Μικρασιάτες κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία .

[The Rebel]

σε αντίθεση με το φημισμένο Ποντιακό Αντάρτικο

Τι εννοείς Μικρασιάτες ; Οι Πόντιοι δεν ήταν Μικρασιάτες ; Μήπως εννοείς Ίωνες ;

Ναι , Ίωνες κατά κύριο λόγο , το διευκρίνισα ότι θεωρώ τον Πόντο ξεχωριστή περιοχή . Παράλια εννοώ και ενδοχώρα ( Προύσα -Κιουτάχεια ) .

[Ρουμ]

Τι εννοείς Μικρασιάτες ; Οι Πόντιοι δεν ήταν Μικρασιάτες ; Μήπως εννοείς Ίωνες ;

Ναι , Ίωνες κατά κύριο λόγο , το διευκρίνισα ότι θεωρώ τον Πόντο ξεχωριστή περιοχή . Παράλια εννοώ και ενδοχώρα ( Προύσα -Κιουτάχεια ) .

Συμφωνα με τις Βυζαντινες πηγες [ Ρωμεικες και ξενες]
τα ορια της Ρωμοσυνης φτανανε στα ΟΡΗ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ.

Μελίγα λόγια όσο ελληνική ειναι σημερα η Ελλαδα άλλο τόσο ηταν τα χρόνια εκείονα και η μισή Τουρκία

[deCaritaine]

Ναι, αλλά εσύ λες πως δεν υπήρχαν λόγω προδοσίας. Εγώ λέω πως έλλειπαν λόγω έλλειψης πόρων. Και ο στρατός του Κεμάλ ήταν ο μισός από τον Ελληνικό. Δεν είχε Τούρκους γιά επιστράτευση ο Κεμάλ; Ηταν προδότης των Τούρκων; Οχι. Δεν είχε πόρους.

Δηλαδη ο Στεργιαδης , ο διοικητης της Σμυρνης δεν ηταν ενσυνειδητος προδοτης;;;

Ο Στεργιάδης δεν ήταν ακριβώς προδότης. Τα αδέλφια του νομίζω πως είχαν σκοτωθεί στις Κρητικές Επαναστάσεις. Αλλά ήταν πολύ ευσυνείδητος υπάλληλος των Μεγάλων Δυνάμεων και δεν διευκόλυνε στο παραμικρό τα ελληνικά σχέδια.

Προδότες ήταν κάτι βενιζελικοί αξιωματικοί που είχαν καταφύγει στην Πόλη και έκαναν εν μέσω πολέμου προπαγάνδα κατά του βασιλιά και της βασιλικής κυβέρνησης . Και ο Κεμάλ μοίραζε από αέρος τα κείμενά τους στον μαχόμενο ελληνικό στρατό.

Ο Στεργιάδης εκτελεστικό όργανο της τύφλας του Βενιζέλου ήταν, οδηγίες εκτελούσε. Και προφανώς και οι βασιλικοι την ίδια πολιτική ακολούθησαν και δεν διανοήθηκαν να τον μετακινήσουν. Ο Βενιζέλος ονειρευόταν τεράστιο κράτος με εκατομμύρια μουσουλμάνων και ηθελε να τους προσεταιριστεί, είχε φέρει για συνεργάτες και μουσουλμάνους πχ τον νομάρχη της Δράμας για να ακολουθήσουν την πολιτική του. Καταστολή των χριστιανών αν παρεκτρέπονταν, ανοχή στους μουσουλμάνους, ισονομία κλπ κατά γράμμα ότι έλεγε η συνθήκη.

Εκ των υστερων... θα έπρεπε να εξοπλιστουν όλοι οι Ελληνες άνδρες με όπλα απο τις οθωμανικές αποθήκες για δική τους ασφάλεια, να αφοπλιστούν οι μουσουλμάνοι (ούτε αυτό δεν έκαναν τα ζώα του Στεργιάδη) και να κάνουν Υπατο Αρμοστή τον Κονδύλη με πολιτική ότι έκαναν οι Τουρκοι στην Κύπρο το 1974. Ηταν 46% με 48%, άλλοι λένε 40% οι Ελληνες στη Ζωνη Σμύρνης, άνετα γινόταν 90%. Μακριά απο τα Στενά, στην Σμύρνη δεν θα τους ενοχλούσε κανείς και θα έπρεπε επιθετικά ο Κεμάλ να τους διωξει απο εκεί που θα διάλεγαν να τον περιμένουν.

[Σέλευκας]

Και ακολουθούσε δημοψηφισμα στην Σμύρνη το οποίο αν δεν αποδεχόταν οι Τούρκοι θα έπρεπε να παραδώσουν την Κωνσταντινούπολη.
Γενικά φαίνεται αδιανόητο αυτό που έγινε στο τέλος.

[Ζαποτέκος]

Και ακολουθούσε δημοψηφισμα στην Σμύρνη το οποίο αν δεν αποδεχόταν οι Τούρκοι θα έπρεπε να παραδώσουν την Κωνσταντινούπολη.
Γενικά φαίνεται αδιανόητο αυτό που έγινε στο τέλος.

