«….Αγαπημένε μου πατέρα, δεν τον εξετίμησες [τον Οθωνα] νομίζω αρκετά, κι αυτό είναι αλήθεια ότι με λυπεί, γιατί θα το άξιζε. Μέχρι τώρα όλος ο κόσμος παραγνωρίζει την αξία του και περισσότερο απ’ όλους ο ίδιος ο πατέρας του. Είναι πραγματικά τελείως διαφορετικός απ’ ό,τι νομίζεις. Μόνο να του δίνει ο Θεός συνεργάτες στους οποίους να έχει εμπιστοσύνη (…) Πολλές κυβερνήσεις και διοικήσεις διαλύθηκαν. Ο στρατός ελαττώνεται, πολλοί αξιωματικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα. Λυπάμαι πάρα πολύ όταν βλέπω ότι ο καημένος ο άνδρας μου είναι αναγκασμένος να δουλεύει τόσο πολύ, και μάλιστα να ασχολείται με τόσο δυσάρεστα πράγματα. Οι κύριοι που προηγήθηκαν, οι οποίοι έπρεπε να είχαν εργαστεί για να τακτοποιήσουν τα οικονομικά τον καιρό που δε συμμετείχε στη διοίκηση, πέταγαν τα λεφτά από το παράθυρο…»
Παρότι τελευταία είχα ασχοληθεί με γυναίκες-είδωλα, που κατάλαβα σας αρέσουν, η έμπνευση για το σημερινό ποστ είναι τα γράμματα της θλιμμένης Βασίλισσας Αμαλίας. Εκτός από την στολή της Αμαλίας, που μπορεί να ξέρετε από τις παρελάσεις του Δημοτικού, δεν ξέρω αν η Αμαλία είναι είδωλο.Ομως μάλλον έχετε καταλάβει την ιδιάιτερη αγάπη μου για την ιστορία. Η ιστορία της Αμαλίας ίσως αγγίξει και πολλούς εδώ μέσα που βλέπω πως ασχολούνται με το θέμα της αναπαραγωγής. Ήθελα να γράψω λοιπόν για αυτήν με πολλές αφορμές, που θα σας παραθέσω ευθύς αμέσως. Κατ αρχήν η αγάπη όλων για τον μοναδικό στο κέντρο υπέροχο Εθνικό μας Κήπο (επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας όπως θα ξέρετε).Κατά δεύτερον η σύνδεση που έκανε μια φίλη με παιδάκι, που πηγαίνει συχνά στον Κήπο: όταν της είπα ότι η Αμαλία είχε θέμα και δε μπορούσε να κάνει παιδιά, μου είπε πως μάλλον είχε αυτό τον υπέροχο κήπο σαν παιδί της. Τέλος, γιατί οι επιστολές της είναι από τις ενδεικτικές περιπτώσεις γραμμάτων αγάπης, που περιέχουν άπειρα ιστορικά στοιχεία,τα οποία συμπληρώνουν τη λεγόμενη «εθνική ιστορία μας».
Όπως και με την Ίντιρα Γκάντι, θα παρουσιαστούν τα γράμματα αγάπης μιας κόρης προς τον πατέρα της, γιατί πως να το κάνουμε, υπάρχει πάντα και το οιδιπόδειο. Ούτε μία , ούτε δύο αλλά 887 επιστολές, μέσα σε 17 χρόνια, είχε στείλει από την Ελλάδα η Αμαλία, στον «Αγαπημένο, γλυκό, αγγελικό» της πατέρα Παύλο Φρειδερίκο στη Γερμανία. Αυτά, αρχειοθετήθηκαν με πολύ κόπο από τους Μιχαέλ και Βάνα Μπουσέ, και εκδόθηκαν σε δυο τόμους από τις εκδόσεις “Εστία” το 2011. Τα γράμματα δείχνουν τη λατρεία και την αφοσίωση που είχε η Αμαλία για τον πατέρα της αλλά και την αγάπη στο σύζυγο της.Δεν παραλείπει φυσικά και την αγάπη στην Ελλάδα. Έτσι, τον Ιανουάριο του 1845, γράφει: «Είμαι Ελληνίδα πέρα για πέρα, όσο καμιά άλλη μέσα στη χώρα. Ο Όθων αγαπάει την Ελλάδα, εγώ όμως, είμαι ερωτευμένη μαζί της».
