαιωθεί ότι τό πραξικόπημα στην Κύπρο είχε αποτύχει, αφού ο Μακάριος είχε κατορθώσει να επιβιώσει και επομένως παρέμενε τότε—από απόψεως εθνικού και διεθνούς δικαίου—ο μοναδικός νόμιμος (δημοκρατικώς και συνταγματικώς εκλεγμένος) Πρόεδρος τής Κύπρου.

(12) Από ιστορικής απόψεως, έχει σημασία ο αξιολογικός χαρακτηρισμός μιας παρέμβασης τότε τών Η.Π.Α. προς αποκλιμάκωση μιας Ελληνο-Τουρκικής αντιπαράθεσης στην Κύπρο απλώς ως ένα “δύσκολο έργο” (difficult task) —που εντούτοις ήταν εφικτό (έστω και “δύσκολα”) να επιτύχει τόν περιορισμό τών εχθροπραξιών σε τοπικό (Κυπριακό) επίπεδο—στο πλαίσιο μάλιστα “τής απουσίας αποφασιστικής ηγεσίας” (absence of decisive leadership) στην Ελλάδα κατά τήν περίοδο τής Ιωαννιδικής χούντας.

(13) Μετά τήν κατάλυση τής χούντας Ιωαννίδη, προέκυψαν διάφοροι «μνηστήρες» που διεκδίκησαν—έκαστος δι’ εαυτόν και δι’ ίδιον όφελος (νομικό ή πολιτικό)—τήν πατρότητα τής “ιδέας” για παράδοση τής εξουσίας από τήν χούντα στον Καραμανλή, όπως π.χ. ο τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Γ. Μπονάνος, ο Αρχηγός Ναυτικού Αντιναύαρχος Π. Αραπάκης, ο Αρχηγός Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Α. Παπανικολάου (υποτίθεται σε κατ’ ιδίαν συνεννοήσεις τους στις 21 Ιουλίου 1974), όπως επίσης και ο κοινοβουλευτικός Ε. Αβέρωφ-Τοσίτσας (υποτίθεται σε κατ’ ιδίαν εισήγησή του προς τόν τότε «Πρόεδρο τής Δημοκρατίας» Στρατηγό Φ. Γκιζίκη στις 23 Ιουλίου 1974), κ.τ.λ., όπως προκύπτει από σχετικές καταθέσεις τους στον «ΦΑΚΕΛΟ ΚΥΠΡΟΥ». Εν τούτοις όλοι εκείνοι οι ισχυρισμοί είναι αβάσιμοι (ή και φαιδροί), αφού δεν επρόκειτο περί προσωπικής “ιδέας” οποιουδήποτε εν Ελλάδι στις 21-23 Ιουλίου 1974, αλλά περί προειλημμένης αποφάσεως τών Η.Π.Α., κατ’ εφαρμογή τής από τίς 18 Απριλίου 1974 προδιαγραφείσης λύσεως Μπονάνου-Καραμανλή, καταγραφείσης στο ως άνω Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα τών Η.Π.Α.
Σημειωτέον δε, ότι πέραν τών Ταξιάρχου Ιωαννίδη (ως πρόβλημα) και Στρατηγού Μπονάνου (ως μέρος τής λύσεως), τό Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα τών Η.Π.Α. δεν αναφέρεται σε κανέναν άλλο αξιωματικό τής χούντας, όπως γενικά και σε κανέναν πολιτικό από εκείνους που διεκδίκησαν ιδιοτελώς τήν “ιδέα” περί τής διά συνεργείας Μπονάνου Καραμανλικής Μεταπολίτευσης.


(14) Όσον αφορά στο στρατιωτικό σκέλος τής λύσεως Μπονάνου-Καραμανλή, μια εθνική κρίση, και δη ένοπλη αντιπαράθεση Ελλάδος-Τουρκίας, έστω και περιορισμένη χωροχρονικά και ελεγχομένη δυναμικά (contained), τίς μεν εξουσίες τού Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Μπονάνου θα τίς επηύξανε, και μάλιστα δραστικά, εκείνες δε τού Ταξιάρχου Ιωαννίδη θα τίς απομείωνε στην εν πολέμω Στρατιωτική Ιεραρχία, ώστε ο πρώτος να ανατρέψει τόν δεύτερο εύκολα και αναίμακτα (χωρίς δηλαδή νέο εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα). Επί πλέον μια τέτοια κρίση θα συνέβαλε καταλυτικά στο να καμφθούν οι αντιδράσεις “όλων τών στρατιωτικών φατριών” κατά “τής επιστροφής σε μια εντελώς ελεύθερη πολιτική σκηνή” (ώστε ο Καραμανλής να αποδεχθεί τήν—άνευ όρων—πολιτική ευθύνη τής μετάβασης τής Ελλάδος από τήν δικτατορία στη δημοκρατία). Επομένως, σε περίπτωση μιας τέτοιας κρίσεως, ο (φιλοΝΑΤΟϊκός) Στρατηγός Μπονάνος θα ανελάμβανε τό επιπρόσθετο “δύσκολο” έργο ελεγχομένου περιορισμού της σε τοπικό επίπεδο (π.χ. στην Κύπρο) και εγκαίρου αποκλιμακώσεώς της, ώστε να διατηρηθεί η συνοχή τής Ν.Α. πτέρυγος τού ΝΑΤΟ.
Παρότι δε τό Διυπηρεσιακό Πληροφοριακό Υπόμνημα τών Η.Π.Α. (18 Απριλίου 1974) δεν πρότεινε ρητώς μια τέτοια κρίση στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις, εν τούτοις υπονοούσε τήν καταλυτική δυναμική της, δεδομένου ότι (α) πιθανολογούσε μια τέτοια κρίση, αφού ο Ιωαννίδης “θα μπορούσε ίσως σε κάποιο μετέπειτα στάδιο να αποπειραθεί να εκδιώξει τόν Μακάριο” ούτως ή άλλως, (β) αξιολογούσε τήν διαχείριση μιας τέτοιας κρίσεως από τίς Η.Π.Α. ως έργο που θα ήταν “δύσκολο” αλλά όχι αδύνατο να επιτύχει τούς στόχους του (χωροχρονικό περιορισμό τής αντιπαραθέσεως), και (γ) ανεφέρετο, με έμφαση και κατ’ επανάληψη (τετράκις), στη διελκυστίνδα, ήτοι ασυμβατότητα, μεταξύ τών προθέσεων σχεδόν “όλων” τών αξιωματικών (παράδοση τής εξουσίας σε πολιτικούς υπό όρους) και ασυμβιβάστου στάσεως τού Καραμανλή (αποδοχή εξουσίας άνευ όρων). Κατά τά επιφαινόμενα, εκείνη η ασυμβατότητα συνιστούσε ένα πρόβλημα μη-επιλύσιμο (intractable) εν καιρώ ειρήνης.

