( περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 44, εκδόσεις Περισκόπιο )
Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Ο τραγικός θάνατος του Λουμούμπα
( περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 44, εκδόσεις Περισκόπιο )
( περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 44, εκδόσεις Περισκόπιο )
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , τεύχος 86 , εκδόσεις Περισκόπιο
Από άρθρο για τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877.
Από άρθρο για τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία απ' το άρθρο "Το ξίφος και τα αγχέμαχα όπλα στις μάχες εκ παρατάξεως - Η χρήση τους κατά την Αναγέννηση" του δρ. Δημήτρη Χριστοδούλου. Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, Εκδόσεις Περισκόπιο 2009.
Μάχη του Σαν Ρομάνο 1/6/1432
Οι Φλωρεντινοί νικούν τους Σιενέζους.
3 πίνακες του Πάολο Ουτσέλο το 1438-1440
Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου ( Ο κοντοττιέρος Νικολό ντα Τολεντίνο κρατώντας την στραταρχική του ράβδο οδηγεί σε νίκη τους Φλωρεντινούς κατά των Σιενέζων ).
Ουφίτσι, Φλωρεντία
Λούβρο, Παρίσι
Μάχη του Βίσμπυ ( νήσος Γκότλαντ Βαλτικής θάλασσας στη Σουηδία ) - 27/7/1361
Οι εισβολείς Δανοί νικούν τους αυτόχθονες Σουηδούς.
Το 1905-1928 εντοπίστηκαν και ανασκάφηκαν επτά ομαδικοί τάφοι με πάνω από 2.000 σκελετούς των ηττημένων Σουηδών.
Σιδερένιος θώρακας απ' την μάχη του Βίσμπυ. Οι θώρακες αυτοί ήταν καινοτομία του 14ου αι. και φέρονταν πάνω από μακρύ αλυσιδωτό θώρακα.
Το ξίφος
Το ξίφος ήταν συμβολικά φορτισμένο. Πολλές φορές για να φέρεις ξίφος έπρεπε να είσαι πολεμιστής ή ευγενής . Σε δούλους απαγορευόταν. Με το μεσαιωνικό ξίφος χρίζονταν οι ευγενείς ιππότες. Θρυλικά ξίφη έμειναν το Εξκάλιμπερ του Αρθούρου , το Joyeuse του Καρλομάγνου και το Durendal του Ρολάνδου ( Ορλάνδου ). Στα σκανδιναβικά έπη οι ήρωες κατέχουν μαγικά ξίφη.
Στους απόφοιτους πολλών στρατιωτικών σχολών παραδίδεται συχνά ξίφος κατά την ορκωμοσία .
Το δυτικοευρωπαϊκό ξίφος του ύστερου μεσαίωνα καταγόταν απ' το ξίφος των μεσαιωνικών Βίκινγκς , Φράγκων και Σαξόνων ( 5ος - 9ος αι. ) , που με την σειρά τους το είχαν υιοθετήσει απ' τους αρχαίους Γαλάτες και Ρωμαίους.
Με την επίδραση του χριστιανισμού - ειδικά μετά τον εκχριστιανισμό των Σκανδιναβών - το ξίφος έμοιαζε όλο και περισσότερο με σταυρό.
Τον 13ο αι. τα ξίφη χρησιμοποιούνταν περισσότερο για κοφτερά χτυπήματα και λιγότερο για τρυπήματα με την αιχμή . Συχνά στις δύο επίπεδες πλευρές της λάμας ( λεπίδας ) υπήρχαν μία ή δύο παράλληλες αυλακώσεις που έκαναν το ξίφος πιο ελαφρύ , ανθεκτικό και εύκαμπτο . Λανθασμένη είναι η άποψη πως οι αυλακώσεις εξυπηρετούσαν την ελεύθερη ροή του αίματος του αντιπάλου που χτυπήθηκε.
Μετά τον 13ο αι. το ξίφος σταμάτησε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην μάχη σώμα με σώμα. Γιατί απ' τον 14ο αι. και μετά βελτιώθηκαν οι μεταλλουργικές μέθοδοι και βελτιώθηκαν τα αμυντικά όπλα. Αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί η χρησιμότητα του ξίφους.
Το αρχαιότερο σωζόμενο εγχειρίδιο ξιφασκίας Royal Armouries Ms. I.33 ( 13ος αι. ). Δάσκαλος και μαθητής ασκούνται με ξίφη και μικρές ασπίδες.
Σιδερένιο γιλέκο
Απ' το 1300 και μετά ο αμυντικός οπλισμός άρχισε να αποτελείται από μεγάλες σιδερένιες πλάκες , ένα σιδερένιο γιλέκο δηλαδή που οι πολεμιστές φορούσαν πάνω απ' τον αλυσιδωτό θώρακα. Αποτέλεσμα ήταν η προστασία απ' τους σπαθισμούς.
Λογχοπελέκεις και λογχοδρέπανα
( ελβετική αλαβάρδα , γαλλικό πλατύλογχο δόρυ glaive , ιταλικό λογχοδρέπανο ronco )
Απ' τα μέσα του 14ου αι. οι μαχητές εγκατέλειψαν την προτίμησή τους στο ξίφος και προτίμησαν βαρύτερα όπλα που κράδαιναν με τα δύο χέρια. Ο πλήρως εξοπλισμένος πολεμιστής ήταν πια σιδηρόφρακτος απ' την κορυφή ως τα νύχια και δεν χρειαζόταν την δερμάτινη ή ξύλινη μικρή ασπίδα. Με τα δυο του χέρια ελεύθερα χειριζόταν τους λογχοπελέκεις . Το ξίφος κατέληξε δευτερεύον όπλο και χρησιμοποιούταν, με αβέβαια αποτελέσματα έναντι των καλώς θωρακισμένων αντιπάλων, όταν ο λογχοπέλεκυς είχε σπάσει.
Το 1350 - 1400 το δυτικοευρωπαϊκό ιππικό πολεμούσε ως πεζικό κυρίως. Δηλαδή στις μάχες εκ παρατάξεως οι έφιπποι κατέβαιναν απ' τα άλογά τους και πολεμούσαν πεζοί κραδαίνοντας λογχοπέλεκυ ή δόρυ. Μόνο οι επελάσεις με μακρά λόγχη ιππικού ήταν έφιππες.
Λογχοπέλεκυς του 15ου αι. Με αυτό πολεμούσαν κυρίως οι αφιππευμένοι ιππείς.
Παράσταση από τη σαρκοφάγο του Αγίου Ερρίκου στον ναό του Νουζιάινεν της Φινλανδίας ( 14ος αι. ). Εικονίζεται αναχρονιστικά η σταυροφορία κατά των Φινλανδών ( 11ος αι. ) . Οι ενδυμασίες και τα όπλα ( λογχοπελέκεις , σφύρες, κεφαλοθραύστες ) που χρησιμοποιούν οι αφιππευμένοι πολεμιστές είναι του 14ου αι. και όχι του 11ου αι.
συνεχίζεται ...
Μάχη του Σαν Ρομάνο 1/6/1432
Οι Φλωρεντινοί νικούν τους Σιενέζους.
3 πίνακες του Πάολο Ουτσέλο το 1438-1440
SpoilerShow
SpoilerShow
SpoilerShow
Μάχη του Βίσμπυ ( νήσος Γκότλαντ Βαλτικής θάλασσας στη Σουηδία ) - 27/7/1361
Οι εισβολείς Δανοί νικούν τους αυτόχθονες Σουηδούς.
Το 1905-1928 εντοπίστηκαν και ανασκάφηκαν επτά ομαδικοί τάφοι με πάνω από 2.000 σκελετούς των ηττημένων Σουηδών.
SpoilerShow
SpoilerShow
Το ξίφος
Το ξίφος ήταν συμβολικά φορτισμένο. Πολλές φορές για να φέρεις ξίφος έπρεπε να είσαι πολεμιστής ή ευγενής . Σε δούλους απαγορευόταν. Με το μεσαιωνικό ξίφος χρίζονταν οι ευγενείς ιππότες. Θρυλικά ξίφη έμειναν το Εξκάλιμπερ του Αρθούρου , το Joyeuse του Καρλομάγνου και το Durendal του Ρολάνδου ( Ορλάνδου ). Στα σκανδιναβικά έπη οι ήρωες κατέχουν μαγικά ξίφη.
Στους απόφοιτους πολλών στρατιωτικών σχολών παραδίδεται συχνά ξίφος κατά την ορκωμοσία .
Το δυτικοευρωπαϊκό ξίφος του ύστερου μεσαίωνα καταγόταν απ' το ξίφος των μεσαιωνικών Βίκινγκς , Φράγκων και Σαξόνων ( 5ος - 9ος αι. ) , που με την σειρά τους το είχαν υιοθετήσει απ' τους αρχαίους Γαλάτες και Ρωμαίους.
Με την επίδραση του χριστιανισμού - ειδικά μετά τον εκχριστιανισμό των Σκανδιναβών - το ξίφος έμοιαζε όλο και περισσότερο με σταυρό.
Τον 13ο αι. τα ξίφη χρησιμοποιούνταν περισσότερο για κοφτερά χτυπήματα και λιγότερο για τρυπήματα με την αιχμή . Συχνά στις δύο επίπεδες πλευρές της λάμας ( λεπίδας ) υπήρχαν μία ή δύο παράλληλες αυλακώσεις που έκαναν το ξίφος πιο ελαφρύ , ανθεκτικό και εύκαμπτο . Λανθασμένη είναι η άποψη πως οι αυλακώσεις εξυπηρετούσαν την ελεύθερη ροή του αίματος του αντιπάλου που χτυπήθηκε.
Μετά τον 13ο αι. το ξίφος σταμάτησε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην μάχη σώμα με σώμα. Γιατί απ' τον 14ο αι. και μετά βελτιώθηκαν οι μεταλλουργικές μέθοδοι και βελτιώθηκαν τα αμυντικά όπλα. Αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί η χρησιμότητα του ξίφους.
Το αρχαιότερο σωζόμενο εγχειρίδιο ξιφασκίας Royal Armouries Ms. I.33 ( 13ος αι. ). Δάσκαλος και μαθητής ασκούνται με ξίφη και μικρές ασπίδες.
SpoilerShow
Σιδερένιο γιλέκο
Απ' το 1300 και μετά ο αμυντικός οπλισμός άρχισε να αποτελείται από μεγάλες σιδερένιες πλάκες , ένα σιδερένιο γιλέκο δηλαδή που οι πολεμιστές φορούσαν πάνω απ' τον αλυσιδωτό θώρακα. Αποτέλεσμα ήταν η προστασία απ' τους σπαθισμούς.
Λογχοπελέκεις και λογχοδρέπανα
( ελβετική αλαβάρδα , γαλλικό πλατύλογχο δόρυ glaive , ιταλικό λογχοδρέπανο ronco )
Απ' τα μέσα του 14ου αι. οι μαχητές εγκατέλειψαν την προτίμησή τους στο ξίφος και προτίμησαν βαρύτερα όπλα που κράδαιναν με τα δύο χέρια. Ο πλήρως εξοπλισμένος πολεμιστής ήταν πια σιδηρόφρακτος απ' την κορυφή ως τα νύχια και δεν χρειαζόταν την δερμάτινη ή ξύλινη μικρή ασπίδα. Με τα δυο του χέρια ελεύθερα χειριζόταν τους λογχοπελέκεις . Το ξίφος κατέληξε δευτερεύον όπλο και χρησιμοποιούταν, με αβέβαια αποτελέσματα έναντι των καλώς θωρακισμένων αντιπάλων, όταν ο λογχοπέλεκυς είχε σπάσει.
Το 1350 - 1400 το δυτικοευρωπαϊκό ιππικό πολεμούσε ως πεζικό κυρίως. Δηλαδή στις μάχες εκ παρατάξεως οι έφιπποι κατέβαιναν απ' τα άλογά τους και πολεμούσαν πεζοί κραδαίνοντας λογχοπέλεκυ ή δόρυ. Μόνο οι επελάσεις με μακρά λόγχη ιππικού ήταν έφιππες.
SpoilerShow
SpoilerShow
συνεχίζεται ...
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Μάχη του Τάουτον - 29/3/1461 - Πόλεμος των Δύο Ρόδων . Κρανίο Άγγλου που έπεσε μαχόμενος υπέρ της φατρίας των Λάνκαστερ. Η τετράγωνη τρύπα στο κρανίο προκλήθηκε από άγκιστρο λογχοπέλεκυ.
Λευκή πανοπλία
Τον 15ο αι. οι μεταλλουργοί , με τις νέες τεχνικές εκκαμίνευσης με τη χρήση φυσερών , πέτυχαν την παραγωγή ομοιογενούς χάλυβα ( ατσαλιού ) με μορφή πλάκας. Πλέον τα αμυντικά όπλα έγιναν καλύτερα απ' τα παλαιότερα σιδερένια. Με τη νέα εφεύρεση κατασκευάστηκε η "λευκή πανοπλία" που έκανε τον πολεμιστή να μοιάζει με μεταλλικό άγαλμα. Λεγόταν λευκή γιατί ήταν γυαλισμένη και δεν καλυπτόταν από μανδύες ή υφάσματα.
Η λευκή πανοπλία έκανε περιττούς τους αλυσιδωτούς θώρακες.
Κέντρα κατασκευής των λευκών πανοπλιών ήταν η Γερμανία ( γοτθική πανοπλία ) και η Ιταλία ( Μιλάνο ).
Βέβαια αρχικά μόνο λίγοι άνδρες κάθε δυτικοευρωπαϊκού στρατού ήταν πλήρως θωρακισμένοι με λευκές πανοπλίες , δηλαδή έφιπποι λογχοφόροι που αφίππευαν και πολεμούσαν πεζοί. Αυτό αποδεικνύουν και τα αμυντικά μεσαιωνικά όπλα που εκτίθενται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας ( Παλαιά Βουλή ) , τα οποία είχαν βρεθεί τυχαία στο φρούριο της Χαλκίδας το 1840. Συγκεκριμένα προέρχονται από το βενετικό οπλοστάσιο της πόλης που έπεσε στα χέρια του Μωάμεθ Β΄ το 1470. Η πλειονότητα των αμυντικών όπλων δεν ήταν του 1470 , αλλά είχαν κατασκευαστεί στα τέλη του 14ου - αρχές του 15ου αι. σε ιταλικά εργαστήρια. Με λίγα λόγια, οι αμυνόμενοι της πόλης της Χαλκίδας του 1470 , έφεραν όπλα τουλάχιστον κατά μισό αιώνα παλαιότερα.
Γοτθική πανοπλία 15ου αι.
Η γοτθική λευκή πανοπλία είχε χαρακτηριστικές γλυφές που δεν είχαν μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά χρησίμευαν και στον εποστρακισμό των πληγμάτων.
Αφιππευμένοι θωρακισμένοι ιππείς με γοτθικές λευκές πανοπλίες σε μονομαχία. Γερμανικό εγχειρίδιο οπλομαχίας ( Fechtbuch ) του Hans Talhoffer του 1467.
Μάχη του Φόρνοβο 1495
Γάλλοι vs Βενετοί, Μιλανέζοι, Μαντούβαλοι, παπικοί
Νίκη των Γάλλων.
Οι Γάλλοι έχασαν μόνο 11 ιππείς ενώ οι Ιταλοί 350.
Αυτοί οι νεκροί έφιπποι Ιταλοί πέθαναν κυρίως με τον εξής τρόπο. Κατά την πρώτη κρούση των αντιπάλων ιππικών έπεσαν απ' τα άλογά τους. Τότε κυκλώθηκαν απ' τους Γάλλους ιπποκόμους πεζούς του γαλλικού ιππικού . Κάθε Ιταλός πεσμένος ιππέας κυκλωνόταν από 3-4 Γάλλους πεζούς. Οι τελευταίοι φόνευαν τον Ιταλό θωρακισμένο σπάζοντάς του την προσωπίδα ή το κράνος με τον πέλεκυ που είχαν για να κόβουν ξύλα.
Η τακτική των Άγγλων
Την τακτική να αφιππεύουν οι ιππείς και να πολεμούν πεζοί ενισχύοντας τους υπόλοιπους πεζούς , την εισήγαγαν οι Άγγλοι. Κατά τον 14ο αι. την εφάρμοσαν κατά των Σκώτων και κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο ( 1337 -1453 ) κατά των Γάλλων. Οι Άγγλοι πεζοί τοξότες με βροχή βελών υποστήριζαν τους πεζομάχους ιππείς.
Παλαιότερα πιστευόταν πως οι αγγλικές νίκες εκείνης της περιόδου οφείλονταν μόνο στους Άγγλους τοξότες και το μακρύ τους τόξο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Οφειλόταν και σε δύο άλλους λόγους. Πρώτον στην προθυμία των Άγγλων ευγενών να αφιππεύουν και να πολεμούν σώμα με σώμα και δεύτερον στην αγγλική άμυνα πίσω από οχυρωμένα κωλύματα .
Την αγγλική τακτική υιοθέτησαν Γάλλοι , Βουργουνδοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιταλοί . Σε αντίθεση όμως με τους Άγγλους που διατήρησαν αυτή την τακτική ως τον 16ο αι. , οι υπόλοιποι την εγκατέλειψαν ως τους Βουργουνδικού Πολέμους ( 1474 - 7 ) για να υιοθετήσουν την ελβετική τακτική.
Η τακτική των Ελβετών
Τέλη 13ου αι. οι σκληροτράχηλοι ορεσίβιοι Ελβετοί χρησιμοποιούν τον τύπο λογχοπέλεκυ που ονομάζεται αλαβάρδα ( κονταροτσέκουρο ). Με τις αλαβάρδες τους νίκησαν οι Ελβετοί τους Αυστριακούς ιππείς στις μάχες του Μοργκάρτεν ( 1315 ) , του Λάουπεν ( 1339 ) και του Ζέμπαχ ( 1389 ). Με τα εύκαμπτα δόρατά τους έπλητταν τους ιππείς και με τις αλαβάρδες και τα μακρά τους ξίφη σπάθιζαν τους πεσμένους ιππείς.
Όταν όμως οι Ελβετοί πέρασαν απ' τα ορεινά στα πεδινά , τα βρήκαν σκούρα με το ιππικό των αντιπάλων. Έτσι ηττήθηκαν απ' τους Μιλανέζους στην μάχη του Αρμπέντο ( 1422 ) και απ' τους Γάλλους στην μάχη του St. Jakob an der Birs ( 1444 ).
Οι Ελβετοί τότε εξόπλισαν τον στρατό τους με μακρά δόρατα άνω των 4 μέτρων που έμοιαζαν με τις μακεδονικές σάρισες. Τέτοια δόρατα είχαν χρησιμοποιήσει παλαιότερα στον Μεσαίωνα και οι Φλαμανδοί και Σκώτοι ιππείς εναντίον αντίπαλου ιππικού.