Δεν είναι σίγουρο πως θα κερδίζαμε το δημοψήφισμα. Μόνο με μετακίνηση πληθυσμών θα το πετυχαίναμε.
Να παραδώσουν οι Τούρκοι την Πόλη σε ποιον ;

[Γαληνός]

Δεν είχαμε εμφύλιο εδώ βενιζελικών βασιλικών;
Μετά κατοχή από Γάλλους, Άγγλους που δεν τους ήθελε το γερμανόφιλος παλάτι..
Μπήκαμε αργά στον αππ ενώ μέχρι κ Κύπρο μας χαριζανε.
Ξαναφεραμε βασιλιά που ήταν ανεπιθύμητος.
Μετά το τέλος του αππ, μπήκαμε στην Σμύρνη ως προσωρινή δύναμη και θα... αποφασιζόταν τι θα γίνει με τη ηττημένη οθωμανική αυτοκρατορία.
Εμείς προχωρήσαμε πιο πέρα, κανείς δεν μας στήριζε.
Χάσαμε κ την ανατολική Θράκη.

Σε τελική ανάλυση όμως, λόγω της ανόδου των εθνικισμών, πάλι δεν γλιτωναμε μια ανοιχτή σύγκρουση κ ένα τελικό ξεκαθάρισμα όπως κ έγινε.

Μπορούσαμε να ζήσουμε ειρηνικά μεταξύ μας. Μάλλον όχι.

Πάντως, οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί της σημερινής Τουρκίας κ οι τουρκοφωνοι της σημερινής Ελλάδας, θα ήθελαν κάτι διαφορετικό σε προσωπικό επίπεδο. Σίγουρα όχι την ανταλλαγή πληθυσμών.

[Ζαποτέκος]

Μπήκαμε αργά στον αππ ενώ μέχρι κ Κύπρο μας χαριζανε.

Όταν μας έδιναν την Κύπρο επί κυβερνήσεως Ζαΐμη, θα έπρεπε εμείς σχεδόν μόνοι μας ( η Αντάντ τότε μπορούσε να παρατάξει μόνο αστείες δυνάμεις στο Βαλκανικό μέτωπο ) να αντιμετωπίσουμε Βούλγαρους , Γερμανούς, Αυστριακούς και Τούρκους . Αν λοιπόν χάναμε όλη την Βόρεια Ελλάδα ( τουλάχιστον ), τι θα την κάναμε την Κύπρο ; Γι' αυτό και η κυβέρνηση Ζαίμη απέρριψε την πρόταση. Θα συμφωνούσε μόνο αν οι Αγγλογάλλοι έφερναν σοβαρές δυνάμεις στο μέτωπο της Βαλκανικής , όπως και έκαναν αργότερα. Αλλά τότε φυσικά δεν μας πρόσφεραν την Κύπρο....

[Σέλευκας]

Δεν ξέρω σε ποιον θα παρέδιδε η Τουρκία την Κωνσταντινούπολη και πως αλλά υπήρχε τέτοιος όρος. Επίσης υπήρχε και ο όρος ολόκληρη η περιοχή του Καρς που τώρα ανήκει στην Τουρκία να ξαναδωθεί στην Ρωσία η οποία την έδωσε χάρισμα στην Τουρκία μέχρι το 2021, και αν ενεργοποιηθεί η συνθήκη, φέτος λήγει το δικαίωμα.

[Μπίστης]

Αφού περνούσαν καλά με τους Τούρκους

Αυτό ακούγεται πολύ σήμερα όχι μόνο σαν εθνομηδενιά ορισμένων αλλά και ως κοινοτυπία όσων μετάνιωσαν γιά το εθνικό κράτος

[sport billy]

Πολέμησαν και οι μικρασιάτες, όμως οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν τα ειρηνικά τους έργα μη αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των περιστάσεων. Δεν γνωρίζω κάποιες πολιτικές προσωπικότητες να τους εκπροσωπούσαν την κρίσιμη αυτή περίοδο, ούτε κάποια αξιόλογη λαική συλλογική κίνηση υποβοήθησης του Ε.Σ από πλευράς τους, ούτε σχηματισμό και επιχειρησιακή δράση πολιτοφυλακής.
Όπως αποδείχθηκε από το αποτέλεσμα ο ελληνικός στρατός ήταν ανεπαρκής, οι πολιτικοί λίγοι και ο λαός, ελλαδίτικος και μικρασιάτικος ανέτοιμος για τέτοιο μεγάλο εγχείρημα.