(15) Μεταξύ άλλων, μία από τίς μείζονες αποτυχίες τού σχεδίου τών Η.Π.Α. για τήν Αμερικανική Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, ήταν η αποτυχία τών Τούρκων να επιτύχουν τούς στρατιωτικούς τους στόχους στην Κύπρο εντός τριών ημερών--ΑΤΤΙΛΑΣ Ι, στις 20-23 Ιουλίου 1974, κατ΄ επίκληση τών Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, ήτοι σύμφωνα με τό Διεθνές Δίκαιο--λόγω (μη προβλεφθείσης και μη αναμενομένης) σθεναρής αντιστάσεως τών επιτοπίων Ελλαδικών και Ελληνοκυπριακών στρατιωτικών δυνάμεων, παρότι αυτές ήσαν τότε εμφυλιακώς αποδιοργανωμένες, αποδεκατισμένες ή και εν πολλοίς διαλελυμένες. Κατά συνέπεια, οι μεν Τούρκοι εξαναγκάσθηκαν να επιδιώξουν τήν σταθεροποίηση τών θέσεών τους και τήν ολοκλήρωση τών αντικειμενικών στρατιωτικών τους στόχων στην Κύπρο σε δεύτερη φάση απροσχηματίστως--ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ, στίς 14-16 Αυγούστου 1974, κατά κατάφωρη παράβαση τού Διεθνούς Δικαίου--επί κυβερνήσεως εθνικής ενότητος τού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήτοι η Αμερικανική Μεταπολίτευση στην Ελλάδα "χρεώθηκε" και αυτή εν μέρει (δηλαδή όχι μόνον η ανατραπείσα χούντα τών Ιωαννίδη/Μπονάνου) τήν στρατιωτική ήττα τών Ελλήνων στην Κύπρο. Ως επακόλουθες δε συνέπειες εκείνης τής αποτυχίας τών Τούρκων και τού Αμερικανικού σχεδίου ήταν η έξοδος τής Ελλάδος από τό στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ τότε (με απόφαση Κ. Καραμανλή), η σαρωτική ισχυροποίηση τών Αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα, η αναπόδραστη πλέον και θεαματική πολιτική ισχυροποίηση τού Ανδρέα Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ), τό μαζικό κίνημα Αντιαμερικανισμού τών Ελλήνων (σε όλες τίς πολιτικές παρατάξεις τότε), η παρέμβαση τού Αμερικανικού Κονγκρέσσου υπέρ τής Ελλάδος (embargo όπλων τών Η.Π.Α. κατά τής Τουρκίας 1975-1978), κ.τ.λ., δηλαδή χαοτικές συνέπειες που δεν ήσαν επιθυμητές ούτε από τό Αμερικανικό Πεντάγωνο ούτε και από τόν εκτελεστικό βραχίονα τής πολιτικής ηγεσίας τών Η.Π.Α. τότε (πρωτοστατούντος τού Henry Kissinger). Συγκεφαλαιωτικά, ενώ τό Αμερικανικό σχέδιο προέβλεπε μια "ξεκάθαρη" (clean-cut) λύση στο Ελληνικό Πρόβλημα, με παράλληλη μάλιστα ΝΑΤΟποίηση τής Κύπρου (de facto ή και de jure), τελικά προκάλεσε πραγματικό χάος ("a mess") όχι μόνον στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις αλλά και στην Ν.Α. πτέρυγα τού ΝΑΤΟ, ενώ έπληξε καίρια τό ηθικό κύρος (moral standing) τών Η.Π.Α. ως Υπερδυνάμεως, αφού για πρώτη φορά οι Η.Π.Α. έπληξαν στρατιωτικά (δια τών Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων με ενεργό Αμερικανική υποστήριξη) όχι μια οποιαδήποτε χώρα (εκτός ΝΑΤΟ) αλλά μία ΣΥΜΜΑΧΟ χώρα (μέλος τού ΝΑΤΟ)...


(16) ΠΗΓΗ: Foreign Relations of the United States, 1969-1976 (U.S. Department of State: Washington 2007), v. XXX (“Greece; Cyprus; Turkey, 1973-1976,” ed.: Laurie Van Hook; gen. ed.: Edward C. Keefer), pp. 24-29 (declassified Document #9), 29-45 (Partially declassified Document #10), 46-47 (declassified Document #11), pp. 47-60 (declassified Document #12), 60-68 (Partially declassified Document #13).

https://www.istorikathemata.com/2019/04 ... n-usa.html
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 22 Απρ 2020, 00:30

Ο Ιγνατίου είναι γνωστός για το βιβλίο του :
Τα μυστικά αρχεία του Κίσιντζερ

Εικόνα

Στον έβδομο όροφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ η συζήτηση στο επιτελείο του υπουργού Εξωτερικών πήρε φωτιά. Στο ερώτημα τι θα γίνει με το Κυπριακό ο Χένρι Κίσιντζερ ρώτησε ευθέως και με σαφή εκνευρισμό στον τόνο της φωνής του: "Έχει μελετήσει κανείς σ' αυτό το κτίριο τι θα συμβεί εάν γίνει πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Συρίας το επόμενο καλοκαίρι και οι Ρώσοι επιχειρήσουν να παρέμβουν, πώς μπορούμε να δράσουμε επιχειρησιακά στην ανατολική Μεσόγειο χωρίς τους Τούρκους;"

Ο Αμερικανός υπουργός ξέσπασε και άρχισε να φωνάζει για τη στάση, τις ενστάσεις και τις ατέρμονες ανταλλαγές απόψεων των συνεργατών του. Είπε: "Σε τρία χρόνια, όταν οι Έλληνες θα έχουν κομουνιστική κυβέρνηση και οι Τούρκοι θα έχουν εκδιωχθεί από την Κύπρο και θα υπάρξει μια κομουνιστική στρατιωτική μονάδα εγκατεστημένη στο νησί, όλοι θα αρχίσουμε να ουρλιάζουμε ότι ο Κίσιντζερ θα έπρεπε να είχε πει κάτι εναντίον του Σαμψών και τότε όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί - ή κάτι άλλο βαθυστόχαστο που θα υποστηριχτεί στο όνομα της εξωτερική πολιτικής".

