Ληστεία και ληστές στο ελληνικό κράτος

[Παλαιοελλαδίτης]

Τέτοιου είδους λατρεία των ορεινών προϋποθέτει ότι οι Τούρκοι ήταν πνευματικά ανάπηροι, αφού δεν γνώριζαν την ύπαρξη των αναφερόμενων ορεινών χωριών.

Θεός.

[Ζαποτέκος]

Τέτοιου είδους λατρεία των ορεινών προϋποθέτει ότι οι Τούρκοι ήταν πνευματικά ανάπηροι, αφού δεν γνώριζαν την ύπαρξη των αναφερόμενων ορεινών χωριών.

Θεός.

Συμφωνώ !

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Προσωπικά, δεν αισθάνομαι ιδιαίτερη ανατριχίλα βλέποντας τα κομμένα κεφάλια αλλα
κάτι που δε μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Είναι το κεφάλι ενός πραγματικού
ανθρώπου που έζησε τη δεκαετία του 1920, το βλέπω και σκέφτομαι ότι έχω μπει
στη μηχανή του χρόνου και βλέπω το Γιαγκούλα να περπατάει σε κάποια πλαγιά...

[Nero]

Για το χρονικό των κομμένων κεφαλών υπάρχουν λίγα και αποσπασματικά στοιχεία. Η έκταση όμως του κανιβαλισμού ήταν τέτοια που ο ίδιος ο Αμερικάνος πρόξενος στην Ελλάδα, μετά από εικόνες που δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ, με κομμένα γυναικεία κεφάλια, προέβη σε διάβημα. Η ελληνική απάντηση ήταν : » Οι κομμένες κεφαλές και η δημόσια επίδειξή τους αποτελούν Ελληνικό έθιμο»!...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kommene ... efalismon/

[ΓΑΛΗ]

Για το χρονικό των κομμένων κεφαλών υπάρχουν λίγα και αποσπασματικά στοιχεία. Η έκταση όμως του κανιβαλισμού ήταν τέτοια που ο ίδιος ο Αμερικάνος πρόξενος στην Ελλάδα, μετά από εικόνες που δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ, με κομμένα γυναικεία κεφάλια, προέβη σε διάβημα. Η ελληνική απάντηση ήταν : » Οι κομμένες κεφαλές και η δημόσια επίδειξή τους αποτελούν Ελληνικό έθιμο»!...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kommene ... efalismon/

Tα κομμένα κεφάλια των ηττημένων σε κοινή θέα (ειδικώς αν ανήκαν σε ηγέτες) ήταν διαχρονική πολεμική πρακτική, που είχε συγχρόνως συμβολική και εκφοβιστική πρόθεση. Και σίγουρα, δεν ήταν μόνον "ελληνικό" έθιμο. Οπότε, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς προκάλεσε το σοκ στην ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του πρόξενου, από τη στιγμή που η τελευταία εκτέλεση με λαιμητόμο έγινε στη Γαλλία το 1939.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων θεωρώ τους μεμονωμένους ή δημόσιους αποκεφαλισμούς και ειδικώς την έκθεση των κεφαλιών, μια από τις πιο βάρβαρες εκδηλώσεις, ανεξαρτήτως καταστάσεων, χώρας και εποχής. Αναφορικά με την ψυχοσύνθεση των θεατών που διασκεδάζουν με αυτό, κανένα σχόλιο.

