Ιστορίες απο το Βυζάντιο

[Quidam Graecus]

και οι Ολυμπιακοί αγώνες της πόλεως, οι οποίοι διεξάγονταν μέχρι το 520 και όπου συμμετείχαν και γυναίκες, ανταγωνιζόμενες στο τραγούδι, τον δρόμο και την πάλη.

Μετά για ποιο λόγο σταμάτησαν;

Ναι σταματησαν οι ολυμπιακοι αγώνες , όπως έλεγε και ο Ρασσιάς και μετα ήρθε ο σκοταδισμός, μπου , τότε μπήκαν όλοι στα σπίτια τους. Η ζωή όπως την ήξεραν με τους αγώνες και τα θεάματα σταματησε και ήρθε το τέλος του πολιτισμού με το κακό βυζάντιο... μπουχου.

[Cloud87]

Κάποιοι τύποι κουβαλάνε πραγματικά βαρύ φορτίο. Μπορεί να είμαστε special αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πρίν από εμάς πέρασαν και άλλοι και μετά θα έρθουν και άλλοι.

[Ζαποτέκος]

Ξύλινο ομοίωμα βυζαντινού δρόμωνα. Στην πρύμνη του πλοίου διακρίνεται μία μικρή εκκλησία. Ναός υπήρχε σε κάθε πλοίο και εκεί ο ιερέας τελούσε Θεία Λειτουργία πριν από κάθε ναυμαχία.

[Ζαποτέκος]

Για την παραπάνω εικόνα που δεν φαίνεται

Ξύλινο ομοίωμα βυζαντινού δρόμωνα. Στην πρύμνη του πλοίου διακρίνεται μία μικρή εκκλησία. Ναός υπήρχε σε κάθε πλοίο και εκεί ο ιερέας τελούσε Θεία Λειτουργία πριν από κάθε ναυμαχία.

============================================================================================================================

Το 841 ή 843 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ζήτησε με επιστολή του βοήθεια από τη Δύση (από τον δυτικό αυτοκράτορα Λοθάριο ή τον βασιλιά των Φράγκων Λουδοβίκο τον Ευσεβή) κατά των Αράβων. Προτείνεται στην επιστολή μια συμμαχία των δύο αυτοκρατοριών με τους Άραβες της Ισπανίας κατά των Αββασιδών. Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε. Η επιστολή όμως θεωρείται από κάποιους ως η παλαιότερη ιδέα για τις Σταυροφορίες. (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,ΔΟΜΗ, τόμος 7)




Το ζήτημα της πρόσκλησης των Σταυροφόρων απ' τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό

Σύμφωνα με την άποψη κάποιων ιστορικών ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός ήταν αυτός που κάλεσε τους Σταυροφόρους στην Ανατολή με ένα μήνυμα - επιστολή που έστειλε το 1091 στον κόμη Ροβέρτο της Φλάνδρας για να ζητήσει βοήθεια. Ο Ροβέρτος της Φλάνδρας , πριν από λίγα χρόνια, είχε περάσει από την Κων/πολη επιστρέφοντας από τους Αγίους Τόπους. Στην επιστολή του ο Αλέξιος περιέγραφε την απελπιστική κατάσταση “της Αγιότατης Αυτοκρατορίας των Ελλήνων χριστιανών η οποία καταδυναστεύεται από τους Πετσενέγκους και τους Τούρκους”, μιλούσε για τον φόνο γυναικόπαιδων και ότι το σύνολο σχεδόν του εδάφους της αυτοκρατορίας είχε καταληφθεί από τους εχθρούς πλην της Κων/πολης. Αλλά και αυτή απειλούταν με κατάληψη εκτός και “‘έλθει σύντομα βοήθεια από τον Θεό και από τους πιστούς χριστιανούς Λατίνους”. Γι’αυτό ο Αλέξιος καλούσε σε βοήθεια τον Ροβέρτο και όλο τον λαό του να μην πέσουν τα ιερά λείψανα και οι θησαυροί της Κων/πολης στα χέρια των Τούρκων και των Πετσενέγκων. Κατέληγε δε “Πάσχισε όσο έχεις ακόμη καιρό, ώστε η Χριστιανική Αυτοκρατορία και, το σημαντικότερο, ο Πανάγιος Τάφος να μην χαθούν από σένα και τα ουράνια να μην σε κολάσουν αλλά να σε επιβραβεύσουν. Αμήν!”

Από το έγγραφο του μηνύματος έχει σωθεί μόνο μια λατινική απόδοσή του. Άλλοι θεωρούν την επιστολή πλαστή και άλλοι όχι. Το πιθανότερο είναι ότι ο πυρήνας της επιστολής είναι αυθεντικός (1091), αλλά έχει υποστεί και τέτοια επεξεργασία από τους Λατίνους ( ίσως παπικούς κύκλους), ώστε να συνεγερθεί το σταυροφορικό αίσθημα λίγο πριν την Σταυροφορία ( ή και κατά την διάρκεια αυτής, ίσως το 1098 κατά την πολιορκία της Αντιόχειας). Έτσι η αρχική επιστολή του Αλεξίου δεν έχει καμιά σχέση με τις απαρχές της Σταυροφορίας.

