Βαλδουίνος Δ' ο λεπρός Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ

[George_V]

Αυτη τη φορά ειπα να μεινουμε στην Ανατολή αλλα να δουμε κατι λιγο πιο διαφορετικο απο το Βυζάντιο. Οποτε ειπα να δουμε την ιστορια του Βαλδουινου Δ' ο οποιος εμεινε στην ιστορια ως ο "Λεπρός Βασιλιας" και ακομα και ετσι καταφερε να συγκρατησει το Βασιλειο της Ιερουσαλημ απο την κατρακυλα που ειχε παρει εστω και προσωρινα. Αν ηταν και υγιης ειμαι σιγουρος οτι θα ειχε αφησει ενα ακομα λαμπροτερο ονομα στην ιστορία.

Αλλα ακομα και ετσι η ιστορια του ειναι ενδιαφέρουσα

Οποτε παμε να δουμε.




Τον Ιούνιο του 1161 η Βασιλικη Αυλή της Ιερουσαλημ γιόρταζε τη γέννηση του δευτερου παιδιού και πρώτου γιου του Αμαλάριχου Κόμη της Ιόππης και της συζυγου του Αγνής ντε Κουρτεναί.

Ο Αμαλάριχος ηταν ο νεότερος αδελφός του Βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Γ’ ο οποιος εγινε και νονός του μικρου ο οποιος βαφτίστηκε την ιδια μέρα και πηρε το ονομα Βαλδουίνος προς τιμην του θείου του, του Βασιλια.
Μαλιστα όταν ρωτηθηκε ο Βασιλιας Βαλδουινος λιγο μετά τη βάφτιση τι δώρο θα προσέφερε στον νεοφώτιστο ανηψιο του αυτος γέλασε και ειπε “το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ”.

O Bαλδουινος το ειπε αυτό σε μια στιγμη ευθυμίας από το κρασί. Ηταν μολις 31 ετών και και προ τριετίας ειχε παντρευτει τη 13χρονη ανηψια του Βυζαντινου Αυτοκράτορα Μανουηλ Κομνηνου, τη Θεοδώρα Κομνηνή.

Ετσι προφανως αστειευόταν όταν ειπε ότι θα δωσει στον νεογέννητο ανηψιο του το Βασιλειο της Ιερουσαλημ καθως η προοπτικες να κληρονομουσε το θρόνο ο ανηψιος του φαινονταν σχεδον μηδενικες τη δεδομένη στιγμη.

Αλλα σε λιγότερο από 2 χρόνια τα πράγματα αλλαξαν δραματικά. Ο Βασιλιας Βαλδουινος Γ’ αρρώστησε ξαφνικα στην Αντιοχεια (όχι χωρις υποψία δηλητηριασης του από τον Πριγκιπα της Αντιοχειας) και αποφάσισε να γυρισει πισω στην Ιερουσαλημ.

Ετσι εφυγε καταβεβλημένος από την Αντιοχεια και μετα από παραμονη καποιων μηνών στην Τρίπολη καθως ηταν πολύ αδυναμος να αντέξει, συνέχισε το ταξίδι του αλλα η αρρώστια τον κατέβαλλε και πέθανε στις 10 Φεβρουαριου 1163 στην Βηρυττό.

Το ταξιδι συνεχίστηκε αλλα αυτή τη φορα για να μεταφέρουν το σώμα του Βασιλια πισω στην Ιερουσαλημ για ενταφιασμό. Στις πυλες της Ιερουσαλημ υποδέχτηκε την πομπή η 18χρονη χήρα του Βασιλια Θεοδώρα η οποια μετα τον ενταφιασμο του αποσυρθηκε στην Ακρα οπου ειχε τα προσωπικα της κτηματα που της ειχαν παραχωρηθει από τον Βαλδουινο. Αργότερα θα γινοταν η πέτρα του σκανδάλου που συγκλονισε το Βασιλειο όταν ερωτευτηκε τον Ανδρόνικο Κομνηνο και το εσκασε μαζί του.

Δεν ειχαν παιδια από το γάμο τους και ετσι ο θρόνος πέρασε στον αδελφο του Βαλδουινου Αμαλάριχο.

Αλλα η Βασιλικη Αυλη της Ιερουσαλημ ειχε προβλημα. Αρκετοι από τους Βαρώνους και τους Επισκόπους της Αυλης αρνηθηκαν να αναγνωρίσουν τον νέο Βασιλια. Θα το εκαναν μονο εάν ο Αμαλάριχος χώριζε την γυναικα του Αγνη ντε Κουρτεναί.

Ο Πατριάρχης της Ιερουσαλημ Αμαλάριχος ντε Νεσλέ που ηγουνταν και αυτης της ανταρσιας εντος της Αυλης κατηγορουσε τον Βασιλια για αιμομειξία καθως ηταν συγγενης με τη γυναικα του σε 4ο βαθμο κατι το οποιο απαγορευοταν από τους Κανονες της Εκκλησιας που ισχυαν τοτε και θεωρουσαν αιμομειξια την συναφεια/γαμο μεταξυ ατόμων μεχρι και 7ου βαθμου συγγένειας.

Αυτό βέβαια ηταν μονο μια προφαση καθως σχεδον οι μισοι ευγενεις της Ευρώπης ειχαν γυναικες που συνδεονταν μαζι τους με συγγενεια 4ου βαθμου και κανεις (ουτε καν ο Πάπας) δεν ελεγε τιποτα. Οι λογοι ηταν βαθυτεροι πολιτικοι και ειχαν να κανουν με την Αγνη ντε Κουρτεναι. Δεν την ηθελαν για Βασίλισσα.

Φοβόντουσαν πως αν η Αγνη γινει Βασιλισσα στο πλευρο του Αμαλαριχου θα χρησιμοποιησει τη νεα της θέση για να ικανοποιησει τις φιλοδοξιες της οικογένειας της εις βάρος τους. Και κυριως τις φιλοδοξιες του αδελφου της Τζοσελιν Γ’ Τιτουλάριου Κομη της Εδεσσας. Αλλα υπηρχε τουλαχιστον ενας ακομα λογος και ειχε να κανει με τον γαμο της Αγνης.

Το 1163 ο Αμαλαριχος και η Αγνη ηταν ηδη παντρεμενοι για 6 χρόνια και ειχαν 2 παιδια. Την τρίχρονη Σίβυλλα και τον δίχρονο Βαλδουίνο
Ο πατέρας της Κόμης Τζόσελιν Β’ της Εδεσσας ηταν δεύτερος εξάδελφος της Βασίλισσας Μελισσάνθης (της μητερας του Βαλδουινου Γ’ και Αμαλαριχου) και από τις αδελφές της η Αλικη ηταν Πριγκίπισσα της Αντιόχειας και η Οδιέρνα ηταν Κόμησσα της Τρίπολης.

Ετσι η Αγνη ηταν συνδεδεμένη με ολες τις μεγάλες οικογένειες της Φραγκικης Ανατολης. Αλλα περαν αυτου η εξαδέλφη της στην Γαλλια μολις ειχε παντρευτει τον Πρίγκιπα Πέτρο της Γαλλίας νεοτερο αδελφο του Βασιλια Λουδοβικου Ζ’ και πλεον συγγενευε και με την Γαλλικη Βασιλικη Οικογένεια.

Όταν παντρευτηκε τον Αμαλάριχο το 1157 η Αγνη ηταν χήρα. Ο πρώτος της ανδρας ο Αρχοντας του Μαράς Ρευνάλδος σκοτώθηκε στη μάχη του Ινάμπ εναντιον των Αράβων το 1149 όταν η Αγνη ηταν 15 χρονών. Δεν ειχε παιδια από τον πρωτο της γάμο.

Με τον θανατο του Ρευνάλδου, το Μαράς κατακτηθηκε από τους Αραβες και η Αγνη εχασε την προικα που ειχε παρει για τον γάμο της και επεστρεψε πισω στην Εδεσσα στην οικογένεια της.

Τον επομενο χρόνο όμως το 1150 ο πατέρας της Κομης Τζοσελιν Β’ πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Σουλτάνο Νουραντιν ο οποιος τον τυφλωσε και τον φυλακισε στο Χαλέπι μεχρι το θανατο του στις φυλακες το 1159.

Η Εδεσσα και το Τουρμπεσελ εμειναν μονο από τα εδάφη της Κομητειας του και τα διοικουσε η γυναικα του Κομη Τζοσελιν (και μανα της Αγνης) η Βεατρίκη.

Αλλα η Βεατρίκη συντομα κατάλαβε ότι δεν θα μπορουσε να υπερασπιστει τα εδάφη τους από τους Αραβες και ετσι συμφώνησε να παραδώσει τα κάστρα και τα εδάφη της Κομητειας της στον Βυζαντινο Αυτοκράτορα Μανουηλ Κομνηνο με αντάλλαγμα ετήσια χορηγια για αυτή και τα παιδια της ισοβίως.

Η Βεατρικη παρέδωσε τα καστρα στους Βυζαντινους (οι οποιοι τα εχασαν σε λιγοτερο από χρονο στους Αραβες) και με την πρωτη προκαταβολη της χορηγίας πηρε τον γιο της Τζοσελιν και την Αγνη και επεστρεψαν στο πατρογονικο κάστρο της στη Σαόν κοντα στη Λαοδικεια που ειχε κληρονομησει από τον πατέρα της στο Πριγκιπατο της Αντιοχειας και εγκατασταθηκαν εκει.

Εκει παρέμεινε η Αγνη μεχρι το 1157 οπου και παντρευτηκε τον Αμαλαριχο αλλα όχι χωρις προβληματα.

Η Αγνη ηταν αρραβωνιασμένη με τον Αρχοντα της Ραμάλα Ουγο ντ’Ιμπελιν αλλα όταν ηρθε στην Ιόππη για να γινει ο γάμος μαζι του, την ειδε ο Αμαλάριχος ο αδελφος του Βασιλια και την ερωτευτηκε.

Ετσι την απηγαγε και την παντρευτηκε ο ιδιος πριν φτάσει στην Ιόππη ο Ουγος ντ’Ιμπελιν. Όταν παραπονεθηκε στον Βασιλια για αυτό ο ντ’Ιμπελιν αυτος δεν εκανε τιποτα εναντιον του αδελφου του.

Ουτε και η πανισχυρη Βασιλισσα Μελισσάνθη (η μανα του Βαλδουινου που διοικουσε ουσιαστικα το Βασιλειο) εκανε κατι και ο ντ’Ιμπελιν με τους οπαδους του αναγκάστηκαν να καταπιουν την προσβολη αυτή καθως δεν ηταν ευκολο να τα βαλεις με τον Βαλδουινο και τη Μελισσάνθη και να επιβιωσεις.

Τωρα όμως που και οι δυο ηταν νεκροι, οι Βαρώνοι θα επαιρναν την εκδικηση τους για την προσβολη στον Αρχοντα της Ραμάλα. Η Αγνη δε θα γινόταν ποτε Βασιλισσα.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Ο Αμαλάριχος δεν ειχε επιλογη. Εάν ηθελε το Στέμμα επρεπε να χωρισει τη γυναικα του. Σε κάθε άλλη περιπτωση θα προκαλουσε ανταρσια των Βαρώνων και αυτό ηταν κατι που θα επρεπε να αποφυγει παση θυσια καθως Τουρκοι και Αραβες εσφιγαν τον κλοιο γυρω από το Βασιλειο της Ιερουσαλημ.

Ετσι αποφάσισε να υποταχθει στις επιταγές της Βασιλικης Αυλης και να χωρίσει την γυναικα του.

Ο Καρδινάλιος Τζιοβαννι Κόντι ο οποιος ηταν Λεγάτος του Πάπα Αλεξάνδρου Γ’ στους Αγιους Τοπους ενεργωντας ως εκπρόσωπος του Παπα ακυρωσε τον γάμο του Αμαλάριχου και της Αγνης.

Εν τουτοις ο Βασιλιας ειχε μια χαρη να ζητησει από τον Πάπα (προφανως μεσω του αντιπροσωπου του).

Ζητησε να μην κηρυχθουν νοθα τα δυο παιδια του από τον γάμο του με την Αγνη τωρα που ακυρωθηκε αυτος (συμφωνα με το ισχυον τοτε Κανονικο Δικαιο όταν ακυρωνοταν ενας γάμος τα παιδια που ειχαν προκυψει στο ενδιαμεσο από αυτόν αυτομάτως γινονταν νόθα και εχαναν τα δικαιωματα τους).

Ο Καρδινάλιος ζητησε χρόνο να το σκεφτει και μετα από λιγες μερες δέχτηκε το αιτημα θεωρόντας πως ο Βασιλιας δεν το γνωριζε εξαρχης ότι συνδεονται με συγγενεια και ο γαμος εγινε με βαση αυτό.

Οσο για την Αγνη δεν ελαβε αποζημιωση ή διατροφη από τον Αμαλάριχο αλλα της δόθηκε το δικαιωμα να κρατησει τον τίτλο της Κόμησας της Ιόππης που ειχε και ως συζυγος του Αμαλαριχου πριν αυτος ανεβει στο θρόνο και της παραχωρηθηκε οικια στην Ιοππη και στην Ιερουσαλημ για να διαμένει.

Λιγο καιρο μετα η Αγνη παντρεύτηκε τον Ουγο ντ΄Ιμπελιν Αρχοντα της Ραμαλα τον ιδιο ανθρωπο που θα παντρευοταν 6 χρονια πιο πριν αν δεν την ειχε απαγάγει ο Αμαλάριχος και εμεινε μαζι του μεχρι το θάνατο του τον 1169. Το 1170 παντρεύτηκε τον Ρεγινάλδο Αρχοντα της Σιδώνας με τον οποιο εμεινε μαζι για 14 χρόνια μεχρι το θανατο της το 1184.

Ο δυο ετών Βαλδουινος αποκόπηκε σχεδον πληρως από τη μητέρα του την οποια πλεον θα συναντουσε μονο σε επισημες εκδηλωσεις της Αυλης ως γυναικα πλεον του Ουγου ντ’Ιμπελιν.

Αλλα επισης αποκόπηκε και από την τριων ετων αδελφη του Σίβυλλα η οποια στάλθηκε εσώκλειστη στη Μονη του Αγιου Λαζάρου στη Βηθανία οπου ηταν Ηγουμένη η θεία του πατέρα τους Ιβέτα για να μορφωθει εκει.

4 χρονια μετά όταν ο Βαλδουίνος ηταν 6 ετών, ο πατέρας του Αμαλάριχος παντρεύτηκε ξανα παιρνοντας για δευτερη συζυγο του την 13χρονη Μαρία Κομνηνη κορη του εξαδέλφου του Αυτοκρατορα Μανουηλ Κομνηνου για να επισφραγιστει με αυτό τον τρόπο συμμαχία μεταξυ της Αυτοκρατοριας και του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.

Οι σχέσεις μεταξυ του Βαλδουινου και της νεας του μητριάς ηταν τυπικές με την Μαρία να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τα παιδια του αντρα της αλλα και το αντιστροφο. Ο Βαλδουινος με την Σιβυλλα να εχουν ψυχρες τυπικες σχέσεις με την Μαρια ακομα και ως ενηλικοι.

Η Μαρια ηταν υπερβολικα φιλοδοξη και παντα εβλεπε τα παιδια του αντρα της από την Αγνη ως εμποδιο για τα δικα της (μελλοντικα) παιδια μαζι του. Τελικα με τον Αμαλαριχο απέκτησαν μια κόρη την Ισαβέλλα το 1172. Ειχαν και άλλη μια κορη το 1171 αλλα πεθανε βρεφος.

3 χρονια αργότερα το 1170 Ο Αμαλάριχος θεωρόντας πως ο διαδοχος του επρεπε να εχει και την κατάλληλη κατάρτιση ώστε να ανεβει μια μερα στο θρόνο και να είναι αξιος Βασιλιας διορισε ως δάσκαλο του τον Αρχιδιάκονο της Τύρου Γουλιέλμο ο οποιος ηταν ο πλεον πολυμαθέστατος ανθρωπος στο Βασιλειο.

Ο Γουλιελμος 39 ετών τοτε ειχε γεννηθει στην Ιερουσαλήμ αλλα ειχε περάσει 20 χρόνια στην Ευρώπη φοιτώντας σε διάφορα πανεπιστήμια υπο τους μεγαλυτερους καθηγητες της εποχης του. Όταν διορίστηκε δάσκαλος του 9χρονου Βαλδουινου μολις ειχε επιστρέψει από μια επιτυχημένη πρεσβεια στην Κωνσταντινουπολη.

Ετσι ο μικρος Βαλδουινος πηγε να ζήσει μαζι με τον δάσκαλο του στην οικια του για να μπορεσει να διδαχθει από αυτόν.
Αλλα εκει ο Γουλιέλμος εκανε μια τρομακτικη ανακάλυψη λιγο καιρο μετα την εγκατάσταση του Βαλδουινου στο σπιτι του Γουλιελμου.

Μια μερα ο Βαλδουινος με αλλα παιδια ευγενών επαιζαν στην αυλη του σπιτιου υπο την επιβλεψη του Αρχιδιακόνου και πανω στο παιχνίδι προσπαθουσαν να προκαλέσουν πονο το ένα στο άλλο τσιμπωντας τα μπρατσα τους με τα νυχια.

Αλλοι φωναζαν από το τσιμπημα, αλλοι εκλαιγαν, αλλοι εσφιγγαν τα δόντια αλλα ο Βαλδουινος ηταν σαν να μην ενιωθε τιποτα απολυτως ακομα και όταν καποιοι βυθιζαν τα νυχια τους βαθια στο δερμα του, ελεγε πως δεν νιωθει πονο.

Ο Αρχιδιάκονος παραξενευτηκε από αυτό αλλα δεν εδωσε σημασια πιστευοντας πως ο μικρος ηθελε απλα να εντυπωσιασει τους φιλους του.
Αλλα το ιδιο επεισοδιο επαναληφθηκε αρκετες φορες τις επομενες μερες και ο Γουλιέλμος μπηκε σε σκέψεις πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Ειχε μελετησει ιατρικη στην Ιταλία και γνωριζε ότι αυτό πρεπει να είναι καποιου ειδους προβλημα.

Εξετάζοντας τον Βαλδουίνο καταλαβε ότι το δεξί χέρι του αν και ακομα λειτουργικο εχει χάσει κάθε αισθηση αφης από τον αγκώνα μεχρι τον καρπό καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως αυτό πρεπει να είναι συμπτωμα καποιας ασθενειας.

Ετσι ενημέρωσε τον Βασιλια Αμαλάριχο για την κατάσταση του γιου του και μετα από ιατρικο συμβουλιο αποφασιστηκε να δοθει συντηρηητικη αγωγη στον Βαλδουινο με αλοιφες και καταπλάσματα για αρχη παρα τις αντιρρήσεις του Γουλιελμου που υποπτευοταν κατι πολύ πιο σοβαρο και ζητησε να εξεταστει και από Άραβες γιατρους.

Δυστυχως αυτή η καθυστέρηση αποδειχτηκε μοιραία για τον Βαλδούινο καθως οσο περνουσε ο καιρός η κατάσταση του δεν βελτιωνόταν ως που μια μερα καποιο διάστημα μετα τις αρχικες παρατηρησεις του Αρχιδιακόνου εμφανίστηκαν στο δεξί του χέρι καποια λευκα σημαδια και εχασε τη λειτουργικοτητα του δεξιου χεριου του σε μεγάλο βαθμο.

Τοτε oi γιατροι καταλαβαν πως ο Βαλδουινος εχει πιθανοτατα λεπρα η οποια οσο μεγαλώνει τοσο θα εξελισσεται στην πλεον λεπρωματώδη της μορφη.

Ο Βασιλιας Αμαλάριχος πανικοβληθηκε και ζήτησε να έρθουν αμέσως οι πλεον διασημοι Αραβες γιατροι που ηταν ειδικοι στην λεπρα αναμεσα τους και ο Αμπου Σουλειμαν Νταουντ ο διάσημος Χριστιανος γιατρος του Βεζύρη της Αιγύπτου Σαλαντιν. Φυσικα όλα αυτά χωρις να μαθευτει τιποτα στην Βασιλικη Αυλη.

Επισημως ο Πριγκιπας Βαλδουινος ηταν αρρωστος από μια αγνωστη ασθένεια. Ο Βασιλιας, ο Αρχιδιακονος και οι γιατροι ηταν οι μονοι που γνώριζαν ολη την αληθεια.

Επίσης ζητησε να ερθει και ο Αμπουλ Χαιρ ο αδελφος του Νταουντ ο οποιος ηταν ο ποιο διασημος μαχητης και ιππεας στην Αραβία για να διδάξει στον Βαλδουινο πως να ιππευει.

Αν ο Βαλδουινος ηταν να γινει Βασιλιας επρεπε να ξέρει να ιππευει. Αλλα με την αρρωστια που εχει και εχοντας χάσει ουσιαστικα τη χρηση του δεξιου χεριου του επρεπε να μαθει ειδικες κινησεις ιππασιας.

Ουσιαστικα επρεπε να μάθει να οδηγει το άλογο με τα γόνατα μονο εφοσον στο αριστερο χέρι θα κρατουσε σπαθι.

Ο Αμπουλ Χαιρ εκανε εντυπωσιακη δουλεια και ο Βαλδουινος εγινε ενας εξαιρετικός καβαλλαρης ελεγχοντας το άλογο μονο με τα γονατα. Παράλληλα ο Αμπουλ Χαιρ τον εμαθε ξιφομαχία με το αριστερο χέρι (την εποχη εκεινη ολοι ηταν δεξιοχειρες στο ξιφος) και σε αυτό εκανε εντυπωσιακη δουλεια καθως ο Βαλδουινος εγινε αριστος ξιφομάχος εστω και με λαθος χέρι.


Συνεχίζεται...

[Jimmy81]

Ενδιαφέρων χαρακτήρας. Βγάζει έναν σουρεαλισμό. Ηρωικό κατόρθωμα η νίκη επί του Σαλαντίν με πολύ λιγότερο στρατό. Αυτό που διάβασα είναι ότι θεωρείται μύθος η χρήση μάσκας για να καλύψει τη λέπρα του όπως μας τον παρουσίασαν στον κινηματογράφο.



Το στηρίζουν στο ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες τις εποχής ότι φορούσε μάσκα ενώ και στις απεικονίσεις τον ζωγράφιζαν πάλι χωρίς μάσκα.

Η στέψη του


Η ανακάκάλυψη της λέπρας με την εξέταση του χεριού του όταν ήταν παιδί.


Στο νεκροκρέβατο και στη στέψη

[George_V]

Στο νεκροκρέβατο και στη στέψη

Μια διόρθωση μόνο. Σε αυτή τη μικρογραφία στο κάτω μέρος βλέπουμε τη στέψη του Βαλδουινου Ε' και όχι του Βαλδουινου Δ'

Είναι οι μικρογραφίες σε χρονολογική σειρά από το Χρονικό του Γουλιέλμου.

Πάνω πεθαίνει ο Βαλδουινος Δ και κάτω στέφεται ο Βαλδουινος Ε.

[George_V]

Όπως και να εχει όμως η ασθενεια του Βαλδουινου εθετε σε κινδυνο τη συνεχεια της δυναστειας. Ο Αμαλάριχος κατάλαβε πως ο Βαλδουινος δεν μπορει να παντρευτει οντας λεπρος.

Ετσι έστειλε σε διπλωματικη αποστολη τον Αρχιεπίσκοπο της Τυρου Φρειδερίκο στην Ευρώπη για να βρει γαμπρο για την 9χρονη κόρη του Σιβυλλα.

Ο Βασιλιας ανησυχουσε πως αν συνεβαινε κατι σε αυτόν ο Βαλδουινος θα ανεβαινε στο θρονο σε ηλικια 8 ετών. Αυτό αφηνε 7 χρονια μεχρι να ενηλικιωθει και να βασιλευσει μονος του (η ηλικια ενηλικιωσης τοτε ηταν στα 15) πραγμα το οποιο σημαινε ότι το Βασιλειο θα εμπαινε σε περιοδο μακράς Αντιβασιλείας.

