Θα νικούσε η Βουλγαρία στον Β΄Βαλκανικό πόλεμο αν δεν επέμβαιναν η Ρουμανία και η Τουρκία;

[ζιτανιτα]

Υπάρχουν πόλεμοι επιλογής και πόλεμοι αναγκαστικοί.

https://www.lifo.gr/articles/archaeolog ... elesigrafo

Τι τιτανοτεράστιος ηγέτης. Μεταξάς ο Μέγας θα έπρεπε να λέμε.

[πατησιωτης]

Γιατί θεωρείς δεδομένο ότι σε μια αξονική Ελλάδα θα είχε νικήσει ο ΕΛΑΣ τον εμφύλιο; Τον ΕΛΑΣ τον εξέθρεψαν οι συνθήκες κατοχής. Χωρίς αυτές τις συνθήκες δεν θα ήταν το ίδιο ισχυρός και θα μπορούσε να τον είχε νικήσει ο στρατός. Μόλις η Γερμανία ήταν έτοιμη να χάσει απλά θα αλλάζαμε μεριά όπως κάνανε και άλλες χώρες. Αν δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με τους άνταρτες και πάλι θα έκαναν επέμβαση οι αγγλοαμερικάνοι ή τουλάχιστον θα μας ενίσχυαν σημαντικά γιατί δεν ήθελαν να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα οι κομουνιστές.

Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει πόσο στο τσάκ έγιναν όλα.Οταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα,και θα έφευγαν ακριβώς την ίδια εποχή και εάν η επίσημη Ελλάδα είχε συμμαχήσει μαζί τους αφού έφυγαν για να μην αποκλεισθούν ήταν απλώς αδύνατον να ταχθεί η Αγγλία ή η Αμερική υπέρ κάποιων που ήσαν σύμμαχοι του Άξονα εναντίον αντιστασιακών.Οχι αδύνατον αλλά αδιανόητο.
Καμμιά φιλοαξονική κυβέρνηση δεν διασώθηκε.Ο αντικομμουνισμός έγινε επίσημη πολιτική το 1947.
Εάν δεν υπήρχε αποδεδειγμένα φιλοσυμμαχική κυβέρνηση θα ήταν αδύνατη η πολιτική του Τσώρτσιλ στα Δεκεμβριανά.
Σου θυμίζω ότι υπήρξε θύελλα αντιδράσεων στην αγγλική βουλή,οι Αμερικανοί κράτησαν ουδέτερη στάση και ο Τσώρτσιλ αναγκαζόταν να έρχεται χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα για να κατασιγάσει τις αντιδράσεις για να υπερασπίσει μια κυβέρνηση που στα μάτια όλων ήταν συνέχεια της κυβέρνησης που είχε γράψει το έπος του 1940 και ένα βασιλιά που θεωρείτο πιστός σύμμαχος.Μόνο και μόνο επειδή να πυροβολήσουν αντιστασιακούς ήταν απλά τρελό στις συνθήκες του 1944.Να περάσει αυτή η πολιτική εάν η ελληνική κυβέρνηση ήταν φιλοαξονική ήταν απλώς αδύνατον.
Τα γεγονότα της εποχής καταλαβαίνω ότι έχουν δημιουργήσει ένα κυνισμό σε πολλούς που νομίζουν ότι με ένα τσακ μπορούσαν να αλλάξουν οι συμμαχίες.Δεν μπορούσαν όμως.Οντως κάποιοι ταγματασφαλίτες στρατολογήθηκαν στις κυβερνητικές δυνάμεις.Ομως αυτοί ήσαν απλοί στρατιώτες που η διεθνής κοινή γνώμη δεν ήξερε και πάντως τους πήρε μια βασιλική συμμαχική κυβέρνηση.Το πως θα φερόταν κάθε χώρα στους συνεργάτες των Γερμανών επαφιόταν στη χώρα.Αλλά η κυβέρνηση της χώρας έπρεπε να είναι αδιαμφισβήτητα συμμαχική.Οτιδήποτε άλλο ήταν απαράδεκτο.Και η ελληνική ήταν με τη βούλα από το 1940.Στην άλλη περίπτωση δεν θα υπήρχε καμμιά βοήθεια.

