ΓΡΑΜΜΟΣ ΒΙΤΣΙ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ (ΝΟΦ)

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

..τελικα , στον Γραμμο και στο Βιτσι ο ρολος της οργανωσης ΝΟΦ των Σλαβομακεδονων ποιος ηταν ;

Σημ
Παραμενω αριστερος με τα δεδομενα του ΣΥΡΙΖΑ (ως πρωην ΠΑΣΟΚ ..)

[Ζαποτέκος]

..τελικα , στον Γραμμο και στο Βιτσι ο ρολος της οργανωσης ΝΟΦ των Σλαβομακεδονων ποιος ηταν ;

Οι Σλαβομακεδόνες του ΔΣΕ

Του Νίκου Μαραντζίδη, Απόσπασμα από το βιβλίο «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, 1946-1949», σελ 59-61

Σε ό,τι αφορά την εθνοτική ταυτότητα των μαχητών του ΔΣΕ εμφανιζόταν μεγαλύτερη ανομοιογένεια. Η μεγάλη διαίρεση ήταν ανάμεσα στους Σλαβομακεδόνες και τους Έλληνες. Το ΚΚΕ κατάφερε να κινητοποιήσει το τμήμα εκείνο των Σλαβομακεδόνων που βρίσκονταν κάτω από τον εδαφικό του έλεγχο. Σύμφωνα με γιουγκοσλαβικές πηγές και πηγές του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου, οι Σλαβομακεδόνες αποτέλεσαν περίπου το 20-25% της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ, δηλαδή περίπου 15.000-20.000 άτομα σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Πιο αναλυτικά, στα μέσα του 1947 υπολογίζονταν σε 5.200, δηλαδή περίπου στο ένα τέταρτο της δύναμης του Δημοκρατικού Στρατού. Ώς τα μέσα του 1948, φαίνεται πως είχαν ενταχθεί στο ΔΣΕ περίπου 14.000 Σλαβομακεδόνες. Κατά τα τέλη του 1948 συνιστούσαν το 30% περίπου της δύναμης του ΔΣΕ και προς το τέλος του Εμφυλίου ήταν πλειονότητα στις μονάδες του Γράμμου και του Βίτσι. Το στέλεχος του ΔΣΕ Παντελής Βαϊνάς και ο βρετανός Κρις Γουντχάουζ αναφέρουν πως το 1948 11.000 από τους 25.000 μαχητές του ΔΣΕ ήταν Σλαβομακεδόνες και στα μέσα του 1949 ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 14.000 σε σύνολο 20.000 ανταρτών. Σε κάθε περίπτωση, αποτελούσαν την πιο σημαντική εθνοτική ομάδα μέσα στο ΔΣΕ.

Η συνύπαρξη των Σλαβομακεδόνων με τους υπόλοιπους ήταν προβληματική και ...... δημιουργήθηκαν πολλές τριβές. Σε αντίθεση τόσο με την προπαγάνδα του Κόμματος, για «την ανοικοδόμηση της νέας ζωής στις λεύτερες σλαυομακεδόνικες περιοχές», όσο και με αυτή του ελληνικού κράτους, η ηγεσία του ΚΚΕ κάθε άλλο παρά με εμπιστοσύνη περιέβαλε τους Σλαβομακεδόνες του ΝΟΦ (Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου), τους οποίους αντιμετώπιζε ως καθυστερημένους πληθυσμούς, που είχαν ανάγκη διαφώτισης, και φρόντιζε να έχει υπό ασφυκτικό έλεγχο τα στελέχη τους. Με απόφαση της ηγεσίας του ΔΣΕ μετακινήθηκαν 900-1.000 περίπου σλαβόφωνοι μαχητές από την 'Έδεσσα, τη Φλώρινα και την Καστοριά προς τη Θεσσαλία και τη νότια Πίνδο, προκαλώντας έντονη δυσφορία σ' αυτούς που βρέθηκαν μακριά από τα σπίτια τους αλλά και έκδηλη αμηχανία στους Έλληνες μαχητές του ΔΣΕ, που για πρώτη φορά αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν μαζί τους, και στους ελληνικούς πληθυσμούς των περιοχών αυτών. Κατανοώντας μάλιστα η ηγεσία του Κόμματος το πολιτικό πρόβλημα που ανέκυψε, υποχρέωσε τους μαχητές αυτούς να μιλάνε ελληνικά, ειδικά μάλιστα όταν περνούσαν κοντά από κατοικημένη περιοχή. Διακρίσεις φαίνεται πως εμφανίζονταν ανάμεσα στους Έλληνες και τους σλαβόφωνους και στα θέματα των προαγωγών: «σε όλα τα πόστα είναι Έλληνες. Οι Σλαβομακεδόνες αγωνίζονται και οι Έλληνες διοικούν» γκρίνιαζε ένας σλαβόφωνος μαχητής, γεγονός που και η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ είχε εντοπίσει ως «σοβινιστικό» πρόβλημα. Αρκετοί Σλαβομακεδόνες κατώτεροι αξιωματικοί, μάλιστα, είχαν παραπονεθεί προς την ηγεσία του ΔΣΕ πως είχαν αδικηθεί στις προαγωγές μόνο και μόνο λόγω της εθνοτικής τους καταγωγής. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, την άνοιξη του 1948 ένας αριθμός από γνωστούς ηγέτες του ΝΟΦ απευθύνθηκε στο γιουγκοσλαβικό ΚΚ προκειμένου να βρει υποστήριξη. Αμέσως, ο γιουγκοσλάβος υπερυπουργός Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς διαμαρτυρήθηκε στον Πέτρο Ρούσο πως το ΚΚΕ δεν αντιμετώπιζε τους Σλαβομακεδόνες ισότιμα με τους υπόλοιπους μαχητές. Τα πράγματα επιδεινώθηκαν για τους σλαβόφωνους μετά τη ρήξη του Τίτο με την Κομινφόρμ το καλοκαίρι του 1948. Ένας σημαντικός αριθμός εκκαθαρίσεων σημειώθηκε και μεγάλος αριθμός σλαβόφωνων τοποθετήθηκε στη λίστα των υπόπτων για προσχώρηση στην «τιτική προδοσία». Έγινε φανερό πλέον πως σημαντικός αριθμός των σλαβόφωνων του ΝΟΦ αντιμετώπιζε τα στελέχη του ΔΣΕ πρωτίστως ως Έλληνες και όχι ως κομουνιστές συντρόφους. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η δραματική αύξηση του αριθμού των λιποταξιών ανάμεσα στους Σλαβομακεδόνες μαχητές. Οι λιποταξίες ήταν σημαντικά μεγαλύτερες στο σλαβόφωνο πληθυσμό σε σχέση με αυτές των Ελλήνων, λόγω της δυνατότητας των πρώτων να βρουν καταφύγιο στη Γιουγκοσλαβία καθώς «κείνος που πηγαίνει μέσα τον περιποιούνται και δεν τον ξαναστέλνουν στην Ελλάδα». Εντέλει, πολλοί Σλαβομακεδόνες είχαν γίνει αρνητικοί απέναντι στον αγώνα του ΔΣΕ, καλλιεργώντας μια «διαλυτική γραμμή» που φώναζε στους μαχητές: «μην πάτε κορόιδα να σκοτώνεστε άδικα στο ΔΣΕ». Ο ΔΣΕ επιχείρησε να στρατολογήσει Σλαβομακεδόνες και στη Βουλγαρία. Όμως εκεί απέτυχε πλήρως, καθώς οι βουλγαρικές αρχές δεν επέτρεψαν στις αποστολές που οργάνωσε ο ΔΣΕ να έρθουν σε επαφή με σλαβομακεδόνες πρόσφυγες.

