21η Απριλίου και pop music
Δημοσιεύτηκε: 04 Ιουν 2018, 21:23
Η 21η Απριλίου ήταν ένα καθεστώς που συγκέντρωσε και συγκεντρώνει ακόμα τα πυρά πολλών επικριτών.
Έχει όμως και μερικούς λίαν φανατικούς θαυμαστές που μιλάνε με έκσταση για τα επιτεύγματα της.
Η αλήθεια είναι ότι οι επικριτές είναι οι πολλοί και οι θαυμαστές οι λίγοι.
Ο ουδέτερος παρατηρητής θα έβαζε τικ στα κουτιά τόσο των επικριτών, όσο και στα κουτιά των θαυμαστών.
Εγώ σαν σχετικά ουδέτερος παρατηρητής μεταξύ των χαρακτηρισμών "καλή" και "κακή" για την επταετία, επιλέγω τον χαρακτηρισμό "αστοχήσασα". Ότι και να λέμε η 21η Απριλίου δεν δημιούργησε λαό.
Μία χαρακτηριστική αστοχία των απριλιανών ήταν και στο χώρο της μουσικής.
Άκουσαν τις παραινέσεις του Γιώργου Ζαμπέτα -χουντικού στην αρχή- και όπου έβρισκαν πιτσιρικά του έκοβαν τα μαλλιά, τις φαβορίτες και τις καμπάνες από το παντελόνι.
Ήταν δουλειά αυτή ;
Υπήρχε λόγος ; Δεν υπήρχε και δεν ίσχυε καν ότι ο κάθε μαλλιάς-φαβοριτάκιας δεκαεπτάχρονος ήταν είτε ... Λαμπράκης, είτε του Παπανδρέου - για να μην πω ότι οι περισσότεροι της ΕΡΕΝ ήταν !
Δεν απαγορεύτηκε τίποτα διά νόμου, αλλά το καθεστώς έβγαλε το όνομα. Βέβαια σιγά σιγά απέσυρε τα μέτρα και μάλιστα έφτασε ο εθνικός μας τραγουδιστής της εποχής ο Σταμάτης Κόκοτας να έχει σαν σήμα κατατεθέν του τις μεγάλες φαβορίτες, όμως οι γέφυρες είχαν κοπεί.
Αλλά και οι λεγόμενοι εραστές της εθνικής λαϊκής μας ποιήσεως, του Περπινιάδη, της Ρίας Κούρτη και των λοιπών λαϊκών αοιδών ποσώς δεν απετέλεσαν ποτέ κάποιον σκληρό απριλιανό πυρήνα. Ο ίδιος ο άρξας χειρών αδίκων, ο "δάσκαλος" Γιώργος Ζαμπέτας τους εγκατέλειψε μάλιστα και είπε το "όααααααααα".
Ήταν δουλειά αυτή ;
Η "επανάστασις" έπρεπε να το είχε δει διαφορετικά το θέμα.
Να αφήσει τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν.
Να οργανώσει συναυλίες ροκ σε όλη τη χώρα & μάλιστα να πληρώσει όσο-όσο τους Stones να επανέλθουν και να κάνουν τουρνέ σε όλη τη χώρα (σ.σ. μας είχαν επισκεφτεί στις 16/4 του 1967, 5 μέρες πριν από την revolution στο γήπεδο του Παναθηναϊκού).
Υπήρχε και ο AFRS μάλιστα τότε σε λειτουργία με τους καλύτερους disc jockey.
Οι λεγόμενοι "λαμπράκηδες" τότε άκουγαν τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκυ, τα οποία εντάσσονται στο γένος των λαϊκών όμως και δεν μιλάμε καν γι αυτά. Μιλάμε για τα γιεγιέδικα.
Στον τομέα της κλασικής εποχής έκαναν διάνα, μάλιστα. Το ρεσιτάλ του Γιεχούντι Μενουχίν στο καλλιμάρμαρο τον Μάϊο του 1967 άφησε εποχή.
Όμως στις σχέσεις της με τη νεολαία της εποχής αστόχησε και το πλήρωσε.
Είναι γεγονός ότι στους παππούδες της εποχής άρεσε και το κούρεμα των πιτσιρικάδων και τα άλλα.
Ψιθύριζαν "πο πο δικτατορία, αλλά ένα καλό που έκανε είναι ότι έπιασε αυτούς και τους κούρεψε".
Τι κέρδισε όμως ; Έζησαν όλοι αυτοί μέχρι το τέλος της επταετίας ; Προσέφεραν κάτι ;
Την κατάσταση την κράταγε ο Ρουφόγαλης με την ΚΥΠ. Οι μπουζουκόβιοι-μπαγλαμαδόβιοι παπούδες δεν προσέφεραν τίποτα.