Φυσικά αν δεν υπήρχε ο Οθωνας δε θα ήταν βασίλισσα η Αμαλία, κι έτσι όπως και στο γράμμα του ποστ, συνέχεια μιλάει και για εκείνον, τον οποίο θεωρεί γενναίο, εργατικό, με αυταπάρνηση, καθώς και «υπερβολικά καλό», τόσο όσο να του «λείπει το αίσθημα του ηγεμόνα» όπως λέει. Συγκινητικό δε είναι, πως δεν τον συνδέει με το θέμα της τόσο επιθυμητής εγκυμοσύνης, για την επίτευξη της οποίας καθημερινά υφίσταται βασανιστικές αλλά και αναποτελεσματικές ιατρικές παρεμβάσεις.Αυτό θα αναλυθεί παρακάτω εκτενώς, μιας και επανέρχεται όλο και περισσότερο στα γραπτά της, καθώς περνάει χωρίς αποτέλεσμα ο χρόνος. Η όποια επίλυση του θέματος δε, επαφίεται στον Θεό ενώσω ο Όθωνας παλεύει για τη διευθέτηση του θεμελιώδους ζητήματος της διαδοχής.Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Αμαλία ήταν ερωτευμένη με τον Οθωνα από κοριτσάκι. Τελικά τον παντρεύτηκε στα 18 της το 1836, κρυφά μάλιστα από τις Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες επενέβαιναν στα προσωπικά του 24χρονου βασιλιά, του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους. Έτσι την επέβαλε και την έφερε στην Ελλάδα. Η Αμαλία ήταν πολύ όμορφη, καλλιεργημένη κι είχε τον αυθορμητισμό της νιότης. Ως ορφανή από μητέρα στα δυο της χρόνια, είχε παθολογική αδυναμία στον πατέρα της (εξ ου και οι 887 επιστολές, περίπου τέσσερις το μήνα). Όταν έφτασε στην Ελλάδα, όπως βλέπουμε κι από τα γράμματα, ήταν πολύ ενθουσιασμένη. Αρχικά φερόταν σαν μια μικρή Μαρία Αντουανέτα με μόνο της μέλημα τους κοσμικούς χορούς, τους γάμους των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης,τα ζωάκια της και τα λουλούδια του κήπου της. Αλλά και το πως θα προσαρμόσει την επίσημη ελληνική ενδυμασία σε πιο ευρωπαϊκά πρότυπα για την ίδια και τους αυλικούς της
Η περίφημη φορεσιά της Αμαλίας, ήταν βασικά η αστική φορεσιά της Πελοποννήσου. Το φουστάνι ή καβάδι ήταν από χρυσοΰφαντη στόφα, και είχε μπούστο ανοιχτό για να φαίνεται το ολοκέντητο πουκάμισο. Το κοντογούνι ήταν βελούδινο, συνήθως σε σκούρο χρώμα, χρυσοκέντητο και πάρα πολύ εφαρμοστό. Στο κεφάλι φοριόταν το φέσι , και οι παντρεμένες το έριχναν στο πλάι. Η φούντα του, έπρεπε να είναι από χρυσές κλωστές, πλεγμένες κοτσίδα, και στολισμένη με μαργαριτάρια ή πούλιες.