Η Άννα Κομνηνή γράφει βέβαια ότι ο Αλέξιος “έστελνε αγωνιωδώς μηνύματα καλώντας μισθοφόρους από όλες τις πλευρές”(Αλεξιάςviii,3 : ὡς ἐνὸν διὰ γραμμάτων ἁπανταχόθεν ἔσπευδε μισθοφορικὸν μετακαλέσασθαι ). Το ότι δε ο αυτοκράτορας ζήτησε βοήθεια και από τη Δύση φαίνεται από ένα άλλο απόσπασμα της ίδιας συγγραφέως(viii5 : τὸ ἐκ τῆς Ῥώμης προσδοκώμενον μισθοφορικὸν ), το οποίο αναφέρει ότι, αμέσως μετά, ο Αλέξιος “περίμενε τους μισθοφόρους από τη Ρώμη”.( ΠΑΠΥΡΟΣ ,ΕΛΛΑΔΑ, τόμος Β, σελ.93)(D.M.Nicol )

Όταν όμως ξεκίνησε πλέον η σταυροφορία, ο Αλέξιος είχε ήδη αντιμετωπίσει με επιτυχία τους περισσότερους εξωτερικούς κινδύνους ( π.χ. νίκη στη μάχη του Λεβουνίου το 1091 κατά των Πετσενέγκων ) και ετοιμαζόταν να στραφεί αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις κατά των Σελτζούκων. Έτσι οι Σταυροφόροι που έφτασαν στην Κων/πολη το 1096 αποτελούσαν πλέον ενόχληση γι’αυτόν , έναν ακόμη πονοκέφαλο αφού θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή κινδύνων για την αυτοκρατορία.

[Ζαποτέκος]

Μια συνοπτική περιγραφή των πολέμων του Ηρακλείου.

Ηράκλειος Α΄. Ένας ήρωας αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
Υποστράτηγος ε.α. Γεώ­γιος Βασιλε­ου
Στρατιωτική Επιθεώρηση , Μάιος - Ιούνιος 2011, σελ. 48 - 59









συνεχίζεται ...

[Ζαποτέκος]

[Ζαποτέκος]

Μέγας Θεοδόσιος - Άγιος Αμβρόσιος

Λέει ο Άγιος Αυγουστίνος :

Ο Θεοδόσιος ὑπῆρξε ἀκόμη περισσότερο ἀξιοθαύμαστος γιὰ τὴν ἐπιείκεια ποὺ ἔδειξε στὸ φοβερὸ ἔγκλημα τῶν κατοίκων τῆς Θεσσαλονίκης (1). Τὸν παρακάλεσαν οἱ ἐπίσκοποι καὶ ὑποσχέθηκε νὰ τοὺς συγχωρέση. ῾Ο Θεοδόσιος ὕστερα παρασύρθηκε ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες καὶ τὶς φωνὲς τῶν ἀξιωματικῶν καὶ αὐλικῶν καὶ ἀναγκάστηκε νὰ πάρη σκληρὴ ἐκδίκηση(2) δίχως νὰ τὸ θέλη. Μὰ ὅταν ὑποχρεώθηκε στὴν ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία(3) ἔδειξε τόση συντριβὴ καὶ μετάνοια, ὥστε ὁ λαὸς πῆρε τὸ μέρος του καὶ ἔχυναν δάκρυα καταλυπημένοι νὰ βλέπουν τόσο ταπεινωμένη τὴν αὐτοκρατορικὴ μεγαλειότητά του….


(1) Μιὰ ἐπανάσταση τῷν κατοίκων τῆς Θεσσαλονίκης ἐναντίον τῆς φρουρᾶς που τὴν ἀποτελοῦσαν Γότθοι· θανάτωσαν τοὺς ἀξιωματικοὺς της φρουρᾶς.
(2) Πρόσταξε τὴ φρουρὰ καὶ σκότωσαν μέσα στὸν ῾Ιππόδρομο 7 χιλιάδες Θεσσαλονικιώτες.

( Ιστορία Β΄Γυμνασίου , Καλοκαιρινού )

( 3 )
Την ίδια εποχή, εξαιτίας της πόλης της Θεσσαλονίκης, ο επίσκοπος Αμβρόσιος ταράχτηκε πολύ όταν έμαθε πως η πόλη σχεδόν καταστράφηκε. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του είχε υποσχεθεί ότι θα συγχωρούσε τους πολίτες της προαναφερθείσας πόλης αλλά, μετά από μυστικές συμφωνίες των αξιωματικών με τον αυτοκράτορα και χωρίς να το γνωρίζει ο επίσκοπος, έγινε σφαγή στην πόλη για περισσότερο από μία ώρα και πολλοί αθώοι θανατώθηκαν. Όταν ο επίσκοπος έμαθε αυτό που συνέβη, εμπόδισε τον αυτοκράτορα να εισέλθει στον ναό και τον επέπληξε, λέγοντας του ότι ήταν ανάξιος να είναι μέλος της Εκκλησίας και να συμμετέχει στα Ιερά Μυστήρια μέχρι να κάνει δημόσια μετάνοια. Ο αυτοκράτορας όμως απάντησε ότι ο Δαυίδ είχε πράξει μοιχεία και φόνο επίσης. Ο επίσκοπος όμως απάντησε, “Εφόσον ακολούθησες τον Δαυίδ στην αμαρτία, ακολούθησέ τον στην διόρθωση.” Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε αυτά τα λόγια, τα πήρε τόσο κατάκαρδα που δεν δίστασε να κάνει δημόσια μετάνοια. (Παυλίνου, Βίος Αμβροσίου, 7)

http://www.oodegr.com/neopaganismos/dio ... romos1.htm

Θεοδώρητος Κύρου , Εκκλησιαστική Ιστορία , 460 μ.Χ.
( Ο επίσκοπος Μιλάνου Αμβρόσιος προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο για τις σφαγές στην Θεσσαλονίκη )

Χωρίς αμφιβολία, η αυτοκρατορική σου δύναμη σ' εμποδίζει να γνωρίσεις το λάθος σου, και η μοναρχική σου ισχύς σου θολώνει το λογικό. Θα πρέπει ωστόσο να σκεφθείς πόσο εύθραυστη και φευγαλέα είναι η ανθρώπινη φύση και ότι όλοι οφείλουμε να επανέλθουμε στη σκόνη απ' την οποία προήλθαμε.

