Γιατί «επαναστάτησαν» οι Κλέφτες και οι αρματολοί

[sharp]

Ουτε του Φινλευ ειναι καλα, περα απο το γεγονος οτι ο Φινλευ εγκαταλειφθηκε απο τους Ελληνες ιστορικους για ευνοητους λογους, προσπαθει να προβαλει την πολιτικη εθνοτητα, κρατω μικρο καλαθι γι'αυτο, σιγουρα ομως ειναι κοντυτερα στην πραγματικοτητα απο την Παπαρηγοπουλεια μυθολογια. Εγω μιλαω για αρχεια του Τουρκικου κρατους πχ χαλαγε ενας κλεφτης ενα χωριο, καπου καταγραφοταν ποιος και τι ζημιες εκανε.

Είσαι σίγουρος ότι είχαν τέτοια οργάνωση οι Οθωμανοί; Και αν υπήρξαν τέτοια, ότι διατηρούνται μέχρι σήμερα; Πολύ αμφιβάλλω.

Δεν ειναι απιθανο να ειχαν. Ημασταν περιουσια τους, ενα χωριο μειον ισουταν με ενα ποσο φορου μειον και θα επρεπε να το απαιτησουν απο αλλου. Ενδεχομενως πηγες να ειναι και αρχεια Καδηδων.Τους ενδιεφερε, αλλοιως δεν θα ειχαν και αρματωλους. Τωρα αν διατηρουνται μεχρι σημερα δεν τον ξερω, το ευχομαι ομως. Γενικα οι Τουρκοι ιστορικοι μολις τα τελευταια 30-40 χρονια ασχολουνται με την περιοδο και δεν ξερω κανενα Ελληνα ιστορικο να πηγε απεναντι και να εψαξε. Αλλσ και παλι, επειδη δεν ηταν σημαντικο γεγονος για τους Τουρκους, υπαρχει περιπτωση να τα εχουν πεταξει ολα αυτα τα χρονια, το ιδιο ειχαμε κανει και εμεις και αν δεν εμφανιζοταν ο Βλαχογιαννης ο ιστορικος να νοιαστει, ακομα τα απομνημονευματα θα ειχαμε.

Μην ξεχνάς και την αλλαγή γλώσσας. Όλα αυτά αν υπάρχουν θα είναι σε αραβική γραφή.

[Ζαποτέκος]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

[nemo]

Ο κ. Παναγιώτης Στάθης είναι ιστορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Συμπλεγματική σχολή Λιάκου, Σύριζα Λασιθίου.


Ναι, ίσως είναι ''εθνικιστικός'' μύθος, λίγο εκλαϊκευμένος για τους απλούστερους ανθρώπους.
Είναι όμως Μύθος.
Δηλαδή η μεγάλη αφήγηση που σου δείχνει τα προπύλαια της αγωγής και των αρετών.

Αφυπνίζει, καθοδηγεί και δημιουργεί εν δυνάμει Ήρωες.

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι μυθοδιάιτος .




Οι συμπλεγματικοί που όλη τους τη ζωή το μόνο που κάνουν είναι να αποδομούν και να σπιλώνουν το όποιο κάλλος, δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα απολύτως.
Ούτε μια πρόταση, μια εναλλακτική.
Μόνο αργύρια, χοϊκό ορθολογισμό και ένα απέραντο γκρι.
Όσοι δε γεύονται τα νάματα του Μύθου, ζούνε με εγχειρίδια χρήσεως και μπροσούρες δούλων.

Συγνώμη αλλά δεν σε κατάλαβα.

Ήρωας=θρύλος=μύθος.

[Σενέκας]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

Δεν ξέρω πόσοι απ'αυτούς που θα διαβάσουν το απόσπασμα, είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που περιγράφει είναι το πως ο Ανδρούτσος απολύθηκε απ'τη θέση του στο δημόσιο και βγήκε άμεσα στην παρανομία

[Ζαποτέκος]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

Δεν ξέρω πόσοι απ'αυτούς που θα διαβάσουν το απόσπασμα, είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που περιγράφει είναι το πως ο Ανδρούτσος απολύθηκε απ'τη θέση του στο δημόσιο και βγήκε άμεσα στην παρανομία

Μιλάμε για εποχές που ο όρος σύμβαση αορίστου χρόνου δεν ταυτιζόταν με την μονιμότητα.

[Σενέκας]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

Δεν ξέρω πόσοι απ'αυτούς που θα διαβάσουν το απόσπασμα, είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που περιγράφει είναι το πως ο Ανδρούτσος απολύθηκε απ'τη θέση του στο δημόσιο και βγήκε άμεσα στην παρανομία

Μιλάμε για εποχές που ο όρος σύμβαση αορίστου χρόνου δεν ταυτιζόταν με την μονιμότητα.