[Nero]

Για το χρονικό των κομμένων κεφαλών υπάρχουν λίγα και αποσπασματικά στοιχεία. Η έκταση όμως του κανιβαλισμού ήταν τέτοια που ο ίδιος ο Αμερικάνος πρόξενος στην Ελλάδα, μετά από εικόνες που δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ, με κομμένα γυναικεία κεφάλια, προέβη σε διάβημα. Η ελληνική απάντηση ήταν : » Οι κομμένες κεφαλές και η δημόσια επίδειξή τους αποτελούν Ελληνικό έθιμο»!...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kommene ... efalismon/

Tα κομμένα κεφάλια των ηττημένων σε κοινή θέα (ειδικώς αν ανήκαν σε ηγέτες) ήταν διαχρονική πολεμική πρακτική, που είχε συγχρόνως συμβολική και εκφοβιστική πρόθεση. Και σίγουρα, δεν ήταν μόνον "ελληνικό" έθιμο. Οπότε, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς προκάλεσε το σοκ στην ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του πρόξενου, από τη στιγμή που η τελευταία εκτέλεση με λαιμητόμο έγινε στη Γαλλία το 1939.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων θεωρώ τους μεμονωμένους ή δημόσιους αποκεφαλισμούς και ειδικώς την έκθεση των κεφαλιών, μια από τις πιο βάρβαρες εκδηλώσεις, ανεξαρτήτως καταστάσεων, χώρας και εποχής. Αναφορικά με την ψυχοσύνθεση των θεατών που διασκεδάζουν με αυτό, κανένα σχόλιο.

δεν ξέρω σε ποιον απευθύνεσαι πάντως γιατί "το αποτελεί ελληνικό έθιμο" ήταν απάντηση των τότε αξιωματούχων οπότε δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε πλέον τον λόγο ή να ρωτήσουμε τι ακριβώς εννοούσαν. Επίσης η σύγκριση είναι άστοχη. Το έθιμο στο οποίο αναφέρεται, δεν είχε να κάνει με εκτελέσεις θανατοποινιτών. Τα κεφάλια στην περίπτωση για την οποία μιλάμε, στον εμφύλιο και λίγο πριν, ήταν τρόπαια. Το ελληνικό κράτος πλήρωνε αμοιβή σε όποιον κυριολεκτικά έφερνε στο αστυνομικό τμήμα κεφάλια επικηρυγμένων, είτε ληστών είτε ληστοσυμμοριτών. Σοτν εμφύλιο αυτό το πράγμα ξέφυγε εντελώς και υπήρχαν άνθρωποι που έβγαζαν το ψωμί τους συμμετέχοντας σε ανεπίσημες, παρακρατικές ομάδες κυνηγών κεφαλών που πληρώνονταν απο το κράτος για κάθε κεφάλι, με αποτέλεσμα να κάνουν συλλογή και να κυκλοφορούν με ένα μάτσο κεφάλια στη σέλα τους. Υπάρχουν μαρτυρίες για παιδιά που παίζανε μπάλα στις γειτονιές με κομμένα κεφάλια ανθρώπων. Λίγες δεκαετίες πριν απ'αυτό, Ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Καραβαγγέλης έδινε ο ίδιος απο την τσέπη του αμοιβή για κάθε κεφάλι κομιτατζή που θα το έφερναν και τα κράταγε σε βάζα στο γραφείο του σαν τρόπαια.

Θεωρείς ότι ήταν υπερβολικά ευαίσθητος που θίχτηκε ο πρέσβης;

[Dwarven Blacksmith]

Ήταν SJW ο πρέσβης, ήρθε να επιβάλλει την πολιτική ορθότητα.

[Nero]

Βρισκόμαστε μόλις 50 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση. Η χώρα είναι διαλυμένη όχι μόνο από τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά και από τους συνεχείς εμφυλίους που ξέσπασαν κατά την Παλιγγενεσία. Ρεμούλα, ασυδοσία, υπόγεια και υπέργεια συμφέροντα λυμαίνονται τους νόμους και το χρήμα, είναι παντού, ενώ η κρατική και διοικητική οργάνωση, είναι ανίκανη να βάλει μία τάξη…

Μέσα σε όλα αυτά, ένα κατάλοιπο από την Επανάσταση, η Ληστεία, έρχεται να χαρακτηρίσει ολόκληρες περιοχές της -μικρής τότε- χώρας, ως άβατο για Έλληνες και ξένους. Λήσταρχοι και ληστές που δεν αποδέχονται εξουσία που έχουν οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, παραμένουν στα βουνά και επιλέγουν να ζουν ληστεύοντας χωριά, πόλεις, πλουσίους και φτωχούς, εφαρμόζοντας μία δική τους κοσμοθεωρία για τους νόμους και το δίκαιον.

