Ανδρέας Παπανδρέου, μεγάλος ηγέτης ή εθνικός ολετήρας ;
Δημοσιεύτηκε: 06 Φεβ 2020, 00:22
Οι γνώμες για τον Ανδρέα Παπανδρέου διϊστανται.
Για πολλούς ήταν μέγιστος, για εξ ίσου πολλούς ήταν εθνική καταστροφή.
Άφησε όμως πίσω του μία μεγάλη ιστορία.
Οι οπαδοί του έπιναν νερό στο όνομα του, έδιναν το ένα τους νεφρό στο Ωνάσειο.
Ποτέ δεν τον εγκατέλειψαν. Ακόμα και τώρα που το πασόκ συριζοποιήθηκε, δεν έχει βγει κανένας συριζοποιηθείς πασόκιος να πει "μετάνοιωσα που ήμουν παλιά παπανδρεϊκός".
Οι αντίπαλοι του από τότε που πέθανε δεν λένε τίποτα και ειδικά τώρα που διανύουμε την περίοδο της νδ-φωφικής συγκλίσεως.
Όσο ζούσε όμως, μέχρι και την τελευταία μέρα, έπνεαν τα μένεα.
Το τελευταίο του παρατσούκλι ήταν "ο διασωληνωμένος" ενώ πιό πριν είχε γραφτεί και το "17 Νοέμβρη - ιδού ο αρχηγός".
Σίγουρα πολλά έχουν ξεχαστεί τώρα. Πάει και το βιβλίο "ο πολιτικός απατεών" του συνεργάτη χωρίς όνομα που θα έβγαινε. Μετά από εντολή του Γιώργου Καρατζαφέρη ματαιώθηκε η έκδοση του. Πάει και το βιβλίο της κυρίας Τουρλουμούση.
Η τελευταία πινελιά που μας άφησε ο Ανδρέας ήταν οι εξοντωτικοί φόροι κατά των ελευθέρων επαγγελματιών το 1993 - που αποσύρθηκαν στη συνέχεια από τον Σημίτη για να επανέλθουν όμως μετά βαϊων και κλάδων λίγο μετά.
Μας κυβέρνησε συνολικά 10 χρόνια, 1981-1989 και 1993-1995.
Η δικιά μου γνώμη μετά από όλα αυτά είναι όμως μπερδεμένη.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πάντα ένας πολιτικός που κατάφερνε να παίρνει με το μέρος του μεγάλες λαϊκές μάζες και πλατειές λαϊκές τάξεις.
Τα ποσοστά απόδοχής του ήταν μεγάλα, με δικαιολογημένη εξαίρεση την περίοδο 1974-77 που και πάλι όμως κινείτο διαρκώς ανοδικά.
Θα μπορούσε λοιπόν να είναι ένας μεγάλος ηγέτης, σοσιαλιστής βέβαια.
Δεν είχε ανάγκη να γίνει εθνικός ολετήρας.
Δεν ήταν Τσίπρας που κατέβηκε στον πολιτικό στίβο σαν αρχηγός των μπαχαλάκηδων. Δεν ήταν ... Μιχαλολιάκος που κατέβηκε σαν αρχηγός των άλλων μπαχαλάκηδων της άκρας δεξιάς.
Συμπεριφέρθηκε όμως σαν εθνικός ολετήρας.
Έκανε τον ΑΣΠΙΔΑ και διέλυσε το κόμμα του πατέρα του. Τι του χρειαζόταν αυτό ; Δεν του χρειαζόταν καν και ακόμα και αν ήταν σκευωρία θα μπορούσε εύκολα να διασκεδάσει την υπόθεση αντί να οξύνει τα πνεύματα, όπως τα όξυνε με τους ... υπουργούς που θα όρκιζε στην πλατεία Συντάγματος.
Σε μεταγενέστερη φάση δημιούργησε τον αυριανισμό και το κερενσκικό καθεστώς της τετραετίας 1985-89.
Ήταν και δυναμικός απέναντι στον ξένο παράγοντα, αλλά άχρηστα δυναμικός.
Καλά, είπαν οι Τούρκοι, ας φωνάζει αυτός με τους αστερίσκους, εμεις θα κάνουμε το ψευδοκράτος του Ντενκτάς.
Γενικά εγώ τον θεωρώ σαν τον μεγαλύτερο δημαγωγό της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, αλλά ήταν δημαγωγός χωρίς αιτία. Με τις αβάντες που είχε, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε διαγράψει μία μεγάλη τροχειά και να αναγνωριζόταν από όλους.
