ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.....

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

ΒΑΡΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΑΝΩΝΥΜΕ ΣΚΑΤΥΒΛΑΧΕ.....


.



Παρακολουθεί τον αγαπημένο του σκύλο που έχει προσβληθεί από λύσα και πονάει, υποφέρει και ο ίδιος, ίσως περισσότερο. Το ζώο τρέμει ολόκληρο, το κορμί του δεν αντέχει την αρρώστια, αφροί βγαίνουν από το στόμα του. Ο άνδρας πλησιάζει με σπαραγμό τον αγαπημένο του φίλο, τον σκύλο του, που δέχεται τις περιποιήσεις του αφεντικού χωρίς να τον δαγκώσει.

Ο σκύλος πέθανε και ο έφηβος λόρδος τον έθαψε σ’ ένα μοναστήρι που βρισκόταν στο απέραντο κτήμα του. Κι όταν μετά από λίγα χρόνια ήρθε και του λόρδου η σειρά να πεθάνει, ετοιμοθάνατος επάνω στο κρεβάτι του αβάστακτου πόνου και του αξεπέραστου πυρετού, είχε προλάβει να πει την επιθυμία του. Να θαφτεί δίπλα στον σκύλο του. Χωρίς θρησκευτική κηδεία, διότι ήταν άθεος, στην Αγγλία να θάψουν το σώμα του, όχι και την καρδιά του, αυτήν την έχωσαν στο χώμα που έκανε έναν γλυκό ίσκιο κάτω από ένα δένδρο του Μεσολογγίου.

Έτσι για την Ιστορία να πούμε ότι η τελευταία επιθυμία του μέγιστου ποιητή της εποχής του, του μεγαλύτερου ποιητή του αιώνα του, ήταν να «αναπαυθεί» εκεί που γούσταρε, κι αυτή η επιθυμία του μεγάλου νεκρού δεν πραγματοποιήθηκε διότι ο μίστερ σκατάς επίσκοπος έβαλε βέτο.

Το σεντόνι ανήκει σήμερα στον Μπάυρον που πέθανε σα σήμερα 19 Απριλίου, το 1824. Ο αποδυτηριάκιας δεν έχει καμία διάθεση να μακιγιάρει την αληθινή προσωπικότητα του.Και, βέβαια, δεν θα μιμηθεί εκείνους τους ξεφτύλες που ως λογοτέχνες και συγγραφείς και ιστορικοί επιδιώκουν να βγάλουν μεροκάματο στην προσπάθεια τους να απομυθοποιήσουν τον φιλέλληνα. Σεντόνι δεν είναι μόνο καλύπτω κάποιον, είναι και αποκαλύπτω, και αποκαλύπτω δεν σημαίνει απαραίτητα απομυθοποιώ, δυσφημώ, υβρίζω, μειώνω. Σας παρακαλώ. Έχουμε να κάνουμε με πρόσωπο θεϊκό. Με ολύμπιο πρόσωπο. Με θεό του Ολύμπου, με αδυναμίες γήινες βέβαια, με ελαττώματα, που εύκολα κάποιοι τα βαφτίζουν διαστροφές, ανωμαλίες.

Πριν από 186 χρόνια την επομένη του θανάτου του Λόρδου Μπάυρον τα κανόνια του στρατοπέδου βάρεσαν 37 φορές, μια βολή λίγο μετά την άλλη, όσες ήταν και τα χρόνια της ηλικίας του. Μιλάμε για το θρήνο. Η Ελλάδα του 1824, εκείνη η Ελλάδα των εμφύλιων σπαραγμών, πριν ακόμα τελειώσει η παρτίδα με τον οθωμανό, μια Ελλάδα να την φτύνεις για τη μικρότητα των πολιτικών και των οπλαρχηγών της, αλλά και μια Ελλάδα να την θαυμάζεις για τις αρχιδάρες κάποιων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών, λέω ότι εκείνη η Ελλάδα έκλαψε με δυο μάτια και πόνο βουβό τον γίγαντα, πρόγονο νορμανδικής καταγωγής ρεμαλιών που είχαν εγκατασταθεί στην Βρετανία μετά τις σταυροφορίες.

Μεγάλη τιμή για τους Έλληνες και για την Ελλάδα της τουρκοκρατίας που της δόθηκε, που της αφοσιώθηκε αυτός ο μέγας, ο κορυφαίος επαναστάτης της Ευρώπης. Αυτό δεν το έχει πει κανένας. Αυτό το λέει σήμερα ο αποδυτηριάκιας. Μάλιστα, κύριε. Είναι τιμή για την Ελλάδα, όχι την αρχαία, όχι την Ελλάδα των κλασικών χρόνων, όχι της Ελλάδος της ποίησης και της φιλοσοφίας, όχι την Ελλάδα των τεχνών και του πνεύματος, αλλά την Ελλάδα της λεχριτοσύνης, την Ελλάδα των 400 χρόνων προσκυνημένης στον κωλομπαρά Ασιάτη, λέω ότι είναι τιμή για την Ελλάδα του 19ου αιώνα να δώσει για πάρτη της τη ζωή του ένας πλούσιος και αριστοκράτης και κάργα ένθερμος υποστηρικτής των μηνυμάτων της Γαλλικής Επανάστασης.

Ποιος Τσε Γκεβάρα; Ελάτε τώρα. Τον Τσε, χωρίς να θέλω να κάνω κάποιον υπαινιγμό για τη γνησιότητα της δικής του θυσίας, τον θρυλοποίησε από τη μια το σύστημα, και μέσα στο σύστημα παίζει πάντα η επανάσταση, ο ακτιβισμός, ο ρομαντισμός και η αριστερή προπαγάνδα. Όλα αυτά δεν υπήρχαν επί Βύρωνος, ο οποίος ούτε κάποιο κόμμα εκπροσωπούσε, ούτε κάποια ιδεολογία που εμπορευόταν την εξουσία πολιτικά και κυβερνητικά και πολυεθνικά. Ο γεννηθείς στην Σκωτία τον Ιανουάριο του 1788 Βύρων ήταν ψυχή καλλιτέχνη και λόγω χαρακτήρος έγραφε όλο το σύμπαν στα παπάρια του.