Στα μυστικά αρχεία του Χένρι Κίσιντζερ, τα οποία με τόση επιμονή ο πρώην υπουργός Εξωτερικών ήθελε να κρατήσει στο σκοτάδι, κρύβεται η απόφαση για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Μια σειρά από έγγραφα, αλλά και μια αλυσίδα συζητήσεων στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το επιβεβαιώνουν.
Κι εδώ μια κριτική :
Ο “χάρτης του Κίσιντζερ” που στοιχειώνει την έρευνα για το 1974
γράφει ο Σάββας Δ. Βλάσσης

Έχουν περάσει 45 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και στην ελληνική κοινή γνώμη κυριαρχεί η πεποίθηση ότι γι’ αυτήν ευθύνονται οι ΗΠΑ και προσωπικώς ο τότε υπουργός Εξωτερικών Χ. Κίσιντζερ. Θα ήταν ενδιαφέρον να προσεγγιστεί τι ακριβώς “ευθύνη” οι έχοντες την πεποίθηση αυτή, χρεώνουν στις ΗΠΑ και τον Κίσιντζερ: είναι υπεύθυνοι επειδή σχεδίασαν την ανατροπή του Μακαρίου και την συνεννοημένη τουρκική εισβολή ή ευθύνονται για μεροληπτικούς υπέρ της Τουρκίας χειρισμούς κατά την διάρκεια της κρίσεως;

Ανεξαρτήτως της απαντήσεως, το βέβαιο είναι ότι η πρώτη άποψη, που σαφώς ενέχει στοιχεία συνωμοσιολογικής προσεγγίσεως, προβλήθηκε κατά κόρον την εποχή των γεγονότων. Αλλά και δεκαετίες μετά, η θέση αυτή υποστηρίζεται ενθέρμως από δημοσιογράφους, ερευνητές και συγγραφείς, που ερευνούν τα γεγονότα. Τα κίνητρα ενός εκάστου, είναι δύσκολο να προσδιορισθούν και, σε τελική ανάλυση, ελάχιστα απασχολούν την πλειοψηφία αυτών που σε κάποια περίοδο της ζωής τους θα θελήσουν να μάθουν για τα γεγονότα.

Σαφώς όμως, ο γνωστός δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου και το έργο του (από κοινού με τον Κώστα Βενιζέλο) ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΙΣΙΝΤΖΕΡ, κατέχουν περίπου εμβληματική θέση. Ο Ιγνατίου και η ομάδα του, προσέφεραν στο ελληνικό κοινό πρόσβαση σε όγκο αμερικανικών επισήμων εγγράφων για το 1974, που μέχρι τότε είχαν υψηλή διαβάθμιση και παρέμεναν άγνωστα.

Το πλέον χαρακτηριστικό ντοκουμέντο που αποκαλύφθηκε, είναι ένας χάρτης που προετοιμάσθηκε για τον Κίσιντζερ στις 13 Αυγούστου, απεικονίζοντας τις περιοχές που είχε καταλάβει η Τουρκία από τις 20 Ιουλίου και τις περιοχές που προβλεπόταν ότι θα καταλάμβανε στην δεύτερη φάση των επιχειρήσεων. Επειδή ο χάρτης παρουσιάσθηκε μία ημέρα πριν την επανάληψη των επιχειρήσεων στις 14 Αυγούστου, συνιστά υποτίθεται αδιάσειστο στοιχείο ενοχής για τις ΗΠΑ.

Εικόνα

Κατά τον Ιγνατίου, «Θυμάμαι, όταν τον παρουσίασα σε φίλο καθηγητή που μας συμβούλευε στη διάρκεια της έρευνας, ότι υπέστη το ίδιο σοκ με το δικό μας, όταν τον πρωτοπήραμε στα χέρια μας. Και πολύ ορθά μας υπογράμμισε πως αυτός ο χάρτης αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίξαμε κατά καιρούς, ότι το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσιγκτον».

Η περιγραφή της ανακαλύψεως, είναι χαρακτηριστική: «Κρατούσαμε πια στα χέρια μας τον ΧΑΡΤΗ που αναζητούσαμε χρόνια, και ο οποίος -σύμφωνα με πρώην αξιωματούχο της εποχής Κίσινγκερ, που μας βοηθούσε- θα έλυνε όλες τις απορίες μας και θα απαντούσε στα πολλά βασανιστικά ερωτήματα, που έχουμε όλοι στην Κύπρο και αρκετοί στην Ελλάδα».

Ο συγκεκριμένος χάρτης αναδεικνύεται σε υπέρτατο επιβεβαιωτικό στοιχείο της θεωρίας περί αμερικανικής ευθύνης που πρεσβεύει ο έγκυρος δημοσιογράφος, συνεπώς έχει ενδιαφέρον να τον “μελετήσουμε”.

Ο Χάρτης

Η επικεφαλίδα του χάρτη φέρει την διαβάθμιση “SECRET”, δηλαδή “ΑΠΟΡΡΗΤΟ” και την περιγραφή “9. Map done by the Bureau of Intelligence and Research Ρrojecting Turkish Μoves on Cyprus, August 13, 1974” (Χάρτης σχεδιασμένος από το Γραφείο Πληροφοριών και Ερευνών που προβλέπει τις τουρκικές κινήσεις στην Κύπρο).