αντίθετα η απόλυση, πολύ συχνά ήταν μόνιμη...πολύ μόνιμη. Προφανώς εδώ ο Ανδρούτσος ήταν τυχερός που ο Διάκος τα είχε συμφωνήσει απο πριν με "τα παλικάρια" και τους προύχοντες και τον έκανε στην άκρη ειρηνικά. Σε διαφορετική περίπτωση θα τον έτρωγε πισώπλατα σε καμιά βουνοκορφή ή σαν άλλος Κορλεόνε

[Σενέκας]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

η μαρτυρία είναι του Ιωάννη Σγουρδάκη, μετέπειτα δημάρχου Ορχομενου, που δηλώνει αυτόπτης, αλλά ήταν τότε 7 χρονών





επίσης, Μπακογιάννης>οπλαρχηγός της ρούμελης. Κάτι μου λέει ότι είναι πρόγονος του σημερινού δημάρχου Αθηνών

[stavmanr]

Πάντως, από τότε που οι κλέφτες ταυτίστηκαν με τον αγώνα για την πατρίδα έχουμε γεμίσει κλέφτες πατριώτες.

[Ζαποτέκος]

Οδυσσέας Ανδρούτσος vs Αθανάσιος Διάκος

Στον φάκελο του Διάκου, στα αρχεία του κράτους, υπάρχει αποδελτιωμένη μαρτυρία για μια έντονη ρήξη ανάμεσά τους, έξω από ένα χωριό στη θέση Γεφυράκι. Ο Διάκος τιμούσε και θαύμαζε τον Ανδρούτσο, ωστόσο αγανακτούσε κάθε φορά που εκείνος επέβαλλε αυστηρές ή απάνθρωπες τιμωρίες σε όσους θεωρούσε εμπόδιο στη δράση του. Η αγαθή ψυχή του Διάκου δεν συγχωρούσε τις σκληρές πράξεις και μια μέρα ξέσπασε. Ο Οδυσσέας, ασυνήθιστος να ακούει την αλήθεια, τράβηξε το όπλο να τον κτυπήσει. Ατάραχος ο Διάκος του είπε: «Τράβα μωρέ Τουρκόπιστε και αν με σκοτώσεις, χαλάλι σου. Αλλιώς γλυτώνουμε από έναν τυραννόπιστο». Η ρήξη θα έφθανε σε βιαιότητες ίσως, αν δεν εμπλέκονταν ο Καλύβας, ο Μπακογιάννης και άλλα παλληκάρια. «Ε, μωρέ σύντροφοι!», φώναξε ο Διάκος, «Εγώ δεν μπορώ να κάνω πια με αυτόν τον μπόγια. Όποιος από σας θέλει, ας έρθει κοντά μου». Ο Οδυσσέας έφυγε με τέσσερις. Όλοι οι άλλοι έμειναν με τον Διάκο και τον ανακήρυξαν ομόφωνα οπλαρχηγό της Λιβαδειάς. Οι προεστοί αναγνώρισαν πρόθυμα την εκλογή του και οι Τούρκοι την επικύρωσαν. Χαρακτηριστική ήταν η σφραγίδα του Διάκου, ως καπετάνιου, στο αρματολίκι που παρέλαβε. Είχε σχήμα ωοειδές, με τον δικέφαλο αετό των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και τον Τίμιο Σταυρό με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= Ο Θεός νικά).

https://chilonas.com/2021/03/23/https-wp-me-p1op6y-ey2/

η μαρτυρία είναι του Ιωάννη Σγουρδάκη, μετέπειτα δημάρχου Ορχομενου, που δηλώνει αυτόπτης, αλλά ήταν τότε 7 χρονών





επίσης, Μπακογιάννης>οπλαρχηγός της ρούμελης. Κάτι μου λέει ότι είναι πρόγονος του σημερινού δημάρχου Αθηνών

Να υπάρχει άλλη πηγή που να αναφέρει την ρήξη Ανδρούτσου και Διάκου ή απλώς ο Διάκος διαδέχτηκε τον Ανδρούτσο ομαλά όταν το τελευταίος εγκατέλειψε το αρματολίκι του για να δει τι θα γίνει με τον Αλή πασά ;

[nemo]

Ο κ. Παναγιώτης Στάθης είναι ιστορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Συμπλεγματική σχολή Λιάκου, Σύριζα Λασιθίου.


Ναι, ίσως είναι ''εθνικιστικός'' μύθος, λίγο εκλαϊκευμένος για τους απλούστερους ανθρώπους.
Είναι όμως Μύθος.
Δηλαδή η μεγάλη αφήγηση που σου δείχνει τα προπύλαια της αγωγής και των αρετών.

Αφυπνίζει, καθοδηγεί και δημιουργεί εν δυνάμει Ήρωες.

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι μυθοδιάιτος .




Οι συμπλεγματικοί που όλη τους τη ζωή το μόνο που κάνουν είναι να αποδομούν και να σπιλώνουν το όποιο κάλλος, δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα απολύτως.
Ούτε μια πρόταση, μια εναλλακτική.
Μόνο αργύρια, χοϊκό ορθολογισμό και ένα απέραντο γκρι.
Όσοι δε γεύονται τα νάματα του Μύθου, ζούνε με εγχειρίδια χρήσεως και μπροσούρες δούλων.

Συγνώμη αλλά δεν σε κατάλαβα.

Κι όμως είναι οτι καλύτερο διάβασα εδώ και καιρό ...και μπράβο στον φίλο που το έγραψε

[Ζαποτέκος]

Ανδρίτσος ή Ανδρέας Σαφάκας ( 1780 - 1828 )

Αρματολός και οπλαρχηγός του '21. Πολέμησε σε διάφορες μάχες στην Στερεά Ελλάδα. Συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Καραϊσκάκη και έσπευσε προσωπικά να τον βοηθήσει το 1823 όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στα Άγραφα. ( Οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί - Μητσοκοντογιάννης , Σκαλτσοδήμος , Πανουργιάς , Ανδρούτσος , Γιολδασαίοι , Πεσλής- του έστειλαν κι αυτοί ενισχύσεις .) Το 1827 , με την επικράτηση των Τούρκων στην Στερεά , προχώρησε σε καπάκια με τους Οθωμανούς και αυτοί του έδωσαν πίσω το αρματολίκι του ( Κράβαρα και Λιδωρίκι - δεν κατάφερα να βρω ακριβώς ) . Τα "καπάκια" άλλοι τα έβλεπαν σαν προδοσία κι άλλοι σαν ψευτοσυμφωνίες. Στο παρακάτω spoiler υπάρχει μια ωραιοποιημένη άποψη για τα καπάκια , μια επιστολή του Σαφάκα όπου καταγγέλλει στον Γεώργιο Κουντουριώτη τον Κωλέττη για συνεννοήσεις με τους Τούρκους και μια απολογητική επιστολή του Σαφάκα στον Κολοκοτρώνη το 1826.

SpoilerShow

Μερικά πράγματα σχετικά με τα καπάκια των Ρουμελιωτών οπλαρχηγών . Απ' το βιβλίο του Δημητρίου Τσιάμαλου Οι Αρματολοί της Ρουμελης.

Όταν οι Αρματολοί των Αγράφων ( Καραϊσκάκης), του Ασπροποτάμου (Νικολός Στορνάρης) και του Κλινοβού ( Γρηγόρης Λιακατάς) υπέγραφαν με τον Χουρσίτ πασά τη συνθήκη των καπακιών ουσιαστικά <<και οι μεν και ο δε εξαγόραζον τον καιρόν περιμένοντες τα αποτελέσματα των εκστρατειών κατά του Μεσολογγιού, κατά της Ανατολικής Ελλάδος και <της> του Δράμαλη>> χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει σε καμία περίπτωση απαξίωση του Αγώνα και πλήρη υποταγή στο τουρκικό δοβλέτι εκ μέρους των Αρματολών. Απλώς στην αρχή του Αγώνα και κάτω από συγκεχυμένες επαναστατικά συνθήκες η διατήρηση του αρματολικιού βρισκόταν σε προτεραιότητα έναντι του κοινού Αγώνα. Γι’ αυτό μένουν μεν οι προσκυνημένοι οπλαρχηγοί στο αρματολίκι τους σπεύδουν δε να ενισχύσουν το ελληνικό στρατόπεδο με αποστολές στρατιωτικών σωμάτων <<επειδή αυτοί [Καραϊσκάκης, Στορνάρης, Λιακατάς] έχουν Καπάκι εκεί, αν χρειάζονται [στην Ανατολική Ελλάδα] στρατιωτικήν βοήθεια να τους πέμψη [ο Καραϊσκάκης] κ.λ.π.>>. ( Κασομούλης )