Ο ιδιος δεν ειχε κοντινους συγγενεις (μονο τον Πριγκιπα της Αντιοχειας και τον Κομη της Τριπολης αλλα ο ενας ηταν μακρια και ο άλλος αιχμαλωτος των Αραβων) για να τους αναθεσει την Αντιβασιλεια και ετσι αποφάσισε να παντρεψει την 9χρονη κορη του με καποιον ενηλικα ευγενη από την Ευρώπη για να γινει αυτος ο Αντιβασιλεας της Ιερουσαλημ μεχρι να ενηλικιωθει ο Βαλδουινος.

Ο ιδιος ειχε τρομοκρατηθει από τους θανατους των προκατοχων του που πεθαναν νεοι. Ο πατέρας του Φουλκ πεθανε νεος σε κυνηγετικο ατυχημα όταν τον γκρεμισε το αλογο του την ωρα που κυνηγουσε ένα λαγο και εσπασε το κεφάλι του στις πετρες.

Ο αδελφος του Βαλδουινος Γ’΄ειχε πεθανει μολις 33 ετων από αρρωστια (η δηλητηριο), ο Βαλδουινος Β’ και ο Βαλδουινος Α’ ειχαν πεθανει και αυτοι νεοι (πιθανοτατα από καποια κληρονομικη γενετικη ασθενεια).

Ο Αρχιεπίσκοπος Φρειδερίκος επέστρεψε το 1171 (όταν η Σιβυλλα ηταν 11 ετων δλδ ηταν στην ηλικια που η Εκκλησια επετρεπε το γάμο υπο καποιες συνθηκες) με αρκετα ονοματα ευγενων που θα μπορουσαν να παντρευτουν την Σιβυλλα.

Η επιλογη του Βασιλια Αμαλάριχου για συζυγο της κορης του ηταν ο Κομης της Σανσέρ Στέφανος ντυ Μπλουα. Η αδελφη του Αντελα μολις ειχε παντρευτει τον Βασιλια Λουδοβικο Ζ’ της Γαλλιας ενώ τα δυο αδέλφια του ειχαν παντρευτει τις κορες του Λουδοβικου από τον πρωτο του γάμο με την Ελεονώρα της Ακουιτανιας.

Ετσι ο Στέφανος συγγενευε και με το Γαλλικο και με τον Αγγλικο θρονο (μεσω της Ελεονωρας που ειχε πλεον παντρευτει τον Ερρίκο Β’ της Αγγλιας).
Ο Κομης Στέφανος απαντησε θετικα στην προοπτικη ενός τετοιου γάμου και στα τελη του 1171 εφτασε στην Ιερουσαλημ συνοδευόμενος από τον Ουγο Γ’ Δουκα της Βουργουνδίας και εφεραν πλουσια δωρα από τον Βασιλια της Γαλλιας Λουδοβικο Ζ΄.

Την ιδια περιοδο όμως αρχισε να χειροτερευει και η κατασταση της υγείας του Βαλδουινου και για πρωτη φορα ο Βασιλιας Αμαλαριχος αρχισε να σκεφτεραι το ενδεχόμενο ο Βαλδουινος να μη γινει Βασιλιας και ο θρόνος να περάσει στην Σίβυλλα με τον αντρα της ως Συμβασιλεις. Υπηρχε αλλωστε και νομικο προηγουμενο για αυτό όταν η μανα του Μελισσάνθη εγινε Βασιλισσα της Ιερουσαλημ μαζι με τον συζυγο της Φουλκ ως Βασιλια (ο Βαλδουινος Β’ δεν ειχε αγορια και αναγκαστικα αφησε το θρόνο στην κορη του και τον αντρα της ως Συμβασιλεις).

Και αυτό αποδεικνυεται από το γεγονος πως στις αρχες του 1171 πεθανε ενας από τους βασσάλους του Αμαλαριχου ο Ερρίκος ο λεγόμενος και “Bουβαλος” χωρις γιους αλλα αφησε 3 κορες.

Η Βασιλικη Αυλη επιφυλαχθηκε να απαντησει για την τυχη του φεουδου του υποδεικνυοντας ότι θα επρεπε να ερωτηθει πρωτα για αυτό το θέμα ο Κομης Ερρικος της Σανσέρ όταν καταφθάσει. Ο Ερρικος δεν ηταν νομομαθης για να εχει γνωμη επι του θεματος αλλα το γεγονος και μονο ότι η Αυλη ζητησε τη γνωμη του και την αποδέχτηκε όταν ο Κομης εφτασε και εδωσε την γνωματευση του σημαινει ότι τον αποδεχόταν ως νομιμο διάδοχο του Βασιλια.

Για την ιστορια η γνωμοδότηση του Κομη Στεφάνου (η οποια εγινε νομος του Βασιλειου) ελεγε πως όταν καποιος πεθαινε χωρις γιους αλλα με κορες τοτε το φέουδο του επρεπε να μοιραστει αναλογα με τον αριθμο τους αλλα με την μεγαλυτερη κόρη να υποβάλλει την πιστη στον Βασιλια για ολοκληρο το φέουδο.

Καπου εκει όμως στράβωσε η δουλεια. Για λογους που δεν γνωριζουμε ο Κομης Στέφανος αρνηθηκε να παντρευτει την Σίβυλλα και επέστρεψε στην Γαλλία.

Σιγουρα δεν εφταιγε η Σιβυλλα για την ματαιωση του γάμου καθως ηταν ακομα παιδι και ζουσε στη Μονη του Αγιου Λαζάρου.

Το πιθανοτερο ηταν πως αλλα πρεπει να του ειπε ο Αρχιεπισκοπος της Τυρου όταν συναντηθηκαν στην Γαλλια και αλλα να βρηκε στην Ιερουσαλημ.
Αλλα και ο Αμαλάριχος πρεπει να καταλαβε πως ο Στέφανος δεν ηταν διατεθειμενος να βοηθησει στρατιωτικα το Βασίλειο και για αυτό το καλοκαίρι του 1171 επισκεφθηκε προσωπικα την Κωνσταντινουπολη οπου εκει αναγνωρισε τον Αυτοκράτορα Μανουηλ Κομνηνο ως επικυριαρχο του με ανταλλαγμα στρατιωτικη βοηθεια και προστασία.

Και αυτό πρεπει να συνετέλεσε στην αρνηση του Στεφάνου να παντρευτει την Σίβυλλα καθως ηταν αρνητικος στο ενδεχομενο να καπελωθει από τον Βυζαντινο Αυτοκρατορα ως Βασιλιας. Ετσι λοιπον τα μαζεψε και εφυγε διαλυοντας τις συμμαχίες.

Ετσι για την ωρα ο Αμαλάριχος αφησε το θεμα να ησυχάσει και ασχοληθηκε με πιο κρισιμα θεματα όπως τις κινησεις των Αράβων και των Τουρκων που εσφιγγαν τον κλοιο γυρω του και άλλο.

Τον Ιουνιο του 1174 λοιπον πηρε το στρατο και πολιόρκησε την Μπανιάς αλλα ο Εμίρης της Δαμασκου του προσεφερε ειρηνη με ευνοικους ορους την οποια και δέχτηκε.

Ο Αμαλάριχος γυρισε στο στρατόπεδο του αλλα πριν προλαβει να δώσει εντολη να το διαλυσουν και να γυρισουν πισω παραπονέθηκε ότι δεν νιώθει καλα και αμέσως λιποθυμησε.

Κληθηκαν οι γιατροι και τον συνέφεραν και καταφερε να σηκωθει για να ξεκινησουν την επιστροφη στην Ιερουσαλήμ.

Όταν όμως εφτασε στην Τιβεριάδα η υγεια του χειροτερεψε και προσβληθηκε από δυσεντερία η οποια τον καθηλωσε στο κρεβάτι και αναγκαστηκαν να τον μετακινουν με φορειο.

Ο στρατος συνεχισε αργα την πορεια του προς την Ιερουσαλημ οπου εφτασαν εκει στις 11 Ιουλιου 1174.
Την ιδια μέρα ο Βασιλιας Αμαλάριχος πέθανε σε ηλικια 38 ετών.

Αμεσως συνεκληθη Συνελευση Ευγενών και Επισκόπων υπο την προεδρία του Σενεσάλου του Βασιλειου Μιλς ντε Πλανσυ (εν τη απουσια του Βασιλια ο Σενεσάλος προηδρευε της Βασιλικης Αυλης) η οποια θα επρεπε να αποφασίσει εάν ο θρόνος θα πηγαινε στον Βαλδουινο η όχι.
Εάν ο Βαλδουινος στεφόταν Βασιλιας της Ιερουσαλημ σε ηλικια 13 ετών θα βρισκοταν εν μεσω ισχυρων ανδρων τους οποιους δεν ηξερε αν επρεπε να εμπιστευθει η όχι.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Πρωτος από αυτους ηταν ο Σενεσάλος Μιλς ντε Πλανσυ μακρινος συγγενης του μεσω της οικογένειας των Μονθλερυ η οποια ηταν η οικογένεια της μανας του προπάππου του Βαλδουινου Β’. Σενεσάλος από το 1167 ειχε αποκτησει τεραστια περιουσια και την Υπεριορδανια μεσω του γάμου του με την χηρα κληρονομο του φεουδου αυτου Στεφανύ ντε Μιλλύ. Ανθρωπος με ικανοτητες αλλα τρομερα φιλοδοξος που θα εκανε τα παντα για να αποκτησει δυναμη και χρηματα. Ακομα και ο γάμος του με την Στεφανι ντε Μιλλυ εξαναγκαστικος ηταν. Την εξαναγκασε να τον παντρευτει.

Ο επομενος ηταν ο Στρατάρχης Χάμφρευ Β’ ντε Τορόν επικεφαλης του Βασιλικου Στρατου και Αρχων των φεουδων Τορόν και Καστελνεφ. Ηταν το πιο παλαιο μελος της Βασιλικης Αυλης καθως υπηρετουσε σε διαφορες θεσεις εκει από το 1137. Ο Χάμφρευ ηταν εμπειρος στρατιωτης εχοντας πολεμησε σε διάφορες μάχες αλλα ψιλοαδιαφορουσε για την πολιτικη την οποια εβρισκε βαρετη. Εν τουτοις ομως ειχε βεντέτα με τον Μιλς ντε Πλανσυ καθως τον θεωρουσε επικινδυνο για τα συμφέροντα του εγγονου του Χαμφρευ Δ' ντε Τορον ο οποιος ηταν και ο νομιμος κληρονομος της Υπεριορδανιας (ο πατέρας του Χάμφρευ Γ' ντε Τορον ηταν ο πρωτος ανδρας της Στεφανι ντε Μιλλυ) και παντα τον ειχε υπο στενη παρακολουθηση ενω αρνιοταν πεισματικα να συνεργαστει μαζι του.

Μαζι με τον Στρατάρχη βρισκόταν και ο Στρατηγος Ζεραρ ντε Πουγκί Υποδιοικητής του Χάμφρευ, Στρατηγος του Βασιλειου και Καμεράριος του Βασιλειου.

Άλλος ισχυρος ανδρας της Αυλης ηταν ο Ρευνάλδος Γκρενιέ ο Αρχοντας της Σιδώνας και συζυγος της Αγνης ντε Κουρτεναι (της μητέρας του νεου Βασιλια) τον οποιο παντρευτηκε το 1169 λιγο μετα το θανατο του Ουγου ντ’Ιμπελιν.

Για την ιστορια ο πατέρας του Ρεγινάλδου διαφωνουσε καθετα να παντρευτει ο γιος του την Αγνη και όταν αυτος την παντρευτηκε ετσι και αλλιως, ο πατερας του Ρεγινάλδου κατέθεσε ενορκως ενωπιον εκκλησιαστικου δικαστηριου πως ο Ρεγιναλδος και η Αγνη συνδεονταν με συγγενικους δεσμους και ετσι ο γάμος τους ηταν αιμομικτικος.

Το δικαστηριο δέχτηκε την μαρτυρια και ακυρωσε τον γάμο. Εν τουτοις όμως μετα τον θανατο του πατέρα του το 1171 ο Ρευνάλδος κληρονομησε την Σιδώνα και εκανε εφεση στον Παπα κατά της πρωτοδικης αποφασης του Εκκλησιαστικου Δικαστηριου που ακυρωσε το γάμο του με την Αγνη και την κέρδισε οποτε ακυρωθηκε η ακυρωση και ισχυσε ο γάμος του. Ο Ρευναλδος φημολογουνταν πως ηταν ο πιο ασχημος ανδρας του Βασιλειου αλλα όμως χριστιανοι και μουσουλμάνοι θαυμαζαν το κοφτερο μυαλο του και την ικανοτητα του να βρισκει λυσεις σε προβληματα εκει που οι αλλοι δεν εβρισκαν.

Ο επομενος ισχυρος άνδρας της Βασιλικης Αυλης ηταν ο Γκυ Γκρενιέ ο Αρχων της Καισαρείας μακρινος συγγενης του Ρεγιναλδου Γκρενιε και ενας από τους πιο εμπιστους συμβουλους του μακαριτη Βασιλια Αμαλάριχου. Μονο μειονεκτημα του η απειρια του καθως μολις πριν ένα χρονο ειχε διαδεχτει τον πατέρα του στο φεουδο του και δεν ειχε εμπειρια στους μηχανισμους της Βασιλικης Αυλης.

Άλλος ισχυρος ανδρας ηταν ο Βαλδουινος ντ’Ιμπελιν ο Αρχοντας του Μιραμπελ από το 1156 και από το 1169 (μετα το θανατο του αδελφου του Ουγου) και Αρχοντας της Ραμαλα επίσης. Απο τους πλεον καλους ιπποτες του Βασιλειου και εξαιρετικος νομομαθης.

Από τα πλεον εμπειρα μελη της Βασιλικης Αυλης με παρουσια ετων εκει και ειχε τη φημη δεινου πολεμιστή. Συνηθως βρισκοταν στην παρέα του νεοτερου αδελφου του Μπαλιαν ντ’Ιμπελιν Αρχοντα του Ιμπελιν και μαζι εκαναν ένα ισχυρο διδυμο.

Προχωράμε σε αλλον ισχυρο ανδρα και αυτος ηταν ο Γκόρμοντ Αρχοντας του Βεθσαν ο οποιος ηταν μελος της Βασιλικης Αυλης για 20 χρονια. Ανδρας με τεραστια πολιτικη εμπειρια και διασυνδεσεις ειχε μολις καταφέρει να παντρέψει τον γιο του Ανταμ με την κληρονομο του Φεουδου του Αγιου Γεωργιου Λαβηνής μεγαλωνοντας ετσι κι άλλο τη δυναμη του. Μπορουσε να εξαναγκεσει χριστιανους και μουσουλμανους να κανουν οτι θελει χρησιμοποιωντας μονο τις διασυνδέσεις του.

Μετα βλέπουμε τον Βάλτερ Γ’ ντε Μπρισεμπαρ Αρχοντα του Μπλανσγκαρντ ο οποιος ειχε αρκετη δυναμη και επιρροη ως Αρχοντας της Βηρυττου αλλα ακομα και τωρα που εχει χάσει τη Βηρυττο και του εχει μεινει μονο ένα μικρο φέουδο εχει ακομα ισχυρη επιρροη στο Βασιλειο. Και είναι και συγγενης της Αγνης ντε Κουρτεναι από την πλευρα της μητερας της.

Τελος ηταν και ο Ιωάννης ντ’Αρσουφ ενας από τους πιο εμπιστους συμβουλους του μακαριτη Αμαλαριχου.\

Να σημειωθει πως ισχυρος ανδρας ηταν και ο Ραυμονδος Γ’ Κομης της Τρίπολης (ο οποιος σε λιγο καιρο θα γινοταν και Πριγκιπας της Τιβεριάδας iure uxoris μετα το γάμο του με την Πριγκιπισα της Τιβεριαδας Εσκιβα ντε Μπουρες) και εξάδελφος του Αμαλαριχου αλλα δεν ηταν παρων στη Συνελευση καθως ηταν αιχμάλωτος στο Χαλέπι. Όπως και ο Πριγκιπας της Αντιόχειας Βοημουνδος Γ’. Και οι δυο τους τυπικα ηταν βασσάλοι του Βασιλεα της Ιερουσαλημ. Πρακτικα όμως ηταν ανεξάρτητοι σχεδον από αυτόν.

Αυτά οσον αφορα τους κοσμικους ισχυρους Αρχοντες. Από την πλευρα των Εκκλησιαστικων Βαρωνων προφανης ηγέτης τους ηταν ο Πατριάρχης της Ιερουσαλημ Αμαλάριχος ντε Νεσλέ τον οποιο ο μακαριτης Βασιλιας Αμαλαριχος τον ειχε βάλει διακριτικα στο περιθωριο λογω της επιθεσης που του ειχε κανει το 1163 και που τον εβαλε να χωρισει τη γυναικα του. Πλεον όμως ειχε γεράσει και δεν ειχε πλεον δυναμεις για το οτιδηποτε.

Και για αυτό το λογο τη θεση του στην ηγεσία των Εκκλησιαστικων ειχε παρει ατυπα ο Αρχιεπίσκοπος Τυρου Φρειδερίκος από τη Λωρραινη ο οποιος ειχε εκλεγει Επίσκοπος Ακρας το 1150 και Αρχιεπισκοπος Τυρου το 1164 και ηταν και ο Καγκελάριος του Βασιλειου εχοντας βοηθο τον Αρχιδιάκονο Γουλιέλμο. Ο Φρειδερίκος δεν ηταν κατι ιδιαιτερο εντος Βασιλικης Αυλης. Αλλα ηταν μαστερ στην διπλωματια. Ειχε τον τρόπο να πειθει το συνομιλητη του σε ολα τα ζητηματα.

Άλλος ισχυρος Εκκλησιαστικος ηταν και ο Αρχιεπισκοπος Καισαρείας Ερνέσιος ο οποιος ως ανηψιος ενός πρωην Πατριάρχη της Ιερουσαλημ ασκουσε αρκετη επιρροη στην Αυλη.

Επομενο βλέπουμε τον Αρχιεπίσκοπο Ναζαρέτ Λετάρδο από τα παλαιοτερα μελη της Αυλης με συνεχη παρουσια από το 1158.

Μετα ηταν ο Επίσκοπος της Λυδδας Βερνάρδος από τους νεοτερους Επισκοπους εχοντας χειροτονηθει μολις το 1168 αλλα με ισχυρη παρουσια στην Αυλη.

Και τελος βλεπουμε τον Eπίσκοπο της Ακρας Ιώσιο ο οποιος ειχε χειροτονηθει μολις 2 χρονια πριν αλλα θα επαιζε σημαντικο ρολο στην Αυλη αργοτερα.

Και φυσικα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους Μεγάλους Μαγιστρους των Ιπποτικών Ταγμάτων που εδρευαν στην Ιερουσαλημ και ειχαν ισχυρη επιρροη στην Βασιλικη Αυλη όπως ο Τζόμπερτ Μέγας Μάγιστρος των Ιωαννιτων Ιπποτών και ο Οντο ντε Σαν Αρμάντ Μέγας Μάγιστρος των Ναιτων ο οποιος ειχε διακριθει και ως πολεμιστης στην υπηρεσία του Βασιλειου πριν ενταχθει στο Τάγμα του Ναου ενώ ειχε διατελεσει και Υποκόμης στην Ιερουσαλημ και Καστελλάνος της Ακρόπολης της Ιερουσαλημ. Ο δε Βασιλιας Αμαλάριχος τον ειχε διορίσει στην επιτιμη θέση του Aρχιοικονόμου του Βασιλείου.

Αυτοι ηταν οι ισχυροτεροι ανδρες του Βασιλείου και της Βασιλικης Αυλης.

Η Συνελευση των Ευγενων αριθμουσε καπου μεταξυ 40 και 50 μελών και ολοι τους συναντηθηκαν στον Πύργο του Δαβιδ για να εξετάσουν το θεμα της διαδοχης το οποιο υπο κανονικες συνθηκες θα ηταν μια τυπικοτητα αλλα εδώ τα πραγματα ειχαν παρει διαφορετικη τροπή.

Ο Βαρώνος Στέφανος ντυ Λει ειπε στη Συνελευση πως η αρρώστια του Βαλδουινου δεν ειχε διαγνωστει ως λεπρα επισημα μεχρι την μερα που πέθανε ο Αμαλάριχος. Ναι βεβαιως τα συμπτωματα της τα οποια τωρα εχουν οξυνθει δειχνουν προς αυτή την κατευθυνση πλεον αλλα ο Αμαλάριχος εχει ηδη πεθάνει και ο Βαλδουινος είναι ουσιαστικα Βασιλιας πλεον. Οποτε δεν θα στέψουμε εμεις έναν υποτιθεμενο λεπρο για Βασιλια. Είναι ηδη Βασιλιας.

Η Συνελευση διχάστηκε. Ο Πριγκιπας Βαλδουινος ηταν ανηλικος και αρρωστος. Δεν ειχε γινει ποτε επισημη διάγνωση της ασθενειας του (τουλαχιστον όχι δημοσια. Ο Βασιλιας ενδεχομενως να γνωριζε την πληρη διάγνωση αλλα η Βασιλικη Αυλη δεν ειχε ενημερωθει επισημα και ότι γνώριζε το μαθαινε από κουτσομπολια και φημες). Ακομα και αν δεν ηταν λεπρος όπως πιστευαν θα επρεπε να τον αφησουν να γινει Βασιλιας?

Συνεχίζεται...

[Annibas]

Εγγονός του Φούλκωνος της Ιερουσαλήμ από τον δεύτερο γάμο του με την Μελισσάνθη που τον έκανε βασιλιά των Ιεροσολύμων. Ο γιος του Γοδεφρείδος Πλανταγενέτης από τον πρώτο γάμο έγινε γενάρχης των Πλανταγενετών της ισχυρότερης δυναστείας της Αγγλίας που βασίλευσε μέχρι το 1500.

[Beria]

Τόσο ισχυρή παρουσία καθολικών ηγεμόνων στην Μέση Ανατολή και για τόσο χρόνο, πώς δεν υπήρξε μεταστροφή στον Καθολικισμό;

[George_V]

Τόσο ισχυρή παρουσία καθολικών ηγεμόνων στην Μέση Ανατολή και για τόσο χρόνο, πώς δεν υπήρξε μεταστροφή στον Καθολικισμό;

Bασικα δεν ειχαν πολυ καιρο για προσηλυτισμο. Απο πολεμο εβγαιναν σε πολεμο εμπαιναν.

[George_V]

Αρκετοι Βαρώνοι υποστηριζαν πως επρεπε να τηρηθει ο νομος που ελεγε πως ένα Φέουδο κληρονομειται από τον μεγαλυτερο γνησιο γιο του προηγουμενου ιδιοκτήτη του και ο Βαλδουινος εκπληρωνε αυτή τη συνθηκη.

Μπορει ο γάμος των γονιων του να ειχε ακυρωθει αλλα τα παιδια που προεκυψαν θεωρουνταν γνησια και αυτό ειχε επικυρωθει με Παπικη Βουλλα.

Οποτε νομικα δεν υπηρχε προβλημα στη διαδοχη.

Το άλλο προβλημα που επρεπε να λυσει η Συνελευση ηταν το θέμα της υγειας του Βαλδουινου. Τι θα γινοταν αν η ασθενεια του αποδεικνυοταν ότι ηταν οντως λεπρα?

Εκει ενδεχομενως να υπηρχε προβλημα. Η νομοθεσια του Βασιλειου οριζε πως εάν ενας φεουδάρχης κολλουσε λέπρα τοτε αυτος επρεπε να ορίσει έναν Βάιλο, έναν αντικαταστατη/αντιπροσωπο του δηλαδη, να διοικει το φέουδο εξ ονοματος του και αυτος επρεπε υποχρεωτικα να ενταχθει στο Τάγμα του Αγιου Λαζάρου. Φυσικα δεν εχανε το φεουδο και τα προνομια του, απλα δεν θα το διοικουσε πλεον καθως αυτό θα περνουσε στα χέρια του Βάιλου (και μετα το θανατο του λεπρου φεουδάρχη θα περνουσε στον νομιμο κληρονομο του).

Εκει όμως αντιτάχθηκαν αλλοι Βαρώνοι και ειπαν πως ο νομος αυτος ισχυει για φεουδάρχες και βασσάλους. Όχι για τον Βασιλια τον ιδιο. Και εκει συμφωνησαν οι περισσότεροι πως ο Βασιλιας ειναι υπεράνω αυτου του νομου. Οχι ομως και χωρις να κατατεθουν αντιρρήσεις.

Ο προεδρευων της Συνελευσης ο Μιλς ντε Πλανσυ τους ειπε να κάνουν ησυχία και τοτε τέθηκε από κάποιο άλλο μελος της Συνελευσης ένα άλλο θεμα.

Εάν αποκλειστει ο Βαλδουίνος από τον θρόνο λογω της υγείας του τοτε ο μονος διαδοχος που απομένει είναι η 14χρονη αδελφη του Σίβυλλα και παρόλο που υπαρχει νομικο προηγουμενο στο Βασιλειο της Ιερουσαλημ να καθησει μια γυναικα στο θρονο όπως εγινε με την Βασιλισσα Μελισσανθη πριν 30 χρόνια σχεδον δεν υπαρχει κανενας νομος και κανενα νομικο προηγουμενο να αποκλειστει ο Βαλδουινος από τον θρόνο.

Και στο φινάλε η Μελισσάνθη εγινε Βασίλισσα γιατι ο πατέρας της Βαλδουινος Β’ δεν ειχε αγορια να τον διαδεχτουν. Εδώ όμως υπαρχει γιος και δεν υπαρχει προηγουμενο η διαδικασια για να αποκλειστει.

Και συνεχισε ο Βαρώνος λεγοντας. Ακομα και αν βρουμε νομικη διαδικασια και κανουμε την Σίβυλλα Βασίλισσα πως θα εμπιστευθουμε την διακυβερνηση του Βασιλειου σε ένα κορίτσι που δεν εχει καμια εμπειρια στην διακυβερνηση του κράτους και για 12 χρονια ηταν απομονωμένη στη Μονη της Βηθανίας?

Εκει καποιος άλλος Βαρώνος σηκωθηκε και αντέταξε το επιχείρημα πως και η Βασιλισσα Μελισσάνθη ειχε ασκησει χρέη Αντιβασιλισσας για τον ανηλικο γιο της Βαλδουινο Γ’ αλλα και Βασιλικη εξουσια μαιζι με τον συζυγο της Βασιλια Φουλκ ντ’Ανζου.

Αλλα σε αυτό το επιχειρημα οι υπολοιποι Βαρώνοι αντέταξαν πως η Μελισσάνθη ασκουσε εξουσια μαζι με τον συζυγο της που ηταν πιο εμπειρος πολιτικα και αργοτερα όταν η Μελισσανθη ηταν Αντιβασιλισσα για τον ανηλικο γιο της ναι ασκουσε εξουσια ως γυναικα και μονη της αλλα εκει ειχε την εμπειρια 12 χρονων που ειχε κυβερνησει μαζι με τον αντρα της και φυσικα ηταν ενηλικη σε ωριμη ηλικια. Η Σιβυλλα δεν εχει καμια εμπειρια γιατι είναι μολις 14 ετών και εχει περάσει ολη της τη ζωη σε Μοναστηρι.

Αν η Σιβυλλα ηταν να γινει Βασίλισσα τοτε επρεπε να παντρευτει έναν ωριμο ανδρα εμπειρο στην πολιτικη για να μπορέσει να ασκησει την εξουσια με πυγμη.

Αλλα η Σιβυλλα δεν επρεπε να παντρευτει καποιον από τους εγχωριους Βαρώνους καθως αυτό θα αλλαζε την λεπτη ισορροπια δυνάμεων στο Βασιλειο και αυτό θα προκαλουσε φθονο και τριβες αναμεσα στους Βαρώνους με ότι αυτό συνεπάγεται για το μελλον του Βασιλειου.

Φυσικα δεν μπορουσε να παντρευτει ουτε καποιον από τους δυο (τυπικα) ανεξάρτητους Βορειους Βαρώνους τον Κόμη της Τριπολης και τον Πριγκιπα της Αντιοχειας γιατι συνδεοταν μαζι τους με συγγενικους δεσμους και ενας τετοιος γάμος θα θεωρουνταν αιμομικτικος από την Εκκλησια.
Η μονη λυση για την Σίβυλλα ηταν να παντρευτει καποιον Ευρωπαιο ευγενη αλλα μια τετοια αναζητηση θα επαιρνε παρα πολύ χρονο και δεν ειχαν χρονο να καθονται να ψάχνουν γαμπρο για την Σιβυλλα και να μενουν χωρις Βασιλια.

Καποια στιγμη προτάθηκε και η ετεροθαλης αδελφη της Σίβυλλας, η Ισαβέλλα αλλα απορριφθηκε σχεδον αμεσως για τους ιδιους λογους με τη Σιβυλλα.

Η Ισαβέλλα ηταν μολις 2 ετών και αυτό θα οδηγουσε σε μακρά Αντιβασιλεια η οποια με τον καιρο θα εφθειρε το κράτος και θα παρέλυε την κυβερνηση.

Ενας άλλος Βαρώνος τοτε προτεινε κατι άλλο. Να αποκλεισουν εντελως και τα τρια παιδια του Αμαλάριχου από την διαδοχη και να εκλέξουν νέο Βασιλια από τα ξαδέλφια του Αμαλαριχου.

Τον Πριγκιπα της Αντιοχειας Βοημουνδο Γ’, τον νεοτερο ετεροθαλη αδελφο του Βαλδουινο και τον Κόμη της Τρίπολης Ραυμονδο Γ’. Ολοι τους απογονοι του Βασιλια Βαλδουινου Β’ εκ θηλυγονιας.

Το προβλημα εδώ ηταν όμως πως ηταν ασαφες ποιος ειχε την μεγαλυτερη αξιωση στο θρονο.

Η γιαγια των Βοημουνδου και Βαλδουινου η Αλίκη ηταν η δευτερη κορη του Βαλδουινου Β’ (η πρωτη όπως ειδαμε ηταν η Βασιλισσα Μελισσανθη) ενώ η μανα του Ραυμονδου η Οδιέρνα ηταν η τρίτη κορη του Βαλδουινου Β’.

Και εδώ μπλεχτηκαν τα πράγματα. Η Αλικη οντας η δευτερη κορη του Βαλδουινου Β’ εδινε στους Βοημουνδο και Βαλδουινο καλυτερη αξιωση στο θρόνο από ότι εδινε η Οδιερνα στον Ραυμονδο καθως ηταν η τριτη κορη.

Αλλα υπαρχει τουιστ. Η Αλικη μπορει να ηταν η δευτερη κορη αλλα ηταν η γιαγια των Βοημουνδου και Βαλδουινου. Ενώ η Οδιερνα μπορει να ηταν τριτη και τελευταια αλλα ηταν η μανα του Ραυμόνδου και αυτό τον εφερνε μια γενια πιο κοντα στον Βαλδουινο Β’

Για να το πουμε πιο απλα: Βοημουνδος και Βαλδουινος ειχαν το Seniority ενώ ο Ραυμονδος ειχε το Proximity of Blood.

Οποτε και εδώ αδιεξοδο. Οποιον και να επελεγαν θα προκαλουσε εντάσεις στο Βασιλειο και πιθανότατα εμφυλιο για τον θρονο και με τους Αραβες γυρω γυρω αυτό δεν ηταν καθολου καλό.

Αλλα ακομα και αν απεφευγαν τις εντάσεις υπηρχαν πρακτικα θεματα διακυβέρνησης.

Αν επελεγαν τον Βοημουνδο θα ηταν πολύ δυσκολο να κυβερνησει την Ιερουσαλημ και την Αντιοχεια μαζι και θα επρεπε να λειπει μεγάλα διαστηματα από το Βασίλειο στην Αντιοχεια και δεν ειχε ενηλικες γιους για να τους αφησει στο ποδι του στην Αντιοχεια και αυτος να παραμεινει στην Ιερουσαλημ.

Αν επελεγαν για Βασιλια τον νεοτερο αδελφο του Βαλδουινο εκει θα ειχαν προβλημα καθως ο Βαλδουινος ηταν καιρο τωρα στην υπηρεσία του Βυζαντινου Αυτοκράτορα και ολοι θα τον εβλεπαν με καχυποψια ως πράκτορα των Βυζαντινων.

Ο Ραυμονδος από την άλλη φανηκε πιο λογικη επιλογη αλλα μολις ειχε απελευθερωθει μετα από 9 χρονια φυλακη στα χέρια των Αράβων και η Βασιλικη Αυλή δεν τον γνωριζε καλα καλα. Δεν ηξεραν αν θα μπορουσαν να τον εμπιστευθουν.

Η συζητηση συνεχιστηκε χωρις αποτελεσματα επι τριημερο ως που στο τέλος καταλαβαν ολοι ότι ουσιαστικα δεν ειχαν άλλη επιλογη από το να επικυρώσουν την ανοδο του νεαρου Πριγκιπα Βαλδουινου στον θρόνο παρα την αρρώστια του. Αλλωστε δεν ηταν σιγουροι ακομα ότι επασχε από λεπρα και θα μπορουσε καλλιστα να είναι κατι άλλο.

Ετσι κι αλλιως επειδη ηταν 13 ετων θα επρεπε να κυβερνησει μεσω Αντιβασιλεα για 2 χρονια μεχρι να γινει 15 και αυτό τους εδινε απλετο χρόνο να βρουν γαμπρο για την αδελφη του Σίβυλλα από τους Ευρωπαιους ευγενεις.

Ετσι μεχρι την ενηλικιωση του ο Βαλδουινος θα ειχε έναν κουνιάδο που θα μπορουσε να παρει τη θεση του στο θρόνο μαζι με τη Σίβυλλα εάν πεθαινε από την αρρωστια του ή αν επρεπε να παραιτηθει λογω της λεπρας. Λυση αναγκης αλλα τουλαχιστον θα ειχαν Βασιλια μεχρι να εξασφαλιστει η διαδοχή.

Ετσι στις 14 Ιουλίου 1174 ανακηρυξαν ομοφωνα τον νεαρο Πριγκιπα ως Βασιλιά της Ιερουσαλημ ως Βαλδουίνο Δ’ και αποφασιστηκε να στεφθει αμέσως ως Βασιλιας.

Κανονικα θα επρεπε να περιμένουν μεχρι την επομενη Κυριακη για τη στέψη καθως τοτε οι στέψεις των Βασιλέων γινονταν αποκλειστικα Κυριακές αλλα αποφάσισαν λογω της καταστάσεως να μην περιμένουν και να προχωρησουν αμεσα σε αυτή μιας που και οι περισσότεροι ευγενεις ηταν ηδη στην Ιερουσαλημ για τη Συνέλευση.

Ετσι η στέψη πραγματοποιηθηκε την επομενη μερα Δευτέρα 15 Ιουλιου 1174 η οποια παρεπιπτοντως ηταν και η 75η επέτειος της κατάληψης της Ιερουσαλημ από την Α’ Σταυροφορια.

Ο 13χρονος Βαλδουινος στέφθηκε Βασιλιας από τον Πατριάρχη της Ιερουσαλημ Αμαλάριχο ντε Νεσλέ και ενθρονιστηκε την ιδια μερα στην Εκκλησια του Παναγιου Τάφου της Ιερουσαλημ ως ο εκτος Βασιλεας της.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Ο Αρχιδιάκονος Γουλιέλμος που συνέχισε να είναι δάσκαλος του και μετα τη στέψη του μας δινει μια συντομη περιγραφη του λιγο μετα την στέψη και λεει:

“Ο Βαλδουινος ηταν καλος μαθητης και εκανε σημαντικη προοδο στις σπουδες του. Οσο περνάει ο καιρός γεμιζε με ελπιδα και ανεπτυσσε τις ικανοτητες του. Για την ηλικια του των 13 ετών ηταν ομορφο παιδι και ειχε δεξιοτητες που αλλοι πιο ωριμοι από αυτόν δεν ειχαν. Όπως το να ελεγχει με πυγμη ένα αλογο και να τρέχει με αυτό. Ειχε μια εξαιρετικη μνημη και του αρεσε να ακουει ιστορίες. Ειχε μια εφεση στη σοφη διαχειριση των οικονομικων. Εμοιαζε πολύ στον πατέρα του. Όχι μονο στην οψη αλλα και στη σωματοδομη. Περπατουσε με τον ιδιο τρόπο όπως ο Αμαλαριχος και η φωνη του ηταν ιδια με αυτου εκτος από ένα ελαφρυ τραυλισμα. Ειχε γρηγορη αντιληψη και σαν τον πατέρα ηθελε να μαθαινει για την ιστορία και παντα ακουγε τις καλες συμβουλες που του εδιναν”.

Eτσι λοιπον εγινε Βασιλιας ο Βαλδουινος κληρονομώντας ένα Βασίλειο το οποιο εκτεινόταν από τα ορη του Αμανου στην Αντιοχεια μεχρι την Έρημο του Σινά.

Αμεσως μετα τη στέψη θα επρεπε η Βασιλικη Αυλη να ορισει έναν Αντιβασιλέα καθως ο Βαλδουινος Δ’ ηταν ανηλικος και νομικα δεν θα μπορουσε να κυβερνησει μονος.

Εν τουτοις δεν το εκαναν καθως προεκυψε προβλημα και με αυτό.

Ο νομος ελεγε πως η Αντιβασιλεια ανατιθεται στον πλησιεστερο συγγενη του Βασιλεα από την πλευρα της μητέρας του αν η Βασιλεια του προερχεται από αυτην αλλιως στον πλησιεστερο συγγενη από την πλευρα του πατέρα του αν η Βασιλεια προερχεται από αυτόν.

Ο νομος απέκλειε τη μητέρα σχεδον γενικοτερα από την ασκηση αντιβασιλειας.

Οι ευγενεις σκεφθηκαν να παρακαμψουν τον νομο και να πανε με το νομου που ισχυε στα φέουδα δλδ η μητέρα μπορουσε να γινει επιτροπος του ανηλικου γιου της εάν ο φεουδαρχης πεθαινε αφηνοντας ανηλικο γιο.

Αλλα και αυτή η λυση ειχε προβλημα. Η Αγνη ενώ ηταν η μανα του Βασιλια τεχνικα δεν ηταν η χήρα του Βασιλια καθως ειχε ξαναπαντρευτει τον Ουγο ντ’ Ιμπελιν αρα αποκλειοταν ενώ η χήρα του Βασιλια Μαρια Κομνηνη δεν ηταν η μανα του Βασιλια. Αρα αποκλειοταν και αυτή από την Αντιβασιλεια.

Η Βασιλικη Αυλη αποφάσισε να τηρησει τον νομο στο 100% τοτε και να ψάξει για τον κοντινότερο συγγενη του Βασιλια από την πλευρα του πατέρα του αλλα μεχρι να τον βρει τοποθετηθηκε προσωρινος Αντιβασιλέας ο Σενεσάλος Μιλς ντε Πλανσυ.

Ηταν η πιο ενδεδειγμένη λυση μιας και ο Σενεσαλος είναι αυτος που αναπληρωνει τον απουσιαζοντα Βασιλια. Τουλαχιστον μεχρι να βρουν ποιος ηταν ο κοντυνοτερος συγγενης και να τον κανουν Αντιβασιλεα.

Αλλα δεν ηταν και η καλυτερη λυση. Ηταν αλαζονας και υπερηφανος, φαφλατας και ναρκισσος. Και ο μονος λογος που εφτασε στο υψηλοτερο αξιωμα ηταν γιατι ηταν γλειφτης του Βασιλια Αμαλάριχου. Τωρα που εγινε και Αντιβασιλεας εστω και προσωρινος οι εχθροι του δεν χαρηκαν καθολου αν δεν αποδεικνυε γρηγορα πως ηταν ικανος για τη θέση δεν θα τον αφηναν για πολύ εκει.

Από την άλλη όμως ο ντε Πλανσυ ειχε τα δικα του σχέδια. Ειχε ηδη αρκετη δυναμη και επιρροη ως Αρχοντας της Υπεριορδανιας iure uxoris μεσω του γαμου του δηλαδη με την Στεφανί ντε Μιλυ κορη του μακαριτη Φιλιπ ντε Μιλυ Αρχοντα της Υπεριορδανιας, ελεγχε τα οικονομικα του κράτους ως Σενεσάλος και προεδρευε της Βασιλικης Αυλης.

Το σχέδιο του ηταν να γινει η δυναμη πισω από τον Βαλδουινο τον οποιο θεώρησε πως μπουρουσε να χειραγωγησει.

Αλλα πρωτα επρεπε να εξευμενισει τους ευγενεις καθως καταλαβε ότι δεν θα τον αφηναν να παραμεινει κατοχος της απολυτης εξουσιας.
Ετσι προτεινε να διοριστει Κηδεμόνας του Βαλδουινου ο Καστελλάνος της Ιερουσαλημ ο ιπποτης Ροάρδος της Ιοππης ο οποιος μαζι με τον αδελφο του Μπάλιαν ηταν παλιοι φιλοι του μακαριτη Βασιλια Αμαλαριχου από την εποχη που ηταν Κομης της Ιοππης πριν γινει Βασιλιας.

Ο ντε Πλανσυ σκοπευε να χρησιμοποιησει τον Ροάρδο ως μαριονετα του ενώ στην πραγματικοτητα αυτος θα εδινε τις εντολες. Κανενας δεν θα υποπτευοταν το σχέδιο γιατι ο Ροάρδος δεν ηταν φεουδάρχης ουτε ειχε δωσει ποτε δικαιωματα να πιστευει κανεις ότι ηθελε την εξουσια και οι ευγενεις θα εξευμενιζονταν βλεποντας τον Ροάρδο ως Κηδεμόνα να δινει διαταγές στον Σενεσάλο.

Με την κρατικη μηχανη στο χέρι ο ντε Πλανσυ θελησε να επεκτεινει την επιρροη του και στο στρατο τον οποιο μεχρι τωρα δεν ηλεγχε.
Ο Βασιλικος Στρατος διοικουνταν από τον Στρατάρχη Χάμφρευ Β’ ντε Τορόν ενώ επικουρικα δρουσαν και τα δυο Ιπποτικα Ταγματα των Ναιτων και των Ιωαννιτων.

Αν ηθελε να ελεγξει το στραο επρεπε να κερδισει την εμπιστοσυνη και τον 3 Διοικητών. Kαι ειδικα του Στρατάρχη Χαμφρευ ντε Τορον καθως ειχε προσωπικη βεντέτα εναντιον του.

Η γυναικα του ντε Πλανσυ ηταν προτυτερα παντρεμενη με τον γιο του Στρατάρχη Χαμφρευ Γ' ντε Τορον και ειχαν ενα γιο τον Χάμφρευ Δ' ντε Τορον. Οταν πέθανε ξαφνικα ο Χάμφρευ Γ' ντε Τορον, ο Μιλς ντε Πλανσυ παντρευτηκε τη χηρα του και εγινε ετσι Αρχοντας της Υπεριορδανιας iure uxoris και επιτροπος του ανηλικου Χαμφρευ Δ' ντε Τορον.

Αλλα ο παππους Χαμφρευ Β' δεν το ειδε με καλο ματι αυτο. Θεωρουσε πως ο ντε Πλανσυ προσπαθει να υποσκελισει τον εγγονο του η ακομα και να τον βγάλει απο τη μεση για να παρει ο ιδιος την Υπεριορδανια στην οικογένεια του. Και απο τοτε οι σχέσεις τους ηταν κακιστες.

Και ποιος ηταν ο καλυτερος τρόπος από μια μεγαλειωδη στρατιωτικη νικη. Ετσι αποφάσισε να συνεχίσει το σχέδιο που ειχε ο Αμαλαριχος στα σκαρια πριν πεθάνει. Να εισβάλλει στην Αιγυπτο από την ξηρα με το στρατο της Ιερουσαλημ και από τη θαλασσα με τον Σικελικο στόλο ο οποιος εφτανε συντομα στην Αλεξάνδρεια (δεν ειχαν ενημερωθει ακομα για το θανατο του Αμαλαριχου οποτε συνεχιζαν το σχέδιο ως ειχε).

Παραλληλα στην Αιγυπτο ο Σουλτάνος Σαλαντιν εγραψε μια συλλυπητηρια επιστολη στον νέο Βασιλια Βαλδουινο Δ’ για το θάνατο του πατέρα του αλλα την ιδια στιγμη προετοιμαζε το στρατο του για να αντιμετωπισει την Σταυροφορικη εισβολη και στρατοπεδευσε ανατολικα από το Δελτα του Νειλου για να απωθησει τον Βασιλικο Στρατο της Ιερουσαλημ.

Στις 28 Ιουλιου 1174 ο Σικελικος Στολος εφτασε εξω από την Αλεξάνδρεια και αποβιβασε στρατο ο οποιος πολιορκησε αμεσα την πολη.
Παράλληλα μια ανταρσια των Φατιμιδών στην Ανω Αιγυπτο παρέσυρε και τον κυβερνητη του Ασουαν Κανς αλ Νταουλα και ο Σαλαντιν βρέθηκε σχεδον περικυκλωμενος.

Αλλα ευτυχως οι κατασκοποι του τον πληροφόρησαν πως ο Βασιλικος Στρατος της Ιερουσαλημ δεν εχει συγκεντρωθει ακομα και πως θα παρει μερες για να μαζευτουν. Και δεν ειχε συγκεντρωθει γιατι ο Αντιβασιλεας με τον Στρατάρχη δεν συνεργάζονταν λογω της βεντέτας που ειχαν.

Ετσι ο Σαλαντιν γυρισε το στρατο του πισω για να σπασει την πολιορκια της Αλεξανδρειας σιγουρος ότι δεν κινδυνευαν τα νωτα του από την Ιερουσαλημ.

Στην Αλεξάνδρεια η πολιορκια δεν πηγαινε καλα για τους Σικελους καθως σε μια εξοδο τους οι Αραβες προκαλεσαν βαριες απωλειες στον Σικελικο στρατο και εκαψαν τις πολεμικες μηχανες τους.

Και όταν εμαθαν ότι βαδιζει εναντιον τους ο Σουλτάνος Σαλαντιν μπηκαν στα πλοια τους στις 2 Αυγουστου 1174 και γυρισαν στην Σικελια. Η πολιορκία ειχε κρατησει μολις 5 μερες.

Παράλληλα ο αδελφος του Σαλαντιν ο Αλ-Αντιλ κατέστειλε την εξέγερση στην Ανω Αιγυπτο και μεχρι το Σεπτεμβριο ολη η Αιγυπτος ηταν παλι υπο την εξουσια του Σουλτανου.

Όταν εμαθαν στην Ιερουσαλημ την ηττα των Σικελών και την καταστολη της εξέγερσης ματαιωθηκε η εκστρατεια στην Αιγυπτο και τα σχέδια του Αντιβασιλεα Μιλ ντε Πλανσυ βουλιαξαν και αυτά.

Αν ειχαν καταφέρει εστω να βοηθησουν τους Φατιμιδες να ανακτησουν την εξουσια στην Αιγυπτο τοτε θα ειχαν διασπάσει το κράτος του Σουλτανου Νουραντιν και η Αιγυπτος θα επαυε να είναι απειλη για το Βασιλειο της Ιερουσαλημ και ετσι θα μπορουσαν να ειχαν σαρωσει την Συρία αρκετα ευκολα.

Η ανικανοτητα του ντε Πλανσυ να μαζεψει το στρατο γρηγορα και να συνεργαστει με τον Στραταρχη (η εστων να τον παρακαμψει) για να παγιδεψει τον Σαλαντιν αναμεσα σε 3 μετωπα τους κοστισε ακριβα.

Και ακομα χειρότερα στον ιδιο τον Αντιβασιλεα τον οποιο οι ευγενεις κατηγορουσαν ανοιχτα για ανικανότητα ακομα και για προδοσια.
Η Βασιλικη Αυλη βρισκοταν σε αναβρασμο και ο Αντιβασιλεας με το ζορι κρατουσε την Αυλη στη θεση της και τον εαυτο του στην εξουσια.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Στα τελη Αυγουστου 1174 εφτασε στην Ιερουσαλημ ο Κομης της Τρίπολης Ραυμονδος Γ’ και παρουσιαστηκε στη Βασιλικη Αυλη οπου επισημα ζήτησε να διοριστει Αντιβασιλεας του Βαλδουινου Δ’ ως ο πλησιεστερος συγγενης από την πλευρα του πατέρα του όπως ελεγε ο νομος. Ηταν πρωτος εξάδελφος του Βασιλια Αμαλάριχου και αυτό του εδινε το δικαιωμα να απαιτησει την Αντιβασιλεια.

Ο Κομης Ραυμονδος Γ’ ηταν ηλικιας περιπου 34 ετων και ειχε διαδεχτει τον πατερα του το 1152 οταν αυτος δολοφονηθηκε απο Ασσασσινους. Στην Ιερουσαλημ λιγοι τον γνώριζαν καθως ελειπε 9 χρονια που ηταν αιχμαλωτος των Αράβων μετα τη μάχη του Χαριμ το 1164 και ειχε απελευθερωθει μολις 6 μηνες πριν πεθανει ο Βασιλιας Αμαλαριχος.

Το αίτημα του υποστηρίχθηκε αμεσως από τον Στρατάρχη Χαμφρευ ντε Τορον, τον Αρχοντα Ρευναλδο της Σιδώνα (που ειχε παντρευτει την μανα του Βαλδουινου Δ’ πλεον), τον Αρχοντα Βαλδουινο ντ’Ιμπελιν της Ραμαλα τον αδελφο του Μπαλιάν ντ’Ιμπελιν Αρχοντα του Ιμπελιν και τον Αρχιδιακονο Γουλιελμο που μολις ειχε προαχθει σε Αρχιεπίσκοπο της Τυρου. Καθως και οι τρεις τους ειχαν λόγους να εχθρευονται τον νυν Αντιβασιλεα Μιλς ντε Πλανσυ.

Το αιτημα το στηριξε και ο λαος που ειχε ακουσει για τις φιλολαικες πολιτικες του Ραυμονδου στην Τριπολη αλλα και οι Εκκλησιαστικοι Βαρώνοι με τη σειρα τους καθως αυτοι αντιπαθουσαν τον ντε Πλανσυ.

Ο Χαμφρευ ντε Τορον υποστηριξε τον Κομη Ραυμονδο καθως ειχε προσωπικες διαφορες με τον Αντιβασιλεα ντε Πλανσυ ενώ οι υπολοιποι τον στηριξαν λογω της Αγνης ντε Κουρτεναι η οποια δουλευε από τα παρασκηνια για να προστατευσει το γιο της αλλα και για να επανακτησει την ισχυ της στην Αυλη. Ο Ρευναλδος ηταν ο νεος της συζυγος όπως ειπαμε και για αυτο στηριξε Ραυμονδο οπως και η γυναικα του και ο Βαλδουινος ντ’Ιμπελιν με τον Μπαλιαν ηταν οι πρωην κουνιαδοι της από τον προηγουμενο γάμο της με τον Ουγο ντ’Ιμπελιν οποτε ακολουθησαν την επιλογη της Αγνης.
Ο δε Γουλιελμος τον υποστηριξε για να προστατευσει τον μαθητη του.

Ο Ραυμονδος απευθυνομενος στην Βασιλικη Αυλη δηλωσε πως απαιτει να του δοθει η Αντιβασιλεια για 3 λογος:
1. Ηταν ο πλησιεστερος συγγενης ως πρωτος εξάδελφος του Βασιλια Αμαλαριχου
2. Ηταν ο πλουσιοτερος και ισχυροτερος φεουδάρχης του Βασιλειου.
3. Γιατι οσο ηταν κρατουμενος των Αράβων στο Χαλέπι ειχε διατάξει τους βασσαλόυς του να αναγνωρισουν τον Βασιλια Αμαλαριχο ως Επιτροπο του στην Κομητεια της Τρίπολης.

Από τους 3 λογους μονο ο πρωτος ειχε νομικη ισχυ. Οι αλλοι δυο ηταν απλα για να φουσκώσει την αιτηση του και τον λογο του.

Ο Αντιβασιλεας Μιλ ντε Πλανσυ όμως ειπε πως το θεμα πρεπει να εξεταστει από την επομενη ολομελεια της Βασιλικης Αυλης καθως τωρα σχεδον οι μισοι ευγενεις απουσιαζουν.

Την επομενη μερα εστειλε τον αδελφο του Ροάρδου τον Μπαλιαν στην Γαλλια σε διπλωματικη αποστολη χωρις να εχει ενημερωσει την Βασιλικη Αυλη πρωτα.

Οι εχθροι του ντε Πλανσυ ανακαλυψαν όμως την αποστολη και αποφασισαν να εκμεταλλευτουν το γεγονος προς ωφελος τους. Ετσι διεσπειραν φημες πως ο Μιλ ντε Πλανσυ στελνει μηνυμα σε φιλους και συγγενεις στη Γαλλια για να τον βοηθησουν να σφετεριστει τον θρόνο.

Ο Αντιβασιλεας αυτό που προσπαθουσε να πετυχει ηταν να μπλοκάρει την αναθεση της Αντιβασιλειας στον Ραυμονδο ο οποιος ηταν εχθρος του. Και ο μονος τροπος να το κανει αυτό ηταν να εβρισκε καποιον που ηταν πιο κοντινος συγγενης του Βασιλια Αμαλαριχου για να γινει Αντιβασιλεας.

Και υπηρχαν 3 ατομα που ηταν πιο κοντινοι συγγενεις.
1. Ο Βασιλιας της Αγγλιας Ερρίκος Β’ γιος του ετεροθαλους αδελφου του Βασιλια Αμαλαριχου Τζοφρυ.
2. Ο Φιλιππος Κομης της Φλάνδρας γιος της ετεροθαλους αδελφης του Αμαλαριχου Σιβυλλας
3. Πετρος ο εψηφισμένος Επίσκοπος του Καμπραι αδελφος του Νο 2

Ο ντε Πλανσυ υπολογιζε πως τουλαχιστον 1 από τους τρεις θα δεχοταν την Αντιβασιλεια και θα τον διοριζε προσωρινο Αντιβασιλεα (η και μονιμο) μεχρι να ερθουν στην Ιερουσαλημ.

Αλλα δεν θα προλαβαινε να παρει τις απαντησεις που ηθελε. Τον Οκτώβριο του 1174 δολοφονηθηκε σε ένα δρομο της Ακρας από πράκτορες του Αρχοντα της Βηρυττου με τον οποι ειχε προσωπικες διαφορες για καποια κατασχεμενα κτηματα.

Ο θανατος του Αντιβασιλεα προκαλεσε κενο εξουσιας στην Ιερουσαλημ οποτε αναγκαστικα ο 13χρονος Βαλδουινος Δ’ προηδρευσε της Βασιλικης Αυλης κατ’ αναγκη γιατι δεν υπηρχε Σενεσάλος για να τον εκπροσωπησει και χωρις Αντιβασιλεα δεν μπορουσε να διορισει νέο. Εν τουτοις βρεθηκε ένα παραθυρακι στο νομο και μπορεσε να συγκληθει η ολομέλεια της Βασιλικης Αυλης υπο την προεδρια του Βαλδουινου Δ’ (υπηρχε νομικο προηγουμενο επι Βαλδουινου Γ’) και να συζητησει για την αναθεση της Αντιβασιλειας στον Ραυμονδο.

Η συζητηση ξεκινησε με μεγάλη ενταση και ηλεκτρισμένη ατμοσφαιρα καθως εφτασαν νεα ότι ο Σαλαντιν εχει περάσει στην Υπεριορδανια επικεφαλης Αραβικου στρατου. Και στις 28 Οκτωβριου μπηκε στη Δαμασκο.

Εν τουτοις ενώ η πλειοψηφια της Βασιλικης Αυλης στηριζε τον Ραυμονδο τεθηκε ένα κρισιμο ερωτημα από καποιους Βαρώνους που καθυστερησε τη διαδικασια.

Ο Ραυμονδος ειχε απελευθερωθει από τον Νουραντιν με ανταλλαγμα πληρωμη λυτρων 80000 μπεζαντέδων.
Οι Ιωαννιτες Ιπποτες εδωσαν 20000 μπεζαντέδες προκαταβολη και εμενε υπολοιπο 60000 μπεζαντέδων για τους οποιους ο Ραυμονδος ειχε υπογράψει συναλλαγματικες και ειχε δωσει ομηρους για να διασφαλιστει ότι θα φέρει τα λεφτα.

Και αυτοι οι Βαρώνοι ρωτησαν αν θα ηταν σοφο να κανουν Αντιβασιλεα καποιον που χρωσταει λεφτα στους Αραβες και είναι ευαλωτος για αυτό το λογο σε Αραβικες πιεσεις κει εκβιασμους?

Η συζητηση τραβηξε ετσι για 2 ημέρες μεχρι που Στρατάρχης Χάμφρευ ντε Τορον τους κατέστησε σαφές ότι αν δεν συμφωνησουν για την Αντιβασιλεια κινδυνευουν να χάσουν το Βασιλειο καθως ο Σαλαντιν τους περικυκλωνει σιγα σιγα.

Ετσι ομοφωνα ο Ραυμονδος διορίστηκε Αντιβασιλεας του Βαλδουινου Δ’.

O Γουλιέλμος στο Χρονικο του μας δινει μια περιγραφη του Ραυμονδου λεγοντας τα εξης:

Ο Ραυμονδος ηταν αδυνατος ανδρας με ελαφρως καχεκτικο σώμα. Δεν ηταν πολύ ψηλος και ειχε σκουρο δέρμα. Τα μαλλια του ηταν καστανά και ισια αλλα το βλεμμα του ηταν πολύ διαπεραστικo. Hταν ευστροφος και πολύ προσεκτικος στις πραξεις του, αλλα όταν ενεργουσε το εκανε πολύ δυναμικά. Hταν εγκρατης στο φαγητο και το ποτο του και παρόλο που ηταν ανοιχτος και φιλικος προς τους ξένους, δεν ηταν το ιδιο ανοιχτος προς τους συμπατριωτες του.

Ο Ραυμονδος μεχρι τοτε ηταν ανυπαντρος αλλα λιγο μετα το διορισμο του ως Αντιβασιλεα παντρεύτηκε τη χήρα του Πριγκιπα της Γαλιλαιας και κληρονομο του τιτλου (τον οποιο ειχε από τον πατέρα της) Εσκιβα Β’ ντε Μπουρές και ετσι ο Ραυμόνδος εκτος από Κόμης της Τρίπολης εγινε και Πρίγκιπας της Γαλιλαίας iure uxoris.

Η Εσκιβα ειχε 4 γιους από τον πρωτο της γάμο (τους Ουγο, Γουλιελμο, Ραλφ και Οντο) αλλα ολοι τους ηταν ανηλικοι όταν παντρευτηκε τον Ραυμονδο με τον οποιο δεν απεκτησε παιδια οσο ηταν παντρεμενοι.

Ο Ραυμονδος με αυτόν το γάμο απέκτησε τεράστια δυναμη ενωνοντας την Τριπολη με την Γαλιλαια και την περιουσια του με αυτή της νεας του γυναικας. Πλεον ειχε υπο τις διαταγές του πανω από 200 ιπποτες και μεγάλο αριθμο πεζών. Επισης η νεα του ιδιοτητα του Πριγκιπα της Γαλιλαιας θα του επετρεπε να παραμεινει μέλος της Βασιλικης Αυλης ακομα και όταν θα ειχε ληξει η θητεια του ως Αντιβασιλεα.

Ο Ραυμονδος ειχε χτυπησει τζάκποτ με αυτό το γάμο. Αλλα η Εσκίβα ντε Μπουρες δεην ηταν η μονη περιζητητη κληρονομος στο Βασιλειο.

Υπηρχε και η Στεφανί ντε Μιλλύ η Κληρονομος της Υπεριορδανιας. Μετα τη δολοφονια του Μιλ ντε Πλανσυ ειχε μεινει χήρα και θα μπορουσε να ξαναπαντρευτει εάν ηθελε όταν εληγε η περιοδος του πενθους της το 1175.

Αλλα η Στεφανι ντε Μιλλυ δεν ηθελε να ξαναπαντρευτει ακομα. Οσο και αν πιεζε ο Αντιβασιλεας Ραυμονδος επιχειρώντας να παντρέψει την κληρονομο με δικο του ανθρωπο για να δέσει την Υπεριορδανια στο δικο του άρμα η Στεφανι ντε Μιλλυ αντιστεκονταν. Και δεν ηταν μονη της ειχε αρκετους υποστηρικτες εναντια στον Ραυμονδο αναμεσα τους τον πρωην πεθερο της Στρατάρχη Χάμφρευ ντε Τορον (ηταν πατέρας του πρωτoυ της αντρα που ειχε πεθανει λιγο καιρο πριν) και ο οποιος φροντιζε τα συμφέροντα του εγγονου του καθως και τον Μεγα Μάγιστρο των Ναιτων.
Ετσι ο Ραυμονδος απέτυχε να ελεγξει την Υπεριορδανια και προτιμησε για την ωρα να αναδιοργανωσει την κυβερνηση του.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Ετσι διόρισε τον δάσκαλο του Βαλδουινου Δ’ τον Αρχιεπίσκοπο Γουλιέλμο ως νέο Καγκελάριο (καθως ειχε πεθάνει ο τοτε Καγκελάριος Αρχιεπισκοπος Τυρου Φρειδερικος λιγο καιρο πριν) και του εδωσε και τον τίτλο του Αρχιδιακόνου της Ναζαρετ ετσι ώστε συνδιαστικα με τα εισοδηματα του Αρχιεπισκοπου να εχει ένα υψηλο εισόδημα καταλληλο για το στάτους του ως Καγκελαριου.

Η θέση του Σενεσάλου εμεινε κενη για δυο χρόνια καθως ο Ραυμονδος ηταν απασχολημενος με στρατιωτικα καθηκοντα εκτος Ιερουσαλημ αλλα και γιατι επρεπε να ασχοληθει και με υποθεσεις στην Τρίπολη οποτε αναγκαστικα εμενε καποια διαστηματα εκει και οι επιτροποι που ειχε αφησει πισω να επιβλεπουν την κυβέρνηση διαφωνουσαν στο ονομα του νεου Σενεσάλου.

Εν τουτοις δεν υπηρξε προβλημα με τις συνεδριάσεις της Βασιλικης Αυλης καθως χρησιμοποιησαν το ιδιο νομικο προηγουμενο όταν δολοφονηθηκε ο ντε Πλανσυ. Προηδρευε ο Βασιλιας της Βασιλικης Αυλης αν και για ένα 14χρονο παιδι πρεπει να ηταν πολύ βαρετο να καθεται ολη μερα και να ακουει νομικες αηδιες στα λατινικα και ηταν και σε κακη κατασταση σωματικα λογω της αρρωστιας του.

Παραλληλα με τον Ραυμονδο ως Αντιβασιλεα βρηκε την ευκαιρια να επιστρέψει στο Παλάτι και η Αγνη ντε Κουρτεναι ενώ η χηρα του Αμαλαριχου Μαρια Κομνηνή αναγκάστηκε να αποσυρθει στο φέουδο της στη Ναμπλους για να μη συναντηθει με την Αγνη στο Παλατι.

Ετσι η Αγνη εγινε de facto Βασιλομητωρ (αν και ειχε ακυρωθει ο γάμος της με τον Βασιλια) βεβαια καθαρα νομικα ηταν απλα η Αρχοντισα της Σιδώνας αλλα ηταν και η μανα του Βασιλια και αυτό δεν αλλαζε.

Το άλλο που δεν αλλαζε επισης ηταν η φιλοδοξια της και η φιλαργυρια της. Πολλες φορες εκμεταλλευθηκε την κακη υγεια του γιου της για να τον χειραγωγησει και φτιαχνοντας μια ομάδα διεφθαρμένων και κατά βασιν ανικανων αξιωματουχων προσπαθησε να μονοπωλησει την εξουσια για τον εαυτο της βγαζοντας εκτος μάχης ικανοτερους αντιπαλους που θεωρουσε απειλη.

Αλλα για αρχη επρεπε να φτιαξει τη σχέση με το γιο της. Ο Βαλδουινος δεν ειχε δει τη μανα του για χρονια τουλαχιστον από κοντα και επρεπε να του δημιουργησει ένα αισθημα ασφάλειας κοντα της.

Τελικα τα καταφερε και ο Βαλδουινος αρχισε να προσκολλαται στην Αγνη η οποια του εδειξε στοργη και φροντιδα σε τετοιο βαθμο που εντυπωσιασε μεχρι και τους εχθρους της.

Οσο χειροτερευε η ασθενεια του, η Αγνη τον ακολουθουσε στις εκστρατειες και στα τελευταια χρόνια του τον βοηθουσε να προεδρέυει στην Βασιλικη Αυλη.

Ο Βαλδουινος από την άλλη εκτιμουσε την παρουσια της ελκυστικης και ικανης μητερας του στο πλευρο του και όπως πιστευε ο ιδιος ανησυχουσε ειλικρινα για την υγεια του και διηυθυνε τον Βασιλικο Οικο με πυγμη.

Εν τουτοις όμως η σχέση του με την Αγνη δεν εφτασε το full potential που θα μπορουσε να εχει μια μητερα με ένα παιδι παρολη την εκτιμηση που της ειχε, ειχε τραυματιστει ανεπανορθωτα από τα γεγονοτα της παιδικης του ηλικιας, το πως ειχε χωρισει με τον πατέρα του και το ότι δεν την εβλεπε μετα παρα μονο σε επισημες τελετες για μερικα λεπτα, επειδη ξαναπαντρευτηκε κτλ.

Η σχεση τους θυμιζε περισσοτερο σχεση θειας που εχει μεγαλωσει ορφανο ανηψιο παρα μανας-γιου.

Στο μεταξυ η δυναμη του Σαλαντιν στην Αιγυπτο μεγάλωνε και αποφάσισε να εκμεταλλευτει τις εμφυλιες διαμαχες που ξεσπασαν στη Συρία μετα τον θανατο του Νουραντιν.

Ο διαδοχος του Νουραντιν ο αλ-Σαλεχ ηταν ανηλικος και οι Στρατηγοι του πατέρα του κυβερνουσαν εξ ονοματος του στη Δαμασκό αλλα φοβοντουσαν πιθανο πραξικοπημα από τον εξαδελφο του Αλ-Σαλεχ τον Σαιφ αλ-Ντιν Εμιρη της Μοσουλης και ετσι αποφασισαν να στειλουν τον Αλ-Σαλεχ στο Χαλέπι για ασφάλεια στον κυβερνητ Γκιουμουστεκιν που ηταν πιστος στον μακαριτη Νουραντιν.

Αλλα δεν ηξεραν ότι ο Γκιουμουστεκιν ειχε αλλαξει πλεον και ηταν φιλοδοξος. Ηθελε να γινει αυτος Αντιβασιλεας της Συρίας και ειχε συμμαχησει κρυφα με τον Εμίρη της Μοσουλης.

Οι Στρατηγοι αθελα τους εστειλαν τον διάδοχο στο στόμα του λυκου. Ετσι δεν ειχαν άλλη επιλογη από το να ζητησουν τη βοηθεια του Σουλτάνου της Αιγυπτου Σαλαντιν.

Ο Σαλαντιν φυσικα δέχτηκε καθως από καιρο εψαχνε αφορμη για να μπει στη Συρία και αφηνοντας τον αδελφο του Αλ-Αντιλ Αντιβασιλεα στην Αιγυπτο μπηκε με το στρατο του στη Συρια και τη Δαμασκο επισημως καταλαμβανοντας τη στο ονομα του Αλ-Σαλεχ.

Ανεπισημως όμως ηθελε να ενωσει την Συρια με την Αιγυπτο και να κυβερνησει ο ιδιος οποτε βαδισε κατά του Γκιουμουστεκιν από τον οποιο ζητησε να του παραδώσει τον Αλ-Σαλεχ η να υποστει τις συνεπειες.

Στις 8 Δεκμεβριου 1174 ο Σαλαντιν κατέλαβε την Χομς αλλα η φρουρα αντιστάθηκε στην ακροπολη της πολης. Ο Σαλαντιν αφησε στρατο να συνεχισει την πολιορκια και με τους υπολοιπους βαδισε κατά του Χαλεπιου οπου εφτασε στις 30 Δεκεμβριου.

Πισω στην Ιερουσαλημ χτυπησε συναγερμος. Ο Σαλαντιν επρεπε να ανακοπει.

Αμεσως ο Αντιβασιλεας Ραυμονδος διέταξε να μαζευτει ο Βασιλικος Στρατος και μαζι με τον Στραταρχη Χάμφρευ Β’ ντε Τορόν και τον Μεγα Μαγιστρο των Ιωαννιτων Τζομπερτ και τους ιπποτες του κατευθυνθηκαν στην Αρκα κοντα στην Τρίπολη.
Εκει εμειναν μεχρι τον Ιανουαριο του 1175 και εκει τους βρηκε το μηνυμα από την Χομς οπου ζητουσαν βοηθεια για να σπασουν την πολιορκια του Σαλαντιν.

Εν τουτοις όμως ο Ραυμονδος με τον Χαμφρευ αρνηθηκαν να τους βοηθησουν παρα μονο εάν απελευθερωναν πρωτα τους Φραγκους αιχμαλωτους που ειχαν. Αναμεσα τους και τους ομηρους που ειχε παραδώσει ο Ραυμονδος λιγο καιρο πριν ως εγγυηση για το υπολοιπο του χρεους των 60000 μπεζαντέδων που επρεπε να καταβαλλει για λυτρα.

Οσο ο Ραυμονδος διαπραγματευοταν με την Χομς όμως ο Σαλαντιν βρισκοταν σε διλημμα. Ειχε μολις μάθει πως ερχοταν ο Εμίρης της Μοσουλης για να τον διώξει από το Χαλέπι αλλα από την άλλη δεν μπορουσε να αφησει τους Φράγκους να καταλαβουν την Χομς καθως αυτό θα του εκοβε τις γραμμες επικοινωνιας και εφοδιασμου με τη Δαμασκο παγιδευοντας τον στην Συριακη ερημο.

Τελικα αποφάσισε ότι η Χομς δεν πρεπει να καταληφθει από τους Φράγκους καθως πρεπει να διατηρησει τις γραμμες ανεφοδιασμου του αθικτες.
Οι Φραγκοι από την άλλη όταν εμαθαν ότι ερχεται ο Σαλαντιν αποσυρθηκαν στο Κράκ ντε Σεβαλιε χωρις να δωσουν μάχη και ετσι αφησαν τον Σαλαντιν να παρει την ακροπολη της Χομς στις 17 Μαρτιου 1175.

Aπο εκει εστειλε πρέσβεις στους Φράγκους για διαπραγματευσεις. Ο Ραυμονδος συμφωνησε να διωξει το στρατο του με την προυποθεση να απελευθερωθουν οι αιχμάλωτοι και να παραγραφει το υπολοιπο ποσο των λυτρων.

Ο Σαλαντιν συμφωνησε με αυτους τους ορους και ο Ραυμονδος απεσυρε το στρατο του από τα συνορα αλλα δεν τον διελυσε. Απλα στρατοπεδευσαν στην παραλία κοντα στην Τρίπολη.


Συνεχίζεται...