Ο Ιγνατίου εξηγεί: «Στα γραφεία της CΙΑ -και σε στενή συνεργασία με το επιτελείο του Κίσινγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ- τα μέλη της ομάδας Βureau of intelligence and Research, που ασχολούνταν με την “Κυπριακή Κρίση”, όπως είχε χαρακτηριστεί η εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9».

Κατ’ αρχάς, το Γραφείο Πληροφοριών & Ερευνών δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την CIA, όπως αφήνει να εννοηθεί ευθέως ο Ιγνατίου. Πρόκειται για την υπηρεσία πληροφοριών του Υπουργείου Εξωτερικών (State Department) των ΗΠΑ «της οποίας κύρια αποστολή είναι να παρέχει πληροφορίες και ανάλυση από κάθε πηγή, για τους Αμερικανούς διπλωμάτες», όπως αποκαλύπτει μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο. Το ότι το προσωπικό της περιορίζεται σε 300 περίπου στελέχη, φανερώνει ότι πρόκειται για όργανο αναλύσεως και όχι συλλογής πληροφοριών. Αυτό επιβεβαιώνεται καθώς στο διαδίκτυο αναφέρεται σαφώς: «Το Γραφείο είναι αυστηρώς αναλυτικό και δεν εμπλέκεται σε επιχειρήσεις κατασκοπείας και αντιπληροφοριών [….] το ίδιο, δεν έχει ανεξάρτητη ικανότητα συλλογής πληροφοριών αλλά χρησιμοποιεί αναφορές του Foreign Service για να παρουσιάσει αναλύσεις για αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών […] υπάγεται απευθείας στον υπουργό εξωτερικών και [ο επικεφαλής του] υπηρετεί ως κύριος σύμβουλος πληροφοριών του υπουργού».

Το πως σχεδιάσθηκε ο χάρτης από το Γραφείο Πληροφοριών & Ερευνών, δηλαδή σε ποιες πηγές βασίσθηκε, είναι εύκολο να το αντιληφθεί ο οιοσδήποτε και κάθε “δαιμονοποίηση”, περιττεύει.

Μετά την κατάπαυση του πυρός στις 22 Ιουλίου, στην διάρκεια της διασκέψεως στην Γενεύη μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Μεγάλης Βρετανίας, οι ΗΠΑ παρακολουθούσαν στενώς την διαδικασία. Ο Κίσιντζερ απέστειλε τον βοηθό υπουργό Εξωτερικών Άρθουρ Χάρτμαν προκειμένου να συμβάλει παραγωγικώς στην υπόθεση. Συνεπώς, διά της ομάδος Χάρτμαν, οι Αμερικανοί είχαν άμεση ενημέρωση για κάθε εξέλιξη των διαπραγματεύσεων.

Ως γνωστόν, στην δεύτερη φάση της διασκέψεως που ξεκίνησε στις 8 Αυγούστου, η τουρκική πλευρά ζήτησε την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στο οποίο η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα ήλεγχε το 34% του εδάφους. Παρουσιάσθηκαν συγκεκριμένως, δύο σχέδια. Το σχέδιο του Τουρκοκυπρίου ηγέτη Ντενκτάς προέβλεπε μια αμιγή τουρκική περιοχή στο βόρειο τμήμα, από τον Λιμνίτη μέχρι την Αμμόχωστο ενώ το σχέδιο του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Γκιουνές, πρότεινε την δημιουργία 6 τουρκοκυπριακών καντονίων.

Όπως γνωρίζουμε επίσης, μέχρι τις 16 Αυγούστου, οι Τούρκοι κατέλαβαν το βόρειο κομμάτι της Κύπρου, υλοποιώντας πλήρως το σχέδιο Ντενκτάς, αν και με ελαφρώς μεγαλύτερο ποσοστό του εδάφους (36,5%).

Γνώριζαν και οι Έλληνες

Οι τουρκικές απαιτήσεις επί του εδαφικού, κατέστησαν γνωστές σε όλες τις πλευρές στην Γενεύη από τις 10 Αυγούστου, όταν άρχισαν να παρουσιάζονται τα δύο ανωτέρω σχέδια. Συνεπώς, άπαντες μπορούσαν να προβλέψουν την γραμμή προωθήσεως των τουρκικών δυνάμεων σε περίπτωση νέας στρατιωτικής δράσεως.

Είναι ενδεικτικό ότι μετά την υποβολή των τουρκικών σχεδίων και καθώς όλα έδειχναν ότι ερχόταν και πάλι η ώρα των όπλων, η Αθήνα ζήτησε από το ΓΕΕΦ στην Κύπρο να γνωμοδοτήσει περί της δυνατότητος αντιμετωπίσεως μιας τόσο ευρείας τουρκικής επιθέσεως. Η απάντηση στις 13 του μηνός, ήταν αρνητική, οπότε στην Αθήνα αποφασίσθηκε για την περίπτωση νέας τουρκικής επιθέσεως, ο περιορισμός της Εθνικής Φρουράς στην τακτική της υποχωρήσεως με τήρηση επαφής μετά του εχθρού. Ξημερώματα δε της 14ηςΑυγούστου, ο Α/ΓΕΕΦ Υποστράτηγος Καραγιάννης, ενημέρωσε τους επιτελείς του για τις τουρκικές επιδιώξεις και την τηρητέα τακτική. Ο στρατηγός έδειξε επάνω σε έναν χάρτη, τις γενικές γραμμές στις οποίες θα έπρεπε να υποχωρήσει η Εθνική Φρουρά: μία μεταξύ Λεύκας – Λευκωσίας και η άλλη Λευκωσίας – Αμμοχώστου, δηλαδή ό,τι έδειχνε ο χάρτης Ντενκτάς.

Όλα αυτά, ήταν το αποτέλεσμα της ενημερώσεως της Αθήνας από την εθνική αντιπροσωπεία που βρισκόταν στην Γενεύη. Εκεί, στην αποστολή του υπουργού Εξωτερικών Μαύρου, είχε περιληφθεί ως στρατιωτικός σύμβουλος ανώτατος αξιωματικός του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, ο οποίος ήταν σε θέση να εκτιμήσει και να αξιολογήσει άμεσα τις τουρκικές προθέσεις σε στρατιωτικό επίπεδο.

