Δεν βρίσκω κάποια αστοχία στις συγκρίσεις. Γιατί ήδη έχω γράψει ότι το κόψιμο των κεφαλιών είχε συμβολικό και εκφοβιστικό χαρακτήρα και δεν ήταν μόνον ελληνικό φαινόμενο. Και το "κεφάλι στον ντορβά" λειτουργούσε ως απόδειξη που έπρεπε να κατατεθεί για να εισπραχθεί το αντίτιμο, κάτι σαν επιταγή. Αλλά με την έκθεση του στο κοινό λειτουργούσε και ως εκφοβισμός για τους αντίπαλους και φυσικά ως έσχατος εξευτελισμός του θύματος, ως ψυχολογικό όπλο. Αυτή ακριβώς η διαδικασία ήταν πολύ συνηθισμένη και στην Αμερική και ο όρος "κεφαλοκυνηγός" δεν ήταν μόνον μεταφορική. Και ακριβώς σ' αυτό αφορά η ειρωνική μου προσέγγιση για τον αποτροπιασμό του πρέσβυ. Οκ, έπρεπε να το πει στο πλαίσιο της διπλωματικής γλώσσας και το είπε. Απάντησε και ο Έλληνας αξιωματούχος στην ίδια γλώσσα κι αυτό ήταν όλο. Τα "τοπικά έθιμα" γενικώς, ήταν πάντα μια από τις πιο εύκολες δικαιολογίες.Nero έγραψε: ↑19 Φεβ 2020, 19:17δεν ξέρω σε ποιον απευθύνεσαι πάντως γιατί "το αποτελεί ελληνικό έθιμο" ήταν απάντηση των τότε αξιωματούχων οπότε δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε πλέον τον λόγο ή να ρωτήσουμε τι ακριβώς εννοούσαν. Επίσης η σύγκριση είναι άστοχη. Το έθιμο στο οποίο αναφέρεται, δεν είχε να κάνει με εκτελέσεις θανατοποινιτών. Τα κεφάλια στην περίπτωση για την οποία μιλάμε, στον εμφύλιο και λίγο πριν, ήταν τρόπαια. Το ελληνικό κράτος πλήρωνε αμοιβή σε όποιον κυριολεκτικά έφερνε στο αστυνομικό τμήμα κεφάλια επικηρυγμένων, είτε ληστών είτε ληστοσυμμοριτών. Σοτν εμφύλιο αυτό το πράγμα ξέφυγε εντελώς και υπήρχαν άνθρωποι που έβγαζαν το ψωμί τους συμμετέχοντας σε ανεπίσημες, παρακρατικές ομάδες κυνηγών κεφαλών που πληρώνονταν απο το κράτος για κάθε κεφάλι, με αποτέλεσμα να κάνουν συλλογή και να κυκλοφορούν με ένα μάτσο κεφάλια στη σέλα τους. Υπάρχουν μαρτυρίες για παιδιά που παίζανε μπάλα στις γειτονιές με κομμένα κεφάλια ανθρώπων. Λίγες δεκαετίες πριν απ'αυτό, Ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Καραβαγγέλης έδινε ο ίδιος απο την τσέπη του αμοιβή για κάθε κεφάλι κομιτατζή που θα το έφερναν και τα κράταγε σε βάζα στο γραφείο του σαν τρόπαια.ΓΑΛΗ έγραψε: ↑19 Φεβ 2020, 18:55Tα κομμένα κεφάλια των ηττημένων σε κοινή θέα (ειδικώς αν ανήκαν σε ηγέτες) ήταν διαχρονική πολεμική πρακτική, που είχε συγχρόνως συμβολική και εκφοβιστική πρόθεση. Και σίγουρα, δεν ήταν μόνον "ελληνικό" έθιμο. Οπότε, ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς προκάλεσε το σοκ στην ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του πρόξενου, από τη στιγμή που η τελευταία εκτέλεση με λαιμητόμο έγινε στη Γαλλία το 1939.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων θεωρώ τους μεμονωμένους ή δημόσιους αποκεφαλισμούς και ειδικώς την έκθεση των κεφαλιών, μια από τις πιο βάρβαρες εκδηλώσεις, ανεξαρτήτως καταστάσεων, χώρας και εποχής. Αναφορικά με την ψυχοσύνθεση των θεατών που διασκεδάζουν με αυτό, κανένα σχόλιο.
Θεωρείς ότι ήταν υπερβολικά ευαίσθητος που θίχτηκε ο πρέσβης;
Αναφορικά δε με τον διαχωρισμό που κάνεις μεταξύ εκτελέσεων θανατοποινιτών και ξεκαθαρίσματα σε εμφυλίους κλπ, σαφώς και τις διαχωρίζω αλλά προσωπικώς δίνω μεγαλύτερη έμφαση στις εκτελέσεις γιατί αυτές είναι περισσότερο ενδεικτικές για το πόσο θεωρείται φρικώδες ή μη το κόψιμο των κεφαλιών. Αν κάποιος παίρνει τα παιδάκια του για να παρακολουθήσουν μαζί του μια ή περισσότερες εκτελέσεις και να διασκεδάσουν, είναι τελείως φυσικό να παίζουν μπάλα και τα παιδάκια με όποιο κεφάλι βρουν. Όπως μάθει ο καθένας, γενικώς.
Στην τελική και σήμερα αποκεφαλίζονται αρκετοί από παιδάκια, λόγω τοπικών εθίμων πάντα και δεν βλέπω κάποιον αποτροπιασμό. Αντιθέτως. Το κόνσεπτ είναι για κάθε κεφάλι που αποκόπτεται σήμερα, να ανατρέχουμε στα κεφάλια που κόπηκαν χθες, προχθές ή πριν 2000 χρόνια στην Ελλάδα για να συγκλονισθούμε ευπρεπώς.
Ε
