Κατάγονται οι Αλβανοί από τον Καύκασο;

[Ρουμ]

Ναι μεταξυ Αυλωνας και Μαλακαστρας

[Hector Buas]

Ναι μεταξυ Αυλωνας και Μαλακαστρας

Νομιζα πως μιλάγαμε για την Μαλλακάστρα.

Η ύπαρξη νότια του Αώου (Βοϊούσα) Ελληνικών τοπωνυμίων, όπως το Αρμενοχώρι, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Η Σκυπετάρικη ιστοριογραφία "πονάει" στις περιοχές βόρεια του Αώου. Τα τοπωνύμια τα οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν στην Μαλλακαστρα, στην Φιέρα και την Μουζακιά είναι τα "δύσκολα".

[Ρουμ]

Ναι μεταξυ Αυλωνας και Μαλακαστρας

Νομιζα πως μιλάγαμε για την Μαλλακάστρα.

Η ύπαρξη νότια του Αώου (Βοϊούσα) Ελληνικών τοπωνυμίων, όπως το Αρμενοχώρι, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Η Σκυπετάρικη ιστοριογραφία "πονάει" στις περιοχές βόρεια του Αώου. Τα τοπωνύμια τα οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν στην Μαλλακαστρα, στην Φιέρα και την Μουζακιά είναι τα "δύσκολα".

Αν θες εξηγησε μου κατι περι τραγουδιων των Γκεκ για
τους Αρμπερ που ανεφερες.

[Hector Buas]

Ναι μεταξυ Αυλωνας και Μαλακαστρας

Νομιζα πως μιλάγαμε για την Μαλλακάστρα.

Η ύπαρξη νότια του Αώου (Βοϊούσα) Ελληνικών τοπωνυμίων, όπως το Αρμενοχώρι, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Η Σκυπετάρικη ιστοριογραφία "πονάει" στις περιοχές βόρεια του Αώου. Τα τοπωνύμια τα οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν στην Μαλλακαστρα, στην Φιέρα και την Μουζακιά είναι τα "δύσκολα".

Αν θες εξηγησε μου κατι περι τραγουδιων των Γκεκ για
τους Αρμπερ που ανεφερες.

Θα τα δούμε όλα στο θέμα για τους Σπάτα, αργότερα. Οι Γκεγκηδες έχουν μια σειρά από "δημοτικά τραγούδια" τα οποία διαδραματίζονται στον χώρο της βόρειας Βοσνίας, από την οποία προέρχονται και οι ίδιοι. Στα τραγούδια αυτά αναφέρονται και οι Αρμπέν(οι) σαν ξεχωριστή "εθνική ομάδα". Θα τα δούμε κάποια στιγμή αυτά, όταν συζητήσουμε το θέμα της καθόδου των Γκεγκηδων από την Βοσνία στην βόρεια Άλβανία.

[Ρουμ]

Θα τα δούμε όλα στο θέμα για τους Σπάτα, αργότερα. Οι Γκεγκηδες έχουν μια σειρά από "δημοτικά τραγούδια" τα οποία διαδραματίζονται στον χώρο της βόρειας Βοσνίας, από την οποία προέρχονται και οι ίδιοι. Στα τραγούδια αυτά αναφέρονται και οι Αρμπέν(οι) σαν ξεχωριστή "εθνική ομάδα". Θα τα δούμε κάποια στιγμή αυτά, όταν συζητήσουμε το θέμα της καθόδου των Γκεγκηδων από την Βοσνία στην βόρεια Άλβανία.

Αντε ρε Μπουα ξερεις ποσοι αναμενουν;;;
Αν μπορεσεις καποια στιγμη και για τον Σκουτερινων με των Κορωναιων τα τραγουδια

[Hector Buas]

Υπομονή. Οι νεκροί δεν θα πάνε πουθενά, που θα έλεγαν και οι παλιότεροι...

[nik_killthemall]

Νικος Στυλος, λει....οι Αλβανοι πελασγοι ομιλητες της Αλβανικης διάλεκτος στην Ελλάδα ειναι οι αμνημόνευτων κατοικοι της χωρας αυτης και οχι μεταναστες ολιγων αιωνων όπως θα ηθελε βραχίονα της επίσημης Ελλενικης πλευρας,....

Αρκετά πιο πρίν (2 χιλιετίες πριν) ο Διονύσιος ο Αλλικαρνασεύς βέβαια δήλωνε
"Hν γάρ δή και το τών Πελασγών γένος Ελληνικόν, έκ Πελοποννήσου το αρχαίον".

Στη πραγματικότητα βέβαια από τότε και για δυο 2 χιλιετίες γινόταν της σφαγής, της επιδρομής και του μπασταρδέματος το κωλοτρυπίδι, αλλά 2 χιλιετίες μετά βαλκανοπίθηκοι θεωρούν πως τίποτε από αυτά δεν συνέβει και πως εξακολουθούν και κρατάνε από αρχαία τσουτσούνια, αφού δεν έχουν και κάτι άλλο να κρατήσουν ...

Οι Αλβανοί των νεώτερων χρόνων πλήρωσαν το τίμημα πως αλλαξοπίστησαν (30 μεγάλους βεζίρηδες δώσανε στον Τούρκο σε 400 χρόνια), διαφορετικά η Αλβανία θα ήταν σήμερα ό,τι και η Κρήτη, με την θέλησή της. Οι Αρβανίτες και οι Βλάχοι αντίθετα δεν αλλαξοπίστησαν, κι όταν η δύση αποφάσισε, οι δύο τελευταίοι επέλεξαν την μεριά την Ελληνική ! Τι να κάνουμε, οι δυτικοί γούσταραν να ντύσουν την φάση με αρχαιοΕλληνική σύνδεση και το αιώνιο γοητευτικό δίπολο Ελληνες - Πέρσες (ή Χριστιανοί - Τούρκοι), γιατί αυτόν τον πολιτισμό γούσταραν, αν υπήρχε αρχαιοΑλβανικός πολιτισμός μπορεί να γούσταραν αυτόν, τέτοιος όμως δεν υπήρξε.

Στη τελική αποδεδειγμένα ο πολιτισμός, οι φιλοσόφοι, οι γεωμέτρες, ένα οποιοδήποτε χάραγμα σε πέτρα και της πιο χαζής ρήσης του Αριστοτέλη, είναι πολύ πιο ανθεκτικά στις χιλιετίες από τις ιερές ψωλές, τα ιερά αίματα και την ιερή καταγωγή βαλκανοπιθήκων που άγονται και φέρονται ...

[Ρουμ]

Υπομονή. Οι νεκροί δεν θα πάνε πουθενά, που θα έλεγαν και οι παλιότεροι...

Ευχαριστουμε για τα στοιχεια που μοιραζεσαι μαζι μας

[Ζαποτέκος]

ΘΕΛΟ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΡΑ

Θέλεις τη Λήμνο και τη Λέσβο , αλλά όχι την Ίμβρο και την Τένεδο ;

Imbro ειναι αλβανικο ονομα

Ναι, αλλά δεν την έχει κόκκινη ο χάρτης. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ !

[Ζαποτέκος]

απο που προκυπτει αυτη η θεωρια;

η γλωσσα τους φερ ειπειν απο που προερχεται; οχι εικασιες,πραγματικα γεγονοτα,αποδειξεις.

Στην γλώσσα των Αλβανών και των Ρουμάνων έχουν βρει κάποιες κοινές μη λατινικές λέξεις , οι οποίες θεωρούνται δακικές. Σε αυτή την γλωσσική σύγκλιση βασίζεται η δακοθρακική θεωρία κοινής καταγωγής Ρουμάνων και Αλβανών. Οι Ρουμάνοι είναι Δακοθράκες που εκλατινίστηκαν. Οι Αλβανοί είναι μη εκλατινισμένοι Δακοθράκες.