Η ισχυρή παρουσία των σλαβόφωνων και η θέση του ΚΚΕ για αυτονομία έδιναν τροφή για γκρίνιες και από την πλευρά των Ελλήνων. Αρκετοί, πρώην ελασίτες μάλιστα, δεν είχαν ξεχάσει πως κατά τη διάρκεια της Κατοχής συγκροτήθηκαν στη Δυτική Μακεδονία πολιτικο-στρατιωτικές οργανώσεις (το Αξονομακεδονικό Κομιτάτο και η Οχράνα) που είχαν συνεργαστεί με τις δυνάμεις του Άξονα και μέσα στις οποίες είχαν στρατευτεί ένοπλα χιλιάδες σλαβόφωνοι. Σε διάφορους κύκλους μαχητών διατυπωνόταν η εκτίμηση πως «το αντάρτικο για μας τους Έλληνες δεν είναι καλό. Μόνο για τους Σλαβομακεδόνες [είναι καλό] γιατί τους χαλάνε τη γλώσσα». Η απόφαση της 5ης ολομέλειας για την αυτοδιάθεση της Μακεδονίας φαίνεται πως απογοήτευσε έναν αριθμό Ελλήνων ανταρτών, που αποκήρυξαν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σε αρκετές συνελεύσεις μαχητών τα στελέχη του ΔΣΕ προσπάθησαν να αναλύσουν την απόφαση του Κόμματος, αλλά συνάντησαν πολλά ερωτήματα ή και αντιρρήσεις.



http://akritas-history-of-makedonia.blo ... st_10.html

[Ρουμ]

Δυστυχως ολοι οι σλαβοφωνοι ανεξαρτητως καταγωγης η ιδεολογιας ,αργα η γρηγορα μπλεξανε με το ΔΣΕ
ειτε οσοι ηταν εξ αρχης στο ΕΑΜ[μειοψηφικο ποσοστο] συνεχισαν στο ΔΣΕ
ειτε οσοι ηταν ουδετεροι[πλειοηφεία μεγαλη] αναγκαστηκαν να πανε στο ΔΣΕ [το παιδομαζωμα εγινε κατα μεγαλο ποσοστο τους Σλαβοφωνους]
ειτε οσοι ηταν φασιστες [μειοψηφικο ποσοστό μεγαλυτερο των ΕΑΜιτων]και ειχαν παρει οπλα απο τους Γερμανους αυτοι ολοι σχεδον οσοι δεν εφυγαν το 44 για τη Γιουγκοσλαβια
κατα τον εμφυλιο εξεδηλωσα ντον ανθελληνισμο τους ταγμενοι στο πλευρο του ΔΣΕ

Αυτοι οι τλεευταιοι ειναι σε μεγαλο βαθμο οι '''Αιγιατες Μακεδονες'''' των Σκοπιων και ειναι και ψιλοφασισταριά οι απογονοι τους

Ειναι κατι αναλογο με τους σημερινους ψευτοαριστερους οπου απο τον πολύ ''αντιεθνικισμο τους''''
φτανουν να υπερασπιζοντε τον εθνικισκο Σκοπιανων ,Αλβανων και Τούρκων

[wooded glade]

Λέγεται και ότι οι σλαβόφωνοι μαζί με τους Τούρκους της Θράκης ήταν αυτοί που έδωσαν τη μεγάλη νίκη στη βασιλική παράταξη στις εκλογές του 1920 στη Μακεδονία, για να προκαλέσουν την μικρασιατική καταστροφή.
Η Αθήνα ήταν βέβαια το προπύργιο των βασιλικών αλλά και η Μακεδονία έβγαζε πολλούς βουλευτές.
Το αποτέλεσμα εκείνων των εκλογών δεν ήταν καθαρή νίκη των Κωνσταντινικών όπως νομίζεται - ο Βενιζέλος ήταν πρώτος σε ψήφους με μικρή διαφορά. Όμως το εκλογικό σύστημα που έμοιαζε με το σημερινό Αμερικάνικο ευνόησε τους Κωνσταντινικούς.
Υπήρχε και το ΚΚΕ τότε, το οποίο είχε την επωνυμία ΣΕΚΕ. Τα κουμούνια είχαν ψηφίσει το αντιβενιζελικό κόμμα και το σύνθημα τους ήταν "σφυρί-δρεπάνι-ελιά και στεφάνι".

