H ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ
Α. Εισαγωγη και Μάχη της Αδριανούπολης
Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού του Αποστάτη το 363 ο στρατός έχοντας μείνει ακέφαλος και σε εχθρικό έδαφος εξέλεξε με συνοπτικές διαδικασίες τον αξιωματικο των Σχολαρίων Ιοβιανό ως Αυτοκράτορα. Δεον να σημειωθεί οτι οι στρατιώτες πριν τον Ιοβιανό πρόσφεραν το στέμμα στον Υπαρχο του Πραιτωρίου της Ανατολής Σαλλούστιο o οποιος ομως το αρνήθηκε προβάλλοντας ως δικαιολογία την ηλικια του.
Εν τουτοις ομως και ο Ιοβιανός δεν εμελλε να μακροημερεύσει στον θρόνο. Αφου εκλεισε βιαστική ειρήνη με τους Πέρσες παραχωρώντας τους οτι ειχε κατακτησει ο Ιουλιανος επέστρεψε πίσω στην Κωνσταντινουπολη. Δεν εφτασε ομως ποτέ εκει καθώς σε μια διανυκτέρευση κατα την διαρκεια της επιστροφής στα Δαδάστανα της Βιθυνίας ξεχάστηκε ενα μαγκάλι στη σκηνή του Αυτοκράτορα αναμμένο και ο Ιοβιανός δηλητηριάστηκε απο μονοξείδιο του άνθρακα και πέθανε στις 18 Φεβρουαριου 364.
Ετσι ο στρατος μεσα σε λιγους μηνες βρέθηκε ξανα ακέφαλος. Προχώρησαν σε νεα εκλογή 7 μέρες μετα τον θανατο του Ιοβιανου στην Νικαια. Το στέμμα προτάθηκε και πάλι στον Σαλλουστιο ο οποιος το αρνηθηκε εκ νεου. Οι στρατιώτες αντιπρότειναν να στεφθει ο γιος του αντι αυτου αλλα ο Σαλλούστιος αρνήθηκε και αυτη την προσφορα εξ ονοματος του γιου του. Μετα προτάθηκε ο Εκουιτιος ο Χιλιαρχος των Σκουταρίων αλλα δεν επικράτησε στην ψηφοφορία καθως ηταν πολυ τραχύς σαν χαρακτήρας. Η αμέσως επόμενη πρόταση ηταν ο Ιανουάριος ο οποιος ηταν συγγενής του Ιουλιανού και Υπευθυνος Στρατιωτικών Προμηθειών στο Ιλλυρικο. Εν τουτοις και αυτός απορρίφθηκε καθως βρισκόταν πολυ μακρια απο την Νικαια.
Αμέσως μετά προτάθηκε η υποψηφιότητα του Χιλιάρχου των Σκουταρίων Βαλεντινιανου. Υπηρξαν αντιρρήσεις καθως ο Βαλεντινιανος μολις ειχε προαχθει στο αξίωμα του Χιλιαρχου μερικες μερες πριν και δεν βρισκόταν εκει καθως ειχε παει στην Αγκυρα με εντολη του Ιοβιανου. Οι αντιρρήσεις κάμφθηκαν γρηγορα και ο Βαλεντινιανος κέρδισε την εκλογη. Αμέσως εστάλησαν αγγελιοφόροι να τον φέρουν πισω και στις 26 Φεβρουαρίου ο Βαλεντινιανος αποδέχτηκε την εκλογη στην Νικαια και ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας.
Για 11 χρόνια ο Βαλεντινιανός αποδείχτηκε αξιος Αυτοκράτορας χωρις να εχει τα τυπικα προσοντα για αυτο καθως ηταν άξεστος και αγραμματος και με αρκετη σκληρότητα, αλλα οι τοτε καιροί αυτο απαιτούσαν. Παρότι Αρειανιστής κράτησε ισες αποστάσεις απο ολες τις αιρέσεις και την Εκκλησία. Και φυσικά ηταν αρκετά προσεκτικός ωστε να μην καταπιέζει το λαό με βαρια φορολογία.
Το μόνο λάθος ισως που εκανε στα 11 χρόνια που κυβέρνησε ήταν ο διορισμος του αδελφού του Βάλεντα ως Συναυτοκράτορα στην Ανατολή. Ο Βάλενς ηταν το ακριβώς αντίθετο απο τον αδελφό του και στα προσόντα αλλα ακομα και στην φυσικη παρουσια μιας και ο Βαλεντινιανος ηταν ψηλός με γαλάζια ματια, γυμνασμένος, ενεργητικος και αποφασιστικος. Ο Βάλενς ηταν κοντός, αγύμναστος με θολά μάτια, στραβά πόδια και μια τεράστια κοιλιά. Και το χειρότερο δεν ηταν οτι δεν φαινόταν σαν Ρωμαιος Αυτοκράτορας αλλα ουτε ενεργούσε και σαν τέτοιος καθως ενω ο αδελφος του προσπαθουσε να τηρησει τις ευθραυστες χριστιανικές ισορροπίες, ο Βάλενς τις τορπίλιζε και λιγο και λιγάκι γιατι ηταν εντελώς ακαμπτος στο θέμα του Αρειανισμου. Αλλα κάθε φορά ο Βαλεντινιανός ειχε τον τρόπο να διορθώνει τα λάθη του αδελφού του.
Στις 17 Νοεμβρίου 375 ομως ο Βαλεντινιανός πέθανε μετα απο εγκεφαλικό επεισόδιο που προκληθηκε οταν κατα τη διάρκεια ακρόασης με πρέσβεις της φυλής Κουάντι οι οποιοι υποστήριζαν οτι δεν δεσμεύονταν απο τις συνθηκες των αλλων φυλάρχων με τους Ρωμαιους και εμμέσως απειλησαν με εισβολή. Ο Βαλεντινιανός οργίστηκε τοσο πολυ και φώναζε που έμεινε στον τόπο.
Στη θέση του Αυγούστου της Δύσεως τον διαδέχτηκαν οι δυο γιοι του, ο Γρατιανός και ο Βαλεντινιανός Β' ηλικίας 16 και 4 ετών αντίστοιχα. Ο Γρατιανός ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας στους Τρεβήρους και ο Βαλεντινιανός Β' στα Μεδιόλανα. Ο Γρατιανός ειχε ολα τα φόντα για να γινει ενας καλός Αυτοκράτορας οπως ο πατέρας του αλλα ηταν ακομα 16 ετών. Ο δε Βαλεντινιανος Β' ηταν ακομα νηπιο υπο την Αντιβασιλεία της μητέρας του Ιουστίνας (και μητριας του Γρατιανού).
Εκ των πραγμάτων η ηγεσία της Δυτικής Ρωμαικης Αυτοκρατορίας κατέστη αναιμική και αδύναμη και τα πράγματα αρχισαν να γινονται χειρότερα οταν ο θείος των νεαρων Αυτοκρατόρων αρχισε να εκδηλώνει σημεία ζήλειας ειδικοτερα προς τον Γρατιανό ο οποιος ειχε αρχίσει να γινεται καλός στην στρατιωτική τέχνη και να κερδίζει την αφοσίωση των Λεγεώνων του. Σε αυτό βρηκε συμμαχο την Ιουστινα η οποια ηταν η δευτερη συζυγος του μακαρίτη Βαλεντινιανου Α' και μητρια του Γρατιανου και αυτη δεν εβλεπε με καλό ματι την αυξανομενη φημη του προγονου της Γρατιανου καθως θεωρουσε οτι θα εμπαινε εμπόδιο στον δικο της γιο.
Εκείνη την ταραγμένη περίοδο λοιπόν εκαναν την εμφάνιση τους οι Γοτθοι οι οποιοι ειχαν αναγκαστει να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους υπο την πίεση των Ουννων και να κατέβουν νοτιότερα φτάνοντας στον Δούναβη. Εκει ο Φριντιγκερν με τον Αλαβίβο έστειλαν πρέσβεις στον Αυτοκράτορα Βάλενς ζητώντας του να τους παραχωρήσει τόπο να μείνουν και προμήθειες μεχρι να μπορέσουν να καλλιεργησουν τα εδαφη που θα παραχωρουνταν και να εχουν συγκομιδη και σε αντάλλαγμα αυτοι θα τον υπηρετουσαν ως στρατιώτες ενω οσοι απο αυτους ηταν ακόμα ειδωλολατρες θα βαφτίζονταν χριστιανοι και θα ακολουθούσαν το δόγμα του Αυτοκράτορα δλδ τον Αρειανισμο. Οι διαπραγματευσεις ομως κόλλησαν καθως ο Αυτοκράτορας έλειπε στην Αντιόχεια και ο καιρός περνουσε. Επεσε πείνα στους Γότθους και ειχαν φτάσει σε απόγνωση. Ηταν οικτρό θέαμα 200000 Γοτθοι στην οχθη του ποταμου να κλαινε την τυχη τους και να απλώνουν τα χέρια σε ζητιανια σε οποιονδηποτε Ρωμαιο αξιωματούχο ετυχε να περνάει απο εκει εκλιπαρώντας τους να τους πάρει στην υπηρεσια του ο Αυτοκράτορας για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Τελικα μετα απο αρκετο καιρό ήρθε η απάντηση απο τον Αυτοκρατορα στην Αντιόχεια. Ο Βαλενς κολακευμένος απο τις εκκλήσεις των Γοτθων για βοηθεια δεχτηκε την προσφορά τους εχοντας κατα νου πως αν τους παρει στο στρατό του τοτε θα μπορέσει να ελαφρυνει την φορολογια των υπηκοων του αφου πλεον δεν θα χρειαζόταν να συντηρει μεγάλο στρατο. Θα διελυε καποιες Λεγεώνες και θα τις αντικαθιστουσε με Γοτθους που δεν χρειαζονταν και πληρωμη αφου του ζητάνε μονο γη και προμηθειες για 1 ετος. Εκτος αυτου με τους Γοτθους να βαφτιζονται Αρειανιστες χριστιανοι θα ειχε το πανω χέρι σε ενδεχομενη συγκρουση με τους Ορθόδοξους χριστιανους.
Ο Βαλενς εξέδωσε Διάταγμα απευθυνόμενος προς τον Κομη της Θράκης Λουπίκινο και τον Δούκα της Μοισίας Μάξιμο με το οποιο επέτρεπε την είσοδο των Γότθων στην Αυτοκρατορία υπο τον όρο να παραδώσουν το οπλισμο τους και οσα αγόρια ηταν κατω απο στρατευσιμη ηλικία να παραδοθούν ως όμηροι σε διάφορες πόλεις της Αυτοκρατορίας. Οι Γοτθοι δέχτηκαν τους ορους καθως φοβόντουσαν οτι απο ωρα σε ωρα θα ερχονταν οι Ουννοι και θα τους εσφαζαν χωρις αλλη σκέψη και ησυχασαν με την διαταγη του Αυτοκράτορα αλλα εν τουτοις ο αποχωρισμος τους απο τα παιδια τους ηταν οδυνηρος. Οσο οδυνηρός ηταν και ο αποχωρισμος τους απο τα οπλα τους. Επρεπε να κανουν θυσίες ομως για να ζήσουν. Ενας ενας παρέδιδαν τα οπλα τους στους Ρωμαιους και οι οικογένειες τα παιδια τους και περνουσαν το ποτάμι απέναντι. Σε μερικές μερες 200000 Γοτθοι ειχαν εισέλθει στην Αυτοκράτορία άοπλοι υπο την εποπτεια του Λουπικινου και του Μαξιμου.
Συναμα ομως πηραν και μια γεύση της διαφθοράς που ειχε κατακλύσει την Αυτοκρατορία καθως σε πολλές περιπτώσεις οι δυο Ρωμαιοι αξιωματουχοι που επεβλεπαν την διαδικασία εκαναν τα στραβα ματια στην παραδοση του οπλισμου και αντι για αυτο ζητουσαν απο τους Γοτθους να τους δώσουν τα τιμαλφη και τα κειμηλια τους και να κρατησουν τα οπλα τους, τα οποια τιμαλφη φυσικα πηγαιναν κατευθείαν στις δικές τους τσέπες. Ακομα και τα παιδια που θα ηταν ομηροι καποια εξ αυτών πουληθηκαν ως σκλάβοι και τα λεφτα τα πηραν οι 2 αξιωματουχοι. Ηδη πριν καν πατήσουν σε Ρωμαικο έδαφος οι Γοτθοι αισθανονταν προδομένοι και αδικημένοι και ουκ ολιγοι Γοτθοι εφτασαν σε σημειο να ζητάνε εκδικηση.
Σαν να μην εφτανε αυτό οταν περασαν απέναντι διαπίστωσαν οτι δεν ειχαν ερθει και οι προμήθειες που ειχαν ζητήσει. Οι Γοτθοι μαζεψαν οσα λεφτά τους ειχαν απομείνει και ζήτησαν να αγοράσουν προμήθειες απο τον Λουπίκινο και τον Μάξιμο οι οποιοι πήραν φυσικά και αυτά τα τελευταια χρήματα των Γότθων και τους έφεραν κρέας. Μονο που το κρέας αυτο ηταν απο τα αδέσποτα σκυλια της περιοχής. Και ηταν και σάπιο. Και γινεται ακόμα χειρότερο οταν οι δυο διεφθαρμένοι αξιωματουχοι τους ειπαν οτι τα λεφτα τους δεν φτάνουν για να τραφουν ολοι και για να ισοφαριστει η διαφορα επρεπε να πουληθουν καποιοι ως σκλαβοι. Οι Γοτθοι το κατάπιαν και αυτο τωρα αλλα μεσα τους εβραζαν. Και σε λιγους μηνες θα ερχοταν η εκρηξη.
Για αρχη δεν ειπαν τιποτα αλλα ο Φριτιγκερν και ο Αλαβιβος βαδισαν στα εδάφη της Μοισίας οχι σαν προσφυγες αλλα σαν συντεταγμένη στρατια. Δεν λεηλατησαν, δεν πολεμησαν, δεν εκαναν ανταρσια, αλλα ηρθαν με εναν αερα ανεξαρτησίας και αυξανομενης υποψίας. Ετσι εφτασαν εξω απο τα τειχη της Μαρκιανόπολης η οποια ηταν στρατηγικό σημείο καθως ηταν χτισμένη πανω σε 2 σταυροδρομια που ελεγχαν την εισοδο στα Βαλκάνια. Οι 2 Φυλαρχοι τυπικα ηταν Φοιδεράτι δλδ ξενοι στρατιωτες στην υπηρεσια της Ρώμης θεωρητικα με προιστάμενο τον Κομη της Θράκης Λουπικίνο ο οποιος τους κάλεσε σε δείπνο στην πολη. Πηγε μονο ο Φριτιγκερν μαζι με την ακολουθία του και συντομα οι ακολουθοι του διεσπαρησαν στην πολη για να αγοράσουν προμηθειες. Συντομα ομως ξεκινησαν καυγά με τους εμπόρους και τους κατοίκους της πολης ο οποιος κατέληξε σε αιματοχυσία.
Οταν εφτασαν τα νεα της σφαγης στον Λουπικινο κατα τη διαρκεια του δείπνου αυτος ηταν μεθυσμένος και παρακολουθουσε (οσο μπορουσε γιατι ηταν τυφλα) μια παράσταση παντομίμας και ετσι διέταξε τη φρουρα του να σφαγιασει τους Γοτθους ευγενεις που συνοδευαν τον Φριτιγκερν στο δείπνο και ετσι ξεσπασε μάχη και στην οικια του Λουπικινου.
Ο Φριτιγκερν δεν ηταν εκει καθως ειχε αποσυρθεί στα ενδότερα για να απολαύσει τις ιδιαιτερες περιποιησεις που ειχε ετοιμασει για αυτον ο Λουπικινος αλλα οι φωνες και οι κλαγγες των οπλων εφτασαν μεχρι εκει. Αμεσως πετάχτηκε ορθιος ο Φριτιγκερν αλλα οι συνδαιτημόνες του προσπάθησαν να τον καθησυχάσουν λεγοντας του οτι μαλλον προκειται για καυγά μεθυσμένων. Δεν τους πιστεψε και βγηκε εξω με το σπαθι στα χέρια λεγοντας πως αν ειναι καυγας μεταξυ Γοτθων θα το διευθετησει αυτος το θεμα. Οι παρόντες δεν προσπαθησαν να τον συγκρατησουν. Αλλωστε ηταν πολυ μεθυσμένοι και πολυ απασχολημενοι για να νοιαστουν και εκτος αυτών κραταγε και σπαθι στο χέρι. Δεν το ρισκαραν.
Οταν τον ειδαν οι επιζώντες Γοτθοι χάρηκαν και αφου του εξηγησαν εν τάχει τι συνέβη πηραν τα αλογα τους και εφυγαν και κηρυξαν ανοιχτά πόλεμο στην Αυτοκρατορία, καιγοντας και λεηλατώντας αγροκτηματα πλουσιων ευγενών στα περιχωρα της Μαρκιανόπολης. Ο Λουπίκινος μαζεψε οσους στρατιώτες μπορεσε να βρει και τους καταδιωξε. Τους βρηκε 9 μιλια εξω απο την πολη αλλα ο ετερόκλητος στρατος του Λουπικινου σε συνδιασμο με την ανικανη ηγεσια του ηττήθηκε απο τους Γοτθους. Απο αξιωματικους δεν γλιτωσε κανεις, ολοι σφαγιαστηκαν. Απο στρατιωτες η συντριπτικη πλειοψηφία επεσε στο πεδιο της μάχης. Ελάχιστοι γλιτωσαν και ο Λουπικινος ηταν ο πρωτος που δραπέτευσε απο την μάχη αλλα συντομα και αυτος και ο Δουκας Μάξιμος σκοτώθηκαν απο τους Γότθους σε αλλη αψιμαχία.
Ετσι ξεκίνησε ο πόλεμος που συνεχίστηκε και το 377 και το 378. Το 377 ο Βαλενς που ολο αυτο τον καιρό διέμενε στην Αντιόχεια έστειλε αλλους 2 υψηλοβαθμους αξιωματουχους τον Προφουτουρο και τον Τραιανο να συνεχισουν την εκστρατεια. Το μονο προβλημα ηταν πως και οι δυο δεν ειχαν ιδέα απο πολεμο και στρατιωτικες επιχειρησεις αλλα μεσα στην ατυχία τους ηταν τυχεροι που οι Γοτθοι πολεμουσαν με φανατισμο και οχι με στρατιωτικο μυαλο οποτε καταφεραν να τους απωθησουν μερικώς.
\Η κυρια μάχη δοθηκε το καλοκαιρι του 377 στην περιοχη Salices κοντα στη σημερινη Δοβρουτσά.
Οι 2 στρατοι ειχαν στρατοπεδευσει πολυ κοντα ο ενας με τον αλλο και τη νυχτα πριν τη μαχη δεν κοιμηθηκε κανεις και απο τις 2 πλευρες καθως ολοι περιμεναν νυχτερινη επίθεση. Με την αυγη οι Γοτθοι προσπαθησαν να καταλάβουν το ψηλοτερο έδαφος για να εχουν πλεονέκτημα. Οι Λεγεωνες ομως τους προλαβαν και τους απώθησαν. Ετσι εμειναν να κοιτάνε ο ενας τον αλλο για ωρα. Σε καποια στιγμη οι Λεγεωνάριοι αρχισαν να τραγουδάνε τον πολεμικο τους υμνο και οι Γότθοι απάντησαν με δικα τους πολεμικα τραγουδια και αμεσως μετα ξεκίνησε η μάχη. Το εδαφος ηταν βαλτώδες και τελειως ακατάλληλο και κανενας δεν μπορουσε να επικρατήσει. Η μαχη κράτησε για ωρες και με τη δυση του ήλιου κανένας δεν ηταν νικητης. Οι Ρωμαιοι παρέμειναν στο πεδιο για να θάψουν τους νεκρους ενω οι Γότθοι αποχώρησαν συντεταγμένα. Οι Ρωμαιοι βέβαια μπορουν να ευχαριστησουν τις Λεγεώνες που εστειλε ο Γρατιανός απο την Δυση που δεν ηττήθηκαν σε αυτη τη μαχη. Ο Γρατιανός παρότι απασχολημένος με δικα του προβληματα στην σημερινη Ελβετια ειχε φτιαξει το δικο του ονομα ως Στρατηγός εχοντας υποτάξει τις βαρβαρικες φυλές μεχρι το Σίρμιο, απέστειλε βοηθεια στον θειο του και ηταν ετοιμος να συνεργαστει μαζι του καθως ο Γοτθικος κίνδυνος απειλουσε την ιδια την υπαρξη της Ανατολικης Ρωμαικης Αυτοκρατορίας.
Ομως ο Βάλενς ο οποιος ειχε επιστρέψει στην Κωνσταντινουπολη απο την Αντιοχεια εγινε ακομα πιο ζηλόφθων εναντι του ανηψιου του και αποφάσισε να του δείξει οτι ηταν καλυτερος Στρατηγός απο εκεινον. Ετσι ανελαβε επικεφαλής του Ρωμαικου Στρατου και βαδισε κατα των Γοτθων το καλοκαιρι του 378. Εστησε το στρατόπεδο του στην Αδριανούπολη 30 Μαιου και εκει ελαβε επιστολές απο τον Γρατιανό αργοτερα ο οποιος τον συμβουλευε να περιμένει τις ενισχυσεις που του έστειλε. Την ιδια συμβουλη του έδωσε και ο Στρατηγός Βίκτωρ Διοικητής του Ιππικου. Ο Διοικητής του Πεζικου ομως Στρατηγός Σεβαστιανός που προσφατα ειχε νικησει σε μερικές αψιμαχιες τους Γοτθους τον συμβουλευσε το αντιθετο. Ο Βαλενς αποφάσισε να τελειωσει μια και καλη το θέμα με τους Γοτθους παρα τις ενστάσεις του Στρατηγου Βικτωρα.
Ο Βαλενς ειχε στη διαθεση του 7 Λεγεώνες αναμεσα στις οποιες ηταν και η φημισμέν Ι Μαξιμιανή Λεγεώνα γνωστη και ως Θηβαικη, οι 2 Παλατίνες Λεγεώνες, ικανο αριθμο βοηθητικων στρατευμάτων, τοξοτων, ιπποτοξοτών κτλ. , Ταγματα Βαταβιων Φοιδεράτων ενω στο Ιππικο του περιλαμβανόταν και το Τάγμα των Σχολαριων της Αυτοκρατορικης Φρουράς και ιλες Σκουταρίων συνολο καπου μεταξυ 24500 και 30000 στρατιωτων.
Οι Γοτθοι απο την αλλη ειχαν περιπου 12000 με 15000 στρατιωτες.
Στο Γοτθικο στρατοπεδο ομως εφταναν την ιδια περιοδο και ενισχύσεις. Οι φυλαρχοι Αλαθαιος και Σαφραξ των Οστρογότθων ενημερωσαν τον Φριτιγκερν οτι ερχονται και να αναβάλλει την μάχη μεχρι να φτάσουν. Ετσι ο φυλαρχος αρχισε να κωλυσιεργει ανοιγοντας διαπραγματευσεις. Εστειλε εναν χριστιανο ιερέα στον Βάλενς με προτάσεις για ειρηνη και ζητουσε την Θράκη ως τοπο εγκατάστασης. Φυσικα οι διαπραγματευσεις ναυάγησαν οπως ηταν αναμενομενο καθως το ζητουμενο δεν ηταν η ειρήνη αλλα να φτάσουν οι Οστρογοτθοι στην Αδριανουπολη.
Στις 9 Αυγούστου 378 ο Βαλενς αποφάσισε να κινηθεί κατα των Γοτθων. Εβγαλε τις Λεγεώνες απο το στρατοπεδο κατω απο τα τειχη της Αδριανούπολης και μετα απο πορεία 8 μιλιων κατω απο τον καυτο ηλιο του Αυγούστου αντικρυσε την εμπροσθοφυλακή των Γοτθων.
Ο Φριτιγκερν εστειλε και παλι πρέσβεις στον Βαλενς καθως το μεγεθος του Ρωμαικου στρατου τον τρομαξε. Αρχικα οι συζητήσεις ηταν σε τεχνικο επιπεδο για το ποιοι θα ειναι οι πρεσβεις που θα συζητησουν και τι εξουσιες θα εχουν. Οι Γοτθοι ηθελαν να στειλουν καποιον απο τους ευγενεστερους μεταξυ τους για ομηρο εαν οι Ρωμαιοι εκαναν το ιδιο ως εγγυηση για την ασφαλεια των πρεσβεων. Κομης Δομέστικος Ριχομέρης ο αντιπρόσωπος του Γρατιανου προσφέρθηκε να παει ομηρος στους Γοτθους αλλα εκεινη τη στιγμη ακουστηκαν σαλπιγγες και οι σκοποι ανέφεραν οτι οι λοφοι πλημμυρισαν απο Οστρογοτθικα λάβαρα.
Οι Ρωμαιοι στρατιωτες ζαλισμένοι, κουρασμένοι και διψασμένοι απο τον καυσωνα, την πορεια και την πολυωρη αναμονή ουτε που κατάλαβαν για ποτε κατέρρευσαν οι συνομιλιες και ξεκινησε η μάχη. Πολεμησαν με τρομερο μειονέκτημα αλλα πολέμησαν γενναια.
Το πεζικο στην αριστερη πτέρυγα απώθησε τους Γοτθους και έφτασε μεχρι το στρατόπεδο τους αλλα για καποιο αγνωστο λόγο δεν ειχαν κάλυψη απο ιππικο και κόλλησαν σε ενα στενό έδαφος οπου δεν μπορουσαν να χρησιμοποιησουν τα ακοντια τους σωστα και ηταν ευκολος στοχος για τους Γοτθους τοξότες. Επεφταν κατα δεκαδες τρυπημένοι απο βέλη. Την ιδια στιγμη το βάρος της επιθεσης μετατοπιστηκε στο κεντρο την δεξια πτερυγα των Ρωμαιων. Η δε εμφανιση του Γοτθικου ιππικου που μολις ειχε επιστρέψει απο αναζητηση τροφης εκμηδενισε πληρως την αριστερη Ρωμαικη πτερυγα και πλαγιοκοπησε τους Ρωμαιους αμειλικτα. Οι Ρωμαικες εφεδρειες και κυριως οι μισθοφόροι και οι αλλοι Φοιδερατι βλεποντας τη διαλυση να ερχεται λιποτακτησαν και εγκατελειψαν το πεδιο της μάχης.
Οταν εφτασε το απόγευμα οι Λεγεώνες ειχαν αποδιοργανωθει και υποχωρουσαν ατάκτως. Η μονη τους καλυψη ηταν οταν επεσε ασέληνη νυχτα πλεον αλλα και παλι σκοτώθηκαν πολλοι καθως δεν εβλεπαν που πηγαιναν και επεφταν συνεχως πανω σε Γοτθους που ειχαν κυριαρχήσει πλεον στο πεδιο της μάχης.
Στο μεταξυ ο Βαλενς προσπαθουσε να γλιτώσει μαζι με 2 λοχους της σωματοφυλακης του και εψαχνε να βρει μερος να κρυφτει. Οταν διαλυθηκαν και οι 2 λοχοι που του ειχαν απομείνει ο Βάλενς αφαιρεσε τα Αυτοκρατορικα διασημα του και κρυφτηκε αναμεσα στους κοινους στρατιωτες που υποχωρουσαν τρομοκρατημένοι. Ακομα και εκει ομως δεν γλιτωσε. Χτυπηθηκε απο Γοτθικο βέλος και επεσε στο χώμα. Εκει τον αναγνώρισαν μερικοι ευνουχοι και σωματοφυλακες που ειχαν γλιτώσει και τον μετέφεραν αιμοφυρτο στους ωμους σε μια καλύβα. Ανάμεσα στους πεσόντες στο πεδιο της μάχης ηταν και ο Στρατηγός Σεβαστιανός, ο Χιλιαρχος Εκουιτιος συγγενης του Βαλενς και Kομης Παλατινος, ο Κομης του Σταυλου Βαλεριανός, ο Χιλιαρχος Ποτέντιος γιος του πρωην Αρχιστρατηγου Ουρσίκινου και ο Στρατηγός Τραιανος.
Αντιθετα επιβιωσαν της μάχης ο Στρατηγός Ριχομέρης, ο Στρατηγός Βικτωρ, ο Πριγκιπας της Ιβηρίας (σημερινη Γεωργία) Μπακούριος, ο Στρατηγός των Φοιδεράτων Κομης Βικτωρ που προσπαθησε να ανασυγκροτησει τις εφεδρειες για αντεπιθεση χωρις ομως αποτέλεσμα, ο Κάσσιος Διοικητης των Τοξοτών και ο Στρατηγός Σατουρνινος
Συντομα η καλυβα περικυκλωθηκε απο Γοτθους οι οποιοι αγνοουσαν ποιος ηταν μεσα στην καλυβα αλλα ειχαν παρατηρήσει τους πλουσια ενδεδυμένους σωματοφυλακες και ηθελαν να τους παρουν τα τιμαλφη και τις στολές τους. Ετσι εκαναν εφοδο στην καλύβα πολλες φορές αλλα απωθηθηκαν. Αφου δεν μπορουσαν να μπουν μέσα αποφάσισαν να τους πνιξουν με καπνο για να τους βγάλουν εξω.
Καπου ομως το παράκαναν γιατι η καλυβα ηταν ξυλινη και αρπαξε αμέσως φωτια και οσοι ηταν μεσα και του Αυτοκράτορα συμπεριλαμβανομένου καηκαν ζωντανοι. Μονο ενας σωματοφύλακας καταφερε να σκαρφαλώσει στο παράθυρο και να βγει εξω και αμέσως συνελήφθη απο τους Γοτθους. Τους ειπε την ωρα που τον εγδυναν για να του παρουν στολες και τιμαλφη οτι ΄”πλεον ειναι πολυ αργά. Χάσατε το μεγαλυτερο επαθλο που μπορουσατε να ειχατε κερδισει σε αυτη τη μάχη γιατι απλα κοιταζατε τα χρυσα και τα μεταξια. Μεσα στην καλυβα που καψατε ηταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας ο οποιος αξιζε οχι μονο το βαρος του σε χρυσαφι αλλα ολου του κοσμο το χρυσο”
Ετσι εληξε η βασιλεια του Βάλενς με τον Ρωμαικο στρατο σε ερείπια. Η χειροτερη ηττα των Ρωμαιων μετα την μάχη της Εδεσσας εναντιον των Περσών 130 χρόνια πριν. Με 1 Αυτοκράτορα νεκρο και τα 2/3 του Ρωμαικου στρατου να σαπιζουν νεκρα στο πεδιο της μάχης. Εν τουτοις η μαχη αυτη δεν σημανε το τελος της Αυτοκρατοριας παρα μονο την προσωρινη της παραλυση.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Παρα τη νίκη τους οι Γοτθοι δεν ειχαν δειξει στρατιωτικές αρετές, ουτε είχαν την πειθαρχία να πολεμήσουν σε μια οργανωμένη εκστρατεια. Αυτι φαινεται απο μια αποτυχημένη επίθεση μετα την μάχη στην Αδριανούπολη και ακομα μια αποτυχία μπροστα στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Ο ιδιος ο Φριτιγκέρν φευγοντας ηττημένος απο τις πολιορκίες αναφώνησε “Δεν εχω κατι να χωρισω με τις πέτρες. Γιατι να τις πολεμησω;”. Οι πολιορκίες χρειάζονταν υπομονή, ικανοτητες μηχανικής και συνεχή παρακολούθηση και σαφέστατα οχι μονο πολεμικο μένος που διέθεταν οι Γοτθοι. Ετσι εκαναν επιδρομές σε ολο το Ιλλυρικό απο τα ορια της Παννονίας μεχρι την Αχαια μονο και μονο λεηλατώντας και σπάζοντας οτι εβρισκαν μπροστα τους καθως η Αυτοκρατορία για την ώρα είχε παραλύσει. Ο Αυτοκράτορας της Δύσεως ο 19χρονος Γρατιανός κατάλαβε οτι μονος του δεν μπορουσε να αντιμετωπίσει τους Γότθους ουτε να συνεφέρει την στραπατσαρισμένη Ανατολη. Ετσι αποφάσισε να διορίσει εναν Αυτοκράτορα για την Ανατολή. Ετσι εψαξε να βρεί τον πλεον αξιο για αυτη τη δουλεια και τον βρήκε στο πρόσωπο του Κόμητα Θεοδόσιου Δουκα της Μοισίας το γιο του μακαριτη Θεοδόσιου του Πρεσβυτέρου ο οποιος ειχε εκτελεστει 3 χρόνια πριν καθως η Αυλη της Δύσης εκρινε οτι αποτελουσε απειλη για την εξουσια του Γρατιανου και του Βαλεντινιανου Β'.
Θεοδοσιος ο Αυτοκράτωρ
Ο Κομης Θεοδόσιος ο Νεότερος είχε γεννηθεί το 346 στην Καουκα της βορειοδυτικής Ισπανίας. Ανηκε στην τάξη της Επαρχιακής Αριστοκρατίας απο οπου η Ρωμαική στρατιωτικη μηχανη και η γραφειοκρατια αντλούσαν τα στελεχη τους. Βεβαια αφου ανακηρυχτηκε Αυτοκράτορας οι αυλοκόλακες και οι ποιητές/ρήτορες της Αυλης ανακάλυψαν ξαφνικά απο τον Αυτοκράτορα Τραιανό. Προφανώς και δεν καταγόταν καθως το μονο που τον συνέδεε με τον Τραιανο ηταν το γεγονος οτι και οι δυο ειχαν γεννηθεί στην Ισπανία.
Ο πατέρας του Κόμης Θεοδόσιος ο Πρεσβύτερος ειχε γινει διάσημος οταν απεστάλη στην Βρετανία το 368 για να σταματήσει συνδιασμένη εισβολη Πικτών, Ιρλανδών, Σαξώνων .Φράγκων και Αττακότων στο νησι. Το γεγονος αυτο εμεινε στην Ιστορία ως “Η Μεγάλη Συνομωσία”. Αλλα ας δουμε λίγο τα γεγονοτα εν τάχει.
Το χειμώνα του 367 οι φρουρές στο Τείχος του Αδριανού επαναστάτησαν και ανοιξαν τις πυλες του Τείχους επιτρέποντας στους Πικτους που ζουσαν περαν του Τείχους να εισέλθουν σε Ρωμαικά εδάφη στην Βρετανια. Παράλληλα μετα απο συννενοηση των βαρβάρων μεταξυ τους οι Αττακοτοι, οι Ιρλανδοι, Φράγκοι απο τη Γαλατία και οι Σάξωνες απο την Γερμανια ολοι εκαναν αποβαση στο νησι απο δυτικά και νοτιοανατολικά κατα κυματα.
Οι συνδιασμένοι στρατοι τους κατάφεραν να εξοντώσουν τις Ρωμαικές φρουρές και οι βορειες και δυτικές επαρχίες της Βρετανίας κατεληφθησαν εξ ολοκληρου απο βαρβάρους οι οποιοι λεηλάτησαν τις πολεις και τις αποικιες ενω εκατοντάδες Ρωμαιοβρετανών σκοτώθηκαν, βιαστηκαν ή πουληθηκαν σκλαβοι.
Ο Κόμης των Σαξωνικών Ακτών Νεκτάριδος σκοτώθηκε προσπαθώντας να σταματήσει την εισβολή και ο Δούκας της Βρετανίας Φουλοφόδης ειτε συνελήφθη είτε πολιορκηθηκε σε καποια πολη με αποτέλεσμα ο στρατός που ειχε μεινει πιστος στην Ρώμη εχοντας μεινει ακέφαλος να υποχωρήσει και να οχυρωθεί στις νοτιοανατολικές πολεις.
Οι βαρβαροι κατόρθωσαν να αιφνιδιάσουν πληρως τους Ρωμαίους και αυτο οφείλεται στην προδοσία καποιων Ρωμαιοβρετανων μελών του κυβερνητικου μηχανισμου στο νησι που ουσιαστικά δρούσαν ως διπλοί πράκτορες και μετα απο δωροδοκίες απέκρυπταν πληροφορίες απο την Ρώμη. Οι λιποταξίες χτύπησαν ρεκόρ και οι δρόμοι εγιναν πολυ επικινδυνοι με λιποτάκτες και πρωην σκλαβους να εχουν φτιαξει αντάρτικες ληστρικές ομάδες που ληστευαν και εκτελουσαν καθε Ρωμαιο η Ρωμαιοβρετανο που επιαναν.
Επικράτησε χάος και η τοπικη κυβέρνηση της Βρετανιας κατέρρευσε. Το μονο θετικό ηταν οτι οι εισβολείς ειχαν ως κινητρο τον πλουτο και οχι την κατάκτηση του νησιου. Αν μπορουσαν βεβαια να το εκμεταλλευτουν για ιδιο οφελος θα ηταν ενα μπονους.
Οταν τα νεα εφτασαν στον Αυτοκράτορα Βαλεντινιανό αυτος ηταν απασχολημένος σε εκστρατεία κατα των Αλαμανών και δεν μπορούσε να επιληφθει προσωπικά του θέματος. Ετσι έστειλε τον Κομη Δομέστικο Σεβήρο ο οποιος δεν μπορεσε να ανατρέψει την κατάσταση. Λιγο καιρο μετα ανακληθηκε και αντικαταστάθηκε απο Στρατηγό Ιοβίνο Διοικητή του Ιππικου. Ο Ιοβίνος βλέποντας την κατάσταση ζήτησε επειγόντως ενισχύσεις απο τον Βαλεντινιανό αλλα ο Αυτοκράτορας αντι να του στείλει ενισχύσεις τον μετέθεσε στο Ρήνο στην εκστρατεία κατα των Αλαμανών και στη θέση του έστειλε τον Κόμη Θεοδόσιο τον Πρεσβύτερο ο οποίος εφτιαξε εκστρατευτικο σώμα στην Μπονόνια (σημερινή Βουλωνη) απο 4 Λεγεώνες και πηρε μαζι του τον γιο του Θεοδόσιο τον νεότερο και τον Μάγνο Μάξιμο (αργοτερα σφετεριστηκε το θρόνο του Γρατιανου) ο οποιος ηταν και ανηψιος του,
Κανονικα θα επρεπε να φτάσει στη Βρετανια την ανοιξη του 369 αλλα το χειμώνα του 368 ο καιρός ηταν ως εκ θαυματος καλός και επετρεψε στο Θεοδοσίο να περάσει ανενοχλητος την Μάγχη με το μισο στρατο και να αποβιβαστει στη πολη Ρουτουπια (σημερινο Ριτσμπορο) ινκογκνιτο ενω ο αλλος μισος εμεινε στη Μπονονια για ξεκουραση και αναμονη καλυτερων καιρικών συνθηκών. Το γεγονός οτι εφτασε αθέατος στη Βρετανία του εδωσε την ευκαιρια να μαζέψει σημαντικές πληροφορίες για την κατάσταση στο νησι. Ανακαλυψε οτι τα στρατευματα στο νησι ειτε ειχαν εξουδετερωθει, ειτε ειχαν λιποτακτήσει, ειτε απλα αρνουνταν να πολεμήσουν καθως ειχαν μεινει απληρωτοι επειδη οι εισβολεις ειχαν λεηλατησει το θησαυροφυλάκιο και ειχαν διακόψει τις γραμμές ανεφοδιασμου.
Οταν εφτασαν και οι υπολοιποι στρατιωτες ο Θεοδόσιος κατέλαβε το Λοντινιουμ το οποιο και μετετρεψε σε βαση επιχειρήσεων και απο εκει εστελνε καθημερινα αποσπασματα στην επαρχια εκκαθαρίζοντας την απο τις ληστρικες ομάδες που ειχαν δημιουργηθει. Αφου τις εξοντωσε απεδωσε τις κλεμμένες περιουσιες πισω στους νομιμους κατόχους τους μειον ενα ποσοστο το οποιο το κράτησε για τους στρατιωτες του. Αμέσως μετά εξέδωσε Διάταγμα Αμνηστίας για τους λιποτάκτες και αρκετοι πρωην στρατιωτες επωφελήθηκαν και επέστρεψαν επιτρέποντας στον Θεοδόσιο να επανδρώσει ξανά τις Ρωμαικές φρουρες. Το επομενο βήμα ηταν να ξαναστήσει τον κυβερνητικο μηχανισμό. Ετσι διόρισε νεο Δούκα της Βρετανίας τον Δουλκιτιο και τον Σιβιλλις ως Βικάριο επικεφαλής της πολιτικης ηγεσίας.
