Κανω σκραπ ολα τα παλια (ας τα αφησουμε στη ληθη τους. Δεν κανω thread necromancy) και ξαναρχιζω απο την αρχη τα παντα με νεες πληροφορίες.
Για αρχη ενα λαιτ θέμα με το Βυζαντινο ΕΣΥ
Βασικα το Ξενοδοχειο του Παντοκράτορος που αποτέλεσε προτυπο για ολα τα υπολοιπα νοσοκομεια Ανατολης και Δυσης.Θα επακολουθησουν και αλλα ποικίλα θεματα. Αλλα ξεκιναμε με αυτο.
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
Ενα απο τα αρτιότερα νοσοκομειακά ιδρύματα στην Κωνσταντινουπολη ηταν το Ξενοδοχείο του Παντοκράτορος. Ιδρυθηκε απο τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Β' Κομνηνο ο οποιος το εφοδιασε με ενα απο τα αρτιότερα Τυπικά (κανονισμο) της εποχής του και υπήρξε νοσοκομείο-πρότυπο για αιώνες ακομα και για την Δυση.
Το κυρίως Νοσοκομείο ηταν δυναμικότητας 50 κλινών και χωριζόταν σε πτέρυγες-θαλάμους. Η πρώτη πτέρυγα ηταν η Χειρουργική δυναμικότητας 10 κλινών που προορίζονταν για ασθενείς με τραυματα η κατάγματα.
Η δευτερη πτέρυγα ηταν η Οφθαλμολογική/Γαστρεντερολογικη με δυναμικοτητα 8 κλινών που προοριζονταν για ασθενείς με τα ανωτέρω προβληματα η συναφή με αυτά.
Η τρίτη πτέρυγα ηταν η Γυναικολογική δυναμικότητας 12 κλινών που προοριζονταν για γυναικες με γυναικολογικα ή μη προβλήματα.
Η τέταρτη και πέμπτη πτέρυγα ηταν και οι δυο Παθολογικές με δυναμικότητα 10 κλινών η καθε μια για ολες τις υπολοιπες παθήσεις.
Υπηρχει και μια ανεπίσημη πτέρυγα για τους Χρονιως Πάσχοντες δυναμικότητας 6 κλινών με ειδικά κρεββάτια για αυτους που δεν μπορουσαν να σηκωθούν τα οποια κρεββάτια ειχαν τρυπα στη μεση για να μπορουν να κανουν τις αναγκες τους οι ασθενεις χωρις να σηκωνονται για τουαλέτα.
Φυσικα το νοσοκομείο ηταν υποχρεωμένο να διατηρεί εξτρα κρεββάτια στις αποθήκες του τα οποια διέθετε κατα την κριση των Ιατρών οταν νοσηλευονταν περαν των 50 ασθενών συγχρόνως.
Στο κάθε κρεββάτι προβλεπόταν 1 στρώμα, 1 μαξιλάρι, 2 σεντόνια και 1 κουβέρτα ενω το χειμώνα προστίθονταν ανα 2 κουβέρτες απο κατσικισιο μαλλι σε καθε κρεββάτι. Καθε χρόνο τα φθαρμένα πλενονταν και δινονταν στους φτωχους και αγόραζαν νεα.
Επισης προβλέπονταν 3 μεγάλες εστιες φωτιάς, 1 στον Κεντρικο διάδρομο που κάλυπτε τις Παθολογικές και το Οφθαλμολογικο/Γαστρεντερολογικο και απο 1 στη Χειρουργικη και στην Γυναικολογικη πτέρυγα που ηταν πιο απομακρυσμένες απο τον διάδρομο. Ετσι φρόντιζαν να υπάρχει παντα η αναλογη θερμότητα τον χειμώνα.
