Σαν σήμερα

[Juno]

Σαν χθες.

Η ξεχασμένη Β. Ήπειρος...

Σαν σήμερα 4 Δεκεμβρίου 1913 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, το οποίο, παρά την λυσσαλέα υποστήριξη της Αυστρο-Ουγγαρίας, δεν ικανοποίησε τις υπέρμετρες απαιτησεις των Αλβανών, ούτε όμως τις διεκδικήσεις της Ελλάδος και Σερβίας. Οι Αυστριακοί ήσαν αποφασισμένοι να παρεμποδίσουν με κάθε τρόπο τις ελληνικές διεκδικήσεις στην Βόρειο Ήπειρο, κάτι που τελικά κατάφεραν. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τα εδάφη που κατείχε στις περιοχές της Κορυτσάς, του Αργυροκάστρου και των Αγίων Σαράντα και υποχρεώθηκε να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις από την Β. Ήπειρο.

Στις 28 Φεβρουαρίου 1914 ο Βορειοηπειρώτης βουλευτής και πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος ανακήρυξε την αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου. Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος πίστευε ότι η περιοχή είχε χαθεί οριστικά και ζήτησε από το ελληνικό κοινοβούλιο να αγνοήσει τις ενέργειες του Ζωγράφου και διέταξε, όπως προαναφέρθηκε, τα ελληνικά στρατεύματα να αποσυρθούν, (Ένα σύννεφο να πέσω! Και το Μοναστήρι παρέδωσε στους Σέρβους και εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης προσπάθησε να παραδώσει στους Βουλγάρους, αλλά δεν του έκατσε) τα οποία πράγματι ολοκλήρωσαν την σταδιακή αποχώρησή τους τον Απρίλιο του 1914.

Λόγω των συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών και της γενικότερης αναταραχής η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου (International Control Commission), που είχε οριστεί για την επίβλεψη της χάραξης των συνόρων και την εφαρμογή των όρων των Διεθνών Συμφωνιών γιαν την Αλβανία, αποφάσισε να επέμβη με σκοπό να αποφευχθεί η γενίκευση των συρράξεων.
Έτσι, στις 6 Μαΐου 1914 ο Χρ. Ζωγράφος έλαβε μια ειδοποίηση να αρχίσουν διαπραγματεύσεις σε νέα βάση. Ο Ζωγράφος αποδέχτηκε την πρόταση και κηρύχθηκε ανακωχή. Ήδη όμως η δυνάμεις των Βορειοηπειρωτών είχαν καταλάβει τα υψώματα γύρω από την Κορυτσά εξαναγκάζοντας την αλβανική φρουρά να παραδοθεί.

Οι συνομιλίες διεξήχθησαν στην Κέρκυρα, όπου στις 17 Μαΐου 1914, οι Αλβανοί και Βορειοηπειρώτες αντιπρόσωποι υπέγραψαν μια συμφωνία, η οποία είναι γνωστή ως το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας», σύμφωνα με το οποίο οι περιοχές της Κορυτσάς και του Αργυροκάστρου (η Βόρειος Ήπειρος) απέκτησαν πλήρη αυτονομία υπό την τυπική επικυριαρχία του ηγεμόνα της Αλβανίας Πρίγκιπα Βήντ. Υπενθυμίζουμε ότι ο Γερμανός πρίγκιπας Γουλιέλμος του Βήντ (Wilhelm Prinz zu Wied, 1876-1945) είχε επιλεγεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις ως ηγεμόνας της Αλβανίας και είχε φθάσει στο Δυρράχιο στις 7 Μαρτίου 1914 για να αναλάβει τα καθήκοντά του.