[Ζαποτέκος]

Έκτρωση στο Βυζάντιο

Στο βυζαντινό δίκαιο συναντάμε διατάξεις που κάνουν φανερή τη διάθεση του νομοθέτη να προστατέψει τον παιδικό πληθυσμό από κάθε επιβουλή εναντίον του. Παρατηρείται αυστηρότητα του νόμου σε όσους διέπρατταν αξιόποινες πράξεις απέναντι σε ανηλίκους, γεγονός που αφήνει να διαφανεί το ενδιαφέρον της Πολιτείας για τα παιδιά.

Η προσπάθεια του νομοθέτη ξεκινά από τις διατάξεις που αφορούσαν την προστασία του εμβρύου. Το έμβρυο αντιμετωπιζόταν ως οντότητα που εξελίσσεται σωματικά και ψυχικά και για το λόγο αυτό διατηρούσε το δικαίωμα στη ζωή. Πολλές φορές ο χρόνος σύλληψης είχε μεγαλύτερη σημασία για τα δικαιώματα του παιδιού απ΄όσο ο χρόνος γέννησής του. Ο Κ. Αρμενόπουλος στο έργο του «Εξάβιβλος», στο κεφάλαιο «Περί ελευθεριών», αναφέρει ότι, «...εἰ ἐλευθέρα συλλάβη, καταδουλωθεῑσα δέ κατά τινας αἰτίας νόμῳ ἐγνωσμένας τέξῃ, ἐλεύθερον ἒσται τό τεχθέν΄ ὁ γάρ κυοφοροὐμενος οὐ βλάπτεται ἐκ τῆς συμφορᾱς τῆς περιστάσης τήν μητέρα» .

Και στην επόμενη διάταξη, «Εάν τις δούλη, οὖσα κατά τόν καιρόν συνέλαβε τῆς δουλείας καί ἠλευθερώθη, ὀλίγου δέ χρόνου παραδραμόντος πάλιν κατεδουλώθη, εἶτα τέτοκε μετά τήν καταδούλωσιν, κελεύομεν ἐλεύθερον εἶναι τό τικτόμενον΄ ἀρκεῑ γάρ τῷ ὂντι ἐν τῇ γαστρί τό κατά τόν μέσον καιρόν ἐλευθέραν εἶναι τήν μητέρα» .

Η εγκυμονούσα δεν διωκόταν νομικά και αναστέλλονταν οι καταδίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εάν συνέβαινε στην οικογένεια κάτι απρόοπτο όπως θάνατος του πατέρα ή διαζύγιο και η σύζυγος εγκυμονούσε, το έμβρυο ετίθετο υπό την προστασία της Πολιτείας η οποία όριζε κουράτορα.

Αν πάλι η έγκυος μητέρα απεβίωνε, ο νόμος όριζε να γίνει αφαίρεση του εμβρύου, μιας και υπήρχε η πιθανότητα να είναι ζωντανό. Μια τέτοια παράλειψη ισοδυναμούσε με φόνο. Αυστηρός επίσης ήταν ο νόμος με τις γυναίκες που επέλεγαν να προβούν με διάφορους τρόπους στη διακοπή της κύησης. Ήταν φυσικό με την επικράτηση του Χριστιανισμού, η έκτρωση να θεωρείται φόνος . Πολλές γυναίκες για να διακόψουν την κύηση, πίεζαν την κοιλιά τους ή σήκωναν βάρη. Σε αυτή την περίπτωση ο σύζυγος είχε το δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο, ενώ τη γυναίκα τιμωρούσαν με ξυλοδαρμό και εξορία . Άλλες πάλι γυναίκες κατέφευγαν στη βοήθεια του φαρμακοποιού, προκειμένου να τους χορηγηθεί κάποιο σκεύασμα, όπως ο μανδραγόρας.

Για να ελέγξουν την κατάσταση η Πολιτεία αλλά και η Εκκλησία, λάμβαναν αυστηρά μέτρα. Για τον νόμο, η γυναίκα που προχωρούσε σε άμβλωση καταδικαζόταν σε εξορία, ενώ σύμφωνα με την 31η Νεαρά του Λέοντος του Σοφού, ο άντρας επιτρεπόταν να χωρίσει τη σύζυγό του, «ὃταν δι΄ἀπέχθειαν τὴν πρὸς αὐτὸν ἀμβλώσκουσα φωραθῇ» . Η ποινή τώρα γι΄αυτόν που χορηγούσε το φάρμακο, ήταν ανάλογη της κοινωνικής του θέσης. Εάν επρόκειτο για κάποιον κατώτερο κοινωνικά, τότε η ποινή ήταν εξορία στα μεταλλεία. Εάν το φάρμακο είχε χορηγηθεί από κάποιον επιφανή πολίτη, η τιμωρία του ήταν ο περιορισμός σε κάποιο νησί και η απώλεια της μισής του περιουσίας. Σε περίπτωση θανάτου της γυναίκας από τη χορήγηση του φαρμάκου, στον προμηθευτή επιβαλλόταν η εσχάτη των ποινών .