Επισης υπήρχαν λουτρά οπου οι ασθενείς εκαναν το μπάνιο τους τουλάχιστον 2 φορές τη βδομάδα η οσο συχνά τους επέτρεπε ο θεράπων Ιατρός τους, οπως και οι αντιστοιχες τουαλέτες σε καθε πτέρυγα. Το προσωπικό του νοσοκομείου ηταν υπεύθυνο για την καθαριότητα των λουτρών και των τουαλετών και επρεπε να φροντίζουν να υπάρχει παντα νερο για τους ασθενεις και καθαρές πετσέτες διαφόρων μεγεθών για να σκουπιζονται.
Το γευμα των ασθενών ηταν και αυτο ευθυνη του νοσοκομειακου προσωπικου. Καθε μέρα ο καθε ασθενης δικαιουταν 850 γραμμάρια ψωμί, 2 πιάτα λαχανικών με ελαιολαδο και 2 κρεμμυδια. Επίσης ο καθε ασθενής εισέπρατε καθε μέρα απο το λογιστήριο ενα Τραχύ (νομισμα ισον με 1/48 του χρυσου νομισματος) για να μπορει να αγοράζει κρασι να συνοδευει το γευμα του (εφοσον το επετρεπε ο Ιατρος) ή οποιοδηποτε αλλο φαγητο αν δεν ηθελε να φαει απο το φαγητο του νοσοκομειου (παλι με συμβουλ του Ιατρου). Κρεας δεν περιλαμβανοταν στο νοσοκομειακο διαιτολογιο αλλα αν καποιος ηθελε και του το επετρεπε ο Ιατρος μπορουσε να φέρει απο εξω η να το αγοράσει ο ιδιος.
Οσον αφορά το προσωπικο αυτο αποτελουνταν απο 2 Ιατρους για καθε πτέρυγα οι οποιοι ειχαν ως βοηθους ο καθένας απο 3 Υπουργους Εμβαθμους (συνηθως νεοι γιατροι), 2 Υπουργους Περισσους (φοιτητες Ιατρικης) και2 υπηρέτες. Εξαιρείται η Γυναικολογικη στην οποια υπηρχε εκτος των 2 Ιατρών και μια γυναικα Ιατρος (Ιατραινα), 4 Υπουργοι Εμβαθμοι (νεες γιατρινες), 2 Υπουργοι Περισσοι (φοιτητριες Ιατρικης) και 2 υπηρέτριες. Η διαφορά στους Εμβαθμους με τους Περισσους ειναι οτι οι Εμβαθμοι ειναι “δεμενοι” με το νοσοκομειο και θα παραμεινουν εκει προαγομενοι ενω οι περισσοι οταν αποφοιτήσουν ισως να πανε και σε αλλο νοσοκομειο ή να ασκησουν ιατρικη στον τοπο τους η αλλου.
Υπηρχαν μετα 4 Ιατροι Υπηρεσιας εκ των οποιων 2 Χειρουργοι και 2 Παθολόγοι οι οποιοι εναλλασονταν καθε μηνα και στελέχωναν τα Εξωτερικα Ιατρεία. Αυτοι ειχαν βοηθους 4 Υπουργους Εμβαθμους και 4 Υπουργους Περισσους. Επισης υπήρχαν και 2 Εκτακτοι Ιατροι που ερχονταν καποιες μερες το μηνα για τις ανάγκες της Κλινικης της Μονης Παντοκράτορος που βρισκόταν διπλα απο το Νοσοκομειο για να κουράρουν τους ασθενεις μοναχους της Μονης.
Η ιεραρχια επέβαλλε οτι πρώτη ερχοταν η πτέρυγα του Οφθαλμολογικου/Γαστρεντερολογικου και οι 2 Ιατροι της ηταν οι πρώτοι του Νοσοκομειου φεροντες τον τιτλο του “Πρωτομηνιτη”.
Αμεσως μετά στην ιεραρχία ηταν η Χειρουργικη πτέρυγα με τους Ιατρους και το προσωπικο της.
Μετα ερχονταν τριτες οι 2 Παθολογικές με το προσωπικο τους μετα η Γυναικολογική με το προσωπικο της προτελευταιοι οι Εκτακτοι Ιατροι για τους καλογέρους και τελευταιοι οι Ιατροι των Εξωτερικών Ιατρείων.