Εάν όλα αυτά ήταν σαφή για την ελληνική πλευρά, είναι απορίας άξιο γιατί μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν ίσχυε το ίδιο για τους Αμερικανούς. Η διπλωματική αποστολή υπό τον Χάρτμαν, είχε την ίδια ενημέρωση και “εικόνα”, που είχαν η ελληνική και η βρετανική αποστολές, ως προς τις τουρκικές επιδιώξεις. Οι Αμερικανοί, μπορούσαν το ίδιο εύκολα με τους Έλληνες να εκτιμήσουν την έκταση της τουρκικής προελάσεως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον χάρτη Ντενκτάς.
Εικόνα

Το ότι ο χάρτης υπ’ αριθμόν 9 του Γραφείου Πληροφοριών & Ερευνών παρουσιάσθηκε στις 13 Αυγούστου, αντικατοπτρίζει απλώς την γενική εκτίμηση που μπορούσε να σχηματίσει ο καθένας που είχε γνώση των τεκταινομένων στην Γενεύη. Παρόμοια γραμμή επί της ουσίας, υπέδειξε και ο Υποστράτηγος Καραγιάννης στους επιτελείς του ΓΕΕΦ. Ο αμερικανικός χάρτης, δεν αποτυπώνει τίποτα περισσότερο από τα εδάφη του χάρτη Ντενκτάς. Εφόσον το σχέδιο με τα 6 καντόνια που πρότεινε ο Γκιουνές, αφορούσε ξεχωριστές εδαφικές περιοχές διάσπαρτες μεταξύ τους, μόνο το σχέδιο Ντενκτάς, που αφορούσε μια ενιαία ευρεία περιοχή στο βόρειο τμήμα της νήσου, μπορούσε να ανταποκρίνεται ως επιδίωξη και Αντικειμενικός Σκοπός μιας στρατιωτικής επιχειρήσεως.

Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι η γραμμή της τουρκικής προελάσεως στον αμερικανικό χάρτη, δεν συμπίπτει απολύτως με αυτήν που κατέλαβαν οι Τούρκοι στις 16 Αυγούστου. Στον ανατολικό τομέα, οι Τούρκοι προωθήθηκαν πολύ νοτιότερα ενώ στον δυτικό τομέα, αμέσως δυτικώς Λευκωσίας, η τελική γραμμή χαράχθηκε βορειότερα σε σχέση με αυτήν που είχαν εκτιμήσει οι Αμερικανοί. Αυτό ενισχύει την απλή πραγματικότητα ότι ο χάρτης αφορούσε απλώς μια γενική εκτίμηση και καθ’ ουδένα τρόπο μια δήθεν αμερικανική σχεδίαση για την κατάληψη εδαφών από την Τουρκία.

Εικόνα

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι το στοιχείο που θεωρείται σημαντικό από τον Ιγνατίου, δηλαδή ότι ο χάρτης παρουσιάσθηκε μία ημέρα πριν την έναρξη του ΑΤΤΙΛΑ 2, επίσης δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο της δήθεν αμερικανικής “ευθύνης – ενοχής”. Την συγκεκριμένη ημέρα κορυφώθηκαν οι διαπραγματεύσεις στην Γενεύη και η ακαμψία της τουρκικής πλευράς. Το οριστικό ναυάγιο επήλθε στις 03.30 ώρα Ελλάδος, της 14ης Αυγούστου. Λαμβανομένης υπ’ όψιν της διαφοράς ώρας μεταξύ Αμερικής – Ευρώπης, είναι πολύ πιθανό ότι ο χάρτης με ημερομηνία 13 Αυγούστου σε ώρα Ουάσιγκτον, από πλευράς ακριβούς χρονικής καταγραφής, να σχεδιάσθηκε σε ώρα της 14ης Αυγούστου για Ελλάδα και Κύπρο.

Ο αμερικανικός χάρτης που αποκάλυψε ο Μιχάλης Ιγνατίου στην αξιέπαινη έρευνά του, δεν αποδεικνύει ούτε επιβεβαιώνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο «ότι το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσιγκτον». Είναι απλώς ένα στοιχείο, το οποίο ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει βάσει της κοινής λογικής και της γνώσεως που έχει για τα γεγονότα. Από εκεί και πέρα, το τι “ερμηνεία” μπορεί να δοθεί στον χάρτη, είναι άλλο ζήτημα κι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό εάν ο ενδιαφερόμενος διακρίνεται από συγκεκριμένες προκαταλήψεις ή όχι.
https://www.istorikathemata.com/2019/08/1974.html
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
hades
Δημοσιεύσεις: 6536
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 15:47
Phorum.gr user: hades

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hades » 22 Απρ 2020, 14:10

Ωραίο νήμα αλλά χωρίς τις επεμβάσεις σε όλη την Αμερική από τις ΗΠΑ από τα τέλη του 19 αιώνα και τις αρχές του 20 θα ναι ελλιπές
"Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει ,αν θέλει να μείνει μεγάλος ,να είναι ικανός να πολεμήσει ...Έστω και χωρίς ελπίδα νίκης. Μόνο διότι πρέπει "

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 22 Απρ 2020, 14:17

hades έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:10
Ωραίο νήμα αλλά χωρίς τις επεμβάσεις σε όλη την Αμερική από τις ΗΠΑ από τα τέλη του 19 αιώνα και τις αρχές του 20 θα ναι ελλιπές
Ε, γράψετε τίποτα πιασάρικο βρε παιδιά σε 2-3 γραμμές έστω . :smt023

Προσοχή ! Το νήμα δεν δαιμονοποιεί τους ΗΠΑνούς. Μπορουμε να αναφέρουμε θετικές , αρνητικές και ουδέτερες επεμβάεις.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Fluffy
Δημοσιεύσεις: 21735
Εγγραφή: 12 Ιούλ 2019, 08:54

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Fluffy » 22 Απρ 2020, 14:29

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει θετικά. Θετικά μπορεί να είχες το προμονοπωλιακο στάδιο του καπιταλισμού.

