Σε αρκετό κόσμο εδώ στην Ελλάδα και στο phorum φαίνεται να είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι ο ευρύτερος πολιτικός χώρος της «αριστεράς» είναι συνώνυμο υποχωρητικών πολιτικών ή ακόμα και προδοτικών πράξεων στις πιο αυστηρές κριτικές. Παρότι υπάρχει ένα ποσοστό αλήθειας σε αυτήν την πεποίθηση (π.χ. η προδοτική στάση του ΚΚΕ κάποτε στο μακεδονικό ζήτημα που υποστήριζε μια ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία), μια ματιά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους αποκαλύπτει ότι πολλές φορές, παρόμοιες ενέργειες υποχωρητικού ή «προδοτικού» χαρακτήρα προήλθαν από τους άλλους πολιτικούς χώρους. Άλλωστε η αριστερά (μαζί και με την κεντροαριστερά) κατείχε για ελάχιστο χρονικό διάστημα την εξουσία της χώρας σε σύγκριση με τις άλλες παρατάξεις. Την μεγαλύτερη πίτα της εξουσίας απολάμβαναν οι μη αριστερές παρατάξεις.
Στο νήμα αυτό λοιπόν θα παρουσιαστούν ενέργειες, πρωτοβουλίες, πολιτικές, εκφρασμένες ιδέες και θέσεις κλπ παρελθοντικών ελληνικών κυβερνήσεων, εκπροσώπων του ελληνικού κράτους ή ακόμα και επιφανών Ελλήνων με βαρύ ιστορικό όνομα που προέρχονταν από τους πολιτικούς χώρους του κέντρου, της δεξιάς και της ακροδεξιάς οι οποίες κατά την εκτίμησή μου(και όχι μόνο) μπορούν να χαρακτηριστούν από υποχωρητικές και εθνικά επιζήμιες μέχρι και «προδοτικές». Πρόκειται για ενέργειες που αν είχαν πραγματοποιηθεί από μια «αριστερή» κυβέρνηση τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όλος ο αντι-αριστερός κόσμος σίγουρα θα την κατηγορούσε για «προδοσία», «ξεπούλημα», «εθνική ήττα», «ταπείνωση» κλπ. Ένας από τους βασικούς σκοπούς του νήματος είναι να ανασκευάσει την εσφαλμένη ιδέα της σταθερά «προδοτικής/υποχωρητικής» αριστεράς, δείχνοντας παράλληλα ότι αυτά τα φαινόμενα εκδηλώνονται εύκολα και στους άλλους πολιτικούς χώρους (άρα σε οποιονδήποτε πολιτικό χώρο).
Ορισμένα από τα γεγονότα είναι πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό, άλλα πάλι δεν έχουν αποκτήσει την διάδοση που τους αξίζει και θα τα φωτίσουμε περισσότερο. Για λόγους οικονομίας αλλά και για να δείξω πόσο άφθονα είναι τα περιστατικά «προδοσίας» και «υποχωρητικότητας» στη νεότερη Ελλάδα, δεν θα συμπεριλάβω την καραμπινάτη προδοσία της Κύπρου από τους Χουντικούς ούτε την αμφιλεγόμενη περίπτωση της κρίσης των Ιμίων επί του κεντρώου τότε ΠΑΣΟΚ. Και χωρίς αυτά υπάρχει άφθονο υλικό για μελέτη που σοκάρει και προβληματίζει.
Μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να έχω κάνει λάθος εκτιμήσεις ενώ μπορεί να έχω παραλείψει και περιστατικά που θα έπρεπε να προστεθούν στο θέμα. Ευπρόσδεκτες οποιεσδήποτε διαφωνίες, διορθώσεις και συμπληρώσεις. Και αν κάποια γεγονότα σας φαίνεται περίεργο που συμπεριελήφθησαν στο εγχείρημά μου, να σκεφτείτε αμέσως και με το χέρι στην καρδιά τι θα λέγατε αν η συγκεκριμένη πολιτική είχε εφαρμοστεί από μια αριστερή κυβέρνηση.
Θα προσπαθήσω να τηρήσω μια χρονική σειρά από τα παλιότερα συμβάντα προς τα νεότερα αλλά όχι με απόλυτη ακρίβεια. Ξεκινάμε!
Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Jimmy81 την 11 Οκτ 2022, 04:15, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Οταν ο Ελ. Βενιζέλος «θυσίαζε» Καβάλα και Δράμα στο βωμό της «Μεγάλης Ιδέας»
Από τις αρχές του 1915 πολιτικοί κύκλοι της Αγγλίας προωθούσαν την ιδέα της παραχώρησης μακεδονικών εδαφών στη Βουλγαρία, ως δέλεαρ για την προσχώρησή της στην Αντάντ ή έστω για στάση «ευμενούς ουδετερότητος». Η Βουλγαρία λόγω της στρατιωτικής της ισχύος είχε καταστεί μήλο της έριδος για τους δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ζητούσε μεγάλα ανταλλάγματα για την όποια προσχώρησή της.
Ως αντιστάθμισμα για τις εδαφικές απώλειες στη Μακεδονία οι Άγγλοι πρότειναν στην ελληνική πλευρά την παραχώρηση περιοχών της Μικράς Ασίας, φυσικά μετά το τέλος του πολέμου και την ήττα των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και της συμμάχου αυτών Τουρκίας. Στις 21 Ιουλίου οι πρέσβεις των Δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας κι Ιταλίας επέδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση νότα με την οποία ζητούσαν από την Ελλάδα να παραχωρήσει την ευρύτερη – τότε – περιοχή της Καβάλας (Καβάλα – Δράμα – Σαρή Σαμπάν / Χρυσούπολη).
Η περιοχή αυτή μετά την αποχώρηση των Οθωμανών είχε περάσει για 8 μήνες υπό βουλγαρική διοίκηση (Οκτ. 1912 – Ιούν. 1913), οι οδυνηρές μνήμες της οποίας ήταν πολύ νωπές, αφού είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό βασίλειο στο τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).
Οπως ήταν φυσικό, η διακοίνωση των Δυνάμεων συγκλόνισε τους κατοίκους των επίμαχων περιοχών, που αφενός έρχονταν αντιμέτωποι με τραγικά διλήμματα κι αφετέρου ένιωθαν ότι θυσιάζονται ως πιόνι στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής και των σκοπιμοτήτων του Μεγάλου Πολέμου.
26 Ιουλίου 1915, «Πάνδημον» συλλαλητήριον για τη «θυσία» της Καβάλλας
«Οι Ελληνες, οι Τούρκοι κι οι Ισραηλίται της επαρχίας Καβάλλας συνελθόντες εις πάνδημον συλλαλητήριον σήμερον επί τη ειδήσει της υπό των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως ζητηθείσης παραχωρήσεως αυτής εις τους Βουλγάρους […]
Διαμαρτυρόμεθα κατά των Δυνάμεων τούτων των παραβαινουσών τας ρητάς υποσχέσεις περί του σεβασμού της ακεραιότητος των μικρών κρατών και της αρχής των εθνικοτήτων.
Εξανιστάμεθα κατά της τοιαύτης σκληράς αποφάσεως, δι’ ης εκχωρούμεθα εις τους Βουλγάρους, ων πικρά πείραν ελάβομεν κατά την τελευταίαν κατοχήν της οποίας ίχνη πρόκεινται αι καταστροφαί των πόλεων και αι σφαγαί των άοπλων πληθυσμών.
Προσκαλούμεν και εξορκίζομεν Ελληνικήν κυβέρνησιν ίνα μη επ’ ουδενί λόγω υποκύψη εις την πίεσιν της δυνάμεως και ουδενί παραχωρήση Ελληνικήν γην άνευ πολέμου.
Δηλούμεν ότι έχομεν απόφασιν ν’ αμυνθώμεν υπέρ της πατρίδος ημών παντί μέσω προτιμώντες να καταστραφώμεν υπό των τηλεβόλων των μεγάλων τούτων Δυνάμεων και να μεταβάλωμεν τας επαρχίας της Καβάλλας εις ερείπια και τέφραν παρά να παραδώσωμεν ταύτην εις τους Βουλγάρους.
Εν ονόματι του λαού της Καβάλλας,
Η Επιτροπή:
Ευγένιος Ιορδάνου, Ιωάννης Μαρκαντζής,
Χαμδή Σαήλ, Χαμδή Σουλεϊμάν,
Ιακώβ Μπενβενίστε, Λέων Μποχώρ»
Η αναστάτωση και το ζοφερό κλίμα αποτυπώνεται και στα δημοσιεύματα της εποχής, όπως στην ανταπόκριση της 25ης Ιουλίου της «Ακρόπολις» από τη Δράμα:
«Η Μακεδονία ανάστατος. Πάσα κίνησις εσταμάτησε. Τα καταστήματα άπαντα έκλεισαν και ανήρτησαν μεσιστίους σημαίας. Οι κώδωνες των εκκλησιών κρούονται πενθίμως. Εις τα τζαμία εψάλησαν δεήσεις.
Οι χωρικοί εγκατέλειψαν τους αγρούς των, τα δε γυναικόπαιδα απήλθον εις το ύπαιθρον. Οι από του Σιδηροκάστρου μέχρι του Σαρή Σαμπάν, της Θάσου και του Παγγαίου πρόκριτοι διατρέχουσι ενθαρρύνοντες τους πανικοβλήτους χωρικούς. Σώματα εθελοντικά συνεκροτήθησαν με σύνθημα «ούτε σπιθαμή». […]
Αύριον Κυριακή θα συγκροτηθούν ογκώδη συλλαλητήρια και θα επακολουθήσουν ολονυκτίαι και λιτανίαι. Άπασαι αι πόλεις συνεννούνται κάθε λεπτόν τηλεφωνικώς. Η Δράμα εβυθίσθη εις πένθος.
Εις Καβάλλαν η κατάστασις είναι απελπιστική. […] Εις Προσοτσάνην ταύτην την στιγμήν συγκροτείται ογκώδες συλλαλητήριον. Οι κάτοικοι αρνούνται να επανέλθουν εις τας εργασίας των.
Οι γηραιοί πρόκριτοι της Δράμας και σεβασταί δέσποιναι συνέρχονται εις ολονυκτικάς συνεδριάσεις αποφασίζοντες μετά του λαού, όστις εν περιπτώσει επιμονής των Δυνάμεων να γίνουν παραχωρήσεις, θα φθάσουν εις τα έσχατα […]»
Στην Καβάλα συγκροτήθηκε επιτροπή από μέλη όλων των εθνοθρησκευτικών ομάδων της πόλης, η οποία διοργάνωσε πάνδημο συλλαλητήριο. Στο ψήφισμά τους προς την ελληνική κυβέρνηση, εκτός από τα αισθήματα απογοήτευσης και τις έντονες διαμαρτυρίες, διατρανώνουν την απόφασή τους να αμυνθούν. Την ίδια μέρα στη Θάσο, μετά το παλλαϊκό συλλαλητήριο εγκρίθηκε ψήφισμα με το οποίο ο λαός του νησιού εξέφρασε τη διαμαρτυρία του.Δεκάδες επίσης ήταν τα τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας από όλη την περιοχή προς βουλευτές και πολιτικούς. Ενδεικτικά, από την Καβάλα προς το βουλευτή Ν. Δεμερτζή:
«Η θλιβερά είδησις της ανακοινώσεως της αδίκου και απανθρώπου αποφάσεως των Δυνάμεων όπως παραδοθώμεν εις τους Βουλγάρους προαιωνίους εχθρούς του Έθνους μας, τα ίχνη της διαβάσεως των οποίων είναι καταφανή εισέτι, ενέσπειρε την κατήφειαν και την αγανάκτησιν. Εργασίαι διεκόπησαν. Οι κάτοικοι διατελούσι εν αναβρασμώ ψυχής».
Τα βέλη της διαμαρτυρίας τους στρέφονταν μονάχα εναντίον των «Δυνάμεων». Αγνοούσαν ότι οι ευρωπαϊκές μηχανορραφίες ευθυγραμμίζονταν απόλυτα με τις επιδιώξεις του Βενιζέλου για είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ και για τη δημιουργία μιας Μεγάλης Ελλάδας, που θα περιλάμβανε και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
Εναντι αυτών των μεγαλεπήβολων στόχων, ο Βενιζέλος δε δίστασε να επιφέρει καίριο πλήγμα στην εθνική ενότητα, θυσιάζοντας περιοχές που είχαν διατηρήσει την ελληνικότητά τους χάρη στους αγώνες και το αίμα των κατοίκων, περιοχές που μόλις είχαν απελευθερωθεί. Οι σκέψεις του Βενιζέλου περιλαμβάνονται στα τρία μυστικά υπομνήματά του προς το βασιλέα Κωνσταντίνο στις αρχές του 1915.
Στο 1ο υπόμνημα, της 11ης Ιανουαρίου 1915 (παλαιό ημερολόγιο), δηλώνει για πρώτη φορά τις προθέσεις του. Πεπεισμένος ότι οι δυνάμεις της Αντάντ θα διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θεωρεί αναγκαία την είσοδο της Ελλάδας στο πόλεμο, ώστε να επωφεληθεί στη Μικρά Ασία: «…Καθ’ ην στιγμήν ανοίγονται προ ημών αι απόψεις πραγματοποιήσεως των εν Μικρά Ασία εθνικών βλέψεων, θυσίαι τινές εν των Αίμω δύνανται να γίνωσι όπως ασφαλισθή η επιτυχία τοιαύτης μεγαλοπράγμονος εθνικής πολιτικής. […]
Αλλ’ αν αι παραχωρήσεις αύται [σ.σ. της Σερβίας προς τη Βουλγαρία] δεν ήρκουν όπως προσελκυσθή η Βουλγαρία προς σύμπραξιν μετά των παλαιών αυτής συμμάχων ή τουλάχιστον προς τήρησιν ευμενούς απέναντι αυτών ουδετερότητος,
δε θα εδίσταζα, όσον οδυνηρά και αν είναι η εγχείρησις, να συμβουλεύσω την θυσίαν της Καβάλας, όπως διασωθεί ο εν Τουρκία Ελληνισμός και ασφαλισθή η δημιουργία αληθούς μεγάλης Ελλάδος, περιλαμβανούσης πάντας σχεδόν τας χώρας, εις τας οποίας ο Ελληνισμός έδρασε κατά την μακραίωνη αυτού ιστορίαν.[…]
Εάν η γνώμη μου αύτη εγίνετο δεκτή, θα έπρεπε διά της παρεμβάσεως των Δυνάμεων της Τριπλής Συνεννοήσεως να ασφαλισθή ότι η Βουλγαρία θ’ ανελάμβανε να εξαγοράση τας περιουσίας πάντων εκείνων των κατοίκων του παραχωρηθησομένου αυτή τμήματος όσοι θα ήθελον να μεταναστεύσωσι εντός των ορίων της Ελλάδος…»
Στο 2ο υπόμνημα, της 17ης Ιανουαρίου 1915, εκθέτει τα πολλαπλάσια κέρδη και τα οφέλη της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, που τον κάνουν να εισηγείται την παραχώρηση της Καβάλας:
«Ούτως εχόντων των πραγμάτων, νομίζω ότι επέστη ο χρόνος ν’ αντιμετωπίσωμεν αποφασιστικώς το πρόβλημα των αναγκαίων θυσιών, όπως επιτύχωμεν , ει δυνατόν, σύμπραξιν παμβαλκανικήν, προς από κοινού μετοχήν εις τον πόλεμον. […]
Η παραχώρησις της Καβάλας (σ.σ ήταν ενωμένη με τη Δράμα) είναι βεβαίως θυσία οδυνηροτάτη, αισθάνομαι δε αίσθημα βαθυτάτου ψυχικού άλγους εισηγούμενος αυτήν. Αλλά δεν διστάζω να την προτείνω ευθύς ως λάβω υπ’ όψιν τίνα εθνικά ανταλλάγματα πρόκειται να εξασφαλισθώσι διά της θυσίας ταύτης.
Εχω το αίσθημα ότι αι παραχωρήσεις εν Μικρά Ασία […], δύνανται, αν μάλιστα υποβληθώμεν εις θυσίας προς την Βουλγαρίαν, να λάβουν έκτασιν τοιαύτην, ώστε εις την εκ των νικηφόρων πολέμων προελθούσαν διπλήν Ελλάδα να προστεθή άλλη μία εξ ίσου μεγάλη και όχι βέβαια ολιγώτερον πλουσία Ελλάς. […]
Το παραχωρηθησόμενον παρ’ ημών τμήμα (Καζάδες, Σαρή-Σαμπαν, Καβάλας και Δράμας) δεν έχει επιφάνειαν μεγαλυτέραν των 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Κατ’ έκτασιν επομένως αντιπροσωπεύει μόλις το εξηκοστόν των ενδεχομένων ανταλλαγμάτων εν Μικρά Ασία […].