Το γεγονός ότι οι οπλαρχηγοί που συνάπτουν καπάκια με τους Τούρκους όχι μόνο δεν απορρίπτουν την Επανάσταση αλλά βοηθούν το ελληνικό στρατόπεδο στις διάφορες μάχες αποστέλλοντας στρατιωτικές ενισχύσεις ή ενισχύσεις άλλου είδους αποδεικνύεται από τις συμπεριφορές του <<προσκυνημένου>> Καραϊσκάκη και του Γώγου Μπακόλα. Ο Καραϊσκάκης, αν και διατελεί υπό το καθεστώς των καπακιών στα Άγραφα, αποστέλλει στρατιωτικές ενισχύσεις (Οκτώβριο 1822) στο ελληνικό στρατόπεδο κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Το ίδιο πράττει και ο <<προσκυνημένος>> Γώγος Μπακόλας, καθώς <<προσφέρει βοήθεια στις επιχειρήσεις των επαναστατών σε περιοχές που γειτονεύουν με τη δική του>>. Επίσης για το ίδιο θέμα πρβλ:<<Ώστε ενωθέντες οι τρεις Καραϊσκάκης, Στορνάρης, Λιακατάς, είχον την αυτήν συμφωνίαν με τον Χουρσίτ πασιά Ρούμελην Βαλισί· […] και ότι επειδή αυτοί έχουν Καπάκι εκεί, αν χρειάζονται στρατιωτικήν βοήθειαν να τους πέμψη…>>. ( Απόσπασμα επιστολής Γ. Καραϊσκάκη προς τον Πανουργιά, παραμονές της εκστρατείας του Ομέρ Βρυώνη στη Στερεά, Νικολάου Κασομούλη, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833), ό. π., τόμ. Α΄, σ. 248. )

Πολιτική σκοπιμότητα βλέπουν στα καπάκια και στρατιωτικοί άνδρες της Επανάστασης με εξέχοντα, στην αρχή, ρόλο στα εξουσιαστικά πράγματα
της επαναστατημένης Ελλάδας, όπως είναι ο Δημήτριος Υψηλάντης. Σε επιστολή του προς τον Νικηταρά, το Νοέμβριο του 1822, επαινεί το
ψευτοπροσκύνημα του Οδυσσέα στην Ανατολική Ελλάδα, διότι ο τελευταίος <<πάσχει με διαφόρους απάτας να αργοπορή τους εχθρούς εκεί και να τους καταπείση να επιστρέψουν στο Ζητούνι· ηξεύρεις το πνεύμα του και ταις διαβολιαίς του, ίσως τους απατήσει>>.

Η πρακτική των καπακιών στα χρόνια της Επανάστασης άγγιξε σχεδόν όλους τους οπλαρχηγούς της Ρούμελης. Ιδιαίτερα μετά την πτώση του Μεσολογγίου και με την πολιτική του Κιουταχή να μοιράζει <<απλόχερα προσκυνοχάρτια>> στη Στερεά Ελλάδα δια μέσου των μαυροκορδατικών Τάτση Μαγγίνα και Βασίλη Μπαρλά οι περισσότεροι εντόπιοι οπλαρχηγοί έκλεισαν καπάκια με τους Τούρκους. Εξαίρεση αποτέλεσαν ο Καραϊσκάκης, ο Δ. Μακρής, ο Νάκος Πανουργιάς, ο Δήμος Σκαλτσάς, ο Κριεζώτης και ο Βάσος Μαυροβουνιώτης, που τράβηξαν ο καθένας το δικό του δρόμο για διαφορετικούς λόγους.

Ο Ιωάννης Κωλέττης <<καταδίδεται>> από οπλαρχηγούς της Ρούμελης ότι <<συναλλάσσεται>> με τον Κιουταχή και τους Τούρκους και δίνει σημαντικές πληροφορίες για τον Αγώνα :

<<Έρχομαι να σας φανερώσω ένα μυστήριον, το οποίον επιβουλεύεται σημαντικώς την πατρίδα μας. Το υποκείμενον αυτό είναι άκρος φίλος μου, αλλά φίλον μεγαλύτερον από την πατρίδαν άλλον δεν είναι δίκαιον με φαίνεται να έχωμεν. Ο κύριος Κωλέττης, με λύπην μου το λέγω, έχει συχνάς ανταποκρίσεις με τον Κιουταχήν, δια μέσου ενός συγγενή του οπού είναι εκεί. Κάθε σχέδιον ελληνικόν, κάθε αδυναμία της πατρίδος, είναι αμέσως πηγαιμένον εις τον Κιουταχήν, από μέρους του κυρίου Κωλέττου. Αυτά μας τα βεβαιοί μεθ’ όρκου άνθρωπος σημαντικός, φιλογενής και φιλαλήθης, όστις κατά το παρόν σιωπάται δια να μην μαθευθή και κινδυνεύση, επειδή και πολλάκις πλησιάζει εις πολλάς μυστηριώδους υποθέσεις του Κιουταχή. Ετούτο κύριε μην το νομίσετε διαφορετικά, ή ότι παρακινούμαι από κανένα πάθος εναντίον αυτού του υποκειμένου. Σας ορκίζομαι εις τον Ιησούν Χριστόν, ότι αυτό είναι αληθινόν και εις κάθε καιρόν θέλει το αποδείξω και εμπράκτως. Βάλε βάσιν, εκλαμπρότατε, εις τους λόγους μου, και το υποκείμενον αυτό, ας απομακρυνθή κατά το παρόν από τα πράγματα του έθνους.>> ( Απόσπασμα επιστολής του Ανδρίτσου Σαφάκα προς τον Γεώργιο Κουντουριώτη, 18 Μαρτίου 1827 από το στρατόπεδο Επάχτου, Αρχεία Λ. και Γ. Κουντουριώτη, ό. π., τόμ. 8ος, αρ. 156. )