[Ζαποτέκος]

@ wooded glade

Λάθος (ή ίσως εσκεμμένο ψέμα) είναι ότι στις εκλογές του 1920 το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, το ΣΕΚΕ (πρόγονος του ΚΚΕ) συμμετείχε στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση των αντιβενιζελικών. Αυτό είναι μύθος. Το ΣΕΚΕ κατέβηκε αυτόνομα στις εκλογές και οι θέσεις του κόμματος, όπως εκφράστηκαν στον Ριζοσπάστη, ήταν πεντακάθαρες: καταδίκη και των δύο μεγάλων παρατάξεων. Η αλήθεια είναι ότι επειδή τα τρία τελευταία χρόνια κυβερνούσε (ημιδικτατορικά) ο Βενιζέλος ή μάλλον το κόμμα των Φιλελευθέρων, περισσότερα πυρά συγκέντρωνε στην καθημερινή αρθρογραφία του Ριζοσπάστη η βενιζελική παράταξη, κάτι που μετεκλογικά επισημάνθηκε κριτικά (από τον Κορδάτο προς τον διευθυντή του Ριζοσπάστη, τον Πετσόπουλο). Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι υπήρχε μια μερίδα, μέσα στο ΣΕΚΕ, που επιθυμούσε τακτική συνεργασία με τους Φιλελεύθερους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές του 1915 η Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης είχε κάνει τακτική συνεργασία με τους αντιβενιζελικούς, εξασφαλίζοντας δύο έδρες, τον εβραίο Αλβέρτο Κουριέλ και τον κερκυραίο (αλλά κάτοικο Θεσσαλονίκης τότε) Αριστοτέλη Σίδερη.

Πριν από τις εκλογές του 1920, και οι φιλελεύθεροι και οι Ηνωμένοι έκαναν δελεαστικές προτάσεις προς τους σοσιαλιστές του ΣΕΚΕ. Οι απερχόμενοι σοσιαλιστές βουλευτές, Σίδερης και Κουριέλ, πρότειναν τη σύμπραξη με τους Φιλελευθέρους, που υπόσχονταν 3-5 έδρες, αλλά το κόμμα τελικά, σε έκτακτο συνέδριο τον Σεπτέμβριο του 1920 απέρριψε την πρόταση. Έτσι, το ΣΕΚΕ κατέβηκε αυτόνομα στις εκλογές, αλλά κατέβασε υποψηφίους μόνο στις περιοχές που είχε υπολογίσιμες δυνάμεις, δηλαδή Αττική-Βοιωτία, Θεσσαλονίκη, Λάρισα-Μαγνησία και Δράμα-Καβάλα. Εκεί πήρε ικανοποιητικά ποσοστά ψήφων, χωρίς να εκλέξει βουλευτή λόγω του ιδιότυπου συστήματος. Επιπλέον, το ΣΕΚΕ δεν κατέβασε τόσους υποψήφιους όσους οι έδρες κάθε περιφέρειας (πλήρη συνδυασμό) αλλά λιγότερους: 7 στη Θεσσαλονίκη (για 25 έδρες), 6 στην Αττικοβοιωτία, 7 στη Δράμα, 6 στη Λάρισα κτλ.

Οι εκλογές στη Θράκη -όταν λέμε «Θράκη» εννοούμε όλη τη Θράκη· ψήφισαν δηλαδή και στην Αδριανούπολη, και στις Σαράντα Εκκλησιές και στη Ραιδεστό και στην Καλλίπολη - έγιναν υπό ειδικές συνθήκες: η Θράκη φυσικά ήταν στρατοκρατούμενη, πόλεμος γινόταν· οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης δεν κυκλοφορούσαν καν, κι έτσι μόνο λίγοι ανεξάρτητοι αντιβενιζελικοί κατέβηκαν στις εκλογές. Οι Φιλελεύθεροι εξέλεξαν και τους 52 βουλευτές της Θράκης.

Λόγω του εκλογικού συστήματος, είναι αδύνατο να υπολογιστούν οι ψήφοι που αντιστοιχούν στο κάθε κόμμα. Για το ΣΕΚΕ, ο γραμματέας του Ν. Δημητράτος ανέφερε ότι πήρε 100.000 ψήφους, αλλά σε άρθρο του Ηλία Νικολακόπουλου («Οι εκλογές 1910-1920») στην Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000, τόμ. 6 δίνεται ο αριθμός των 45.000 ψήφων που φαίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Για τις δυο μεγάλες παρατάξεις, τα μόνα νούμερα που υπάρχουν είναι αυτά που επεξεργάστηκε, περί το 1923, ο Αλέξ. Παπαναστασίου, ο οποίος ύστερα από περίπλοκους υπολογισμούς έβγαλε πλειοψηφούσα τη βενιζελική παράταξη, με 375.000 έναντι 368.000 ψήφων των Ηνωμένων. Τους αριθμούς αυτούς τους αναφέρει με πολλές επιφυλάξεις η Ιστορία του ελληνικού έθνους (της Εκδοτικής Αθηνών) και τους υιοθετεί ανεπιφύλακτα το άρθρο της Βικιπαίδειας. Ωστόσο, ο Παπαναστασίου προσμετρά το σύνολο των ψήφων της Θράκης στους βενιζελικούς, πράγμα που φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα –και να θυμηθούμε ότι η Θράκη αποτελούσε το 11% του εκλογικού σώματος. Επομένως, κατά τον Νικολακόπουλο είναι παρηγορητικός μύθος το ότι οι Φιλελεύθεροι πλειοψήφησαν έστω και οριακά.

Εκλογές έγιναν και στο μέτωπο, αλλά ακυρώθηκαν και τα αποτελέσματά τους δεν τα έχω δει πουθενά δημοσιευμένα. Συνολικά, από έδρες, οι αντιβενιζελικοί πήραν 251 έδρες (ο Νικολακόπουλος λέει 249 αλλά νομίζω πως κάνει λάθος σε μια πρόσθεση) και οι βενιζελικοί 118. Στην παλιά Ελλάδα, οι αντιβενιζελικοί επικράτησαν με 176 έναντι 6 (χαρακτηριστικά, στις εκλογές του 1915, οι βενιζελικοί είχαν πάρει την παλιά Ελλάδα με 128 έδρες έναντι 56). Από τις νέες χώρες, οι βενιζελικοί επικράτησαν στην Ήπειρο (15 έδρες), στη Λέσβο-Χίο (17 έδρες) και φυσικά στην Κρήτη (23 έδρες). Και βέβαια είχαν και τους 52 βουλευτές της Θράκης.

