Στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949, στην εκκλησία του χωριού
Ψαράδες Πρεσπών, συνήλθε το 2ο συνέδριο του Ν.Ο.Φ. (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που ήταν διάδοχος του Σ.Ν.Ο.Φ. (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), με τη συμμετοχή, σύμφωνα με το φύλλο της 28ης Μαρτίου 1949 της εφημερίδας του Δημοκρατικού Στρατού «Προς τη Νίκη»,
άνω των 600 αντιπροσώπων του «σλαβομακεδονικού» λαού. Το Κ.Κ.Ε. εκπροσώπησε ο ίδιος ο Γραμματέας του Νίκος Ζαχαριάδης και το Α.Κ.Ε. (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος) ο Γιάννης Βουρνάς. Ακόμα παραβρέθηκαν οι Κωνσταντίνος Γυφτοδήμος (ιστορικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. με πλούσια δράση τόσο στην Ελλάδα όσο και σε Γερμανία, Γαλλία και Μόσχα, ο οποίος είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Καραγιώργης) και η Ηρώ Μπαρτζιώτα.
Για το συνέδριο το Ν.Ο.Φ. είχε βγάλει ανακοίνωση όπου ανέφερε: «Το δεύτερο συνέδριο του Ν.Ο.Φ. θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του Ν.Ο.Φ.. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».
Στο συνέδριο απηύθυνε λόγο ο Νίκος Ζαχαριάδης. Εκείνα, τα τελευταία χρόνια του εμφυλίου, οι στριμωγμένες πια δυνάμεις του Δ.Σ.Ε. βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στους Σλαβομακεδόνες». Όπως αναφέρει ο Παπαϊωάννου στο βιβλίο του "Η Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη": Ξέραμε τη δουλειά όλων των στελεχών του Ν.Ο.Φ..Κάμναμε όμως πως δεν καταλαβαίναμε τι γίνεται. Δεν μπορούσαμε αλλιώς".
Η συγκίνηση στο συνέδριο κορυφώθηκε όταν τον λόγο έλαβε ο άλλοτε ιατρός και δημοσιογράφος και νυν αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Γυφτοδήμος «Καραγιώργης»:
«Λίγοι είναι οι τόποι που βασανίστηκαν, στέναξαν τόσο κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς, όσο ο μακεδονικός λαός. Παλιότερα, οι Τούρκοι μπέηδες, οι Σέρβοι κομιτατζήδες (σχόλιο δικό μου: περιέργως ουδεμία αναφορά γίνεται σε Βούλγαρους Κομιτατζήδες) και οι Έλληνες κομιτατζήδες – οπλαρχηγοί Παυλομελάδες και Καπετάν Βαρδαίοι, Τσόντοι και Γαρέφηδες, του έσφιγγαν τη θηλιά στο λαιμό. (…)
Το Ηλί-ντέν του 1903 ήταν ένα μεγάλο επαναστατικό ξεκίνημα. Μεγάλα και δοξασμένα παιδιά του σλαβομακεδονικού λαού, ο Ντέλτσεφ, ο Πέτρωφ, ο Σαντάσκυ, ο Πανίστα, ο Τσαούλεφ, ο
Γκρούεφ και τόσοι άλλοι, που πρέπει να εκλαϊκέψετε τη βιογραφία και το έργο τους, έδωσαν το αίμα τους για τη μακεδονική λευτεριά. Δεν υπάρχει σχεδόν παλιότερος Έλληνας κομμουνιστής που να μην καταδιώχτηκε σαν «αυτονομιστής της Μακεδονίας» και σαν προδότης της Ελλάδας επειδή δήθεν ήθελε να παραδώσει την ελληνική Μακεδονία στους Βουλγάρους (…) Αλλά το Κ.Κ.Ε. όπως είχε υποχρέωση από την ίδια την κοινωνική – ταξική του υπόσταση, από την ίδια τη διεθνιστική του φύση, από την ίδια τη μαρξιστική – λενινιστική – σταλινική του κοσμοθεωρία, στάθηκε πιστό στον αγώνα του μακεδονικού λαού και ολοκλήρωσε με την ιστορική του απόφαση της 5ης Ολομέλειας, τη σωστή γραμμή του στο εθνικό ζήτημα. Ο σλαβομακεδονικός λαός με τον αγώνα του, με τις θυσίες του, με την ένοπλη συμβολή του στο μεγάλο απελευθερωτικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του ελληνικού λαού, έχει κερδίσει έμπραχτα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τη λευτεριά του (…)
Και δεν υπάρχει σήμερα κοινωνικό και πολιτικό εμπόδιο για την ενότητα του ελληνικού και μακεδονικού λαού μέσα στην πάλη του για την κοινή υπόθεση. Πραχτική εκδήλωση αυτής της ολοκληρωμένης αδελφότητας και ενότητας στην πάλη, θα είναι και η ίδια η συμμετοχή του Ν.Ο.Φ. με αντιπρόσωπό του στο Γενικό Αρχηγείο του Δημοκρατικού μας Στρατού. Έχουμε στελέχη του στρατού μας, άλλα παιδιά του μακεδονικού λαού σε τάγματα, σε ταξιαρχίες, έχουμε και Μακεδόνα μέραρχο, θα έχουμε συνεργασία και στο Γενικό Αρχηγείο (…) Φέτος έχουμε αποφασιστικά παραμερίσει από τις γραμμές μας όλα τα δισταχτικά, λιπόψυχα, δειλά, οππορτουνιστικά στοιχεία και έχουμε εξασφαλίσει αποφασιστική , αλύγιστη, ανοιχτομάτα και φωτισμένη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, με επικεφαλής το δοκιμασμένο αρχηγό μας Ν. Ζαχαριάδη. Σε λίγο, θα ανασχηματίσουμε και τη δημοκρατική μας κυβέρνηση και με τη συμμετοχή του Ν.Ο.Φ. θα την κάνουμε και αντιπροσωπευτική …»
Στο τέλος, το συνέδριο διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού.
Η κατάληξη του εμφυλίου είναι γνωστή. Ο Κωνσταντίνος Γυφτοδήμος «Καραγιώργης» μετά από την ήττα του εμφυλίου έφυγε στη Ρουμανία. Εκεί, μπόρεσε να επιτέλους να ζήσει την κομμουνιστική πραγματικότητα για την οποία τόσο αγωνίστηκε και πολέμησε ώστε να επικρατήσει στην Ελλάδα. Μέσα στο έρεβος των δολοπλοκιών και συνομωσιών του «Κόμματος» οι διαφωνίες του με τον Ζαχαριάδη αποτέλεσαν την αφορμή για να οδηγηθεί από το ίδιο του το Κόμμα στα βασανιστήρια και στο θάνατο.
Σύμφωνα με απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος:
«Το Κόμμα κατέβαλε πολλές προσπάθειες για να γίνει κομμουνιστής ο Καραγιώργης. Αυτό δεν το κατόρθωσε γιατί ο Καραγιώργης ήταν ύποπτης ποιότητας αριβίστας συνοδοιπόρος, που νόμιζε ότι θα γίνει ηγέτης του Κόμματος. Όλη η ζωή του Καραγιώργη είναι βασικά αντικομματική.»
Ακολούθησαν η σύλληψη του «Καραγιώργη», η ανάκριση του στο κελί της ρουμάνικης ασφάλειας και ο θάνατος του, το 1954, στις φυλακές του Μαρτζινένι στο Πιτέστι της Ρουμανίας.
Με απόφαση της 9ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. τον Αύγουστο 1958, το «Κόμμα» αποκατέστησε τη μνήμη του «Καραγιώργη».
Το παραπάνω καταδεικνύει πόσο εσφαλμένη ήταν η επιλογή των Ψαράδων Πρεσπών για την υπογραφή της συνθήκης μεταξύ της Ελλάδος και της ΠΓΔΜ. Οι Ψαράδες Πρεσπών είναι φορτισμένοι με εμφυλιοπολεμικές και αποσχιστικές μνήμες.
Με αφορμή όσα έχουμε διαβάσει για τη συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών και ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με το περιεχόμενο ή την ανάγκη της συμφωνίας, ξεχώρισα τα σχόλια κάποιων που δεν περιορίστηκαν στα της συμφωνίας. Σχόλια περί «εθνεγερτικής» επανάστασης του Ίλιντεν (από πού και ως που μακεδονική εθνεγερτική επανάσταση μια επανάσταση της οποίας οι πρωταγωνιστές ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία Βούλγαροι;) και εκδηλώσεις ενθουσιασμού για την επιτέλους αναγνώριση «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας εκ μέρους της Ελλάδος. Δηλαδή, σχόλια απολύτως σύμφωνα με τον λόγο του Καραγιώργη το 1949. Και αν οι λόγοι κάποιων στελεχών του Κ.Κ.Ε. το 1949 επιβάλλονταν από τις ανάγκες του πολέμου, τα σχόλια των σημερινών "Καραγιώργηδων" μάλλον προέρχονται από ιδεοληψίες του παρελθόντος. Φαίνεται ότι οι σχέσεις της εποχής του εμφυλίου μεταξύ Δ.Σ.Ε. και των γενναίων «Σλαβομακεδόνων» που πολέμησαν μέχρις εσχάτων μάλλον στιγμάτισαν για πάντα τον συλλογισμό κάποιων που σε κάποια στιγμή της ζωής τους ενστερνίστηκαν την πολιτική ιδεολογία του Καραγιώργη και των συντρόφων του.
Στη φωτογραφία: Ομιλία του Ν. Ζαχαριάδη σε συνέδριο του Ν.Ο.Φ.
Πηγή:
: