ΕΑΜ : Το ανολοκλήρωτο φεμινιστικό όραμα

[John Brown Gun Club]

Το κάνεις χειρότερο

Mπορω να το κανω πολυ χειροτερο ακομα, πιστεψε με, αλλα εισαι κατηγορια ελαφριων βαρων συνομιλητης και δεν θ ανταπεξελθεις.

Αλίμονο.

εγω πεταξα το γαντι και σε περιμενω, αν και δε θα εκπλαγω αν (παλι) υποχωρησεις.

[AlienWay]

προφανως, σε σαρκαζω.

Προφανως, αλλα ο σαρκασμος σου ειναι random γιατι σε εχω μπερδεψει. Και σε εχω μπερδεψει γιατι ειναι πολυ συγκεκριμένο το πακετο των πεποιθησεων σου.

οχι, απλα αγνοουσα την αντιπαραθεση σου στο θεμα με τη ναιδα.

Δεν πειραζει. Σας συμπαθω παρα τις μικρες διαφωνιες μας

[Kauldron]

MRA λινατσες εβριζε. Δικιο ειχε.

Για τετοια ατομα μιλαμε

Παλι μουφες ποσταρεις ρε παπαρακο;
https://www.snopes.com/fact-check/rape-seeded/ Status: False.

Παπάρια.

[John Brown Gun Club]

Παλι μουφες ποσταρεις ρε παπαρακο;
https://www.snopes.com/fact-check/rape-seeded/ Status: False.

Παπάρια.

ναι, γιατι εχεις διαβασει αυτα τα κειμενα και εχεις εντοπισει αυτες τις ακραιες θεσεις μονος σου

αστο παπαρακο, το ψεμμα εχει κοντα ποδαρια.

[Kauldron]

Παλι μουφες ποσταρεις ρε παπαρακο;
https://www.snopes.com/fact-check/rape-seeded/ Status: False.

Παπάρια.

ναι, γιατι εχεις διαβασει αυτα τα κειμενα και εχεις εντοπισει αυτες τις ακραιες θεσεις μονος σου

αστο παπαρακο, το ψεμμα εχει κοντα ποδαρια.

Ρε κακάκι, έχει 5-6 quotes εκεί. Ακόμα και αν ήταν σωστή η "διάψευση", υπάρχουν κι άλλα.
Μια χαρά τα έχουν πεί. Οι φεμινίστριες, βασικά, επειδή δεν τους κάθεται ούτε αρσενικό κουνούπι, μισούν τους άνδρες, αλλά πιο πολύ τις όμορφες γυναίκες.

Πάρε να διαβάσεις για την τύπισσα:
https://www.thecrimson.com/article/1993 ... innon-pit/

[John Brown Gun Club]

Παπάρια.

ναι, γιατι εχεις διαβασει αυτα τα κειμενα και εχεις εντοπισει αυτες τις ακραιες θεσεις μονος σου

αστο παπαρακο, το ψεμμα εχει κοντα ποδαρια.

Ρε κακάκι, έχει 5-6 quotes εκεί. Ακόμα και αν ήταν σωστή η "διάψευση", υπάρχουν κι άλλα.
Μια χαρά τα έχουν πεί. Οι φεμινίστριες, βασικά, επειδή δεν τους κάθεται ούτε αρσενικό κουνούπι, μισούν τους άνδρες, αλλά πιο πολύ τις όμορφες γυναίκες.

Πάρε να διαβάσεις για την τύπισσα:
https://www.thecrimson.com/article/1993 ... innon-pit/

KAΛΑ ΚΡΑΣΑ

The letter’s author was Hans Bader, then second-year law student, and now a Trump administration appointee to the Education Department, a critic of Obama-era policies on campus sexual assault.

https://qz.com/1231952/catharine-mackin ... -a-decade/

Οχι μονο πηρε την εδρα στο Χαρβαρντ, αλλα χαρη στο εργο της νομοθετηθηκε η ποινικοποιηση της σεξουαλικης παρενοχλησης στον χωρο της εργασιας.

Οσο για τα υπολοιπα στη μαλακια απο το 9γαγ, ειναι κι αυτα ψευδη.

[Kauldron]

ναι, γιατι εχεις διαβασει αυτα τα κειμενα και εχεις εντοπισει αυτες τις ακραιες θεσεις μονος σου

αστο παπαρακο, το ψεμμα εχει κοντα ποδαρια.

Ρε κακάκι, έχει 5-6 quotes εκεί. Ακόμα και αν ήταν σωστή η "διάψευση", υπάρχουν κι άλλα.
Μια χαρά τα έχουν πεί. Οι φεμινίστριες, βασικά, επειδή δεν τους κάθεται ούτε αρσενικό κουνούπι, μισούν τους άνδρες, αλλά πιο πολύ τις όμορφες γυναίκες.

Πάρε να διαβάσεις για την τύπισσα:
https://www.thecrimson.com/article/1993 ... innon-pit/

KAΛΑ ΚΡΑΣΑ

The letter’s author was Hans Bader, then second-year law student, and now a Trump administration appointee to the Education Department, a critic of Obama-era policies on campus sexual assault.

https://qz.com/1231952/catharine-mackin ... -a-decade/

Οχι μονο πηρε την εδρα στο Χαρβαρντ, αλλα χαρη στο εργο της νομοθετηθηκε η ποινικοποιηση της σεξουαλικης παρενοχλησης στον χωρο της εργασιας.

Οσο για τα υπολοιπα στη μαλακια απο το 9γαγ, ειναι κι αυτα ψευδη.

Ψέματα! Όλα ψέματα.
Άσε ρε μπλάκι.

[Kiki mat]

.
Θέματα
Ο Εκφυλισμός του Φεμινισμού
γράφει η Ισμήνη Δασκαρόλη
και Γιατί οι Γυναίκες Πρέπει να Πολεμήσουν για τα Ανδρικά Δικαιώματα






Στις περιοχές της Αμερικής, της Αυστραλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Μάρτιος έχει κηρυχτεί περίπου από το 1911 ως “Μήνας της Γυναίκας" και γιορτάζεται η συμβολή της γυναίκας στην παγκόσμια ιστορία. Προσωπικά ως γυναίκα του σήμερα, για εμένα αυτό λειτουργεί με δύο τρόπους: Ο πρώτος είναι παρόμοιος με τον τρόπο που λειτουργεί η αμερικάνικη “Black History Month", το ισοδύναμο δηλαδή ενός φιλικού χαδιού στην πλάτη που υποδεικνύει την διάκριση με την συνοδεία της ατάκας: “μπράβο σου, καλά τα πήγες", ή “τι τράβηξες κι εσύ καημένο" το χάδι σαφώς προέρχεται από έναν καλοστεκούμενο λευκό άνδρα: “Σας ευχαριστούμε πολύ για την αναγνώριση". Ο δεύτερος, είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως ένα καθαρά σοσιαλιστικό-εργατικό κίνημα αφομοιώνεται από τον καπιταλισμό και μεταλλάσσεται. Η μέρα της γυναίκας από ημέρα υπενθύμισης αγώνων που έγιναν ή μένουν να ολοκληρωθούν μετατράπηκε σε δεύτερη Valentines Day και η γυναίκα εργαζόμενη- αγωνίστρια τιμάται με τριαντάφυλλα και σοκολατάκια και κάπου εκεί ξεχάστηκαν τα πάντα. Ας μιλήσουμε όμως για το σημερινό “καθημερινό" φεμινισμό που έμεινε. Πως λειτουργεί, πως άλλαξε στον κοινό νου, τι πρέπει να κάνει.


Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχω ακούσει σε σχέση με το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα: το πρώτο είναι πως οι γυναίκες δεν διεκδικούν ισότητα αλλά ανωτερότητα πάνω στους άνδρες και το δεύτερο είναι ότι με την πλέον περίοπτη θέση της γυναίκας στις δυτικές κοινωνίες του σήμερα, το ανδρικό φύλο έχει απαγκιστρωθεί του ρόλου του.


