Είχε γίνει μεταπολίτευση και την προηγούμενη χρονιά, το 1973, αλλά δεν πιάνεται.
Είχε γίνει πάλι μεταπολίτευση το 1967 αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν και έκαναν αντιβασιλέα τον Ζωϊτάκη.
Όμως η ουσιαστική ρήξη στέμματος - λαϊκών δυνάμεων έγινε το 1965. Δεν προέκυψε άμεση ήττα του βασιλέως αλλά τότε έγινε.
Αν ο βασιλιάς ήταν Παπανδρεϊκός και εν τούτοις είχε καταφέρει να τον ρίξει η τριανδρία στις 21 Απριλίου 1967 μέσα από κάποιες συνωμοτικές διαδικασίες και στη συνέχεια η χούντα έπεφτε όπως έπεσε, τότε σε ποιό δημοψήφισμα του 1974 θα έπαιρνε 35% ο βασιλιάς ; 135% θα έπαιρνε.
Όμως ποιός είχε δίκιο για τα γεγονότα ;
Η ιστορία απέδειξε ότι δεν έφταιγε ο βασιλιάς, αλλά οι "λαϊκές δυνάμεις" ήταν αυτές που έφταιγαν.
Η ιστορία είναι αδέκαστος κριτής, διότι γράφεται από ουδέτερους παρατηρητές αλλά και διότι βλέπει τις συνέπειες όλων των πράξεων.
Για την ιστορία δεν ισχύει το "θα". Ισχύει τι υλοποιήθηκε από τα διάφορα "θα".
Ο Άντριους Παπάντριους λοιπόν ήταν αθώος ; Αν ήταν αθώος, ήταν με τα καλά του να ρίξει την κυβέρνηση του πατέρα του ;
Με την αδικία εις βάρος του βασιλέως, μας κυβερνάνε για 40 χρόνια εκτροχιασμένα κόμματα ως επί το πλείστον: Αυριανικό οκ και Σύριζα.
Σήμερα όχι, αλλά ακόμα είναι αξιωματική αντιπολίτευση:
Δείγμα:
Με αυτά τα δεδομένα είναι η δεν είναι η τύχη της χώρας να εκλείψει από το χάρτη, αργά ή γρήγορα ;