Αμέσως μετά ανακάλυψε ποιοι ηταν οι διπλοι πράκτορες που ειχαν ουσιαστικά στησει την συνομωσια για την εισβολή και τους συνέλαβε ολους αντικαθιστώντας τους στον κρατικο μηχανισμο με πιστους στην Ρώμη υπαλλήλους. Μεχρι το τέλος του έτους οι βάρβαροι ειχαν εκδιωχθει απο το νησι και οσοι ειχαν εμπλακει στην συνομωσία ειχαν εκτελεστει. Το Τειχος του Αδριανου επανακατεληφθη και οι επαναστατημένη φρουρά του σταυρώθηκε ενω εκλεισε τις πυλες σταματώντας ετσι την εισβολη βαρβάρων απο την Σκωτία. Ο Θεοδόσιος γυρισε στη Ρώμη ως εθνικός Ηρωας και διορίστηκε Αρχιστράτηγος αντικαθιστώντας τον Ιοβινο. Η φημη του ομως αυτη υπηρξε δηλητηριωδης. 1 χρόνο μετα τον θανατο του Βαλεντινιανου και ενω βρισκόταν σε εκστρατεια στην Μαυριτανια αποκεφαλιστηκε στην Καρχηδόνα καθως θεωρηθηκε επικινδυνος για τον θρονο του Γρατιανου και του Βαλεντινιανου Β' εξαιτίας της διασημοτητας του και της δημοφιλιας του στο στρατό. Αν και μια θεωρία αναφέρει οτι ο Αυτοκράτορας Βάλενς ειχε ζητήσει απο ενα μαγο στην Αντιοχεια να του πει ποιο θα ειναι το ονομα του διαδόχου του και ο μάγος του ειχε απαντήσει οτι το ονομα θα ξεκινάει απο τα γράμματα “ΘΕΟΔ” και ο Βάλενς απο τοτε ειχε βαλει στο ματι οποιον το ονομα του ξεκιναγε απο αυτα τα γράμματα φυλακίζοντας και εκτελώντας ατομα με ονομα Θεόδωρος, Θεοδώρητος, Θεοδόσιος και οποιοδηποτε αλλο παρεμφερές, οποτε και ο Θεοδόσιος επεσε θυμα της παράνοιας του Βάλενς.
Οταν ο πατέρας του εκτελέστηκε ο Θεοδόσιος ηταν περιπου 30 χρονών ειχε υπηρετησει στη θέση του Δουκα της Μοισίας αλλα παραιτηθηκε και αποσυρθηκε στα κτηματα του στην Ισπανία και νεος Δουκας της Μοισιας διορίστηκε ο διεφθαρμένος Μάξιμος που ειδαμε πιο πανω, αυτος που προκάλεσε τα προβληματα στους Γότθους.
Τωρα ομως ο Γρατιανός τον βγάζει απο την αφάνεια και τον διορίζει Αυγουστο της Ανατολής και του αποδίδει την “των ολων αρχη” σε μια μεγαλόπρεπη τελετη στο Σίρμιο (σημερινη Μιτρόβιτσα) στις 19 Ιανουαρίου 379. Στον διαμοιρασμο των επαρχιών ο Θεοδόσιος λαμβάνει την Ανατολη δλδ Μ.Ασια, Μ. Ανατολη και Αιγυπτο συν τις διοικήσεις της Μακεδονιας, Θράκης και Δακίας. Η Διοικηση του Ιλλυρικου απο Μακεδονια και κατω κρατηθηκε απο τον Γρατιανό.
Η πρώτη μέριμνα του Θεοδόσιου ηταν να αποκαταστήσει την πιστη στο στρατο και το κυρος του το οποιο ειχε πληγεί απο την ήττα στην Αδριανούπολη. Αλλα περισσότερο επρεπε να αναπληρώσει τις απώλειες. Ο Θεοδόσιος με τον Γρατιανο ειχαν ακομα αξιομαχες μονάδες αλλα αυτές ηταν διασκορπισμένες και επρεπε να τις αναδιοργανώσουν. Οι Γοτθοι οπως ειδαμε δεν μπορουσαν να πολιορκησουν. Οι πολεις ηταν ασφαλεις πισω απο τειχη και ειχαν πληρεις προμηθειες. Οι Γοτθοι ηταν τρομερη δυναμη οταν μαχονταν ολοι μαζι αλλα διασπασμένοι σε ομάδες ηταν ευάλωτοι και ηταν εντελως αδυνατον στον Φριτιγκερν να τους κρατησει ενωμενους. Λογω προβλημάτων προμηθειων και διατροφης παντα ηταν διασκορπισμένοι λεηλατώντας περιοχες και μαζευοντας προμηθειες. Οι δυο Αυτοκράτορες ασχοληθηκαν ολο το χειμωνα του 378-379 να μαζέψουν μια αξιομαχη δύναμη απο τα απομεινάρια του Ρωμαικου στρατού καθώς επρεπε να ειναι ετοιμοι μεχρι την ανοιξη του 379 πριν οι Γοτθοι αρχισουν να κινουνται ξανα. Επίσης έστησε εκ νεου την πολιτική διακυβέρνηση του κράτους φέρνοντας αφοσιωμένους οπαδους του που κατειχαν αξιώματα στην Αυλή του Γρατιανου, στην Ανατολή. Ο Υπαρχος του Πραιτωρίου του Ιλλυρικου Ολύβριος μετατέθηκε στη θέση του Υπάρχου του Πραιτωρίου της Ανατολης και έγινε υπεύθυνος για τη στελέχωση του κρατικου μηχανισμου με ατομ της απολυτου εμπιστοσύνης του Θεοδοσίου. Εκεινη την περίοδο απο την Αυλη του Γρατιανου μεταπήδησαν στην Αυλη του Θεοδοσίου ικανοι και πιστοι συνεργάτες οπως ο Κόμης του Θείου Θησαυρου Τατιανός, ο ΣτρατηγόςΣαβώρης, ο Μαγιστρος των Θειων Οφφικίων Συάγριος και αλλοι.
Ο Γρατιανός απο την πλευρά του εκστρατευσε στην Παννονια και την εκκαθάρισε αποκοπτοντας τους Γοτθους στα νωτα τους. Μετα απο αυτο αποχώρησε και αφησε το θέμα στα χέρια του Θεοδοσίου. Ο Γρατιανος κατευθυνθηκε στο Σιρμιο οπου αφησε ενα μερος του στρατου του στον Θεοδόσιο και απο εκει επέστρεψε στην Γερμανια καθως οι Αλαμανοι και οι Βανδαλοι δημιουργουσαν προβληματα στον Ρηνο. Ο Θεοδόσιος τοτε εκανε βαση των επιχειρησεων του την Θεσσαλονικη για να μπορέσει να βρισκεται στα Βαλκανια που ειχαν πεσει σε χαος αλλα και γιατι ηταν μια πολη αριστα οχυρωμένη με ενα απο τα μεγαλυτερα λιμάνια και εμπορικο σταυροδρομι.
Εχοντας ενα κεντρικο πυρηνα στρατου και τους αξιωματικους να τον στελεχώσει μεταχειριστηκε καθε δυνατο μέτρο για να αυξησει την στρατολογία. Με μια σειρα νομων εκανε υποχρεωτικη την θητεία στο στρατό και μαλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις εδωσε και κληρονομικο χαρακτηρα στους στρατιωτες. Π.χ. Αν καποιος ειχε πατέρα στρατιωτη τοτε δεν μπορουσε να ασκησει αλλο επαγγελμα και γινοταν υποχρεωτικα στρατιωτης και αυτος. Απαγόρευσε την εξαγορα της θητειας για να εμποδισει τους πλουσιους απο το να γίνουν φυγοστρατοι ενω η θανατικη ποινη επιβαλλόταν και σε οποιον περιεθαλπε λιποτακτες. Ακομα και οι αντιρρησίες που ειχαν αυτοακρωτηριαστει για να αποφυγουν την στράτευση με τον νεο νομο δεν την γλιτωσαν και στρατολογηθηκαν ακομα και δια της βιας. Απελευθέρωσε κρατουμένους και λιποτάκτες με τον ορο να μπουν στον στρατο αλλιως θα καταδικάζονταν αυτοματα σε θάνατο και ζητησε μισθοφορους ακομα και απο τους Γοτθους. Εν τελει για να συμπληρώσει το στρατό ανακάλεσε στην Μακεδονια μεγάλο μέρος των Αιγυπτιακών Λεγεώνων.
Δεν θα εκανε το λαθος του Βαλενς να τους αντιμετωπισε σε μαχη εκ παρατάξεως. Διέσπασε τους Γοτθους σε ομάδες και μετα μια μια τις εξοντωνε με καταδρομικές επιχειρήσεις. Οι μικρές αυτες νικες τονωσαν το ηθικο του στρατου και την εμπιστοσυνη του λαου στον στρατό και στον Αυτοκρατορικο θεσμό. Στα μεσα του 379 ειχε σημειώσει μια σειρα νικών με πιο επιφανη αυτη του Στρατηγου Μοδάρη ο οποιος οσο και αν φαινεται παράδοξο ηταν Γοτθος και συγγενης του Φυλαρχου Αθανάριχου. Φαινοταν πλεον πως η Ρωμη επαιρνε το πανω χέρι σιγα σιγα αφου μπορουσε να ελκυσει ακομα Γοτθους να κατατασσονται στον Ρωμαικο στρατό παρα να τον πολεμουν ή να εντασσονται μονο ως μισθοφοροι. Απο κει και μετα οι Γοτθοι αρχισαν να υποχωρουν στο Ιλλυρικό. Μεχρι τα τέλη του 379 ειχε απωθησει τους Γοτθους βορειως του Αιμου απο τους Γοτθους.
Τον Φεβρουάριο του 380 αρρώστησε βαριά στην Θεσσαλονίκη και θεώρησε οτι ηταν ετοιμοθάνατος. Ετσι βαφτίστηκε χριστιανός απο τον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ασχόλιο οπως ηταν το έθιμο τοτε να καθυστερουν οι χριστιανοι την βαπτιση τους μεχρι να ειναι ετοιμοθανατοι. Εν τουτοις ομως ανένηψε και σε μερικους μήνες θεραπεύτηκε τελειως. Μεχρι τοτε δεν ειχε παρει θέση στο ζήτημα μεταξυ Αρειανισμου και Ορθοδοξίας αν και εκλινε ελαφρώς προς την Ορθοδοξία και εν τελει βαπτιστηκε απο τον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης και πριν αναλάβει πληρως τα καθηκοντα του ξανα οσο ανέρρωνε εξέδωσε στις 27 Φεβρουαριου 380 το γνωστο Διαταγμα του με το οποιο εκανε την Ορθοδοξία επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας.
Γράφει στο Διάταγμα: “Προς τον Λαό της Κωνσταντινούπολης. Επιθυμουμε δι'ολα τα εθνη που βρίσκονται υπο το ελεος μας να υιοθετήσουν την θρησκεία που ο ιδιος ο Απόστολος Πέτρος παρέδωσε στους Ρωμαίους αυτη που Ποντίφικας Δάμασος και ο Πετρος Επίσκοπος Αλεξανδρειας-ενας ανδρας Αποστολικης Αγιότητας-ακολουθουν. Συμφώνως τις διαταγές των Αποστόλων και τις διδαχές των Ευαγγελιστών πιστεύουν στην Θεότητα του Πατρός, του Υιου και του Αγίου Πνεύματος, Τριαδα ομοουσιος και αχωριστος. Διατάζουμε ολους οσους ακολουθουν αυτον τον Νομο να παρουν το ονομα του Ορθόδοξου Χριστιανού και διακηρύσσουμε ολους τους άλλους ως τους παράφρονες και σαλεμένους να φέρουν το στίγμα του αιρετικου τους δόγματος και οι παρασυναγωγές τους δεν θα φέρουν το ονομα Εκκλησία. Να τιμωρηθουν απο την Θεία Δίκη πρώτα και μετά απο την δική μας εξουσια δικαιοσύνης την οποια τη λαβαμε απο τον Ουρανό”
Ετσι λοιπον ο Αυτοκράτορας της Ανατολής συντάχθηκε οριστικά πλεον με την Ορθοδοξία καθως οι προκατοχοι λιγο ως πολύ Αρειάνιζαν. Οπως π.χ. ο Κωνσταντίνος προς το τέλος της ζωης του (βαπτιστηκε απο Αρειανο Επίσκοπο), ο Κωνστάντιος και ο Βάλενς. Ο Ιουλιανός ηταν παγανιστης. Και μονο ο Ιοβιανός ηταν Ορθοδόξος αλλα εζησε μονο 8 μηνες στο θρονο. Ετσι με την συνταξη του Θεοδοσίου στην Ορθοδοξία η Αυτοκρατορια πετυχαίνει θρησκευτικη ενότητα αλλα την ιδια στιγμή ανοιγει ενα βαθύ σχίσμα μεταξυ των Ρωμαιων και των Γοτθων οι οποιοι ηταν Αρειανιστές λογω του ιεραποστόλου που τους κατήχησε του Ουλφίλα.Αντιθετα στη Δυση ο Γρατιανός ηταν Ορθοδοξος ενω η Αντιβασίλισσα Ιουστίνα με τον Βαλεντινιανο Β' ηταν Αρειανιστές.
Ο Γρατιανός πρέσβευε τον Ορθοδοξο χριστιανισμο οπως και ο Συναυτοκράτορας του στην Ανατολη Θεοδόσιος και μάλιστα ηταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας που εφερε μεταξυ των τίτλων του τον τιτλο του Pontifex Maximus δλδ του Μεγίστου Αρχιερέα της Ρωμαικης θρησκείας. Ο Γρατιανός τον απέρριψε και τον αφαίρεσε απο τους τιτλους των Αυτοκρατόρων και ουσιαστικά αργοτερα τον οικειοποιηθηκε ο Πάπας της Ρωμης (εξ ου και Ποντίφικας). Αυτο συντάραξε τους παγανιστές στη Ρωμη οι οποιοι εξοργίστηκαν απο αυτο αλλα και απο άλλες ενεργειες του οπως π.χ. η απομάκρυνση του χρυσου αγάλματος της Νικης απο την Συγκλητο κ.α. Και συνέβαλλε στην εξέγερση των παγανιστών λιγο καιρό αργότερα που προκάλεσε προβλήματα στον Θεοδόσιο. Λεγεται πως οταν παραιτήθηκε απο Μεγιστος Αρχιερέας ενας παγανιστής ιερέας του ειπε “μπορει να απώλεσες τον τιτλο αλλα θα έρθει ενας μεγαλύτερος αρχιερέας απο σενα και τοτε εσυ θα πεθάνεις”. Η προφητεία βρηκε την εκπληρωση της με την επανάσταση του Μάγνου Μάξιμου ο οποιος οταν ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας πηρε ξανα τον τιτλο του Μεγίστου Αρχιερέα και εδω βλεπουμε ενα λογοπαιγνιο καθως στα Λατινικα το Magnus και το Maximus ειναι υπερθετικά της λεξης “μεγάλος” οποτε συνδιαζόμενα με τον τιτλο του Μεγίστου Αρχιερεα φαινεται σαν να ειναι πιο μεγάλος αρχιερεας ο Μάξιμος απο τον Γρατιανο. Δλδ “Magnus Maximus Pontifex Maximus” φαινεται για να το πουμε σκωπτικα σαν “Μεγιστος στο τετράγωνο” και τότε ο Γρατιανός δολοφονηθηκε απο αυτόν.
Η αλλη απόρροια της παρολιγον θανασιμης ασθένειας του Θεοδοσίου ηταν οτι επέτρεψε στους βαρβάρους να ξαναμπουν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας οσο αυτος ηταν άρρωστος. Ετσι επρεπε να ξαναρχισει απο την αρχη την εκκαθάριση. Οι Γοτθοι βρηκαν ευκαιρία να ξαναμπουν φτανοντας μεχρι την Θεσσαλία ενω αλλες Γοτθικες φυλες πλυμμηρισαν την Παννονια. Αφου ανερρωσε πληρως την άνοιξη του 380 τεθηκε επικεφαλης ενος ετεροκλητου στρατου δυναμικότητας οχι παραπανω των 10000 ανδρών και αρχισε να ξανακυνηγά τους Γοτθους. Τα νεα δεν ηταν ενθαρρυντικα η Νικόπολη (σημερινό Πλέβεν) ειχε παραδοθεί στους Γότθους και ο κυριος ογκος τους ειχε κατακλυσει την την Ανω Μοισία (σημερινη ανατολικη Σερβια) και κατέβαιναν νοτια προς Μακεδονια. Ο στρατός του δεν ηταν ετοιμος να αναμετρηθει με τον Φριτιγκερν. Σε μερικές αψιμαχίες ηττήθηκε αλλα δεν ηταν καταστροφικές οι ηττες του.
Ενα βραδυ που ειχε στρατοπεδευσει στην Μακεδονια καποιοι Γοτθοι παρατηρησαν μια μεγαλη φωτια να καίει διπλα απο μια μεγάλη σκηνη και υπέθεσαν οτι αυτη θα ειναι η σκηνή του Αυτοκράτορα. Ετσι το βράδυ μπηκαν κρυφά στο στρατόπεδο με σκοπο να τον δολοφονήσουν. Ειχαν μαντέψει σωστά ηταν οντως η σκηνή του Θεοδοσίου η απόπειρα δολοφονίας παραλίγο να πετυχαινε αν τελευταια στιγμη ο Θεοδόσιος δεν ξυπναγε. Μολις τους ειδε απο πάνω του τράβηξε κατευθείαν το σπαθι του που το ειχε παντα διπλα του και αρχισε να τους επιτίθεται φωνάζοντας παράλληλα και τη φρουρά του.Ξεσπασε κανονική μάχη. Ολοκληρο το απόσπασμα του Θεοδοσίου μαχόταν Γότθους που ξεφυτρωναν απο παντου. Αλλα οι στρατιώτες του Θεοδοσίου που ηταν εξαιρετικα αφοσιωμένοι και πιστοι στον Αυτοκράτορα τους πολέμησαν με μανία και επεσαν μεχρι ενός καλυπτοντας την αποδραση του Αυτοκράτορα και τη μεταφορά του σε ασφαλές σημείο.
Εν τουτοις αναγκαστηκε να υποχωρήσει οσο οι Γοτθοι πολιορκουσαν πολεις σε Θεσσαλια και Μακεδονια. Αν και οι φρουρες των πολεων ηταν μικρες, οι Γοτθοι που δεν μπορουσαν να πολιορκησουν αρκουνταν μονο στο να τους τρομάξουν με την εμφανιση τους και να φυγουν μολις επαιρναν φορο υποτέλειας παο την εκαστοτε πολη και αλλα δώρα που εδινε η πολη για να τους αφησουν ησυχους. Ο Θεοδόσιος καταλαβε οτι πρεπει να παρει βοηθεια και εστειλε επιστολη στον Γρατιανο για ενισχύσεις. Ενω παράλληλα επεβαλλε εκτακτη πολεμικη φορολογια για να ανταπεξ΄λελθει στα κοστη.
Εν τω μεταξυ ο Γρατιανός ειχε τα δικα του προβληματα. Οι Οστρογοτθοι του Σάφραξ και του Αλαθαίου ειχαν πλημμυρισει την Παννονια και με δυσκολία κατάφερε να τους συγκρατήσει ωσπου τελικα εφτασε σε συμφωνια μαζι τους και οι Οστρογότθοι εγκατασταθηκαν στην Παννονια. Δεν καταφερε να τους διώξει αλλα επρεπε να τελειωνει μαζι τους για να απελευθερώσει τους στρατιωτες του για να βοηθησει τον Θεοδόσιο χωρις να χρειαζεται να ανησυχει οτι οι Οστρογοτθοι θα ενωνονταν με τον Φριτιγκερν.
Στο μεταξυ ο Φριτιγκερν ο νικητής της Αδριανούπολης πέθανε καπου το 380 η παραμερίστηκε, καμια πηγη δεν αναφέρει το τελος του και αυτο αφησε τον γηραιο Βησιγότθο φυλαρχο Αθανάριχο ως τον μονο ηγέτη των Γοτθων στην περιοχη. Ο Αθανάριχος ειχε αφήσει πισω του τις προκαταλήψεις εναντιον της Ρώμης και ακυρώνοντας τον όρκο που ειχε κανει να μην ξαναπατήσει σε Ρωμαικά εδάφη τωρα δέχεται την προσκληση του Θεοδοσίου να συναντηθουν στην Κωνσταντινούπολη για να συμφιλιώσουν και επισημως τα εθνη των Ρωμαιων και των Γοτθων.
Απο γοτθικές πηγές αναφέρεται το εξής: Ο Θεοδόσιος πλησιασε τον Αθανάριχο με δώρα και ρητορείες και τον προσκάλεσε στην Κωνσταντινουπολη. Ο Αθανάριχος δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση και ειπε “Εχω ακουσει συχνά απιστευτα λογια για την διασημη αυτη πολη” και βλέποντας την απο μακρια και θαυμαζοντας τα τειχη της, τη στρατηγικη της θέση, τα σπιτια τηςμ τα συντριβανια της, τους στρατιωτες και τα λιμάνια της συνέχισε “Ενας Θεος! Ενας Θεος επι της γης χωρις αμφιβολια ειναι ο Αυτοκράτορας! Και οποιος σηκώσει χέρι εναντίον του ειναι ένοχος αίματος”. Ο Αθανάριχος ειχε συγκλονιστει με αυτά που έβλεπε και το δέος του εγινε ακόμα μεγαλυτερο οταν ειδε τις τιμές και τα δώρα του Αυτοκράτορα. Ομως δεν εμελλε να ζησει πολυ ακομα για να τα χαρεί. 14 μέρες μετά στις 25 Ιανουαρίου 381 ο Αθανάριχος πέθανε στην Κωνσταντινουπολη.
Ο Θεοδόσιος του εκανε μεγαλοπρεπη κηδεία και ταφη και ο στρατός του Αθανάριχου πλεον ορκίστηκε πίστη στον Θεοδόσιο και ενταχθηκε στον Ρωμαικό στρατό ως Φοιδεράτι. Οι πολεμικές επιχειρήσεις του 381 άρχισαν με πληρεις επιθετικες ενεργειες του Ρωμαικου στρατου εναντιον Γοτθων που που δεν ειχαν ακομα υποταχθει και στις οποιες ελαβαν μερος τα νεοαφιχθέντα τμηματα που ειχε στειλει ο Γρατιανός υπο την διοικηση των Στρατηγών Μπαουτο και Αρβογάστη. Οι Γοτθοι απωθηθηκαν εξω απο το Ιλλυρικο εντελώς πολυ συντομα πισω απο εκει που ξεκινησαν πριν 3 χρόνια χωρις να εχουν καταφέρει απολυτως τιποτα. Ετσι συνεχώς πιεζόμενοι αναγκλάστηκαν να ζητήσουν διαπραγματέυσεις. Ο Θεοδόσιος τους προσφερε την Θρακη και οι Γοτθοι την δέχτηκαν.
Για τα επομενα 15 χρόνια Γοτθοι και Ρωμαίοι θα συνυπηρχαν ειρηνικα εντος της Αυτοκρατορίας.
Το κόλπο του Θεοδοσίου έπιασε εστω και προσωρινά. Οι Γοτθοι θα εγγυόταν την ασφάλεια στον Δούναβη τουλάχιστον επι των ημερών του. Οι τελικές συνθήκες υπεγραφησαν με καθε επισημοτητα στις 3 Οκτωβρίου 382. Ετσι οι Γοτθοι εγκατασταθηκαν και επισημα στην Θράκη νοτιως του Δουναβη με καθηκον να φυλασσουν τα συνορα στο ποτάμι. Ο Θεοδόσιος παρελαβει μια Αυτοκρατορία στο χειλος της καταστροφης και μεσα σε 4 χρόνια την εκανε ξανα κράτος κανονικο.
Στις 8 Μαιου 381 ο Θεοδόσιος εξέδωσε και αλλο Διάταγμα και αυτή τη φορά καταδίκασε την αίρεση των Μανιχαίων και 2 εβδομάδες μετά άνοιξε τις εργασίες της Β' Οικουμενικής Συνόδου και στην οποια προήδρευσε. Στις 9 Ιουλίου η Συνοδος ολοκληρώθηκε εκδιδοντας μια σειρά Κανόνων και συμπληρώνοντας το Συμβολο της Πιστεως προσθετοντας μερικα αρθρα σε αυτο που ειχε διακηρύξει η Α' Οικουμενικη Συνοδος. Το καλοκαίρι τον βρήκε σε αλλη μια εκστρατεια οπου υπέταξε τους Κάρπιους και τους Σκίριους.
Στις 21 Δεκεμβρίου 381 εξέδωσε αλλο Διάταγμα με το οποιο απαγόρευε την τέλεση θυσιών μονο για οιωνοσκοπια. Ακριβώς 2 μηνες μετα στις 21 Φεβρουαρίου μετέφερε τα οστά του μελλοντος πεθερου του Αυτοκράτορα Βαλεντινιανου στο Μαυσωλείο του Κωνσταντινου στους Αγίους Αποστόλους. Στις 19 Ιανουαρίου 383 ο Θεοδόσιος εορτασε την πενταετία του στον θρόνο. Και επέλεξε αυτη την περισταση για να στέψει τον 6χρονο γιο του Αρκάδιο Συναυγουστο. Την ιδια περιοδο ομως η Δυση εμπαινε σε κρίση. Εξαιτίας της αντιδημοφιλιας του Αυτοκράτορα Γρατιανού λογω της προτίμησης του προς τους Αλανους, οι Σαρμάτες επαναστάτησαν και μαζι με τις Βρετανικες Λεγεώνες ανακήρυξαν Αυτοκράτορα, τον ανηψιο του Θεοδόσιου Μαγνο Μάξιμο ο οποιος με το μεγαλυτερο μερος του στρατου εγκατέλειψε την Βρετανια και περασε στην Γαλατία για να υποστηρίξει την αξίωσξ του στο θρόνο.
Ο Γρατιανός που μολις ειχε χάσει την γυναικα του Κωνσταντια και μολις ειχε ξαναπαντρευτει την Λαέτα βρισκόταν με την Αυλή του στην Βόρεια Ιταλία ετοιμαζόμενος για εκστρατεία στην Ραίτια κατα των Αλαμανών οταν πληροφορήθηκε την επανασταση. Ετσι ακύρωσε την εκστρατεία και κινηθηκε βόρεια ταχυτατα. Απο την Βερόνα εφυγε στις 15 Ιουνιου και εφτασε στο Παρίσι στις 16 Ιουλιου. Εκει προσπάθησε να τον σταματήσει αλλα μετα απο μερικές αψιμαχίες 5 ημερών το μεγαλυτερο μέρος του στρατου του αυτομόλησε στον Μαξιμο με το Μαυριτανικό Ιππικο να κανει την αρχη και αμεσως μετα ακολουθησαν και οι υπολοιποι στρατιωτες. Ακομα και ο Στρατηγός Μεροβοδης το καποτε δεξι χέρι του πατέρα του τον εγκατέλειψε και αυτομολησε στον Μαξιμο. Ο Γρατιανός δραπετευσε μαζι με 500 ιππεις για να μη συλληφθει. Ο Μάξιμος έστειλε τον Διοικητη του Ιππικου του Ανδραγάθιο να τον κυνηγήσει και τελικα τον στριμωξε στο Λουγδουνο (σημερινη Λυων) οπου και ο Γρατιανός δολοφονήθηκε στις 25 Αυγούστου 383.
Μεχρι και σημερα δεν υπαρχουν επαρκεις εξηγησεις γιατι τον εγκατέλειψαν οι στρατιωτες του. Ηταν ο νομιμος γιος του νομιμου Αυτοκράτορα του Βαλεντινιανου του Μεγάλου και ηδη Αυτοκράτωρ για 8 χρόνια και ειχε γινει ηρωας με τις εκστρατειες του. Αλλα επισης ειχε δημιουργησει και μεγάλους εχθρους και ο Αμμιανος αναφέρει οτι υπέκυψε στην γοητεια της απολυτης εξουσιας και αμέλησε το κοστος της.
Ο θανατος του Γρατιανου αφησε την Δυση με τον Βαλεντινιανο Β' που ηταν ο νομιμος Αυτοκράτορας αλλα ηταν μολις 12 ετών και πιονι της Αυλης και τον Μαξιμο ως σφετεριστη. Μετα τον θανατο του Γρατιανου ο Μαξιμος εγκατασταθηκε στο παλάτι του Γρατιανου στους Τρεβήρους.
Σε γενικες γραμμές η επανάσταση ηταν αναίμακτη (εξαιρουμένου του Γρατιανου). Ολοι οι ανθρωποι του Γρατιανου βγηκαν σε αναγκαστικη συνταξη απο τον νεο Αυτοκράτορα και αντικατασταθηκαν απο ανθρωπους του Μαξίμου. Μονο 2 πιστοι στον Γρατιανο εμειναν στην νεα κυβερνηση. Ο Λευκάδιος και ο Ναρσης και αυτοι παρέμειναν μονο και μονο γιατι εγγυηθηκε για αυτος ο Επίσκοπος της Τουρ Αγιος Μαρτίνος.
Ο Μαξιμος εστειλε αμέσως πρέσβεις στους 2 εναπομειναντες νομιμους Αυτοκράτορες Βαλεντινιανο Β' και Θεοδόσιο. Στον μεν Βαλεντινιανο προτεινε να ερθει στο Παλάτι του στους Τρεβήρους και να συνεχισει την εκπαιδευση του εκει αντι για το Μιλάνο. Παράλληλα εστειλε τον Πραιποζιτο του στον θειο του τον Θεοδόσιο αλλα για αυτον ειχε άλλη προσφορα. Του εθεσε ενα ξεκάθαρο δίλημμα. “Προτιμας συμμαχία και ειρήνη ή ολους τους κινδύνους ενος εμφυλιου πολέμου;” του ειπε.
Ο Θεοδόσιος κατάλαβε πως οποια και να ηταν η αντιδραση του ειχε ερθει προ τετελεσμενου πλεον και φυσικα δεν ηταν σε θέση να πολεμησει εναν εμφυλιο. Ο Μαξιμος ηταν οχυρωμένος πισω απο τις Αλπεις και το συνορο του Δουναβη μολις ειχε σταθεροποιηθει. Δεν θα ρισκαρε να τραβηξει στρατιωτες απο εκει για να βρεθει ξαφνικα καποια στιγμη με τα νωτα εκτεθειμένα. Η κατάσταση ηταν ακριβώς η ιδια με την επανάσταση του Μαγνέντιου 30 χρόνια πριν εναντιον του Αυτοκράτορα Κωνσταντιου Β'. Εκει ομως ο Κωνστάντιος ειχε τα μέσα να πολεμήσει εναν αιματηρό εμφυλιο. Ο οποιος ομως του κοστισε σε χρήμα και απωλειες στρατου στην φονική μάχη της Μούρσα. Και οι συνέπειες αυτου φαινονταν για χρόνια καθως οι συνοριακες δυναμεις και οχι μονο ειχαν αποδιοργανωθει για πολυ καιρο.
Αυτο το ηξερε και Μάξιμος και πιστευε πως ο Θεοδόσιος θα επελεγε τη συμμαχία και τον διαμοιρασμο της Αυτοκρατοριας μεταξυ τους με τον Βαλεντινιανο Β' απομονωμενο στην Ιταλια και με διακοσμητικο ρόλο και μονο. Εν τουτοις δεν υπολογισε την αφοσιωση της Ιταλιας στον 12χρονο Αυτοκράτορα η οποια συσπειρώθηκε γυρω του και ουσιαστικα εστειλε το μηνυμα στον Μαξιμο πως αν ηθελε την Ιταλια επρεπε να την κατακτήσει. Εν τουτοις ομως φοβοντουσαν και για αυτο εκαναν εκκληση στον Θεοδόσιο για βοήθειο. Ο Θεοδόσιος δεν απάντησε στον Μάξιμο τι επιλέγει. Επρεπε να σκεφτει τι επρεπε να γινει. Ο Μαξιμος παρολες τις απειλες του δεν ειχε ουτε αυτος την δυνατοτητα να ξεκινησει και να αντέξει εμφυλιο. Θα κατέστρεφαν και οι 2 την Αυτοκρατορια αν εμπλεκοταν σε μια θανασιμη πάλη. Ο Θεοδόσιος μπορουσε να υποτάξει τα προσωπικα του αισθηματα στην πολιτικη αλλα δεν επαυε να ειναι και συναισθηματικος. Ενιωθε ευγνωμοσυνη για τον Γρατιανο που τον εκανε Αυτοκράτορα. Για αυτον να αναγνωρίσει εναν επαναστάτη ως νομιμο Αυτοκράτορα εστω και αν ηταν ο ανηψιός του θα ηταν επιζημιο και βασικα δεν ειχε την αναγκη να το κάνει. Τουλάχιστον οχι οσο ο Μάξιμος δεν ειχε υπο τον έλεγχο του την Ιταλία. Ετσι αποφάσισε να περιμένει μεχρι τουλαχιστον να μπορει να αντιμετωπισει τον Μαξιμο αν χρειαστει.
Στην Αυλη του Βαλεντινιανου τα ισχυρα πρόσωπα ηταν η Αντιβασίλισσα Ιουστίνα, ο Υπαρχος του Πραιτωρίου Ιταλίας και Αφρικής Πετρώνιος Πρόβος και ο Επίσκοπος Αμβρόσιος. Μεχρι να φτάσει ο πρέσβης του Μαξιμου ο Βικτωρ ο Αμβρόσιος ειχε ηδη αποσταλει στους Τρεβήρους για διαπραγματεύσεις. Εκει εμαθε απο τον Μαξιμο οτι ζητα να ερθει ο Βαλεντινιανος στους Τρεβήρους μαζι με την μητέρα του “ως γιος στον πατέρα” οπως ελεγε. Ο Αμβρόσιος κατάλαβε οτι ο Μάξιμος ουσιαστικα τους ζητά να καταργήσουν την κυβέρνηση και την Αυλη στα Μεδιόλανα και κατ επεκτασιν να καθαιρέσουν τον Βαλεντινιανο απο Αυτοκράτορα. Ο Επίσκοπος του απάντησε οτι το ταξίδι ειναι δύσκολο για ενα παιδι και μια γυναικα εν μεσω χειμώνα και πως οι εντολεις του δεν του ειχαν δώσει εξουσια να διαπραγματευεται τετοια θέματα. Ο Μάξιμος δεν του απάντησε αλλα τον κράτησε ομηρο στους Τρεβήρους μεχρι να γυρίσει ο Βικτωρ απο τα Μεδιολανα. Εκει ηρθε και δευτερη πρεσβεια απο τον Βαλεντινιανο η οποια δεν ξερουμε τι εντολές ειχε αλλα σιγουρα τον σκοπο της τον εκτέλεσε. Η κυβερνηση του Βαλεντινιανου κέρδισε χρόνο μεχρι οι στρατιωτες της να καταλαβουν ολα τα περάσματα στις Άλπεις στερώντας ετσι τον Μάξιμο απο το στοιχειο του αιφνιδιασμου.
Εν τουτοις ο Θεοδόσιος δεν ηταν διατεθειμένος να τον αφήσει να ανατρέψει και τον Βαλεντινιανό οποτε το καλοκαίρι του 384 μαζεψε μια στρατιωτική δυναμη με σκοπο να τιμωρήσει τον Μάξιμο. Απο το μεγεθος της δυναμης δεν φαινοταν να εχει σοβαρο σκοπο αλλα προφανως εγινε για λογους πρεστιζ και για να στειλει το μηνυμα στον Μάξιμο οτι η Ανατολη ειναι ετοιμη να παρέμβει εαν χρειαστει αλλα και για λογους εσωτερικης κατανάλωσης για να καταλάβουν οι υπηκοοι του οτι ο Μαξιμος ειναι και θα αντιμετωπιστει σαν σφετεριστής. Οι εντάσεις και οι υποψίες ειχαν φτάσει στα υψη μεταξυ των 3 Αυτοκρατόρων και αυτο φαίνεται απο το γεγονος πως το ιδιο ετος 384 ο Στρατηγός Μπαουτο εκστρατευσε με εντολη του Θεοδοσίου στην Ραιτία για να σταματησει εισβολη γερμανικών φυλων. Δεν ηταν μεγάλος στρατος απλα μερικες ταχειες μοναδες Αλανών και Ουννων μισθοφόρων. Ο Μάξιμος ομως θεώρησε οτι αυτο ειναι αρχη εισβολης για την ανατροπη του και διαμαρτυρηθηκε εντόνως πως στέλνουν βαρβάρους να πολεμήσουν εναν Ρωμαιο. Ο Αμβροσιος ομως χειριστηκε το θέμα με διπλωματικη μαεστρία και του απάντησε οτι τα γερμανικα φυλα δεν απειλουν μονο την Ιταλία αλλα και την επικράτεια του Μαξιμου και πως ουσιαστικα χάρη του κανανε που απωθησαν την εισβολη στην επικρατεια του. Και ετσι αποφευχθηκε ο εμφυλιος με την μεσολάβηση του Αμβροσιου. Επακολουθησαν διαπραγματεύσεις μεταξυ του Μαξιμου, της Αυλης του Βαλεντινιανου και του Θεοδόσιου με την διαιτησία του Επισκόπου Μεδιολάνων Αμβροσιου οπου τελικά εφτασαν σε συμφωνία το 384 και ο Μάξιμος αναγνωρίστηκε και αυτός σαν Αυγουστος της Δύσης και πηρε την Γαλατία, την Βρετανία την Ισπανία και την Αφρική. Στον Βαλεντινιανο εμεινε μονο η Ιταλία. Ετσι δημιουργηθηκε μια ευθραυστη ανακωχη μεταξυ των τριων αλλα ο Μάξιμος τρωγόταν συνεχώς να αναγνωριστει αν οχι ως ισοτιμος με τους αλλους τουλαχιστον να μην τον λενε σφετεριστη.
Στα 4 χρόνια που εμεινε Αυτοκράτορας ο Μάξιμος δεν προέβη σε ανοιχτη επιθετικη κίνηση εναντιον των αλλων 2 κκαι ειχε ανοιχτους διαυλους επικοινωνιας και με τον Θεοδόσιο και με τον Βαλεντινιανο.
Την ιδια εποχη ο Βαλεντινιανός Β' αντιμετώπιζε τα δικά του προβληματα ως ανήλικος υπο την Αντιβασιλεία της μητέρας του Ιουστίνας η οποία ειχε εμπλακει σε αγώνα εξουσίας με τον Επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο σε θρησκευτικο φόντο καθώς η Ιουστινα ηταν οπαδός του Αρειανισμου ενω ο Αμβρόσιος Ορθοδοξος. Οο συνθηκες ηταν ευθραυστες και οι καιροι δυσκολοι οποτε η Ιουστίνα προτίμησε να μην ρισκάρει να αντιμετωπισει τον Μαξιμο και εχοντας ανοικτα θεματα με τον Αμβρόσιο αναγκάστηκε να δεχτει τον συμβιβασμο που προτεινε ο Θεοδόσιος παρόλο που ηταν ταπεινωτικος.
Πισω στην Ανατολική Αυτοκρατορία ο Θεοδόσιος γιόρταζε την γέννηση του δεύτερου γιου του στις 9 Δεκεμβρίου 384 αλλα περιπου ενα χρόνο μετά έχασε τη γυναικα του Αιλια Φλακιλα με την οποια ηταν παντρεμενος πανω απο 10 χρόνια. Μαζι της ειχε αποκτήσει την Πουλχερία που ηταν το πρωτο παιδι του, τον Αρκάδιο και τον Ονώριο. Αναφέρεται σε καποιες πηγές και ενας τρίτος γιος ο Γρατιανός αλλα δεν υπαρχει κατι αλλο για αυτον. Απο οτι φάινεται ο εν λογω Γρατιανός ηταν υπαρκτο πρόσωπο αλλα σε καμια περίπτωση δεν ηταν γιος του Θεοδοσίου. Ουτε κοντινος συγγενης. Μακρινος ισως. Αλλα οι ατυχίες δεν σταμάτησαν εκει για τον Θεοδόσιο καθως δεν περασαν μηνες απο το θανατο της γυναικας του και πέθανε και η κόρη του Πουλχερία. Οταν έγινε αυτο ο Θεοδόσιος βρισκόταν σε εκστρατεια κατα επαναστατημένων Γοτθων εν τουτοις γυρισε και τέλεσε Θριαμβο πριν θάψει την κόρη του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Θεοδοσιος ο Αυτοκράτωρ
Ο Κομης Θεοδόσιος ο Νεότερος είχε γεννηθεί το 346 στην Καουκα της βορειοδυτικής Ισπανίας. Ανηκε στην τάξη της Επαρχιακής Αριστοκρατίας απο οπου η Ρωμαική στρατιωτικη μηχανη και η γραφειοκρατια αντλούσαν τα στελεχη τους. Βεβαια αφου ανακηρυχτηκε Αυτοκράτορας οι αυλοκόλακες και οι ποιητές/ρήτορες της Αυλης ανακάλυψαν ξαφνικά απο τον Αυτοκράτορα Τραιανό. Προφανώς και δεν καταγόταν καθως το μονο που τον συνέδεε με τον Τραιανο ηταν το γεγονος οτι και οι δυο ειχαν γεννηθεί στην Ισπανία.
Ο πατέρας του Κόμης Θεοδόσιος ο Πρεσβύτερος ειχε γινει διάσημος οταν απεστάλη στην Βρετανία το 368 για να σταματήσει συνδιασμένη εισβολη Πικτών, Ιρλανδών, Σαξώνων .Φράγκων και Αττακότων στο νησι. Το γεγονος αυτο εμεινε στην Ιστορία ως “Η Μεγάλη Συνομωσία”. Αλλα ας δουμε λίγο τα γεγονοτα εν τάχει.
Το χειμώνα του 367 οι φρουρές στο Τείχος του Αδριανού επαναστάτησαν και ανοιξαν τις πυλες του Τείχους επιτρέποντας στους Πικτους που ζουσαν περαν του Τείχους να εισέλθουν σε Ρωμαικά εδάφη στην Βρετανια. Παράλληλα μετα απο συννενοηση των βαρβάρων μεταξυ τους οι Αττακοτοι, οι Ιρλανδοι, Φράγκοι απο τη Γαλατία και οι Σάξωνες απο την Γερμανια ολοι εκαναν αποβαση στο νησι απο δυτικά και νοτιοανατολικά κατα κυματα.