Η ελβετική φάλαγγα ήταν πυκνή , ρωμαλέα , επιθετική , συμπαγής, μαζική , με συνοχή , πειθαρχημένη και δεν άφηνε περιθώρια για ατομικές μονομαχίες σε μάχες σώμα με σώμα . Οι αντίπαλοι αντιμετώπιζαν μια θάλασσα από αιχμές.
Aλαβάρδα
Μάχη του Ντόρναχ 22/7/1499 ( Σουηβικός Πόλεμος ) . Νίκη των Ελβετών. Στο μέσον η ελβετική φάλαγγα αντιμετωπίζει το γερμανικό ιππικό.
Το βραχύ ξίφος Katzbalger ( = ξεκοιλιαστής γάτας
)
Ελβετικό σύστημα vs Αγγλικό σύστημα
Τα δύο συστήματα πολέμου ήρθαν αντιμέτωπα κατά τους Βουργουνδικούς Πολέμους όπου οι Ελβετοί αντιμετώπισαν τους Βουργουνδούς του Καρόλου του Τολμηρού ( 1433 - 77 ) , καθώς και τους Άγγλους και Φλαμανδούς μισθοφόρους του. Στη μάχη του Γκραντσόν ( 1476 ) , στη μάχη του Μοράτ ( 1476 ) και στη μάχη της Νανσύ ( 1477 ) οι ελβετικές φάλαγγες νίκησαν. Στην τελευταία μάχη μάλιστα ο ίδιος ο Κάρολος έπεσε νεκρός τρυπημένος από δόρατα στην κοιλιά και στη μέση και με το κρανίο του ανοιγμένο στα δύο από χτύπημα αλαβάρδας. Το κράτος της Βουργουνδίας διαλύθηκε και απορροφήθηκε απ' την Γαλλία και την Αγία Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ελβετοί είχαν κατορθώσει μέσα σε έναν χρόνο και 3 μάχες να επιτύχουν αυτό το οποίο δεν είχαν κατορθώσει οι Γάλλοι και οι Γερμανοί για 3 γενιές. Το ελβετικό σύστημα φαινόταν ακατανίκητο. Οι Γάλλοι πήραν χιλιάδες Ελβετούς μισθοφόρους. Οι Γερμανοί , οι Ισπανοί και οι Ιταλοί προσπάθησαν να μιμηθούν το ελβετικό σύστημα.
Λαντσκνεχτ ( = υπηρέτης της χώρας )
Μισθοφόροι των Γερμανών. Μιμούνταν σε όλα τους Ελβετούς , αλλά διέθεταν επιπλέον και γιγαντιαία ξίφη ( ως και 2,10 μέτρα ) δύο χειρών με τα οποία ο θρύλος έλεγε πως έκοβαν τις αιχμές από τα δόρατα των αντιπάλων , πράγμα μάλλον ανεδαφικό.
Μάχη του Σβάντερλω 11/4/1499. Οι Ελβετοί νικούν τους Λάντσκνεχτ. Στην εικόνα ( 1513 ) γυναίκες και ιερείς συγκεντρώνουν τους νεκρούς Γερμανούς Σουηβούς.
O "κακός πόλεμος" σε ιχνογράφημα του 1521. Στο βάθος αριστερά Έλληνες 
ή Αλβανοί ιππείς Stradioti ( στρατιώτες ) μισθοφόροι στην υπηρεσία των Βενετών επιτίθεται σε φάλαγγα δορυφόρων Λάντσκνεχτ.
Η αρχαιοπληξία κακός σύμβουλος
Κατά τον Μεσαίωνα οι Δυτικοί διάβαζαν την δημοφιλή παλαιά λατινική πραγματεία "De re militari" του Πόπλιου Φλάβιου Βεγέτιου Ρενάτου ( 4ος - 5ος αι. ). Εκεί ο Λατίνος συγγραφέας ανακάτευε ρωμαϊκές στρατιωτικές τακτικές της εποχής του με παλαιότερες αρχαίες ρωμαϊκές τακτικές, συχνά διαστρεβλωμένες ή ψεύτικες. Αποτέλεσμα ήταν οι Δυτικοευρωπαίοι του Μεσαίωνα να εξιδανικεύσουν την πειθαρχημένη και επίπονα εκπαιδευμένη ρωμαϊκή λεγεώνα και να συνδέσουν τους ( ταπεινής καταγωγής ) λεγεωνάριους με τους ( ευγενικής καταγωγής ) μεσαιωνικούς ιππότες.
Κατά την αναγέννηση διαδόθηκαν ευρύτερα και τα έργα των Ξενοφώντα, Πολυβίου και Αιλιανού , τα οποία συνδυάστηκαν με την πργματεία του Βεγέτιου.
Ο Νικολό Μακιαβέλι ( 1469 - 1527 ) μελετούσε τους αρχαίους συγγραφείς και έβλεπε με θλίψη οι μισθοφόροι ιππείς ( κοντοττιέροι ) των Ιταλών να σαρώνονται από τους Γάλλους ιππείς , τους Ελβετούς φαλαγγίτες και τους Γερμανούς Λάντσκνεχτ. Θεώρησε λοιπόν πως το ιδανικότερο θα ήταν η επιστροφή σε έναν τύπου λεγεωνάριο , τον ασπιδηφόρο.
Ασπιδηφόρους χρησιμοποιούσαν ήδη οι Ισπανοί ( rodeleros ) , αλλά εκείνη την εποχή είχε αρχίσει ήδη η αντικατάστασή τους απ' τους ελβετικού τύπου δορυφόρους.
Αντί ο Μακιαβέλι ( 1519/1520 ) να δει τους ασπιδηφόρους όπως ήταν στην πραγματικότητα , δηλαδή έναν απαρχαιωμένο στρατιώτη στο σύγχρονο πεδίο μάχης , τον ταύτισε με τον Ρωμαίο λεγεωνάριο που έδρασε στις Κυνός Κεφαλές ( 197 π.Χ. ) και στην Πύδνα ( 168 π.Χ. ) κατά των Μακεδόνων σαρισοφόρων . Όπως τότε , έτσι και τώρα , ο ασπιδηφόρος θα νικούσε τον δορυφόρο φαλαγγίτη.
Ο Μακιαβέλι επηρέασε σε θεωρητικό επίπεδο πολλούς μεταγενέστερους ( Ραϋμόνδο ντε Φουρκεβώ 1548 , Ραϊμόνδο Μοντεκούκολι 1609 - 1680 , Μαυρίκιο ντε Σαξ 1696 - 1750 , Μαυρίκιος του Νάσαου 1567 - 1625 ). Ο Μαυρίκιος του Νασάου προσπάθησε το 1795 να αντικαταστήσει το 1/3 των δορυφόρων με ασπιδηφόρους , αλλά το κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών του το αρνήθηκε.
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι δορυφόροι φαλαγγίτες στο πεδίο της μάχης , δεν μπορούσαν να λυθούν με αντικατάστασή τους από ασπιδηφόρους , αλλά με τη βοήθεια του ιππικού και του πυροβολικού.
Μάχη της Μπαρλέτας 1503
Ιταλοί vs Γάλλοι
Οι Ισπανοί ασπιδηφόροι πέρασαν κάτω από τα δόρατα των Ελβετών μισθοφόρων του γαλλικού στρατού και με τα ξίφη τους αποδεκάτισαν τους ανεπαρκώς θωρακισμένους Ελβετούς.
Μάχη της Ραβέννα 1512
Ισπανοί και Παπικοί vs Γάλλοι και Φερραρέζοι
Παρόλο που οι Ισπανοί πεζοί χρησιμοποίησαν επιτυχώς κατά των μισθοφόρων Λάντσκνεχτ των Γάλλων την τακτική που είχαν χρησιμοποιήσει στην μάχη της Μπαρλέτας , η μάχη κατέληξε σε ήττα των Ισπανών και σε αντικατάσταση των ασπιδηφόρων από δορυφόρους. Ο λόγος ήταν προφανής : οι ασπιδηφόροι βρίσκονταν στο έλεος του βαρέος ιππικού σε αναπεπταμένο πεδίο.
Μάχη του Μαρινιάνο 1515
Γάλλοι και Βενετοί vs Ελβετοί και Μιλανέζοι
Γαλλική νίκη . Το ιππικό και το πυροβολικό κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την μάχη.
Μάχη της ( Λα ) Μπικόκκα 1522
Γάλλοι, Βενετοί, Ελβετοί vs Γερμανοί, Ισπανοί, Παπικοί, Μιλανέζοι
Γαλλική ήττα.
Γάλλοι και Ελβετοί βιάζονταν να συγκρουστούν με τους αντιπάλους. Οι Γάλλοι για να μην πληρώσουν πολλά τους μισθοφόρους Ελβετούς και οι μισθοφόροι Ελβετοί για να γυρίσουν γρηγορότερα στην πατρίδα τους.
Οι Ελβετοί επιτίθενται στους πολύ καλά οχυρωμένους Γερμανούς Λάντσκνεχτ δορυφόρους και Ισπανούς αρκεβουζιοφόρους. Παρά το θάρρος τους οι Ελβετοί συνετρίβησαν . Σκοτώθηκαν 3.000 απ' τους 16.000 Ελβετούς. Ποτέ πια οι Ελβετοί δεν θα ξαναέβρισκαν το παλιό παράτολμο θάρρος τους. Π.χ. στην μάχη της Παβίας ( 1525 ) έμεινε χαρακτηριστική η άτακτή τους υποχώρηση όταν ηττήθηκαν απ' τους Γερμανούς πεζούς.
Το ισπανικό σύστημα τέρθιο
Μετά το 1520 αποφεύγονταν οι μάχες εκ παρατάξεως και προτιμούνταν οι μάχες πίσω από οχυρωμένες θέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο συνδυάστηκαν οι δορυφόροι με τους άνδρες που έφεραν πυροβόλα όπλα.
Eνώ στο ελβετικό σύστημα οι δορυφόροι δρούσαν επιθετικά , στο ισπανικό τοποθετούνταν πίσω από οχυρωμένες θέσεις και υποστήριζαν τους άνδρες με τα πυροβόλα όπλα.
Οι τελευταίοι ήταν αρχικά αρκεβουζιοφόροι . Έπειτα όμως έγιναν μουσκετοφόροι. ( Τα μουσκέτα στηρίζονταν σε δίκρανο για να βάλλουν. Προήλθαν από τα μεγάλα πολιορκητικά αρκεβούζια που προσαρμόζονταν στα τείχη με άγκιστρα. ) Τα μουσκέτα πρωτοεμφανίστηκαν το 1521 , αλλά διαδόθηκαν απ' το 1540 και μετά.
Σταδιακά οι μάχες δεν κρίνονταν από τους δορυφόρους , αλλά από τα πυρά των πυροβόλων όπλων.
Ασπιδηφόροι ξιφομάχοι vs Ιδνιάνων
Μέχρι τον 16ο αι. οι μεταλλικές ασπίδες των ασπιδηφόρων ξιφομάχων ήταν αλεξίσφαιρες έναντι βολών αρκεβουζίου. Ακόμη απαιτούταν μεγάλος χρόνος επαναγέμισης των φορητών πυροβόλων όπλων και έτσι οι αρκεβουζιοφόροι γίνονταν τα ιδανικά θύματα των ασπιδοφόρων ξιφομάχων. Όταν όμως τα βαρύτερα μουσκέτα αντικατέστησαν τα αρκεβούζια , οι βολίδες τρυπούσαν τις ασπίδες των ξιφομάχων και οι ασπιδοφόροι καθίσταντο άχρηστοι. Για να μπορούσε η ασπίδα να αντισταθεί στα μουσκέτα θα έπρεπε να γίνει απαγορευτικά βαριά για μάχη σώμα με σώμα.
Στον γαλλικό στρατό , μετά την κατάργηση των ασπιδηφόρων , καταργούνται και οι αλαβαρδιέροι ( 1568 ), αφού πλέον οι μετωπικές συγκρούσεις φαλάγγων σπανίζουν. Η αλαβάρδα και τα άλλα λογχοδρέπανα και δόρατα έγιναν όπλα - εμβλήματα των αξιωματικών. ( Στον αγγλικό στρατό οι αλαβάρδες των αξιωματικών καταργήθηκαν το 1792 και τα δόρατα των υπαξιωματικών το 1830 ).
Και ενώ τον 16ο αι. οι Ισπανοί δεν χρησιμοποιούσαν πια ασπιδηφόρους ξιφομάχους στα ευρωπαϊκά πεδία μαχών , αυτός ήταν ο κατ' εξοχήν τύπος στρατιώτη που χρησιμοποίησαν κατά των αθωράκιστων ή κακώς θωρακισμένων Αζτέκων και των Ίνκας. Το 1520 απ' τους 1.300 άνδρες του Κορτέζ οι 1.000 ήταν ασπιδηφόροι . Το 1521 διέθετε 700 ασπιδηφόρους έναντι 118 αρκεβουζιοφόρων και βαλλιστριδοφόρων. Ούτε φάλαγγες με αλαβάρδες , λογχοπέλεκεις και δόρατα χρειάζονταν, καθώς οι ιθαγενείς μήτε ολοσίδηρες πανοπλίες διέθεταν μήτε βαρύ ιππικό.
Τα πυροβόλα όπλα στο ιππικό ( 16ος αι. )
Τα πυροβόλα όπλα, όπως μεταμόρφωσαν την μάχη του πεζικού και την πολιορκητική τέχνη , έτσι μεταμόρφωσαν και την μάχη του ιππικού. Η χρήση φορητών όπλων άργησε να επεκταθεί στο ιππικό γιατί 1) δεν ήταν εύκολη η πυροδότηση 2) δεν ήταν εύκολη επαναγέμιση 3) η λάμψη και ο κρότος της εκπυρσοκρότησης τρόμαζε τα άλογα και τα έκανε ανεξέλεγκτα . Έτσι , ενώ στις αρχές του 16ου αι. τα αρκεβούζια εξαπλώνονταν στο πεζικό , το ιππικό συνέχισε να χρησιμοποιεί βαλλιστρίδες. Αν κάποιος έφιππος διέθετε πυροβόλο , για να το χρησιμοποιήσει κατέβαινε απ' το άλογο και έβαλε πεζός.
Η τεχνολογική πρόοδος τελικά επέτρεψε την χρήση πυροβόλων και απ' το ιππικό. Δημιουργήθηκαν κοντόκαννα πυροβόλα μήκους 30 - 60 εκατοστά , τα πιστόλια, με τα οποία εξοπλίστηκαν οι ιππείς . Ο πιστολέρο ιππέας μπορούσε να βάλλει πλαγίως , δηλαδή μακριά απ' το κεφάλι του αλόγου έτσι ώστε αυτό να μην τρομάζει. Μάλιστα κάθε ιππέας μπορούσε να φέρει επάνω του 2-6 πιστόλια σε ειδικές θήκες μπροστά από την σέλλα.
Η μαζική εισαγωγή πιστολιών στο ιππικό απ' το 1540 και μετά είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της λόγχης και του ξίφους στο ιππικό.
Οι λευκές πανοπλίες προστάτευαν μέχρι τότε αποτελεσματικά τους ιππείς από λόγχες και ξίφη. Όχι όμως και τώρα απ' τα πιστόλια. Απόπειρες για ενίσχυση των πανοπλιών ήταν μάταιες , καθώς αυξανόταν υπέρμετρα το βάρος τους. Ούτως ή άλλως το άλογο παρέμενε ευπρόσβλητο.
Το 1597 - 1638 οι ευρωπαϊκοί στρατό εγκατέλειψαν * σταδιακά τις λόγχες στο ιππικό , το οποίο εξοπλίστηκε με πιστόλια, καραμπίνες και αραβίδες ( κοντόκαννα αρκεβούζια ). Η φονικότητα των πιστολιών και η αναποτελεσματικότητα των πανοπλιών οδήγησαν στην συντόμευση της ιππομαχίας. Τις περισσότερες φορές οι παρατάξεις δεν έρχονταν καν σε επαφή. Άδειαζαν απλώς τα πιστόλια τους και απεμπλέκονταν. Σπάνια τα αντίπαλα ιππικά αποδέχονταν μάχες σώμα με σώμα με ξίφος και έφιππες ατομικές ιππομαχίες.
* Οι λόγχες του ιππικού των Ναπολεόντειων Πολέμων δεν προέρχονταν απ' την δυτικοευρωπαϊκή ιππική παράδοση , αλλά απ' το πολωνικό ιππικό, το οποίο , όπως άλλωστε και τα άλλα ανατολικά ιππικά , δεν εγκατέλειψε ποτέ την λόγχη.
SpoilerShow
Τον 15ο αι. οι μεταλλουργοί , με τις νέες τεχνικές εκκαμίνευσης με τη χρήση φυσερών , πέτυχαν την παραγωγή ομοιογενούς χάλυβα ( ατσαλιού ) με μορφή πλάκας. Πλέον τα αμυντικά όπλα έγιναν καλύτερα απ' τα παλαιότερα σιδερένια. Με τη νέα εφεύρεση κατασκευάστηκε η "λευκή πανοπλία" που έκανε τον πολεμιστή να μοιάζει με μεταλλικό άγαλμα. Λεγόταν λευκή γιατί ήταν γυαλισμένη και δεν καλυπτόταν από μανδύες ή υφάσματα.
Η λευκή πανοπλία έκανε περιττούς τους αλυσιδωτούς θώρακες.
Κέντρα κατασκευής των λευκών πανοπλιών ήταν η Γερμανία ( γοτθική πανοπλία ) και η Ιταλία ( Μιλάνο ).
Βέβαια αρχικά μόνο λίγοι άνδρες κάθε δυτικοευρωπαϊκού στρατού ήταν πλήρως θωρακισμένοι με λευκές πανοπλίες , δηλαδή έφιπποι λογχοφόροι που αφίππευαν και πολεμούσαν πεζοί. Αυτό αποδεικνύουν και τα αμυντικά μεσαιωνικά όπλα που εκτίθενται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας ( Παλαιά Βουλή ) , τα οποία είχαν βρεθεί τυχαία στο φρούριο της Χαλκίδας το 1840. Συγκεκριμένα προέρχονται από το βενετικό οπλοστάσιο της πόλης που έπεσε στα χέρια του Μωάμεθ Β΄ το 1470. Η πλειονότητα των αμυντικών όπλων δεν ήταν του 1470 , αλλά είχαν κατασκευαστεί στα τέλη του 14ου - αρχές του 15ου αι. σε ιταλικά εργαστήρια. Με λίγα λόγια, οι αμυνόμενοι της πόλης της Χαλκίδας του 1470 , έφεραν όπλα τουλάχιστον κατά μισό αιώνα παλαιότερα.
SpoilerShow
Η γοτθική λευκή πανοπλία είχε χαρακτηριστικές γλυφές που δεν είχαν μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά χρησίμευαν και στον εποστρακισμό των πληγμάτων.
Αφιππευμένοι θωρακισμένοι ιππείς με γοτθικές λευκές πανοπλίες σε μονομαχία. Γερμανικό εγχειρίδιο οπλομαχίας ( Fechtbuch ) του Hans Talhoffer του 1467.
SpoilerShow
Μάχη του Φόρνοβο 1495
Γάλλοι vs Βενετοί, Μιλανέζοι, Μαντούβαλοι, παπικοί
Νίκη των Γάλλων.
Οι Γάλλοι έχασαν μόνο 11 ιππείς ενώ οι Ιταλοί 350.
Αυτοί οι νεκροί έφιπποι Ιταλοί πέθαναν κυρίως με τον εξής τρόπο. Κατά την πρώτη κρούση των αντιπάλων ιππικών έπεσαν απ' τα άλογά τους. Τότε κυκλώθηκαν απ' τους Γάλλους ιπποκόμους πεζούς του γαλλικού ιππικού . Κάθε Ιταλός πεσμένος ιππέας κυκλωνόταν από 3-4 Γάλλους πεζούς. Οι τελευταίοι φόνευαν τον Ιταλό θωρακισμένο σπάζοντάς του την προσωπίδα ή το κράνος με τον πέλεκυ που είχαν για να κόβουν ξύλα.
Η τακτική των Άγγλων
Την τακτική να αφιππεύουν οι ιππείς και να πολεμούν πεζοί ενισχύοντας τους υπόλοιπους πεζούς , την εισήγαγαν οι Άγγλοι. Κατά τον 14ο αι. την εφάρμοσαν κατά των Σκώτων και κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο ( 1337 -1453 ) κατά των Γάλλων. Οι Άγγλοι πεζοί τοξότες με βροχή βελών υποστήριζαν τους πεζομάχους ιππείς.
Παλαιότερα πιστευόταν πως οι αγγλικές νίκες εκείνης της περιόδου οφείλονταν μόνο στους Άγγλους τοξότες και το μακρύ τους τόξο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Οφειλόταν και σε δύο άλλους λόγους. Πρώτον στην προθυμία των Άγγλων ευγενών να αφιππεύουν και να πολεμούν σώμα με σώμα και δεύτερον στην αγγλική άμυνα πίσω από οχυρωμένα κωλύματα .
Την αγγλική τακτική υιοθέτησαν Γάλλοι , Βουργουνδοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιταλοί . Σε αντίθεση όμως με τους Άγγλους που διατήρησαν αυτή την τακτική ως τον 16ο αι. , οι υπόλοιποι την εγκατέλειψαν ως τους Βουργουνδικού Πολέμους ( 1474 - 7 ) για να υιοθετήσουν την ελβετική τακτική.
Η τακτική των Ελβετών
Τέλη 13ου αι. οι σκληροτράχηλοι ορεσίβιοι Ελβετοί χρησιμοποιούν τον τύπο λογχοπέλεκυ που ονομάζεται αλαβάρδα ( κονταροτσέκουρο ). Με τις αλαβάρδες τους νίκησαν οι Ελβετοί τους Αυστριακούς ιππείς στις μάχες του Μοργκάρτεν ( 1315 ) , του Λάουπεν ( 1339 ) και του Ζέμπαχ ( 1389 ). Με τα εύκαμπτα δόρατά τους έπλητταν τους ιππείς και με τις αλαβάρδες και τα μακρά τους ξίφη σπάθιζαν τους πεσμένους ιππείς.
Όταν όμως οι Ελβετοί πέρασαν απ' τα ορεινά στα πεδινά , τα βρήκαν σκούρα με το ιππικό των αντιπάλων. Έτσι ηττήθηκαν απ' τους Μιλανέζους στην μάχη του Αρμπέντο ( 1422 ) και απ' τους Γάλλους στην μάχη του St. Jakob an der Birs ( 1444 ).
Οι Ελβετοί τότε εξόπλισαν τον στρατό τους με μακρά δόρατα άνω των 4 μέτρων που έμοιαζαν με τις μακεδονικές σάρισες. Τέτοια δόρατα είχαν χρησιμοποιήσει παλαιότερα στον Μεσαίωνα και οι Φλαμανδοί και Σκώτοι ιππείς εναντίον αντίπαλου ιππικού.
Η ελβετική φάλαγγα ήταν πυκνή , ρωμαλέα , επιθετική , συμπαγής, μαζική , με συνοχή , πειθαρχημένη και δεν άφηνε περιθώρια για ατομικές μονομαχίες σε μάχες σώμα με σώμα . Οι αντίπαλοι αντιμετώπιζαν μια θάλασσα από αιχμές.
Aλαβάρδα
SpoilerShow
SpoilerShow
Το βραχύ ξίφος Katzbalger ( = ξεκοιλιαστής γάτας
)
SpoilerShow
Τα δύο συστήματα πολέμου ήρθαν αντιμέτωπα κατά τους Βουργουνδικούς Πολέμους όπου οι Ελβετοί αντιμετώπισαν τους Βουργουνδούς του Καρόλου του Τολμηρού ( 1433 - 77 ) , καθώς και τους Άγγλους και Φλαμανδούς μισθοφόρους του. Στη μάχη του Γκραντσόν ( 1476 ) , στη μάχη του Μοράτ ( 1476 ) και στη μάχη της Νανσύ ( 1477 ) οι ελβετικές φάλαγγες νίκησαν. Στην τελευταία μάχη μάλιστα ο ίδιος ο Κάρολος έπεσε νεκρός τρυπημένος από δόρατα στην κοιλιά και στη μέση και με το κρανίο του ανοιγμένο στα δύο από χτύπημα αλαβάρδας. Το κράτος της Βουργουνδίας διαλύθηκε και απορροφήθηκε απ' την Γαλλία και την Αγία Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ελβετοί είχαν κατορθώσει μέσα σε έναν χρόνο και 3 μάχες να επιτύχουν αυτό το οποίο δεν είχαν κατορθώσει οι Γάλλοι και οι Γερμανοί για 3 γενιές. Το ελβετικό σύστημα φαινόταν ακατανίκητο. Οι Γάλλοι πήραν χιλιάδες Ελβετούς μισθοφόρους. Οι Γερμανοί , οι Ισπανοί και οι Ιταλοί προσπάθησαν να μιμηθούν το ελβετικό σύστημα.
Λαντσκνεχτ ( = υπηρέτης της χώρας )
Μισθοφόροι των Γερμανών. Μιμούνταν σε όλα τους Ελβετούς , αλλά διέθεταν επιπλέον και γιγαντιαία ξίφη ( ως και 2,10 μέτρα ) δύο χειρών με τα οποία ο θρύλος έλεγε πως έκοβαν τις αιχμές από τα δόρατα των αντιπάλων , πράγμα μάλλον ανεδαφικό.
Μάχη του Σβάντερλω 11/4/1499. Οι Ελβετοί νικούν τους Λάντσκνεχτ. Στην εικόνα ( 1513 ) γυναίκες και ιερείς συγκεντρώνουν τους νεκρούς Γερμανούς Σουηβούς.
SpoilerShow
ή Αλβανοί ιππείς Stradioti ( στρατιώτες ) μισθοφόροι στην υπηρεσία των Βενετών επιτίθεται σε φάλαγγα δορυφόρων Λάντσκνεχτ.
SpoilerShow
Κατά τον Μεσαίωνα οι Δυτικοί διάβαζαν την δημοφιλή παλαιά λατινική πραγματεία "De re militari" του Πόπλιου Φλάβιου Βεγέτιου Ρενάτου ( 4ος - 5ος αι. ). Εκεί ο Λατίνος συγγραφέας ανακάτευε ρωμαϊκές στρατιωτικές τακτικές της εποχής του με παλαιότερες αρχαίες ρωμαϊκές τακτικές, συχνά διαστρεβλωμένες ή ψεύτικες. Αποτέλεσμα ήταν οι Δυτικοευρωπαίοι του Μεσαίωνα να εξιδανικεύσουν την πειθαρχημένη και επίπονα εκπαιδευμένη ρωμαϊκή λεγεώνα και να συνδέσουν τους ( ταπεινής καταγωγής ) λεγεωνάριους με τους ( ευγενικής καταγωγής ) μεσαιωνικούς ιππότες.
Κατά την αναγέννηση διαδόθηκαν ευρύτερα και τα έργα των Ξενοφώντα, Πολυβίου και Αιλιανού , τα οποία συνδυάστηκαν με την πργματεία του Βεγέτιου.
Ο Νικολό Μακιαβέλι ( 1469 - 1527 ) μελετούσε τους αρχαίους συγγραφείς και έβλεπε με θλίψη οι μισθοφόροι ιππείς ( κοντοττιέροι ) των Ιταλών να σαρώνονται από τους Γάλλους ιππείς , τους Ελβετούς φαλαγγίτες και τους Γερμανούς Λάντσκνεχτ. Θεώρησε λοιπόν πως το ιδανικότερο θα ήταν η επιστροφή σε έναν τύπου λεγεωνάριο , τον ασπιδηφόρο.
Ασπιδηφόρους χρησιμοποιούσαν ήδη οι Ισπανοί ( rodeleros ) , αλλά εκείνη την εποχή είχε αρχίσει ήδη η αντικατάστασή τους απ' τους ελβετικού τύπου δορυφόρους.
Αντί ο Μακιαβέλι ( 1519/1520 ) να δει τους ασπιδηφόρους όπως ήταν στην πραγματικότητα , δηλαδή έναν απαρχαιωμένο στρατιώτη στο σύγχρονο πεδίο μάχης , τον ταύτισε με τον Ρωμαίο λεγεωνάριο που έδρασε στις Κυνός Κεφαλές ( 197 π.Χ. ) και στην Πύδνα ( 168 π.Χ. ) κατά των Μακεδόνων σαρισοφόρων . Όπως τότε , έτσι και τώρα , ο ασπιδηφόρος θα νικούσε τον δορυφόρο φαλαγγίτη.
Ο Μακιαβέλι επηρέασε σε θεωρητικό επίπεδο πολλούς μεταγενέστερους ( Ραϋμόνδο ντε Φουρκεβώ 1548 , Ραϊμόνδο Μοντεκούκολι 1609 - 1680 , Μαυρίκιο ντε Σαξ 1696 - 1750 , Μαυρίκιος του Νάσαου 1567 - 1625 ). Ο Μαυρίκιος του Νασάου προσπάθησε το 1795 να αντικαταστήσει το 1/3 των δορυφόρων με ασπιδηφόρους , αλλά το κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών του το αρνήθηκε.
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι δορυφόροι φαλαγγίτες στο πεδίο της μάχης , δεν μπορούσαν να λυθούν με αντικατάστασή τους από ασπιδηφόρους , αλλά με τη βοήθεια του ιππικού και του πυροβολικού.
Μάχη της Μπαρλέτας 1503
Ιταλοί vs Γάλλοι
Οι Ισπανοί ασπιδηφόροι πέρασαν κάτω από τα δόρατα των Ελβετών μισθοφόρων του γαλλικού στρατού και με τα ξίφη τους αποδεκάτισαν τους ανεπαρκώς θωρακισμένους Ελβετούς.
Μάχη της Ραβέννα 1512
Ισπανοί και Παπικοί vs Γάλλοι και Φερραρέζοι
Παρόλο που οι Ισπανοί πεζοί χρησιμοποίησαν επιτυχώς κατά των μισθοφόρων Λάντσκνεχτ των Γάλλων την τακτική που είχαν χρησιμοποιήσει στην μάχη της Μπαρλέτας , η μάχη κατέληξε σε ήττα των Ισπανών και σε αντικατάσταση των ασπιδηφόρων από δορυφόρους. Ο λόγος ήταν προφανής : οι ασπιδηφόροι βρίσκονταν στο έλεος του βαρέος ιππικού σε αναπεπταμένο πεδίο.
Μάχη του Μαρινιάνο 1515
Γάλλοι και Βενετοί vs Ελβετοί και Μιλανέζοι
Γαλλική νίκη . Το ιππικό και το πυροβολικό κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την μάχη.
Μάχη της ( Λα ) Μπικόκκα 1522
Γάλλοι, Βενετοί, Ελβετοί vs Γερμανοί, Ισπανοί, Παπικοί, Μιλανέζοι
Γαλλική ήττα.
Γάλλοι και Ελβετοί βιάζονταν να συγκρουστούν με τους αντιπάλους. Οι Γάλλοι για να μην πληρώσουν πολλά τους μισθοφόρους Ελβετούς και οι μισθοφόροι Ελβετοί για να γυρίσουν γρηγορότερα στην πατρίδα τους.
Οι Ελβετοί επιτίθενται στους πολύ καλά οχυρωμένους Γερμανούς Λάντσκνεχτ δορυφόρους και Ισπανούς αρκεβουζιοφόρους. Παρά το θάρρος τους οι Ελβετοί συνετρίβησαν . Σκοτώθηκαν 3.000 απ' τους 16.000 Ελβετούς. Ποτέ πια οι Ελβετοί δεν θα ξαναέβρισκαν το παλιό παράτολμο θάρρος τους. Π.χ. στην μάχη της Παβίας ( 1525 ) έμεινε χαρακτηριστική η άτακτή τους υποχώρηση όταν ηττήθηκαν απ' τους Γερμανούς πεζούς.
Το ισπανικό σύστημα τέρθιο
Μετά το 1520 αποφεύγονταν οι μάχες εκ παρατάξεως και προτιμούνταν οι μάχες πίσω από οχυρωμένες θέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο συνδυάστηκαν οι δορυφόροι με τους άνδρες που έφεραν πυροβόλα όπλα.
Eνώ στο ελβετικό σύστημα οι δορυφόροι δρούσαν επιθετικά , στο ισπανικό τοποθετούνταν πίσω από οχυρωμένες θέσεις και υποστήριζαν τους άνδρες με τα πυροβόλα όπλα.
Οι τελευταίοι ήταν αρχικά αρκεβουζιοφόροι . Έπειτα όμως έγιναν μουσκετοφόροι. ( Τα μουσκέτα στηρίζονταν σε δίκρανο για να βάλλουν. Προήλθαν από τα μεγάλα πολιορκητικά αρκεβούζια που προσαρμόζονταν στα τείχη με άγκιστρα. ) Τα μουσκέτα πρωτοεμφανίστηκαν το 1521 , αλλά διαδόθηκαν απ' το 1540 και μετά.
Σταδιακά οι μάχες δεν κρίνονταν από τους δορυφόρους , αλλά από τα πυρά των πυροβόλων όπλων.
Ασπιδηφόροι ξιφομάχοι vs Ιδνιάνων
Μέχρι τον 16ο αι. οι μεταλλικές ασπίδες των ασπιδηφόρων ξιφομάχων ήταν αλεξίσφαιρες έναντι βολών αρκεβουζίου. Ακόμη απαιτούταν μεγάλος χρόνος επαναγέμισης των φορητών πυροβόλων όπλων και έτσι οι αρκεβουζιοφόροι γίνονταν τα ιδανικά θύματα των ασπιδοφόρων ξιφομάχων. Όταν όμως τα βαρύτερα μουσκέτα αντικατέστησαν τα αρκεβούζια , οι βολίδες τρυπούσαν τις ασπίδες των ξιφομάχων και οι ασπιδοφόροι καθίσταντο άχρηστοι. Για να μπορούσε η ασπίδα να αντισταθεί στα μουσκέτα θα έπρεπε να γίνει απαγορευτικά βαριά για μάχη σώμα με σώμα.
Στον γαλλικό στρατό , μετά την κατάργηση των ασπιδηφόρων , καταργούνται και οι αλαβαρδιέροι ( 1568 ), αφού πλέον οι μετωπικές συγκρούσεις φαλάγγων σπανίζουν. Η αλαβάρδα και τα άλλα λογχοδρέπανα και δόρατα έγιναν όπλα - εμβλήματα των αξιωματικών. ( Στον αγγλικό στρατό οι αλαβάρδες των αξιωματικών καταργήθηκαν το 1792 και τα δόρατα των υπαξιωματικών το 1830 ).
Και ενώ τον 16ο αι. οι Ισπανοί δεν χρησιμοποιούσαν πια ασπιδηφόρους ξιφομάχους στα ευρωπαϊκά πεδία μαχών , αυτός ήταν ο κατ' εξοχήν τύπος στρατιώτη που χρησιμοποίησαν κατά των αθωράκιστων ή κακώς θωρακισμένων Αζτέκων και των Ίνκας. Το 1520 απ' τους 1.300 άνδρες του Κορτέζ οι 1.000 ήταν ασπιδηφόροι . Το 1521 διέθετε 700 ασπιδηφόρους έναντι 118 αρκεβουζιοφόρων και βαλλιστριδοφόρων. Ούτε φάλαγγες με αλαβάρδες , λογχοπέλεκεις και δόρατα χρειάζονταν, καθώς οι ιθαγενείς μήτε ολοσίδηρες πανοπλίες διέθεταν μήτε βαρύ ιππικό.
Τα πυροβόλα όπλα στο ιππικό ( 16ος αι. )
Τα πυροβόλα όπλα, όπως μεταμόρφωσαν την μάχη του πεζικού και την πολιορκητική τέχνη , έτσι μεταμόρφωσαν και την μάχη του ιππικού. Η χρήση φορητών όπλων άργησε να επεκταθεί στο ιππικό γιατί 1) δεν ήταν εύκολη η πυροδότηση 2) δεν ήταν εύκολη επαναγέμιση 3) η λάμψη και ο κρότος της εκπυρσοκρότησης τρόμαζε τα άλογα και τα έκανε ανεξέλεγκτα . Έτσι , ενώ στις αρχές του 16ου αι. τα αρκεβούζια εξαπλώνονταν στο πεζικό , το ιππικό συνέχισε να χρησιμοποιεί βαλλιστρίδες. Αν κάποιος έφιππος διέθετε πυροβόλο , για να το χρησιμοποιήσει κατέβαινε απ' το άλογο και έβαλε πεζός.
Η τεχνολογική πρόοδος τελικά επέτρεψε την χρήση πυροβόλων και απ' το ιππικό. Δημιουργήθηκαν κοντόκαννα πυροβόλα μήκους 30 - 60 εκατοστά , τα πιστόλια, με τα οποία εξοπλίστηκαν οι ιππείς . Ο πιστολέρο ιππέας μπορούσε να βάλλει πλαγίως , δηλαδή μακριά απ' το κεφάλι του αλόγου έτσι ώστε αυτό να μην τρομάζει. Μάλιστα κάθε ιππέας μπορούσε να φέρει επάνω του 2-6 πιστόλια σε ειδικές θήκες μπροστά από την σέλλα.
Η μαζική εισαγωγή πιστολιών στο ιππικό απ' το 1540 και μετά είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της λόγχης και του ξίφους στο ιππικό.
Οι λευκές πανοπλίες προστάτευαν μέχρι τότε αποτελεσματικά τους ιππείς από λόγχες και ξίφη. Όχι όμως και τώρα απ' τα πιστόλια. Απόπειρες για ενίσχυση των πανοπλιών ήταν μάταιες , καθώς αυξανόταν υπέρμετρα το βάρος τους. Ούτως ή άλλως το άλογο παρέμενε ευπρόσβλητο.
Το 1597 - 1638 οι ευρωπαϊκοί στρατό εγκατέλειψαν * σταδιακά τις λόγχες στο ιππικό , το οποίο εξοπλίστηκε με πιστόλια, καραμπίνες και αραβίδες ( κοντόκαννα αρκεβούζια ). Η φονικότητα των πιστολιών και η αναποτελεσματικότητα των πανοπλιών οδήγησαν στην συντόμευση της ιππομαχίας. Τις περισσότερες φορές οι παρατάξεις δεν έρχονταν καν σε επαφή. Άδειαζαν απλώς τα πιστόλια τους και απεμπλέκονταν. Σπάνια τα αντίπαλα ιππικά αποδέχονταν μάχες σώμα με σώμα με ξίφος και έφιππες ατομικές ιππομαχίες.
* Οι λόγχες του ιππικού των Ναπολεόντειων Πολέμων δεν προέρχονταν απ' την δυτικοευρωπαϊκή ιππική παράδοση , αλλά απ' το πολωνικό ιππικό, το οποίο , όπως άλλωστε και τα άλλα ανατολικά ιππικά , δεν εγκατέλειψε ποτέ την λόγχη.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Ωραίος!
Καθώς με ενδιαφέρει ο συμβολισμός και η χρήση του ξίφους στις διάφορες παραδόσεις..
Καθώς με ενδιαφέρει ο συμβολισμός και η χρήση του ξίφους στις διάφορες παραδόσεις..
Frappezitis έγραψε: ↑09 Δεκ 2023, 08:03Το ότι δεν φορέσαμε μαντήλα στην Σακελλαροπούλου, το λες και διπλωματική επιτυχία.
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Είναι πολύ ενδιαφέρον πως σχεδόν στις περισσότερες-αν όχι όλες-παραδόσεις ανα τον κόσμο, το ξίφος και η σημασία του-πρακτική και συμβολική-κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο
Frappezitis έγραψε: ↑09 Δεκ 2023, 08:03Το ότι δεν φορέσαμε μαντήλα στην Σακελλαροπούλου, το λες και διπλωματική επιτυχία.
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Υ.Γ. Και πολύ ωραιότερος ο κύριος που είχε γράψει το συγκεκριμένο άρθρο στο περιοδικό γιατί εξηγούσε κάποια πράγματα με καθόλου βαρετό τρόπο.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
https://www.ekklisiaonline.gr/arxontari ... i-romfaia/
Η Βυζαντινή ρομφαία
Ένα ερώτημα το οποίο απασχολεί τους σύγχρονους ερευνητές της Βυζαντινής και Μεσαιωνικής Δυτικοευρωπαϊκής στρατιωτικής Ιστορίας είναι το τι ήταν η Βυζαντινή ρομφαία, ποια ήταν η φύση του συγκεκριμένου όπλου;
Η ρομφαία της Αρχαιότητας ήταν ένα θρακικό όπλο, επινόηση των Θρακών, το οποίο αποτελείτο από μία επιμήκη ευθεία ή ελαφρά κυρτή (δρεπανοειδή) λεπίδα προσαρμοσμένη σε επίσης επίμηκες ξύλινο στέλεχος. Αν η ρομφαία ήταν δρεπανοειδής, η κόψη της βρισκόταν στην κοίλη πλευρά της λεπίδας. Ειδικά η κυρτή ρομφαία ανήκε στην ομάδα των λογχοειδών και ξιφοειδών όπλων δρεπανοειδούς λεπίδας (κοπίδες, φαλκάτες, falx κ.α.) τα οποία χρησιμοποιούσαν διάφοροι λαοί της Μεσογείου (Ίβηρες, Κελτίβηρες, Έλληνες, Θράκες, Ετρούσκοι, Λύκιοι, Κάρες, Λυδοί, Φρύγες, Δάκες και άλλοι). Η αρχική προέλευση τους είναι άγνωστη και αναζητείται ενίοτε από τους μελετητές. Αποψη μου είναι ότι πρόκειται για προϊόντα πολυγένεσης.
Οι αρχαίοι Ελληνες και στη συνέχεια οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν σώματα Θρακών ρομφαιοφόρων, συμμάχων ή μισθοφόρων, αλλά οι ίδιοι δεν υιοθέτησαν ποτέ το συγκεκριμένο όπλο. Όμως έως την Πρωτοβυζαντινή περίοδο, οι Θράκες αφομοιώθηκαν σταδιακά εθνολογικώς στο ρωμαϊκό και έπειτα στο βυζαντινό περιβάλλον, καθιστάμενοι λατινόφωνοι βορείως του Αίμου και ελληνόφωνοι νοτίως της ίδιας οροσειράς. Ετσι οι ρομφαιοφόροι μάχιμοι ενσωματώθηκαν εθνολογικά στους Ρωμαίους και στους Ελληνες μέσω του εκλατινισμού και του εξελληνισμού τους αντίστοιχα. Κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, ο όρος «ρομφαία» εμφανίζεται στη βυζαντινή στρατιωτική ορολογία θέτοντας το προαναφερόμενο ερώτημα.
Μερικά παραδείγματα επιμηκων ξιφών από Βυζαντινές αγιογραφίες και μικρογραφίες που μπορούν να χαρακτηρισθούν ‘ρομφαίες’. Ειδικά η εισαγωγική εικόνα του άρθρου προέρχεται από βυζαντινό ναό στο Κοσσυφοπέδιο.
.
Η άποψη του γράφοντος μετά από μία πρώτη έρευνα, είναι ότι η «ρομφαία» όπως την αντιλαμβάνονταν οι Βυζαντινοί Ελληνες, ήταν το κυρτό ή ευθύ ξίφος (διαφόρων τύπων) του οποίου όμως το κύριο χαρακτηριστικό ήταν το μεγάλο μήκος λεπίδας. Για την περίπτωση αμφιβολίας ότι η ρομφαία μπορούσε να αντιστοιχεί και σε ευθύ ξίφος (επειδή στις ημέρες μας ο όρος συσχετίζεται σχεδόν πάντα με κυρτές λεπίδες), επισημαίνω το ότι μερικές αρχαίες ρομφαίες είχαν ευθεία λεπίδα.
Όπως έχει συναχθεί από αρχαιολογικές και φιλολογικές ενδείξεις, μερικοί εξελληνισμένοι Θράκες του Βυζαντινού στρατού συνέχισαν να χρησιμοποιούν την καθαυτό (αρχαία) ρομφαία έως και τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, όμως πρόκειται για ενδείξεις και όχι αποδείξεις. Μάλλον ο Βυζαντινός όρος «ρομφαία» σήμαινε εξίσου την αρχαία ρομφαία και το επίμηκες ξίφος κάθε τύπου του οποίου η λεπίδα εξάλλου θύμιζε έντονα ή και ταυτιζόταν σχεδιαστικά με τη λεπίδα της θρακικής ρομφαίας. Ειδικά μετά την οριστική εξαφάνιση της αρχαίας θρακικής ρομφαίας κατά την Πρωτοβυζαντινή ή έστω κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, οι Βυζαντινοί απέδωσαν οριστικά την ονομασία της στα εν λόγω ξίφη.
Αυτή η διαπίστωση ενισχύεται και από το ότι ενώ στις αρχαιότερες πηγές η ρομφαία περιγράφεται ή υπονοείται ως «λόγχη», με το πέρασμα των αιώνων περιγράφεται ή υπονοείται ως «ξίφος» (σταδιακά στους Πλούταρχο, Ευστάθιο, Ησύχιο κ.α. και στο Ευαγγέλιο του Λουκά και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη). Ειδικά στα εκκλησιαστικά κείμενα, η λέξη «ρομφαία» συμβολίζει τη δίκαιη Θεϊκή τιμωρία επί των αδίκων και αμαρτωλών, μία τιμωρία που εκδηλώνεται συνήθως με τη δράση αγγέλων, Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι άγγελοι απεικονίζονται στις βυζαντινές αγιογραφίες συνήθως ως ξιφοφόροι (και ποτέ ως φέροντες την αρχαία ρομφαία), έχουμε ένα ακόμη έμμεσο στοιχείο για τη μετεξέλιξη της ρομφαίας από λογχοειδές σε ξιφοειδές όπλο.
Ειδικά η κυρτή σπάθη ασιατικής προέλευσης την οποία οι Βυζαντινοί υιοθέτησαν από τους Ασιάτες νομάδες με τους οποίους βρίσκονταν σε επαφή σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας των πρώτων, είχε την κόψη στην αντίθετη (κυρτή) πλευρά από ότι η αρχαία θρακική ρομφαία, αλλά τη θύμιζε πολύ ως προς το σχήμα και έτσι οι Βυζαντινοί δεν δυσκολεύθηκαν να την αποκαλέσουν «ρομφαία». Επίσης αρκετά ευθέα ξίφη ευρωπαϊκής («φραγκικής») προέλευσης περιγράφονταν επίσης ικανοποιητικά (από τη βυζαντινή άποψη) με τον όρο «ρομφαία» επειδή ήταν πολύ επιμήκη και κυρίως τα χειρίζονταν και με τα δύο χέρια (δηλαδή όπως οι Θράκες τη δική τους ρομφαία). Αυτά τα ξίφη θύμιζαν ειδικά τις ευθείες αρχαίες ρομφαίες και ως προς τον τρόπο χρήσης τους επειδή χρησιμοποιούντο εξίσου για διατρητικό πλήγμα (και όχι μόνο για να κόβουν), όπως και οι εν λόγω ρομφαίες.
Τέλος, επισημαίνω και τη Βυζαντινή τάση για αρχαϊσμό στους εθνικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους, πχ αποκαλούσαν συχνά «Σκύθες» τους Σαρμάτες, Ούννους, Τουρανούς και γενικά τους νομάδες, αποκαλούσαν ενίοτε «Γαλάτες» γενικά τους Δυτικούς κ.ο.κ., ενώ είναι γνωστή η χρήση λατινικών στρατιωτικών όρων οι οποίοι όμως δεν είχαν πλέον την καθαυτό ρωμαϊκή/λατινική σημασία τους. Η Βυζαντινή ρομφαία ήταν μάλλον μία από αυτές τις περιπτώσεις αρχαϊσμών.
Frappezitis έγραψε: ↑09 Δεκ 2023, 08:03Το ότι δεν φορέσαμε μαντήλα στην Σακελλαροπούλου, το λες και διπλωματική επιτυχία.
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Η βύθιση της αιγυπτιακής ναυαρχίδας Amir al Farouk το 1948
Κωνσταντίνος Βλάσσης
περιοδικό Ιστορικές Σελίδες
- Κατά τον Β΄ΠΠ , η ιουδαϊκή οργάνωση για την άμυνα των Εβραίων της Παλαιστίνης Χαγκανά * , είχε εκπαιδεύσει με την βοήθεια των Άγγλων αμφίβιους καταδρομείς. Με τη λήξη του Β΄ΠΠ αυτοί στράφηκαν με δολιοφθορές κατά σκαφών των Άγγλων
, οι οποίοι απαγόρευαν την μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην Παλαιστίνη.
* Haganah είχαν ονομάσει οι Ισραηλινοί και μια κορβέτα τους
- Εν όψει του αραβοϊσραηλινού πολέμου ( 1948 ) τα ιουδαϊκά ευρωπαϊκά δίκτυα ήρθαν σε επαφή με τους Ιταλούς ( Μάρτιος 1948 ) και προμηθεύτηκαν 6 "πυρπολικά" σκάφη MTM που χρησιμοποιούσαν οι Ιταλοί κατά τον Β΄ΠΠ. Επίσης πέτυχαν να έρθει να τους εκπαιδεύσει ο βετεράνος Φιορένκο Καπριόττι στην Τιβεριάδα ( Θάλασσα της Γαλιλαίας ) όπου είχε δημιουργηθεί μυστική βάση εκπαίδευσης .
Διοικητής της μονάδας των ΜΤΜ έγινε ο υποπλοίαρχος Γιοχάι Μπιν Ναν.
Η διαφορά της ιταλικής με την εβραϊκή τακτική ήταν ότι η πρώτη δεν προέβλεπε την διάσωση την χειριστών μετά την επιχείρηση. Ο Ναν όμως δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει τους εκπαιδευμένους άνδρες του και φρόντισε να ακολουθεί την αποστολή σκάφος περισυλλογής. Έτσι το ηθικό των ανδρών του εξυψώθηκε.
- Στον Πόλεμο του 1948 το Ισραήλ κινητοποίησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού του και υπερείχε σε ανθρώπινο δυναμικό. Οι Άραβες όμως υπερείχαν σε βαρέα όπλα.
Οι Άραβες υποτίμησαν τον αντίπαλο. Οι αραβικές χώρες δεν συντόνισαν την στρατιωτική δράση μεταξύ τους.
- Στις 10/6/1948 με την παρέμβαση του ΟΗΕ επήλθε εκεχειρία. Οι Ισραηλινοί δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τα εδάφη που προέβλεπε το σχέδιο διαίρεσης του ΟΗΕ και το σύνολο της παλαιάς πόλης της Ιερουσαλήμ κατέιχαν οι Άραβες.
Κατά την διάρκεια της εκεχειρίας οι Ισραηλινοί δραστηριοποιήθηκαν και απέκτησαν βαρύ οπλισμό.
Στις 9-18/7/1948 άρχισαν πάλι οι επιχειρήσεις. Η νέα ανακωχή βρήκε τους Ισραηλινούς νικητές και το αραβικό ηθικό καταρρακωμένο.
Η Αίγυπτος προσπαθούσε να κρατήσει τη Νότια Παλαιστίνη υπό τον έλεγχό της. Αλλά στις 15 - 22/10 , με την επιχείρηση Δέκα Πληγές
οι Ισραηλινοί πέτυχαν να κυκλώσουν τις αιγυπτιακές δυνάμεις.
Στον Βόρεια Γαλιλαία οι Ισραηλινοί απώθησαν τις λιβανέζικες δυνάμεις εντός του Λιβάνου ( 28-31/10 ).
- Κατά την επιχείρηση Δέκα Πληγές οι Ισραηλινοί φοβούνταν μήπως το αιγυπτιακό ναυτικό αποβίβαζε στρατεύματα στα νώτα των ισραηλινών δυνάμεων. Πράγματι στις 19/10 μια αιγυπτιακή κορβέτα αποβίβασε στρατεύματα στη Γάζα, αντιμετώπισε επιτυχώς τα ισραηλινά σκάφη που ήρθαν εναντίον της και διέφυγε με τη βοήθεια αιγυπτιακών Spitfire.
Το ηθικό των Ισραηλινών έπεσε. Χρειάζονταν άμεσα μια επιτυχία. Ετοιμάστηκαν τα ΜΤΜ. Ο Ιταλός εκπαιδευτής Καπριόττι είχε δεθεί με τους εκπαιδευόμενούς του και θέλησε να τους συνοδέψει στην αποστολή , αλλά ο αρχιπλοίαρχος Ναν δεν του το επέτρεψε.
Το πρωί της 22/10/1948 δύο αιγυπτιακά πλοία εντοπίστηκαν νότια προς την Λωρίδα της Γάζας. Το ένα ήταν η βρετανικής κατασκευής αιγυπτιακή ναυαρχίδα Amir el Farouk και το άλλο ένα βρετανικής ναυπήγησης αιγυπτιακό ναρκαλιευτικό . Οι Ισραηλινοί θα έπρεπε να δράσουν γρήγορα καθώς μια νέα κατάπαυση πυρός θα ξεκινούσε απ' τις 15:00 της ίδια ημέρας.
Στις 21:10 Ισραηλινοί παραβίασαν την εκεχειρία και έριξαν 4 ΜΤΜ στο νερό. Τα 3 θα επιτίθονταν , ενώ το τέταρτο ΜΤΜ θα έκανε την περισυλλογή. Το πρώτο και το δεύτερο ΜΤΜ έπληξαν τη ναυαρχίδα αλ Φαρούκ. Σε 11 λεπτά η ναυραχίδα χάθηκε στα νερά της Μεσογείου. Ο ίδιος ο υποπλοίαρχος Μπιν Ναν με το τρίτο ΜΤΜ έπληξε το ναρκαλιευτικό.
Το τέταρτο ΜΤΜ περισυνέλλεξε τους 3 χειριστές που είχαν πέσει στην θάλασσα . Στο νερό είχαν πέσει τραυματισμένοι και Αιγύπτιοι ναύτες και ο χειριστής του ΜΤΜ διάσωσης θέλησε να τους γαζώσει με ένα υποπολυβόλο . Αλλά ο υποπλοίαρχος Ναν τον απέτρεψε.
Στο Φαρούκ υπήρχαν 500 Αιγύπτιοι , οι περισσότεροι χωρίς σωσίβια και χωρίς γνώσεις κολύμβησης.
Το ναρκαλιευτικό πληγώθηκε βαριά και ρυμουλκήθηκε σε αιγυπτιακό λιμάνι.
Η απώλεια συγκλόνισε τους Αιγυπτίους και προσπάθησαν αρχικά να κρύψουν την ισραηλινή επιτυχία. Αλλά το πράγμα δεν κρυβόταν ...
Οι Ισραηλινοί πανηγύριζαν. Ο Ναν έλαβε το Μετάλλιο της Γενναιότητας, την υψηλότερη ισραηλινή διάκριση για γενναιότητα στο πεδίο της μάχης.
Η επιτυχία δεν αποπροσανατόλισε την άποψη του Ναν για την χρησιμότητα των ΜΤΜ. Μπορούσαν να δρουν μόνο τη νύχτα και μόνο με καλές καιρικές συνθήκες. Απουσίαζε ο εξοπλισμός επικοινωνιών ( πραγματοποιείτο με τηλεβόες
) και το σκάφος περισυλλογής θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλο και εξοπλισμένο με ραντάρ.
Η ισραηλινή επιτυχία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό και στην εκμετάλλευση της εκεχειρίας που τους έδωσε τη δυνατότητα να προσεγγίσουν σε απόσταση 1 ναυτικού μιλίου από τον στόχο.
Σχηματισμός MTM του Ισραηλινού Ναυτικού
ΜΤΜ σε ιταλική υπηρεσία κατά τον Β΄ΠΠ. Ο χειριστής του το κατευθύνει με μέγιστη ταχύτητα προς τον στόχο.
Το ΜΤΜ δίχως τον χειριστή του κατευθύνεται προς τον στόχο. ( Το πηδάλιο σταθεροποιούταν με ένα κατσαβίδι ).
Ο χειριστής του ΜΤΜ επί της σωστικής συσκευής. ( Ο χειριστής ήταν δεμένος σε μια ξύλινη σχεδία που χρησιμοποιείτο ως πλάτη στο κάθισμα. Ο μοχλός απελευθέρωσης της σωστικής διάταξης κατά την εγκατάλειψη του ΜΤΜ δεν λειτουργούσε πάντα σωστά !