Εκτος της ιεραρχίας βρισκονταν οι Καθηγητές. Δλδ γιατροι οι οποιοι ηταν υπευθυνοι για τους Υπουργους και οσους τελειοφοιτους Ιατρικης εκαναν πρακτικη στο Νοσοκομειο αν και θεωρητικα βρισκονταν υπεράνω των Πριμικηριων (βλ. Παρακατω). Οι φοιτητες και οσοι εκαναν πρακτικη μετα απο μακρα περίοδο θα περνουσαν εξετάσεις απο Ιατρους και εφοσον περνουσαν με άριστα τοτε μονο επαιρναν το πτυχίο της Ιατρικης.
Οι προαγωγές ακολουθουσαν αυτη την ιεραρχια. Δλδ ενας Εκτακτος Ιατρος π.χ. μπορουσε να προαχθει σε Ιατρο της Γυναικολογικης αλλα οχι απευθειας σε Πρωτομηνίτη.
Υπεράνω των Πρωτομηνιτών ηταν οι Πριμικήριοι. 2 Ιατροι που ασκουσαν τα καθηκοντα του Αρχιατρου οπως θα λεγαμε σημερα η του Διευθυντη. Αυτοι επέβλεπαν ολο το προγραμμα του Νοσοκομειου, εκαναν επισκεψεις καθημερινές στους ασθενεις, ελεγχαν το προγραμμα θεραπειας τους και εκαναν ενδεχομένως αλλαγές σε αυτο και ακουγαν τα παράπονα τους. Επίσης γνωμάτευαν και σε δυσκολες περιπτώσεις στα Εξωτερικα Ιατρεια ή οταν υπηρχει διαφωνια μεταξυν των δυο Ιατρων στε Εξωτερικα Ιατρεια.
Φυσικα δεν δουλευαν ολοι οι γιατροι ολες τις μερες. Οι δυο Πριμικηριοι εναλλάσονταν καθε μηνα στην εποπτεια του Νοσοκομειου οπως και ολοι οι υπολοιποι γιατροι Πρωτομηνιτες, Χειρουργοι κτλ. Ολοι δουλευαν μηνιαιες βαρδιες ετσι ωστε παντα να υπαρχει 1 γιατρος σε καθε πτέρυγα εξαιρουμενων των Εξωτερικών Ιατρείων που ηταν παντα 2.
Εξαιρουνταν και οι Υπουργοι με τους Υπηρέτες καθως αυτοι εκαναν και την νυχτερινη βάρδια με 1 Υπουργό ανα πτέρυγα και εαν 2 Υπουργοι επαιρναν ρεπο ανα μηνα τοτε θα εμεναν μονο 2 Υπουργοι για ολες τις πτέρυγες συν την νυχτερινη βαρδια.
Οι Ιατροι που ειχαν υπηρεσια το συγκεκριμένο μηνα επρεπε να προσερχονται καθημερινα το πρωι για να ξεκινησουν τις εξετάσεις ασθενών, να κανουν εγχειρήσεις και να εισάγουν νεους ασθενεις. Το χειμώνα που οι μερες ειναι μικρές ερχονταν μονο το πρωι αλλα απο την 1η Μαιου μεχρι και την 14η Σεπτεμβριου ερχονταν το πρωι, εφευγαν το μεσημέρι για φαγητο και επέστρεφαν το απογευμα μεχρι τη δυση του ηλιου. Ακολουθουσαν δλδ το ιδιο πρόγραμμα με ολους τους δημοσιους υπαλληλους.
Περαν του ιατρικου προσωπικου υπηρχε και το παραιατρικο. Το Νοσοκομειο ηταν υποχρεωμένο να διατηρεί 6 Φαρμακοποιους δλδ εναν επικεφαλής Φαρμακοποιο, 3 Υπουργους Εμβαθμους και 2 Υπουργους Περισσους για να μπορουν οι ασθενεις να προμηθευονται τα φαρμακα τους απευθειας. Και οχι μονο οι νοσηλευομενοι αλλα και οσοι ερχοντουσαν στα Εξωτερικα Ιατρεια και εφευγαν χωρις νοσηλεια αλλα με συνταγη γιατρου.