Είναι αληθές ότι υπό έποψιν πλούτου του τμήματος η αξία είναι μεγίστη και όλως δυσανάλογος προς την έκτασιν αυτού. Αλλ’ είναι φανερόν ότι δεν δύναται να παραβληθή προς τον πλούτον του τμήματος της Μικράς Ασίας, ούτινος την παραχώρησιν πρόκειται να επιδιώξωμεν».
Από το υπόμνημα αυτό φαίνεται καθαρά πως τα πλούτη και τα οφέλη που θα έχει η ελληνική αστική τάξη από τα εδάφη της Μικράς Ασίας είναι ο κύριος λόγος της επιμονής Βενιζέλου, (χώρια τα συμφέροντα των Άγγλων φίλων του στην περιοχή) αλλά επειδή πρέπει να πείσει και τον λαό για την εκστρατεία πετάει το τυράκι της απελευθέρωσης των ελληνικών πληθυσμών.
Οτι οι ελληνικοί πληθυσμοί χρησιμοποιούνται μονάχα ως πρόσχημα, το αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς από την προηγούμενη επιχειρηματολογία κι η αναφορά έρχεται μονάχα προς το τέλος: «Μείζονα βεβαίως σημασίαν έχει η παραχώρησις των Ελληνικών πληθυσμών του παραχωρηθησομένου τμήματος.
Αλλ’ εάν ο Ελληνικός ούτος πληθυσμός δύναται να υπολογισθή εις τριάκοντα χιλιάδας ψυχών, ο Ελληνικός πληθυσμός του διεκδικουμένου παρ’ ημών τμήματος της Μικράς Ασίας ανέρχεται εις οκτακοσίας και πλέον χιλιάδας ψυχών, είναι δηλαδή ασφαλώς εικοσιπενταπλάσιος του παραχωρηθησομένου.
Επί πλέον ως ήδη ανέπτυξα εν τω προηγουμένω υπομνήματί μου, η παραχώρησις του τμήματος της Δράμας – Καβάλας θα γίνη υπό τον ρητόν όρον, ότι η Βουλγαρική Κυβέρνηση θα εξαγοράση τας περιουσίας πάντων εκείνων, όσοι θα θελήσουν να μεταναστεύσουν εκ του παραχωρηθησομένου μέρους.
Ουδ’ αμφιβάλλω ότι πάντες μέχρις ενός οι ομογενείς του μέρους τούτου, εκποιούντες τας περιουσίας αυτών, θα σπεύσουν να μεταναστεύσουν προς την αναδημιουργηθησομένην εν Μικρά Ασία Νέαν Ελλάδα, αυξάνοντες και ενισχύοντες τον Ελληνικόν αυτής πληθυσμόν.
Υπό τοιούτους όρους, Μεγαλειότατε πιστεύω ακραδάντως ότι πρέπει να τεθή κατά μέρος πας δισταγμός.[…]
Πώς είναι δυνατόν ούτως εχόντων των πραγμάτων να αφήσωμεν να παρέλθη η υπό της θείας προνοίας παρεχομένη ημίν ευκαιρία όπως πραγματοποιήσωμεν τα τολμηρότερα ημών εθνικά ιδεώδη; […]»
Στο 3ο υπόμνημά του, της 17ης Φεβρουαρίου 1915, που το διάβασε ο ίδιος στον Κωνσταντίνο, προσθέτει ένα επιπλέον επιχείρημα για άμεση είσοδο στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ: Εάν δεν το κάνει η Ελλάδα, τότε ίσως να συμπράξει με τις Δυνάμεις της Συνεννοήσεως η Βουλγαρία, με αντάλλαγμα μεγάλα εδαφικά κέρδη στην Ανατ. Θράκη, Μακεδονίας κ.ά., ακόμη και την Καβάλα!
«Και αν δε αποφύγωμεν τον κίνδυνον να επιδικαστή τότε αύτη η Καβάλλα, μόνο διά της επεκτάσεως των ορίων της Βουλγαρίας προς την Θράκην και την σερβικήν Μακεδονίαν θα ανατραπή και πάλιν προς βλάβην ημών η σημερινή ισορροπία. […]».
Η πρόταση του Βενιζέλου έμεινε στα χαρτιά, επειδή η Βουλγαρία μπήκε γρήγορα στον πόλεμο με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία – Αυστρουγγαρία – Ιταλία) κόντρα στην Αντάντ.
Η πρόταση του Βενιζέλου για παραχώρηση της ευρύτερης περιοχής της Καβάλας στη Βουλγαρία περιλάμβανε και αντίστοιχη μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού της Καβάλας προς τη Μικρά Ασία.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν με τη Μικρασιατική καταστραφή του 1922 έδειξαν το μέγεθος της τραγικής ειρωνείας!
Το «όραμα» του Ελ. Βενιζέλου μετατράπηκε στον χειρότερο «εφιάλτη» που βίωσε ο ελληνισμός μέχρι σήμερα!
Παραπομπές:
— Εκτός από τον Τύπο της εποχής, στοιχεία αντλήσαμε από το βιβλίο του Michael Llewellyn Smith, «Το όραμα της Ιωνίας. Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία 1919-1922», εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004.
— Ο ενδιαφερόμενος για το θέμα πρέπει να δει και την ωραία εργασία του Θεόδωρου Θεοδωρίδη «Σαν άλλη Ιφιγένεια – Η Καβάλα ως σφάγιο στο βωμό του «οράματος της Ιωνίας» του Ελευθέριου Βενιζέλου», Πρακτικά σεμιναρίων τοπικής ιστορίας, τ. Β΄, έκδ. Δήμου Καβάλας, Καβάλα 2014, σ. 65-86.
Πηγή:
https://www.rovespieros.gr/toso-kostolo ... makedonia/
Από τις αρχές του 1915 πολιτικοί κύκλοι της Αγγλίας προωθούσαν την ιδέα της παραχώρησης μακεδονικών εδαφών στη Βουλγαρία, ως δέλεαρ για την προσχώρησή της στην Αντάντ ή έστω για στάση «ευμενούς ουδετερότητος». Η Βουλγαρία λόγω της στρατιωτικής της ισχύος είχε καταστεί μήλο της έριδος για τους δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ζητούσε μεγάλα ανταλλάγματα για την όποια προσχώρησή της.
Ως αντιστάθμισμα για τις εδαφικές απώλειες στη Μακεδονία οι Άγγλοι πρότειναν στην ελληνική πλευρά την παραχώρηση περιοχών της Μικράς Ασίας, φυσικά μετά το τέλος του πολέμου και την ήττα των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και της συμμάχου αυτών Τουρκίας. Στις 21 Ιουλίου οι πρέσβεις των Δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας κι Ιταλίας επέδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση νότα με την οποία ζητούσαν από την Ελλάδα να παραχωρήσει την ευρύτερη – τότε – περιοχή της Καβάλας (Καβάλα – Δράμα – Σαρή Σαμπάν / Χρυσούπολη).
Η περιοχή αυτή μετά την αποχώρηση των Οθωμανών είχε περάσει για 8 μήνες υπό βουλγαρική διοίκηση (Οκτ. 1912 – Ιούν. 1913), οι οδυνηρές μνήμες της οποίας ήταν πολύ νωπές, αφού είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια μετά την προσάρτησή της στο ελληνικό βασίλειο στο τέλος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και την Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).
Οπως ήταν φυσικό, η διακοίνωση των Δυνάμεων συγκλόνισε τους κατοίκους των επίμαχων περιοχών, που αφενός έρχονταν αντιμέτωποι με τραγικά διλήμματα κι αφετέρου ένιωθαν ότι θυσιάζονται ως πιόνι στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής και των σκοπιμοτήτων του Μεγάλου Πολέμου.
26 Ιουλίου 1915, «Πάνδημον» συλλαλητήριον για τη «θυσία» της Καβάλλας
«Οι Ελληνες, οι Τούρκοι κι οι Ισραηλίται της επαρχίας Καβάλλας συνελθόντες εις πάνδημον συλλαλητήριον σήμερον επί τη ειδήσει της υπό των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως ζητηθείσης παραχωρήσεως αυτής εις τους Βουλγάρους […]
Διαμαρτυρόμεθα κατά των Δυνάμεων τούτων των παραβαινουσών τας ρητάς υποσχέσεις περί του σεβασμού της ακεραιότητος των μικρών κρατών και της αρχής των εθνικοτήτων.
Εξανιστάμεθα κατά της τοιαύτης σκληράς αποφάσεως, δι’ ης εκχωρούμεθα εις τους Βουλγάρους, ων πικρά πείραν ελάβομεν κατά την τελευταίαν κατοχήν της οποίας ίχνη πρόκεινται αι καταστροφαί των πόλεων και αι σφαγαί των άοπλων πληθυσμών.
Προσκαλούμεν και εξορκίζομεν Ελληνικήν κυβέρνησιν ίνα μη επ’ ουδενί λόγω υποκύψη εις την πίεσιν της δυνάμεως και ουδενί παραχωρήση Ελληνικήν γην άνευ πολέμου.
Δηλούμεν ότι έχομεν απόφασιν ν’ αμυνθώμεν υπέρ της πατρίδος ημών παντί μέσω προτιμώντες να καταστραφώμεν υπό των τηλεβόλων των μεγάλων τούτων Δυνάμεων και να μεταβάλωμεν τας επαρχίας της Καβάλλας εις ερείπια και τέφραν παρά να παραδώσωμεν ταύτην εις τους Βουλγάρους.
Εν ονόματι του λαού της Καβάλλας,
Η Επιτροπή:
Ευγένιος Ιορδάνου, Ιωάννης Μαρκαντζής,
Χαμδή Σαήλ, Χαμδή Σουλεϊμάν,
Ιακώβ Μπενβενίστε, Λέων Μποχώρ»
Η αναστάτωση και το ζοφερό κλίμα αποτυπώνεται και στα δημοσιεύματα της εποχής, όπως στην ανταπόκριση της 25ης Ιουλίου της «Ακρόπολις» από τη Δράμα:
«Η Μακεδονία ανάστατος. Πάσα κίνησις εσταμάτησε. Τα καταστήματα άπαντα έκλεισαν και ανήρτησαν μεσιστίους σημαίας. Οι κώδωνες των εκκλησιών κρούονται πενθίμως. Εις τα τζαμία εψάλησαν δεήσεις.
Οι χωρικοί εγκατέλειψαν τους αγρούς των, τα δε γυναικόπαιδα απήλθον εις το ύπαιθρον. Οι από του Σιδηροκάστρου μέχρι του Σαρή Σαμπάν, της Θάσου και του Παγγαίου πρόκριτοι διατρέχουσι ενθαρρύνοντες τους πανικοβλήτους χωρικούς. Σώματα εθελοντικά συνεκροτήθησαν με σύνθημα «ούτε σπιθαμή». […]
Αύριον Κυριακή θα συγκροτηθούν ογκώδη συλλαλητήρια και θα επακολουθήσουν ολονυκτίαι και λιτανίαι. Άπασαι αι πόλεις συνεννούνται κάθε λεπτόν τηλεφωνικώς. Η Δράμα εβυθίσθη εις πένθος.
Εις Καβάλλαν η κατάστασις είναι απελπιστική. […] Εις Προσοτσάνην ταύτην την στιγμήν συγκροτείται ογκώδες συλλαλητήριον. Οι κάτοικοι αρνούνται να επανέλθουν εις τας εργασίας των.
Οι γηραιοί πρόκριτοι της Δράμας και σεβασταί δέσποιναι συνέρχονται εις ολονυκτικάς συνεδριάσεις αποφασίζοντες μετά του λαού, όστις εν περιπτώσει επιμονής των Δυνάμεων να γίνουν παραχωρήσεις, θα φθάσουν εις τα έσχατα […]»
Στην Καβάλα συγκροτήθηκε επιτροπή από μέλη όλων των εθνοθρησκευτικών ομάδων της πόλης, η οποία διοργάνωσε πάνδημο συλλαλητήριο. Στο ψήφισμά τους προς την ελληνική κυβέρνηση, εκτός από τα αισθήματα απογοήτευσης και τις έντονες διαμαρτυρίες, διατρανώνουν την απόφασή τους να αμυνθούν. Την ίδια μέρα στη Θάσο, μετά το παλλαϊκό συλλαλητήριο εγκρίθηκε ψήφισμα με το οποίο ο λαός του νησιού εξέφρασε τη διαμαρτυρία του.Δεκάδες επίσης ήταν τα τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας από όλη την περιοχή προς βουλευτές και πολιτικούς. Ενδεικτικά, από την Καβάλα προς το βουλευτή Ν. Δεμερτζή:
«Η θλιβερά είδησις της ανακοινώσεως της αδίκου και απανθρώπου αποφάσεως των Δυνάμεων όπως παραδοθώμεν εις τους Βουλγάρους προαιωνίους εχθρούς του Έθνους μας, τα ίχνη της διαβάσεως των οποίων είναι καταφανή εισέτι, ενέσπειρε την κατήφειαν και την αγανάκτησιν. Εργασίαι διεκόπησαν. Οι κάτοικοι διατελούσι εν αναβρασμώ ψυχής».
Τα βέλη της διαμαρτυρίας τους στρέφονταν μονάχα εναντίον των «Δυνάμεων». Αγνοούσαν ότι οι ευρωπαϊκές μηχανορραφίες ευθυγραμμίζονταν απόλυτα με τις επιδιώξεις του Βενιζέλου για είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ και για τη δημιουργία μιας Μεγάλης Ελλάδας, που θα περιλάμβανε και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
Εναντι αυτών των μεγαλεπήβολων στόχων, ο Βενιζέλος δε δίστασε να επιφέρει καίριο πλήγμα στην εθνική ενότητα, θυσιάζοντας περιοχές που είχαν διατηρήσει την ελληνικότητά τους χάρη στους αγώνες και το αίμα των κατοίκων, περιοχές που μόλις είχαν απελευθερωθεί. Οι σκέψεις του Βενιζέλου περιλαμβάνονται στα τρία μυστικά υπομνήματά του προς το βασιλέα Κωνσταντίνο στις αρχές του 1915.
Στο 1ο υπόμνημα, της 11ης Ιανουαρίου 1915 (παλαιό ημερολόγιο), δηλώνει για πρώτη φορά τις προθέσεις του. Πεπεισμένος ότι οι δυνάμεις της Αντάντ θα διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θεωρεί αναγκαία την είσοδο της Ελλάδας στο πόλεμο, ώστε να επωφεληθεί στη Μικρά Ασία: «…Καθ’ ην στιγμήν ανοίγονται προ ημών αι απόψεις πραγματοποιήσεως των εν Μικρά Ασία εθνικών βλέψεων, θυσίαι τινές εν των Αίμω δύνανται να γίνωσι όπως ασφαλισθή η επιτυχία τοιαύτης μεγαλοπράγμονος εθνικής πολιτικής. […]
Αλλ’ αν αι παραχωρήσεις αύται [σ.σ. της Σερβίας προς τη Βουλγαρία] δεν ήρκουν όπως προσελκυσθή η Βουλγαρία προς σύμπραξιν μετά των παλαιών αυτής συμμάχων ή τουλάχιστον προς τήρησιν ευμενούς απέναντι αυτών ουδετερότητος,
δε θα εδίσταζα, όσον οδυνηρά και αν είναι η εγχείρησις, να συμβουλεύσω την θυσίαν της Καβάλας, όπως διασωθεί ο εν Τουρκία Ελληνισμός και ασφαλισθή η δημιουργία αληθούς μεγάλης Ελλάδος, περιλαμβανούσης πάντας σχεδόν τας χώρας, εις τας οποίας ο Ελληνισμός έδρασε κατά την μακραίωνη αυτού ιστορίαν.[…]
Εάν η γνώμη μου αύτη εγίνετο δεκτή, θα έπρεπε διά της παρεμβάσεως των Δυνάμεων της Τριπλής Συνεννοήσεως να ασφαλισθή ότι η Βουλγαρία θ’ ανελάμβανε να εξαγοράση τας περιουσίας πάντων εκείνων των κατοίκων του παραχωρηθησομένου αυτή τμήματος όσοι θα ήθελον να μεταναστεύσωσι εντός των ορίων της Ελλάδος…»
Στο 2ο υπόμνημα, της 17ης Ιανουαρίου 1915, εκθέτει τα πολλαπλάσια κέρδη και τα οφέλη της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, που τον κάνουν να εισηγείται την παραχώρηση της Καβάλας:
«Ούτως εχόντων των πραγμάτων, νομίζω ότι επέστη ο χρόνος ν’ αντιμετωπίσωμεν αποφασιστικώς το πρόβλημα των αναγκαίων θυσιών, όπως επιτύχωμεν , ει δυνατόν, σύμπραξιν παμβαλκανικήν, προς από κοινού μετοχήν εις τον πόλεμον. […]
Η παραχώρησις της Καβάλας (σ.σ ήταν ενωμένη με τη Δράμα) είναι βεβαίως θυσία οδυνηροτάτη, αισθάνομαι δε αίσθημα βαθυτάτου ψυχικού άλγους εισηγούμενος αυτήν. Αλλά δεν διστάζω να την προτείνω ευθύς ως λάβω υπ’ όψιν τίνα εθνικά ανταλλάγματα πρόκειται να εξασφαλισθώσι διά της θυσίας ταύτης.