[Νταρνάκας]

Ένας απ' τις σπουδαιότερες στρατιωτικές μορφές των Βαλκανικών Πολέμων ήταν ο ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου( Πλοέστι Ρουμανίας, 26 Νοεμβρίου 1861 - Κρέσνα, 12 Ιουλίου 1913 ) , γνωστός και ως Μαύρος Καβαλάρης . Έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη μάχη των στενών της Κρέσνας κατά τον Β΄Βαλκανικό Πόλεμο.


Ο Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου


Η μάχη του ταγματάρχη Βελισσαρίου, επί κεφαλής των Ευζώνων του, στην Κρέσνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF ... E%BF%CF%85

Το μεγαλύτερό του όμως κατόρθωμα ήταν κατά τον Α΄Βαλκανικό Πόλεμο , στη μάχη του Μπιζανίου - Ιωαννίνων ( 16 - 22/2/1913 ). Στις 19/2/1913 , έπειτα από ισχυρή προπαρασκευή πυροβολικού , εκδηλώθηκε γενική ελληνική επίθεση κατά του τουρκικού οχυρού του Μπιζανίου που κάλυπτε τα Ιωάννινα. Στο κέντρο και στα ανατολικά η επίθεση ήταν παραπλανητική. Αντίθετα στα δυτικά θα γινόταν προσπάθεια υπερκέρασης του Μπιζανίου. Σε εκείνη την πλευρά , δύο τολμηροί αξιωματικοί , ο Ιατρίδης και ο Βελισσαρίου , διοικητές του 8ου και του 9ου Τάγματος του 1ου Συντάγματος Ευζώνων αντίστοιχα , διείσδυσαν με τους άνδρες τους ανάμεσα σε 3 τουρκικά οχυρά ( Χιντζηρέλου , Μπιζανίου και Καστρίτσας ) "παρακούοντας" τη διαταγή που είχαν να στματήσουν στη Ραψίστα ( Πεδινή ). Μαζί με τους άνδρες τους , βουτηγμένοι μέχρι το γόνατο στους βούρκους της περιοχής , συνέχισαν την καταδίωξη των Τούρκων στη βαλτώδη πεδιάδα , και έφτασαν στους λόφους του Αγίου Ιωάννη Μπουνίλας , όπου έκοψαν τα καλώδια τηλεφώνων και τηλεγράφων , νεκρώνοντας έτσι την επικοινωνία Ιωαννίνων - Μπιζανίου. Ακόμη , συνέλαβαν τη νύχτα , 1000 περίπου υποχωρούντες τούρκους στρατιώτες που διέρχονταν απ' την περιοχή χωρίς να γνωρίζουν την διείσδυση των ευζώνων των Βελισσαρίου και Ιατρίδη. Σύντομα, τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου , εμφανίστηκαν ο επίσκοπος Δωδώνης και 2 Τούρκοι αξιωματικοί που έφερναν επιστολή των ξένων προξένων και προτάσεις παράδοσης του Εσσάτ Πασά των Ιωαννίνων. Η παράτολμη ενέργεια διείσδυσης των Ιατρίδη και Βελισσαρίου ανάγκασε τους Τούρκους να παραδοθούν , νομίζοντας πως έξω από τα Ιωάννινα είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ελληνική δύναμη και έτσι κάθε αντίσταση θα ήταν μάταιη. Χάρη στην αποφασιστικότητα των δύο αυτών Ελλήνων αξιωματικών , οι οποίοι "παράκουσαν" την διαταγή της συγκρατημένης καταδιώξεως , αλλά εντούτοις μένοντας μέσα στα στρατηγικά και επιχειρησιακά πλαίσια της πρόθεσης των ανωτέρων τους , ο ελληνικός στρατός γλίτωσε την θυσία περισσοτέρου αίματος για την κατάληψη της πόλης. ( Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας , περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση , ΓΕΣ/ΔΙΣ )