Οι μειονότητες, που ακόμα ήταν πολύ πολυπληθείς, τόσο η εβραϊκή όσο και η μουσουλμανική, ψήφισαν μονοκούκι εναντίον του Βενιζέλου, σε σημείο που να μαυρίσουν και τους εβραίους/μουσουλμάνους υποψηφίους των φιλελευθέρων. Να σημειωθεί επίσης ότι η συμπαράταξη των μειονοτήτων με τους αντιβενιζελικούς δεν ξεκίνησε το 1920 –είχαν προηγηθεί οι εκλογές του 1915 όπου και πάλι οι μειονότητες ψήφισαν μονοκούκι το «Κόμμα των Εθνικοφρόνων» του Γούναρη.

https://sarantakos.wordpress.com/2009/1 ... loges1920/

Η κυβέρνηση το Νοέμβριο του 1920 υποχρέωσε τους Εβραίους να ψηφίσουν σε τέσσερα συγκεκριμένα εκλογικά τμήματα προφασιζόμενη την «προστασία» των αλλόθρησκων ψηφοφόρων. (Διερωτάται κανείς γιατί άραγε δεν είχαν ληφθεί ανάλογα μέτρα για τον έλεγχο της ψήφου των μουσουλμάνων στη Θράκη). Πολλοί Εβραίοι πάντως δεν πήγαν να ψηφίσουν, είτε γιατί οι αρχές τους είχαν δημιουργήσει προβλήματα που εμπόδισαν την έκδοση εκλογικού βιβλιαρίου είτε από περιφρόνηση στην ειδική μεταχείριση στην οποία τους υπέβαλε η πολιτεία διά του μέτρου των χωριστών εκλογικών τμημάτων, που κατέλυε την μυστικότητα της ψήφου των. Πολύ αργότερα, κατηγορήθηκαν ότι είχαν παρά ταύτα παίξει τον ρόλο του ρυθμιστικού παράγοντα στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα του 1920, δηλαδή την ήττα του Βενιζέλου και κατ’ επέκταση στην Μικρασιατική καταστροφή. Είναι βέβαιο όμως οτι το 1920 οι Εβραίοι δεν αποτέλεσαν ρυθμιστικό παράγοντα. Αν και απο μόνοι τους θα μπορούσαν ακόμη και υπο τις συγκεκριμένες συνθήκες περιθωριοποίησης να προσδιορίσουν 25 έδρες της περιφέρειας της Θεσσαλονίκης, δεν το κατόρθωσαν επειδή σε δύο απο τα τέσσερα εβραϊκά εκλογικά τμήματα σημειώθηκαν ατασθαλίες και οι εκλογές που διεξήχθησαν εκεί ακυρώθηκαν. Καθώς όμως παρά την αντίδραση της κοινότητας η επιβολή των χωριστών εκλογικών τμημάτων από την κυβέρνηση υπονοούσε αντίστοιχους φόβους, η κατηγορία αυτή με τον καιρό νομιμοποιήθηκε.

Ρένα Μόλχο, Η αντιεβραϊκή νομοθεσία του Βενιζέλου στον Μεσοπόλεμο και πώς η Δημοκρατία μπορεί να γίνει αρωγός του αντισημιτισμού, απο πρακτικά του συνεδρίου «Ελευθέριος Βενιζέλος και ελληνική πόλη» Αθήνα 2005

https://sarantakos.wordpress.com/2009/1 ... ment-14691

Οι εκλογές του 1920 στη Θεσσαλονίκη

Οι «Ισραηλίτες» ψηφοφόροι αριθµούσαν στο ∆ήµο Θεσσαλονίκης περίπου 5.287. Στις εκλογές του 1920, τελικά, πολιτεύθηκαν δεκαπέντε (15) Ισραηλίτες. Από αυτούς: τέσσερις (4) µε το συνδυασµό των Φιλελευθέρων, τρεις (3) µε την Ηνωµένη Αντιπολίτευση, δύο (2) µε το Σ.Ε.Κ.Ε. και έξι (6) Ανεξάρτητοι. Έχουµε λοιπόν, στο δήµο Θεσσαλονίκης: Έλληνες 20.051, Οθωµανοί 525 και Ισραηλίτες 5.287. Στους αριθµούς αυτούς -οι οποίοι αφορούν την πόλη µόνο της Θεσσαλονίκης- πρέπει να προστεθούν οι εκλογείς και άλλων εκλογικών τµηµάτων, που εντάσσονται στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης καθώς και οι ψηφοφόροι από τις περιοχές των πρωτοδικείων Κατερίνης, Βέροιας, Νάουσας, Λαγκαδά, Χαλκιδικής και Κιλκίς. Οι πέντε αυτές περιοχές µαζί µε την Θεσσαλονίκη συνιστούσαν τον τότε, Νοµό Θεσσαλονίκης. Στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης έχουµε 32.733 Έλληνες, 2.065 Οθωµανούς και 5.287 Ισραηλίτες ψηφοφόρους. Συνολικά σε ολόκληρο το Νοµό Θεσσαλονίκης -πλην της περιφέρειας Κατερίνης- έχουµε 62.361 Έλληνες, 10.402 Οθωµανούς, 5.442 Ισραηλίτες και 686 Βούλγαρους ψηφοφόρους.

Στις εκλογές της 1ης Νοεµβρίου του 1920 η Θεσσαλονίκη ψήφισε υπέρ του Λαϊκού κόµµατος. Σύµφωνα µε τους υπολογισµούς του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, επί 37.955 ψήφων της Θεσσαλονίκης τα Ηνωµένα κόµµατα (Λαϊκοί) παίρνουν 22.375 ψήφους και οι Φιλελεύθεροι 14.580 ψήφους.