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 22 Απρ 2020, 14:40

Fluffy έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:29
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει θετικά. Θετικά μπορεί να είχες το προμονοπωλιακο στάδιο του καπιταλισμού.
Δεν είχε θετικά η βοήθειά τους στην Ελλάδα το 1948 - 49 ; :smt047
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
elchav
Δημοσιεύσεις: 8659
Εγγραφή: 17 Μάιος 2018, 16:27

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από elchav » 22 Απρ 2020, 14:47

Έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τον πλανήτη καλύτερο

Μακάρι να συνεχίσουν
Άγνωστος Πατέρας Χελώνων

Άβαταρ μέλους
hades
Δημοσιεύσεις: 6536
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 15:47
Phorum.gr user: hades

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hades » 22 Απρ 2020, 14:59

Ζαποτέκος έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:17
hades έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:10
Ωραίο νήμα αλλά χωρίς τις επεμβάσεις σε όλη την Αμερική από τις ΗΠΑ από τα τέλη του 19 αιώνα και τις αρχές του 20 θα ναι ελλιπές
Ε, γράψετε τίποτα πιασάρικο βρε παιδιά σε 2-3 γραμμές έστω . :smt023

Προσοχή ! Το νήμα δεν δαιμονοποιεί τους ΗΠΑνούς. Μπορουμε να αναφέρουμε θετικές , αρνητικές και ουδέτερες επεμβάεις.
θα αναφέρω τις Φιλλιπίνες που ναι στην Ασία που την πήραν από τους Ισπανούς.Οι πόλεμοι των Αμερικάνων εκεί απέναντι στους μουσουλμάνους που ταν στα νότια νησιά κόστισαν την ζωή περισσότερων από 30.000 αμερικάνους αν θυμάμαι καλά (υπολογίζονται και οι αρρώστιες που τους θέρισαν ). Ήταν μέχρι το ΑΠΠ ο ποιο πολύνεκρος πόλεμος των Αμερικάνων πλην του εμφυλίου . Λόγω αυτού του πολέμου αναπτύχθηκε το πυρομαχικό για το γνωστό μας 45αρι γιατί οι μουσουλμάνοι μαστούρωναν και δεν έπεφταν με τπτ. Νομίζω από το 1898 μέχρι και το 1914 είχαν ζητήματα εκεί οι αμερικάνοι
"Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει ,αν θέλει να μείνει μεγάλος ,να είναι ικανός να πολεμήσει ...Έστω και χωρίς ελπίδα νίκης. Μόνο διότι πρέπει "

Άβαταρ μέλους
Golden Age
Δημοσιεύσεις: 28689
Εγγραφή: 01 Απρ 2018, 01:24

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Golden Age » 22 Απρ 2020, 15:54

Fluffy έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:29
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει θετικά.
Στη Λατινική Αμερική έσωσε τη δημοκρατία απο τον κομμουνισμό.

Άβαταρ μέλους
The Great Leader
Δημοσιεύσεις: 729
Εγγραφή: 14 Απρ 2018, 12:30

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από The Great Leader » 23 Απρ 2020, 10:32

elchav έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:47
Έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τον πλανήτη καλύτερο

Μακάρι να συνεχίσουν



Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 24 Απρ 2020, 22:07

hades έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:59
Ζαποτέκος έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:17
hades έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:10
Ωραίο νήμα αλλά χωρίς τις επεμβάσεις σε όλη την Αμερική από τις ΗΠΑ από τα τέλη του 19 αιώνα και τις αρχές του 20 θα ναι ελλιπές
Ε, γράψετε τίποτα πιασάρικο βρε παιδιά σε 2-3 γραμμές έστω . :smt023

Προσοχή ! Το νήμα δεν δαιμονοποιεί τους ΗΠΑνούς. Μπορουμε να αναφέρουμε θετικές , αρνητικές και ουδέτερες επεμβάεις.
θα αναφέρω τις Φιλλιπίνες που ναι στην Ασία που την πήραν από τους Ισπανούς.Οι πόλεμοι των Αμερικάνων εκεί απέναντι στους μουσουλμάνους που ταν στα νότια νησιά κόστισαν την ζωή περισσότερων από 30.000 αμερικάνους αν θυμάμαι καλά (υπολογίζονται και οι αρρώστιες που τους θέρισαν ). Ήταν μέχρι το ΑΠΠ ο ποιο πολύνεκρος πόλεμος των Αμερικάνων πλην του εμφυλίου . Λόγω αυτού του πολέμου αναπτύχθηκε το πυρομαχικό για το γνωστό μας 45αρι γιατί οι μουσουλμάνοι μαστούρωναν και δεν έπεφταν με τπτ. Νομίζω από το 1898 μέχρι και το 1914 είχαν ζητήματα εκεί οι αμερικάνοι
:smt023

Είχα διαβάσει ένα άρθρο παλιά στο περιοδικό Ιστορικές Σελίδες για την επιχείρηση σύλληψης του Ακουινάλντο το 1901 .

https://en.wikipedia.org/wiki/Emilio_Aguinaldo
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
hades
Δημοσιεύσεις: 6536
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 15:47
Phorum.gr user: hades

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hades » 25 Απρ 2020, 03:45

Ζαποτέκος έγραψε:
24 Απρ 2020, 22:07
hades έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:59
Ζαποτέκος έγραψε:
22 Απρ 2020, 14:17