Η λεζάντα της εικόνας γράφει τα εξής:
Η Γιγαντομαχία της Κρέσνας και η μυθώδης ανδρεία των Ελλήνων επί του υψώματος των 1378 μέτρων.
Ο ήρως των ηρώων Ι. Βελισσάριος, ταγματάρχης των ευζώνων, αφού εκυρίευσε διά της λόγχης το ύψωμα και εξηντλήθησαν τα πυρομαχικά, ορμά και καταδιώκει τους Βουλγάρους με τα λιθάρια (12 Ιουλίου 1913). Εις δευτέραν επίθεσιν πίπτει ο ήρως ενδόξως επί του αιματοβαφούς βράχου φωνάζων Εμπρός!...Εμπρός!...

Στην πάνω αριστερά γωνία υπάρχει το εξής ποίημα:

Τόξα και βέλη ετρέμανε στο θεϊκό σου χέρι
όταν την Τροία έσειες των Αχαιών ξεφτέρι
του ήλιου το φως εκρύβανε τα μύρια σας κοντάρια
όταν τον Πέρση εσκίζατε των Πλαταιών λιοντάρια
τουφέκια εβροντοαστράφτανε τον Χάρο αδελφωμένα
της λευτεριάς σαν έχυνες το φως, Εικοσιένα
μα με λιθάρια, με βουνά, με πέτρες, με κοτρώνια
δυο μόνο πολεμήσανε, δυο ξακουσμένοι αιώνια
Σεις ω Τιτάνες τον παλιόν παλεύοντας θεόν μας
και συ, ω Βελισσάριε, Τιτάν των ημερών μας!

[Ζαποτέκος]

Ένας απ' τις σπουδαιότερες στρατιωτικές μορφές των Βαλκανικών Πολέμων ήταν ο ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου( Πλοέστι Ρουμανίας, 26 Νοεμβρίου 1861 - Κρέσνα, 12 Ιουλίου 1913 ) , γνωστός και ως Μαύρος Καβαλάρης . Έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη μάχη των στενών της Κρέσνας κατά τον Β΄Βαλκανικό Πόλεμο.


Ο Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου


Η μάχη του ταγματάρχη Βελισσαρίου, επί κεφαλής των Ευζώνων του, στην Κρέσνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF ... E%BF%CF%85