Το σεντόνι σήμερα ανήκει σ’ αυτόν τον μονάκριβο φιλέλληνα. Λόγω 25 Μαρτίου, που υποτίθεται ότι ξεκίνησε η επανάσταση και λόγω του αναμενόμενου Πάσχα, που για τους Έλληνες είναι ταυτισμένο με την ύπαιθρο, την κλεφτουριά, τη φουστανέλλα και την κηδεία του Βύρωνα. Ο «μυλόρδος», όπως τον έλεγαν, ξεψύχησε τη Δεύτερη μέρα του Πάσχα στο Μεσολόγγι. Ώρες ολόκληρες, στα τελευταία του Βύρωνα, η πόλη κρατούσε την αναπνοή της για να μην ενοχλούν τον ετοιμοθάνατο.

Ποτέ άλλοτε η Ελλάς, αυτό που θεωρείται Ελλάς, δεν έκλαψε, δεν πένθησε τόσο πολύ άνθρωπο, όπως αυτόν τον «ξένο» που ταυτίστηκε με την επανάσταση του 1821 όσο κανένας άλλος, στα μάτια της Ευρώπης. Όπως το λέω. Και νοιώθω ότι διαβάζοντάς με σήμερα κάποιοι ίσως να αισθάνονται περίεργα διότι τόσο το ελληνικό σχολείο, όσο γενικά και η ζωή στην Ελλάδα, τον έχουν αδικήσει τον λόρδο. Και πολλοί να σκέπτονται μήπως ο αποδυτηριάκιας υπερβάλλει. Όχι, κύριοι.

Μιλάμε για παλλήκαρο. Αυτός είναι ο Μπάυρον. Ψυχάρα. Ήταν πράγματι πλουσιόπαιδο, ευγενικής καταγωγής. Μια στιγμή. Καταγωγής ευγενικής εννοούμε ότι στο βάθος ζούγκλα καταγόταν από κατσαπλιάδες, από ληστές, από τομάρια του κερατά. Ε, πώς; Για να φθάσεις να αποκτήσεις πύργους και περιουσίες, υπηρέτες και αξιώματα, πρώτα θα χρειαστεί να δουλέψει το σπαθί σου. Ο Βύρων τα βρήκε όλα έτοιμα. Και από πιτσιρικάς έδειξε ότι είναι εκλεκτός. Ένα παιδί αλλοιώτικο, ξεχώριζε για τα πνευματικά του προσόντα και κυρίως για την προσωπική του ακτινοβολία. Μη λέμε πολλά. Δεν ήταν δυνατόν να συναντήσεις τον Βύρωνα και να μη μαγευτείς απ’ αυτόν. Τον είδες μια φορά; Μίλησες μαζί του; Ε, θα τον θυμάσαι σ’ όλη σου τη ζωή.

Και είπαμε. Την κοινωνική του τάξη, την κοσμική ζωή, τα σαλόνια και τις γνωριμίες, όλα αυτά τα έγραφε στα παπάρια του. Τα περιφρονούσε. Κι αν πήγαινε, που πήγαινε βέβαια, σε κάποια δεξίωση στην Αγγλία, το έκανε για να προκαλέσει, να ειρωνευτεί τους αριστοκράτες και, βέβαια, να φλερτάρει κάποια παντρεμένη. Αυτό, άλλωστε, ήταν το αθεράπευτο απωθημένο του, η κοινωνική πρόκληση.

Προσοχή. Μιλάμε για γνήσιο τύπο. Όχι κάποιον που παρίστανε τον δημοκράτη, που συμπονούσε παραμύθι φούρναρης τους φτωχούς και καταφρονεμένους. Σας παρακαλώ. Και για ό,τι έκανε ήταν απόλυτος. Δινόταν ολοκληρωτικά. Αυτό συνέβη και με την επανάσταση, την ελληνική υπόθεση. Ήρθε με δική του αυλή ως στρατάρχης, κανονικίς στρατιωτικός με προσωπικό επιτελείο. Και με λεφτά, μπόλικα λεφτά, ό,τι πακέτο είχε, πρόθυμος να το ξοδεύει για την επανάσταση ενάντια στον οθωμανό. Και ξόδεψε ατέλειωτο χρήμα. Μα, πάνω απ’ όλα το πιο σπουδαίο είναι ότι ήρθε στην Ελλάδα για να πεθάνει.

Αυτή είναι η δική μου σκέψη. Και να μην τον έπιανε η αρρώστεια που τον έστειλε, ήταν γραφτό, μάλλον ήταν επιθυμητό από τον ίδιο να τελειώσει εδώ στην Ελλάδα. Να πέσει σε μάχη. Μ’ αυτό το σκοπό ήρθε. Αυτό μας λέει η όλη του συμπεριφορά. Δεν φοβόταν τον θάνατο. Δεν υπολόγιζε τίποτα κι ας σφύριζαν δίπλα του οι ντουφεκιές.

Δεν πρόκειται για απλό φιλέλληνα, ένας από τους τόσους και ο Βύρωνας. Ούτε τον ξεχώριζες επειδή ήταν ποιητής, επειδή ήταν διάσημος, η και γαμώ Νο1 βεντέτα της Ευρώπης και για την πολιτική και επαναστατική του δράση στην Ιταλία και την Ελλάδα. Ήταν ο ηγέτης του ξεσηκωμού των Ελλήνων. Αποδεκτός απ’ όλους. Σεβαστός απ’ όλους. Η κάθε κλίκα των Ελλήνων, η κάθε παράταξη ήθελε να τον προσεταιριστεί. Κι αυτή ήταν η μεγάλη του απογοήτευση μέχρι το τέλος του. Οι Έλληνες να μη σταματούν να σκοτώνονται μεταξύ τους, να ρουφιανεύουν, να συνωμοτούν. Οι καριόληδες.

Όλα ξεκίνησαν από το δεξί του πόδι. Σακάτης γεννήθηκε. Κούτσαινε. Γι’ αυτό φορούσε από μικρό παιδί ειδικά παπούτσια προκειμένου να μη φαίνεται η αναπηρία του. Γι’ αυτό φορούσε παντελόνια μακριά για να σκεπάζουν το ενισχυμένο τακούνι στο δεξιό του παπούτσι. Και επειδή είχε παραμορφωμένη τη μια πατούσα και ξεβιδωμένο το δεξιό αστράγαλο είχε αποκτήσει αυτή την επιθετική, τη βίαιη συμπεριφορά, ενώ από την άλλη προσπαθούσε να σαγηνεύει τις γυναίκες.