[Ζαποτέκος]

Πόσους στρατευσίμους μπορούσαν να προσφέρουν οι Μικρασιάτες και Πόντιοι Έλληνες 1919-1922;
Του Κωνσταντίνου Τραυλού, PhD
https://www.antibaro.gr/article/31144

Ένα μεγάλο θέμα στις συζητήσεις για την Μικρασιάτικη Εκστρατεία είναι το αν οι Μικρασιάτες Έλληνες πρόσφεραν το μέγιστο, η το δέον, στην στρατιωτική προσπάθεια. Σχεδόν το σύνολο των συζητήσεων στερείται κάποιας έστω και επιστημονικοφανής βάσης, και γίνεται επι την βάση αορίστων αριθμών. Υπήρχαν εκτιμήσεις και ισχυρισμοί που έγιναν την εποχή, αλλά πολλές φόρες χωρίς καμία δημογραφική ανάλυση. Έτσι η Μικρασιατική Άμυνα το 1922 ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να δημιουργήσει στρατό 40000 ανδρών, ενώ οι Ποντιακές οργανώσεις ισχυρίζονταν ότι μπορούσαν να παρατάξουν άλλους 30000. Παίρνοντας υπόψη ότι to Βρετανικό Γραφείο Πολέμου υπολόγιζε το στρατιωτικό δυναμικό της Δημοκρατίας της Αρμένιας, με πληθυσμό ένα εκατομμύριο, τριακόσες χιλιάδες το 1919, σε 40000 άνδρες, η δυνατότητα στα χαρτιά του συνόλου του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που πιθανόν το 1919 να κυμαίνονταν γύρω στα δυο εκατομμύρια, να παρατάξει 70000 άνδρες ίσως δεν είναι υπερβολική.

Αλλά αυτά είναι εκτιμήσεις που αγνοούν κάποιες παραμέτρους που μειώνουν αυτό τον αριθμό.

Ποιος ήταν ο πληθυσμός των Ελλήνων στην ευρύτερη Ανατολία το 1919. Ουδείς γνωρίζει. Δεν έγινε απογραφή την περίοδο 1919-1922 στην Μικρά Ασία ή τον Πόντο. Για την ακρίβεια μέχρι το 1927 ουδέποτε είχε γίνει απογραφή στο χώρο της Ανατολίας. Ούτε το Οθωμανικό κράτος, ούτε τα πατριαρχεία, ούτε ουδείς μπορούσε να κάνει απογραφή διότι απλά τα τεχνικά μέσα έλλειπαν. Οι πλησιέστερες χρονικά εκτιμήσεις πληθυσμού , που κακώς αποκαλούνται απογραφές, είναι η Οθωμανική Εκτίμηση Πληθυσμού του 1914, και η Πατριαρχική Εκτίμηση Πληθυσμού του 1910-1912. Αμφότερες υπήρξαν εκτιμήσεις στην βάση επιστολικών ερωτήσεων προς τοπικές διοικήσεις (πολίτικες ή θρησκευτικές). Ούτε η μια , ούτε η άλλη ήταν πραγματική απογραφή, δηλαδή καταμέτρηση.

Η Οθωμανική εκτίμηση του 1914, με της αναγωγές του Σερβέτ Μουτλού, δίνει 1828974 Έλληνες στην αυτοκρατορία το 1914. Η πατριαρχική εκτίμηση στην έκδοση Κιτρομηλίδη και Αλεξιάδη , 2019102.

Το επόμενο βήμα είναι να εκτιμήσουμε ποσό μέρος του πληθυσμού είναι άνδρες και ποσό γυναίκες. Δυστυχώς ούτε η Πατριαρχική εκτίμηση του πληθυσμού, ούτε η Οθωμανική του 1914 έχουν. Ας κάνουμε μια ευνοϊκή εκτίμηση ότι το 51% του πληθυσμού ήταν άνδρες (η εκτίμηση πληθυσμού του 1906/1907 δίνει ένα μικρό προβάδισμα στον άρρεν πληθυσμό αναμεσά στους Έλληνες) . Αυτό μας δίνει μια εκτίμηση μεταξύ 932773-1021874, δηλαδή γύρω στο ένα εκατομμύριο για όλη την Ανατολία.

Από αυτό όμως το εκατομμύριο μόνο ένα ποσοστό θα πέφτει μέσα στις στρατιωτικά ενεργές ηλικιακές ομάδες μεταξύ 20 και 50. Για μια ακόμη φορά οι εκτιμήσεις πληθυσμού του 1914 και 1910/1912, δεν μας βοηθούν. Μπορούμε να βασίσουμε μια εκτίμηση στην Εκτίμηση Πληθυσμού του 1894, η οποία σαν μέσο ορό εκτιμούσε το ποσοστό του ανδρικού πληθυσμού μέσα στην ηλικιακή ομάδα 20-50 στο 27%. Να πάρουμε υπόψη ότι οι διωγμοί και γενοκτονία του 1914-1918 κατά κύριο μέρος χτύπησε τον ανδρικό πληθυσμό των Ελλήνων της Ανατολίας , και κατά κύριο μέρος την ομάδα 20-50 δηλαδή το 27% του ανδρικού ελληνικού πληθυσμού στην Ανατολία που το 1919 ήταν στην στρατιωτική χρήσιμη ηλικιακή ομάδα.

Με βάση αυτό το ποσοστό ο άρρεν ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης στην ηλικιακή ομάδα 20-50 εκτιμάται στα 251848-275898. Αν αφαιρέσουμε τους Θρακιώτες και Κωνσταντινούπολιτες μιλάμε για 205598-243358. Αυτό ο αριθμός είναι η οροφή του στρατιωτικού δυναμικού του Ελληνισμού της Ανατολίας (Μικρά Ασία, Πόντος κτλ). Αλλά όπως ξέρει ο καθένας που μελετά ενδελεχώς τα στρατιωτικά, αυτή η οροφή δύσκολα κινητοποιείται πλήρως, για πρακτικούς λόγους.