Το μεγαλύτερό του όμως κατόρθωμα ήταν κατά τον Α΄Βαλκανικό Πόλεμο , στη μάχη του Μπιζανίου - Ιωαννίνων ( 16 - 22/2/1913 ). Στις 19/2/1913 , έπειτα από ισχυρή προπαρασκευή πυροβολικού , εκδηλώθηκε γενική ελληνική επίθεση κατά του τουρκικού οχυρού του Μπιζανίου που κάλυπτε τα Ιωάννινα. Στο κέντρο και στα ανατολικά η επίθεση ήταν παραπλανητική. Αντίθετα στα δυτικά θα γινόταν προσπάθεια υπερκέρασης του Μπιζανίου. Σε εκείνη την πλευρά , δύο τολμηροί αξιωματικοί , ο Ιατρίδης και ο Βελισσαρίου , διοικητές του 8ου και του 9ου Τάγματος του 1ου Συντάγματος Ευζώνων αντίστοιχα , διείσδυσαν με τους άνδρες τους ανάμεσα σε 3 τουρκικά οχυρά ( Χιντζηρέλου , Μπιζανίου και Καστρίτσας ) "παρακούοντας" τη διαταγή που είχαν να στματήσουν στη Ραψίστα ( Πεδινή ). Μαζί με τους άνδρες τους , βουτηγμένοι μέχρι το γόνατο στους βούρκους της περιοχής , συνέχισαν την καταδίωξη των Τούρκων στη βαλτώδη πεδιάδα , και έφτασαν στους λόφους του Αγίου Ιωάννη Μπουνίλας , όπου έκοψαν τα καλώδια τηλεφώνων και τηλεγράφων , νεκρώνοντας έτσι την επικοινωνία Ιωαννίνων - Μπιζανίου. Ακόμη , συνέλαβαν τη νύχτα , 1000 περίπου υποχωρούντες τούρκους στρατιώτες που διέρχονταν απ' την περιοχή χωρίς να γνωρίζουν την διείσδυση των ευζώνων των Βελισσαρίου και Ιατρίδη. Σύντομα, τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου , εμφανίστηκαν ο επίσκοπος Δωδώνης και 2 Τούρκοι αξιωματικοί που έφερναν επιστολή των ξένων προξένων και προτάσεις παράδοσης του Εσσάτ Πασά των Ιωαννίνων. Η παράτολμη ενέργεια διείσδυσης των Ιατρίδη και Βελισσαρίου ανάγκασε τους Τούρκους να παραδοθούν , νομίζοντας πως έξω από τα Ιωάννινα είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ελληνική δύναμη και έτσι κάθε αντίσταση θα ήταν μάταιη. Χάρη στην αποφασιστικότητα των δύο αυτών Ελλήνων αξιωματικών , οι οποίοι "παράκουσαν" την διαταγή της συγκρατημένης καταδιώξεως , αλλά εντούτοις μένοντας μέσα στα στρατηγικά και επιχειρησιακά πλαίσια της πρόθεσης των ανωτέρων τους , ο ελληνικός στρατός γλίτωσε την θυσία περισσοτέρου αίματος για την κατάληψη της πόλης. ( Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας , περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση , ΓΕΣ/ΔΙΣ )

Η λεζάντα της εικόνας γράφει τα εξής:
Η Γιγαντομαχία της Κρέσνας και η μυθώδης ανδρεία των Ελλήνων επί του υψώματος των 1378 μέτρων.
Ο ήρως των ηρώων Ι. Βελισσάριος, ταγματάρχης των ευζώνων, αφού εκυρίευσε διά της λόγχης το ύψωμα και εξηντλήθησαν τα πυρομαχικά, ορμά και καταδιώκει τους Βουλγάρους με τα λιθάρια (12 Ιουλίου 1913). Εις δευτέραν επίθεσιν πίπτει ο ήρως ενδόξως επί του αιματοβαφούς βράχου φωνάζων Εμπρός!...Εμπρός!...

Στην πάνω αριστερά γωνία υπάρχει το εξής ποίημα:

Τόξα και βέλη ετρέμανε στο θεϊκό σου χέρι
όταν την Τροία έσειες των Αχαιών ξεφτέρι
του ήλιου το φως εκρύβανε τα μύρια σας κοντάρια
όταν τον Πέρση εσκίζατε των Πλαταιών λιοντάρια
τουφέκια εβροντοαστράφτανε τον Χάρο αδελφωμένα
της λευτεριάς σαν έχυνες το φως, Εικοσιένα
μα με λιθάρια, με βουνά, με πέτρες, με κοτρώνια
δυο μόνο πολεμήσανε, δυο ξακουσμένοι αιώνια
Σεις ω Τιτάνες τον παλιόν παλεύοντας θεόν μας
και συ, ω Βελισσάριε, Τιτάν των ημερών μας!

[sman5]

Αυτή είναι η αγαπημένη μου από β βαλκανικο

[Ζαποτέκος]

Αυτή είναι η αγαπημένη μου από β βαλκανικο

Ο Σέρβος βασιλιάς δέρνει τον Βούλγαρο ;

[sman5]

Αυτή είναι η αγαπημένη μου από β βαλκανικο

Ο Σέρβος βασιλιάς δέρνει τον Βούλγαρο ;

Ναι

[Ζαποτέκος]

Ο Σέρβος βασιλιάς δέρνει τον Βούλγαρο ;

Ναι

[Ζαποτέκος]

[Ζαποτέκος]

Έλληνες σε βουλγαρικά τάγματα εργασίας.

«Ντουρντουβάκια»: έτσι χαρακτήριζαν τους Έλληνες υπηκόους υπό καθεστώς ομηρίας, επιστρατευμένους από τον βουλγαρικό στρατό, που μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία και σε περιοχές της βουλγαροκρατούμενης Γιουγκοσλαβίας για να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα, ώστε να θεμελιωθεί η «μεγάλη» Βουλγαρία. Επρόκειτο για μια τακτική που εφαρμόστηκε από το βουλγαρικό κράτος και κατά τη διάρκεια της δεύτερης βουλγαρικής κατοχής (1916-1918, η πρώτη ήταν το 1912-1913), η οποία συνέπεσε με την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά την οποία 40.000 Έλληνες μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία για τον ίδιο σκοπό, και 12.000 εξ αυτών δεν επέστρεψαν ποτέ, καθώς απεβίωσαν από τις κακουχίες. Αυτή η τακτική έρχεται σαφώς σε αντίθεση με τις αναφορές της βουλγαρικής ιστοριογραφίας που τους θεωρεί «στρατιώτες υπηρετήσαντες στα ένδοξα στρατιωτικά σώματα εργασίας του βουλγαρικού στρατού».

Λίγες μέρες μετά την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς τον Μάιο του 1941 εμφανίστηκαν στην ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη οι Βούλγαροι. Oι μεν Ιταλοί και οι Γερμανοί αναγνώριζαν ότι αποτελούσαν δύναμη κατοχής, οι Βούλγαροι όμως προπαγάνδιζαν ότι βρίσκονται σε «απελευθερωμένο βουλγαρικό έδαφος» και σκόπευαν να μείνουν οριστικά. Η Βουλγαρία ισχυριζόταν πως δεν κατέλαβε αλλά απελευθέρωσε περιοχές, οι οποίες ήταν βουλγαρικό εθνικό έδαφος με αραιό βουλγαρικό πληθυσμό, λόγω της προηγηθείσας πολιτικής εξελληνισμού που είχε εφαρμόσει το ελληνικό κράτος.

Σχεδόν αμέσως αποφασίστηκε η επιστράτευση Ελλήνων υπηκόων, προκειμένου να εργαστούν στην κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων και σε άλλα έργα. Από το σιδηροδρομικό σταθμό Σιδηροκάστρου μέχρι τον Μάιο του 1942 μεταφέρθηκαν περίπου 35.000 Έλληνες.

Τα Τάγματα Εργασίας ήταν μονάδες πλήρους στρατιωτικής οργάνωσης, με τη διαφορά ότι οι στρατεύσιμοι σε αυτά δεν έπαιρναν όπλο. Οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης ήταν άθλιες. Οι αιχμάλωτοι πολέμου, μετά από σύντομη στρατιωτική εκπαίδευση (ατέλειωτες ώρες βήμα κάτω από τον καυτό ήλιο), άρχισαν να ανοίγουν περάσματα σε δύσβατες περιοχές για να περάσουν οι νέες βουλγαρικές σιδηροδρομικές γραμμές. Το φθινόπωρο επέστρεφαν στην Ελλάδα, όμως την άνοιξη τους ξανακαλούσαν στα Τάγματα Εργασίας, υπό συνθήκες ακόμη δυσμενέστερες, κατά παράβαση κάθε διεθνούς συνθήκης. Αυτά μέχρι το φθινόπωρο του 1943, οπότε επετράπη στους αιχμαλώτους πολέμου να γυρίσουν στην Ελλάδα.

Η ιστορία της βουλγαροκρατούμενης Μακεδονίας και Θράκης δεν έτυχε της δέουσας αντιμετώπισης από την ιστορική έρευνα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Έλληνες να την αγνοούν. Τα τραγικά συμβάντα στο Δοξάτο, τη Χωριστή, την Αδριανή, τα Κοκκινόγεια, τα Κύργια, τον Νικηφόρο, την Προσοτσάνη, τους Σιταγρούς, την Κορμίστα, τους Φιλίππους, τη Νέα Ζίχνη, τον Νέο Σκοπό και τόσα άλλα χωριά των νομών Δράμας, Σερρών και Καβάλας παραμένουν εν πολλοίς άγνωστα, μολονότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αύξηση του ερευνητικού ενδιαφέροντος για την τρίτη βουλγαρική κατοχή.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ

http://www.iskiosiskiou.com/2018/02/596.html

[hades]

Πάντως δεν σχολιάζετε πολύ η μπαμπεσιά των Σέρβων στον Β βαλκανικό πόλεμο. Πήγαν να μας την φέρουν και στο παρατσάκ γλιτώσαμε την καταστροφή χάριν στην ανδρεία των τμημάτων και το σταθερό χέρι του Κωνσταντίνου που πέρα από την πλάκα αν δεν ήταν αυτός μπορεί να πήγαιναν πολύ άσχημα τα πράγματα στο τέλος.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Σάρωναν τότε οι Βούλγαροι, εθνική υπερδύναμη. Μετά ήρθε ο κομμουνισμος και τους χαλάρωσε με τους αργούς γαλήνιος ρυθμούς του. . Έγιναν πολύ ζεν.

[hades]

Σάρωναν τότε οι Βούλγαροι, εθνική υπερδύναμη. Μετά ήρθε ο κομμουνισμος και τους χαλάρωσε με τους αργούς γαλήνιος ρυθμούς του. . Έγιναν πολύ ζεν.

Δεν σήκωσαν κεφάλι μετά τον ΑΠΠ για μένα. Και αν οι Σέρβοι δέχονταν την πρόταση του Κωνσταντίνου η Βουλγαρία δεν θα συμμετείχε ούτε στον ΑΠΠ λόγω της καταστροφής στους βαλκανικούς αλλά οι Σέρβοι κοντόφθαλμοί όχι μόνο δεν το έκαναν αλλά άφησαν και τους βουλγάρους να μεταφέρουν δυνάμεις στο μέτωπο με την Ελλάδα

[Ζαποτέκος]

Πάντως δεν σχολιάζετε πολύ η μπαμπεσιά των Σέρβων στον Β βαλκανικό πόλεμο. Πήγαν να μας την φέρουν και στο παρατσάκ γλιτώσαμε την καταστροφή χάριν στην ανδρεία των τμημάτων και το σταθερό χέρι του Κωνσταντίνου που πέρα από την πλάκα αν δεν ήταν αυτός μπορεί να πήγαιναν πολύ άσχημα τα πράγματα στο τέλος.

Γι' αυτό και τους γράψαμε και εμείς στα @@ μας στον Α΄ΠΠ. Τους είπαμε Ή παρατάσσετε 200.000 στρατό στο μέτωπο της Βουλγαρίας - όπως προβλέπει η μεταξύ μας συνθήκη - ή αλλιώς δεν σας βοηθάμε. Φυσικά δεν είχαν να διαθέσουν αυτά τα στρατεύματα και εμείς κάναμε τις πάπιες.

[Ζαποτέκος]

Η κρίση της Ανατολικής Ρωμυλίας (1885)

Η Ανατολική Ρωμυλία ή Βόρεια Θράκη είναι το θρακικό τμήμα που περιλαμβάνεται μεταξύ των οροσειρών του Αίμου βόρεια και της Ροδόπης νότια. Ανατολικά τα όριά της φτάνουν ώς το όρος Μικρός Αίμος (Στράντζα), ενώ στη Δύση τη χωρίζει από τη Μακεδονία το όρος Όρβηλος. Ανάμεσα στα βουνά σχηματίζεται μια μεγάλη καταπράσινη κοιλάδα. Ο Έβρος, ο Άρδας και ο Τούνζας ποτίζουν τη μεγάλη θρακική κεντρική πεδιάδα πριν ενωθούν έξω από την Αδριανούπολη.

Η κρίση του Ανατολικού Ζητήματος κατά την περίοδο 1875-1878 και το εδαφικό καθεστώς που προέκυψε από το Συνέδριο του Βερολίνου (1878) αποτέλεσαν την πρώτη, ταυτόχρονη δικαίωση της «αρχής των εθνοτήτων» σε πολλές περιοχές των Βαλκανίων. Η πληρέστερη εγγραφή της αρχής αυτής στη γεωπολιτική πραγματικότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης προϋπέθετε τη διάδραση των τοπικών εθνικισμών και των σχετικών γεωπολιτικών επιδιώξεων των Μεγάλων Δυνάμεων. Το πρώτο μετά το Συνέδριο του Βερολίνου επεισόδιο της μακράς αυτής διαδικασίας ήταν η κρίση που ακολούθησε την πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στην ηγεμονία της Βουλγαρίας τον Σεπτέμβριο του 1885. Από τότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον Ελληνισμό της Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι Βούλγαροι μεθοδευμένα άρχισαν να εξοντώνουν το ελληνικό στοιχείο. Η ελληνική ήττα στον πόλεμο του 1897 ενέτεινε τις βουλγαρικές ενέργειες. Τα τραγικά γεγονότα του 1906 σε Φιλιππούπολη και η πυρπόληση της Αγχιάλου τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου έδωσαν την χαριστική βολή στους Έλληνες, που αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, ιδρύοντας οικισμούς που μόνο τα ονόματα τους θύμιζαν όσα άφησαν πίσω τους.

Το πραξικόπημα της Ανατολικής Ρωμυλίας υπήρξε το πρώτο βήμα για την υλοποίηση της Μεγάλης Βουλγαρίας και άνοιξε τον δρόμο για την προβολή βουλγαρικών διεκδικήσεων και στη Μακεδονία. Το 1906 οι Έλληνες της περιοχής χρησιμοποιήθηκαν ως εξιλαστήρια θύματα των βουλγαρικών αποτυχιών στον Μακεδονικό Αγώνα. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εκείνου του έτους κορυφώθηκαν με το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου (30 Ιουλίου) που οδήγησε στην εξορία πολλούς Έλληνες της βόρειας Θράκης, οι οποίοι προστέθηκαν σε εκείνους των προηγούμενων ετών. Η εκδίωξη του ελληνισμού από αυτή την ιστορική κοιτίδα του ολοκληρώθηκε το 1919 με τη Συνθήκη του Νεϊγύ, οπότε ακόμη 48.000 Έλληνες της Βουλγαρίας εγκαταστάθηκαν * στην Ελλάδα. Παρά ταύτα, η πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία δεν έχει αναγνωριστεί σε καμία επίσημη διεθνή πράξη έως σήμερα. Εξάλλου, παραμένουν έως σήμερα στα βουλγαρικά παράλια του Ευξείνου Πόντου και στα βουνά της Βουλγαρίας μερικές χιλιάδες ελληνόφωνων Σαρακατσάνων, καθώς και απογόνων του άλλοτε ακμαίου ελληνικού στοιχείου της Βόρειας Θράκης.

Σταδιακά οι Έλληνες στη Βουλγαρία έχασαν τη δύναμή τους. Ο πλήρης εκβουλγαρισμός της παιδείας, οι αφόρητες πιέσεις για ένταξη στην Εξαρχία, και μια σειρά από νέους νόμους, στερούσαν ακόμα και τα λιγοστά δικαιώματα που είχαν ως ξεχωριστή εθνότητα. Οι Έλληνες ήταν πλέον ανήμποροι, και απομονωμένοι από το ελληνικό κράτος. Όσοι παρέμειναν σε βουλγαρικό έδαφος, απλώς αφομοιώθηκαν σιωπηλά.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ

http://www.iskiosiskiou.com/2018/07/1885-600.html

* εθελοντικά ή "εθελοντικά"