Μέγας εραστής γυναικών ο λόρδος Βύρων. Μακρύτατος ο κατάλογος των ερωμένων του. Εντάξει, πήγαινε και με άνδρες. Και με αγοράκια. Κάποια τα είχε ερωτευθεί κανονικά. Τι να κάνουμε; Να παραγνωρίσουμε τη συμμετοχή του στο ξεσηκωμό, το ότι αποδείχθηκε σε φωτοβόλο κράχτη της επανάστασης και ότι σε μέγιστο βαθμό σ’ αυτόν οφείλεται το κίνημα του φιλελληνισμού που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και να μείνουμε στην παιδεραστία του, στο σοδομισμό του, στην ομοφυλοφιλία του;

Σίγουρα η κουτσάβλα στο ένα πόδι τον έκανε να χρησιμοποιεί όλο το… ποιητικό του ταλέντο για να ρίξει μια γκόμενα. Πρώτον, δύσκολα θα έβρισκες μουνάρα, κάποια πανέμορφη, απ’ όσες είχε ερωτευθεί, απ’ όσες είχε φτιάξει δεσμό. Πατσαβούρες ήταν όλες, όχι κάτι περισσότερο από μετριότητες. Πώς, όμως, να μην πέσουν οι γυναίκες όταν άκουγαν όσα τους έλεγε με το ρομαντισμό και την ευαισθησία του ποιητή. Λόγια που δεν είχαν διαβάσει σε κανένα μυθιστόρημα, τους χάριζε ο Μπάϋρον και οι κυρίες ξετρελαινόντουσαν. Άλλες πλούσιες, ψηλομύτες, άλλες φτωχές, αγρότισσες. Παντρεμένες και άγαμες. Τριαντάρες και 15χρονες.

Δεν μου πάει να γράφω για τον λόρδο Βύρωνα χωρίς να αφιερώσω λίγες αράδες στον κόμη Γκάμπα. Ναι, ένα «άγνωστο» πρόσωπο που θα άξιζε μέσα απ’ αυτό να πλησιάσει κανείς ιστορικά και λογοτεχνικά τον Βύρωνα. Παρένθεση: Σα ροκ σταρ, σαν είδωλο του σινεμά έζησε επτά χρόνια στην Ιταλία ο Βρετανός ποιητής, που από τη μια κινούνταν ανάμεσα στους σελέμπριτυς και από την άλλη, εκείνα τα σκοτεινά χρόνια του Μέτερνιχ, είχε αναπτύξει επαφές με τους επαναστατημένους καρμπονάρους. Στη Βενετία όπου είχε εγκατασταθεί ο Μπάυρον είχε γόνδολα ΙΧ, κυκλοφορούσε με μπράβους και το σπίτι του ήταν γεμάτο με πιθήκους, με παγώνια, με χελώνες, με ό,τι πιο εξαντρίκ. Στο πρόγραμμα πάντα οι γκομενοδουλειές. Μεγάλη καψούρα του η παντρεμένη Λουίζα, αδελφή του Πιέτρο Γκάμπα. Εδώ είμαστε.

Εγκατέλειψε τα πάντα και τους πάντες ο Πέτρο Γκάμπα και ακολούθησε τον Λόρδο Μπάυρον στην Ελλάδα. Έγινε ο πιο κολλητός του, ο γραμματεύς του, ο σύμβουλός του, ο βιογράφος. Όπου πήγαινε, όποιον συναντούσε ο Άγγλος, από κοντά, από δίπλα συνεχώς ο Γκάμπα, ένας άλλος φιλέλλην, αθόρυβος, με ποιότητα και περιεχόμενο.

Στα παπάρια μου αν είχε καψουρευθεί και την ετεροθαλή αδελφή του ο Μπάυρον. Αν ήταν, όπως κι αυτό τον είχαν κατηγορήσει, αιμομίχτης. Εγώ στέκομαι στο μεγαλείο του. Ότι ήταν αληθινά γενναίος, ότι δεν κώλωνε με τίποτα, ότι τα έδωσε όλα, όχι μόνο τα λεφτά του και την ίδια του τη ζωή, για να παλεύει να πείσει τις χαμούρες τους Έλληνες να ενωθούν. Γι’ αυτό ήρθε στην Ελλάδα, άλλωστε. Και είπαμε. Παρ’ ό,τι κουτσός, παρ’ ό,τι αριστοκράτης, δεν ήταν μαμόθρεφτος. Δεν του έβγαινε κανένας στην σκοποβολή και στην ξιφομαχία ήταν άπαικτος.

Καταεντυπωσιάστηκε όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα, τότε 21 χρονών. Πρωτοπήγε στα Γιάννενα και ένοιωσε μεγάλη τιμή αυτή η λέρα ο Αλή Πασάς να τον υποδεχθεί στο… φτωχικό του. Φοβερά πράγματα. Όλα τα λεφτά είναι μια τέτοια συνάντηση. Να είσαι από κοντά, στα δυο μέτρα να βλέπεις Αλή Πασά απέναντι στον Βύρωνα. Και μετά, όταν ανέβηκε στο Σούλι ο λόρδος, έπαθε. Τι είναι τούτοι οι Σουλιώτες, σου λέει. Που ζω εγώ ο μαλάκας στη χλιδή του Λονδίνου και τι αξία έχει αυτό; Κουσουμάριζε τις αγριόφατσες τους Σουλιώτες εκεί ψηλά στα κακοτράχαλα βουνά κι όταν τους είδε να χορεύουν είχε πάρει τις αποφάσεις του. Τέρμα η έκλυτη ζωή. Και οι ασωτείες. Ο κόσμος είναι η Ανατολή. Η ψυχή μου ανήκει στην Ελλάδα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Απρίλιο 2008




.

[Μπίστης]

Η σωστή οπτική, σε αυτό που κατόρθωσε να γίνει ο Βύρων όχι εστίαση στις αδυναμίες του γιά να τον φέρουμε στα μέτρα μας, άλλο το Ιστορικό Πρόσωπο.