Εκείνο όμως που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και ενισχύει την νοοτροπία των οπλαρχηγών της Ρούμελης για τη σύναψη καπακιών με τον εχθρό είναι η φημολογία εν είδει Ευρωπαϊκής ειδησεογραφίας που κυκλοφορεί στα μέσα του 1824 μεταξύ των οπλαρχηγών της περιοχής ότι <<εις το Κογκρέσσον της Ευρώπης απεφασίσθη, ότι όσοι τόποι ελευθερώθησαν με τα άρματά των, να μείνουν ελεύθεροι, όσοι δε προσκυνημένοι με καπάκια να δίδουν ένα χαράτζι και μία δεκατιά και όχι άλλο τίποτες και έτζι ήλθε φερμάνι εις τον Ρούμελη και άνοιξε τα μπουγιουρδιά του εις όλα τα βιλαέτια, οπού όποιος θέλει εις αυτόν τον τρόπον, να βάλη καπάκια χωρίς ριέμι και χωρίς τίποτες· μάλιστα ο ελτζής ο Ρώσος προσμένεται εις την πόλιν και ετούτον τον μήνα όλα αυτά βγαίνουσι εις το μεϊδάνι και δια τούτο σας δίδω την είδησιν>>.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την παράδοση των καπακιών ανάμεσα στους οπλαρχηγούς της Ρούμελης και στους Τούρκους δεν είναι
καθόλου παράξενο και δυσερμήνευτο το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός οπλαρχηγών της εν λόγω περιοχής προσκύνησε τον Κιουταχή, ύστερα από την πτώση του Μεσολογγίου. Οι πηγές οι αναφερόμενες στο σχετικό γεγονός όλες σχεδόν συγκλίνουν στην αδυσώπητη αναγκαιότητα της σύναψης των καπακιών προκειμένου <<να σώσουν [οι οπλαρχηγοί] τον πτωχόν και τον απηλπισμένον λαόν>>.

<<Ποίος εκ των οπλαρχηγών της Δυτικής και Ανατολικής Ελλάδος δεν επροσκύνησε τότε εις τον Κιουταχήν, δια να ημπορέση να σώση την επαρχίαν του από την επαπειλουμένην παρά του Σατράπου τούτου αιχμαλωσίαν; Όλοι εν γένει εκτός του Μακρύ μόνον απ’ τον Ζυγόν και αν δεν μεταχειριζώμεθα το σόφισμα τούτο προς τον τύραννον ήθελε να υπάρχει σήμερον Στερεά Ελλάς ελευθέρα; * >>.( Απόσπασμα απαντητικής επιστολής του Γεωργίου Πεσλή στον Σωτήρη Κοτζαμάνη, 31 Οκτωβρίου 1843, Αθήνα, Εφημ. <<Αιών>>, 6 Ιανουαρίου 1844, Συλλ. Γ. Βλαχογιάννη, ΣΤ φ15, δελτ. 763, Γ.Α.Κ. )


Απολογητική επιστολή του Ανδρίτσου Σαφάκα προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:

<<Γενναιότατε στρατηγέ και αδελφέ μου.