Οι 5.287 ψήφοι των Εβραίων της πόλης, που είχαν εκλογικά βιβλιάρια, δεν ήταν σε θέση να επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσµα του νοµού Θεσσαλονίκης, δηλαδή να κρίνουν την τύχη των εικοσιπέντε (25) εδρών του. Αυτό προκύπτει από τον συνδυασµό της µαταίωσης των εκλογών στα δύο από τα τέσσερα εκλογικά τµήµατα των εβραίων …

Προκύπτει ότι η διαφορά µεταξύ του µέσου όρου των ψήφων των υποψηφίων της Ηνωµένης Αντιπολίτευση και αυτού των Φιλελευθέρων είναι 5.897 ψήφοι - περισσότεροι από το συνολικό αριθµό των εβραίων ψηφοφόρων.

https://harrismylonas.files.wordpress.c ... athens.pdf

Οι βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις των αποτελεσμάτων των εκλογών στις μονάδες του Μικρασιατικού μετώπου και ένα Βενιζελικό στρατιωτικό κίνημα που ματαιώθηκε (1η - 6η Νοεμβρίου 1920)


Η Ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία εμφανιζόταν διχασμένη το καλοκαίρι του 1920 για τον τρόπο συνέχισης της εκστρατείας: το ΓΕΣ πρότεινε άμεση ενίσχυση και προέλαση του Ελληνικού στρατού, κατάληψη της Άγκυρας και του Ικονίου προς διάλυση των Κεμαλικών πριν ενισχυθούν αποφασιστικά. Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν άλλωστε και η κατάληψη της Προύσας και του Ουσάκ που ήταν εκτός της περιοχής που κατακύρωνε η συνθήκη των Σεβρών στην Ελλάδα. Φαίνεται όμως πως τις απόψεις αυτές δεν ενστερνιζόταν ο Βενιζέλος, ο οποίος έθετε πολιτικές και οικονομικές προϋποθέσεις για την ανάληψη τέτοιων πρωτοβουλιών, ενώ την κατάληψη των δύο πόλεων την θεώρησε απαράδεκτη. Με απόφαση του μάλιστα στα τέλη Αυγούστου του 1920, εξανάγκασε το επιτελείο της στρατιάς υπό τον αρχιστράτηγο Παρασκευόπουλο να μετασταθμεύσει στην Αθήνα!, ώστε να είναι υπό την άμεση εποπτεία του και στο μέλλον να μην λάβει νέες πρωτοβουλίες διεύρυνσης της κατεχόμενης περιοχής, καθώς ήδη οι Έλληνες είχαν υπό τον έλεγχο τους μια ζώνη 60.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με αυξημένες ανάγκες επιμελητείας και αστυνόμευσης. Ο Παρασκευόπουλος αμέσως παραιτήθηκε θιγμένος αλλά ανακάλεσε λίγες μέρες μετά χάρις την επέμβαση του Στεργιάδη. Το ΓΕΣ μεταστάθμευσε όντως στην Αθήνα, αλλά ένα μήνα μετά επέστρεψε στην Σμύρνη με νέα απόφαση του Βενιζέλου που κατάλαβε το ασύμφορο της απόφασης του.

Η προκήρυξη των εκλογών του 1920 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο είχε γίνει δεκτή με δυσμένεια από το σύνολο των αξιωματικών όλων των βαθμίδων που υπηρετούσαν στις μονάδες του Μικρασιατικού μετώπου λόγω της συγκυρίας. Φαίνεται από στοιχεία ότι κατά την προεκλογική περίοδο, οι ανώτατοι αξιωματικοί της στρατιάς διεξήγαγαν εκτεταμένη πολιτική προπαγάνδα στους στρατιώτες, προσπαθώντας να τους εξωθήσουν να ψηφίσουν τους "Φιλελεύθερους". Ο αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος σε δηλώσεις του από τον Κασαμπά όπου βρισκόταν η έδρα της στρατιάς Μικράς Ασίας, είχε καταγράψει την πρόθεση του σε περίπτωση μη εκλογής του Βενιζέλου, να τεθεί ο ίδιος επικεφαλής της στρατιάς και να στραφεί εναντίον οποιασδήποτε άλλης κυβερνήσεως σχηματιζόταν. Αλλά και ο επιτελάρχης της στρατιάς Θ. Πάγκαλος και ο διοικητής της μεραρχίας Κυδωνιών Οθωναίος ο οποίος αναλαμβάνει τον ρόλο του στρατιωτικού επόπτη των εκλογών του Νοεμβρίου, την εποχή των εκλογών βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Αθήνα και σύμφωνα με τον Γρηγοριάδη θα αποτελούσαν την πιθανή Βενιζελική στρατιωτική αντίδραση αν η "Ηνωμένη αντιπολίτευση" έθετε καθεστωτικό ζήτημα επαναφοράς του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Τα αποτελέσματα όμως των εκλογών τους αιφνιδίασαν και δεν αντέδρασαν η πιθανά δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν.

Οι ενέργειες τον Βενιζελικών αξιωματικών στο Μικρασιατικό δεν περιορίστηκαν σε επίπεδο πολιτικής προπαγάνδας, αλλά φαλκίδευσαν και την ίδια την ψηφοφορία, χωρίς όμως να υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον βαθμό της επέμβασης αυτής. Τα εκλογικά αποτελέσματα του μετώπου δεν δόθηκαν ποτέ στην δημοσιότητα, ούτε ελήφθησαν υπόψη στους μετεκλογικούς συσχετισμούς προφανώς γιατί δεν ήταν αξιόπιστα. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν παραδόθηκαν οι κάλπες από την μονάδα που διοικούσε ο Κονδύλης (όπως είδαμε διοικητής πεζικού της ΧΙΙΙ μεραρχίας), οι ψήφοι εντός τους ήταν δεμένες ανά εκατό με σπάγκο, ενώ οι κάλπες ήταν εμφανώς παραβιασμένες. Πάντως το ρεύμα υπέρ της "Ηνωμένης Αντιπολίτευσης" και του Βασιλιά ήταν μεγάλο ακόμη και στο μέτωπο καθώς από μεταγενέστερη (αντιβενιζελική) πηγή μαθαίνουμε ότι ο Πλαστήρας στην μονάδα του επέτρεψε απόλυτη ελευθερία ψήφου με αποτέλεσμα οι "Φιλελεύθεροι" να λάβουν μόνο 100 ψήφους έναντι 2.500 που έλαβαν οι αντιβενιζελικοί. Ο Βενιζελισμός στην συγκεκριμμένη συγγυρία είχε ταυτιστεί στην συνείδηση των οπλιτών με τον πόλεμο και έτσι το αποτέλεσμα αυτό ήταν το φυσικό επακόλουθο της πρωτοβουλίας να δωθεί δικαίωμα ψήφου σε στρατιώτες που βρίσκονταν αντιμέτωποι καθημερινά με το ενδεχόμενο του τραυματισμού η του θανάτου.