Σε καφενειακή βερσιόν βέβαια ...
Ωραίο κείμενο, είχα εγκαταλείψει να τον διαβάζω το 2008.

Εμείς επειδή η ποίηση είναι ντεμοντέ νομίζουμε πως ο Μπάιρον είναι κάτι σαν τον Παλαμά. Ήταν ο Νο1 Ευρωπαίος και ήρθε να χάσει τα λεφτά και την ζωή του γιά αυτό που όλοι στο πχώρουμ μισούν: Τους Ελ

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.


Μεγάλη ημέρα για την Ελλάδα. Η πιο μεγάλη. Είναι η επέτειος της προκήρυξης της επανάστασης για την απελευθέρωση από την Τουρκία. Έτσι το λένε σ’ όλα τα παιδιά όταν θα κάτσουν στα θρανία του σχολείου. Ότι ξεσηκώθηκαν οι γίγαντες οι Έλληνες μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και κέρδισαν την ελευθερία τους. Όχι, κύριοι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αν σήμερα ο Έλληνας και η Ελλάδα είναι μία ιστορία της πλάκας οφείλεται στο ότι δεν του έχουν μάθει την αλήθεια και δεν ξέρει την ωμή πραγματικότητα.

Βεβαίως η Ελλάδα πέρασε πολλά τους δύο τελευταίους αιώνες όπως όλοι οι λαοί, όχι μόνον οι Έλληνες. Δυνατά σενάρια πέρασαν και άλλοι λαοί, όμως ο Έλληνας παρά τη μεγάλη πρόοδό του, παρά την οικονομική του άνθηση, παρά τον εκσυγχρονισμό του και τον εξευρωπαϊσμό του παραμένει ένας σκέτος καραγκιόζης, ένας αδιόρθωτος απατεώνας και τον βλέπεις και τον φτύνεις διότι συνεχίζει να συμπεριφέρεται αντικοινωνικά, αντιλαϊκά, φουκαριάρικα με το αιώνιο αίσθημα του αδικημένου. Και είναι μόνιμα στην κόντρα με το κράτος, με το δικό του κράτος, το οποίο ενώ δεν το βοηθάει, δεν το στηρίζει, δεν το ενισχύει από την άλλη έχει απαιτήσεις από το κράτος και το βρίζει.

Αυτός είναι ο Έλληνας διότι ακόμα από το σχολείο, από πιτσιρικάς την αίσθηση και την έννοια του κράτους την παίρνει βλέποντας τις φωτογραφίες των κατσαπλιάδων οπλαρχηγών του 1821 ή εκείνων των προδοτών πολιτικών, αυτών των Μαυροκορδάτων και Κωλλέτηδων, που ήταν τα μεγαλύτερα λαμόγια.

Ποια Ελλάδα; Όταν ο Έλληνας από μαθητούδι στο σχολείο δεν αντικρύζει στο τοίχο κρεμασμένες τις μορφές του Σωκράτη και του Πλάτωνα, όταν δεν μαθαίνει έτσι όπως πρέπει να μάθει για τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη κι ασχολείται με τον απατεώνα τον Παπαφλέσσα, τότε δεν έχεις άλλο αποτέλεσμα από αυτό το σημερινό νούμερο που κυκλοφορεί ως πασοκτζής και νεοδημοκράτης και αριστερός ελάτε να γελάσουμε.

Αποδυτηριάκιας μιλάει. Ποια επανάσταση του 1821 και ποια ελευθερία; Σε παρακαλώ. Δεν έγινε καμία επανάσταση και είναι τεράστιο παραμύθι ότι οι Έλληνες δεν άντεχαν άλλο τον Τούρκο. Μια χαρά τα πήγαιναν 400 χρόνια με τους μπουνταλάδες και τα χαϊβάνια τους Τούρκους και θα ζούσαν άλλα 400 χρόνια με τους μεμέτηδες αν κάποιοι έξω από την Ελλάδα και άσχετοι με την Ελλάδα δεν έστηναν το 1821. Κι όχι μόνον στήθηκε το έργο εκτός Ελλάδος αλλά και η «ελευθερία» των Ελλήνων από τους Τούρκους προήλθε με την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο. Όχι από τους Έλληνες, βέβαια, αλλά από τους τρεις ξένους στόλους, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το 1821 είναι δουλειά ξένων μυστικών υπηρεσιών κι έγινε με σχέδιο οργανωμένο. Όπως στο λέω.

Ο Έλληνας δεν είχε σχέδιο για την επανάσταση, ούτε ήθελε να διώξει τους Τούρκους. Για ποιο λόγο να το κάνει, άλλωστε; Διότι τον έχει στην πείνα ο Τούρκος, ούτε τον υποχρέωνε να πληρώνει πολλούς φόρους. Τον έσωσε τον Έλληνα ο Τούρκος διότι όταν κατέλαβαν την χώρα οι δυνάμεις του σουλτάνου οι Έλληνες έδιναν λιγώτερους φόρους απ’ όσους στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Ούτε για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους ξεσηκώθηκε ο Έλληνας όπως ήθελαν να λένε οι οπαδοί του Μαρξ και του Λένιν. Ούτε για εθνικούς και πατριωτικούς λόγους πήραν τα χατζάρια οι γενναίοι Έλληνες να πολεμήσουν του Τούρκο. Είπαμε. Στημένη δουλειά 100% απ’ έξω ήταν η επανάσταση του 1821 και όπως είχε γράψει ο αποδυτηριάκιας το 1989 σ’ ένα κυριακάτικο σεντόνι με το πιστόλι στον αυχένα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε στις 25 Μαρτίου 1821 το λάβαρο της επανάστασης. Είναι δυνατόν ο ανώτερος κλήρος και οι κοτζαμπάσηδες να θέλουν το κακό τους, δηλαδή να φύγει ο Τούρκος; «Σήκωσε τη σημαία, παπά, διαφορετικά σου τινάζουμε τα μυαλά στον αέρα…» τον απείλησαν στα ίσα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και… ευλόγησε έτσι το ξεκίνημα της επανάστασης.