Οι συνδιασμένοι στρατοι τους κατάφεραν να εξοντώσουν τις Ρωμαικές φρουρές και οι βορειες και δυτικές επαρχίες της Βρετανίας κατεληφθησαν εξ ολοκληρου απο βαρβάρους οι οποιοι λεηλάτησαν τις πολεις και τις αποικιες ενω εκατοντάδες Ρωμαιοβρετανών σκοτώθηκαν, βιαστηκαν ή πουληθηκαν σκλαβοι.
Ο Κόμης των Σαξωνικών Ακτών Νεκτάριδος σκοτώθηκε προσπαθώντας να σταματήσει την εισβολή και ο Δούκας της Βρετανίας Φουλοφόδης ειτε συνελήφθη είτε πολιορκηθηκε σε καποια πολη με αποτέλεσμα ο στρατός που ειχε μεινει πιστος στην Ρώμη εχοντας μεινει ακέφαλος να υποχωρήσει και να οχυρωθεί στις νοτιοανατολικές πολεις.
Οι βαρβαροι κατόρθωσαν να αιφνιδιάσουν πληρως τους Ρωμαίους και αυτο οφείλεται στην προδοσία καποιων Ρωμαιοβρετανων μελών του κυβερνητικου μηχανισμου στο νησι που ουσιαστικά δρούσαν ως διπλοί πράκτορες και μετα απο δωροδοκίες απέκρυπταν πληροφορίες απο την Ρώμη. Οι λιποταξίες χτύπησαν ρεκόρ και οι δρόμοι εγιναν πολυ επικινδυνοι με λιποτάκτες και πρωην σκλαβους να εχουν φτιαξει αντάρτικες ληστρικές ομάδες που ληστευαν και εκτελουσαν καθε Ρωμαιο η Ρωμαιοβρετανο που επιαναν.
Επικράτησε χάος και η τοπικη κυβέρνηση της Βρετανιας κατέρρευσε. Το μονο θετικό ηταν οτι οι εισβολείς ειχαν ως κινητρο τον πλουτο και οχι την κατάκτηση του νησιου. Αν μπορουσαν βεβαια να το εκμεταλλευτουν για ιδιο οφελος θα ηταν ενα μπονους.
Οταν τα νεα εφτασαν στον Αυτοκράτορα Βαλεντινιανό αυτος ηταν απασχολημένος σε εκστρατεία κατα των Αλαμανών και δεν μπορούσε να επιληφθει προσωπικά του θέματος. Ετσι έστειλε τον Κομη Δομέστικο Σεβήρο ο οποιος δεν μπορεσε να ανατρέψει την κατάσταση. Λιγο καιρο μετα ανακληθηκε και αντικαταστάθηκε απο Στρατηγό Ιοβίνο Διοικητή του Ιππικου. Ο Ιοβίνος βλέποντας την κατάσταση ζήτησε επειγόντως ενισχύσεις απο τον Βαλεντινιανό αλλα ο Αυτοκράτορας αντι να του στείλει ενισχύσεις τον μετέθεσε στο Ρήνο στην εκστρατεία κατα των Αλαμανών και στη θέση του έστειλε τον Κόμη Θεοδόσιο τον Πρεσβύτερο ο οποίος εφτιαξε εκστρατευτικο σώμα στην Μπονόνια (σημερινή Βουλωνη) απο 4 Λεγεώνες και πηρε μαζι του τον γιο του Θεοδόσιο τον νεότερο και τον Μάγνο Μάξιμο (αργοτερα σφετεριστηκε το θρόνο του Γρατιανου) ο οποιος ηταν και ανηψιος του,
Κανονικα θα επρεπε να φτάσει στη Βρετανια την ανοιξη του 369 αλλα το χειμώνα του 368 ο καιρός ηταν ως εκ θαυματος καλός και επετρεψε στο Θεοδοσίο να περάσει ανενοχλητος την Μάγχη με το μισο στρατο και να αποβιβαστει στη πολη Ρουτουπια (σημερινο Ριτσμπορο) ινκογκνιτο ενω ο αλλος μισος εμεινε στη Μπονονια για ξεκουραση και αναμονη καλυτερων καιρικών συνθηκών. Το γεγονός οτι εφτασε αθέατος στη Βρετανία του εδωσε την ευκαιρια να μαζέψει σημαντικές πληροφορίες για την κατάσταση στο νησι. Ανακαλυψε οτι τα στρατευματα στο νησι ειτε ειχαν εξουδετερωθει, ειτε ειχαν λιποτακτήσει, ειτε απλα αρνουνταν να πολεμήσουν καθως ειχαν μεινει απληρωτοι επειδη οι εισβολεις ειχαν λεηλατησει το θησαυροφυλάκιο και ειχαν διακόψει τις γραμμές ανεφοδιασμου.
Οταν εφτασαν και οι υπολοιποι στρατιωτες ο Θεοδόσιος κατέλαβε το Λοντινιουμ το οποιο και μετετρεψε σε βαση επιχειρήσεων και απο εκει εστελνε καθημερινα αποσπασματα στην επαρχια εκκαθαρίζοντας την απο τις ληστρικες ομάδες που ειχαν δημιουργηθει. Αφου τις εξοντωσε απεδωσε τις κλεμμένες περιουσιες πισω στους νομιμους κατόχους τους μειον ενα ποσοστο το οποιο το κράτησε για τους στρατιωτες του. Αμέσως μετά εξέδωσε Διάταγμα Αμνηστίας για τους λιποτάκτες και αρκετοι πρωην στρατιωτες επωφελήθηκαν και επέστρεψαν επιτρέποντας στον Θεοδόσιο να επανδρώσει ξανά τις Ρωμαικές φρουρες. Το επομενο βήμα ηταν να ξαναστήσει τον κυβερνητικο μηχανισμό. Ετσι διόρισε νεο Δούκα της Βρετανίας τον Δουλκιτιο και τον Σιβιλλις ως Βικάριο επικεφαλής της πολιτικης ηγεσίας.
Αμέσως μετά ανακάλυψε ποιοι ηταν οι διπλοι πράκτορες που ειχαν ουσιαστικά στησει την συνομωσια για την εισβολή και τους συνέλαβε ολους αντικαθιστώντας τους στον κρατικο μηχανισμο με πιστους στην Ρώμη υπαλλήλους. Μεχρι το τέλος του έτους οι βάρβαροι ειχαν εκδιωχθει απο το νησι και οσοι ειχαν εμπλακει στην συνομωσία ειχαν εκτελεστει. Το Τειχος του Αδριανου επανακατεληφθη και οι επαναστατημένη φρουρά του σταυρώθηκε ενω εκλεισε τις πυλες σταματώντας ετσι την εισβολη βαρβάρων απο την Σκωτία. Ο Θεοδόσιος γυρισε στη Ρώμη ως εθνικός Ηρωας και διορίστηκε Αρχιστράτηγος αντικαθιστώντας τον Ιοβινο. Η φημη του ομως αυτη υπηρξε δηλητηριωδης. 1 χρόνο μετα τον θανατο του Βαλεντινιανου και ενω βρισκόταν σε εκστρατεια στην Μαυριτανια αποκεφαλιστηκε στην Καρχηδόνα καθως θεωρηθηκε επικινδυνος για τον θρονο του Γρατιανου και του Βαλεντινιανου Β' εξαιτίας της διασημοτητας του και της δημοφιλιας του στο στρατό. Αν και μια θεωρία αναφέρει οτι ο Αυτοκράτορας Βάλενς ειχε ζητήσει απο ενα μαγο στην Αντιοχεια να του πει ποιο θα ειναι το ονομα του διαδόχου του και ο μάγος του ειχε απαντήσει οτι το ονομα θα ξεκινάει απο τα γράμματα “ΘΕΟΔ” και ο Βάλενς απο τοτε ειχε βαλει στο ματι οποιον το ονομα του ξεκιναγε απο αυτα τα γράμματα φυλακίζοντας και εκτελώντας ατομα με ονομα Θεόδωρος, Θεοδώρητος, Θεοδόσιος και οποιοδηποτε αλλο παρεμφερές, οποτε και ο Θεοδόσιος επεσε θυμα της παράνοιας του Βάλενς.
Οταν ο πατέρας του εκτελέστηκε ο Θεοδόσιος ηταν περιπου 30 χρονών ειχε υπηρετησει στη θέση του Δουκα της Μοισίας αλλα παραιτηθηκε και αποσυρθηκε στα κτηματα του στην Ισπανία και νεος Δουκας της Μοισιας διορίστηκε ο διεφθαρμένος Μάξιμος που ειδαμε πιο πανω, αυτος που προκάλεσε τα προβληματα στους Γότθους.
Τωρα ομως ο Γρατιανός τον βγάζει απο την αφάνεια και τον διορίζει Αυγουστο της Ανατολής και του αποδίδει την “των ολων αρχη” σε μια μεγαλόπρεπη τελετη στο Σίρμιο (σημερινη Μιτρόβιτσα) στις 19 Ιανουαρίου 379. Στον διαμοιρασμο των επαρχιών ο Θεοδόσιος λαμβάνει την Ανατολη δλδ Μ.Ασια, Μ. Ανατολη και Αιγυπτο συν τις διοικήσεις της Μακεδονιας, Θράκης και Δακίας. Η Διοικηση του Ιλλυρικου απο Μακεδονια και κατω κρατηθηκε απο τον Γρατιανό.
Η πρώτη μέριμνα του Θεοδόσιου ηταν να αποκαταστήσει την πιστη στο στρατο και το κυρος του το οποιο ειχε πληγεί απο την ήττα στην Αδριανούπολη. Αλλα περισσότερο επρεπε να αναπληρώσει τις απώλειες. Ο Θεοδόσιος με τον Γρατιανο ειχαν ακομα αξιομαχες μονάδες αλλα αυτές ηταν διασκορπισμένες και επρεπε να τις αναδιοργανώσουν. Οι Γοτθοι οπως ειδαμε δεν μπορουσαν να πολιορκησουν. Οι πολεις ηταν ασφαλεις πισω απο τειχη και ειχαν πληρεις προμηθειες. Οι Γοτθοι ηταν τρομερη δυναμη οταν μαχονταν ολοι μαζι αλλα διασπασμένοι σε ομάδες ηταν ευάλωτοι και ηταν εντελως αδυνατον στον Φριτιγκερν να τους κρατησει ενωμενους. Λογω προβλημάτων προμηθειων και διατροφης παντα ηταν διασκορπισμένοι λεηλατώντας περιοχες και μαζευοντας προμηθειες. Οι δυο Αυτοκράτορες ασχοληθηκαν ολο το χειμωνα του 378-379 να μαζέψουν μια αξιομαχη δύναμη απο τα απομεινάρια του Ρωμαικου στρατού καθώς επρεπε να ειναι ετοιμοι μεχρι την ανοιξη του 379 πριν οι Γοτθοι αρχισουν να κινουνται ξανα. Επίσης έστησε εκ νεου την πολιτική διακυβέρνηση του κράτους φέρνοντας αφοσιωμένους οπαδους του που κατειχαν αξιώματα στην Αυλή του Γρατιανου, στην Ανατολή. Ο Υπαρχος του Πραιτωρίου του Ιλλυρικου Ολύβριος μετατέθηκε στη θέση του Υπάρχου του Πραιτωρίου της Ανατολης και έγινε υπεύθυνος για τη στελέχωση του κρατικου μηχανισμου με ατομ της απολυτου εμπιστοσύνης του Θεοδοσίου. Εκεινη την περίοδο απο την Αυλη του Γρατιανου μεταπήδησαν στην Αυλη του Θεοδοσίου ικανοι και πιστοι συνεργάτες οπως ο Κόμης του Θείου Θησαυρου Τατιανός, ο ΣτρατηγόςΣαβώρης, ο Μαγιστρος των Θειων Οφφικίων Συάγριος και αλλοι.
Ο Γρατιανός απο την πλευρά του εκστρατευσε στην Παννονια και την εκκαθάρισε αποκοπτοντας τους Γοτθους στα νωτα τους. Μετα απο αυτο αποχώρησε και αφησε το θέμα στα χέρια του Θεοδοσίου. Ο Γρατιανος κατευθυνθηκε στο Σιρμιο οπου αφησε ενα μερος του στρατου του στον Θεοδόσιο και απο εκει επέστρεψε στην Γερμανια καθως οι Αλαμανοι και οι Βανδαλοι δημιουργουσαν προβληματα στον Ρηνο. Ο Θεοδόσιος τοτε εκανε βαση των επιχειρησεων του την Θεσσαλονικη για να μπορέσει να βρισκεται στα Βαλκανια που ειχαν πεσει σε χαος αλλα και γιατι ηταν μια πολη αριστα οχυρωμένη με ενα απο τα μεγαλυτερα λιμάνια και εμπορικο σταυροδρομι.
Εχοντας ενα κεντρικο πυρηνα στρατου και τους αξιωματικους να τον στελεχώσει μεταχειριστηκε καθε δυνατο μέτρο για να αυξησει την στρατολογία. Με μια σειρα νομων εκανε υποχρεωτικη την θητεία στο στρατό και μαλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις εδωσε και κληρονομικο χαρακτηρα στους στρατιωτες. Π.χ. Αν καποιος ειχε πατέρα στρατιωτη τοτε δεν μπορουσε να ασκησει αλλο επαγγελμα και γινοταν υποχρεωτικα στρατιωτης και αυτος. Απαγόρευσε την εξαγορα της θητειας για να εμποδισει τους πλουσιους απο το να γίνουν φυγοστρατοι ενω η θανατικη ποινη επιβαλλόταν και σε οποιον περιεθαλπε λιποτακτες. Ακομα και οι αντιρρησίες που ειχαν αυτοακρωτηριαστει για να αποφυγουν την στράτευση με τον νεο νομο δεν την γλιτωσαν και στρατολογηθηκαν ακομα και δια της βιας. Απελευθέρωσε κρατουμένους και λιποτάκτες με τον ορο να μπουν στον στρατο αλλιως θα καταδικάζονταν αυτοματα σε θάνατο και ζητησε μισθοφορους ακομα και απο τους Γοτθους. Εν τελει για να συμπληρώσει το στρατό ανακάλεσε στην Μακεδονια μεγάλο μέρος των Αιγυπτιακών Λεγεώνων.
Δεν θα εκανε το λαθος του Βαλενς να τους αντιμετωπισε σε μαχη εκ παρατάξεως. Διέσπασε τους Γοτθους σε ομάδες και μετα μια μια τις εξοντωνε με καταδρομικές επιχειρήσεις. Οι μικρές αυτες νικες τονωσαν το ηθικο του στρατου και την εμπιστοσυνη του λαου στον στρατό και στον Αυτοκρατορικο θεσμό. Στα μεσα του 379 ειχε σημειώσει μια σειρα νικών με πιο επιφανη αυτη του Στρατηγου Μοδάρη ο οποιος οσο και αν φαινεται παράδοξο ηταν Γοτθος και συγγενης του Φυλαρχου Αθανάριχου. Φαινοταν πλεον πως η Ρωμη επαιρνε το πανω χέρι σιγα σιγα αφου μπορουσε να ελκυσει ακομα Γοτθους να κατατασσονται στον Ρωμαικο στρατό παρα να τον πολεμουν ή να εντασσονται μονο ως μισθοφοροι. Απο κει και μετα οι Γοτθοι αρχισαν να υποχωρουν στο Ιλλυρικό. Μεχρι τα τέλη του 379 ειχε απωθησει τους Γοτθους βορειως του Αιμου απο τους Γοτθους.
Τον Φεβρουάριο του 380 αρρώστησε βαριά στην Θεσσαλονίκη και θεώρησε οτι ηταν ετοιμοθάνατος. Ετσι βαφτίστηκε χριστιανός απο τον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ασχόλιο οπως ηταν το έθιμο τοτε να καθυστερουν οι χριστιανοι την βαπτιση τους μεχρι να ειναι ετοιμοθανατοι. Εν τουτοις ομως ανένηψε και σε μερικους μήνες θεραπεύτηκε τελειως. Μεχρι τοτε δεν ειχε παρει θέση στο ζήτημα μεταξυ Αρειανισμου και Ορθοδοξίας αν και εκλινε ελαφρώς προς την Ορθοδοξία και εν τελει βαπτιστηκε απο τον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης και πριν αναλάβει πληρως τα καθηκοντα του ξανα οσο ανέρρωνε εξέδωσε στις 27 Φεβρουαριου 380 το γνωστο Διαταγμα του με το οποιο εκανε την Ορθοδοξία επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας.
Γράφει στο Διάταγμα: “Προς τον Λαό της Κωνσταντινούπολης. Επιθυμουμε δι'ολα τα εθνη που βρίσκονται υπο το ελεος μας να υιοθετήσουν την θρησκεία που ο ιδιος ο Απόστολος Πέτρος παρέδωσε στους Ρωμαίους αυτη που Ποντίφικας Δάμασος και ο Πετρος Επίσκοπος Αλεξανδρειας-ενας ανδρας Αποστολικης Αγιότητας-ακολουθουν. Συμφώνως τις διαταγές των Αποστόλων και τις διδαχές των Ευαγγελιστών πιστεύουν στην Θεότητα του Πατρός, του Υιου και του Αγίου Πνεύματος, Τριαδα ομοουσιος και αχωριστος. Διατάζουμε ολους οσους ακολουθουν αυτον τον Νομο να παρουν το ονομα του Ορθόδοξου Χριστιανού και διακηρύσσουμε ολους τους άλλους ως τους παράφρονες και σαλεμένους να φέρουν το στίγμα του αιρετικου τους δόγματος και οι παρασυναγωγές τους δεν θα φέρουν το ονομα Εκκλησία. Να τιμωρηθουν απο την Θεία Δίκη πρώτα και μετά απο την δική μας εξουσια δικαιοσύνης την οποια τη λαβαμε απο τον Ουρανό”
Ετσι λοιπον ο Αυτοκράτορας της Ανατολής συντάχθηκε οριστικά πλεον με την Ορθοδοξία καθως οι προκατοχοι λιγο ως πολύ Αρειάνιζαν. Οπως π.χ. ο Κωνσταντίνος προς το τέλος της ζωης του (βαπτιστηκε απο Αρειανο Επίσκοπο), ο Κωνστάντιος και ο Βάλενς. Ο Ιουλιανός ηταν παγανιστης. Και μονο ο Ιοβιανός ηταν Ορθοδόξος αλλα εζησε μονο 8 μηνες στο θρονο. Ετσι με την συνταξη του Θεοδοσίου στην Ορθοδοξία η Αυτοκρατορια πετυχαίνει θρησκευτικη ενότητα αλλα την ιδια στιγμή ανοιγει ενα βαθύ σχίσμα μεταξυ των Ρωμαιων και των Γοτθων οι οποιοι ηταν Αρειανιστές λογω του ιεραποστόλου που τους κατήχησε του Ουλφίλα.Αντιθετα στη Δυση ο Γρατιανός ηταν Ορθοδοξος ενω η Αντιβασίλισσα Ιουστίνα με τον Βαλεντινιανο Β' ηταν Αρειανιστές.
Ο Γρατιανός πρέσβευε τον Ορθοδοξο χριστιανισμο οπως και ο Συναυτοκράτορας του στην Ανατολη Θεοδόσιος και μάλιστα ηταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας που εφερε μεταξυ των τίτλων του τον τιτλο του Pontifex Maximus δλδ του Μεγίστου Αρχιερέα της Ρωμαικης θρησκείας. Ο Γρατιανός τον απέρριψε και τον αφαίρεσε απο τους τιτλους των Αυτοκρατόρων και ουσιαστικά αργοτερα τον οικειοποιηθηκε ο Πάπας της Ρωμης (εξ ου και Ποντίφικας). Αυτο συντάραξε τους παγανιστές στη Ρωμη οι οποιοι εξοργίστηκαν απο αυτο αλλα και απο άλλες ενεργειες του οπως π.χ. η απομάκρυνση του χρυσου αγάλματος της Νικης απο την Συγκλητο κ.α. Και συνέβαλλε στην εξέγερση των παγανιστών λιγο καιρό αργότερα που προκάλεσε προβλήματα στον Θεοδόσιο. Λεγεται πως οταν παραιτήθηκε απο Μεγιστος Αρχιερέας ενας παγανιστής ιερέας του ειπε “μπορει να απώλεσες τον τιτλο αλλα θα έρθει ενας μεγαλύτερος αρχιερέας απο σενα και τοτε εσυ θα πεθάνεις”. Η προφητεία βρηκε την εκπληρωση της με την επανάσταση του Μάγνου Μάξιμου ο οποιος οταν ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας πηρε ξανα τον τιτλο του Μεγίστου Αρχιερέα και εδω βλεπουμε ενα λογοπαιγνιο καθως στα Λατινικα το Magnus και το Maximus ειναι υπερθετικά της λεξης “μεγάλος” οποτε συνδιαζόμενα με τον τιτλο του Μεγίστου Αρχιερεα φαινεται σαν να ειναι πιο μεγάλος αρχιερεας ο Μάξιμος απο τον Γρατιανο. Δλδ “Magnus Maximus Pontifex Maximus” φαινεται για να το πουμε σκωπτικα σαν “Μεγιστος στο τετράγωνο” και τότε ο Γρατιανός δολοφονηθηκε απο αυτόν.
Η αλλη απόρροια της παρολιγον θανασιμης ασθένειας του Θεοδοσίου ηταν οτι επέτρεψε στους βαρβάρους να ξαναμπουν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας οσο αυτος ηταν άρρωστος. Ετσι επρεπε να ξαναρχισει απο την αρχη την εκκαθάριση. Οι Γοτθοι βρηκαν ευκαιρία να ξαναμπουν φτανοντας μεχρι την Θεσσαλία ενω αλλες Γοτθικες φυλες πλυμμηρισαν την Παννονια. Αφου ανερρωσε πληρως την άνοιξη του 380 τεθηκε επικεφαλης ενος ετεροκλητου στρατου δυναμικότητας οχι παραπανω των 10000 ανδρών και αρχισε να ξανακυνηγά τους Γοτθους. Τα νεα δεν ηταν ενθαρρυντικα η Νικόπολη (σημερινό Πλέβεν) ειχε παραδοθεί στους Γότθους και ο κυριος ογκος τους ειχε κατακλυσει την την Ανω Μοισία (σημερινη ανατολικη Σερβια) και κατέβαιναν νοτια προς Μακεδονια. Ο στρατός του δεν ηταν ετοιμος να αναμετρηθει με τον Φριτιγκερν. Σε μερικές αψιμαχίες ηττήθηκε αλλα δεν ηταν καταστροφικές οι ηττες του.
Ενα βραδυ που ειχε στρατοπεδευσει στην Μακεδονια καποιοι Γοτθοι παρατηρησαν μια μεγαλη φωτια να καίει διπλα απο μια μεγάλη σκηνη και υπέθεσαν οτι αυτη θα ειναι η σκηνή του Αυτοκράτορα. Ετσι το βράδυ μπηκαν κρυφά στο στρατόπεδο με σκοπο να τον δολοφονήσουν. Ειχαν μαντέψει σωστά ηταν οντως η σκηνή του Θεοδοσίου η απόπειρα δολοφονίας παραλίγο να πετυχαινε αν τελευταια στιγμη ο Θεοδόσιος δεν ξυπναγε. Μολις τους ειδε απο πάνω του τράβηξε κατευθείαν το σπαθι του που το ειχε παντα διπλα του και αρχισε να τους επιτίθεται φωνάζοντας παράλληλα και τη φρουρά του.Ξεσπασε κανονική μάχη. Ολοκληρο το απόσπασμα του Θεοδοσίου μαχόταν Γότθους που ξεφυτρωναν απο παντου. Αλλα οι στρατιώτες του Θεοδοσίου που ηταν εξαιρετικα αφοσιωμένοι και πιστοι στον Αυτοκράτορα τους πολέμησαν με μανία και επεσαν μεχρι ενός καλυπτοντας την αποδραση του Αυτοκράτορα και τη μεταφορά του σε ασφαλές σημείο.
Εν τουτοις αναγκαστηκε να υποχωρήσει οσο οι Γοτθοι πολιορκουσαν πολεις σε Θεσσαλια και Μακεδονια. Αν και οι φρουρες των πολεων ηταν μικρες, οι Γοτθοι που δεν μπορουσαν να πολιορκησουν αρκουνταν μονο στο να τους τρομάξουν με την εμφανιση τους και να φυγουν μολις επαιρναν φορο υποτέλειας παο την εκαστοτε πολη και αλλα δώρα που εδινε η πολη για να τους αφησουν ησυχους. Ο Θεοδόσιος καταλαβε οτι πρεπει να παρει βοηθεια και εστειλε επιστολη στον Γρατιανο για ενισχύσεις. Ενω παράλληλα επεβαλλε εκτακτη πολεμικη φορολογια για να ανταπεξ΄λελθει στα κοστη.
Εν τω μεταξυ ο Γρατιανός ειχε τα δικα του προβληματα. Οι Οστρογοτθοι του Σάφραξ και του Αλαθαίου ειχαν πλημμυρισει την Παννονια και με δυσκολία κατάφερε να τους συγκρατήσει ωσπου τελικα εφτασε σε συμφωνια μαζι τους και οι Οστρογότθοι εγκατασταθηκαν στην Παννονια. Δεν καταφερε να τους διώξει αλλα επρεπε να τελειωνει μαζι τους για να απελευθερώσει τους στρατιωτες του για να βοηθησει τον Θεοδόσιο χωρις να χρειαζεται να ανησυχει οτι οι Οστρογοτθοι θα ενωνονταν με τον Φριτιγκερν.
Στο μεταξυ ο Φριτιγκερν ο νικητής της Αδριανούπολης πέθανε καπου το 380 η παραμερίστηκε, καμια πηγη δεν αναφέρει το τελος του και αυτο αφησε τον γηραιο Βησιγότθο φυλαρχο Αθανάριχο ως τον μονο ηγέτη των Γοτθων στην περιοχη. Ο Αθανάριχος ειχε αφήσει πισω του τις προκαταλήψεις εναντιον της Ρώμης και ακυρώνοντας τον όρκο που ειχε κανει να μην ξαναπατήσει σε Ρωμαικά εδάφη τωρα δέχεται την προσκληση του Θεοδοσίου να συναντηθουν στην Κωνσταντινούπολη για να συμφιλιώσουν και επισημως τα εθνη των Ρωμαιων και των Γοτθων.
Απο γοτθικές πηγές αναφέρεται το εξής: Ο Θεοδόσιος πλησιασε τον Αθανάριχο με δώρα και ρητορείες και τον προσκάλεσε στην Κωνσταντινουπολη. Ο Αθανάριχος δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση και ειπε “Εχω ακουσει συχνά απιστευτα λογια για την διασημη αυτη πολη” και βλέποντας την απο μακρια και θαυμαζοντας τα τειχη της, τη στρατηγικη της θέση, τα σπιτια τηςμ τα συντριβανια της, τους στρατιωτες και τα λιμάνια της συνέχισε “Ενας Θεος! Ενας Θεος επι της γης χωρις αμφιβολια ειναι ο Αυτοκράτορας! Και οποιος σηκώσει χέρι εναντίον του ειναι ένοχος αίματος”. Ο Αθανάριχος ειχε συγκλονιστει με αυτά που έβλεπε και το δέος του εγινε ακόμα μεγαλυτερο οταν ειδε τις τιμές και τα δώρα του Αυτοκράτορα. Ομως δεν εμελλε να ζησει πολυ ακομα για να τα χαρεί. 14 μέρες μετά στις 25 Ιανουαρίου 381 ο Αθανάριχος πέθανε στην Κωνσταντινουπολη.
Ο Θεοδόσιος του εκανε μεγαλοπρεπη κηδεία και ταφη και ο στρατός του Αθανάριχου πλεον ορκίστηκε πίστη στον Θεοδόσιο και ενταχθηκε στον Ρωμαικό στρατό ως Φοιδεράτι. Οι πολεμικές επιχειρήσεις του 381 άρχισαν με πληρεις επιθετικες ενεργειες του Ρωμαικου στρατου εναντιον Γοτθων που που δεν ειχαν ακομα υποταχθει και στις οποιες ελαβαν μερος τα νεοαφιχθέντα τμηματα που ειχε στειλει ο Γρατιανός υπο την διοικηση των Στρατηγών Μπαουτο και Αρβογάστη. Οι Γοτθοι απωθηθηκαν εξω απο το Ιλλυρικο εντελώς πολυ συντομα πισω απο εκει που ξεκινησαν πριν 3 χρόνια χωρις να εχουν καταφέρει απολυτως τιποτα. Ετσι συνεχώς πιεζόμενοι αναγκλάστηκαν να ζητήσουν διαπραγματέυσεις. Ο Θεοδόσιος τους προσφερε την Θρακη και οι Γοτθοι την δέχτηκαν.
Για τα επομενα 15 χρόνια Γοτθοι και Ρωμαίοι θα συνυπηρχαν ειρηνικα εντος της Αυτοκρατορίας.
Το κόλπο του Θεοδοσίου έπιασε εστω και προσωρινά. Οι Γοτθοι θα εγγυόταν την ασφάλεια στον Δούναβη τουλάχιστον επι των ημερών του. Οι τελικές συνθήκες υπεγραφησαν με καθε επισημοτητα στις 3 Οκτωβρίου 382. Ετσι οι Γοτθοι εγκατασταθηκαν και επισημα στην Θράκη νοτιως του Δουναβη με καθηκον να φυλασσουν τα συνορα στο ποτάμι. Ο Θεοδόσιος παρελαβει μια Αυτοκρατορία στο χειλος της καταστροφης και μεσα σε 4 χρόνια την εκανε ξανα κράτος κανονικο.
Στις 8 Μαιου 381 ο Θεοδόσιος εξέδωσε και αλλο Διάταγμα και αυτή τη φορά καταδίκασε την αίρεση των Μανιχαίων και 2 εβδομάδες μετά άνοιξε τις εργασίες της Β' Οικουμενικής Συνόδου και στην οποια προήδρευσε. Στις 9 Ιουλίου η Συνοδος ολοκληρώθηκε εκδιδοντας μια σειρά Κανόνων και συμπληρώνοντας το Συμβολο της Πιστεως προσθετοντας μερικα αρθρα σε αυτο που ειχε διακηρύξει η Α' Οικουμενικη Συνοδος. Το καλοκαίρι τον βρήκε σε αλλη μια εκστρατεια οπου υπέταξε τους Κάρπιους και τους Σκίριους.
Στις 21 Δεκεμβρίου 381 εξέδωσε αλλο Διάταγμα με το οποιο απαγόρευε την τέλεση θυσιών μονο για οιωνοσκοπια. Ακριβώς 2 μηνες μετα στις 21 Φεβρουαρίου μετέφερε τα οστά του μελλοντος πεθερου του Αυτοκράτορα Βαλεντινιανου στο Μαυσωλείο του Κωνσταντινου στους Αγίους Αποστόλους. Στις 19 Ιανουαρίου 383 ο Θεοδόσιος εορτασε την πενταετία του στον θρόνο. Και επέλεξε αυτη την περισταση για να στέψει τον 6χρονο γιο του Αρκάδιο Συναυγουστο. Την ιδια περιοδο ομως η Δυση εμπαινε σε κρίση. Εξαιτίας της αντιδημοφιλιας του Αυτοκράτορα Γρατιανού λογω της προτίμησης του προς τους Αλανους, οι Σαρμάτες επαναστάτησαν και μαζι με τις Βρετανικες Λεγεώνες ανακήρυξαν Αυτοκράτορα, τον ανηψιο του Θεοδόσιου Μαγνο Μάξιμο ο οποιος με το μεγαλυτερο μερος του στρατου εγκατέλειψε την Βρετανια και περασε στην Γαλατία για να υποστηρίξει την αξίωσξ του στο θρόνο.
Ο Γρατιανός που μολις ειχε χάσει την γυναικα του Κωνσταντια και μολις ειχε ξαναπαντρευτει την Λαέτα βρισκόταν με την Αυλή του στην Βόρεια Ιταλία ετοιμαζόμενος για εκστρατεία στην Ραίτια κατα των Αλαμανών οταν πληροφορήθηκε την επανασταση. Ετσι ακύρωσε την εκστρατεία και κινηθηκε βόρεια ταχυτατα. Απο την Βερόνα εφυγε στις 15 Ιουνιου και εφτασε στο Παρίσι στις 16 Ιουλιου. Εκει προσπάθησε να τον σταματήσει αλλα μετα απο μερικές αψιμαχίες 5 ημερών το μεγαλυτερο μέρος του στρατου του αυτομόλησε στον Μαξιμο με το Μαυριτανικό Ιππικο να κανει την αρχη και αμεσως μετα ακολουθησαν και οι υπολοιποι στρατιωτες. Ακομα και ο Στρατηγός Μεροβοδης το καποτε δεξι χέρι του πατέρα του τον εγκατέλειψε και αυτομολησε στον Μαξιμο. Ο Γρατιανός δραπετευσε μαζι με 500 ιππεις για να μη συλληφθει. Ο Μάξιμος έστειλε τον Διοικητη του Ιππικου του Ανδραγάθιο να τον κυνηγήσει και τελικα τον στριμωξε στο Λουγδουνο (σημερινη Λυων) οπου και ο Γρατιανός δολοφονήθηκε στις 25 Αυγούστου 383.
Μεχρι και σημερα δεν υπαρχουν επαρκεις εξηγησεις γιατι τον εγκατέλειψαν οι στρατιωτες του. Ηταν ο νομιμος γιος του νομιμου Αυτοκράτορα του Βαλεντινιανου του Μεγάλου και ηδη Αυτοκράτωρ για 8 χρόνια και ειχε γινει ηρωας με τις εκστρατειες του. Αλλα επισης ειχε δημιουργησει και μεγάλους εχθρους και ο Αμμιανος αναφέρει οτι υπέκυψε στην γοητεια της απολυτης εξουσιας και αμέλησε το κοστος της.
Ο θανατος του Γρατιανου αφησε την Δυση με τον Βαλεντινιανο Β' που ηταν ο νομιμος Αυτοκράτορας αλλα ηταν μολις 12 ετών και πιονι της Αυλης και τον Μαξιμο ως σφετεριστη. Μετα τον θανατο του Γρατιανου ο Μαξιμος εγκατασταθηκε στο παλάτι του Γρατιανου στους Τρεβήρους.
Σε γενικες γραμμές η επανάσταση ηταν αναίμακτη (εξαιρουμένου του Γρατιανου). Ολοι οι ανθρωποι του Γρατιανου βγηκαν σε αναγκαστικη συνταξη απο τον νεο Αυτοκράτορα και αντικατασταθηκαν απο ανθρωπους του Μαξίμου. Μονο 2 πιστοι στον Γρατιανο εμειναν στην νεα κυβερνηση. Ο Λευκάδιος και ο Ναρσης και αυτοι παρέμειναν μονο και μονο γιατι εγγυηθηκε για αυτος ο Επίσκοπος της Τουρ Αγιος Μαρτίνος.
Ο Μαξιμος εστειλε αμέσως πρέσβεις στους 2 εναπομειναντες νομιμους Αυτοκράτορες Βαλεντινιανο Β' και Θεοδόσιο. Στον μεν Βαλεντινιανο προτεινε να ερθει στο Παλάτι του στους Τρεβήρους και να συνεχισει την εκπαιδευση του εκει αντι για το Μιλάνο. Παράλληλα εστειλε τον Πραιποζιτο του στον θειο του τον Θεοδόσιο αλλα για αυτον ειχε άλλη προσφορα. Του εθεσε ενα ξεκάθαρο δίλημμα. “Προτιμας συμμαχία και ειρήνη ή ολους τους κινδύνους ενος εμφυλιου πολέμου;” του ειπε.
Ο Θεοδόσιος κατάλαβε πως οποια και να ηταν η αντιδραση του ειχε ερθει προ τετελεσμενου πλεον και φυσικα δεν ηταν σε θέση να πολεμησει εναν εμφυλιο. Ο Μαξιμος ηταν οχυρωμένος πισω απο τις Αλπεις και το συνορο του Δουναβη μολις ειχε σταθεροποιηθει. Δεν θα ρισκαρε να τραβηξει στρατιωτες απο εκει για να βρεθει ξαφνικα καποια στιγμη με τα νωτα εκτεθειμένα. Η κατάσταση ηταν ακριβώς η ιδια με την επανάσταση του Μαγνέντιου 30 χρόνια πριν εναντιον του Αυτοκράτορα Κωνσταντιου Β'. Εκει ομως ο Κωνστάντιος ειχε τα μέσα να πολεμήσει εναν αιματηρό εμφυλιο. Ο οποιος ομως του κοστισε σε χρήμα και απωλειες στρατου στην φονική μάχη της Μούρσα. Και οι συνέπειες αυτου φαινονταν για χρόνια καθως οι συνοριακες δυναμεις και οχι μονο ειχαν αποδιοργανωθει για πολυ καιρο.
Αυτο το ηξερε και Μάξιμος και πιστευε πως ο Θεοδόσιος θα επελεγε τη συμμαχία και τον διαμοιρασμο της Αυτοκρατοριας μεταξυ τους με τον Βαλεντινιανο Β' απομονωμενο στην Ιταλια και με διακοσμητικο ρόλο και μονο. Εν τουτοις δεν υπολογισε την αφοσιωση της Ιταλιας στον 12χρονο Αυτοκράτορα η οποια συσπειρώθηκε γυρω του και ουσιαστικα εστειλε το μηνυμα στον Μαξιμο πως αν ηθελε την Ιταλια επρεπε να την κατακτήσει. Εν τουτοις ομως φοβοντουσαν και για αυτο εκαναν εκκληση στον Θεοδόσιο για βοήθειο. Ο Θεοδόσιος δεν απάντησε στον Μάξιμο τι επιλέγει. Επρεπε να σκεφτει τι επρεπε να γινει. Ο Μαξιμος παρολες τις απειλες του δεν ειχε ουτε αυτος την δυνατοτητα να ξεκινησει και να αντέξει εμφυλιο. Θα κατέστρεφαν και οι 2 την Αυτοκρατορια αν εμπλεκοταν σε μια θανασιμη πάλη. Ο Θεοδόσιος μπορουσε να υποτάξει τα προσωπικα του αισθηματα στην πολιτικη αλλα δεν επαυε να ειναι και συναισθηματικος. Ενιωθε ευγνωμοσυνη για τον Γρατιανο που τον εκανε Αυτοκράτορα. Για αυτον να αναγνωρίσει εναν επαναστάτη ως νομιμο Αυτοκράτορα εστω και αν ηταν ο ανηψιός του θα ηταν επιζημιο και βασικα δεν ειχε την αναγκη να το κάνει. Τουλάχιστον οχι οσο ο Μάξιμος δεν ειχε υπο τον έλεγχο του την Ιταλία. Ετσι αποφάσισε να περιμένει μεχρι τουλαχιστον να μπορει να αντιμετωπισει τον Μαξιμο αν χρειαστει.
Στην Αυλη του Βαλεντινιανου τα ισχυρα πρόσωπα ηταν η Αντιβασίλισσα Ιουστίνα, ο Υπαρχος του Πραιτωρίου Ιταλίας και Αφρικής Πετρώνιος Πρόβος και ο Επίσκοπος Αμβρόσιος. Μεχρι να φτάσει ο πρέσβης του Μαξιμου ο Βικτωρ ο Αμβρόσιος ειχε ηδη αποσταλει στους Τρεβήρους για διαπραγματεύσεις. Εκει εμαθε απο τον Μαξιμο οτι ζητα να ερθει ο Βαλεντινιανος στους Τρεβήρους μαζι με την μητέρα του “ως γιος στον πατέρα” οπως ελεγε. Ο Αμβρόσιος κατάλαβε οτι ο Μάξιμος ουσιαστικα τους ζητά να καταργήσουν την κυβέρνηση και την Αυλη στα Μεδιόλανα και κατ επεκτασιν να καθαιρέσουν τον Βαλεντινιανο απο Αυτοκράτορα. Ο Επίσκοπος του απάντησε οτι το ταξίδι ειναι δύσκολο για ενα παιδι και μια γυναικα εν μεσω χειμώνα και πως οι εντολεις του δεν του ειχαν δώσει εξουσια να διαπραγματευεται τετοια θέματα. Ο Μάξιμος δεν του απάντησε αλλα τον κράτησε ομηρο στους Τρεβήρους μεχρι να γυρίσει ο Βικτωρ απο τα Μεδιολανα. Εκει ηρθε και δευτερη πρεσβεια απο τον Βαλεντινιανο η οποια δεν ξερουμε τι εντολές ειχε αλλα σιγουρα τον σκοπο της τον εκτέλεσε. Η κυβερνηση του Βαλεντινιανου κέρδισε χρόνο μεχρι οι στρατιωτες της να καταλαβουν ολα τα περάσματα στις Άλπεις στερώντας ετσι τον Μάξιμο απο το στοιχειο του αιφνιδιασμου.