)
Επίσημο δείπνο στην πρωθυπουργική οικεία προς τιμήν των συμμετεχόντων στην βύθιση του αιγυπτιακού πλοίου. Πρώτος από αριστερά ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και τέταρτος από αριστερά ο υποπλοίαρχος Μπιν Ναν.
Ο υποπλοίαρχος Γιοχάι Μπιν Ναν σε μεταγενέστερη φωτό ως αρχηγός του Ισραηλινού Ναυτικού
Το αιγυπτιακό Amir El Farouk. Κατά την διάρκεια του Β΄ΠΠ το συγκεκριμένο πλοίο εθεωρείτο ήδη παρωχημένο.
Κωνσταντίνος Βλάσσης
περιοδικό Ιστορικές Σελίδες
- Κατά τον Β΄ΠΠ , η ιουδαϊκή οργάνωση για την άμυνα των Εβραίων της Παλαιστίνης Χαγκανά * , είχε εκπαιδεύσει με την βοήθεια των Άγγλων αμφίβιους καταδρομείς. Με τη λήξη του Β΄ΠΠ αυτοί στράφηκαν με δολιοφθορές κατά σκαφών των Άγγλων
, οι οποίοι απαγόρευαν την μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην Παλαιστίνη.* Haganah είχαν ονομάσει οι Ισραηλινοί και μια κορβέτα τους
SpoilerShow
Διοικητής της μονάδας των ΜΤΜ έγινε ο υποπλοίαρχος Γιοχάι Μπιν Ναν.
Η διαφορά της ιταλικής με την εβραϊκή τακτική ήταν ότι η πρώτη δεν προέβλεπε την διάσωση την χειριστών μετά την επιχείρηση. Ο Ναν όμως δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει τους εκπαιδευμένους άνδρες του και φρόντισε να ακολουθεί την αποστολή σκάφος περισυλλογής. Έτσι το ηθικό των ανδρών του εξυψώθηκε.
- Στον Πόλεμο του 1948 το Ισραήλ κινητοποίησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού του και υπερείχε σε ανθρώπινο δυναμικό. Οι Άραβες όμως υπερείχαν σε βαρέα όπλα.
Οι Άραβες υποτίμησαν τον αντίπαλο. Οι αραβικές χώρες δεν συντόνισαν την στρατιωτική δράση μεταξύ τους.
- Στις 10/6/1948 με την παρέμβαση του ΟΗΕ επήλθε εκεχειρία. Οι Ισραηλινοί δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τα εδάφη που προέβλεπε το σχέδιο διαίρεσης του ΟΗΕ και το σύνολο της παλαιάς πόλης της Ιερουσαλήμ κατέιχαν οι Άραβες.
Κατά την διάρκεια της εκεχειρίας οι Ισραηλινοί δραστηριοποιήθηκαν και απέκτησαν βαρύ οπλισμό.
Στις 9-18/7/1948 άρχισαν πάλι οι επιχειρήσεις. Η νέα ανακωχή βρήκε τους Ισραηλινούς νικητές και το αραβικό ηθικό καταρρακωμένο.
Η Αίγυπτος προσπαθούσε να κρατήσει τη Νότια Παλαιστίνη υπό τον έλεγχό της. Αλλά στις 15 - 22/10 , με την επιχείρηση Δέκα Πληγές
οι Ισραηλινοί πέτυχαν να κυκλώσουν τις αιγυπτιακές δυνάμεις. Στον Βόρεια Γαλιλαία οι Ισραηλινοί απώθησαν τις λιβανέζικες δυνάμεις εντός του Λιβάνου ( 28-31/10 ).
- Κατά την επιχείρηση Δέκα Πληγές οι Ισραηλινοί φοβούνταν μήπως το αιγυπτιακό ναυτικό αποβίβαζε στρατεύματα στα νώτα των ισραηλινών δυνάμεων. Πράγματι στις 19/10 μια αιγυπτιακή κορβέτα αποβίβασε στρατεύματα στη Γάζα, αντιμετώπισε επιτυχώς τα ισραηλινά σκάφη που ήρθαν εναντίον της και διέφυγε με τη βοήθεια αιγυπτιακών Spitfire.
Το ηθικό των Ισραηλινών έπεσε. Χρειάζονταν άμεσα μια επιτυχία. Ετοιμάστηκαν τα ΜΤΜ. Ο Ιταλός εκπαιδευτής Καπριόττι είχε δεθεί με τους εκπαιδευόμενούς του και θέλησε να τους συνοδέψει στην αποστολή , αλλά ο αρχιπλοίαρχος Ναν δεν του το επέτρεψε.
Το πρωί της 22/10/1948 δύο αιγυπτιακά πλοία εντοπίστηκαν νότια προς την Λωρίδα της Γάζας. Το ένα ήταν η βρετανικής κατασκευής αιγυπτιακή ναυαρχίδα Amir el Farouk και το άλλο ένα βρετανικής ναυπήγησης αιγυπτιακό ναρκαλιευτικό . Οι Ισραηλινοί θα έπρεπε να δράσουν γρήγορα καθώς μια νέα κατάπαυση πυρός θα ξεκινούσε απ' τις 15:00 της ίδια ημέρας.
Στις 21:10 Ισραηλινοί παραβίασαν την εκεχειρία και έριξαν 4 ΜΤΜ στο νερό. Τα 3 θα επιτίθονταν , ενώ το τέταρτο ΜΤΜ θα έκανε την περισυλλογή. Το πρώτο και το δεύτερο ΜΤΜ έπληξαν τη ναυαρχίδα αλ Φαρούκ. Σε 11 λεπτά η ναυραχίδα χάθηκε στα νερά της Μεσογείου. Ο ίδιος ο υποπλοίαρχος Μπιν Ναν με το τρίτο ΜΤΜ έπληξε το ναρκαλιευτικό.
Το τέταρτο ΜΤΜ περισυνέλλεξε τους 3 χειριστές που είχαν πέσει στην θάλασσα . Στο νερό είχαν πέσει τραυματισμένοι και Αιγύπτιοι ναύτες και ο χειριστής του ΜΤΜ διάσωσης θέλησε να τους γαζώσει με ένα υποπολυβόλο . Αλλά ο υποπλοίαρχος Ναν τον απέτρεψε.
Στο Φαρούκ υπήρχαν 500 Αιγύπτιοι , οι περισσότεροι χωρίς σωσίβια και χωρίς γνώσεις κολύμβησης.
Το ναρκαλιευτικό πληγώθηκε βαριά και ρυμουλκήθηκε σε αιγυπτιακό λιμάνι.
Η απώλεια συγκλόνισε τους Αιγυπτίους και προσπάθησαν αρχικά να κρύψουν την ισραηλινή επιτυχία. Αλλά το πράγμα δεν κρυβόταν ...
Οι Ισραηλινοί πανηγύριζαν. Ο Ναν έλαβε το Μετάλλιο της Γενναιότητας, την υψηλότερη ισραηλινή διάκριση για γενναιότητα στο πεδίο της μάχης.
Η επιτυχία δεν αποπροσανατόλισε την άποψη του Ναν για την χρησιμότητα των ΜΤΜ. Μπορούσαν να δρουν μόνο τη νύχτα και μόνο με καλές καιρικές συνθήκες. Απουσίαζε ο εξοπλισμός επικοινωνιών ( πραγματοποιείτο με τηλεβόες
) και το σκάφος περισυλλογής θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλο και εξοπλισμένο με ραντάρ. Η ισραηλινή επιτυχία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό και στην εκμετάλλευση της εκεχειρίας που τους έδωσε τη δυνατότητα να προσεγγίσουν σε απόσταση 1 ναυτικού μιλίου από τον στόχο.
SpoilerShow
Σχηματισμός MTM του Ισραηλινού Ναυτικού
ΜΤΜ σε ιταλική υπηρεσία κατά τον Β΄ΠΠ. Ο χειριστής του το κατευθύνει με μέγιστη ταχύτητα προς τον στόχο.
Το ΜΤΜ δίχως τον χειριστή του κατευθύνεται προς τον στόχο. ( Το πηδάλιο σταθεροποιούταν με ένα κατσαβίδι ).
Ο χειριστής του ΜΤΜ επί της σωστικής συσκευής. ( Ο χειριστής ήταν δεμένος σε μια ξύλινη σχεδία που χρησιμοποιείτο ως πλάτη στο κάθισμα. Ο μοχλός απελευθέρωσης της σωστικής διάταξης κατά την εγκατάλειψη του ΜΤΜ δεν λειτουργούσε πάντα σωστά !
)Επίσημο δείπνο στην πρωθυπουργική οικεία προς τιμήν των συμμετεχόντων στην βύθιση του αιγυπτιακού πλοίου. Πρώτος από αριστερά ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και τέταρτος από αριστερά ο υποπλοίαρχος Μπιν Ναν.
Ο υποπλοίαρχος Γιοχάι Μπιν Ναν σε μεταγενέστερη φωτό ως αρχηγός του Ισραηλινού Ναυτικού
Το αιγυπτιακό Amir El Farouk. Κατά την διάρκεια του Β΄ΠΠ το συγκεκριμένο πλοίο εθεωρείτο ήδη παρωχημένο.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Η Γένεση του Αεροπλανοφόρου , ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΦΑΓΚΡΙΔΑΣ, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο
- Γενέθλια ημέρα της αεροπορίας θεωρείται η 17/12/1903 όταν ο Orville Wright εκτέλεσε επιτυχώς στο Kitty Hawk της Βόρειας Καρολίνας με το βενζινοκίνητο αεροσκάφος του 4 πτήσεις , η μεγαλύτερη από τις οποίες ήταν απόστασης 250 μέτρων και διάρκειας 59 δευτερολέπτων.
Το 1908 γεννήθηκε η σκέψη απονήωσης αεροσκάφους από ένα ΗΠΑνικό θωρηκτό.
Το 1909 ο Γάλλος Αντέρ αναφέρθηκε στην ανάγκη κατασκευής πλοίου με εκτεταμένο κατάστρωμα προσαπονηώσεων , με αποθήκες αεροσκαφών και με ανελκυστήρες.
Το 1910 οι Γερμανοί είχαν την πρόθεση να εξαπολύσουν ένα αεροσκάφος από ένα υπερωκεάνιο της γραμμής Αμβούργου - Νέας Υόρκης σε μια προσπάθεια να παραδίδεται το ταχυδρομείο πιο γρήγορα. Οι ΗΠΑνοί θορυβήθηκαν πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για στρατιωτικούς σκοπούς.
- Ο J.A.D. Mc Curdy , σε υλοποίηση των γερμανικών σχεδίων , προσπάθησε στις 12/11/1910 να σηκωθεί απ' το υπερωκεάνιο Πενσυλβάνια . Αλλά απέτυχε γιατί η έλικα του κινητήρα του αεροπλάνου του χτύπησε σε ένα σιδερένιο δοχείο λαδιού και έσπασε.
- O πρώτος πιλότος δοκιμών για τις ΗΠΑ ήταν ο Eugene Ely. Την Τρίτη 14/11/1910 ο Ely με το διπλάνο του σηκώθηκε απ' το καταδρομικό Birmigham στον κόλπο Τσέζαπικ και προσγειώθηκε σε ένα χωράφι , 3 χλμ μακριά απ' το πλοίο. Ήταν η πρώτη επιτυχημένη απονήωση παγκοσμίως.
Το Birmingham από το οποίο έγινε η πρώτη απονήωση αεροσκάφους στις 14/11/1910. Διακρίνεται η μικρή εξέδρα στην πλώρη.
- Την 18/1/1911 πραγματοποιήθηκε η πρώτη προσνήωση. Ο Ely ξεκίνησε με το διπλάνο του απ' το αεροδρόμιο Σέλφριντζ και προσνηώθηκε στο καταδρομικό Pennsylvania στον κόλπο του Αγίου Φραγκίσκου. Η προσνήωση έγινε με την βοήθεια ενός συστήματος χωμάτινων σάκων και αγκίστρων που ανέκοψαν την ορμή του αεροσκάφους.
Την ίδια ημέρα ο Ely απονηώθηκε και επέστρεψε στο Σέλφριντζ.
Στα τέλη του 1911 ο Ely έχασε τη ζωή του σε ατύχημα.
Η πρώτη προσνήωση του Ελυ στο Pensylvania στις 18/1/1911.
Ο Ελυ απονηώνεται από το Pensylvania , ενώ το πλήρωμα του καταδρομικού παρακολουθεί το γεγονός.
- Η προσοχή των ΗΠΑ στράφηκε ( Φεβρουάριος 1911 ) προς τα υδροπλάνα. Τα υδροπλάνα απονηώνονταν ή κατέβαιναν απ' τα πλοία στη θάλασσα με γερανούς. Όταν τέλειωνε η πτήση τους προσθαλασσώνονταν δίπλα στα πλοία και ανέβαιναν πάλι στο κατάστρωμά τους με γερανούς.
- Τον Απρίλιο του 1914 η ΗΠΑ και το Μεξικό ήρθαν σε ρήξη ( γεγονότα της Βέρα Κρουζ ) και για λίγο να ξεσπάσει πόλεμος. Oι ΗΠΑ μετέφεραν στην περιοχή των συγκρούσεων 5 υδροπλάνα με το καταδρομικό Μπίρμινγκχαμ και το θωρηκτό Μισσισσίππι . Τα υδροπλάνα πρόσφεραν υπηρεσίες στον τομέα της αναγνώρισης.
- Στην αγγλική πλευρά τώρα. Την πρώτη επιτυχημένη αποθαλάσσωση πραγματοποίησε στις 18/11/1911 ο Όλιβερ Σουάν με ένα διπλάνο Avro. Στο τέλος της προσπάθειάς του όμως απέτυχε να προσθαλασσωθεί και το αεροσκάφος του καταστράφηκε.
Δεν έγινε όμως το ίδιο δύο εβδομάδες αργότερα με τον Άρθουρ Λόνγκμορ στον ποταμό Μedway.
Στις 10/1/1912 ο Τσαρλς Σάμσον έγινε ο πρώτος Βρετανός που απονηώθηκε από πλοίο , συγκεκριμένα απ' το θωρηκτό Africa. Προσθαλασσώθηκε δίπλα στο Africa.
Ο Σάμσον έτοιμος να απονηωθεί από το θωρηκτό Africa στις 10/1/1912.
Oι Άγγλοι μετέτρεψαν ένα ημιτελές σκάφος μεταφοράς γαιανθράκων στο υδροπλανοφόρο Ark Roayal. Η μετατροπή στοίχησε το τεράστιο για εκείνη την εποχή ποσό των 81.000 λιρών.
Το βρετανικό υδροπλανοφόρο Ark Rοyal μετονομάσθηκε σε Pegasus και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως βοηθητικό και στον Β΄ΠΠ.
- To 1912 οι Γάλλοι μετασκεύασαν το πλοίο αποθήκευσης τορπιλλών Foudre σε υδροπλανοφόρο και την ίδια χρονιά οι Ιάπωνες μετασκεύασαν το εμπορικό πλοίο Wakamiya σε υδροπλανοφόρο.
- Την1/8/1914 ξέσπασε ο Α΄ΠΠ.
Οι Άγγλοι μετέτρεψαν τα ατμόπλοια Empress , Εngadine και Riviera σε υδροπλανοφόρα ( αποθήκευση 4 υδροπλάνων ) .
Το υπερωκεάνιο Campania ήταν έτοιμο να πάει για παλιοσίδερα. Παρά την παλαιότητά του όμως ήταν πολύ μεγάλο και οι Άγγλοι το ενέκριναν για μετατραπεί σε υδροπλανοφόρο ( 8-10 υδροπλάνα ).
Το Campania με την εξέδρα απονήωσης στην πλώρη του.
- Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1914 πραγματοποιήθηκε το αγγλικό χτύπημα στην γερμανική αεροναυτική βάση του Κούξχαφεν ( εκβολές Έλβα, ακτές Βόρειας Θάλασσας ). Τα Empress , Εngadine και Riviera μετέφεραν 3 υδροπλάνα το καθένα και έφτασαν βόρεια της νήσου της Ελιγολάνδης προστατευμένα από καταδρομικά, αντιτορπιλλικά και υποβρύχια.
Πρώτα αποφασίστηκε η επιδρομή στην ισχυρή γερμανική βάση της Ελιγολάνδης. Τα 3 πλοία κατέβασαν τα 9 σκάφη τους στη θάλασσα . Δύο απ' τα 9 δεν κατόρθωσαν να σηκωθούν στον αέρα. Τα 7 ξεκίνησαν.
Στο μεταξύ απ' την Ελιγολάνδη , ένα γερμανικό Ζέππελιν και ένα γερμανικό αεροπλάνο βομβάρδισαν ανεπιτυχώς τον αγγλικό στόλο.
Απ' τα επτά υδροπλάνα τα 3 έχασαν τον προσανατολισμό τους και επέστρεψαν στον αγγλικό σχηματισμό.
Τα άλλα 4 συνέχισαν για να βαρέσουν το Κούξχαφεν. Οι βόμβες τους απέτυχαν να βρουν στόχο εξαιτίας ομίχλης και χαμηλής νέφωσης. Επέστρεψαν , αλλά δεν βρήκαν τον στόλο να τα περιμένει ! Οι Άγγλοι είχαν κλάσει μέντες
μήπως χτυπηθούν απ' τον γερμανικό στόλο και την έκαναν για Αγγλία. Είχαν όμως αφήσει πίσω το υποβρύχιο Ε11 και να μαζέψει τους άνδρες των υδροπλάνων. Πράγματι αυτό έγινε - ενώ ένα γερμανικό αερόπλοιο βομβάρδισε ανεπιτυχώς το Ε11- αλλά μόνο για τα πληρώματα των 3 υδροπλάνων. Το τέταρτο υδροπλάνο έχασε τον προσανατολισμό του , προσθαλασσώθηκε κοντά σε ένα ολλανδικό αλιευτικό και πιλότος και παρατηρητής μεταφέρθηκαν στην Ολλανδία.
Το Ε11 κατέστρεψε τα 3 υδροπλάνα και επέστρεψε κι αυτό στην πατρίδα.
- Το Νοέμβριο του 1914 το υδροπλανοφόρο Hermes βυθίστηκε στην Βόρεια Θάλασσα από γερμανικό υποβρύχιο. ( Το Hermes ήταν ένα παλαιό ελαφρύ καταδρομικό που το 1912 είχε μετασκευαστεί σε υδροπλανοφόρο ).
Κατά την εκστρατεία των Δαρδανελλίων το διπλάνο Short S. 184 του διοικητή Έντμοντς εκτέλεσε την πρώτη τορπιλλική επίθεση από υδροπλάνο στον κόσμο. Συγκεκριμένα , στις 12/8/1915 , βάρεσε ένα τουρκικό μεταγωγικό στην Θάλασσα του Μαρμαρά. Με έκπληξη όμως διαπίστωσε πως την επιτυχία διεκδίκησε και ένα αγγλικό υποβρύχιο που ήταν στην περιοχή. Όπως και να 'χει , 5 ημέρες αργότερα , την επιτυχία δύο υδροπλάνων να βυθίσουν στην είσοδο των Δαρδανελλίων ένα μεταγωγικό και ένα ρυμουλκό δεν μπόρεσε να την αμφισβητήσει κανείς.