Ας μην κρυβόμαστε και μην παραμυθιάζεστε. Από το 146 που σας κατέλαβαν οι Ρωμαίοι αυτά τα 170 χρόνια που είστε ελεύθεροι, μετά το διώξιμο του Τούρκου, είναι μία ελευθερία δανεική. Ελευθερία δοσμένη από τους ξένους στόλους στο Ναυαρίνο. Αυτοί σας ελευθέρωσαν τέλη 1827. Αυτοί σακάτεψαν τον στόλο τον τουρκοαιγυπτιακό. Ο Ιμπραήμ τα είχε ρημάξει όλα. Ένα Ναύπλιο έμενε όλο κι όλο. Αφ’ ότου είχε πέσει και το Μεσολόγγι, το τελευταίο στήριγμα, έπεσε και το κάστρο της Αθήνας. Τότε, μόνον τότε, όταν η Ελλάδα ήταν έτοιμη μπουκιά για τον Τούρκο, τότε πήρανε οι ξένοι την απόφαση της επέμβασης. Πήρες χαμπάρι; Στήθηκες στα πόδια σου με δανεική ελευθερία. Και η συμφωνία της ναυμαχίας του Ναυαρίνου ισχύει μέχρι σήμερα, κύριε μαλάκα. Δεν έχει απελευθερωθεί ακόμα η Ελλάδα.

Ο Ομέρ Βρυώνης κατέβαινε από Στερεά Ελλάδα για να συναντήσει τον στρατό του Ιμπραήμ στον Μωρηά. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. Ποια επανάσταση του 1821; Ποια Ελεύθερη Ελλάδα; Είπαμε. Δεν είπαμε; Μόνο το Ναυαρίνο είχε μείνει ελεύθερο και η Ύδρα με τις Σπέτσες. Στόλος δεν υπήρχε. Τα πολεμικά σου είχαν γίνει πειρατικά και την έπεφταν σ’ όλα τα ξένα εμπορικά. Είχε καταρρεύσει αυτό που λέγεται ελληνική επανάσταση. Ούτε ένα πλοίο ελληνικό δεν εμφανίσθηκε στο Ναυαρίνο. Ούτε ένα πλοίο ελληνικό απ’ όσα είχαν παρουσιάσει νίκες, επιτυχίες με τους Τούρκους στη θάλασσα. Η αποφασιστική κρίσιμη στιγμή, αν η Ελλάδα θα παρέμενε τουρκική επαρχία ή, θα μετατρεπότανε και ουσιαστικά σε αγγλικό προτεκτοράτο ήταν η ναυμαχία του Ναυαρίνου. Κι αυτή σημαδεύτηκε από τη ΜΗ συμμετοχή την ελληνική. Καθάρισαν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Στο Ναυαρίνο σκοτώθηκαν Έλληνες ναυτικοί. Δεν λέω ότι δεν σκοτώθηκαν. Ήταν, όμως, οι κωπηλάτες και οι ναύτες των τουρκικών πλοίων.

Τι να λέμε τώρα. Τον καλύτερό τους ναύαρχο στείλανε οι Γάλλοι και με στόλο που είχε 450 κανόνια περιπολούσε και έκοψε τις εφοδιοπομπές του Ιμπραήμ. Ένα γάτο, έναν πολεμοψημένο στρατιωτικό διότι πάντα ενδιαφέρει και απασχολεί αυτή η κουκίδα στο Αιγαίο, αυτό το μικρό κομμάτι του πλανήτη.

Που είναι το Ναυαρίνο; Προς τα πού πέφτει; Στο Βόλο είναι ή στη Πύλο, στην Άνδρο ή στα Γιάννενα; Για πάρτε μία κάμερα και μπείτε μέσα στο Big Brother να ρωτήσετε αυτούς που έχετε κλείσει μέσα. Η βγείτε έξω στο δρόμο. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν το τόπο της κορυφαίας στιγμής της… ελευθερίας τους.

Ποιο 1821; Με ελεύθερα σημεία μόνον το Ναύπλιο και την Ύδρα κι όλη την Ελλάδα τουρκική οι Έλληνες παρουσιάζονταν εθελοντικά να υπηρετήσουν στον οθωμανικό στρατό για να γλυτώσουν το κεφάλι τους. Η προδοσία της προδοσίας. Και όπως είπα οι του Μιαούλη χυμάγανε στα αυστριακά πλοία για να ζήσουν από τις πειρατείες. Κι εκεί, στο απόλυτο φουντάρισμα, στο έλεος, κι εκεί που περίμενες να κουβαληθούν τα χοντρά φουσάτα από τον Σουλτάνο με 200.000 στρατό και να κάψουν όλη την χώρα, εκεί που δεν υπάρχουν πλέον εστίες αντιστάσεως μπαίνουν στο κόλπο οι φράγκοι με τους Ρώσους. Διότι τότε το γαιοπολιτικό παιχνίδι ήθελε μεν τον περιορισμό της τουρκικής αυτοκρατορίας αλλά από την άλλη δεν ήθελε στην Ελλάδα ένα ανεξάρτητο κράτος. Γι’ αυτό και ο ενωμένος στόλος των ξένων δεν κτύπησε όταν ήταν στα επάνω της η ελληνική επανάσταση αλλά καθάρισε τη μπουγάδα όταν είχαν τεζάρει οι Έλληνες.

Οι ξένοι, λοιπόν, σ’ ελευθέρωσαν, κύριε, όχι εσύ, που σφαζόσουν οκτώ χρόνια με τον Τούρκο αλλά βρέθηκες πάλι στο σημείο ζερό. Κι επειδή δεν παρήγαγες ούτε πατάτα, αυτοί οι ξένοι πάλι αποφάσισαν να σε δανείσουν δύο εκατομμύρια δουκάτα για να πληρώσεις αποζημιώσεις, να σπείρεις τα χωράφια σου, να φτιάξεις τα ελαιοτριβεία σου, να στήσεις τα πλοία σου. «Κέρδισες» έναν πόλεμο χαμένο και σήκωσες κεφάλι ως κράτος με τα λεφτά των ξένων.