Οι Θράκες ήταν ένας λαός με πολλά φύλα σαν τους Έλληνες, ή μια ευρύτερη ομάδα λαών που ζούσε βόρεια του ελληνικού κόσμου στα Βαλκάνια και αποτελούταν από διαφορετικές φυλές, (όπως οι Σκύθες που ήταν κάθε καρυδιάς, καρύδι) ;;
Αν ισχύει το πρώτο, πόσα γνωστά φύλα Θρακών γνωρίζουμε ; Έχει πολύ ενδιαφέρον πάντως αυτή η θεωρία (που είναι και η επικρατέστερη), γιατί θα θέλει τους απογόνους των σημερινών Αλμπάνιδων, να συμβίωναν με τους δικούς μας στην Ελλάδα από τα αρχαία χρόνια, π.χ. ο Θουκυδίδης ήταν μισός Θράξ, το ίδιο και άλλοι επιφανείς Αθηναίοι (ο Κίμων νομίζω και άρκετοί άλλοι). Στην αρχαία Αθήνα κιόλας που είχε αρκετούς εκ Θράκης, για δούλους, θα λέγαμε πως είχαμε πάλι Αλβανούς για χωράφια και οικιακά;

Γλωσσικά έχουμε μία γλώσσα ( δακοθρακική ή αλλιώς θρακική ) ή δύο γλώσσες ( θρακική και δακική [ η δακική διακρίνεται καμιά φορά σε δύο διαλέκτους : την δακική και την μοισική ] ).
Γνωρίζουμε πολλά θρακικά φύλα. Ωραία είναι τα λήμματα του λεξικού του Ευαγγελίδη :

Θράκες

SpoilerShow

Θρᾶκες (Thracians)
http://ethnologic.blogspot.com/2009/12/thracians.html
Από το λήμμα "Θράκες" του βιβλίου:
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: "Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου"


Ένας από τους αρχαιότερους λαούς της χερσονήσου του Αίμου, ο οποίος κατά τον Ηρόδοτο ήταν ο πολυπληθέστερος στον κόσμο μετά τους Ινδούς: «…Θρηίκων δε έθνος μέγιστόν εστι μετά γε Ινδούς πάντων ανθρώπων…» (Ε΄ 3).

Στα ομηρικά έπη οι Θράκες και η Θράκη αναφέρονται συχνά (Ιλιάς Β 844 – Δ 519, 537 - Ι 5, 72 - Ν 4 Οδύσσεια Θ 361), καθώς και τα ονόματα συγκεκριμένων θρακικών φύλων όπως οι σύμμαχοι των Τρώων Κίκονες (Ιλιάς Β 846) και οι Σίντιες (Ιλιάς Α 594).

Ο Αρχίλοχος υπήρξε ο αρχαιότερος Έλληνας συγγραφέας, ο οποίος αναφέρει στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. τους Θράκες, ως έναν σύγχρονό του λαό που δημιουργούσε προβλήματα στους Έλληνες αποίκους της Θάσου.

Ο Ησίοδος γνώριζε την "Θρηΐκη" ως την χώρα από την οποία έρχεται στην Ελλάδα ο παγωμένος βόρειος άνεμος.

Φαίνεται ότι η ονομασία Θράκες ανήκε αρχικά σε ένα συγκεκριμένο θρακικό φύλο που για πρώτη φορά ήλθαν σε επαφή μαζί του οι Έλληνες και μετά τα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. αυτή ονομασία επεκτάθηκε σε όλα τα «θρακικά» φύλα γενικώς, ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά στην Ιστορία. Αγνοούμε πάντως και δεν υπάρχει πλέον τρόπος να μάθουμε πώς αποκαλούσαν οι Θράκες τους εαυτούς τους, εάν πράγματι χρησιμοποιούσαν μια κοινή ονομασία (βλ. C.A.H. Vol. III part 2 σελ. 597).

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., θρακικά φύλα κατέχουν την Χαλκιδική και όλες τις ακτές της Μακεδονίας μέχρι τα Πιέρια, με αποτέλεσμα οι αρχαίοι συγγραφείς να αναφέρουν την Μακεδονία ως χώρα Θρακών και να αγνοούν την ύπαρξη των Μακεδόνων.Τέλος, θρακικά φύλα εγκαταστάθηκαν στην Θάσο, την Σαμοθράκη (=Σάμος Θράκια) και την Λήμνο. Υπενθυμίζουμε, ότι ο πληθυσμός της Λήμνου, στην πλειοψηφία του, ανήκε σε ένα μη Ινδοευρωπαϊκό φύλο, συγγενές των Ετρούσκων, τους οποίους οι Έλληνες γνώριζαν ως Τυρρηνούς ή Τυρσηνούς. Οι υπόλοιποι κάτοικοι ήσαν Θράκες και Έλληνες άποικοι.

Από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά, οι ανατολικοί Έλληνες έχουν πυκνές επαφές και δοσοληψίες με τους Θράκες και όπως φαίνεται τους θεωρούν ως τους πλέον σημαντικούς από τους «βαρβάρους» με τους οποίους συναλλάσσονται. Γνωρίζουν πολύ καλά τα φύλα που είναι εγκατεστημένα στις βόρειες ακτές του Αιγαίου, αλλά και των δυτικών ακτών του Ευξείνου Πόντου.

Μετά τους Περσικούς πολέμους το σύνορο μεταξύ Θρακών και Μακεδόνων (που ήταν ο ποταμός Αξιός), θα μετατοπισθεί προς τα ανατολικά και τα θρακικά φύλα θα εκδιωχθούν ή θα υποταχθούν στον βασιλέα των Μακεδόνων Αλέξανδρο τον Α΄ και στους διαδόχους του.

Η εμφάνιση των προγονικών λαών των μετέπειτα Θρακών στη χερσόνησο του Αίμου, τοποθετείται στο μεταβατικό στάδιο από την Νεολιθική Εποχή στην Εποχή του Ορειχάλκου δηλ. την περίοδο που είναι γνωστή στην Αρχαιολογία με τον όρο Χαλκολιθική ή Ενεολιθική Εποχή (από την λατινική λέξη eneus = χαλκός).

Η πλειοψηφία των ερευνητών δέχεται σήμερα ότι κατά την διάρκεια της Χαλκολιθικής Εποχής (4η χιλιετία π.Χ.) έγιναν σε μεγάλη κλίμακα μεταναστεύσεις λαών από την Ποντική περιοχή (περιοχές βορείως του Ευξείνου Πόντου) στην θρακική πεδιάδα, αλλά και σε άλλες περιοχές της κεντρικής Βαλκανικής. Έφεραν μαζί τους έναν ιδιαίτερο τρόπο ταφής των νεκρών (ταφή κάτω από τύμβους = «κουργκάν») αλλά και το έθιμο να βάφουν με ώχρα τα σώματα των νεκρών (τάφοι – ώχρας "ochre-grave"). Ήσαν έμπειροι στην εκτροφή ζώων και είχαν μια αυστηρή πατριαρχική οργάνωση. Ο πολιτισμός τους ήταν σαφώς κατώτερος από τον Νεολιθικό πολιτισμό των αυτοχθόνων και αρχαιολογικά ανιχνεύεται κυρίως από την πρωτόγονη κεραμική τους, του τύπου της «εμπίεστης σχοινοειδούς διακόσμησης» (Corded Ware) και τους χαρακτηριστικούς λίθινους πολεμικούς πέλεκεις (Καράνοβο – Karanovo VII). Σήμερα είναι γνωστό ότι οι λαοί αυτοί ανήκαν στην Ινδοευρωπαϊκή ομάδα και μετά την εγκατάστασή τους, αναμείχθηκαν σταδιακά με τους αυτόχθονες κατοίκους για να προκύψουν οι λεγόμενοι Παλαιο-Βαλκανικοί Ινδοευρωπαϊκοί λαοί (Palaeo-Balkan Indo-European peoples), όπως αναφέρονται στην διεθνή βιβλιογραφία.