Πολλές κυβερνήσεις είχαν προσπαθήσει να τους καταστείλουν, είτε δια της προσέγγισης είτε δια της ράβδου, υπήρχε κάτι όμως, που καθιστούσε το έργο αυτό σχεδόν αδύνατον για την εποχή. Ο θεσμός της Ληστείας ήταν σχεδόν κληρονομικός που σημαίνει πως χρόνο με τον χρόνο οι Ληστές είτε αυξάνονταν είτε απλώς δεν μειώνονταν σε αριθμό…

Η Ελλάδα που ποτέ στην ιστορία της δεν είδε έκρηξη πληθυσμού, είχε μία αραιοκατοικημένη ύπαιθρο με ελλιπή αστυνόμευση τόσο στο εσωτερικό της όσο και στα σύνορά της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που τότε βρίσκονταν λίγο έξω από την Λαμία.

Οι Ληστές έκλεβαν, κατέφευγαν στα βουνά και έχοντας άριστη γνώση του εδάφους χρησιμοποιούσαν κρυφά μονοπάτια για να γίνονται άφαντοι. Εάν μάλιστα τα… έβρισκαν σκούρα, τότε περνούσαν προσωρινά στο οθωμανικό έδαφος όπου και οι ελληνικές αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να πατήσουν.

Παρ’ όλα αυτά όμως, η χώρα είχε την τύχη να βλέπει ρομαντικούς φιλέλληνες από όλη την Ευρώπη να την επισκέπτονται… Οι ίδιοι φαντάζονταν την Ελλάδα ως μία χώρα με γενειοφόρους φιλοσόφους και προσγειώνονταν στην πραγματικότητα βλέποντας μία Ελλάδα-χέρσο χωράφι που προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην σύγχρονη -τότε- εποχή.

Οι φιλέλληνες, ωστόσο δεν απογοητεύονταν αλλά «όργωναν» την Ελλάδα για να δουν και να βρουν (και ορισμένες περιπτώσεις να υφαρπάξουν) τις ελληνικές αρχαιότητες που βρίσκονταν διάσπαρτες σε κάθε γωνιά της χώρας. Κρατική επίβλεψη γι αυτές τις επισκέψεις δεν υπήρχε, καθώς ήταν ιδιωτικές πρωτοβουλίες, ενώ οι αρχαιότητες ήταν έρμαια της καλής θέλησης των περιηγητών, αφού και οι Έλληνες της εποχής αδυνατούσαν να εκτιμήσουν τους θησαυρούς που… «γεννούσε η γη» όπως έλεγαν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες στα χωριά.

Ορισμένοι, όμως, περιηγητές βρέθηκαν μπροστά, όχι σε αρχαιότητες, αλλά στους Ληστές που επίσης βρίσκονταν διάσπαρτοι στην ελληνική επικράτεια. Στις 30 Μαρτίου 1870, μία ομάδα Άγγλων περιηγητών και διπλωματών, ξεκίνησαν για μία τέτοια… βόλτα στην Αττική, και πιο συγκεκριμένα στα πέριξ του Μαραθώνα.

Επρόκειτο για τον λόρδο και την λαίδη Μάνκαστερ, τον νεαρό φίλο τους Φρέντερικ Βάινερ, τον δικηγόρο Έντουαρντ Λόιντ, τον τρίτο γραμματέα της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Έντουαρντ Χέρμπερτ και τον γραμματέα της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, κόμη Αλμπέρτο ντε Μπόιλ, που αποφάσισε την τελευταία στιγμή να πραγματοποιήσει το ταξίδι αυτό.