Είναι αναμφίβολο πως τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών εξέπληξαν τόσο τους νικημένους όσο και τους νικητές και όταν γνωστοποιήθηκαν, επέφεραν μεγάλη διασάλευση στην πειθαρχία των μονάδων του Μικρασιατικού μετώπου. Οι περισσότεροι στρατιώτες πίστεψαν ότι πλησίαζε η απόλυση τους και ο τερματισμός της εκστρατείας και έστησαν γλέντια, εγκαταλείποντας ακόμα και τις σκοπιές των μονάδων τους. Ήταν διάχυτη η αντίληψη ότι ο πόλεμος ήταν πολιτική επιλογή του Βενιζέλου και με την απομάκρυνση του χάρις την εκλογική του ήττα η απόλυση η η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν κοντά. Πολλοί οπλίτες στράφηκαν εναντίον διοικητών τους που είχαν εκτεθεί υπερβολικά υπέρ των "Φιλελευθέρων", όπως ο Κονδύλης που εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την διοίκηση της μονάδας του και μαζί με άλλους συναδέλφους του που αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα, κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη, υπό καθεστώς διεθνούς αρμοστείας, όπου βυσσοδομούσαν κατά της νέας κυβέρνησης με αρθρογραφία στο τύπο και με συνομωσίες για την ανατροπή της. Εκείνες τις πρώτες κρίσιμες μέρες του Νοεμβρίου διακινούνταν φήμες στο μέτωπο ότι οι στρατιωτικές μονάδες του εσωτερικού είχαν διαλυθεί και ότι οι στρατιώτες τους είχαν επιστρέψει στις εστίες τους.

Όταν ο αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος έμαθε την εκλογική αποτυχία των Φιλελευθέρων, διέταξε την άμεση μεταφορά του 8ου συντάγματος Κρητών υπό τον αντισυνταγματάρχη Θεόφιλο Βουτσινά και μιας μοίρας ορειβατικού πυροβολικού στην Σμύρνη, ώστε αυτές να μεταφερθούν στην Αθήνα και να αποτρέψουν την ανάληψη της εξουσίας από την "Ηνωμένη Αντιπολίτευση". Στην μικρασιατική στρατιά όμως, εκτός των φανατικά Βενιζελικών "αμυνητών" υπήρχαν και οι πολυπληθείς "παραμείναντες", αξιωματικοί που δεν αποστρατεύθηκαν δηλαδή από τους Βενιζελικούς το 1917 μαζί με τους υπόλοιπους, κάποιοι εκ των οποίων μετά την γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων εκδηλώθηκαν ανοιχτά υπέρ της νέας κυβέρνησης που θα σχηματιζόταν υπό τον Δημήτριο Ράλλη. Ένας μαχητικός τους θύλακας που βρισκόταν στην ταξιαρχία ιππικού (μονάδα παραδοσιακά υπέρ του Θρόνου και των συντηρητικών) με βασικό υποκινητή τον επίλαρχο ιππικού Ιωάννη Τσαγγαρίδη, πληροφορήθηκε μέσω υποκλοπής την μεταφορά του συντάγματος Κρητών αλλά και τον πολιτικό λόγο της και έδωσε διαταγή να εκτροχιαστεί ο συρμός που θα μετέφερε τους "επαναστάτες".

Κάτι τέτοιο δεν έγινε γιατί ο Παρασκευόπουλος ανακάλεσε αυθημερόν την διαταγή μετά από τηλεγράφημα του Βενιζέλου που έλαβε στις 3 Νοεμβρίου, το οποίο τον καλούσε να πειθαρχήσει στην νέα κυβέρνηση. Την ίδια ημέρα, ενώ η κατάσταση γύρω από το Ουσάκ κλιμακωνόταν λόγω συγκέντρωσης μονάδων Τουρκικού στρατού, ο Παρασκευόπουλος εξέδωσε διαταγή με την οποία ζητούσε από όλους να πειθαρχήσουν αναλογιζόμενοι την κρισιμότητα των στιγμών, ενώ διέταξε την ταξιαρχία ιππικού που έδρευε στον Κασαμπά να προωθηθεί οδικώς στον τομέα που βρισκόταν σε απειλή, πιθανά σε μια προσπάθεια να ελέγξει την κατάσταση στα μετόπισθεν απομακρύνοντας την πιο πολιτικά αντίθετη στους Φιλελευθέρους στρατιωτική μονάδα. Ο διοικητής της ταξιαρχίας συνταγματάρχης Ν. Σπυρόπουλος απέστειλε τηλεγράφημα με το οποίο αρνήθηκε να
μετακινήσει την μονάδα του, ενώ με δεύτερο τηλεγράφημα του κατηγορούσε τον Παρασκευόπουλο πως η διαταγή είχε πολιτικά και όχι στρατιωτικά κίνητρα και είχε σκοπό να απομακρύνει την ταξιαρχία από τον τομέα της, καθώς η ταξιαρχία απείχε οκτώ ημέρες πορείας από το σημείο ενώ η μεραρχία Κρητών βρισκόταν πολύ πιο κοντά και μπορούσε να ενισχύσει άμεσα την περιοχή αφού θα μετέβαινε σιδηροδρομικώς. Τέλος, προειδοποιούσε τον Παρασκευόπουλο ότι η ταξιαρχία θα συνέτριβε κάθε εσωτερικό εχθρό υπακούοντας στα κελεύσματα της πατρίδας και της νέας νόμιμης κυβέρνησης που θα σχηματιζόταν...