Αρχικά το βασιλικό ζεύγος εγκαταστάθηκε στην οικία του Αφθονίδη δίπλα στον κήπο, τότε, της Κλαυθμώνος (τμήμα του σημερινού μουσείου της Πόλης των Αθηνών). Όπως αναφέρει στα γράμματα της, ήταν ένα «φτωχικό σπίτι με μεγάλο ενοίκιο» όπου ζούσανε «σχεδόν χειρότερα από αστούς» περιμένοντας καρτερικά να ανεγερθεί το επίσημο παλάτι τους,δηλαδή η σημερινή Βουλή. Η νεαρή βασίλισσα ασχολήθηκε ιδιάιτερα με την οργάνωση του κήπου , που διαμόρφωσε κατά το γαλλικό πρότυπο με αυστηρά γεωμετρικά παρτέρια και οπωρόκηπους.
Οι αληθινοί άνθρωποι της Ελλάδας, με τα προβλήματα τους, αποτελούσαν περισσότερο ένα ντεκόρ κατά τα ταξίδια της. Εκανε ταξίδια με ατμόπλοια, άμαξες και άλογα επισκεπτόμενη το μεγαλύτερο μέρος του Βασιλείου. Στα γράμματα της εκφράζει το πόσο γοητευμένη νιώθει από το τοπίο και τους κατοίκους, πόσο ενθουσιασμένη από την υποδοχή και τα έθιμα των ντόπιων, και πόσο εντυπωσιασμένη από την «απερίγραπτη φιλομάθεια» και την «καλοσύνη του λαού», μακριά από τους «φωνακλάδες» της πρωτεύουσας. Υπάρχουν γράμματα σταλμένα ενδεικτικά από Λιβαδειά, Άμφισσα, Μονεμβασιά, Κάρυστο, Λαμία, Άνδρο, Σύρο, Ύδρα, Σπέτσες
Αλλά ας σταθούμε σε ένα γράμμα της από την Υπάτη, τον Μάιο του 1839, όπου σημειώνει για το φλέγον ζήτημα της τεκνοποίησης: «Έχουμε εδώ μια φρικτή σπιτονοικοκυρά. Μου διηγήθηκε -και ήταν παρόντες όλοι οι κύριοι- ότι η νύφη της απέκτησε στο δωμάτιο όπου κοιμόμουν παιδί, το σπίτι της είναι τυχερό και είθε να μου συμβεί και εμένα το ίδιο κ.λπ., κ.λπ. Δεν είναι να τρελαίνεσαι;»
Υπάρχει ένα ολόκληρο ιατρικό βιβλίο, «Το αίτιο ατεκνίας της βασίλισσας Αμαλίας», όπου αποκαλύπτεται πως το πρόβλημα της νεαρής Βασίλισσας το κάλυπτε απόλυτη μυστικότητα. Σε αντίθετη περίπτωση σίγουρα θα το χρησιμοποιούσαν για εξοστρακισμό της από τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι επτά χρόνια μετά τον γάμο της με τον Οθωνα, στην Ελλάδα οργίαζαν οι φήμες ότι η βασίλισσα ήταν παρθένος και ο βασιλιάς ανίκανος. Οι Μεγάλες Δυνάμεις(Αγγλία Γαλλία Ρωσία) δηλαδή οι Δανειστές μας, είχαν η καθεμία το συμφέρον της να φύγει ο Βαυαρός Οθωνας από το θρόνο. Η ατεκνία της βασίλισσας ήταν ένας πρώτης τάξεως λόγος για την αποπομπή του ζεύγους.