Το πρώτο πρόβλημα στηρίζεται σε δύο πολύ βασικά δεδομένα: ενίοτε ισχύει και ενίοτε δεν ισχύει. Ισχύει διότι το φεμινιστικό κίνημα βασίζεται σε πολλές περιπτώσεις ως απάντηση στην χρόνια καταπίεση των γυναικών από το ανδρικό φύλο και επειδή η κοινωνία δεν έχει αλλάξει τόσο όσο θα ονειρευόμασταν-χάρη στην συντηρητικοποίηση προοδευτικών αλμάτων προς το κέρδος, η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη διότι το κίνημα έχει κληροδοτήσει έστω και επιφανειακά ένα απωθημένο των γυναικών προς το ανδρικό φύλο και αντίστοιχα το ανδρικό φύλο αδυνατεί να κατανοήσει γιατί μετά την ψήφο στις γυναίκες το ζήτημα είναι ακόμα επίκαιρο. Εδώ οδηγούμαστε στην περίπτωση όπου η “διεκδίκηση ανωτερότητας" εν τέλη δεν ισχύει αλλά μεταφράζεται έτσι, λόγο αδυναμίας να κατανοήσουμε πως τα δεδομένα που μας έχουν δοθεί είναι συχνά παραπλανητικά και επισκιάζουν προβλήματα που δεν αντιλαμβανόμαστε λόγο συνήθειας.


Ένοχοι δεν είναι μόνο οι άνδρες αυτού, συχνά και οι ίδιες οι γυναίκες-ακόμα και οι πιο απελευθερωμένες αδυνατούν να κατανοήσουν το πρόβλημα σε όλο του το πλαίσιο και ο λόγος είναι διότι είναι μία συνθήκη που έχουμε συνηθίσει και κάτι που έχει συνηθίσει το μάτι σαν σύνολο, δεν το μελετάει επί μέρους. Είμαστε μία προοδευτική κοινωνία, συνεπώς πως γίνεται να μιλάμε για ανισότητα όταν τυπικά όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα;


Οι άνδρες που συνήθως αδυνατούν να αντιληφθούν το πρόβλημα και το παρουσιάζουν ως υπερβολή ή τάση καταπίεσης συνήθως είναι οι ίδιοι τα μεγαλύτερα θύματα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Η αναίρεση της καθιερωμένης αντίληψης περί ανδρών και γυναικών θίγει άμεσα την ταυτότητα του άνδρα, η οποία κοινωνικά έχει μείνει στο παρελθόν διότι κανείς δεν θεώρησε απαραίτητο να ασχοληθεί με το ανδρικό δικαίωμα, το δικαίωμα να απαλλαχτεί από τα παλιά πρότυπα. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο μας πρόβλημα.


Η θέση του άνδρα εξαιτίας της ιδέας ότι καθ όλη την ιστορία ήταν προνομιούχος από αυτήν την κατάσταση-έχει παγώσει στον μεσαίωνα. Με νέα κοινωνικά δεδομένα λοιπόν, οι άνδρες προσπαθούν απελπισμένα να κατανοήσουν την ταυτότητα τους, η οποία δεν συνάδει με τα φαινομενικά άλματα της κοινωνίας, το αποτέλεσμα είναι να νιώθουν ευνουχισμένοι διότι καλούνται να εφαρμόσουν μία παλιά συνταγή, με νέα υλικά απέναντι στον γυναικείο πληθυσμό που επίσης ψάχνεται. Αν δεν είμαι οάνδρας τότε ποιος είμαι;


Το φεμινιστικό κίνημα στις αρχές του ήταν σοσιαλιστικό κίνημα και εντός των κατακτήσεων του εκτός της ψήφου και του ίσου μισθού έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην κατάλυση της παιδικής εργασίας στην Δύση αλλά και το μειωμένο εργατικό ωράριο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε διότι δίνει το κλειδί για ένα πράγμα: Το φεμινιστικό κίνημα δεν πήγαινε να κοντραριστεί με τους άνδρες, πήγαινε να αλλάξει την κοινωνία την ίδια, ήταν πολιτικό γεγονός. Όντας κίνημα είχε στο πλευρό του και ένα καλό ποσοστό ανδρών, διότι πολεμούσε σε ένα βαθμό για αυτούς, μιλούσε και για αυτούς. Αυτό με τον καιρό ξεχάστηκε, όπως και το σοσιαλιστικό κομμάτι της γιορτής της 8 Μαΐου και επικράτησε μία γελοία καρικατούρα του που απεικόνιζε το γυναίκες εναντίον ανδρών, όταν κάποτε ήταν γυναίκες και άνδρες εναντίον του κατεστημένου.






Για να σωθεί λοιπόν ο φεμινισμός πρέπει να επιστρέψει στην βάση του και αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: την πληροφόρηση και την επιστροφή του σε κάτι καθολικό.
Ενίοτε έχει αγγίξει το θέμα αλλά όχι αρκετά κατά την δική μου άποψη: Η θέση των ανδρών στην σύγχρονη κοινωνία και το κατά πόσο οι ίδιοι καταπιέζονται βάση των πατριαρχικών-καπιταλιστικών στερεοτύπων είναι ίσος το σημαντικότερο θέμα του δυτικού φεμινισμού σήμερα. Η αναγνώριση και απόδειξη πως δεν υπήρξαν και παραμένουν σε ένα σημείο οι γυναίκες καταπιεσμένες από τα πρότυπα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας αλλά μέγιστα θύματα της είναι και οι άνδρες. Διότι το φεμινιστικό κίνημα δεν πάει- ή δεν θα'πρεπε- να κοντράρει τους άνδρες σαν καταπιεστικά τέρατα, πάει να αναδιαμορφώσει την ίδια την κοινωνία, πάει να ανατρέψει τους κανόνες συνολικά.


Ο μέσος άνδρας από πολύ μικρή ηλικία μαθαίνει τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας που οφείλει να ακολουθεί. Να είναι κουβαλητής, να είναι το οικονομικό στήριγμα, να είναι ισχυρός, να αποφεύγει τις ευαισθησίες, να έχει τον έλεγχο κοινώς “να φοράει τα παντελόνια" και τα πρότυπα αυτής της απαρχαιωμένης αντίληψης βρίσκονται παντού και προάγονται από έναν εξαιρετικά συντηρητικό καπιταλισμό. Στην προοδευτική κοινωνία του σήμερα μπαίνει καλά στο κεφάλι του νεαρού αγοριού και κοριτσιού το εξής: “η αξία του άνδρα βρίσκεται στο χρήμα" και “η αξία της γυναίκας βρίσκεται στο σεξ". Η οικονομική αποτυχία συνεπάγεται με αποτυχία του φύλου του, της ταυτότητας του και παρότι ανά τα χρόνια έχουν γίνει πόλεμοι και διεκδικήσεις για να απαλλαχτεί το γυναικείο φύλο από τις επιβεβλημένες από την κοινωνία πατροπαράδοτες υποχρεώσεις του, για τα ανδρικό δεν έχει ενθαρρυνθεί κάτι τέτοιο σε μη πολιτικό σκέλος-σε καθημερινό επίπεδο. Για την θέση του εργαζόμενου στην κοινωνία ναι, για την θέση του ανθρώπου στην κοινωνία ναι, για την ιδιότητα του άνδρα στην κοινωνία όχι ιδιαίτερα.


Τα περισσότερα προβλήματα σεξισμού που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες, προέρχονται από αυτό το ανδρικό κόμπλεξ, το οποίο επιβάλλεται στους άνδρες όσο είναι ακόμα αγόρια από το περιβάλλον, του οποίου υποστηρικτές είναι και τα δύο φύλα. Ο κύκλος λοιπόν περιστρέφεται γύρο από τον εαυτό του. Τα κοινωνικά κόμπλεξ πληθαίνουν, τόσο στον φεμινισμό όσο και στο ανδρικό φύλο, η σύγκρουση είναι δεδομένη και μία από τις δύο πλευρές θα υποχωρήσει και μάλλον θα καταπατηθεί. Αυτό θα γίνεται πάντα αν δεν ασχοληθεί το γυναικείο φύλο σοβαρά με την ψυχολογική και κοινωνική απελευθέρωση των ανδρών. Η Gay κοινότητα είναι αυτή που έχει ασχοληθεί κυρίως με το θέμα, αφήνοντας όμως όλους τους άνδρες που δεν ανήκουν σε αυτή στον αρχικό τους ρόλο ως ένα απολίθωμα του παρελθόντος και δυστυχώς αυτοί ή θα είναι κατά βάση φορείς του κοινωνικού κόμπλεξ που τους επιβάλλεται ή απολογούμενοι, σπανίως διεκδικητικοί στο δικαίωμα τους να του ξεφύγουν.