Η περιήγηση ήταν απολαυστική, όμως στην επιστροφή η τύχη τούς έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι. Οι εκδρομείς έπεσαν σε ενέδρα της συμμορίας των αδελφών Τάκου και Χρήστου Αρβανιτάκη κοντά στο Πικέρμι. Οι χωροφύλακες που φυλούσαν τους ξένους περιηγητές, παρά την προσπάθειά τους, εξουδετερώθηκαν εύκολα από την πολυπληθή συμμορία, η οποία πήρε τελικά όλους τους υπόλοιπους ως ομήρους.

Τα αιτήματά τους απλά. Άμεση καταβολή λύτρων, ύψους 50.000 και χορήγηση αμνηστίας. Η αγγλική πρεσβεία θορυβημένη από το γεγονός, δέχθηκε αμέσως τα αιτήματα και διεμήνυσε στην ελληνική κυβέρνηση να πράξει το ίδιο. Όμως κάτι τέτοιο δεν ήθελε η κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη να το αφήσει να περάσει έτσι.

Υπό τον φόβο του «δεδικασμένου» ο υπουργός των Στρατιωτικών, Σκαρλάτος Σούτσος αρνήθηκε, καθώς όπως υποστήριξε, μία τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε την εντύπωση πως η κυβέρνηση είναι έρμαιο των συμμοριτών, πράγμα που θα εξευτέλιζε διεθνώς την χώρα. Αυτό όμως που θα ακολουθούσε θα ήταν ο πραγματικός διασυρμός…

Η αγγλική κυβέρνηση μόλις άκουσε και την δικαιολογία του συνταγματικού κωλύματος για την χορήγηση αμνηστίας, εξέδωσε μία ειρωνική απάντηση προς την Ελλάδα δια στόματος ενός αξιωματούχου του Φόρειν Όφις που έλεγε τα εξής: «Δεν θα ηδυνάμην να παραδεχθώ ως ισχυράν την αντίρρησιν περί του αντισυνταγματικού της αμνηστίας. Το Ελληνικό Σύνταγμα έχει παραβιασθή ούτω συχνά παρά της κυβερνήσεως, ώστε δεν θα ηδυνάμην να δώσομεν προσοχήν εις πρόφασιν στηριζομένην επί τοιαύτης δικαιολογίας».

Μην βλέποντας ελπίδα για την κατάστασή τους, ο όμηρος λόρδος Μάνκαστερ, ζήτησε από τους απαγωγείς να τον αφήσουν ελεύθερο για να συγκεντρώσει το ποσό των 50.000 και να πείσει την κυβέρνηση για το θέμα της αμνηστίας. Φτάνοντας όμως στην Αθήνα βρήκε μία ελληνική κυβέρνηση ανυποχώρητη, σαν να αδιαφορούσε για τις ζωές των ομήρων… Το μόνο που έκανε για αρχή ήταν να στείλει ένα στρατιωτικό απόσπασμα για να κυνηγήσει τους ληστές.

Σκοπός του αποσπάσματος ήταν όχι μόνο να τους πιάσει, αλλά το κυριότερο να τους προλάβει να μην φύγουν από την Ελλάδα. Οι γνωρίζοντες όμως της υπαίθρου Αρβανιτάκηδες, πρόλαβαν και πέρασαν μέσω της Πεντέλης και της Πάρνηθας και έφτασαν ως τον Ωρωπό. Τελικά απελευθέρωσαν τις γυναίκες, μάλλον γιατί τους καθυστερούσαν. Από τον Ωρωπό έστειλαν μήνυμα προς την κυβέρνηση να κάνει πράξη τα αιτήματά τους, αλλά και να σταματήσει η καταδίωξη γιατί αλλιώς θα σκότωναν τους αιχμαλώτους.

Τελικά το στρατιωτικό απόσπασμα κατάφερε και βρήκε τους ληστές και στις 9 Απριλίου ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τους Αρβανιτάκηδες στο Δήλεσι, μία παραθαλάσσια περιοχή βόρεια του Ωρωπού.

Οι Αρβανιτάκηδες προκειμένου να πολεμήσουν, σκότωσαν τους ομήρους και ακολούθησε μία μάχη σώμα με σώμα με τους στρατιώτες. Τελικά από την μάχη μόνο ο Τάκης Αρβανιτάκης κατάφερε να ξεφύγει ενώ οι 20 άνδρες τους, σκοτώθηκαν, μεταξύ αυτών και ο αδερφός του.

Οι εννέα που έμειναν ζωντανοί συνελήφθησαν για να καταδικασθούν αργότερα σε θάνατο και να εκτελεσθούν. Το περιστατικό έμεινε στην ιστορία ως Σφαγή στο Δήλεσι.

Το ρεζιλίκι που φοβόταν αρχικά η κυβέρνηση δεν είχε καμμία σχέση με αυτό που ακολούθησε της σφαγής. Ο ευρωπαϊκός Τύπος χαρακτήρισε την Ελλάδα μία «χώρα ημιβαρβάρων», «φωλεά ληστών και πειρατών», ενώ δεν παρέλειψε να μας χαρακτηρίσει και ως «εντροπή για τον Πολιτισμό».

Προσπαθώντας να ανακαλύψουν φαινόμενα διαφθοράς, Άγγλοι αξιωματούχοι ήρθαν στην Αθήνα και διαπίστωσαν πως «αι ληστείαι αποφασίζονται εν Αθήναις, ένθα και διανέμονται τα χρήματα», αφήνοντας αιχμές πως η ληστεία είχε άμεση σχέση με το πολιτικό κατεστημένο.

Κάποιοι «ακραίοι» Ευρωπαίοι έφτασαν μέχρι το σημείο να ζητήσουν στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα.

Τελικά η σωτηρία ήρθε από τον φιλέλληνα υπουργό Εξωτερικών, Γλάδστων, καθώς και από τους πρεσβευτές της Ρωσίας και των ΗΠΑ, οι οποίοι δικαίωσαν την ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζοντας πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.

Προκειμένου η Ελλάδα να κατευνάσει τα πνεύματα, εξέφρασε την λύπη της για το γεγονός προς τις κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Ιταλίας, προσφέροντας το ποσό των 22.000 λιρών ως αποζημίωση σε κάθε μία από τις οικογένειες των θυμάτων.

Οι εννιά εγκληματίες που συνελήφθησαν, καταδικάστηκαν σε θάνατο, καρατομήθηκαν και τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν στην πλατεία Συντάγματος.

Έμειναν σε δημόσια θέα για τρεις ημέρες, ώστε η κυβέρνηση να περάσει το μήνυμά της προς τις ληστανταρτικές συμμορίες.

https://www.eleftherostypos.gr/istories ... ivarvaron/

SpoilerShow

[/img]

[Nero]

https://www.mixanitouxronou.gr/i-listri ... alistikan/

^ 'δω λένε ότι οι Αρβανιτάκηδες, ενώ έτρεχαν με τους ομήρους παραμάσχαλα, έχοντας το στρατιωτικό άγημα στο κατόπι τους, έκαναν στάση σε ένα χωριό, έριξαν ένα γλέντι και έκαναν και κάτι βαφτίσια μέχρι να τους προλάβει ο στρατός και να τους κυκλώσει, παρόλα αυτά πρόλαβαν να ξεφύγουν

[enterprise-psi]

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A3% ... E%BF%CF%8D

Για σχέσεις με τους ληστές κατηγορήθηκε και ο υπουργός Στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτσος, ο οποίος, για να υπερασπιστεί την τιμή του κάλεσε σε μονομαχία και τραυμάτισε σοβαρά τον συνταγματάρχη Πάνο Κορωναίο.