Ε, γράψετε τίποτα πιασάρικο βρε παιδιά σε 2-3 γραμμές έστω . :smt023

Προσοχή ! Το νήμα δεν δαιμονοποιεί τους ΗΠΑνούς. Μπορουμε να αναφέρουμε θετικές , αρνητικές και ουδέτερες επεμβάεις.
θα αναφέρω τις Φιλλιπίνες που ναι στην Ασία που την πήραν από τους Ισπανούς.Οι πόλεμοι των Αμερικάνων εκεί απέναντι στους μουσουλμάνους που ταν στα νότια νησιά κόστισαν την ζωή περισσότερων από 30.000 αμερικάνους αν θυμάμαι καλά (υπολογίζονται και οι αρρώστιες που τους θέρισαν ). Ήταν μέχρι το ΑΠΠ ο ποιο πολύνεκρος πόλεμος των Αμερικάνων πλην του εμφυλίου . Λόγω αυτού του πολέμου αναπτύχθηκε το πυρομαχικό για το γνωστό μας 45αρι γιατί οι μουσουλμάνοι μαστούρωναν και δεν έπεφταν με τπτ. Νομίζω από το 1898 μέχρι και το 1914 είχαν ζητήματα εκεί οι αμερικάνοι
:smt023

Είχα διαβάσει ένα άρθρο παλιά στο περιοδικό Ιστορικές Σελίδες για την επιχείρηση σύλληψης του Ακουινάλντο το 1901 .

https://en.wikipedia.org/wiki/Emilio_Aguinaldo
Λένε πολλές φορές στην Αμερική ότι ο πόλεμος στην Κορέα είναι ξεχασμένος αλλά με βάση τα θύματα και τον χρόνο ο πόλεμος στις Φιλιππίνες είναι ξεχασμένος ακόμα και από τον κινηματογράφο Νομίζω κάνα δυο ταινίες βγήκανε λίγο πριν την συμμετοχή των ΗΠΑ στον βπππ
"Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει ,αν θέλει να μείνει μεγάλος ,να είναι ικανός να πολεμήσει ...Έστω και χωρίς ελπίδα νίκης. Μόνο διότι πρέπει "

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 06 Ιούλ 2020, 18:28

( Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , Εκδόσεις Περισκόπιο , 2009 )

Η Τσεχοσλοβάκα πράκτορας ψυχολογικού πολέμου της OSS
H τσεχοσλοβακικής καταγωγής πράκτορας της OSS ( Office of Strategic Services , πρόδρομος της CIA ) Μπάρμπαρα Λάουερς Ποντόσκι (1914 – 2009 ) ήταν μία από τις πιο αποτελεσματικές. Κατόρθωσε να πετύχει την αποσκίρτηση 600 Τσεχοσλοβάκων στρατιωτών σε μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου κατά του Άξονα στο ιταλικό μέτωπο το 1944.
Μετά την διάλυση της Τσεχοσλοβακίας και την προσάρτησή της στη Γερμανία , η Ποντόσκι πήγε στις ΗΠΑ και παντρεύτηκε Αμερικανό. Στη συνέχεια προσέφερε τις υπηρεσίες της στις ΗΠΑ και χρησιμοποιήθηκε στην ανάκριση αιχμαλώτων στο ιταλικό μέτωπο. Σε μια από αυτές πληροφορήθηκε από ένα αιχμάλωτο ότι Τσεχοσλοβάκοι στρατιώτες είχαν αναλάβει να διεκπεραιώνουν όλες τις δύσκολες και βρώμικες επιχειρήσεις των Γερμανών. Τότε η Ποντόσκι πήρε από το Βατικανό γραφομηχανές με τσεχοσλοβακικούς χαρακτήρες και έγραψε ένα κείμενο , το οποίο στη συνέχεια τυπώθηκε σε χιλιάδες προκηρύξεις που ρίχθηκαν από τα συμμαχικά αεροσκάφη στις γερμανικές γραμμές. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο : πάνω από 600 Τσεχοσλοβάκοι στρατιώτες αυτομόλησαν στους Συμμάχους ή ενώθηκαν με τους Ιταλούς αντάρτες μόλις διάβασαν το κείμενο , στο οποίο αναφερόταν ότι οι Γερμανοί τους χρησιμοποιούσαν.
H Ποντόσκι συμμετείχε και στην επιχείρηση Sauerkraut , η οποία πραγματοποιήθηκε μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά του Χίτλερ στις 20/7/1944. Αυτόμολοι Γερμανοί στάλθηκαν στα μετόπισθεν για να διασπείρουν φήμες πως στη Γερμανία είχε εκδηλωθεί ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος.


Εικόνα
Barbara Lauwers receiving the Bronze Star
https://en.wikipedia.org/wiki/Barbara_Lauwers
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8928
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Επεμβάσεις των ΗΠΑ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 08 Ιούλ 2020, 17:37

( Περιοδικό Ιστορικές Σελίδες , τεύχος 1 , Φεβρουάριος 2006 , Η ανθρωπολογία στην υπηρεσία του πολέμου )

- O πιο γνωστός ιστορικός - αρχαιολόγος που διέπρεψε στον Α΄ΠΠ ήταν ο γνωστός Λώρενς της Αραβίας , ο οποίος υπηρετούσε ως αξιωματικός πληροφοριών στο επιτελείο του στρατηγού Άλενμπι , που διοικούσε το μέτωπο της Μέσης Ανατολής. Ο Λώρενς κατόρθωσε να χειρισθεί τους Άραβες και να τους ενώσει κατά των Τούρκων. Το αραβικό αντάρτικο που ουσιαστικά διοικούσε ο Λώρενς ήταν πολύτιμο για την προέλαση των Βρετανών και την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και της Δαμασκού.
Ένας άλλος διάσημος κατά τον Α΄ΠΠ αρχαιολόγος - ανθρωπολόγος ήταν ο Συλβάνους Μόρλεϋ, ο οποίος είχε ανακαλύψει την αρχαία πόλη του Naachtun και είχε επιβλέψει την ανοικοδόμηση του Chichn Itz ως επικεφαλής του αρχαιολογικού προγράμματος του Κάρνεγκι , από το 1914 ως το 1929. Ωστόσο , εκτός από αξιόλογος αρχαιολόγος , ήταν και μυστικός πράκτορας των ΗΠΑ. Το 1916 κυκλοφορούσε η φήμη πως οι Γερμανοί προσπαθούσαν να εγκαταστήσουν μυστική βάση υποβρυχίων στην Κεντρική Αμερική και το αμερικανικό Γραφείο Ναυτικής Κατασκοπείας στρατολόγησε τον Μόρλεϋ για να την ανακαλύψει. Αυτός διήνυσε 3200 χλμ. κατά μήκος της ακτογραμμής της Κεντρικής Αμερικής , που βρέχεται απ' τον Κόλπο του Μεξικού, υπομένοντας αρρώστιες και κινδύνους . Παρά το γεγονός πως δεν ανακάλυψε καμμία γερμανική βάση υποβρυχίων , παρήγαγε 10.000 σελίδες με πληροφορίες για την γεωγραφία , τη ναυσιπλοΐα και την οικονομία της περιοχής.