Προ ημερών με επίτηδες άνθρωπόν μου σας έγραφα παριστάνοντάς σας την κατάστασιν της δυσχερεστάτης πατρίδος μας, της στερεάς Ελλάδος, λοιπόν ο άνθρωπός μου ακόμη δεν επέστρεψεν από αυτού, δια να ιδώ την απόκρισίν σας και ευρίσκομαι εις άκραν ανησυχίαν, όθεν και δια του πατρός μου πάλιν δεν λείπω να σας ειδοποιήσω, ότι τα πράγματα εδώ τρέχουν εις το ίδιον και ημείς προσμένομεν την βοήθειαν του Θεού και του έθνους δια να κάμωμεν το χρέος μας, δια τούτο παρακαλώ να με φανερώσητε τα αυτόθεν και να με οδηγήσητε με όλην την αλήθειαν, συμβουλεύοντάς με πώς να φερθώμεν, μην στοχασθής αδελφέ μου ότι άλλαξα γνώμην, παρά να ηξεύρης ότι είμαι εκείνος ο πατριώτης, όπου με εγνώρισες προ καιρού και κανένας μην ειπή ότι πλανώμεθα εις τα προσωρινά γελάσματα των εχθρών, διότι ο Σαφάκας δεν χάνει τόσους αγώνας και θυσίας, όπου δια την γλυκυτάτην πατρίδα έκαμεν, καλλίτερον προκρίνει τον θάνατον, μα τι να κάμω αδελφέ όπου υποφέρω τόσους πειρασμούς, δια να μην χάσωμεν τόσους Χριστιανούς, όπου ευρίσκονται με πατριωτισμόν και μη δυνάμενοι σήμερον να καταφύγουν εις τα αυτόθι, μάλιστα έχω και τόσα άρματα όπου με ακολουθούν και ακονίζουν τας μαχαίρας των δια τους εχθρούς, προσμένοντας τον καιρόν. Γέροντά μου, όσας γλώσσας όπου ακούεις και μελετούν την κατηγορίαν μας όλας να τας απαντάς και να τους πληροφορής ηξεύροντας τον πατριωτισμόν μου· προς τούτοις σας λέγω την γνώμην μου, και να μοι αποκριθήτε όσον το συντομώτερον, ότι αν καταλαμβάνετε, ότι είναι καμμία ελπίς δια να ελευθερωθή ο εδώ τόπος όπου έπεσεν εις τον ζυγόν, εγώ υποφέρω όλα τα βάσανα και τους πειρασμούς, δια να επιτύχω δια μέσου δυνάμεων να κάμω θυσίας και να αγωνισθώ καθώς και πρότερον, ειδέ και καταλαμβάνετε, ότι δεν υπάρχει καμμία ελπίς, σας παρακαλώ να μοι αναγγείλητε όλην την αλήθειαν, και αμέσως να εύρω καιρόν ν’ απεράσω τα αυτόθεν με όσους πιστούς πατριώτας με ακολουθήσουν, εν τοσούτω και μένω, με όλον το αδελφικόν σέβας.

1826 Αυγούστου 3 Λιδωρίκι

Ο Πατριώτης και αδελφός σας Αντρούτζος Σαφάκας.>>

* Εφημερίδα <<Ο Φίλος του Νόμου>>, 10 Ιουλίου 1825 :

Όχι πόλις, όχι χωρίον, αλλ’ ουδέ καλύβη έμεινεν άκαυστος [στη Στερεά Ελλάδα]. Εμπορεί άραγε μ’ όλα ταύτα να καυχηθή ο Σουλτάνος ότι εξουσίασεν αυτόν τον τόπον; Πολλά μακράν είναι ...

Αν και υποταγμένος, ο Σαφάκας κρατήθηκε αιχμάλωτος των Τούρκων στα Ιωάννινα. Δραπέτευσε όμως και έσπευσε να επιστρέψει στο αρματολίκι του. Τελικά δολοφονήθηκε - ίσως κατ' εντολή του Κοιυταχή - το 1828 από τον αδελφοποιτό του Σωτήριο Στράτο ή Τουρκοσωτηρη που επίσης διεκδικούσε το αρματολίκι του Σαφάκα. Και πράγματι ο Κιουταχής για να τον ανταμείψει του παραχώρησε το αρματολίκι των Αγράφων .

Εις την Τατάρναν έφθασε, ‘ς την εκκλησιάν εμπήκε,
κ’ έταξε χρυσοκάντηλο να φέρη να κρεμάση,
αν φτάση πέρα ‘ς τ’ Άγραφα πούχε δικούς και φίλους,
κ’ είχε και φίλο γκαρδιακό τον καπετάν Σωτήρη,
φίλον από μικρά παιδιά, και βλάμην ‘ς το βαγγέλιο.
Έφθασε και τον εύρηκε και ‘γλυκοφιληθήκαν.
Και τι τα θέλει τα φιλιά, και τα γλυκά τα λόγια;
Την άλλη μέρα πέσανε τρία πικρά ντουφέκια,
εκεί που ‘τρώγαν κ’ έπιναν με το Σωτήρη Στράτο.
Ψηλή φωνίτσαν έβγαλε με ματωμένη γλώσσα.
-Βλάμη, γιατί μ’ εσκότωσες, μ’ επήρες ‘ς το λαιμό σου;

[Ζαποτέκος]

Πλαπουταίαοι

Οικογένεια αγωνιστών του '21 της Πελοποννήσου.

Πλαπούτας Νικόλας - Κόλιας : ( Σουλιμά * Τριφυλίας 1735 - Παλούμπα Γορτυνίας 1827 ). Ο πάτερ φαμίλιας. Οι Πλαπουταίοι ήταν δίγλωσσοι , αρβανιτόφωνοι και ελληνόφωνοι.

