Ποια είναι η πραγματική αντιτουρκική παράταξη στην Ελλάδα;
Δημοσιεύτηκε: 30 Ιούλ 2021, 23:53
Εξηγούμαι. Αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του σύγχρονου Ελ κράτους ΜΕΤΑ τους Βαλκανικούς Πολέμους (επιλέγω αυτούς για ορόσημο γιατί έως τότε όλοι λίγο-πολύ ήταν αντιτούρκοι), δεν είναι τόσο ξεκάθαρο το ποιοι είναι οι εξυπαρχής -και πιο συνεπείς- αντιτούρκοι στην Ελλάδα.
-Ο Βενιζέλος υπήρξε σφοδρός πολέμιος των Τούρκων για όλο το χρονικό διάστημα που κυβέρνησε έως τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μετά έγινε υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας.
-Διάλειμμα περίπου 30 χρόνων, στη διάρκεια του οποίου όλες οι κυβερνήσεις (συντηρητικές ή προοδευτικές), με εξαίρεση αυτή του βενιζελικού αντιτουρκικού κτήνους Πάγκαλου , ήταν υπέρ της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και φιλίας, με πρώτο και καλύτερο τον δεξιό Ιωάννη Μεταξά.
-Το 1955 ξεκινάει ο αγώνας της ΕΟΚΑ, τον οποίο υποστήριξαν οι δεξιοί Παπάγος και Γρίβας, ο οποίος μοιραία πήρε χαρακτήρα αντιτουρκικό. Τον Γρίβα σίγουρα μπορούμε να τον κατατάξουμε στα εξέχοντα μέλη της ''αντιτουρκικής'' παράταξης.
- Ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου ήταν αυτός που έστειλε τη Μεραρχία στην Κύπρο και φαινόταν έτοιμος για πόλεμο, αν απαιτούνταν στη σύντομη περίοδο που κυβέρνησε.
-Οι ακροδεξιοί χουντικοί δεν ήταν καθόλου αντιτούρκοι (ο Παπαδόπουλος ήταν και υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας) ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ τον Ιωαννίδη και την κλίκα του. Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι ρίζες του πραξικοπήματος του 1973 ήταν στη δυσαρέσκεια πολλών αξιωματικών για την μειοδοτική στάση του Παπαδόπουλου το 1968, όταν απέσυρε τη Μεραρχία από την Κύπρο, ενώ σε τηλεγραφήματα κατά την περίοδο της δικτατορίας Ιωαννίδη, η αμερικανική πρεσβεία διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι ο Ιωαννίδης φαίνεται να θεωρεί βασικό αντίπαλο της Ελλάδας την Τουρκία. Το τι έγινε βέβαια στην πράξη είναι μια άλλη ιστορία.
-Ο δεξιός (ας πούμε) γέρος Καραμανλής δεν ήταν καθόλου αντιτούρκος σε καμία από τις θητείες του (πριν ή μετά τη Μεταπολίτευση).
-Ο Ανδρέας είχε σκληρή αντιτουρκική ρητορική, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πράγματι έβλεπε την Τουρκία ως κύριο εχθρό της χώρας ή την αντιμετώπιζε απλώς ως ένα πιόνι των πραγματικών εχθρών, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
-Για τον Μητσοτάκη ισχύουν τα ίδια με τον Καραμανλή.
-Τα ίδια και ο Σημίτης.
-Τα ίδια και ο Καραμανλής Β΄(ίσως και ακόμα χειρότερα από τους προηγούμενους 2, αφού επί των ημερών του βαρεθηκαμε να διαβάζουμε και να ακούμε για ελληνοτουρκική φιλία και οι ΕΔ αφέθηκαν σχεδόν να διαλύσουν).
-ΓΑΠ τα ίδια.
-Ο Σαμαράς υπήρξε ίσως ο πιο αντιτούρκος πολιτικός εκπρόσωπος της ελληνικής δεξιάς στη μεταπολίτευση.
-Για τον άεργο καταληψία ουδέν σχόλιο, και μόνο τα καραγκιοζιλίκια που έγιναν με τους 8 Τούρκους αξιωματικούς που ζήτησαν άσυλο αρκούν για να του απονεμηθεί Βραβείο Νενέκου.
-Ο Μητσοτάκης Β΄ στην ίδια κατεύθυνση με Καραμανλήδες, Σημίτη, ΓΑΠ από ιδεολογικής πλευράς, αν και θα πρέπει για να είμαστε δίκαιοι να αναγνωριστεί ότι έχει κάνει αρκετές κινήσεις για να τη ''σπάσει'' στην Τουρκία στα 2 χρόνια που κυβερνάει (βέβαια με τον Ερντογάν να κάνει όσα κάνει, δεν έχει και πάρα πολλές επιλογές).