1v1 me irl

[Nero]

Newby Hall, a place of fun and frolics for all the family, but it is also home to the church of Christ the Consoler, a permanent memorial to a murdered son, Frederick Vyner.

The young man was the son of the widowed Lady Mary Vyner and they were a well-connected family, her daughter, Henrietta, being married to the Earl de Grey, a prominent member of Gladstone’s Liberal government and later Viceroy of India.

In 1870, the 23-year-old Vyner set off on the grand tour of Europe, and once in Athens, he joined a small group of tourists for a day trip to the site of the Battle of Marathon, some 25 miles away. Unfortunately for them, on their way back through the mountains, they ran into a band of brigands and were taken hostage.

Hostage taking was not unusual in Greece at the time and most instances were settled peacefully through the payment of ransom. In the case of Vyner and his fellow travellers, the notorious gang demanded the enormous sum of £32,000 (about £3 million at today’s value).

Even so, it seemed the deal would be made and one of the captives, Lord Muncaster, was released so that he could return to Athens to arrange for the money to be raised. Meanwhile, Vyner was quite enjoying himself. His captors treated him well and he joined them in foot races and boulder throwing competitions.

But things were to go tragically wrong. As well as the ransom, the gang also demanded a full pardon for their nefarious activities which the Greek government refused to concede. Instead, troops were ordered to rescue the group by force. The brigands panicked and in the confusion, Vyner and the other captives were shot dead.

What became known as the ‘Dilessi Massacre’ was reported across Europe and caused an international incident as furious speeches were made in Parliament and Queen Victoria herself was openly critical of the Greek government.

Lady Mary Vyner was heartbroken at the loss of her son and she and the de Greys decided to use the money they had raised for the ransom to build two churches on their land as a monument to young Vyner’s memory, Christ the Consoler at Newby and St Mary’s at Studley.



https://shootingparrots.co.uk/2016/12/0 ... ick-vyner/

[Nero]

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A3% ... E%BF%CF%8D

Για σχέσεις με τους ληστές κατηγορήθηκε και ο υπουργός Στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτσος, ο οποίος, για να υπερασπιστεί την τιμή του κάλεσε σε μονομαχία και τραυμάτισε σοβαρά τον συνταγματάρχη Πάνο Κορωναίο.

1v1 me irl

Την εποχή της σφαγής στο Δήλεσι (1870) ο Σκαρλάτος Σούτσος ήταν υπουργός των στρατιωτικών. Μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκε τότε από την αντιπολίτευση του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη και τον αντιπολιτευόμενο τότε τύπου, ως υπεύθυνος της σφαγής αφού οι συμμορίες των ληστών απολάμβαναν προνόμια με αντάλλαγμα την προστασία των μεγάλων ιδιοκτησιών, λόγω του γεγονότος ότι ο Σούτσος ήταν μεγαλοϊδιοκτήτης στην περιοχή της Αττικής, έχοντας στην κατοχή του χιλιάδες στρέμματα που είχε όμως αγοράσει κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Τατόι). Ύστερα από εκείνο το περιστατικό αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όπως και όλη η κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη, μετά την οποία ανέλαβε ο Δεληγιώργης.[1]