* Στην Μάνη η λέξη σουλιμάς σημαίνει δηλητήριο και κακόγευστο φαγητό. Αλλά εδώ το τοπωνύμιο μπορεί να σχετίζεται με το Σούλι.

Πλαπούτας Γεωργάκης : ( Παλούμπα 1784 - Λάλα 1821 ). Πρωτότοκος γιος του Κόλια. Σκοτώθηκε στην μάχη του Λάλα.

Πλαπούτας ( ή Κολιόπουλος ) Δημήτριος : ( Παλούμπα 1786 - 1864 ). Δευτερότοκος γιος του Κόλια. Νυμφεύθηκε την Στεκούλα Αναγνώστη Κολοκοτρώνη , ξαδέλφη ( κατ' άλλους ανιψιά ) του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Το 1811 - 2 κατατάχτηκε στον βρετανικό στρατό των Επτανήσων. Το 1812 επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Φόνευσε όμως Τούρκους το 1819 και κατέφυγε στην Ζάκυνθο , όπου μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Στον Αγώνα του '21 συνεργάστηκε με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ήταν καποδιστριακός. Την περίοδο της Αντιβασιλείας αυτός και ο Θ. Κολοκοτρώνης κατηγορήθηκαν ως προδότες , ρωσόφιλοι και στασιαστές και φυλακίστηκαν ( 1834 ). Ο Όθων τους αμνήστευσε ( 1835 ).

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος

Ο Δημήτριος Πλαπούτας έγραψε ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΠ.ΤΡΙΚΟΥΠΗ ( μάχες στο Λάλα , το Πούσι , Τριπολιτσά , Ακροκόρινθο , Πάτρα , Δερβενάκια , Ιμπραήμ ).
https://www.eleftheriskepsis.gr/p/64030 ... ymata.html
Έχει διαβάσει κάποιος φίλος το έργο του Πλαπούτα ; Έστω κάποιο απόσπασμά του ;

[Ζαποτέκος]

Κοντογιανναίοι
Οικογένεια αγωνιστών απ' την Υπάτη. Κατάγονταν απ' τον Βάλτο Ακαρνανίας . Συγκρούστηκαν με τον Αλή πασά.

Γέρο - Κοντογιάννης : Ο γενάρχης. Γεννήθηκε στον Βάλτο Ακαρνανίας γύρω στα 1710. Πέθανε γύρω στα 1770.

Κωνσταντής Κοντογιάννης : ( 1765 - 1804 ) Σκοτώθηκε σε μάχη που έδωσε με στρατιωτικό σώμα του Γιουσούφ Αράπη , αξιωματούχου του Αλή πασά.

Νικολάκης Κοντογιάννης : Γιος του Κωνσταντή. Αγωνιστής του '21. Γεννήθηκε το 1795. Μαζί με τον αδελφό του Σπύρο δολοφόνησαν τους 3 αδελφούς Χατζηδημάκη * ως δήθεν τουρκόφιλους , στην πραγματικότητα όμως για δικό τους όφελος και επειδή ο Σπύρος ήθελε να πάρει ως σύζυγο την κόρη ενός απ' τους δολοφονημένους.

Σπύρος Κοντογιάννης : ( Υπάτη 1780 - Μεσολόγγι 1825 ). Γιος του Κωνσταντή και αδελφός του Νικολάκη. Σκοτώθηκε στο Μεσολόγγι το 1825.

Μήτσος Κοντογιάννης : ( 1770 -1841 ). Γιος του Γερο-Κοντογιάννη και αδελφός του Κωνσταντή. Το 1811 συμφιλιώθηκε με τον Αλή πασά και ανέλαβε το αρματολίκι της Υπάτης. Δεν είδε με καλό μάτι την Επανάσταση του '21 , τελικά όμως συμμετείχε σε αυτήν. Στον Εμφύλιο ήταν με τους κυβερνητικούς. Πολέμησε στο Κρεμμύδι ( 7/4/1825 ) και διασώθηκε κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου. Ήρθε σε καπάκια με τους Τούρκους , υποτάχτηκε στον Κιουταχή και οι Τούρκοι του ξανάδωσαν το αρματολίκι της Υπάτης. Είχε 3 γιους : Βαγγέλη , Νικόλαο και Γιάννη.

Νικόλαος Κοντογιάννης : Γιος του Μήτσου. Γεννήθηκε το 1795. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Τούρκους στην Καλιακούδα Ευρυτανίας στις 28/8/1825.