Ο Παρασκευόπουλος ένιωθε ότι είχε χάσει πλήρως τον έλεγχο της κατάστασης και έτσι υπέβαλλε την παραίτηση του στις 5 Νοεμβρίου, εξορκίζοντας την κυβέρνηση είτε να στείλει τον αντικαταστάτη του τάχιστα, είτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να μεταβεί στην Σμύρνη για να επανέλθει η πειθαρχία στις μονάδες του εσωτερικού που πλέον δεν ελέγχονταν απολύτως από την διοίκηση της στρατιάς. Την 9η Νοεμβρίου ανέλαβε διοικητής της στρατιάς Μικράς Ασίας ο αντιστράτηγος Αναστάσιος Παπούλας, ενώ η Τουρκική επίθεση στο Ουσάκ τελικώς δεν εκδηλώθηκε ποτέ. Οι Ελληνικές μονάδες της πρώτης γραμμής παρέμειναν πειθαρχημένες και έτσι οι Κεμαλικοί, που ακόμη δεν είχαν αυξήσει θεαματικά τις δυνάμεις τους κάτι που συνέβη στο προσεχές διάστημα, δεν βρήκαν ευκαιρία να προκαλέσουν ρήγματα στο Ελληνικό μέτωπο...

https://www.istorikathemata.com/2014/05/1-6-1920.html

[Σέλευκας]

..τελικα , στον Γραμμο και στο Βιτσι ο ρολος της οργανωσης ΝΟΦ των Σλαβομακεδονων ποιος ηταν ;

Σημ
Παραμενω αριστερος με τα δεδομενα του ΣΥΡΙΖΑ (ως πρωην ΠΑΣΟΚ ..)

ποιος ρόλος;
είχαν σαν στόχο την απόσχιση της περιοχής τους απο την Ελλάδα
ανήκαν στο ΚΚΕ
έδρασαν και στην κατοχή με το ΕΑΜ και στον εμφύλιο με το ΔΣΕ όπου όμως έπαιρναν εντολές και απο τον Τίτο

[Σέλευκας]

Πολύ καλό το βιβλίο του Ι. Κολιόπουλου «Λεηλασία φρονημάτων».
Ολα με το ονομά τους χωρίς ντροπές.

[wooded glade]

Σφυρί-δρεπάνι-ελιά-στεφάνι έλεγαν τα κουμούνια.
Όχι ότι έτρεξε τίποτα άμεσα που έχασε ο Βενιζέλος, διότι το σύνθημα "οίκαδε" των βασιλοφρόνων ήταν για εσωτερική κατανάλωση.
Μετά τη νίκη οι βασιλικοί οραματιζόντουσαν τον Κωνσταντίνο στρατηλάτη-θριαμβευτή στην Άγκυρα.
Έφτιαξαν μάλιστα και κινηματογραφικές ταινίες με τον Κωνσταντίνο στην ... Άγκυρα, με ψεύτικα ντεκόρ. Αυτό το έκαναν επειδή ήταν σίγουροι ότι θα παίρναμε την Άγκυρα αλλά δεν θα υπήρχε χρόνος να φτιαχτούν οι ταινίες ώστε να είναι έτοιμες ταυτόχρονα με την ανακοίνωση.
Αλλά αυτό που πάθαμε ουσιαστικά ήταν ότι χάσαμε την Ευρώπη.
Την Ευρώπη την είχαμε ψιλοχάσει λόγω μπρεξιτόβιων καταστάσεων αλλά ψηφίζοντας το βασιλικό κόμμα την πατήσαμε ολοσχερώς.
Οι μπρεξιτάκηδες μέχρι και ... κουμούνια μας έβγαλαν, ότι δηλαδή είχαμε μυστική συμμαχία με τον Λένιν. Τράβα πες τους "μα αυτός είναι βασιλιάς των κεφαλαιοκρατών, τι σχέση με τα κουμούνια να έχει ;". Ψιλά γράμματα, πέρασε του αρχιμπρεξιτάκια που το είπε και μας έκαναν εμπάργκο.

Αλλά δεν μας έγινε μάθημα.
Την ξαναπατήσαμε με τον Άντριους Παπάντριους ώστε το 1983 να γίνει η ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς και με την Βαρουφακική ψήφο του 2015, πριν γίνει η κωλοτούμπα.

[Golden Age]

Αλλά αυτό που πάθαμε ουσιαστικά ήταν ότι χάσαμε την Ευρώπη.
Την Ευρώπη την είχαμε ψιλοχάσει λόγω μπρεξιτόβιων καταστάσεων αλλά ψηφίζοντας το βασιλικό κόμμα την πατήσαμε ολοσχερώς.
Οι μπρεξιτάκηδες μέχρι και ... κουμούνια μας έβγαλαν, ότι δηλαδή είχαμε μυστική συμμαχία με τον Λένιν. Τράβα πες τους "μα αυτός είναι βασιλιάς των κεφαλαιοκρατών, τι σχέση με τα κουμούνια να έχει ;". Ψιλά γράμματα, πέρασε του αρχιμπρεξιτάκια που το είπε και μας έκαναν εμπάργκο.

Ποιοι Μπρεξιτόβιοι; Μόνο οι Βρεττανοί στήριζαν την Ελλάδα τότε. Στα λόγια μεν, αλλά μόνο αυτοί. Οι άλλοι τα 'χανε βρει με τον Κεμάλ.

[wooded glade]

Αλλά αυτό που πάθαμε ουσιαστικά ήταν ότι χάσαμε την Ευρώπη.
Την Ευρώπη την είχαμε ψιλοχάσει λόγω μπρεξιτόβιων καταστάσεων αλλά ψηφίζοντας το βασιλικό κόμμα την πατήσαμε ολοσχερώς.
Οι μπρεξιτάκηδες μέχρι και ... κουμούνια μας έβγαλαν, ότι δηλαδή είχαμε μυστική συμμαχία με τον Λένιν. Τράβα πες τους "μα αυτός είναι βασιλιάς των κεφαλαιοκρατών, τι σχέση με τα κουμούνια να έχει ;". Ψιλά γράμματα, πέρασε του αρχιμπρεξιτάκια που το είπε και μας έκαναν εμπάργκο.