Ενώ η αγγλική πρεσβεία υποστήριζε την άποψη ότι πρέπει να γίνουν δεκτοί οι όροι των ληστών (50.000 αγγλικές λίρες, παροχή αμνηστίας και διακοπή κάθε περαιτέρω καταδίωξης εκ μέρους της Πολιτείας), ο υπουργός Στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτσος αρνιόταν οποιαδήποτε συζήτηση θεωρώντας ότι η υποχώρηση στις αξιώσεις του Αρβανιτάκη, αρχηγού των ληστών, για αμνηστεία αποτελούσε απαράδεκτο εξευτελισμό για το κράτος. Αυτή η καθυστέρηση της κυβερνητικής απάντησης εξόργισε τους ληστές. Η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε αυτούς τους όρους και απέστειλε στρατιωτικό απόσπασμα για να καταδιώξει τους ληστές, οι οποίοι διέφυγαν προς τη βορεινή πλευρά της Πάρνηθας και έφτασαν στον Ωρωπό. Με τη σειρά τους ζήτησαν την αποχώρησή του αποσπάσματος, απειλώντας πως σε αντίθετη περίπτωση θα δολοφονούσαν τους αιχμαλώτους. Η ανεπιτυχής κατάληξη των διαπραγματεύσεων είχε ως αποτέλεσμα τη θανάτωση τεσσάρων αιχμαλώτων από τους ληστές, ενώ στη συμπλοκή που ακολούθησε κοντά στο χωριό Δήλεσι, σκοτώθηκαν και δέκα στρατιώτες.

Ο υπουργός στρατιωτικών Σκαρλάτος Σούτσος για να υπερασπιστεί την τιμή του κάλεσε σε μονομαχία και τραυμάτισε σοβαρά τον συνταγματάρχη Πάνο Κορωναίο. Ο Σούτσος ήταν μεγαλοτσιφλικάς (υπολογίζεται ότι είχε πάνω από 200.000 στρέμματα στην Αττική) γι'αυτό και χρησιμοποιούσε τους ληστές για να προστατεύουν τις εκτάσεις του. Ανεξάρτητα από το εάν πράγματι ο Σούτσος είχε σχέσεις με τους Αρβανιτάκηδες, γεγονός είναι πως πολλοί πολιτικοί της εποχής χρησιμοποιούσαν συμμορίες ληστών για να πιέζουν τους ψηφοφόρους τους. Η «Σφαγή του Δήλεσι» ήταν ένα τα πιο θλιβερά γεγονότα της περιόδου, όχι μόνο γιατί στοίχισε στο ελληνικό κράτος αρκετά εκατομμύρια δραχμές αλλά και επειδή εξαιτίας της καταρρακώθηκε διεθνώς το κύρος της χώρας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE ... E%BF%CF%82

κατάλαβες τώρα πως έπαιξε η ιστορία νομίζω

[enterprise-psi]

γεγονός είναι πως πολλοί πολιτικοί της εποχής χρησιμοποιούσαν συμμορίες ληστών για να πιέζουν τους ψηφοφόρους τους.

Ευτυχώς αυτά τα πράγματα έχουν σταματήσει στις μέρες μας

[Ζαποτέκος]

Ξέρει κάποιος να μου πει για μια ελληνική ταινία που δείχνει κάποιους ληστοφυγόδικους να πολεμάνε με χωροφύλακες ; Στο τέλος ο καπετάνιος τους κατατάσσεται σε σώματα που θα πολεμούσαν στην ελληνοτουρκική μεθόριο. Αναφέρεται στην ταινία και ο λαϊκός μύθος με τις Καρυάτιδες που έκλαιγαν γιατί τους πήραν την αδελφή τους.

[Ζαποτέκος]

Να το πάω λίγο σε Γραμμοβίτσι ;