Εν τουτοις ο Θεοδόσιος δεν ηταν διατεθειμένος να τον αφήσει να ανατρέψει και τον Βαλεντινιανό οποτε το καλοκαίρι του 384 μαζεψε μια στρατιωτική δυναμη με σκοπο να τιμωρήσει τον Μάξιμο. Απο το μεγεθος της δυναμης δεν φαινοταν να εχει σοβαρο σκοπο αλλα προφανως εγινε για λογους πρεστιζ και για να στειλει το μηνυμα στον Μάξιμο οτι η Ανατολη ειναι ετοιμη να παρέμβει εαν χρειαστει αλλα και για λογους εσωτερικης κατανάλωσης για να καταλάβουν οι υπηκοοι του οτι ο Μαξιμος ειναι και θα αντιμετωπιστει σαν σφετεριστής. Οι εντάσεις και οι υποψίες ειχαν φτάσει στα υψη μεταξυ των 3 Αυτοκρατόρων και αυτο φαίνεται απο το γεγονος πως το ιδιο ετος 384 ο Στρατηγός Μπαουτο εκστρατευσε με εντολη του Θεοδοσίου στην Ραιτία για να σταματησει εισβολη γερμανικών φυλων. Δεν ηταν μεγάλος στρατος απλα μερικες ταχειες μοναδες Αλανών και Ουννων μισθοφόρων. Ο Μάξιμος ομως θεώρησε οτι αυτο ειναι αρχη εισβολης για την ανατροπη του και διαμαρτυρηθηκε εντόνως πως στέλνουν βαρβάρους να πολεμήσουν εναν Ρωμαιο. Ο Αμβροσιος ομως χειριστηκε το θέμα με διπλωματικη μαεστρία και του απάντησε οτι τα γερμανικα φυλα δεν απειλουν μονο την Ιταλία αλλα και την επικράτεια του Μαξιμου και πως ουσιαστικα χάρη του κανανε που απωθησαν την εισβολη στην επικρατεια του. Και ετσι αποφευχθηκε ο εμφυλιος με την μεσολάβηση του Αμβροσιου. Επακολουθησαν διαπραγματεύσεις μεταξυ του Μαξιμου, της Αυλης του Βαλεντινιανου και του Θεοδόσιου με την διαιτησία του Επισκόπου Μεδιολάνων Αμβροσιου οπου τελικά εφτασαν σε συμφωνία το 384 και ο Μάξιμος αναγνωρίστηκε και αυτός σαν Αυγουστος της Δύσης και πηρε την Γαλατία, την Βρετανία την Ισπανία και την Αφρική. Στον Βαλεντινιανο εμεινε μονο η Ιταλία. Ετσι δημιουργηθηκε μια ευθραυστη ανακωχη μεταξυ των τριων αλλα ο Μάξιμος τρωγόταν συνεχώς να αναγνωριστει αν οχι ως ισοτιμος με τους αλλους τουλαχιστον να μην τον λενε σφετεριστη.
Στα 4 χρόνια που εμεινε Αυτοκράτορας ο Μάξιμος δεν προέβη σε ανοιχτη επιθετικη κίνηση εναντιον των αλλων 2 κκαι ειχε ανοιχτους διαυλους επικοινωνιας και με τον Θεοδόσιο και με τον Βαλεντινιανο.
Την ιδια εποχη ο Βαλεντινιανός Β' αντιμετώπιζε τα δικά του προβληματα ως ανήλικος υπο την Αντιβασιλεία της μητέρας του Ιουστίνας η οποία ειχε εμπλακει σε αγώνα εξουσίας με τον Επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο σε θρησκευτικο φόντο καθώς η Ιουστινα ηταν οπαδός του Αρειανισμου ενω ο Αμβρόσιος Ορθοδοξος. Οο συνθηκες ηταν ευθραυστες και οι καιροι δυσκολοι οποτε η Ιουστίνα προτίμησε να μην ρισκάρει να αντιμετωπισει τον Μαξιμο και εχοντας ανοικτα θεματα με τον Αμβρόσιο αναγκάστηκε να δεχτει τον συμβιβασμο που προτεινε ο Θεοδόσιος παρόλο που ηταν ταπεινωτικος.
Πισω στην Ανατολική Αυτοκρατορία ο Θεοδόσιος γιόρταζε την γέννηση του δεύτερου γιου του στις 9 Δεκεμβρίου 384 αλλα περιπου ενα χρόνο μετά έχασε τη γυναικα του Αιλια Φλακιλα με την οποια ηταν παντρεμενος πανω απο 10 χρόνια. Μαζι της ειχε αποκτήσει την Πουλχερία που ηταν το πρωτο παιδι του, τον Αρκάδιο και τον Ονώριο. Αναφέρεται σε καποιες πηγές και ενας τρίτος γιος ο Γρατιανός αλλα δεν υπαρχει κατι αλλο για αυτον. Απο οτι φάινεται ο εν λογω Γρατιανός ηταν υπαρκτο πρόσωπο αλλα σε καμια περίπτωση δεν ηταν γιος του Θεοδοσίου. Ουτε κοντινος συγγενης. Μακρινος ισως. Αλλα οι ατυχίες δεν σταμάτησαν εκει για τον Θεοδόσιο καθως δεν περασαν μηνες απο το θανατο της γυναικας του και πέθανε και η κόρη του Πουλχερία. Οταν έγινε αυτο ο Θεοδόσιος βρισκόταν σε εκστρατεια κατα επαναστατημένων Γοτθων εν τουτοις γυρισε και τέλεσε Θριαμβο πριν θάψει την κόρη του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Κλόπυ πειστ από βιβλία κάνετε; Βάλτε παραπομπή λινκ ποιός διαβάζει σεντόνια; Τι μανία αυτοί με τα ιστορικά και θεολογικά
μακρυά απο κουκυά
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Μην το διαβάζεις αν δεν σου αρέσει.
Και δεν κανω ποτε κλοπυ πεηστ. Οτι γράφω ειναι καθαρα δικο μου πνευματικο δημιουργημα.
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
-
alekhine
- Δημοσιεύσεις: 12486
- Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 14:36
- Phorum.gr user: alekhine
- Τοποθεσία: Highway to ΚΤΕΛ
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
αυτος εισαιπατησιωτης έγραψε: ↑10 Μαρ 2021, 20:59Ο Σημίτης είναι η συνέχεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή,στην Ευρώπη,στα ελληνοτουρκικά,στο ανήκομεν εις την Δύσιν,στην οικονομία,παντού.
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Dolce et decorum est contra pasok.* pugnatre
@gov.gr : «You were given the choice between war and dishonour. You chose dishonour, and you will have war.»
@gov.gr : «You were given the choice between war and dishonour. You chose dishonour, and you will have war.»
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Στα 4 χρόνια που περασε στο θρόνο ο Μάξιμος δεν προέβη σε καποια επιθετικη ενέργεια εναντίον των αλλων 2 Αυτοκρατόρων αλλα αντιθετα διατήρησε ανοιχτους διαύλους επικοινωνίας και με τον Θεοδόσιο και με την Αυλη του Βαλεντινιανου. Ενδεικτικό ειναι οτι ο αδελφός του Μάξιμου ο Μαρκελλίνος ταξίδεψε στα Μεδιόλανα το 386 και γυρισε πίσω ασφαλής. Την ιδια περίοδο ο Αμβρόσιος απεστάλλη ξανά ως πρέσβης στους Τρεβήρους και τουλάχιστον για τον Μάξιμο επιτεύχθηκε μια μερική αναγνώριση του τίτλου του απο τον Θεοδόσιο με τον οποιο μοιράζονταν την στηριξη για την Ορθοδοξια. Βέβαια ο Μάξιμος δεν καιγόταν απο θρησκευτικη ευλάβεια αλλα χρησιμοποιουσε την στήριξη του προς την Ορθοδοξία για να εκμεταλλευτει τις θρησκευτικές διαφορές εντος της Αυλής του Βαλεντινιανου οπου συγκρουονταν το Αρειανιστικο κόμμα της Αντιβασίλισσας Ιουστίνας με το Ορθόδοξο κόμμα του Επισκόπου Αμβροσίου. Η συγκρουση αυτη κορυφώθηκε με την πολιορκία του Επισκόπου στην Πορτιανή Βασιλική απο τους Αρειανιστές Γοτθους της Αυτοκρατορικής Φρουράς (φυσικα και με την ανοχή της Αντιβασίλισσας) οι οποιοι εξοργίστηκαν απο την άρνηση του Επισκόπου να τους παραχωρήσει την Βασιλική για λατρεία κατα το Αρειανιστικο προτυπο για αυτους και για οσο λαο ακολουθουσε το Αρειανιστικό δόγμα.
Ο Επισκοπος ειχε κληθει σε απολογια ενώπιον του Αυτοκράτορα για να πειστει να παραδώσει την Βασιλική των Αγίων Αποστόλων και την Βασιλική του Αγιου Βικτωρος στους Αρειανιστες αλλα ο Αμβρόσιος με εναν συγκινητικό λόγο υπερ της Ορθοδοξίας κατάφερε να παρει με το μέρος του τους αξιωματούχους του Συμβουλίου και να παρει αποφαση υπερ του ετσι ωστε να μην δοθουν οι ναοι στους Αρειανιστές. Αυτο βέβαια δεν άρεσε καθόλου στην Αντιβασίλισσα η οποια εμμέσως υποκίνησε την φρουρά να εκδικηθεί τον Αμβρόσιο και ετσι την άλλη μέρα ενω ο Επίσκοπος τελουσε Θεια Λειτουργία στην Πορτιανη Βασιλική ήρθε ο Επαρχος της πολης με φρουρά και του ζήτησε να παραδώσει τον ναο στους Αρειανιστές περικυκλωνοντας παράλληλα την Εκκλησια. Ο Αμβρόσιος αρνήθηκε ξανα και τοτε ο Επαρχος έστειλε δικαστικούς υπαλλήλους να κατασχέσουν τον ναο κρεμόντας στις πόρτες το Αυτοκρατορικό έμβλημα και να ετοιμαστει για να μπορέσει η Αντιβασίλισσα με τον Βαλεντινιανο να γιορτάσουν το επικείμενο Πάσχα εκει.
Ο Αμβρόσιος ομως στάθηκε στην πόρτα και τους ειπε: “Αν ειμαι εγω αυτος που θελετε, εδω ειμαι παρτε με στη φυλακή ή εκτελέστε με. Δεν θα αντισταθώ. Αλλα δεν θα προδόσω ποτέ την Εκκλησία του Χριστού. Δεν θα καλέσω τον λαο να με υπερασπιστει. Θα πεθάνω μπροστα απο την Αγια Τραπεζα. Ειναι προτιμότερο αυτό απο το να την εγκαταλείψω. Δεν θα ενθαρρύνω την οργη του λαου την οποια μονο ο Θεός μπορει να την μαλακώσει.”
Και ετσι έφυγαν απρακτοι. Το 386 παλι επαναληφθηκε το ιδιο σκηνικο οταν επισκέυτηκε τα Μεδιολανα ο Αρειανιστής Επίσκοπος του Ντοροστότουμ Αυξέντιος ο Νεότερος και η Αντιβασίλισσα τον διέταξε εκ νεου να παραδώσει την Εκκλησία για να λειτουργήσει ο Αρειανιστής επίσκοπος. Ο Αμβρόσιος παλι αγνόησε την διαταγή και οχι μονο αυτό αλλα και οχυρώθηκε μέσα στην Εκκλησιά μαζι με τον κόσμο ετοιμοι να απωθησουν τους φρουρους εαν χρειαζόταν. Η Αντιβασίλισσα ειδε οτι δεν ωφελει και πως ο Αμβροσιος προτιμά να γκρεμίσει την Εκκλησια απο το να την παραδώσει ακύρωσε την διαταγη και η Εκκλησια παρέμεινε στους Ορθοδόξους.
Ετσι λοιπον ο Μάξιμος παρενεβαινε συχνα υπερ της Ορθοδοξίας στον νεαρό Βαλεντινιανο μονο και μονο για να διευρύνει τα χασματα και τις εντάσεις μεσα στην Αυλή του και να τους κρατά διαιρεμένους. Ο ζήλος του ειχε μεγαλώσει μετα το βαπτισμα του το οποιο εγινε καποια στιγμη μετα το 383 μετα και την δολοφονία του Γρατιανου και εφτασε στο αποκορύφωμα του οταν διέταξε την εκτέλεση του Επισκόπου Πρισκιλλιανου για αίρεση. Καταδίκη σε θάνατο για αιρεση δεν ειχε εφαρμοστει μεχρι τότε. Ο Μάξιμος ηταν ο πρώτος που το εφάρμοσε αυτο. Αν και μαλλον ειχε να κάνει με εφαρμογή διατάγματος του Θεοδοσίου το οποιο καταδικαζε σε θάνατο οσους ανηκαν στην αιρεση του Μανιχαισμου. Ο Πρισκιλλιανος δεν ηταν ακριβώς Μανιχαιστης αλλα ουσιαστικα αιρεσιαρχης καθως ειχε δημιουργησει την αιρεση του Πρισκιλλιανισμου και το δικαστήριο αποφάνθηκε οτι το διάταγμα εχει εφαρμογή στην περίπτωση του καθως η αιρεση του ειναι πολυ κοντά με τον Μανιχαισμό.
Περαν της θρησκείας ο Μάξιμος ουσιαστικα πουλουσε προπαγάνδα για να γινει αρεστός στον Θεοδόσιος που ηταν και αυτός ενθερμος ορθοδοξος για να μπορεσει να τον παρει με το μέρος του στην διαμάχη του με τον Βαλεντινιανο. Και γενικότερα τονιζε τις διαφορές του με τον Βαλεντινιανο. Ορθοδοξος αυτός, Αρειανιστης ο Βαλεντινιανος, αυτος προτιμουσε τους Ρωμαιους στην κυβερνηση και τον στρατο ενω ο Βαλεντινιανος υποστηριζόταν απο Φραγκους και Γοτθους περιφρονώντας τους Ρωμαίους. Παροτι βεβαια εκανε τα ιδια. Και ο Μάξιμος σε βαρβαρους στηριζόταν οπως ο Ανδραγάθιος ο δολοφόνος του Γρατιανου.
Ο Θεοδόσιος δεν ειχε καταφέρει να σταματήσει τον Μάξιμο αλλα τουλαχιστον κατάφερε να περιορίσει την ζημια. Του αρνηθηκε αναγνώριση (τουλαχιστον οχι εξ ολοκληρου και ανευ ορων), σταμάτησε την εκστρατεια στην Ιταλία και βοήθησε να αυξηθει η επιρροη του Βαλεντινιανου στην Ιταλία. Παράλληλα ανοιξε διαπραγματέυσεις με τον νεο Βασιλεα της Περσίας Σαπουρ Γ' για ειρήνη ετσι ωστε σταθεροποιόντας τα ανατολικά συνορα να μπορει αποσύρει στρατιώτες απο εκει για την περιπτωση εμφυλίου πολέμου στο εγγυς μέλλον.
Οι πολεμοι με την Περσια ηταν συχνοι καθως στα ανατολικά ηταν το μονο κράτος που μπορουσε να κανει μεγάλη ζημια στους Ρωμαιους. Επισημως ειχε συναφθει ειρήνη απο το 363 επι Αυτοκράτορος Ιοβιανου με τη Συνθήκη της Νισίβις. Ανεπισημως ομως αψιμαχίες συνεβαιναν σχεδον καθημερινα και αφορουσαν γκριζες ζώνες και επικυριαρχία πελατειακών βασιλειων στη γυρω περιοχή. Η ανανεωση της Συνθηκης και η επιλυση αυτών των θεμάτων ηταν αναγκαία οσο ποτε τη δεδομένη στιγμη. Ειδικα τωρα που υπηρχε νεος μονάρχης στην Περσία. Ετσι εγινε ανταλλαγη πρέσβεων το 384 για να συζητηθουν οι οροι.
Απο την πλευρά του ο Θεοδόσιος έστειλε τον πιο πιστο του συνεργάτη. Τον Στρατηγό Φλάβιο Στηλιχωνα ο οποιος μολις ειχε πάντρευτει και την ανηψιά του Θεοδοσίου Σερίνα την οποια ο Θεοδοσιος την ειχε υιοθετησει ως κορη του και αυτο εκανε τον Στηλίχωνα γαμπρο του Αυτοκράτορα. Ο Στηλιχωνας προερχοταν απο Βανδαλική οικογένεια αλλα ειχε εκρωμαιστει πληρως. Ξεκίνησε απο χαμηλα στην ιεραρχία στο ιππικο και χαρις στην γενναιότητα, την εξυπνάδα αλλα και τις γνωριμίες του ανελιχθηκε ταχύτατα και το 384 ηταν ηδη Στρατηγός. Πολυ γρηγορα προηχθη σε Κόμη των Σταβλων, αμεσως μετα σε Κόμη Δομέστικο και συντομα εγινε το δεξι χέρι του Θεοδοσιου.
Το κυριο ζήτημα για τη Συνθηκη με τους Πέρσες ηταν το Βασίλειο της Αρμενίας. Τελικα συμφωνησαν το 387 να το διαιρέσουν και να διορίσει ο καθένας στο κομμάτι του ενα βασιλιά που θα ηταν υποτελής του. Βεβαια αυτο ηταν υποχώρηση απο την αρχικη θέση του Θεοδοσίου αλλα το δέχτηκε καθως ηθελε να ειναι σιγουρος οτι δεν θα φάει καμια πισωπλατη μαχαιρια απο τους Πέρσες. Κατι που θα ηταν πολυ πιθανο να συμβει αν μια ενιαια Αρμενια ειχε παει στους Ρωμαιους αντι να την κοψουν στα δυο.
Στην Ιταλια παλι μετέθεσε το Φλάβιο Νεοτέριο απο Υπαρχο του Πραιτωρίου της Ανατολης στην Υπαρχία του Πραιτωρίου Ιταλίας και Αφρικης (με τη συμφωνη γνώμη του Βαλεντινιανου αλλα αν ηθελε ας εκανε και αλλιως) εναν βετεράνο του Γοτθικου πολέμου και στην Αφρική έστειλε ως Βικάριο τον Κόμη Γίλδο ο οποιος ειχε διακριθει 10 χρόνια πριν οταν ειχε πολεμησει μαζι με τον Θεοδόσιο στην Αφρική για την καταστολή της επανάστασης του Φίρμου. Με σαφείς εντολές να στέλνει ανελλιπώς το σιτάρι της Αλεξάνδρειας στην Κωνσταντινουπολη και το σιτάρι της Καρχηδόνας στην Ιταλία. Οι αλλαγές ηταν πολυ μικρές για να μπορέσει να στρώσει την αλληλοσπαρασσομενη Αυλή του Θεοδοσίου που ειχε ενα παιδι για Αυτοκράτορα.
Αν ηθελε να ξεφορτωθεί τον Βαλεντινιανο ο Θεοδόσιος θα μπορουσε να το είχε κανει πολυ ευκολα και να εγκαταστήσει μια ισχυρή κυβέρνηση στην Ιταλία συνδιαζοντας την ανώτατη στρατιωτικη και πολιτική ηγεσία με την αφοσιωση του στρατου. Ουσιαστικα θα εφτιαχνε εναν “νομιμο Μαγνο Μάξιμο” αλλα ηταν πολυ πιστος στη δυναστεία του Βαλεντινιανου για να το κάνει αυτό. Αλλωστε αυτη η δυναστεία ηταν που τον εκανε Αυτοκράτορα. Και εν κατακλείδι ο Θεοδόσιος προσέβλεπε στην διαδοχη και των δυο παιδιων του στο θρόνο και για να προστατεύσει τη μελλοντικη κληρονομια τους υποστήριξε την νομιμότητα με τον Βαλεντινιανό. Βεβαια επειδη ηταν και ρεαλιστης διαλεξε μια πιο μεση οδο. Φυσικα στηριζουμε νομιμοτητα γιατι χρωστάμε χάρη στην οικογένεια και καποια στιγμη τα παιδια μου θα κληρονομησουν και τους 2 θρόνους αλλα απο την άλλη ο Μαξιμος δεν ειναι και του πεταματου. Σιγουρα μπορει καλυτερα να εγγυηθει σταθεροτητα απο ενα 12χρονο. Και για αυτο του εδωσε μερικη αναγνωριση.
Στην Αυλη του Βαλεντινιανου με τον Αυτοκράτορα ανηλικο η κυβερνηση ηταν στα χέρια της Αντιβασίλισσας, του Επισκόπου Αμβροσίου, του Υπαρχου του Πραιτωριου Νεοτέριου και των Στρατηγών Μπαουτο και Αρβογάστη. Αλλα ηταν διαιρεμένη. Βεβαια του Θεοδόσιου του αρκουσε που για την ωρα απεφευγαν τον πολεμο καθως μολις ειχε διασφαλισει τα συνορα του Δουναβη και της ανατολης και ετσι το 386 αναγνωρισε τον Υπατο του Μαξίμου Φλαβιο Ευόδιο ως νομιμο και στην Ανατολή.
Πισω στα συνορα του Δουναβη επικρατουσε ηρεμία απο το 382. Μια μικροεπανασταση στην Ανατολικη Θρακη κατεπνίγη ευκολα απο τον Στρατηγό Γερόντιο και οι Γοτθοι ενσωματώνονταν με γοργους ρυθμους στην Αυτοκρατορία. Το 386 απειληθηκε παλι κριση πανομοιότυπη με αυτην που οδηγησε στη μάχη της Αδριανουπολης 8 χρόνια πριν οταν γερμανικα φυλα συγκεντρώθηκαν ενοπλα στη βορεια οχθη του Δούναβη και ζητησαν απο τον Θεοδόσιο γη να εγκατασταθουν αλλιως θα εισέβαλλαν.
Ο Θεοδόσιος το χειρίστηκε σαν απλη απειλη εισβολής και έστειλε τον Στρατηγό Πετρώνιο Πρόβο με στρατο στην περιοχή ο οποιος με τέχνασμα κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει. Αρχικα τους υποσχέθηκε οτι εγιναν δεκτά τα αιτηματα τους και τους ειπε να μπουν ολοι σε βαρκες για να περάσουν απέναντι. Μολις ομως επιβιβάστηκαν ο Στρατηγός εκανε σημα και εμφανιστηκε Ρωμαικός στολος στο ποτάμι ο οποιος βυθισε οποια βαρκα εβλεπε μπροστα του. Ολοι οι βαρβαροι πηγαν στον πάτο καθως πηδουσαν στο νερο χωρις να βγάλουν τις πανοπλιες τους. Οσοι κατάφεραν να βγουν εξω τους βρηκαν οι στρατιωτες και τους σφαγίασαν. Το ποτάμι βαφτηκε κοκκινο και ξεβραζε πτωματα για μηνες.
Ο στρατός που ειχε ξαναφτιάξει ο Θεοδόσιος ηταν αρκετος για να φυλαει το Δουναβη και τα ανατολικα συνορα αλλα δεν υπηρχε περιπτωση μεγάλης εκστρατείας για οπουδηποτε ποσο μάλλον στη Δυση. Του ελέιπαν πεπειραμένοι στρατιωτες, εφοδια, χρηματα και ειδικότητες οπως μηχανικοι κτλ. που δεν ειχε ακομα. Η φορολογία ηταν ηδη πολυ βαρια και στην Αλεξάνδρεια το 386 γινονταν ηδη διαδηλώσεις εναντιον του Αυτοκράτορα. Το καζάνι εβραζε και δεν θα αργουσε να σκάσει στη μεγάλη εξέγερση της Αντιόχειας το 387. Η πολη ηδη πληρωνε αρκετα με τον φορο illustris collatio που ηταν φορος για βιοτέχνες και εμπόρους και σαν να μην εφτανε αυτό ο Θεοδόσιος επέβαλλε και τον φόρο aurum coronarium στους γαιοκτήμονες οι οποιοι αποτελουσαν και την πλειοψηφία της Βουλής της πολης. Η συγκεκριμένη φορολογια ηταν μια εκτακτη εισφορα ουσιαστικα την οποια συνηθως τη ζητουσαν οι Αυτοκράτορες σπανια και μονο σε περιπτωσεις επετειων η αλλων εορτών για να πληρώσουν τα μπονους του στρατου. Ομως ο Αυτοκράτορας την εκανε απο εισφορα σε μονιμο ετήσιο φόρο.
Οταν εφτασε η απόφαση στην Αντιόχεια η Βουλή ψηφισε να σταλεί αντιπροσωπεία στον κυβερνητη για να μετριάσει λιγο τα κόστη καθως ηταν παρα πολυ μεγάλα. Σε αυτο τους υποστήριξε και ο λαος ο οποιος διαδήλωσε κατα του φόρου αλλα συντομα παρεισφρησαν παρακρατικά στοιχεία στη διαδήλωση η οποια μετατράπηκε σε εξέγερση κατα του Αυτοκράτορα. Σπιτια και μαγαζια λεηλατήθηκαν και πολιορκήθηκε η οικία του Κυβερνητη ο οποιος παραλίγο να λυντσαριστει απο το πλήθος. Ομως δεν μπορεσαν να μπουν στο σπιτι του και εξοργισμένοι γκρέμισαν τα πορτραιτα και τα αγάλματα του Αυτοκράτορα και της οικογενειας του και τα εσερναν στην πολη. Κατι το οποιο ηταν μεγιστη προσβολη στο πρόσωπο του Αυτοκράτορα που θεωρουνταν ιερο. Πλεον δεν υπηρχε γυρισμος. Η απλη στάση μετατραπηκε αυτόματα σε εσχάτη προδοσία. Αμέσως μετα οι εξεγερμένοι εκαψαν το σπιτι ενος εκ των πλουσιοτέρων της πολης και ενω πηγαιναν να κάψουν και αλλα επενέβη η φρουρα της πολης και τους διέλυσε ενω πολυ γρήγορα εφτασε και ο Κόμης της Ανατολής με στρατο οπου αφου συνέλαβε τους εμπρηστές ξεκίνησε έρευνες για την καταστροφη των αδριάντων και των πορτραίτων. Ο Κόμης της Ανατολής εστειλε αναφορά στην Κωνσταντινουπολη για το επεισόδιο και σημειωσε μεσα οτι ενδεχομένως να εμπλέκονται και υψηλά ιστάμενα προσωπα της Αντιοχειας στην στάση και στην καταστροφη των αγαλμάτων. Κατι το οποιο επιβεβαιωνεται εμμέσως καθως μολις μαθεύτηκε το περιεχόμενο της αναφοράς στην Αντιόχεια αρκετοι απο τους μεγιστάνες της πολης το εσκασαν νυχτα και κρυφτηκαν στα εξοχικα τους μακρια απο την πολη. Στο μεταξυ ο Κομης δικασε και εκτέλεσε τους αρχηγους της στάσης με θανατο δια πυράς παρα την υπαρξη νόμου που έδινε αμνηστια στους καταδικασμένους σε θάνατο λογω του οτι ηταν Μεγάλη Σαρακοστή οταν εγιναν οι δίκες.
Φυσικα και ο Θεοδόσιος γνώριζε το βάρος που εβαζε στους πολιτες νε την φορολογία. Αλλα δεν μπορουσε να ανεχτει και την προσβολη ετσι έστειλε στην Αντιόχεια τον Καισάριο και τον Ελλεβις οπου μπροστα σε μια εκπληκτη Βουλή ανακοίνωσαν πως με απόφαση του Αυτοκράτορα η Αντιόχεια η Μεγάλη η παλια πρωτεύουσα των Σελευκιδών , η εδρα των Αυτοκρατόρων και θρόνος του Πατριάρχου Αντιοχείας χάνει ολα τα προνόμια της, τις γαιες της και τα εσοδα της, και οχι μονο αυτά αλλα και το στάτους της ως πόλη και γινεται εξάρτημα της γειτονικής Λαοδίκειας η οποια δεν ηταν πιο μεγάλη απο κωμόπολη.
Προφανως και δεν ηταν ρεαλιστικη αυτη η τιμωρια. Ηταν σχεδον αδυνατον να κυβερνησει κανεις την Αντιοχεια και την Συρία απο ενα χωριουδακι οπως ηταν η Λαοδίκεια. Ηταν ομως η εκρηξη της οργης του Θεοδοσίου ενας κεραυνος αυτοκρατορικης ισχύος με προφανη συμβολικό στόχο και παράλληλα μια προειδοποιηση προς ολους πως οταν οργιζεται αυτο συμβαίνει. Επειδη η επικοινωνια μεταξυ Κωνσταντινουπολης και Αντιοχειας γινόταν αργα υπηρχε ο απαιτουμενος χρόνος για σκεψη αλλα και για εκτελέσεις, φυλακισεις και κατασχέσεις περιουσιων. Η Αντιοχεια εστειλε τον Πατριάρχη Φλάβιο και τον Συγκλητικό Ιλαριο στην Κωνσταντινουπολη να ζητήσουν το έλεος του Αυτοκράτορα. Αλλα και οι ιδιοι οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα ζητησαν οδηγίες πως να συνεχίσουν. Ετσι οταν ολα αυτά εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη ο θυμος του Αυτοκράτορα ειχε καταλαγιάσει και ο Θεοδόσιος ακυρωσε την πρώτη διαταγη, αποκατέστησε την Αντιοχεια στα προνόμια που ειχε πριν και εξέδωσε νομο περι αμνηστίας. Ο δε Ιλάριος με το που μπηκε στο Παλάτι διορίστηκε κυβερνήτης σε καποια πλουσια επαρχία. Για εναν ηγεμόνα τοσο στρεσσαρισμένο με τοσα προβλήματα αυτη η συμπεριφορα δειχνει και ενα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Γρηγορες αλλαγές στην διάθεση, ικανότητα να αναγνωρίζει το λαθος και και να το διορθώνει μας δείχνουν τον Θεοδόσιο τον άνθρωπο και οχι τον Θεοδόσιο τον Αυτοκράτορα.
Στο μεταξυ τα πράγματα στη Δυση χειροτερευαν. Ο Μάξιμος έδιωξε τον Αμβρόσιο απο τους Τρεβήρους ουρλιαζοντας οτι κακώς δεν κατέλαβε την Ιταλία οταν μπορουσε μετα την δολοφονία του Γρατιανου και προφανως ολοι κατάλαβαν οτι προτιθεται να βαδίσει κατα του Βαλεντινιανου. Ηδη ειχε στέψει το νηπιο γιο του Βικτωρα Συναύγουστο. Ηταν φθινόπωρο του 387 και πολυ αργά για να ξεκινησει εκστρατεια ο Θεοδόσιος καθως σε λιγο θα ερχοταν χειμώνας. Ο Μάξιμος ομως το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια ταχύτατη κίνηση περασε τις Αλπεις και μπηκε στην Ιταλία. Δεν βρήκε καθόλου αντίσταση και η κυβέρνηση του Βαλεντινιανου μαζι με τον Αυτοκράτορα απλα δραπέτευσε απο τα Μεδιόλανα λιγο πριν καταληφθουν απο τον σφετεριστή. Αρχικά κατέφυγαν στην Ακυληια αλλα επειδη δεν ηταν ασφαλείς επιβιβάστηκαν σε πλοιο απο το λιμλανι του Γκράντο και πηγαν στην Θεσσαλονίκη οιπου ζητησαν τη βοήθηεια του Θεοδοσίου. Ο μονος που έμεινε πίσω ηταν ο Επίσκοπος Αμβρόσιος.
Η κατάρρευση της κυβέρνησης στην Δυση θορύβησε τον Θεοδόσιο και ακομα παραμένει ανεξηγητο πως ο Μάξιμος περασε τις Αλπεις τοσο ευκολα τετοια εποχη και ειδικοτερα απο ποιο σημειο πέρασε καθως ολα τα περάσματα τα ειχαν καταλάβει άνδρες πιστοι στον Βαλεντινιανο. Ο Ζώσιμος αναφέρει οτι χρησιμοποιησε τεχνασμα δλδ ο πρέσβης του Βαλεντινιανου στους Τρεβήρους Δομνίνος πειστηκε απο τον Μάξιμο οτι επρεπε να ανοιχτει διοδος για να μπορέσει να χτυπησει τους Οστρογότθους στην Παννονία βοηθώντας ετσι την εκστρατεια του Βαλεντινιανου και ετσι δόθηκαν εντολές να αφησουν ανοιχτο περασμα για να περάσει το αποσπασμα που θα τους βοηθουσε αλλα στην πραγματικότητα μολις περασαν οι αντρες του Μαξιμου εξουδετέρωσαν τη φρουρα και κρατησαν το πέρασμα ανοιχτό για να περάσει και ο υπολοιπος στρατός. Βέβαια υποθέτουμε οτι οι Στρατηγοί του Βαλεντινιανου δεν πρεπει να ηταν τοσο ευκολοπιστο ουτε φυσικα πρεπει να πιστέψουμε οτι ο ανήλικος Βαλεντινιανος εδωσε τέτοια διαταγη. Το πιθανότερο ειναι πως πρεπει να εγινε καποιου ειδους προδοσία. Ο Μάξιμος ηταν αρκετά δημοφιλής στην Ιταλία ή να επεισε/πληρωσε καποιους απο τους Γοτθους μισθοφόρους που ειχε στείλει ο Θεοδόσιος να αλλαξουν στρατόπεδο. Ο Μάξιμος κατέλαβε τα Μεδιολανα και τα εκανε βάση του ενω στους Τρεβήρους ειχε μεινει ο ανηλικος γιος και Συναυγουστος του Βικτωρ υπο την κηδεμονία των Στρατηγών Ναννενιου και Κουιντίνου οι οποιοι επρεπε να αντιμετωπίσουν μια φράγκικη εισβολή στον Ρήνο,
Ο Θεοδόσιος συναντηθηκε με τον Βαλεντινιανο και την εξόριστη κυβερνηση του στην Θεσσαλονίκη και αμέσως άρχισαν να σχεδιάζουν την παλινόρθωση του. Αρχικά ο Θεοδόσιος ομως ειχε φανει διστακτικός αλλα οπως γράφει ο Ζώσιμος η Ιουστίνα η μητέρα του Βαλεντινιανου ειχε σχέδιο. Λεει λοιπον ο Ζωσιμος: “Η Ιουστίνα έστειλε στον Θεοδόσιο την κόρη της Γάλλα την αδελφη του Βαλεντινιανου που ηταν περιπου 13-14 ετών να διηγηθει στον Αυτοκράτορα τις περιπετειες τους και οσο ο Θεοδόσιος ακουγε την Γάλλα να του διηγειται με δάκρυα στα μάτια τι ειχε συμβει και τι ειχαν περάσει τοσο ο Αυτοκράτορας γοητευόταν απο το κορίτσι. Ετσι σε πολυ μικρο χρονικο διάστημα ζήτησε το χέρι της απο την Ιουστίνα. Η οποια ομως του απάντησε οτι θα συναινέσει στο γάμο μονο εαν κηρύξει πολεμο στον Μάξιμο, εκδικηθεί τον θάνατο του Γρατιανου και αποκαταστησει τον Βαλεντινιανο στον θρόνο του πατέρα του. Μονο τοτε μπορει να πάρει τη Γάλλα για γυναικα του”.
Ο Θεοδόσιος συμφώνησε σε ολα και ετσι η Ιουστίνα του έδωσε την Γάλλα για σύζυγο. Απο την Θεσσαλονίκη ο Θεοδόσιος ολοκληρωσε τις πολεμικές προετοιμασίες και εκλεισε τις υποθέσεις του γιατι θα έλειπε για μεγαλο χρονικο διάστημα και ανασχημάτισε την κυβέρνηση του. Ο Τατιανός μετατέθηκε απο Κομης του Θειου Θησαυρου στη θέση του Υπάρχου του Πραιτωρίου της Ανατολης και ο γιος του Πρόκλος διορίστηκε Έπαρχος της Κωνσταντινούπολης.
Στις αρχές του 388 ομως ξεσκεπάστηκε μια συνομωσία στους κόλπους του στρατεύματος στην οποια εμπλεκονταν Γοτθοι αξιωματικοι και μισθοφόροι. Η συνομωσία αυτη ειχε ξεκινήσει απο πράκτορες του Μαξίμου που ειχαν εισχωρήσει στον στρατό του Θεοδόσιου με σκοπο να δημιουργήσει αναταραχή στο στράτευμα το οποιο θα εκανε ανταρσία και ενδεχομένως πραξικοπημα κατα του Θεοδοσίου. Ο Αυτοκράτορας εδω ηταν τυχερος γιατι η συνομωσία αποκαλυφθηκε πριν δημιουργησει ζημια. Αλλα σχεδον ολοι οι εμπλεκόμενοι λιποτάκτησαν και το εσκασαν για να μην τιμωρηθουν. Παράλληλα ξεσπασαν αναταραχές και στην Αλεξάνδρεια της Αιγυπτου και διαδηλώσεις υπέρ του Μαξιμου παλι απο παρακινηση πρακτόρων του Μαξίμου και ο Θεοδόσιος θεώρησε καλό να σταθμευσει περισσοτερες δυνάμεις στην Αιγυπτο για να μην παρακωλυθουν οι γραμμες ανεφοδιασμου και κυριως ο ανεφοδιασμος της Κωνσταντινουπολης με σιτάρι απο την Αιγυπτο.
Εκτος απο τις Λεγεωνες ο στρατος του Θεοδοσίου ειχε και μεγάλο ποσοστο βαρβάρων μισθοφόρων οπως Γοτθων, Ουννων και Αλανών. Ο Θεοδόσιος τέθηκε επικεφαλης του στρατου με υφισταμένους τον Στρατηγό Προμότο ως Διοικητη του Ιππικου, τον Στρατηγό Τιμάσιο ως Διοικητη του Πεζικου και τον Στρατηγό Ριχομέρη ως Επιτελάρχη. Ο Στηλιχωνας συνόδευε τον Θεοδόσιο ως Κόμης Δομέστικος. Η στρατηγικη του Θεοδοσίου προέβλεπε ταυτοχρονη επιθεση απο ξηρα και θάλασσα και για αυτο το λογο απέπλευσε και ο στολος και κινηθηκε προς Ιταλια ενω ο στρατος κινηθηκε προς την Παννονία. Το σχέδιο ηταν να παγιδευσουν τον Μαξιμο χτυπωντας απο δυο πλευρές και ει δυνατον να τον βάλουν στη μέση 2 στρατών.
Ο Μαξιμος ειχε στησει το αρχηγείο του στην Ακυληια ενω ο Στρατηγός Ανδραγάθιος ειχε στρατοπεδευσει στους πρόποδες των Ιούλιων Αλπεων. Απο εκει εστειλε αποσπασμα να καταλάβει την πολη Σισια στον ποταμο Σάυο για να ανακόψει την είσοδο του Θεοδοσίου στην Ιταλία.
Οταν εμαθε για τον απόπλου του Στόλου ο Μάξιμος, ανακάλεσε τον Ανδραγάθιο και τον έστειλε με το δικο του στόλο στην Αδριατική για να σταματησει τον στόλο του Θεοδόσιου αλλα απέτυχε. Αλλα ο Ανδραγάθιος δεν απέτυχε μονο εκει. Οι Αλανοι και Ουννοι ιππεις καλπάζοντας πολυ γρήγορα και προπορευόμενοι του στρατου πέτυχαν το απόσπασμα του Μαξίμου το οποιο ειχε καταλάβει την πολη Σισια αλλα δεν ειχε προλάβει να την οχυρώσει ακόμα και μετα απο μια συντομη μάχη τους εξόντωσαν και η πολη έπεσε στα χέρια του Θεοδοσίου.
Ο Μάξιμος κατάλαβε οτι πλεον δεν μπορει να ανακόψει τον Θεοδόσιο και καλεσε τον κυριο ογκο του στρατου του απο το Νορικό και εθεσε επικεφαλής του τον αδελφο του Μαρκελλίνο. Οι δυο στρατοι συγκρουστηκαν στο Πετόβιο (Πτουι σημερινη Κροατία) σε μια μεγάλη μάχη εκ παρατάξεως κατα τη διαρκεια της οποιας η νική αλλαξε χέρια πολλές φορές αλλα τελικά αυτος που βγήκε νικητής ηταν ο Θεοδόσιος με τον στρατο του Μαξίμου να υποχωρει και πολλους στρατιωτες να παραδιδονται. Αμεσως μετά εφτασε στην πολη Εμόνα (σημερινη Λιουμπλιανα) η οποια ανοιξε τις πύλες και τον υποδέχτηκε ως ελευθερωτη. Ο δρόμος για τις Ιουλιες Αλπεις ηταν ανοιχτος πλεον.
Ο Μάξιμος απογοητευμένος υποχώρησε δυτικά και ξανακλειστηκε στην Ακυληια οπου πιστευε οτι μπορουσε να αντέξει πολιορκία τουλάχιστον μεχρι να έρθουν ενισχύσεις αν υπήρχαν δλδ. Ομως πολυ συντομα η αφοσίωση των οσων στρατιωτών του ειχαν απομεινει εξανεμίστηκε και μολις ο Θεοδόσιος εφτασε στην πολη οι στρατιώτες του Μαξίμου εκαναν ανταρσία τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν δεσμιο στον Θεοδόσιο μαζι με το Μαυριτανικο Ιππικο του που ηταν πλεον η μονη μοναδα που του ειχε παραμεινει πιστή. Οι ιππεις εκτέλεστηκαν οn the spot, αλλα ο Μαξιμος μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο του Θεοδοσίου 3 μιλια παρακάτω και αφου δικάστηκε απο εκτακτο δικαστηριο στο οποιο συμμετείχαν ο Θεοδόσιος και ο 17χρονος Βαλεντινιανος αποκεφαλιστηκε στις 28 Αυγουστου 388. Ο Θεοδόσιος διέταξε το κεφάλι του να σταλει σε ολες τις επαρχίες για παραδειγματισμο. Αμέσως μετά έδωσε διαταγη να φυγει ενα αποσπασμα και να εκτελέσει τον γιο του Μαξιμου τον Βικτωρα στους Τρεβήρους. Και αυτη η διαταγη εκτελέστηκε τάχιστα και το κεφάλι του Βικτωρα επεστράφη στον Θεοδόσιο. Ο Στρατηγός Ανδραγάθιος βρισκόταν ακομα στην Αδριατικη οταν συνεληφθη και εκτελέστηκε ο Μάξιμος. Οταν το εμαθε αυτοκτόνησε πεφτοντας στην θάλασσα. Οι στρατιώτες του Μαξιμου που παραδόθηκαν ενσωματώθηκαν στον στρατο του Θεοδοσίου. Ο Θεοδόσιος αποκατέστησε τον Βαλεντινιανό ως Αυτοκράτορα ολόκληρης της Δύσεως πλεον αλλα οι γιορτές επισκιάστηκαν απο τον ξαφνικό θάνατο της Ιουστίνας. Ο Βαλεντινιανος απέμεινε πλεον να δοκιμασει να κυβερνήσει μονος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Ο Επισκοπος ειχε κληθει σε απολογια ενώπιον του Αυτοκράτορα για να πειστει να παραδώσει την Βασιλική των Αγίων Αποστόλων και την Βασιλική του Αγιου Βικτωρος στους Αρειανιστες αλλα ο Αμβρόσιος με εναν συγκινητικό λόγο υπερ της Ορθοδοξίας κατάφερε να παρει με το μέρος του τους αξιωματούχους του Συμβουλίου και να παρει αποφαση υπερ του ετσι ωστε να μην δοθουν οι ναοι στους Αρειανιστές. Αυτο βέβαια δεν άρεσε καθόλου στην Αντιβασίλισσα η οποια εμμέσως υποκίνησε την φρουρά να εκδικηθεί τον Αμβρόσιο και ετσι την άλλη μέρα ενω ο Επίσκοπος τελουσε Θεια Λειτουργία στην Πορτιανη Βασιλική ήρθε ο Επαρχος της πολης με φρουρά και του ζήτησε να παραδώσει τον ναο στους Αρειανιστές περικυκλωνοντας παράλληλα την Εκκλησια. Ο Αμβρόσιος αρνήθηκε ξανα και τοτε ο Επαρχος έστειλε δικαστικούς υπαλλήλους να κατασχέσουν τον ναο κρεμόντας στις πόρτες το Αυτοκρατορικό έμβλημα και να ετοιμαστει για να μπορέσει η Αντιβασίλισσα με τον Βαλεντινιανο να γιορτάσουν το επικείμενο Πάσχα εκει.
Ο Αμβρόσιος ομως στάθηκε στην πόρτα και τους ειπε: “Αν ειμαι εγω αυτος που θελετε, εδω ειμαι παρτε με στη φυλακή ή εκτελέστε με. Δεν θα αντισταθώ. Αλλα δεν θα προδόσω ποτέ την Εκκλησία του Χριστού. Δεν θα καλέσω τον λαο να με υπερασπιστει. Θα πεθάνω μπροστα απο την Αγια Τραπεζα. Ειναι προτιμότερο αυτό απο το να την εγκαταλείψω. Δεν θα ενθαρρύνω την οργη του λαου την οποια μονο ο Θεός μπορει να την μαλακώσει.”
Και ετσι έφυγαν απρακτοι. Το 386 παλι επαναληφθηκε το ιδιο σκηνικο οταν επισκέυτηκε τα Μεδιολανα ο Αρειανιστής Επίσκοπος του Ντοροστότουμ Αυξέντιος ο Νεότερος και η Αντιβασίλισσα τον διέταξε εκ νεου να παραδώσει την Εκκλησία για να λειτουργήσει ο Αρειανιστής επίσκοπος. Ο Αμβρόσιος παλι αγνόησε την διαταγή και οχι μονο αυτό αλλα και οχυρώθηκε μέσα στην Εκκλησιά μαζι με τον κόσμο ετοιμοι να απωθησουν τους φρουρους εαν χρειαζόταν. Η Αντιβασίλισσα ειδε οτι δεν ωφελει και πως ο Αμβροσιος προτιμά να γκρεμίσει την Εκκλησια απο το να την παραδώσει ακύρωσε την διαταγη και η Εκκλησια παρέμεινε στους Ορθοδόξους.
Ετσι λοιπον ο Μάξιμος παρενεβαινε συχνα υπερ της Ορθοδοξίας στον νεαρό Βαλεντινιανο μονο και μονο για να διευρύνει τα χασματα και τις εντάσεις μεσα στην Αυλή του και να τους κρατά διαιρεμένους. Ο ζήλος του ειχε μεγαλώσει μετα το βαπτισμα του το οποιο εγινε καποια στιγμη μετα το 383 μετα και την δολοφονία του Γρατιανου και εφτασε στο αποκορύφωμα του οταν διέταξε την εκτέλεση του Επισκόπου Πρισκιλλιανου για αίρεση. Καταδίκη σε θάνατο για αιρεση δεν ειχε εφαρμοστει μεχρι τότε. Ο Μάξιμος ηταν ο πρώτος που το εφάρμοσε αυτο. Αν και μαλλον ειχε να κάνει με εφαρμογή διατάγματος του Θεοδοσίου το οποιο καταδικαζε σε θάνατο οσους ανηκαν στην αιρεση του Μανιχαισμου. Ο Πρισκιλλιανος δεν ηταν ακριβώς Μανιχαιστης αλλα ουσιαστικα αιρεσιαρχης καθως ειχε δημιουργησει την αιρεση του Πρισκιλλιανισμου και το δικαστήριο αποφάνθηκε οτι το διάταγμα εχει εφαρμογή στην περίπτωση του καθως η αιρεση του ειναι πολυ κοντά με τον Μανιχαισμό.
Περαν της θρησκείας ο Μάξιμος ουσιαστικα πουλουσε προπαγάνδα για να γινει αρεστός στον Θεοδόσιος που ηταν και αυτός ενθερμος ορθοδοξος για να μπορεσει να τον παρει με το μέρος του στην διαμάχη του με τον Βαλεντινιανο. Και γενικότερα τονιζε τις διαφορές του με τον Βαλεντινιανο. Ορθοδοξος αυτός, Αρειανιστης ο Βαλεντινιανος, αυτος προτιμουσε τους Ρωμαιους στην κυβερνηση και τον στρατο ενω ο Βαλεντινιανος υποστηριζόταν απο Φραγκους και Γοτθους περιφρονώντας τους Ρωμαίους. Παροτι βεβαια εκανε τα ιδια. Και ο Μάξιμος σε βαρβαρους στηριζόταν οπως ο Ανδραγάθιος ο δολοφόνος του Γρατιανου.
Ο Θεοδόσιος δεν ειχε καταφέρει να σταματήσει τον Μάξιμο αλλα τουλαχιστον κατάφερε να περιορίσει την ζημια. Του αρνηθηκε αναγνώριση (τουλαχιστον οχι εξ ολοκληρου και ανευ ορων), σταμάτησε την εκστρατεια στην Ιταλία και βοήθησε να αυξηθει η επιρροη του Βαλεντινιανου στην Ιταλία. Παράλληλα ανοιξε διαπραγματέυσεις με τον νεο Βασιλεα της Περσίας Σαπουρ Γ' για ειρήνη ετσι ωστε σταθεροποιόντας τα ανατολικά συνορα να μπορει αποσύρει στρατιώτες απο εκει για την περιπτωση εμφυλίου πολέμου στο εγγυς μέλλον.
Οι πολεμοι με την Περσια ηταν συχνοι καθως στα ανατολικά ηταν το μονο κράτος που μπορουσε να κανει μεγάλη ζημια στους Ρωμαιους. Επισημως ειχε συναφθει ειρήνη απο το 363 επι Αυτοκράτορος Ιοβιανου με τη Συνθήκη της Νισίβις. Ανεπισημως ομως αψιμαχίες συνεβαιναν σχεδον καθημερινα και αφορουσαν γκριζες ζώνες και επικυριαρχία πελατειακών βασιλειων στη γυρω περιοχή. Η ανανεωση της Συνθηκης και η επιλυση αυτών των θεμάτων ηταν αναγκαία οσο ποτε τη δεδομένη στιγμη. Ειδικα τωρα που υπηρχε νεος μονάρχης στην Περσία. Ετσι εγινε ανταλλαγη πρέσβεων το 384 για να συζητηθουν οι οροι.
Απο την πλευρά του ο Θεοδόσιος έστειλε τον πιο πιστο του συνεργάτη. Τον Στρατηγό Φλάβιο Στηλιχωνα ο οποιος μολις ειχε πάντρευτει και την ανηψιά του Θεοδοσίου Σερίνα την οποια ο Θεοδοσιος την ειχε υιοθετησει ως κορη του και αυτο εκανε τον Στηλίχωνα γαμπρο του Αυτοκράτορα. Ο Στηλιχωνας προερχοταν απο Βανδαλική οικογένεια αλλα ειχε εκρωμαιστει πληρως. Ξεκίνησε απο χαμηλα στην ιεραρχία στο ιππικο και χαρις στην γενναιότητα, την εξυπνάδα αλλα και τις γνωριμίες του ανελιχθηκε ταχύτατα και το 384 ηταν ηδη Στρατηγός. Πολυ γρηγορα προηχθη σε Κόμη των Σταβλων, αμεσως μετα σε Κόμη Δομέστικο και συντομα εγινε το δεξι χέρι του Θεοδοσιου.
Το κυριο ζήτημα για τη Συνθηκη με τους Πέρσες ηταν το Βασίλειο της Αρμενίας. Τελικα συμφωνησαν το 387 να το διαιρέσουν και να διορίσει ο καθένας στο κομμάτι του ενα βασιλιά που θα ηταν υποτελής του. Βεβαια αυτο ηταν υποχώρηση απο την αρχικη θέση του Θεοδοσίου αλλα το δέχτηκε καθως ηθελε να ειναι σιγουρος οτι δεν θα φάει καμια πισωπλατη μαχαιρια απο τους Πέρσες. Κατι που θα ηταν πολυ πιθανο να συμβει αν μια ενιαια Αρμενια ειχε παει στους Ρωμαιους αντι να την κοψουν στα δυο.
Στην Ιταλια παλι μετέθεσε το Φλάβιο Νεοτέριο απο Υπαρχο του Πραιτωρίου της Ανατολης στην Υπαρχία του Πραιτωρίου Ιταλίας και Αφρικης (με τη συμφωνη γνώμη του Βαλεντινιανου αλλα αν ηθελε ας εκανε και αλλιως) εναν βετεράνο του Γοτθικου πολέμου και στην Αφρική έστειλε ως Βικάριο τον Κόμη Γίλδο ο οποιος ειχε διακριθει 10 χρόνια πριν οταν ειχε πολεμησει μαζι με τον Θεοδόσιο στην Αφρική για την καταστολή της επανάστασης του Φίρμου. Με σαφείς εντολές να στέλνει ανελλιπώς το σιτάρι της Αλεξάνδρειας στην Κωνσταντινουπολη και το σιτάρι της Καρχηδόνας στην Ιταλία. Οι αλλαγές ηταν πολυ μικρές για να μπορέσει να στρώσει την αλληλοσπαρασσομενη Αυλή του Θεοδοσίου που ειχε ενα παιδι για Αυτοκράτορα.
Αν ηθελε να ξεφορτωθεί τον Βαλεντινιανο ο Θεοδόσιος θα μπορουσε να το είχε κανει πολυ ευκολα και να εγκαταστήσει μια ισχυρή κυβέρνηση στην Ιταλία συνδιαζοντας την ανώτατη στρατιωτικη και πολιτική ηγεσία με την αφοσιωση του στρατου. Ουσιαστικα θα εφτιαχνε εναν “νομιμο Μαγνο Μάξιμο” αλλα ηταν πολυ πιστος στη δυναστεία του Βαλεντινιανου για να το κάνει αυτό. Αλλωστε αυτη η δυναστεία ηταν που τον εκανε Αυτοκράτορα. Και εν κατακλείδι ο Θεοδόσιος προσέβλεπε στην διαδοχη και των δυο παιδιων του στο θρόνο και για να προστατεύσει τη μελλοντικη κληρονομια τους υποστήριξε την νομιμότητα με τον Βαλεντινιανό. Βεβαια επειδη ηταν και ρεαλιστης διαλεξε μια πιο μεση οδο. Φυσικα στηριζουμε νομιμοτητα γιατι χρωστάμε χάρη στην οικογένεια και καποια στιγμη τα παιδια μου θα κληρονομησουν και τους 2 θρόνους αλλα απο την άλλη ο Μαξιμος δεν ειναι και του πεταματου. Σιγουρα μπορει καλυτερα να εγγυηθει σταθεροτητα απο ενα 12χρονο. Και για αυτο του εδωσε μερικη αναγνωριση.
Στην Αυλη του Βαλεντινιανου με τον Αυτοκράτορα ανηλικο η κυβερνηση ηταν στα χέρια της Αντιβασίλισσας, του Επισκόπου Αμβροσίου, του Υπαρχου του Πραιτωριου Νεοτέριου και των Στρατηγών Μπαουτο και Αρβογάστη. Αλλα ηταν διαιρεμένη. Βεβαια του Θεοδόσιου του αρκουσε που για την ωρα απεφευγαν τον πολεμο καθως μολις ειχε διασφαλισει τα συνορα του Δουναβη και της ανατολης και ετσι το 386 αναγνωρισε τον Υπατο του Μαξίμου Φλαβιο Ευόδιο ως νομιμο και στην Ανατολή.
Πισω στα συνορα του Δουναβη επικρατουσε ηρεμία απο το 382. Μια μικροεπανασταση στην Ανατολικη Θρακη κατεπνίγη ευκολα απο τον Στρατηγό Γερόντιο και οι Γοτθοι ενσωματώνονταν με γοργους ρυθμους στην Αυτοκρατορία. Το 386 απειληθηκε παλι κριση πανομοιότυπη με αυτην που οδηγησε στη μάχη της Αδριανουπολης 8 χρόνια πριν οταν γερμανικα φυλα συγκεντρώθηκαν ενοπλα στη βορεια οχθη του Δούναβη και ζητησαν απο τον Θεοδόσιο γη να εγκατασταθουν αλλιως θα εισέβαλλαν.
Ο Θεοδόσιος το χειρίστηκε σαν απλη απειλη εισβολής και έστειλε τον Στρατηγό Πετρώνιο Πρόβο με στρατο στην περιοχή ο οποιος με τέχνασμα κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει. Αρχικα τους υποσχέθηκε οτι εγιναν δεκτά τα αιτηματα τους και τους ειπε να μπουν ολοι σε βαρκες για να περάσουν απέναντι. Μολις ομως επιβιβάστηκαν ο Στρατηγός εκανε σημα και εμφανιστηκε Ρωμαικός στολος στο ποτάμι ο οποιος βυθισε οποια βαρκα εβλεπε μπροστα του. Ολοι οι βαρβαροι πηγαν στον πάτο καθως πηδουσαν στο νερο χωρις να βγάλουν τις πανοπλιες τους. Οσοι κατάφεραν να βγουν εξω τους βρηκαν οι στρατιωτες και τους σφαγίασαν. Το ποτάμι βαφτηκε κοκκινο και ξεβραζε πτωματα για μηνες.
Ο στρατός που ειχε ξαναφτιάξει ο Θεοδόσιος ηταν αρκετος για να φυλαει το Δουναβη και τα ανατολικα συνορα αλλα δεν υπηρχε περιπτωση μεγάλης εκστρατείας για οπουδηποτε ποσο μάλλον στη Δυση. Του ελέιπαν πεπειραμένοι στρατιωτες, εφοδια, χρηματα και ειδικότητες οπως μηχανικοι κτλ. που δεν ειχε ακομα. Η φορολογία ηταν ηδη πολυ βαρια και στην Αλεξάνδρεια το 386 γινονταν ηδη διαδηλώσεις εναντιον του Αυτοκράτορα. Το καζάνι εβραζε και δεν θα αργουσε να σκάσει στη μεγάλη εξέγερση της Αντιόχειας το 387. Η πολη ηδη πληρωνε αρκετα με τον φορο illustris collatio που ηταν φορος για βιοτέχνες και εμπόρους και σαν να μην εφτανε αυτό ο Θεοδόσιος επέβαλλε και τον φόρο aurum coronarium στους γαιοκτήμονες οι οποιοι αποτελουσαν και την πλειοψηφία της Βουλής της πολης. Η συγκεκριμένη φορολογια ηταν μια εκτακτη εισφορα ουσιαστικα την οποια συνηθως τη ζητουσαν οι Αυτοκράτορες σπανια και μονο σε περιπτωσεις επετειων η αλλων εορτών για να πληρώσουν τα μπονους του στρατου. Ομως ο Αυτοκράτορας την εκανε απο εισφορα σε μονιμο ετήσιο φόρο.
Οταν εφτασε η απόφαση στην Αντιόχεια η Βουλή ψηφισε να σταλεί αντιπροσωπεία στον κυβερνητη για να μετριάσει λιγο τα κόστη καθως ηταν παρα πολυ μεγάλα. Σε αυτο τους υποστήριξε και ο λαος ο οποιος διαδήλωσε κατα του φόρου αλλα συντομα παρεισφρησαν παρακρατικά στοιχεία στη διαδήλωση η οποια μετατράπηκε σε εξέγερση κατα του Αυτοκράτορα. Σπιτια και μαγαζια λεηλατήθηκαν και πολιορκήθηκε η οικία του Κυβερνητη ο οποιος παραλίγο να λυντσαριστει απο το πλήθος. Ομως δεν μπορεσαν να μπουν στο σπιτι του και εξοργισμένοι γκρέμισαν τα πορτραιτα και τα αγάλματα του Αυτοκράτορα και της οικογενειας του και τα εσερναν στην πολη. Κατι το οποιο ηταν μεγιστη προσβολη στο πρόσωπο του Αυτοκράτορα που θεωρουνταν ιερο. Πλεον δεν υπηρχε γυρισμος. Η απλη στάση μετατραπηκε αυτόματα σε εσχάτη προδοσία. Αμέσως μετα οι εξεγερμένοι εκαψαν το σπιτι ενος εκ των πλουσιοτέρων της πολης και ενω πηγαιναν να κάψουν και αλλα επενέβη η φρουρα της πολης και τους διέλυσε ενω πολυ γρήγορα εφτασε και ο Κόμης της Ανατολής με στρατο οπου αφου συνέλαβε τους εμπρηστές ξεκίνησε έρευνες για την καταστροφη των αδριάντων και των πορτραίτων. Ο Κόμης της Ανατολής εστειλε αναφορά στην Κωνσταντινουπολη για το επεισόδιο και σημειωσε μεσα οτι ενδεχομένως να εμπλέκονται και υψηλά ιστάμενα προσωπα της Αντιοχειας στην στάση και στην καταστροφη των αγαλμάτων. Κατι το οποιο επιβεβαιωνεται εμμέσως καθως μολις μαθεύτηκε το περιεχόμενο της αναφοράς στην Αντιόχεια αρκετοι απο τους μεγιστάνες της πολης το εσκασαν νυχτα και κρυφτηκαν στα εξοχικα τους μακρια απο την πολη. Στο μεταξυ ο Κομης δικασε και εκτέλεσε τους αρχηγους της στάσης με θανατο δια πυράς παρα την υπαρξη νόμου που έδινε αμνηστια στους καταδικασμένους σε θάνατο λογω του οτι ηταν Μεγάλη Σαρακοστή οταν εγιναν οι δίκες.
Φυσικα και ο Θεοδόσιος γνώριζε το βάρος που εβαζε στους πολιτες νε την φορολογία. Αλλα δεν μπορουσε να ανεχτει και την προσβολη ετσι έστειλε στην Αντιόχεια τον Καισάριο και τον Ελλεβις οπου μπροστα σε μια εκπληκτη Βουλή ανακοίνωσαν πως με απόφαση του Αυτοκράτορα η Αντιόχεια η Μεγάλη η παλια πρωτεύουσα των Σελευκιδών , η εδρα των Αυτοκρατόρων και θρόνος του Πατριάρχου Αντιοχείας χάνει ολα τα προνόμια της, τις γαιες της και τα εσοδα της, και οχι μονο αυτά αλλα και το στάτους της ως πόλη και γινεται εξάρτημα της γειτονικής Λαοδίκειας η οποια δεν ηταν πιο μεγάλη απο κωμόπολη.
Προφανως και δεν ηταν ρεαλιστικη αυτη η τιμωρια. Ηταν σχεδον αδυνατον να κυβερνησει κανεις την Αντιοχεια και την Συρία απο ενα χωριουδακι οπως ηταν η Λαοδίκεια. Ηταν ομως η εκρηξη της οργης του Θεοδοσίου ενας κεραυνος αυτοκρατορικης ισχύος με προφανη συμβολικό στόχο και παράλληλα μια προειδοποιηση προς ολους πως οταν οργιζεται αυτο συμβαίνει. Επειδη η επικοινωνια μεταξυ Κωνσταντινουπολης και Αντιοχειας γινόταν αργα υπηρχε ο απαιτουμενος χρόνος για σκεψη αλλα και για εκτελέσεις, φυλακισεις και κατασχέσεις περιουσιων. Η Αντιοχεια εστειλε τον Πατριάρχη Φλάβιο και τον Συγκλητικό Ιλαριο στην Κωνσταντινουπολη να ζητήσουν το έλεος του Αυτοκράτορα. Αλλα και οι ιδιοι οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα ζητησαν οδηγίες πως να συνεχίσουν. Ετσι οταν ολα αυτά εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη ο θυμος του Αυτοκράτορα ειχε καταλαγιάσει και ο Θεοδόσιος ακυρωσε την πρώτη διαταγη, αποκατέστησε την Αντιοχεια στα προνόμια που ειχε πριν και εξέδωσε νομο περι αμνηστίας. Ο δε Ιλάριος με το που μπηκε στο Παλάτι διορίστηκε κυβερνήτης σε καποια πλουσια επαρχία. Για εναν ηγεμόνα τοσο στρεσσαρισμένο με τοσα προβλήματα αυτη η συμπεριφορα δειχνει και ενα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Γρηγορες αλλαγές στην διάθεση, ικανότητα να αναγνωρίζει το λαθος και και να το διορθώνει μας δείχνουν τον Θεοδόσιο τον άνθρωπο και οχι τον Θεοδόσιο τον Αυτοκράτορα.
Στο μεταξυ τα πράγματα στη Δυση χειροτερευαν. Ο Μάξιμος έδιωξε τον Αμβρόσιο απο τους Τρεβήρους ουρλιαζοντας οτι κακώς δεν κατέλαβε την Ιταλία οταν μπορουσε μετα την δολοφονία του Γρατιανου και προφανως ολοι κατάλαβαν οτι προτιθεται να βαδίσει κατα του Βαλεντινιανου. Ηδη ειχε στέψει το νηπιο γιο του Βικτωρα Συναύγουστο. Ηταν φθινόπωρο του 387 και πολυ αργά για να ξεκινησει εκστρατεια ο Θεοδόσιος καθως σε λιγο θα ερχοταν χειμώνας. Ο Μάξιμος ομως το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια ταχύτατη κίνηση περασε τις Αλπεις και μπηκε στην Ιταλία. Δεν βρήκε καθόλου αντίσταση και η κυβέρνηση του Βαλεντινιανου μαζι με τον Αυτοκράτορα απλα δραπέτευσε απο τα Μεδιόλανα λιγο πριν καταληφθουν απο τον σφετεριστή. Αρχικά κατέφυγαν στην Ακυληια αλλα επειδη δεν ηταν ασφαλείς επιβιβάστηκαν σε πλοιο απο το λιμλανι του Γκράντο και πηγαν στην Θεσσαλονίκη οιπου ζητησαν τη βοήθηεια του Θεοδοσίου. Ο μονος που έμεινε πίσω ηταν ο Επίσκοπος Αμβρόσιος.
Η κατάρρευση της κυβέρνησης στην Δυση θορύβησε τον Θεοδόσιο και ακομα παραμένει ανεξηγητο πως ο Μάξιμος περασε τις Αλπεις τοσο ευκολα τετοια εποχη και ειδικοτερα απο ποιο σημειο πέρασε καθως ολα τα περάσματα τα ειχαν καταλάβει άνδρες πιστοι στον Βαλεντινιανο. Ο Ζώσιμος αναφέρει οτι χρησιμοποιησε τεχνασμα δλδ ο πρέσβης του Βαλεντινιανου στους Τρεβήρους Δομνίνος πειστηκε απο τον Μάξιμο οτι επρεπε να ανοιχτει διοδος για να μπορέσει να χτυπησει τους Οστρογότθους στην Παννονία βοηθώντας ετσι την εκστρατεια του Βαλεντινιανου και ετσι δόθηκαν εντολές να αφησουν ανοιχτο περασμα για να περάσει το αποσπασμα που θα τους βοηθουσε αλλα στην πραγματικότητα μολις περασαν οι αντρες του Μαξιμου εξουδετέρωσαν τη φρουρα και κρατησαν το πέρασμα ανοιχτό για να περάσει και ο υπολοιπος στρατός. Βέβαια υποθέτουμε οτι οι Στρατηγοί του Βαλεντινιανου δεν πρεπει να ηταν τοσο ευκολοπιστο ουτε φυσικα πρεπει να πιστέψουμε οτι ο ανήλικος Βαλεντινιανος εδωσε τέτοια διαταγη. Το πιθανότερο ειναι πως πρεπει να εγινε καποιου ειδους προδοσία. Ο Μάξιμος ηταν αρκετά δημοφιλής στην Ιταλία ή να επεισε/πληρωσε καποιους απο τους Γοτθους μισθοφόρους που ειχε στείλει ο Θεοδόσιος να αλλαξουν στρατόπεδο. Ο Μάξιμος κατέλαβε τα Μεδιολανα και τα εκανε βάση του ενω στους Τρεβήρους ειχε μεινει ο ανηλικος γιος και Συναυγουστος του Βικτωρ υπο την κηδεμονία των Στρατηγών Ναννενιου και Κουιντίνου οι οποιοι επρεπε να αντιμετωπίσουν μια φράγκικη εισβολή στον Ρήνο,
Ο Θεοδόσιος συναντηθηκε με τον Βαλεντινιανο και την εξόριστη κυβερνηση του στην Θεσσαλονίκη και αμέσως άρχισαν να σχεδιάζουν την παλινόρθωση του. Αρχικά ο Θεοδόσιος ομως ειχε φανει διστακτικός αλλα οπως γράφει ο Ζώσιμος η Ιουστίνα η μητέρα του Βαλεντινιανου ειχε σχέδιο. Λεει λοιπον ο Ζωσιμος: “Η Ιουστίνα έστειλε στον Θεοδόσιο την κόρη της Γάλλα την αδελφη του Βαλεντινιανου που ηταν περιπου 13-14 ετών να διηγηθει στον Αυτοκράτορα τις περιπετειες τους και οσο ο Θεοδόσιος ακουγε την Γάλλα να του διηγειται με δάκρυα στα μάτια τι ειχε συμβει και τι ειχαν περάσει τοσο ο Αυτοκράτορας γοητευόταν απο το κορίτσι. Ετσι σε πολυ μικρο χρονικο διάστημα ζήτησε το χέρι της απο την Ιουστίνα. Η οποια ομως του απάντησε οτι θα συναινέσει στο γάμο μονο εαν κηρύξει πολεμο στον Μάξιμο, εκδικηθεί τον θάνατο του Γρατιανου και αποκαταστησει τον Βαλεντινιανο στον θρόνο του πατέρα του. Μονο τοτε μπορει να πάρει τη Γάλλα για γυναικα του”.
Ο Θεοδόσιος συμφώνησε σε ολα και ετσι η Ιουστίνα του έδωσε την Γάλλα για σύζυγο. Απο την Θεσσαλονίκη ο Θεοδόσιος ολοκληρωσε τις πολεμικές προετοιμασίες και εκλεισε τις υποθέσεις του γιατι θα έλειπε για μεγαλο χρονικο διάστημα και ανασχημάτισε την κυβέρνηση του. Ο Τατιανός μετατέθηκε απο Κομης του Θειου Θησαυρου στη θέση του Υπάρχου του Πραιτωρίου της Ανατολης και ο γιος του Πρόκλος διορίστηκε Έπαρχος της Κωνσταντινούπολης.
Στις αρχές του 388 ομως ξεσκεπάστηκε μια συνομωσία στους κόλπους του στρατεύματος στην οποια εμπλεκονταν Γοτθοι αξιωματικοι και μισθοφόροι. Η συνομωσία αυτη ειχε ξεκινήσει απο πράκτορες του Μαξίμου που ειχαν εισχωρήσει στον στρατό του Θεοδόσιου με σκοπο να δημιουργήσει αναταραχή στο στράτευμα το οποιο θα εκανε ανταρσία και ενδεχομένως πραξικοπημα κατα του Θεοδοσίου. Ο Αυτοκράτορας εδω ηταν τυχερος γιατι η συνομωσία αποκαλυφθηκε πριν δημιουργησει ζημια. Αλλα σχεδον ολοι οι εμπλεκόμενοι λιποτάκτησαν και το εσκασαν για να μην τιμωρηθουν. Παράλληλα ξεσπασαν αναταραχές και στην Αλεξάνδρεια της Αιγυπτου και διαδηλώσεις υπέρ του Μαξιμου παλι απο παρακινηση πρακτόρων του Μαξίμου και ο Θεοδόσιος θεώρησε καλό να σταθμευσει περισσοτερες δυνάμεις στην Αιγυπτο για να μην παρακωλυθουν οι γραμμες ανεφοδιασμου και κυριως ο ανεφοδιασμος της Κωνσταντινουπολης με σιτάρι απο την Αιγυπτο.
Εκτος απο τις Λεγεωνες ο στρατος του Θεοδοσίου ειχε και μεγάλο ποσοστο βαρβάρων μισθοφόρων οπως Γοτθων, Ουννων και Αλανών. Ο Θεοδόσιος τέθηκε επικεφαλης του στρατου με υφισταμένους τον Στρατηγό Προμότο ως Διοικητη του Ιππικου, τον Στρατηγό Τιμάσιο ως Διοικητη του Πεζικου και τον Στρατηγό Ριχομέρη ως Επιτελάρχη. Ο Στηλιχωνας συνόδευε τον Θεοδόσιο ως Κόμης Δομέστικος. Η στρατηγικη του Θεοδοσίου προέβλεπε ταυτοχρονη επιθεση απο ξηρα και θάλασσα και για αυτο το λογο απέπλευσε και ο στολος και κινηθηκε προς Ιταλια ενω ο στρατος κινηθηκε προς την Παννονία. Το σχέδιο ηταν να παγιδευσουν τον Μαξιμο χτυπωντας απο δυο πλευρές και ει δυνατον να τον βάλουν στη μέση 2 στρατών.
Ο Μαξιμος ειχε στησει το αρχηγείο του στην Ακυληια ενω ο Στρατηγός Ανδραγάθιος ειχε στρατοπεδευσει στους πρόποδες των Ιούλιων Αλπεων. Απο εκει εστειλε αποσπασμα να καταλάβει την πολη Σισια στον ποταμο Σάυο για να ανακόψει την είσοδο του Θεοδοσίου στην Ιταλία.
Οταν εμαθε για τον απόπλου του Στόλου ο Μάξιμος, ανακάλεσε τον Ανδραγάθιο και τον έστειλε με το δικο του στόλο στην Αδριατική για να σταματησει τον στόλο του Θεοδόσιου αλλα απέτυχε. Αλλα ο Ανδραγάθιος δεν απέτυχε μονο εκει. Οι Αλανοι και Ουννοι ιππεις καλπάζοντας πολυ γρήγορα και προπορευόμενοι του στρατου πέτυχαν το απόσπασμα του Μαξίμου το οποιο ειχε καταλάβει την πολη Σισια αλλα δεν ειχε προλάβει να την οχυρώσει ακόμα και μετα απο μια συντομη μάχη τους εξόντωσαν και η πολη έπεσε στα χέρια του Θεοδοσίου.
Ο Μάξιμος κατάλαβε οτι πλεον δεν μπορει να ανακόψει τον Θεοδόσιο και καλεσε τον κυριο ογκο του στρατου του απο το Νορικό και εθεσε επικεφαλής του τον αδελφο του Μαρκελλίνο. Οι δυο στρατοι συγκρουστηκαν στο Πετόβιο (Πτουι σημερινη Κροατία) σε μια μεγάλη μάχη εκ παρατάξεως κατα τη διαρκεια της οποιας η νική αλλαξε χέρια πολλές φορές αλλα τελικά αυτος που βγήκε νικητής ηταν ο Θεοδόσιος με τον στρατο του Μαξίμου να υποχωρει και πολλους στρατιωτες να παραδιδονται. Αμεσως μετά εφτασε στην πολη Εμόνα (σημερινη Λιουμπλιανα) η οποια ανοιξε τις πύλες και τον υποδέχτηκε ως ελευθερωτη. Ο δρόμος για τις Ιουλιες Αλπεις ηταν ανοιχτος πλεον.
Ο Μάξιμος απογοητευμένος υποχώρησε δυτικά και ξανακλειστηκε στην Ακυληια οπου πιστευε οτι μπορουσε να αντέξει πολιορκία τουλάχιστον μεχρι να έρθουν ενισχύσεις αν υπήρχαν δλδ. Ομως πολυ συντομα η αφοσίωση των οσων στρατιωτών του ειχαν απομεινει εξανεμίστηκε και μολις ο Θεοδόσιος εφτασε στην πολη οι στρατιώτες του Μαξίμου εκαναν ανταρσία τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν δεσμιο στον Θεοδόσιο μαζι με το Μαυριτανικο Ιππικο του που ηταν πλεον η μονη μοναδα που του ειχε παραμεινει πιστή. Οι ιππεις εκτέλεστηκαν οn the spot, αλλα ο Μαξιμος μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο του Θεοδοσίου 3 μιλια παρακάτω και αφου δικάστηκε απο εκτακτο δικαστηριο στο οποιο συμμετείχαν ο Θεοδόσιος και ο 17χρονος Βαλεντινιανος αποκεφαλιστηκε στις 28 Αυγουστου 388. Ο Θεοδόσιος διέταξε το κεφάλι του να σταλει σε ολες τις επαρχίες για παραδειγματισμο. Αμέσως μετά έδωσε διαταγη να φυγει ενα αποσπασμα και να εκτελέσει τον γιο του Μαξιμου τον Βικτωρα στους Τρεβήρους. Και αυτη η διαταγη εκτελέστηκε τάχιστα και το κεφάλι του Βικτωρα επεστράφη στον Θεοδόσιο. Ο Στρατηγός Ανδραγάθιος βρισκόταν ακομα στην Αδριατικη οταν συνεληφθη και εκτελέστηκε ο Μάξιμος. Οταν το εμαθε αυτοκτόνησε πεφτοντας στην θάλασσα. Οι στρατιώτες του Μαξιμου που παραδόθηκαν ενσωματώθηκαν στον στρατο του Θεοδοσίου. Ο Θεοδόσιος αποκατέστησε τον Βαλεντινιανό ως Αυτοκράτορα ολόκληρης της Δύσεως πλεον αλλα οι γιορτές επισκιάστηκαν απο τον ξαφνικό θάνατο της Ιουστίνας. Ο Βαλεντινιανος απέμεινε πλεον να δοκιμασει να κυβερνήσει μονος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Ο Θεοδόσιος ηταν ελεημων απο ανάγκη, πολιτική αλλα και προσωπικη προδιάθεση. Προφανώς δεν μπορουσε να προσβάλλει την Γαλλορωμαικη και Ισπανορωμαικη αριστοκρατία απο την οποια προερχόταν και ο Μάξιμος και ο ιδιος με το να φερθει σκληρά στους ακολούθους του Μαξιμου. Οπως επίσης δεν θα φαινόταν καλό να γινει σκληρότερος απο τον Μάξιμο. Στο φινάλε αυτος νικησε και επρεπε τώρα να θεραπεύσει τις πληγές του παρελθόντος και να συγχωρήσει τα οποια λάθη. Για αυτο περιορίστηκε σε ελάχιστες εκτελέσεις οπως του Μαξιμου, του Βικτωρα και λιγων οπαδών του σφετεριστη. Στην υπολοιπη οικογένεια εδειξε μεγαλοθυμια και μαλιστα τις κόρες του Μαξίμου τις πάντρεψε με συγγενείς του ενω η μητέρα του Μαξίμου πήρε γενναιόδωρη σύνταξη. Οι πρωην υποστηρικτές του σφετεριστή που παραδόθηκαν τους επετράπη να αποχωρήσουν της υπηρεσίας χωρις αλλες τιμωριες και αντικαταστάθηκαν απο ανθρώπους του Θεοδοσίου.
Οπως ο πρωην Κομης του Θειου Θησαυρου Τριφόλιος που τωρα διορίστηκε Υπαρχος του Πραιτωρίου Ιταλίας και Ιλλυρικού, ο Κωνσταντινιανός πρωην Βικάριος του Πόντου που διορίστηκε Υπαρχος του Πραιτωρίου της Γαλατίας και ο Ρουφίνος που διορίστηκε Μάγιστρος των Θείων Οφφικίων. Οσοι ειχαν μεινει πιστοι στον Βαλεντινιανό μπηκαν στη σειρά για προαγωγή οπως ο Μεσσιανός και ο Πολέμιος ενω ο Στρατηγός Αρβογάστης προήχθη σε Αρχιστράτηγο της Δυσεως. Παρόλο βέβαια που ο Βαλεντινιανός Β' ηταν ο νόμιμος Αυτοκράτορας της Δυσης ο Θεοδόσιος αποφάσισε να παραμείνει στην Ιταλία για κάποιο διάστημα εχοντας τον Βαλεντινιανό υπο την προστασια του καθως ηταν νεος και απειρος.
Εκει γνώρισε ο Θεοδόσιος και τον Επίσκοπο Αμβροσιο και αναμεσα τους αναπτυχθηκε μια ταραγμένη φιλία. Ο Αμβρόσιος που ειχε παραμείνει στα Μεδιολανα \κατα τη διάρκεια του εμφυλιου δεν πειράχτηκε καθως και ο Μάξιμος ηταν Ορθοδοξος οποτε ειχε δώσει εντολές για την προστασία του. Και το γεγονος οτι δεν εφυγε κυνηγημένος ενισχυσε την εικόνα του και εγινε η κυριαρχη ηθικη φιγουρα στην Εκκλησία. Θεωρουσε οτι λογοδοτουσε μονο στον Θεο και πως ηταν καθηκον του να υπαγορεύει τη συνειδηση του Αυτοκράτορα με οποιοδηποτε μεσον.
Ο Αμβρόσιος περίμενε να κυριαρχήσει πανω στον Θεοδόσιο οπως ειχε κανει και με τον Γρατιανό και τον Βαλεντινιανό αλλα η πρωτη τους συγκρουση ηρθε πιο γρηγορα απο οτι περίμενε. Εκεινη την περίοδο εφτασαν νεα απο την ανατολή πως ενας όχλος φανατικών μοναχών με την υποκίνηση του τοπικού Επισκόπου γκρέμισαν μια Εβραικη Συναγωγή στην πολη Καλλίνικο στον Ευφράτη σε αντιποινα για τον νεο νόμο του Θεοδοσίου περι προστασίας των Ιουδαίων.
Ο Θεοδόσιος τοτε διέταξε τον Αρχιστράτηγο της Ανατολής να ενημερώσει τον Επίσκοπο της Καλλινίκου οτι η Συναγωγή θα ξαναχτιστεί και οτι το κόστος της ανοικοδόμησης θα το πληρώσει ο ιδιος ο Επίσκοπος απο την τσέπη του. Οταν το έμαθε αυτο ο Αμβρόσιος εστειλε επιστολη στον Θεοδόσιο απο την Ακυληια που βρισκόταν και του διαμαρτυρήθηκε εντόνως για την απόφαση λεγοντας του πως αν προστατεύει τους Ιουδαίους ο Θεος θα του αφαιρέσει την νικη και την προστασια του και θα τον χτυπησει ανελέητα οπως χτυπάει τους Ιουδαίους.
Βέβαια οταν εφτασε η επιστολη ο Θεοδόσιος ειχε ηδη ακυρώσει την πρωτη διαταγη εχοντας αλλάξει γνώμη και έστειλε δεύτερη με την οποια διέταζε πως το το κόστος ανακατασκευης της Συναγωγης θα το επωμιζονταν ολοι οι κάτοικοι της Καλλινίκου. Αλλα και αυτό δεν ικανοποιησε τον Αμβρόσιο ο οποιος ηθελε οι Ιουδαιοι να εξομοιωθουν με τους αιρετικους στα ματια του νομου. Ο Στρατηγός Τιμάσιος προσπάθησε \να μεταπείσει τον Αμβρόσιο λεγοντας του πως οι συγκεκριμένοι μοναχοι είχαν μεγαλο ιστορικο παρανομιών και καταστροφών αλλα ο Αμβρόσιος ηταν ανένδοτος και τελικά έκανε το ζήτημα δημόσιο καθως στο Κυριακάτικο κηρυγμα του στον Καθεδρικό των Μεδιολάνων μιλησε στον λαο για αυτο αντιπαραβάλλοντας τον εαυτό του με τον Προφήτη Νάθαν που προσπαθουσε να λογικεύσει τον Βασιλια Δαβιδ στην Παλαια Διαθήκη και ανακοινωσε οτι επιβάλλει επιτίμιο στέρησης της Θειας Κοινωνιας στον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο μεχρι να ανακαλέσει την διαταγη και να κλεισει καθε ερευνα για το θέμα.