Προσωπικά καταλήγω ότι τελικά δεν υπάρχει καμία τόσο ισχυρή ''αντιτουρκική'' παράταξη στην Ελλάδα, άσχετα τι πιστεύει ο κόσμος και τι ρητορική χρησιμοποιείται κατά καιρούς. Ιδίως δε στη Δεξιά, αφθονούν οι ''μετριοπαθείς'' και οι υπέρμαχοι της ''ελληνοτουρκικής φιλίας''.
-Ο Βενιζέλος υπήρξε σφοδρός πολέμιος των Τούρκων για όλο το χρονικό διάστημα που κυβέρνησε έως τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μετά έγινε υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας.
-Διάλειμμα περίπου 30 χρόνων, στη διάρκεια του οποίου όλες οι κυβερνήσεις (συντηρητικές ή προοδευτικές), με εξαίρεση αυτή του βενιζελικού αντιτουρκικού κτήνους Πάγκαλου , ήταν υπέρ της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και φιλίας, με πρώτο και καλύτερο τον δεξιό Ιωάννη Μεταξά.
-Το 1955 ξεκινάει ο αγώνας της ΕΟΚΑ, τον οποίο υποστήριξαν οι δεξιοί Παπάγος και Γρίβας, ο οποίος μοιραία πήρε χαρακτήρα αντιτουρκικό. Τον Γρίβα σίγουρα μπορούμε να τον κατατάξουμε στα εξέχοντα μέλη της ''αντιτουρκικής'' παράταξης.
- Ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου ήταν αυτός που έστειλε τη Μεραρχία στην Κύπρο και φαινόταν έτοιμος για πόλεμο, αν απαιτούνταν στη σύντομη περίοδο που κυβέρνησε.
-Οι ακροδεξιοί χουντικοί δεν ήταν καθόλου αντιτούρκοι (ο Παπαδόπουλος ήταν και υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας) ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ τον Ιωαννίδη και την κλίκα του. Υπάρχουν αποδείξεις ότι οι ρίζες του πραξικοπήματος του 1973 ήταν στη δυσαρέσκεια πολλών αξιωματικών για την μειοδοτική στάση του Παπαδόπουλου το 1968, όταν απέσυρε τη Μεραρχία από την Κύπρο, ενώ σε τηλεγραφήματα κατά την περίοδο της δικτατορίας Ιωαννίδη, η αμερικανική πρεσβεία διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι ο Ιωαννίδης φαίνεται να θεωρεί βασικό αντίπαλο της Ελλάδας την Τουρκία. Το τι έγινε βέβαια στην πράξη είναι μια άλλη ιστορία.
-Ο δεξιός (ας πούμε) γέρος Καραμανλής δεν ήταν καθόλου αντιτούρκος σε καμία από τις θητείες του (πριν ή μετά τη Μεταπολίτευση).
-Ο Ανδρέας είχε σκληρή αντιτουρκική ρητορική, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πράγματι έβλεπε την Τουρκία ως κύριο εχθρό της χώρας ή την αντιμετώπιζε απλώς ως ένα πιόνι των πραγματικών εχθρών, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
-Για τον Μητσοτάκη ισχύουν τα ίδια με τον Καραμανλή.
-Τα ίδια και ο Σημίτης.
-Τα ίδια και ο Καραμανλής Β΄(ίσως και ακόμα χειρότερα από τους προηγούμενους 2, αφού επί των ημερών του βαρεθηκαμε να διαβάζουμε και να ακούμε για ελληνοτουρκική φιλία και οι ΕΔ αφέθηκαν σχεδόν να διαλύσουν).
-ΓΑΠ τα ίδια.
-Ο Σαμαράς υπήρξε ίσως ο πιο αντιτούρκος πολιτικός εκπρόσωπος της ελληνικής δεξιάς στη μεταπολίτευση.
-Για τον άεργο καταληψία ουδέν σχόλιο, και μόνο τα καραγκιοζιλίκια που έγιναν με τους 8 Τούρκους αξιωματικούς που ζήτησαν άσυλο αρκούν για να του απονεμηθεί Βραβείο Νενέκου.
-Ο Μητσοτάκης Β΄ στην ίδια κατεύθυνση με Καραμανλήδες, Σημίτη, ΓΑΠ από ιδεολογικής πλευράς, αν και θα πρέπει για να είμαστε δίκαιοι να αναγνωριστεί ότι έχει κάνει αρκετές κινήσεις για να τη ''σπάσει'' στην Τουρκία στα 2 χρόνια που κυβερνάει (βέβαια με τον Ερντογάν να κάνει όσα κάνει, δεν έχει και πάρα πολλές επιλογές).
Προσωπικά καταλήγω ότι τελικά δεν υπάρχει καμία τόσο ισχυρή ''αντιτουρκική'' παράταξη στην Ελλάδα, άσχετα τι πιστεύει ο κόσμος και τι ρητορική χρησιμοποιείται κατά καιρούς. Ιδίως δε στη Δεξιά, αφθονούν οι ''μετριοπαθείς'' και οι υπέρμαχοι της ''ελληνοτουρκικής φιλίας''.