Η Εκκλησία από τη δική της πλευρά, θεωρούσε δολοφόνο τόσο τη γυναίκα που χορηγούσε το φάρμακο της άμβλωση, όσο και εκείνη που το λάμβανε. Έτσι απαγόρευε αρχικά σε αυτές, τη θεία κοινωνία δια βίου, ενώ αργότερα η ποινή περιορίστηκε σε δέκα χρόνια και ακολούθως σε τρία .

Ο νόμος όμως αναφέρεται και σε εκείνους που προκαλούσαν την άμβλωση, τον ιατρό ή τη μαία. Ο Σωρανός ήθελε την μαία: «ἀφιλάργυρον εἶναι, ὡς μὴ διὰ μισθὸν κακῶς δοῡναι φθόριον» . Καταδικάζονταν οι ιατροί και οι μαίες με ποινές ανάλογες με τη βλάβη που προξενούσαν στη γυναίκα, αλλά και σύμφωνα με την κοινωνική θέση του γιατρού. Τα Βασιλικά ορίζουν: «O δεδωκώς πόμα πρὸς φίλτρον ἤ ἀμβλωτρίδιον, κἂν χωρίς δόλου, εὐτελής μὲν ὢν μεταλλίζεται, τίμιος δὲ ἐξορίζεται μετά μερικῇς δημεύσεως. Εἰ δὲ ἀπὲθανεν ὁ πιών, ἐσχάτως τιμωρεῑται». Κανών του αγίου Βασιλείου ορίζει εκκλησιαστική ποινή για τη γυναίκα που δίνει και για εκείνη που δέχεται τα εμβρυοκτόνα δηλητήρια: «Καὶ αἱ διδοῡσαι καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυόκτονα δηλητήρια, ἐν τοῑς ἑκουσίως φονεύουσι καταλογίζονται' ἐνταῡθα δὲ τὸ τοῡ ἀκουσίου φόνου ἐπιτίμιον τήν
δεκαετίαν ἐπιτίθησι ταύταις, οἶμαι παρά τὸ μήπω γεγονέναι τὸ κυο-φορούμενον ἐν φύσει, καὶ τὸ μή ἐκ διαθέσεως ἀπανθρώπου μελετηθῇναι τόν φόνον, ἀλλά δι΄αἰσχύνην ἤ φόβον ἀγενῇ, γονέων τυχόν, ἤ δεσπότου, ἤ ἂλλου τίνος, κίνδυνον ἀπειλοῡντος» . Οι ποινές, επομένως, που επιβάλλονταν στην περίπτωση αυτή ήταν ο μεταλλισμός, η εξορία, η μερική δήμευση, ο θάνατος και πνευματική ποινή δεκαετές επιτίμιον. Η μόνη εξαίρεση ήταν η επιβεβλημένη άμβλωση για ιατρικούς λόγους, στις περιπτώσεις δηλαδή εκείνες που κινδύνευε η ζωή της μητέρας και υπήρχαν επιπλοκές.

Επιπλέον, καταλογίζονταν ευθύνες στη μητέρα και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Ο νόμος τιμωρούσε τη μητέρα εκείνη που σε καθ΄οδόν τοκετό, έχανε από αμέλειά της το νεογέννητο και εκείνο πέθαινε. Συγχώρεση δινόταν στη μητέρα μόνο εάν ο θάνατος του νεογέννητου, οφειλόταν στην ένδεια . Σύμφωνα με τον Νικηφόρο Κων/λεως οι γονείς, «ἓνεκα μέθης ἐπικαθήσαντες ἐπί τῶν νηπίων καί ἀποπνίξαντες αὐτά ἐθεωροῡντο φονεῑς».

https://amitos.library.uop.gr/xmlui/bit ... sAllowed=y

[Στύγιος]

Ας βάλω κι εγώ το γνωστό ευθυμογράφημα ή μήπως δεν είναι;



Ο Μέγας Κωνσταντίνος Ήταν Ελαφρώς Οξύθυμος


Μέγας “N2TAWNEKA” Κωνσταντίνος: ιδρυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σημαντικότερος στην ιστορία του Χριστιανισμού κι από τον ίδιο τον Χριστό και βέβαια Άγιος της Ορθοδοξίας που εδωσε το όνομά του στο Σημίτη, τον Τσάκωνα, τον Φραντζέσκο και πολλούς ακόμα. Γιατί ήταν Μέγας, όμως;

Απάντηση: επειδή ήξερε να αναγνωρίζει τα λάθη του.

Ο Κωνσταντίνος είχε ένα μπάσταρδο γιο από πριν γίνει Αυτοκράτορας, τον οποίον υπεραγαπούσε. Η γυναίκα του Κωνσταντίνου, Αυτοκράτειρα Φαύστα, του έκανε τρεις γιους αλλά έβλεπε πως το μαγαζί τελικά θα το πάρει ο μπάσταρδος. Την πέφτει ερωτικά στον μπάσταρδο για να τον εκθέσει στον Κωνσταντίνο, εκείνος δεν της κάθεται. Οπότε αποφασίζει να το πιάσει αλλιώς: Κώστα, του λέει του Μέγα, ο γιος σου πήγε να με βιάσει. Ε, να τον σκοτώσω τότε, λέει αυτός. Και τον σκοτώνει.

Περνάει λίγος καιρός και εξιχνιάζεται η σκευωρία: Κυρ-Κώστα το μαλάκισες, του λένε. Η κυρά σου την έστησε τη δουλειά. Ε, να την σκοτώσω τότε λέει αυτός (βλ. “Μέγας που αναγνωρίζει λάθη”) – και πνίγει τη γυναίκα του μέσα σε βραστό νερό.