Στα συγγράμματα μαιευτικής και γυναικολογίας της εποχής, η εικόνα που παρουσίαζαν τα έξω γεννητικά όργανα της Αμαλίας έμοιαζε με άτρητο παρθενικό υμένα. (Γι’ αυτό και ο Γερμανός γιατρός που πραγματοποίησε τη νεκροψία της, τη θεώρησε παρθένο.) Να υπογραμμίσουμε πως η γέννηση των μωρών με δυσπλασίες, όπως η Αμαλία, ερμηνευόταν εκείνη την εποχή ως συνέπεια των αμαρτιών των γονέων. Η άρση του ιατρικού απορρήτου θα στιγμάτιζε τη Βασίλισσα που θα θεωρούνταν «τέρας». Οι τότε γιατροί ήταν αδύνατο να διαγνώσουν την άγνωστη και τρομαχτική πάθηση της Αμαλίας. Έπασχε από το σύνδρομο συγγενούς απλασίας κόλπου, με αποτέλεσμα να μην έχει ούτε κόλπο ούτε μήτρα. Ακόμα και σήμερα οι γυναίκες με αυτό το σύνδρομο δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Μόνο που στις μέρες μας, με τη μέθοδο της πλαστικής χειρουργικής, μπορούν να αποκτήσουν κόλπο, που τους επιτρέπει τουλάχιστον να χαρούν τον έρωτα, κάτι που δεν μπόρεσε να απολαύσει ποτέ η πρωταγωνίστρια μας.Αντιθέτως εκείνη υπέμενε καθημερινά μαρτύρια, με την ελπίδα να αποκτήσει ο θρόνος διάδοχο. Με μια βάναυση και πανάρχαια ιατρική μέθοδο, που επικρατούσε τον 19ο αιώνα, τοποθετούσαν εξωτερικά στον κόλπο της κυλινδρικούς σπόγγους αλειμμένους με κερί, προκειμένου να διασταλθούν, να διευρυνθεί ο κόλπος της και να συλλάβει.
Επιπλέον οι Αυλικοί και λοιποί κόλακες, την προέτρεπαν να καταφύγει σε ματζούνια και γιατροσόφια. Άλλος της έλεγε να φάει ένα τζιτζίκι, άλλος να κλέψει από τον βασιλιά λίγο μπαρούτι και να το καταπιεί ανακατεύοντάς το με μέλι. Στην ουσία όπως λέγεται, οι Μεγάλες Δυνάμεις έπαιζαν πόκερ στην ανύπαρκτη μήτρα της Αμαλίας. Ο Μέτερνιχ ενημερωνόταν από τον γιατρό της Αυλής για να μαθαίνει καθημερινά αν η Βασίλισσα ήταν έγκυος ή όχι. Όπως έγραψε και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, “Ο διάδοχος είναι υπνωτικό των επαναστάσεων”». Οπότε η επανάσταση δε θα αργούσε.
Με μεγάλη ανακούφιση, το ζεύγος μετακόμισε στα Ανάκτορα τον Αύγουστο του 1843. Εκεί η Αμαλία από την αρχή ξεκίνησε με πάθος να ασχολείται και με τη δημιουργία του διάσημου κήπου. Ήταν η παρηγοριά της και το σπουδαιότερο δημιούργημα της ζωής της, κατά τη διάρκεια της εικοσιπεντάχρονης παραμονής της στην Αθήνα.Ο Βασιλικός κήπος διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις αρχές του αγγλικού τύπου του 18ου αιώνα σε ύφος «γραφικό» ή φυσικό. Όμως η πλατεία μπροστά από τα ανάκτορα, δεν άργησε να ονομαστεί πλατεία Συντάγματος. Συγκεκριμένα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 στρατός και λαός επαναστάτησαν και ζήτησαν Σύνταγμα με βίαιο τρόπο (στήθηκαν κανόνια στραμμένα απέναντι στα ανάκτορα). Ο Οθωνας με τη σύμφωνη γνώμη και της γυναίκας του,δέχτηκε όλα τα αιτήματα των επαναστατών κι έτσι η νεόκοπη Ελλάδα απόκτησε το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας. Γεγονός που από τα γράμματα της Αμαλίας βλέπουμε πως καθόλου δεν της άρεσε. Διότι πλέον οι επιστολές δεν είναι ανέμελες, αφελείς κι αθώες, αλλά γεμάτες πολιτικά σχόλια κι απόψεις της νεαρής βασίλισσας. Μεταξύ άλλων καταλαβαίνουμε ότι αντιπαθούσε την «αριστοκρατία» των Φαναριωτών και συμπαθούσε τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Γεγονός που προκαλούσε πολιτικές ίντριγκες καθότι η Αμαλία το δήλωνε απροκάλυπτα.