Πλάκα κάνουμε; Οι πλιατσικολόγοι που ορμούσαν με άδεια χέρια στα χωριά και δεν άφηναν κουραμάνα για κουραμάνα αυτοί σε απελευθέρωσαν; Μόνοι σας απελευθερωθήκατε εσείς οι ραγιάδες από τους κωλομπαράδες τους Τούρκους;

Να ρωτήσω κάτι. Γιατί οι Έλληνες άρχισαν να γιορτάζουν το 1821 μετά από 17 χρόνια; Όπως στο λέω. Για πρώτη φορά γιορτάστηκε η επέτειος της ελληνικής επανάστασης το 1838. Γιατί, ρωτάω. Μήπως διότι οι τότε Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει τίποτα το 1821;

Πέφτει το 1974 η χούντα, αυτό το καλαμπούρι που το ονόμαζαν στρατιωτική δικτατορία, και στο τάκα – τάκα από το 54% του Καραμανλή γίνεται το 1981 το 48% του ΠΑΣΟΚ και του …σοσιαλισμού. Φοβερά πράγματα. Παραμύθι στο παραμύθι. Οι… αντιστασιακοί έρριξαν τη χούντα, όπως κοτζαμπάσηδες, φαναριώτες, όλο αυτό το σκυλολόϊ που υπηρέτησε συνειδητά την Τουρκία… μαζικοποιήθηκε στον… αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Α, παρασύρθηκα. Μπέρδεψα το πόσο εύκολα συνεργάτες και υπηρέτες της χούντας έγιναν σοσιαλιστές, όπως είχαν στρατευθεί στον αγώνα του έθνους οι άρχοντες και προδότες της Ελλάδος το 1821. Μη ξεφεύγω, λοιπόν. Επί του θέματος.

Με την τουρκοκρατία σώθηκε η Ελλάδα. Αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας. Ευτυχώς που η Ελλάδα ήταν κατακτημένη 400 χρόνια στον Τούρκο. Γι’ αυτό και υπάρχει ακόμα στον χάρτη η Ελλάδα. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Ευλογία θεού ήταν η τουρκική σκλαβιά. Βεβαίως έμεινε πίσω η Ελλάδα με τον Κιοπόγλου Κιοπέκ. Γλύτωσε, όμως, η Ελλάδα και η θρησκεία της και η γλώσσα της και κάποια άλλα ψιλοπραγματάκια που σαν καβάτζα φθάνουν για να κάνεις το άλμα. Βάρβαρος ασιάτης ο Τούρκος, καριόλης και εξοντωτικός. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Μπήκα σε λούκι, όμως. Και δεν θα το διαβώ σήμερα διότι δεν με παίρνει ο χώρος. Μία στήλη έχω, όχι μία σελίδα ολόκληρη.



.

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

.

Ο μεγαλύτερος Έλληνας έμπορος κοκαΐνης στην Ελλάδα με γυρίζει πίσω στους χρόνους τους παλιούς, σ’ εκείνους τους αιώνες που ήταν πολύ σκληροί, πολύ αληθινοί, αλλά εμείς οι μαλάκες θέλουμε να τους βλέπουμε ψεύτικους, κινηματογραφικούς και γεμάτους ρομαντισμό. Ναι, ναι, πίσω, πολύ πίσω με γυρίζει ο ισοβίτης Αλέξανδρος Αγγελόπουλος που η ομαδάρα του ο Ποσειδών Νέων Πόρων κάποιο φεγγάρι είχε φθάσει μέχρι βήτα εθνική και είχε καπελώσει στην περιοχή Κατερίνης τον ιστορικό Πιερικό.

Πολλά λεφτά βγαίνουν από τη άσπρη σκόνη. Ατέλειωτα πακέτα. Και το παλληκάρι δεν έπαιζε με τίποτα κιλά και άντε να χώσουμε το πράμα σε τίποτα λάστιχα αυτοκινήτου ή στα σουτιέν μιας γκόμενας. Πριν από τέσσερα χρόνια που τον έκαναν τσακωτό στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού του βρήκαν μέσα στο ψαράδικο πλοίο του πεντέμισυ τόνους κόκας. Τόνους, ε; Δεν λογαριάζεται με τίποτα το πόσο χοντρά κονομούσε από τα «ταξίδια», που δεν ήταν ένα και δυο. Ουδείς εκτός από τον ίδιον τον ίδιο τον βαρώνο της κόκας γνωρίζει σήμερα πόσο μετράει ο θησαυρός του και πού είναι θαμμένος…

Είπαμε. Ο άνθρωπος σε γυρίζει πίσω. Πολύ πίσω. Σα να διαβάζεις μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς είναι η ζωή του. Ο χαμένος θησαυρός του πειρατή, που δεν είναι χαμένος. Καβατζωμένος ναι, όχι χαμένος. Αυτός το μόνο που ήθελε ήταν να νομιμοποιήσει όσο χαρτί μπορούσε περισσότερο αγοράζοντας απ’ άλλους τυχερά δελτία του ΟΠΑΠ. Που, όμως, να κρυφτεί και που να πήγαινε το πράμα;… Όταν από τη μια δεν σταματάνε οι καραβιές, τα πήγαινε –έλα με τα σακούλια κάργα στην άσπρη, από την άλλη όλο και κάπου θα στράβωνε το έργο με τα ξένα κερδισμένα δελτία.

Και δεν σταμάτησε το νταραβέρι με τον ΟΠΑΠ. Δηλαδή; Μέσα από τη φυλακή ο Έλληνας Εσκομπάρ, όχι προσωπικά ο ίδιος βέβαια, ξεκίνησε άλλη φάμπρικα. Να παίζει στοίχημα. Έλεγε σ’ ένα δικό του Τράβα σ’ αυτό το σημείο και ξέθαψε τόσα και παίχτα στο στοίχημα. Μετά έστελνε άλλον, όχι τον ίδιον, σ’ άλλο κρυφό σημείο για να ξεθάψει ευρώ, πάντα πεντακοσάρικα. Μιλάμε για τεράστια ποσά, όχι για φραγκοδίφραγκα. Να παίζει ο άνθρωπος 750.000 ευρώ τον έναν μήνα, τον άλλο μήνα 1.600.000 ευρώ, τον αμέσως επόμενο μήνα 4.900.000 ευρώ, μετά 12.500.000 ευρώ. Φοβερά πράγματα. Φοβερά νούμερα. Ατέλειωτα πακέτα.