Μετά από αυτά όπως είναι φυσικό ακολούθησε μια περίοδο awkwardness στα οικογενειακά τραπέζια, η οποία λύθηκε όταν ο αδερφός της Φαύστας συνωμότησε για να του φάει το θρόνο και ξεσήκωσε διάφορες περιοχές της Αυτοκρατορίας εναντίον του, με βασικότερη την Καρθαγένη της σημερινής Ισπανίας. Για να μην αποσταθεροποιηθεί το αναπτυξιακό του πρόγραμμα, ο Κωνσταντίνος έκοψε το κεφάλι του κουνιάδου του και το έστειλε με κούριερ στην Καρθαγένη.

“ΟΚ”, του λένε οι Καρθαγενέζοι, “you da man”.



Ο Αυτοκράτορας Φωκάς Δεν Έκανε Συστάσεις Από Τα Μεγάφωνα Του Γηπέδου


Είναι ένα ήσυχο απόγευμα γύρω στο 605 μ.Χ. και ο λαός της Κωνσταντινούπολης έχει μαζευτεί στον Ιππόδρομο να παίξει κανένα στοίχημα να ρημαδοπεράσει η μέρα. Τα άλογα ρουθουνίζουν ανυπόμονα, οι τσακατσούκες έχουν ξεπουλήσει ό,τι πατατάκια είχαν, όλα είναι έτοιμα αλλά οι κούρσες δεν μπορούν να αρχίσουν αν δεν καλυφθεί πρώτα η θέση του Αυτοκράτορα στα επίσημα.

Ο Αυτοκράτορας Φωκάς όμως δεν φαίνεται πουθενά.

Το κοινό έχει στραβώσει για τα καλά με τον (γνωστό λεχρίτη μπεκρή) Φωκά και, όταν τελικά εμφανίζεται μαζί με το entourage του, κάτι λίγοι θεατές τον χειροκροτάνε σε φάση “άιντε μαλάκα τελείωνε”… αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τον γιουχάρει και γρήγορα απλώνεται από στόμα σε στόμα το σύνθημα “Πάλι τον καύκον έπιες, πάλι τον νουν απώλεσας”, το όποιο στα νέα Ελληνικά σημαίνει “Πάλι τα κοπάνησες και άργησες” και σε κάθε είδος Ελληνικών σημαίνει “Φωκά μπινέ/ Πουτάνας γιε”.

“Χμ”, σκέφτεται ο Φωκάς και κάνει νόημα στον τέταρτο διαιτητή. “Το βλέπεις εκείνο το πέταλο;” του λέει. “Το βλέπω” λέει ο τέταρτος. “Αν δεν το εκκενώσουμε, δεν ξεκινάνε οι κούρσες”. “ΟΚ, εσύ είσαι αυτοκράτορας” του λέει εκείνος και πιάνει το υπονοούμενο. Το αποτέλεσμα είναι η ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗ 3.000 ΘΕΑΤΩΝ.

Οι ιπποδρομίες εκείνης της ημέρας ολοκληρώθηκαν χωρίς άλλα παρατράγουδα.



Ο Μιχαήλ ο Τρίτος Ήταν Μια Μίξη Τζόφρι, Κιμ Γιόνγκ-Ουν και Τζίγγερ


Επίσημος Αυτοκράτορας από 3 ετών, ο Μιχαήλ είπε να το φχαριστηθεί το αξίωμα. Από μικρός το έριξε στο αλκοόλ, τα όργια και την πίστη πως η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, μα η μεγάλη του αγάπη ήταν μια: να τρέχει ο ίδιος σε αρματοδρομίες. Το να μην πας στον Ιππόδρομο να δεις τον Αυτοκράτορα να κάνει παντιλίκια ήταν έσχατη μορφή προδοσίας και, για την ακρίβεια, ο Μιχαήλ διέταξε να καταργηθεί το σύστημα συναγερμού που ειδοποιούσε για επιθέσεις Αράβων στα σύνορα, μην τυχόν γίνει καμια επίθεση όσο τρέχει αυτός σε κούρσα και αποσπαστεί η προσοχή του κοινού.

Σε γενικές γραμμές ο Μιχαήλ βασίλεψε με μόνιμο χανγκόβερ: αγαπημένο χόμπι του ήταν να διατάζει το βράδυ κλασμένος αποκεφαλισμούς φίλων του και την επόμενη μέρα να στέλνει αγγελιοφόρους να τους προσκαλέσουν για ποτάκι στα ανάκτορα – ενώ η κορυφαία στιγμή της θητείας του ήταν ξεκάθαρα όταν διέταξε να ξεθάψουν τα κόκκαλα του πρώην Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πέμπτου, τα έφερε στον Ιππόδρομο και τα μαστίγωσε. Μέταλ!



Η Αυτοκράτειρα Ζωή Ήταν το Μεγαλύτερο Κούγκαρ της Ορθοδοξίας


Εκτός από τα ξεκοιλιάσματα όμως, το Βυζάντιο υπερτερούσε του Game of Thrones και στο σεξ. Πρώτη μεταξύ ίσων στο συγκεκριμένο σπορ ήταν η Αυτοκράτειρα Ζωή Α’ η Πορφυρογέννητη, η οποία ήταν η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου, δηλαδή όποιος την παντρευόταν γινόταν Αυτοκράτορας, δηλαδή:

– 48 χρονών παντρεύεται τον ξάδερφό της, Ρωμανό τον Τρίτο

– Σε λίγα χρόνια τον δολοφονεί στα ντουζ και παντρεύεται την ίδια μέρα το τεκνό της, έναν επιληπτικό μπάτλερ των ανακτόρων (ο οποίος φυσικά ανακυρήσσεται και αυτοκράτορας, με το όνομα Μιχαήλ ο Τέταρτος)

– Γρήγορα βαριέται τον μπάτλερ, τον στέλνει σε μοναστήρι και παντρεύεται έναν ανιψιό του – ζήτω ο Μιχαήλ ο Πέμπτος!

– Ο ανιψιός λέει “έχει πάει εξήντα χρονών η θείτσα, να τη φάω λάχανο να γίνω μοναδικός άρχων”, η Ζωή το μαθαίνει και επειδή Βυζάντιο είσαι, του ξηγιέται όπως κάθε γυναίκα θα ονειρευόταν να ξηγηθεί σε κάποιον που σχεδιάζει να τη στείλει: διατάζει να τον συλλάβουν, να τον τυφλώσουν και να του κόψουν τον φιρφιρίγκο! Και, επειδή ήταν τόσο καλή στις σχέσεις:

– Παντρεύεται αυτόν που είχε προσπαθήσει να ανατρέψει τον προηγούμενο άντρα της και, εφόσον βρήκε επιτέλους την αγάπη για την οποία μπορεί να κάνει θυσίες, του επιτρέπει να ζήσει στο παλάτι μαζί με την ερωμένη του, ξαδέρφη της πρώην γυναίκας του!

Πέντε Αυτοκράτορες. ΠΕΝΤΕ ΤΥΠΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ επειδή μπήκαν ανάμεσα στα κατάλληλα μπούτια.


Ο Ανδρόνικος Κομνηνός Ήταν ο Πιο Σκληρός Καριόλης Στην Ιστορία των Σκληρών Καριόληδων


Κανένα αφιέρωμα σε Βυζαντινές καφρίλες δεν θα έστεκε χωρίς μια αναφορά στον Ανδρόνικο Κομνηνό. Τον τύπο που πήρε την εξουσία στραγγαλίζοντας με τα ίδια του τα χέρια τον 14χρονο Αυτοκράτορα, τη μάνα του, την αδερφή του και τον άντρα της αδερφής του. Τον τύπο που πολιορκούσε μια πόλη και, όταν είδε πως δεν πέφτει με τίποτα, έφερε τη μάνα του αντίπαλου βασιλιά και την έδεσε πάνω στον πολιορκητικό κριό με τον οποίο βάραγε τα τείχη. Τον άνθρωπο που κατά τη διάρκεια της ζωής του έκανε παιχνίδι με την ανιψιά του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, την κόρη του Πρίγκηπα της Αντιοχείας, τη χήρα του Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, την αδερφή του Βασιλιά της Γεωργίας – μέχρι να νοικοκυρευτεί τελικά και να παντρευτεί, σε ηλικία 65 χρονών, την 12χρονη κόρη του Βασιλιά της Γαλλίας.

Μα η στιγμή της Υπέρτατης Καφρίλας, το γεγονός που του δίνει έκτοτε πάντα την πρώτη θέση στα charts των πιο Ψυχοπαθών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, έφτασε το 1182. Το Βυζάντιο τότε είχε κλατάρει σε τέτοιο βαθμό που, προκειμένου να μην μπουν στον κόπο να το καταλάβουν οι Δυτικοί, είχε παραχωρήσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των λιμανιών του ολοκληρωτικά σε Λατίνους. Άλλα ο Ανδρόνικος δεν ένιωθε από πολιτισμένα ντιλ και μια μέρα διατάζει την εκτέλεση ΚΑΙ ΤΩΝ 60.000 ΛΑΤΙΝΩΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. Από το μακελειό που ακολουθεί δεν γλιτώνουν ούτε οι γυναίκες, ούτε τα παιδιά, ούτε ο Καρδινάλιος Ιωάννης, εκπρόσωπος του Πάπα στην πόλη, το κεφάλι του οποίου δέσανε στην ουρά ενός σκυλιού και άφησαν να πλατσουρίζει στο αίμα για μέρες.

Το τέλος του badass Ανδρόνικου ήταν αντίστοιχο της καριέρας του – για την ακρίβεια, χρειάστηκε να τον σκοτώνουν επί μια εβδομάδα: πρώτα τον φέρανε μπροστά στο νέο Αυτοκράτορα Ισαάκιο ο οποίος του έβγαλε τα δόντια με τανάλια, μετά του έκοψαν το ένα χέρι και 2-3 μέρες αργότερα του βγάλανε τα μάτια και τον έδεσαν σε μια καμήλα η οποία έκανε το γύρο της Βασιλεύουσας όσο ο λαός του πέταγε καυτό νερό, τον σημάδευε με πέτρες και του έχωνε αγελαδοκουράδες στα ρουθούνια. Τελικά τον έφεραν στον Ιππόδρομο, όπου τον κρέμασαν ανάποδα και δύο Λατίνοι μισθοφόροι έκαναν κόντρα ποιος μπορεί να βάλει το σπαθί του πιο βαθιά στο λαρύγγι του Ανδρόνικου – και όταν με τα πολλά είδαν πως δεν αντιδράει τον έκοψαν στα δύο και τον πέταξαν στο Βόσπορο.

[Ζαποτέκος]

Ο Μέγας Κωνσταντίνος Ήταν Ελαφρώς Οξύθυμος

Στην περίπτωση του Κρίσπου και της Φαύστας ο Μέγας Κωνσταντίνος την πάτησε όπως ο Θησέας με τον Ιππόλυτο. Αυτό τον παραλληλισμό κάνουν οι Βυζαντινοί συγγραφείς. Στην ανακάλυψη της αλήθειας τον βοήθησε η Αγία Ελένη. Λέει η wiki :


Στην Επιτομή του Αυρήλιου Βίκτωρα διαβάζουμε ότι αυτό που ώθησε τον Κωνσταντίνο να ερευνήσει τα γεγονότα και να ανακαλύψει την αθωότητα του Κρίσπου ήταν η μητέρα του Ελένη, η οποία επέκρινε πολύ αυστηρά το γιο της για τη δολοφονία του εγγονού της (Aurelius Victor, Caes. 41.11-12).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE ... F%84%CE%B1

O Ψευδοκωδινός ( 15ος αι. ) λέει πως έφτιαξε και στήλη με επιγραφή για τον αδικοχαμένο του γιο.

Ελένη δέ η μήτηρ του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μη φέρουσα τήν του νέου άδικον αναίρεσιν, ήδη της του Καίσαρος αξιωθένος τιμής, ηδολέσχει επί τη ακρίτω αποφάσει τούτου. Διό καί μεταμεληθείς ο τούτου πατήρ επένθησεν ημέρας τεσσαράκοντα , μη λουσάμενος όλως το σώμα , μηδ’ επί κλίνης πεσών. Εποίησε δέ καί τήν στήλην αυτού εξ αργυρού καθαρού, επιχρυσώσας εν μέρει , τήν δέ κεφαλήν εκ χρυσίου τελείου , επιγράψας εν τω μετώπω ούτως «ο ηδικημένος υιός μου». Ταύτην δέ ποιήσας μετάνοιαν πολλά καί τόν Θεόν εξελιπάρησεν , ίνα αφεθή αυτώ τό αμάρτημα.

https://archive.org/stream/georgiicodin ... 2/mode/2up

Για μένα τα πράγματα έγιναν ως εξής. Η Φαύστα έβλεπε πως θα την πάθαινε σαν την αδελφή της Θεοδώρα. Θεοδώρα και Φαύστα ήταν κόρες του Μαξιμιανού τις οποίες πάντρεψε ( όχι την ίδια στιγμή ) με τον Κωνστάντιο Χλωρό και τον Μέγα Κωνσταντίνο αντίστοιχα – πατέρα και γιό δηλαδή – υποχρεώνοντάς τους να χωρίσουν τις πρώτες τους γυναίκες, την Αγία Ελένη και την Μινερβίνα αντίστοιχα. Όμως τον Κωνστάντιο Χλωρό διαδέχτηκε ο γιός της Αγίας Ελένης και όχι κάποιο από τα παιδιά της Θεοδώρας. Βλέποντάς το αυτό η Φαύστα πίστεψε ότι την ίδια τύχη περίμεναν και τα δικά της παιδιά και ότι τον Μέγα Κωνσταντίνο θα διαδεχόταν ο Κρίσπος, ο γιός που είχε δηλαδή από τη Μινερβίνα. Συκοφάντησε λοιπόν τον Κρίσπο πως της την έπεσε. Ο Μέγας Κωνσταντίνος την πίστεψε γιατί παλαιότερα η Φαύστα είχε δώσει στεγνά και τον ίδιο της τον πατέρα για συνωμοσία. Δεν πίστεψε λοιπόν ότι μπορούσε να έλεγε ψέματα. Ο Κρίσπος εκτελέστηκε δυστυχώς, αλλά η Αγία Ελένη βοήθησε τον Μ. Κωνσταντίνο να ανακαλύψει την αλήθεια και έτσι αναγκαστικά εκτελέστηκε και η Φαύστα, η οποία τελικά παρά τον θάνατό της πέτυχε τον σκοπό της , αφού οι γιοί της διαδέχτηκαν τον Μ. Κωνσταντίνο.

[Ζαποτέκος]

Βυζαντινοί στρατιώτες σε σχέδια του Χρήστου Γιαννόπολου










--------------------------------------

[Evritis]

Για όποιον έχει όρεξη και χρόνο:

https://eclass.uoa.gr/modules/document/ ... 9F%201.pdf

[Ζαποτέκος]

Κασσιανή - Θεόφιλος

Με βάση την παράδοση, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το τροπάριό της όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι' αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως τον μισοτελειωμένο ύμνο πάνω στο τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη» *. Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

* Ότι δηλαδή κρύφτηκε η Κασιανή όταν τον άκουσε , όπως κρύφτηκε η Εύα όταν άκουσε τα βήματα του Θεού. Μιλάμε για μεγάλο ψώνιο ο εικονομάχος Θεόφιλος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE ... E%AE%CF%82

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Νεοελληνική απόδοση :

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά
πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,
η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου•
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ’ άκουσε να περπατάνε,
από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη
και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,
ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,
εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος.

Το τροπάριο εμπνεύστηκε η Κασσιανή από 4 περικοπές της Καινής Διαθήκης . Κυρίως απ' τον Λουκά

SpoilerShow

Λουκ. 7,37 Και ιδού μία γυναίκα της πόλεως αυτής, η οποία ήτο αμαρτωλή, όταν επληροφορήθη ότι ο Ιησούς τρώγει εις την οικίαν του Φαρισαίου, έφερε ένα αλαβάστρινον δοχείον γεμάτο μύρον.
Λουκ. 7,38 Και αφού εστάθη πίσω, πλησίον στους πόδας του Ιησού, ανελύθη εις δάκρυα και ήρχισεν να βρέχη τους πόδας του με τα δάκρυά της, και να τους σπογγίζη με τας τρίχας της κεφαλής της. Συγρόνως δε εφιλούσε συνεχώς με βαθείαν ευλάβειαν τους πόδας του και τους ήλειφε με μύρον.

και δευτερευόντως από τους Ματθαίο , Μάρκο και Ιωάννη

SpoilerShow

Ματθ. 26,7 προσήλθε εις αυτόν μία γυναίκα με ένα δοχείον από αλάβαστρον γεμάτο από μύρον πολύτιμον και έχυνε αυτό άφθονον εις την κεφαλήν του, καθώς αυτός είχε καθίσει εις την τράπεζαν του φαγητού.

Μαρκ. 14,3 Και όταν αυτός ευρίσκετο εις την Βηθανίαν, στο σπίτι Σιμωνος του λεπρού, την ώραν που είχε γείρει και έτρωγε στο ταπέζι ήλθε μια γυναίκα, που εκρατούσε ένα αλαβάστρινον δοχείον γεμάτο μύρον κατασκευασμένον από γνησίαν και πολύτιμον νάρδον. Και αφού έσπασε το αλαβάστρινο δοχείον έχυνε πλούσια όλο το μύρο επάνω εις την κεφαλήν του.

SpoilerShow

Ιω. 12,3 Εν τω μεταξύ η Μαρία επήρε μίαν λίτραν μύρου γνησίου και πολυτίμου, καμωμένου από το αρωματικόν φυτόν που λέγεται νάρδος, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, τα οποία και εσπόγγισε κατόπιν με τας τρίχας της κεφαλής της. (Τούτο δε έκαμε από βαθείαν πίστιν προς τον Σωτήρα και από θερμήν ευγνωμοσύνην προς αυτόν, που είχεν αναστήσει τον αδελφόν της). Ολο δε το σπίτι εγέμισε από την ευωδίαν του μύρου.

Ο στίχος της προσθήκης είναι από την Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης

SpoilerShow

Γεν. 3,8 Καὶ ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν, καὶ ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου.

Γεν. 3,8 Οταν δε κατά το δειλινόν ήκουσαν την φωνήν του Θεού, ο οποίος περιπατούσεν στον παράδεισον, εκρύβησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από φόβον και εντροπήν ανάμεσα εις τα δένδρα του παραδείσου, δια να μη αντικρύσουν το πρόσωπον του Θεού.

Ο Ν. Πολίτης ( Λαογραφικά Σύμμεικτα , τόμος Β΄, 1921 , Κεφάλαιο 2 : Βυζαντιναί παραδόσεις , σελ. 31 -32 ) λέει πως δεν κατάφερε να βρει την πρωτογενή πηγή που αναφέρει την προσθήκη του στίχου από τον Θεόφιλο.





http://www.kentrolaografias.gr/sites/de ... ta_t_B.pdf
Ποιος συμφορουμίτης μπορεί να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ο Πολίτης ώστε να μου λύσει την απορία ;
Ποια είναι η πιο παλιά πηγή γι' αυτή την παράδοση ;

[George_V]

Πουθενα δεν αναφέρεται.

Προφανως προκειται για εναν ρομαντικο θρυλο που διαδόθηκε προφορικα. Ουτως η αλλως ειχε ολα τα χαρακτηριστικα ενος μπεστ σελλερ για να πουλησει και να διατηρηθει στην λαικη παραδοση σαν παραμυθι. Ερωτας τσεκ, προδομένη αγάπη τσεκ, πριγκιπας και πριγκιπισσα τσεκ, θρησκεια τσεκ, μετανοια τσεκ, ηθικο διδαγμα τσεκ.

Και ευκολα "αποδεικνυοταν" με τον στιχο που υποτιθεται οτι εβαλε ο Θεοφιλος στο τροπαριο (φυσικα δεν αποδεικνυεται. Μονο η ομοιοτητα του στιχου με το περιστατικο ειναι αρκετη για να μας πεισει οτι πανω σε αυτον χτιστηκε το ρομαντικο παραμυθι και οχι το αναποδο)

[Ζαποτέκος]

Πουθενα δεν αναφέρεται.

Προφανως προκειται για εναν ρομαντικο θρυλο που διαδόθηκε προφορικα. Ουτως η αλλως ειχε ολα τα χαρακτηριστικα ενος μπεστ σελλερ για να πουλησει και να διατηρηθει στην λαικη παραδοση σαν παραμυθι. Ερωτας τσεκ, προδομένη αγάπη τσεκ, πριγκιπας και πριγκιπισσα τσεκ, θρησκεια τσεκ, μετανοια τσεκ, ηθικο διδαγμα τσεκ.

Και ευκολα "αποδεικνυοταν" με τον στιχο που υποτιθεται οτι εβαλε ο Θεοφιλος στο τροπαριο (φυσικα δεν αποδεικνυεται. Μονο η ομοιοτητα του στιχου με το περιστατικο ειναι αρκετη για να μας πεισει οτι πανω σε αυτον χτιστηκε το ρομαντικο παραμυθι και οχι το αναποδο)

Καλά όλα αυτά. Αλλά δεν ψάχνω την βυζαντινή πηγή που καταγράφει την παράδοση. Ψάχνω την πιο παλιά. Ας πούμε ο Πολίτης που γράφει το 1921 δίνει μια πηγή του 1890.