Tη σφαγή στο Δήλεσι αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο ο σπουδαίος υπερρεαλιστής ποιητής και πεζογράφος Aνδρέας Eμπειρίκος, σε ένα εμβληματικό ποίημά του, το «Δρόμο» : (…) Oμως ο δρόμος, αν και από παντού περνά, δεν είναι πάντα της αμεριμνησίας ή της συνήθους συλλογής. Kαμιά φορά φωνές ακούονται την νύκτα, φωνές μίας γυναικός που άνδρες πολλοί σ’ ένα χαντάκι την βιάζουν, ή άλλες φορές, άλλες φωνές – εκείνο το δυσοίωνο παράγγελμα: ‘Στον τόπο!’ που μέγαν τρόμον έσπερνε μέσ’ στις ψυχές των οδοιπόρων, όταν μαχαίρια άστραφταν και καριοφίλια ή γκράδες, εμπρός στα στήθη των ταξιδιωτών, όταν στον δρόμο αυτόν, μοίρα κακή τούς έριχνε στα χέρια των ληστανταρτών, που φουστανέλα λερή φορώντας, έτσι καθώς προβάλλανε από την μπούκα μίας σπηλιάς, με παλληκάρια μοιάζανε του Oδυσσέα Aνδρούτσου, σαν νάταν ο τόπος το Xάνι της Γραβιάς και οι ταξιδιώται τούτοι, στρατιώται του Kιοσέ Mεχμέτ ή του Oμέρ Bρυώνη – έτσι, καθώς απ’ το Πικέρμι ξεκινώντας, περνώντας μέσ’ απ’ την Nταού Πεντέλη, από τον δρόμο αυτόν, προς μονοπάτια δύσβατα τους λόρδους οδηγούσαν (ξανθά παιδιά της Iνγκλιτέρας που στην Eλλάδα ήρθανε και αγιάσαν) με τα χαντζάρια οι λησταί κεντρίζοντάς τους (ω Eδουάρδε Xέρμπερτ! ω Bάινερ, ντε Mπόυλ και Λόυντ!) ώσπου να φθάσουν σε σίγουρα λημέρια, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη, για λύτρα βασιλικά ή για μαχαίρι (στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Xρυσό κριάρια) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή (για δες καιρό που διάλεξε ο Xάρος να με πάρη) ενώ ο χειμώνας τέλειωνε και ζύγωνε η Λαμπρή, και μύριζε παντού πολύ το πεύκο, το θυμάρι, για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, (ω Aρβανιτάκη Tάκο! ω Aρβανιτάκη Xρήστο! ω Γερογιάννη και μαύρε εσύ Kαταρραχιά!) για λύτρα βασιλικά ή για σφαγή, κοντά στη Σκάλα του Ωρωπού, στου Δήλεσι τα μέρη (…). Tο ποίημα αυτό παραπέμπει στη σύλληψη του ποιητή από την OΠΛA (Oργάνωση για την Προστασία των Λαϊκών Aγωνιστών) – την «»αστυνομία»» του K.K.E. – και στην ομηρία του, ίσως και στην εικονική εκτέλεσή του στα Kρώρα, στο πλαίσιο των αντεκδικήσεων που αποφάσισε η ηγεσία του K.K.E. μετά τα Δεκεμβριανά, εναντίον όχι μόνο εκείνων που ήταν ή θεωρήθηκαν δωσίλογοι και «αντιδραστικοί», αλλά και κατά της παλιάς αριστερής αντιπολίτευσης στο K.K.E. (δηλαδή, των τροτσκιστών). O Eμπειρίκος κατάφερε να δραπετεύσει και να φτάσει με τα πόδια στην Aθήνα, πραγματικό ερείπιο. Tο 1964, στα 61 του, νηφάλιος πλέον, παρέβαλε την περιπέτειά του με τη σφαγή στο Δήλεσι, το 1870, εξαιτίας της οποίας κατασυκοφαντήθηκε η Eλλάδα στην Eυρώπη, όπως έμελλε να συκοφαντηθεί η EAMική αντίσταση, μεταξύ των άλλων και από τις ενέργειες της OΠΛA. O Eμπειρίκος μιλά για «παλληκάρια που μοιάζανε του Oδυσσέα Aνδρούτσου» και που αντιμετώπιζαν τους ταξιδιώτες «σαν νάταν… στρατιώται του Kιοσέ Mεχμέτ ή του Oμέρ Bρυώνη», παραπέμποντας, ουσιαστικά, στο δράμα της δικής του αιχμαλωσίας, όταν και εκείνος, αν και πίστευε στο επαναστατικό ιδεώδες, αντιμετωπίστηκε ως ταξικός εχθρός.»
http://www.militaryhistory.gr/articles/view/229/1