Ας ξεκινήσουμε με τον απλούστερο. Δεν ήταν όλος αυτός ο πληθυσμός άμεσα διαθέσιμος στο Ελληνικό κράτος. Στην Ιωνία, που ήταν στον έλεγχο του ελληνικού κράτους και από οπού θα μπορούσε ευκολά να αντλήσει στρατιωτικό δυναμικό, κατανέμονταν μόνο 66896-83430 από την οροφή. Άλλες 20568-23174 βρίσκονταν στις όμορες περιοχές στις οποίες θα επεκταθεί ο ελληνικός στρατός κατά της επιχειρήσεις 1920-1922. Όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε περιοχές εκτός ελληνικού κρατικού ελέγχου, και μερικές φόρες εξαιρετικά μακριά.

Στον Πόντο έχουμε 36416-32539

Στην Ζώνη υπό Γαλλική κατοχή, 1669

Στην Ζώνη υπό Ιταλική κατοχή, 6122-5812

Στην Ζώνη των Στενών, 34445-38556

Οι Καππαδόκες και Τουρκόφωνοι, ανέρχονται σε 32539-57546

Και οι λοιποί στην βαθιά Τουρκία, σε 8969-2299.

Αυτοί οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν πιθανές πήγες στρατευσίμων που δεν θα μπορούσε ευκολά να εκμεταλλευτεί το ελληνικό κράτος. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό.

α) Παρόλου που τόσο οι Έλληνες όσο και οι Αρμένιοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία τους το 1918, μέσω των πατριαρχείων τους, ουδείς αναγνώρισε αυτή την πράξη. Για όλους του νομικούς τύπους παρέμεναν Οθωμανοί υπήκοοι, Αυτό είχε μερικές σοβαρές επιπτώσεις. Οι κατοχικές δυνάμεις είχαν το νομικό έρεισμα να εμποδίσουν οποιασδήποτε προσπάθεια στρατολογίας στις περιοχές ελέγχου τους. Ειδικά οι Γάλλοι και Ιταλοί, και αμφιβάλλω αν οι Άγγλοι ήταν καλύτεροι. Με άλλο όνομα ήταν δύσκολα για τους γύρω στους 50000 πιθανόν στρατευσίμους στις περιοχές που ελέγχονταν από τις δυνάμεις της Ανταντ να έρθουν στην Ελληνική ζώνη για να καταταγούν, και εξαιρετικά δύσκολο για την Ελλάδα να πάει στις ζώνες και να κάνει στρατολογία.

β) Όσοι κατάγονταν στον ελληνικό στρατό διέπρατταν στην νομική πράξη, προδοσία. Φοβάμαι ότι πρέπει να ήταν ανασταλτικός παράγοντας για πολλούς, ειδικά καθότι δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι δεν θα υπόκεινται νομικές συνεπείς είτε οι ίδιοι είτε οι οικογένειες τους, ακόμα και σε περίπτωση ελληνική νίκη, ειδικά αφού μετα το 1921 ήταν ξεκάθαρο ότι οι ζώνες υπό των έλεγχο των συμμάχων είτε θα παρέμεναν Οθωμανικές, είτε εκτός ελληνικού κράτους.

Στο θέμα Καππαδοκίας και βαθέως Τουρκίας έχουμε και άλλους ανασταλτικούς παράγοντες. Η απόφαση για καταταγεί κάποιος στον ελληνικό στρατό σήμαινε υποχρεωτικά εγκατάλειψη της οικογένειας του καταταγέντος, αρκετά μακριά από την πιθανή ακτίνα δράσης του ελληνικού στρατού. Είναι πολύ πιθανόν να μην ξανάβλεπαν τους δικούς τους. Μπορούμε να λεμέ πολλά από το πληκτρολόγιο, αλλά αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανέναν. Ειδικά όταν ήταν γνωστό ότι οι περιοχές αυτές θα παρέμεναν στο Οθωμανικό κράτος και σε περίπτωση ελληνικής νίκης. Επιπρόσθετα οι Καππαδόκες, και ειδικά οι Καραμανλήδες είχαν αποφύγει σε γενικό βαθμό την στοχοποιηση το 1914-1918. Το εθνικό συναίσθημα ήταν σε ανάπτυξη αλλά δεν είχε πάρει την μορφή σε Πόντο και Ιωνία . Να το πω απλά, για πολλούς από αυτούς δεν υπήρχε αίσθηση κίνδυνου. Ειδικά όταν το Κεμαλικο κίνημα προσπαθούσε να τους προσεταιριστεί. Προσοχή, δεν λέω ότι δεν υπήρχαν πατριώτες μεταξύ τους. Ούτε ότι οι απόγονοι τους δεν είναι Έλληνες πατριώτες. Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι την περίοδο αυτή δεν αποτελούσαν υλικό για στράτευση.

