Η ιστορία των χουντών - από την εποχή του Αρχιμήδη στις μέρες μας

[wooded glade]

Την αρχαία εποχή το χουντικό πολίτευμα ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Στους επτά επί Θήβαις έλεγε ο ένας τον άλλον χούντα και όλοι μαζί τον Κρέοντα μετά, αλλά στην πραγματικότητα και οι τρεις βασιλιάδες το έπαιζαν ελέω Θεού - ή Θεών μάλλον.
Σ' εμάς έγιναν βέβαια οι τριάκοντα τύραννοι που ήταν χούντα κανονική και μετά τους κυνήγαγαν οι Αθηναίοι αλλά και ο Julius Caesar είχε χαρακτηρισθεί χουντικός από τους Μάρκο Αντώνιο-Βρούτο.

Στους νεώτερους χρόνους κάτι σαν χούντα μπορεί να χαρακτηριστεί ο Λε Ρομπεσπιέρ, ενώ ο Λουϊ Σεζ οπωσδήποτε ότι και να ήταν δεν ήταν χούντα, αφού ήτανε και σεζ μάλιστα.
Μέχρι τη Ρωσική επανάσταση χάνεται λίγο η μπάλα. Είχαμε εμείς τους Βαυαρούς που προκάλεσαν την επανάσταση, αλλά γενικώς δεν φοριόταν ο τίτλος χούντα για κανέναν. Στην Αγγλία το ημίαβγο Ντιούκ οφ Γουέλλινγκτον δεν λεγόταν χούντα.

Η Ρωσική επανάσταση αυτή καθ' εαυτή ήταν χούντα.
Επειδή μιλάμε για δεξιές χούντες περισσότερο, ήταν η Ρωσική επανάσταση που τις προκάλεσε, ήτοι Φράνκο-Σαλαζάρ-Μουσολίνι-Χίτλερ.
Οι κομμουνιστές έκαψαν τη Ράϊχσταγκ, όχι προβοκάτορες κατευθυνόμενοι από τον Γκαίριγκ - το είπε και το "Σπήγκελ" στην ειδική έρευνα που διεξήγαγε.
Αλλά μία περίεργη χούντα αποκτήσαμε κι εμείς εκείνα τα χρόνια, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε σαν αντικομμουνιστική ούτε σαν κομμουνιστική. Μιλάμε για τη δικτατορία του Πάγκαλου (παππούς του σημερινού Τεό). Αυτή κράτησε για ένα χρόνο το 1926.

Πριν τον πόλεμο είχαμε τον Μεταξά, του οποίου τα χαρακτηριστικά πλησιάζουν πολύ σ' αυτά της μετέπειτα 21st of April.
Αλλά και η Πολωνία το 1939 πριν την εισβολή δικτατορία ήταν.

Στη μεταπολεμική τώρα εποχή.
Υποτίθεται ότι ο χουντακισμός ήταν πλέον εξοβελιστέος και ήταν η εποχή της parliamentary democracy.
Κάποιες τριτοκοσμικές χώρες ίσως εξαιρούντο, δεν τις έπιανε το σύστημα, αλλά ήταν υποτίθεται η εποχή της parliamentary democracy in the west.
Όμως σιγά-σιγά άρχισε να μπαίνει νερό στο κρασί, το δόγμα έπαψε να ισχύει. Στην Αμερική-δυτική Ευρώπη-Καναδά-Αυστραλία δεν έπαψε να ισχύει ποτέ, αλλά παρακάτω οι δημοκρατίες ήταν για ένα φεγγάρι η εξαίρεση.
Ήταν η ηρωϊκή εποχή Τεχέρο Μπλάνκο.
Στόχος της δικτατορίας του μοντέλου Τεχέρο Μπλάνκο ήταν βέβαια ο συνδικαλισμός και η κομμουνιστική διείσδυσις η οποία επεχειρείτο βασικά μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε άλλες περιπτώσεις οι Τεχερομπλανκαίοι είχαν δίκιο, σε άλλες χρησιμοποίησαν την υπερβολή για να φτάσουν στους στόχους τους, αλλά ακόμα και σε ανεπτυγμένες χώρες όπως Ιταλία-Ολλανδία-Γαλλία-Αγγλία είχαν αναπτύξει παρουσία.

Επί τελευταίων χρόνων τρίκυ ντίκυ άρχισε να κόβει η μουσταλευριά.
Ο δικός μας ο Τζωρτζ άκουσε το "όααααααα" του Γιώργου Ζαμπέτα, τα αφεντικά στο Λάνγκλεϋ κάποια στιγμή άρχισαν να λένε "ρε συ όλοι αυτοί οι λακασματέρ δεν χρησιμεύουν και σε τίποτα τώρα πιά".
Έτσι επί Τζίμμυ Κάρτερ άρχισε η αποκαθήλωση. Ο Τζίμμυ είπε "να γίνονται σεβαστά τα human rights". Τα "human rights" έγιναν το catch phrase εκείνων των χρόνων, 1976-77, ενώ πιό πριν ήταν μιά καθαρά συνοδοιπορειακή έκφραση να το πει κανείς.

Οι κομμουνισταί συνέχισαν απτόητοι βέβαια και συνεχίζουν.
Με τις διαδηλώσεις τους για τη ... βόμβα νετρονίου, ενώ η δικιά τους η SS20 ήταν ... αμυντική βόμβα του λαού, με την παρεμπόδιση της Ολυμπιακής φλόγας του Σηάτλ επειδή ... διαφημίστηκε η Κόκα Κόλα, με όλα τα γνωστά που ξέρετε.
Αλλά ουσιαστικά το χουντο-σήριαλ είχε τελειώσει.

Ξεκίνησε όμως πάλι και τώρα είμαστε για τα καλά στη μέση του.
Έχει δύο μορφές ο νεο-χουντισμός.
Ο ένας είναι τα αβγά. Το παλιοβελγάκι που τόλμησε να περάσει τα σύνορα για να αγοράσει ψωμί από Γερμανικό φούρνο, πρέπει να φάει ξύλο - επειδή είναι παλιοβελγάκι. Τα Ελληνικά ευρώ που αναγνωρίζονται από τον αριθμό του χαρτονομίσματος είναι ... πλαστά.
Αυτά οι παλιοί τεχερομπλανκικοί δεν τα έκαναν.
Τελικά πήγαν ο άκου αρχηγέ και μερικοί άλλοι στη μπουζού για όλα αυτά αλλά το συνεχίζουν και έφεραν και τους μπρεξιτέρος στα πράγματα.

Η άλλη όμως μορφή του νεοχουντισμού είναι ακόμα πιό επικίνδυνη και έχει κερδίσει πολύ περισσότερο έδαφος από ότι η αβγο-μορφή.
Μιλάμε για τον οικονομικό νεοχουντισμό.
Μιά φορά κι έναν καιρό ο παππούς Στάλιν για να κάνει το χολοντομόρ στην Ουκρανία, έπρεπε να ξαμολήσει τη νικαβεντέ, τη στάβκα, τον κόκκινο στρατό να ξεποδαριάζονται για χιλιόμετρα των χιλιομέτρων στις στέππες για να βρουν μερικούς χωρικούς που τους είχε μείνει λίγο ψωμί και να τους εκτελέσουν. Για το Κρεμλίνο κόστιζε ρούβλια αυτή η επιχείρηση.
Τώρα με τις νέες τεχνολόγίες κάθε Ουκρανός-Ουκρανίτσα ληστεύεται στο δευτερόλεπτο με το πάτημα ενός κουμπιού. Τα ministry of plenty έχουν στη διάθεση τους -δίκην Νιγηριανών scammer- το κουμπί.
Η δε αντίδραση είναι αρκούντως χλιαρή ώστε επιτρέπει επικρατήσει αυτό απ' άκρου εις άκρον.

Με τα λόγια του ποιητή:

κάποτε έπιασαν τους trade unionists - δεν μ' ένοιαξε επειδή δεν ήμουνα trade unionist
μετά έπιασαν τους Εβραίους - δεν μ' ένοιαξε επειδή δεν είμαι Εβραίος
μετά ήρθε η σειρά μου ...