Προς γενικη κατάπληξη ολης της Αυλης ο Θεοδόσιος συμμορφώθηκε προς τις υποδείξεις του Αμβρόσιου. Ο Αμβροσιος ηταν εξαιρετικος δημαγωγός και καθως επαιζε μπάλα εντος έδρας προφανώς ο Θεοδόσιος δεν ηθελε να ερθει σε συγκρουση με το λαο. Πρέπει ομως να σημειωθει οτι μεγάλο ρόλο επαιξε και η χριστιανικη ψυχοσυνθεση του Θεοδοσίου. Η συνειδηση του δεν του επέτρεπε να καταδικάσει ετσι απλα φανατικους μεν αλλα χριστιανους δε επειδη επιτέθηκαν σε Ιουδαιους. Στο φινάλε ηταν Ιουδαιοι, οι ιδιοι που σκοτωσαν τον Χριστό, ειχαν αιμα στα χέρια τους. Αυτα σκεφτόταν ο Θεοδόσιος και βρισκοταν σε συγκρουση το Αυτοκρατορικο καθηκον με τον χριστιανικο ψυχισμο του και ο Αμβρόσιος το ηξερε καλα αυτο και για αυτο επαιζε με την συνειδηση του Αυτοκράτορα. Σιγουρα ηταν ταπείνωση καθως κανεις αλλος Επίσκοπος δεν ειχε τολμησει να μιλήσει ετσι σε κανεναν προκάτοχο του (εξαιρουμενου ισως του Ιουλιανου).
Το επόμενο βημα ηταν να τελέσει Θρίαμβο στην Ρώμη κατι το οποιο έγινε τον Ιουνιο του 389. Εκει τον περιμενε η Ρωμαική Συγκλητος η οποια ηταν κατα πλειοψηφία παγανιστικη και συνυπολογιζομένου του γεγονότος οτι μολις λιγους μηνες πριν ειχε προσκυνησει τον Μάξιμο, το σωμα ενιωθε λιγο νευρικά. Εν τουτοις ο Θεοδόσιος μπηκε στο ρόλο του παραδοσιακου Αυτοκράτορα της Ρώμης εμφανιζόμενος με μεγαλοπρέπεια στις τελετές, χιουμορ στους αγώνες, ευγενικός και φιλικός στις ακροάσεις αλλα παντα τηρώντας το πρωτοκολλο της καθε περιπτωσης αλλα πανω απο ολα ηταν προσβάσιμος στον οποιοδηποτε και αυτο φαινεται απο τις επισκέψεις του στις οικίες συγκλητικών οπου πηγαινε χωρις φρουρά και σχεδον ανεπίσημα με ενα πολυ φιλικό τρόπο.
Φυσικα οσοι ειχαν στηρίξει τον Μάξιμο στην Ρώμη πήραν χάρη οπως ο Σύμμαχος ο οποιος ελαβε χάρη και εγινε δεκτός στο περιβάλλον του Θεοδόσιου και προτάθηκε ως υποψήφιος Ύπατος το 391. Οι θρησκευτικές διαφορές ουσιαστικά αγνοήθηκαν και ο Θεοδόσιος τηρησε ισες αποστάσεις απο Χριστιανους και παγανιστές. Εν τουτοις ομως επισκέφτηκε και την Βασιλική του Αποστόλου Παυλου Εκτος των Τειχών (χτισμένη πανω στο σημειο οπου κατα την παράδοση αποκεφαλίστηκε ο Απόστολος Παυλος) η οποια εκείνη τη στιγμη ανοικοδομουνταν και χρηματοδότησε την κατασκευη ψηφιδωτών στις αψίδες που θα αναπαριστουσαν τη ζωη και το εργο του Αποστόλου.
Στα πλαισια των ισων αποστάσεων και συμφιλίωσης πολλοι παγανιστές τιμηθηκαν με αξιωματα και αλλοι προηχθησαν οπως ο Φλαβιανος Νικόμαχος που εγινε Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ιταλίας μεχρι το 392, ο Κειονιος Ρουφιος Αλβινος που εγινε Επαρχος της Ρώμης και για να δείξει την ευγνωμοσυνη του ανηγειρε αδριαντες του Θεοδοσίου και της οικογενειας του σε ολη τη Ρώμη. Ο αδελφός του νεου Επάρχου ο Βολουσιανός ζήτησε και πήρε Διάταγμα απο τον Θεοδόσιο με το οποιο ανανεωνοταν και ξαναρχιζε η τελετη του Ταυροβόλιου της λατρειας της Κυβέλης κατα την οποια οι νεοεισερχομενοι μυουνταν στην λατρεια πινοντας το αιμα του θυσιασμένου ταυρου. Πέραν βέβαια των ισων αποστάσεων η τακτικη αυτη του Θεοδοσίου οφειλεται και σε αλλο λογο. Ηταν υπέρμαχος της παράδοσης. Και εφοσον βρισκόταν στη Ρώμη και η Ρώμη ειχε παγανιστικο παρελθον επρεπε να παιξει το ρόλο του παραδοσιακου Αυτοκράτορα και φυσικα να αναβιώσει και καποια παγανιστικά εθιμα. Εν τουτοις ολα ειχαν και ενα οριο. Οταν π.χ. ο Συμμαχος του ζήτησε να επαναφέρει το χρυσό άγαλμα της Νικης στην αίθουσα της Συγκλητου που ειχε απομακρύνει ο Γρατιανός η απάντηση ηταν “οχι”.
Ο Θεοδόσιος επρεπε ουσιαστικα να “γλειψει”την παραδοσιακη Ρωμαικη αριστοκρατια. Η υποστήριξη τους ηταν απαραίτητη αν ηθελε να επιβιώσει η δυναστεία του. Ο μεγάλος του γιος ο Αρκάδιος ηταν ηδη Αυγουστος και ειχε μεινει πισω στην Κωνσταντινουπολη. Αλλα ο 5χρονος Ονώριος ειχε ερθει στην Ρώμη και παρουσιαστηκε στην Συγκλητο ως ο πιθανος μελλοντικος Αυτοκράτορας τους. Αντιθετα ο Βαλεντινιανος Β' δεν ειχε ερθει μαζι τους. Τον ειχε αφήσει πισω στα Μεδιολανα. Αυτο μαζι με το γεγονός οτι τα νομισματα στη Δυση κόβονταν με τα ονοματα του Θεοδοσίου και των γιων του και οχι του Βαλεντινιανου δειχνει οτι ο Βαλεντινιανος ειχε παραμεριστεί και ρολος του ειχε υποβαθμιστει σε λιγότερο απο διακοσμητικος. Πρακτικά ο Θεοδόσιος ηταν Αυτοκράτορας μιας ενωμένης Αυτοκρατορίας.
Τον Απρίλιο του 390 ενα γεγονος συντάραξε το κράτος και εγινε η αφορμή να δοκιμαστουν οι σχέσεις μεταξυ Θεοδοσιου και Αμβροσιου, μεταξυ κράτους και εκκλησιας. Οπως σχεδόν σε ολες τις πολεις ετσι και στην Θεσσαλονικη οι κάτοικοι ηταν φανατικοι με τους αγώνες και κυριως με τις αρματοδρομίες στο Μεγάλο Ιπποδρόμιο της πολης χωρητικοτητας περιπου 100000 θέσεων. Τοτε η Θεσσαλονικη ειχε Γοτθικη φρουρα με διοικητή τον Βουθέριχο ευνοουμενο του Θεοδοσίου. Ο Βουθέριχος ετυχε να συλλάβει και να φυλακίσει τον δημοφιλέστερο ηνίοχο της πολης με την κατηγορία οτι βίασε εναν αλλο ηνίοχο. Το αποτέλεσμα φυσικα ηταν να μην αγωνιστει ο εν λόγω ηνιοχος την επομένη στις αρματοδρομίες και ο λαος για αυτο ξέσπασε σε βιαια επεισόδια τα οποια βεβαια εντάθηκαν και απο καποια αντιγοτθικα συναισθήματα καθως δεν ειχαν ξεχάσει οσα πέρασαν απο τους Γοτθους 15 χρονια πριν./Η Γοτθικη φρουρά αποκλειστηκε στους στρατώνες της πολιορκηθηκε και τελικα σφαγιάστηκε απο το εξαγριωμένο πλήθος με πολυ αγριο τρόπο.
Οταν εφτασαν τα νέα στον Θεοδόσιο η πρωτη του αντίδραση ηταν μια εκρηξη θυμου χωρις προηγουμενο και αντιθετα με την περιπτωση της Αντιοχειας που εγιναν ερευνες και δικαστηρια εδω έστειλε αμεσα διαταγή στη νεα Γοτθικη φρουρα που θα αντικαθιστουσε την σφαγιασμένη αιματοκυλήσει την πολη. Ετσι μερικές μέρες αργότερα ενω ο κόσμος ειχε συγκεντρωθει για να παρακολουθησει τους αγώνες αμέριμνος δόθηκε το σημα και σφραγίστηκαν ολες οι πυλες του Ιπποδρόμου και αμεσως μετα Γοτθοι στρατιώτες μπηκαν στις κερκιδες και ξεκινησαν να σφαζουν ανελέητα αδιακριτως, ηλικίας, φυλου, θρησκειας, εθνικοτητας. Ο Θεοδώρητος αναφέρει περιπου 7000 θυματα εκεινη τη μερα. Αλλα οσο και να ηταν καμια αλλη Ρωμαικη πολη δεν ειχε ζησει κατι παρόμοιο για αιώνες. Ηταν κατι που συνέβαινε μονο σε κατεκτημένες πολεις. Η Αυτοκρατορία σοκαριστηκε και η φημη του Θεοδοσίου ως ελεημονος κλονίστηκε.
Εν τουτοις ομως ο αρχικός θυμος του Θεοδοσίου συντομα καταλάγιασε και ακύρωσε την εντολη αλλα δυστυχώς ο δευτερος αγγελιοφόρος εφτασε πολυ αργά. Η πρωτη διαταγή ειχε κιολας εκτελεστει. Για να αποφύγει στο μελλον παρόμοια λάθη εξέδωσε νόμο τον Αυγουστο του 390 συμφωνα με τον οποιο απο δω και στο εξης καμια θανατική ποινη δεν θα εφαρμόζεται άμεσα μετα την καταδικη αλλα θα αναστέλλεται για 30 μερες ετσι ωστε να μπορει να αναθεωρηθει αν αλλαξει κατι η προκυψουν αλλα στοιχεια. Σιγουρα ηταν ενας καλός νόμος αλλα με την περιπτωση της Θεσσαλονικης ηταν λιγο ασχετος. Οι Θεσσαλονικείς δεν ειχαν καταδικαστει εκ του νομου σε θάνατο αλλα ηταν θυματα μιας αυθαιρετης σφαγής. Ο νομος ηταν πιο πολυ για να ησυχάσει την δική του συνειδηση ο Θεοδόσιος και ισως να φροντισει στην επομενη εκρηξη οργης να μην εκτελέσουν τοσο γρηγορα τις διαταγές του.
Ο Αμβρόσιος προηδρευε σε Συνοδο των Επισκοπων της επαρχιας του οταν εμαθε τι εγινε στην Θεσσαλονικη και σοκαρίστηκε τοσο πολυ που εγκατέλειψε την Συνοδο πηγαινοντας σε μοναστηρι εκτος πολης και αρνουμενος να συναντησει τον Θεοδόσιο. Απο εκει εστειλε μια επιστολη στην οποια ειχε επιλέξει προσεκτικά τις λέξεις του καθως γνωριζε ποσο γρηγορα αλλαζει διαθέσεις ο Θεοδόσιος και πως τις αλλάζει και θεώρησε τωρα πως η τωρινη διαθεση του ειναι αυτή της βαθιας και αληθινης ενοχής. Το γράμμα καταδικάζει τον Θεοδόσιο για το περιστατικο αν και ειναι πολυ πιθανό να ευθύνεται και ο Μαγιστρος των Θειων Οφφικίων Ρουφινος που διεβιβασε την εντολη εκτέλεσης χωρις να την θεωρήσει και ισως να την ειχε σταματησει πριν φυγει. Εν τουτοις ο Θεοδοσιος ριχνει το φταιξιμο αποκλειστικα στον Θεοδόσιο και γραφει με ενα τονο θλιψης πως διαμαρτυρεται για την φιλια που εχουν, \πως γνωριζει την ευσεβεια του, την πιστη και την ελεημοσυνη του αλλα την ιδια στιγμη του δειχνει και την ασέβεια που διέπραξε με τη διαταγη της σφαγης που οδηγησε σε αυτο το ανοσιουργημα και παλι αναφέρει παραδειγμα απο την Παλαια Διαθηκε τον Βασιλια Δαβιδ που παραδέχτηκε την αμαρτια του ενώπιον του Κυρίου και ζητησε να εξιλεωθει. Ετσι και ο Θεοδοσιος πρεπει ταπεινα και δημοσια να παραδεχτει την αμαρτια του ενωπιον του Κυριου. Εν συνεχεια του γράφει οτι οχι με θυμο αλλα με πονο ψυχης του επιβάλλει το επιτιμιο της στέρησης της Θειας Κοινωνιας μεχρι ειτε ο Αυτοκράτορας να αποκοπει απο την Εκκλησια μονος του (ουσιαστικα να αυτοαφοριστει) ειτε να εκκαθαριστει απο την αμαρτια.
Ο Αμβρόσιος οπως ειπαμε γνωριζε καλα την ψυχοσυνθεση του Θεοδόσιου και η αντιμετώπιση του τωρα ειναι με χτυπηματα χειρουργικης ακριβειας. Ο Θεοδόσιος τωρα βασανιζόταν οχι μονο απο τυψεις αλλα και απο τον φόβο της αιώνιας καταδίκης της ψυχης του. Ο λαος και η Αυλη εβλεπαν τωρα τον παλαι ποτε ισχυρο Αυτοκράτορα τους να εχει βγάλει τα Αυτοκρατορικά διασημα του και να σερνεται κλαιγοντας και βογγώντας ως ταπεινος ικέτης μετανοων στον Καθεδρικο των Μεδιολάνων και αυτο το θεαμα συνεχίστηκε για μηνες. Τα Χριστουγεννα του 390 ο Θεοδόσιος εξομολογήθηκε δημοσίως την αμαρτία του στον Αμβρόσιο και αυτος τον εκανε και πάλι δεκτο στην Εκκλησια και τον κοινώνησε. Το στάτους του Αμβροσιου εκτοξέυτηκε. Οπως ειπαμε κανεις αλλος Επισκοπος ποτε δεν ειχε ζητήσει τετοιες πράξεις μετανοιας απο Αυτοκράτορα ουτε καν για τον Κωνσταντινο και τον Κωνσταντιο και ας ειχαν εμπλακει σε δολοφονίες και εκτελεσεις συγγενων και αδελφών. Ο Αμβρόσιος εγινε η γλώσσα της δικαιοσυνης και της δημοσιας συνειδησης.
Ο Θεοδόσιος θελοντας να ανταποδώσει στην Εκκλησια τη χάρη που του εκανε να τον επιστρέψει στους κολπους της, το Φεβρουαριο του 391 εξέδωσε νεο Διάταγμα με το οποιο αυστηροποιουσε το παλαιοτερο καθως με αυτο πλεον απαγορευόταν ολες οι θυσιες δημοσιες η ιδιωτικές, και η εισοδος σε παγανιστικούς ναους. Με αλλο Διάταγμα απαγορεύτηκαν ολες οι ιδιωτικές παγανιστικες τελετουργίες. Πλεον η αρχουσα τάξη της Αυτοκρατοριας δεν εβλεπε στο προσωπο του Θεοδοσιου τον Αυτοκράτορα που θα κυβερνουσε μαζι με την Συγκλητο και το λαο αλλα ενα φανατικό διώκτη όργανο του χριστιανικου ιερατειου.
Τον Απριλιο του 391 ο Θεοδόσιος έμαθε πως ο γιος του ο 14χρονος Αρκάδιος δεν τα πηγαινει καλα με την μητριά του Γάλλα η οποια ειχε γεννησει μια κορη στον Θεοδόσιο την Γαλλα Πλακιδία. Και ετσι αποφάσισε να γυρίσει πισω στην Κωνσταντινουπολη. Πριιν φυγει ομως έστειλε τον 19χρονο πλεον Βαλεντινιανο στους Τρεβήρους να διοικει την Γαλατια. Και μαζι με αυτον εστειλε τον εμπιστο του Στρατηγό Αρβογάστη. Ετσι λοιπον ο Θεοδόσιος θα κυβερνουσε την Ανατολη και το Ιλλυρικο ως Αυτοκράτορας της Ανατολης, την Ιταλία και την Αφρικη απευθειας (στο ονομα του Βαλεντινιανου φυσικα αλλα κανεις δεν τον υπολογιζε αυτον) ενω μεσω του Αρβογάστη ο οποιος κράταγε υπο ελεγχο τον Βαλεντινιανο Β' θα ελεγχε και την Γαλατια, την Βρετανια και την Ισπανία. Πλεον ειχε γινει ουρσιαστικα μονοκρατορας καθως ηταν ο μονος που ειχε την πιστη και την αφοσιωση του κυβερνητικου μηχανισμου, της κοινωνιας, του στρατου και των Γερμανων μισθοφόρων. Οι δυο γιοι του, ανηλικοι μεν αλλα ειχαν συσχετιστει με τον θρόνο επιβεβαιωνοντας οσο πιο δημοσια γινοταν οτι η εξουσια θα παρεμενε στα χέρια της δυναστειας του. Οσο για τον Βαλεντινιανο Β' τον ειχε αποκαταστησει τυπικα ως Αυτοκράτορα, αλλα πρακτικα ουτε ως υφιστάμενος του δεν ηταν. Τον ειχε αποκλεισει απο ολα και η κυβερνηση του ηταν απλα διακοσμητικη ακομα και στην Γαλατια. Ο Αρβογαστης διοικουσε και φυσικα μεσω του Αρβογάστη ο Θεοδόσιος. Ειχε ξεπληρώσει τη χάρη στην δυναστεια του Βαλεντινιανου που τον εκανε Αυτοκράτορα αλλα δεν θα την εβαζε και μπροστα απο την δικια του.
Το καλοκαίρι του 391 ο Θεοδόσιος άρχισε το ταξίδι της επιστροφής στην Κωνσταντινούπολη μετα απο 3 χρόνια που διοικουσε την Δυση απο τα Μεδιόλανα. Οι δυτικές επαρχίες ηταν σε ηρεμία μετα τον εμφυλιο με τον Μάξιμο, τα βορειοδυτικά συνορα ηταν ασφαλισμένα απο τον Αρβογάστη και η Ιταλια διοικουνταν απο τον Φλαβιανο Νικόμαχο ως Υπαρχο του Πραιτωρίου Ιταλίας, Αφρικης και Ιλλυρικου κατι που τον εκανε τον δευτερο ισχυρότερο ανδρα στην Αυτοκρατορία μετα τον Θεοδόσιο.
Βεβαια μετα την εκδοση του ριζοσπαστικου διαταγματος περι απαγορευσης του παγανισμου τον Φεβρουάριο του 391 άρχισε να δημιουργει προβλήματα καθως οι παγανιστές ειδικα στην Δυση άρχισαν να τον βλέπουν με αλλο ματι. Δεν ηταν πλεον ο συμφιλιωτης αλλα ο φανατικός. Στις 9 Ιουνιου νεο Διαταγμά του τιμωρουσε την αποστασία απο το Χριστιανισμο με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και στις 16 Ιουνιου συμπληρωματικο Διαταγμα εκδόθηκε για την Αιγυπτο λογω του ιδιαιτερου στάτους της μεσα στην Αυτοκρατορία. Στο μεταξυ στην Αλεξάνδρεια ο Πατριάρχης Θεόφιλος λαμβανε άδεια απο τον Αυτοκράτορα να καταλάβει τον ναο του Διονύσου και να τον μετατρέψει σε εκκλησια και τον άδειασε απο τα παγανιστικά σκεύη και συμβολα του Διονυσου τα οποια μετέφεραν σε πομπη αλλου. Οι παγανιστές ομως το εξέλαβαν αυτο ως προσβολή και επιτέθηκαν σε χριστιανους και φονευσαν αρκετουςΣημειώθηκαν αψιμαχίες μεταξυ παγανιστών και χριστιανών και συντομα οι παγανιστές πολιορκήθηκαν στο Σεραπείο καθως σκοτωσαν καποιους χριστιανους ομήρους που ειχαν παρει. Το Σεραπείο ειχε κλεισει ως ναος απο τον Κωνσταντινο το 325 και χρησιμοποιουνταν πλεον ως παράρτημα της Μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Ηταν γνωστο ως Θυγάτηρ Βιβλιοθήκη”, Το Σεραπειο οχυρώθηκε και ηρθαν ο Στρατηγός Ρωμανός ο Διοικητης των Αιγυπτιακών Λεγεώνων και ο Αυγουστάλιος Ευάγριος οι οποιοι δεν μπορεσαν να διαλυσουν τα πληθη ουτε τα μεσα ουτε τα εξω.
Καποια στιγμη συμφωνήθηκε ανακωχή και οι 2 πλευρές απευθυνθηκαν στον Θεοδόσιο να διαιτητευσει και οταν ηρθε η απάντηση διαβάστηκε δυνατα εξω απο το Σεραπειο και η οποια ανέφερε πως οι νεκροι χριστιανοι θα θεωρηθουν μάρτυρες, οι δολοφόνοι τους παιρνουν χάρη και δεν θα διωχθουν αλλα τα ειδωλα εντός του Σεραπείου και εκτός αυτού θα αφαιρεθουν. Ο Θεοδόσιος δεν ανέφερε ποτέ τι θα γίνει με το κτίριο στο Διαταγμα του αλλα ο Πατριαρχης Θεόφιλος το ερμηνευσε ως άδεια κατεδάφισης του. Οταν αναγνώστηκε το διάταγμα οι χριστιανοι ξεσπασαν σε φωνές χαράς, οι παγανιστές εγκατέλειψαν το κτιριο ανενοχλητοι, οι στρατιώτες κατέστρεψαν τα ειδωλα και οι χριστιανοι κατέλαβαν το Σεραπείο το οποιο μετέτρεψαν σε Εκκλησια. Βεβαια αυτο που καταστράφηκε ηταν ο Ναος του Σέραπη. Η Θυγάτηρ Βιβλιοθηκη δεν καταστράφηκε επιβιωσε και καταστραφηκε πολυ αργότερα. Οι παπυροι που στέγαζε ενα μερος τους καταστράφηκε και οι υπολοιποι επέστρεψαν στην Μεγάλη Βιβλιοθηκη.
Στις 8 Νοεμβρίου 392 ετερο Διάταγμα του Θεοδοσίου απαγορεύει θυσίες και μαντείες απο τον οποιοδηποτε και οποιουδηποτε βαθμου ρπι ποινη θανατου. Το σπιτι που θα γινοταν οι μαντειες και οι θυσιες θα δημευοταν και καθε παγανιστικο εμβλημα η αντικειμενο τιθοταν εκτος νομου. Οι Δημοτικοι αρχοντες ηταν υποχρεωμένοι να αναφέρουν καθε περιστατικο και οι Κυβερνητες ηταν υποχρεωμένοι να ερευνήσουν αλλιως θα πληρωναν πρόστιμο για παράβαση καθηκοντος
Aυτος ο νομος ηρθε να συμπληρώσει το μπάχαλο καθως η Δυση αντιμετώπιζε τα δικα της προβλήματα καθως ο παγανισμός ετοιμαζόταν να εξεγερθεί εναντίνον του. Ο Θεοδοσιος ειχε γινει ουσιαστικα μονοκράτορας οπως αναφέρθηκε την λαθος στιγμη. Χρειαζονταν 2 Αυτοκράτορες οσο ποτε αλλοτε την δεδομένη στιγμη ο 20χρονος Βαλεντινιανός δεν ηταν σε θέση να αρθει στο υψος των περιστάσεων και τα παιδια του ηταν 14 και 7 χρονών.
Ειχε ξεφορτωθει το Μάξιμο αλλα δημιουργησε κενο εξουσιας. Κυβερνησε τη Δυση 3 χρόνια απο τα Μεδιόλανα, καθόρισε την διαδοχη (παντα προς το συμφέρον του) και διορισε δικους του ανθρώπους σε θέσεις κλειδια σε Ιταλία και Γαλατία. Αλλα αυτο δεν αρκουσε. Ηταν πιο κάτω και απο οτι ειχε κανει ο Μάξιμος. Θεωρητικα θα μπορουσε να ειχε ξεφορτωθεί και τον Βαλεντινιανό και να διορίσει εναν δυνατό στρατιωτικο ως νεο Αυτοκράτορα στη Δυση εκτος οικογενειας οπως ακριβώς εκανε και ο Γρατιανός το 378.
Ο Βαλεντινιανος δεν τραβουσε. Ειχε γινει Αυτοκράτορας πολυ μικρός, δεν ειχε καθόλου στρατιωτικη εκπαιδευση και ολη του τη ζωη την περασε ως πιονι μεταξυ της μητέρας του Ιουστίνας, του Αμβροσιου, του Πετρώνιου Πρόβου και των Στρατηγών του. Απομονωμένος στους Τρεβήρους δεν ασκουσε καμια εξουσία και ηταν ουσιαστικα αιχμάλωτος του Αρχιστράτηγου Αρβογάστη ο οποιος ειχε την αφοσίωση του στρατου και ηταν πιστος στον Θεοδόσιο. Σαν Στρατηγός και κυβερνητης ηταν εξαίρετος. Το μονο πρόβλημα στο οποιο εκανε λάθος ηταν ο Βαλεντινιανος ο οποιος ειχε δυσαρεστηθει με αυτη την κατάσταση να ειναι τυπικα Αυτοκράτορας και να μην κανει απολυτως τιποτα. Στην ηλικια του ο αδελφος του Γρατιανος διοικουσε Λεγεώνες ενω σε αυτον φερονταν λες και ηταν ακομα 10χρονος. Ο Αρβογάστης προσπαθησε να τον συνετίσει αλλα τιποτα δεν γινόταν καθως ειχε χαθει η εμπιστοσυνη μεταξυ τους. Ο Βαλεντινιανός προσπαθησε να στειλει μηνυματα στον Αμβρόσιο και στον Θεοδόσιο για βοηθεια αλλα δεν ελαβε ποτέ απάντηση. Ο Βαλεντινιανος πλεον δεν θα δεχόταν τιπτε αλλο παρα πληρεις Αυτοκρατορικές εξουσιες. Ηταν δικαιωμα του. Ειχε γεννηθει στην πορφυρα αλλα ολο αυτο τον καιρο δεν ασκουσε καμια εξουσια, ανατράπηκε απο τον Μάξιμο και τωρα αντιλαμβανόταν οτι τον πουλησε και ο Θεοδόσιος.
Ετσι στη Βιάν που ειχε μεταφέρει την εδρα της κυβέρνησης ο Βαλεντινιανός ανακοινωσε την απόλυση του Αρβογάστη μονο και μονο για να του αντιγυρίσει ο Στρατηγός οτι δεν τον διόρισε αυτός, αρα δεν μπορει να τον απολυσει. Ο Αρβογάστης του γυρισε την πλάτη και αποχώρησε αλλα ο Βαλεντινιανός τράβηξε το σπαθι του να χτυπησει τον Αρβογάστη. Ομως γρηγορα αφοπλιστηκε απο τους σωματοφυλακες του που ηταν πιστοι στον Στρατηγό. Ο Αρβογάστης ακουγοντας την φασαρία τον ρωτησε τι παει να κάνει με το ξίφος. Και ο Βαλεντινιανός του απάντησε οτι το θελει για να αυτοκτονήσει καθως ειναι Αυτοκράτορας αλλα δεν εχει καθολου εξουσία. Ο Βαλεντινιανός ταπεινωμένος κλειστηκε στο Παλάτι οπου καταλαβε οτι εχει απομονωθεί και δεν εχει καθολου δυναμη επεσε σε κατάθλιψη και στις 15 Μαιου 392 βρεθηκε κρεμασμένος σε ενα δεντρο στις οχθες του Ροδανου Ο Αρβογάστης ανακοινωσε οτι ηταν αυτοκτονια και εκλεισε την ερευνα. Αν και πολλοι υποπτευθηκαν πως δολοφονηθηκε απο τον Αρβογάστη.
Υπηρξε μια μαρτυρία οτι ο Βαλεντινιανός ειχε παει για μπανιο στο ποτάμι και ενω οι σωματοφυλακες του ειχαν παει για φαγητο τον επιασαν οι δολοφόνοι του Αρβογάστη τον στραγγάλισαν και για να το κανουν να μοιάζει με ατυχημα του εδεσαν ενα μαντηλι στο λαιμο και τον κρεμασαν απο το δεντρο. Εν τουτοις δεν ξανακουστηκε τιποτα ποτε ξανα οταν ο Αρβογάστης εκλεισε την υποθεση ως αυτοκτονια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Οπως ο πρωην Κομης του Θειου Θησαυρου Τριφόλιος που τωρα διορίστηκε Υπαρχος του Πραιτωρίου Ιταλίας και Ιλλυρικού, ο Κωνσταντινιανός πρωην Βικάριος του Πόντου που διορίστηκε Υπαρχος του Πραιτωρίου της Γαλατίας και ο Ρουφίνος που διορίστηκε Μάγιστρος των Θείων Οφφικίων. Οσοι ειχαν μεινει πιστοι στον Βαλεντινιανό μπηκαν στη σειρά για προαγωγή οπως ο Μεσσιανός και ο Πολέμιος ενω ο Στρατηγός Αρβογάστης προήχθη σε Αρχιστράτηγο της Δυσεως. Παρόλο βέβαια που ο Βαλεντινιανός Β' ηταν ο νόμιμος Αυτοκράτορας της Δυσης ο Θεοδόσιος αποφάσισε να παραμείνει στην Ιταλία για κάποιο διάστημα εχοντας τον Βαλεντινιανό υπο την προστασια του καθως ηταν νεος και απειρος.
Εκει γνώρισε ο Θεοδόσιος και τον Επίσκοπο Αμβροσιο και αναμεσα τους αναπτυχθηκε μια ταραγμένη φιλία. Ο Αμβρόσιος που ειχε παραμείνει στα Μεδιολανα \κατα τη διάρκεια του εμφυλιου δεν πειράχτηκε καθως και ο Μάξιμος ηταν Ορθοδοξος οποτε ειχε δώσει εντολές για την προστασία του. Και το γεγονος οτι δεν εφυγε κυνηγημένος ενισχυσε την εικόνα του και εγινε η κυριαρχη ηθικη φιγουρα στην Εκκλησία. Θεωρουσε οτι λογοδοτουσε μονο στον Θεο και πως ηταν καθηκον του να υπαγορεύει τη συνειδηση του Αυτοκράτορα με οποιοδηποτε μεσον.
Ο Αμβρόσιος περίμενε να κυριαρχήσει πανω στον Θεοδόσιο οπως ειχε κανει και με τον Γρατιανό και τον Βαλεντινιανό αλλα η πρωτη τους συγκρουση ηρθε πιο γρηγορα απο οτι περίμενε. Εκεινη την περίοδο εφτασαν νεα απο την ανατολή πως ενας όχλος φανατικών μοναχών με την υποκίνηση του τοπικού Επισκόπου γκρέμισαν μια Εβραικη Συναγωγή στην πολη Καλλίνικο στον Ευφράτη σε αντιποινα για τον νεο νόμο του Θεοδοσίου περι προστασίας των Ιουδαίων.
Ο Θεοδόσιος τοτε διέταξε τον Αρχιστράτηγο της Ανατολής να ενημερώσει τον Επίσκοπο της Καλλινίκου οτι η Συναγωγή θα ξαναχτιστεί και οτι το κόστος της ανοικοδόμησης θα το πληρώσει ο ιδιος ο Επίσκοπος απο την τσέπη του. Οταν το έμαθε αυτο ο Αμβρόσιος εστειλε επιστολη στον Θεοδόσιο απο την Ακυληια που βρισκόταν και του διαμαρτυρήθηκε εντόνως για την απόφαση λεγοντας του πως αν προστατεύει τους Ιουδαίους ο Θεος θα του αφαιρέσει την νικη και την προστασια του και θα τον χτυπησει ανελέητα οπως χτυπάει τους Ιουδαίους.
Βέβαια οταν εφτασε η επιστολη ο Θεοδόσιος ειχε ηδη ακυρώσει την πρωτη διαταγη εχοντας αλλάξει γνώμη και έστειλε δεύτερη με την οποια διέταζε πως το το κόστος ανακατασκευης της Συναγωγης θα το επωμιζονταν ολοι οι κάτοικοι της Καλλινίκου. Αλλα και αυτό δεν ικανοποιησε τον Αμβρόσιο ο οποιος ηθελε οι Ιουδαιοι να εξομοιωθουν με τους αιρετικους στα ματια του νομου. Ο Στρατηγός Τιμάσιος προσπάθησε \να μεταπείσει τον Αμβρόσιο λεγοντας του πως οι συγκεκριμένοι μοναχοι είχαν μεγαλο ιστορικο παρανομιών και καταστροφών αλλα ο Αμβρόσιος ηταν ανένδοτος και τελικά έκανε το ζήτημα δημόσιο καθως στο Κυριακάτικο κηρυγμα του στον Καθεδρικό των Μεδιολάνων μιλησε στον λαο για αυτο αντιπαραβάλλοντας τον εαυτό του με τον Προφήτη Νάθαν που προσπαθουσε να λογικεύσει τον Βασιλια Δαβιδ στην Παλαια Διαθήκη και ανακοινωσε οτι επιβάλλει επιτίμιο στέρησης της Θειας Κοινωνιας στον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο μεχρι να ανακαλέσει την διαταγη και να κλεισει καθε ερευνα για το θέμα.
Προς γενικη κατάπληξη ολης της Αυλης ο Θεοδόσιος συμμορφώθηκε προς τις υποδείξεις του Αμβρόσιου. Ο Αμβροσιος ηταν εξαιρετικος δημαγωγός και καθως επαιζε μπάλα εντος έδρας προφανώς ο Θεοδόσιος δεν ηθελε να ερθει σε συγκρουση με το λαο. Πρέπει ομως να σημειωθει οτι μεγάλο ρόλο επαιξε και η χριστιανικη ψυχοσυνθεση του Θεοδοσίου. Η συνειδηση του δεν του επέτρεπε να καταδικάσει ετσι απλα φανατικους μεν αλλα χριστιανους δε επειδη επιτέθηκαν σε Ιουδαιους. Στο φινάλε ηταν Ιουδαιοι, οι ιδιοι που σκοτωσαν τον Χριστό, ειχαν αιμα στα χέρια τους. Αυτα σκεφτόταν ο Θεοδόσιος και βρισκοταν σε συγκρουση το Αυτοκρατορικο καθηκον με τον χριστιανικο ψυχισμο του και ο Αμβρόσιος το ηξερε καλα αυτο και για αυτο επαιζε με την συνειδηση του Αυτοκράτορα. Σιγουρα ηταν ταπείνωση καθως κανεις αλλος Επίσκοπος δεν ειχε τολμησει να μιλήσει ετσι σε κανεναν προκάτοχο του (εξαιρουμενου ισως του Ιουλιανου).
Το επόμενο βημα ηταν να τελέσει Θρίαμβο στην Ρώμη κατι το οποιο έγινε τον Ιουνιο του 389. Εκει τον περιμενε η Ρωμαική Συγκλητος η οποια ηταν κατα πλειοψηφία παγανιστικη και συνυπολογιζομένου του γεγονότος οτι μολις λιγους μηνες πριν ειχε προσκυνησει τον Μάξιμο, το σωμα ενιωθε λιγο νευρικά. Εν τουτοις ο Θεοδόσιος μπηκε στο ρόλο του παραδοσιακου Αυτοκράτορα της Ρώμης εμφανιζόμενος με μεγαλοπρέπεια στις τελετές, χιουμορ στους αγώνες, ευγενικός και φιλικός στις ακροάσεις αλλα παντα τηρώντας το πρωτοκολλο της καθε περιπτωσης αλλα πανω απο ολα ηταν προσβάσιμος στον οποιοδηποτε και αυτο φαινεται απο τις επισκέψεις του στις οικίες συγκλητικών οπου πηγαινε χωρις φρουρά και σχεδον ανεπίσημα με ενα πολυ φιλικό τρόπο.
Φυσικα οσοι ειχαν στηρίξει τον Μάξιμο στην Ρώμη πήραν χάρη οπως ο Σύμμαχος ο οποιος ελαβε χάρη και εγινε δεκτός στο περιβάλλον του Θεοδόσιου και προτάθηκε ως υποψήφιος Ύπατος το 391. Οι θρησκευτικές διαφορές ουσιαστικά αγνοήθηκαν και ο Θεοδόσιος τηρησε ισες αποστάσεις απο Χριστιανους και παγανιστές. Εν τουτοις ομως επισκέφτηκε και την Βασιλική του Αποστόλου Παυλου Εκτος των Τειχών (χτισμένη πανω στο σημειο οπου κατα την παράδοση αποκεφαλίστηκε ο Απόστολος Παυλος) η οποια εκείνη τη στιγμη ανοικοδομουνταν και χρηματοδότησε την κατασκευη ψηφιδωτών στις αψίδες που θα αναπαριστουσαν τη ζωη και το εργο του Αποστόλου.
Στα πλαισια των ισων αποστάσεων και συμφιλίωσης πολλοι παγανιστές τιμηθηκαν με αξιωματα και αλλοι προηχθησαν οπως ο Φλαβιανος Νικόμαχος που εγινε Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ιταλίας μεχρι το 392, ο Κειονιος Ρουφιος Αλβινος που εγινε Επαρχος της Ρώμης και για να δείξει την ευγνωμοσυνη του ανηγειρε αδριαντες του Θεοδοσίου και της οικογενειας του σε ολη τη Ρώμη. Ο αδελφός του νεου Επάρχου ο Βολουσιανός ζήτησε και πήρε Διάταγμα απο τον Θεοδόσιο με το οποιο ανανεωνοταν και ξαναρχιζε η τελετη του Ταυροβόλιου της λατρειας της Κυβέλης κατα την οποια οι νεοεισερχομενοι μυουνταν στην λατρεια πινοντας το αιμα του θυσιασμένου ταυρου. Πέραν βέβαια των ισων αποστάσεων η τακτικη αυτη του Θεοδοσίου οφειλεται και σε αλλο λογο. Ηταν υπέρμαχος της παράδοσης. Και εφοσον βρισκόταν στη Ρώμη και η Ρώμη ειχε παγανιστικο παρελθον επρεπε να παιξει το ρόλο του παραδοσιακου Αυτοκράτορα και φυσικα να αναβιώσει και καποια παγανιστικά εθιμα. Εν τουτοις ολα ειχαν και ενα οριο. Οταν π.χ. ο Συμμαχος του ζήτησε να επαναφέρει το χρυσό άγαλμα της Νικης στην αίθουσα της Συγκλητου που ειχε απομακρύνει ο Γρατιανός η απάντηση ηταν “οχι”.
Ο Θεοδόσιος επρεπε ουσιαστικα να “γλειψει”την παραδοσιακη Ρωμαικη αριστοκρατια. Η υποστήριξη τους ηταν απαραίτητη αν ηθελε να επιβιώσει η δυναστεία του. Ο μεγάλος του γιος ο Αρκάδιος ηταν ηδη Αυγουστος και ειχε μεινει πισω στην Κωνσταντινουπολη. Αλλα ο 5χρονος Ονώριος ειχε ερθει στην Ρώμη και παρουσιαστηκε στην Συγκλητο ως ο πιθανος μελλοντικος Αυτοκράτορας τους. Αντιθετα ο Βαλεντινιανος Β' δεν ειχε ερθει μαζι τους. Τον ειχε αφήσει πισω στα Μεδιολανα. Αυτο μαζι με το γεγονός οτι τα νομισματα στη Δυση κόβονταν με τα ονοματα του Θεοδοσίου και των γιων του και οχι του Βαλεντινιανου δειχνει οτι ο Βαλεντινιανος ειχε παραμεριστεί και ρολος του ειχε υποβαθμιστει σε λιγότερο απο διακοσμητικος. Πρακτικά ο Θεοδόσιος ηταν Αυτοκράτορας μιας ενωμένης Αυτοκρατορίας.
Τον Απρίλιο του 390 ενα γεγονος συντάραξε το κράτος και εγινε η αφορμή να δοκιμαστουν οι σχέσεις μεταξυ Θεοδοσιου και Αμβροσιου, μεταξυ κράτους και εκκλησιας. Οπως σχεδόν σε ολες τις πολεις ετσι και στην Θεσσαλονικη οι κάτοικοι ηταν φανατικοι με τους αγώνες και κυριως με τις αρματοδρομίες στο Μεγάλο Ιπποδρόμιο της πολης χωρητικοτητας περιπου 100000 θέσεων. Τοτε η Θεσσαλονικη ειχε Γοτθικη φρουρα με διοικητή τον Βουθέριχο ευνοουμενο του Θεοδοσίου. Ο Βουθέριχος ετυχε να συλλάβει και να φυλακίσει τον δημοφιλέστερο ηνίοχο της πολης με την κατηγορία οτι βίασε εναν αλλο ηνίοχο. Το αποτέλεσμα φυσικα ηταν να μην αγωνιστει ο εν λόγω ηνιοχος την επομένη στις αρματοδρομίες και ο λαος για αυτο ξέσπασε σε βιαια επεισόδια τα οποια βεβαια εντάθηκαν και απο καποια αντιγοτθικα συναισθήματα καθως δεν ειχαν ξεχάσει οσα πέρασαν απο τους Γοτθους 15 χρονια πριν./Η Γοτθικη φρουρά αποκλειστηκε στους στρατώνες της πολιορκηθηκε και τελικα σφαγιάστηκε απο το εξαγριωμένο πλήθος με πολυ αγριο τρόπο.