Οι λαοί αυτοί υπήρξαν οι πρόγονοι των μετέπειτα Θρακών, Δακο-Μυσών και Ιλλυριών. Πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι νεοφερμένοι δεν έφθασαν στην χερσόνησο του Αίμου με ήδη διαμορφωμένες γλώσσες. Όπως χαρακτηριστικά τονίζεται: «…Οι γλώσσες αυτών των λαών αλλά και οι ίδιοι, εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια μιας μακροχρόνιας πολιτιστικής, κοινωνικής και εθνογενετικής πορείας ανάπτυξης και αφομοίωσης…» (M. Garašanin: C.A.H. Vol. III part 1 σελ. 142).

Οι εξελίξεις αυτές θα σημειωθούν στην διάρκεια της Εποχής του Ορειχάλκου κατά την οποία θα σχηματισθούν τρεις ομάδες τοπικών πολιτισμών:

α) Το Ανατολικό Βαλκανικό σύμπλεγμα (East Balkan complex)
β) Το Βαλκανο-Δουνάβιο σύμπλεγμα (Balkano-Danubian complex) και
γ) Το Δυτικό Βαλκανικό σύμπλεγμα (Western Balkan complex).

Οι αρχαιολόγοι αποδίδουν τους τοπικούς αυτούς πολιτισμούς αντίστοιχα στους προγόνους των μετέπειτα Θρακών (Πρωτο-Θράκες), στους Πρωτο-Δακο-Μυσούς και στους Πρωτο-Ιλλυριούς. Προς το τέλος της Εποχής του Ορειχάλκου, 2750 - 1200 π.Χ.), οι παραπάνω αναφερόμενες εξελίξεις έχουν ολοκληρωθεί και τα θρακικά φύλα έχουν ήδη σχηματισθεί.

Σύμφωνα με κάποιες απόψεις, τα θρακικά φύλα είχαν αρχίσει να προωθούνται στην βορειοδυτική Μικρά Ασία πιθανόν από τα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ., λαμβάνοντας υπ’ όψιν σχετικές μνείες που υπάρχουν π.χ. στον Στράβωνα, ο οποίος αναφέρει ως κατοίκους της εν λόγω περιοχής τους Μύγδονες, τους Βέβρυκες, τους Μαιδοβιθυνούς, τους Βιθυνούς, τους Θυνούς και πιθανόν τους Μαριανδυνούς (Στρβ. Ζ΄ ΙΙΙ. 2).

Υπενθυμίζουμε ότι στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ. σημειώνεται η μεγάλη φρυγική μετανάστευση, της οποίας ένα μέρος θα καταλήξει στην βόρεια Ελλάδα (Μακεδονία), ενώ το υπόλοιπο θα συνεχίσει προς την περιοχή της Τρωάδος. Η σύγχρονη έρευνα έχει επιβεβαιώσει τις παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες στην εισβολή των Φρυγών στην Β.Δ. Μικρά Ασία συμμετείχαν και θρακικά φύλα το σπουδαιότερο από τα οποία ήταν οι Μοισοί. Φαίνεται ότι εκτός από τους Μοισούς, τμήματα και άλλων θρακικών φύλων εγκαταστάθηκαν αυτήν την περίοδο εκεί.
Οι πληροφορίες πάντως των αρχαίων κειμένων για την μετανάστευση των παραπάνω λαών πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο, ελέγχονται πλέον ως ανακριβείς. Αυτή η σύγχυση απεικονίζεται π.χ. στην Ιλιάδα, όπου στον μεν Κατάλογο των συμμάχων του Πριάμου (Β 858), οι Μυσοί (Μοισοί) φαίνεται ότι ζούσαν στην Μ. Ασία, παρακάτω (Ν 5) αναφέρεται ότι κατοικούν στην Θράκη.
Θεωρούμε χρήσιμο να αναφέρουμε τα σημαντικότερα θρακικά φύλα, όπως αυτά μνημονεύονται από τους συγγραφείς της κλασσικής, της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής περιόδου (Βλ. Χάρτη 1).

Παραλείποντας τους Δάκες, οι σχέσεις των οποίων με τους κυρίως Θράκες εξακολουθούν να αποτελούν αφορμή διχογνωμιών μεταξύ των ερευνητών, η πολυαριθμότερη ομάδα Θρακών, που ζούσε και στις δύο όχθες του Δούναβη μέχρι τις εκβολές του, ήσαν οι Γέτες. Μια ομάδα Γετικών φύλων, οι Κρόβυζοι, ζούσαν στην περιοχή μεταξύ της οροσειράς του Αίμου, του Δουνάβεως και του Ευξείνου Πόντου. Αναφέρονται από τον Εκαταίο (FGrH 1 F 170), τον Ηρόδοτο (Δ΄ 49) και τον Στράβωνα (Ζ΄ V. 12).


Χάρτης 1. Αρχαία Θράκη

Στα δυτικά των Γετών, ζούσαν οι Μοισοί, ένα τμήμα των οποίων θα μεταναστεύσει στην Μ. Ασία και εκεί θα γίνουν γνωστοί ως Μυσοί. Φαίνεται ότι οι εναπομείναντες Μοισοί εξακολουθούσαν να είναι πολυάριθμοι μέχρι την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης, όπως συνάγεται από το γεγονός ότι η αντίστοιχη ρωμαϊκή Επαρχία έφερε το όνομα Μοισία. Στα νότια-νοτιοδυτικά των Μοισών ζούσαν, καλύπτοντας μια εκτεταμένη περιοχή γύρω από τον μέσο ρου του σημερινού ποταμού Μοράβα, οι Τριβαλλοί, ένα ισχυρότατο και φιλοπόλεμο θρακικό (βλ. Στράβων Ζ΄ ΙΙΙ.8, Ζ΄ V.6 και Ζ΄ V.11-12) φύλο, γνωστό από τις πολεμικές επιχειρήσεις του Μ. Αλεξάνδρου στην περιοχή τους. Η καταγωγή των Τριβαλλών, όπως δέχονται σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί, είναι αδιαμφισβήτητα Θρακική και όχι Ιλλυρική (βλ. για το θέμα αυτό αμέσως παρακάτω). Μετά τον 4ο αιώνα π.Χ. πιεζόμενοι οι Τριβαλλοί, θα μετακινηθούν ανατολικότερα.

Πριν από την μετακίνησή τους οι Τριβαλλοί ήσαν οι δυτικοί γείτονες δύο άλλων θρακικών φύλων, τα οποία θα αφομοιώσουν και θα εξαφανίσουν. Τα φύλα αυτά ήσαν οι Τρήρες και οι Τιλαταίοι, εγκατεστημένα στην περιοχή βορείως του σημερινού όρους Βίτοσα (κοντά στην Σόφια). Στην περιοχή αυτών των δύο φύλων θα εγκατασταθούν αργότερα οι Σέρδοι, φύλο μάλλον κελτικής (γαλατικής) καταγωγής, το οποίο θα δώσει το όνομά του στην περιοχή (Σερδική).