Δεν έχει ξαναγίνει. Ή μάλλον γινότανε παλιά, τότε στη χρυσή εποχή της κουρσίας, της πειρατείας πριν 400 και 500 χρόνια. Ο κάθε αρχιπειρατής έκρυβε τα κλοπιμαία και μετά το θάνατό του, συνήθως όχι φυσικό θάνατο, όλοι έψαχναν το θησαυρό και οι παραμυθάδες της εποχής έγραφαν τις σχετικές ιστοριούλες τους για μικρούς και μεγάλους.

Τα εκατομμύρια του Αγγελόπουλου που παιζόντουσαν σε προποτζήδικο κατέφθαναν στα κεντρικά γραφεία του ΟΠΑΠ της Θεσσαλονίκης και τα μηχανήματα καταμέτρησης κλωτσούσαν. Δεν μπορούσε να δουλέψει κρα κρα κρα κανονικά το εργαλείο και σταματούσε παρ’ ότι τα πεντακοσάρικα δεν ήταν πλαστά. Ήταν λίγο μουχλιασμένα, όμως. Από την υγρασία. Από τη μούχλα που μάζευαν χωμένα μέσα στη γη.

Τελικά πήραν πρέφα ότι αυτά τα πεντακοσάρικα δεν προέρχονται κατ’ ευθείαν από την τράπεζα, ούτε από κάποιο χρηματοκιβώτιο ανώνυμου, άγνωστου. Πρέπει αυτά τα πεντακοσάρικα να ήταν κρυμμένα στη γη. Θαμένα. Κοντά σε υδροφόρο ορίζοντα. Πού, όμως; Άγνωστο. Και ποιος μπορούσε να έχει τόσο χρήμα που να μην το έχει βαλμένο σε τράπεζα, ούτε ακουμπισμένο σε θυρίδα τραπεζική για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να το παίρνει, να σηκώνει όσο χρήμα θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό ούτε στην τράπεζα;

Μη λέμε πολλά. Η έρευνα έφθασε στον «χοντρό», στον μίστερ «fat boy», όπως είναι το παρατσούκλι του Αγγελόπουλου πανελληνίως και παγκοσμίως. Κι έτσι ο εισαγγελέας από την περασμένη εβδομάδα ξανάνοιξε το φάκελλο. Θα εξεταστεί πάλι, το πράμα, πως είναι δυνατόν ένας τύπος που μέχρι το 1997 δήλωνε εισοδήματα όπως ένας μεσαίος, μικρομεσαίος βιοπαλαιστής, ξαφνικά να πήζει στο χρήμα, να αγοράζει καράβια και ακίνητα, να συναλλάσσεται χοντρά, δηλαδή με φουσκωμένα πακέτα μέσω τραπεζών και να δείχνει γενναιοδωρία τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε αγίους. Εδώ είμαστε. Εδώ θέλω να έλθω. Δηλαδή;

Όχι μόνο σκορπούσε χρήμα σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη, όχι μόνον έκανε φιλανθρωπίες, και συνεχίζει ακόμα και μέσα από τη φυλακή να βοηθάει κόσμο ο Αγγελόπουλος, αλλά έκτιζε και εκκλησίες. Είπαμε. Εδώ είμαστε. Έχει δώσει λεφτά ο Αγγελόπουλος να κτιστεί σχολείο στο χωριό του. Όπως να αναστηλωθεί η εκκλησία του αγίου Γεωργίου στους παλιούς Πόρους. Τι να λέμε τώρα; Κακοποιός, σου λένε. Και; Εγκληματίας. Και; Και σωτήρας, όμως. Κάποιοι τον έχουν για σωτήρα διότι σ’ αυτόν προστρέχουν όταν έχουν ανάγκη. Και αν τον ψάξεις μπορεί να μη βρεις μια επάνω του. Άσχετο αυτό. Ας είναι καλά το χώμα. Τα λεφτά κάτω από το χώμα.

Θρύλος ο Μπαρμπαρόσα. Ο θρυλικός κουρσάρος της Μεσογείου. Τούρκος ναύαρχος, στρατιωτικός κανονικός με πλάκα τα παράσημα που την έκανε πρώτα στο Τούνεζι, στην Τυνησία και μετά στο Αλγέρι. Ποτέ, όμως, δεν έχασε την πίστη του και την αγάπη του για την πατρίδα ο οθωμανός που το πραγματικό του όνομα ήταν Χαϊρεντίν Μπαϊμπαρός ή όπως τον αποκαλούσαν οι δυτικοί Χιζύρ Ρέις. Φόβος και τρόμος ο Μπαρμπαρόσα. Ένας ληστής. Ένας πειρατής. Και αγαθοεργίες, όμως. Και να κτίσει με δικά του λεφτά ένα τζαμί στην Κωνσταντινούπολη, και μια θεολογική σχολή, ένα ιεροδιδασκαλείο να μαθαίνουν τα παιδιά το λόγο του προφήτη Μωάμεθ. Κι όταν πέθανε ο Μπαρμπαρόσα, το 1546, τον έθαψε η τουρκιά με τιμές αρχιναυάρχου.

Κάποια άλλη φορά, αν μας δώσει την αφορμή η κουβέντα, ίσως επανέλθουμε γι’ αυτήν την τεράστια και ιστορική φυσιογνωμία του Χαϊρεντίν που γεννήθηκε 13 χρόνια μετά τη πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Μη ξαναφύγουμε από το θέμα μας. Έλληνες πειρατές γιατί δεν αγωνίστηκαν πατριωτικά κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην επανάσταση; Όπως και αμέτρητοι κλέφτες και αρματωλοί. Κάποιοι από του ήρωες του ’21, παλληκάρια που έδωσαν τη ψυχή τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τελικά κατάντησαν λήσταρχοι στα βουνά. Όλα να τα λέμε.

Να τα λέμε όλα, γιατί; Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Να τα λέμε όλα όχι για να δυσφημήσουμε κάποιον, κάποιους, ούτε για να ηρωοποιήσουμε άλλους. Για να δούμε, να μπορούμε να δούμε κατάφατσα τη ζωή. Αυτή τη γαμημένη ζωή που αν είσαι σωστός θα πρέπει να κάνεις τον ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΓΩΝΑ, την προσωπική σου ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ για να μην υποταχτείς. Στη γαμημένη ζωή να μην παραδοθείς.