«… Οι φραγκοντυμένοι, αυτοί είναι ο καρκίνος μας, ιδίως αυτοί που σπούδασαν τη δεκαετία του ’30 στη Γαλλία και τη Γερμανία, αυτοί είναι οι καβγατζήδες που γράφουν στις εφημερίδες, αυτοί είναι που ξεσηκώνουν τον στρατό» έγραφε στο μπαμπά της. Και σε κάποιο γράμμα μετά το γάμο του γιου του Αγωνιστή Κολοκοτρώνη με την εγγονή του Φαναριώτη πρίγκιπα Καρατζά -έναν γάμο στον οποίο ενώνονταν οι δυό αντίθετες παρατάξεις, σχολίαζε: «Συνήθως στους χορούς του παλατιού, …οι Φαναριώτες που είναι πιο μορφωμένοι, αλλά όχι πάντα πιο ηθικοί, φέρονται στους Έλληνες που φορούν εθνική ενδυμασία ή δεν είναι τόσο καλά ντυμένοι και που δεν ξέρουν να μιλούν παρά για τα παιδιά τους και τον καιρό, με μεγάλη υπεροψία»…
«Πότε θα έρθει ο καιρός που θα είμαστε ανεξάρτητοι;» αναρωτιέται το 1843, όταν η καταχρεωμένη Ελλάδα, αδυνατεί να ξεπληρώσει τις Μεγάλες Δυνάμεις. «Το να είναι κανείς βασιλιάς σε μια χώρα υπό ξένη κατοχή, και ντροπή είναι και σε υποβιβάζει…»
Ταυτόχρονα, δε σταματά να ονειρεύεται γέφυρες, παγκάκια, πέργκολες, σπηλιές και μικρά περίπτερα για τον βοτανικό κήπο της. Έναν ελεύθερα διαμορφωμένο μεσογειακό κήπο, που τελευταία έχει επανέλθει στη μόδα στην Αρχιτεκτονική Τοπίου. Ο αρχιτέκτονας κι ο γεωπόνος του κήπου ήταν Βαυαροί ενώ ο αρχικηπουρός Πρώσος. Ο Γάλλος συγγραφέας Εντμόν Αμπού, μας πληροφορεί ότι το βασιλικό ζεύγος, έδινε ετησίως το ένα εικοστό της βασιλικής χορηγίας, στον κήπο. Ωστόσο, η αγορά της γης έγινε με δαπάνες του κράτους. Μέχρι σήμερα μπορεί κανείς να περπατήσει κάτω από τις Ουασινγκτόνιες, που πήραν το όνομά τους από τον Τζ. Ουάσινγκτον, τις ευλύγιστες Καζουαρίνες από την Αυστραλία, τις Γιούκες, τις αιωνόβιες Βελανιδιές, τα κυπαρίσσια, αλλά και γηγενείς κουτσουπιές, χαρουπιές και το ρυγχόσπερμα που μοσχοβολάει στις πέργκολες. Τα τέσσερα πέμπτα, από τα περίπου 500 είδη των φυτών του Εθνικού Κήπου, τα είχε φέρει η Αμαλία με το ιστιοφόρο «Φοίνιξ» από τη Γένοβα. Στην οικογένειά της, το Δουκάτο του Ολντενμπουργκ, ήταν παράδοση η δημιουργία κήπων.