Αναφέρομαι λοιπόν στην σημασία της ενεργητικής συμμετοχής ειδικά της γυναίκας πάνω στο αντικείμενο για πλήθος λόγων: ο πρώτος και κυριότερος είναι το γεγονός ότι η διαρκής αποκλειστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας θέτει τον άνδρα απέναντι, όταν θα έπρεπε να είναι σύντροφος. Το πρόβλημα μας είναι η συστηματική καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας τόσο από το παρελθόν, όσο και το καπηλευτικό μέλλον. Και τα δύο φύλα είναι υπεύθυνα αυτού, και τα δύο φύλα είναι θύματα και η αναδιάρθρωση της κοινωνίας, είναι ζητούμενο και των δύο.


Ο Δεύτερος λόγος είναι ότι η κοινωνική και ψυχολογική απελευθέρωση των ανδρών συνάδει άμεσα με τα δικαιώματα μας. Είναι αδύνατο να θεσπιστούν επιτυχώς τα δικαιώματα της γυναίκας όταν κυριαρχεί το κοινωνικό κόμπλεξ και το βλέπουμε καθημερινά. Το ανδρικό φύλο δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί το γυναικείο αν πρώτα δεν μάθει να σέβεται τον εαυτό του και αυτό μπορεί να επιτευχθεί κυρίως μέσω κατάλληλης διαπαιδαγώγησης και μέσω του προτύπου των γονέων.


Τέλος, οι γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουν την απελευθέρωση των ανδρών διότι οι άνδρες δεν τολμούν επισήμως να το κάνουν. Η απαλλαγή του straight άνδρα από τα κλασσικά του πρότυπα έχει επηρεαστεί ήδη, θέλοντας και μη από τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος, οι γυναίκες όμως είναι που πρέπει να το θέσουν επίσημα, διότι όσο κοντράρεται το φεμινιστικό κίνημα με το ανδρικό φύλο, μεγαλώνει τις αποστάσεις και έτσι χάνει τις πιθανότητες επιτυχίας, μαζί με τον στόχο του. Το ανδρικό φύλο που βρίσκεται σε αστάθεια και αντιδρά οπισθοδρομικά ψάχνοντας ταυτότητα με την ευλογία του καπιταλιστικού προτύπου θα αντιδράσει και τα “ανδρικά δικαιώματα" που θα θέσει θα λειτουργούν και πάλι υπέρ του πατριαρχικού προτύπου και όχι κατά. Συνεπώς η ανδρική ταυτότητα είναι και γυναικείο ζήτημα, διότι αν δεν το ενθαρρύνουμε εμείς προς τα εμπρός, θα το ενθαρρύνει το παραδοσιακό κέρδος προς τα πίσω.


Όπως έθιξα παραπάνω ο καπιταλισμός είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στο κίνημα, όχι μόνο στις πολιτικές του εκτάσεις αλλά και στην καθημερινή του ιδιότητα. Εκ φύσεως είναι αρκετά συντηρητικός, ανακυκλώνει παλιές ιδέες διότι δεν μπορεί να αντλήσει κέρδος από τις ιδιαίτερα ριζοσπαστικές. Αυτό διότι οι ριζοσπαστικές ιδέες πάνε κόντρα στο κατεστημένο, το οποίο απαρτίζεται από το μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό. Έτσι λοιπόν ο καπιταλισμός είναι εξορισμού συντηρητικός και όταν δεν είναι υπάρχει σοβαρός λόγος. Αποτελεί λοιπόν εμπόδιο ακόμα και για την γυναίκα και τον άνδρα που δεν αγωνίζονται πολιτικά αλλά καθημερινά. Ο φεμινισμός έχασε την πολιτική του οντότητα αλλά ακόμα περισσότερο έχασε την γενική του ιδιότητα στον κόσμο της δύσης και μερικούς τρόπους αφομοίωσης του θα αναπτύξω παρακάτω.


Με τα χρόνια και τους αγώνες όπως ήδη είπαμε, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία άλλαξε, ενώ η θέση του άνδρα έμεινε τυπικά η ίδια με αποτέλεσμα αυτό να δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό μεταξύ τους, το οποίο εν τέλη γεφυρώθηκε, όπως τόσα, με το σεξ. Με την σταδιακή απελευθέρωση της γυναίκας κατακτήθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος της σεξουαλικής απελευθέρωσης, η οποία ήταν μία εποχή ονειρική για τους μετέχοντες της και από τα δύο φύλα.

Η απόλαυση της γυναίκας έγινε λάβαρο, η διεκδίκηση της δεδομένο και φαινομενικά το φεμινιστικό κίνημα είχε φτάσει σε μία ολοκλήρωση.


Φυσικά το πρώτο πράγμα που κάνει ο καπιταλισμός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να πάρει όλα αυτά τα δεδομένα, να τα βάλει σε ένα κουτί και να τα πουλήσει στο ράφι με τα απορρυπαντικά. Οι ιδέες μετατρέπονται σε προϊόντα και ο κόσμος επιστρέφει πάλι στην καθιερωμένη του θέση. Την πετυχημένη κατάρριψη της παρθενίας ακολούθησε η αγιοποίηση της ηδονής. Το κοινωνικό κενό μεταξύ του ανδρικού και γυναικείου μοντέλου καλύφθηκε με το σεξ, το οποίο απέφερε πάρα πολύ χρήμα. Το αποτέλεσμα ήταν εμμέσως πλην σαφώς, η γυναικεία ηδονή να γίνει μέσον για την εκπόρνευση του φύλου της. Στην νέα κοινωνία που χτίστηκε, η ταυτότητα του άνδρα παραμένει στο χρήμα και η νέα ταυτότητα της γυναίκας από “νοικοκυρά, μάνα, υπηρέτης," βρίσκεται στο σεξ περισσότερο από ποτέ. Η δε υποταγή στο πρότυπο τιτλοφορείται “κατακτημένο δικαίωμα", ένα κατακτημένο δικαίωμα που επέφερε εκατομμύρια δολάρια.


Ο φεμινισμός, λοιπόν, κατέληξε καρικατούρα του εαυτού του και αυτό λειτούργησε καταστρεπτικά. Χωρίστηκε στις “ανοργασμικές λεσβίες", τα εξώφυλλα των περιοδικών και τον αγαπημένο μου “αρσενικό ανταγωνισμό" διότι με το που άλλαξαν οι ρόλοι των φύλων, οι γυναίκες που δεν απορροφήθηκαν από τις άλλες δύο κατηγορίες αντί να καταπολεμήσουν τα ανδρικά πρότυπα, τα συναγωνίστηκαν. Η αξία του άνδρα βρίσκεται στο πορτοφόλι και η απάντηση του γυναικείου φύλου είναι: “Είμαι ίση μαζί σου διότι και η δική μου αξία βασίζεται στο πορτοφόλι". Φυσικά αυτό προκύπτει θέλοντας και μη, διότι αυτό επιτάσσει η επιβίωση της.


Η δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα σήμερα είναι εκείνη που ακολουθεί πετυχημένα το ανδρικό πρότυπο και έτσι απλά και χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες ο φεμινισμός από σοσιαλιστική αναζήτηση και κοινωνική ανατροπή έγινε καπιταλιστική αξία και σήμερα γιορτάζεται με ένα φιλικό χάδι στην πλάτη για να θυμόμαστε όλοι πόσο καλά τα πήγαμε στην δουλειά


Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/o-ek ... z6V70VdqlT

[John Brown Gun Club]

Ρε κακάκι, έχει 5-6 quotes εκεί. Ακόμα και αν ήταν σωστή η "διάψευση", υπάρχουν κι άλλα.
Μια χαρά τα έχουν πεί. Οι φεμινίστριες, βασικά, επειδή δεν τους κάθεται ούτε αρσενικό κουνούπι, μισούν τους άνδρες, αλλά πιο πολύ τις όμορφες γυναίκες.

Πάρε να διαβάσεις για την τύπισσα:
https://www.thecrimson.com/article/1993 ... innon-pit/

KAΛΑ ΚΡΑΣΑ

The letter’s author was Hans Bader, then second-year law student, and now a Trump administration appointee to the Education Department, a critic of Obama-era policies on campus sexual assault.

https://qz.com/1231952/catharine-mackin ... -a-decade/

Οχι μονο πηρε την εδρα στο Χαρβαρντ, αλλα χαρη στο εργο της νομοθετηθηκε η ποινικοποιηση της σεξουαλικης παρενοχλησης στον χωρο της εργασιας.

Οσο για τα υπολοιπα στη μαλακια απο το 9γαγ, ειναι κι αυτα ψευδη.

Ψέματα! Όλα ψέματα.
Άσε ρε μπλάκι.

το ξαναματαλεω: απο τους μυθους περι ευγενων και ευτελων μεταλλων απαραιτητους για την λειτουργια της Πολιτειας κατα τον Πλατωνα, ως την ειλικρινη παραδοχη του Χαγεκ οτι η προσωπικη ευθυνη ειναι μια μυθικη κατασκευη, το ψευδος ειναι στον πυρηνα της δεξιας και της συντηρητικης ιδεολογιας.

Δεν αποτελει λοιπον εκπληξη οτι ποσταρεις μουφες. Ουδεν καινον υπο τον Ηλιον.

[John Brown Gun Club]

και Γιατί οι Γυναίκες Πρέπει να Πολεμήσουν για τα Ανδρικά Δικαιώματα

https://en.wikipedia.org/wiki/Men%27s_l ... n_movement

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Στα όπλα με το ζόρι: αναμνήσεις επιστρατευμένων γυναικών στο ΔΣΕ

Ελάχιστες δημοκρατικές δομές χαρακτήριζαν τους σχηματισμούς των ανταρτών του ΔΣΕ, αφού στην πλειονότητά του απαρτιζόταν από επιστρατευμένους, φανερά τη μέρα, κρυφά το βράδυ, νεαρούς και νεαρές. Οι τελευταίες, παρά την αλλεπάλληλη διαφώτιση προσπαθούσαν πάντα να λιποτακτήσουν. Όσες επέζησαν προσεγγίζονται με δυσκολία και η μνήμη τους είναι επιλεκτική: γενικά ομιλούν με περηφάνια για τους ανδρικούς τους ρόλους, αλλά σιωπούν περί των γυναικείων.

Αντιφάσεις

Είναι εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι από το 1946 ως το 1949, οι αντάρτες στην Ελλάδα επιστράτευαν με τη βία άντρες, γυναίκες κι εφήβους. Αν όμως αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε ιστορικά το θέμα, αναζητώντας π.χ. την αναλογία επιστρατευμένων -εθελοντών, τον τρόπο που τους έπαιρναν από το σπίτι, τα συναισθήματά τους, σίγουρα θα προκύψουν διαφωνίες, καθώς διάφοροι αγνοί ιδεολόγοι, σκληροί επαγγελματίες ή εύπιστοι φιλίστορες θα επιμένουν ότι στην πλειονότητά τους οι αντάρτες του ΔΣΕ ήταν εθελοντές και άλλα ρομαντικά παρόμοια.


Στην ερώτηση αν ο στρατός των ανταρτών, ο ΔΣΕ, ήταν πράγματι δημοκρατικός η απάντηση είναι πολύ απλή: κανείς στρατός δε δομείται με δημοκρατικές λειτουργίες, αφού οι αποφάσεις της κορυφής στέλνονται στη βάση ως αναντίρρητες εντολές. Οπότε ο λογότυπος ΔΣΕ είναι επίπλαστος. Θα ήταν ορθότερο ο κομματικός αυτός στρατός να ονομαστεί λαϊκός, όπως ο προκάτοχός του ο ΕΛΑΣ. Για λόγους όμως συνεννόησης μεταξύ μας θα κρατήσουμε τον τίτλο που δόθηκε από τους αυθέντες του, θα αναφέρεται δηλαδή ως ΔΣΕ.

Για ένα Νέο Στρατό

Επιστράτευε λοιπόν ο ΔΣΕ με δύο τρόπους: αρχικά ο θεσμικός που ομοίαζε με τον αντίστοιχο του Εθνικού Στρατού (περιέλαβε όμως αργότερα και τις γυναίκες) και λάβαινε χώραν στη ζώνη ελέγχου των ανταρτών: κολλούσαν στο πλατάνι της πλατείας το φιρμάνι της επιστράτευσης ή μετέδιδαν προφορικά την ύπαρξή του. Ελάχιστοι χωρικοί ήταν διατεθειμένοι να δοκιμάσουν τη νομιμοφροσύνη τους έναντι του κράτους των ανταρτών, αφού ήταν γνωστό ότι η διαφωνία έφερνε κυρώσεις που κυμαίνονταν από την κατάσχεση υλικών αγαθών ως τον προσωπικό θάνατο.

Ο επόμενος τρόπος εύρεσης «νέου υλικού» , όπως ονομάζονταν από τους διαφωτιστές του ΚΚΕ οι επιστρατευμένοι, άρχισε να εφαρμόζεται μαζικά από το φθινόπωρο του 1948 και μετέπειτα, θεωρητικά για να σχηματιστούν οι «στρατηγικές εφεδρείες» των ανταρτών, πρακτικά για να συνεχίσει ο ΔΣΕ να υπάρχει. Νύκτωρ κι απροειδοποίητα οι αντάρτες έμπαιναν το βράδυ σε χωριά και κωμοπόλεις κι απασχολώντας τις αντίπαλες δυνάμεις αιχμαλώτιζαν άντρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια. Κατά την απόσυρσή τους όλοι σχεδόν οι άντρες και τα αγόρια δραπέτευαν. Την επόμενη μέρα με τη βοήθεια των κατά τόπους ΚΠ οι παντρεμένες συνήθως αποδεσμεύονταν κατά τη διαλογή, ενώ οι ελεύθερες, από 16 χρονών και άνω, προωθούνταν σε έμπεδα (στρατόπεδα εκπαίδευσης), διαδρομή που διαρκούσε από λίγες νύχτες έως μερικές εβδομάδες.

Εννοείται ότι σχεδόν κανένα κορίτσι δεν επιθυμούσε να ενταχθεί στο ΔΣΕ, αφού ελάχιστα γνώριζαν κάτι περισσότερο από τη διαδρομή σπίτι –χωράφι –εκκλησία –βρύση. Γι αυτό οι επιστρατευμένες, ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές, ολόλυζαν χωρίς σταματημό. Κι όχι μόνο αυτές: ένα φθινοπωρινό πρωινό του 1948 στον αυλόγυρο του ενοριακού ναού ενός χωριού της Δυτικής Μακεδονίας (στην Αιανή Κοζάνης) είχαν μαζευτεί όλοι οι κάτοικοι κλαίγοντας για τους δεκάδες άντρες, νέους και νέες που οι αντάρτες είχαν πάρει μαζί τους μερικές ώρες πιο πριν, μια εικόνα χρωσμένη με θλιβερές πινελιές.

Όμως οι νέοι συνηθίζουν τις καινούργιες καταστάσεις και σε αυτό προσφέρει την αρωγή της η κοινοβιακή ζωή. Στα έμπεδα τα κορίτσια μάθαιναν την τέχνη του πολέμου, αλλά περισσότερη επιμονή δινόταν στη «διαφωτιστική δουλειά». Εθεωρείτο ότι έτσι το «υλικό» θα «αφοσιωνόταν» στο ΔΣΕ, με σημερινά δηλαδή λόγια στόχος ήταν η μετάλλαξη των κοριτσιών της επαρχίας σε σκληρές φονταμενταλίστριες που έπρεπε να «μισούν» τον αντίπαλο, το λιγότερο για να αποσοβούνται οι λιποταξίες, που όσο σκλήραιναν οι μάχες τόσο αυτές πλήθαιναν.

Κατόπιν τα κορίτσια έπαιρναν όπλο, ντύνονταν στο χακί, όταν αυτό υπήρχε, και μοιράζονταν στα τμήματα αναλαμβάνοντας βοηθητικές επί το πλείστον εργασίες, γεμίστριες π.χ. οπλοπολυβόλων και πολυβόλων θέσεως, τραυματιοφόρισσες κλπ. Τις ομορφότερες οι ηγέτες μεριμνούσαν να τις έχουν κοντά τους, πράξη που δυσαρεστούσε βεβαίως αρκετούς αντάρτες, όμως οι σχετικές διαμαρτυρίες τους δεν έφταναν ποτέ πουθενά προς συζήτησιν.

Η αναλογία γυναικών στο ΔΣΕ αύξαινε όσο περνούσε ο καιρός και κυμαινόταν από το 1/3 έως και το ½, ανάλογα με τις μονάδες. Καθώς όμως σχεδόν όλες ήταν επιστρατευμένες, η μαχητική αξία των τμημάτων ήταν περιορισμένη, όχι τόσο επειδή οι γυναίκες ήταν αμαθείς του πολέμου ή λόγω της διαφοράς του φύλου, αλλά περισσότερο διότι είχαν ριχτεί σε έναν αγώνα που άλλοι είχαν επιλέξει. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία κατέφευγαν στο στρατό. Ως το τέλος έμειναν στο βουνό όσες δεν κατάφεραν να φύγουν κι αυτές που δημιούργησαν ερωτικές σχέσεις με συναγωνιστές τους. Αρκετές κείτονται για πάντα σκοτωμένες στις χαράδρες και τα ρουμάνια, φορώντας τότε χακί ή μεσαιωνικά φουστάνια.

Οι γυναίκες της διπλανής πόρτας



Δεξιά με την παραδοσιακή στολή η Βασιλική Στόκα -Ζαγάρα από την Αιανή. Στην ηλικία των 16 ετών, το φθινόπωρο του 1948, αρπάχτηκε από τους αντάρτες του ΔΣΕ και χρημάτισε αντάρτισσα μέχρι να καταφύγει κρυφά στις τάξεις του Εθνικού Στρατού (Ιδιωτική Συλλογή οικογένειας Ζαγάρα).

Δεν βρίσκονται εύκολα έντυπες μαρτυρίες από γυναίκες που είχαν αρπαχτεί με το ζόρι και ο λόγος φυσικά εστιάζεται στις μεταλλαγές της μνήμης. Όσες επιστρατεύτηκαν από ανταρτοκρατούμενες περιοχές κι έπειτα κατέφυγαν στο εξωτερικό ή αιχμαλωτίστηκαν από το στρατό είναι φυσικό να αισθάνονται (κατά πολύ, ακόμη κι εντελώς) εθελόντριες, όπως π.χ. ορισμένα κορίτσια που ομιλούν στο έργο της Ρίκης Μπουσχότεν ή η Σταματία του Διπλού Βιβλίου της Τασούλας Βερβενιώτη. Αυτές όμως που πάρθηκαν με τη βία από τη ζώνη επιρροής του στρατού κι επέστρεψαν στα σπίτια τους καταχώνιασαν αυτή τη θύμηση, μην τολμώντας να δείξουν στο αυστηρό αντρικό περιβάλλον της επαρχίας ότι είχαν, έστω κι ολιγόχρονες, διαφορετικές εμπειρίες. Για μία που τόλμησε να μην το κρύψει, λέχτηκε (ψευδώς) ότι, όταν είχαν έρθει οι αντάρτες να πάρουν τα κορίτσια κι αυτά προσπαθούσαν να κρυφτούν, αυτή φώναζε «ιμένα μη μι παίρτι, είμι μκρή!» δηλώνοντας έτσι την παρουσία της.

Πρόσφατα φιλίστορας νεαρός αρχαιολόγος ρωτούσε για τη μάχη της Καρδίτσας του 1949. Ο γράφων τον υπέδειξε ως ρέουσα πηγή τη σπιτονοικοκυρά του, επιστρατευμένη με τη βία αντάρτισσα. Με τεράστια έκπληξη αναφώνησε: «θα τρελαθώ, η Βασίλω αντάρτισσα;» «Ναι», τον είπα, «με στεν και παντελόνι!» Η Βασίλω ποτέ δεν είχε κουβεντιάσει μαζί του κάτι σχετικό και ούτε η κορμοστασιά της έχει κάτι από τις ψευδείς υπερβολές των έργων του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Πρόκειται για μία συνηθισμένη πρεσβυτέρα της διπλανής πόρτας, που ξέρει όμως να κρύβει καλά το πολεμικό παρελθόν της.

Η μνήμη των επιστρατευμένων γυναικών συνεχίζει ως σήμερα να ρέει υπόγεια, και γι αυτό ίσως κάποτε, σε εξαιρετικές περιστάσεις, εκρήγνυται: μία ηλικιωμένη γυναίκα που πριν από λίγο αρρώστησε βαριά, παραληρεί σήμερα ζητώντας επιτακτικά τη γειτόνισσά της, με την οποία πριν από μισό αιώνα βρισκόταν μαζί στο βουνό, αρπαγμένες και οι δύο με το ζόρι. Είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό φαινόμενο: καθώς το σώμα έχει σχεδόν σβήσει το ακοίμητο υποσυνείδητο αναζητά εναγωνίως στηρίγματα για τη ζωή κι ένα από αυτά είναι οι πολεμικές περιπέτειες, το δίκοχο, το στεν, το παντελόνι, μνήμες έντονες αλλά καλά σφραγισμένες επί δεκαετίες.

Ενθυμήσεις και σιωπές

Καθώς οι έντυπες σχετικές πηγές είναι παραλλαγμένες ή σπανίζουν, θα πρέπει να αναζητηθούν αντίστοιχες προφορικές. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι εύρεσης, αλλά δύο είναι οι συνηθέστεροι: οι ερωτήσεις εκ του μακρόθεν και οι επιτόπιες επισκέψεις στα χωριά. Όσο ικανότερος είναι ο ερευνητής (ικανότητα σημαίνει μελέτη, επιμονή, ευτολμία, φαντασία) τόσο περισσότερο ευρίσκεται το υλικό σε πλάτος και σε βάθος. Με μία όμως ιδιαιτερότητα: οι ερευνήτριες πλεονεκτούν έναντι των ερευνητών, όταν στο χώρο της συνέντευξης παρίσταται ο σύζυγος ή άλλος άνδρας συγγενής, διότι αισθάνεται αμήχανος ο άνδρας, όταν η γυναίκα του ταξιδεύει σε ένα πολεμικό παρελθόν που από το ένα μέρος του είναι άγνωστο κι από το άλλο θεωρείται αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.

Αρνητικά αντιδρά ο ωτακουστής σύζυγος, όταν τεθούν συναισθηματικής φύσεως ερωτήσεις από τον ερευνητή, παρομοίως και η σύζυγος. Το ζήτημα ειδικά των ερωτικών σχέσεων το καταπλακώνει μια σιωπή. Ποτέ μια επιστρατευμένη αντάρτισσα δεν αναφέρεται σε αυτό, αν δεν πιεστεί. Ακόμα και τότε όμως οι απαντήσεις είναι στερεότυπες: «αν έκανες κάτι, σε έστηναν στα έξι μέτρα». Έχει γραφεί από επαγγελματία ιστορικό ότι οι έρωτες στο βουνό «γίνονταν κατ΄ ανάγκην ιδανικοί», αλλά η πρόταση δεν ισχύει, διότι με βάση τη λογική αλλά και από την (ελάχιστη σχετική) βιβλιογραφία γνωρίζουμε ότι συνέρχονταν συχνά άντρες και γυναίκες στο βουνό, ιδιαίτερα στα έμπεδα ή τα τμήματα θέσεων. Οι περισσότερες σχέσεις δεν κατέληξαν σε γάμο, μάλλον λόγω των μετακινήσεων, των λιποταξιών και του θανάτου. Αυτές οι ιστορίες βεβαίως μεγεθύνονταν και αποτελούσαν μέρος της προπαγάνδας του αντιπάλου, ο οποίος μεμφόταν τους αντάρτες ως ανήθικους και τις (εθελόντριες) αντάρτισσες σαν πόρνες.

Οι επιστρατευμένες γυναίκες συνήθως ξεχνούν τα επίθετα των συμμαχητών τους (θυμούνται όμως τα ονόματα των ταξιάρχων και των λοχαγών τους) και λησμονούν τους περισσότερους τόπους που βάδισαν. Θυμούνται όμως έντονα ότι μερικοί αντάρτες που είχαν τσάντες τις μιλούσαν συνεχώς, λέγοντας ότι θα «φέρουμε τη λευτεριά!», μόνο αυτό. Δηλαδή η καρδιά της φιλοσοφίας του ΔΣΕ, η πολιτική δηλαδή επικοινωνία (προπαγάνδα), αποδείχτηκε λειψή στο πρακτικό επίπεδο, γι αυτό και σχεδόν όλοι οι αντάρτες, επιστρατευμένοι και μη, αγνοούν τόσο τα λεγόμενα των κατηχήσεων όσο και τα ονόματα των κατηχητών τους.

Αν και γενικώς οι επιστρατευμένες χαρακτηρίζουν τους αντάρτες με διάφορα αρνητικά επίθετα, π.χ. ξιπατουμέν(οι), αστράφτουν από περηφάνια όταν, όπως ειπώθηκε, αναφέρονται στο στρατιωτικό τους παντελόνι, το δίκοχο ή το όπλο τους. Πρόκειται προφανώς για ένα δείγμα όψιμου φεμινισμού, που εκδηλώνεται μονάχα υπογείως.

Συχνή επωδός πολλών συνεντεύξεων με επιστρατευμένες γυναίκες είναι η απορία, γιατί αυτές, αν και πολέμησαν δεν παίρνουν σύνταξη, οπότε προσκαλούν τον ερευνητή να μεσιτεύσει.

Για μια πλήρη πάντως μελέτη της μνήμης των επιστρατευμένων με τη βία γυναικών χρειάζεται επιπλέον η εξέταση παράπλευρων ενθυμήσεων, π.χ. της οικογένειας, του χωριού, των ανταρτών, συνολικά της κοινωνίας. Εντάσσεται έτσι ομαλά το συγκεκριμένο στο γενικό και ο ερευνητής ή ο αναγνώστης ασκείται σε συγκρίσεις και διαφορές εννοιών, όπως π.χ. η θεωρία με την πράξη, η αλήθεια με το ψεύδος κλπ.

https://blogs.sch.gr/thankall/?p=989

.


Γάμησέ τα..... ......

.

[Kauldron]

KAΛΑ ΚΡΑΣΑ

The letter’s author was Hans Bader, then second-year law student, and now a Trump administration appointee to the Education Department, a critic of Obama-era policies on campus sexual assault.

https://qz.com/1231952/catharine-mackin ... -a-decade/

Οχι μονο πηρε την εδρα στο Χαρβαρντ, αλλα χαρη στο εργο της νομοθετηθηκε η ποινικοποιηση της σεξουαλικης παρενοχλησης στον χωρο της εργασιας.

Οσο για τα υπολοιπα στη μαλακια απο το 9γαγ, ειναι κι αυτα ψευδη.

Ψέματα! Όλα ψέματα.
Άσε ρε μπλάκι.

το ξαναματαλεω: απο τους μυθους περι ευγενων και ευτελων μεταλλων απαραιτητους για την λειτουργια της Πολιτειας κατα τον Πλατωνα, ως την ειλικρινη παραδοχη του Χαγεκ οτι η προσωπικη ευθυνη ειναι μια μυθικη κατασκευη, το ψευδος ειναι στον πυρηνα της δεξιας και της συντηρητικης ιδεολογιας.

Δεν αποτελει λοιπον εκπληξη οτι ποσταρεις μουφες. Ουδεν καινον υπο τον Ηλιον.

To αντίθετο ισχύει.
Όλη η διαστροφή, η συμπυκνωμένη μαλακία, η αντίφαση και το ψέμα, βρίσκονται στην Αρρωστερά και τους λεγόμενους SJW, δηλαδή ηλίθια, κακομαθημένα βουτυρόπαιδα.

[John Brown Gun Club]

τα παιδιά μου....τα οποία μου έχουν βγει αριστερά...

το πλεον λογικο, ειδικα αμα σε βλεπουν καθε μερα να κανεις αναρτησεις σ ενα ημιφασιστικο φορουμ με σκοπο να καταγγειλεις τΗν ΠαΡαΚμΗ κΑι ΤηΝ κΑτΑνΤιΑ τΗς ΚοΙνΩνΙαΣ

[Νon4me]

Εχμμ... Τώρα μπήκα σπίτι... και είδα τι ανέβασαν τα παιδιά μου....τα οποία μου έχουν βγει αριστερά... Που βρήκαν τους κωδικούς μου ρε γμτ;
Τέλος πάντων το ΔΙΚΟ ΜΟΥ σχόλιο στο νήμα είναι αυτό

Στο πα και στο ξαναλεω στο γυαλο μη κατεβεις ( στο βουνο πανε και κατσε )

[Ζαποτέκος]

Στα όπλα με το ζόρι: αναμνήσεις επιστρατευμένων γυναικών στο ΔΣΕ

Ελάχιστες δημοκρατικές δομές χαρακτήριζαν τους σχηματισμούς των ανταρτών του ΔΣΕ, αφού στην πλειονότητά του απαρτιζόταν από επιστρατευμένους, φανερά τη μέρα, κρυφά το βράδυ, νεαρούς και νεαρές. Οι τελευταίες, παρά την αλλεπάλληλη διαφώτιση προσπαθούσαν πάντα να λιποτακτήσουν. Όσες επέζησαν προσεγγίζονται με δυσκολία και η μνήμη τους είναι επιλεκτική: γενικά ομιλούν με περηφάνια για τους ανδρικούς τους ρόλους, αλλά σιωπούν περί των γυναικείων.

Αντιφάσεις

Είναι εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι από το 1946 ως το 1949, οι αντάρτες στην Ελλάδα επιστράτευαν με τη βία άντρες, γυναίκες κι εφήβους. Αν όμως αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε ιστορικά το θέμα, αναζητώντας π.χ. την αναλογία επιστρατευμένων -εθελοντών, τον τρόπο που τους έπαιρναν από το σπίτι, τα συναισθήματά τους, σίγουρα θα προκύψουν διαφωνίες, καθώς διάφοροι αγνοί ιδεολόγοι, σκληροί επαγγελματίες ή εύπιστοι φιλίστορες θα επιμένουν ότι στην πλειονότητά τους οι αντάρτες του ΔΣΕ ήταν εθελοντές και άλλα ρομαντικά παρόμοια.


Στην ερώτηση αν ο στρατός των ανταρτών, ο ΔΣΕ, ήταν πράγματι δημοκρατικός η απάντηση είναι πολύ απλή: κανείς στρατός δε δομείται με δημοκρατικές λειτουργίες, αφού οι αποφάσεις της κορυφής στέλνονται στη βάση ως αναντίρρητες εντολές. Οπότε ο λογότυπος ΔΣΕ είναι επίπλαστος. Θα ήταν ορθότερο ο κομματικός αυτός στρατός να ονομαστεί λαϊκός, όπως ο προκάτοχός του ο ΕΛΑΣ. Για λόγους όμως συνεννόησης μεταξύ μας θα κρατήσουμε τον τίτλο που δόθηκε από τους αυθέντες του, θα αναφέρεται δηλαδή ως ΔΣΕ.

Για ένα Νέο Στρατό

Επιστράτευε λοιπόν ο ΔΣΕ με δύο τρόπους: αρχικά ο θεσμικός που ομοίαζε με τον αντίστοιχο του Εθνικού Στρατού (περιέλαβε όμως αργότερα και τις γυναίκες) και λάβαινε χώραν στη ζώνη ελέγχου των ανταρτών: κολλούσαν στο πλατάνι της πλατείας το φιρμάνι της επιστράτευσης ή μετέδιδαν προφορικά την ύπαρξή του. Ελάχιστοι χωρικοί ήταν διατεθειμένοι να δοκιμάσουν τη νομιμοφροσύνη τους έναντι του κράτους των ανταρτών, αφού ήταν γνωστό ότι η διαφωνία έφερνε κυρώσεις που κυμαίνονταν από την κατάσχεση υλικών αγαθών ως τον προσωπικό θάνατο.

Ο επόμενος τρόπος εύρεσης «νέου υλικού» , όπως ονομάζονταν από τους διαφωτιστές του ΚΚΕ οι επιστρατευμένοι, άρχισε να εφαρμόζεται μαζικά από το φθινόπωρο του 1948 και μετέπειτα, θεωρητικά για να σχηματιστούν οι «στρατηγικές εφεδρείες» των ανταρτών, πρακτικά για να συνεχίσει ο ΔΣΕ να υπάρχει. Νύκτωρ κι απροειδοποίητα οι αντάρτες έμπαιναν το βράδυ σε χωριά και κωμοπόλεις κι απασχολώντας τις αντίπαλες δυνάμεις αιχμαλώτιζαν άντρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια. Κατά την απόσυρσή τους όλοι σχεδόν οι άντρες και τα αγόρια δραπέτευαν. Την επόμενη μέρα με τη βοήθεια των κατά τόπους ΚΠ οι παντρεμένες συνήθως αποδεσμεύονταν κατά τη διαλογή, ενώ οι ελεύθερες, από 16 χρονών και άνω, προωθούνταν σε έμπεδα (στρατόπεδα εκπαίδευσης), διαδρομή που διαρκούσε από λίγες νύχτες έως μερικές εβδομάδες.

Εννοείται ότι σχεδόν κανένα κορίτσι δεν επιθυμούσε να ενταχθεί στο ΔΣΕ, αφού ελάχιστα γνώριζαν κάτι περισσότερο από τη διαδρομή σπίτι –χωράφι –εκκλησία –βρύση. Γι αυτό οι επιστρατευμένες, ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές, ολόλυζαν χωρίς σταματημό. Κι όχι μόνο αυτές: ένα φθινοπωρινό πρωινό του 1948 στον αυλόγυρο του ενοριακού ναού ενός χωριού της Δυτικής Μακεδονίας (στην Αιανή Κοζάνης) είχαν μαζευτεί όλοι οι κάτοικοι κλαίγοντας για τους δεκάδες άντρες, νέους και νέες που οι αντάρτες είχαν πάρει μαζί τους μερικές ώρες πιο πριν, μια εικόνα χρωσμένη με θλιβερές πινελιές.

Όμως οι νέοι συνηθίζουν τις καινούργιες καταστάσεις και σε αυτό προσφέρει την αρωγή της η κοινοβιακή ζωή. Στα έμπεδα τα κορίτσια μάθαιναν την τέχνη του πολέμου, αλλά περισσότερη επιμονή δινόταν στη «διαφωτιστική δουλειά». Εθεωρείτο ότι έτσι το «υλικό» θα «αφοσιωνόταν» στο ΔΣΕ, με σημερινά δηλαδή λόγια στόχος ήταν η μετάλλαξη των κοριτσιών της επαρχίας σε σκληρές φονταμενταλίστριες που έπρεπε να «μισούν» τον αντίπαλο, το λιγότερο για να αποσοβούνται οι λιποταξίες, που όσο σκλήραιναν οι μάχες τόσο αυτές πλήθαιναν.

Κατόπιν τα κορίτσια έπαιρναν όπλο, ντύνονταν στο χακί, όταν αυτό υπήρχε, και μοιράζονταν στα τμήματα αναλαμβάνοντας βοηθητικές επί το πλείστον εργασίες, γεμίστριες π.χ. οπλοπολυβόλων και πολυβόλων θέσεως, τραυματιοφόρισσες κλπ. Τις ομορφότερες οι ηγέτες μεριμνούσαν να τις έχουν κοντά τους, πράξη που δυσαρεστούσε βεβαίως αρκετούς αντάρτες, όμως οι σχετικές διαμαρτυρίες τους δεν έφταναν ποτέ πουθενά προς συζήτησιν.

Η αναλογία γυναικών στο ΔΣΕ αύξαινε όσο περνούσε ο καιρός και κυμαινόταν από το 1/3 έως και το ½, ανάλογα με τις μονάδες. Καθώς όμως σχεδόν όλες ήταν επιστρατευμένες, η μαχητική αξία των τμημάτων ήταν περιορισμένη, όχι τόσο επειδή οι γυναίκες ήταν αμαθείς του πολέμου ή λόγω της διαφοράς του φύλου, αλλά περισσότερο διότι είχαν ριχτεί σε έναν αγώνα που άλλοι είχαν επιλέξει. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία κατέφευγαν στο στρατό. Ως το τέλος έμειναν στο βουνό όσες δεν κατάφεραν να φύγουν κι αυτές που δημιούργησαν ερωτικές σχέσεις με συναγωνιστές τους. Αρκετές κείτονται για πάντα σκοτωμένες στις χαράδρες και τα ρουμάνια, φορώντας τότε χακί ή μεσαιωνικά φουστάνια.

Οι γυναίκες της διπλανής πόρτας



Δεξιά με την παραδοσιακή στολή η Βασιλική Στόκα -Ζαγάρα από την Αιανή. Στην ηλικία των 16 ετών, το φθινόπωρο του 1948, αρπάχτηκε από τους αντάρτες του ΔΣΕ και χρημάτισε αντάρτισσα μέχρι να καταφύγει κρυφά στις τάξεις του Εθνικού Στρατού (Ιδιωτική Συλλογή οικογένειας Ζαγάρα).

Δεν βρίσκονται εύκολα έντυπες μαρτυρίες από γυναίκες που είχαν αρπαχτεί με το ζόρι και ο λόγος φυσικά εστιάζεται στις μεταλλαγές της μνήμης. Όσες επιστρατεύτηκαν από ανταρτοκρατούμενες περιοχές κι έπειτα κατέφυγαν στο εξωτερικό ή αιχμαλωτίστηκαν από το στρατό είναι φυσικό να αισθάνονται (κατά πολύ, ακόμη κι εντελώς) εθελόντριες, όπως π.χ. ορισμένα κορίτσια που ομιλούν στο έργο της Ρίκης Μπουσχότεν ή η Σταματία του Διπλού Βιβλίου της Τασούλας Βερβενιώτη. Αυτές όμως που πάρθηκαν με τη βία από τη ζώνη επιρροής του στρατού κι επέστρεψαν στα σπίτια τους καταχώνιασαν αυτή τη θύμηση, μην τολμώντας να δείξουν στο αυστηρό αντρικό περιβάλλον της επαρχίας ότι είχαν, έστω κι ολιγόχρονες, διαφορετικές εμπειρίες. Για μία που τόλμησε να μην το κρύψει, λέχτηκε (ψευδώς) ότι, όταν είχαν έρθει οι αντάρτες να πάρουν τα κορίτσια κι αυτά προσπαθούσαν να κρυφτούν, αυτή φώναζε «ιμένα μη μι παίρτι, είμι μκρή!» δηλώνοντας έτσι την παρουσία της.

Πρόσφατα φιλίστορας νεαρός αρχαιολόγος ρωτούσε για τη μάχη της Καρδίτσας του 1949. Ο γράφων τον υπέδειξε ως ρέουσα πηγή τη σπιτονοικοκυρά του, επιστρατευμένη με τη βία αντάρτισσα. Με τεράστια έκπληξη αναφώνησε: «θα τρελαθώ, η Βασίλω αντάρτισσα;» «Ναι», τον είπα, «με στεν και παντελόνι!» Η Βασίλω ποτέ δεν είχε κουβεντιάσει μαζί του κάτι σχετικό και ούτε η κορμοστασιά της έχει κάτι από τις ψευδείς υπερβολές των έργων του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Πρόκειται για μία συνηθισμένη πρεσβυτέρα της διπλανής πόρτας, που ξέρει όμως να κρύβει καλά το πολεμικό παρελθόν της.

Η μνήμη των επιστρατευμένων γυναικών συνεχίζει ως σήμερα να ρέει υπόγεια, και γι αυτό ίσως κάποτε, σε εξαιρετικές περιστάσεις, εκρήγνυται: μία ηλικιωμένη γυναίκα που πριν από λίγο αρρώστησε βαριά, παραληρεί σήμερα ζητώντας επιτακτικά τη γειτόνισσά της, με την οποία πριν από μισό αιώνα βρισκόταν μαζί στο βουνό, αρπαγμένες και οι δύο με το ζόρι. Είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό φαινόμενο: καθώς το σώμα έχει σχεδόν σβήσει το ακοίμητο υποσυνείδητο αναζητά εναγωνίως στηρίγματα για τη ζωή κι ένα από αυτά είναι οι πολεμικές περιπέτειες, το δίκοχο, το στεν, το παντελόνι, μνήμες έντονες αλλά καλά σφραγισμένες επί δεκαετίες.

Ενθυμήσεις και σιωπές

Καθώς οι έντυπες σχετικές πηγές είναι παραλλαγμένες ή σπανίζουν, θα πρέπει να αναζητηθούν αντίστοιχες προφορικές. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι εύρεσης, αλλά δύο είναι οι συνηθέστεροι: οι ερωτήσεις εκ του μακρόθεν και οι επιτόπιες επισκέψεις στα χωριά. Όσο ικανότερος είναι ο ερευνητής (ικανότητα σημαίνει μελέτη, επιμονή, ευτολμία, φαντασία) τόσο περισσότερο ευρίσκεται το υλικό σε πλάτος και σε βάθος. Με μία όμως ιδιαιτερότητα: οι ερευνήτριες πλεονεκτούν έναντι των ερευνητών, όταν στο χώρο της συνέντευξης παρίσταται ο σύζυγος ή άλλος άνδρας συγγενής, διότι αισθάνεται αμήχανος ο άνδρας, όταν η γυναίκα του ταξιδεύει σε ένα πολεμικό παρελθόν που από το ένα μέρος του είναι άγνωστο κι από το άλλο θεωρείται αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.

Αρνητικά αντιδρά ο ωτακουστής σύζυγος, όταν τεθούν συναισθηματικής φύσεως ερωτήσεις από τον ερευνητή, παρομοίως και η σύζυγος. Το ζήτημα ειδικά των ερωτικών σχέσεων το καταπλακώνει μια σιωπή. Ποτέ μια επιστρατευμένη αντάρτισσα δεν αναφέρεται σε αυτό, αν δεν πιεστεί. Ακόμα και τότε όμως οι απαντήσεις είναι στερεότυπες: «αν έκανες κάτι, σε έστηναν στα έξι μέτρα». Έχει γραφεί από επαγγελματία ιστορικό ότι οι έρωτες στο βουνό «γίνονταν κατ΄ ανάγκην ιδανικοί», αλλά η πρόταση δεν ισχύει, διότι με βάση τη λογική αλλά και από την (ελάχιστη σχετική) βιβλιογραφία γνωρίζουμε ότι συνέρχονταν συχνά άντρες και γυναίκες στο βουνό, ιδιαίτερα στα έμπεδα ή τα τμήματα θέσεων. Οι περισσότερες σχέσεις δεν κατέληξαν σε γάμο, μάλλον λόγω των μετακινήσεων, των λιποταξιών και του θανάτου. Αυτές οι ιστορίες βεβαίως μεγεθύνονταν και αποτελούσαν μέρος της προπαγάνδας του αντιπάλου, ο οποίος μεμφόταν τους αντάρτες ως ανήθικους και τις (εθελόντριες) αντάρτισσες σαν πόρνες.

Οι επιστρατευμένες γυναίκες συνήθως ξεχνούν τα επίθετα των συμμαχητών τους (θυμούνται όμως τα ονόματα των ταξιάρχων και των λοχαγών τους) και λησμονούν τους περισσότερους τόπους που βάδισαν. Θυμούνται όμως έντονα ότι μερικοί αντάρτες που είχαν τσάντες τις μιλούσαν συνεχώς, λέγοντας ότι θα «φέρουμε τη λευτεριά!», μόνο αυτό. Δηλαδή η καρδιά της φιλοσοφίας του ΔΣΕ, η πολιτική δηλαδή επικοινωνία (προπαγάνδα), αποδείχτηκε λειψή στο πρακτικό επίπεδο, γι αυτό και σχεδόν όλοι οι αντάρτες, επιστρατευμένοι και μη, αγνοούν τόσο τα λεγόμενα των κατηχήσεων όσο και τα ονόματα των κατηχητών τους.

Αν και γενικώς οι επιστρατευμένες χαρακτηρίζουν τους αντάρτες με διάφορα αρνητικά επίθετα, π.χ. ξιπατουμέν(οι), αστράφτουν από περηφάνια όταν, όπως ειπώθηκε, αναφέρονται στο στρατιωτικό τους παντελόνι, το δίκοχο ή το όπλο τους. Πρόκειται προφανώς για ένα δείγμα όψιμου φεμινισμού, που εκδηλώνεται μονάχα υπογείως.

Συχνή επωδός πολλών συνεντεύξεων με επιστρατευμένες γυναίκες είναι η απορία, γιατί αυτές, αν και πολέμησαν δεν παίρνουν σύνταξη, οπότε προσκαλούν τον ερευνητή να μεσιτεύσει.

Για μια πλήρη πάντως μελέτη της μνήμης των επιστρατευμένων με τη βία γυναικών χρειάζεται επιπλέον η εξέταση παράπλευρων ενθυμήσεων, π.χ. της οικογένειας, του χωριού, των ανταρτών, συνολικά της κοινωνίας. Εντάσσεται έτσι ομαλά το συγκεκριμένο στο γενικό και ο ερευνητής ή ο αναγνώστης ασκείται σε συγκρίσεις και διαφορές εννοιών, όπως π.χ. η θεωρία με την πράξη, η αλήθεια με το ψεύδος κλπ.

https://blogs.sch.gr/thankall/?p=989

.


Γάμησέ τα..... ......

.

Ο Μαραντζίδης λέει πιο αναλυτικά πράγματα με παραπομπές σε πηγές. Δυστυχώς δεν έχω μαζί μου το βιβλίο του. Το είχα διαβάσει παλαιότερα , αλλά δεν θυμάμαι να παραθέσω. Μου έμεινε μόνο η γενική εικόνα. Μερικά που βρήκα στο διαδίκτυο από αντι-μαραντζιδικούς τα έβαλα εδώ Ζαποτέκος @ ΕΑΜ : Το ανολοκλήρωτο φεμινιστικό όραμα

Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει απ' την εποχή του ...
Κι ας λένε ότι θέλουν σήμερα για φεμινισμούς , ισονομίες , ισότητες , προοδευτισμούς κι άλλα ηχηρά παρόμοια.

Δες εδώ :

Άλογα κι αναβάτες: κατοχή κι εμφύλιος στην περιφέρεια Κοζάνης

(…)

Πρωτότυπος ο θεσμός του δανείσματος. Έθιγε περισσότερο τους νοικοκύρηδες και τους υπερήφανους που κατείχαν τα καλύτερα ζώα. Τέτοιες «μερσεντές» προτιμούσαν οι καθοδηγητές της επανάστασης για τις μετακινήσεις τους. Περίπτωση άρνησης συνεπάγονταν βαριές κυρώσεις και μάλλον είναι μοναδικό για την ατιμωρησία του το περιστατικό που υπεύθυνος του ΕΑΜ χωριού των Βεντζίων έδωσε σε Σιατιστινό αξιωματούχο της ΕΤΑ κυπριακό γαϊδούρι αντί για άλογο , όταν ο τελευταίος ζήτησε ζώο για να μετακινηθεί εντός της περιοχής.

(…)

Η καταβολή του ιταλικού τάγματος στο Φαρδύκαμπο τον Μάρτιο του 1943 από τον ΕΛΑΣ, την ΥΒΕ/ΕΚΑ και πλήθος ενόπλων κι αόπλων χωρικών, εφοδίασε τους αρχηγούς των ανταρτών με ιταλικούς κέλητες. Ανέβασε το γόητρό τους. Δεν επρόκειτο να ξαναπορευτούν πεζοί. Ωστόσο τα τυχαία αποκτήματα επεσήμαναν, τουλάχιστον από το ύψος των ζώων, τη διαφορά μεταξύ εξουσίας και βάσης. Θεωρητικά η επανάσταση καταδίκαζε κάθε κοινωνική διάκριση. Η πράξη όμως άλλα φώναζε στους σκεπτόμενους ή σε όσους αυτόπτες κι αυτήκοους διάβαζαν σωστά την πραγματικότητα.

Απλός αντάρτης πεζοπόρος είχε παραπονεθεί στον έφιππο διοικητή του 1/27 τάγματος του ΕΛΑΣ. Τον είπε:

κατέβα τώρα, μι πουνούν τα πουδάρια, να καβαλκέψου κι γω στ΄ άλουγου! Ακλούθα σιγά σιγά, λέει αυτός. Τουν είπα, έτσ΄ είνι η ισιότητα, η δικιουσύν΄;

Αθηναϊστί: κατέβα τώρα, με πονούν τα πόδια, να καβαλικέψω κι εγώ στο άλογο!». Ακολούθα σιγά λέει αυτός. Τον είπα, έτσι είναι η ισότητα, η δικαιοσύνη;

(…)

https://blogs.sch.gr/thankall/?p=1412