Το ιατρικο προσωπικό εφερε και διακριτικο ιματισμο ο οποιος προδιδε και το βαθμο τους. Οι Ιατροι φορουσαν μπλε-πρασινο ιματιο με κοκκινο μανδυα, κοκκινα παπουτσια και βιολετι καπέλο.
Οι Υπουργοι φορουσαν βιολετι χιτώνα, κοκκινα παπουτσια και κίτρινο καπέλο με κοκκινη λωριδα.
Ο Φαρμακοποιος φορουσε κοκκινο-μπλε ιμάτιο, κιτρινα παπουτσια και κοκκινο καπέλο με λευκη λωριδα
Στο υπολοιπο προσωπικο συγκαταλέγονταν 1 Οστιάριος (θυρωρος), 5 Πλυστρες, 1 Λεβετάριος (υπευθυνος για τα σκευη του Νοσοκομειου), 2 Μαγειροι, 1 Σταβλαρχης, 1 Μεταφορέας, 1 Λογιστης, 2 Ιερείς για εξομολογησεις και λειτουργιες, 2 Ψαλτες, 2 Φουρνάρηδες, 4 Νεκροθαφτες, 1 Καθαριστης Βοθρων και Υπονομων, 1 Ακονιστης και 1 Μυλωνάς.
Γενικός Υπευθυνος του Νοσοκομείου (ας πουμε σαν τον σημερινο Διοικητη του Νοσοκομειου) ηταν παντα ο εκάστοτε Ηγούμενος της Μονης Παντοκράτορος ο οποιος υποστηριζόταν απο ενα τετραμελες συμβουλιο (θα το λεγαμε Δ.Σ. Σημερα) το οποιο αποτελουνταν απο τους μοναχους που ειχαν το αξιωμα του Οικονομου της Μονης και στη δικαιοδοσια του υπαγοταν το Νοσοκομειο, η Μονη Παντοκράτορος μαζι με την Κλινικη της, ο Ναος και η ενορια της Θεοτόκου, το Παρεκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και το Γηροκομείο του Παντοκράτορος. Hταν νομικα υπευθυνοι για ολα αυτά και ειχαν εξουσια να πουλουν, να αγοράζουν, να βαζουν διαχειριστες να ασκουν λογιστικο ελεγχο και να νοικιαζουν οτιδηποτε. Επισης ενα μελος του Συμβουλιου οριζόταν ως υπευθυνος για το Φιλοπτωχο Ταμειο της Μονης καθώς και για τα χρηματα και τα υλικα του Νοσοκομειου.
Βεβαια ενω το Συμβουλιο και ο Ηγουμενος ειχαν την διοικηση τους απαγορευόταν ρητα να εμπλακουν σε ιατρικές υποθέσεις του Νοσοκομειου. Για αυτη την εποπτεια ο Ηγουμενος διοριζε εναν Νοσοκομο (οπως ειναι περιπου σημερα ο Προεδρος του Νοσοκομειου) με βοηθό εναν Μειζότερο (Αντιπροεδρος).οι οποιοι δεν ηταν μοναχοι αλλα γιατροι διορισμενοι με μισθο απο τον Ηγουμενο για να επιβλέπουν το Νοσοκομειο και συνηθως επιλεγονταν απο μεσα απο το νοσοκομειο. Το αποτέλεσμα αυτου ηταν να αυτονομηθει ουσιαστικα το Νοσοκομειο απο το Μοναστηρι και ο δεσμος τους να περιοριστει μονο σε ζητηματα ησσονος σημασιας.