Ο Πόντος φυσικά αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση. Αλλά πάρα τον ενθουσιασμό τους η πραγματικότητα είναι ότι άνευ Ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας , η αθρόα στρατολόγηση Ποντίων ήταν δύσκολη απόσταση. Οι παράγοντες που αναφέρθηκαν επάνω, η απόσταση και ο φόβος εγκατάλειψης οικογενειών, δρούσαν ανασταλτικά. Το ποντιακό αντάρτικο ουδέποτε μπόρεσε να οργανωθεί σε ένα οργανωμένο ένοπλο κίνημα. Και μπορεί να έφτασε σε κάποια σημεία τους 10000 ενόπλους, αλλά οι πρωτογενείς πήγες (Ελληνικές, Αγγλικές, Τουρκικές) δείχνουν ότι το περισσότερο καιρό οι ένοπλοι κυμαίνονταν μεταξύ 3 και 5 χιλιάδων, διασκορπισμένων σε μονάδες, κυρίως χαρακτήρα πολιτοφυλακής . Όσοι Πόντιοι στρατευτήκαν ήταν προσφυγές που πέρασαν στην Ιωνία, ποτέ σε αριθμούς αρκετά μεγάλους. Δεν είναι του παρόντος η συζήτηση του γιατί δεν στάλθηκε ελληνικός στρατός στον Πόντο, και τι θα μπορούσε να πετύχει. Αλλά το ελάχιστο είναι ότι μια στρατιωτική παρουσία θα βοηθούσε στην επιστράτευση.

Με άλλα λόγια , το μικρασιατικό ελληνικό δυναμικό εκτός της ελληνικής ζώνης στρατιωτικής παρούσας μπορούσε μόνο μερικώς να επιστρατευτεί αν όχι καθόλου, χωρίς πρότερη μαζική μετακίνηση των ελληνικών πληθυσμών στην Ιωνία. Ο Βενιζέλος είχε σκοπό να το οργανώσει αυτό μόνο μετα την ελληνική νίκη, στα πλαίσια ανταλλαγής πληθυσμού με την Οθωμανική αυτοκρατορία . Οι Κωνσταντίνικοι αφήσαν το θεμα και αυτοί να ρέει μέχρι που η μετακίνηση έγινε στα πλαίσια γενοκτονίας. Βεβαίως και να έλεγαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ελατέ στην Ιωνία, είναι απίθανο οι Καππαδοκες – Καραμανλήδες και οι Πόντιοι να υπάκουγαν.

Αρά πρέπει να εκτιμήσουμε ότι κύριο ανθρώπινο δυναμικό στην Μικρά Ασία για τον ελληνικό στρατό ήταν οι πάνω κάτω 70000-80000 της Ιωνίας, και άλλοι 20000-30000 στην περιοχή επιχειρήσεων. Πολλοί από τους ανασταλτικούς παράγοντες που αναφέραμε παραπάνω ίσχυαν στις περιοχές πέρα της Ζώνης Σμύρνης, ειδικά στην γραμμή Προύσα – Εκσι-Σεχιρ – Αφιον. Μόνο το 1921 έφτασε εκεί ο ελληνικός στρατός με αξιώσεις οργανωμένης παρουσίας. Ακόμα και τότε όμως, πόσοι ακριβώς από τους 90000-100000 διαθέσιμους στρατευσίμους μπορούσε να υπολογίζει ;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πολίτικες εξόντωσης και εκτοπισμού των Οθωμανικών Κυβερνήσεων του Κομιτάτου, την περίοδο 1913-1918 χτυπήσαν κατά κύριο μέρος των άρρενα ελληνικό πληθυσμό. Ο οποίος πληθυσμός υπέστη και επιστράτευση στον Οθωμανικό στρατό για τον Α.Π.Π. Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας μπορεί να μην έκαναν ένοπλη υπηρεσία. Αλλά οι κακουχίες που υπέστησαν ήταν ιδίες και χειρότερες με αυτές των ενόπλων. Πεινά, θάνατο, συν ότι πέρασαν στα πλαίσια εθνοκάθαρσης. Δεν έχουμε αριθμούς για την κατανομή φύλου μεταξύ των Ελλήνων που πέθαναν την περίοδο 1914-1918 (εδώ δεν έχουμε ακριβείς αριθμούς του πληθυσμού) . Παίρνοντας όμως υπόψη την κατανομή φύλου μεταξύ των προσφυγών του 1922, τολμώ να εκτιμήσω ότι η πλειοψηφία ήταν άνδρες στην ηλικιακή ομάδα που μας ενδιαφέρει. Με άλλα λόγια αμφιβάλλω αν οι οροφές που εκτιμήσαμε είναι τόσο υψηλές στην πραγματικότητα. Αν δεχτούμε ένα ποσοστό απώλειας πληθυσμού αναμεσά στους Έλληνες την περίοδο 1914-1919 σε 15% (αυτούς τους αριθμούς δίνει ο McCarthy που ναι μεν είναι Τουρκόφιλος, αλλά είναι ο μονός που γνωρίζω που προσπάθησε να εκτιμήσει τις απώλειές του 1914-1918) τότε πιθανόν η οροφή του διαθέσιμου στρατιωτικός χρήσιμου πληθυσμού είναι πιο κοντά σε ένα επίπεδο 214070-234513 σε όλη την Οθωμανική αυτοκρατορία, 174758-206854 με την εξαίρεση Αν. Θράκης, και 74344-90613 εντός ή παρακείμενα της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας. Φρονώ μάλιστα ότι στον Πόντο τα πράγματα ήταν ακόμα χειροτέρα, καθότι οι Πόντιοι υπέστησαν το βάρος της γενοκτονικής πολιτικής 1914-1918.

Από αυτούς πρέπει να απομειώσουμε εκείνους που οι κακουχίες έκαναν ακατάλληλους για στράτευση. Οπότε η οροφή πέφτει και άλλο.

Και μετα πρέπει να κατανοήσουμε κάτι σημαντικό. Για πολλούς από αυτούς το 1918-1919 ήταν η πρώτη φορά μετα από χρόνια που ξανάβλεπαν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους. Οικογένειές που δεινοπάθησαν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναμένουμε από ανθρώπους να εγκαταλείψουν πάλι αυτές τις οικογένειες, και να τρέξουν στα όπλα, ειδικά όταν δε υπήρχε αρωγή για της δοκιμασμένες οικογένειές που αφήναν πίσω. Δεν ήταν δειλοί ούτε φυγόμαχοι. Ήταν απελπισμένοι άνθρωποι που εστίαζαν στις οικογένειες τους των οποίων η τύχη δεν ήταν σίγουρη .

Τέλος, είναι απίθανο ο ελληνικός στρατός να επιθυμούσε την πλήρη επιστράτευση των παραγωγικών ομάδων του μικρασιατικού πληθυσμού. Η Ιωνία ήταν αναπόφευκτα πηγή ανεφοδιασμού, και ειδικά μετα τις εκλογές του 1920 που έπαυσαν οι ξένες πιστώσεις, το ελληνικό κράτος είχε κάθε λόγο να μειώσει όσο περισσότερο την διασάλευση της οικονομικής ζωής στην ζώνη της Σμύρνης. Και να ήθελε πάντως, υπήρχε ένα οργανικό όριο, εκτός και αν αποφάσιζε η Στρατιά να ακολουθήσει το παράδειγμα των Βουλγάρων του 1912-1918 με τις δυσκίνητες μεραρχίες 24000-36000 ανδρών.

Όλοι οι παραπάνω παράγοντες σημαίνουν ότι είναι απίθανο να μπορούσαν να επιστρατευτούν παραπάνω από τους μισούς διαθέσιμους άνδρες. Και αν είμαστε ειλικρινείς, ο μέσος παγκόσμιος ορός επιστράτευσης επι του πληθυσμού την περίοδο 1910-1918 είναι ένα πενιχρό 1.2% (με μέγιστο το 16% της Γαλλίας) δηλαδή επι του συνόλου δυο εκατομμύριων στην Ανατολία, 30000. Και όπως είπαμε, ο Ελληνικός στρατός δεν είχε την δυνατότητα να επιστράτευση από το σύνολο του πληθυσμού.

Μπορούμε λοιπόν να εκτιμήσουμε, ότι στην καλύτερη ο Ελληνικός Στράτος δεν θα μπορούσε να επιστράτευσή παραπάνω από 20000-30000 Μικρασιάτες από τις περιοχές που ελέγχει. Φρονώ ότι ο αληθινός αριθμός είναι πιο κοντά στους 20000.

Άμα πάρουμε υπόψη ότι υπηρέτησαν γύρω στους 10000-20000 Μικρασιάτες, συν όσοι από τους προσφυγές υπηρέτησαν στην Μεραρχία Αρχιπέλαγους (VII Μεραρχία), τολμώ να πω ότι οι Μικρασιάτες προσφέραν μέσα στις πραγματικές πληθυσμιακές δυνατότητες και όχι προπαγανδιστικές αφαιρέσεις. Μπορούσαν να επιστρατευτούν και άλλοι, αλλά όχι όσοι όλοι νομίζουν. Και την ευθύνη για αυτό την φέρουν οι ελληνικές πολίτικες και στρατιωτικές ηγεσίες.

Στο κάτω κάτω ήταν αυτές οι ηγεσίες που από το 1875 τουλάχιστον, δια στόματος Τρικούπη, και πιο πρόσφατα το 1914, δια στόματος Βενιζέλου είχαν αποτραπεί από ιδίαν ενέργειες αυτοάμυνας, καλούμενοί να αποθέσουν την ασφάλεια τους στα χέρια της ελληνικής κυβερνήσεως . Και οι Μικρασιάτες, περικυκλωμένοι από μια θάλασσά αλλοθρήσκων, αυτό έκαναν. Και το πλήρωσαν βαριά. Η Ελλάδα είχε αρκετούς άνδρες για να στείλει έναν σοβαρό στρατό στην Μικρά Ασία το 1919-1922. Είχε τουλάχιστον το ανθρώπινο υλικό για δυο ακόμα σώματα στρατού στην ηπειρωτική Ελλάδα . Την Μικρασιατική Εκστρατεία δεν θα την έσωζαν 20000-30000 Μικρασιάτες και Πόντιοι επίστρατοι. Και δεν την έχασαν αυτοί. Την έχασε το κράτος που κομπάζονταν ότι παράτασσε στρατό 300000 λογχών. Την έχασε μια Στρατιά που ουδέποτε μπόρεσε να συγκεντρώσει τις μονάδες της στο πεδίο της μάχης σε συντριπτική υπεροπλία. Την έχασε μια ηγεσία Βενιζελίκη και Κωνσταντίνικη που έλεγε στους Μικρασιάτες, αφεθείτε στα χέρια μας, όπως εμείς αφηνόμαστε στα χέρια των συμμάχων.