Τον Αύγουστο του 1850, ο Οθων αναχώρησε για ένα ταξίδι στη Γερμανία κι όρισε την Αμαλία ως Αντιβασιλέα. Εκείνη τα κατάφερε επιτυχώς γιατί πλέον την χαρακτήριζαν μνησίκακη, εκδικητική και με αρετές στρατηγού. «Αισθάνομαι τρόμο με την ιδέα ότι θα μείνω έτσι μόνη» γράφει. Ορκίστηκε όμως πίστη στον βασιλιά και στο Σύνταγμα και ανέλαβε μια χαρά. «Με τη βοήθεια του Θεού ελπίζω να τα καταφέρω» εύχεται στο αντίστοιχο γράμμα η προτεστάντισσα βασίλισσα. (η Αμαλία ποτέ δεν αλλαξοπίστησε, γεγονός που συνέβαλε στις διάφορες έχθρες της και χρησιμοποιήθηκε επίσης εναντίον του ζεύγους πολιτικά)
Οι αντίπαλοι τους αποπειράθηκαν μέχρι και να δηλητηριάσουν τη βασίλισσα. Την έσωσε ο πρώτος Συνταγματικός Πρωθυπουργός Ι. Κωλέττης το 1861 απολύοντας τον υπεύθυνο του παλατιού για τα κρασιά, μιας και στο ποτήρι της βρέθηκε αρσενικό . Η πτώση της Δυναστείας, για πολλούς από τους προαναφερθέντες λόγους, ήταν προ των πυλών. Ενώσω το βασιλικό ζεύγος βρισκόταν σε μια επίσκεψη στην Πελοπόννησο, πραγματοποιήθηκε μια εξέγερση στην Αθήνα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, συμβούλευσαν το βασιλιά να μην αντισταθεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η βασιλεία του Όθωνα και της Αμαλίας να πάρει τέλος. Αποχώρησαν από την Ελλάδα με το βρετανικό πολεμικό πλοίο «Σκύλα», παίρνοντας μαζί τους τα ελληνικά βασιλικά εμβλήματα,τον Οκτώβριο του 1862. Μετά από μια περίοδο μεσοβασιλείας, ο ελληνικός θρόνος πέρασε από τους Βαυαρούς, στους Δανούς( τους γνωστούς Γλύξμπουργκ).
Το ζεύγος, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην Βαυαρία. Συνέχισαν να μιλούν την ελληνική γλώσσα κάθε ημέρα, μεταξύ 6 και 8 η ώρα, για να θυμούνται τα χρόνια που έζησαν στην αγαπημένη τους Ελλάδα. Το 1875, η «Δούκισσα Αμαλία – Μαρία – Φρειδερίκη, του Ολδεμβούργου», όπως ήταν η επίσημη προσφώνηση της από τη γέννησή ως τον γάμο της, πέθανε σε ηλικία 56 ετών. Ενταφιάστηκε στο Μόναχο, δίπλα στον λατρεμένο της σύζυγο Όθωνα.
Στον επίλογο του βιβλίου «Το αίτιο ατεκνίας της βασίλισσας Αμαλίας», σημειώνεται: «…Περισσότερο όμως άτυχοι στάθηκαν, γιατί στις πιο κρυφές τους στιγμές, τις πιο ανθρώπινες, μακριά από αυλικά πρωτόκολλα και κυβερνητικές ευθύνες, ο Όθωνας και η Αμαλία δεν μπόρεσαν να χαρούν τον έρωτα».
https://ampa.lifo.gr/gunaikes/love-lett ... atera-tis/
Η συμπάθειά που είχε για τους φουστανελάδες αγωνιστές και τον απλό λαό φαίνεται σε πολλά γράμματα που έγραφε στον πατερούλη. Εν μέρει, η Ρόζα Μπότσαρη και η Φωτεινή Μαυρομιχάλη ήταν προσωπικές επιλογές, ακριβώς γιατί ήταν κόρες φουστανελάδων. Η πρώτη, για ένα διάστημα ήταν η μοναδική Ελληνίδα κυρία επι των τιμών. Οι άλλες ήταν Γερμανίδες που είχε φέρει μαζί
I would have lived in peace. But my enemies brought me war.
), ο Τρικούπης κοκ, ήταν η αντιπολίτευση που ζήταγε επίμονα σύνταγμα. Εξ ου και οι συμπάθειες της Αμαλίας 