- To αγγλικό υδροπλανοφόρο Raven2 ( πρώην γερμανικό ατμόπλοιο , λεία πολέμου ) έφθασε ως την Κεϋλάνη αναζητώντας το γερμανικό επιδρομικό Wolf.
- Οι γερμανικοί ιπτάμενοι λουκάνικοι Ζέππελιν βομβάρδιζαν τις αγγλικές πόλεις και έριχναν το ηθικό των κατοίκων. Έτσι στις 4/5/1916 οι Άγγλοι επέδραμαν κατά της βάσης αερόπλοιων στο Τόντερν του Σλέσβιγκ - Χολστάιν.Στην επιδρομή συμμετείχαν 11 υδροπλάνα , αλλά απέτυχαν εξαιτίας ατυχημάτων και ομίχλης.
Οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι τα αεροσκάφη ξηράς, δηλαδή αεροσκάφη με τροχούς, ήταν πιο κατάλληλα απ' τα υδροπλάνα. Τα τελευταία εξαρτώντο απ' την κατάσταση της θάλασσας, ήταν δυσκίνητα και είχαν ευαίσθητους έλικες και πλωτήρες που έσπαγαν συχνά. Επιπλέον , τα υδροπλανοφόρα, όταν σταματούσαν για να τα ανεβάσουν , γίνονταν εύκολος στόχος των γερμανικών υποβρυχίων. Στη Ναυμαχία της Γιουτλάνδης ( 31/5/1916 ) τα υδροπλανοφόρα και τα υδροπλάνα τους δεν πρόσφεραν τίποτα.
Έγινε λοιπόν στροφή προς τα αεροσκάφη ξηράς ( δηλαδή στις ιδέες του 1910 -1912 ). Δημιουργήθηκαν αεροπλανοφόρα με μεγαλύτερους διαδρόμους . Τον Μάρτιο του 1917 ξεκίνησε η μετασκευή του καταδρομικού Furious σε αεροπλανοφόρο ( θα φιλοξενούσε 8 αεροπλάνα ). Τον Ιούλιο ήταν έτοιμο.
συνεχίζεται ...
- Γενέθλια ημέρα της αεροπορίας θεωρείται η 17/12/1903 όταν ο Orville Wright εκτέλεσε επιτυχώς στο Kitty Hawk της Βόρειας Καρολίνας με το βενζινοκίνητο αεροσκάφος του 4 πτήσεις , η μεγαλύτερη από τις οποίες ήταν απόστασης 250 μέτρων και διάρκειας 59 δευτερολέπτων.
Το 1908 γεννήθηκε η σκέψη απονήωσης αεροσκάφους από ένα ΗΠΑνικό θωρηκτό.
Το 1909 ο Γάλλος Αντέρ αναφέρθηκε στην ανάγκη κατασκευής πλοίου με εκτεταμένο κατάστρωμα προσαπονηώσεων , με αποθήκες αεροσκαφών και με ανελκυστήρες.
Το 1910 οι Γερμανοί είχαν την πρόθεση να εξαπολύσουν ένα αεροσκάφος από ένα υπερωκεάνιο της γραμμής Αμβούργου - Νέας Υόρκης σε μια προσπάθεια να παραδίδεται το ταχυδρομείο πιο γρήγορα. Οι ΗΠΑνοί θορυβήθηκαν πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για στρατιωτικούς σκοπούς.
- Ο J.A.D. Mc Curdy , σε υλοποίηση των γερμανικών σχεδίων , προσπάθησε στις 12/11/1910 να σηκωθεί απ' το υπερωκεάνιο Πενσυλβάνια . Αλλά απέτυχε γιατί η έλικα του κινητήρα του αεροπλάνου του χτύπησε σε ένα σιδερένιο δοχείο λαδιού και έσπασε.
- O πρώτος πιλότος δοκιμών για τις ΗΠΑ ήταν ο Eugene Ely. Την Τρίτη 14/11/1910 ο Ely με το διπλάνο του σηκώθηκε απ' το καταδρομικό Birmigham στον κόλπο Τσέζαπικ και προσγειώθηκε σε ένα χωράφι , 3 χλμ μακριά απ' το πλοίο. Ήταν η πρώτη επιτυχημένη απονήωση παγκοσμίως.
SpoilerShow
Το Birmingham από το οποίο έγινε η πρώτη απονήωση αεροσκάφους στις 14/11/1910. Διακρίνεται η μικρή εξέδρα στην πλώρη.
- Την 18/1/1911 πραγματοποιήθηκε η πρώτη προσνήωση. Ο Ely ξεκίνησε με το διπλάνο του απ' το αεροδρόμιο Σέλφριντζ και προσνηώθηκε στο καταδρομικό Pennsylvania στον κόλπο του Αγίου Φραγκίσκου. Η προσνήωση έγινε με την βοήθεια ενός συστήματος χωμάτινων σάκων και αγκίστρων που ανέκοψαν την ορμή του αεροσκάφους.
Την ίδια ημέρα ο Ely απονηώθηκε και επέστρεψε στο Σέλφριντζ.
Στα τέλη του 1911 ο Ely έχασε τη ζωή του σε ατύχημα.
SpoilerShow
Η πρώτη προσνήωση του Ελυ στο Pensylvania στις 18/1/1911.
Ο Ελυ απονηώνεται από το Pensylvania , ενώ το πλήρωμα του καταδρομικού παρακολουθεί το γεγονός.
- Η προσοχή των ΗΠΑ στράφηκε ( Φεβρουάριος 1911 ) προς τα υδροπλάνα. Τα υδροπλάνα απονηώνονταν ή κατέβαιναν απ' τα πλοία στη θάλασσα με γερανούς. Όταν τέλειωνε η πτήση τους προσθαλασσώνονταν δίπλα στα πλοία και ανέβαιναν πάλι στο κατάστρωμά τους με γερανούς.
- Τον Απρίλιο του 1914 η ΗΠΑ και το Μεξικό ήρθαν σε ρήξη ( γεγονότα της Βέρα Κρουζ ) και για λίγο να ξεσπάσει πόλεμος. Oι ΗΠΑ μετέφεραν στην περιοχή των συγκρούσεων 5 υδροπλάνα με το καταδρομικό Μπίρμινγκχαμ και το θωρηκτό Μισσισσίππι . Τα υδροπλάνα πρόσφεραν υπηρεσίες στον τομέα της αναγνώρισης.
- Στην αγγλική πλευρά τώρα. Την πρώτη επιτυχημένη αποθαλάσσωση πραγματοποίησε στις 18/11/1911 ο Όλιβερ Σουάν με ένα διπλάνο Avro. Στο τέλος της προσπάθειάς του όμως απέτυχε να προσθαλασσωθεί και το αεροσκάφος του καταστράφηκε.
Δεν έγινε όμως το ίδιο δύο εβδομάδες αργότερα με τον Άρθουρ Λόνγκμορ στον ποταμό Μedway.Στις 10/1/1912 ο Τσαρλς Σάμσον έγινε ο πρώτος Βρετανός που απονηώθηκε από πλοίο , συγκεκριμένα απ' το θωρηκτό Africa. Προσθαλασσώθηκε δίπλα στο Africa.
SpoilerShow
Ο Σάμσον έτοιμος να απονηωθεί από το θωρηκτό Africa στις 10/1/1912.
SpoilerShow
Το βρετανικό υδροπλανοφόρο Ark Rοyal μετονομάσθηκε σε Pegasus και προσέφερε τις υπηρεσίες του ως βοηθητικό και στον Β΄ΠΠ.
- To 1912 οι Γάλλοι μετασκεύασαν το πλοίο αποθήκευσης τορπιλλών Foudre σε υδροπλανοφόρο και την ίδια χρονιά οι Ιάπωνες μετασκεύασαν το εμπορικό πλοίο Wakamiya σε υδροπλανοφόρο.
- Την1/8/1914 ξέσπασε ο Α΄ΠΠ.
Οι Άγγλοι μετέτρεψαν τα ατμόπλοια Empress , Εngadine και Riviera σε υδροπλανοφόρα ( αποθήκευση 4 υδροπλάνων ) .
Το υπερωκεάνιο Campania ήταν έτοιμο να πάει για παλιοσίδερα. Παρά την παλαιότητά του όμως ήταν πολύ μεγάλο και οι Άγγλοι το ενέκριναν για μετατραπεί σε υδροπλανοφόρο ( 8-10 υδροπλάνα ).
SpoilerShow
Το Campania με την εξέδρα απονήωσης στην πλώρη του.
- Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1914 πραγματοποιήθηκε το αγγλικό χτύπημα στην γερμανική αεροναυτική βάση του Κούξχαφεν ( εκβολές Έλβα, ακτές Βόρειας Θάλασσας ). Τα Empress , Εngadine και Riviera μετέφεραν 3 υδροπλάνα το καθένα και έφτασαν βόρεια της νήσου της Ελιγολάνδης προστατευμένα από καταδρομικά, αντιτορπιλλικά και υποβρύχια.
Πρώτα αποφασίστηκε η επιδρομή στην ισχυρή γερμανική βάση της Ελιγολάνδης. Τα 3 πλοία κατέβασαν τα 9 σκάφη τους στη θάλασσα . Δύο απ' τα 9 δεν κατόρθωσαν να σηκωθούν στον αέρα. Τα 7 ξεκίνησαν.
Στο μεταξύ απ' την Ελιγολάνδη , ένα γερμανικό Ζέππελιν και ένα γερμανικό αεροπλάνο βομβάρδισαν ανεπιτυχώς τον αγγλικό στόλο.
Απ' τα επτά υδροπλάνα τα 3 έχασαν τον προσανατολισμό τους και επέστρεψαν στον αγγλικό σχηματισμό.
Τα άλλα 4 συνέχισαν για να βαρέσουν το Κούξχαφεν. Οι βόμβες τους απέτυχαν να βρουν στόχο εξαιτίας ομίχλης και χαμηλής νέφωσης. Επέστρεψαν , αλλά δεν βρήκαν τον στόλο να τα περιμένει ! Οι Άγγλοι είχαν κλάσει μέντες
μήπως χτυπηθούν απ' τον γερμανικό στόλο και την έκαναν για Αγγλία. Είχαν όμως αφήσει πίσω το υποβρύχιο Ε11 και να μαζέψει τους άνδρες των υδροπλάνων. Πράγματι αυτό έγινε - ενώ ένα γερμανικό αερόπλοιο βομβάρδισε ανεπιτυχώς το Ε11- αλλά μόνο για τα πληρώματα των 3 υδροπλάνων. Το τέταρτο υδροπλάνο έχασε τον προσανατολισμό του , προσθαλασσώθηκε κοντά σε ένα ολλανδικό αλιευτικό και πιλότος και παρατηρητής μεταφέρθηκαν στην Ολλανδία.Το Ε11 κατέστρεψε τα 3 υδροπλάνα και επέστρεψε κι αυτό στην πατρίδα.
- Το Νοέμβριο του 1914 το υδροπλανοφόρο Hermes βυθίστηκε στην Βόρεια Θάλασσα από γερμανικό υποβρύχιο. ( Το Hermes ήταν ένα παλαιό ελαφρύ καταδρομικό που το 1912 είχε μετασκευαστεί σε υδροπλανοφόρο ).
Κατά την εκστρατεία των Δαρδανελλίων το διπλάνο Short S. 184 του διοικητή Έντμοντς εκτέλεσε την πρώτη τορπιλλική επίθεση από υδροπλάνο στον κόσμο. Συγκεκριμένα , στις 12/8/1915 , βάρεσε ένα τουρκικό μεταγωγικό στην Θάλασσα του Μαρμαρά. Με έκπληξη όμως διαπίστωσε πως την επιτυχία διεκδίκησε και ένα αγγλικό υποβρύχιο που ήταν στην περιοχή. Όπως και να 'χει , 5 ημέρες αργότερα , την επιτυχία δύο υδροπλάνων να βυθίσουν στην είσοδο των Δαρδανελλίων ένα μεταγωγικό και ένα ρυμουλκό δεν μπόρεσε να την αμφισβητήσει κανείς.
- To αγγλικό υδροπλανοφόρο Raven2 ( πρώην γερμανικό ατμόπλοιο , λεία πολέμου ) έφθασε ως την Κεϋλάνη αναζητώντας το γερμανικό επιδρομικό Wolf.
- Οι γερμανικοί ιπτάμενοι λουκάνικοι Ζέππελιν βομβάρδιζαν τις αγγλικές πόλεις και έριχναν το ηθικό των κατοίκων. Έτσι στις 4/5/1916 οι Άγγλοι επέδραμαν κατά της βάσης αερόπλοιων στο Τόντερν του Σλέσβιγκ - Χολστάιν.Στην επιδρομή συμμετείχαν 11 υδροπλάνα , αλλά απέτυχαν εξαιτίας ατυχημάτων και ομίχλης.
Οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι τα αεροσκάφη ξηράς, δηλαδή αεροσκάφη με τροχούς, ήταν πιο κατάλληλα απ' τα υδροπλάνα. Τα τελευταία εξαρτώντο απ' την κατάσταση της θάλασσας, ήταν δυσκίνητα και είχαν ευαίσθητους έλικες και πλωτήρες που έσπαγαν συχνά. Επιπλέον , τα υδροπλανοφόρα, όταν σταματούσαν για να τα ανεβάσουν , γίνονταν εύκολος στόχος των γερμανικών υποβρυχίων. Στη Ναυμαχία της Γιουτλάνδης ( 31/5/1916 ) τα υδροπλανοφόρα και τα υδροπλάνα τους δεν πρόσφεραν τίποτα.
Έγινε λοιπόν στροφή προς τα αεροσκάφη ξηράς ( δηλαδή στις ιδέες του 1910 -1912 ). Δημιουργήθηκαν αεροπλανοφόρα με μεγαλύτερους διαδρόμους . Τον Μάρτιο του 1917 ξεκίνησε η μετασκευή του καταδρομικού Furious σε αεροπλανοφόρο ( θα φιλοξενούσε 8 αεροπλάνα ). Τον Ιούλιο ήταν έτοιμο.
συνεχίζεται ...
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
- Τον Ιούλιο του 1917 έγινε νέα αγγλική επιδρομή στην βάση των Ζέππελιν στο Τόντερν ( Επιχείρηση F 7 ). Θα ήταν η πρώτη επίθεση στον κόσμο εναντίον χερσαίων στόχων την οποία θα εκτελούσαν αεροσκάφη που θα εξορμούσαν από αεροπλανοφόρο. Στις 17/7 το Furious απέπλευσε απ' την Σκωτία με τη συνοδεία καταδρομικών και αντιτορπιλλικών . Στις 3:13 της 19ης Ιουλίου ξεκίνησε η επιδρομή. Απ' τα 7 Sopwith Camel 2F.1 που απονηώθηκαν , το ένα επέστρεψε λόγω προβλήματος.
Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν. Τα 7 Camel κατέστρεψαν τα αερόπλοια L54 και L60 και ένα δέσμιο αερόστατο ( captive balloon , χρησιμοποιούταν για κοντινές αναγνωρίσεις ) . Το καιόμενο υδρογόνο των Ζέππελιν έκανε την περιοχή κόλαση απ' τους καπνούς και τις φλόγες.
Απ' τα 6 Camel , 2 γύρισαν πίσω στον αγγλικό σχηματισμό και προσθαλασσώθηκαν με σπιτυχία. Τρία άλλα , επειδή τα καύσιμά τους δεν επαρκούσαν, προσγειώθηκαν στην ουδέτερη Δανία , κι από κει επέστρεψαν στην Αγγλία. Του 6ου Camel τέλειωσαν τα καύσιμα και χάθηκε στην θάλασσα.
Στις 7:40 είχε λήξει η όλη απιστολή με επιτυχία και ο αγγλικός σχηματισμός επέστρεψε στην πατρίδα.
Το κατάστρωμα απονήωσης του Furious με 7 Camel πριν την επιδρομή στο Τόντερν.
Αερόπλοιο προσδεδεμένο στην πλώρη του Furious.
- Ο Έρνεστ Ντάννινγκ ανέλαβε να κάνει την πρώτη δοκιμασία προσνήωσης στο Furious. Το Sopwith Pup με το οποίο θα πετούσε δεν διέθετε φρένα και το πλήρωμα του αεροπλανοφόρου θα προσπαθούσε να το σταματήσει με τα χέρια :s_omg με κρατώντας ειδικούς κρίκους που είχαν τοποθετηθεί στις πτέρυγες της ατράκτου.
Η προσπάθεια έγινε 2/8/1917. Όλα καλά με την απονήωση και την προσνήωση. Το πλήρωμα κατάφερε να το σταματήσει.
Ο Ντάνινγκ προσνηώνεται στο Furious στις 2/8/1917 , ενώ οι άνδρες του πληρώματος προσπαθούν να σταματήσουν το αεροσκάφος του.
Πέντε μέρες όμως αργότερα η κατάληξη ήταν διαφορετική. Το αεροσκάφος έπεσε στην θάλασσα παρασέρνοντας τον Ντάννινγκ στον υγρό του τάφο ( δεν πρόλαβε να το εγκαταλείψει ). 
Η στιγμή που το αεροσκάφος του Ντάνινγκ πέφτει στην θάλασσα από το κατάστρωμα του Furious.
- Οι Άγγλοι κατάλαβαν πως χρειάζονταν ένα αεροπλανοφόρο που το κατάστρωμα για τις απονηώσεις και τις προσνηώσεις θα καταλάμβανε όλο το μήκος και το πλάτος του πλοίου. Δεν προλάβαιναν όμως, οπότε απλώς μετασκεύασαν το Furious ( Νοέμβριος 1917 - άνοιξη 1918 ) φτιάχνοντάς του δύο καταστρώματα. Ένα στην πλώρη και ένα στην πρύμνη . Η προσπάθεια ήταν πάλι ανεπιτυχής ( Απρίλιος 1918 ) . Απ' τις 13 δοκιμές προσνήωσης ( με καλώδια ανάσχεσης και πλέγματα συγκράτησης ) μόνο 3 πέτυχαν. Πιλότοι και αεροσκάφη τραυματίστηκαν ( Μάιος 1918 ).
Έτσι οι Άγγλοι επέστρεψαν στην παλαιά μέθοδο της προσθαλάσσωσης.
- Στο Αιγαίο Πέλαγος , τον Ιανουάριο του 1917 , μια παραλλαγμένη τουρκική πυροβολαρχία βύθισε το Ben-my-Chree .
Τον Ιανουάριο του 1918 τα τουρκικά καταδρομικά Yavuz ( πρώην γερμανικό Goeben ) και Mintilu ( πρώην γερμανικό Breslau ) , με γερμανικά πληρώματα , βύθισαν τα βρετανικά περιπολικά Raglan και Μ28. Kοντά στην Ίμβρο όμως έπεσαν σε νάρκες. Το Mintilu βυθίστηκε. Tο Yavuz ρυμουλκύθηκε επιτυχώς στην Κων/πολη , παρόλο που επί δεκαπενθήμερο δέχτηκε στον Ελλήσποντο τις συνεχείς και ανεπιτυχείς επιθέσεις ( 15 τόννους βομβών έφαγε ) των αεροσκαφών των Ark Royal και Manxman.
- Το πρώτο πραγματικό αεροπλανοφόρο, δηλαδή το πρώτο αεροπλανοφόρο με συνεχές κατάστρωμα ήταν το Argus. Επρόκειτο για το μετασκευασμένο πρώην ιταλικό υπερωκεάνιο Conte Rosso. Διέθετε 20 τορπιλλοπλάνα Sopwith Cuckoo. Τέθηκε όμως σε υπηρεσία λίγες εβδομάδες προ της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου 1918. Δεν πρόλαβε να προσφέρει πολεμικές υπηρεσίες στην Αγγλία.
Το Argus , το πρώτο αεροπλανοφόρο με πλήρες κατάστρωμα προσαπονηώσεων.
- Το αεροπλανοφόρο Hermes ήταν το πρώτο ειδικά κατασκευασμένο πλοίο αυτού του τύπου. Παραγγέλθηκε τον Απρίλιο του 1917 και παραδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1922.
Tο Hermes, το πρώτο ειδικά κατασκευασμένο αεροπλανοφόρο.
- Μετά την λήξη του Α΄ΠΠ η Αγγλία ήταν η μόνη χώρα που διέθετε αεροπλανοφόρα. Οι υπόλοιπες χώρες ξεκίνησαν τις ναυπηγήσεις λίγο αργότερα.
Έτσι, η ιστορία της γένεσης και της ανάπτυξης των αεροπλανοφόρων ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 1910 με την ξύλινη εξέδρα του Birmingham και συνεχίσθηκε στην Αγγλία με το Furious του 1917 , το Argus του 1918 και το Hermes του 1922.
Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν. Τα 7 Camel κατέστρεψαν τα αερόπλοια L54 και L60 και ένα δέσμιο αερόστατο ( captive balloon , χρησιμοποιούταν για κοντινές αναγνωρίσεις ) . Το καιόμενο υδρογόνο των Ζέππελιν έκανε την περιοχή κόλαση απ' τους καπνούς και τις φλόγες.
Απ' τα 6 Camel , 2 γύρισαν πίσω στον αγγλικό σχηματισμό και προσθαλασσώθηκαν με σπιτυχία. Τρία άλλα , επειδή τα καύσιμά τους δεν επαρκούσαν, προσγειώθηκαν στην ουδέτερη Δανία , κι από κει επέστρεψαν στην Αγγλία. Του 6ου Camel τέλειωσαν τα καύσιμα και χάθηκε στην θάλασσα.
Στις 7:40 είχε λήξει η όλη απιστολή με επιτυχία και ο αγγλικός σχηματισμός επέστρεψε στην πατρίδα.
SpoilerShow
Το κατάστρωμα απονήωσης του Furious με 7 Camel πριν την επιδρομή στο Τόντερν.
Αερόπλοιο προσδεδεμένο στην πλώρη του Furious.
- Ο Έρνεστ Ντάννινγκ ανέλαβε να κάνει την πρώτη δοκιμασία προσνήωσης στο Furious. Το Sopwith Pup με το οποίο θα πετούσε δεν διέθετε φρένα και το πλήρωμα του αεροπλανοφόρου θα προσπαθούσε να το σταματήσει με τα χέρια :s_omg με κρατώντας ειδικούς κρίκους που είχαν τοποθετηθεί στις πτέρυγες της ατράκτου.
Η προσπάθεια έγινε 2/8/1917. Όλα καλά με την απονήωση και την προσνήωση. Το πλήρωμα κατάφερε να το σταματήσει.
SpoilerShow
Ο Ντάνινγκ προσνηώνεται στο Furious στις 2/8/1917 , ενώ οι άνδρες του πληρώματος προσπαθούν να σταματήσουν το αεροσκάφος του.
SpoilerShow
Η στιγμή που το αεροσκάφος του Ντάνινγκ πέφτει στην θάλασσα από το κατάστρωμα του Furious.
- Οι Άγγλοι κατάλαβαν πως χρειάζονταν ένα αεροπλανοφόρο που το κατάστρωμα για τις απονηώσεις και τις προσνηώσεις θα καταλάμβανε όλο το μήκος και το πλάτος του πλοίου. Δεν προλάβαιναν όμως, οπότε απλώς μετασκεύασαν το Furious ( Νοέμβριος 1917 - άνοιξη 1918 ) φτιάχνοντάς του δύο καταστρώματα. Ένα στην πλώρη και ένα στην πρύμνη . Η προσπάθεια ήταν πάλι ανεπιτυχής ( Απρίλιος 1918 ) . Απ' τις 13 δοκιμές προσνήωσης ( με καλώδια ανάσχεσης και πλέγματα συγκράτησης ) μόνο 3 πέτυχαν. Πιλότοι και αεροσκάφη τραυματίστηκαν ( Μάιος 1918 ).
Έτσι οι Άγγλοι επέστρεψαν στην παλαιά μέθοδο της προσθαλάσσωσης.
- Στο Αιγαίο Πέλαγος , τον Ιανουάριο του 1917 , μια παραλλαγμένη τουρκική πυροβολαρχία βύθισε το Ben-my-Chree .
Τον Ιανουάριο του 1918 τα τουρκικά καταδρομικά Yavuz ( πρώην γερμανικό Goeben ) και Mintilu ( πρώην γερμανικό Breslau ) , με γερμανικά πληρώματα , βύθισαν τα βρετανικά περιπολικά Raglan και Μ28. Kοντά στην Ίμβρο όμως έπεσαν σε νάρκες. Το Mintilu βυθίστηκε. Tο Yavuz ρυμουλκύθηκε επιτυχώς στην Κων/πολη , παρόλο που επί δεκαπενθήμερο δέχτηκε στον Ελλήσποντο τις συνεχείς και ανεπιτυχείς επιθέσεις ( 15 τόννους βομβών έφαγε ) των αεροσκαφών των Ark Royal και Manxman.
- Το πρώτο πραγματικό αεροπλανοφόρο, δηλαδή το πρώτο αεροπλανοφόρο με συνεχές κατάστρωμα ήταν το Argus. Επρόκειτο για το μετασκευασμένο πρώην ιταλικό υπερωκεάνιο Conte Rosso. Διέθετε 20 τορπιλλοπλάνα Sopwith Cuckoo. Τέθηκε όμως σε υπηρεσία λίγες εβδομάδες προ της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου 1918. Δεν πρόλαβε να προσφέρει πολεμικές υπηρεσίες στην Αγγλία.
SpoilerShow
Το Argus , το πρώτο αεροπλανοφόρο με πλήρες κατάστρωμα προσαπονηώσεων.
- Το αεροπλανοφόρο Hermes ήταν το πρώτο ειδικά κατασκευασμένο πλοίο αυτού του τύπου. Παραγγέλθηκε τον Απρίλιο του 1917 και παραδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1922.
SpoilerShow
Tο Hermes, το πρώτο ειδικά κατασκευασμένο αεροπλανοφόρο.
Έτσι, η ιστορία της γένεσης και της ανάπτυξης των αεροπλανοφόρων ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 1910 με την ξύλινη εξέδρα του Birmingham και συνεχίσθηκε στην Αγγλία με το Furious του 1917 , το Argus του 1918 και το Hermes του 1922.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Μερικά ενδιαφέροντα απ' το
Φονικές αναμετρήσεις στον αέρα. Οι αεροπορικές επιχειρήσεις κατά τη μάχη του Βερντέν ( Φερβουάριος - Νοέμβριος 1916 ), Γεώργιος Ζουρίδης, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο
Όσβαλντ Μπέλκε
Γερμανός αεροπόρος , σπουδαίος στις τακτικές μάχης , ικανότατος πιλότος και άριστος εκπαιδευτής και οργανωτής , με 40 νίκες. Χάρη στις τακτικές του η αριθμητική ανωτερότητα των γαλλικών αεροσκαφών στο Βερντέν δεν δημιούργησε πρόβλημα στα γερμανικά μαχητικά. Ενώ ο Ριχτοχόφεν ήταν αδίστακτος, ο Μπέλκε φερόταν ιπποτικά. Ποτέ δεν έπληττε αντίπαλο που είχαν εξαντληθεί τα πυρομαχικά του ή είχαν πάθει εμπλοκή τα πολυβόλα του. Χάθηκε στις 28/10/1916 όταν κατά τη διάρκεια αερομαχίας συγκρούστηκε με άλλο γερμανικό μαχητικό.
- H Μάχη στο Βερντέν της Γαλλίας ( Α΄ΠΠ , Φεβρουάριος 1916 - Νοέμβριος 1916 ) κόστισε στους Γάλλους 500.000 νεκρούς και τραυματίες και στους Γερμανούς 350.000 νεκρούς και τραυματίες.
Η γερμανική επίθεση ξεκίνησε στις 21/2/1916 και στόχο είχε την κατάληψη της οχυρής πόλης του Βερντέν.
Το Βερντέν είχε μικρή στρατηγική σημασία , διότι αποτελούσε μια οχυρωμένη πόλη μακριά απ' το Παρίσι. Είχε όμως μεγάλη συμβολική σημασία , γιατί επί αιώνες αποτέλεσε οχυρή θέση αντίστασης της Γαλλίας κατά των Ρωμαίων , των Γότθων , των Ισπανών και των Πρώσων εισβολέων. Οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την συμβολική σημασία της οχυρωμένης πόλης για τους Γάλλους. Δεν είχαν σκοπό τόσο να την καταλάβουν , όσο να διεξάγουν μια μεγάλη μάχη φθοράς, προσελκύοντας όσο το δυνατόν περισσότερες γαλλικές δυνάμεις για να τις καταστρέψουν.
- Ο Γερμανός αεροπόρος Έρνστ Ούντετ ( 62 καταρρίψεις , δεύτερος πίσω απ' τον κόκκινο βαρώνο Ριχτχόφεν ) ως ανθυπασπιστής πραγματοποίησε τις πρώτες του καταρρίψεις στην μάχη του Βερντέν.
- Το Βερντέν ( Οχυρωμένη Περιοχή του Βερντέν ) αποτέλεσε το σύμβολο αντίστασης των Γάλλων κατά των Γερμανών εισβολέων για πολλές δεκαετίες αργότερα .
- Στην κόλαση του Βερντέν βρέθηκε και ένας Αυστριακός δεκανέας τότε, ο Αδόλφος Χίτλερ.
- Τον Φεβρουάριο - Μάιο 1916 η γερμανική αεροπορία ( Luftstreitkrafte ) υπερείχε έναντι της γαλλικής στο Βερντέν.
Τα γαλλικά αεροσκάφη ήταν εξίσου ταχέα με τα γερμανικά , αλλά υστερούσαν στον οπλισμό. Επίσης οι Γερμανοί πιλότοι ήταν καλύτερα εκπαιδευμένοι απ' τους Γάλλους.
Γρήγορα όμως οι Γάλλοι υιοθέτησαν τις γερμανικές τακτικές.
Τις πρώτες εβδομάδες της μάχης του Βερντέν , η γαλλική αεροπορία στάθηκε ανίκανη να αναχαιτίσει τα γερμανικά αναγνωριστικά και μαχητικά. Επίσης τα γαλλικά αναγνωριστικά αδυνατούσαν να εντοπίσουν στόχους για το γαλλικό πυροβολικό, με αποτέλεσμα αυτό να βάλλει στα τυφλά. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έσπευσαν στην περιοχή οι γαλλικές μοίρες δίωξης 15η, 23η, 31η, 65η, 67η, 69η και 124η. Η τελευταία είχε δημιουργηθεί από ΗΠΑνούς εθελοντές που υπηρετούσαν στον γαλλικό στρατό. Ονομάστηκε δε Μοίρα Λαφαγιέτ από τον Γάλλο μαρκήσιο Λαφαγιέτ που είχε αγωνιστεί στο πλευρό των ΗΠΑνών κατά την διάρκεια της ΗΠΑνικής Επανάστασης.
- Ο ΗΠΑνός Τζέημς Μακ Κόνελ ήταν εθελοντής της Μοίρας Λαφαγιέτ. Έγραψε το βιβλίο "Πετώντας για την Γαλλία" ( έκδοση Νέα Υόρκη 1916 ) για να ενισχυθούν εκείνοι που ήθελαν οι ΗΠΑ να εμπλακούν ενεργά στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ. Σκοτώθηκε σε αερομαχία τον Μάρτιο του 1917.
https://en.wikipedia.org/wiki/James_Rogers_McConnell
- Τα γαλλικά Nieuport 11 Bebe ( = μωρά , γιατί είχαν σχετικά μικρό μέγεθος ) ήταν ταχύτερα απ' τα γερμανικά Fokker και πετούσαν σε ύψη που τα γερμανικά μαχητικά δεν μπορούσαν να φτάσουν.
Με την άφιξη των Albatros D. II το καλοκαίρι του 1916 , η πλάστιγγα έγειρε πάλι υπέρ των Γερμανών.
Στα μέσα Ιουλίου 1916 οι γερμανικές αεροπορικές μονάδες στο μέτωπο παρέλαβαν μαχητικά Halberstadt D.
Φονικές αναμετρήσεις στον αέρα. Οι αεροπορικές επιχειρήσεις κατά τη μάχη του Βερντέν ( Φερβουάριος - Νοέμβριος 1916 ), Γεώργιος Ζουρίδης, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο
Όσβαλντ Μπέλκε
Γερμανός αεροπόρος , σπουδαίος στις τακτικές μάχης , ικανότατος πιλότος και άριστος εκπαιδευτής και οργανωτής , με 40 νίκες. Χάρη στις τακτικές του η αριθμητική ανωτερότητα των γαλλικών αεροσκαφών στο Βερντέν δεν δημιούργησε πρόβλημα στα γερμανικά μαχητικά. Ενώ ο Ριχτοχόφεν ήταν αδίστακτος, ο Μπέλκε φερόταν ιπποτικά. Ποτέ δεν έπληττε αντίπαλο που είχαν εξαντληθεί τα πυρομαχικά του ή είχαν πάθει εμπλοκή τα πολυβόλα του. Χάθηκε στις 28/10/1916 όταν κατά τη διάρκεια αερομαχίας συγκρούστηκε με άλλο γερμανικό μαχητικό.
- H Μάχη στο Βερντέν της Γαλλίας ( Α΄ΠΠ , Φεβρουάριος 1916 - Νοέμβριος 1916 ) κόστισε στους Γάλλους 500.000 νεκρούς και τραυματίες και στους Γερμανούς 350.000 νεκρούς και τραυματίες.
Η γερμανική επίθεση ξεκίνησε στις 21/2/1916 και στόχο είχε την κατάληψη της οχυρής πόλης του Βερντέν.
Το Βερντέν είχε μικρή στρατηγική σημασία , διότι αποτελούσε μια οχυρωμένη πόλη μακριά απ' το Παρίσι. Είχε όμως μεγάλη συμβολική σημασία , γιατί επί αιώνες αποτέλεσε οχυρή θέση αντίστασης της Γαλλίας κατά των Ρωμαίων , των Γότθων , των Ισπανών και των Πρώσων εισβολέων. Οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την συμβολική σημασία της οχυρωμένης πόλης για τους Γάλλους. Δεν είχαν σκοπό τόσο να την καταλάβουν , όσο να διεξάγουν μια μεγάλη μάχη φθοράς, προσελκύοντας όσο το δυνατόν περισσότερες γαλλικές δυνάμεις για να τις καταστρέψουν.
- Ο Γερμανός αεροπόρος Έρνστ Ούντετ ( 62 καταρρίψεις , δεύτερος πίσω απ' τον κόκκινο βαρώνο Ριχτχόφεν ) ως ανθυπασπιστής πραγματοποίησε τις πρώτες του καταρρίψεις στην μάχη του Βερντέν.
- Το Βερντέν ( Οχυρωμένη Περιοχή του Βερντέν ) αποτέλεσε το σύμβολο αντίστασης των Γάλλων κατά των Γερμανών εισβολέων για πολλές δεκαετίες αργότερα .
- Στην κόλαση του Βερντέν βρέθηκε και ένας Αυστριακός δεκανέας τότε, ο Αδόλφος Χίτλερ.
- Τον Φεβρουάριο - Μάιο 1916 η γερμανική αεροπορία ( Luftstreitkrafte ) υπερείχε έναντι της γαλλικής στο Βερντέν.
Τα γαλλικά αεροσκάφη ήταν εξίσου ταχέα με τα γερμανικά , αλλά υστερούσαν στον οπλισμό. Επίσης οι Γερμανοί πιλότοι ήταν καλύτερα εκπαιδευμένοι απ' τους Γάλλους.
Γρήγορα όμως οι Γάλλοι υιοθέτησαν τις γερμανικές τακτικές.
Τις πρώτες εβδομάδες της μάχης του Βερντέν , η γαλλική αεροπορία στάθηκε ανίκανη να αναχαιτίσει τα γερμανικά αναγνωριστικά και μαχητικά. Επίσης τα γαλλικά αναγνωριστικά αδυνατούσαν να εντοπίσουν στόχους για το γαλλικό πυροβολικό, με αποτέλεσμα αυτό να βάλλει στα τυφλά. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έσπευσαν στην περιοχή οι γαλλικές μοίρες δίωξης 15η, 23η, 31η, 65η, 67η, 69η και 124η. Η τελευταία είχε δημιουργηθεί από ΗΠΑνούς εθελοντές που υπηρετούσαν στον γαλλικό στρατό. Ονομάστηκε δε Μοίρα Λαφαγιέτ από τον Γάλλο μαρκήσιο Λαφαγιέτ που είχε αγωνιστεί στο πλευρό των ΗΠΑνών κατά την διάρκεια της ΗΠΑνικής Επανάστασης.
- Ο ΗΠΑνός Τζέημς Μακ Κόνελ ήταν εθελοντής της Μοίρας Λαφαγιέτ. Έγραψε το βιβλίο "Πετώντας για την Γαλλία" ( έκδοση Νέα Υόρκη 1916 ) για να ενισχυθούν εκείνοι που ήθελαν οι ΗΠΑ να εμπλακούν ενεργά στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ. Σκοτώθηκε σε αερομαχία τον Μάρτιο του 1917.
https://en.wikipedia.org/wiki/James_Rogers_McConnell
- Τα γαλλικά Nieuport 11 Bebe ( = μωρά , γιατί είχαν σχετικά μικρό μέγεθος ) ήταν ταχύτερα απ' τα γερμανικά Fokker και πετούσαν σε ύψη που τα γερμανικά μαχητικά δεν μπορούσαν να φτάσουν.
Με την άφιξη των Albatros D. II το καλοκαίρι του 1916 , η πλάστιγγα έγειρε πάλι υπέρ των Γερμανών.
Στα μέσα Ιουλίου 1916 οι γερμανικές αεροπορικές μονάδες στο μέτωπο παρέλαβαν μαχητικά Halberstadt D.
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες
Ο φόνος του αδελφού του Αγίου Διονυσίου και η έρευνα στα αρχεία.
Ο ΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Οι ανταγωνισμοί των αρχόντων της Ζακύνθου, αντιζηλίες, κυρίως, για τα πρωτεία και τις τιμές του Συμβουλίου της Κοινότητας, είχαν εκδηλωθεί από τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας. Οι τίτλοι και τα αγαθά, που παραχωρούσε η Βενετία στους άρχοντες για τις πολεμικές τους υπηρεσίες σ’ αυτήν, ανάσταιναν ακόρεστες επιθυμίες ανωτέρων τιμητικών διακρίσεων και φιλοπρωτίας.
Η αρχοντική οικογενειακή παράδοση -ανδραγαθήματα στους πολέμους και ανώτερη κοινωνική επιβολή- αποτελούσε απαραίτητο κριτήριο εξασφαλίσεως υψηλοτέρων αξιωμάτων στην ιεραρχία του Συμβουλίου της Κοινότητας και, γενικότερα, της Βενετσιάνικης αποικιοκρατίας. Ο ανταγωνισμός αυτός των αρχόντων της Ζακύνθου, επόμενο ήταν να εκδηλωθεί εντονότερος ανάμεσα στις οικογένειες εκείνες, οι οποίες είχαν προσφέρει σπουδαίες πολεμικές υπηρεσίες στη Βενετία, εξασφαλίζοντας, έτσι, τα πρωτεία της κοινωνικής ζωής του τόπου.
Οι εξέχουσες και συγγενικές οικογένειες των Σιγούρων και των Μονδίνων, ιδιαίτερα ύστερ’ από τη Ναυμαχία του Έπαχτου, φορτωμένες με νέα πολεμικά τρόπαια και δάφνες, απόκτησαν ακόμη περισσότερη δύναμη, όχι μόνο στις τάξεις του αρχοντολογιού, αλλά και στον ίδιο το Λαό. Οι ποπολάροι, ανάλογα με τις υποχρεώσεις, τα αισθήματα και τα συμφέροντα καθενός, εξεθείαζαν τις πολεμικές αρετές και τα κοινωνικά προτερήματα, άλλοι των Σιγούρων και άλλοι των Μονδίνων. Έτσι, άρχισε να χωρίζεται ο ανήσυχος και δραστήριος Αιγιαλός σε δύο μεγάλες αντίπαλες κοινωνικές παρατάξεις οπαδών και αντιπάλων των δύο πρωτευουσών οικογενειών.
Εκείνο τον καιρό (1581), οι σχέσεις των δύο οικογενειών είχαν οξυνθεί, από άγνωστη αιτία. Έτσι, η φιλονικία αυτή, που κατέληξε σε αδιάλλακτη αμοιβαία έχθρα (οφειλόμενη πιθανότατα στους ανταγωνισμούς των ιερατικών αξιωμάτων του Συμβουλίου της Κοινότητας), εύρισκε ζωηρή εριστική απήχηση στους οπαδούς των δύο οικογενειών.
Όπως προκύπτει από τέσσαρες ανέκδοτες πολύτιμες εκθέσεις του Προβλεπτή Ζακύνθου, Giov. Antonio Venier, προς τη Βενετσιάνικη Κυβέρνηση, χρονολογημένες από 21 Νοεμβρίου 1582, 28 Δεκεμβρίου 1582, 1 Ιουνίου 1583 και 16 Ιουλίου 1583, η αδιάλλακτη έχθρα των δύο πρωτευουσών οικογενειών Σιγούρων και Μονδίνων είχε ξεσηκώσει ολόκληρο τον Αιγιαλό σε δύο αντιμαχόμενες φατρίες, με αποτέλεσμα να προκαλούνται ταραχές και φόνοι.
Ο Προβλεπτής αναφέρει, στην πρώτη του έκθεση, ότι οι έχθρες και τα μίση των δύο οικογενειών και παρατάξεων, που βρήκε όταν πάτησε το πόδι του στη Ζάκυνθο, «ύστερ’ από μια πομπώδη ειρήνευση», άναψαν πάλι, κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του 1582. (Πιθανότατα, η ανακωχή αυτή ακολούθησε ύστερ’ από την δολοφονία του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου, αδελφού του Αγίου Διονυσίου, στις αρχές Δεκεμβρίου 1580). Ο Προβλεπτής δεν αναφέρει τη δολοφονία τούτη, ούτε τα αίτια της «πομπώδους» ανακωχής των δύο οικογενειών. Ο σκοπός των εκθέσεών του, ιδιαίτερα της πρώτης και της δεύτερης, αποβλέπει στο να εκφράσει τις ζωηρές ανησυχίες του για την εξέλιξη της οξύτατης αυτής αντιδικίας των δύο οικογενειών και παρατάξεων, και να κρούση τον κώδωνα του κινδύνου στη Βενετσιάνικη Κυβέρνηση για μια ενδεχόμενη γενικότερη κοινωνική σύρραξη στη Ζάκυνθο. Οι προσπάθειές του, όπως αναφέρει ο ίδιος, για να ειρηνεύσει τους αντιμαχόμενους, τιμωρώντας ακόμα όσους έδειχναν ανυπακοή, έμειναν άκαρπες και ναυάγησαν. Η κοινωνία του πυκνοκατοικημένου Αιγιαλού ήταν αδιάλλακτα χωρισμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και δεν είχε μείνει κανένας ουδέτερος στην οικογενειακή αυτή διένεξη! Ολοένα, κάθε μέρα, μεγάλωναν τα μίση και άναβε ο φανατισμός, με αντεκδικήσεις και φόνους. Ο Προβλεπτής και οι Ευγενείς από το Κάστρο, ήταν αδύνατο, εξ αιτίας της αποστάσεως και των μέσων, να εμποδίσουν ένα γενικότερο κύμα κοινωνικών ταραχών στον ανταριασμένο Αιγιαλό. Απευθύνεται, λοιπόν, ο Προβλεπτής προς τη Βενετσιάνικη Γερουσία, η οποία είχε σημαντικά στρατηγικά συμφέροντα από τη γεωγραφική θέση της Ζακύνθου, και ζητεί να βρει αυτή αποτελεσματικούς τρόπους ειρηνεύσεως των δύο οικογενειών και παρατάξεων. Οι φόνοι, τα επεισόδια και άλλα, άγνωστα έως τώρα, τοπικά γεγονότα της χρονικής περιόδου 1582 – 1583, πλαισιωμένα όλα από την αδιάλλακτη έχθρα των δύο οικογενειών και παρατάξεων, αποτελούν το αντικείμενο των υπολοίπων ανεκδότων εκθέσεων του Προβλεπτή Ζακύνθου Giov. Antonio Venier. Οι πολύτιμες αυτές εκθέσεις αποκτούν ιδιαίτερη αξία για την ιστορική έρευνα της κοινωνίας της Ζακύνθου στα χρόνια εκείνα. Εμείς, ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι εδώ να σταματήσουμε αποκλειστικά και μόνο στο σκοτεινό ζήτημα της δολοφονία του Κωνσταντίnου Νουκίου Σιγούρου.
Ο Ε. Ρ. Ραγκαβής γράφει ότι ο αδελφός του Αγίου Διονυσίου Κωνσταντίνος σκοτώθηκε σε κάποια μάχη στην Πελοπόννησο, στα 1582. Ο Ραγκαβής, ωστόσο, παραλείπει να μνημονεύσει την πηγή από όπου αντλεί την πληροφορία του. Όπως κι άλλες πληροφορίες του Ραγκαβή για τη Ζακυνθινή οικογένεια Σιγούρου, έτσι κι αυτή ελέγχεται ανακριβής.
Ο Λ. Χ. Ζώης απέδειξε, από επίσημα έγγραφα του κατεστραμμένου Αρχειοφυλακείου Ζακύνθου, ότι ο Κωνσταντίνος Νουκίου Σιγούρος ζούσε μέχρι την 14 Ιουλίου 1580, που έδωσε στον Ιω. Μαλλιαρά το περιβόλι του στις Βαρές (Συμβολαιογράφος Ζακύνθου Ιω. Δρακόπουλος), και είχε πεθάνει πριν από την 21 Δεκεμβρίου 1580, που ο Ιεράρχης Διονύσιος και ο πενθερός του αδελφού του, Θεόδωρος Παΐδης, παρίστανται ως επίτροποι της κληρονομίας του «ποτέ μισέρ Κωνσταντή Σιγούρου» (Συμβολαιογράφος Ζακύνθου Ν. Παπαγιαννόπουλος).
Ο Κωνσταντίνος Σιγούρος παντρεύτηκε τη Σταματούλα Θεοδώρου Παΐδη. Από το γάμο του, απέκτησε δύο κόρες, την Παυλίνα και τη Φιορού. Η πρώτη πέθανε νεώτατη κi’ η δεύτερη παντρεύτηκε στα 1600, τον Π. Στυλιανέση. Ο Κωνσταντίνος Σιγούρος, επιφανής άρχοντας και κτηματίας, απέτυχε την 19 Ιουνίου 1580, ως Σύνδικος της Κοινότητας Ζακύνθου, ψηφίσθηκε, όμως, ως Κήνσωρ, με ψήφους 81 κατά 45. Η αποτυχία του εκείνη να υπερψηφισθή Σύνδικος, μήπως υπήρξε απαρχή της φιλονικίας των Σιγούρων με τους Μονδίνους; Εξέχοντες Υμνογράφοι του Αγίου Διονυσίου, κυρίως, όμως, η αγέραστη και ζωντανή παράδοση της Ζακύνθου, αναφέρουν ότι ο Κωνσταντίνος Νουκίου Σιγούρος δολοφονήθηκε κι ο φονιάς, κυνηγημένος από τις Αρχές, περιπλανήθηκε άθελά του στα βουνά κι έφθασε στο μοναστήρι της Αναφωνήτριας, όπου ζήτησε άσυλο από τον άγνωστό του Ηγούμενο και αδελφό του θύματος. Ο κακούργος εξομολογήθηκε το φρικτό έγκλημά του στον Ηγούμενο της Αναφωνήτριας. Ο Άγιος Διονύσιος έκρυψε από τους στρατιώτες και συγχώρησε το φονιά του αδελφού του και, μάλιστα, τον βοήθησε να φύγη με μια βάρκα, μέσα στη νύχτα, για την απέναντι στεριά της Κεφαλονιάς.
Η εγκυρότερη μαρτυρία της συγγνώμης του Αγίου Διονυσίου προέρχεται από τον Υμνογράφο του, Άγγελο Σουμάκη ( αρχές 18ου αι. ), γνωστό άρχοντα και λόγιο της Ζακύνθου. Ο Άγγελος Σουμάκης ή Συμμάχιος εξυμνεί την πράξη συγγνώμης του Αγίου Διονυσίου προς το φονιά του αδελφού του, την οποία είχε ακούσει ασφαλώς από το στόμα των γονέων, συγγενών και συμπολιτών του, συγχρόνων της ζωής ή του θανάτου του Ιεράρχη.
Παρ’ όλη την έλλειψη ως τώρα σύγχρονης γραπτής μαρτυρίας για τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου, εμείς την παραδεχόμαστε, από πολλά επίσημα στοιχεία, ως το ιστορικό γεγονός των αρχών Δεκεμβρίου του 1580. Μια έρευνα στον κυκεώνα των Βενετσιάνικων Αρχείων, πιστεύουμε πως, ανάμεσα σ’ άλλα, θα έφερνε στο φως και το κλειδί του ιστορικού αυτού ζητήματος! Ωστόσο, υπάρχει από τα πράγματα ένα μυστήριο γύρω από την απόκρυψη της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου. Η μοναδική έγγραφη πηγή της Ζακύνθου, που θα έλυνε οριστικά το σκοτεινό αυτό ζήτημα, εξαφανίσθηκε σκόπιμα σε άγνωστη εποχή και από άγνωστο πρόσωπο! Ένα μεγάλο «γιατί» γεννιέται αυθόρμητα, ύστερ’ από την ανάγνωση της παρακάτω επίσημης μαρτυρίας του Λ.Χ. Ζώη: «Ανέτρεξα εις πολλάς πηγάς, προς εξακρίβωσιν του θανάτου του (του Κωνσταντίνου Νουκίου Σιγούρου), διεξήλθα κατά λέξιν σχεδόν όλους τους τότε συμβολαιογράφους και άλλα έγγραφα, εζήτησα σχετικάς πληροφορίας εκ των Αρχείων Κερκύρας και Βενετίας, αλλ’ αι παρασχεθείσαι μοι πληροφορίαι ουδόλως διελεύκαναν το τόσω σκοτεινόν, όσω και ενδιαφέρον ζήτημα τούτο. Μία μόνη ευτυχής σύμπτωσις παρουσιάσθη, η οποία και προς στιγμήν εθέρμανε τας ελπίδας μου. Ήτο η ανακάλυψις παρά τω Αρχειοφυλακείω Ζακύνθου του Βιβλίου Αποφάσεων του Κακουργοδικείου των ετών 1580 – 1584, όπου ήλπιζα ότι θ’ ανεύρισκον την καταδικαστικήν απόφασιν του φονέως και την αιτίαν του φόνου του Κωνσταντίνου Σιγούρου, αν, πράγματι, συνέβη τοιούτος. Ατυχώς, αι ελπίδες μου διεψεύσθησαν, διότι εκ του ανωτέρω βιβλίου έχουν αποσπασθή και φαίνονται τα ίχνη της εκραφής τα υπ’ αρ. 5 και 6 (φύλλα), σελίδες τέσσαρες, ακριβώς εις τα φύλλα εκείνα, εις τα οποία διαλαμβάνονται αι καταδικαστικαί αποφάσεις από το τέλος Νοεμβρίου 1580 μέχρι της 6 Μαρτίου 1581. Επίσης, και εκ του τέλους του βιβλίου έχουν αποσπασθή δύο σελίδες, εν αις ονομαστικόν ευρετήριον των περιεχομένων του βιβλίου. Τι να υποθέση τις εντεύθεν; Υπήρχε πράγματι εις τας ελλειπούσας σελίδας το όνομα του φονέως του Κωνσταντίνου Σιγούρου και η αιτία της πράξεως; Και αν υπήρχε, ποία χειρ βέβηλος ή αργυρώνητος απέσπασε τα σελίδας εκείνας; Και οι αποσπάσαντες -διότι, ασφαλέστατα, αι σελίδες απεσπάσθησαν σκοπίμως- ήσαν τάχα ενδιαφερόμενοι, ήσαν συγγενείς του δράστου, ζητήσαντες ούτω ν’ αποκρύψουν από τας μελλούσας γενεάς το όνομα του φονέως του αδελφού του Αγίου, δια την αλγεινήν εντύπωσιν, ή άραγε του παθόντος, φονευθέντος ίσως δια πράξιν, η οποία, χάριν του γοήτρου της οικογένειας των Σιγούρων, θα έπρεπε να μη γίνη γνωστή εις τους μεταγενέστερους; Όπως και αν έχη το πράγμα, μυστήριον καλύπτει την υπόθεσιν ταύτην…».
Και ερωτάται: Την απόσπαση των σελίδων εκείνων, όπου υπήρχε το όνομα του φονιά, τα αίτια της πράξεως, κι η καταδικαστική απόφαση, επραγματοποίησαν οι Μονδίνοι ή οι Σιγούροι; Ας λεχθεί ότι παλιότερα είχε διορισθεί Αρχειοφύλακας Ζακύνθου κάποιος Μονδίνος και, συνεπώς, η απόσπαση των σελίδων ήταν εύκολη. Επίσης, δεν πρέπει ν’ αποκλεισθεί καθόλου και η εκδοχή της αποσπάσεως των σελίδων από την οικογένεια των Σιγούρων, από ευσχημοσύνη προς το πρόσωπο του Αγίου, αν όχι και σύμφωνα με την απαίτηση του ίδιου, για να ειρηνεύσουν τα πνεύματα. Η τελευταία αυτή εκδοχή πλησιάζει περισσότερο προς την αλήθεια, επειδή, αν προσέξει κανείς σ’ όλα τα μεταγενέστερα οικογενειακά συμβόλαια του Αγίου Διονυσίου, θα παρατηρήσει ότι σε κανένα απ’ αυτά δε μνημονεύεται ο τρόπος του θανάτου του αδελφού του, αλλά πάντα η έκφραση «ο μακαρίτης μισέρ Κωνσταντής» κι ακόμα, το σπουδαιότερο, ότι ύστερ’ από λίγα χρόνια, η τόσο επιθυμητή συμφιλίωση των δύο οικογενειών είχε πραγματοποιηθεί, χωρίς καμμίαν επέμβαση ή πίεση της Βενετίας. Πίσω απ’ όλα αυτά, είμαστε βέβαιοι ότι υπήρχε η απέραντη ανεξικακία και συγνώμη του Αγίου μας, ο οποίος, αφού ήπιε ολόκληρο το φοβερό εκείνο ποτήρι της δολοφονίας του αγαπημένου του αδελφού, έσφιξε την καρδιά του, κοίταξε ψηλά και αγωνίσθηκε σκληρά με όλους, και πρώτ’ απ’ όλα με τον ίδιο τον εαυτό του, για να ξεχασθή το τρομερό εκείνο έγκλημα, που μάτωσε τόσο την ψυχή του, να ειρηνεύσουν οι δύο πρωτεύουσες οικογένειες και να συμφιλιωθούν οι συμπολίτες του.
Ντίνος Κονόμου ( 1969 )
http://www.imzante.gr/zakynthos-metropo ... -dionysios
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
-
Νέα δημοσίευση Καθημερινές ιστορίες σοσιαλισμού
από Unique » 30 Οκτ 2023, 11:29 » σε Εσωτερική Πολιτική - 1 Απαντήσεις
- 106 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Unique
30 Οκτ 2023, 11:31
-
-
-
Νέα δημοσίευση Ιστορίες απάτης με επιστολικη ψηφο
από zteo » 18 Δεκ 2023, 19:29 » σε Διεθνής πολιτική - 0 Απαντήσεις
- 70 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από zteo
18 Δεκ 2023, 19:29
-
-
-
Νέα δημοσίευση το αρμεγμα της Ίου. Ιστορίες πασοκικού κατσαπλιαδισμού
από Orion22 » 06 Ιούλ 2023, 13:19 » σε Εσωτερική Πολιτική - 10 Απαντήσεις
- 520 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από AlienWay
06 Μαρ 2024, 17:48
-
-
-
Νέα δημοσίευση Οι καλύτερες ιστορίες του Edgar Allan Poe
από Jimmy81 » 13 Απρ 2023, 22:46 » σε Λογοτεχνία - 7 Απαντήσεις
- 992 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Εκτωρ
02 Σεπ 2023, 10:04
-