Εχω το αίσθημα ότι αι παραχωρήσεις εν Μικρά Ασία […], δύνανται, αν μάλιστα υποβληθώμεν εις θυσίας προς την Βουλγαρίαν, να λάβουν έκτασιν τοιαύτην, ώστε εις την εκ των νικηφόρων πολέμων προελθούσαν διπλήν Ελλάδα να προστεθή άλλη μία εξ ίσου μεγάλη και όχι βέβαια ολιγώτερον πλουσία Ελλάς. […]
Το παραχωρηθησόμενον παρ’ ημών τμήμα (Καζάδες, Σαρή-Σαμπαν, Καβάλας και Δράμας) δεν έχει επιφάνειαν μεγαλυτέραν των 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Κατ’ έκτασιν επομένως αντιπροσωπεύει μόλις το εξηκοστόν των ενδεχομένων ανταλλαγμάτων εν Μικρά Ασία […].
Είναι αληθές ότι υπό έποψιν πλούτου του τμήματος η αξία είναι μεγίστη και όλως δυσανάλογος προς την έκτασιν αυτού. Αλλ’ είναι φανερόν ότι δεν δύναται να παραβληθή προς τον πλούτον του τμήματος της Μικράς Ασίας, ούτινος την παραχώρησιν πρόκειται να επιδιώξωμεν».
Από το υπόμνημα αυτό φαίνεται καθαρά πως τα πλούτη και τα οφέλη που θα έχει η ελληνική αστική τάξη από τα εδάφη της Μικράς Ασίας είναι ο κύριος λόγος της επιμονής Βενιζέλου, (χώρια τα συμφέροντα των Άγγλων φίλων του στην περιοχή) αλλά επειδή πρέπει να πείσει και τον λαό για την εκστρατεία πετάει το τυράκι της απελευθέρωσης των ελληνικών πληθυσμών.
Οτι οι ελληνικοί πληθυσμοί χρησιμοποιούνται μονάχα ως πρόσχημα, το αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς από την προηγούμενη επιχειρηματολογία κι η αναφορά έρχεται μονάχα προς το τέλος: «Μείζονα βεβαίως σημασίαν έχει η παραχώρησις των Ελληνικών πληθυσμών του παραχωρηθησομένου τμήματος.
Αλλ’ εάν ο Ελληνικός ούτος πληθυσμός δύναται να υπολογισθή εις τριάκοντα χιλιάδας ψυχών, ο Ελληνικός πληθυσμός του διεκδικουμένου παρ’ ημών τμήματος της Μικράς Ασίας ανέρχεται εις οκτακοσίας και πλέον χιλιάδας ψυχών, είναι δηλαδή ασφαλώς εικοσιπενταπλάσιος του παραχωρηθησομένου.
Επί πλέον ως ήδη ανέπτυξα εν τω προηγουμένω υπομνήματί μου, η παραχώρησις του τμήματος της Δράμας – Καβάλας θα γίνη υπό τον ρητόν όρον, ότι η Βουλγαρική Κυβέρνηση θα εξαγοράση τας περιουσίας πάντων εκείνων, όσοι θα θελήσουν να μεταναστεύσουν εκ του παραχωρηθησομένου μέρους.
Ουδ’ αμφιβάλλω ότι πάντες μέχρις ενός οι ομογενείς του μέρους τούτου, εκποιούντες τας περιουσίας αυτών, θα σπεύσουν να μεταναστεύσουν προς την αναδημιουργηθησομένην εν Μικρά Ασία Νέαν Ελλάδα, αυξάνοντες και ενισχύοντες τον Ελληνικόν αυτής πληθυσμόν.
Υπό τοιούτους όρους, Μεγαλειότατε πιστεύω ακραδάντως ότι πρέπει να τεθή κατά μέρος πας δισταγμός.[…]
Πώς είναι δυνατόν ούτως εχόντων των πραγμάτων να αφήσωμεν να παρέλθη η υπό της θείας προνοίας παρεχομένη ημίν ευκαιρία όπως πραγματοποιήσωμεν τα τολμηρότερα ημών εθνικά ιδεώδη; […]»
Στο 3ο υπόμνημά του, της 17ης Φεβρουαρίου 1915, που το διάβασε ο ίδιος στον Κωνσταντίνο, προσθέτει ένα επιπλέον επιχείρημα για άμεση είσοδο στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ: Εάν δεν το κάνει η Ελλάδα, τότε ίσως να συμπράξει με τις Δυνάμεις της Συνεννοήσεως η Βουλγαρία, με αντάλλαγμα μεγάλα εδαφικά κέρδη στην Ανατ. Θράκη, Μακεδονίας κ.ά., ακόμη και την Καβάλα!
«Και αν δε αποφύγωμεν τον κίνδυνον να επιδικαστή τότε αύτη η Καβάλλα, μόνο διά της επεκτάσεως των ορίων της Βουλγαρίας προς την Θράκην και την σερβικήν Μακεδονίαν θα ανατραπή και πάλιν προς βλάβην ημών η σημερινή ισορροπία. […]».
Η πρόταση του Βενιζέλου έμεινε στα χαρτιά, επειδή η Βουλγαρία μπήκε γρήγορα στον πόλεμο με το μέρος των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία – Αυστρουγγαρία – Ιταλία) κόντρα στην Αντάντ.
Η πρόταση του Βενιζέλου για παραχώρηση της ευρύτερης περιοχής της Καβάλας στη Βουλγαρία περιλάμβανε και αντίστοιχη μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού της Καβάλας προς τη Μικρά Ασία.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν με τη Μικρασιατική καταστραφή του 1922 έδειξαν το μέγεθος της τραγικής ειρωνείας!
Το «όραμα» του Ελ. Βενιζέλου μετατράπηκε στον χειρότερο «εφιάλτη» που βίωσε ο ελληνισμός μέχρι σήμερα!
Παραπομπές:
— Εκτός από τον Τύπο της εποχής, στοιχεία αντλήσαμε από το βιβλίο του Michael Llewellyn Smith, «Το όραμα της Ιωνίας. Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία 1919-1922», εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004.
— Ο ενδιαφερόμενος για το θέμα πρέπει να δει και την ωραία εργασία του Θεόδωρου Θεοδωρίδη «Σαν άλλη Ιφιγένεια – Η Καβάλα ως σφάγιο στο βωμό του «οράματος της Ιωνίας» του Ελευθέριου Βενιζέλου», Πρακτικά σεμιναρίων τοπικής ιστορίας, τ. Β΄, έκδ. Δήμου Καβάλας, Καβάλα 2014, σ. 65-86.
Πηγή:
https://www.rovespieros.gr/toso-kostolo ... makedonia/
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τη φιλοβασιλική κυβέρνηση Σκουλούδη
(Βρετανική γελοιογραφία, που ειρωνεύεται τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την αδράνειά του κατά τη βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία. Ο Βούλγαρος βασιλιάς Φερδινάνδος μπαίνει από το παράθυρο ρωτώντας Ενοχλώ; και ο Κωνσταντίνος του απαντά Όχι. Νιώσε σαν στο σπίτι σου.)
Η Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας το διάστημα 1916-1918 ήταν συνέπεια της επεκτατικής και εθνικιστικής πολιτικής των Βουλγάρων και ξεκίνησε με την επιχείρηση του Στρυμόνα του Βουλγαρικού στρατού εκ μέρους των Κεντρικών Δυνάμεων. Η βουλγαρική προέλαση έλαβε χώρα απρόσκοπτα λόγω των διαταγών του βασιλιά Κωνσταντίνου να μην προβληθεί καμία αντίσταση ως αντιστάθμισμα στην κατοχή της Θεσσαλονίκης από την Συμμαχική (Αντάντ) Στρατιά της Ανατολής, εν μέσω του Εθνικού Διχασμού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918).[1][2][3]
Η φιλοβασιλική Κυβέρνηση Σκουλούδη για να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός υπέρ των Γερμανών αποφάσισε την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους, συμμάχους των Γερμανών. Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός Σκουλούδης, ο υπουργός Στρατιωτικών Γιαννακίτσας, ο αναπληρωτής επιτελάρχη του Στρατού (και κατοπινός δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του φιλογερμανού βασιλιά Κωνσταντίνου, αποφάσισαν την αμαχητί παράδοση του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, στις 26 Μαΐου 1916 και ακολούθως την παράδοση της Καβάλας[4][5][6]
Έτσι, οι Βούλγαροι ως σύμμαχοι των Γερμανών, κατέλαβαν αμαχητί την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, χωρίς καν να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Υπολογίζεται πως κατά τη Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί.[7]
{Εξόριστοι Έλληνες επιστρέφουν από τη Βουλγαρία το 1918 σε κλειστά βαγόνια τραίνων, τα οποία προορίζονταν για μεταφορά ζώων και εμπορευμάτων (φωτογραφία Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού)}
Πηγή:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE ... E%B1%CF%82
(Βρετανική γελοιογραφία, που ειρωνεύεται τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την αδράνειά του κατά τη βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία. Ο Βούλγαρος βασιλιάς Φερδινάνδος μπαίνει από το παράθυρο ρωτώντας Ενοχλώ; και ο Κωνσταντίνος του απαντά Όχι. Νιώσε σαν στο σπίτι σου.)
Η Β΄ Βουλγαρική Κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας το διάστημα 1916-1918 ήταν συνέπεια της επεκτατικής και εθνικιστικής πολιτικής των Βουλγάρων και ξεκίνησε με την επιχείρηση του Στρυμόνα του Βουλγαρικού στρατού εκ μέρους των Κεντρικών Δυνάμεων. Η βουλγαρική προέλαση έλαβε χώρα απρόσκοπτα λόγω των διαταγών του βασιλιά Κωνσταντίνου να μην προβληθεί καμία αντίσταση ως αντιστάθμισμα στην κατοχή της Θεσσαλονίκης από την Συμμαχική (Αντάντ) Στρατιά της Ανατολής, εν μέσω του Εθνικού Διχασμού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918).[1][2][3]
Η φιλοβασιλική Κυβέρνηση Σκουλούδη για να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός υπέρ των Γερμανών αποφάσισε την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους, συμμάχους των Γερμανών. Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός Σκουλούδης, ο υπουργός Στρατιωτικών Γιαννακίτσας, ο αναπληρωτής επιτελάρχη του Στρατού (και κατοπινός δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του φιλογερμανού βασιλιά Κωνσταντίνου, αποφάσισαν την αμαχητί παράδοση του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, στις 26 Μαΐου 1916 και ακολούθως την παράδοση της Καβάλας[4][5][6]
Έτσι, οι Βούλγαροι ως σύμμαχοι των Γερμανών, κατέλαβαν αμαχητί την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, χωρίς καν να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Υπολογίζεται πως κατά τη Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί.[7]
{Εξόριστοι Έλληνες επιστρέφουν από τη Βουλγαρία το 1918 σε κλειστά βαγόνια τραίνων, τα οποία προορίζονταν για μεταφορά ζώων και εμπορευμάτων (φωτογραφία Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού)}
Πηγή:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE ... E%B1%CF%82
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
wooded glade
- Δημοσιεύσεις: 29284
- Εγγραφή: 02 Απρ 2018, 17:04
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Φαίνεται λίγο εκτός συναγωνισμού αυτό.
Αν η Βουλγαρία δεχόταν θα έπαιρνε την Καβάλα για πλάκα από τους Anglo-French και εμείς τίποτα αν δεν συμμαχούσαμε κι εμείς με την entente.
Με τη συμφωνία θα παίρναμε Κωνσταντινούπολη (αλλά βέβαια η μετακεμαλική κατάσταση ποιά θα ήταν ;).
Αν πάλι δεχόταν η Βουλγαρία και λέγαμε εμείς όχι και συμμαχούσαμε με Γκερμάνιεν ; Σίγουρα η Γκερμάνιεν ήταν ήδη σύμμαχοι με τους Τούρκους αλλά την Καβάλα πιθανόν θα μας την ξαναέδινε μετά τη (Γερμανική) νίκη. Μόνο που η Γερμανική νίκη δεν ήρθε ποτέ.
Η Γερμανία σαν σύμμαχος τελικά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας και την γενοκτονία των Αρμενίων εισηγήθηκε και τη Μακεδονία θα έδινε στους Βούλγαρους.
Αν η Βουλγαρία δεχόταν θα έπαιρνε την Καβάλα για πλάκα από τους Anglo-French και εμείς τίποτα αν δεν συμμαχούσαμε κι εμείς με την entente.
Με τη συμφωνία θα παίρναμε Κωνσταντινούπολη (αλλά βέβαια η μετακεμαλική κατάσταση ποιά θα ήταν ;).
Αν πάλι δεχόταν η Βουλγαρία και λέγαμε εμείς όχι και συμμαχούσαμε με Γκερμάνιεν ; Σίγουρα η Γκερμάνιεν ήταν ήδη σύμμαχοι με τους Τούρκους αλλά την Καβάλα πιθανόν θα μας την ξαναέδινε μετά τη (Γερμανική) νίκη. Μόνο που η Γερμανική νίκη δεν ήρθε ποτέ.
Η Γερμανία σαν σύμμαχος τελικά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας και την γενοκτονία των Αρμενίων εισηγήθηκε και τη Μακεδονία θα έδινε στους Βούλγαρους.
δεν είναι όλα κρού-σμα-τα
-
wooded glade
- Δημοσιεύσεις: 29284
- Εγγραφή: 02 Απρ 2018, 17:04
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Φαίνεται λίγο εκτός συναγωνισμού αυτό.
Αν η Βουλγαρία δεχόταν θα έπαιρνε την Καβάλα για πλάκα από τους Anglo-French και εμείς τίποτα αν δεν συμμαχούσαμε κι εμείς με την entente.
Με τη συμφωνία θα παίρναμε Κωνσταντινούπολη (αλλά βέβαια η μετακεμαλική κατάσταση ποιά θα ήταν ;).
Αν πάλι δεχόταν η Βουλγαρία και λέγαμε εμείς όχι και συμμαχούσαμε με Γκερμάνιεν ; Σίγουρα η Γκερμάνιεν ήταν ήδη σύμμαχοι με τους Τούρκους αλλά την Καβάλα πιθανόν θα μας την ξαναέδινε μετά τη (Γερμανική) νίκη. Μόνο που η Γερμανική νίκη δεν ήρθε ποτέ.
Η Γερμανία σαν σύμμαχος τελικά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας και την γενοκτονία των Αρμενίων εισηγήθηκε και τη Μακεδονία θα έδινε στους Βούλγαρους.
Αν η Βουλγαρία δεχόταν θα έπαιρνε την Καβάλα για πλάκα από τους Anglo-French και εμείς τίποτα αν δεν συμμαχούσαμε κι εμείς με την entente.
Με τη συμφωνία θα παίρναμε Κωνσταντινούπολη (αλλά βέβαια η μετακεμαλική κατάσταση ποιά θα ήταν ;).
Αν πάλι δεχόταν η Βουλγαρία και λέγαμε εμείς όχι και συμμαχούσαμε με Γκερμάνιεν ; Σίγουρα η Γκερμάνιεν ήταν ήδη σύμμαχοι με τους Τούρκους αλλά την Καβάλα πιθανόν θα μας την ξαναέδινε μετά τη (Γερμανική) νίκη. Μόνο που η Γερμανική νίκη δεν ήρθε ποτέ.
Η Γερμανία σαν σύμμαχος τελικά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας και την γενοκτονία των Αρμενίων εισηγήθηκε και τη Μακεδονία θα έδινε στους Βούλγαρους.
δεν είναι όλα κρού-σμα-τα
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ και η αναγνώριση «βουλγαρικής μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία»!
(Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαος Πολίτης)
Με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919), προβλέφτηκε η ανταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών της Βουλγαρίας και των βουλγαρικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Θράκης που ζούσαν σε ελληνικό έδαφος. Η υπογραφή του νέου ελληνοβουλγαρικού πρωτοκόλλου εκ μέρους του εκπρόσωπου της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαου Πολίτη (δύο φορές υπουργός εξωτερικών στις κυβερνήσεις Βενιζέλου) και του υπουργού εξωτερικών της Βουλγαρίας Καλφώφ στη Γενεύη (Σεπτέμβριος 1924) δημιούργησε μια εύφλεκτη κατάσταση στις διαβαλκανικές σχέσεις και περιέπλεξε τα πράγματα περισσότερο. Τα δύο ταυτόσημα πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στη Γενεύη, πρόβλεπαν την ίδρυση κοινού Συμβουλευτικού Οργανισμού (από δύο ουδέτερα μέλη της ελληνοβουλγαρικής Επιτροπής Μετανάστευσης) και για τα δύο κράτη. Τα μέλη του Οργανισμού αυτού επρόκειτο να πραγματοποιούν τακτικές επιθεωρήσεις στο ελληνικό έδαφος, όπου διαβιούσε η βουλγαρική μειονότητα, και στο αντίστοιχο βουλγαρικό, όπου ζούσε η ελληνική μειονότητα. Ήταν εξουσιοδοτημένα να γνωμοδοτούν σχετικά με θέματα που αφορούσαν μειονοτικές διατάξεις του διεθνούς δικαίου, να συλλέγουν επιτόπιες πληροφορίες σχετικά με εκπαιδευτικά και θρησκευτικά ζητήματα και να προτείνουν την εφαρμογή των κατάλληλων μέτρων στις αρμόδιες κυβερνήσεις.
Για το Πρωτόκολλο διατυπώθηκαν έντονες αντιρρήσεις από τη Σερβία, η οποία δεν μπορούσε να δεχτεί να αναγνωριστούν ως βουλγαρική μειονότητα οι σλαβόφωνοι π.χ. της Φλώρινας ενόσω θεωρούσε «νότιους Σέρβους» τους γείτονές τους του Μοναστηριού. Η άτυχης αυτή (για την ελληνική πλευρά) υπογραφή του σχετικού πρωτοκόλλου, η οποία έδινε στην ουσία το δικαίωμα στη Βουλγαρία να ανακινεί ένα ανύπαρκτο ζήτημα και να υποδαυλίζει μειονοτικές τάσεις στην ελληνική Μακεδονία, προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης και την απόρριψη της σχετικής συμφωνίας από την ελληνική Βουλή. Η κατάσταση περιπλέχθηκε περισσότερο, γιατί το πρωτόκολλο είχε ήδη υπογραφεί από τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Κ.Τ.Ε. και χρειάσθηκαν μακρές διαπραγματεύσεις για την οριστική επίλυση του ζητήματος.
Πηγές:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF ... F%8E%CF%86
(Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαος Πολίτης)
Με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919), προβλέφτηκε η ανταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών της Βουλγαρίας και των βουλγαρικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Θράκης που ζούσαν σε ελληνικό έδαφος. Η υπογραφή του νέου ελληνοβουλγαρικού πρωτοκόλλου εκ μέρους του εκπρόσωπου της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαου Πολίτη (δύο φορές υπουργός εξωτερικών στις κυβερνήσεις Βενιζέλου) και του υπουργού εξωτερικών της Βουλγαρίας Καλφώφ στη Γενεύη (Σεπτέμβριος 1924) δημιούργησε μια εύφλεκτη κατάσταση στις διαβαλκανικές σχέσεις και περιέπλεξε τα πράγματα περισσότερο. Τα δύο ταυτόσημα πρωτόκολλα που υπογράφτηκαν στη Γενεύη, πρόβλεπαν την ίδρυση κοινού Συμβουλευτικού Οργανισμού (από δύο ουδέτερα μέλη της ελληνοβουλγαρικής Επιτροπής Μετανάστευσης) και για τα δύο κράτη. Τα μέλη του Οργανισμού αυτού επρόκειτο να πραγματοποιούν τακτικές επιθεωρήσεις στο ελληνικό έδαφος, όπου διαβιούσε η βουλγαρική μειονότητα, και στο αντίστοιχο βουλγαρικό, όπου ζούσε η ελληνική μειονότητα. Ήταν εξουσιοδοτημένα να γνωμοδοτούν σχετικά με θέματα που αφορούσαν μειονοτικές διατάξεις του διεθνούς δικαίου, να συλλέγουν επιτόπιες πληροφορίες σχετικά με εκπαιδευτικά και θρησκευτικά ζητήματα και να προτείνουν την εφαρμογή των κατάλληλων μέτρων στις αρμόδιες κυβερνήσεις.
Για το Πρωτόκολλο διατυπώθηκαν έντονες αντιρρήσεις από τη Σερβία, η οποία δεν μπορούσε να δεχτεί να αναγνωριστούν ως βουλγαρική μειονότητα οι σλαβόφωνοι π.χ. της Φλώρινας ενόσω θεωρούσε «νότιους Σέρβους» τους γείτονές τους του Μοναστηριού. Η άτυχης αυτή (για την ελληνική πλευρά) υπογραφή του σχετικού πρωτοκόλλου, η οποία έδινε στην ουσία το δικαίωμα στη Βουλγαρία να ανακινεί ένα ανύπαρκτο ζήτημα και να υποδαυλίζει μειονοτικές τάσεις στην ελληνική Μακεδονία, προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης και την απόρριψη της σχετικής συμφωνίας από την ελληνική Βουλή. Η κατάσταση περιπλέχθηκε περισσότερο, γιατί το πρωτόκολλο είχε ήδη υπογραφεί από τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Κ.Τ.Ε. και χρειάσθηκαν μακρές διαπραγματεύσεις για την οριστική επίλυση του ζητήματος.
Πηγές:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF ... F%8E%CF%86
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Αναγνώριση σερβικής μειονότητας και μπαράζ υποχωρήσεων στις γιουγκοσλαβικές απαιτήσεις εις βάρος της Ελλάδας από τον δικτάτορα Πάγκαλο.
Στις 10 Μαΐου 1923 η Ελλάδα παραχώρησε την ελεύθερη σερβική ζώνη της Θεσσαλονίκης. Η ζώνη αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού εδάφους, διοικούνταν όμως από σερβικές τελωνειακές αρχές. Στο ζήτημα της Δυτικής Θράκης το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων στήριξε την Ελλάδα στη Συνδιάσκεψη της Λοζάνη. Αλλά μετά την αποκοπή του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από τα λιμάνια της Αδριατικής (Φιούμε, Ζάνταρ) το ζήτημα της ελεύθερης ζώνης της Θεσσαλονίκης προσέλαβε νέες διαστάσεις, εφόσον η Θεσσαλονίκη αποτελούσε πλέον την κύρια εμπορική διέξοδο της Σερβίας προς τη θάλασσα.
Το Βελιγράδι απαιτούσε ελεύθερη πρόσβαση στη Θεσσαλονίκη. Με αφορμή το ζήτημα του ελληνο-βουλγαρικού Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, με το οποίο η Ελλάδα αναγνώριζε την ύπαρξη βουλγαρικής μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία, το Βελιγράδι κατήγγειλε τη συμμαχία του 1913 και έθεσε στην Ελλάδα μια σειρά ζητημάτων: ουσιαστικό έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής Γευγελή - Θεσσαλονίκης, επαύξηση των σερβικών αρμοδιοτήτων στη ζώνη και επέκταση της ζώνης, διαμετακομιστικό εμπόριο μέσω Θεσσαλονίκης όχι μόνο προς τη Σερβία, αλλά και σε άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, μεταφορά πολεμικού υλικού μέσω Θεσσαλονίκης (πράγμα που θα μπορούσε να εμπλέξει την Ελλάδα σε έναν ανεπιθύμητο πόλεμο), αναγνώριση σερβικής μειονότητας στη Δυτική Μακεδονία , αναγνώριση γιουγκοσλαβικής υπηκοότητας σε 500 οικογένειες που στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγαν στην ελληνική από τη σερβική Μακεδονία και δικαίωμα ελέγχου της Γιουγκοσλαβίας επί των προνομίων της μονής Χιλανδαρίου. Λόγω της σκληρής στάσης του Βελιγραδίου απέβησαν άκαρπες οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές διαπραγματεύσεις που διεξήχθηκαν στο πρώτο εξάμηνο του 1925.[14]
Στις 17 Αυγούστου του 1926 το δικτατορικό καθεστώς του Θεόδωρου Πάγκαλου, προκειμένου να εξασφαλίσει την ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας στη σχεδιαζόμενη πολεμική εκστρατεία της Ελλάδας κατά της Τουρκίας, υποχώρησε στα σερβικά αιτήματα. Προκλήθηκε οξεία αντίδραση του ελληνικού πολιτικού κόσμου και του στρατού, πράγμα που επιτάχυνε την πτώση του Πάγκαλου στις 22 Αυγούστου 1926 με πραξικόπημα του στρατηγού Γεωργίου Κονδύλη. Η οικουμενική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη, που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926, ακύρωσε τις συμφωνίες με τη Γιουγκοσλαβία.
Πηγές:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
https://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD ... E%AF%CE%B1
Στις 10 Μαΐου 1923 η Ελλάδα παραχώρησε την ελεύθερη σερβική ζώνη της Θεσσαλονίκης. Η ζώνη αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού εδάφους, διοικούνταν όμως από σερβικές τελωνειακές αρχές. Στο ζήτημα της Δυτικής Θράκης το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων στήριξε την Ελλάδα στη Συνδιάσκεψη της Λοζάνη. Αλλά μετά την αποκοπή του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από τα λιμάνια της Αδριατικής (Φιούμε, Ζάνταρ) το ζήτημα της ελεύθερης ζώνης της Θεσσαλονίκης προσέλαβε νέες διαστάσεις, εφόσον η Θεσσαλονίκη αποτελούσε πλέον την κύρια εμπορική διέξοδο της Σερβίας προς τη θάλασσα.
Το Βελιγράδι απαιτούσε ελεύθερη πρόσβαση στη Θεσσαλονίκη. Με αφορμή το ζήτημα του ελληνο-βουλγαρικού Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, με το οποίο η Ελλάδα αναγνώριζε την ύπαρξη βουλγαρικής μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία, το Βελιγράδι κατήγγειλε τη συμμαχία του 1913 και έθεσε στην Ελλάδα μια σειρά ζητημάτων: ουσιαστικό έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής Γευγελή - Θεσσαλονίκης, επαύξηση των σερβικών αρμοδιοτήτων στη ζώνη και επέκταση της ζώνης, διαμετακομιστικό εμπόριο μέσω Θεσσαλονίκης όχι μόνο προς τη Σερβία, αλλά και σε άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, μεταφορά πολεμικού υλικού μέσω Θεσσαλονίκης (πράγμα που θα μπορούσε να εμπλέξει την Ελλάδα σε έναν ανεπιθύμητο πόλεμο), αναγνώριση σερβικής μειονότητας στη Δυτική Μακεδονία , αναγνώριση γιουγκοσλαβικής υπηκοότητας σε 500 οικογένειες που στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγαν στην ελληνική από τη σερβική Μακεδονία και δικαίωμα ελέγχου της Γιουγκοσλαβίας επί των προνομίων της μονής Χιλανδαρίου. Λόγω της σκληρής στάσης του Βελιγραδίου απέβησαν άκαρπες οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές διαπραγματεύσεις που διεξήχθηκαν στο πρώτο εξάμηνο του 1925.[14]
Στις 17 Αυγούστου του 1926 το δικτατορικό καθεστώς του Θεόδωρου Πάγκαλου, προκειμένου να εξασφαλίσει την ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας στη σχεδιαζόμενη πολεμική εκστρατεία της Ελλάδας κατά της Τουρκίας, υποχώρησε στα σερβικά αιτήματα. Προκλήθηκε οξεία αντίδραση του ελληνικού πολιτικού κόσμου και του στρατού, πράγμα που επιτάχυνε την πτώση του Πάγκαλου στις 22 Αυγούστου 1926 με πραξικόπημα του στρατηγού Γεωργίου Κονδύλη. Η οικουμενική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη, που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1926, ακύρωσε τις συμφωνίες με τη Γιουγκοσλαβία.
Πηγές:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
https://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD ... E%AF%CE%B1
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Το εθνικά επιζήμιο «Επεισόδιο του Πετριτσίου». Ο δικτάτορας Πάγκαλος διατάζει εισβολή του ελληνικού στρατού στην Βουλγαρία. Σφαλιάρα στην Ελλάδα από την ΚτΕ.
Το Επεισόδιο του Πετριτσίου, γνωστό και ως Επεισόδιο Δεμίρ Καπού, ήταν ένα μεθοριακό επεισόδιο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, που έλαβε χώρα εν καιρώ ειρήνης κατά τον Μεσοπόλεμο, στις 19 Οκτωβρίου του 1925.
Ιστορική αναδρομή
Την 18-10-1925, έλαβε χώρα συνοριακό επεισόδιο εις την Διάβαση «Δεμίρ Καπού» του όρους Κερκίνη (Μπέλες), όπου τα δύο συνοριακά Φυλάκια (Ελληνικό και Βουλγαρικό) χωρίζονται από κοινό συρματόπλεγμα. Την ημέρα εκείνη, όπως και πολλές άλλες ημέρες, Βούλγαροι και Έλληνες στρατιώτες, έπαιζαν χαρτιά («πρέφαν»). Προκύπτει, όμως, διαφορά μεταξύ των (στο βιβλίο «Στρατιωτική Γεωγραφία» 1957, ΤΟΜΟΣ Γ', στη σελίδα 160, αναγράφεται ότι «οι Έλληνες δεν τηρούσαν τους κανόνες του παιχνιδιού»). Οι Βούλγαροι θύμωσαν και σπεύσαντες εις το Φυλάκιο , έλαβαν θέσεις μάχης και πυροβόλησαν από μικρή (40 μέτρων) τους Έλληνες στρατιώτες, σκοτώνοντας 2 εξ αυτών (Ελλήνων στρατιωτικών).
Οι Έλληνες στρατιώτες απάντησαν στα πυρά των Βουλγάρων και φόνευσαν τρεις εξ αυτών (Βουλγάρους στρατιώτες). Οι τάφοι Ελλήνων και Βουλγάρων στρατιωτών, ευρίσκονται (έκτοτε) έναντι αλλήλων εις την θέση εκείνη (προς σωφρονισμό) των μεταγενεστέρων φρουρών των δύο Φυλακίων12[9]. Ο Διοικητής του Λόχου Προκαλύψεως, Λοχαγός (ΠΖ) Χρ. Βασιλειάδης από την έδρα του (Άνω Πορόια), έσπευσε στο χώρο συμπλοκής για να αποκαταστήσει την τάξη οι Βούλγαροι όμως τον πυροβόλησαν και τον φόνευσαν.
Οι Αντιδράσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου.
Το γεγονός αναφέρθηκε ιεραρχικώς και έλαβε γνώση ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος πίστεψε ότι το συνοριακό επεισόδιο αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής, αν και το καθεστώς της Συνθήκης του Νεϊγύ είχε μειώσει στο ελάχιστο τη στρατιωτική ετοιμότητα της Βουλγαρίας. [10]
Οι πρώτες αντιδράσεις των εμπλεκομένων κρατών ήταν:
α. Η Ελλάδα ζήτησε αποζημίωση και αίτηση συγγνώμης από την Βουλγαρία για τα συμβάντα.
β. Η Βουλγαρία προσέφυγε στην Κ.τ.Ε. (Κοινωνία των Εθνών)[11].
Ο Ελληνικός Στρατός εισβάλλει στη Βουλγαρία
α. Ο Θ. Πάγκαλος αρνήθηκε διακανονισμό, μεγέθυνε το πρόβλημα και φαντάστηκε, ότι ήταν η χρυσή ευκαιρία για επίδειξη πατριωτισμού και λεονταρισμού προς αύξηση του κύρους του. Διέταξε τον Διοικητή του Γ' ΣΣ να εισβάλλει στη Βουλγαρία και να καταλάβει το Πετρίτσι - Κέντρο δράσης των Κομιτατζήδων.
β. Η VI Μ.Π. κινήθηκε, αμέσως, δια δύο Συνταγμάτων (ΠΖ) (του 19ου και του 21ου) εκ Σερρών και κατέλαβε τα Βουλγαρικά χωριά: Πετρίτσι, Λεβάνοβο και Πέτσοβο) χωρίς αντίσταση των Βουλγάρων και κατευθύνετο προς Κρέσνα - Τζουμαγιά[12].