Έχει όμως και μερικούς λίαν φανατικούς θαυμαστές που μιλάνε με έκσταση για τα επιτεύγματα της.
Η αλήθεια είναι ότι οι επικριτές είναι οι πολλοί και οι θαυμαστές οι λίγοι.
Ο ουδέτερος παρατηρητής θα έβαζε τικ στα κουτιά τόσο των επικριτών, όσο και στα κουτιά των θαυμαστών.
Εγώ σαν σχετικά ουδέτερος παρατηρητής μεταξύ των χαρακτηρισμών "καλή" και "κακή" για την επταετία, επιλέγω τον χαρακτηρισμό "αστοχήσασα". Ότι και να λέμε η 21η Απριλίου δεν δημιούργησε λαό.
Μία χαρακτηριστική αστοχία των απριλιανών ήταν και στο χώρο της μουσικής.
Άκουσαν τις παραινέσεις του Γιώργου Ζαμπέτα -χουντικού στην αρχή- και όπου έβρισκαν πιτσιρικά του έκοβαν τα μαλλιά, τις φαβορίτες και τις καμπάνες από το παντελόνι.
Ήταν δουλειά αυτή ;
Υπήρχε λόγος ; Δεν υπήρχε και δεν ίσχυε καν ότι ο κάθε μαλλιάς-φαβοριτάκιας δεκαεπτάχρονος ήταν είτε ... Λαμπράκης, είτε του Παπανδρέου - για να μην πω ότι οι περισσότεροι της ΕΡΕΝ ήταν !
Δεν απαγορεύτηκε τίποτα διά νόμου, αλλά το καθεστώς έβγαλε το όνομα. Βέβαια σιγά σιγά απέσυρε τα μέτρα και μάλιστα έφτασε ο εθνικός μας τραγουδιστής της εποχής ο Σταμάτης Κόκοτας να έχει σαν σήμα κατατεθέν του τις μεγάλες φαβορίτες, όμως οι γέφυρες είχαν κοπεί.
Αλλά και οι λεγόμενοι εραστές της εθνικής λαϊκής μας ποιήσεως, του Περπινιάδη, της Ρίας Κούρτη και των λοιπών λαϊκών αοιδών ποσώς δεν απετέλεσαν ποτέ κάποιον σκληρό απριλιανό πυρήνα. Ο ίδιος ο άρξας χειρών αδίκων, ο "δάσκαλος" Γιώργος Ζαμπέτας τους εγκατέλειψε μάλιστα και είπε το "όααααααααα".
Ήταν δουλειά αυτή ;
Η "επανάστασις" έπρεπε να το είχε δει διαφορετικά το θέμα.
Να αφήσει τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν.
Να οργανώσει συναυλίες ροκ σε όλη τη χώρα & μάλιστα να πληρώσει όσο-όσο τους Stones να επανέλθουν και να κάνουν τουρνέ σε όλη τη χώρα (σ.σ. μας είχαν επισκεφτεί στις 16/4 του 1967, 5 μέρες πριν από την revolution στο γήπεδο του Παναθηναϊκού).
Υπήρχε και ο AFRS μάλιστα τότε σε λειτουργία με τους καλύτερους disc jockey.
Οι λεγόμενοι "λαμπράκηδες" τότε άκουγαν τα απαγορευμένα τραγούδια του Μίκυ, τα οποία εντάσσονται στο γένος των λαϊκών όμως και δεν μιλάμε καν γι αυτά. Μιλάμε για τα γιεγιέδικα.
Στον τομέα της κλασικής εποχής έκαναν διάνα, μάλιστα. Το ρεσιτάλ του Γιεχούντι Μενουχίν στο καλλιμάρμαρο τον Μάϊο του 1967 άφησε εποχή.
Όμως στις σχέσεις της με τη νεολαία της εποχής αστόχησε και το πλήρωσε.
Είναι γεγονός ότι στους παππούδες της εποχής άρεσε και το κούρεμα των πιτσιρικάδων και τα άλλα.
Ψιθύριζαν "πο πο δικτατορία, αλλά ένα καλό που έκανε είναι ότι έπιασε αυτούς και τους κούρεψε".
Τι κέρδισε όμως ; Έζησαν όλοι αυτοί μέχρι το τέλος της επταετίας ; Προσέφεραν κάτι ;
Την κατάσταση την κράταγε ο Ρουφόγαλης με την ΚΥΠ. Οι μπουζουκόβιοι-μπαγλαμαδόβιοι παπούδες δεν προσέφεραν τίποτα.