Και κάτι που δεν θίγει το άρθρο. Οι Ελλαδίτες σε πληθυσμό 5.000.000 ( 1921 ) έδωσαν 330.000 στρατό ( και μιλάμε για οργανωμένη κρατική οντότητα ). Το '40 ( 7,5 εκ. ) συγκεντρώσαμε 400.000 - 500.000 . Είναι ικανοποιητικοί αυτοί οι αριθμοί ;
Και σήμερα πόσους θα συγκεντρώναμε ;

[Κόκκορας]

εξαιρετικό άρθρο,αλλά και ο σχολιασμός

[Ζαποτέκος]

Η ιστορική αλήθεια για την "Μικρασιατική Άμυνα"
https://www.istorikathemata.com/2010/01 ... st_18.html

Παρατηρήσαμε ότι υπάρχει μια παρανόηση για τον πραγματικό ρόλο και το πραγματικό ειδικό βάρος που είχε η οργάνωση "Μικρασιατική Άμυνα" λίγο πριν επέλθει η κατάρρευση του μετώπου και η Μικρασιατική καταστροφή. Συγκεκριμένα ο κ. Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει:

"Αντιλαμβανόμενη τις αρνητικές εξελίξεις, η κορυφαία οργάνωση των Μικρασιατών υπό την επωνυμία «Μικρασιατική Άμυνα» ζητά την αλλαγή πολιτικής με την ανακήρυξη ξεχωριστού Ιωνικού Κράτους και τη δημιουργία Μικρασιατικού Στρατού. Ο στρατηγος Παπούλας υπολόγιζε ότι ο στρατός αυτός θα ανέλθει σε 80.000 άνδρες. Παρότι οι σύμμαχοι στη Διάσκεψη των Παρισίων του Μαρτίου του ’22, ζητούν απ’ την Ελλάδα να συνθηκολογήσει με τον Κεμάλ και να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία, οι κυβερνήτες της Ελλάδας αποφασίζουν την απόρριψη των μικρασιατικών αιτημάτων και τον μη εξοπλισμό του ελληνικού πληθυσμού."

Παρατηρήσαμε ότι οι απόψεις αυτές τυγχάνουν ευρύτατης αποδοχής από πολλούς κυρίως Μικρασιατικής και Βενιζελικής προέλευσης κύκλους . Η ιστορική αλήθεια όμως είναι ότι οι απόψεις αυτές δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα (τουλάχιστον όπως αυτή περιγράφεται από έγκυρες και ευρύτερα αποδεκτές πηγές). Ας δούμε λοιπόν τι ήταν και τι σκοπούς είχε η Μικρασιατική Άμυνα".

Η "Μικρασιατική Άμυνα" σχηματίστηκε στα τέλη Οκτωβρίου 1921 από σημαντικά και ευυπόληπτα μέλη της αστικής τάξης της Σμύρνης (Ψαλτώφ, Σολομωνίδης, Ευρυπαίος, Δήμας, Τενεκίδης) και ουσιαστικά ήταν παράρτημα της Βενιζελικής "Άμυνας της Κωνσταντινούπολης" του Κονδύλη και του Ιωάννου * όπως φαίνεται από τις παραπλήσιες ονομασίες. Απεσταλμένος της "άμυνας της Κωνσταντινούπολης" (Αργυρόπουλος) είχε ταξιδέψει στην Σμύρνη τουλάχιστον μια φορά για να συντονίσει τις ενέργειες των 2 Βενιζελικών οργανώσεων. Η "μικρασιατική άμυνα" αρχικά δημιουργήθηκε υπό το φόβο των ντόπιων Μικρασιατών ότι οι μετανοεμβριανές Κυβερνήσεις θα εγκατέλειπαν την Μικρά Ασία, λόγω των δυσκολιών της εκστρατείας και της ελπίδας τους ότι η επιστροφή του Βενιζέλου θα εξασφάλιζε την πολύτιμη Αγγλική υποστήριξη.


Όταν απέτυχε η προέλαση του Ελληνικού στρατού στην Άγκυρα και το μέτωπο τελματώθηκε, αντιπρόσωποι της οργάνωσης σε συνεννόηση με τον φανατικό Βενιζελικό Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Μελέτιο και υπό την καθοδήγηση της "Εθνικής άμυνας Κωνσταντινούπολης", πλησίασαν τον Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη και τον Αρχιστράτηγο του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος Παπούλα με προτάσεις για κήρυξη ανεξάρτητου Μικρασιατικού κράτους με τον ταυτόχρονο εξοπλισμό του ντόπιου πληθυσμού. Το σχέδιο που είχε εκπονήσει η οργάνωση της Κωνσταντινούπολης, προέβλεπε πως θα αποστέλλονταν εκκλήσεις για βοήθεια σε όλες τις Ελληνικές κοινότητες της Ευρώπης, ενώ Πρωθυπουργός του νέου "Κράτους" θα ήταν ο Αρχιστράτηγος Παπούλας. Οι αντιπρόσωποι της Άμυνας υπολόγιζαν ότι θα μπορούσαν να εξοπλίσουν γύρω στους 80.000 άνδρες, ενώ προβλεπόταν μαζική λαική συγκέντρωση στην Σμύρνη που θα επιβεβαίωνε την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του και ειδικό όρκο!! που θα έδιναν οι νέες ένοπλες δυνάμεις.