Οταν εφτασαν τα νέα στον Θεοδόσιο η πρωτη του αντίδραση ηταν μια εκρηξη θυμου χωρις προηγουμενο και αντιθετα με την περιπτωση της Αντιοχειας που εγιναν ερευνες και δικαστηρια εδω έστειλε αμεσα διαταγή στη νεα Γοτθικη φρουρα που θα αντικαθιστουσε την σφαγιασμένη αιματοκυλήσει την πολη. Ετσι μερικές μέρες αργότερα ενω ο κόσμος ειχε συγκεντρωθει για να παρακολουθησει τους αγώνες αμέριμνος δόθηκε το σημα και σφραγίστηκαν ολες οι πυλες του Ιπποδρόμου και αμεσως μετα Γοτθοι στρατιώτες μπηκαν στις κερκιδες και ξεκινησαν να σφαζουν ανελέητα αδιακριτως, ηλικίας, φυλου, θρησκειας, εθνικοτητας. Ο Θεοδώρητος αναφέρει περιπου 7000 θυματα εκεινη τη μερα. Αλλα οσο και να ηταν καμια αλλη Ρωμαικη πολη δεν ειχε ζησει κατι παρόμοιο για αιώνες. Ηταν κατι που συνέβαινε μονο σε κατεκτημένες πολεις. Η Αυτοκρατορία σοκαριστηκε και η φημη του Θεοδοσίου ως ελεημονος κλονίστηκε.
Εν τουτοις ομως ο αρχικός θυμος του Θεοδοσίου συντομα καταλάγιασε και ακύρωσε την εντολη αλλα δυστυχώς ο δευτερος αγγελιοφόρος εφτασε πολυ αργά. Η πρωτη διαταγή ειχε κιολας εκτελεστει. Για να αποφύγει στο μελλον παρόμοια λάθη εξέδωσε νόμο τον Αυγουστο του 390 συμφωνα με τον οποιο απο δω και στο εξης καμια θανατική ποινη δεν θα εφαρμόζεται άμεσα μετα την καταδικη αλλα θα αναστέλλεται για 30 μερες ετσι ωστε να μπορει να αναθεωρηθει αν αλλαξει κατι η προκυψουν αλλα στοιχεια. Σιγουρα ηταν ενας καλός νόμος αλλα με την περιπτωση της Θεσσαλονικης ηταν λιγο ασχετος. Οι Θεσσαλονικείς δεν ειχαν καταδικαστει εκ του νομου σε θάνατο αλλα ηταν θυματα μιας αυθαιρετης σφαγής. Ο νομος ηταν πιο πολυ για να ησυχάσει την δική του συνειδηση ο Θεοδόσιος και ισως να φροντισει στην επομενη εκρηξη οργης να μην εκτελέσουν τοσο γρηγορα τις διαταγές του.
Ο Αμβρόσιος προηδρευε σε Συνοδο των Επισκοπων της επαρχιας του οταν εμαθε τι εγινε στην Θεσσαλονικη και σοκαρίστηκε τοσο πολυ που εγκατέλειψε την Συνοδο πηγαινοντας σε μοναστηρι εκτος πολης και αρνουμενος να συναντησει τον Θεοδόσιο. Απο εκει εστειλε μια επιστολη στην οποια ειχε επιλέξει προσεκτικά τις λέξεις του καθως γνωριζε ποσο γρηγορα αλλαζει διαθέσεις ο Θεοδόσιος και πως τις αλλάζει και θεώρησε τωρα πως η τωρινη διαθεση του ειναι αυτή της βαθιας και αληθινης ενοχής. Το γράμμα καταδικάζει τον Θεοδόσιο για το περιστατικο αν και ειναι πολυ πιθανό να ευθύνεται και ο Μαγιστρος των Θειων Οφφικίων Ρουφινος που διεβιβασε την εντολη εκτέλεσης χωρις να την θεωρήσει και ισως να την ειχε σταματησει πριν φυγει. Εν τουτοις ο Θεοδοσιος ριχνει το φταιξιμο αποκλειστικα στον Θεοδόσιο και γραφει με ενα τονο θλιψης πως διαμαρτυρεται για την φιλια που εχουν, \πως γνωριζει την ευσεβεια του, την πιστη και την ελεημοσυνη του αλλα την ιδια στιγμη του δειχνει και την ασέβεια που διέπραξε με τη διαταγη της σφαγης που οδηγησε σε αυτο το ανοσιουργημα και παλι αναφέρει παραδειγμα απο την Παλαια Διαθηκε τον Βασιλια Δαβιδ που παραδέχτηκε την αμαρτια του ενώπιον του Κυρίου και ζητησε να εξιλεωθει. Ετσι και ο Θεοδοσιος πρεπει ταπεινα και δημοσια να παραδεχτει την αμαρτια του ενωπιον του Κυριου. Εν συνεχεια του γράφει οτι οχι με θυμο αλλα με πονο ψυχης του επιβάλλει το επιτιμιο της στέρησης της Θειας Κοινωνιας μεχρι ειτε ο Αυτοκράτορας να αποκοπει απο την Εκκλησια μονος του (ουσιαστικα να αυτοαφοριστει) ειτε να εκκαθαριστει απο την αμαρτια.
Ο Αμβρόσιος οπως ειπαμε γνωριζε καλα την ψυχοσυνθεση του Θεοδόσιου και η αντιμετώπιση του τωρα ειναι με χτυπηματα χειρουργικης ακριβειας. Ο Θεοδόσιος τωρα βασανιζόταν οχι μονο απο τυψεις αλλα και απο τον φόβο της αιώνιας καταδίκης της ψυχης του. Ο λαος και η Αυλη εβλεπαν τωρα τον παλαι ποτε ισχυρο Αυτοκράτορα τους να εχει βγάλει τα Αυτοκρατορικά διασημα του και να σερνεται κλαιγοντας και βογγώντας ως ταπεινος ικέτης μετανοων στον Καθεδρικο των Μεδιολάνων και αυτο το θεαμα συνεχίστηκε για μηνες. Τα Χριστουγεννα του 390 ο Θεοδόσιος εξομολογήθηκε δημοσίως την αμαρτία του στον Αμβρόσιο και αυτος τον εκανε και πάλι δεκτο στην Εκκλησια και τον κοινώνησε. Το στάτους του Αμβροσιου εκτοξέυτηκε. Οπως ειπαμε κανεις αλλος Επισκοπος ποτε δεν ειχε ζητήσει τετοιες πράξεις μετανοιας απο Αυτοκράτορα ουτε καν για τον Κωνσταντινο και τον Κωνσταντιο και ας ειχαν εμπλακει σε δολοφονίες και εκτελεσεις συγγενων και αδελφών. Ο Αμβρόσιος εγινε η γλώσσα της δικαιοσυνης και της δημοσιας συνειδησης.
Ο Θεοδόσιος θελοντας να ανταποδώσει στην Εκκλησια τη χάρη που του εκανε να τον επιστρέψει στους κολπους της, το Φεβρουαριο του 391 εξέδωσε νεο Διάταγμα με το οποιο αυστηροποιουσε το παλαιοτερο καθως με αυτο πλεον απαγορευόταν ολες οι θυσιες δημοσιες η ιδιωτικές, και η εισοδος σε παγανιστικούς ναους. Με αλλο Διάταγμα απαγορεύτηκαν ολες οι ιδιωτικές παγανιστικες τελετουργίες. Πλεον η αρχουσα τάξη της Αυτοκρατοριας δεν εβλεπε στο προσωπο του Θεοδοσιου τον Αυτοκράτορα που θα κυβερνουσε μαζι με την Συγκλητο και το λαο αλλα ενα φανατικό διώκτη όργανο του χριστιανικου ιερατειου.
Τον Απριλιο του 391 ο Θεοδόσιος έμαθε πως ο γιος του ο 14χρονος Αρκάδιος δεν τα πηγαινει καλα με την μητριά του Γάλλα η οποια ειχε γεννησει μια κορη στον Θεοδόσιο την Γαλλα Πλακιδία. Και ετσι αποφάσισε να γυρίσει πισω στην Κωνσταντινουπολη. Πριιν φυγει ομως έστειλε τον 19χρονο πλεον Βαλεντινιανο στους Τρεβήρους να διοικει την Γαλατια. Και μαζι με αυτον εστειλε τον εμπιστο του Στρατηγό Αρβογάστη. Ετσι λοιπον ο Θεοδόσιος θα κυβερνουσε την Ανατολη και το Ιλλυρικο ως Αυτοκράτορας της Ανατολης, την Ιταλία και την Αφρικη απευθειας (στο ονομα του Βαλεντινιανου φυσικα αλλα κανεις δεν τον υπολογιζε αυτον) ενω μεσω του Αρβογάστη ο οποιος κράταγε υπο ελεγχο τον Βαλεντινιανο Β' θα ελεγχε και την Γαλατια, την Βρετανια και την Ισπανία. Πλεον ειχε γινει ουρσιαστικα μονοκρατορας καθως ηταν ο μονος που ειχε την πιστη και την αφοσιωση του κυβερνητικου μηχανισμου, της κοινωνιας, του στρατου και των Γερμανων μισθοφόρων. Οι δυο γιοι του, ανηλικοι μεν αλλα ειχαν συσχετιστει με τον θρόνο επιβεβαιωνοντας οσο πιο δημοσια γινοταν οτι η εξουσια θα παρεμενε στα χέρια της δυναστειας του. Οσο για τον Βαλεντινιανο Β' τον ειχε αποκαταστησει τυπικα ως Αυτοκράτορα, αλλα πρακτικα ουτε ως υφιστάμενος του δεν ηταν. Τον ειχε αποκλεισει απο ολα και η κυβερνηση του ηταν απλα διακοσμητικη ακομα και στην Γαλατια. Ο Αρβογαστης διοικουσε και φυσικα μεσω του Αρβογάστη ο Θεοδόσιος. Ειχε ξεπληρώσει τη χάρη στην δυναστεια του Βαλεντινιανου που τον εκανε Αυτοκράτορα αλλα δεν θα την εβαζε και μπροστα απο την δικια του.
Το καλοκαίρι του 391 ο Θεοδόσιος άρχισε το ταξίδι της επιστροφής στην Κωνσταντινούπολη μετα απο 3 χρόνια που διοικουσε την Δυση απο τα Μεδιόλανα. Οι δυτικές επαρχίες ηταν σε ηρεμία μετα τον εμφυλιο με τον Μάξιμο, τα βορειοδυτικά συνορα ηταν ασφαλισμένα απο τον Αρβογάστη και η Ιταλια διοικουνταν απο τον Φλαβιανο Νικόμαχο ως Υπαρχο του Πραιτωρίου Ιταλίας, Αφρικης και Ιλλυρικου κατι που τον εκανε τον δευτερο ισχυρότερο ανδρα στην Αυτοκρατορία μετα τον Θεοδόσιο.
Βεβαια μετα την εκδοση του ριζοσπαστικου διαταγματος περι απαγορευσης του παγανισμου τον Φεβρουάριο του 391 άρχισε να δημιουργει προβλήματα καθως οι παγανιστές ειδικα στην Δυση άρχισαν να τον βλέπουν με αλλο ματι. Δεν ηταν πλεον ο συμφιλιωτης αλλα ο φανατικός. Στις 9 Ιουνιου νεο Διαταγμά του τιμωρουσε την αποστασία απο το Χριστιανισμο με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και στις 16 Ιουνιου συμπληρωματικο Διαταγμα εκδόθηκε για την Αιγυπτο λογω του ιδιαιτερου στάτους της μεσα στην Αυτοκρατορία. Στο μεταξυ στην Αλεξάνδρεια ο Πατριάρχης Θεόφιλος λαμβανε άδεια απο τον Αυτοκράτορα να καταλάβει τον ναο του Διονύσου και να τον μετατρέψει σε εκκλησια και τον άδειασε απο τα παγανιστικά σκεύη και συμβολα του Διονυσου τα οποια μετέφεραν σε πομπη αλλου. Οι παγανιστές ομως το εξέλαβαν αυτο ως προσβολή και επιτέθηκαν σε χριστιανους και φονευσαν αρκετουςΣημειώθηκαν αψιμαχίες μεταξυ παγανιστών και χριστιανών και συντομα οι παγανιστές πολιορκήθηκαν στο Σεραπείο καθως σκοτωσαν καποιους χριστιανους ομήρους που ειχαν παρει. Το Σεραπείο ειχε κλεισει ως ναος απο τον Κωνσταντινο το 325 και χρησιμοποιουνταν πλεον ως παράρτημα της Μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Ηταν γνωστο ως Θυγάτηρ Βιβλιοθήκη”, Το Σεραπειο οχυρώθηκε και ηρθαν ο Στρατηγός Ρωμανός ο Διοικητης των Αιγυπτιακών Λεγεώνων και ο Αυγουστάλιος Ευάγριος οι οποιοι δεν μπορεσαν να διαλυσουν τα πληθη ουτε τα μεσα ουτε τα εξω.
Καποια στιγμη συμφωνήθηκε ανακωχή και οι 2 πλευρές απευθυνθηκαν στον Θεοδόσιο να διαιτητευσει και οταν ηρθε η απάντηση διαβάστηκε δυνατα εξω απο το Σεραπειο και η οποια ανέφερε πως οι νεκροι χριστιανοι θα θεωρηθουν μάρτυρες, οι δολοφόνοι τους παιρνουν χάρη και δεν θα διωχθουν αλλα τα ειδωλα εντός του Σεραπείου και εκτός αυτού θα αφαιρεθουν. Ο Θεοδόσιος δεν ανέφερε ποτέ τι θα γίνει με το κτίριο στο Διαταγμα του αλλα ο Πατριαρχης Θεόφιλος το ερμηνευσε ως άδεια κατεδάφισης του. Οταν αναγνώστηκε το διάταγμα οι χριστιανοι ξεσπασαν σε φωνές χαράς, οι παγανιστές εγκατέλειψαν το κτιριο ανενοχλητοι, οι στρατιώτες κατέστρεψαν τα ειδωλα και οι χριστιανοι κατέλαβαν το Σεραπείο το οποιο μετέτρεψαν σε Εκκλησια. Βεβαια αυτο που καταστράφηκε ηταν ο Ναος του Σέραπη. Η Θυγάτηρ Βιβλιοθηκη δεν καταστράφηκε επιβιωσε και καταστραφηκε πολυ αργότερα. Οι παπυροι που στέγαζε ενα μερος τους καταστράφηκε και οι υπολοιποι επέστρεψαν στην Μεγάλη Βιβλιοθηκη.
Στις 8 Νοεμβρίου 392 ετερο Διάταγμα του Θεοδοσίου απαγορεύει θυσίες και μαντείες απο τον οποιοδηποτε και οποιουδηποτε βαθμου ρπι ποινη θανατου. Το σπιτι που θα γινοταν οι μαντειες και οι θυσιες θα δημευοταν και καθε παγανιστικο εμβλημα η αντικειμενο τιθοταν εκτος νομου. Οι Δημοτικοι αρχοντες ηταν υποχρεωμένοι να αναφέρουν καθε περιστατικο και οι Κυβερνητες ηταν υποχρεωμένοι να ερευνήσουν αλλιως θα πληρωναν πρόστιμο για παράβαση καθηκοντος
Aυτος ο νομος ηρθε να συμπληρώσει το μπάχαλο καθως η Δυση αντιμετώπιζε τα δικα της προβλήματα καθως ο παγανισμός ετοιμαζόταν να εξεγερθεί εναντίνον του. Ο Θεοδοσιος ειχε γινει ουσιαστικα μονοκράτορας οπως αναφέρθηκε την λαθος στιγμη. Χρειαζονταν 2 Αυτοκράτορες οσο ποτε αλλοτε την δεδομένη στιγμη ο 20χρονος Βαλεντινιανός δεν ηταν σε θέση να αρθει στο υψος των περιστάσεων και τα παιδια του ηταν 14 και 7 χρονών.
Ειχε ξεφορτωθει το Μάξιμο αλλα δημιουργησε κενο εξουσιας. Κυβερνησε τη Δυση 3 χρόνια απο τα Μεδιόλανα, καθόρισε την διαδοχη (παντα προς το συμφέρον του) και διορισε δικους του ανθρώπους σε θέσεις κλειδια σε Ιταλία και Γαλατία. Αλλα αυτο δεν αρκουσε. Ηταν πιο κάτω και απο οτι ειχε κανει ο Μάξιμος. Θεωρητικα θα μπορουσε να ειχε ξεφορτωθεί και τον Βαλεντινιανό και να διορίσει εναν δυνατό στρατιωτικο ως νεο Αυτοκράτορα στη Δυση εκτος οικογενειας οπως ακριβώς εκανε και ο Γρατιανός το 378.
Ο Βαλεντινιανος δεν τραβουσε. Ειχε γινει Αυτοκράτορας πολυ μικρός, δεν ειχε καθόλου στρατιωτικη εκπαιδευση και ολη του τη ζωη την περασε ως πιονι μεταξυ της μητέρας του Ιουστίνας, του Αμβροσιου, του Πετρώνιου Πρόβου και των Στρατηγών του. Απομονωμένος στους Τρεβήρους δεν ασκουσε καμια εξουσία και ηταν ουσιαστικα αιχμάλωτος του Αρχιστράτηγου Αρβογάστη ο οποιος ειχε την αφοσίωση του στρατου και ηταν πιστος στον Θεοδόσιο. Σαν Στρατηγός και κυβερνητης ηταν εξαίρετος. Το μονο πρόβλημα στο οποιο εκανε λάθος ηταν ο Βαλεντινιανος ο οποιος ειχε δυσαρεστηθει με αυτη την κατάσταση να ειναι τυπικα Αυτοκράτορας και να μην κανει απολυτως τιποτα. Στην ηλικια του ο αδελφος του Γρατιανος διοικουσε Λεγεώνες ενω σε αυτον φερονταν λες και ηταν ακομα 10χρονος. Ο Αρβογάστης προσπαθησε να τον συνετίσει αλλα τιποτα δεν γινόταν καθως ειχε χαθει η εμπιστοσυνη μεταξυ τους. Ο Βαλεντινιανός προσπαθησε να στειλει μηνυματα στον Αμβρόσιο και στον Θεοδόσιο για βοηθεια αλλα δεν ελαβε ποτέ απάντηση. Ο Βαλεντινιανος πλεον δεν θα δεχόταν τιπτε αλλο παρα πληρεις Αυτοκρατορικές εξουσιες. Ηταν δικαιωμα του. Ειχε γεννηθει στην πορφυρα αλλα ολο αυτο τον καιρο δεν ασκουσε καμια εξουσια, ανατράπηκε απο τον Μάξιμο και τωρα αντιλαμβανόταν οτι τον πουλησε και ο Θεοδόσιος.
Ετσι στη Βιάν που ειχε μεταφέρει την εδρα της κυβέρνησης ο Βαλεντινιανός ανακοινωσε την απόλυση του Αρβογάστη μονο και μονο για να του αντιγυρίσει ο Στρατηγός οτι δεν τον διόρισε αυτός, αρα δεν μπορει να τον απολυσει. Ο Αρβογάστης του γυρισε την πλάτη και αποχώρησε αλλα ο Βαλεντινιανός τράβηξε το σπαθι του να χτυπησει τον Αρβογάστη. Ομως γρηγορα αφοπλιστηκε απο τους σωματοφυλακες του που ηταν πιστοι στον Στρατηγό. Ο Αρβογάστης ακουγοντας την φασαρία τον ρωτησε τι παει να κάνει με το ξίφος. Και ο Βαλεντινιανός του απάντησε οτι το θελει για να αυτοκτονήσει καθως ειναι Αυτοκράτορας αλλα δεν εχει καθολου εξουσία. Ο Βαλεντινιανός ταπεινωμένος κλειστηκε στο Παλάτι οπου καταλαβε οτι εχει απομονωθεί και δεν εχει καθολου δυναμη επεσε σε κατάθλιψη και στις 15 Μαιου 392 βρεθηκε κρεμασμένος σε ενα δεντρο στις οχθες του Ροδανου Ο Αρβογάστης ανακοινωσε οτι ηταν αυτοκτονια και εκλεισε την ερευνα. Αν και πολλοι υποπτευθηκαν πως δολοφονηθηκε απο τον Αρβογάστη.
Υπηρξε μια μαρτυρία οτι ο Βαλεντινιανός ειχε παει για μπανιο στο ποτάμι και ενω οι σωματοφυλακες του ειχαν παει για φαγητο τον επιασαν οι δολοφόνοι του Αρβογάστη τον στραγγάλισαν και για να το κανουν να μοιάζει με ατυχημα του εδεσαν ενα μαντηλι στο λαιμο και τον κρεμασαν απο το δεντρο. Εν τουτοις δεν ξανακουστηκε τιποτα ποτε ξανα οταν ο Αρβογάστης εκλεισε την υποθεση ως αυτοκτονια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Ο άνθρωπος που κινούσε τα νήματα ώστε να γαμηθούν μνημεία τεράστιας σημασίας από τον Μέγα Μαλάκα, και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να μην εξελιχθεί σε ανεξίθρησκο κράτος με παγανιστές, χριστιανούς και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς, ήταν ο Αμβρόσιος.
Σκεφτείτε μόνο το what if
στο νήμα, πολύ ωραίο
Σκεφτείτε μόνο το what if
στο νήμα, πολύ ωραίοΆγνωστος Πατέρας Χελώνων
-
George_V
- Δημοσιεύσεις: 27059
- Εγγραφή: 17 Ιούλ 2018, 23:08
- Phorum.gr user: George_V
- Τοποθεσία: Kαλαμαι
Re: Η Ιστορία της Θεοδοσιανής Δυναστείας
Με τον Βαλεντινιανό Β' νεκρό η Δυτική Ρωμαική Αυτοκρατορία εμεινε τυπικά ακέφαλη. Ουσιαστικά ο Αρβογάστης έλεγχε τα παντα βέβαια. Ηταν Αυτοκράτορας χωρις στέμμα. Αλλα στέμμα δεν μπορουσε να βάλει και το ηξερε πολυ καλά. Η φραγκικη καταγωγη του ηταν απαγορευτικη για τον θρόνο. Οι υπονοιες για δολοφονια του Βαλεντινιανου τον κατέτρεχαν συνεχώς και παντα διαμαρτυρόταν οτι ηταν αθωος. Γιατι να τον σκοτώσει αλλωστε; Η εξουσια ηταν στα χέρια του, ο Βαλεντινιανος δεν μπορουσε να κινηθει εναντιον του και ειχε την εμπιστοσυνη του Θεοδοσιου. Δεν θα ειχε νοημα.
Το σώμα του Βαλεντινιανου μεταφέρθηκε στα Μεδιόλανα για ενταφιασμο εν μεσω θρηνων απο τις αδελφές του της Ιουλίας και της Γκράτας. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Αμβρόσιος ο οποιος αφησε να εννοηθει οτι ο Αυτοκράτορας δολοφονήθηκε. Οταν εφτασε η ειδηση της αυτοκτονίας στην Κωνσταντινουπολη δημιουργηθηκε κακη εντυπωση στην Αυλη. Ο Θεοδόσιος παρεμεινε σκεπτικος και για μηνες δεν αναφέρθηκε στο θέμα κατι το οποιο μας δειχνει οτι δεν ηταν σιγουρος τι ειχε συμβει ακριβώς. Οτι και να ειχε συμβει παντως αυτος ηταν εξω απο το χορό. Ουτως η αλλως ειχε αλλα προβλήματα στην Αυλη του.
Στην Αυλη του Θεοδοσίου ειχε ξεσπάσει πόλεμος εξουσίας καθως ο Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ανατολής Τατιανός και ο γιος του ο Επαρχος της Πολης Πρόκλος βρεθηκαν αντιμέτωποι με κατασκευασμένες κατηγορίες που προηλθαν απο το περιβάλλον του Μαγίστρου των Θείων Οφφικίων Ρουφινου ο οποιος ειχε αυξησει την δυναμη του και την επιρροη του επι του Θεοδοσίου κατι το οποιο ειχε θορυβήσει τα αλλα μέλη της Αυλής. Ηδη ειχε συγκρουστει με τον Στρατηγό Προμότο και κατάφερε να εκδιωχθει ο Στρατηγός απο την Αυλη με εντολη του Θεοδοσίου. Τωρα χειραγωγοντας τους δικαστές και εκμεταλλευόμενος την τυφλη εμπιστοσύνη του Θεοδοσίου πετυχε την καταδίκη του Τατιανού σε εξορία και την εκτέλεση του Πρόκλου και φυσικά διαδέχτηκε τον Τατιανο ως νεος Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ανατολης.
Ο Ρουφίνος αναφέρεται απο ολες τις πηγές ως σκληρός, φιλάργυρος, επιβλητικός και πεινασμένος για περισσότερη δύναμη σε υπερθετικο βαθμο ακομα και για τα στάνταρ της εποχής. Εν τουτοις ομως υπηρξε και ενεργητικος, ικανότατος διαχειριστης, τελειομανης μεχρι την τελευταια λεπτομέρεια και Ορθόδοξος. Πλασαρόταν ως ο πυλώνας στηριξης του Θεοδοσίου ο οποιος απαιτουσε τετοιες αρετες απο τους αξιωματουχους του. Επικρινόταν ομως ο Αυτοκράτορας απο πολλους για την εμπιστοσυνη που ειχε στον Ρουφινο και του καταλόγιζαν ακομα και σκοτεινο ρόλο η και εξαπατηση του Θεοδοσίου στην Σφαγή της Θεσσαλονίκης. Ο Ζωσιμος αναφέρει πως ο Θεοδόσιος ηταν ενεργητικος σε περιοδους πολέμου αλλα σε περιοδους ειρήνης περιεπεφτε σε ληθαργο και βαριοταν τη ρουτινα της εξουσιας αφηνοντας την στους υφισταμένους του ενω ο ιδιος αποσυρόταν στο Παλάτι για να περάσει χρόνο με την οικογένεια του και τους φιλους του.
Αυτο ακριβώς εκμεταλλευτηκε και ο Ρουφίνος και εχοντας ανέβει στα υψηλότερα αξιωματα μπορουσε πλεον να ελεγχει τα παντα να χειραγωγει ακομα και δικαστικες υποθέσεις, να αποκρυπτει πληροφορίες απο τον Αυτοκράτορα ή να περναει οποια πληροφορια θελει αυτος στον Αυτοκράτορα. Το 392 ηταν ο πιο μισητος ανθρωπος στην Αυτοκρατορία αλλα ηταν παραλληλα και ο άνθρωπος που πρεπει να γλυψεις για να κανεις τη δουλεια σου.
Για αυτο ο Αρβογάστης ειδε την επικοινωνια του με τον Θεοδόσιο να μειώνεται και κατάλαβε οτι πλεον ισως να μην εχει την ευνοια που ειχε παλαιοτερα. Αλλα αυτο τον άφησε σε μια δυσκολη θεση. Διοικουσε τη Γαλατία και ειχε την αφοσιωση του στρατου. Αλλα χωρις επαφη με τον Θεοδόσιο επρεπε να βρει ενα τρόπο να ασκησει διοικηση και παράλληλα να μη φαινεται οτι επιθυμει τον θρονο. Δεν μπορουσε να εκδωσει διαταγές στο ονομα του παρα μονο στο ονομα του Ατυτοκρατορα. Μα αν δεν μπορουσε να του μιλησει, αν ο Θεοδόσιος δεν του ελεγε τι να κάνει τοτε πως θα διοικουσε; Οποιαδηποτε αλλη κινηση ισως φαινοταν ως ανταρσία στα ματια του Αυτοκράτορα.
Τελικα αποφάσισε να διαβει τον δικο του Ρουβίκωνα και αποφάσισε να δώσει νεο Αυτοκράτορα στη Δύση. Ο Αρβογάστης διόρισε τον Ευγένιο ενα πρωην δάσκαλο γραμματικης και ρητορικης και νυν δημοσιο υπαλληλο ως νεο Αυτοκράτορα στις 22 Αυγουστου 392 στο Λουγδουνο. Θεωρητικά δεν ηταν προδοσία γιατι δεν υπηρχε Αυτοκράτορας της Δύσεως και ο Φλάβιος Ευγένιος αμέσως έστειλε πρεσβεια ειρήνης στον Θεοδόσιο.
Με την πρωτη ματια η επιλογη του Ευγενίου φαίνεται τουλάχιστον περίεργη. Δημόσιος υπάλληλος δευτέρας σειρας, πρωην δασκαλος γραμματικης και ρητορικης αλλα καθόλου πρεστιζ, καθολου δεσμους με την Συγκλητικη αριστοκρατία, ουτε τιτλους (υπατος, πραιτωρας κτλ.). Τον ειχε φέρει στην Αυλη ο θείος του Αρβογάστη ο Στρατηγός Ριχομέρης μετριοπαθης χριστιανος και υπηρέτησε ενα διάστημα ως Αρχιγραμματέας του Βαλεντινιανου Β'. Τιποτα το ιδιαιτερο δλδ.
Η εκλογη του Ευγενιου σηματοδοτουσε 2 πράγματα. Πρωτον οτι ο Αρβογάστης παρέμενε η δυναμη πισω απο τον θρόνο καθως ο Ευγένιος στην καλυτερη περιπτωση θα ηταν συνεργάτης του Αρβογάστη. Στη χειρότερη μαριονέτα. Αρα ο Αρβογάστης ελεγχει τα παντα. Και δευτερον στελνει το σημα πως δεν εγινε πραξικόπημα βαρβαρικο αλλα ενα εντελως νομιμο Ρωμαικο πραξικοπημα με ενα Ρωμαιο στη θέση του Αυτοκράτορα το οποιο αξίζει να εχει στηριξη απο τη Συγκλητο. Επισης ο Αρβογάστης ηταν παγανιστης, ο Ευγένιος χριστιανος. Οποτε θεωρουσαν πως η χριστιανοσυνη του Ευγενιου θα δουλευε υπερ τους οταν ο Θεοδόσιος θα καλουνταν να αναγνωρίσει τον νεο Αυτοκράτορα. Το ιδιο σκεφτονταν και για τον Αμβρόσιο αλλα εκει ηταν πιο σιγουροι καθως ο Αμβροσιος ηταν φιλος του Ευγενίου. Το ζητημα ομως ηταν ποσο ηθελε ο Ευγένιος το στέμμα. Ο Ζωσιμος αναφέρει οτι ηταν κατι παραπανω απο διστακτικός. Προφανως οταν του προτειναν τον μανδυα της Αυτοκρατορίας πρεπει να ενιωσε εξω απο τα νερα του εντελώς αλλα τι επιλογές ειχε; Μετα τις υποσχεσεις του Αρβογάστη για προστασια και εμπιστοσυνη ο Ευγένιος δέχτηκε και η μοιρα του δέθηκε με του Αρβογάστη.
Τουλάχιστον 2 πρεσβειες εστάλησαν στον Θεοδόσιο για αναγνώριση του νεου Αυτοκράτορα. Και οι 2 αποζητουσαν την φιλια του Θεοδοσιου για τον Ευγένιο χωρις να αναφέρουν πουθενα τον Αρβογάστη. Και οι 2 ελαβαν διφορουμενες απαντησεις και γυρισαν πισω χωρις να εχουν πετυχει τον αντικειμενικο τους στόχο. Τα νομισματα στη Δυση συνεχισαν να κοβονται στο ονομα του Θεοδοσίου. Ο Ευγένιος εξελεγη Υπατος στη Δυση μαζι με τον Θεοδόσιο αλλα στην Ανατολη ο Θεοδόσιος το αγνόησε τελειως αυτο και εξελεγη αυτος Υπατος με συνυπατο τον Στρατηγο Αμπουντατιο. Τον Ιανουάριο του 393 ομως του εστειλε το πιο ξεκάθαρο μηνυμα αφου εστεψε τον δευτερο γιο του Ονώριο Αυγουστο. Του ελεγε κατάμουτρα οτι ειναι σφετεριστής.
Μεχρι τον Απριλιο το χασμα μεταξυ Τρεβήρων και Κωνσταντινουπολης ειχε μεγαλώσει και τον ιδιο μηνα ο Αρβογάστης με τον Ευγένιο μπηκαν στην Ιταλια η οποια κατεληφθη χωρις αντισταση. Ο Αμβρόσιος εγκατέλειψε τα Μεδιολανα για την Μπολόνια καθως δεν ηθελε να συνεργαστει με τον σφετεριστη. Στη Ρώμη παλι οι παγανιστές Συγκλητικοι που ειχαν σοκαριστεί απο τους αντιπαγανιστικους νόμους του Θεοδοσίου σκεφτηκαν να συνταχθουν με τον Αρβογάστη που ειναι και αυτος παγανιστης καθως δεν ειχαν και τιποτε αλλο να χάσουν παρα μονο να κερδίσουν εαν κατάφερναν να επικρατησει ο Ευγένιος. Ετσι συντάχθηκαν μαζι του και του ζητησαν να επαναφέρει το χρυσο αγαλμα της Νικης στην Συγκλητο. Μια κινηση που τους ειχε αρνηθει και ο Θεοδόσιος και ο Βαλεντινιανός καθως και να καταργησει τους αντιπαγανιστικους νομους του Θεοδοσιου. Ο Ευγένιος συμφώνησε σε ολα και η Συγκλητος του προσφερε την στηριξη της.
Ο παγανιστης Φλαβιανός Νικόμαχος επανηλθε στο παλιο του ποστο του Υπαρχου του Πραιτωριου Ιταλιας και ανέλαβε ουσιαστικα αρχηγος του παγανιστικου κόμματος και με την σιωπηρη στηριξη του Ευγένιου οι ναοι στη Δυση ξανανοιξαν, οι νομοι του Θεοδοσιου καταργήθηκαν και επανηλθαν οι θυσίες και οι παγανιστικες τελετουργίες. Ο ιδιος ο Νικόμαχος ηταν μελος σε πολλα απο τα παγανιστικα Μυστήρια οπως του Μιθρα, της Κυβέλης, της Ισιδος, της Εστιας, της Εκάτης κ.α. Ο γιος του Νικόμαχος ο νεότερος διορίστηκε Επαρχος της Ρώμης και ξανανοιξε τον Ναο της Αφροδιτης. Στην Οστια ο Ναος του Ηρακλη ανοικοδομηθηκε και συνέχισαν επαναφέροντας τις παγανιστικές τελετουργίες στις μονομαχίες και τους αγώνες, αναβιωσαν την γιορτη του Αττι τον Μαρτιο του 394, επανέφεραν το ξόανο της Κυβέλης στη Ρώμη πανω σε άρμα που εσερναν λιοντάρια και αλλες ξεχασμένες απο αιώνες παγανιστικες τελετες.
Απο τους παγανιστές μονο ο Συμμαχος κράτησε αποστάσεις καθως ειχε καει στο παρελθον απο παρόμοια περιπτωση υποστηρίζοντας τον Μάξιμο. Συνέχισε την φιλικη σχεση του με τον Ευγένιο και τον Νικόμαχο μεχρι που παντρεψε και την κόρη του με τον Νικόμαχο τον Νεοτερο. Απο την αλλη ο Αμβρόσιος εστελνε γράμματα απο την Φαβέντια στον Ευγένιο με τον οποιο ηταν καποτε φιλοι και τον κατηγορουσε για αποστασια απο τον χριστιανισμο και για την επαναφορά του αγάλματος της Νικης αλλα ο Ευγένιος δεν απαντησε.
Στις αρχές του 394 και οι 2 πλευρες προετοιμαζονταν για συγκρουση. Ο Αρβογάστης συγκέντρωνε στρατο στην Γαλατια και την Ιταλία, ο Νικομαχος διόρισε νεους κυβερνητες στην Αφρικη με προτεραιοτητα το σιτάρι της Καρχηδόνας να φτάνει στην Ρώμη χωρις διακοπη, ο Κομης Γιλδο ανθρωπος του Θεοδοσίου προήχθη σε Αρχιστράτηγο και θα μπορουσε να ειχε κανει αποκλεισμο στη Ρώμη εαν διατασσόταν αλλα ο Θεοδόσιος ηθελε εκστρατεια απο ξηρά και οχι απο θάλασσα και διορισε τους Στρατηγους Τιμάσιο και Στηλίχωνα διοικητές τους στρατου εισβολής με υποδιοικητές τον Γότθο Γαινα, τον Αλανο Σαούλ και τον Ιβηρα Μπακούριο. Λογω της αναβιωσης του παγανισμου ο Θεοδόσιος το ειδε σαν Ιερό Πολεμο και διεταξε νηστεια, προσευχη και παρακλήσεις στον Θεο ως αντιβαρο στις παγανιστικες τελετουργιες του Ευγενιου. Επίσης ζητησε απο τον Οσιο Ιωάννη της Λυκοπολης εναν ασκητη που εμενε 50 χρόνια σε ενα λοφο στην ερημο εξω απο τη Θηβαιδα για το τι θα γινει στον πολεμο αυτο. Ο Ιωάννης του απάντησε “Η θα νικησεις μετα απο μεγάλη σφαγη η θα πεθάνεις στην Ιταλία” κατι που αποκαρδιωσε τον Θεοδόσιο αλλα το μεγαλύτερο χτυπημα ηρθε την παραμονη του πολέμου οταν η γυναικα του Γάλλα πέθανε κατα την διαρκεια του τοκετου μαζι με το νεογέννητο. Ο Θεοδόσιος θρηνησε για μια μερα τη γυναικα του και το παιδι του και την επομενη εφυγε για τη μαχη αφηνοντας πισω τον γιο του Αρκάδιο και τον Ρουφινο στην Κωνσταντινουπολη.
Στην Ιταλια ο Αρβογάστης με τον Ευγένιο συγκεντρωναν τις δυναμεις τους στα Μεδιόλανα, μετα απο λιγο εφτασε και ο Νικόμαχος οπου αφου εκανε θυσία διαβασε τα εντόσθια του ζώου και ειπε οτι οι θεοι τους ευνοουν. Ζητηθηκε επισης να συμβουλευτουν οι ιερεις τα Σιβυλλικά Βιβλία στη Ρώμη για να δουν τι θα γινει και οι ιερεις απάντησαν οτι το ετος που διανυουμε ειναι ο “Μεγας Ενιαυτος” (Μεγα Ετος) το οποιο υπολογιζεται οτι συμβαινει καθε 365 ετη αρα την τελευταια φορα ηταν το 29-30 και τωρα ειναι το 394-395. Καθε φορα που συμβαινει αυτο το ετος η ανθρωποτητα αλλαζει εποχη. Πραγμα το οποιο σημαίνει οτι αφου αλλαξαμε εποχη οταν σταυρωθηκε ο Χριστος περιπου και μπηκαμε στην εποχη του Χριστιανισμου τωρα θα ξαναλλαξουμε και θα ειναι η εποχη του Παγανισμου. Ο Νικόμαχος χαρηκε και ορκιστηκε οτι μολις γυρισουν νικηφόροι απο τον πολεμο θα κάνει ολες τις εκκλησιες του Αμβροσιου στάβλους για τα αλογα.
Πισω στην Ανατολη ο Θεοδόσιος με γρηγορη πορεια εφτασε κοντα στην Ακυληια περιπου τον Σεπτέμβριο και στρατοπεδευσε σε ενα λοφο οπου ειχε πληρη κατοπτευση της πεδιαδας. Ο Αρβογάστης στρατοπεδευσε απεναντι με τα νωτα του στον ποταμο Φρίγιδο
Το απογευμα της 5ης Σεπτεμβριου 394 ο Θεοδόσιος εκανε την πρώτη κίνηση με ευθεια επιθεση στο κεντρο του εχθρου χρησιμοποιωντας Βησιγοτθικο πεζικο. Επακολουθησε σκληρη αιματηρη μαχη με πολλα θυματα εκατέρωθεν συμπεριλαμβανομενου και του Πρίγκιπα Μπακούριου αλλα το κέντρο του Αρβογάστη άντεξε. Οι Βησιγότθοι αποχώρησαν διαλυμένοι μολις επεσε η νυχτα. Ειχαν τοσες πολλές απώλειες που σκεφτονταν οτι οι Ρωμαιοι απλα τους εκμεταλλευονταν για να μην πανε αυτοι στη μαχη.
Ο Ευγένιος θεωρουσε οτι η μαχη ειχε κερδηθει και αυτο πιστευαν και οι στρατιωτες του. Ο Αρβογάστης τοτε έστειλε ενα αποσπασμα να περάσει πισω απο τις γραμμες του Θεοδοσίου και να τους χτυπήσει αιφνιδιαστικα απο πισω.
Στο στρατοπεδο του Θεοδοσίου επικρατουσε απελπισία και ο Θεοδόσιος περασε τη νυχτα του προσευχόμενος γιατι νομιζε πως ο Θεος τον ειχε εγκαταλείψει. Οπως προσευχόταν τον πηρε ο υπνος και ειδε στο ονειρό του 2 λευκοντυμένες φιγουρες που του συστηθηκαν ως Αγιος Ιωάννης και Αγιος Φιλιππος οι οποιοι του εδωσαν κουράγιο να συνεχίσει. Στο μεταξυ το απόσπασμα που εστειλε ο Αρβογάστης αντι να χτυπησει το Θεοδόσιο απο πισω εστειλε μηνυμα στον Θεοδόσιο πως αν ειναι διατεθειμένος να τους πληρώσει τοτε θα αυτομολησουν σε αυτον. Ο Θεοδόσιος φυσικα πληρωσε και οι στρατιωτες ενσωματώθηκαν στο στρατο του.