Η απόφαση της Κ.τ.Ε
Αν το επεισόδιο παρέμενε υπόθεση των δύο κρατών η βουλγαρική αποδοχή των ελληνικών απαιτήσεων θα ήταν σχεδόν βέβαιη. Όμως η Βουλγαρία προσέφυγε στην Κ.τ.Ε. Η Κ.τ.Ε. αποφάσισε εις βάρος της Ελλάδας και δικαίωσε τη Βουλγαρία. Οι Ελληνικές Δυνάμεις, μετά 15νθήμερον, εγκατέλειψαν το Βουλγαρικό έδαφος.
Η Ελλάδα υποχρεώθηκε στην πληρωμή αποζημιώσεως 50 εκ. χρυσών φράγκων στη Βουλγαρία, για τις προσκληθείσες ζημιές. Η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε για την ανισότητα μεταχείρισης σε σχέση με εκείνη της Ιταλίας κατά την εισβολή ιταλικών δυνάμεων στην Κέρκυρα το 1923, ως αντίποινα για το φόνο του Ιταλού στρατηγού Ενρίκο Τελλίνι, καθώς επιθεωρούσε τα Ελληνοαλβανικά σύνορα.
Η Βουλγαρία υποχρεώθηκε να αποζημιώσει την οικογένεια του φονευθέντος Έλληνα Αξιωματικού (Λοχαγού Χρ. Βασιλειάδη).
Πηγή:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
Το Επεισόδιο του Πετριτσίου, γνωστό και ως Επεισόδιο Δεμίρ Καπού, ήταν ένα μεθοριακό επεισόδιο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, που έλαβε χώρα εν καιρώ ειρήνης κατά τον Μεσοπόλεμο, στις 19 Οκτωβρίου του 1925.
Ιστορική αναδρομή
Την 18-10-1925, έλαβε χώρα συνοριακό επεισόδιο εις την Διάβαση «Δεμίρ Καπού» του όρους Κερκίνη (Μπέλες), όπου τα δύο συνοριακά Φυλάκια (Ελληνικό και Βουλγαρικό) χωρίζονται από κοινό συρματόπλεγμα. Την ημέρα εκείνη, όπως και πολλές άλλες ημέρες, Βούλγαροι και Έλληνες στρατιώτες, έπαιζαν χαρτιά («πρέφαν»). Προκύπτει, όμως, διαφορά μεταξύ των (στο βιβλίο «Στρατιωτική Γεωγραφία» 1957, ΤΟΜΟΣ Γ', στη σελίδα 160, αναγράφεται ότι «οι Έλληνες δεν τηρούσαν τους κανόνες του παιχνιδιού»). Οι Βούλγαροι θύμωσαν και σπεύσαντες εις το Φυλάκιο , έλαβαν θέσεις μάχης και πυροβόλησαν από μικρή (40 μέτρων) τους Έλληνες στρατιώτες, σκοτώνοντας 2 εξ αυτών (Ελλήνων στρατιωτικών).
Οι Έλληνες στρατιώτες απάντησαν στα πυρά των Βουλγάρων και φόνευσαν τρεις εξ αυτών (Βουλγάρους στρατιώτες). Οι τάφοι Ελλήνων και Βουλγάρων στρατιωτών, ευρίσκονται (έκτοτε) έναντι αλλήλων εις την θέση εκείνη (προς σωφρονισμό) των μεταγενεστέρων φρουρών των δύο Φυλακίων12[9]. Ο Διοικητής του Λόχου Προκαλύψεως, Λοχαγός (ΠΖ) Χρ. Βασιλειάδης από την έδρα του (Άνω Πορόια), έσπευσε στο χώρο συμπλοκής για να αποκαταστήσει την τάξη οι Βούλγαροι όμως τον πυροβόλησαν και τον φόνευσαν.
Οι Αντιδράσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου.
Το γεγονός αναφέρθηκε ιεραρχικώς και έλαβε γνώση ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος πίστεψε ότι το συνοριακό επεισόδιο αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής, αν και το καθεστώς της Συνθήκης του Νεϊγύ είχε μειώσει στο ελάχιστο τη στρατιωτική ετοιμότητα της Βουλγαρίας. [10]
Οι πρώτες αντιδράσεις των εμπλεκομένων κρατών ήταν:
α. Η Ελλάδα ζήτησε αποζημίωση και αίτηση συγγνώμης από την Βουλγαρία για τα συμβάντα.
β. Η Βουλγαρία προσέφυγε στην Κ.τ.Ε. (Κοινωνία των Εθνών)[11].
Ο Ελληνικός Στρατός εισβάλλει στη Βουλγαρία
α. Ο Θ. Πάγκαλος αρνήθηκε διακανονισμό, μεγέθυνε το πρόβλημα και φαντάστηκε, ότι ήταν η χρυσή ευκαιρία για επίδειξη πατριωτισμού και λεονταρισμού προς αύξηση του κύρους του. Διέταξε τον Διοικητή του Γ' ΣΣ να εισβάλλει στη Βουλγαρία και να καταλάβει το Πετρίτσι - Κέντρο δράσης των Κομιτατζήδων.
β. Η VI Μ.Π. κινήθηκε, αμέσως, δια δύο Συνταγμάτων (ΠΖ) (του 19ου και του 21ου) εκ Σερρών και κατέλαβε τα Βουλγαρικά χωριά: Πετρίτσι, Λεβάνοβο και Πέτσοβο) χωρίς αντίσταση των Βουλγάρων και κατευθύνετο προς Κρέσνα - Τζουμαγιά[12].
Η απόφαση της Κ.τ.Ε
Αν το επεισόδιο παρέμενε υπόθεση των δύο κρατών η βουλγαρική αποδοχή των ελληνικών απαιτήσεων θα ήταν σχεδόν βέβαιη. Όμως η Βουλγαρία προσέφυγε στην Κ.τ.Ε. Η Κ.τ.Ε. αποφάσισε εις βάρος της Ελλάδας και δικαίωσε τη Βουλγαρία. Οι Ελληνικές Δυνάμεις, μετά 15νθήμερον, εγκατέλειψαν το Βουλγαρικό έδαφος.
Η Ελλάδα υποχρεώθηκε στην πληρωμή αποζημιώσεως 50 εκ. χρυσών φράγκων στη Βουλγαρία, για τις προσκληθείσες ζημιές. Η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε για την ανισότητα μεταχείρισης σε σχέση με εκείνη της Ιταλίας κατά την εισβολή ιταλικών δυνάμεων στην Κέρκυρα το 1923, ως αντίποινα για το φόνο του Ιταλού στρατηγού Ενρίκο Τελλίνι, καθώς επιθεωρούσε τα Ελληνοαλβανικά σύνορα.
Η Βουλγαρία υποχρεώθηκε να αποζημιώσει την οικογένεια του φονευθέντος Έλληνα Αξιωματικού (Λοχαγού Χρ. Βασιλειάδη).
Πηγή:
https://www.istorikathemata.com/2017/08/1925-1926.html
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Τραγελαφικές ιστορίες με «μίλια». Όταν ο δικτάτορας Μεταξάς μείωνε τον εναέριο χώρο της Ελλάδας
Εν έτει 1931, επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου, η Ελλάδα επέκτεινε μονομερώς με προεδρικό διάταγμα τον εναέριο χώρο της στα 10 μίλια από τις ακτές της, δίχως ταυτόχρονη αλλαγή των χωρικών της υδάτων, που παρέμειναν -τότε- στα 3 μίλια. Η αλλαγή αυτή, αντίθετη έτσι κι αλλιώς με το ισχύον τότε (και σήμερα) Διεθνές Δίκαιο, που θεωρούσε (και θεωρεί) πως εναέριος χώρος και εθνική επικράτεια αντικειμενικά ταυτίζονται, προκάλεσε εξαρχής την αντίδραση της συμμάχου και θαλασσοκράτειρας Βρετανίας, που ξεκαθάρισε χωρίς περιστροφές στην Αθήνα ότι θεωρούσε την όλη ρύθμιση ανυπόστατη (βλ. δίπλα, το πλήρες κείμενο της σχετικής διακοίνωσης).
Οταν πάλι το 1936 ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς επέκτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη από τα 3 στα 6 μίλια, φρόντισε να μη θίξει το ειδικό καθεστώς των 10 μιλίων του εναερίου χώρου. Μέχρι εδώ, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά από τη διαθέσιμη ελληνική βιβλιογραφία.
Οπως όμως αποκαλύπτουμε σήμερα, ο ίδιος ο Μεταξάς έσπευσε λίγο αργότερα να περιορίσει τον ελληνικό εναέριο χώρο από τα δέκα στα έξι μίλια, με αναγκαστικό νόμο που εκδόθηκε στις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου (Α.Ν. 2597 της 23ης Οκτωβρίου 1940) και κατά κανόνα αποσιωπάται στις σχετικές εγχώριες δημοσιεύσεις! Η μεταβολή αυτή οφειλόταν πιθανότατα σε νέα βρετανική παρέμβαση: όπως μας πληροφορεί αρκετά λακωνικά ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, «στις αρχές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου» το Λονδίνο είχε προβεί ξανά σε σχετική «διαμαρτυρία» προς την Αθήνα («Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου», στο συλλογικό «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, 1923-1987», Αθήνα 1988, σ.254 & 465). Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινήθηκε και ο επόμενος δικτάτορας που έλαχε σε τούτο τον τόπο: ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με το νομοθετικό διάταγμα 187 της 29/9/1973.
Απίστευτο! Ο Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη 2η Διάσκεψη της Γενεύης το 1960 για το Δίκαιο της Θάλασσας προπαγανδίζει υπέρ των 6 μιλίων και κατά των 12 για το εύρος των χωρικών υδάτων!
Εκπλήξεις στον σημερινό αναγνώστη δεν επιφυλάσσει όμως μόνο η ιστορία του εθνικού εναερίου χώρου. Το ίδιο ισχύει και για τις παλιότερες εθνικές θέσεις όσον αφορά το μείζον ζήτημα της επιθυμητής αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 μιλίων, που η Διεθνής Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο τη Θάλασσας αναγνωρίζει ως δικαίωμα σε κάθε χώρα, αλλά για την Αγκυρα αποτελεί casus belli.
Στην ελληνική βιβλιογραφία, συχνότατη είναι η αντίκρουση της τωρινής θέσης της Τουρκίας με επίκληση των επιχειρημάτων που η δική της αντιπροσωπεία είχε αναπτύξει στον ΟΗΕ εν έτει 1956 υπέρ των 12 μιλίων. Εξαιρετικά διακριτικές είναι, απεναντίας, οι αναφορές στην προϊστορία των ελληνικών θέσεων για το ίδιο ζήτημα. Καθόλου συμπτωματικό, αν λάβουμε υπόψη πως η Ελλάδα πρωτοστάτησε κάποτε στην προσπάθεια ν’ απαγορευτεί από τον ΟΗΕ η επέκταση οποιασδήποτε αιγιαλίτιδας ζώνης πέραν των έξι μιλίων!
Βρισκόμαστε στο 1960, κατά τη 2η Διάσκεψη της Γενεύης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αντικείμενο της οποίας υπήρξε ακριβώς η επιβολή ανώτατου ορίου χωρικών υδάτων σε παγκόσμια κλίμακα.
Τι ακριβώς συνέβη μας το εξηγεί με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ο τότε μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ Άγγελος Βλάχος:
«Δύο ήταν οι αντικρουόμενες θέσεις. Η Δύση επεδίωκε την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία των θαλασσών, δηλαδή των καθορισμό των χωρικών υδάτων στα 6 μίλια και της ζώνης αποκλειστικής αλιείας στα 12 μίλια. Οι ανατολικοί -η ΕΣΣΔ δεν είχε ακόμη αξιόλογο στόλο- ήθελαν ακριβώς τα διπλά. Δηλαδή 12 μίλια χωρικά ύδατα και άλλα 12 ζώνης αποκλειστικής αλιείας του παράκτιου κράτους. [...] Ο Τρίτος Κόσμος ήταν ενθουσιασμένος με τη σοβιετική αυτή θέση παρ’ όλον ότι τους εξηγούσαμε ότι με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα έκλειναν θαλάσσιες διαβάσεις, έως τότε ελεύθερες. Παράδειγμα το Αιγαίο. Η αγγλική αντιπροσωπεία -η πάντα καλύτερα οργανωμένη- είχε φέρει μαζί της χάρτες του Αγγλικού Ναυαρχείου που έδειχναν, με κόκκινους κύκλους, όλες τις θαλάσσιες διαβάσεις όπου είναι πυκνές οι διελεύσεις, που θα έκλειναν με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Ενας από τους πιο χτυπητούς χάρτες ήταν του Αιγαίου. Μου έδωσαν ένα αντίτυπο και περιφερόμουν, αφελέστατα υπερήφανος, επιδεικνύοντας τον χάρτη στις διάφορες αντιπροσωπείες και εξαίροντας την μεγαλοψυχία μας, αφού μπορούσαμε με τα 12 μίλια να κλείσομε το Αιγαίο και όμως χάριν της αρχής της ελευθερίας των θαλασσών δεν δεχόμεθα τα 12 μίλια και περιοριζόμασταν στα 6» (Αγγελος Βλάχος, «Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης...». τ.Ε΄, Αθήνα 1987, σ.71-2).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η ομιλία του από το βήμα της Διάσκεψης, που ο ίδιος χαρακτηρίζει εκ των υστέρων «αριστούργημα σοφιστικής και υποκρισίας» (σ.74-80).
Την πλήρη συμπαράταξη της Ελλάδας με τους δυτικούς συμμάχους επιβεβαιώνει και η άκρως ψυχροπολεμική περιγραφή της Διάσκεψης από τον επικεφαλής τής εκεί αμερικανικής αντιπροσωπείας (Arthur H. Dean, «The Second Geneva Conference of the Law of the Sea: the Fight for Freedom of the Seas», περ. The American Journal of International Law, 54/4, Οκτ. 1960, σ.752).
Για τον καθοδηγητικό δε ρόλο αυτού του τελευταίου, εξαιρετικά γλαφυρός είναι κι εδώ ο Βλάχος: «Στις πρωινές συγκεντρώσεις της δυτικής ομάδας, σε χωριστή μικρή αίθουσα, ο Αμερικανός Αντιπρόσωπος Dean μας ενημέρωνε για τις υποσχέσεις ή τις αρνήσεις που είχε καταγράψει, για τους αμφιταλαντευόμενους που πότε έλεγαν 12, πότε έλεγαν 6 μίλια και μας παρακαλούσε να επηρεάσομε τους αντιφρονούντες ή να παρασύρομε τους αμφιταλαντευόμενους. Εγώ είχα τον τομέα μου, μερικά αραβικά κράτη που προσπαθούσα να επηρεάσω» (όπ.π., σ.83-4).
Παρόλες τις προσπάθειες, στην τελική ψηφοφορία η πρόταση των ΗΠΑ για υποχρεωτικό ανώτατο όριο 6 μιλίων δεν κατάφερε ωστόσο να συγκεντρώσει -για μόλις μία ψήφο- τα απαιτούμενα 2/3 του σώματος. Μικρή αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια: την ίδια ακριβώς στάση με την Ελλάδα κράτησε σε όλη τη διαδικασία και η Τουρκία.
Πέρα από την υποταγή στο αφεντικό του Ελεύθερου Κόσμου, την ελληνική αντίθεση στα 12 μίλια φαίνεται ωστόσο πως υπαγόρευε και μια συμπληρωματική εκδοχή του εθνικού συμφέροντος. Το προδίδει η λανθάνουσα γλώσσα του Βλάχου, όταν περιγράφει τη θητεία του στη Διεθνή Ευρωπαϊκή Μεταναστευτική Επιτροπή: «Ενώ όταν πρόκειται για δικά μου ατομικά συμφέροντα μουδιάζω», γράφει, «εκεί που έπρεπε να αγωνισθώ για συμφέροντα απτά της Ελλάδος, δηλαδή κάποιου εφοπλιστή, γινόμουν πείσμων, εριστικός, εφευρετικός, ετοιμολόγος» (όπ.π., σ.46). Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;
Πηγή:
https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-t ... s-me-milia
Εν έτει 1931, επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου, η Ελλάδα επέκτεινε μονομερώς με προεδρικό διάταγμα τον εναέριο χώρο της στα 10 μίλια από τις ακτές της, δίχως ταυτόχρονη αλλαγή των χωρικών της υδάτων, που παρέμειναν -τότε- στα 3 μίλια. Η αλλαγή αυτή, αντίθετη έτσι κι αλλιώς με το ισχύον τότε (και σήμερα) Διεθνές Δίκαιο, που θεωρούσε (και θεωρεί) πως εναέριος χώρος και εθνική επικράτεια αντικειμενικά ταυτίζονται, προκάλεσε εξαρχής την αντίδραση της συμμάχου και θαλασσοκράτειρας Βρετανίας, που ξεκαθάρισε χωρίς περιστροφές στην Αθήνα ότι θεωρούσε την όλη ρύθμιση ανυπόστατη (βλ. δίπλα, το πλήρες κείμενο της σχετικής διακοίνωσης).