Στα καθηκοντα του Νοσοκομου ενεπιπταν και οι προμηθειες του Νοσοκομειου (εδω ειναι ο μονος δεσμος με τη μονη καθως ειναι το μονο μερος που μπορουν να παρέμβουν ο Ηγουμενος με το Συμβουλιο σε θεματα μπατζετ και προμηθειων). Εν τουτοις ομως ακομα και ο Ηγουμενος δεσμευοταν απο τον κανονισμο καθως οριζονταν συγκεκριμένες προμηθειες σε πολλα πραγματα οπως π.χ. 66 Λιτρες Ελαιολαδου και 50 Λιτρες Μελιου για φαρμακευτικη και αλλη χρηση. Επισης κραταγε και το κλειδι της ιματιοθηκης και σκευοθηκης του Νοσοκομειου.
Στα καθηκοντα του Μειζότερου ενεπιπταν οι προμηθειες για το φαγητο των ασθενών και ειχε ουσιαστικα καθηκοντα Αποθηκαριου
Οσον αφορα τις θεραπειες που προσφερονταν αυτο ηταν αποκλειστικο δικαιωμα των Ιατρών να προτεινουν και να εφαρμοσουν οποια θεραπεια εκριναν αυτοι κατάλληλη. Εν τουτοις μπορουμε να πουμε οτι συνιστουσαν συχνά λουτρά και πολλες φορές συνοδευαν οι ιδιοι στα λουτρα τους ασθενεις που επρεπε να κανουν μπανιο για τη θεραπεια τους. Γινοντουσαν και εγχειρησεις, πολλες φορες προχωρημένες για την εποχη τους οπως π.χ. ο διαχωρισμος των Σιαμαιων αδελφων το 945 μ.Χ. η οποια κριθηκε και απο την μοντέρνα Ιατρικη επιτυχημένη καθως ο ενας αδελφος επιβιωσε της εγχειρησης (ο αλλος ειχε πεθάνει πριν φτασουν στην Κωνσταντινουπολη για αυτο εγινε η εγχειρηση βεβιασμένα για να μην απλωθει η σηψαιμια και στον επιζώντα) εν τουτοις πεθανε και αυτος 1 βδομαδα μετα γιατι δεν προλαβαν την σηψαιμια που ειχε ηδη μεταδοθει απο τον νεκρο αδελφο στον ζώντα. Αλλες μεθοδοι θεραπειας περιελαμβαναν φλεβοτομές, αλοιφές, γυψο και φαρμακευτικες αγωγές και αλλα. Π.χ. Για τον στομαχόπονο ο γιατρος εδινε μέλι ανακατεμένο με δυοσμο και κρασι καθως και εμετικα συν 2 φορές μπανιο την εβδομάδα και επαλειψη του στομάχου με κατάπλασμα φυλλων δάφνης.
Οσο για τις εγχειρησεις υπαρχει μια αναφορά του Θεόδωρου Πρόδρομου αξιωματουχου της Αυλης ο οποιος προς το τέλος της ζωης του εισηχθη σε Νοσοκομειο λογω της κακης κατάστασης της υγεας του. Αναφέρει οτι μπηκε στο χειρουργειο μια μεγάλη αιθουσα με φωτια να καιει στο τζάκι οπου αρκετοι Υπουργοι εβαζαν τα εργαλεια στην φωτια να θερμανθουν ενω αλλοι τον βοηθησαν να βγάλει τα ρουχα του αν και αυτο δεν του αρεσε καθως ελεγε οτι αισθανοταν σαν μελλοθάνατος που προκειται να εκτελεστει. Αλλοι ετοιμαζαν το χειρουργικο τραπέζι ενω ενας Ιατρος επεβλεπε την διαδικασια και ο Προδρομος λεει οτι στο πρόσωπο του αναγνώρισε τον ιδιο τον Νοσοκομο του Νοσοκομειου. Τον αναφέρει ως ευγενέστατο ανθρωπο και κορυφαιο γιατρο και συνεχίζει λεγοντας πως ο Νοσοκόμος αστειευτηκε μαζι του καθως τον ειδε νευρικο και φοβισμένο, ενω ηταν χαμογελαστός και παρηγορητικος. Παράλληλα ομως λεει πως ο Νοσοκομος οσο τον παρηγορουσε μαρκαρε την περιοχη του καυτηριασμου με χειρουργικο μολυβι και μετα εφερε το καυτο σιδερο. Ενα ουρλιαχτο ακουστηκε και ο Προδρομος σωριαστηκε λιποθυμος. Ξυπνησε λιγο μετα αφου τον συνεφερε ο Νοσοκόμος.
Φυσικα και η διαιτα ηταν μερος της θεραπειας και αυτο εξηγει την απουσια κρεατος και ψαριου απο το διαιτολογιο. Αλλα οπως ειπαμε μπορουσε κανεις να αγοράσει αν του το επετρεπε ο Ιατρος. Παντως το διαιτολογιο ηταν ισορροπημένο με τον ασθενη να λαμβάνει περιπου οπως υπολογιστηκε απο μοντερνους γιατρους 3300 θερμιδες τη μερα.
Επίσης προβλεποταν και “πνευματικη θεραπεια” για αυτο υπηρχαν 2 Παρεκκλησια. Ενα ανδρών και ενα γυναικων το καθένα με εναν ιερέα και εναν ψάλτη. Λειτουργια γινόιταν 4 φορές τη βδομαδα Τεταρτες, Παρασκευές, Σαββατα και Κυριακες και οσοι ασθενεις μπορουσαν να πανε μεχρι εκει πηγαιναν για να ακουσουν. Εκει μπορουσαν να εξομολογηθουν εαν ηθελαν για να μην πεθανουν ανεξομολογητοι. Στις μεγάλες γιορτες οσοι ασθενεις μπορουσαν πηγαιναν στην Εκκλησια της Θεοτοκου
Απο τους ασθενεις η πλειοψηφια ηταν φτωχοι. Το Νοσοκομειο παντα ειχε αποθεμα ρουχισμου για τους ασθενεις που δεν ειχαν οποτε τους επαιρναν τα κουρέλια που φοραγαν και τους εδιναν καινουρια ρουχα. Αλλοι παλι ειχαν καποια περιουσια εστω για να φέρουν τα δικα τους κλινοσκεπάσματα.
Οσον αφορά τους γιατρους απαγορευεται ρητα και κατηγορηματικα το φακελάκι. Εξαιρειται η ιδιωτικη ασκηση ιατρικης βεβαια. Εκει ο νομος δεν το αγγιζει καν αλλα εντος νοσοκομειου ηταν απαγορευμενο. Οι γιατροι στο εξάμηνο που δεν δουλευαν στο Νοσοκομειο (οπως ειπαμε δουλευαν εναλλαξ ανα μηνα) ασκουσαν ιδιωτικα ιατρικη με κατ οικον επισκεψεις η στο ιατρειο τους.
Οι Πριμικηριοι αμειβονταν με 8 χρυσα νομισματα και 45 Μοδια σιτάρι το χρόνο δλδ ενα εισοδημα 11.75 χρυσων νομισμάτων ετησιως (12ος αιωνας). Οι Υπουργοι και οι Εξωτερικοι Ιατροι αμειβονταν με 6.75 χρυσα νομισματα ετησιως. Προφανώς εαν οι γιατροι εξαρτωνταν μονο απο τον μισθο του Νοσοκομειου θα πέθαιναν στην ψάθα. Και εδω μπαινει η ιδιωτικη ασκηση της ιατρικης που συμπληρωνε το εισοδημα τους. Φυσικα εργάζονταν στο Νοσοκομειο για λογους αποκτησης εμπειριας και στο ιατρειο τους για το εισοδημα. Ενας Πριμικηριος ενος μεγάλου Νοσοκομειου στην Κωνσταντινουπολη φυσικα θα ηταν περιζητητος ως ιδιωτης ιατρος απο πλουσιους και ευγενεις οι οποιοι θα εμπιστευοταν ακομα και εναν Υπουργο Περισσό (δλδ φοιτητη Ιατρικης) αφου τυγχανει να εργάζεται σε διασημο Νοσοκομειο της Πολης. Οι γιατροι του Παντοκράτορος ειχαν γινει τοσο διάσημοι που οι ευγενεις τους πληρωναν το βαρος τους σε χρυσάφι για να τους εχουν μαζι τους στο σπιτι η στο εξοχικο τους εκτος Κωνσταντινουπολης.