Εικόνα
Συλβάνους Μόρλεϋ

- Το μέγεθος που είχε λάβει η εμπλοκή των ανθρωπολόγων στην κατασκοπεία κατά τον Α΄ΠΠ ανάγκασε τον πατέρα της ακαδημαϊκής ανθρωπολογίας στις ΗΠΑ Φρανζ Μπόα να γράψει μια επιστολή στην εφημερίδα "The Nation " όπου καταδίκαζε την κατασκοπευτική δράση 4 ΗΠΑνών ανθρωπολόγων ( Σάμουελ Λόθροπ , Συλβάνους Μόρλεϋ , Χέμπερτ Σπάιντεν και Τζων Μάσον ) στην Κεντρική Αμερική ως επιστημονικά ανήθικη . Εντούτοις η Αμερικανική Ανθρωπολογική Ένωση όχι μόνο δεν τιμώρησε τους 4 επιστήμονες - κατασκόπους , αλλά διέγραψε τον Μπόα απ' το διοικητικό συμβούλιο.

- Στον Β΄ΠΠ οι μισοί από τους ΗΠΑνούς ανθρωπολόγους εργάστηκαν για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ( OSS* , υπηρεσίες πληροφοριών στρατού και ναυτικού ). Ο ανθρωπολόγος Κάρλετον Κουν εκπαίδευσε Μαροκινούς αντιστασιακούς στις δολιοφθορές , πολέμησε στη μάχη της διαβάσεως του Κασερίν κατά των Γερμανών και μετέφερε λαθραία όπλα στους Γάλλους αντιστασιακούς στο Μαρόκο. Ακόμη υπήρξε ο εφευρέτης ενός αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού με μορφή περιττωμάτων γαϊδουριού . Περιέγραψε τις περιπέτειές του στο βιβλίο του " Μία Βορειοαφρικανική Ιστορία : Ο Ανθρωπολόγος ως πράκτορας του OSS".

* OSS = Office of Strategic Studies = Γραφείο Στρατηγικών Μελετών , πρόδρομος της CIA και των Special Forces

- Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο , οι δύο υπερδυνάμεις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ , για να μην έρθουν σε μία απευθείας σύγκρουση με πυρηνικά όπλα που θα κατέστρεφε όλον τον πλανήτη , εκτόνωναν τη σύγκρουσή τους σε περιφερειακά μέτωπα. Η ΕΣΣΔ και η Κίνα , εκμεταλλευόμενες τη φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο , εξήγαγαν την επαναστατική ιδεολογία τους , η οποία κήρυττε την δίκαια κατανομή των υλικών αγαθών. Η κομμουνιστική πολιτική ιδεολογία ανταποκρινόταν στις βιοτικές και ψυχολογικές ανάγκες των λαών του Τρίτου Κόσμου. Τα επαναστατικά/ανταρτικά κινήματα της Ασίας και της Αφρικής ζητούσαν την αποτίναξη του λευκού αποικιοκρατικού ζυγού και της εκμετάλλευσης από τις δυτικές εταιρείες . Είχε αρχίσει η πτώση της αποικιοκρατίας και αριστερά πραξικοπήματα έθεταν τις χώρες υπό σοβιετική ή κινεζική επιρροή. Φυσικά η Δύση , καθώς δεν ήταν διατεθειμένη να στερηθεί πηγές πρώτων υλών και στρατηγικών σημείων, αντέδρασε με επεμβάσεις , υποστήριξη αυταρχικών καθεστώτων και προβολή στους τριτοκοσμικούς λαούς του δυτικού οράματος ευημερίας . Η Αμερικανική Ανθρωπολογική Εταιρεία έδωσε στις αρχές της δεκαετίας του '50 στην CIA λίστες ανθρωπολόγων, ανάλογα με την γεωγραφική και γλωσσική εξειδίκευσή τους.

- Ο Έντουαρντ Λάνσντεϊλ ήταν αξιωματικός της ΗΠΑνικής Αεροπορίας. Την δεκαετία του '50 εφάρμοσε τακτικές ψυχολογικού πολέμου , που βασίζονταν στην κουλτούρα των ιθαγενών , για να καταπνίξει την εξέγερση της φατρίας των Χουκ στις Φιλιππίνες. Μια τακτική εκφοβισμού των ανταρτών Χουκ , ώστε να μην επιχειρούν το βράδυ , ήταν η χρησιμοποίηση του "Ασουάνγκ" , ενός μυθικού βρικόλακα :smt096 , στου οποίου την ύπαρξη πίστευαν οι ιθαγενείς. Οι κυβερνητικοί στρατιώτες έστηναν ενέδρες τη νύχτα και απήγαγαν αθόρυβα έναν αντάρτη. Του άνοιγαν δύο τρύπες στις καρωτίδες και τον κρεμούσαν ανάποδα για να στραγγίξει από αίμα. Το άλλο πρωί οι ντόπιοι έβρισκαν το πτώμα και νόμιζαν πως είχε δράσει ο μυθικός βρικόλακας !

- Στη Χιλή στόχος ήταν ο αντιΗΠΑνός σοσιαλιστής πρόεδρος Αλλιέντε , ο οποίος ανετράπη με στρατιωτικό πραξικόπημα , αφού όμως πρώτα η χώρα είχε εισέλθει σε κατάσταση πείνας από την απεργία των οδηγών φορτηγών , που πληρώνονταν με χρήματα της CIA. Η δυσαρέσκεια που προκλήθηκε στον λαό από την έλλειψη τροφίμων και βασικών αγαθών έδωσε την δικαιολογία για την επέμβαση του στρατού.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Ιστορία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών