Εγώ τον θυμάμαι στο θεατρικό έργο "Στέλιος" με τον Καρακατσάνη, στην Πατησίων. Επιβεβαιώνω τι λες. Κορμοστασιά, και κινησιολογία πολύ ωραία, μάγκικη, αρχοντική για κάποιους που δεν έχουν ένσταση με τη λέξη (εγώ έχω). Ήταν και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης εκείνο το βράδυ. Ο τελευταίος ήταν πλαισιωμένος από διάφορους θορυβώδης τύπους. Ο Φλωράκης άναψε το τσιμπούκι, το κράταγε με το χέρι και το κουνούσε στο ρυθμό που μίλαγε, πάντα με περισπούδαστο σωκρατικό ύφος.
Σιχαινόμουν τότε την πραγματικότητα που βίωνα, με τους Κουρήδες και το πόσο κακομοιριά είναι να κάνεις τέτοιες δουλειές για να ζήσεις. Πνευματική και ηθική αρρώστια. θυμάμαι λοιπόν και μία συνέντευξη τύπου όπου κάποιος έθιξε αυτό το θέμα και του είπε για την πονηριά της Αυριανής να αναφέρεται σε Φλωράκηδες και τελικά μάλλον κάποιος ξάδερφος του ήταν το πάτημα. όσο για το δικό μου το κότερο, σε προσκαλώ να πάμε μία κρουαζιέρα είχε πει στο δημοσιογράφο. Στο τέλος σήκωσε το χέρι ένας τύπος που ήταν της Αυριανής. Μια και αναφέρθηκε η Αυριανή με τέτοιον τρόπο έπρεπε να πάρει το λόγο. Ο Φλωράκης τον ξεφτίλισε. Ήμουν και νέος τότε και επηρεαζόμουν από την αισθητική. (Ξέρεις ότι επιβεβαιώνεται το άδικο του άλλου, όσο πιο άσχημος και ξεφτιλόμορφος δείχνει). Είχε αλλάξει χρώματα, κοίταζε κάτω, πάνω ,αλλού. Προσπαθούσε να χαμογελάσει. Κάτι που τότε το σιχάθηκα πολύ. Σήμερα θα ήμουν στο πλευρό του αν εισέπραττε τέτοια αρνητίλα όπως περιέγραψα. Ο Φλωράκης τα έλεγε ψύχραιμα και τα χωνε ρυθμικά και σταθερά. Κοίταζε καρφί στα μάτια.
Αυτά ως τα άρρωστα πράγματα πάει να τα σπείρει ο άλλος εδώ σε συνθήκες έλλειψης δεδομένων γεγονότων και γνώσης για την εποχή εκείνη γενικά.
Πολύ άρρωστο φίλε