Νοτιοανατολικά των Τριβαλλών, μεταξύ των πηγών του Μοράβα και του Στρυμόνα ήσαν εγκατεστημένοι οι Αγριάνες και οι γείτονές τους Λαιαίοι, οι οποίοι, σύμφωνα με νεώτερες απόψεις, θεωρούνται πλέον ως Παίονες.
Θα πρέπει ίσως στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εμφανίζεται συχνά μια νέα άποψη με ισχυρή επιχειρηματολογία (βλ. τις θέσεις του Σέρβου αρχαιολόγου του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου Ντραγκοσλάβ Σρέγιοβιτς - Dragoslav Srejović: The Illyrians and the Thracians-Malta 1998), σύμφωνα με την οποία τα φύλα των κεντρικών περιοχών της χερσονήσου του Αίμου Παίονες, Τριβαλλοί, Δάρδανοι κ.λ.π. δεν ανήκαν ούτε στους Θράκες ούτε στους Ιλλυριούς. Τα φύλα αυτά αποτελούσαν μια ιδιαίτερη αυτοτελή ομάδα Παλαιο-Βαλκανικών λαών, που κατείχαν τις περιοχές μεταξύ Θρακών και Ιλλυριών, με αποτέλεσμα να αποτραπεί οποιαδήποτε στενότερη πολιτιστική επαφή, αλλά και ουσιαστική πολιτική συνεργασία μεταξύ των δύο τελευταίων.

Η θεωρία αυτή κερδίζει σήμερα έδαφος και αν αποδειχθεί οριστικά θα θέσει τέρμα στις διενέξεις του παρελθόντος, που θεωρούσαν τα φύλα των κεντρικών περιοχών άλλοτε Θράκες, άλλοτε Ιλλυριούς και άλλοτε Φρύγες, παρ’ όλο που το φρυγικό στοιχείο αναμφισβήτητα συμμετείχε στην διαμόρφωση των φύλων που ήσαν εγκατεστημένα στις κεντρικές περιοχές της χερσονήσου του Αίμου (βλ. Χάρτη 2).

Νοτιότερα, ήσαν εγκατεστημένα τα θρακικά φύλα των Δανθαλητών (στην περιοχή των δυτικών πηγών του Στρυμόνα), των Μαίδων (στον μέσο ρου του Στρυμόνα) και των Βέσσων (ανατολικά των Μαίδων, στις βόρειες παρυφές της Ροδόπης). Υπενθυμίζουμε με την ευκαιρία ότι ο περίφημος μονομάχος Σπάρτακος, η επανάσταση του οποίου συγκλόνισε την αρχαία Ρώμη, ανήκε στο φύλο των Μαίδων. Ο Στράβων περιγράφει αυτά τα φύλα ως ιδιαίτερα ληστρικά (Ζ΄ V.12) και ειδικά τους Βέσσους, για τους οποίους αναφέρει ότι «…αποκαλούνται ληστές από τους ληστές…»! Για τους Μαίδους πρέπει να αναφέρουμε ότι κάποια τμήματά τους πρέπει να έλαβαν μέρος στην Φρυγική μετανάστευση προς την Μ. Ασία, όπου τελικά εγκαταστάθηκαν και έγιναν γνωστά με το όνομα Μαιδοβιθυνοί, ίσως επειδή συμμετείχαν στην εισβολή των Θρακο-Φρυγικών φύλων μαζί με τους Βιθυνούς ή το πιθανότερο επειδή ήσαν συγγενικό τους φύλο.


Χάρτης 2. Τα φύλα των κεντρικών περιοχών
της Χερσονήσου του Αίμου

Γείτονες των Μαίδων στην περιοχή του κεντρικού Στρυμόνα, ήσαν οι Σιντοί, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε αν ταυτίζονται ή συγγενεύουν με τους Σίντιες, που μνημονεύει ο Όμηρος (Ιλιάς, Α 593-4) ως κατοίκους της Λήμνου.

Ακόμη πιο νότια, στις περιοχές της σημερινής ανατολικής Μακεδονίας, ζούσαν τα φύλα των Ηδωνών, των Βισαλτών, των Μυγδόνων, και των Οδομάντων, τα οποία παλαιότερα θεωρούντο ως θρακικά φύλα, ενώ σήμερα δεχόμαστε φρυγική καταγωγή. Γνήσια θρακικά φύλα της περιοχής ήσαν οι Κρηστωναίοι, οι Δερσαίοι και τέλος οι Σάϊοι. Για τους τελευταίους πρέπει να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τον Στράβωνα (Ι΄ ΙΙ.17) , ζούσαν στην αρχαϊκή εποχή στο νησί της Σαμοθράκης, ενώ παρακάτω (ΙΒ΄ ΙΙΙ. 20), τους τοποθετεί στην ίδια ομάδα με τους Σίντιες, τους Σιντούς και τούς Σαπαίους. Πάντως, οι σύγχρονοι ερευνητές, τους τοποθετούν απέναντι από την Θάσο (βλ. C.A.H. Vol. III part 2, σελ. 602).

Ανατολικά του Νέστου και μέχρι τις εκβολές του Έβρου, ολόκληρη η θρακική παραλία του Αιγαίου ήταν η περιοχή εγκατάστασης των Βιστόνων, οι οποίοι θεωρούνται επίσης φρυγικής καταγωγής και ανατολικότερα, του περίφημου θρακικού φύλου των Κικόνων, οι οποίοι όπως προαναφέραμε, μνημονεύονται στα ομηρικά έπη.

Στα βόρεια αυτών των φύλων, στο εσωτερικό, ζούσαν οι Τραυσοί και οι Σαππαίοι, ενώ ακόμη βορειότερα ήταν εγκατεστημένο το πλέον εκπολιτισμένο και ισχυρό φύλο των Θρακών, οι Οδρύσες, με κέντρο τους την περιοχή του ποταμού Άρδα (παραπόταμος του Έβρου). Τέλος, ανατολικά των Οδρυσών, στα παράλια του Ευξείνου, ήσαν οι περιοχές των Θυνών και βορειότερα, των Νιψαίων.

Οι Οδρύσες, μνημονευόμενοι και από τον Ηρόδοτο (Δ΄ 92), θα ιδρύσουν από τον 5ο αιώνα π.Χ., ίσως και παλαιότερα, ένα οργανωμένο κράτος που θα αποκτήσει στην διάρκεια του 4ου αιώνα π.Χ. μεγάλη ισχύ και έκταση. Με τις εκστρατείες του Φιλίππου Β΄ και του Μ. Αλεξάνδρου στην περιοχή, το κράτος των Οδρυσών θα καταλυθεί και θα υπαχθεί στο Βασίλειο της Μακεδονίας.

Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) η διοίκηση της Θράκης θα περιέλθει στον Λυσίμαχο, ο οποίος το 306 π.Χ. θα αυτοανακηρυχθεί βασιλεύς της Θράκης. Το 313 π.Χ. ο Λυσίμαχος θα καταστείλει μια εξέγερση Οδρυσών, Γετών, Σκυθών της Δοβρουτσάς και ελληνικών αποικιών των παραλίων του Ευξείνου, επικεφαλής της οποίας είχε τεθεί ο Σεύθης, από τον βασιλικό οίκο των Οδρυσών.

Προς αποφυγή και άλλων στασιαστικών κινήσεων παραχωρήθηκε εικονική ανεξαρτησία σε ένα τμήμα της Θράκης και ο Σεύθης ΙΙΙ αναγνωρίσθηκε ως βασιλεύς της προς το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. Περίφημη θα γίνει η πρωτεύουσά του, η Σευθόπολις (κοντά στο σημερ. Καζανλίκ της Βουλγαρίας), την οποία σχεδίασε και ανοικοδόμησε κατά το πρότυπο των ελληνιστικών πόλεων της εποχής (βλ. R. F. Hoddinott: Οι Θράκες - Αθήνα 2001 σελ. 210-211).

Τον Λυσίμαχο, μετά τον θάνατό του στην μάχη του Κουρουπεδίου (281 π.Χ.), θα διαδεχθεί ο γιoς του Πτολεμαίου Α΄ της Αιγύπτου, Πτολεμαίος Κεραυνός, αλλά ήδη από το 298 π.Χ. είχαν αρχίσει οι γαλατικές επιδρομές στην περιοχή . Ο Πτολεμαίος Κεραυνός στην προσπάθειά του να ανακόψει μια γαλατική στρατιά με επικεφαλής τον Βόλγιο θα χάσει την ζωή του στην μάχη το 280 π.Χ. και οι Γαλάτες θα εισβάλουν στην Μακεδονία καίγοντας και λεηλατώντας. Οι Γαλάτες εισβολείς στην Θράκη κατέλυσαν μεταξύ 279 και 277 π.Χ. το Βασίλειο των Οδρυσών. Η πρωτεύουσά του Σευθόπολις λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε (βλ. για τα παραπάνω στο Barry Cunliffe: The Ancient Celts – “Penguin Books” London 1999). Τελικώς θα ιδρύσουν το Βασίλειο της Τύλιδος (στην περιοχή γύρω από την σημερ. Αδριανούπολη) του οποίου αγνοούμε την ακριβή τοποθεσία της πρωτεύουσάς του, της Τύλιδος, για την οποία υπάρχει μια αόριστη αναφορά στον Στέφανο Βυζάντιο: «…πόλις Θράκης του Αίμου πλησίον…».


Χάρτης 3. Κελτικές (γαλατικές) εισβολές στην Ελληνική Χερσόνησο

Πρώτος βασιλεύς και ιδρυτής του ήταν ο Κομοντόριος. Το κράτος της Τύλιδος που θα παρενοχλεί συχνά με επιδρομές τις ελληνικές αποικίες των παραλίων (Απολλωνία, Αγχίαλο, Μεσημβρία και κυρίως το Βυζάντιο) θα διατηρηθεί για περίπου 60 χρόνια, μέχρι το 218 π.Χ. (ή το 212 π.Χ. σύμφωνα με την C.A.H. Vol. VII part 1 σελ. 423 και The ancient Celts ό.π. σελ. 82 ή το 193 π.Χ. σύμφωνα με άλλους ερευνητές - βλ. P. B. Ellis: The Celtic Empire, London 1990 σελ. 78), όταν ο τελευταίος ικανός βασιλιάς του Καύαρος, θα ανατραπεί μετά από μια γενικευμένη εξέγερση των Θρακών (βλ. R. F. Hoddinot: Οι Θράκες – «Οδυσσέας» Αθήνα 2001, σελ. 218). Με την εκδίωξη των Γαλατών, θα ανασυσταθεί το θρακικό βασίλειο με ιθαγενή δυναστεία, αλλά υπό την επικυριαρχία των Μακεδόνων και του βασιλέα τους Φιλίππου Ε΄. Το 179 π.Χ. ο βασιλεύς των Θρακών Κότυς II θα συμμαχήσει με τον τελευταίο βασιλέα της Μακεδονίας Περσέα, αλλά μετά την ήττα τους στην μάχη της Πύδνας (168 π.Χ.), ο Κότυς II θα αναγνωρίσει την επικυριαρχία των Ρωμαίων.

Τελευταίος βασιλεύς των Θρακών, με πρωτεύουσα την Βιζύη, υπήρξε ο Ροιμητάλκης ΙΙΙ (ο γιός του Κότυ VIII και της Αντωνίας Τρύφαινας, κόρης της Πυθοδωρίδος) , ο οποίος ορίστηκε από τους Ρωμαίους ως ηγεμόνας όλης της Θράκης το 38 μ.Χ. ως ανταμοιβή για την βοήθειά του στην καταστολή μιας εκτεταμένης εξέγερσης. Μετά την δολοφονία του (45 μ.Χ.), η Θράκη θα μετατραπεί σε ρωμαϊκή επαρχία το 46 μ.Χ. (βλ. R. F. Hoddinott: Οι Θράκες – ό.π. σελ. 224-225). Κατά την διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας και ιδιαίτερα κατά τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. οι Θράκες θα εξελληνισθούν πλήρως.

Ως προς την γλώσσα των Θρακών τώρα, οι γνώσεις μας είναι πολύ περιορισμένες, αφού ελάχιστα υπολείμματα διασώθηκαν μέχρι σήμερα. Οι λίγες λέξεις που διασώθηκαν αποτελούν δυστυχώς, ένα ανεπαρκές υλικό.

Αποτελεί πάντως τραγική ειρωνεία της Ιστορίας, το γεγονός ότι ο πολυπληθέστερος λαός της γης μετά τους Ινδούς, κατά τον Ηρόδοτο, δεν άφησε σύγχρονους απογόνους, που να μιλούν αυτήν την γλώσσα. Έτσι σήμερα περιοριζόμαστε στην ύπαρξη δύο επιγραφών με αμφίβολη ερμηνεία και σε κάποιες λέξεις, κυρίως φυτών (χάρη στο γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους Θράκες αξεπέραστους στην Βοτανοθεραπεία), προσωπικών ονομάτων και γεωγραφικών τοποθεσιών.

Οι Θράκες χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο από τον 5ο αιώνα π.Χ. όπως προκύπτει από τα μέχρι σήμερα υπάρχοντα στοιχεία και ειδικότερα την Αττική-Ιωνική παραλλαγή του (βλ. Srejović 1998, σελ. 47).

Περίφημη είναι η λεγόμενη επιγραφή του Εζέροβο (Ezerovo, κοντά στην σημερινή πόλη Βάρνα της Βουλγαρίας), χαραγμένη επάνω σε ένα χρυσό δαχτυλίδι, σε θρακική γλώσσα με ελληνικούς χαρακτήρες (βλ. Εικόνα), η οποία παραμένει χωρίς ερμηνεία γενικής αποδοχής.

Η επιγραφή του Εζέροβο (5ος αιώνας π.Χ.)

Το δαχτυλίδι του Εζέροβο
Από την μελέτη αυτού του, έστω ελαχίστου, υπάρχοντος υλικού, οι Γλωσσολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Θρακική ανήκει στην οικογένεια των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και μάλιστα στην Ανατολική ομάδα, στην λεγόμενη ομάδα satem, όπου κατατάσσονται επίσης οι Σλαβικές, οι Ιρανικές (Περσική, Κουρδική, Αφγανική) και οι Ινδικές γλώσσες (η προγονική Σανσκριτική και οι σύγχρονες Hindi, Bengali, Punjabi, Urdu κ.λ.π.).

Υπενθυμίζουμε ότι η Ελληνική και η Φρυγική ανήκουν στην Δυτική ομάδα centum, όπως και οι Κελτικές, οι Ιταλικές (αρχαίες: Λατινο-Φαλισκική, Οσκο-Ουμβρική, Πικεντική και σύγχρονες Ρωμανικές-Λατινογενείς: Ιταλική, Ισπανική, Γαλλική κ.λ.π.) και Τευτονικές (Γερμανική, Αγγλική, Ολλανδική, Σκανδιναβικές) γλώσσες.

Για την Δακική ή Δακομοισική γλώσσα έχουμε ακόμη λιγότερα στοιχεία με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να συμπεράνουμε οριστικά εάν επρόκειτο για αυτοτελή γλώσσα ή αποτελούσε διάλεκτο της Θρακικής. Οι νεώτερες πάντως απόψεις τείνουν να τις θεωρούν ως δύο διαφορετικές γλώσσες (βλ. Χάρτη 4), στενά συγγενείς, που ανήκαν όμως στην ίδια ομάδα (Θρακο-Δακική).


Χάρτης 4. Γλωσσολογικά όρια μεταξύ Θρακικής και Δακικής

Η Θρακική θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιείται ως μητρική γλώσσα σε ορισμένες δυσπρόσιτες περιοχές της Θράκης από τα μέλη κάποιων ιθαγενών πληθυσμών σε απαμακρυσμένες περιοχές μέχρι τα μέσα περίπου του 6ου αιώνα μ.Χ. (βλ. Srejović 1998, ό.π. σελ. 48).


Χάρτης 5. Πολιτισμός Έζερο

Κλείνοντας, θεωρούμε χρήσιμη την αναφορά στον σημαντικό αρχαιολογικό «πολιτισμό» της Πρώϊμης Εποχής του Ορειχάλκου (περίπου 3300-2700 π.Χ.), ο οποίος εξαπλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της θρακικής πεδιάδας (βλ. Χάρτη 5), και είναι γνωστός ως πολιτισμός Έζερο (Ezero culture). Η ονομασία του προέρχεται από την ομώνυμη θέση κοντά στην πόλη Νόβα Ζαγκόρα της σημερινής κεντρικής Βουλγαρίας, με σημαντικούς τύμβους (=τεχνητοί γήλοφοι, τελλ), οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τους διαδοχικούς οικισμούς, που ξεκινούν από την Νεολιθική Εποχή. Γύρω στο 3700 π.Χ. οι οικισμοί εγκαταλείπονται και η περιοχή θα ξανακατοικηθεί μετά από 400 χρόνια περίπου (γύρω στο 3300 π.Χ) από τους δημιουργούς του πολιτισμού Έζερο.

Η Κεραμική του Έζερο εμφανίζει σημαντικές ομοιότητες με την Κεραμική της Τροίας, γεγονός που οδήγησε πολλούς ερευνητές να υποστηρίξουν ότι ο πολιτισμός του Έζερο προήλθε από την ανάμειξη τοπικών νεολιθικών πληθυσμών με φύλα προερχόμενα από την Ποντική στέππα, δηλ. Ινδοευρωπαϊκά φύλα.

Η ιδιαίτερη σημασία του πολιτισμού Έζερο έγκειται στο ότι αποτελεί τον πιθανότερο πολιτιστικό και ανθρωπολογικό συνδετικό κρίκο μεταξύ των στεππών της σημερινής νότιας Ρωσσίας και Ουκρανίας (Ποντική στέππα), της Χερσονήσου του Αίμου και της Μικράς Ασίας, όπου θα καταλήξουν οι πρώτοι Ινδοευρωπαίοι εισβολείς, μια μετακίνηση που θα επαναληφθεί αποδεδειγμένα και αργότερα, γύρω στο 2300 π.Χ. με την εισβολή των Λουβικών φύλων στην δυτική Μ. Ασία .

Γέτες και Δάκες

SpoilerShow

http://ethnologic.blogspot.com/2010/02/200.html
Γέται: Θρακικό έθνος, κατά τον Ηρόδοτο (Δ΄ 93-94, Ε΄ 3), εγκατεστημένο νοτίως του Δουνάβεως. Οι Γέτες αναφέρονται και από πολλούς άλλους αρχαίους συγγραφείς (Εκαταίο, Ελλάνικο, Πλίνιο και κυρίως από τον Στράβωνα Z΄ ΙΙΙ. 1-5, ο οποίος δίνει αρκετές πληροφορίες για αυτούς). Σήμερα γνωρίζουμε ότι αποτελούσαν την βορειότερα εγκατεστημένη ομάδα φύλων θρακικής καταγωγής. Κατοικούσαν σε μία εκτεταμένη περιοχή, όχι μόνον νοτίως του Δούναβη αλλά και στις δύο όχθες του, κυρίως στις εκβολές του, στην σημερινή Δοβρουτσά .

Οι Γέτες μνημονεύονται για πρώτη φορά στην Ιστορία κατά την περιγραφή της εκστρατείας του Μεγάλου Βασιλέως των Περσών Δαρείου Ι το 512/511 π.Χ., εναντίον των Σκυθών, από τον Ηρόδοτο, όπως προαναφέραμε. Οι επαφές πάντως των Γετών με τον ελληνικό κόσμο ανάγονται στον 7ο αιώνα π.Χ. Αργότερα, κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα, λόγω της εξάπλωσης των Σκυθών νοτίως του Δουνάβεως, ένα τμήμα των Γετών θα υποδουλωθεί σ’ αυτούς.

Οι συνεχιζόμενες εχθροπραξίες μεταξύ Σκυθών και Γετών θα διευκολύνουν την επέμβαση του Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας στην βορειοανατολική Βαλκανική, ο οποίος θα επιτύχει να απωθήσει τους Σκύθες προς Βορρά. Εναντίον των Γετών θα πολεμήσει νικηφόρα και ο Μέγας Αλέξανδρος το 335 π.Χ. κατά την εκστρατεία του εναντίον ενός άλλου θρακικού φύλου, των Τριβαλλών.

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και η διήγηση του Στράβωνος (Ζ΄ ΙΙΙ.8) για την αιχμαλωσία του Λυσιμάχου, στρατηγού και ενός εκ των Διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου του οποίου το κράτος περιελάμβανε και την Θράκη (323-281 π.Χ.). Ο Λυσίμαχος θα πολεμήσει εναντίον του βασιλέως των Γετών Δρομιχαίτη, θα νικηθεί και θα συλληφθεί, αλλά ο Δρομιχαίτης θα τον φιλοξενήσει και τελικά θα τον απελευθερώσει (291 π.Χ.). Οι Γέτες θα συμμαχήσουν με τους Έλληνες των αποικιών των δυτικών ακτών του Ευξείνου Πόντου εναντίον των Ρωμαίων αλλά θα ηττηθούν και θα υποταχθούν.

Περίφημος υπήρξε ο βασιλεύς των Γετών (ή κατ’ άλλους των Δακών) Βοιρεβίστας ή Βυρεβίστας, ο οποίος κατόρθωσε γύρω στο 50 π.Χ. να συνενώσει πολλές θρακικές φυλές (μεταξύ αυτών και τους Δάκες) και να δημιουργήσει ένα τεράστιο κράτος που επεκτεινόταν και στις δύο πλευρές του κάτω ρου του Δούναβη. Με τις συνεχείς επιδρομές του εναντίον των ρωμαϊκών επαρχιών της Ιλλυρίας, Θράκης και Μακεδονίας (Στρβ. Ζ΄ ΙΙΙ.11), δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα στους Ρωμαίους, με αποτέλεσμα ο Ιούλιος Καίσαρ να σχεδιάσει εκστρατεία τιμωρίας του, αλλά τον πρόλαβε η δολοφονία του Βοιρεβίστα από στασιαστές Θράκες. Το κράτος των Γετών σύντομα διελύθη και το 29 π.Χ. ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Marcus Licinius Crassus) εξεστράτευσε εναντίον των Βαστάρνων που πραγματοποιούσαν συχνές επιδρομές στην περιοχή. Με την βοήθεια ενός πρίγκιπα των Γετών, του Ρόλη (Rholes) θα κατανικήσει και θα εκδιώξει τους Βαστάρνους. Στην συνέχεια ο Κράσσος υποστήριξε τον Ρόλη εναντίον ενός άλλου ηγεμόνα, του Δάπυγος (Dapyx) και τελικώς θα επιτύχει την ανάδειξη του Ρόλη ως ηγεμόνος των Γετών (βλ. Δίων Κάσσιος: Ρωμαϊκή Ιστορία, Βιβλίο 51). Το 16 π.Χ. σημειώθηκε εκτεταμένη εισβολή των Σαρματών στην περιοχή των Γετών, αλλά απωθήθηκαν από τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Οι Γέτες θα τεθούν στην δικαιοδοσία του υποτελούς στην Ρώμη ηγεμόνα της Θράκης, του Ροιμητάλκη Ι (12 π.Χ.-12 μ.Χ.). Η ευρύτερη περιοχή προσαρτήθηκε οριστικά στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την ίδρυση το 45 μ.Χ. της ρωμαϊκής επαρχίας της Μοισίας (Moesia) στην Θράκη.

Οι Γέτες θεωρούνταν λαός γενναίος και πολεμικός, αλλά όπως έχει υποστηριχθεί, ορισμένα φύλα των Γετών είχαν εξαιρετικά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο και ζούσαν σε τρύπες που έσκαβαν στο χώμα (βλ. C.A.H. Vol. III part 2 σελ. 598), κάτι που είχε ήδη παρατηρήσει και καταγράψει ο Στράβων (Ζ΄ V. 12), ο οποίος ανέφερε αυτά τα φύλα ως Τρωγλοδύτες.

Αξιομνημόνευτες ήσαν οι δοξασίες τους περί αθανασίας, οι οποίες φαίνεται ότι συστηματοποιήθηκαν από τον μεγάλο θρησκευτικό τους ηγέτη και νομοθέτη Ζάμολξη (κατά τον Ηρόδοτο, Σάμολξις), ο οποίος κατά την παράδοση (Ηροδ. Δ΄ 94-96 και Στρβ. Ζ΄ ΙΙΙ.5) υπήρξε δούλος του Πυθαγόρα στην Σάμο.

Δᾶκες ἤ Δακοί: Δυτικό και για την ακρίβεια, αρχικά βορειοδυτικό, θρακικό φύλο εγκατεστημένο βορείως του Δουνάβεως, που θα επεκταθεί στην συνέχεια ανατολικότερα. Ήσαν οι προς δυσμάς γείτονες των Γετών με τους οποίους, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς είχαν κοινή γλώσσα (Στρβ. Ζ΄ III. 12,13). Στα νότια της περιοχής των Δακών ζούσαν (κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.) οι Μοισοί, ένα άλλο συγγενικό τους θρακικό φύλο .

Στους Έλληνες έγιναν γνωστοί από τον 4ο π.Χ. αιώνα, όταν μέλη αυτού του φύλου εμφανίσθηκαν στην αθηναϊκή αγορά δούλων (Λεξ. Πάπ.-Λαρούς-Μπριτάν.). Αργότερα ανέπτυξαν εμπορικές σχέσεις με τις ελληνικές αποικίες της Θράκης εισάγοντας κυρίως κρασί. Σύμφωνα όμως με μια άλλη άποψη (βλ. Barry Cunliffe: The Ancient Celts – 1999, σελ. 222) οι πρώτες αναφορές στους Δάκες χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 2ου αιώνα (200-150 π.Χ.).

Από τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. έρχονται σε συχνές συγκρούσεις και πολέμους με τους Ρωμαίους. Την περίοδο 60-50 π.Χ. θα συμπεριληφθούν στο μεγάλο βασίλειο που δημιούργησε ο βασιλεύς των Γετών (κατ’ άλλους των Δακών) Βοιρεβίστας, ο οποίος κατόρθωσε να συνενώσει σε ένα ενιαίο κράτος τους Γέτες, τους Δάκες και άλλα θρακικά φύλα (βλ. Γέτες). Από την εποχή εκείνη οι Δάκες αναφέρονται ως το κυρίαρχο φύλο της
περιοχής σε αντίθεση με τους Γέτες που βαθμιαία υποχωρούν από το προσκήνιο.

Οι Δάκες θα συνεχίσουν να πολεμούν εναντίον των Ρωμαίων επί των αυτοκρατόρων Οκταβιανού Αυγούστου (27 π.Χ.-14 μ.Χ.), Βεσπασιανού (69-79 μ.Χ.) και κυρίως επί Δομιτιανού (81-96 μ.Χ.), ο οποίος είχε να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη δύναμη του βασιλέως των Δακών Δεκέβαλου. Ο Δεκέβαλος είχε κατορθώσει να ισχυροποιήσει το βασίλειό του και ουσιαστικά να ανασυστήσει το κράτος των Δακών – Γετών της εποχής του Βοιρεβίστα. Μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες του εναντίον των Ρωμαίων στρατηγών που είχαν σταλεί να υποτάξουν τους Δάκες και τους οποίους κατενίκησε (Δακικοί πόλεμοι, 85-89 μ.Χ.), η στρατιωτική κατάσταση εξελίχθηκε τελικώς εις βάρος του Δεκέβαλου, ο οποίος διεσώθη λόγω των εξελίξεων στην Ρώμη, που κατέληξαν στην δολοφονία του Δομιτιανού. Οι συγκρούσεις θα επαναληφθούν επί του αυτοκράτορος Τραϊανού (98-117 μ.Χ.), ο οποίος μετά από δύο πολέμους και μεγάλης κλίμακας εκστρατείες (101-106 μ.Χ.), θα καταλάβει και θα καταστρέψει την πρωτεύουσα των Δακών, την Σαρμιζεγέθουσα (Sarmizegethusa), συντρίβοντας παράλληλα την στρατιωτική ισχύ τους στις μάχες. Ο Δεκέβαλος θα εξαναγκασθεί να αυτοκτονήσει και η Δακία θα μετατραπεί και επισήμως σε Ρωμαϊκή επαρχία (Dacia).

Ως προς την γλώσσα των Δακών οι γλωσσολόγοι δεν έχουν καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν την άποψη ότι οι Δάκες και οι Μοισοί χρησιμοποιούσαν την λεγομένη Δακομοισική, την οποία θεωρούν ως μια σαφώς διακριτή διάλεκτο της Θρακικής. Άλλοι όμως ερευνητές υποστηρίζουν ότι η Δακομοισική ήταν συγγενής μεν της κυρίως Θρακικής, αλλά τελείως ξεχωριστή γλώσσα.

Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί η ύπαρξη ενός δακικού φύλου, των Κάρπων, αναφερόμενο και ως Καρποδάκες, το οποίο απέφυγε την υποταγή στους Ρωμαίους, όπως και ορισμένα άλλα μικρά φύλα της περιοχής που είχαν αποσυρθεί στον στρατιωτικά απρόσιτο ορεινό όγκο των Καρπαθίων.

Έχει υποστηριχθεί σχετικά πρόσφατα και προσκομίζονται ολοένα και περισσότερα στοιχεία από την έρευνα, τα οποία συγκλίνουν στην ταυτοποίηση αυτού του φύλου με τους σημερινούς Αλβανούς, θεωρούμενο ως προγονικό τους φύλο, απορρίπτοντας έτσι οριστικά την αμφιλεγόμενη και αμφισβητούμενη ούτως ή άλλως καταγωγή των σημερινών Αλβανών από τους Ιλλυριούς. Οι Κάρποι ή ένα μεγάλο τμήμα τους, φαίνεται ότι μετανάστευσαν γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ. μαζί με στοιχεία και άλλων δακικών φύλων και εγκαταστάθηκαν αρχικά στην ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων, απ' όπου άρχισαν να μετακινούνται τον 10ο αιώνα μ.Χ. στο βόρειο τμήμα της σημερινής Αλβανίας (Σκόδρα). Εκεί απορρόφησαν τους ολιγάριθμους πληθυσμούς εκρωμαϊσμένων Ιλλυριών και από την συγχώνευση αυτήν προέκυψαν οι σημερινοί Γκέγκηδες (βόρειοι Αλβανοί), ενώ η εθνογένεση των Τόσκηδων (νότιοι Αλβανοί) ακολούθησε διαφορετική εξέλιξη.

[Αίγαγρος]

Ευχαριστώ!
Άρα μιλάμε για έναν πολυπληθή λαό, με διαφορετικές διαλέκτους, που ζούσε από τα παράλια του βόρειου Αιγαίου μέχρι το Δούναβη.
Τρεις βασικοί λαοί στα Βαλκάνια: Έλληνες, Θράκες, Ιλλύριοι; Και οι Φρύγες; Βαλκάνιοι δεν ήταν και αυτοί που εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε μικρά Ασία από τους Έλληνες (Μακεδόνες) ; Ήταν θρακικό φύλο ή ξέχωρο;
Πάντως όλοι αυτοί οι παλαιοβαλκανικοί λαοί πρέπει να είχαν κοινή κοιτίδα τα Βαλκάνια, με τους Έλληνες να ξεκόβουν νωρίτερα με κατεύθυνση το νότιο τμήμα της χερσονήσου κάπου τη 2η χιλιετία π.Χ. ;

[Ζαποτέκος]

Ευχαριστώ!
Άρα μιλάμε για έναν πολυπληθή λαό, με διαφορετικές διαλέκτους, που ζούσε από τα παράλια του βόρειου Αιγαίου μέχρι το Δούναβη.
Τρεις βασικοί λαοί στα Βαλκάνια: Έλληνες, Θράκες, Ιλλύριοι; Και οι Φρύγες; Βαλκάνιοι δεν ήταν και αυτοί που εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε μικρά Ασία από τους Έλληνες (Μακεδόνες) ; Ήταν θρακικό φύλο ή ξέχωρο;
Πάντως όλοι αυτοί οι παλαιοβαλκανικοί λαοί πρέπει να είχαν κοινή κοιτίδα τα Βαλκάνια, με τους Έλληνες να ξεκόβουν νωρίτερα με κατεύθυνση το νότιο τμήμα της χερσονήσου κάπου τη 2η χιλιετία π.Χ. ;

Μαζί με τους Φρύγες τέσσερεις βασικοί λαοί. Πιθανότατα οι Παίονες να ήταν Φρύγες. Οι Έλληνες και οι Φρύγες ήταν ενωμένοι και μάλλον μπήκαν μαζί στην Βόρεια Βαλκανική. ( Ελληνοφρύγες . Η ελληνική και η φρυγική είναι centum ). Έπειτα ήρθαν και οι Δακοθράκες. ( Η δακοθρακική είναι satem γλώσσα ). Για την ιλλυρική γλώσσα δεν ξέρουμε πολλά. Μάλλον όμως ήταν centum γλώσσα και συνεπώς οι Αλβανοί ( satem γλώσσα ) αποκλείεται να είναι απόγονοί τους.

[Giorgos 574]

Ευχαριστώ!
Άρα μιλάμε για έναν πολυπληθή λαό, με διαφορετικές διαλέκτους, που ζούσε από τα παράλια του βόρειου Αιγαίου μέχρι το Δούναβη.
Τρεις βασικοί λαοί στα Βαλκάνια: Έλληνες, Θράκες, Ιλλύριοι; Και οι Φρύγες; Βαλκάνιοι δεν ήταν και αυτοί που εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε μικρά Ασία από τους Έλληνες (Μακεδόνες) ; Ήταν θρακικό φύλο ή ξέχωρο;
Πάντως όλοι αυτοί οι παλαιοβαλκανικοί λαοί πρέπει να είχαν κοινή κοιτίδα τα Βαλκάνια, με τους Έλληνες να ξεκόβουν νωρίτερα με κατεύθυνση το νότιο τμήμα της χερσονήσου κάπου τη 2η χιλιετία π.Χ. ;

Μαζί με τους Φρύγες τέσσερεις βασικοί λαοί. Πιθανότατα οι Παίονες να ήταν Φρύγες. Οι Έλληνες και οι Φρύγες ήταν ενωμένοι και μάλλον μπήκαν μαζί στην Βόρεια Βαλκανική. ( Ελληνοφρύγες . Η ελληνική και η φρυγική είναι centum ). Έπειτα ήρθαν και οι Δακοθράκες. ( Η δακοθρακική είναι satem γλώσσα ). Για την ιλλυρική γλώσσα δεν ξέρουμε πολλά. Μάλλον όμως ήταν centum γλώσσα και συνεπώς οι Αλβανοί ( satem γλώσσα ) αποκλείεται να είναι απόγονοί τους.

Οι Έλληνες δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να τις καταγράψουν;

[Αίγαγρος]

Μαζί με τους Φρύγες τέσσερεις βασικοί λαοί. Πιθανότατα οι Παίονες να ήταν Φρύγες. Οι Έλληνες και οι Φρύγες ήταν ενωμένοι και μάλλον μπήκαν μαζί στην Βόρεια Βαλκανική. ( Ελληνοφρύγες . Η ελληνική και η φρυγική είναι centum ).

Ναι, το έχω διαβάσει πως τα φρυγικά ήταν πολύ κοντά στα ελληνικά. Οπότε η δικιά μας παρά την εξέλιξη των χρόνων, παραμένει centum ?
Κρίμα πάντως που δεν υπάρχει σοβαρή καταγραφή όλων αυτών των γλωσσών, θα ήταν μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά σε Βαλκάνια και Ανατολία.

[Ζαποτέκος]

Ευχαριστώ!
Άρα μιλάμε για έναν πολυπληθή λαό, με διαφορετικές διαλέκτους, που ζούσε από τα παράλια του βόρειου Αιγαίου μέχρι το Δούναβη.
Τρεις βασικοί λαοί στα Βαλκάνια: Έλληνες, Θράκες, Ιλλύριοι; Και οι Φρύγες; Βαλκάνιοι δεν ήταν και αυτοί που εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε μικρά Ασία από τους Έλληνες (Μακεδόνες) ; Ήταν θρακικό φύλο ή ξέχωρο;
Πάντως όλοι αυτοί οι παλαιοβαλκανικοί λαοί πρέπει να είχαν κοινή κοιτίδα τα Βαλκάνια, με τους Έλληνες να ξεκόβουν νωρίτερα με κατεύθυνση το νότιο τμήμα της χερσονήσου κάπου τη 2η χιλιετία π.Χ. ;

Μαζί με τους Φρύγες τέσσερεις βασικοί λαοί. Πιθανότατα οι Παίονες να ήταν Φρύγες. Οι Έλληνες και οι Φρύγες ήταν ενωμένοι και μάλλον μπήκαν μαζί στην Βόρεια Βαλκανική. ( Ελληνοφρύγες . Η ελληνική και η φρυγική είναι centum ). Έπειτα ήρθαν και οι Δακοθράκες. ( Η δακοθρακική είναι satem γλώσσα ). Για την ιλλυρική γλώσσα δεν ξέρουμε πολλά. Μάλλον όμως ήταν centum γλώσσα και συνεπώς οι Αλβανοί ( satem γλώσσα ) αποκλείεται να είναι απόγονοί τους.

Οι Έλληνες δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να τις καταγράψουν;

Λέξεις μόνο.