Ποιοι Μπρεξιτόβιοι; Μόνο οι Βρεττανοί στήριζαν την Ελλάδα τότε. Στα λόγια μεν, αλλά μόνο αυτοί. Οι άλλοι τα 'χανε βρει με τον Κεμάλ.

Όταν έπεσε ο Βενιζέλος.
Πριν πέσει όχι και τόσο, δεν θα χάναμε τις συμμαχίες με Βενιζέλο.
Ένα χρόνο πριν την καταστροφή της Σμύρνης, το 21-αρχάς 22, οι Γάλλοι υποστήριζαν πλέον Κεμάλ ενώ οι Άγγλοι (Λόϋντ Τζωρτζ) μας διεμήνυσαν ότι δεν γίνεται τίποτα και να τα βρούμε με τον Κεμάλ ειρηνικά και να τους δώσουμε την Ιωνία αλλά δεν τον άκουσαν.
Λίγο πριν την καταστροφή που πήγε ο Γούναρης στην Ευρώπη του είπαν δεν γίνεται τίποτα, έληξε.

[southern]

η φιλελευθερη συμμαχια που προερχεται η Βιβιαν Ευθυμιοπούλου ειχε τις εξής θέσεις στις εκλογές του 2007 " Στο πρόγραμμα της ΦΣ μεταξύ άλλων υποστηρίζεται ο σεβασμός του φυλετικού, θρησκευτικού, εθνικού αυτοπροσδιορισμού κάθε Έλληνα πολίτη και κατ’ επέκταση ο σεβασμός των δικαιωμάτων των μειονοτήτων της Ελλάδας, η κατάργηση της σαρίας στη Θράκη, η αφαίρεση από τους μουφτήδες κάθε δικαιοδοτικής αρμοδιότητας και η ανάδειξή τους από τη μειονότητα, η (επανα)χορήγηση της ιθαγένειας στους ανιθαγενείς και άδειας επιστροφής στην Ελλάδα των μη Ελλήνων το γένος μαχητών του εμφυλίου πολέμου. " πηγη το μπλογκ του Παναγιωτη Δημητρα που πολιτευτηκε μαζι στις εκλογες αυτες. Η Ευθυμιοπουλου ηταν μελος της διοικουσας επιτροπης και εκπροσωπος τυπου. η επικοινωνιολογος του Κουλη και αρθογραφος του λιμπεραλ ειναι εκθετη.

[Σέλευκας]

Η Ευθυμιοπουλου ηταν μελος της διοικουσας επιτροπης και εκπροσωπος τυπου. η επικοινωνιολογος του Κουλη και αρθογραφος του λιμπεραλ ειναι εκθετη.

Αυτό δεν μου ήρεσε.

[Ζαποτέκος]

«Από το ΚΚΕ έμαθα ότι είμαι μακεδόνας»!

Υπάρχει μια απίστευτη ομολογία εξέχοντος αργότερα στελέχους του μακεδονικού μορφώματος των Σκοπίων: του Μιχάλη Κεραμιτζήεφ που την απεκάλυψε στο γνωστό κομμουνιστή συγγραφέα Αλέκο Παπαναγιώτου και μας την παραδίδει ο έγκυρος ιστορικός των Βαλκανικών πραγμάτων καθηγητής Ευάγγελος Κωφός.

«Τότε (1939), απεκάλυψε, δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα: Μακεδόνες, Μακεδονία, Μακεδόνικο Ζήτημα, Κομιτάτο κλπ. Με το Λάζο Τερπόφσκυ βρισκόμουν τακτικά σε δουλειές. Το ίδιο και με τα άλλα μακεδόνικα στελέχη μας. Ποτέ και πουθενά κανένας δεν μου είπε καμιά κουβέντα για Μακεδόνες. Είμασταν κομμουνιστές και παλεύαμε για τον κομμουνισμό. Ένοιωθα το ίδιο που ένιωθε και ένας Έλληνας κομμουνιστής. Στο βαθμό που ένοιωθα κάτι ιδιαίτερο σαν Σλάβος ένοιωθα ότι είμαι Βούλγαρος».
«Τώρα βέβαια βγήκαν πολλά «παλικάρια», ο Τσίπας, ο _______Λάζος (Ασημόπουλος) και οι άλλοι γνωστοί που λένε τα πιο απίθανα παραμύθια, τότε όμως κανένας δεν μιλούσε για ΒΜΡΟ και για Μακεδονία. Κανένα μακεδόνικο στέλεχος δεν μίλησε ποτέ γι αυτά ούτε σε μας ούτε και σε μία έστω δίκη. Μονάχα οι Έλληνες κομμουνιστές μιλούσαν πάντα για Μακεδόνες και για Μακεδονία, αυτοί υπεράσπιζαν αυτή τη θέση και στα δικαστήρια και καταδικάζονταν. Εγώ μέσα στο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ, από τους Έλληνες κομμουνιστές και όχι από τους Μακεδόνες άρχισα να μαθαίνω και να νοιώθω ότι είμαι Μακεδόνας. Αυτή είναι η αλήθεια »
(βλ. Μακεδονία και Θράκη, 1941-1944. Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση - Διεθνές Συνέδριο - Ευ. Κωφός, σελ. 131α - έκδοση «Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου - Θεσσαλονίκη 1998).

http://akritas-history-of-makedonia.blo ... st_11.html

Ο Κεραμιτζήεφ , μέλος της ΠΕΕΑ και του ΝΟΦ, είχε έρθει σε ρήξη με το ΚΚΕ απ' την εποχή του εμφυλίου. Συνεπώς το αντιπαθούσε. Αλλά έχει πλάκα να λέει πως έμαθε τον μακεδονισμό απ' το ΚΚΕ.

[Ζαποτέκος]

Οι Σλαβομακεδόνες συμπαθούν περισσότερο τον Μάρκο Βαφειάδη από τον Ζαχαριάδη.

Απ' το βιβλίο του αειμνήστου Σαράντου Καργάκου Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων .

( αριστερό κλικ για να διαβαστούν )