Την επομενη μερα η μάχη ξανάρχισε και ο Αρβογάστης μάταια περιμενε το αποσπασμα του να εμφανιστει και να χτυπησει το Θεοδόσιο πισωπλάτα. Εν τουτοις ομως η μαχη ηταν ακομα πιο σκληρη και το αποτέλεσμα αμφιβολο μεχρι που ενα απροσδόκητο φαινόμενο ευνόησε τον Θεοδόσιο. Ξαφνικά σηκώθηκε ενας θυελλώδης άνεμος ο οποιος φυσουσε κατα πανω στον στρατο του Αρβογάστη, πιεζε τις ασπιδες τους, εριχνε σκόνη στα μάτια τους ενω τα βέλη που εριχναν ξαναγύριζαν πισω και χτυπουσαν αυτους που τα ριξαν. Με ολα αυτα οι Λεγεώνες εχασαν τη συνοχή τους και ανοιξαν ρηγματα. Αντιθετα στην πλευρα του Θεοδοσίου ολα ηταν εντάξει. Μολις ειδαν τα ρηγματα ο Θεοδόσιος διέταξε αντεπιθεση και το μετωπο απλα διαλυθηκε.
Ο στρατος του Αρβογάστη υποχώρησε κατεστραμμένος και οι αντιπαλοι τους κυνηγησαν μεχρι το στρατοπεδο τους το οποιο λεηλατήθηκε ενω ο Ευγένιος συνεληφθη μεσα στη σκηνη του. Μεσα στο χαμο των λιποταξιων και των στρατιωτών που παραδιδονταν ο Αρβογάστης βρηκε καιρο να το σκάσει προς τα βουνα. Ο Ευγένιος παρακάλεσε για έλεος λεγοντας πως δεν ηθελε να γινει Αυτοκράτορας αλλα επεμενε ο Αρβογάστης αλλα δεν εισακουστηκε και αποκεφαλιστηκε επι τοπου. Το κεφάλι του καρφωμένο σε ενα δόρυ σταλθηκε σαν προειδοποιηση σε ολες τις επαρχίες. Οσο για τον Αρβογάστη εζησε μερικές μερες στα βουνά ως φυγάς και οταν κατάλαβε οτι τον εχουν περικυκλώσει αυτοκτόνησε πεφτοντας πανω στο σπαθι του. Το ιδιο εκανε και ο Νικόμαχος στην Ρώμη.
Ο Θεοδόσιος μπηκε στην Ιταλία χωρις αντισταση και παλι φανηκε ελεημων στους εχθρους του δινοντας χάρη στους περισσότερους. Ο Νικόμαχος ο Νεότερος πρωην πλεον Επαρχος της Ρωμης απεφυγε την εκτέλεση χαρις στη μεσολαβηση του πεθερου του Συμμαχου ο οποιος ειχε φροντισει να μεινει απ'εξω και ο Θεοδόσιος τον εκτιμουσε. Ενω αλλοι γλιτωσαν την τιμωρια εαν δεχονταν να βαφτιστουν χριστιανοι. Ο Αμβροσιος που ειχε επιστρέψει στην εδρα του παρότρυνε τον Θεοδόσιο να ειναι επιεικης με τους εχθροςυτου και τον συνεχάρη και προσωπικα στη Ακυληια για την νικη του. Ο Θεοδόσιος τον ευχαρίστησε για τις προσευχές του υπερ της νικης και αντι να χτισει μια θριαμβικη αψιδα οπως εκιαναν οι Αυτοκράτορες παλια διέταξε να γινει Θεια Λειτουργια για την νικη του.
Ο αέρας που σηκωθηκε στη μάχη του Φρίγιδου θεωρήθηκε θεια επεμβαση και θαυμα και εκανε μεγάλη ζημια στους παγανιστές. Και οι 2 πλευρές εβλεπαν τη μάχη ως την τελική μαχη μεταξυ Παγανισμου και Χριστιανισμου. Καποιοι παγανιστές οπως ο φιλοσοφος Κλαυδιανος παραδεχονταν πως οντως εγινε θαυμα απο τον Θεο των Χριστιανων. Η νικη του Θεοδοσίου ηταν νικη για τον Χριστιανισμο αλλα δεν ελυσε κανενα αλλο προβλημα. Στα σύνορα του Ρηνου που τα υπερασπιζόταν ο Αρβογάστης τωρα δεν υπήρχε καμια στρατιωτικη φιγουρα ικανη να κρατήσει τα ηνία αλλα ουτε και στρατό καθως ο Αρβογάστης ειχε παρει το μεγαλυτερο μερος του συνοριακου στρατου για να υποστηρίξει τον Ευγένιο. Ο Θεοδόσιος ηταν και παλι μονοκράτορας μιας ενωμενης Αυτοκρατορίας αλλα με τι κοστος;
Και εκτος αυτου αρρώστησε βαρια στα Μεδιόλανα απο υδρωπικία. Ετσι η Αυλη μετακινηθηκε ξανα απο την Κωνσταντινουπολη στα Μεδιολανα. Ο Θεοδόσιος δεν ηταν ποτέ σε καλη υγεία απο την πρωτη φορα που αρρωστησε το 380 αλλα τωρα η κατάσταση ηταν κρίσιμη. Τοσο κρίσιμη που ζητηθηκε απο τον 11χρονο Ονώριο να σπεύσει επειγόντως στα Μεδιολανα για να προλαβει τον πατέρα του ζωντανο. Οι εξελιξεις ηταν ραγδαιες. Απο τις γιορτες της νικης πηγαν κατευθειαν στην ενδεχόμενη διαδοχή. Εαν πέθαινε ο Θεοδόσιος δεν υπηρχε κανεις που να συγκρινεται μαζι του για να τον αντικαταστήσει. Ο Αρκάδιος ηταν 18 χρονών και ο Ονώριος 11. Ηταν βεβαια Αυγουστοι αλλα ηταν πολυ νεοι και απειροι για να κυβερνησουν μονοι τους. Θα χρειάζονταν βοηθεια. Στην Ανατολή κεντρικη φιγουρα εξουσιας ηταν τοτε ο Υπαρχος του Πραιτωριου της Ανατολης Ρουφίνος και στην Δυση ο Αρχιστράτηγος Στηλίχωνας ο οποιος προηχθη στη θέση του Αρβογάστη για λογους ασφαλειας. Δεν μπορουσε να διεκδικήσει το θρόνο ως εχοντας Βανδαλικη καταγωγη και φσικα ο γάμος του με την ανηψια του Θεοδοσίου τον εδενε με την δυναστεια εξασφαλίζοντας την αφοσιωση του.
Οταν εφτασε ο Ονώριος στα Μεδιόλανα ο Θεοδόσιος ηταν σε κρίσιμη κατάσταση. Εν τουτοις διέταξε να γινουν μονομαχίες και αρματοδρομιες για την αφιξη του στις οποιες προηδρευσε ο ιδιος το πρωι. Το απογευμα ομως που χειροτερευσε η κατάσταση του τη θέση του πηρε ο Ονώριος.
Μερικές μερες μετά ο Θεοδόσιος πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 395 σε ηλικία 48 ετών. Πριν πεθάνει ομως διόρισε τον Στηλιχωνα κηδεμόνα των 2 γιων του στους οποιους μοιρασε την Αυτοκρατορία. Ο Αρκάδιος πηρε το ανατολικό μέρος και ο Ονώριος το δυτικο. Δεν υπήρχαν ομως αυτοπτες μάρτυρες για αυτο το διαχωρισμο ουτε γραπτη διαθηκη και αρχικά αμφισβητήθηκε αλλα ο Αμβρόσιος επιβεβαιωσε πως αυτη ηταν η τελευταια επιθυμια του Θεοδοσιου και οι αντιδράσεις καμφθηκαν. Ο θανατος του Θεοδοσίου υπηρξε ξαφνικός και δεν ειχε προλαβει να κανει ολες τις αλλαγες που ηθελε και να διαχωρίσει την Αυτοκρατορια οπως αυτος θα ηθελε. Για αυτο που ειμαστε σιγουροι βέβαια ειναι ο διορισμος του Στηλιχωνα ως Αρχιστρατηγου στη θέση του Αρβογάστη και φυσικα στη θέση του εκ των πραγμάτων κυβερνητη της Δυτικης Ρωμαικης Αυτοκρατοριας περιπου οπως ηταν ο Αρβογάστης με τον Βαλεντινιανο. Ο Ρωμαικος νομος προέβλεπε κηδεμονια αλλα δεν υπηρχε θεσμοθετημένη θέση Αντιβασιλέα. Ομως ολοι το δεχτηκαν αυτο εκτος ισως απο τον Αλάριχο ο οποιος ηταν πλεον αρχηγός των Βησιγότθων και αυτος που ειχε κανει τις μεγαλυτερες θυσιες στη μάχη του Φριγιδου. Οι συνθηκες ειχαν υπογραφει με τον Θεοδόσιο και αυτος μολις ειχε πεθάνει. Για τον Αλάριχο δεν υπηρχαν πλεον συνθηκες. Ο Στηλιχων το αντιληφθηκε και απέλυσε τα Γοτθικα στρατεύματα τα οποια επεστρεψαν στην Μοισια λεηλατώντας τα παντα στο περασμα τους.
Ο Αμβροσιος ειδε οτι πλεον η εξουσια εχει περάσει στον Στηλιχωνα και εριξε ολο το ειδικο βάρος του στην υποστήριξη του νεου ισχυρου ανδρα. Ο ιδιος ο Επίσκοπος ανέλαβε να οργανώσει την κηδεία του Αυτοκράτορα στα Μεδιόλανα και ο ιδιος εκφώνησε τον επικηδειο ενωπιον του Ονωρίου και του Στηλιχωνα. Ηταν η πρωτη κηδεια Αυτοκράτορα που διέφερε απο τις προηγουμενες. Ηταν μια ξεκάθαρα χριστιανικη κηδεία απο την οποια έλειπε το στοιχειο της Αποθέωσης και ο Αμβρόσιος δεν αναφέρθηκε καθόλου στο Γοτθικο πολεμο αλλα εκανε μνεια στους αγώνες του Αυτοκράτορα εναντίον των αιρέσεων και του παγανισμου και ειδικη αναφορά στη νικη του κατα των παγανιστών και του Ευγενίου.
Μετα την κηδεία το σωμα του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινουπολη και ενταφιάστηκε στο Μαυσωλείο του Κωνσταντινου στον Ναο των Αγίων Αποστόλων στις 8 Νοεμβριου 395 και εμεινε εκει μεχρι που καταστράφηκε απο τους Σταυροφόρους το 1204. Ο Θεοδόσιος πεθανε χωρις να εχει τελειωσει το έργο του και η εξουσια του στην Δϋση περασε οχι σε εναν νεο Αυτοκράτορα αλλα σε εναν νεο Αρβογάστη. Η δυναστικη εξουσια που ονειρευονταν ο Κωνσταντινος και ο Θεοδόσιος ειχε παλι εκτραπει και πλεον η εξουσια ασκουνταν πισω απο το θρόνο και οχι απο αυτον που καθονταν στον θρονο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Το σώμα του Βαλεντινιανου μεταφέρθηκε στα Μεδιόλανα για ενταφιασμο εν μεσω θρηνων απο τις αδελφές του της Ιουλίας και της Γκράτας. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Αμβρόσιος ο οποιος αφησε να εννοηθει οτι ο Αυτοκράτορας δολοφονήθηκε. Οταν εφτασε η ειδηση της αυτοκτονίας στην Κωνσταντινουπολη δημιουργηθηκε κακη εντυπωση στην Αυλη. Ο Θεοδόσιος παρεμεινε σκεπτικος και για μηνες δεν αναφέρθηκε στο θέμα κατι το οποιο μας δειχνει οτι δεν ηταν σιγουρος τι ειχε συμβει ακριβώς. Οτι και να ειχε συμβει παντως αυτος ηταν εξω απο το χορό. Ουτως η αλλως ειχε αλλα προβλήματα στην Αυλη του.
Στην Αυλη του Θεοδοσίου ειχε ξεσπάσει πόλεμος εξουσίας καθως ο Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ανατολής Τατιανός και ο γιος του ο Επαρχος της Πολης Πρόκλος βρεθηκαν αντιμέτωποι με κατασκευασμένες κατηγορίες που προηλθαν απο το περιβάλλον του Μαγίστρου των Θείων Οφφικίων Ρουφινου ο οποιος ειχε αυξησει την δυναμη του και την επιρροη του επι του Θεοδοσίου κατι το οποιο ειχε θορυβήσει τα αλλα μέλη της Αυλής. Ηδη ειχε συγκρουστει με τον Στρατηγό Προμότο και κατάφερε να εκδιωχθει ο Στρατηγός απο την Αυλη με εντολη του Θεοδοσίου. Τωρα χειραγωγοντας τους δικαστές και εκμεταλλευόμενος την τυφλη εμπιστοσύνη του Θεοδοσίου πετυχε την καταδίκη του Τατιανού σε εξορία και την εκτέλεση του Πρόκλου και φυσικά διαδέχτηκε τον Τατιανο ως νεος Υπαρχος του Πραιτωρίου της Ανατολης.
Ο Ρουφίνος αναφέρεται απο ολες τις πηγές ως σκληρός, φιλάργυρος, επιβλητικός και πεινασμένος για περισσότερη δύναμη σε υπερθετικο βαθμο ακομα και για τα στάνταρ της εποχής. Εν τουτοις ομως υπηρξε και ενεργητικος, ικανότατος διαχειριστης, τελειομανης μεχρι την τελευταια λεπτομέρεια και Ορθόδοξος. Πλασαρόταν ως ο πυλώνας στηριξης του Θεοδοσίου ο οποιος απαιτουσε τετοιες αρετες απο τους αξιωματουχους του. Επικρινόταν ομως ο Αυτοκράτορας απο πολλους για την εμπιστοσυνη που ειχε στον Ρουφινο και του καταλόγιζαν ακομα και σκοτεινο ρόλο η και εξαπατηση του Θεοδοσίου στην Σφαγή της Θεσσαλονίκης. Ο Ζωσιμος αναφέρει πως ο Θεοδόσιος ηταν ενεργητικος σε περιοδους πολέμου αλλα σε περιοδους ειρήνης περιεπεφτε σε ληθαργο και βαριοταν τη ρουτινα της εξουσιας αφηνοντας την στους υφισταμένους του ενω ο ιδιος αποσυρόταν στο Παλάτι για να περάσει χρόνο με την οικογένεια του και τους φιλους του.
Αυτο ακριβώς εκμεταλλευτηκε και ο Ρουφίνος και εχοντας ανέβει στα υψηλότερα αξιωματα μπορουσε πλεον να ελεγχει τα παντα να χειραγωγει ακομα και δικαστικες υποθέσεις, να αποκρυπτει πληροφορίες απο τον Αυτοκράτορα ή να περναει οποια πληροφορια θελει αυτος στον Αυτοκράτορα. Το 392 ηταν ο πιο μισητος ανθρωπος στην Αυτοκρατορία αλλα ηταν παραλληλα και ο άνθρωπος που πρεπει να γλυψεις για να κανεις τη δουλεια σου.
Για αυτο ο Αρβογάστης ειδε την επικοινωνια του με τον Θεοδόσιο να μειώνεται και κατάλαβε οτι πλεον ισως να μην εχει την ευνοια που ειχε παλαιοτερα. Αλλα αυτο τον άφησε σε μια δυσκολη θεση. Διοικουσε τη Γαλατία και ειχε την αφοσιωση του στρατου. Αλλα χωρις επαφη με τον Θεοδόσιο επρεπε να βρει ενα τρόπο να ασκησει διοικηση και παράλληλα να μη φαινεται οτι επιθυμει τον θρονο. Δεν μπορουσε να εκδωσει διαταγές στο ονομα του παρα μονο στο ονομα του Ατυτοκρατορα. Μα αν δεν μπορουσε να του μιλησει, αν ο Θεοδόσιος δεν του ελεγε τι να κάνει τοτε πως θα διοικουσε; Οποιαδηποτε αλλη κινηση ισως φαινοταν ως ανταρσία στα ματια του Αυτοκράτορα.
Τελικα αποφάσισε να διαβει τον δικο του Ρουβίκωνα και αποφάσισε να δώσει νεο Αυτοκράτορα στη Δύση. Ο Αρβογάστης διόρισε τον Ευγένιο ενα πρωην δάσκαλο γραμματικης και ρητορικης και νυν δημοσιο υπαλληλο ως νεο Αυτοκράτορα στις 22 Αυγουστου 392 στο Λουγδουνο. Θεωρητικά δεν ηταν προδοσία γιατι δεν υπηρχε Αυτοκράτορας της Δύσεως και ο Φλάβιος Ευγένιος αμέσως έστειλε πρεσβεια ειρήνης στον Θεοδόσιο.
Με την πρωτη ματια η επιλογη του Ευγενίου φαίνεται τουλάχιστον περίεργη. Δημόσιος υπάλληλος δευτέρας σειρας, πρωην δασκαλος γραμματικης και ρητορικης αλλα καθόλου πρεστιζ, καθολου δεσμους με την Συγκλητικη αριστοκρατία, ουτε τιτλους (υπατος, πραιτωρας κτλ.). Τον ειχε φέρει στην Αυλη ο θείος του Αρβογάστη ο Στρατηγός Ριχομέρης μετριοπαθης χριστιανος και υπηρέτησε ενα διάστημα ως Αρχιγραμματέας του Βαλεντινιανου Β'. Τιποτα το ιδιαιτερο δλδ.
Η εκλογη του Ευγενιου σηματοδοτουσε 2 πράγματα. Πρωτον οτι ο Αρβογάστης παρέμενε η δυναμη πισω απο τον θρόνο καθως ο Ευγένιος στην καλυτερη περιπτωση θα ηταν συνεργάτης του Αρβογάστη. Στη χειρότερη μαριονέτα. Αρα ο Αρβογάστης ελεγχει τα παντα. Και δευτερον στελνει το σημα πως δεν εγινε πραξικόπημα βαρβαρικο αλλα ενα εντελως νομιμο Ρωμαικο πραξικοπημα με ενα Ρωμαιο στη θέση του Αυτοκράτορα το οποιο αξίζει να εχει στηριξη απο τη Συγκλητο. Επισης ο Αρβογάστης ηταν παγανιστης, ο Ευγένιος χριστιανος. Οποτε θεωρουσαν πως η χριστιανοσυνη του Ευγενιου θα δουλευε υπερ τους οταν ο Θεοδόσιος θα καλουνταν να αναγνωρίσει τον νεο Αυτοκράτορα. Το ιδιο σκεφτονταν και για τον Αμβρόσιο αλλα εκει ηταν πιο σιγουροι καθως ο Αμβροσιος ηταν φιλος του Ευγενίου. Το ζητημα ομως ηταν ποσο ηθελε ο Ευγένιος το στέμμα. Ο Ζωσιμος αναφέρει οτι ηταν κατι παραπανω απο διστακτικός. Προφανως οταν του προτειναν τον μανδυα της Αυτοκρατορίας πρεπει να ενιωσε εξω απο τα νερα του εντελώς αλλα τι επιλογές ειχε; Μετα τις υποσχεσεις του Αρβογάστη για προστασια και εμπιστοσυνη ο Ευγένιος δέχτηκε και η μοιρα του δέθηκε με του Αρβογάστη.
Τουλάχιστον 2 πρεσβειες εστάλησαν στον Θεοδόσιο για αναγνώριση του νεου Αυτοκράτορα. Και οι 2 αποζητουσαν την φιλια του Θεοδοσιου για τον Ευγένιο χωρις να αναφέρουν πουθενα τον Αρβογάστη. Και οι 2 ελαβαν διφορουμενες απαντησεις και γυρισαν πισω χωρις να εχουν πετυχει τον αντικειμενικο τους στόχο. Τα νομισματα στη Δυση συνεχισαν να κοβονται στο ονομα του Θεοδοσίου. Ο Ευγένιος εξελεγη Υπατος στη Δυση μαζι με τον Θεοδόσιο αλλα στην Ανατολη ο Θεοδόσιος το αγνόησε τελειως αυτο και εξελεγη αυτος Υπατος με συνυπατο τον Στρατηγο Αμπουντατιο. Τον Ιανουάριο του 393 ομως του εστειλε το πιο ξεκάθαρο μηνυμα αφου εστεψε τον δευτερο γιο του Ονώριο Αυγουστο. Του ελεγε κατάμουτρα οτι ειναι σφετεριστής.
Μεχρι τον Απριλιο το χασμα μεταξυ Τρεβήρων και Κωνσταντινουπολης ειχε μεγαλώσει και τον ιδιο μηνα ο Αρβογάστης με τον Ευγένιο μπηκαν στην Ιταλια η οποια κατεληφθη χωρις αντισταση. Ο Αμβρόσιος εγκατέλειψε τα Μεδιολανα για την Μπολόνια καθως δεν ηθελε να συνεργαστει με τον σφετεριστη. Στη Ρώμη παλι οι παγανιστές Συγκλητικοι που ειχαν σοκαριστεί απο τους αντιπαγανιστικους νόμους του Θεοδοσίου σκεφτηκαν να συνταχθουν με τον Αρβογάστη που ειναι και αυτος παγανιστης καθως δεν ειχαν και τιποτε αλλο να χάσουν παρα μονο να κερδίσουν εαν κατάφερναν να επικρατησει ο Ευγένιος. Ετσι συντάχθηκαν μαζι του και του ζητησαν να επαναφέρει το χρυσο αγαλμα της Νικης στην Συγκλητο. Μια κινηση που τους ειχε αρνηθει και ο Θεοδόσιος και ο Βαλεντινιανός καθως και να καταργησει τους αντιπαγανιστικους νομους του Θεοδοσιου. Ο Ευγένιος συμφώνησε σε ολα και η Συγκλητος του προσφερε την στηριξη της.
Ο παγανιστης Φλαβιανός Νικόμαχος επανηλθε στο παλιο του ποστο του Υπαρχου του Πραιτωριου Ιταλιας και ανέλαβε ουσιαστικα αρχηγος του παγανιστικου κόμματος και με την σιωπηρη στηριξη του Ευγένιου οι ναοι στη Δυση ξανανοιξαν, οι νομοι του Θεοδοσιου καταργήθηκαν και επανηλθαν οι θυσίες και οι παγανιστικες τελετουργίες. Ο ιδιος ο Νικόμαχος ηταν μελος σε πολλα απο τα παγανιστικα Μυστήρια οπως του Μιθρα, της Κυβέλης, της Ισιδος, της Εστιας, της Εκάτης κ.α. Ο γιος του Νικόμαχος ο νεότερος διορίστηκε Επαρχος της Ρώμης και ξανανοιξε τον Ναο της Αφροδιτης. Στην Οστια ο Ναος του Ηρακλη ανοικοδομηθηκε και συνέχισαν επαναφέροντας τις παγανιστικές τελετουργίες στις μονομαχίες και τους αγώνες, αναβιωσαν την γιορτη του Αττι τον Μαρτιο του 394, επανέφεραν το ξόανο της Κυβέλης στη Ρώμη πανω σε άρμα που εσερναν λιοντάρια και αλλες ξεχασμένες απο αιώνες παγανιστικες τελετες.
Απο τους παγανιστές μονο ο Συμμαχος κράτησε αποστάσεις καθως ειχε καει στο παρελθον απο παρόμοια περιπτωση υποστηρίζοντας τον Μάξιμο. Συνέχισε την φιλικη σχεση του με τον Ευγένιο και τον Νικόμαχο μεχρι που παντρεψε και την κόρη του με τον Νικόμαχο τον Νεοτερο. Απο την αλλη ο Αμβρόσιος εστελνε γράμματα απο την Φαβέντια στον Ευγένιο με τον οποιο ηταν καποτε φιλοι και τον κατηγορουσε για αποστασια απο τον χριστιανισμο και για την επαναφορά του αγάλματος της Νικης αλλα ο Ευγένιος δεν απαντησε.
Στις αρχές του 394 και οι 2 πλευρες προετοιμαζονταν για συγκρουση. Ο Αρβογάστης συγκέντρωνε στρατο στην Γαλατια και την Ιταλία, ο Νικομαχος διόρισε νεους κυβερνητες στην Αφρικη με προτεραιοτητα το σιτάρι της Καρχηδόνας να φτάνει στην Ρώμη χωρις διακοπη, ο Κομης Γιλδο ανθρωπος του Θεοδοσίου προήχθη σε Αρχιστράτηγο και θα μπορουσε να ειχε κανει αποκλεισμο στη Ρώμη εαν διατασσόταν αλλα ο Θεοδόσιος ηθελε εκστρατεια απο ξηρά και οχι απο θάλασσα και διορισε τους Στρατηγους Τιμάσιο και Στηλίχωνα διοικητές τους στρατου εισβολής με υποδιοικητές τον Γότθο Γαινα, τον Αλανο Σαούλ και τον Ιβηρα Μπακούριο. Λογω της αναβιωσης του παγανισμου ο Θεοδόσιος το ειδε σαν Ιερό Πολεμο και διεταξε νηστεια, προσευχη και παρακλήσεις στον Θεο ως αντιβαρο στις παγανιστικες τελετουργιες του Ευγενιου. Επίσης ζητησε απο τον Οσιο Ιωάννη της Λυκοπολης εναν ασκητη που εμενε 50 χρόνια σε ενα λοφο στην ερημο εξω απο τη Θηβαιδα για το τι θα γινει στον πολεμο αυτο. Ο Ιωάννης του απάντησε “Η θα νικησεις μετα απο μεγάλη σφαγη η θα πεθάνεις στην Ιταλία” κατι που αποκαρδιωσε τον Θεοδόσιο αλλα το μεγαλύτερο χτυπημα ηρθε την παραμονη του πολέμου οταν η γυναικα του Γάλλα πέθανε κατα την διαρκεια του τοκετου μαζι με το νεογέννητο. Ο Θεοδόσιος θρηνησε για μια μερα τη γυναικα του και το παιδι του και την επομενη εφυγε για τη μαχη αφηνοντας πισω τον γιο του Αρκάδιο και τον Ρουφινο στην Κωνσταντινουπολη.
Στην Ιταλια ο Αρβογάστης με τον Ευγένιο συγκεντρωναν τις δυναμεις τους στα Μεδιόλανα, μετα απο λιγο εφτασε και ο Νικόμαχος οπου αφου εκανε θυσία διαβασε τα εντόσθια του ζώου και ειπε οτι οι θεοι τους ευνοουν. Ζητηθηκε επισης να συμβουλευτουν οι ιερεις τα Σιβυλλικά Βιβλία στη Ρώμη για να δουν τι θα γινει και οι ιερεις απάντησαν οτι το ετος που διανυουμε ειναι ο “Μεγας Ενιαυτος” (Μεγα Ετος) το οποιο υπολογιζεται οτι συμβαινει καθε 365 ετη αρα την τελευταια φορα ηταν το 29-30 και τωρα ειναι το 394-395. Καθε φορα που συμβαινει αυτο το ετος η ανθρωποτητα αλλαζει εποχη. Πραγμα το οποιο σημαίνει οτι αφου αλλαξαμε εποχη οταν σταυρωθηκε ο Χριστος περιπου και μπηκαμε στην εποχη του Χριστιανισμου τωρα θα ξαναλλαξουμε και θα ειναι η εποχη του Παγανισμου. Ο Νικόμαχος χαρηκε και ορκιστηκε οτι μολις γυρισουν νικηφόροι απο τον πολεμο θα κάνει ολες τις εκκλησιες του Αμβροσιου στάβλους για τα αλογα.
Πισω στην Ανατολη ο Θεοδόσιος με γρηγορη πορεια εφτασε κοντα στην Ακυληια περιπου τον Σεπτέμβριο και στρατοπεδευσε σε ενα λοφο οπου ειχε πληρη κατοπτευση της πεδιαδας. Ο Αρβογάστης στρατοπεδευσε απεναντι με τα νωτα του στον ποταμο Φρίγιδο
Το απογευμα της 5ης Σεπτεμβριου 394 ο Θεοδόσιος εκανε την πρώτη κίνηση με ευθεια επιθεση στο κεντρο του εχθρου χρησιμοποιωντας Βησιγοτθικο πεζικο. Επακολουθησε σκληρη αιματηρη μαχη με πολλα θυματα εκατέρωθεν συμπεριλαμβανομενου και του Πρίγκιπα Μπακούριου αλλα το κέντρο του Αρβογάστη άντεξε. Οι Βησιγότθοι αποχώρησαν διαλυμένοι μολις επεσε η νυχτα. Ειχαν τοσες πολλές απώλειες που σκεφτονταν οτι οι Ρωμαιοι απλα τους εκμεταλλευονταν για να μην πανε αυτοι στη μαχη.
Ο Ευγένιος θεωρουσε οτι η μαχη ειχε κερδηθει και αυτο πιστευαν και οι στρατιωτες του. Ο Αρβογάστης τοτε έστειλε ενα αποσπασμα να περάσει πισω απο τις γραμμες του Θεοδοσίου και να τους χτυπήσει αιφνιδιαστικα απο πισω.
Στο στρατοπεδο του Θεοδοσίου επικρατουσε απελπισία και ο Θεοδόσιος περασε τη νυχτα του προσευχόμενος γιατι νομιζε πως ο Θεος τον ειχε εγκαταλείψει. Οπως προσευχόταν τον πηρε ο υπνος και ειδε στο ονειρό του 2 λευκοντυμένες φιγουρες που του συστηθηκαν ως Αγιος Ιωάννης και Αγιος Φιλιππος οι οποιοι του εδωσαν κουράγιο να συνεχίσει. Στο μεταξυ το απόσπασμα που εστειλε ο Αρβογάστης αντι να χτυπησει το Θεοδόσιο απο πισω εστειλε μηνυμα στον Θεοδόσιο πως αν ειναι διατεθειμένος να τους πληρώσει τοτε θα αυτομολησουν σε αυτον. Ο Θεοδόσιος φυσικα πληρωσε και οι στρατιωτες ενσωματώθηκαν στο στρατο του.
Την επομενη μερα η μάχη ξανάρχισε και ο Αρβογάστης μάταια περιμενε το αποσπασμα του να εμφανιστει και να χτυπησει το Θεοδόσιο πισωπλάτα. Εν τουτοις ομως η μαχη ηταν ακομα πιο σκληρη και το αποτέλεσμα αμφιβολο μεχρι που ενα απροσδόκητο φαινόμενο ευνόησε τον Θεοδόσιο. Ξαφνικά σηκώθηκε ενας θυελλώδης άνεμος ο οποιος φυσουσε κατα πανω στον στρατο του Αρβογάστη, πιεζε τις ασπιδες τους, εριχνε σκόνη στα μάτια τους ενω τα βέλη που εριχναν ξαναγύριζαν πισω και χτυπουσαν αυτους που τα ριξαν. Με ολα αυτα οι Λεγεώνες εχασαν τη συνοχή τους και ανοιξαν ρηγματα. Αντιθετα στην πλευρα του Θεοδοσίου ολα ηταν εντάξει. Μολις ειδαν τα ρηγματα ο Θεοδόσιος διέταξε αντεπιθεση και το μετωπο απλα διαλυθηκε.
Ο στρατος του Αρβογάστη υποχώρησε κατεστραμμένος και οι αντιπαλοι τους κυνηγησαν μεχρι το στρατοπεδο τους το οποιο λεηλατήθηκε ενω ο Ευγένιος συνεληφθη μεσα στη σκηνη του. Μεσα στο χαμο των λιποταξιων και των στρατιωτών που παραδιδονταν ο Αρβογάστης βρηκε καιρο να το σκάσει προς τα βουνα. Ο Ευγένιος παρακάλεσε για έλεος λεγοντας πως δεν ηθελε να γινει Αυτοκράτορας αλλα επεμενε ο Αρβογάστης αλλα δεν εισακουστηκε και αποκεφαλιστηκε επι τοπου. Το κεφάλι του καρφωμένο σε ενα δόρυ σταλθηκε σαν προειδοποιηση σε ολες τις επαρχίες. Οσο για τον Αρβογάστη εζησε μερικές μερες στα βουνά ως φυγάς και οταν κατάλαβε οτι τον εχουν περικυκλώσει αυτοκτόνησε πεφτοντας πανω στο σπαθι του. Το ιδιο εκανε και ο Νικόμαχος στην Ρώμη.
Ο Θεοδόσιος μπηκε στην Ιταλία χωρις αντισταση και παλι φανηκε ελεημων στους εχθρους του δινοντας χάρη στους περισσότερους. Ο Νικόμαχος ο Νεότερος πρωην πλεον Επαρχος της Ρωμης απεφυγε την εκτέλεση χαρις στη μεσολαβηση του πεθερου του Συμμαχου ο οποιος ειχε φροντισει να μεινει απ'εξω και ο Θεοδόσιος τον εκτιμουσε. Ενω αλλοι γλιτωσαν την τιμωρια εαν δεχονταν να βαφτιστουν χριστιανοι. Ο Αμβροσιος που ειχε επιστρέψει στην εδρα του παρότρυνε τον Θεοδόσιο να ειναι επιεικης με τους εχθροςυτου και τον συνεχάρη και προσωπικα στη Ακυληια για την νικη του. Ο Θεοδόσιος τον ευχαρίστησε για τις προσευχές του υπερ της νικης και αντι να χτισει μια θριαμβικη αψιδα οπως εκιαναν οι Αυτοκράτορες παλια διέταξε να γινει Θεια Λειτουργια για την νικη του.
Ο αέρας που σηκωθηκε στη μάχη του Φρίγιδου θεωρήθηκε θεια επεμβαση και θαυμα και εκανε μεγάλη ζημια στους παγανιστές. Και οι 2 πλευρές εβλεπαν τη μάχη ως την τελική μαχη μεταξυ Παγανισμου και Χριστιανισμου. Καποιοι παγανιστές οπως ο φιλοσοφος Κλαυδιανος παραδεχονταν πως οντως εγινε θαυμα απο τον Θεο των Χριστιανων. Η νικη του Θεοδοσίου ηταν νικη για τον Χριστιανισμο αλλα δεν ελυσε κανενα αλλο προβλημα. Στα σύνορα του Ρηνου που τα υπερασπιζόταν ο Αρβογάστης τωρα δεν υπήρχε καμια στρατιωτικη φιγουρα ικανη να κρατήσει τα ηνία αλλα ουτε και στρατό καθως ο Αρβογάστης ειχε παρει το μεγαλυτερο μερος του συνοριακου στρατου για να υποστηρίξει τον Ευγένιο. Ο Θεοδόσιος ηταν και παλι μονοκράτορας μιας ενωμενης Αυτοκρατορίας αλλα με τι κοστος;
Και εκτος αυτου αρρώστησε βαρια στα Μεδιόλανα απο υδρωπικία. Ετσι η Αυλη μετακινηθηκε ξανα απο την Κωνσταντινουπολη στα Μεδιολανα. Ο Θεοδόσιος δεν ηταν ποτέ σε καλη υγεία απο την πρωτη φορα που αρρωστησε το 380 αλλα τωρα η κατάσταση ηταν κρίσιμη. Τοσο κρίσιμη που ζητηθηκε απο τον 11χρονο Ονώριο να σπεύσει επειγόντως στα Μεδιολανα για να προλαβει τον πατέρα του ζωντανο. Οι εξελιξεις ηταν ραγδαιες. Απο τις γιορτες της νικης πηγαν κατευθειαν στην ενδεχόμενη διαδοχή. Εαν πέθαινε ο Θεοδόσιος δεν υπηρχε κανεις που να συγκρινεται μαζι του για να τον αντικαταστήσει. Ο Αρκάδιος ηταν 18 χρονών και ο Ονώριος 11. Ηταν βεβαια Αυγουστοι αλλα ηταν πολυ νεοι και απειροι για να κυβερνησουν μονοι τους. Θα χρειάζονταν βοηθεια. Στην Ανατολή κεντρικη φιγουρα εξουσιας ηταν τοτε ο Υπαρχος του Πραιτωριου της Ανατολης Ρουφίνος και στην Δυση ο Αρχιστράτηγος Στηλίχωνας ο οποιος προηχθη στη θέση του Αρβογάστη για λογους ασφαλειας. Δεν μπορουσε να διεκδικήσει το θρόνο ως εχοντας Βανδαλικη καταγωγη και φσικα ο γάμος του με την ανηψια του Θεοδοσίου τον εδενε με την δυναστεια εξασφαλίζοντας την αφοσιωση του.
Οταν εφτασε ο Ονώριος στα Μεδιόλανα ο Θεοδόσιος ηταν σε κρίσιμη κατάσταση. Εν τουτοις διέταξε να γινουν μονομαχίες και αρματοδρομιες για την αφιξη του στις οποιες προηδρευσε ο ιδιος το πρωι. Το απογευμα ομως που χειροτερευσε η κατάσταση του τη θέση του πηρε ο Ονώριος.
Μερικές μερες μετά ο Θεοδόσιος πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 395 σε ηλικία 48 ετών. Πριν πεθάνει ομως διόρισε τον Στηλιχωνα κηδεμόνα των 2 γιων του στους οποιους μοιρασε την Αυτοκρατορία. Ο Αρκάδιος πηρε το ανατολικό μέρος και ο Ονώριος το δυτικο. Δεν υπήρχαν ομως αυτοπτες μάρτυρες για αυτο το διαχωρισμο ουτε γραπτη διαθηκη και αρχικά αμφισβητήθηκε αλλα ο Αμβρόσιος επιβεβαιωσε πως αυτη ηταν η τελευταια επιθυμια του Θεοδοσιου και οι αντιδράσεις καμφθηκαν. Ο θανατος του Θεοδοσίου υπηρξε ξαφνικός και δεν ειχε προλαβει να κανει ολες τις αλλαγες που ηθελε και να διαχωρίσει την Αυτοκρατορια οπως αυτος θα ηθελε. Για αυτο που ειμαστε σιγουροι βέβαια ειναι ο διορισμος του Στηλιχωνα ως Αρχιστρατηγου στη θέση του Αρβογάστη και φυσικα στη θέση του εκ των πραγμάτων κυβερνητη της Δυτικης Ρωμαικης Αυτοκρατοριας περιπου οπως ηταν ο Αρβογάστης με τον Βαλεντινιανο. Ο Ρωμαικος νομος προέβλεπε κηδεμονια αλλα δεν υπηρχε θεσμοθετημένη θέση Αντιβασιλέα. Ομως ολοι το δεχτηκαν αυτο εκτος ισως απο τον Αλάριχο ο οποιος ηταν πλεον αρχηγός των Βησιγότθων και αυτος που ειχε κανει τις μεγαλυτερες θυσιες στη μάχη του Φριγιδου. Οι συνθηκες ειχαν υπογραφει με τον Θεοδόσιο και αυτος μολις ειχε πεθάνει. Για τον Αλάριχο δεν υπηρχαν πλεον συνθηκες. Ο Στηλιχων το αντιληφθηκε και απέλυσε τα Γοτθικα στρατεύματα τα οποια επεστρεψαν στην Μοισια λεηλατώντας τα παντα στο περασμα τους.
Ο Αμβροσιος ειδε οτι πλεον η εξουσια εχει περάσει στον Στηλιχωνα και εριξε ολο το ειδικο βάρος του στην υποστήριξη του νεου ισχυρου ανδρα. Ο ιδιος ο Επίσκοπος ανέλαβε να οργανώσει την κηδεία του Αυτοκράτορα στα Μεδιόλανα και ο ιδιος εκφώνησε τον επικηδειο ενωπιον του Ονωρίου και του Στηλιχωνα. Ηταν η πρωτη κηδεια Αυτοκράτορα που διέφερε απο τις προηγουμενες. Ηταν μια ξεκάθαρα χριστιανικη κηδεία απο την οποια έλειπε το στοιχειο της Αποθέωσης και ο Αμβρόσιος δεν αναφέρθηκε καθόλου στο Γοτθικο πολεμο αλλα εκανε μνεια στους αγώνες του Αυτοκράτορα εναντίον των αιρέσεων και του παγανισμου και ειδικη αναφορά στη νικη του κατα των παγανιστών και του Ευγενίου.
Μετα την κηδεία το σωμα του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινουπολη και ενταφιάστηκε στο Μαυσωλείο του Κωνσταντινου στον Ναο των Αγίων Αποστόλων στις 8 Νοεμβριου 395 και εμεινε εκει μεχρι που καταστράφηκε απο τους Σταυροφόρους το 1204. Ο Θεοδόσιος πεθανε χωρις να εχει τελειωσει το έργο του και η εξουσια του στην Δϋση περασε οχι σε εναν νεο Αυτοκράτορα αλλα σε εναν νεο Αρβογάστη. Η δυναστικη εξουσια που ονειρευονταν ο Κωνσταντινος και ο Θεοδόσιος ειχε παλι εκτραπει και πλεον η εξουσια ασκουνταν πισω απο το θρόνο και οχι απο αυτον που καθονταν στον θρονο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Original προταση:
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
ΙΙΙ. Veteres: Αυτοι ειναι μονομάχοι που κατάφεραν να επιβιώσουν 1 χρόνο στη σχολή.
Google translate Hebrew to Greek
ΙΙΙ. Βετεράνοι: Δεν θα μπορείτε να υπογράψετε μια γάτα κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
- 6 Απαντήσεις
- 427 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Jimmy81
17 Μάιος 2022, 14:48
-
- 0 Απαντήσεις
- 92 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από tanipteros
05 Φεβ 2024, 21:23
-
- 2 Απαντήσεις
- 129 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από taxalata xalasa
15 Σεπ 2022, 00:33
-
- 25 Απαντήσεις
- 787 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Frappezitis
11 Οκτ 2023, 19:28