Οταν πάλι το 1936 ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς επέκτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη από τα 3 στα 6 μίλια, φρόντισε να μη θίξει το ειδικό καθεστώς των 10 μιλίων του εναερίου χώρου. Μέχρι εδώ, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά από τη διαθέσιμη ελληνική βιβλιογραφία.
Οπως όμως αποκαλύπτουμε σήμερα, ο ίδιος ο Μεταξάς έσπευσε λίγο αργότερα να περιορίσει τον ελληνικό εναέριο χώρο από τα δέκα στα έξι μίλια, με αναγκαστικό νόμο που εκδόθηκε στις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου (Α.Ν. 2597 της 23ης Οκτωβρίου 1940) και κατά κανόνα αποσιωπάται στις σχετικές εγχώριες δημοσιεύσεις! Η μεταβολή αυτή οφειλόταν πιθανότατα σε νέα βρετανική παρέμβαση: όπως μας πληροφορεί αρκετά λακωνικά ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, «στις αρχές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου» το Λονδίνο είχε προβεί ξανά σε σχετική «διαμαρτυρία» προς την Αθήνα («Το διεθνές νομικό καθεστώς του Αιγαίου», στο συλλογικό «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, 1923-1987», Αθήνα 1988, σ.254 & 465). Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινήθηκε και ο επόμενος δικτάτορας που έλαχε σε τούτο τον τόπο: ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με το νομοθετικό διάταγμα 187 της 29/9/1973.
Απίστευτο! Ο Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη 2η Διάσκεψη της Γενεύης το 1960 για το Δίκαιο της Θάλασσας προπαγανδίζει υπέρ των 6 μιλίων και κατά των 12 για το εύρος των χωρικών υδάτων!
Εκπλήξεις στον σημερινό αναγνώστη δεν επιφυλάσσει όμως μόνο η ιστορία του εθνικού εναερίου χώρου. Το ίδιο ισχύει και για τις παλιότερες εθνικές θέσεις όσον αφορά το μείζον ζήτημα της επιθυμητής αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 μιλίων, που η Διεθνής Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο τη Θάλασσας αναγνωρίζει ως δικαίωμα σε κάθε χώρα, αλλά για την Αγκυρα αποτελεί casus belli.
Στην ελληνική βιβλιογραφία, συχνότατη είναι η αντίκρουση της τωρινής θέσης της Τουρκίας με επίκληση των επιχειρημάτων που η δική της αντιπροσωπεία είχε αναπτύξει στον ΟΗΕ εν έτει 1956 υπέρ των 12 μιλίων. Εξαιρετικά διακριτικές είναι, απεναντίας, οι αναφορές στην προϊστορία των ελληνικών θέσεων για το ίδιο ζήτημα. Καθόλου συμπτωματικό, αν λάβουμε υπόψη πως η Ελλάδα πρωτοστάτησε κάποτε στην προσπάθεια ν’ απαγορευτεί από τον ΟΗΕ η επέκταση οποιασδήποτε αιγιαλίτιδας ζώνης πέραν των έξι μιλίων!
Βρισκόμαστε στο 1960, κατά τη 2η Διάσκεψη της Γενεύης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αντικείμενο της οποίας υπήρξε ακριβώς η επιβολή ανώτατου ορίου χωρικών υδάτων σε παγκόσμια κλίμακα.
Τι ακριβώς συνέβη μας το εξηγεί με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ο τότε μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ Άγγελος Βλάχος:
«Δύο ήταν οι αντικρουόμενες θέσεις. Η Δύση επεδίωκε την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία των θαλασσών, δηλαδή των καθορισμό των χωρικών υδάτων στα 6 μίλια και της ζώνης αποκλειστικής αλιείας στα 12 μίλια. Οι ανατολικοί -η ΕΣΣΔ δεν είχε ακόμη αξιόλογο στόλο- ήθελαν ακριβώς τα διπλά. Δηλαδή 12 μίλια χωρικά ύδατα και άλλα 12 ζώνης αποκλειστικής αλιείας του παράκτιου κράτους. [...] Ο Τρίτος Κόσμος ήταν ενθουσιασμένος με τη σοβιετική αυτή θέση παρ’ όλον ότι τους εξηγούσαμε ότι με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα έκλειναν θαλάσσιες διαβάσεις, έως τότε ελεύθερες. Παράδειγμα το Αιγαίο. Η αγγλική αντιπροσωπεία -η πάντα καλύτερα οργανωμένη- είχε φέρει μαζί της χάρτες του Αγγλικού Ναυαρχείου που έδειχναν, με κόκκινους κύκλους, όλες τις θαλάσσιες διαβάσεις όπου είναι πυκνές οι διελεύσεις, που θα έκλειναν με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Ενας από τους πιο χτυπητούς χάρτες ήταν του Αιγαίου. Μου έδωσαν ένα αντίτυπο και περιφερόμουν, αφελέστατα υπερήφανος, επιδεικνύοντας τον χάρτη στις διάφορες αντιπροσωπείες και εξαίροντας την μεγαλοψυχία μας, αφού μπορούσαμε με τα 12 μίλια να κλείσομε το Αιγαίο και όμως χάριν της αρχής της ελευθερίας των θαλασσών δεν δεχόμεθα τα 12 μίλια και περιοριζόμασταν στα 6» (Αγγελος Βλάχος, «Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης...». τ.Ε΄, Αθήνα 1987, σ.71-2).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η ομιλία του από το βήμα της Διάσκεψης, που ο ίδιος χαρακτηρίζει εκ των υστέρων «αριστούργημα σοφιστικής και υποκρισίας» (σ.74-80).
Την πλήρη συμπαράταξη της Ελλάδας με τους δυτικούς συμμάχους επιβεβαιώνει και η άκρως ψυχροπολεμική περιγραφή της Διάσκεψης από τον επικεφαλής τής εκεί αμερικανικής αντιπροσωπείας (Arthur H. Dean, «The Second Geneva Conference of the Law of the Sea: the Fight for Freedom of the Seas», περ. The American Journal of International Law, 54/4, Οκτ. 1960, σ.752).
Για τον καθοδηγητικό δε ρόλο αυτού του τελευταίου, εξαιρετικά γλαφυρός είναι κι εδώ ο Βλάχος: «Στις πρωινές συγκεντρώσεις της δυτικής ομάδας, σε χωριστή μικρή αίθουσα, ο Αμερικανός Αντιπρόσωπος Dean μας ενημέρωνε για τις υποσχέσεις ή τις αρνήσεις που είχε καταγράψει, για τους αμφιταλαντευόμενους που πότε έλεγαν 12, πότε έλεγαν 6 μίλια και μας παρακαλούσε να επηρεάσομε τους αντιφρονούντες ή να παρασύρομε τους αμφιταλαντευόμενους. Εγώ είχα τον τομέα μου, μερικά αραβικά κράτη που προσπαθούσα να επηρεάσω» (όπ.π., σ.83-4).
Παρόλες τις προσπάθειες, στην τελική ψηφοφορία η πρόταση των ΗΠΑ για υποχρεωτικό ανώτατο όριο 6 μιλίων δεν κατάφερε ωστόσο να συγκεντρώσει -για μόλις μία ψήφο- τα απαιτούμενα 2/3 του σώματος. Μικρή αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια: την ίδια ακριβώς στάση με την Ελλάδα κράτησε σε όλη τη διαδικασία και η Τουρκία.
Πέρα από την υποταγή στο αφεντικό του Ελεύθερου Κόσμου, την ελληνική αντίθεση στα 12 μίλια φαίνεται ωστόσο πως υπαγόρευε και μια συμπληρωματική εκδοχή του εθνικού συμφέροντος. Το προδίδει η λανθάνουσα γλώσσα του Βλάχου, όταν περιγράφει τη θητεία του στη Διεθνή Ευρωπαϊκή Μεταναστευτική Επιτροπή: «Ενώ όταν πρόκειται για δικά μου ατομικά συμφέροντα μουδιάζω», γράφει, «εκεί που έπρεπε να αγωνισθώ για συμφέροντα απτά της Ελλάδος, δηλαδή κάποιου εφοπλιστή, γινόμουν πείσμων, εριστικός, εφευρετικός, ετοιμολόγος» (όπ.π., σ.46). Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων;
Πηγή:
https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-t ... s-me-milia
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Ιστορική υποχώρηση του «εθνάρχη» Καραμανλή υπέρ των Τούρκων στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου
Τον Αύγουστο του 1976 τουρκικό ερευνητικό σκάφος Chora βγήκε στο Αιγαίο, σε απάντηση των ερευνητικών ενεργειών που έκανε το 1960 η Ελλάδα. Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε δηλώσει ότι είμαστε έτοιμοι «και για πόλεμο για ειρήνη». Η χώρα μας τέθηκε σε προετοιμασία πολέμου, ενώ σημειώθηκαν παρενοχλήσεις και παρεμποδίσεις του πλοίου.
Η Ελλάδα στη συνέχεια προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το Συμβούλιο Ασφαλείας με ανακοίνωσή του καλούσε τις δύο χώρες σε διαπραγματεύσεις. Όμως, το δικαστήριο της Χάγης απέρριψε το αίτημα της Ελλάδας για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Τουρκίας – δηλαδή να περιοριστούν η τουρκική ερευνητική της δραστηριότητα και η προσβολή της υφαλοκρηπίδας μας με ηχοβολές.
«Η ζημία που προκλήθηκε από το ερευνητικό σκάφος δεν είναι ανεπανόρθωτη» απεφάνθη το δικαστήριο. Η χώρα μας έχασε και την κύρια εκδίκαση της υπόθεσης, ενώ απορρίφθηκε και το αίτημά μας να θεσπιστούν κριτήρια οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Κι αυτό διότι, κατά τον κύριο Μαρδά, το δικαστήριο της Χάγης ανακοίνωσε ότι δεν είναι αρμόδιο, διότι η Ελλάδα λίγο μετά την ίδρυσή του κατέθεσε ρήτρα επιφύλαξης, άρνησης δηλαδή των αποφάσεων του δικαστηρίου σε ζητήματα θαλασσίων συνόρων.
Κατόπιν τούτων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέχτηκε, για να αποφύγει τον πόλεμο, να πάει σε συνομιλίες στη Βέρνη της Ελβετίας, όπου συμφωνήθηκε να συζητηθεί το ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Με τον Ντεμιρέλ συμφώνησαν, για όσο διάστημα κρατούσαν οι συνομιλίες, να παγώσουν οι έρευνες στην υφαλοκρηπίδα.
«Αυτό συνιστά μια ελληνική υποχώρηση, διότι εμείς λέμε ότι με βάση της Συνθήκη της Γενεύης του 1958, πριν θεσπιστεί το Δίκαιο της Θάλασσας, όλα τα νησιά μας δικαιούνται πλήρη υφαλοκρηπίδα. Άρα, καθώς δεχτήκαμε το πάγωμα των ερευνών, αυτό συνιστά κατά κάποιον τρόπο "γκριζάρισμα" των δικαιωμάτων μας» εξηγεί ο καταρτισμένος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Μαρδάς και συμπληρώνει: «Τότε συζητήθηκαν όλα τα ζητήματα που θέλει η Τουρκία – κι αυτό θέλουν να το επαναλάβουν και τώρα».
Πηγή:
https://www.zougla.gr/politiki/article/ ... stin-agira
Τον Αύγουστο του 1976 τουρκικό ερευνητικό σκάφος Chora βγήκε στο Αιγαίο, σε απάντηση των ερευνητικών ενεργειών που έκανε το 1960 η Ελλάδα. Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε δηλώσει ότι είμαστε έτοιμοι «και για πόλεμο για ειρήνη». Η χώρα μας τέθηκε σε προετοιμασία πολέμου, ενώ σημειώθηκαν παρενοχλήσεις και παρεμποδίσεις του πλοίου.
Η Ελλάδα στη συνέχεια προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το Συμβούλιο Ασφαλείας με ανακοίνωσή του καλούσε τις δύο χώρες σε διαπραγματεύσεις. Όμως, το δικαστήριο της Χάγης απέρριψε το αίτημα της Ελλάδας για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Τουρκίας – δηλαδή να περιοριστούν η τουρκική ερευνητική της δραστηριότητα και η προσβολή της υφαλοκρηπίδας μας με ηχοβολές.
«Η ζημία που προκλήθηκε από το ερευνητικό σκάφος δεν είναι ανεπανόρθωτη» απεφάνθη το δικαστήριο. Η χώρα μας έχασε και την κύρια εκδίκαση της υπόθεσης, ενώ απορρίφθηκε και το αίτημά μας να θεσπιστούν κριτήρια οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Κι αυτό διότι, κατά τον κύριο Μαρδά, το δικαστήριο της Χάγης ανακοίνωσε ότι δεν είναι αρμόδιο, διότι η Ελλάδα λίγο μετά την ίδρυσή του κατέθεσε ρήτρα επιφύλαξης, άρνησης δηλαδή των αποφάσεων του δικαστηρίου σε ζητήματα θαλασσίων συνόρων.
Κατόπιν τούτων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέχτηκε, για να αποφύγει τον πόλεμο, να πάει σε συνομιλίες στη Βέρνη της Ελβετίας, όπου συμφωνήθηκε να συζητηθεί το ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Με τον Ντεμιρέλ συμφώνησαν, για όσο διάστημα κρατούσαν οι συνομιλίες, να παγώσουν οι έρευνες στην υφαλοκρηπίδα.
«Αυτό συνιστά μια ελληνική υποχώρηση, διότι εμείς λέμε ότι με βάση της Συνθήκη της Γενεύης του 1958, πριν θεσπιστεί το Δίκαιο της Θάλασσας, όλα τα νησιά μας δικαιούνται πλήρη υφαλοκρηπίδα. Άρα, καθώς δεχτήκαμε το πάγωμα των ερευνών, αυτό συνιστά κατά κάποιον τρόπο "γκριζάρισμα" των δικαιωμάτων μας» εξηγεί ο καταρτισμένος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Μαρδάς και συμπληρώνει: «Τότε συζητήθηκαν όλα τα ζητήματα που θέλει η Τουρκία – κι αυτό θέλουν να το επαναλάβουν και τώρα».
Πηγή:
https://www.zougla.gr/politiki/article/ ... stin-agira
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Τα όνειρα για ελληνοτουρκική ομοσπονδία: Από τον Δραγούμη και τον Βενιζέλο, ως τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο
Οι διμερείς σχέσεις της Ελλάδας με κράτη των Δυτικών Βαλκανίων καθώς και η πολιτική που ακολουθεί η χώρα μας στην Ανατολική Μεσόγειο με την Τουρκία, βρίσκονται στο στόχαστρο πολλών αριστερών για λόγους μικροπολιτικής.
Βρίσκονται όμως και στο στόχαστρο ακόμα περισσοτέρων «χλαμυδοφόρων» νεοελλήνων και πάσης φύσεως λαϊκοδεξιών και εθνικιστών που δεν χάνουν ευκαιρία να χαρακτηρίσουν τους Έλληνες πολιτικούς ως προδότες σε κάθε τους κίνηση.
Ωστόσο, οι οπαδοί όλου αυτού του πολιτικού φάσματος αγνοούν σημαντικά σημεία από την ιστορία της χώρας που υπερασπίζονται με τόσο μένος και μάλιστα αγνοούν ή αλλάζουν, όπως εξυπηρετεί το εθνικιστικό τους αφήγημα, τη σημασία ιστορικών δηλώσεων πολιτικών προσώπων που «έχουν στην καρδιά τους».
Ο λόγος γίνεται, κυρίως, για τον ίδιο τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Έπειτα από το τουρκικό στρατιωτικό κίνημα της 12ης Μαρτίου 1971, ο Τούρκος δημοσιογράφος Τοκέρ είχε μεταφέρει στον Γ. Παπαδόπουλο μήνυμα του νέου πρωθυπουργοῦ της Τουρκίας Ερίμ στο οποίο, ο τελευταίος, μιλούσε για «ένωση των δυο ακτών του Αἰγαίου» και για «επιτακτική ανάγκη επιστροφής της ελληνοτουρκικής φιλίας που θεμελίωσαν ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Βενιζέλος».
Δηλαδή, ο Τούρκος πρωθυπουργός υποστήριζε μια ελληνοτουρκική ένωση.
Σε συνέντευξη, λοιπόν, που παραχώρησε ο Γ. Παπαδόπουλος στην τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» στις 30 Μαΐου 1971, δήλωσε-απάντησε:
«Ἐγώ προσωπικῶς πιστεύω ὅτι αἱ ἐξελίξεις ὁδηγοῦν πρός μίαν ὁμοσπονδίαν Ἑλλάδος καί Τουρκίας. Τοῦτο ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη. Ὅμως θά πραγματοποιηθῆ. Πρέπει νά παραδεχθώμεν ὅτι εἴμεθα μικρά κράτη. Ἐάν ἔχωμε ἑνότητα, τότε ἡ ἰσχύς μας – ὡς πρός τάς σχέσεις μας μέ τά μεγάλα κράτη – δέν θά διπλασιασθῆ ἁπλῶς, ἀλλά θά πολλαπλασιασθῆ…».
Συνεπώς, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στην συνέντευξη εκείνη ανταποκρίθηκε ξεκάθαρα υπέρ των προτάσεων του Ερίμ μιλώντας και εκείνος για «ομοσπονδία».
Ωστόσο, οι οπαδοί του Έλληνα δικτάτορα σήμερα, προσπαθούν να δικαιολογήσουν εκείνες τις δηλώσεις αλλοιώνοντας το νόημά τους. Παρεμπιπτόντως αν τα λόγια εκείνα τα ξεστόμιζαν πρωθυπουργοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Α. Τσίπρας δεν χρειάζεται φαντασία για να προβλέψει κανείς τι θα γινόταν από το «αντιπροδοτικό μέτωπο».
Οι πιο ενήμεροι ιστορικά «αντιπροδότες», ισχυρίζονται ότι επρόκειτο για μια διπλωματική απάντηση του Παπαδόπουλου στην αντίστοιχη τουρκική δήλωση που προηγήθηκε. Μάλιστα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι αυτό αποδεικνύεται από τη φράση «ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη», καθώς έτσι ο Γ. Παπαδόπουλος, απάντησε χωρίς να φανεί αρνητικός σε μια πρόταση φιλίας και ότι έτσι «ξέφυγε» διπλωματικά παραπέμπωντάς την ιδέα της ελληνοτουρκικής ένωσης στο μακρινό μέλλον.
Αστειότητες, φυσικά, διότι ο Γ. Παπαδόπουλος μπορεί να παρέπεμψε την ιδέα στο μέλλον, αφού πρακτικά μια ένωση θα ήταν αδύνατη τη δεδομένη χρονική περίοδο, ωστόσο, υποστήριξε και αιτιολόγησε την σημασία και τη θετική, κατ’ εκείνον, ενδεχόμενη ελληνοτουρκική ένωση λέγοντας ότι: «ἡ ἰσχύς μας – ὡς πρός τάς σχέσεις μας μέ τά μεγάλα κράτη – δεν θα διπλασιασθῆ ἁπλῶς, ἀλλά θά πολλαπλασιασθῆ».
Επίσης ενώ αναφέρονται στη φράση: «Τοῦτο ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη» αφαιρούν εσκεμμένα τη συνέχεια των λεγομένων του Παπαδόπουλου, ο οποίος κάνει σαφές: «Ὅμως θά πραγματοποιηθῆ».
Να σημειωθεί πως παρόμοιες απαράδεκτες δηλώσεις περί «Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας» διατύπωσαν στο παρελθόν και άλλοι λαοφιλείς Έλληνες όπως ο Ίων Δραγούμης στο έργο του «Ὅσοι Ζωντανοί», ο Ἐλ. Βενιζέλος το 1930 και ο Παν. Τσαλδάρης. Ενδιαφέρον έχει και η άποψη του Ιωάννη Μεταξά το 1937-1938 για το θέμα, όπου στην αλληλογραφία προς Κεμάλ, τονίζει: «τήν βαθείαν καί ἀμετάβλητον φιλίαν τήν ὁποίαν τό Ἑλληνικόν Ἔθνος τρέφει πρός τό ἀδελφόν Ἔθνος, τήν Τουρκίαν».
Ο δε επιμελητής του «Ἡμερολογίου» του (τόμος 4ος), γράφει: «Κατά τόν Μεταξά, ἡ λογική κατάληξις τῆς πολιτικῆς τοῦ Βενιζέλου, τήν ὁποίαν εἶχε υἱοθετήσει πέρα γιά πέρα, ἦταν ἡ ἑλληνοτουρκική ὁμοσπονδία».
Πηγές:
https://vimapress.gr/ellinotourkiki-omo ... i-tourkoi/
https://www.pentapostagma.gr/koinonia/5 ... egali-idea
Οι διμερείς σχέσεις της Ελλάδας με κράτη των Δυτικών Βαλκανίων καθώς και η πολιτική που ακολουθεί η χώρα μας στην Ανατολική Μεσόγειο με την Τουρκία, βρίσκονται στο στόχαστρο πολλών αριστερών για λόγους μικροπολιτικής.
Βρίσκονται όμως και στο στόχαστρο ακόμα περισσοτέρων «χλαμυδοφόρων» νεοελλήνων και πάσης φύσεως λαϊκοδεξιών και εθνικιστών που δεν χάνουν ευκαιρία να χαρακτηρίσουν τους Έλληνες πολιτικούς ως προδότες σε κάθε τους κίνηση.
Ωστόσο, οι οπαδοί όλου αυτού του πολιτικού φάσματος αγνοούν σημαντικά σημεία από την ιστορία της χώρας που υπερασπίζονται με τόσο μένος και μάλιστα αγνοούν ή αλλάζουν, όπως εξυπηρετεί το εθνικιστικό τους αφήγημα, τη σημασία ιστορικών δηλώσεων πολιτικών προσώπων που «έχουν στην καρδιά τους».
Ο λόγος γίνεται, κυρίως, για τον ίδιο τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Έπειτα από το τουρκικό στρατιωτικό κίνημα της 12ης Μαρτίου 1971, ο Τούρκος δημοσιογράφος Τοκέρ είχε μεταφέρει στον Γ. Παπαδόπουλο μήνυμα του νέου πρωθυπουργοῦ της Τουρκίας Ερίμ στο οποίο, ο τελευταίος, μιλούσε για «ένωση των δυο ακτών του Αἰγαίου» και για «επιτακτική ανάγκη επιστροφής της ελληνοτουρκικής φιλίας που θεμελίωσαν ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Βενιζέλος».
Δηλαδή, ο Τούρκος πρωθυπουργός υποστήριζε μια ελληνοτουρκική ένωση.
Σε συνέντευξη, λοιπόν, που παραχώρησε ο Γ. Παπαδόπουλος στην τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» στις 30 Μαΐου 1971, δήλωσε-απάντησε:
«Ἐγώ προσωπικῶς πιστεύω ὅτι αἱ ἐξελίξεις ὁδηγοῦν πρός μίαν ὁμοσπονδίαν Ἑλλάδος καί Τουρκίας. Τοῦτο ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη. Ὅμως θά πραγματοποιηθῆ. Πρέπει νά παραδεχθώμεν ὅτι εἴμεθα μικρά κράτη. Ἐάν ἔχωμε ἑνότητα, τότε ἡ ἰσχύς μας – ὡς πρός τάς σχέσεις μας μέ τά μεγάλα κράτη – δέν θά διπλασιασθῆ ἁπλῶς, ἀλλά θά πολλαπλασιασθῆ…».
Συνεπώς, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στην συνέντευξη εκείνη ανταποκρίθηκε ξεκάθαρα υπέρ των προτάσεων του Ερίμ μιλώντας και εκείνος για «ομοσπονδία».
Ωστόσο, οι οπαδοί του Έλληνα δικτάτορα σήμερα, προσπαθούν να δικαιολογήσουν εκείνες τις δηλώσεις αλλοιώνοντας το νόημά τους. Παρεμπιπτόντως αν τα λόγια εκείνα τα ξεστόμιζαν πρωθυπουργοί όπως ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Α. Τσίπρας δεν χρειάζεται φαντασία για να προβλέψει κανείς τι θα γινόταν από το «αντιπροδοτικό μέτωπο».
Οι πιο ενήμεροι ιστορικά «αντιπροδότες», ισχυρίζονται ότι επρόκειτο για μια διπλωματική απάντηση του Παπαδόπουλου στην αντίστοιχη τουρκική δήλωση που προηγήθηκε. Μάλιστα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι αυτό αποδεικνύεται από τη φράση «ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη», καθώς έτσι ο Γ. Παπαδόπουλος, απάντησε χωρίς να φανεί αρνητικός σε μια πρόταση φιλίας και ότι έτσι «ξέφυγε» διπλωματικά παραπέμπωντάς την ιδέα της ελληνοτουρκικής ένωσης στο μακρινό μέλλον.
Αστειότητες, φυσικά, διότι ο Γ. Παπαδόπουλος μπορεί να παρέπεμψε την ιδέα στο μέλλον, αφού πρακτικά μια ένωση θα ήταν αδύνατη τη δεδομένη χρονική περίοδο, ωστόσο, υποστήριξε και αιτιολόγησε την σημασία και τη θετική, κατ’ εκείνον, ενδεχόμενη ελληνοτουρκική ένωση λέγοντας ότι: «ἡ ἰσχύς μας – ὡς πρός τάς σχέσεις μας μέ τά μεγάλα κράτη – δεν θα διπλασιασθῆ ἁπλῶς, ἀλλά θά πολλαπλασιασθῆ».
Επίσης ενώ αναφέρονται στη φράση: «Τοῦτο ἴσως πραγματοποιηθῆ μετά 20 ἤ 50 ἔτη» αφαιρούν εσκεμμένα τη συνέχεια των λεγομένων του Παπαδόπουλου, ο οποίος κάνει σαφές: «Ὅμως θά πραγματοποιηθῆ».
Να σημειωθεί πως παρόμοιες απαράδεκτες δηλώσεις περί «Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας» διατύπωσαν στο παρελθόν και άλλοι λαοφιλείς Έλληνες όπως ο Ίων Δραγούμης στο έργο του «Ὅσοι Ζωντανοί», ο Ἐλ. Βενιζέλος το 1930 και ο Παν. Τσαλδάρης. Ενδιαφέρον έχει και η άποψη του Ιωάννη Μεταξά το 1937-1938 για το θέμα, όπου στην αλληλογραφία προς Κεμάλ, τονίζει: «τήν βαθείαν καί ἀμετάβλητον φιλίαν τήν ὁποίαν τό Ἑλληνικόν Ἔθνος τρέφει πρός τό ἀδελφόν Ἔθνος, τήν Τουρκίαν».
Ο δε επιμελητής του «Ἡμερολογίου» του (τόμος 4ος), γράφει: «Κατά τόν Μεταξά, ἡ λογική κατάληξις τῆς πολιτικῆς τοῦ Βενιζέλου, τήν ὁποίαν εἶχε υἱοθετήσει πέρα γιά πέρα, ἦταν ἡ ἑλληνοτουρκική ὁμοσπονδία».
Πηγές:
https://vimapress.gr/ellinotourkiki-omo ... i-tourkoi/
https://www.pentapostagma.gr/koinonia/5 ... egali-idea
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
-
Jimmy81
- Δημοσιεύσεις: 6353
- Εγγραφή: 04 Ιαν 2019, 05:42
- Phorum.gr user: Jimmy81
- Τοποθεσία: Ουκρανικές στέπες
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Ο Στυλιανός Παττακός έδωσε υπηκοότητα στους Γύφτους!
[Του Θ. Χατζηγωγου]
1η δημοσίευση στον «Στόχο» της 1ης Σεπτεμβρίου 2022
Το σωτήριον έτος 2009, επτά χρόνια πριν πάει στον Άγιο Πέτρο, ο Στυλιανός Παττακός εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Γενναίοι ως Έλληνες» (316 σελίδες, εκδόσεις «Γρηγοράς») όπου εξιστορεί δι’ αλληλογραφίας στον στενό του συνεργάτη, Δήμο Λεβιθόπουλο, την ιστορία του Έπους του 1940 και εξυμνεί τον Ιωάννη Μεταξά. Ξαφνικά ο Παττακός κάνει μια παρένθεση και ομολογεί το εξής απίστευτο: «Ως Υπουργός Εσωτερικών έδωσα υπηκοότητα στους τσιγγάνους». Παραθέτω επακριβώς το επίμαχο απόσπασμα από την σελίδα 148 του βιβλίου του αλησμόνητου Αντιπροέδρου της 21ης Απριλίου…
Ο ΠΑΤΤΑΚΟΣ ΕΔΩΣΕ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΛΗΣΤΕΨΑΝ!..
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ: «Μαύρη απελπισία, μαύρες κουκούλες μέρα μεσημέρι στό κέντρο της Αθήνας, εμάς ευτυχώς, δέv μάς καταδέχονται οί ήρωες της «μαλακίας καί πάσης βλακείας» κουκουλοφόροι των ‘Εξαρχείων καί του Κολωvακίου. Μάς προτιμούν οί τσιγγάvοι της Άγίας Βαρβάρας, είς τούς όποίους ώς Υπουργός ‘Εσωτερικών, τήν περίοδον της Έθvικής ‘Επαναστάσεως 21ης Απριλίου 1967 – 1973, έδωσα Έλληvικήν ύπηκοότητα καί αντί γιά ευχαριστώ, τρεις εξ αυτών, λίαν προσφάτως απεπειράθησαν νά μέ ληστεύσουv στό σπίτι πού κάθομαι καί απήτησαν χρήματα! Έτηλεφώνησα στό «100» καί ταχύτατα εντός δέκα λεπτών, κατέφθασαν δύο αστυνομικοί, ό είς Άρχιφύλαξ. Όμως οί τρεις είχαν φύγει Περιέργως, ό είς εμπήκε στή σάλα, ό άλλος στήν κρεββατοκάμαρα καί ό αγριώτερος, στό γραφείον μου! Αύτός έψαξε κατ’ ευθείαν τό συρτάρι των χρημάτων της συντάξεώς της … χήρας συζύγου μου, αφού της xoρηγoύνμόνον τά πέντε δέκατα όλοκλήρου της συντάξεως, πού δεν λαμβάνω ώς … αποβιώσας»!!.. (Παττακός, «Γενναίοι ως Έλληνες», σελ.148)
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ «ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΕ» ΤΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ
ΕΠΕΙΔΗ πολλοί νεώτεροι αναγνώστες του «Στόχου» μπορεί να σοκαριστούν μαθαίνοντας ότι η Χούντα έκανε Έλληνες τους Γύφτους και τους μοίραζε δωρεάν σπίτια, ας ακούσουμε τι έχει να πεί επί του θέματος ο μακράν κορυφαίος ιστορικός της 21ης Απριλίου ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ: «Η πρώτη απόπειρα "ελληνοποιήσεως" των Τσιγγάνων έγινε το έτος 1939 όταν η Κυβέρνηση Ιωάννου Μεταξά ενέκρινε να ιδρυθεί "Πανελλήνιος Μορφωτικός Σύλλογος Ελλήνων Αθιγγάνων" και προέτρεψε τα παιδιά τους να ενταχθούν στην Ε.Ο.Ν. ώστε να αποκτήσουν ελληνική εθνική συνείδηση και αγωγή. Το δεύτερο μέρος ήλθε με Νομοθετικό Διάταγμα του Κ. Καραμανλή το 1955, το οποίο τους έδινε το δικαίωμα της αποκτήσεως ελληνικής υπηκοότητας, αλλά ένα μόνο μέρος του πληθυσμού τους την ζήτησε και την έλαβε. Έτσι, το 1971 το τότε Υπουργείο Εσωτερικών (Παττακός) έκανε απογραφή του πληθυσμού τους και εξανάγκασε όλους τους να αποκτήσουν έγγραφα, ώστε να γνωρίζει η Αστυνομία ποιοί είναι, να ξέρει πού μένουν και να τους έχει φάκελο. Αυτή η ενέργεια ήταν στην ουσία η πλήρης αστυνόμευσή τους και οδήγησε στην καθολική εξάλειψη κάθε φαινομένου εγκληματικότητος την εποχή εκείνη. Τέλος, η άνευ όρων απόδοση υπηκοότητας σε όλους έγινε με απανωτά διατάγματα την περίοδο 1978-79 επί Κ. Καραμανλή τα οποία συμπληρώθηκαν με νόμο που ψηφίστηκε μόλις το 2019. Αυτά για την ιστορία...»