Βαγγέλης Κοντογιάννης : ( 1800 - 1875 )Αγωνιστής του '21. Γιος του Μήτσου. Υποτάχθηκε στους Τούρκους με καπάκια , αλλά επί Καποδίστρια επανεντάχθηκε στο στρατόπεδο των Ελλήνων. Το 1832 , με στρατιωτικό σώμα Ελλήνων και Τούρκων , έδρασε στην Πελοπόννησο υπέρ του Κωλέττη. Οι ντόπιοι αγανάκτησαν και θέλησαν να τον δολοφονήσουν. Τον έσωσε όμως η επέμβαση του Γενναίου Κολοκοτρώνη. Κατόπιν τούτου επέστρεψε στην Ρούμελη.

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος

* Χατζηδημακαίοι ή Χατζίσκοι ή Χατζήδες. Οικογένεια προκρίτων της Υπάτης. Τους επιτέθηκαν στις αρχές Δεκεμβρίου του 1820 οι Κοντογιανναίοι και φόνευσαν 3 ή 5 γιους του Χατζη-Χρήστου Αναγνώστη Οικονόμου , μεταξύ των οποίων τον Δημητράκη και τον Κωνσταντίνο. Μετά την απελευθέρωση της Λαμίας ( 1833 ) , τα παιδιά του Κωνσταντίνου , που έλαβαν το επώνυμο Χατζίσκοι ( μικροί Χατζήδες ) , εγκαταστάθηκαν εκεί. Η οικογένεια ανέδειξε πολιτικούς. Το επιφανέστερο μέλος της ήταν ο πλωτάρχης Δημήτριος Χατζίσκος ( 1888 - 1922 ). Πολέμησε στους Βαλκανικούς ( συμμετείχε στην βύθιση του παλαιού τουρκικού θωρηκτού Φετίχ Μπουλέντ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης από τον Βότση ) και διώχθηκε το 1917 - 1920 ως αντιβενιζελικός. Τελικά φονεύθηκε από σφαίρα Τσέτη ( 4/9/1922 ) κατά τις επιχειρήσεις εκκένωσης της Μικράς Ασίας , ενώ επέβαινε του αντιτορπιλικού Νίκη , του οποίου ήταν κυβερνήτης ( όρμος Σάιβ , περιοχή Καρά Μπουρούν , ΒΑ του Τσεσμέ. )

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος



Πληροφορία του στρατηγού Κ. Μαζαράκη σχετική με την πρόθεση των Αρματολών Κοντογιανναίων να ζητήσουν για νύφη κόρη των Χατζίσκων, μεγαλοκοτζαμπάσηδων του Μαυρίλου:<<Όταν οι Κοντογιανναίοι εζήτησαν συμπεθεριά, οι Χατζίσκοι εστόλισαν μίαν γαϊδάραν ως είδος νύμφης και τους την έστειλαν>>. ( Συλλ. Γιάννη Βλαχογιάννη, Ε 25, αρ. 903, Γ.Α.Κ. )

Οι Κοντογιανναίοι έσφαξαν τους Χατζίσκους <<ως προδότας της Εταιρίας και της επαναστάσεως των Ελλήνων ανέκαθεν και τότε>> ενώ στην πραγματικότητα ο αρχηγός της αρματολικής οικογένειας Μήτσος Κοντογιάννης <<εσκέφθη κατά την Επανάστασιν να οικειοποιηθή το πλείστον μέρος της περιουσίας του Χατζή-Δημάκη, και να εξοντώση την ισχυράν του τόπου οικογένειαν ταύτην, ίνα γίνη απόλυτος άρχων της επαρχίας >> με το πρόσχημα ότι <<ο Χατζή-Δημάκης δήθεν αντέπραττεν εις το κίνημα των Ελλήνων ως φιλότουρκος>>.( Κασομούλης )[/size][/i]

( Δημήτρης Τσιάμαλος , Οι Αρματολοί της Ρούμελης )

Πολλοί προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν τις συνθήκες της Επανάστασης του '21 για να εξυπηρετήσουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Βλ. και εδώ Ζαποτέκος @ Πήλιος Γούσης αθώος - Τσίπρας ; την περίπτωση Τσολάκογλου vs Γκαβοστέργιου και Γούζιου.

[Ζαποτέκος]

Σενέκας
Κάτι παίζει με το παράθεμα σε αυτήν σου την ανάρτηση Σενέκας @ Ανδρέας Λόντος-ο πρωτεργάτης της επαναστάσεως που αυτοκτόνησε(;) λόγω χρεών στο αφιέρωμα για τον Λόντο. Πρέπει να βάλεις άλλο απόκομμα μου φαίνεται.

[Ζαποτέκος]

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και την μάχη στο Χάνι της Γραβιάς :

( με αριστερό κλικ μεγαλώνουν )


https://books.google.gr/books?id=A1JeAA ... &q&f=false

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη :






https://books.google.gr/books?id=g_ZDAQ ... &q&f=false