Οι προτάσεις αυτές έφτασαν ως την επίσημη Ελληνική Κυβέρνηση, ειδικά όταν μαθεύτηκε ότι ο Παπούλας δεν είχε αρνηθεί κατ΄ αρχήν την συμμετοχή του. Στις 31 Μαρτίου 1922, ο Παπούλας συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη και με τον υπουργό στρατιωτικών Σ. Θεοτόκη όπου του ανέλυσαν γιατί ήταν εντελώς ανεδαφικό να ανακυρηχθεί αυτόνομο Μικρασιατικό κράτος. Το τέλος της πρωτοβουλίας αυτής ήρθε όταν ο Βενιζέλος εμμέσως πλην σαφώς, αρνήθηκε να ενθαρρύνει τα σχέδια της "αμυνας" και η επίσημη Αγγλική Κυβέρνηση ξεκαθάρισε πως οι ενέργειες των Βενιζελικών κύκλων της "άμυνας" δεν έχουν την στήριξη τους.

Είναι προφανές λοιπόν ότι οι προτάσεις για "αυτόνομο μικρασιατικό κράτος" είχαν πολιτική υποκίνηση από Βενιζελικούς στρατιωτικούς που είχαν εγκαταλείψει τις θέσεις τους ενώπιον του εχθρού, αλλά δεν είχαν πραγματικό ειδικό βάρος. Είναι απορίας άξιο πως θεωρήθηκε από έμπειρους στρατιωτικούς πως 80.000 αγύμναστοι στρατιώτες θα κατάφερναν να αποκρούσουν τις πολλαπλάσιες Κεμαλικές δυνάμεις. Ακόμη και η ίδια η διαδικασία ανακήρυξης αυτόνομου μικρασιατικού κράτους πιθανότατα θα έφερνε ανωμαλία στο μέτωπο και άμεση κατάρρευση με τον Κεμάλ να εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που θα του δινόταν. Άλλωστε και επί της ουσίας το σενάριο που είχε κατασκευάσει η "άμυνα Κωνσταντινούπολης" ήταν προϊόν φαντασίας και δεν βασιζόταν σε πραγματικά δεδομένα.

"Η δύναμη των 60.000 ανδρών που η Άμυνα έκρινε επαρκή για την υπεράσπιση των συνόρων του νέου κράτους από τις κεμαλικές επιθέσεις, ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να εκπληρώσει τον προορισμό αυτό. Άλλωστε και η περιορισμένη αυτή δύναμη δεν υπήρχε ουσιαστικά, παρά μόνο στα σχέδια των αυτονομιστών" (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τ ΙΕ, σελ 194).

"Οι εκτιμήσεις της Άμυνας για την υποστήριξη σε άνδρες και σε χρήμα που θα μπορούσε να περιμένει το νέο κράτος, ήταν προιόν φαντασίας. Στην πραγματικότητα τα συστατικά του αξιοπρόσεχτου αυτού εγγράφου ήταν κολακείες και ευσεβείς πόθοι..." (Τό όραμα της Ιωνίας, Michael Llewellyn Smith).

Προφανώς αν η λύση του αυτόνομου Μικρασιατικού κράτους ήταν ρεαλιστική, η ελληνική κυβέρνηση του Γούναρη και του Θεοτόκη θα την υιοθετούσε, γιατί βρισκόταν σε ένα τραγικό και πολύπλοκο διπλωματικό οικονομικό και στρατιωτικό αδιέξοδο. Δεν το υιοθέτησε γιατί ήξερε πως ίσως έτσι μεταβίβαζε την ευθύνη αλλά αυτό θα κατέστρεφε πλήρως τον Μικρασιατικό Ελληνισμό.

Τίθεται βέβαια εκ των πραγμάτων και ένα σημαντικό ερώτημα. Αφού υπήρχαν οικονομικοί και ανθρώπινοι πόροι στην Μικρά Ασία που δεν χρησιμοποιούνταν γιατί η Άμυνα δεν τις έθετε στην διάθεση της ελληνικής κυβέρνησης μήπως και έγερναν την πλάστιγγα του πολέμου υπέρ της Ελλάδας; Να σημειωθεί ότι ο Γούναρης στην σύσκεψη με τον Παπούλα και τον αντιπρόσωπο των αυτονομιστών ζήτησε ακριβώς αυτό το αυτονόητο....

______________________________
* Οι Κονδύλης και Ιωάννου με την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές εγκατέλειψαν τον ελληνικό στρατό . Όχι εν ώρα μάχης βέβαια , αλλά είναι γεγονός ότι δεν έστειλαν καν παραίτηση στην Ελληνική κυβέρνηση. Απλά έφυγαν. Έτσι απλά...