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΟ 1979 Ο «ΕΘΝΑΡΧΗΣ»!..
Εύγε στον Μάνο Χατζηδάκη γι' αυτές τις εκπληκτικές πληροφορίες για τις οποίες του είμαστε υπόχρεοι. Εγώ προσθέτω το εξής σημαντικό, που ελάχιστοι γνωρίζουν: Ο Εθνάρχης Καραμανλής όχι μόνο έδωσε αδιακρίτως υπηκοότητα σε όλους τους Τσιγγάνους, αλλά και έφτιαξε τον Πρώτο Αντιρατσιστικό Νόμο του 1979 (με αυτόν τον Νόμο ο Π. Δημητράς με πήγε 7 φορές στα δικαστήρια μεταξύ 2006-2009 και τα ξέρω από πρώτο χέρι) για να προστατεύσει τους Γύφτους από τον χλευασμό και τις κοροϊδίες των «ρατσιστών» Ελλήνων!..
ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ, ο πρώτος αντιρατσιστικός νόμος στην Ελλάδα έγινε το 1979 από τον Εθνάρχη για να πάψουν οι ρατσιστές Έλληνες να συμπεριφέρονται υποτιμητικά στους Γύφτους που είναι «εικόνες του Θεού» και λοιπές βλακείες που μάς έλεγαν στο Κατηχητικό επί Χούντας!!..
Κι απ’ αυτόν τον πρώτο αντιρατσιστικό νόμο του «Εθνάρχη» Καραμανλή επωφελήθηκαν κατόπιν οι κοσμαγάπητοι Εβραίοι και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις…Και βέβαια, μη ξεχνάμε ότι επί 21ης Απριλίου ο αφελέστατος Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης βάφτιζε ομαδικά στα ποτάμια της Φλωρίνης τους Τσιγγάνους για να τους κάνει καλούς ανθρώπους και πιστούς χριστιανούς!.. Τόσο πολύ αποβλακώνει και τους έξυπνους ανθρώπους η λανθασμένη ανάγνωση του Ευαγγελίου…
Πηγές:
http://panusis.blogspot.com/2022/09/blog-post_41.html
https://tritosdromos.gr/pattakos-edosa- ... sigganous/
ΥΓ. Φανταστείτε να είχε κάνει τα παραπάνω ένα κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τι θα του χρέωναν οι απανταχού ακροδεξιοί και εθνικιστές σήμερα.
[Του Θ. Χατζηγωγου]
1η δημοσίευση στον «Στόχο» της 1ης Σεπτεμβρίου 2022
Το σωτήριον έτος 2009, επτά χρόνια πριν πάει στον Άγιο Πέτρο, ο Στυλιανός Παττακός εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Γενναίοι ως Έλληνες» (316 σελίδες, εκδόσεις «Γρηγοράς») όπου εξιστορεί δι’ αλληλογραφίας στον στενό του συνεργάτη, Δήμο Λεβιθόπουλο, την ιστορία του Έπους του 1940 και εξυμνεί τον Ιωάννη Μεταξά. Ξαφνικά ο Παττακός κάνει μια παρένθεση και ομολογεί το εξής απίστευτο: «Ως Υπουργός Εσωτερικών έδωσα υπηκοότητα στους τσιγγάνους». Παραθέτω επακριβώς το επίμαχο απόσπασμα από την σελίδα 148 του βιβλίου του αλησμόνητου Αντιπροέδρου της 21ης Απριλίου…
Ο ΠΑΤΤΑΚΟΣ ΕΔΩΣΕ ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΛΗΣΤΕΨΑΝ!..
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ: «Μαύρη απελπισία, μαύρες κουκούλες μέρα μεσημέρι στό κέντρο της Αθήνας, εμάς ευτυχώς, δέv μάς καταδέχονται οί ήρωες της «μαλακίας καί πάσης βλακείας» κουκουλοφόροι των ‘Εξαρχείων καί του Κολωvακίου. Μάς προτιμούν οί τσιγγάvοι της Άγίας Βαρβάρας, είς τούς όποίους ώς Υπουργός ‘Εσωτερικών, τήν περίοδον της Έθvικής ‘Επαναστάσεως 21ης Απριλίου 1967 – 1973, έδωσα Έλληvικήν ύπηκοότητα καί αντί γιά ευχαριστώ, τρεις εξ αυτών, λίαν προσφάτως απεπειράθησαν νά μέ ληστεύσουv στό σπίτι πού κάθομαι καί απήτησαν χρήματα! Έτηλεφώνησα στό «100» καί ταχύτατα εντός δέκα λεπτών, κατέφθασαν δύο αστυνομικοί, ό είς Άρχιφύλαξ. Όμως οί τρεις είχαν φύγει Περιέργως, ό είς εμπήκε στή σάλα, ό άλλος στήν κρεββατοκάμαρα καί ό αγριώτερος, στό γραφείον μου! Αύτός έψαξε κατ’ ευθείαν τό συρτάρι των χρημάτων της συντάξεώς της … χήρας συζύγου μου, αφού της xoρηγoύνμόνον τά πέντε δέκατα όλοκλήρου της συντάξεως, πού δεν λαμβάνω ώς … αποβιώσας»!!.. (Παττακός, «Γενναίοι ως Έλληνες», σελ.148)
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ «ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΕ» ΤΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ
ΕΠΕΙΔΗ πολλοί νεώτεροι αναγνώστες του «Στόχου» μπορεί να σοκαριστούν μαθαίνοντας ότι η Χούντα έκανε Έλληνες τους Γύφτους και τους μοίραζε δωρεάν σπίτια, ας ακούσουμε τι έχει να πεί επί του θέματος ο μακράν κορυφαίος ιστορικός της 21ης Απριλίου ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ: «Η πρώτη απόπειρα "ελληνοποιήσεως" των Τσιγγάνων έγινε το έτος 1939 όταν η Κυβέρνηση Ιωάννου Μεταξά ενέκρινε να ιδρυθεί "Πανελλήνιος Μορφωτικός Σύλλογος Ελλήνων Αθιγγάνων" και προέτρεψε τα παιδιά τους να ενταχθούν στην Ε.Ο.Ν. ώστε να αποκτήσουν ελληνική εθνική συνείδηση και αγωγή. Το δεύτερο μέρος ήλθε με Νομοθετικό Διάταγμα του Κ. Καραμανλή το 1955, το οποίο τους έδινε το δικαίωμα της αποκτήσεως ελληνικής υπηκοότητας, αλλά ένα μόνο μέρος του πληθυσμού τους την ζήτησε και την έλαβε. Έτσι, το 1971 το τότε Υπουργείο Εσωτερικών (Παττακός) έκανε απογραφή του πληθυσμού τους και εξανάγκασε όλους τους να αποκτήσουν έγγραφα, ώστε να γνωρίζει η Αστυνομία ποιοί είναι, να ξέρει πού μένουν και να τους έχει φάκελο. Αυτή η ενέργεια ήταν στην ουσία η πλήρης αστυνόμευσή τους και οδήγησε στην καθολική εξάλειψη κάθε φαινομένου εγκληματικότητος την εποχή εκείνη. Τέλος, η άνευ όρων απόδοση υπηκοότητας σε όλους έγινε με απανωτά διατάγματα την περίοδο 1978-79 επί Κ. Καραμανλή τα οποία συμπληρώθηκαν με νόμο που ψηφίστηκε μόλις το 2019. Αυτά για την ιστορία...»
ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΟ 1979 Ο «ΕΘΝΑΡΧΗΣ»!..
Εύγε στον Μάνο Χατζηδάκη γι' αυτές τις εκπληκτικές πληροφορίες για τις οποίες του είμαστε υπόχρεοι. Εγώ προσθέτω το εξής σημαντικό, που ελάχιστοι γνωρίζουν: Ο Εθνάρχης Καραμανλής όχι μόνο έδωσε αδιακρίτως υπηκοότητα σε όλους τους Τσιγγάνους, αλλά και έφτιαξε τον Πρώτο Αντιρατσιστικό Νόμο του 1979 (με αυτόν τον Νόμο ο Π. Δημητράς με πήγε 7 φορές στα δικαστήρια μεταξύ 2006-2009 και τα ξέρω από πρώτο χέρι) για να προστατεύσει τους Γύφτους από τον χλευασμό και τις κοροϊδίες των «ρατσιστών» Ελλήνων!..
ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ, ο πρώτος αντιρατσιστικός νόμος στην Ελλάδα έγινε το 1979 από τον Εθνάρχη για να πάψουν οι ρατσιστές Έλληνες να συμπεριφέρονται υποτιμητικά στους Γύφτους που είναι «εικόνες του Θεού» και λοιπές βλακείες που μάς έλεγαν στο Κατηχητικό επί Χούντας!!..
Κι απ’ αυτόν τον πρώτο αντιρατσιστικό νόμο του «Εθνάρχη» Καραμανλή επωφελήθηκαν κατόπιν οι κοσμαγάπητοι Εβραίοι και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις…Και βέβαια, μη ξεχνάμε ότι επί 21ης Απριλίου ο αφελέστατος Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης βάφτιζε ομαδικά στα ποτάμια της Φλωρίνης τους Τσιγγάνους για να τους κάνει καλούς ανθρώπους και πιστούς χριστιανούς!.. Τόσο πολύ αποβλακώνει και τους έξυπνους ανθρώπους η λανθασμένη ανάγνωση του Ευαγγελίου…
Πηγές:
http://panusis.blogspot.com/2022/09/blog-post_41.html
https://tritosdromos.gr/pattakos-edosa- ... sigganous/
ΥΓ. Φανταστείτε να είχε κάνει τα παραπάνω ένα κόμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τι θα του χρέωναν οι απανταχού ακροδεξιοί και εθνικιστές σήμερα.
Ροζάκης-Κοτζιάς-Δένδιας: Οι 3 σύγχρονοι Τιτάνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Κράτη με Σύνθετη Ονομασία αλλά ιθαγένεια από τη μία λέξη της κρατικής ονομασίας
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Ωραίο νήμα όπως συνήθως. Επ'αφορμή των τσιγγάνων και των Απριλιανών, να προσθέσω και τα εξής:
Ένας μεγάλος μύθος των Απριλιανών ήταν πως δεν υπήρχαν ξένοι κλπ.
Και όμως, επί Απριλιανών ήρθαν στην Ελλάδα κάποιες χιλιάδες πακιστανοί, ινδοί, σουδανοί και άλλων εθνικοτήτων για να εργαστούν ως ανειδίκευτοι.
Δεν ήρθαν συντεταγμένα αλλά άναρχα, αρκετοί δίχως νόμιμα χαρτιά.
Ο λόγος ήταν πως από την μία συμπίεζαν το μισθολογικό κόστος και από την άλλη κάλυπταν κάποιες ανάγκες που υφίσταντο αφού όπως έγραψα και στην προηγούμενη σελίδα, είχαμε και το 1969-70 κύμα μεταναστεύσεως.
Προσέξτε, οι πακιστανοί λένε ότι τους κάλεσε ο Παττακός και τους διώχνει ο δημοκράτης Καραμανλής!
Ένας μεγάλος μύθος των Απριλιανών ήταν πως δεν υπήρχαν ξένοι κλπ.
Και όμως, επί Απριλιανών ήρθαν στην Ελλάδα κάποιες χιλιάδες πακιστανοί, ινδοί, σουδανοί και άλλων εθνικοτήτων για να εργαστούν ως ανειδίκευτοι.
Δεν ήρθαν συντεταγμένα αλλά άναρχα, αρκετοί δίχως νόμιμα χαρτιά.
Ο λόγος ήταν πως από την μία συμπίεζαν το μισθολογικό κόστος και από την άλλη κάλυπταν κάποιες ανάγκες που υφίσταντο αφού όπως έγραψα και στην προηγούμενη σελίδα, είχαμε και το 1969-70 κύμα μεταναστεύσεως.
Προσέξτε, οι πακιστανοί λένε ότι τους κάλεσε ο Παττακός και τους διώχνει ο δημοκράτης Καραμανλής!
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Περιγραφή όπως και στην πρώτη εικόνα πιο πάνω, μίας κατάστασης που βλέπουμε εδώ και είκοσι χρόνια.
Πακιστανοί να μένουν σε παλιόσπιτα 5-10 κλπ.
Αλλά αυτό το 1973, με τους δήθεν εθνικιστές Απριλιανούς που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους.
Και στην εξίσωση αφροαμερικάνοι και ασιάτες.
Όλα αυτά παρακαλώ σε εποχή που διεθνώς τα σύνορα ήταν κλειστά και υπήρχαν και κομμουνιστικά κράτη με ακόμα πιο κλειστά σύνορα, άρα ήταν πιο εύκολο να μην υπάρχουν ροές όπως της σύγχρονης εποχής.
Και χωρίς κυβέρνηση αριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, κεντροδεξιάς, αλλά χουντικούς.
Πακιστανοί να μένουν σε παλιόσπιτα 5-10 κλπ.
Αλλά αυτό το 1973, με τους δήθεν εθνικιστές Απριλιανούς που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους.
Και στην εξίσωση αφροαμερικάνοι και ασιάτες.
Όλα αυτά παρακαλώ σε εποχή που διεθνώς τα σύνορα ήταν κλειστά και υπήρχαν και κομμουνιστικά κράτη με ακόμα πιο κλειστά σύνορα, άρα ήταν πιο εύκολο να μην υπάρχουν ροές όπως της σύγχρονης εποχής.
Και χωρίς κυβέρνηση αριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, κεντροδεξιάς, αλλά χουντικούς.
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
Re: Μη Αριστερές «Προδοσίες» (Κεντρώες, Δεξιές, Ακροδεξιές)
Και συνεχίζω με την αντιδιαστολή:
Επί Απριλιανών και αργότερα, ήρθαν πακιστανοί που δούλευαν και στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Όταν εκείνα κρατικοποιήθηκαν, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να απολυθούν οι πακιστανοί άνευ αποζημιώσεως.
Προσέξτε, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός πολύ πιο σκληρός από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που τους είχε πρωτοφέρει.
Μάλιστα οι πακιστανοί έκαναν και πορεία διαμαρτυρίας στην Αθήνα.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση έκανε στροφή...90 μοιρών, τους έδωσε αποζημίωση απολύσεως αλλά όχι πλήρη και η πακιστανική πρεσβεία διεμήνυσε στους εργάτες ότι δεν πρόκειται να πάρουν καλύτερη προσφορά.
Επί Απριλιανών και αργότερα, ήρθαν πακιστανοί που δούλευαν και στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Όταν εκείνα κρατικοποιήθηκαν, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να απολυθούν οι πακιστανοί άνευ αποζημιώσεως.
Προσέξτε, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός πολύ πιο σκληρός από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που τους είχε πρωτοφέρει.
Μάλιστα οι πακιστανοί έκαναν και πορεία διαμαρτυρίας στην Αθήνα.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση έκανε στροφή...90 μοιρών, τους έδωσε αποζημίωση απολύσεως αλλά όχι πλήρη και η πακιστανική πρεσβεία διεμήνυσε στους εργάτες ότι δεν πρόκειται να πάρουν καλύτερη προσφορά.
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
-
Νέα δημοσίευση Φασιστεροί με δεξιές τσέπες.
από Nandros » 04 Ιούλ 2022, 22:07 » σε Εσωτερική Πολιτική - 72 Απαντήσεις
- 1570 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Nandros
05 Ιούλ 2022, 17:58
-
-
-
Νέα δημοσίευση Γιατί οι δεξιές είναι πιο σέξι;
από Exodus » 31 Ιαν 2023, 12:50 » σε Σχέσεις, Έρωτας & Σεξουαλικότητα - 12 Απαντήσεις
- 641 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από klg
09 Φεβ 2023, 20:23
-
-
-
Νέα δημοσίευση Δεξιες αμοιβαδες που δεν ξερουν να ξεχωριζουν τους φορους. Τι πιο συνηθες.
από Μαδουραίος » 13 Απρ 2023, 05:03 » σε Εσωτερική Πολιτική - 8 Απαντήσεις
- 279 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Υδράργυρος
13 Απρ 2023, 09:34
-
-
-
Νέα δημοσίευση Γιατί οι αριστεροί/αριστερές έχουν θέμα με την περιποίηση ;
από Λόρδος Ταντρίδης » 16 Ιουν 2022, 00:38 » σε Περί ανέμων και υδάτων - 32 Απαντήσεις
- 1024 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Sid Vicious
17 Ιουν 2022, 23:15
-