Για πολλούς ήταν μέγιστος, για εξ ίσου πολλούς ήταν εθνική καταστροφή.
Άφησε όμως πίσω του μία μεγάλη ιστορία.
Οι οπαδοί του έπιναν νερό στο όνομα του, έδιναν το ένα τους νεφρό στο Ωνάσειο.
Ποτέ δεν τον εγκατέλειψαν. Ακόμα και τώρα που το πασόκ συριζοποιήθηκε, δεν έχει βγει κανένας συριζοποιηθείς πασόκιος να πει "μετάνοιωσα που ήμουν παλιά παπανδρεϊκός".
Οι αντίπαλοι του από τότε που πέθανε δεν λένε τίποτα και ειδικά τώρα που διανύουμε την περίοδο της νδ-φωφικής συγκλίσεως.
Όσο ζούσε όμως, μέχρι και την τελευταία μέρα, έπνεαν τα μένεα.
Το τελευταίο του παρατσούκλι ήταν "ο διασωληνωμένος" ενώ πιό πριν είχε γραφτεί και το "17 Νοέμβρη - ιδού ο αρχηγός".
Σίγουρα πολλά έχουν ξεχαστεί τώρα. Πάει και το βιβλίο "ο πολιτικός απατεών" του συνεργάτη χωρίς όνομα που θα έβγαινε. Μετά από εντολή του Γιώργου Καρατζαφέρη ματαιώθηκε η έκδοση του. Πάει και το βιβλίο της κυρίας Τουρλουμούση.
Η τελευταία πινελιά που μας άφησε ο Ανδρέας ήταν οι εξοντωτικοί φόροι κατά των ελευθέρων επαγγελματιών το 1993 - που αποσύρθηκαν στη συνέχεια από τον Σημίτη για να επανέλθουν όμως μετά βαϊων και κλάδων λίγο μετά.
Μας κυβέρνησε συνολικά 10 χρόνια, 1981-1989 και 1993-1995.
Η δικιά μου γνώμη μετά από όλα αυτά είναι όμως μπερδεμένη.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πάντα ένας πολιτικός που κατάφερνε να παίρνει με το μέρος του μεγάλες λαϊκές μάζες και πλατειές λαϊκές τάξεις.
Τα ποσοστά απόδοχής του ήταν μεγάλα, με δικαιολογημένη εξαίρεση την περίοδο 1974-77 που και πάλι όμως κινείτο διαρκώς ανοδικά.
Θα μπορούσε λοιπόν να είναι ένας μεγάλος ηγέτης, σοσιαλιστής βέβαια.
Δεν είχε ανάγκη να γίνει εθνικός ολετήρας.
Δεν ήταν Τσίπρας που κατέβηκε στον πολιτικό στίβο σαν αρχηγός των μπαχαλάκηδων. Δεν ήταν ... Μιχαλολιάκος που κατέβηκε σαν αρχηγός των άλλων μπαχαλάκηδων της άκρας δεξιάς.
Συμπεριφέρθηκε όμως σαν εθνικός ολετήρας.
Έκανε τον ΑΣΠΙΔΑ και διέλυσε το κόμμα του πατέρα του. Τι του χρειαζόταν αυτό ; Δεν του χρειαζόταν καν και ακόμα και αν ήταν σκευωρία θα μπορούσε εύκολα να διασκεδάσει την υπόθεση αντί να οξύνει τα πνεύματα, όπως τα όξυνε με τους ... υπουργούς που θα όρκιζε στην πλατεία Συντάγματος.
Σε μεταγενέστερη φάση δημιούργησε τον αυριανισμό και το κερενσκικό καθεστώς της τετραετίας 1985-89.
Ήταν και δυναμικός απέναντι στον ξένο παράγοντα, αλλά άχρηστα δυναμικός.
Καλά, είπαν οι Τούρκοι, ας φωνάζει αυτός με τους αστερίσκους, εμεις θα κάνουμε το ψευδοκράτος του Ντενκτάς.
Γενικά εγώ τον θεωρώ σαν τον μεγαλύτερο δημαγωγό της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, αλλά ήταν δημαγωγός χωρίς αιτία. Με τις αβάντες που είχε, θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε διαγράψει μία μεγάλη τροχειά και να αναγνωριζόταν από όλους.