Ο Νοσοκόμος αμειβόταν με ετησιο μισθο 12.5 χρυσα νομισματα και δεν δουλευε σε βαρδιες οπως οι γιατροι αλλα και τους 12 μηνες το χρόνο και λογω αυτου δεν μπορουσαν να ασκησουν ιδιωτικα την Ιατρικη. Απο την αλλη ομως ο Νοσοκόμος και ο Μειζότερος συνηθως αποκτουσαν τιτλους στην Αυτοκρατορικη Αυλη και συνηθως τους αποδιδόταν ο τιτλος του Σπαθαρίου η του Πρωτοσπαθαρίου οι οποιοι μαζι με το ονόρε ειχαν και μισθο. Τον 11ο αιώνα ενας Πρωτοσπαθάριος κέρδιζε 72 χρυσα νομισματα το χρόνο. Οποτε συν το μισθο του Νοσοκομου φτανει σχεδόν τα 85 χρυσα νομισματα το χρόνο.
Βεβαια δεν αμειβονταν ολοι το ιδιο σε ολα τα Νοσοκομεια. Καποιοι πληρωναν λιγο παραπανω, καποιοι λιγο παρακάτω οποτε ας κανουμε μια συγκριση μεταξυ μισθών του Νοσοκομειου Παντοκράτορος και Νοσοκομειου του Λιβός. Οι μισθοι ειναι σε Υπέρπυρα του 1281.
Νοσοκομειο Παντοκράτορος
Υπουργος Περισσος 7.1 Υπερπυρα
Υπηρέτης 10.2 Υπερπυρα
Φαρμακοποιος 8.3 Υπερπυρα
Μαγειρας 8.3 Υπερπυρα
Πλυστρα 3.8 Υπερπυρα
Νοσοκόμος 19.2 Υπερπυρα
Διοικητικος Υπ. 11 Υπερπυρα
Νοσοκομείο Λιβός
Υπουργός Περισσός 10 Υπερπυρα
Υπηρέτης 10 Υπερπυρα
Φαρμακοποιος 12 Υπερπυρα
Μαγειρας 10 Υπέρπυρα
Πλυστρα 5 Υπερπυρα
Νοσοκόμος 14 Υπερπυρα
Διοικητικος Υπ. 12 Υπερπυρα
Το Γηροκομειο ηταν εξαρτημα της Μονης και κατ επεκτασιν του Νοσοκομειου ηταν και αυτο ημιαυτονομο με επικεφαλης τον “Γηροκόμο” ο οποιος δεν ηταν γιατρός αλλα μαλλον καλογερος απο την Μονη και ειχε 6 Υπηρέτες ως βοηθους. Το Γηροκομειο ειχε δυναμικότητα 24 κλινών και δεχόταν μονο υπέργηρους ή αναπηρους απο αρρωστια η τραυμα οι οποιοι δεν μπορουσαν ενεκα αυτου να δουλεψουν. Τωρα εαν καποιος απο τους τροφιμους παθαινε ατυχημα η αρρωσταινε απο κατι αλλο περαν αυτου που του προκαλεσε την ανικανοτητα προς εργασια ο Γηροκομος και οι Υπηρέτες δεν ηταν γιατροι για να τον βοηθησουν. Ετσι αναγκαστικα ειδοποιουνταν ο Νοσοκομος και αυτος ηταν υπευθυνος να στειλει Ιατρο για τις πρώτες βοηθειες και ο Ιατρος θα αποφάσιζε εαν θα μεταφερόταν στο Νοσοκομειο για περαιτέρω νοσηλεια, μετα το περας της οποιας θα επεστρεφε στο Γηροκομειο.