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας επικυρώθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις στην Αθήνα στις 18 Ιουνίου 1914 και από την αλβανική κυβέρνηση στις 23 Ιουνίου 1914. Η τελική αποδοχή των όρων του Πρωτοκόλλου εγκρίθηκε από την συνέλευση των Βορειοηπειρωτών στο Δελβίνο, παρ’ όλο που οι αντιπρόσωποι της Χειμάρρας είχαν διαμαρτυρηθεί ζητώντας την Ένωση με την Ελλάδα, ως την μόνη βιώσιμη λύση. Στις αρχές Ιουλίου 1914 οι πόλεις της Κορυτσάς και του Τεπελενίου παραδόθηκαν επισήμως στην προσωρινή κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου.
Τον Οκτώβριο του 1914 τα ελληνικά στρατεύματα εισήλθαν στην Β. Ήπειρο και ανέλαβαν την διοίκηση, ενώ «...η πλειονότητα των κατοίκων αποδέχθηκε με ικανοποίηση το γεγονός ότι η περιοχή ανήκε πλέον στην Ελλάδα...».

Στην διάρκεια της ελληνικής διοίκησης συμφωνήθηκε μεταξύ Ελλάδος, Ιταλίας και των Μεγάλων Δυνάμεων ότι η οριστική διευθέτηση του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος θα επιλυόταν μετά την λήξη του Πολέμου. Ο Έλλην πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος, έχοντας αλλάξει άποψη για το βορειοηπειρωτικό, που μέχρι τότε το θεωρούσε χαμένη υπόθεση, τον Αύγουστο του 1915 ανακοίνωσε στην Βουλή ότι «μόνον κολοσσιαία σφάλματα» θα ήταν ικανά να αποσπάσουν την Βόρειο Ήπειρο από την Ελλάδα. Μετά την παραίτηση του Βενιζέλου τον Δεκέμβριο του 1915, η φιλοβασιλική κυβέρνηση που τον διαδέχτηκε αποφάσισε να ενσωματώσει την Β. Ήπειρο στο ελληνικό κράτος, ώστε διασφαλίσει το μέλλον της περιοχής. Στις εκλογές της 6 Δεκεμβρίου 1916, στις οποίες δεν πήρε μέρος το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, συμμετείχαν και υποψήφιοι από την Β. Ήπειρο, από τους οποίους εκλέχθηκαν 19 βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο. Τον Μάρτιο του 1917 ανακηρύχθηκε η επίσημη Ένωση με την Ελλάδα και διαιρέθηκε σύμφωνα με την διοικητική διαίρεση της χώρας στους Νομούς Κορυτσάς και Αργυροκάστρου.

Στις 26 Απριλίου 1915 και παρά τις αλβανικές διαμαρτυρίες, η Αντάντ (οι Αγγλογάλλοι σύμμαχοι) υπέγραψε τον ουσιαστικό διαμελισμό της Αλβανίας μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας προκειμένου να πείσει την Ιταλία να προσχωρήσει στον πόλεμο με το μέρος της. Η Αλβανία περιοριζόταν σε ένα μικρό αυτόνομο κρατίδιο που θα περιελάμβανε μόνον τις καθαρά αλβανικές περιοχές στην βόρεια και κεντρική Αλβανία. Το μυστικό αυτό σύμφωνο έφεραν στο φως της δημοσιότητας οι μπολσεβίκοι το 1917 όταν κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσσία.

Στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919 και ενώ είχε προηγηθεί η μυστική συμφωνία Βενιζέλου-Τιτόνι (ο τότε Ιταλός Υπουργός Εξωτερικών) τον Ιούλιο του 1919 η Βόρειος Ήπειρος προσκυρώθηκε στην Ελλάδα, αλλά οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις των επομένων ετών που κατέληξαν στην Μικρασιατική καταστροφή, είχαν ως αποτέλεσμα αυτή η απόφαση να μη ολοκληρωθεί ποτέ και η Β. Ήπειρος ενσωματώθηκε στην Αλβανία το 1921, χωρίς η Ελλάδα να αντιδράσει.

(Από το βιβλίο του Δημ. Ευαγγελίδη: «Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»-Αθήνα, 2014)

[Juno]

Σύνταγμα Μακρυγιάννη: Το ελληνικό «Άλαμο»

Σύνταγμα Μακρυγιάννη: Το ελληνικό «Άλαμο»



Για αυτούς που αποφάσισαν να υπερασπιστούν το «ελληνικό Άλαμο», το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, δεν έχει γίνει ποτέ καμία πορεία «μνήμης» προς τιμήν τους…

76 χρόνια πριν, στις 6 Δεκεμβρίου 1944, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, για μερικές μέρες παίχθηκε μία «παράσταση», η οποία ήταν μικρογραφία των παγκόσμιων εντάσεων που ακολούθησαν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Από τη μία, ήταν οι οπλίτες και οι αξιωματικοί του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Από την άλλη ήταν οι άνδρες του ΕΛ.Α.Σ.
Εκπρόσωποι του αστικού κράτους οι μεν, της κομμουνιστικής προσέγγισης οι δε. Δεξιοί οι μεν, αριστεροί οι δε. Έλληνες όμως αμφότεροι.
Στις μέρες των μαχών που ακολούθησαν την 6η Δεκεμβρίου όμως, δεν πολέμησαν απλώς Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Πολέμησε μία πολιτική θεωρία έναντι μίας άλλης. Αντιπαρατέθηκαν δύο κοσμοθεωρίες με διαφορετική αντίληψη η καθεμιά για το καλό της χώρας.

Θα μπορούσα να γράψω με διαφορετική αντίληψη για το καλό της «πατρίδας», αλλά εκεί έγκειται και η ειδοποιός διαφορά των δύο θεωριών.
Η μία θεωρία μιλά για Πατρίδα, η άλλη μιλά για χώρα.
Η μία θεωρία μιλά για Θρησκεία, η άλλη μιλά για Κόμμα.
Η μία θεωρία μιλά για Λαό, η άλλη μιλά για τάξεις.
Ακόμα και χωρίς να το γνωρίζουν, οι άνδρες των δύο πλευρών που εκείνη την ημέρα «κοκκίνισαν» τις κάνες των όπλων τους, ήταν οι υπερασπιστές της μίας ή της άλλης πλευράς που αναλύσαμε παραπάνω.

Τόμοι βιβλίων έχουν γραφτεί για την Μάχη του Μακρυγιάννη. Και από τις δύο πλευρές…
Θα είχε κάποια αξία να εξετάσουμε την ανάλυση της μάχης, τους συσχετισμούς ή τις συμμαχίες; Θα άξιζε να αναλύσουμε αν οι Άγγλοι βοήθησαν τους μαχητές του Μακρυγιάννη (δεν τους βοήθησαν παρεμπιπτόντως…) ή αν ο εφεδρικός ΕΛ.Α.Σ μπήκε τελικά στην Αθήνα εκείνες τις μέρες;
Μάλλον όχι.

Αξίζει όμως να αναφερθεί η διαφορά της Μάχης του Μακρυγιάννη από τις άλλες μάχες του εμφυλίου πολέμου.
Κατά πρώτον, επειδή ήταν καθοριστική για το αν η Αθήνα τελικά θα έπεφτε στα χέρια του ΕΛ.Α.Σ (του ΚΚΕ, για να είμαστε ακριβέστεροι) ή όχι.
Κατά δεύτερον, επειδή η μάχη δόθηκε σε τοποθεσία όπου οι γύρω περιοχές ήταν ελεγχόμενες από τον ΕΛ.Α.Σ., με εξαίρεση το κέντρο της πόλης.
Κατά τρίτον, επειδή οι υπερασπιστές του Μακρυγιάννη γνώριζαν πως δεν θα είχαν καμία δυνατότητα ανεφοδιασμού, ενισχύσεων σε ανθρώπινο δυναμικό ή εφεδρειών.
Ήταν δηλαδή μία μάχη οχυρού.

Σε αυτή τη μάχη του οχυρού Μακρυγιάννη, οι νικητές τελικά ήταν οι υπερασπιστές του. Άντεξαν όσο χρειάστηκε μέχρι να φτάσουν ενισχύσεις και παρά την υπεροπλία των επιτιθεμένων (ο περίβολος είχε διαλυθεί από εκρήξεις και χτιζόταν πρόχειρα στη διάρκεια της νύχτας…), τις μεγάλες απώλειες και την σωματική κούραση, κράτησαν την Αθήνα ελεύθερη και την Ελλάδα κομμάτι της Δύσης.
Ναι, Ελεύθερη και κομμάτι της Δύσης.

Γιατί αν του Μακρυγιάννη έπεφτε, όπως πολύ καλά γνώριζε και το επιτελείο του ΚΚΕ, κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να εμποδίσει την ηγεσία του να εγκαθιδρύσει το κομμουνιστικό καθεστώς σοβιετικού τύπου που επιθυμούσε. Και δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι αυτό επιθυμούσε. Το αναφέρουν τα βιβλία, τα απομνημονεύματα και τα αρχεία των στελεχών του ΕΑΜ εκείνης της εποχής.

Η μάχη της Αθήνας δεν έπρεπε να γίνει. Ο εμφύλιος δεν έπρεπε να γίνει. Άφησε πίσω του νεκρούς, καταστροφές και, το κυριότερο, άφησε μίσος που δυστυχώς, λόγω ορισμένων φανατικών, κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

Για να επιτύχει όμως το ΚΚΕ τους στόχους του ΕΠΡΕΠΕ να γίνει. Και έπρεπε να κερδηθεί.

Από τη στιγμή που χάθηκε, ο εμφύλιος ουσιαστικά ήταν τελειωμένος. Μόνο η κοντόφθαλμη πολιτική του ΕΑΜ δεν το κατάλαβε και η πατρίδα έπεσε στην κάμινο του εμφύλιου σπαραγμού για πέντε ακόμα χρόνια.

Γι’ αυτό και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ενοχλεί τόσο την αριστερά. Γι’ αυτό μέχρι τη στιγμή που χτίστηκε εκεί το Μουσείο της Ακρόπολης, ήταν εγκαταλελειμμένο, πραγματικό αποχωρητήριο.
Για να ξεχαστεί.
Για να υποβιβαστεί η σημασία του στη συλλογική Εθνική Μνήμη.

Εκείνες τις μέρες του Δεκεμβρίου, κρίθηκε το μέλλον της Ελλάδας για τα επόμενα 70 χρόνια. Γιατί αν τότε, ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Σαμουήλ και οι άνδρες του δεν κρατούσαν, η χώρα θα είχε γίνει όπως οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε, τι έζησαν για δεκαετίες κάτω από την κομμουνιστική μπότα.

Αδιάφορο συνεπώς τι λένε οι υποστηρικτές των ηττημένων. Η ουσία βρίσκεται στην πραγματικότητα. Και αυτή αποκαλύπτει ξεκάθαρα πως τότε κέρδισε η ελευθερία και έχασε η σκλαβιά.
Γιατί κάποιοι, τότε, αποφάσισαν να υπερασπιστούν το «ελληνικό Άλαμο», το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη…
Κι ας μην έχει γίνει ποτέ καμία πορεία «μνήμης» προς τιμήν τους…

[sman5]

Μέχρι το Δυρραχιο φτάνει η β. ηπειρος; Μη γινόμαστε και υπερβολικοί σαν τους Αλβανους.

[Juno]

Η Απελευθέρωση της Χειμάρρας

Το Έπος του 40. 22 Δεκεμβρίου 1940. Η Απελευθέρωση της Χειμάρρας:
Ο ελληνικός Στρατός θριαμβεύει έπειτα από ιστορικές μάχες. Είναι η τρίτη Απελευθέρωση της Ελληνικής Χειμάρρας. Οι δύο προηγούμενες φορές ήταν το Νοέμβριο του 1912 και τον Οκτώβριο του 1914.

Η απελευθέρωση της Χειμάρρας είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορικές στιγμές κατά την διάρκεια του Έπους του του ’40, όταν ο ελληνικός Στρατός έπειτα από μια σαρωτική αντεπίθεση, κατάφερε να προχωρήσει βαθιά στις ιταλικές γραμμές, οδηγώντας τις φασιστικές δυνάμεις του Μουσολίνι σε υποχώρηση.
Ήταν 22 Δεκεμβρίου του 1940, όταν ο ελληνικός Στρατός εισερχόταν νικητής στη Χειμάρρα, ύστερα από αιματηρές και σκληρές μάχες ενάντια στις ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις, έχοντας ήδη καταλάβει τους Αγίους Σαράντα και το Αργυρόκαστρο στο θέατρο επιχειρήσεων της βόρειας Ηπείρου.
Ο Ελληνικός Στρατός, μετά την επιτυχή απόκρουση της αιφνιδιαστικής ιταλικής επίθεσης, από τις 28 Οκτωβρίου μέχρι τις 13 Νοεμβρίου 1940, ανέλαβε από την επομένη μέρα ευρεία αντεπιθετική ενέργεια με σκοπό την πλήρη απώθηση του εισβολέα πέρα από τα σύνορα και την προέλαση μέσα στο βορειοηπειρωτικό έδαφος.
Οι επιχειρήσεις που επακολούθησαν, είχαν ευνοϊκή εξέλιξη και έως τα μέσα Δεκεμβρίου τα ελληνικά τμήματα διείσδυσαν βαθιά μέσα στη Βόρεια Ήπειρο.
Η προώθηση του Α’ Σώμα Στρατού
Το Α΄ Σώμα Στρατού, ενεργώντας στο νότιο τομέα προς Αργυρόκαστρο – Τεπε­λένι, κατέλαβε στις 6 και 8 Δεκεμβρίου τους Αγίους Σαράντα και το Αργυρόκαστρο αντίστοιχα. Οι Ιταλοί κατά την υποχώρησή τους, εγκατέλειψαν άφθονο πολεμικό υλικό, ενώ οι κάτοικοι των πόλεων αυτών υποδέχθηκαν τα ελληνικά τμήματα ως απελευθερωτές, με σημαιοστολισμούς και πανηγυρικές εκδηλώσεις.
Στις 12 Δεκεμβρίου το Α΄ Σώμα Στρατού, έχοντας υπό τις διαταγές του τις ΙΙ, ΙΙΙ και IV Μεραρχίες, διατάχθηκε να συνεχίσει προς τα βόρεια για την κατάληψη και εξασφάλιση του κόμβου Τεπελενίου, επιδιώκοντας ταυτόχρονα τη διάνοιξη της κοιλάδας του Σιούσιτσα ποταμού.
Η τελευταία αυτή αποστολή ανατέθηκε από το Σώμα στην ΙΙΙ Μεραρχία, η οποία άρχισε την επιθετική προσπάθεια στις 15 Δεκεμβρίου. Παρά τη σημαντική υποστήριξη του πυροβολικού, τα τμήματα κινήθηκαν με μεγάλη βραδύτητα και με πολλές απώλειες εξαιτίας της εχθρικής αντίδρασης και του ύψους του χιονιού.
Ωστόσο, τις απογευματινές ώρες της 17ης Δεκεμβρίου πέτυχε να καταλάβει το ύψωμα 613 με το 12ο Σύνταγμα Πεζικού, το οποίο και διατάχθηκε να παραμείνει στις θέσεις του, προκειμένου να αντικατασταθεί από το 6ο Σύνταγμα Πεζικού.
Το πρωί της 19ης Δεκεμβρίου, το 6ο Σύνταγμα Πεζικού με διοικητή το Συνταγματάρχη Πεζικού Ζαλαχώρη Παναγιώτη, αφού αντικατέστησε το 12ο Σύνταγμα Πεζικού, το οποίο συγκεντρώθηκε στην περιοχή Κούτσι ως εφεδρεία της Μεραρχίας, κατέλαβε με το ΙΙ/6, Τάγμα χωρίς αντίσταση, το ύψωμα Μάλι Βάριτ και με το ΙΙΙ/6 Τάγμα το ύψωμα Μάλι ε Γκιάμι, όπου συνέλαβε και μερικούς αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων τον διοικητή του εκεί αμυνόμενου ιταλικού τάγματος μαζί με το επιτελείο του.
Η απελευθέρωση της Χειμάρρας
Στις 20 και 21 Δεκεμβρίου το Σύνταγμα δεν προέβη σε αξιόλογη ενέργεια, λόγω της έντονης δραστηριότητας της ιταλικής αεροπορίας. Το Ι/6 Τάγμα μόλις έφθασε από τους Αγίους Σαράντα, προώθησε ουλαμό μαζί με ομάδα πολυβόλων και κατέλαβε το ύψωμα Τσίπι, προς τις διαβάσεις Πίλιουρι.
Το ΙΙ/6 Τάγμα διατάχθηκε, αφού κινηθεί από το ύψωμα Μάλι Βάριτ στο χ. Πίλιουρι κατά μήκος της κορυφογραμμής, να καταλάβει το χωριό αυτό με σκοπό την απαγόρευση της διάβασης από το Κούτσι προς τη Χειμάρρα. Δεν μπόρεσε όμως να προωθηθεί σε αρκετό βάθος, εξαιτίας της μεγάλης δραστηριότητας της εχθρικής αεροπορίας.
Το απόγευμα της 21ης Δεκεμβρίου, καταλήφθηκε ο αυχένας δύο χιλιόμετρα νότια από το Τσίπι, από τον οποίο διέρχεται ο δρόμος προς τη Χειμάρρα. Ύστερα απ’ αυτό οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την πόλη της Χειμάρας, στην οποία και εισήλθαν τα ελληνικά τμήματα (6ο Σύνταγμα Πεζικού) τις πρωινές ώρες, στις 22 Δεκεμβρίου.
Παρόμοια ήταν η δράση του 6ου Συντάγματος Πεζικού σε όλη τη διάρκεια του Πολέμου 1940-41, γι’ αυτό και η πολεμική Σημαία του τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη Αριστείου Ανδρείας. Η ίδια τιμή της έχει απονεμηθεί και για την ηρωική δράση του Συντάγματος κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-22.
Η Χειμάρρα, κύρια κωμόπολη της περιοχής της Βόρειας Ηπείρου, ανάμεσα στα Ακροκεραύνια όρη και το Ιόνιο Πέλαγος, είχε απελευθερωθεί για τρίτη φορά από την αλβανική και τώρα την ιταλική κατοχή. Οι δύο προηγούμενες φορές ήταν το Νοέμβριο του 1912 και τον Οκτώβριο του 1914. Το γεγονός αυτό γέμισε με συγκίνηση και χαρά το Πανελλήνιο.

[ΜπλεΜπουμπυς]

Σαν σήμερα (24/12) το 1992, 19 βουλευτές της ΝΔ ζητούν να κινηθεί η διαδικασία απονομής χάριτος στους... χουντικούς.

[Juno]

Σαν σήμερα!

[ΜπλεΜπουμπυς]

[The Rebel]

Σαν σήμερα 1 Ιανουαρίου.



1981: Η Ελλάδα γίνεται το 10ο μέλος της ΕΟΚ.

1986: Ισπανία και Πορτογαλία γίνονται επισήμως μέλη της ΕΟΚ.

1987: Τίθεται σε ισχύ στην Ελλάδα η επιβολή του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), επιφέροντας μεγάλη αύξηση των τιμών.

1993: Έπειτα από επτά χρόνια σκληρών διαπραγματεύσεων, η ενιαία ευρωπαϊκή κοινότητα αποτελεί πλέον γεγονός. Χίλιοι πυρσοί ανάβουν στις 12 χώρες - μέλη, από τις Αζόρες μέχρι τη Ρόδο, για να συμβολίσουν την κατάργηση των συνόρων μεταξύ των μελών της ΕΟΚ.

1995: Αυστρία, Φιλανδία και Σουηδία εισέρχονται στην Ε.Ε., που αριθμεί 15 κράτη - μέλη.

2001: Η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του Ευρώ. Η ισοτιμία καθορίζεται σε 1 ευρώ για 1 ECU (1 ευρώ = 340,750 δραχμές).



2002: Το ευρώ αντικαθιστά τη δραχμή και τα εθνικά νομίσματα άλλων 11 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης λαμβάνει το πρώτο χαρτονόμισμα, σε ειδική εκδήλωση στην Τράπεζα της Ελλάδος.



2007: Η Βουλγαρία και η Ρουμανία εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που πλέον αριθμεί 27 τα κράτη - μέλη. Την ίδια μέρα, η Σλοβενία γίνεται η 13η χώρα που υιοθετεί το ευρώ.

2008: Η Κύπρος και η Μάλτα υιοθετούν το ευρώ.

2009: Η Σλοβακία εισέρχεται στη ζώνη του ευρώ.

2011: Τίθεται σε ισχύ η νέα διοικητική διαίρεση της Ελλάδας που προβλέπεται απ' το Πρόγραμμα Καλλικράτης.

2011: Η Εσθονία υιοθετεί επίσημα το νόμισμα του ευρώ και γίνεται η 17η χώρα της Ευρωζώνης.

2014: Η Λετονία γίνεται μέλος της Ευρωζώνης.

[ΜπλεΜπουμπυς]

Ήταν Πρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των επαναστατών μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα.

[Chainis]

Δώσε νούμερα Μπούμπη, πόσους έσφαξε ο Έβερτ και πόσους ο ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανα, κάτι θέλω να δω.

[Juno]

Χθες, όχι σήμερα.

[Juno]

Η πρώτη διπλωματική αναγνώριση της Ελλάδας

Η πρώτη διπλωματική αναγνώριση της Ελλάδας
Η Αϊτή ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του ‘21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση


Jean Pierre Boyer

Η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.

Είχε προηγηθεί επιστολή του Κοραή και άλλων επιφανών Ελλήνων των Παρισίων προς τον Βόγιερ, με την οποία του ζητούσαν βοήθεια για την Επανάσταση, κατόπιν συστάσεων του περίφημου Γάλλου στρατηγού Λαφαγιέτ και του Επισκόπου Βλαισών Γρηγορίου, που είχε επισκεφθεί την περιοχή.

Η Αϊτή, μια φτωχή χώρα της Καραϊβικής, δεν ήταν δυνατόν να στείλει βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά ο πρόεδρός της απάντησε με την ακόλουθο επιστολή, που χαρακτηρίζεται από θερμά αισθήματα για την ελληνική εξέγερση:

"Ελευθερία… Ισότης

Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια

Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.

Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.

Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου , εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.

Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.

Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας
ΒΟΓΕΡ"

Η Αϊτή, προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

Στις 12 Ιανουαρίου 2010 η Αϊτή επλήγη από ισχυρό σεισμό, που προκάλεσε ανθρωπιστική καταστροφή. Οι νεκροί έφθασαν τις 316.000 και οι άστεγοι ξεπέρασαν το 1.600.000. Η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας το χρέος της προς τη χώρα που πρώτη αναγνώρισε τα δίκαια του αγώνα της το 1821, ήταν από τις πρώτες που απέστειλε βοήθεια. Μάλιστα, στις 24 Ιανουαρίου Έλληνες και Γάλλοι διασώστες ανέσυραν ζωντανό έναν 24χρονο από τα ερείπια ξενοδοχείου, δώδεκα ημέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7 Ρίχτερ.

[Μπαντάς]

Να και το Αλμανάκ του ζομπεος

[Obi Wan Iakobi]

Φτανει πια αντισημιτικο κτηνος!

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βοήθησε αρκετούς Εβραίους, εκδίδοντάς τους πλαστά πιστοποιητικά βάφτισης. Επίσης τιμήθηκε από το Γιαντ Βασσέμ για τη συμβολή του στη διάσωση των Εβραίων της Αθήνας.

[πατησιωτης]

Η εκτέλεση του Κώστα Περρίκου.


https://www.in.gr/2021/02/04/life/stori ... ai-kakies/