Άγιος Νικόλαος ο Κλέφτης. Μάλιστα, κύριε. Όπως το διαβάζεις. Υπάρχει εκκλησία στην Κίμωλο που κτίστηκε από πειρατή και την ονόμασε έτσι. Προστάτης των ναυτικών ο αη – Νικόλας; Σύμφωνοι. Και οι πειρατές, τι είναι, ρε μαλάκες; Ναυτικοί είναι κι αυτοί. Και μιλάμε για εποχές όπου η πειρατεία και οι αρπαγές στη θάλασσα ήταν ένα κανονικό επάγγελμα. Όπως το διαβάζεις. Και αναγνωριζόταν κανονικά επάγγελμα τιμητικό, άξιο τιμής, τόσο από τις αρχές, όσο και από το παπαδαριό. Μιλάμε πολύ σοβαρά. Μιλάμε ιστορικά. Δεν γυρίζουμε ταινία, ούτε γράφουμε μυθιστόρημα. Σκαλίζουμε σελίδες της Ιστορίας. Και έχουμε και λέμε, χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες. Στο φινάλε σεντόνι του αποδυτηριάκια είναι, όχι αντιγραφή συγκεκριμένων γεγονότων με αυτούς ή εκείνους τους πρωταγωνιστές.

Υπήρχαν κουρσάρικα καράβια με στρατιωτικό ιερέα. Μάλιστα, κύριε. Δουλειά μας είναι να κάνουμε ρεσάλτο στο καράβι που θα τρακάρουμε ή έχουμε πληροφορίες ότι θα περάσει απ’ αυτόν τον κάβο και μαζί μας θέλουμε και τη βοήθεια του Θεού. Δεν κουρσεύουμε χωρίς τις ευχές της πίστης μας.

Δεν κατάλαβα, ρε μαλάκες. Ο Μπους τι κάνει; Βγήκε κανένας επίσκοπος ψιλοκαριόλα από το παπαδαριό της Αμερικής και του είπε του Γιώργου Τι δουλειά έχεις να μπουκάρεις στο Ιράκ; Δεν νομίζω. Στο όνομα του Χριστού ισοπεδώθηκε το Αφγανιστάν, με τη βοήθεια του Θεού έγινε και το έργο στο Ιράκ.

Νησιά ζούσαν κατά 80 και 90% από την πειρατεία. Κανονικά. Η κάθε οικογένεια είχε κάποιον σε τσούρμο κουρσάρικο. Κανονικά. Και οι γυναίκες και τα παιδιά τους, όλοι ξέρανε τι γίνεται. Κανονικά. Και πρώτοι απ’ όλους οι παπάδες του νησιού. Τι να πουν; Τέκνα μας, δεν είναι σωστό να σουλατσάρετε στις θάλασσες και αντί να ψαρεύετε καμία παλαμίδα, εσείς αρπάτε τις περιουσίες αθώων συνανθρώπων μας. Δεν γίνονται αυτά τα πράματα. Το παπαδαριό ποτέ των ποτών δεν πήγε κόντρα στον λαό, στα συμφέροντα του λαού και στην εξουσία των αρχών. Πάντα. Και πάντα πουλούσε αγνότητα, θρησκευτικότητα, συντροφικότητα και άλλες τέτοιες παπαριές, όμως μέχρι εκεί που τους έπαιρνε.

Φραγκισκανοί και καπουτσίνοι παπάδες ευλογούσαν το κατευόδιο των κουρσάρων. Και όχι μόνον. Τους έδιναν και άφεση αμαρτιών. Μιλάμε πολύ σοβαρά. Νόμος! Ποιος νόμος! Τόσο τα εκατό από το πλιάτσικο πηγαίνει στην εκκλησία τάδε. Όπως το διαβάζεις. Είπαμε. Δεν είπαμε; Νόμος. Το ένα τέταρτο της πειρατικής λείας στην Παναγία. Κανονισμένα και συμφωνημένα. Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος των πειρατών που έκτισαν ξωκλήσια. Δεν έχουν αριθμό, που να βρεις το λογαριασμό, τα πακέτα και τα κλεμμένα αντικείμενα από πειρατείες που προσφέρθηκαν σε φτωχούς με την ευλογία και συμφωνία παπάδων.

Η γαμημένη φύση του ανθρώπου. Βάση της φύσης του είναι η αρπαγή. Γι’ αυτό και η πειρατεία είναι πανάρχαια ιστορία. Και ειδικώς εδώ στη γειτονιά μας, στη Μεσόγειο, αυτή κι αν ήταν η και γαμώ θάλασσα της αιώνιας πειρατείας. Έλληνες, Βενετοί, Γενουάτες, Δαλματοί, Αλγερινοί, Καταλανοί. Λεφούσια πειρατικά ένδοξα και τιμημένα και με οικόσημα, παρακαλώ. Ακριβώς. Οι μεγαλοπειρατές είχαν τη δική τους σημαία, και το δικό τους οικόσημο. Ήταν οι γαλαζοαίματοι της πειρατείας, οι πρίγκηπες της αρπακτής. Αξιοσέβαστοι από αντιπάλους και, βέβαια, από τους γαλονάδες αρχιερείς. Γι’ αυτό το κουρσάρικο με καπετάνιο χριστιανό το λέγανε χριστιανικό κουρσάρικο. Ενώ αν ήταν μουσουλμανικό τότε ήταν άπιστο.

Από πού βγαίνει η λέξη πειρατής; Έχει σημασία αυτό για να αντιληφθούμε το πώς αντιμετωπιζόταν τα παλιά τα χρόνια ο πειρατής. Έτσι είναι. Από το πώς ονοματίζεται κάτι φανερώνει την κοινωνική διάσταση της έννοιας πειρατεία. Λοιπόν. Είναι το ρήμα Πειρώ, Πειράω, Πείρωμαι, που σημαίνει επιχειρώ, ενεργώ, δοκιμάζω. Πήρες πρέφα; Την πειρατεία δεν την πρωτονόμασαν λεηλασία.

Πειρατής. Πειραστής. Πειρασμός. Το κόβω. Το ‘χω πει πολλές φορές. Οι λέξεις είναι φως. Δάδες αναμένες που σου φωτίζουν το πριν σου. Τις απαρχές του παρελθόντος σου. Χαίρετε.


.